Η Ζέλντα έφυγε

by Φωτεινή Ναούμ

Μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με τρεις τρόπους. Όπως την έζησες, όπως την αφηγούνται οι άλλοι, όπως τη φαντάστηκες.

Πάει καιρός που η Ζέλντα έφυγε και τον άφησε μόνο. Τώρα, ακολουθεί τα βήματά της. Θέλει να τη βρει. Πρέπει να γράψει την ιστορία της…

Ένας άβγαλτος έφηβος, ένας πρώην γιάπης, ένα τζάνκι, ένας παραβατικός, μια γυναίκα του υποκόσμου κι ένας συγγραφέας. Ανάμεσά τους μια κοπέλα που τους δένει με αόρατα νήματα. Ένα κορίτσι που έχει γεννηθεί με ταλέντο στην αγάπη. Ξέρει να εθίζει τους άλλους σ’ αυτήν. Να τους κάνει συνένοχους στην πιο βαθιά της επιθυμία.

«Μην ανησυχείτε με τις παύσεις μου. Πιστέψτε με. Περίμενα να μιλήσω γι’ αυτήν μια ολόκληρη ζωή».

Ένα μυθιστόρημα αναζήτησης. Μια ιστορία για ένα κορίτσι που μεγάλωσε με σκοπό να γίνει μια μέρα ηρωίδα σε βιβλίο. Ίσως είναι και το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο αναγνώστης, για την ώρα.

416 pages, Paperback

First published April 5, 2021

About the author

Η Φωτεινή Ναούμ γεννήθηκε στην Κομοτηνή τον Απρίλιο του 1978, όπου ζει και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας τα τελευταία χρόνια. Η σχέση της με τη γραφή υπήρξε πάντα καθοριστική στη ζωή της. Είναι ο τρόπος της να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της και να αντιμετωπίζει τη ζωή πιο αισιόδοξα.

Reviews

[Skorofido Skorofido · Rating 3 out of 5]

Η Ζέλντα έφυγε… γράψε λάθος… η Ζέλντα δεν έφυγε… η Ζέλντα έφευγε συνεχώς…. Κώλο δεν έβαλε κάτω, συνεχώς στα σούρτα – φέρτα ήτανε… μα καλά σπίτι δεν έχει, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου…
Είπα φέτος να διαβάσω κάποιους Έλληνες συγγραφείς που δεν τους έχω ξαναματαδιαβάσει μην πάω στο τέλος και ντιπ αδιάβαστο… οπότε πρόκειται για την πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα
Η Ζέλντα (Ζουμπουλιά την βάφτισε η μάνα της αλλά τώρα με το Ζουμπουλιά εδώ που τα λέμε δεν γίνεσαι ηρωίδα σε βιβλίο παρά μόνο ηρωίδα στο Παρα πέντε του Καπουτσίδη) ζει σ’ένα χωριό στον ακριτικό Έβρο… είναι ένα κορίτσι διαφορετικό, ένα κορίτσι που δεν έχει όνειρο μήτε να βρει έναν μονιμά να παντρευτεί, μήτε να κατέβει στην Αθήνα και να κάνει καριέρα τραγουδίστριας… Όνειρό της: να γίνει ηρωίδα μυθιστορήματος… κάποιος να γράψει την ιστορία της ζωής της… είναι ένα κορίτσι που με όποιον άντρα μπλέκει (και δεν έχει θέμα – μπλέκει με ελεύθερους, παντρεμένους, περιθωριακούς, σοβαρούς καθηγητές πανεπιστημίου – ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και η Ζίλντα είναι ένας καλός μύλος)…
Για να γίνει όμως κανείς ήρωας μυθιστορήματος, χρειάζεται κι ένας συγγραφέας κι έτσι εδώ έχουμε τον Ανδρέα Μεντά που αναλαμβάνει να γράψει την ιστορία της… κι αρχίζει και ψάχνει το παρελθόν της Ζέλντας, έρχεται σε επαφή με τους άντρες που τη σημάδεψαν και τους σημάδεψε, για να μάθει και να γράψει. Η έρευνα όμως κάποια στιγμή τον ρουφάει τόσο πολύ, τον ξεζουμίζει στην κυριολεξία, αδυνατεί πλέον να καταλάβει εάν η Ζέλντα υπήρξε ή ήταν ένα αποκύημα της φαντασίας του… και τα υπόλοιπα επί του βιβλίου…
Η Φωτεινή Ναούμ επιλέγει πρωτοπρόσωπη γραφή κι έτσι έχουμε την ιστορία της Ζέλντας μέσα από τη ματιά του Ανδρέα Μεντά (καλά δεν σχολιάζω την επιλογή του επιθέτου… παραφθορά του επωνύμου της Μαντά, που όσο κι αν δεν αρέσει στους πολλούς, παραμένει χρόνια στην κορυφή των best sellers κι αυτό κάποιους τους ‘τσούζει’…)
Είναι ένα βιβλίο που κατ’αρχήν διαπραγματεύεται τους συγγραφείς, τις εμμονές τους, τα εκδοτικά παιχνίδια, τον τρόπο γραφής τους, τις σχέσεις τους με τους αναγνώστες, τα media, την προώθηση, όλο αυτό… Σε κάθε αρχή κεφαλαίου υπάρχει ένας μίνι διάλογος Μεντά και Ζέλντας, που τους θεώρησα τους πιο απολαυστικούς και τα πιο to the point σημεία του βιβλίου
Και το άλλο θέμα που διαπραγματεύεται είναι η ελευθερία, το «live fast, die young», carpe diem, ζήσε το σήμερα, όλα αυτά τα μπιτνο-φιλοσοφικά...
Από τη μια ο Μεντάς που ζει μέσα από τα βιβλία του μια ζωή ψεύτικη και χάρτινη και από την άλλη η Ζέλντα που ζει μια ζωή αληθινή... ο ένας επιθυμεί από χάρτινος να γίνει αληθινός, η άλλη επιθυμεί από αληθινή να γίνει χάρτινη κι έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως κανείς δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος από τη ζωή του...
Το βιβλίο στην αρχή με εξέπληξε ευχάριστα... πρωτότυπο θέμα, ωραία στακάτη γραφή, ο Έβρος σε πρώτο πλάνο....
Από ένα σημείο όμως κι έπειτα, λίγο μετά τη μέση του βιβλίου, έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται... ορισμένες στιγμές αφόρητα... υπήρχε μία συνεχής επανάληψη γεγονότων... η Ζέλντα έφευγε και ξαναέφευγε... όλοι ερωτευμένοι με τη Ζέλντα και να μην μπορούν να ξεφύγουν από τα δίχτυα της... θεώρησα τις αναφορές στη μάνα του συγγραφέα άνευ λόγου και ουσίας... γενικώς λίγο κάτω από τη μέση, είχε χαθεί εκείνη η φρεσκάδα και είχα βαρεθεί το ναρκισσιστικό τουπέ του Μεντά...
3.5/5 από μένα

