What do you think?
Rate this book
1821 #1
Άγιο Αίμα
Το μικρό αγόρι κρεμιέται απάνω της, τα χεράκια του δεμένα στον λαιμό της, το προσωπάκι του φωλιασμένο στον κόρφο της. Η μάνα τον σφίγγει στην αγκάλη της, ανασαίνει με λαχτάρα τις ανάσες του και μια στιγμή καρτερά. Μια στιγμή για το στερνό της κοίταγμα, το στερνό της δάκρυ, τα στερνά της λόγια. «Γιε μου… Αϊτέ μου…» Μια στιγμή μονάχα πριν ριχτεί στο βάραθρο.
Σουλιώτισσες, Μοραΐτισσες, δολιομάνες, μορφές σκλαβωμένες μα και μορφές θεριεμένες που ρίχνονται σε αγώνα ανείπωτο για ν’ αλλάξουν την αλυσόδετη μοίρα τους.
Στο Σούλι και στα Γιάννενα, στον Μοριά και στα Ψαρά, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, φτάνει η στιγμή του σηκωμού, η ώρα της Επανάστασης. Τότε αρχινά τούτο δω το μυθιστόρημα, όταν οι γονατισμένοι πιάνουν τ’ άρματα και ορθώνουν ψυχή και μπόι στον πανίσχυρο δυνάστη.
Η Λέγκω, ο Σίμος, η Δέσπω, ο Νικόλας, η Αργυρώ και σιμά τους οι Κολοκοτρωναίοι, οι Τζαβελαίοι, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, οι αρματωμένοι της Kλεφτουριάς κι οι απόστολοι της Φιλικής, οι μπουρλοτιέρηδες κι οι καπετάνισσες. Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους. Αυτός είναι ο αγώνας τους. Αυτή είναι η Ιστορία μας.
Σουλιώτισσες, Μοραΐτισσες, δολιομάνες, μορφές σκλαβωμένες μα και μορφές θεριεμένες που ρίχνονται σε αγώνα ανείπωτο για ν’ αλλάξουν την αλυσόδετη μοίρα τους.
Στο Σούλι και στα Γιάννενα, στον Μοριά και στα Ψαρά, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, φτάνει η στιγμή του σηκωμού, η ώρα της Επανάστασης. Τότε αρχινά τούτο δω το μυθιστόρημα, όταν οι γονατισμένοι πιάνουν τ’ άρματα και ορθώνουν ψυχή και μπόι στον πανίσχυρο δυνάστη.
Η Λέγκω, ο Σίμος, η Δέσπω, ο Νικόλας, η Αργυρώ και σιμά τους οι Κολοκοτρωναίοι, οι Τζαβελαίοι, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, οι αρματωμένοι της Kλεφτουριάς κι οι απόστολοι της Φιλικής, οι μπουρλοτιέρηδες κι οι καπετάνισσες. Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους. Αυτός είναι ο αγώνας τους. Αυτή είναι η Ιστορία μας.
536 pages, Paperback
First published April 15, 2021
5 people are currently reading
96 people want to read
About the author
Θοδωρής Παπαθεοδώρου
27 books75 followersΟ Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει δημοσιεύσει δεκαέξι μυθιστορήματα ενηλίκων, τέσσερα μυθιστορήματα για παιδιά και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τρεις συλλογές διηγημάτων.
Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα Οι κόρες της λησμονιάς ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, ενώ το Οι καιροί της μνήμης υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης.
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έχει γράψει και τα πολιτικά θρίλερ Sφαγείο Sαλονίκης και Μαύρη αυγή με το ψευδώνυμο Θάνος Δραγούμης.
Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα Οι κόρες της λησμονιάς ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, ενώ το Οι καιροί της μνήμης υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης.
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έχει γράψει και τα πολιτικά θρίλερ Sφαγείο Sαλονίκης και Μαύρη αυγή με το ψευδώνυμο Θάνος Δραγούμης.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
April 27, 2021
https://dominicamat.blogspot.com/2021...
Τούτος εδώ ο τόπος είναι ευλογημένος. Τούτα εδώ τα χώματα είναι δεμένα με την θυσία των αθώων που έδωσαν καί τη ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Φέτος συμπληρώθηκαν,αισίως,διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821. Αυτό ως γεγονός στάθηκε η αφορμή να γραφτούν πολλά ιστορικά βιβλία για εκείνη την περίοδο καί αρκετοί/ες να επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για τότε. Ναι,είναι μία πολύ καλή αιτία,μα θα μου επιτρέψετε να έχω την άποψη πως από νεαρή ηλικία πρέπει να διδασκόμαστε την ιστορία του τόπου μας καί να διαβάζουμε ανάλογα βιβλία κι όχι μόνο εξαιτίας κάποιας επετείου. Αλίμονο στον λαό που θα λησμονήσει...
Ο κύριος Θοδωρής Παπαθεοδώρου δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εδώ καί καιρό έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του ως συγγραφέας καί τα έργα του έχουν ''αγκαλιαστεί'' με πολλή θέρμη καί αγάπη από το αναγνωστικό κοινό. Δυστυχώς,λέω δυστυχώς,εγώ μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει κάποιο έργο του αλλά αποζημιώθηκα καί με το παραπάνω από την ανάγνωση του νέου του ιστορικού μυθιστορήματος με τίτλο ''Άγιο Αίμα'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στους Έλληνες καί στις Ελληνίδες που έδωσαν καί την ψυχή τους,σε αυτούς/ες που γνωρίζουμε με τα μικρά τους ονόματα αλλά καί σε όλους κι όλες εκείνους/ες που η ανωνυμία τους δεν στερεί τίποτα από την δόξα καί την ανιδιοτελή προσφορά τους. Ένα βιβλίο που τους αποδίδει τον φόρο τιμής που τους αξίζει.
Από την αρχαιότητα μέχρι καί τώρα το ελληνικό γένος έχει αποδείξει πως μπροστά στον κοινό εχθρό,κάνει στην άκρη τα όποια μίση καί τις εσωτερικές αντιπαλότητες. Τούτος εδώ ο τόπος,αν καί γνώρισε,δυστυχώς,πολλές έριδες μεταξύ του ίδιου μας του γένους,κατάφερε να κάνει κάτι το απίστευτο. Κάτι που φαντάζει -ακόμη καί στις μέρες μας- αδιανόητο. Οι Έλληνες καί οι Ελληνίδες,κατά ένα μαγικό τρόπο,ξεσηκώθηκαν καί κατάφεραν καί ενώθηκαν κάτω από μία ιδέα καί πάλεψαν σαν μία γροθιά τον τούρκο κατακτητή καί βγήκαν νικητές καί νικήτριες. Δεν λύγισαν καί δεν παρέδωσαν τα όπλα. Πάλεψαν μέχρις εσχάτων. Ναι,υπήρξαν καί εκείνοι που πρόδωσαν αλλά δεν μπορούν να αμαυρώσουν την πλούσια ιστορία του τόπου μας,ούτε να στερήσουν κάτι από το ένδοξο παρελθόν της χώρας μας. Άγιο το αίμα όσων έπεσαν ηρωϊκά για να απολαμβάνουμε όλοι κι όλες εμείς σήμερα την ελευθερία μας.
"...Σουλιώτισσες, Μοραΐτισσες, δολιομάνες, μορφές σκλαβωμένες μα και μορφές θεριεμένες που ρίχνονται σε αγώνα ανείπωτο για ν’ αλλάξουν την αλυσόδετη μοίρα τους. Στο Σούλι και στα Γιάννενα, στον Μοριά και στα Ψαρά, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, φτάνει η στιγμή του σηκωμού, η ώρα της Επανάστασης. Τότε αρχινά τούτο δω το μυθιστόρημα, όταν οι γονατισμένοι πιάνουν τ’ άρματα και ορθώνουν ψυχή και μπόι στον πανίσχυρο δυνάστη..." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
''Άγιο Αίμα'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις περιλαμβάνεται όλη η ουσία. Άλλωστε,τα λόγια είναι λίγα καί δεν δύνανται να περιγράψουν όλα όσα συνέβησαν τότε. Μοιάζουν μικρά καί ασήμαντα μπροστά στην απαράμιλλη θυσία όλων αυτών των ανθρώπων. Ωχριούν απέναντι στο μέγεθος των ακραίων καί απάνθρωπων κακουχίων που έζησαν οι άνθρωποι τότε. Δεν σας το κρύβω πως με το που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ένιωσα μια πληθώρα συναισθημάτων να με κατακλύζει. Από το πρώτο άγγιγμα στο χαρτί που το κοσμεί εξωτερικά καί μοιάζει σαν να είναι δερματόδετη έκδοση έως καί την επιβλητική,ολοζώντανη -για μένα- εικόνα του εξωφύλλου του,ήξερα πως θα χαρασσόταν με ανεξίτηλα γράμματα στην ψυχή καί το μυαλό μου.
"Το μικρό αγόρι κρεμιέται απάνω της, τα χεράκια του δεμένα στον λαιμό της, το προσωπάκι του φωλιασμένο στον κόρφο της. Η μάνα τον σφίγγει στην αγκάλη της, ανασαίνει με λαχτάρα τις ανάσες του και μια στιγμή καρτερά. Μια στιγμή για το στερνό της κοίταγμα, το στερνό της δάκρυ, τα στερνά της λόγια. «Γιε μου… Αϊτέ μου…» Μια στιγμή μονάχα πριν ριχτεί στο βάραθρο." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
Ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγηση των γεγονότων -πάντα με τον απαραίτητο σεβασμό καί την εθνική συνείδηση- από την άνοιξη του 1827 με ένα εξόδιο καί έπειτα κάνει ένα αναδρομικό ταξίδι στα καίρια γεγονότα που στιγμάτισαν τον ελληνισμό καί την χώρα μας από το 1803 έως καί λίγο πρίν την έναρξη της ενδόξου επαναστάσεως του 1821. Ανοίγοντας το βιβλίο θα βρούμε κάποιους χάρτες που θα μας βοηθήσουν να κατατοπιστούμε όσον αφορά τα μέρη που θα συμβούν τα γεγονότα. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε δύο μεγάλα μέρη αποτελούμενα από μικρά καί περιεκτικά κεφάλαια που δρούν αλληλένδετα μεταξύ τους καί μας δίνουν μία πλήρη εικόνα του τι συνέβαινε σε διάφορα μέρη της χώρας. Το πρώτο μέρος φέρει τον γενικό τίτλο ''Των Ελλήνων τα ιερά'' καί καταπιάνεται με την χρονολογική περίοδο 1803-1806 καί το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο ''Ή τη νίκη ή τη θανή'' που αναφέρεται στην περίοδο 1819-1821. Πρίν την έναρξη κάποιου μέρους έχουμε ένα απόφθεγμα ενός μεγάλου ήρωα της επαναστάσεως.
Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί διάφορα τρικ,ή,άλλα συγγραφικά τερτίπια για να πείσει το αναγνωστικό κοινό. Η γλώσσα του είναι οικεία καί κατανοητή καί διανθίζεται από τις απαραίτητες τοπικές διαλέκτους. Το συναίσθημα γεννάται με απόλυτα φυσικό τρόπο στις ψυχές των αναγνωστών/στριων διαβάζοντας καί μαθαίνοντας τα όσα συνέβησαν τότε χωρίς να υπάρχει ίχνος συγκάληψης,ή,ωραιοποίησης των καταστάσεων. Θα γίνουν αυτήκοοι μάρτυρες του πως πολέμησαν καί αντιστάθηκαν,άνδρες καί γυναίκες. Τα βασανιστήρια,τις κακουχίες καί όλες τις συμφορές που είχαν υποστεί. Έζησαν τον θάνατο καί τον εξευτελισμό,όχι μόνο τον δικό τους,αλλά καί των παιδιών καί των αγαπημένων τους ανθρώπων. Ξεριζώθηκαν με τη βία από τον τόπο τους. Έγιναν σκλάβοι καί σκλάβες καί αναγκάστηκαν μέχρι καί να αλλαξοπιστήσουν. Ποτέ μα ποτέ,όμως,δεν έχασαν την πίστη τους καί την αγάπη τους για την πατρίδα.
''...Η Λέγκω, ο Σίμος, η Δέσπω, ο Νικόλας, η Αργυρώ και σιμά τους οι Κολοκοτρωναίοι, οι Τζαβελαίοι, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, οι αρματωμένοι της Kλεφτουριάς κι οι απόστολοι της Φιλικής, οι μπουρλοτιέρηδες κι οι καπετάνισσες. Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους. Αυτός είναι ο αγώνας τους. Αυτή είναι η Ιστορία μας..." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
Άν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω το βιβλίο με λίγες λέξεις,θα ήταν ύμνος στην ελευθερία καί στους ήρωες καί τις ηρωϊδες του τόπου μας. Για μένα είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά καί ουσιώδη βιβλία που έχω διαβάσει έως καί σήμερα. Ο συγγραφέας μου μετέδωσε όλα όσα επιθυμούσε. Ένιωσα τον πόνο καί την χαρά αυτών των ανθρώπων. Πόνεσα μαζί τους καί ήλπισα για ένα καλύτερο αύριο. Πάλεψαν για την ελευθερία καί την αξιοπρέπειά τους. Ανυπομονώ,λοιπόν,να διαβάσω το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο ''Άγιες Ψυχές'' που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2021 πάλι από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Λαχταρώ να δώ την εξέλιξη της ιστορίας των ηρώων καί των ηρωϊδων μας. Σπεύστε να το αναζητήσετε. Είναι ο ορισμός του καλογραμμένου καί ποιοτικού βιβλίου.
Καλές σας αναγνώσεις!
