Εν ονόματι

by Αντώνης Σαμαράκης

5 Νοεμβρίου '98 νύχτα. Στην Ελλάδα. Σε μια μικρή πόλη. Ένα παιδί, ο Δημήτρης, 16 χρονών, μαθητής στη Β' Λυκείου, γράφει στο κομπιούτερ του και ρίχνει στους δρόμους μια προκήρυξη. Με την υπογραφή μιας φανταστικής οργάνωσης νέων: Ανεμος Σωτηρίας από τα Εν ονόματι. Είναι μια κίνηση διαμαρτυρίας και εξέγερσης εναντίον των διαφόρων Εν ονόματι που καταδυναστεύουν τη ζωή μας και της αφαιρούν το αληθινό της νόημα. Ο Δημήτρης δεν έχει πρόθεση να δώσει συνέχεια. Αλλά η συνέχεια έρχεται...

Genres: Fiction, Literature

128 pages, Paperback

First published April 1, 1998

About the author

Ο Αντώνης Σαμαράκης (en: Antonis Samarakis) του Ευριπίδη και της Ανδριανής γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά (1937-1941). Από το 1935 ως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά και στην οποία επέστρεψε το 1945. Συμμετείχε ως εκπρόσωπος της χώρας μας σε διεθνείς συναντήσεις για θέματα εργασιακά και μεταναστευτικά. Το 1963 παντρεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά. Την περίοδο 1968-1969 ηγήθηκε αποστολής εμπειρογνωμοσύνης στις χώρες της Αφρικής μετά από ανάθεση της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας. Ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο ταξίδεψε στην Αιθιοπία και δραστηριοποιήθηκε με άρθρα του για τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της επίλυσης των προβλημάτων των κατοίκων της χώρας. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής από τις στήλες των περιοδικών "Παιδικός κόσμος" και "Διάπλασις των Παίδων". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του στις σελίδες της "Νέας Εστίας" και άλλων περιοδικών, όπως το "Ξεκίνημα", και τα "Νεοελληνικά Γράμματα". Συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό "Ακτίνες" μετά τον πόλεμο του 1940. Το 1954 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ζητείται ελπίς. Ακολούθησαν πέντε ακόμη βιβλία του, τα οποία γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος (1962 για το "Αρνούμαι"), το Βραβείο των Δώδεκα - Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για "Το λάθος"), το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για "Το λάθος"). Τιμήθηκε επίσης για τη συνολική προσφορά του από τη διοργάνωση Europalia (1982) και με το Σταυρό του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995). Μετά τη μεταπολίτευση δημοσίευσε κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Διηγήματά του έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Ταινία έγινε επίσης "Το λάθος" από τον Peter Fleischmann. Η πεζογραφία του Αντώνη Σαμαράκη τοποθετείται στο χώρο της κοινωνικής καταγγελίας. Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου, η κοινωνική συνείδηση και η ανθρωπιστική κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Η γλώσσα του είναι απλή, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, ξεχωρίζει κυρίως για την πυκνότητα των νοημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η ευρηματι

Reviews

[Eliasdgian · Rating 3 out of 5]

Στο κύκνειο άσμα του ("Εν ονόματι", 1998), ο σπουδαίος μας πεζογράφος καταγγέλλει τις ιδεοληψίες, τους ψυχαναγκασμούς και όλες τις παρωχημένες εκείνες ιδέες, στο όνομα των οποίων καταδυναστεύεται η ζωή μας και καταπνίγονται οι φωνές των εξεγερμένων. Με ήρωα του βιβλίου του έναν έφηβο δεκαέξι ετών που αποφασίζει να διοχετεύσει στην πόλη τις προκηρύξεις που ο ίδιος συνέταξε, σε μια κίνηση διαμαρτυρίας απέναντι σε όλα τα "ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ" που αφαιρούν από τη ζωή το αληθινό της νόημα, ο Αντώνης Σαμαράκης, με λόγια απλά, μιλάει για πράγματα σπουδαία, όπως, μεταξύ άλλων, για την αναγκαιότητα της επανάστασης και το χρέος των νέων να μη σιωπούν και πού και πού να αναταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα ενός κόσμου που δεν έφτιαξαν οι ίδιοι, αλλά που θα είναι εξίσου ένοχοι αν δεν (προσπαθήσουν έστω να) τον κατεδαφίσουν.

