Als haar ouders het huis verbouwen, gaat Iris een tijdje bij haar grootmoeder logeren. Mimi is geen saaie doorsnee-oma: ze bruist altijd van de energie, danst door de keuken, zwemt in zee, ook al is het koud... Iedere dag is een avontuur. Maar Mimi doet steeds vreemdere dingen. Smeert ze nou echt jam op haar roerei omdat ze denkt Iris dat lekker vindt? Al die spullen die zich in het huis opstapelen zijn dat nou echt dingen om te bewaren? Of is er iets anders aan de hand? En wie is toch Coral? Het meisje van de foto boven de haard, dat zo ongelofelijk veel op Iris lijkt?
"Het onderwerp van Het verloren meisje , dementie, is niet zozeer nieuw in de jeugdliteratuur, maar de manier waarop Durrant de relatie tussen Mimi en Iris vormgeeft zal raken."
Gelezen: het Verloren Meisje (10+) 🌕🌕🌕🌗🌑 Niemand weet dit. En @uitgeverijlemniscaat al helemaal niet. Ze mogen dit ook nooit te weten komen dus vertel dit niet door wil je?! Langzaam ben ik daar aan het infiltreren. Ik heb namelijk een super geheime missie gekregen van wie ik de identiteit niet mag prijsgeven 👽 Een missie om in de inner circle te geraken. Het ziet er naar uit dat het lukt. Ik kreeg namelijk dit boek van ze. Zomaar. Van m’n meerdere kreeg ik al een sticker voor wat ik tot nu toe bereikt heb maar ik ben er nog lang niet. Eerst dit boek maar lezen en dan zie ik wel weer verder hoe ik deze missie moet gaan voltooien. Tot zo!
Iris woont ff bij haar oma. Dat vindt ze helemaal te gek want ze houdt enorm veel van Mimi. Oma = Mimi. Wat Iris begint te merken is dat Mimi de dingen net een beetje anders gaat doen dan anders. Een beetje vreemd is het wel maar liefde maakt blind zullen we maar zeggen. En dan is er ook nog Coral. Een meisje dat net iets teveel op Iris lijkt om niet op onderzoek uit te gaan.
Als ik vijf manen zou geven dan zouden ze me met open armen ontvangen. Een scene in slowmotion zou zich voltrekken en mijn leidinggevende zou meer dan trots op me zijn. Maar ik heb ook eigenwaarde. Het is namelijk niet het beste boek dat ik ooit las. Geeft ook niet. Toch…? Ze hebben ook Gozert uitgegeven! NOU DAN!
Maar dit soort verhalen lees ik gewoon niet zo vaak. Die helemaal echt zouden kunnen gebeuren. Er zit wel een soort van mysterie in maar ook dat zou nog echt kunnen. Het raakt me om Iris zo te belezen. Ze is overduidelijk zo hard in de ontkenning. Maar ik kan haar geen ongelijk geven. Mimi is de liefste die ze kent. Chitty Chitty Bang Bang wordt ook vaak genoemd. Die heb ik dus nog nooit gezien maar weet dat de nostalgie er vanaf druipt bij Melis. Laten we die dan maar eens kijken. Tot zo.
Nou... het is nu 30 minuten later dan net. De film duurt echt suuuuuperlang. Ook druipt de nostalgie er niet vanaf bij Melis. Dat ging dus over Heksen en Bezemstelen. Dus door de film af te zetten waren er geen warme jeugdherinneringen geplet. Maar die 30 minuten krijg ik nooit meer terug.
Dementie, veel kinderen krijgen ermee te maken. Als opa of oma ineens vreemd gedrag vertoont, merken ze dat meestal wel op. Sommigen zullen vragen waarom opa of oma zo doet; anderen ontwikkelen er in stilte een eigen theorie over. Het kan lastig zijn om aan kinderen uit te leggen wat dementie is. Toch is het belangrijk dat ze begrijpen wat er aan de hand is. Een boek als Het verloren meisje van S.E. Durrant kan daarbij helpen.
Het verloren meisje is opgesplitst in korte stukjes tekst die doen denken aan fragmenten uit een dagboek. In deze korte stukjes krijgen we inzicht in de gedachtewereld van Iris. Iris woont bij haar oma, Mimi, terwijl haar vader thuis in haar slaapkamer een schimmelprobleem oplost. Ze vindt het ontzettend leuk om bij Mimi te wonen, maar er is duidelijk wat vreemds gaande. Waarom smeert Mimi jam op haar roerei? En stopt ze zout in de chocolademelk in plaats van suiker? Iris maakt zich zorgen, maar ze vertelt niks tegen haar ouders. Ze wil namelijk bij Mimi blijven, waar ze geen last heeft van haar drukke tweelingbroer- en zus.
Iris is een gelaagd karakter en na slechts enkele bladzijdes weet Durrant al veel sympathie voor haar op te wekken. De liefdevolle manier waarop ze met het vreemde gedrag van haar oma omgaat is bijvoorbeeld hartverwarmend. Ze maakt een lijstje met alle dingen die haar oma moet onthouden, zoals ‘Doe geen erwten in de chocoladecake’. Het is vrij tragisch om te lezen hoe Mimi steeds meer vergeet, maar tegelijkertijd moet je vaak lachen om de situaties die hierdoor ontstaan. Neem bijvoorbeeld het moment dat Mimi haar kleren binnenstebuiten aanheeft.
Het verloren meisje is een prachtig verhaal over familie en vriendschap, met een vleugje mysterie. Dementie is een moeilijk onderwerp, maar Durrant heeft alles op een eenvoudige manier opgeschreven. Dit boek is daarom zeer geschikt om met kinderen vanaf 10 jaar een gesprek te beginnen over geheugenverlies en dementie.
Als haar ouders het huis gaan verbouwen gaat Iris een tijdje bij haar oma logeren. Gaandeweg ontdekt ze dat oma steeds vreemdere dingen doet en veel vergeet. Ook raakt ze uiteindelijk bevriend met de buurjongen, die ze in eerste instantie helemaal niet leuk vind. Als een rode draad door het verhaal loopt de zoektocht naar het mysterieuze meisje, Coral, die bij oma op een foto staat.
Al met al vind ik dit een prachtig verhaal rondom het thema dementie, vriendschap en familie. Met een hartverwarmend einde!
Titel en omslag spreken mij aan. Ik twijfel of de omslag de doelgroep aanspreekt (meisjes vanaf 11 jaar). Mooi verhaal over een langzaam aftakelende, dementerende oma en haar kleindochter en een oude familiegeschiedenis. Dankzij Mason, de beetje vreemde jongen waar Mimi, de hoofdpersoon, min of meer mee zit opgescheept, wordt het verhaal steeds interessanter. Wie is het meisje op de foto? Hoe kan het dat er ineens twee armbandjes zijn? Mason en Mimi gaan op onderzoek uit.