Τούτος εδώ ο τόπος είναι ευλογημένος. Τούτα εδώ τα χώματα είναι δεμένα με την θυσία των αθώων που έδωσαν καί τη ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Φέτος συμπληρώθηκαν,αισίως,διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821. Αυτό ως γεγονός στάθηκε η αφορμή να γραφτούν πολλά ιστορικά βιβλία για εκείνη την περίοδο καί αρκετοί/ες να επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για τότε. Ναι,είναι μία πολύ καλή αιτία,μα θα μου επιτρέψετε να έχω την άποψη πως από νεαρή ηλικία πρέπει να διδασκόμαστε την ιστορία του τόπου μας καί να διαβάζουμε ανάλογα βιβλία κι όχι μόνο εξαιτίας κάποιας επετείου. Αλίμονο στον λαό που θα λησμονήσει...
Ο κύριος Θοδωρής Παπαθεοδώρου δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εδώ καί καιρό έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του ως συγγραφέας καί τα έργα του έχουν ''αγκαλιαστεί'' με πολλή θέρμη καί αγάπη από το αναγνωστικό κοινό. Δυστυχώς,λέω δυστυχώς,εγώ μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει κάποιο έργο του αλλά αποζημιώθηκα καί με το παραπάνω από την ανάγνωση του νέου του ιστορικού μυθιστορήματος με τίτλο ''Άγιο Αίμα'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στους Έλληνες καί στις Ελληνίδες που έδωσαν καί την ψυχή τους,σε αυτούς/ες που γνωρίζουμε με τα μικρά τους ονόματα αλλά καί σε όλους κι όλες εκείνους/ες που η ανωνυμία τους δεν στερεί τίποτα από την δόξα καί την ανιδιοτελή προσφορά τους. Ένα βιβλίο που τους αποδίδει τον φόρο τιμής που τους αξίζει.
Από την αρχαιότητα μέχρι καί τώρα το ελληνικό γένος έχει αποδείξει πως μπροστά στον κοινό εχθρό,κάνει στην άκρη τα όποια μίση καί τις εσωτερικές αντιπαλότητες. Τούτος εδώ ο τόπος,αν καί γνώρισε,δυστυχώς,πολλές έριδες μεταξύ του ίδιου μας του γένους,κατάφερε να κάνει κάτι το απίστευτο. Κάτι που φαντάζει -ακόμη καί στις μέρες μας- αδιανόητο. Οι Έλληνες καί οι Ελληνίδες,κατά ένα μαγικό τρόπο,ξεσηκώθηκαν καί κατάφεραν καί ενώθηκαν κάτω από μία ιδέα καί πάλεψαν σαν μία γροθιά τον τούρκο κατακτητή καί βγήκαν νικητές καί νικήτριες. Δεν λύγισαν καί δεν παρέδωσαν τα όπλα. Πάλεψαν μέχρις εσχάτων. Ναι,υπήρξαν καί εκείνοι που πρόδωσαν αλλά δεν μπορούν να αμαυρώσουν την πλούσια ιστορία του τόπου μας,ούτε να στερήσουν κάτι από το ένδοξο παρελθόν της χώρας μας. Άγιο το αίμα όσων έπεσαν ηρωϊκά για να απολαμβάνουμε όλοι κι όλες εμείς σήμερα την ελευθερία μας.
"...Σουλιώτισσες, Μοραΐτισσες, δολιομάνες, μορφές σκλαβωμένες μα και μορφές θεριεμένες που ρίχνονται σε αγώνα ανείπωτο για ν’ αλλάξουν την αλυσόδετη μοίρα τους. Στο Σούλι και στα Γιάννενα, στον Μοριά και στα Ψαρά, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, φτάνει η στιγμή του σηκωμού, η ώρα της Επανάστασης. Τότε αρχινά τούτο δω το μυθιστόρημα, όταν οι γονατισμένοι πιάνουν τ’ άρματα και ορθώνουν ψυχή και μπόι στον πανίσχυρο δυνάστη..." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
''Άγιο Αίμα'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις περιλαμβάνεται όλη η ουσία. Άλλωστε,τα λόγια είναι λίγα καί δεν δύνανται να περιγράψουν όλα όσα συνέβησαν τότε. Μοιάζουν μικρά καί ασήμαντα μπροστά στην απαράμιλλη θυσία όλων αυτών των ανθρώπων. Ωχριούν απέναντι στο μέγεθος των ακραίων καί απάνθρωπων κακουχίων που έζησαν οι άνθρωποι τότε. Δεν σας το κρύβω πως με το που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ένιωσα μια πληθώρα συναισθημάτων να με κατακλύζει. Από το πρώτο άγγιγμα στο χαρτί που το κοσμεί εξωτερικά καί μοιάζει σαν να είναι δερματόδετη έκδοση έως καί την επιβλητική,ολοζώντανη -για μένα- εικόνα του εξωφύλλου του,ήξερα πως θα χαρασσόταν με ανεξίτηλα γράμματα στην ψυχή καί το μυαλό μου.
"Το μικρό αγόρι κρεμιέται απάνω της, τα χεράκια του δεμένα στον λαιμό της, το προσωπάκι του φωλιασμένο στον κόρφο της. Η μάνα τον σφίγγει στην αγκάλη της, ανασαίνει με λαχτάρα τις ανάσες του και μια στιγμή καρτερά. Μια στιγμή για το στερνό της κοίταγμα, το στερνό της δάκρυ, τα στερνά της λόγια. «Γιε μου… Αϊτέ μου…» Μια στιγμή μονάχα πριν ριχτεί στο βάραθρο." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
Ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγηση των γεγονότων -πάντα με τον απαραίτητο σεβασμό καί την εθνική συνείδηση- από την άνοιξη του 1827 με ένα εξόδιο καί έπειτα κάνει ένα αναδρομικό ταξίδι στα καίρια γεγονότα που στιγμάτισαν τον ελληνισμό καί την χώρα μας από το 1803 έως καί λίγο πρίν την έναρξη της ενδόξου επαναστάσεως του 1821. Ανοίγοντας το βιβλίο θα βρούμε κάποιους χάρτες που θα μας βοηθήσουν να κατατοπιστούμε όσον αφορά τα μέρη που θα συμβούν τα γεγονότα. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε δύο μεγάλα μέρη αποτελούμενα από μικρά καί περιεκτικά κεφάλαια που δρούν αλληλένδετα μεταξύ τους καί μας δίνουν μία πλήρη εικόνα του τι συνέβαινε σε διάφορα μέρη της χώρας. Το πρώτο μέρος φέρει τον γενικό τίτλο ''Των Ελλήνων τα ιερά'' καί καταπιάνεται με την χρονολογική περίοδο 1803-1806 καί το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο ''Ή τη νίκη ή τη θανή'' που αναφέρεται στην περίοδο 1819-1821. Πρίν την έναρξη κάποιου μέρους έχουμε ένα απόφθεγμα ενός μεγάλου ήρωα της επαναστάσεως.
Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί διάφορα τρικ,ή,άλλα συγγραφικά τερτίπια για να πείσει το αναγνωστικό κοινό. Η γλώσσα του είναι οικεία καί κατανοητή καί διανθίζεται από τις απαραίτητες τοπικές διαλέκτους. Το συναίσθημα γεννάται με απόλυτα φυσικό τρόπο στις ψυχές των αναγνωστών/στριων διαβάζοντας καί μαθαίνοντας τα όσα συνέβησαν τότε χωρίς να υπάρχει ίχνος συγκάληψης,ή,ωραιοποίησης των καταστάσεων. Θα γίνουν αυτήκοοι μάρτυρες του πως πολέμησαν καί αντιστάθηκαν,άνδρες καί γυναίκες. Τα βασανιστήρια,τις κακουχίες καί όλες τις συμφορές που είχαν υποστεί. Έζησαν τον θάνατο καί τον εξευτελισμό,όχι μόνο τον δικό τους,αλλά καί των παιδιών καί των αγαπημένων τους ανθρώπων. Ξεριζώθηκαν με τη βία από τον τόπο τους. Έγιναν σκλάβοι καί σκλάβες καί αναγκάστηκαν μέχρι καί να αλλαξοπιστήσουν. Ποτέ μα ποτέ,όμως,δεν έχασαν την πίστη τους καί την αγάπη τους για την πατρίδα.
''...Η Λέγκω, ο Σίμος, η Δέσπω, ο Νικόλας, η Αργυρώ και σιμά τους οι Κολοκοτρωναίοι, οι Τζαβελαίοι, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, οι αρματωμένοι της Kλεφτουριάς κι οι απόστολοι της Φιλικής, οι μπουρλοτιέρηδες κι οι καπετάνισσες. Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους. Αυτός είναι ο αγώνας τους. Αυτή είναι η Ιστορία μας..." (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου)
Άν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω το βιβλίο με λίγες λέξεις,θα ήταν ύμνος στην ελευθερία καί στους ήρωες καί τις ηρωϊδες του τόπου μας. Για μένα είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά καί ουσιώδη βιβλία που έχω διαβάσει έως καί σήμερα. Ο συγγραφέας μου μετέδωσε όλα όσα επιθυμούσε. Ένιωσα τον πόνο καί την χαρά αυτών των ανθρώπων. Πόνεσα μαζί τους καί ήλπισα για ένα καλύτερο αύριο. Πάλεψαν για την ελευθερία καί την αξιοπρέπειά τους. Ανυπομονώ,λοιπόν,να διαβάσω το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο ''Άγιες Ψυχές'' που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2021 πάλι από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Λαχταρώ να δώ την εξέλιξη της ιστορίας των ηρώων καί των ηρωϊδων μας. Σπεύστε να το αναζητήσετε. Είναι ο ορισμός του καλογραμμένου καί ποιοτικού βιβλίου.
Καλές σας αναγνώσεις!
April 18, 2022
Τελικά όλη η θεματολογία κινείται στα ίδια επίπεδα. Ηρωϊκοί Έλληνες, με αγάπη για την πατρίδα, θυσιάζουν τα πάντα γι' αυτήν, Ελληνίδες γυναίκες με αυτοθυσία, με μεγαλείο ψυχής, αξιοζήλευτες μάνες και αφοσιωμένες σύζυγοι. Το μόνο που αλλάζει είναι η χρονική περίοδος, άλλοτε Τουρκοκρατία, άλλοτε Μακεδονικοί αγώνες και άλλοτε Εμφύλιος. Οι ιστορίες όμως σχεδόν πάντα οι ίδιες
April 26, 2022
Σε αυτό το βιβλίο στήνεται το σκηνικό για την έναρξη της Επανάστασης. Οι συνθήκες ζωής των υπόδουλων Ελλήνων αποδίδονται εξαιρετικά. Η φτώχεια, η πείνα, ο φόβος της αιχμαλωσίας στις τούρκικες φυλακές ή στα χαρέμια και η απειλή ενός άγριου επώδυνου θανάτου για τιμωρία και παραδειγματισμό, είναι καταστάσεις που συνθέτουν την καθημερινότητα των ραγιάδων της εποχής. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη δύναμη των λέξεων του συγκεκριμένου συγγραφέα, μόνο όσοι έχετε διαβάσει και άλλα βιβλία του καταλαβαίνετε για τί μιλάω. Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που με ελάχιστες λέξεις καταφέρνει να αποτυπώσει στο χαρτί όσα έχει δημιουργήσει η φαντασία του, σε κάνει να νιώσεις (στο βαθμό που είναι εφικτό) την δύσκολη ζωή που βίωναν οι υπόδουλοι, την απελπισία και την ελπίδα τους για περισσότερη ελευθερία.
Όσο για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας; Ε, αυτούς είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις. Ο συγγραφέας για άλλη μια φορά έχει πλάσει χαρακτήρες ζωντανούς, ανθρώπους καθημερινούς που για να σώσουν τους αγαπημένους τους ή τον εαυτό τους αναγκάζονται να φερθούν ηρωικά. Έντονες, ζωντανές περιγραφές τόπων και συναισθημάτων, παγώνεις μαζί με τις μητέρες που φοβούνται για το μέλλον των παιδιών τους, συμπάσχεις νιώθοντας την αγωνία όσων βλέπουν ότι κινδυνεύουν να αιχμαλωτιστούν από τους Τούρκους.
Από την πλοκή δεν λείπουν και τα ιστορικά πρόσωπα που ήδη αρχίζουν και παίζουν τον ρόλο τους στην Ιστορία. Υπαρκτές προσωπικότητες όπως για παράδειγμα ο καλόγερος Σαμουήλ, ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης συνυπάρχουν με τους φανταστικούς χαρακτήρες, συνομιλούν μαζί τους και όλοι μαζί προχωρούν ταυτόχρονα. Φαντάζομαι στα επόμενα βιβλία ο ρόλος τους στις εξελίξεις προφανώς και θα είναι μεγαλύτερος, αφού πρόκειται για ιστορικό μυθιστορήματα και δεν βλέπω πώς θα είναι δυνατή η καταγραφή της ιστορίας χωρίς τη συμμετοχή τους.
Για τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο δεν θα πω κουβέντα, ο συγγραφέας έχει κάνει έρευνα και προφανώς αποδίδονται σωστά. Το "Άγιο Αίμα" ξεκινά στο Σούλι το 1803 και τελειώνει στα Γιάννενα στις αρχές του 1821, όταν ο παντοδύναμος Αλή πασάς χάνει την εμπιστοσύνη της Υψηλής Πύλης και τα στρατεύματα του Σουλτάνου καταφθάνουν με εντολή θανάτωσής του. Για άλλη μια φορά η ιστορία αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια και τη συμμετοχή των προσώπων του βιβλίου, χωρίς στείρα καταγραφή, καθόλου κουραστικά αλλά αντιθέτως απίστευτα ζωντανά, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι όλα τα ιστορικά μυθιστορήματα.
https://thematofylakes.gr/
https://kiallovivlio.blogspot.com/
Όσο για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας; Ε, αυτούς είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις. Ο συγγραφέας για άλλη μια φορά έχει πλάσει χαρακτήρες ζωντανούς, ανθρώπους καθημερινούς που για να σώσουν τους αγαπημένους τους ή τον εαυτό τους αναγκάζονται να φερθούν ηρωικά. Έντονες, ζωντανές περιγραφές τόπων και συναισθημάτων, παγώνεις μαζί με τις μητέρες που φοβούνται για το μέλλον των παιδιών τους, συμπάσχεις νιώθοντας την αγωνία όσων βλέπουν ότι κινδυνεύουν να αιχμαλωτιστούν από τους Τούρκους.