Δεν είμαι πια νέος κι ίσως γι’ αυτό, διαβάζοντας το βιβλίο, αποκόμισα μιαν έντονη αίσθηση διδακτισμού. Όμως και πάλι, το "Εν ονόματι" είναι ένα από τα (πολλά) βιβλία που θα ήθελα να διαβάσουν οι γιοι μου (κι όλα τα παιδιά της γης), πρώτον, για να συναντηθούν με την ανθρωπιστική κοσμοθεωρία του συγγραφέα και, δεύτερον, για να εντυπωθούν στον ψυχισμό τους φράσεις όπως αυτές:

“Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα”.

“Να φωνάξω θέλω ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, ο ρατσισμός […] έκφραση ολοκληρωτισμού είναι, φασισμού. Γιατί όταν στερείς από τον άλλον τη δυνατότητα, το δικαίωμα να έχει απασχόληση, να βγάζει ένα κομμάτι ψωμί, τότε του στερείς το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή”.

“- Θα μιλήσω. Η σιωπή είναι φυγή, λιποταξία.
- Καλά πάμε. Η σιωπή, η αδιαφορία, η απάθεια αντίκρυ στη θέα του κόσμου μας δεν ταιριάζει σ’ ένα παιδί, σ’ έναν νέο όπως εσύ.
- Θα διαλέξω την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ’ αυτήν την απάνθρωπη ανθρωπότητα!”.

[Stratos · Rating 3 out of 5]

Αλλο ένα βιβλίο του μεγάλου Ελληνα συγγραφέα που σκιαγραφεί και ενδοσκοπεί με το δικό του τρόπο την μεταπολεμική Ελλάδα

[Maria Ch · Rating 5 out of 5]

Σήμερα διάβασα το Εν Ονόματι του Σαμαράκη. Περίεργο πως βιβλία, ιστορίες που γράφτηκαν πριν από τόσα χρόνια με τον καιρό γίνονται πιο επίκαιρες από ποτέ! Ειρωνία. Τον Σαμαράκη τον είχα πρωτοδιαβάσει θυμάμαι στην Β Λυκείου υποχρεωτικά ως μέρος της ύλης για το GCE Modern Greek. Είχα ξετρελλαθεί με το γράψιμό του. Εγώ που συνήθως αποφεύγω μικρές ιστορίες γιατί δεν μου αρέσουν και σπάνια να διαβάσω και να μου αρέσει κάποια από αυτές κυρίως γιατί θέλω το χρόνο μου να δεθώ με τους χαρακτήρες μιας ιστορίας όπως πιστεύω κιόλας ότι και ο συγγραφέας θέλει το χρόνο του/της να αναπτύξει μια ιστορία και τους χαρακτήρες της. Κι όμως, ο Σαμαράκης έχει το χάρισμα μέσα σε λίγες σελίδες να καλύπτει με τον εξυπνότερο τρόπο θέματα που άλλοι ίσως να χρειάζονταν μερικές εκατοντάδες σελίδες ακόμα για να πουν, είναι καυστικός αρκετά για να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό κυνικό αναγνώστη και να δώσει ενδιαφέρον στις ιστορίες του και να προκαλέσει αντιδράσεις και σε πολλές περιπτώσεις να πετύχει να ανατρέψει συμπεράσματα ως προς την εξέλιξη των ιστοριών.