[Lefki Sarantinou · Rating 5 out of 5]

Σκέψεις για τους συγγραφείς, τα βιβλία και τον εκδοτικό χώρο γενικά, μοιράζεται μαζί μας η Φωτεινή Ναούμ μέσα από την κατασκευή μιας πρωτότυπης μυθιστορίας στο νέο της βιβλίο που τιτλοφορείται Η Ζέλντα έφυγε. Αποδεικνύει έτσι πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ένας συγγραφέας τη θεματολογία του, το στυλ γραφής και αφήγησης, αλλά και τη γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί, από το ένα βιβλίο στο άλλο. Διότι το Η Ζέλντα έφυγε είναι, πράγματι, ένα έργο που διαφέρει αρκετά από τα προηγούμενά της συγγράμματα, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα.
Ας μην υπερβάλουμε βέβαια… Δεν διαφέρει τόσο ώστε να μην θίγει, τα, πρωταρχικά για τη συγγραφέα, θέματα των ανθρωπίνων σχέσεων, της ζωής μας που φεύγει και χάνεται, τις γυναίκες, και φυσικά, τον έρωτα. Σε όλα αυτά, όμως, τα οποία την είχαν απασχολήσει και στα προηγούμενα βιβλία της, έρχονται να προστεθούν και οι σκέψεις της για τη συγγραφή και το βιβλίο, έναν χώρο τον οποίο γνωρίζει άψογα με την εμπειρία τόσων χρόνων που έχει διαθέσει σε αυτόν.

Το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι, αναντίρρητα, η πολύ έξυπνη αφηγηματική ιδέα της να επιλέξει ως πρωταγωνίστρια του βιβλίου μία κοπέλα, τη Ζέλντα, η οποία, από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι, μεγάλωνε με μία μόνο φιλοδοξία: να γίνει ηρωίδα σε ένα βιβλίο! Αναμφισβήτητα, ένα πρωτότυπο όνειρο για να έχει κανείς…

Ο πρώτος αφηγηματικός άξονας του βιβλίου είναι αυτός, δηλαδή η ίδια η Ζέλντα. Ο δεύτερος, υποδηλώνεται από τη δεύτερη λέξη του τίτλου στο βιβλίο: “έφυγε”. Πράγματι, όλα η υπόθεση στο μυθιστόρημα χτίζεται πάνω σε αυτό ακριβώς το γεγονός: στο ότι η Ζέλντα είναι μία κοπέλα η οποία πάντοτε μπαίνει ξαφνικά στη ζωή των εραστών της, σαν αερικό, και κατόπιν εξαφανίζεται και φεύγει το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε… Όλη η πλοκή, εν προκειμένω, χτίζεται πάνω σε αυτή ακριβώς τη φυγή.

Έτσι, θα υπάρξουν κάμποσοι άνδρες-σταθμοί στη ζωή της κοπέλας, ένας άβγαλτος έφηβος, ένας ιδιόρρυθμος μεσήλικας δικηγόρος, ένας ναρκομανής και ένας άνθρωπος του υποκόσμου, καθώς και μία ηλικιωμένη γυναίκα με την οποία θα δημιουργήσει φιλική σχέση. Όλοι αυτοί θα είναι οι συμπρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, μαζί με τον κύριο πρωταγωνιστή- μαζί με την ίδια τη Ζέλντα- της ιστορίας, δηλαδή τον επιτυχημένο συγγραφέα Ανδρέα Μεντά, ο οποίος είναι και αυτός ο οποίος θα επιλέξει η ίδια η Ζέλντα τελικά για να γράψει το βιβλίο της ζωής της.