Από την πλοκή δεν λείπουν και τα ιστορικά πρόσωπα που ήδη αρχίζουν και παίζουν τον ρόλο τους στην Ιστορία. Υπαρκτές προσωπικότητες όπως για παράδειγμα ο καλόγερος Σαμουήλ, ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης συνυπάρχουν με τους φανταστικούς χαρακτήρες, συνομιλούν μαζί τους και όλοι μαζί προχωρούν ταυτόχρονα. Φαντάζομαι στα επόμενα βιβλία ο ρόλος τους στις εξελίξεις προφανώς και θα είναι μεγαλύτερος, αφού πρόκειται για ιστορικό μυθιστορήματα και δεν βλέπω πώς θα είναι δυνατή η καταγραφή της ιστορίας χωρίς τη συμμετοχή τους.
Για τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο δεν θα πω κουβέντα, ο συγγραφέας έχει κάνει έρευνα και προφανώς αποδίδονται σωστά. Το "Άγιο Αίμα" ξεκινά στο Σούλι το 1803 και τελειώνει στα Γιάννενα στις αρχές του 1821, όταν ο παντοδύναμος Αλή πασάς χάνει την εμπιστοσύνη της Υψηλής Πύλης και τα στρατεύματα του Σουλτάνου καταφθάνουν με εντολή θανάτωσής του. Για άλλη μια φορά η ιστορία αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια και τη συμμετοχή των προσώπων του βιβλίου, χωρίς στείρα καταγραφή, καθόλου κουραστικά αλλά αντιθέτως απίστευτα ζωντανά, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι όλα τα ιστορικά μυθιστορήματα.
https://thematofylakes.gr/
https://kiallovivlio.blogspot.com/
Read
August 31, 2021Με αφορμή τα 200 χρόνια που συμπληρώθηκαν φέτος από την ελληνική επανάσταση του 1821, γράφτηκε αυτό το μυθιστόρημα που πραγματικά θεωρώ κόσμημα για την βιβλιοθήκη μου και πως κάθε άνθρωπος που κυλάει ελληνικό αίμα στις φλέβες του θα πρέπει να διαβάσει. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά ταυτόχρονα ένα βαθιά συναισθηματικό ανάγνωσμα.
Θαύμασα τη συγγραφική δεινότητα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, το πλούσιο λεξιλόγιο, τις τοπικές διαλέκτους ,τις γνώσεις του ,την έρευνα του και τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετώπισε τα ιστορικά γεγονότα και τα παρουσίασε. Καθώς επίσης και την φαντασία του για τα στοιχεία μυθοπλασίας.Γιατί το Άγιο Αίμα είναι ένα βιβλίο πλούσιο σε συναισθήματα που αποκλείεται να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Ο συγγραφέας δεν έχει σκοπό απλά να παραθέσει ιστορικά στοιχεία με σκοπό να διδάξει , αλλά επιδιώκει να ταρακουνήσει τον αναγνώστη, να τον συγκινήσει και να αποδώσει το μεγαλείο του ελληνισμού.Άνθρωποι απλοί που πολέμησαν για την πατριδα τους, Έλληνες που αντισταθηκαν στον τουρκικό ζυγό, που θυσιάστηκαν για το αίμα τους το Άγιο. Που δεν καταδεχτηκαν να αθετήσουν το λόγο τους, που άφησαν όμως πίσω τους αγαπημένους αλλά ποτέ δεν πρόδωσαν τον τόπο τους.
"Κάλλιο να πεθάνω από ντροπή παρά να στρέψω την πλάτη μου στους ανθρώπους που δέθηκα με αίμα"
Πολλά πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα, θα διαβάσω οπωσδήποτε και το δεύτερο μέρος , τις Άγιες Ψυχές , που ήδη κυκλοφορεί και θα περιμένω και το τρίτο μέρος με ανυπομονησία!
Θαύμασα τη συγγραφική δεινότητα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, το πλούσιο λεξιλόγιο, τις τοπικές διαλέκτους ,τις γνώσεις του ,την έρευνα του και τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετώπισε τα ιστορικά γεγονότα και τα παρουσίασε. Καθώς επίσης και την φαντασία του για τα στοιχεία μυθοπλασίας.Γιατί το Άγιο Αίμα είναι ένα βιβλίο πλούσιο σε συναισθήματα που αποκλείεται να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Ο συγγραφέας δεν έχει σκοπό απλά να παραθέσει ιστορικά στοιχεία με σκοπό να διδάξει , αλλά επιδιώκει να ταρακουνήσει τον αναγνώστη, να τον συγκινήσει και να αποδώσει το μεγαλείο του ελληνισμού.Άνθρωποι απλοί που πολέμησαν για την πατριδα τους, Έλληνες που αντισταθηκαν στον τουρκικό ζυγό, που θυσιάστηκαν για το αίμα τους το Άγιο. Που δεν καταδεχτηκαν να αθετήσουν το λόγο τους, που άφησαν όμως πίσω τους αγαπημένους αλλά ποτέ δεν πρόδωσαν τον τόπο τους.
"Κάλλιο να πεθάνω από ντροπή παρά να στρέψω την πλάτη μου στους ανθρώπους που δέθηκα με αίμα"
Πολλά πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα, θα διαβάσω οπωσδήποτε και το δεύτερο μέρος , τις Άγιες Ψυχές , που ήδη κυκλοφορεί και θα περιμένω και το τρίτο μέρος με ανυπομονησία!
May 21, 2021
Η συλλογική, ιστορική άγνοια είναι που ωθεί τον Θοδωρή Παπαθεοδώρου να συνεχίζει να γράφει και να προσφέρει βιβλία με πληθώρα ιστορικών πληροφοριών. Πληροφορίες για γεγονότα που στιγμάτισαν την χώρα μας. Γεγονότα που αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας μας. Στο νέο του βιβλίο, αποτίει φόρο τιμής στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Με λόγο μεστό και χρησιμοποιώντας ιδιωματικές λέξεις, ο συγγραφέας παραδίδει μαθήματα ιστορίας. Συνδυάζει μοναδικά την μυθοπλασία με την αληθινή ιστορία, καταγράφει όλες τις στιγμές των Ελλήνων που δεινοπάθησαν στα χέρια του Αλή Πασά και ταυτόχρονα παρουσιάζει όλο το παρελθόν της χώρας, όπως πρέπει να γνωρίζουμε. Ένα παρελθόν που δεν γράφτηκε ποτέ στα σχολικά βιβλία. Στο «Άγιο Αίμα» ο αναγνώστης θα κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και στην Ιστορία, με περιγραφές που σοκάρουν και συγκινούν!!!
...για ένα πράμα είμαι πια σίγουρος. Ό,τι κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχομε ελπίδα καμία από τους ξένους.
...για ένα πράμα είμαι πια σίγουρος. Ό,τι κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχομε ελπίδα καμία από τους ξένους.
January 20, 2022
Τι ρόλο έπαιξε η Τεργέστη στο προεπαναστατικό ζύμωμα, αν και κάτω από το αυστηρό βλέμμα του καγκελάριου Μέτερνιχ; Πώς φτάσαμε στην ανατίναξη στο Κούγκι και στον χορό του Ζαλόγγου; Γιατί ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων ενόχλησε τελικά την Υψηλή Πύλη και πώς θα εκμεταλλευτούν η Φιλική Εταιρεία και οι οπλαρχηγοί την αναμπουμπούλα στο εχθρικό στρατόπεδο; Από τι αποτελείται ο άρτος της ελευθερίας μας και πώς δημιουργήθηκαν τα επιμέρους συστατικά του; Αυτά και άλλα ερωτήματα απαντώνται στο πρώτο μυθιστόρημα της νέας τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου.
Το βιβλίο εστιάζει σε συγκεκριμένα πρόσωπα, γύρω από τα οποία στήνεται ένα αριστοτεχνικό ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο που αντικατοπτρίζει τα σημαντικότερα γεγονότα της περιόδου 1803-1820 και στολίζεται μ’ έναν άφθαστο λυρισμό. Στο Εξόδιο, με το οποίο ξεκινάει το μυθιστόρημα, ένας επιζών της Εξόδου του Μεσολογγίου έχει καταφύγει στην Τεργέστη και περιμένει με λαχτάρα να μάθει νεότερα της συζύγου και του παιδιού του που τους έχασε εκείνη τη φρικιαστική νύχτα. Στο Σούλι του 1803, με άξονα τον χαρακτήρα και τον δεσμό δύο αδελφών, της Κήκως και της Λέγκως, βιώνουμε το χρονικό της στενής πολιορκίας των απάτητων και άγονων βουνών της Ηπείρου από τις δυνάμεις του Αλή Πασά και τα γεγονότα που οδήγησαν στο Κούγκι αρχικά και στο Ζάλογγο στη συνέχεια. Ελπίδα, πόνος, αποχωρισμοί, μπαμπεσιά, μάχες, αθώα γυναικόπαιδα, ηρωισμός και αυτοθυσία. Μετρημένοι, μαζεμένοι άνθρωποι οι Σουλιώτες, με λιγοστά παινέματα και περίσσια προστάγματα: «Ακλόνητοι, σκληροί, τραχείς, χαραγμένοι στα πρόσωπα και στις ψυχές τους, αυλακωμένοι και σκαμμένοι όπως τα απότομα βουνοπλάγια και οι γκρεμνοί που έκλειναν το οροπέδιό τους πανταχόθεν και συνάμα το προφύλαγαν από κάθε εχθρό» (σελ. 44). Προχωράμε στη Σκάλα Μεσσηνίας του 1806, όπου ο Τάσος και η Χρυσή, προσπαθώντας να σώσουν τη ζωή τους από τον χαλασμό του τόπου από τους Τουρκαλβανούς, καταφεύγουν στα βουνά με τα παιδιά τους, Αργυρώ, Νικόλα και Πασχαλίτσα. Δυσκολίες, τραυματισμοί, πυρετός, πείνα στο οδοιπορικό τους κι όλα αυτά στη σκιά της κλεφτουριάς και του αφορισμού του Πατριάρχη, προσφέροντας επιπλέον δυσκολίες έτσι, μιας και δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν κανέναν. «…όλος ο μόχθος του φευγιού, όλος ο κάματος της αγωνίας, όλα τα μερόνυχτα του τρεχαλητού, όλα μεμιάς τα ένιωσε να πέφτουν στη ράχη του και να τον γονατίζουν» (σελ. 244). «…έτσι μαθημένοι οι Κλέφτες στα βουνά πάππου προς πάππου, τίποτα πάνω απ’ την αλληλεγγύη, τον λόγο και την μπέσα τους» (σελ. 352).
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κυνηγιέται από τον Ισά μπουλούκμπαση και στην Τριπολιτσά, στο ζωοπάζαρο της Παρασκευής, γυναίκες πωλούνται κι αγοράζονται, με τον κερχανατζή να παίρνει ό,τι περισσεύει για τους άντρες του ασκεριού («…αλάι μαλάι ζώα κι άνθρωποι ένα κουβάρι, ντουμάνι, ίδρος, σβουνιές, ξινές ανάσες, μπουχτισμένος αέρας παντού»).
Η πλοκή δένεται περισσότερο όταν η ιστορία προχωράει στο 1819 κι επιστρέφουμε στην Ήπειρο, όπου η Δέσπω ζει με την οικογένειά της σε τσιφλίκι νότια των Ιωαννίνων, ταγμένη στο να φροντίζει αδέρφια και γονείς, με φουσκωμένο πανί τον νου της και προσμένει το στεφάνωμα με τον Φίλιο («ζυμάρι στην ίδια σκάφη ζυμωμένο οι ψυχές τους»). Ο κεχαγιάς όμως, για να ξεπληρωθεί το χρέος του πατέρα της στον Βελή πασιά, τη θέλει για το δικό του κονάκι. Η Δέσπω αναγκάζεται να το σκάσει και να περάσει μέσα από μονοπάτια και αδιάβατα βουνά στο ερειπωμένο πια Σούλι, μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη μ’ ένα παρελθόν καλά κρυμμένο. Τον επόμενο χρόνο είναι έτοιμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της, την ίδια ώρα που 80.000 άντρες φτάνουν κατά διαταγή της Υψηλής Πύλης στην Ήπειρο για να εξολοθρεύσουν τον ενοχλητικό πια Αλή Πασά. Η συγκέντρωση όλων αυτών των ισχυρών δυνάμεων ωφέλησε σημαντικότατα την Επανάσταση. Ταυτόχρονα, στην Τριπολιτσά του 1820, η Γκιουμούς κάνει απολογισμό της ζωής της στο πλάι του Κερίμ μπέη, με τη Μαλαμή να τη συντρέχει. Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει αρσενικό απόγονο, προβιβάστηκε από παλλακίδα σε σύζυγο, έστω και τέταρτη, όταν όμως φτάνει από την Κωνσταντινούπολη ο Στέφανος Αρζόγλου για να αναλάβει δραγουμάνος και γραμματικός του κεχαγιά της Τριπολιτσάς, η Γκιουμούς ερωτεύεται, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή ��ης. Σχεδόν απέναντι, στη Ζάκυνθο του 1820, που δε γνώρισε, όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, άμεση τουρκική κατοχή παρά μόνο επικυριαρχία, θα ξεκινήσουν οι πρώτες ζυμώσεις για τον Αγώνα, με κυρίαρχη μορφή τον κυνηγημένο από την Πελοπόννησο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Το λιμάνι και η κίνησή του, οι ναυτικοί και η απεραντοσύνη της θάλασσας ανοίγουν νέους ορίζοντες σ’ ένα ορεσίβιο παλικάρι που κατέφυγε στο νησί μαζί με τον οπλαρχηγό, τον οποίο θεωρεί δεύτερο σχεδόν πατέρα του. Με αυτήν την ιστορία ο συγγραφέας παραθέτει τον διπλωματικό και πνευματικό αγώνα που προετοίμαζε την Επανάσταση, τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που σαμποτάρανε τις καταστάσεις, για τους οποίους ο Κολοκοτρώνης είναι κατηγορηματικός: «Όλοι αυτοί μήτε από συμπόνια νογάνε, μήτε από του Χριστού την πί��τη. Μόνο το συφερτικό τους λογαριάζουν. Αν το συφερτικό τους είναι να βοηθήσουν, θα βοηθήσουν. Μα για ένα πράμα είμαι πια σίγουρος. Ό,τι κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα καμία από τους ξένους» (σελ. 373).