Το Εν Ονόματι λαμβάνει χώρα μια νύχτα του Νοέμβρη το 1998. Ένας νεαρός ανακρίνεται σχετικά με κάποιες προκηρυξεις που έχουν ριχθεί. 2013 και η λέξη προκήρυξη δεν φαντάζει μια έννοια μακρινή. Στον καιρό των bloggers,των smart phones , της Ευρώπης και φυσικά στον καιρό της κρίσης και της πείνας, της επανάστασης και της ανάγκης για αλλαγή, η προκήρυξη είναι επίκαιρη, είναι μέρος της ζωής μας με ένα καινούργιο πλέον τρόπο. Σε κάποιο σημείο, ο Δημήτρης, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ανοίγει το ραδιόφωνο και ακούει τις πρωινές ειδήσεις:

‘Σειρά τώρα έχουν τα νέα από το διεθνή χώρο. Μαύρα κι άραχνα. Πόλεμοι, εμφύλιοι σπαραγμοί, τυραννικά καθεστώτα, νέοι ομαδικοί τάφοι εκτελεσθέντων σε διάφορες χώρες, θάνατοι από την πείνα και την έλλειψη περίθαλψης, και μέσα στην Ευρώπη, ανεργία και μάλιστα των νέων, αυτοκτονίες ανέργων, ρατσισμώς, βία, απανθρωπιά.’

Αυτές ήταν οι ειδήσεις ένα πρωινό Νοεμβρίου 1998. Είναι πραγματικά θλιβερό το πόσο λίγο διαφέρουν από τις ειδήσεις που ακούει κανείς κάθε μέρα εν έτη 2013.

Το διήγημα αφηγείτε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Δημήτρης που έχει αποφασίσει να γράψει και να ρίξει προκηρύξεις γιατί δεν μπορούσε άλλο να μένει άπρακτος, αόρατος, άφωνος. Δεν νιώθει τύψεις για την πράξη του ούτε και ηρωισμό, προβληματίζεται μόνο πως θα το λάβει η οικογένεια του, η κοπέλα του. Ο Δημήτρης αντιπροσωπεύει το μέσο μαθητή λυκείου, είναι τρελά ερωτευμένος, ανήσυχος, στοχαστικός, θέλει να κάνει όνειρα όμως ξέρει πως αυτό δεν είναι πιθανόν σε μια κοινωνία που κάνει ότι μπορεί για να τα δολοφονήσει.

Η προκυρήξεις του Δημήτρη βέβαια στάθηκαν αφορμή για μια συνέχεια της οποίας ο δημιουργός δεν έχει κανένα έλεγχο. Ξαφνικά η φωνή του Δημήτρη χάνεται ανάμεσα στις φωνές όλων όσων υπογράφουν Εν Ονόματι. Ίσως γιατί κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν ευκαιρίες, ίσως γιατί τελικά η αλήθεια του Δημήτρη είναι ίδια με την αλήθεια πολλών άλλων νέων ανθρώπων που τους σκότωσαν τα όνειρα πριν καλά καλά πάρουν μορφή στο μυαλό τους, ή μεγαλύτερων ανθρώπων που μεροκάματο η ζωή και ο κόσμος αυτός που δημιουργήσαμε δεν τους φέρθηκε σωστά. Η πράξη του Δημήτρη έχει μια συνέχεια την οποία δεν μπορεί να προβλέψει και να σταματήσει. Μόνη διέξοδος η ομολογία, ή μήπως πια δεν είναι αρκετή;

Το διήγημα δεν απογοητεύει, είναι ρεαλιστικό, αγγίζει θέματα που μας απασχολούν έντονα και είναι μέρος της καθημερινότητας μας σήμερα μια δεκαπενταετία σχεδόν από την κυκλογορία του, είναι γλυκό , είναι αστείο ενώ άλλωτε είναι καυστικό και πάνω απ’ όλα είναι αθρώπινο και άκρως ρεαλιστικό.
Το συμπέρασμα είναι ένα είτε διάβασες αυτό το διήμητα το 1998 είτε το διάβασες το 2013: Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει.