Η Ζέλντα είναι η ηρωίδα του βιβλίου, το οποίο ο Ανδρέας προσπαθεί φιλόδοξα στο μεγαλύτερο μέρος του πονήματος της Φωτεινής να ολοκληρώσει μέσα από τη γνωριμία και τις συζητήσεις με τους ανθρώπους που γνώρισαν την ιδιαίτερη αυτή θηλυκή παρουσία. Συγχρόνως είναι όμως και η πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη, που, σαν ανεμοστρόβιλος, πέρασε και από τη ζωή του ίδιου του Μεντά. Ποιος θα είναι, άραγε, αυτός που η ίδια η Ζέλντα έχει ξεχωρίσει, από τους εραστές-σταθμούς της ζωής της; Πού τελειώνει η φαντασία και πού αρχίζει η πραγματικότητα; Και, εν τέλει, ο συγγραφέας καθοδηγεί τον ήρωα ή ο ήρωας τον συγγραφέα;

Η Φ.Ν. κεντά με μεγάλη μαεστρία το πρωτότυπο, έξυπνο και συνάμα περίπλοκο, αφηγηματικό αυτό παιχνίδι και το μπολιάζει ταυτόχρονα με τις δικές της σκέψεις και απόψεις περί της συγγραφής, τόσο μέσα στο ίδιο το κείμενο, όσο και με μίνι-διαλόγους του Μεντά και της Ζέλντα για τα βιβλία και το γράψιμο στην αρχή κάθε κεφαλαίου.

Η συγγραφέας δεν θα πέσει, όμως, στην, τόσο συνηθισμένη αναγνωστικά, παγίδα, να κάνει τον αναγνώστη να αμφιβάλλει σχετικά με την πραγματική ύπαρξη της ηρωίδας του. Όχι, η Ζέλντα υπάρχει πέραν πάσης αμφιβολίας. Και μάλιστα είναι η προσωποποίηση της αθωότητας, αλλά και η χαρά της ζωής. Όμορφη, αυθόρμητη, αέρινη, καλοσυνάτη, αφελής, με την αύρα μυστηρίου γύρω της, μοιάζει με παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα γυναίκας. “Τριβόταν σαν γάτα σε όλους γιατί έχει ανάγκη από αγάπη”, σύμφωνα με τα γραφόμενα της ίδιας της συγγραφέως. Κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί- ως ένα σημείο τουλάχιστον. Είναι η ύπαρξη που σημάδεψε και πολλές φορές άλλαξε τις ζωές των ανθρώπων με τους οποίους συγχρωτίστηκε και επέλεξε για να “γράψει” την ιστορία της ζωής της. Μια γυναίκα που επιλέγει απλά να ζει με Ζ κεφαλαίο.

Κοντά στη Ζέλντα, ο επιτυχημένος συγγραφέας Ανδρέας, ψάχνει τον εαυτό του. Είναι επιτυχημένος, λατρεύει τη δουλειά του, αλλά, ξέρει πράγματι να ζει; Και τι γίνεται όταν η έμπνευση τον εγκαταλείπει; Η Φ.Ν., με όχημα το δικό της μυαλό και την πένα της, επιχειρεί μία καλοζυγισμένη βουτιά στα άδυτα του νου ενός συγγραφέα. Θα καταφέρει, με τη βοήθεια της μυθιστορηματικής και πραγματικής Ζέλντα να βρει την αληθινή ζωή, αυτή που έχει αφήσει εδώ και τόσα χρόνια να του γλιστράει σαν χέλι μέσα από τα χέρια του;

Το Η Ζέλντα έφυγε, πέρα από την πρωτότυπη μυθιστορία, αποτελεί και μία έξυπνα συγκαλυμμένη κριτική, από πλευράς της συγγραφέως, σε όλα τα κακώς κείμενα του εκδοτικού χώρου, από το “δήθεν” και την έπαρση που επιδεικνύουν ορισμένοι συγγραφείς, οι οποίοι λανθασμένα πιστεύουν ότι είναι αναντικατάστατοι, μέχρι και τον σκληρό ανταγωνισμό του επαγγέλματος, την πίεση των εκδοτών, την παραφορά των απανωτών παρουσιάσεων και την απουσία στις μέρες μας, πολλές φορές, μιας αληθινής λογοτεχνίας, απαλλαγμένης από το κυνήγι του κέρδους.

Η γραφή της είναι απλή, περιεκτική, μα καλοδουλεμένη, όπως πάντα, και ρεαλιστική, φλερτάροντας, πολλές φορές, με τον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία.Το όλο στήσιμο του βιβλίου θα μας θυμίσει, ίσως, σκηνές από ισπανική και αμερικάνικη λογοτεχνία.

Η μουσική παίζει, τέλος, καίριο ρόλο στο βιβλίο, αφού ακούγεται σε κάθε καίρια στιγμή στην εξέλιξη της πλοκής. Από αυτό φαίνεται πόσο σημαντική είναι αυτή και στη ζωή της ίδιας της συγγραφέως.

Ούτως ή άλλως, πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο περιέχει πολλή “Φωτεινή Ναούμ” μέσα του, από τις προσωπικές απόψεις που διατηρεί η ίδια για τη ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους συγγραφείς και τα βιβλία, τον τρόπο που η ίδια ζει και γράφει, μέχρι και τις μουσικές προτιμήσεις και το ίδιο το περιβάλλον που τόσο καλά γνωρίζει, ήτοι το ακριτικό χωριό Δίλοφο στον Έβρο, στο οποίο και διαδραματίζεται, πέρα από την Αθήνα, το μυθιστόρημα.