Τα ανωτέρω είναι απλώς η αρχή των συναρπαστικών ιστοριών που συγκροτούν το μυθιστόρημα και μια καλογραμμένη εισαγωγή στην Ελληνική Επανάσταση, μέσα από ανθρώπους «απλούς», γενναίους, δυνατούς, που βλέπουν τις ζωές τους ν’ αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και να έρχονται αντιμέτωποι με επιλογές και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Στις σημειώσεις ο συγγραφέας διευκρινίζει, επεξηγεί και τεκμηριώνει σκοτεινά ή δυσερμήνευτα σημεία της Επανάστασης και αμφιλεγόμενα πρόσωπα, όπως τον Ιγνάτιο Ουγγροβλαχίας, τον Πήλιο Γούση κ. ά. αφήνοντας την προσωπική του γνώμη να παρεισφρέει ελάχιστα και σε επιλεγμένα σημεία. Πάντως, παρ’ όλο που έχουμε μάχες, συμβούλια οπλαρχηγών και μια ξεκάθαρη πατριαρχία στις οικογενειακές και κοινωνικές δομές της Ηπείρου (τουλάχιστον), στα δικά μου μάτια φωτίζονται οι γυναίκες, τα πλάσματα που δε βγαίνουν ποτέ στο προσκήνιο αλλά με το μυαλό, τις γνώσεις, την αντίληψη και την αγάπη προς τα παιδιά και τον άντρα τους σπρώχνουν αθόρυβα τα γρανάζια της Ιστορίας και χαρίζουν σελίδες εξίσου σημαντικού μεγαλείου με των αντρών. Η μάνα που ψυχορραγεί αλλά δεν παραιτείται πριν εξασφαλίσει τη σωτηρία του παιδιού της, η αδελφή που χάνει λόγο και ελπίδα ζωής όταν κομματιάζεται μπροστά στα μάτια της ένα από τα αγαπημένα της πρόσωπα, η κόρη που ανακαλύπτει την πραγματική της ταυτότητα κι αυτό τη γεμίζει με δύναμη, ορμή, πυγμή και αποφασιστικότητα να πολεμήσει τον εχθρό μένοντας πιστή στα ιδανικά της σουλιώτικης φυλής και να ψάξει να βρει με κάθε κόστος τον πατέρα της, η νοικοκυρά που μεταμορφώνεται σε οπλαρχηγό όταν απειλείται το βιος της. Γυναίκες που φωτίζουν κι αυτές τις σελίδες του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, μανάδες, κόρες κι αδελφές που στηρίζουν, συμπάσχουν, πολεμούν με το ίδιο μένος όταν χρειαστεί, σε μια εποχή «σκλάβας χαμοζωής», με πασάδες, αγάδες και μπέηδες να δυσκολεύουν μαζί με τα στοιχεία της φύσης τη ζωή, την καθημερινότητα και τον κάματο των ραγιάδων.
Η γραφή του Θοδωρή Παπαθεοδώρου είναι υπέροχη, ιδιαίτερη, γεμάτη ιδιωματισμούς και πλούσιο λεξιλόγιο που ζωντανεύουν τα γεγονότα, γραμμένη σε κάποια σημεία μ’ ένα γλυκά ιδιόμορφο ποιητικής μορφής συντακτικό, λαμπρυμένη από καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις («Τι φελούσε να έμενε ζωντανή και τίποτα να μην άφηνε ζωντανό στο κατόπι της, ζωή καμιά να μη χάριζε η ζωή της; Λες κι ήταν φρύγανο ξερό που θα το παράσερνε μια μέρα ο αέρας, λες κι ήταν καρβουνιασμένο από αστραπόβροντο δεντρί που απόμεινε σαν ξόανο και θα γκρεμιζόταν καταγής», σελ. 73) και μεταφορές («…ένα παιδί ακόμη, ένα παιδί που η φωτιά και το μπαρούτι το έψησαν πρόωρα και το ξεφούρνισαν άντρα», σελ. 88). Η φύση, τ’ απάτητα βουνά, τα αχάρακτα μονοπάτια, τα οροπέδια και τα δάση, τα ποτάμια και οι γκρεμοί καταγράφονται εξίσου καλά με τις μεγάλες πόλεις, τους δρόμους τους, τον ετερόκλητο πληθυσμό τους, τις πανηγύρεις, τα μαγαζιά. «Στάχτωνε ο ουρανός, χάραζε η μέρα. Μαγνάδια ομίχλης κατέβαιναν με τη νεροσυρμή, ψεκάδες γέμιζαν τον τόπο απ’ τ’ αφρισμένο ποτάμι, γυάλιζαν απ’ το κρουσταλλιασμένο πούσι οι βράχοι» (σελ. 250-251). Και αργότερα: «…ταχιά ο κάμπος της λίμνης γινόταν καμίνι. Ταψί πάνω σε θράκα, φούρνος λαμπαδιασμένος που τσιτσίριζε και καβούρντιζε τα ζωντανά του, δίποδα και τετράποδα» (σελ. 295).
«Το Άγιο Αίμα» πότισε τη γη με τους πρώτους σπόρους της ελευθερίας. Άντρες πολέμησαν, γυναίκες πάλεψαν, έθνος γεννήθηκε. Το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου μας συστήνει με τεκμηριωμένο, λογοτεχνικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό τρόπο τις πρώτες ηρωικές σελίδες από την εποποιία της λευτεριάς μας. Η Επανάσταση έπρεπε να γίνει για τους γνωστούς λόγους μα κι επιπλέον γιατί: «Όποιος φοβάται ν’ αγωνιστεί και να υποφέρει, θα υποφέρει απ’ αυτό που φοβάται» (σελ 330).
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%ac%ce%b3%c...
Το βιβλίο εστιάζει σε συγκεκριμένα πρόσωπα, γύρω από τα οποία στήνεται ένα αριστοτεχνικό ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο που αντικατοπτρίζει τα σημαντικότερα γεγονότα της περιόδου 1803-1820 και στολίζεται μ’ έναν άφθαστο λυρισμό. Στο Εξόδιο, με το οποίο ξεκινάει το μυθιστόρημα, ένας επιζών της Εξόδου του Μεσολογγίου έχει καταφύγει στην Τεργέστη και περιμένει με λαχτάρα να μάθει νεότερα της συζύγου και του παιδιού του που τους έχασε εκείνη τη φρικιαστική νύχτα. Στο Σούλι του 1803, με άξονα τον χαρακτήρα και τον δεσμό δύο αδελφών, της Κήκως και της Λέγκως, βιώνουμε το χρονικό της στενής πολιορκίας των απάτητων και άγονων βουνών της Ηπείρου από τις δυνάμεις του Αλή Πασά και τα γεγονότα που οδήγησαν στο Κούγκι αρχικά και στο Ζάλογγο στη συνέχεια. Ελπίδα, πόνος, αποχωρισμοί, μπαμπεσιά, μάχες, αθώα γυναικόπαιδα, ηρωισμός και αυτοθυσία. Μετρημένοι, μαζεμένοι άνθρωποι οι Σουλιώτες, με λιγοστά παινέματα και περίσσια προστάγματα: «Ακλόνητοι, σκληροί, τραχείς, χαραγμένοι στα πρόσωπα και στις ψυχές τους, αυλακωμένοι και σκαμμένοι όπως τα απότομα βουνοπλάγια και οι γκρεμνοί που έκλειναν το οροπέδιό τους πανταχόθεν και συνάμα το προφύλαγαν από κάθε εχθρό» (σελ. 44). Προχωράμε στη Σκάλα Μεσσηνίας του 1806, όπου ο Τάσος και η Χρυσή, προσπαθώντας να σώσουν τη ζωή τους από τον χαλασμό του τόπου από τους Τουρκαλβανούς, καταφεύγουν στα βουνά με τα παιδιά τους, Αργυρώ, Νικόλα και Πασχαλίτσα. Δυσκολίες, τραυματισμοί, πυρετός, πείνα στο οδοιπορικό τους κι όλα αυτά στη σκιά της κλεφτουριάς και του αφορισμού του Πατριάρχη, προσφέροντας επιπλέον δυσκολίες έτσι, μιας και δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν κανέναν. «…όλος ο μόχθος του φευγιού, όλος ο κάματος της αγωνίας, όλα τα μερόνυχτα του τρεχαλητού, όλα μεμιάς τα ένιωσε να πέφτουν στη ράχη του και να τον γονατίζουν» (σελ. 244). «…έτσι μαθημένοι οι Κλέφτες στα βουνά πάππου προς πάππου, τίποτα πάνω απ’ την αλληλεγγύη, τον λόγο και την μπέσα τους» (σελ. 352).
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κυνηγιέται από τον Ισά μπουλούκμπαση και στην Τριπολιτσά, στο ζωοπάζαρο της Παρασκευής, γυναίκες πωλούνται κι αγοράζονται, με τον κερχανατζή να παίρνει ό,τι περισσεύει για τους άντρες του ασκεριού («…αλάι μαλάι ζώα κι άνθρωποι ένα κουβάρι, ντουμάνι, ίδρος, σβουνιές, ξινές ανάσες, μπουχτισμένος αέρας παντού»).
Η πλοκή δένεται περισσότερο όταν η ιστορία προχωράει στο 1819 κι επιστρέφουμε στην Ήπειρο, όπου η Δέσπω ζει με την οικογένειά της σε τσιφλίκι νότια των Ιωαννίνων, ταγμένη στο να φροντίζει αδέρφια και γονείς, με φουσκωμένο πανί τον νου της και προσμένει το στεφάνωμα με τον Φίλιο («ζυμάρι στην ίδια σκάφη ζυμωμένο οι ψυχές τους»). Ο κεχαγιάς όμως, για να ξεπληρωθεί το χρέος του πατέρα της στον Βελή πασιά, τη θέλει για το δικό του κονάκι. Η Δέσπω αναγκάζεται να το σκάσει και να περάσει μέσα από μονοπάτια και αδιάβατα βουνά στο ερειπωμένο πια Σούλι, μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη μ’ ένα παρελθόν καλά κρυμμένο. Τον επόμενο χρόνο είναι έτοιμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της, την ίδια ώρα που 80.000 άντρες φτάνουν κατά διαταγή της Υψηλής Πύλης στην Ήπειρο για να εξολοθρεύσουν τον ενοχλητικό πια Αλή Πασά. Η συγκέντρωση όλων αυτών των ισχυρών δυνάμεων ωφέλησε σημαντικότατα την Επανάσταση. Ταυτόχρονα, στην Τριπολιτσά του 1820, η Γκιουμούς κάνει απολογισμό της ζωής της στο πλάι του Κερίμ μπέη, με τη Μαλαμή να τη συντρέχει. Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει αρσενικό απόγονο, προβιβάστηκε από παλλακίδα σε σύζυγο, έστω και τέταρτη, όταν όμως φτάνει από την Κωνσταντινούπολη ο Στέφανος Αρζόγλου για να αναλάβει δραγουμάνος και γραμματικός του κεχαγιά της Τριπολιτσάς, η Γκιουμούς ερωτεύεται, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή ��ης. Σχεδόν απέναντι, στη Ζάκυνθο του 1820, που δε γνώρισε, όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, άμεση τουρκική κατοχή παρά μόνο επικυριαρχία, θα ξεκινήσουν οι πρώτες ζυμώσεις για τον Αγώνα, με κυρίαρχη μορφή τον κυνηγημένο από την Πελοπόννησο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Το λιμάνι και η κίνησή του, οι ναυτικοί και η απεραντοσύνη της θάλασσας ανοίγουν νέους ορίζοντες σ’ ένα ορεσίβιο παλικάρι που κατέφυγε στο νησί μαζί με τον οπλαρχηγό, τον οποίο θεωρεί δεύτερο σχεδόν πατέρα του. Με αυτήν την ιστορία ο συγγραφέας παραθέτει τον διπλωματικό και πνευματικό αγώνα που προετοίμαζε την Επανάσταση, τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που σαμποτάρανε τις καταστάσεις, για τους οποίους ο Κολοκοτρώνης είναι κατηγορηματικός: «Όλοι αυτοί μήτε από συμπόνια νογάνε, μήτε από του Χριστού την πί��τη. Μόνο το συφερτικό τους λογαριάζουν. Αν το συφερτικό τους είναι να βοηθήσουν, θα βοηθήσουν. Μα για ένα πράμα είμαι πια σίγουρος. Ό,τι κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα καμία από τους ξένους» (σελ. 373).