Το ερώτημα που θέτει ο ίδιος ο Δημήτρης είναι: Τι θα κάνεις εσύ ο ίδιος για να γίνει ο κόσμος μας όμορφος ή έστω λιγότερο άσχημος;

[Γιώργος Ζωγράφος · Rating 4 out of 5]

Τι αναγνωστικός πυρετός! Τι πλημμύρα νιάτων, φρεσκάδας και έρωτα μπορεί να δώσει ένας γέρων 79 ετών! Ο Σαμαράκης προτρέπει τους νέους να δράσουν, να αντισταθούν σε αυτούς που τους κλέβουν τα όνειρα και την νιότη τους. Μου άρεσε πολύ και ας μην είναι ισάξιο με τα άλλα του που έχω διαβάσει. Μια νότα δροσιάς σε έναν γκρίζο κόσμο χωρίς ελπίδες και όνειρα με μια κατάληξη που είναι η πλέον αρμόζουσα...

[Ian D · Rating 4 out of 5]

Το τελευταίο λογοτεχνικό πόνημα του Αντώνη Σαμαράκη, ενός ανθρώπου με φρέσκια ψυχή και νεανικό μυαλό. Σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ένα κατηγορώ ενάντια στα κακώς κείμενα της εποχής μας αλλά και της κάθε εποχής.
Αν το είχα διαβάσει στην εφηβεία, θα είχα συγκλονιστεί. Μερικές δεκαετίες μετά, απλώς συγκινούμαι και χαμογελώ γλυκόπικρα.

3.5/5

[Anastasia]

100% πιο σουρεαλ απ οσο θα περιμενα

νομιζα οτι τρολαρει αλλα εν τελει μαλλον απλα ξερει πολυ καλα τι κανει.

[Τζαζίλας Μπάμπης · Rating 3 out of 5]

Ο Δημήτρης, ένας ευαίσθητα σκεπτόμενος και βαθιά συνειδητοποιημένος -παρά το νεαρό της ηλικίας του- μαθητής Λυκείου μιας μικρής πόλης, γίνεται η φωνή του Σαμαράκη μέσω της οποίας στηλιτεύονται τα κακώς κείμενα μιας σαθρά δομημένης κοινωνίας, όπου η ελευθερία του λόγου, η αποστροφή προς τη βία, η αρμονική συνύπαρξη των πολιτών και η ουσιαστική ισότητα είναι επιτακτικές, ζωογόνες και διαχρονικές ανάγκες για τον καθένα. Σαν έναν άλλο Δον Κιχώτη, όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος στον εαυτό του, έχοντας πάντα στο πλευρό του την Κατερίνα, το "Σπουργιτάκι" του, δε μένει άπραγος και αναλαμβάνει δράση. Άθελά του, όμως, γίνεται υπαίτιος μιας αλυσιδωτής κοινωνικής αντίδρασης, με ορισμένες τραγικές συνέπειες. Με ποιον τρόπο όμως μπορεί να επανορθώσει και να εξιλεωθεί; Είναι εφικτό αυτό, ή είναι πια αργά; Η αξιολόγηση μου για το Εν Ονόματι είναι τρία στα πέντε, καθότι αν και εκδόθηκε εν έτει 1998 -και η πλοκή τοποθετείται στον ίδιο χρόνο-, υπάρχει μια παλιομοδίτικη κάλυψη ορισμένων σημείων που παραπέμπει σε τουλάχιστον μία ή δυο δεκαετίες πίσω (δες λ.χ. την εμμονή του Σαμαράκη για τις ντίσκο, την αναφορά στο Βιετνάμ (;) κατά τα προσεχώς στο σινεμά ή τα είδη που διαφημίζονταν επίσης στα προσεχώς όπως καλλυντικά και προφυλακτικά (!) ). Επίσης, ξενίζουν κάποιες επιτηδευμένες γλυκανάλατες πινελιές γύρω από τον έρωτα του Δημήτρη και της Κατερίνας που μπορούν να κουράσουν κάποιους αναγνώστες. Συνολικά, λόγω της θεματολογίας και του κεντρικού άξονα του έργου, αφήνεται μια γλυκόπικρη άισθηση -σηματοδοτούμενη αρκετά κι από το τέλος του-, χωρίς να χάνεται ωστόσο η διαχρονική του αξία.