Εν κατακλείδι, το Η Ζέλντα έφυγε, είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερο, το οποίο συγκαταλέγεται, πιστεύω, ανάμεσα στα καλύτερα πονήματα της συγκεκριμένης ταλαντούχας συγγραφέως.

[Giota Kariofilla · Rating 5 out of 5]

Ποια είναι η Ζέλντα τελικά? Είναι ένα κορίτσι ανέμελο? Μια γυναίκα που παραμένει παιδί ακόμα και όταν μεγαλώνει? Μια οπτασία που εμφανίζεται ξαφνικά αναστατώνει και σημαδευει τις ζωές κάποιων ανθρώπων?
Η Ζέλντα είναι μια γυναίκα που πιστεύει στην αγάπη. Μια γυναίκα που οδηγεί τους ανθρώπους στα βήματα του έρωτα. Μια εμμονή.
Μια κοπέλα που το όνειρο της ειναι να γίνει ηρωίδα σε βιβλίο.
Έξι άτομα, ένας αβγαλτος έφηβος, ένας πρώην γιάπης, ένα τζάνκι, ένας παραβατικός, μια ισχυρή γυναίκα του υποκόσμου και ένας συγγραφέας όλοι με ένα κοινό...μια κοπέλα που έχει την ικανότητα να τους εθισει στην αγάπη.
Μέσα από τα μάτια και την έρευνα του συγγραφέα, μαθαίνουμε πολλά γι'αυτό το κορίτσι που πέρασε από την ζωή των παραπάνω ανθρώπων και στην κυριολεξία τους την άλλαξε.
Η γραφή της Φωτεινής Ναούμ, απλή αλλά ταυτόχρονα λυρική και ιδιαίτερη όπως άλλωστε είναι και το θέμα του βιβλίου, χωρίς όμως να με κουράσει ούτε μια στιγμή. Μια διαδρομή αναζήτησης διαφορετική και πρωτότυπη. Μια αναζήτηση που εξελίσεται μέσα στα χρόνια από τις αφηγήσεις των ηρώων. Ένα βιβλίο ξεχωριστό και ταυτόχρονα συναρπαστικό κρατώντας με συνέχεια σε εγρήγορση.
Τελικά η Ζέλντα είναι μια ηρωίδα που μου δημιούργησε ανάμεικτα, αλλά δυνατά συναισθήματα. Αγάπης, μίσους, λύπης, χαράς.
Μια ηρωίδα τόσο ξεχωριστή που θα θυμάμαι για πολύ καιρό.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Ποια είναι η μυστηριώδης Ζέλντα και γιατί έφυγε; Δραπέτευσε, εγκατέλειψε, παραιτήθηκε ή απλώς ψάχνει την επόμενη περιπέτεια; Γιατί την κυνηγάει με τόσο πάθος ο Ανδρέας Μεντάς, ο συγγραφέας που θέλει να γράψει την ιστορία της; Τι επιδιώκει; Γιατί η Ζέλντα έχει μοναδικό όνειρο να γίνει ηρωίδα βιβλίου; Πόσο εξαρτάται κανείς από τη μοίρα του και πόσο εύκολα μπορεί να της κρυφτεί; Με ποιον τρόπο το ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύει ο Ανδρέας επηρεάζει το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό του περιβάλλον;

Η Φωτεινή Ναούμ επιστρέφει μ’ ένα κοινωνικό μυθιστόρημα εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενά της, γεμάτο εσωστρέφεια, σασπένς και λεπτές πινελιές σουρεαλισμού, με μια έξοχη κεντρική ιδέα κι έναν υποδειγματικό τρόπο χειρισμού της πλοκής. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Ανδρέα ζωντανεύει τον χαρακτήρα, τις σκέψεις, την προσωπικότητα και τον κύκλο των ανθρώπων που συναναστρέφεται, μας συστήνει έναν άντρα που έχει καταξιωθεί στον χώρο της συγγραφής, τα βιβλία του πωλούνται σα ζεστά ψωμάκια και ξαφνικά η γυναίκα που γνώρισε, που αγάπησε, που ζήλεψε, τον εγκατέλειψε κι έρχονται τα πάνω κάτω. Θα παρατήσει το επόμενό του μυθιστόρημα για να τη βρει ή θα προτιμήσει μία ακόμη εκδοτική επιτυχία; Κι αν θελήσει το δεύτερο, πώς θα τα καταφέρει αφού η έμπνευση τον προδίδει; Η Ζέλντα έρχεται στο φως μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που γνώρισε και ο Ανδρέας μέσα από τα γεγονότα που βιώνει στην προσπάθειά του να τη βρει. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές περσόνες και η σταδιακή τους (απο-) δόμηση μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί γινόταν πάντα με ανορθόδοξο και αναπάντεχο τρόπο.