Τα ανωτέρω είναι απλώς η αρχή των συναρπαστικών ιστοριών που συγκροτούν το μυθιστόρημα και μια καλογραμμένη εισαγωγή στην Ελληνική Επανάσταση, μέσα από ανθρώπους «απλούς», γενναίους, δυνατούς, που βλέπουν τις ζωές τους ν’ αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και να έρχονται αντιμέτωποι με επιλογές και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Στις σημειώσεις ο συγγραφέας διευκρινίζει, επεξηγεί και τεκμηριώνει σκοτεινά ή δυσερμήνευτα σημεία της Επανάστασης και αμφιλεγόμενα πρόσωπα, όπως τον Ιγνάτιο Ουγγροβλαχίας, τον Πήλιο Γούση κ. ά. αφήνοντας την προσωπική του γνώμη να παρεισφρέει ελάχιστα και σε επιλεγμένα σημεία. Πάντως, παρ’ όλο που έχουμε μάχες, συμβούλια οπλαρχηγών και μια ξεκάθαρη πατριαρχία στις οικογενειακές και κοινωνικές δομές της Ηπείρου (τουλάχιστον), στα δικά μου μάτια φωτίζονται οι γυναίκες, τα πλάσματα που δε βγαίνουν ποτέ στο προσκήνιο αλλά με το μυαλό, τις γνώσεις, την αντίληψη και την αγάπη προς τα παιδιά και τον άντρα τους σπρώχνουν αθόρυβα τα γρανάζια της Ιστορίας και χαρίζουν σελίδες εξίσου σημαντικού μεγαλείου με των αντρών. Η μάνα που ψυχορραγεί αλλά δεν παραιτείται πριν εξασφαλίσει τη σωτηρία του παιδιού της, η αδελφή που χάνει λόγο και ελπίδα ζωής όταν κομματιάζεται μπροστά στα μάτια της ένα από τα αγαπημένα της πρόσωπα, η κόρη που ανακαλύπτει την πραγματική της ταυτότητα κι αυτό τη γεμίζει με δύναμη, ορμή, πυγμή και αποφασιστικότητα να πολεμήσει τον εχθρό μένοντας πιστή στα ιδανικά της σουλιώτικης φυλής και να ψάξει να βρει με κάθε κόστος τον πατέρα της, η νοικοκυρά που μεταμορφώνεται σε οπλαρχηγό όταν απειλείται το βιος της. Γυναίκες που φωτίζουν κι αυτές τις σελίδες του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, μανάδες, κόρες κι αδελφές που στηρίζουν, συμπάσχουν, πολεμούν με το ίδιο μένος όταν χρειαστεί, σε μια εποχή «σκλάβας χαμοζωής», με πασάδες, αγάδες και μπέηδες να δυσκολεύουν μαζί με τα στοιχεία της φύσης τη ζωή, την καθημερινότητα και τον κάματο των ραγιάδων.
Η γραφή του Θοδωρή Παπαθεοδώρου είναι υπέροχη, ιδιαίτερη, γεμάτη ιδιωματισμούς και πλούσιο λεξιλόγιο που ζωντανεύουν τα γεγονότα, γραμμένη σε κάποια σημεία μ’ ένα γλυκά ιδιόμορφο ποιητικής μορφής συντακτικό, λαμπρυμένη από καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις («Τι φελούσε να έμενε ζωντανή και τίποτα να μην άφηνε ζωντανό στο κατόπι της, ζωή καμιά να μη χάριζε η ζωή της; Λες κι ήταν φρύγανο ξερό που θα το παράσερνε μια μέρα ο αέρας, λες κι ήταν καρβουνιασμένο από αστραπόβροντο δεντρί που απόμεινε σαν ξόανο και θα γκρεμιζόταν καταγής», σελ. 73) και μεταφορές («…ένα παιδί ακόμη, ένα παιδί που η φωτιά και το μπαρούτι το έψησαν πρόωρα και το ξεφούρνισαν άντρα», σελ. 88). Η φύση, τ’ απάτητα βουνά, τα αχάρακτα μονοπάτια, τα οροπέδια και τα δάση, τα ποτάμια και οι γκρεμοί καταγράφονται εξίσου καλά με τις μεγάλες πόλεις, τους δρόμους τους, τον ετερόκλητο πληθυσμό τους, τις πανηγύρεις, τα μαγαζιά. «Στάχτωνε ο ουρανός, χάραζε η μέρα. Μαγνάδια ομίχλης κατέβαιναν με τη νεροσυρμή, ψεκάδες γέμιζαν τον τόπο απ’ τ’ αφρισμένο ποτάμι, γυάλιζαν απ’ το κρουσταλλιασμένο πούσι οι βράχοι» (σελ. 250-251). Και αργότερα: «…ταχιά ο κάμπος της λίμνης γινόταν καμίνι. Ταψί πάνω σε θράκα, φούρνος λαμπαδιασμένος που τσιτσίριζε και καβούρντιζε τα ζωντανά του, δίποδα και τετράποδα» (σελ. 295).
«Το Άγιο Αίμα» πότισε τη γη με τους πρώτους σπόρους της ελευθερίας. Άντρες πολέμησαν, γυναίκες πάλεψαν, έθνος γεννήθηκε. Το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου μας συστήνει με τεκμηριωμένο, λογοτεχνικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό τρόπο τις πρώτες ηρωικές σελίδες από την εποποιία της λευτεριάς μας. Η Επανάσταση έπρεπε να γίνει για τους γνωστούς λόγους μα κι επιπλέον γιατί: «Όποιος φοβάται ν’ αγωνιστεί και να υποφέρει, θα υποφέρει απ’ αυτό που φοβάται» (σελ 330).
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%ac%ce%b3%c...
August 26, 2021
Τι είναι η πατρίδα μας;
Όχι δεν θα κάνω quote το γνωστό ποίημα του Πολέμη. Θα γίνω μάλλον λίγο πιο σκληρή. Μην μου κρατήσετε κακία και μείνετε μαζί μου μέχρι το τέλος (του βιβλίου).
2021 και 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Μια ευκαιρία να κάνουμε την ενδοσκόπηση μας σαν έθνος. Να δούμε από που ξεκινήσαμε, πως φτάσαμε μέχρι εδώ, τι κάναμε λάθος, τι κάναμε σωστά.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σήμερα πάνω στο Άγιο Αίμα του λαού μας κι εξαιτίας αυτού. Ζούμε ελεύθεροι επειδή κάποιοι πέθαναν για αυτό.
Και να μάθουμε επίσης, να το βάλουμε πολύ καλά στο μυαλό μας, ότι έχουμε δύο εσωτερικούς εχθρούς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: την προδοσία και την διχόνοια.
___________________________________
Είχα ένα βιβλίο όταν ήμουν μικρή, κληρονομιά από την μαμά μου. Το είχε γράψει η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, το έλεγαν "Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλιού" και ήταν γραμμένο με αυτή την λίγο αθώα γραφή που είχαν τα "διδακτικά" βιβλία του 60 και 70.
Αυτή την γραφή, αλλά με έναν πιο λυρικό τρόπο βρήκα και στο Άγιο Αίμα.
Επειδή δεν είμαι εξοικειωμένη με τον συγγραφέα (μαθαίνω ότι είναι πολυγραφότατος, αλλά αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω), δεν ξέρω εάν αυτή είναι η χαρακτηριστική γραφή του ή εάν προσαρμόστηκε στο πνεύμα της εποχής του βιβλίου. Ελπίζω το δεύτερο, αλλά στην προκειμένη δεν έχει πολύ σημασία καθώς για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα δουλεύει και δουλεύει πολύ καλά.
Ο συγγραφέας αγαπάει τους ήρωες του και μαζί του, τους αγαπάμε κι εμείς.
Πονάμε μαζί τους. Θρηνούμε για τις δραματικές καταστάσεις που βιώνουν.
Άλλωστε στο τέλος είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για σύγχρονους ήρωες της διπλανής πόρτας. Αλλά για ήρωες και ηρωίδες του λαού μας. Που πάλεψαν και αγωνίστηκαν. Και προφανώς πολλοί από αυτούς πέθαναν. "Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους."
Όμως ο Παπαθεοδώρου δεν πιάνει μόνο τα καλά. Αντιθέτως, θίγει και τους προδότες, τους εκμεταλλευτές, τους παραδόπιστους, τους εγωιστές. Γιατί όλοι αυτοί υπήρξαν. Κάποιοι χάθηκαν στα χρόνια του αγώνα. Κάποιοι όμως ήταν αρκετά έξυπνοι να γυρίσουν την κατάλληλη στιγμή και να καρπωθούν το αποτέλεσμα. Να λυμαίνονται του λαού μας, συχνά μέχρι και σήμερα.
Τέλος, οι σημειώσεις του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου δίνουν ακόμα περισσότερες πληροφορίες, με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.
___________________________________
~~~ SPOILER ALERT~~~
Ακολουθεί μίνι περίληψη του βιβλίου. Προσπάθησα να μην έχει σοβαρές αποκαλύψεις, αλλά πιθανόν για κάποιον πιο υποψιασμένο αναγνώστη κάποια πράγματα μπορεί να είναι πολυ εμφανή.
___________________________________
Η γέννηση των Ηρώων μας: 1803 - 1806
Μέσα από τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων, ξεκινάει η διαδρομή προς την Ελευθερία.
-.-.-.-.-.-
Η πρώτη ενότητα ξεκινάει στο Σούλι. Λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί η παράδοση στο λιοντάρι της Ηπείρου, στον Αλή Πασά.
***Είναι δύσκολη η ζωή στα βουνά της χώρας μας. Είναι σήμερα δύσκολη. Κάντε εικόνα πόσο δύσκολη ήταν 200+ χρόνια πίσω;
Κι όμως Σουλιώτες και Σουλιώτισσες το προτιμούσαν έτσι δύσκολο. Γιατί ήταν ελεύθεροι κι όχι ραγιάδες. Και η ελευθερία θέλει και τόλμη.
Γιατί έπεσε όμως το Σούλι; Τι πήγε τόσο στραβά; Γιατί έπρεπε να ανατινάξει ο καλόγερος το μοναστήρι; Γιατί οι γυναίκες κατέληξαν να πέσουν χορεύοντας στον Ζάλογγο;
Μην με παρεξηγείτε, όλα αυτά είναι ηρωικές σελίδες του Λαού μας. Όμως από πίσω κρύβεται προδοσία και διχόνοια και η νοοτροπία που κουβαλάμε μέχρι σήμερα: να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Και πρέπει να το ξέρουμε και κυρίως να το θυμόμαστε.****
Η Λέγκω βρέθηκε νιόπαντρη στο Σούλι. Ήταν ραγιαδισσα κι έγινε ελεύθερη. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Όμως ο εχθρός ήταν εκεί. Και οι Σουλιώτες είχαν μάθει ότι η ελευθερία είχε πολύ ακριβό τίμημα.
Το πλήρωσε...
Πρόλαβε όμως να πολεμήσει δίπλα στον γιο της. Και να σώσει την κόρη της.
Μερικές φορές αρκεί να μείνει μια ρίζα...
-.-.-.-.-.-
Τρία χρόνια αργότερα, στον Μοριά η ιστορία συνεχίζει να γράφεται με αίμα.
Η Χρυσή και ο Τάσος πληρώνουν το τίμημα της κλεφτουριάς. Γιατί ακόμα κι όταν ο κλέφτης κατέβαινε από τα βουνά, κλέφτης έμενε.
Δεν το έλεγαν μόνο οι Τούρκοι, το έλεγε το ίδιο το ορθόδοξο πατριαρχείο.
Και το τίμημα ήταν σκληρό...
Η κόρη τους η Αργυρώ το πλήρωσε με σκλαβιά (legit, σκλαβοπάζαρο).
Κι ο γιος τους ο Νικόλας βρέθηκε μακριά τους υπό την προστασία του Θ. Κολοκοτρώνη. Έχοντας δώσει βαρύ όρκο. Όρκο με αίμα. Να ξανάβρει την μάνα του και την αδερφή του.
___________________________________
Ο δρόμος προς την Ελευθερία: 1819 - 1821
Δύο επιλογές έχουν μείνει: ή θα νικήσουν ή θα πεθάνουν.
-.-.-.-.-.-
Στα ραγιαδοχώρια της Ηπείρου, η ζωή ήταν σκληρή. Και άδικη πολύ. Όχι μόνο από τον Τούρκο, αλλά κυρίως από τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους επιστάτες.
Έτσι η Δεσπούλα βρίσκεται ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα.
Μόνη της βοήθεια ο νονός της, ο ηγούμενος στο μοναστήρι. Και μόνη λύση να αφήσει την ζωή της ραγιάδισσας και να πάει στο Σούλι...
-.-.-.-.-
Στην Ζάκυνθο τα πράγματα για τον Νικόλα δεν είναι πολύ καλύτερα. Ο εχθρός κρύβεται σε περίεργα μέρη. Μερικές φορές είναι απλά ένας ψηλομύτης αριστοκράτης του libro d'oro.
Όμως ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι τελικά μια αφορμή να επιστρέψει στον Μοριά. Να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του...
-.-.-.-.-
Συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο στο Κοράνι. Επιτρέπεται να έχεις σκλάβους, απαγορεύεται να είναι Μουσουλμάνοι.
Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πολύ άσχημη φάση των νεαρών κοριτσιών που βρέθηκαν από την μια μέρα στην άλλη στα χαρέμια των Πασάδων.
Και η διαδικασία του εξισλαμισμού δεν απαιτούσε τίποτα παραπάνω από μερικές λέξεις που έπρεπε να πουν αν ήθελαν να κρατήσουν το κεφάλι τους στους ώμους τους.
Αρκούν όμως τρεις λέξεις για να αλλάξεις την πίστη σου; Πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι το στήριγμα σου;
Η Αργυρώ έχει απαντήσει σε αυτή την ερώτηση.
Και είναι έτοιμη να κάνει ότι πρέπει και για τον γιο της...
___________________________________
Όχι δεν θα κάνω quote το γνωστό ποίημα του Πολέμη. Θα γίνω μάλλον λίγο πιο σκληρή. Μην μου κρατήσετε κακία και μείνετε μαζί μου μέχρι το τέλος (του βιβλίου).
