Stability withers where passion blossoms in this cool-toned meditation on mid-life relationships.
A loving home and husband; two grown sons; a lakeside cabin with a picnic table where their initials are carved; and the chance encounter at a party that destabilizes it all. Elise is in her mid-fifties and is satisfied with life. But the moment she sees Dagmar, she’s entranced. What begins as eye contact transitions to harmless texting, and quickly swells into the type of lust and yearning Elise did not know her life was lacking. Both are happily married and there’s trepidation, but they can’t resist. The two arrange to meet, changing the course of Elise’s stable and consistent life forever.
Though Elise’s husband attempts to support her exploration, he also begins an affair with a much younger woman—a postgraduate student in her thirties. The cliché of it all is too much for Elise to bear. As her marriage unravels, Elise’s love for Dagmar grows stronger. But with Dagmar content to stay in her marriage, Elise is stranded, adrift, completely alone for the first time in her adult life, and searching for someone to blame—the other woman. In the blur of a breakdown, she’s left facing the reality that, after all, she started it.
In lush watercolor washes and pencil crayons, Anneli Furmark’s Walk Me to the Corner is a gorgeous portrait of desire and heartbreak, and the painful gamble the heart sometimes choses in spite of the mind.
Anneli Furmark är en av de främsta serieberättarna i Sverige idag. På ett oemotståndligt sätt beskriver hon människor från helt skilda positioner; grabbar och tjejer, hetero eller homo. Hon är något så ovanligt som en mästare i både ord och bild. Det är som om hon skildrar hur själva det norrländska landskapet tänker och känner. Här har vi samlat elva av hennes starkaste serienoveller. De handlar om längtan att få älska någon, om att vara på väg att bli vuxen, om att pröva sina vingar och om att längta bort.
Anneli Furmark har ritat serier i snart tjugo år. Hon har givit ut två böcker tidigare och erhållit seriefrämjandets pris Urhunden för bästa svenska seriealbum 2005. Två gånger har hon prisbelönats vid den nordiska seriefestivalen i Kemi i Finland. Hon har varit publicerad i Kanada, Finland, Nederländerna samt i ett flertal svenska tidningar.
«Llévame contigo» me ha parecido un cómic profundo y crudísimo, un auténtico ejercicio analítico sobre la intimidad. Elise es una mujer de mediana edad casada (con un hombre) que lleva una vida convencional y medianamente feliz hasta que, en una inauguración, conoce a una mujer (casada con una mujer) que pone su vida del revés. Ambas empiezan un flirteo, que se convierte en una aventura y que acaba llegando a ser una intensa relación a distancia en la intentan hacer encajar los opuestos mundos de ambas.
Este libro es una obra de gran madurez, tanto en lo relativo a lo plástico y narrativo de la autora como a la «adultez» de la trama. En él se cuenta una relación imperfecta, inoportuna, compleja, llena de mezquindades y de sombras: una relación real. El hecho de que la protagonista se replantee su sexualidad con cierta edad se trata con naturalidad, con la misma sorpresa con la que se viven el resto de nuevos acontecimientos que golpean inesperadamente su vida (para bien o para mal, según el capítulo en el que estemos).
«Llévame contigo» es uno de esos libros para quienes disfrutamos de las historias auténticas, bien narradas, contadas en sus más íntimos y dolorosos detalles, enfocadas desde diversas perspectivas y entendidas como vivencias que se enmarcan dentro de una forma de vida y unas creencias que de repente dejan de ser tan férreas.
I betcha I can count all the romance novels I’ve ever read on my fingers. Let’s see. There’s The Great Gatsby, Anna Karenina, My Boyfriend is a Bear, Of Human Bondage, The Painted Veil, Euphoria, Wuthering Heights, Persuasion, and Breakfast at Tiffany’s. That’s nine—and some of those are barely romance novels at all. The point is that I am no authority on the genre. I don’t even have a “romance” shelf. So when a friend gifted me Walk Me to the Corner my gratitude was largely feigned.
Anneli Furmark is my age. Judging from her storyline, she’s apparently experienced complex adult relationships up close and personal (she’s seen some shit!). I wasn’t onboard at first but I do love a graphic novel now and then, and the artwork was kinda dark and gothic(ish). I eased in with all the sloth-like enthusiasm of a man reluctantly watching Love Actually just to catch a glimpse of Rowan Atkinson (Mr. Bean).
Turns out my romance aversion was subdued by good storytelling. This isn’t necessarily an uplifting experience, but it rings true and it features Swedish LGBTQ relationships which are just like American LGBTQ relationships but without all the judgmental baggage.*
*BTW: this book is banned from school libraries in my home state of Oklahomophobia.
Checked this out as a breather but it ended up taking my breath away. Elise is in her mid-50s and happily married when she meets Dagmar at a party. There's an undeniable attraction between the two women and they begin a complicated romance that tests their respective senses of self and their marriages. The art is warm, beautiful, and moody, and the writing is lovely and sensitive. Bittersweet and moving, this graphic novel skillfully balances the exhilaration of making a new connection with the sobering realities of "be careful what you wish for."