Από τη μια έχουμε εκείνη που «…οτιδήποτε κι αν έκανε, όσο αλλόκοτο κι αν φάνταζε σ’ εμάς τους κοινούς ανθρώπους, ήταν τόσο χαριτωμένο, τόσο αφοπλιστικά φυσιολογικό, που, αντί να καταφέρει κάποιος από εμάς να την τραβήξει στον κόσμο μας, σύντομα μας παρέσυρε αυτή στον δικό της» (σελ. 81). Είναι υποχωρητική αλλά όχι υποτακτική, έχει βλέμμα αλαζονικό και υπεροπτικό, συνάμα όμως καταδεκτικό. Είναι ένα γοητευτικό κράμα αντιθέσεων, ανέμελη, προκλητική αλλά όχι χυδαία, ανάερη αλλά όχι αδιάφορη: «Όλους όσους είναι να συναντήσω κάποτε τους περιμένω από τώρα» (σελ. 46). «Σαν παιδί που τα έβλεπε όλα για πρώτη φορά. Κι ας τα είχε συναντήσει όλα στη ζωή της» (σελ. 153). Γιατί θέλει να γίνει ηρωίδα μυθιστορήματος; «-Θέλω κάτι να με αγκαλιάσει…Κάτι να με προστατέψει. Ένα βιβλίο θα μπορούσε να με σώσει… Από το θάνατο. Από μένα. Από τη ζωή. Κι έπειτα, σκέψου πόσος κόσμος θα μ’ αγαπούσε…» (σελ. 105). Όσων χρονών κι αν είσαι δεν είσαι προετοιμασμένος για το πότε θα σε βρει η Ζέλντα και πώς θα σε σημαδέψει. Γιατί κανείς τους όμως δεν έγραψε γι’ αυτήν; «Γιατί κάποιοι τα γράφουν και κάποιοι τα ζουν… Εγώ τα έζησα», υποστηρίζει ένας από τους ανθρώπους που γνώρισε (σελ. 57).

Κι από την άλλη εκείνος, που για πρώτη φορά έχει μια ηρωίδα με σάρκα και οστά και ετοιμάζει την ιστορία του γύρω απ’ αυτήν, κάτι που τον εκνευρίζει όμως γιατί συνήθως αγνοεί τα πραγματολογικά στοιχεία και αφοσιώνεται στον αυτό καθαυτό τον ήρωά του. Δεν τον νοιάζει πραγματικά η ιστορία της, επιδιώκει πάνω απ’ όλα να τη βρει. Λέξεις ανάκατες πολιορκούν τον λογοτεχνικό του οίστρο αλλά πρέπει πρώτα να αλιεύσει πληροφορίες που δε γνωρίζει. Είναι ένα βήμα πριν την ακολουθήσει, αυτήν ή την ιστορία που γεννήθηκε μέσα απ’ αυτήν. Πάντα ήθελε να γράφει, ξεκίνησε αργά και αθόρυβα, ώσπου το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου του άνοιξε τις πόρτες. Τώρα όμως, μετά από χρόνια επιτυχημένης πορείας, σταματάει πάντα στην τριακοστή σελίδα κάθε νέου του βιβλίου κα χάνει κάθε διάθεση να συνεχίσει, αναζητά κίνητρο αλλά δεν το βρίσκει κι αυτό τον ρίχνει σε μελαγχολία. «Τι συνέβαινε; Γιατί δεν ήθελα πια να γράψω; Κι αν δεν ήθελα να γράψω πια, τι θα με κρατούσε ζωντανό για την υπόλοιπη ζωή μου» (σελ. 20); Κι ύστερα ήρθε αυτή, η μόνη γυναίκα που μπήκε στο ζωή του και στο μυαλό του και τα ξερίζωσε.

Ο Ανδρέας ακολουθεί πρόσωπα-κρίκους για να βρει τη Ζέλντα: τον Λουκά Γρέζη, που μαζί της έγραψε τις πρώτες του ουσιαστικές σελίδες στη ζωή, τον Χάρη Οικονόμου, που χάρη σ’ εκείνη κατάλαβε τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και ευτυχίας, τον Νίκο που ήρθε φαντάρος στον Έβρο όπου έμενε εκείνη, τον Θωμά που τη γνώρισε στο τρένο και την οδήγησε σε γρήγορους και παράτολμους ρυθμούς, τη Φλώρα, μια γυναίκα δικτυωμένη στη νύχτα της Αλεξανδρούπολης, τον Ντίμη που την έδιωξε, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό που αναπολεί την πρώτη τους γνωριμία κάτω από τις πιο πρωτότυπες συνθήκες που θα μπορούσε να επινοήσει κανείς. Όλη αυτή η περιπέτεια τον φέρνει σ’ επαφή με ανθρώπους που κατά πάσα πιθανότητα δε θα συναναστρεφόταν ποτέ στη ζωή του αλλά τώρα όχι απλά τους συναντά, τους γνωρίζει, όπως ακριβώς κάνει με τους ήρωες κάθε βιβλίου του!