2021 και 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Μια ευκαιρία να κάνουμε την ενδοσκόπηση μας σαν έθνος. Να δούμε από που ξεκινήσαμε, πως φτάσαμε μέχρι εδώ, τι κάναμε λάθος, τι κάναμε σωστά.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σήμερα πάνω στο Άγιο Αίμα του λαού μας κι εξαιτίας αυτού. Ζούμε ελεύθεροι επειδή κάποιοι πέθαναν για αυτό.
Και να μάθουμε επίσης, να το βάλουμε πολύ καλά στο μυαλό μας, ότι έχουμε δύο εσωτερικούς εχθρούς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: την προδοσία και την διχόνοια.
___________________________________
Είχα ένα βιβλίο όταν ήμουν μικρή, κληρονομιά από την μαμά μου. Το είχε γράψει η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, το έλεγαν "Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλιού" και ήταν γραμμένο με αυτή την λίγο αθώα γραφή που είχαν τα "διδακτικά" βιβλία του 60 και 70.
Αυτή την γραφή, αλλά με έναν πιο λυρικό τρόπο βρήκα και στο Άγιο Αίμα.
Επειδή δεν είμαι εξοικειωμένη με τον συγγραφέα (μαθαίνω ότι είναι πολυγραφότατος, αλλά αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω), δεν ξέρω εάν αυτή είναι η χαρακτηριστική γραφή του ή εάν προσαρμόστηκε στο πνεύμα της εποχής του βιβλίου. Ελπίζω το δεύτερο, αλλά στην προκειμένη δεν έχει πολύ σημασία καθώς για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα δουλεύει και δουλεύει πολύ καλά.
Ο συγγραφέας αγαπάει τους ήρωες του και μαζί του, τους αγαπάμε κι εμείς.
Πονάμε μαζί τους. Θρηνούμε για τις δραματικές καταστάσεις που βιώνουν.
Άλλωστε στο τέλος είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για σύγχρονους ήρωες της διπλανής πόρτας. Αλλά για ήρωες και ηρωίδες του λαού μας. Που πάλεψαν και αγωνίστηκαν. Και προφανώς πολλοί από αυτούς πέθαναν. "Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους."
Όμως ο Παπαθεοδώρου δεν πιάνει μόνο τα καλά. Αντιθέτως, θίγει και τους προδότες, τους εκμεταλλευτές, τους παραδόπιστους, τους εγωιστές. Γιατί όλοι αυτοί υπήρξαν. Κάποιοι χάθηκαν στα χρόνια του αγώνα. Κάποιοι όμως ήταν αρκετά έξυπνοι να γυρίσουν την κατάλληλη στιγμή και να καρπωθούν το αποτέλεσμα. Να λυμαίνονται του λαού μας, συχνά μέχρι και σήμερα.
Τέλος, οι σημειώσεις του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου δίνουν ακόμα περισσότερες πληροφορίες, με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.
___________________________________
~~~ SPOILER ALERT~~~
Ακολουθεί μίνι περίληψη του βιβλίου. Προσπάθησα να μην έχει σοβαρές αποκαλύψεις, αλλά πιθανόν για κάποιον πιο υποψιασμένο αναγνώστη κάποια πράγματα μπορεί να είναι πολυ εμφανή.
___________________________________
Η γέννηση των Ηρώων μας: 1803 - 1806
Μέσα από τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων, ξεκινάει η διαδρομή προς την Ελευθερία.
-.-.-.-.-.-
Η πρώτη ενότητα ξεκινάει στο Σούλι. Λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί η παράδοση στο λιοντάρι της Ηπείρου, στον Αλή Πασά.
***Είναι δύσκολη η ζωή στα βουνά της χώρας μας. Είναι σήμερα δύσκολη. Κάντε εικόνα πόσο δύσκολη ήταν 200+ χρόνια πίσω;
Κι όμως Σουλιώτες και Σουλιώτισσες το προτιμούσαν έτσι δύσκολο. Γιατί ήταν ελεύθεροι κι όχι ραγιάδες. Και η ελευθερία θέλει και τόλμη.
Γιατί έπεσε όμως το Σούλι; Τι πήγε τόσο στραβά; Γιατί έπρεπε να ανατινάξει ο καλόγερος το μοναστήρι; Γιατί οι γυναίκες κατέληξαν να πέσουν χορεύοντας στον Ζάλογγο;
Μην με παρεξηγείτε, όλα αυτά είναι ηρωικές σελίδες του Λαού μας. Όμως από πίσω κρύβεται προδοσία και διχόνοια και η νοοτροπία που κουβαλάμε μέχρι σήμερα: να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Και πρέπει να το ξέρουμε και κυρίως να το θυμόμαστε.****
Η Λέγκω βρέθηκε νιόπαντρη στο Σούλι. Ήταν ραγιαδισσα κι έγινε ελεύθερη. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Όμως ο εχθρός ήταν εκεί. Και οι Σουλιώτες είχαν μάθει ότι η ελευθερία είχε πολύ ακριβό τίμημα.
Το πλήρωσε...
Πρόλαβε όμως να πολεμήσει δίπλα στον γιο της. Και να σώσει την κόρη της.
Μερικές φορές αρκεί να μείνει μια ρίζα...
-.-.-.-.-.-
Τρία χρόνια αργότερα, στον Μοριά η ιστορία συνεχίζει να γράφεται με αίμα.
Η Χρυσή και ο Τάσος πληρώνουν το τίμημα της κλεφτουριάς. Γιατί ακόμα κι όταν ο κλέφτης κατέβαινε από τα βουνά, κλέφτης έμενε.
Δεν το έλεγαν μόνο οι Τούρκοι, το έλεγε το ίδιο το ορθόδοξο πατριαρχείο.
Και το τίμημα ήταν σκληρό...
Η κόρη τους η Αργυρώ το πλήρωσε με σκλαβιά (legit, σκλαβοπάζαρο).
Κι ο γιος τους ο Νικόλας βρέθηκε μακριά τους υπό την προστασία του Θ. Κολοκοτρώνη. Έχοντας δώσει βαρύ όρκο. Όρκο με αίμα. Να ξανάβρει την μάνα του και την αδερφή του.
___________________________________
Ο δρόμος προς την Ελευθερία: 1819 - 1821
Δύο επιλογές έχουν μείνει: ή θα νικήσουν ή θα πεθάνουν.
-.-.-.-.-.-
Στα ραγιαδοχώρια της Ηπείρου, η ζωή ήταν σκληρή. Και άδικη πολύ. Όχι μόνο από τον Τούρκο, αλλά κυρίως από τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους επιστάτες.
Έτσι η Δεσπούλα βρίσκεται ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα.
Μόνη της βοήθεια ο νονός της, ο ηγούμενος στο μοναστήρι. Και μόνη λύση να αφήσει την ζωή της ραγιάδισσας και να πάει στο Σούλι...
-.-.-.-.-
Στην Ζάκυνθο τα πράγματα για τον Νικόλα δεν είναι πολύ καλύτερα. Ο εχθρός κρύβεται σε περίεργα μέρη. Μερικές φορές είναι απλά ένας ψηλομύτης αριστοκράτης του libro d'oro.
Όμως ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι τελικά μια αφορμή να επιστρέψει στον Μοριά. Να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του...
-.-.-.-.-
Συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο στο Κοράνι. Επιτρέπεται να έχεις σκλάβους, απαγορεύεται να είναι Μουσουλμάνοι.
Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πολύ άσχημη φάση των νεαρών κοριτσιών που βρέθηκαν από την μια μέρα στην άλλη στα χαρέμια των Πασάδων.
Και η διαδικασία του εξισλαμισμού δεν απαιτούσε τίποτα παραπάνω από μερικές λέξεις που έπρεπε να πουν αν ήθελαν να κρατήσουν το κεφάλι τους στους ώμους τους.
Αρκούν όμως τρεις λέξεις για να αλλάξεις την πίστη σου; Πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι το στήριγμα σου;
Η Αργυρώ έχει απαντήσει σε αυτή την ερώτηση.
Και είναι έτοιμη να κάνει ότι πρέπει και για τον γιο της...
___________________________________
September 24, 2024
3.5☆
Διαβαζω πρωτη φορα βιβλιο του συγγραφεα και σιγουρα εχω και αλλα βιβλια του που θελω να διαβασω!
Έχει γλαφυρό ύφος και όμορφη γραφή. Παρουσιάζει διαφορετικές ιστορίες που καλύπτουν ένα ευρύτερο ιστορικό φάσμα εποχών, όλες με το ίδιο μοτίβο και την ίδια κατάληξη. Οι σκηνές που περιγράφονται σε ορισμένα σημεία είναι ψυχοπλακωτικές, σαν να τις βιώνουμε κι εμείς, περνώντας όλες μπροστά από τα μάτια μας!
Διαβαζω πρωτη φορα βιβλιο του συγγραφεα και σιγουρα εχω και αλλα βιβλια του που θελω να διαβασω!
Έχει γλαφυρό ύφος και όμορφη γραφή. Παρουσιάζει διαφορετικές ιστορίες που καλύπτουν ένα ευρύτερο ιστορικό φάσμα εποχών, όλες με το ίδιο μοτίβο και την ίδια κατάληξη. Οι σκηνές που περιγράφονται σε ορισμένα σημεία είναι ψυχοπλακωτικές, σαν να τις βιώνουμε κι εμείς, περνώντας όλες μπροστά από τα μάτια μας!
November 17, 2021
Το 1ο βιβλίο της τριλογίας ήρθε στα χέρια μου μετά την ανάγνωση του 2ου "άγιες ψυχές"κ
θεώρησα ότι πρέπει να παρουσιαστεί οπωσδήποτε μιας κ αναφέρει τα γεγονότα πριν την έναρξη της επανάστασης του 1821.
Τα ταραγμένα χρόνια που προετοίμαζαν την εξέγερση του έθνους αρχίζουν από τα ορλωφικά, 50 χρόνια πίσω, ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει διερευνηθεί λιγότερο κ δεν είναι ευρέως γνωστό ,εκτός μερικών γεγονότων που συχνά έχουν μείνει στη μνήμη μας λανθασμένα σαν μέρος του 1821 ,όπως το Κούγκι κ η θυσία του Ζαλόγγου.
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας με τη γνωστή μαεστρία στην χρήση του λόγου, διανθισμένη με ντοπιολαλιες στη ροή, που σπάνια θα χρειαστεί να δεις τις σημειώσεις, όπου αυτές υπάρχουν, αναπλάθει τα γεγονότα μέσα από δύο βασικούς ήρωες ,τους οποίους θα συναντήσουμε και στα επόμενα βιβλία.
Η αφήγηση προσωπική,σκαλίζει τις ψυχές των χαρακτήρων τόσο άμεσα που αισθάνεσαι ότι σου μιλούν οι άνθρωποι κ ζεις μαζι τους.
Οι χώροι περιγράφονται λιτά κ γίνονται άμεσα εικόνες στο νου καθως νιώθεις ότι είσαι εσύ αυτός που τους διαβαίνεις...
Είμαστε στο Σούλι και θα ακολουθήσουμε τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση ,τους αγώνες κ την θηριώδη αντίσταση των Σουλιωτών στον Αλή Πασά μέχρι την αγριά εξόντωσή τους.Παρατηρούμε την προετοιμασία του έθνους όπου με περηφάνια κ θυσίες οδηγούνται στη μεγαλειώδη επανάσταση κ την προσπάθεια αποτίναξης του ζυγού των Οθωμανών.
Μέσα από τους ήρωες κ την καθημερινότητά τους παρουσιάζονται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα ιστορικά γεγονότα μέχρι την πολιορκία των Ιωαννίνων και την καταστροφή της πόλης από τον ίδιο τον Αλή Πασά που την υπερασπίζεται απέναντι στην οθωμανική στρατιά του σουλτάνου.
Το βάρος της αφήγησης εδώ πέφτει στους ανθρώπους, στη ζωή κ τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της αντίστασης κ της φυγής τους κρατώντας βαθιά μέσα τους την οικογένεια ,την πίστη κ τον τόπο τους...
Συμπερασματικά κατά τα γραφόμενα επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι σε κάθε κρίσιμη Εθνική στιγμή το εγώ του Έλληνα υπερβαίνει το ιδιοτελές συμφέρον κ λειτουργεί ως γλωσσικό, θρησκευτικό ,συναισθηματικό ,συλλογικό "εμείς" κατακτώντας το ακατόρθωτο...
θεώρησα ότι πρέπει να παρουσιαστεί οπωσδήποτε μιας κ αναφέρει τα γεγονότα πριν την έναρξη της επανάστασης του 1821.
Τα ταραγμένα χρόνια που προετοίμαζαν την εξέγερση του έθνους αρχίζουν από τα ορλωφικά, 50 χρόνια πίσω, ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει διερευνηθεί λιγότερο κ δεν είναι ευρέως γνωστό ,εκτός μερικών γεγονότων που συχνά έχουν μείνει στη μνήμη μας λανθασμένα σαν μέρος του 1821 ,όπως το Κούγκι κ η θυσία του Ζαλόγγου.
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας με τη γνωστή μαεστρία στην χρήση του λόγου, διανθισμένη με ντοπιολαλιες στη ροή, που σπάνια θα χρειαστεί να δεις τις σημειώσεις, όπου αυτές υπάρχουν, αναπλάθει τα γεγονότα μέσα από δύο βασικούς ήρωες ,τους οποίους θα συναντήσουμε και στα επόμενα βιβλία.
Η αφήγηση προσωπική,σκαλίζει τις ψυχές των χαρακτήρων τόσο άμεσα που αισθάνεσαι ότι σου μιλούν οι άνθρωποι κ ζεις μαζι τους.