El otro día leí un artículo sobre gente que, pasados los cuarenta, se da cuenta de que le gustan personas de su mismo sexo a pesar de que toda su vida amorosa ha sido estrictamente heterosexual, y me pareció un buen síntoma. Posiblemente ahora sea más fácil reconocer que la identidad sexual no es algo monolítico. Nunca lo ha sido, desde luego, pero que algo entre a formar parte del discurso público hace más fácil reconocer ante los demás e incluso ante uno mismo ciertos matices.
Es uno de los motivos por los que que me ha gustado Llévame contigo. Pensé que iba a ser una bonita historia sobre una pasión inesperada. Pero es bastante más que eso y mejor, porque muestra lo verdaderamente complejas que pueden llegar a ser las relaciones amorosas incluso a una edad en la que se supone que ya lo tienes todo bien atado, pensado y decidido. Por eso, por no tomar el camino fácil al hablar del amor, Llévame contigo me ha sorprendido, y aunque la sensación sea agridulce, verdaderamente desearía encontrar más a menudo historias narradas así.
A study in selfishness, hypocrisy, and jealousy. I take satisfaction in watching the protagonist suffer in an ongoing hell of her own making, otherwise it'd be a two-star book for me.
I'd forgotten I'd one-starred a super dreary book by this creator -- Red Winter --otherwise I might not have bothered with this one.
Creo que esta historia me ha gustado tanto porque es muy real, muy humana. No puedo hablar sobre ella sin hacer spoiler, así que me limitaré a recomendarla por lo bonita y realista que es. Nunca había leído una historia de amor entre dos mujeres de unos cincuenta años, y me ha encantado. Creo que todo el mundo puede sentirse identificada con ellas y entender a todos los personajes, lo que sienten y sus conflictos internos.
Podría perfectamente estar basada en hechos reales.
Viisikymppinen Elise rakastuu Dagmariin, aikuiseen . Eikä siinä kai olisi ongelmaa, jos ei olisi Henrikiä, jonka kanssa hän on naimisissa ja jota hän myös rakastaa. Myös Dagmarilla on perhe. Alkaa kaukosuhde ja kiihkeät tapaamiset, joihin liittyy myös surua.
Anneli Furmarkin Tule kanssani kulman taa on koskettavasti kerrottu sarjakuvaromaani. Sen tarina tulee kipeydessään ja lempeässä huumorissaan lähelle lukijaa. Piirrosjälki on eloisaa: ihmisten eleet ja ilmeet kertovat paljon pinnanalaisista tunteista, mutta dialogikin on suoraa ja samastuttavaa. Upeaa työtä!
Hon gjorde det igen, seriekonstens lågmälda mästare med glöd. En sån fin och ärlig berättelse om förälskelse a la tonårstiden mellan två medelålders kvinnor upptagna på varsitt håll, fint och sorgligt och utan enkla lösningar.
Serieroman om kärlek mellan kvinnor i medelåldern. Om att våga kasta sig ut och satsa för att kunna vinna stort men också med risken att förlora vad man har. Säkerligen fyller den här boken en viktig funktion då den breddar synen på kärlek, sex och normer kopplade till kön och ålder. 50-åringar kan bli kära och galna, (om det nu finns någon som betvivlar det).
Den här typen av ”komma ut”- historier finns det ju ganska många av inom hbtq-genren. Det vore roligt att läsa om ett par bögar eller flator och deras vardagsnära upplevelser. Jag gillar karaktärerna, de är mångsidiga och realistiska. Bilderna gjorda delvis med vattenfärg är vackra, små konstverk i sig.
Qué historia más bonita. Es la primera vez que tenemos una novela traducida en español de Anneli Furmark, espero que sea la primera de muchas (en total tiene diez novelas gráficas publicadas).
En ella, la autora nos muestra la vida de dos mujeres adultas, de casi sesenta años (Elise tiene cincuenta y seis si no me equivoco) que tras un encuentro casual acaban por replantearse muchas cosas, en especial Elise.
Elise lleva casada veintitrés años con Henrik, tienen dos hijos y una vida cómoda y agradable. Se tienen mucho cariño y se amoldan el uno al otro, pasan tiempo juntos y están acostumbrados a una vida en común. Lo que pasa es que Elise empieza a sentir un cierto vacío que va desapareciendo cuando conoce a Dagmar en una fiesta, una médica que está casada con Jenny y sus dos hijas.
Y ese vacío se convierte en inquietud porque se siente atraída por una mujer y, aunque el cariño que le tiene a su marido no desaparece ni se difumina, empieza a experimentar sentimientos más profundos que los que tiene hacia su cónyuge.
La pobre Elise es un mar de dudas, todo está en su contra y no solo depende de ella. Desde el primer momento es sincera con su marido pero de repente todo se hace añicos. De un día para otro tendrá que reconducir su vida y encontrarse, superar la crisis de identidad y abandonar su miedo cerval a la soledad y a empezar de cero.
Tras justificaciones, inseguridades y reproches hacia sí misma, Elise va atravesando un complejo proceso de autoconocimiento, dándose tiempo para sanar sus heridas y pensar en su futuro.