Μέσα από το κείμενο ξεπηδάνε συγκινητικές, τρυφερές, διαχρονικές και απρόσμενες ιδέες κυρίως γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις (φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές), χωρίς να παραλείπονται και παρατηρήσεις γύρω από τον κόσμο της συγγραφής και του βιβλίου, με τα κακώς κείμενα να περνάνε υποδόρια ως υποκειμενικές απόψεις των χαρακτήρων κι ας φωτογραφίζουν αρκετές πρακτικές που όντως ακολουθούνται, κυρίως στην εποχή μας και στους ελληνικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Μικρές συμβουλές και υποδείξεις για γράψιμο, χαρακτηριστικές σκηνές από την καθημερινότητα των συγγραφέων (κοινωνικές γνωριμίες, έμπνευση, μαθήματα δημιουργικής γραφής), χωρίς λοιδωρίες ή επαίνους, απλώς ξεπηδούν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, εμπλουτίζοντας τη ζωή του αφηγητή. «-Η συγγραφή σε γοητεύει στην αρχή. Την απολαμβάνεις. Την ερωτεύεσαι. Νομίζεις πως έχεις το απάνω χέρι. Δεν ξέρεις ακόμη πως σε ορίζει αυτή. Το βύθισμα έρχεται σιγά σιγά. Θέλει όλο και πιο πολύ, και αυτή η ανάγκη γίνεται εθισμός. Όταν καταλάβεις, χρόνια μετά, πως σ’ έχει αρπάξει απ’ τα μαλλιά, είναι συνήθως αργά. Πολύ αργά» (σελ. 237). Και το αγαπημένο μου: «-Στα συρτάρια είναι θαμμένα βιβλία που δε θα εκδοθούν ποτέ. -Μα γιατί; -Ολοκλήρωσαν το έργο τους. Κράτησαν τα δάχτυλά μου ζεστά» (σελ. 395).

Η Φωτεινή Ναούμ έχει δώσει εξαίρετα δείγματα γραφής σε προηγούμενα βιβλία της, η ματιά της όμως δεν έχει πάψει να καταγράφει, να θωπεύει, να συμπονά τον κόσμο γύρω της και να μετουσιώνει όλη αυτήν την εμπειρία σε αξέχαστες προτάσεις ακόμη και τώρα: «-Η αγάπη εγκλωβίζει. Εθίζεσαι σ’ αυτήν και μια μέρα ξυπνάς και δε σε αναγνωρίζεις» (σελ. 153). Να και μια απρόσμενη άποψη: «-Δεν ξέρεις τι είναι να γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σου δείχνει τι είσαι. Όχι έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Απ’ αυτούς χορτάσαμε. Να σου δείχνει τι μπορείς να γίνεις. Τι μπορείς να είσαι. Να σ’ αρπάζει και να σου δείχνει τον σωστό δρόμο» (σελ. 258). Ο Ανδρέας έχει τη μητέρα του σε οίκο ευγηρίας-νοσηλευτικό ίδρυμα και η σχέση τους επιστεγάζει πολλές από τις εξελίξεις του βιβλίου, τον καθυστερί, τον εμποδίζει, του αλλάζει την πορεία. Οι σκηνές τους είναι από τις πιο ανατριχιαστικές συναισθηματικά: «Είχα την αίσθηση πάντα πως ένας γονιός είναι μονάχα αυτό. Ένας γονιός. Λες και είναι εργάτης σε εργοστάσιο. Προορισμένος για συγκεκριμένο ρόλο» (σελ. 230). Απόψεις, ιδέες, οπτικές γωνίες για τους γονείς μας, τον ρόλο τους στη ζωή μας, τα «θέλω» τους που χάθηκαν συγκροτούν έναν άρρηκτο δεσμό μάνας και γιου που ακόμη μου φέρνει δάκρυα στα μάτια όποτε τον αναθυμούμαι.

Κατά την πορεία της ανάγνωσης άρχισα να καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από τα περιστατικά, ποια είναι πραγματικά η κεντρική ιδέα κι έτσι, εκτός από τα νοήματα, τις ανατροπές και τις εξελίξεις της καθαυτής ιστορίας, απολάμβανα τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ σουρεαλισμού και πραγματικότητας, τον τρόπο που η συγγραφέας, πότε με μια φράση, πότε με μια λέξη, πότε με ενδιαφέρουσες σκηνές με μετέφερε σ’ ένα, για άλλη μια φορά, κατάδικό της σύμπαν που όμως είναι εύκολα προσβάσιμο για όσους αγαπούν το διαφορετικό στη λογοτεχνία και αναζητούν κάτι που θα ξεφεύγει από τα κλισέ και τις χιλιοειπωμένες ιστορίες. Οι φραστικές της ακροβασίες και η ανίδωτη μετατόπιση από το απτό στο φαντασιακό ήταν διαρκή παιχνιδίσματα που με μάγεψαν και με κράτησαν σφιχτά δεμένο με το κείμενο ως το τέλος του βιβλίου, που ακόμη κι αυτό έπαιξε άψογα με την ταυτόχρονη έννοια της ολοκλήρωσης που δίνει ένας συγγραφέας στο βιβλίο του κι ένας άνθρωπος σε κάποιες επιλογές του.

«Η Ζέλντα έφυγε», αφήνοντας πίσω της έναν άντρα να την κυνηγάει και να σχηματίζει το παζλ της προσωπικότητάς της μέσα από διάφορους και διαφορετικούς χαρακτήρες που τη συναναστράφηκαν. Πρόκειται για ένα διαρκές παιχνίδι γάτας και ποντικού, με τα πιόνια να αλλάζουν απροειδοποίητα θέσεις και ρόλους, με την πλοκή να ξετυλίγεται αβίαστα και χωρίς έντονους ρυθμούς, με το κείμενο να βρίθει συναισθημάτων και ανατροπών κι όλα αυτά να συναποτελούν ένα υπέροχο, τρυφερό, προκλητικά διαφορετικό μυθιστόρημα απαιτήσεων.

Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%ce%b7...