Οι χώροι περιγράφονται λιτά κ γίνονται άμεσα εικόνες στο νου καθως νιώθεις ότι είσαι εσύ αυτός που τους διαβαίνεις...
Είμαστε στο Σούλι και θα ακολουθήσουμε τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση ,τους αγώνες κ την θηριώδη αντίσταση των Σουλιωτών στον Αλή Πασά μέχρι την αγριά εξόντωσή τους.Παρατηρούμε την προετοιμασία του έθνους όπου με περηφάνια κ θυσίες οδηγούνται στη μεγαλειώδη επανάσταση κ την προσπάθεια αποτίναξης του ζυγού των Οθωμανών.
Μέσα από τους ήρωες κ την καθημερινότητά τους παρουσιάζονται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα ιστορικά γεγονότα μέχρι την πολιορκία των Ιωαννίνων και την καταστροφή της πόλης από τον ίδιο τον Αλή Πασά που την υπερασπίζεται απέναντι στην οθωμανική στρατιά του σουλτάνου.
Το βάρος της αφήγησης εδώ πέφτει στους ανθρώπους, στη ζωή κ τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της αντίστασης κ της φυγής τους κρατώντας βαθιά μέσα τους την οικογένεια ,την πίστη κ τον τόπο τους...
Συμπερασματικά κατά τα γραφόμενα επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι σε κάθε κρίσιμη Εθνική στιγμή το εγώ του Έλληνα υπερβαίνει το ιδιοτελές συμφέρον κ λειτουργεί ως γλωσσικό, θρησκευτικό ,συναισθηματικό ,συλλογικό "εμείς" κατακτώντας το ακατόρθωτο...
November 12, 2021
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου αποτελεί τον κορυφαίο Έλληνα συγγραφέα της γενιάς μας! Με την γραφή του, έχει καταφέρει να υμνήσει και να τιμήσει τούτο εδώ τον ένδοξο και χιλιο-ταλαιπωρημένο τόπο, όσο ελάχιστοι άλλοι.
Έναν τόπο ιερό, τα χώματα του οποίου έχουμε την τιμή να συνεχίζουμε να αγγίζουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι!
Τούτη την τιτάνια προσπάθεια για την επίτευξη αυτής της ελευθερίας, εξυμνεί αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας! Αποδίδει τις τιμές του στο Άγιο Αίμα χιλιάδων ανθρώπων, το οποίο χύθηκε, ώστε να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να εισπνέουμε ΕΛΕΥΘΕΡΟ αέρα, να βαδίζουμε σε ΕΛΕΥΘΕΡΗ γη!
Βιβλία σαν αυτό, ΕΠΒΑΛΛΕΤΑΙ να διδάσκονται στα σχολεία!
"Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους."
Δεν έχω άλλα λόγια! Συγκλονιστικός, όπως πάντα!
Έναν τόπο ιερό, τα χώματα του οποίου έχουμε την τιμή να συνεχίζουμε να αγγίζουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι!
Τούτη την τιτάνια προσπάθεια για την επίτευξη αυτής της ελευθερίας, εξυμνεί αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας! Αποδίδει τις τιμές του στο Άγιο Αίμα χιλιάδων ανθρώπων, το οποίο χύθηκε, ώστε να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να εισπνέουμε ΕΛΕΥΘΕΡΟ αέρα, να βαδίζουμε σε ΕΛΕΥΘΕΡΗ γη!
Βιβλία σαν αυτό, ΕΠΒΑΛΛΕΤΑΙ να διδάσκονται στα σχολεία!
"Ήρωες και ηρωίδες του λαού μας που βαφτίστηκαν μια φορά στο λάδι για την πίστη τους και μια φορά στο αίμα για την πατρίδα τους."
Δεν έχω άλλα λόγια! Συγκλονιστικός, όπως πάντα!
August 21, 2021
Ποσα πολλά πράγματα θα είχα να πω για το βιβλίο αυτό του κ. Παπαθεοδωρου! Μεστό, δυνατό, αληθινό, τολμηρό, αιχμηρό. Καταπιάνεται με το θέμα της Επανάστασης του 1821 και μας δίνει συγκλονιστικες εικόνες της εποχής (το κεφάλαιο για το Ζαλογγο ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη που γίνεται πια θεατής και αυτόπτης μάρτυς) με υπέροχη γραφή και ύφος αφηγητή της περιόδου εκείνης. Πολύ σημαντικό είναι ότι αν και εξαιρει την ανδρεία και υπερανθρωπη προσπαθεια του λαού και των αρματολών, δεν φοβάται να γράψει για τις έριδες, τις διχονοιες και τις προδοσίες κάποιων Ελλήνων που συντάχθηκαν με τον εχθρό είτε προδωσαν για λόγους συμφέροντος. Με αγωνία θα πιάσω και το δεύτερο βιβλίο για να δω τις τύχες των ηρώων αλλά και να μαζέψω ιστορικά στοιχεία προς περαιτέρω έρευνα.
May 8, 2021
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, ο συγγραφέας που έχει υμνήσει με τη συγγραφική του πένα όσο κανένας άλλος τις δύσκολες στιγμές και τους αγώνες των Ελλήνων, από τον Μακεδονικό Αγώνα μέχρι και τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο, επιστρέφει με ένα ιστορικό μυθιστόρημα, το Άγιο Αίμα, στις τραγικές εκείνες μέρες του ξεσηκωμού των Ελλήνων ενάντια στον τουρκικό ζυγό.
Το μυθιστόρημα είναι, κυρίως, μία πλούσια τοιχογραφία, όχι τόσο των πολιτικών γεγονότων πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά, πρωτίστως, της ιστορίας της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων του λαού κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της Παλιγγενεσίας.
Επομένως, συλλαμβάνει στην ολότητά του τον ορισμό του ιστορικού μυθιστορήματος, αφού το τελευταίο είναι, πάνω απ’ όλα, η ιστορία της καθημερινότητας σε μία ορισμένη εποχή όλων εκείνων των ψυχών-της συντριπτικής δηλαδή πλειονότητας- των οποίων η δράση δεν άφησε γραπτά τεκμήρια στην Ιστορία.
Η υπόλοιπη κριτική στο Literature. gr
Το μυθιστόρημα είναι, κυρίως, μία πλούσια τοιχογραφία, όχι τόσο των πολιτικών γεγονότων πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά, πρωτίστως, της ιστορίας της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων του λαού κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της Παλιγγενεσίας.
Επομένως, συλλαμβάνει στην ολότητά του τον ορισμό του ιστορικού μυθιστορήματος, αφού το τελευταίο είναι, πάνω απ’ όλα, η ιστορία της καθημερινότητας σε μία ορισμένη εποχή όλων εκείνων των ψυχών-της συντριπτικής δηλαδή πλειονότητας- των οποίων η δράση δεν άφησε γραπτά τεκμήρια στην Ιστορία.
Η υπόλοιπη κριτική στο Literature. gr
April 30, 2021
Διαβάστε το review στο site μας:
https://www.culture21century.gr/2021/...
Το 2021 είναι μια ιστορική χρονιά για την Ελλάδα. Φέτος, η χώρα μας, κλείνει 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αυτή που άλλαξε τα πάντα στην Ιστορία αυτού του τόπου, που οδήγησε το έθνος μας στην ελευθερία του, έστω κι αν χρειάστηκε να γίνουν τρομακτικά πολλές θυσίες για να επιτευχθεί αυτή και λίτρα αίματος να ποτίσουν τα πεδία των μαχών -και όχι μόνο-, με τις μνήμες αυτές να περνάνε από γενιά σε γενιά. Τώρα, το αν οι μνήμες αυτές μετατρέπονται και σε ηθικές αξίες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία δεν θα ήθελα να επεκταθώ πολύ, ειδικά μέρες που είναι, γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Ωστόσο, καλό θα ήταν, με αφορμή τη σπουδαία αυτή επέτειο, ο καθένας από εμάς να κάνει την αυτοκριτική του και να αναζητήσει μέσα του όλα όσα έχει "καταπιεί" ο μοντερνισμός, μα πάνω απ' όλα ν' αναζητήσει το χαμένο δέσιμο με τις ρίζες του.
Απ' ό,τι έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής, η επέτειος των 200 χρόνων από την Επανάσταση του '21, έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ιστορικούς και μη, ωθώντας τους να καταγράψουν την δική του οπτική των γεγονότων, αλλά και να "παντρέψουν" την Ιστορία με τη μυθιστορία, παραδίδοντας στα χέρια μας αφηγήσεις που θα μας κάνουν να ταυτιστούμε με τους ανθρώπους και τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και ν' αποκτήσουμε γνώσεις που ίσως δεν κατείχαμε, ή που είχαμε θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μας -γιατί οι άνθρωποι τείνουμε να λησμονούμε όσα θεωρούμε πως δεν μας αφορούν άμεσα. Ένας τέτοιος συγγραφέας είναι και ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, που μέσα στη μακρόχρονη συγγραφική πορεία του έχει καταφέρει να μας χαρίσει πολύ έντονες αναγνωστικές στιγμές και "ταξίδια" που μας έχουν μείνει αλησμόνητα.
Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινάει την άνοιξη του 1827 και από εκεί "ταξιδεύουμε" πίσω στον χρόνο, στο 1803 στη Θεσπρωτία και πιο συγκεκριμένα στο Σούλι, λίγες μέρες πριν αυτό ππαραδοθεί στα χέρια του Αλή Πασά, μα και λίγο πριν ξεκινήσει τελικά ο τρίτος πόλεμος ανάμεσά τους, που έφερε πόνο, αίμα, δάκρυα, διωγμό, εξορία, θάνατο, μα που την ίδια στιγμή κάθε θυσία, όσο βαρύ κι αν ήταν το τίμημά της, άξιζε κάθε μία από αυτές, γιατί ήταν η αρχή της πορείας προς την ελευθερία. 1806 και μεταφερόμαστε στον Μοριά, όπου οι αρματωμένοι της Κλεφτουριάς δίνουν τον δικό τους αγώνα στα βουνά, σημαδεμένοι με το στίγμα που ερχόταν αμφότερο απ' όλες τις πλευρές. Και το στίγμα αυτό έφερε βαρύ τίμημα μαζί του και πολλές φορές δεν το πλήρωναν καν οι ίδιοι που κουβαλούσαν τον σταυρό, αλλά εκείνοι που ήθελαν να προστατεύσουν όσο τίποτα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στα κρίσιμα χρόνια του 1819 μέχρι το 1821, ταξιδεύουμε ως την Ήπειρο, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, εκεί που η καρδιά της Επανάστασης έχει αρχίσει να χτυπά και το αίμα να βράζει.
Όπως προανέφερα, σκοπός του "παντρέματος" Ιστορίας και μυθιστορίας είναι το ότι μας επιτρέπει να έρθουμε πιο κοντά με τους ήρωές μας, αφού στη θέση τους θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας από εμάς, κάτι που μας επιτρέπει να παρακολουθούμε πιο εύκολα την εξέλιξη της πρώτης, αλλά διατηρώντας την ίδια στιγμή ένα πιο συναισθηματικό δέσιμο με τη δεύτερη. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως μειώνεται έστω και στο ελάχιστο η αξία των χαρακτήρων μας, αφού απ' όποια σκοπιά κι αν το εξετάσουμε, παραμένουν ήρωες, ακόμα κι αν τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν στην Ιστορία, σε αντίθεση όμως τις πράξεις τους που έμειναν να λειτουργούν ως φάρος για τις επόμενες γενιές, θέλοντας να μας βοηθήσουν να μην χάσουμε τον δρόμο μας, την πατρίδα μας, τις ρίζες μας -κι ακόμα κι αν το κάνουμε κάποια στιγμή, να είμαστε πάντα σε θέση να επιστρέψουμε στην πορεία όπου θα έπρεπε να βρισκόμαστε.
Και ίσως τώρα να σκέφτεστε πως όλα αυτά ακούγονται πολύ ιδανικά και πως η ίδια η Ιστορία απέδειξε πως στην πράξη δεν ήταν έτσι. Και ναι, δεν μπορώ να διαφωνήσω, γιατί όσοι αγώνες κι έγιναν, όσοι συνασπισμοί κι αναδημιουργήθηκαν, όσες μάχες κι αν έλαβαν χώρα για την ελευθερία του τόπου μας, πάντα υπήρχαν εκείνοι που ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν, να προδώσουν, που δρούσαν υπογείως και που υπονόμευαν καταστάσεις. Ναι, πάντοτε υπήρχαν οι προδότες και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά ό,τι κι αν έκαναν δεν φτάνει στο ελάχιστο για ν' αμαυρώσει τις θυσίες και τους αγώνες όλων εκείνων των ηρώων που πάλεψαν για ν' αποτινάξουν από πάνω τους, αλλά και πάνω απ' τις μελλοντικές γενιές, τον ζυγό της σκλαβιάς και της βίας. Κι αν δεν πρέπει να λησμονούμε τους δεύτερους, άλλο τόσο δεν πρέπει να λησμονούμε και τους πρώτους, γιατί πρέπει να θυμόμαστε ποιοι πρέπει ν' αποφύγουμε να γίνουμε.