Es una historia madura, cercana y emotiva. La autora a través de sus ilustraciones, consigue traspasar las páginas y hacer partícipe al lector de la vida de Elise, de sus dudas y su lucha interna. En varias ocasiones solo veremos páginas con ilustraciones, sin texto, y para mí sin duda son mis favoritas, porque logran crear una atmósfera de retiro espiritual, de decisiones y lucha interna, muestran los puntos claves de la evolución de Elise. Con paisajes que evocan la soledad unido a la paz interior.
La relación de Elise y Dagmar es muy dulce y emotiva, al igual que el cariño mutuo que hay entre Elise y Henrik pero lo mejor sin duda es conocer a Elise.
When was the last time I read a graphic novel centered on women in their 50s? The heart wants what the heart wants. The main character is married (to a man) with kids, and her entire life is turned on its head after a chance encounter with a woman at a party.
I really liked this one, and the artwork is good too. Life can be messy, and I appreciated the exploration of complex adult relationships.
Siento que no conecté mucho emocionalmente pero la disfruté de todas formas, la historia que cuenta es como muy mundana, como si se la hubiese contado una amiga a la autora, y eso me gustó. El arte estaba bien, bonito, sobre todo los paisajes me gustaron, y eso, en general pues está chulo aunque me alegro de simplemente haberlo leído de la biblio. También me alegro de haberlo leído con Cezu que siento que se sintió más representada por él (y en general pues leer cómics con gente me encantaaa)
En ganska enkel men fortfarande tung berättelse, fick mig att både tänka och känna mer än jag väntade mig. Usch vad jag älskar serier! 100% den mest underskattade berättandeformen. Fin konst bra skrivet och alldeles lagom.
M'ha tocat molt el cor 🥲 Gràcies Agnès pel regal d'aniversari 🫶
Últimament I'm a fool for històries d'amor que podrien ser perfectament reals. Complexe i ple de veritat, em fa adonar-me que l'enamorar-se perdudament d'algú no és una cosa només de la joventut ❤️
Una historia en formato cómic, que se sale totalmente de mi zona de confort, pero que a pesar de todo, me gusta mucho el mensaje que deja. . No es una historia de amor cualquiera, la típica que ocurre y la típica que sabes como va acabar, porque es una historia creíble , una historia que puede pasarle a cualquiera en cualquier momento de su vida. . Si algo no me gusta del romance, es que siempre sabes cómo acaba, simepre ocurre lo mismo, pero esta historia sorprende hasta el final. . Dos mujeres, una casada con un hombre y la otra con una mujer, ambas con hijos, se conocen en un evento de trabajo, y entre ellas ocurre algo, una chispa, una conexión, y a partir de ese momento empezarán a hablar cada día, a necesitar saber la una de la otra… . Una historia que es bastante real, una pareja que tendrá que luchar vivir situaciones complicadas por la situación de ambas, que no es nada fácil, la distancia , los hijos, sus parejas … el querer y no poder…. . A pesar de ser un cómic y que las imágenes sean bastante simples, me ha gustado ese mensaje que deja, puedes tener todo en contra pero lucha por lo que quieres… . No os voy a contar cómo acaba, pero si os recomiendo que si os apetece algo para una tarde, lo leáis. .
Kirjan päähenkilöt kuvailevat tarinaansa kulttuuritätien Brokeback Mountainiksi. Minulle tästä tuli enemmän mieleen Woody Allenin Miehiä ja vaimoja, eli dokumentaarisen oloinen kuvaus ihastumisesta ja sen aiheuttamasta pitkän parisuhteen päättymisestä ja kaikista ristiriitaisista tunteista, joita tämä kaikki aiheuttaa.
Kirja rakentuu lähes pelkästään dialogien varaan ja tarina etenee erittäin jouhevasti. Väljästi asemoidut ruudut tekevät ilmavan vaikutelman ja antavat lauseille ja ajatuksille tilaa.
Erinomainen teos ja nyt haluan lukea kaiken, mitä Anneli Furmark on tehnyt.
Jag brukar ju inte va sen med att poängtera förälskelsens fruktansvärda banalitet. Titt som tätt brukar jag inte vara sen med att poängtera det. Senast i dag poängterade jag det. Då poängterade en kollega i sin tur att det kanske är kärleken som är banal. Detta påstående slog jag givetvis ifrån mig; man ska tro på sig själv och hålla hårt i sina vanföreställningar. Nej nej, sa jag, det är förälskelsen som är banal, förälskelsen. Jag poängterade det verkligen. Då sa kollegan att det kanske är livet som är banalt och där och då sparade jag förmodligen åtskilliga framtida terapitimmar. Jag skriver förmodligen, men om någon läser det här vill jag poängtera att det troligen inte är så.
No sé muy bien qué decir. Tampoco es que tenga costumbre de leer novelas gráficas. Esta es profundamente triste y muestra que querer a dos personas a la vez puede ser terrible. No es que la ilustración me haya gustado mucho, la verdad, me resulta demasiado simplona y en cuanto a la historia... Se me queda un poco escasa, personas quizá sea por mi falta de costumbre con el formato. Por eso no le quiero dar una valoración en estrellas, no tengo mucho con lo que comparar.