[Μαρια Κουλουρη · Rating 5 out of 5]

Crawling back to you …
«Κάποιοι γράφουν και κάποιοι τα ζουν…»

Όταν ένα βιβλίο – διαβασμένο από καιρό – κλωθογυρίζει μέσα σου και οι εντυπώσεις σου θέλουν να πεταχτούν για να εκφραστούν, τότε δεν έχεις παρά μόνο να γράψεις δύο λόγια γι΄αυτό, κι ας πέρασαν τόσες μέρες, εβδομάδες, μήνες. «Γιατί κάποιοι γράφουν και κάποιοι τα ζουν.»

Crawling back to you …

«Η Ζέλντα ήταν κίνηση. Ήταν ο ρους της ιστορίας και της ίδιας της ζωής. Δεν χωρούσε μέσα στα στενά πλαίσια της παραχωρητικότητας, της ασφάλειας που σου γεννά η εξοικείωση και της στρεβλής ηθικής.»
Πίσω στη Ζέλντα, λοιπόν, – αυτή τη χίμαιρα, το αερικό, το ελεύθερο παιδί, την ελεύθερη γυναίκα την αφοπλιστικά αθώα, το ανήσυχο πνεύμα, που απεχθάνεται όσο τίποτα άλλο το βούτηγμα στον βάλτο της ρουτίνας, τον εγκλωβισμό, τη δέσμευση, την απομυθοποίηση της ζωής που ζει κάθε φορά – και τη ζει δυνατά -.
«Τι βάζει φρένο στην ευτυχία;
Το να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή. Όπως είναι. Χωρίς περιτυλίγματα.»

Πίσω στη Ζέλντα που ίσως φοβάται να αγαπήσει ολοκληρωτικά, ή ίσως φοβάται ότι μένοντας στατική απομακρύνεται από την πραγμάτωση του ονείρου της. Ένα όνειρο διαφορετικό για μια ζωή αλλιώτικη, κρυμμένη μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Μια ζωή αιώνια!
Μήπως είναι τελικά φυλακισμένη μέσα στο όνειρό της; Μήπως η φυγή της φέρνει μια άλλη μορφή εγκλωβισμού, τη στιγμή που τα κριτήριά της έχουν να κάνουν με ένα όνειρο που την κρατά δέσμιά του;

Ερωτήματα πολλά εγείρονται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου, που επιδέχονται διάφορες ερμηνείες και αυτό είναι για εμένα ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του βιβλίου.
Οι προβληματισμοί δεν σταματούν μόνο εκεί, αλλά επεκτείνονται και στον χώρο της συγγραφής, στον χώρο τον εκδοτικό, στον χώρο του βιβλίου γενικά.

Η Φωτεινή Ναούμ βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά και να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του χώρου, να πει πικρές αλήθειες, αλλά και να απλώσει τα όνειρα και τους στόχους του συγγραφέα ακόμη και μέσα από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που παραδίδει ο ήρωάς της.
«Αν η συγγραφή ήταν παιχνίδι;»
«Η συγγραφή είναι δουλειά. Και μάλιστα σκληρή.»
«Αν όμως ήταν; Με τι θα έμοιαζε; Τάβλι; Ντόμινο; Σκάκι;»
«Με κρυφτό».

Crawling back to you …

Πίσω στον Ανδρέα Μεντά, στη φωνή του μυθιστορήματος, τον συγγραφέα των μεγάλων επιτυχιών, στον Ανδρέα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους κύκλους της υψηλής διανόησης - που υπαγορεύεται από ποιους; Από ένα κλειστό κύκλωμα αδιαπέραστο και σκληρό για πολλούς δημιουργούς –, και σε εκείνους τους άλλους τους εμπορικούς. Στον Ανδρέα που άρχισε να κατανοεί πόσο ασήμαντα ήταν πολλά πράγματα στη συγγραφική ζωή του μέχρι τότε. Στον Ανδρέα που ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας ταυτόχρονα με το ταξίδι ενηλικίωσης της ερωτεύσιμης Ζέλντα.
«Περιφρουρημένοι από την αγωνία μας για συγγραφή, είχαμε αναγάγει τον μόχθο μας σε ό,τι πιο σημαντικό. Όλο βαρύγδουπες φράσεις και συγκαλυμμένη μεγαλομανία.»

Crawling back to you …
Πίσω στη Φλώρα, στον Γρέζη, στον Ντίμη, στον Λουκά, στον Χάρη, σε όλους τους ήρωες που γυρίζουν γύρω από τη Ζέλντα. Ήρωες με δική τους πνοή, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με φωνή που σε συνταράσσει ακούγοντάς τους.

Crawling back to you …
Πίσω στη μητέρα του Ανδρέα, πίσω σ΄αυτήν την ανυπέρβλητη αγάπη της μητέρας προς το παιδί της, που έκανε να θαμπώσουν τα μάτια μου – και πιστέψτε με, έχω χρόνια να το πάθω αυτό!
«Η μάνα μου ήταν η γυναίκα που πίστευα πως ήθελα να΄χω, αν δεν ήταν τόσο παραχωρητική, αν δεν έμενε τόσο πίσω για να περάσουμε εμείς μπροστά της.»

Crawling back to you …
Πίσω στη Φωτεινή Ναούμ και στη φοβερά πρωτότυπη ιστορία της, στο πολύ δυνατό, γοητευτικό, τρυφερό κοινωνικό μυθιστόρημα που όλο και κάποια πτυχή του χαρακτήρα σου θα βρεις εκεί μέσα, στη λιτή και συνάμα πλουσιότατη συναισθηματικά αφηγηματική φωνή της.