[Mary Kaimatzoglou · Rating 4 out of 5]

Δηλώνω θαυμάστρια του Αντώνη Σαμαράκη.Τα βιβλία του το Λάθος,το Ζητείται ελπίς και το Σήμα κινδύνου ήταν υπέροχα και βαθιά ανθρώπινα.Αυτό το βιβλίο-σύντομο μυθιστόρημα- μιλάει για τη ζωή ενός νέου ασυμβίβαστου που στηλιτεύει και αντιστέκεται στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας με αίσθημα ευθύνης.Ενός νέου που δεν αντέχει την αναισθησία,την απάθεια,την αδιαφορία και που όντας φοβερά ευαίσθητος,περνάει το μήνυμα ότι με αγώνα μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος.Το τέλος λίγο στενάχωρο.

[Nikos Karagiannakis · Rating 3 out of 5]

Με σύντομη αλλά περιεκτική πλοκή, το "Εν ονόματι" του Σαμαράκη κυλάει γρήγορα και λέει αλήθειες.
Μόνο που στο τέλος ξενέρωσα. Βγάζει μια παθητικότητα που αδυνατώ να την καταλάβω.

[Παύλος · Rating 4 out of 5]

Μετά απο πολλα χρονια, έπεσε στα χέρια μου βιβλιο του Αντώνη Σαμαρακη. Η τελευταία μου επαφή ήταν με το εξαιρετικό βιβλιο του "Το λάθος".

Στο "εν ονόματι" ο συγγραφέας με βάση πάντα την κοινωνική και πολιτικοποιημένη ματια του, περιγράφει την ιστορία δυο νεαρών μαθητών λυκείου του Δημήτρη και της Κατερίνας. Ο Δημήτρης ειναι 16 ετών, μαθητής λυκείου και σκασμένος με τις συνθήκες που επικρατούν καθώς κάθε μέρα βλέπει τον κόσμο να βουλιάζει εν ονόματι του χρήματος, των ψεύτικων υποσχέσεων και της υποτιθέμενης κοινωνικής δικαιοσύνης. Αποφασίζει λοιπόν, ανώνυμα αρχικά να πετάξει κάποιες προκηρύξεις ώστε να αφυπνίσει το κοινό. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, η προσπάθειά του θα έχει ανάμεικτα αποτελέσματα.

Ο Α.Σαμαρακης στο βιβλιο αυτό (αν και ήδη σε προχωρημένη ηλικία) με θαυμαστή διαύγεια αποτυπώνει τα προβλήματα όχι μόνο της τοτε κοινωνίας αλλά και των προηγούμενων γενιών που έφεραν την κατάσταση ως εδώ. Πολιτικοποιημένο όπως πάντα αλλά όχι κομματικοποιημένο το "εν ονόματι" ειναι ένα βιβλιο που αξίζει της προσοχής μας.

[Colibri · Rating 4 out of 5]

3,5 αστεράκια!

"Πότε πετυχαίνει αυτός ο αγώνας, πότε όχι. Αλλά μόνο ο αγώνας μπορεί να μας οδηγήσει σε κάτι λιγότερο σκοτεινό από το σήμερα. Οι άνθρωποι θα διψάνε πάντα για ειρήνη, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι ένα πανίσχυρο ένστικτο, καμιά δύναμη, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το σβήσει από την ψυχή του ανθρώπου."

