როგორია „ომის პროზა“, რომელსაც თანამედროვე ქართველი მწერლები დამოუკიდებელ საქართველოში ქმნიდნენ და ქმნიან? მარტივად თუ ვიტყვით, ბევრნაირი. ამ წიგნში 14 ავტორის ამდენივე მოთხრობაა შეკრებილი და ეს არის მხოლოდ ნაწილი მრავალგვარი რეაქციისა, რომელიც ბოლო 30 წლის განმავლობაში გადატანილმა მოვლენებმა გამოიწვია უახლეს ქართულ მწერლობაში
ბათუმის წვიმიან ღამეებში განსაკუთრებით მტკივნეული იყო ამ ამბების კითხვა... ისტორიების ადამიანებზე, რომლებსაც ბედნიერად უნდა ეცხოვრათ ამავე ზღვის სხვა სანაპიროებზე შვილებთან, მშობლებთან, ნათესავებთან, მეგობრებთან, მეზობლებთან ერთად, მშვიდად აეღოთ მოსავალი საკუთარ ბოსტანში... რეალობა კი სულ სხვანაირი აღმოჩნდა. "ერთმორწმუნე მეზობლის" სისასტიკემ შეიწირა ყველა - ქართველი, აფხაზი, ოსი და სხვები, ვინც ამ ომში ჩაითრიეს - რუსეთ-საქართველოს მრავალწლიან, აწ უკვე მრავალსაუკუნოვან ომში...
კრებულში შედის გადასარევად გასაოცარი და სრულიად უაზრო რამდენიმე მოთხრობა, მაგრამ რადგან გასაოცრებმა სულით ხორცამდე შემძრეს და ჩემს რამდენიმე mental breakdownზე არიან პასუხისმგებლები- მათ შორის მაშინ როცა სამსახურში, ტრანსპორტში ან გაჩერებაზე ვიყავი,ჩემი სრული ტანჯვანარევი სიყვარული დაიმსახურეს.ვერ ვეგუები რომ ეს იყო და შეიძლება გახდეს ჩვენი რეალობა და მხოლოდ ერთ რამეს ვნატრულობ: იმედია აღარასდროს მოგვიწევს მოთხრობების დაწერა ომზე…