Crawling back to you …
Πίσω στις τσακισμένες άκρες των σελίδων και στις πρόχειρα τραβηγμένες γραμμές σε πάμπολλα αποσπάσματα ενός βιβλίου που ζει ακόμη μέσα μου…

[Ευα Μηλιά Κουτσουμπα · Rating 5 out of 5]

🔹Αν μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο..!

🔹Αν μπορούσα να διαβάσω μόνο ένα βιβλίο..!

🔹Αν μπορούσα να μιλήσω μόνο για ένα βιβλίο.!

🔹Αν μπορούσα να ζήσω σε ένα βιβλίο.!

🔹Αν μπορούσα να μυρίσω τις σελίδες ενός βιβλίου.!

Θα:
Ήταν η Ζέλντα έφυγε.!

🔹Αν μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι.!

🔹Αν μπορούσα να πάω ένα ταξίδι.!

🔹Αν μπορούσα να δοκιμάσω ένα απαγορευμένο τσιγάρο.!

🔹Αν μπορούσα να ζήσω μια άλλη ζωή.!

Θα:
Ήταν η Ζέλντα που έφυγε.!

🔹 Αν μπορούσα να ερωτευτώ.!

🔹 Αν μπορούσα να αγαπήσω.!

🔹 Αν μπορούσα να δοθω, για έναν σαρκικό έρωτα να παλέψω..!

Θα:
Ήταν με την Ζέλντα που έφυγε.!

" Δυστυχώς δεν έμοιαζε με καμία. Αυτή η διαφορετικότητα ήταν και η οδύνη της. Μακριά μαλλιά, απαλό βλέμμα, μισάνοιχτα χείλη. Σαν παιδί που τα έβλεπε όλα για πρώτη φορά. Κι ας τα είχε συναντήσει όλα στη ζωή της. Θέλησα να την αγαπήσω από την πρώτη στιγμή. Ποθούσα να απλώσω τα χέρια μου και να την αναγκάσω να γείρει στο κορμί μου. Ήταν ένα πλάσμα παραδομένο στα πάθη του. Φαινόταν από τον τρόπο που άνοιγε τα μάτια της κάθε πρωί, μα κυρίως από τον τρόπο που στεκόταν όρθιο μπροστά στην μπαλκονόπορτα, όλη την νύχτα, πως είχε αγαπηθεί. Αυτή η καρτερικότητα, η γαλήνη που περιέβαλε την ύπαρξή της ήταν που μου έδινε κάθε σιγουριά πως δεν έψαχνε χαμένες χίμαιρες. Όλα όσα έχει ποθήσει τα έχει αποκτήσει. Η σχεδόν όλα"

Αυτή ήταν η Ζέλντα. Η ίδια η ζωή.

Η Ζέλντα που έφυγε αλλά άφησε τόσα πίσω της.!
Η Ζέλντα που με άγγιξε εκεί που ούτε εγώ δεν βαδίζω πια. Στα σκοτάδια μου και στα ποιο φωτεινά μου.
Η Ζέλντα η ηλιαχτίδα στα βαθιά απάτητα όνειρα μου.

Όχι, δεν είναι μια άποψη. . Ένας μονόλογος ψυχής είναι μονάχα. . Εκείνη η έμπνευση που έρχεται στον αναγνώστη όταν ζει έντονα ένα βιβλίο.
Ένας μονόλογος κραυγής μιας αναζήτησης που δεν ξεκίνησε ποτέ, και μόλις αποφάσισε ότι πρέπει να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Κλείνω με ένα μόνο συναισθήμα.
Συγκλονισμένη και απόλυτα γοητευμένη 💕

[Demetra · Rating 4 out of 5]

“Η Ζέλντα έφυγε” ένα βιβλίο που δεν ήθελα να αφήσω από τα χέρια μου και γυρνούσα την κάθε σελίδα με ανυπομονησία για το τι θα συμβεί παρακάτω. Τρομερή ιστορία με δυνατούς χαρακτήρες, που δύσκολα δε συναντάς ένα κομμάτι που να ταυτίζεσαι. Η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα παιχνίδι ανάμεσα στους δυο βασικούς πρωταγωνιστές, τη Ζέλντα και τον Αντρέα, αλλάζοντας ταυτόχρονα τις θέσεις των υπόλοιπων ηρώων που πλαισιώνουν την πλοκή που ξετυλίγεται μπροστά μας παρέα με μια σειρά συναισθημάτων.

[Giota]

Μπορεί το νέο βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ να έχει περίεργο τίτλο και να θυμίζει ξένη ηρωίδα («Η Ζέλντα έφυγε» από τις εκδόσεις Bell), αλλά η πραγματικότητα είναι πως εκτυλίσσεται στην ελληνική επαρχία, τον Έβρο, αλλά και την Αθήνα, με πολλές οικείες καθημερινές εικόνες για τον αναγνώστη.

https://www.clevernews.gr/foteini-nao...

[Errika · Rating 3 out of 5]

Είναι μια ιστορία πολύ καλογραμμένη ,η κυρία Ναουμ διατηρεί την ροή της αφήγησης πολύ φυσική αν και πρέπει κάποιος τρίτος να εξιστορήσει την ιστορία ,αυτό γίνεται σε α ενικό! Δεν σε μπερδεύει καθόλου ! Η πλοκή είναι κουραστική λίγο με την Ζελντα που φεύγει κι έρχεται αλλά για την γραφή αξίζει