[Μαρία Γεωργιάδου · Rating 3 out of 5]

Φοβερά επίκαιρο αλλά...όχι! Το πολιτικό περιεχόμενο μου φάνηκε λιγάκι απλοϊκό, ενώ τα αποσπάσματα που αφορούν τον εφηβικό έρωτα θύμιζαν "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι"... Αγαπώ τον Σαμαράκη, αλλά αυτό το βιβλίο δεν είναι από τα δυνατά του σημεία.

[mar · Rating 3 out of 5]

Το τέλος;;;;;;

[Dimitra · Rating 3 out of 5]

Βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι.
Περίεργα γραμμένο...
Ομολογώ πως δεν είχα ξαναδιαβάσει έργο του συγγεκριμένου συγγραφέα και εξεπλάγην με τον τρόπο γραφής του. Μου φάνηκε πολύ σύγχρονος και ιδέταιρος.
Ωστόσο, από το κομμάτι της υπόθεσης δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα το ίδιο.
Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν τρομερά μη ρεαλιστικοί και χωρίς καμία πιθανότητα ταύτιστης μαζί τους, πράγμα που έκανε την ανάγνωση απόμακρη...
Το θέμα πάντα επίκαιρο... Δυστυχώς... Αυτό μου θύμισε πόσο δεν αλλάζει η χώρα μας...
Σίγουρα θα δοκιμάσω να διαβάσω κι άλλα έργα του ιδίου πάντως!

[Φλεγύας · Rating 4 out of 5]

4/5 

Άραγε τόση επιθυμία για το διαφορετικό κόσμο, πως την άντεχε μέσα του Ο Σαμαράκης; ήταν η ζωή του μια καθημερινή απογοήτευση; δε θα μάθουμε ποτέ. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως όσες λέξεις του έχω διαβάσει, μου θυμίζουν πόσο διαφορετικό κόσμο αναζητούσα μεγαλώνοντας. Με βαραίνει η κάθε του λέξη ως αποτυχία στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, ενός κόσμου την ύπαρξη του οποίου θεωρούσα δεδομένη πριν χάσω το οποίο φως και την οποία ελπίδα εμπνέει τη ζωή ενός νεοτερου ατόμου. 

4/5

[Σταύρος Θάνος · Rating 3 out of 5]

Όμορφο, διαβάζεται γρήγορα, περιπλέκει όλη τη μεταπολεμική Ελλάδα και περίπου μια δεκαετία αργότερα θα ειχε γίνει και επίκαιρο. Δεν ειναι γραφή για όλα τα γούστα. Αξίζει να το διαβάσετε ως δείγμα νεοελληνικής λογοτεχνίας.

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Ύμνος στον ρομαντισμό και την επαναστατικότητα της νεολαίας, στον άνθρωπο με χαρακτήρα που φτάνει ως την ύψιστη θυσία.

[Antonis · Rating 2 out of 5]

Όμορφες ιδέες, ευγενής στόχος, απογοητευτική αφέλεια.

[Ihate Art · Rating 1 out of 5]

Ένας 16χρονος που μιλάει με quotes του Ντοστογιέφσκι, του Πλάτωνα και από αρχαίες τραγωδίες.
Το βιβλίο αποτελεί "πολιτική κριτική", απελπιστικά κενή και αδιάφορη, εντελώς άψυχη.

[Vaios · Rating 4 out of 5]

Πολύ ωραίο και ευκολοδιάβαστο!

[Alexis Passas · Rating 4 out of 5]

Λίγα λόγια γεμάτα νόημα

[Dimitrios Ikaros · Rating 3 out of 5]

"Ως πότε θα υποφέρουμε από τους δράκους που μας τρώνε ζωντανούς, αυτούς που στέκονται από πάνω μας, αυτούς που μας πίνουν το αίμα"

[Chrysa · Rating 3 out of 5]

2.5 /5