Το "Άγιο αίμα" είναι χωρισμένο σε δύο μέρη με τίτλους "Των Ελλήνων τα ιερά" και "Ή τη νίκη ή τη θανή", και μέσα από τις σελίδες τους μεταφερόμαστε τον χρόνο και στον χρόνο και ακολουθούμε όλη των πορεία ενός Αγώνας που μας επιτρέπει να είμαστε εδώ σήμερα και να συζητάμε γι' αυτόν -και όχι μόνο. Ο κύριος Παπαθεοδώρου, με τρόπο απλό και άμεσο, μα και με μια γραφή λυρική συνάμα, καταφέρνει να μας μεταφέρει όλη την εικόνα της Ιστορίας του τόπου μας, ανάμεσα στο 1803 και στο 1821, με τρόπο ουσιαστικό και άμεσο, καταφέρνοντας να γίνει διδακτικός, χωρίς όμως να κουράσει ή η γραφή του να στερείται συναισθήματος. Αντίθετα, εμβαθύνει στις ιστορίες των ηρώων αυτών που πρέπει να κρατάμε καλά φυλαγμένους στο μυαλό και στην καρδιά μας. Και προσωπικά, θα τους κρατήσω σφιχτά και στοργικά, περιμένοντας το δεύτερο μέρος της τριλογίας, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω αυτό το ιστορικό ταξίδι, μυρίζοντας το μπαρούτι και το αίμα, μα και νιώθοντας τις καρδιές των αγωνιστών να πάλλονται για την λευτεριά τους.
https://www.culture21century.gr/2021/...
Το 2021 είναι μια ιστορική χρονιά για την Ελλάδα. Φέτος, η χώρα μας, κλείνει 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αυτή που άλλαξε τα πάντα στην Ιστορία αυτού του τόπου, που οδήγησε το έθνος μας στην ελευθερία του, έστω κι αν χρειάστηκε να γίνουν τρομακτικά πολλές θυσίες για να επιτευχθεί αυτή και λίτρα αίματος να ποτίσουν τα πεδία των μαχών -και όχι μόνο-, με τις μνήμες αυτές να περνάνε από γενιά σε γενιά. Τώρα, το αν οι μνήμες αυτές μετατρέπονται και σε ηθικές αξίες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία δεν θα ήθελα να επεκταθώ πολύ, ειδικά μέρες που είναι, γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Ωστόσο, καλό θα ήταν, με αφορμή τη σπουδαία αυτή επέτειο, ο καθένας από εμάς να κάνει την αυτοκριτική του και να αναζητήσει μέσα του όλα όσα έχει "καταπιεί" ο μοντερνισμός, μα πάνω απ' όλα ν' αναζητήσει το χαμένο δέσιμο με τις ρίζες του.
Απ' ό,τι έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής, η επέτειος των 200 χρόνων από την Επανάσταση του '21, έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ιστορικούς και μη, ωθώντας τους να καταγράψουν την δική του οπτική των γεγονότων, αλλά και να "παντρέψουν" την Ιστορία με τη μυθιστορία, παραδίδοντας στα χέρια μας αφηγήσεις που θα μας κάνουν να ταυτιστούμε με τους ανθρώπους και τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και ν' αποκτήσουμε γνώσεις που ίσως δεν κατείχαμε, ή που είχαμε θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μας -γιατί οι άνθρωποι τείνουμε να λησμονούμε όσα θεωρούμε πως δεν μας αφορούν άμεσα. Ένας τέτοιος συγγραφέας είναι και ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, που μέσα στη μακρόχρονη συγγραφική πορεία του έχει καταφέρει να μας χαρίσει πολύ έντονες αναγνωστικές στιγμές και "ταξίδια" που μας έχουν μείνει αλησμόνητα.
Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινάει την άνοιξη του 1827 και από εκεί "ταξιδεύουμε" πίσω στον χρόνο, στο 1803 στη Θεσπρωτία και πιο συγκεκριμένα στο Σούλι, λίγες μέρες πριν αυτό ππαραδοθεί στα χέρια του Αλή Πασά, μα και λίγο πριν ξεκινήσει τελικά ο τρίτος πόλεμος ανάμεσά τους, που έφερε πόνο, αίμα, δάκρυα, διωγμό, εξορία, θάνατο, μα που την ίδια στιγμή κάθε θυσία, όσο βαρύ κι αν ήταν το τίμημά της, άξιζε κάθε μία από αυτές, γιατί ήταν η αρχή της πορείας προς την ελευθερία. 1806 και μεταφερόμαστε στον Μοριά, όπου οι αρματωμένοι της Κλεφτουριάς δίνουν τον δικό τους αγώνα στα βουνά, σημαδεμένοι με το στίγμα που ερχόταν αμφότερο απ' όλες τις πλευρές. Και το στίγμα αυτό έφερε βαρύ τίμημα μαζί του και πολλές φορές δεν το πλήρωναν καν οι ίδιοι που κουβαλούσαν τον σταυρό, αλλά εκείνοι που ήθελαν να προστατεύσουν όσο τίποτα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στα κρίσιμα χρόνια του 1819 μέχρι το 1821, ταξιδεύουμε ως την Ήπειρο, στη Ρούμελη και στο Μεσολόγγι, εκεί που η καρδιά της Επανάστασης έχει αρχίσει να χτυπά και το αίμα να βράζει.
Όπως προανέφερα, σκοπός του "παντρέματος" Ιστορίας και μυθιστορίας είναι το ότι μας επιτρέπει να έρθουμε πιο κοντά με τους ήρωές μας, αφού στη θέση τους θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας από εμάς, κάτι που μας επιτρέπει να παρακολουθούμε πιο εύκολα την εξέλιξη της πρώτης, αλλά διατηρώντας την ίδια στιγμή ένα πιο συναισθηματικό δέσιμο με τη δεύτερη. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως μειώνεται έστω και στο ελάχιστο η αξία των χαρακτήρων μας, αφού απ' όποια σκοπιά κι αν το εξετάσουμε, παραμένουν ήρωες, ακόμα κι αν τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν στην Ιστορία, σε αντίθεση όμως τις πράξεις τους που έμειναν να λειτουργούν ως φάρος για τις επόμενες γενιές, θέλοντας να μας βοηθήσουν να μην χάσουμε τον δρόμο μας, την πατρίδα μας, τις ρίζες μας -κι ακόμα κι αν το κάνουμε κάποια στιγμή, να είμαστε πάντα σε θέση να επιστρέψουμε στην πορεία όπου θα έπρεπε να βρισκόμαστε.
Και ίσως τώρα να σκέφτεστε πως όλα αυτά ακούγονται πολύ ιδανικά και πως η ίδια η Ιστορία απέδειξε πως στην πράξη δεν ήταν έτσι. Και ναι, δεν μπορώ να διαφωνήσω, γιατί όσοι αγώνες κι έγιναν, όσοι συνασπισμοί κι αναδημιουργήθηκαν, όσες μάχες κι αν έλαβαν χώρα για την ελευθερία του τόπου μας, πάντα υπήρχαν εκείνοι που ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν, να προδώσουν, που δρούσαν υπογείως και που υπονόμευαν καταστάσεις. Ναι, πάντοτε υπήρχαν οι προδότες και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά ό,τι κι αν έκαναν δεν φτάνει στο ελάχιστο για ν' αμαυρώσει τις θυσίες και τους αγώνες όλων εκείνων των ηρώων που πάλεψαν για ν' αποτινάξουν από πάνω τους, αλλά και πάνω απ' τις μελλοντικές γενιές, τον ζυγό της σκλαβιάς και της βίας. Κι αν δεν πρέπει να λησμονούμε τους δεύτερους, άλλο τόσο δεν πρέπει να λησμονούμε και τους πρώτους, γιατί πρέπει να θυμόμαστε ποιοι πρέπει ν' αποφύγουμε να γίνουμε.
Το "Άγιο αίμα" είναι χωρισμένο σε δύο μέρη με τίτλους "Των Ελλήνων τα ιερά" και "Ή τη νίκη ή τη θανή", και μέσα από τις σελίδες τους μεταφερόμαστε τον χρόνο και στον χρόνο και ακολουθούμε όλη των πορεία ενός Αγώνας που μας επιτρέπει να είμαστε εδώ σήμερα και να συζητάμε γι' αυτόν -και όχι μόνο. Ο κύριος Παπαθεοδώρου, με τρόπο απλό και άμεσο, μα και με μια γραφή λυρική συνάμα, καταφέρνει να μας μεταφέρει όλη την εικόνα της Ιστορίας του τόπου μας, ανάμεσα στο 1803 και στο 1821, με τρόπο ουσιαστικό και άμεσο, καταφέρνοντας να γίνει διδακτικός, χωρίς όμως να κουράσει ή η γραφή του να στερείται συναισθήματος. Αντίθετα, εμβαθύνει στις ιστορίες των ηρώων αυτών που πρέπει να κρατάμε καλά φυλαγμένους στο μυαλό και στην καρδιά μας. Και προσωπικά, θα τους κρατήσω σφιχτά και στοργικά, περιμένοντας το δεύτερο μέρος της τριλογίας, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω αυτό το ιστορικό ταξίδι, μυρίζοντας το μπαρούτι και το αίμα, μα και νιώθοντας τις καρδιές των αγωνιστών να πάλλονται για την λευτεριά τους.
January 7, 2022
Με τον Παπαθεοδώρου "συναντήθηκα" πριν από χρόνια όταν διάβασα τα καταπληκτικά του ιστορικά μυθιστορήματα γύρω από τον εμφύλιο, επομένως ήξερα λίγο-πολύ το ύφος του. Αυτή τη φορά καταπιάνεται με τα χρόνια πριν και κατά την Επανάσταση, προσθέτοντας μια ακόμη τριλογία στη σχετική πλούσια παραγωγή που άνθισε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπό το φως της επετείου των 200 ετών από το ξέσπασμά της. Ο συγγραφέας διατηρεί το ιδιαίτερα γλαφυρό του ύφος (ίσως υπερβολικά γλαφυρό σε ορισμένα σημεία) και δημιουργεί εικόνες σχεδόν ζωντανές μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, μεταφέροντάς τον στην εποχή και τα γεγονότα που περιγράφει. Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, έτσι και σε αυτό δεν λείπει το έντονο ψυχοπλάκωμα που λειτουργεί μεν ενίοτε λυτρωτικά, αλλά είναι ασήκωτο σε κάποια σημεία...Ιδιαίτερα εμφανής είναι η εμβριθής έρευνα που έχει προηγηθεί της συγγραφής, ο Παπαθεοδώρου πατάει με στιβαρότητα στην Ιστορία, αποδίδοντας πρόσωπα και καταστάσεις με ακρίβεια και αξιοπιστία, ενώ χρησιμοποιεί λέξεις της εποχής, τοπωνύμια και γλώσσα με χαρακτηριστική ευκολία και ταλέντο. Ίσως να με ενόχλησε λιγάκι μια τάση πλατειασμού ή ίσως να φταίει ότι έχω ήδη διαβάσει αρκετά την τελευταία χρονιά πάνω στην ίδια θεματική και ενδεχομένως να είμαι πιο αυστηρή από όσο πρέπει. Σε κάθε περίπτωση, το 3,5 νομίζω ότι του ταιριάζει καλύτερα και σίγουρα οι λάτρεις του ιστορικού μυθιστορήματος, ιδίως αυτής της εποχής θα το βρουν ιδιαίτερα ενδιαφέρον...επιφυλάσσομαι να δω και τη συνέχεια!
May 18, 2025
Ήταν πάρα πολύ ωραίο για να μπεις στο κλίμα του πολέμου και να δεις μια σφαιρική κατάσταση σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Αλλά οι ιστορίες δεν τελείωσαν, συνεχίζονται στο επόμενο βιβλίο. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής λίγο προς το τέλος ήταν «συγχυσμένη» η γραφή μπερδεύοντας ελάχιστα τις ιστορίες. Δεν είμαι σίγουρη ωστόσο αν ήταν ακριβείς πολλές από τις ιστορικές πηγές. Θα το πρότεινα σε όσους αρέσουν τα ιστορικά βιβλία 🥰
May 19, 2022
Ο "θείος Θοδωρής", καθ' οτι εχω το ιδιο επωνυμο με εκεινον χωρις δυστυχως να υπαρχει συγγενεια, ειναι ΔΑΣΚΑΛΟΣ για μενα που προσπαθω να μπουσουλησω στον χωρο του ιστορικου μυθιστορηματος και ως συγγραφεας, οχι μονο ως αναγνωστρια... Τη δε τριλογια της Επαναστασης πρεπει να σκεφτουν σοβαρα οι εταιρειες παραγωγης να τη μεταφερουν στη μικρη οθονη!
November 2, 2022
Τελείωσα το συγκεκριμένο βιβλίο πριν λίγο καιρό . Πιστεύω πως είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ μου . Εκτός ότι μου δίδαξε λεπτομέρειες της ιστορίας που δεν ήξερα με συγκίνησε πολύ η ιστορία των χαρακτήρων και με έκανε να έχω αγωνία για να διαβάσω το επόμενο βιβλίο της τριλογίας
March 14, 2022
Εξαιρετικό ανάγνωσμα με φόντο τη Τουρκοκρατημένη Ελλάδα λίγο πριν την αρχή της επανάστασης. Η γράφη ίσως πλατυάζει λίγο παραπάνω σε σημεία για τα γούστα μου αλλά είναι ο ρυθμός έτσι που κρατάει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.
September 25, 2024
Το "Άγιο αίμα" είναι χωρισμένο σε δύο μέρη με τίτλους "Των Ελλήνων τα ιερά" και "Ή τη νίκη ή τη θανή", και μέσα από τις σελίδες τους μεταφερόμαστε τον χρόνο και στον χρόνο και ακολουθούμε όλη των πορεία ενός Αγώνας που μας επιτρέπει να είμαστε εδώ σήμερα και να συζητάμε γι' αυτόν -και όχι μόνο.
May 23, 2021
Ένα ιστορικό και ταυτόχρονα αφηγηματικό βιβλίο για την επανάσταση του 21, με κύριο βάρος στο Σουλι και στο Σαράι του Πάσα στα Ιωάννινα .
Αν και πίστευα ότι θα το βαρεθώ , πραγματικά με τράβηξε στις σελίδες του .
Μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες χωρίς κανένα πρόβλημα .
Αν και πίστευα ότι θα το βαρεθώ , πραγματικά με τράβηξε στις σελίδες του .
Μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες χωρίς κανένα πρόβλημα .
Displaying 1 - 20 of 20 reviews