ผู้คนในวังหลวงล้วนหลอกลวงข้าทั้งนั้น เล่ม 2

ผู้คนในวังหลวงล้วนหลอกลวงข้าทั้งนั้น #2

by ร เรือในมหาสมุท, 寤墨 (Illustrator), Wu Mo (Illustrator)

เซียวเฟิงเหมียน ลูกศิษย์หมอเทวดา
เกิดมาพร้อมปานคำสาปบนฝ่ามือ
หากถูกปฏิเสธรัก จะต้องสิ้นลมหายใจ
เพราะแบบนั้น เขาจึงปลอมตัวเป็นหญิงมาตลอดชีวิต
เพื่อจะได้ไม่ต้องมีความรักกับสตรีใด

วันหนึ่งขุนนางใหญ่เทียบเชิญให้เข้าวังหลวงเพื่อรักษาฮ่องเต้
เซียวเฟิงเหมียนผู้มีความลับจึงต้องเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในวัง
แต่ไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีความลับต้องปกปิด
ดูเหมือนว่าทุกคนในวังหลวงต่างก็มีเรื่องบางอย่างซุกซ่อนไว้เช่นกัน

474 pages, Paperback

First published April 1, 2021

About the author

Associated Names:
* จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท
* ร เรือในมหาสมุท

จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท ชื่อเล่น ลี้ ใช้ชีวิตวัยเด็กที่ ต.ปากน้ำ จ.สมุทรปราการ เริ่มต้นเขียนหนังสือในขณะที่มีอายุได้ 12 ปี สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมจากโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ สำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย จากคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ในภาควิชาภาษารัสเซีย มีผลงานทั้งในด้านวรรณกรรมสร้างสรรค์ และนิยายชายรักชาย ที่ได้รับความนิยมในหมู่นักอ่านวัยรุ่น ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (S.E.A. Write) ประจำปี 2560 จากรวมเรื่องสั้น “สิงโตนอกคอก” ตีพิมพ์โดย “แพรวสำนักพิมพ์” โดยเป็นนักเขียนอายุน้อยที่สุดในบรรดานักเขียนไทยที่เคยได้รับรางวัลนี้ (ข้อมูลเดือนมีนาคม ปี 2561)

รางวัลที่ได้รับ :

ประเภทงานเขียน เรื่องสั้น, นวนิยาย

ผลงานเด่น รวมเรื่องสั้น : วันหนึ่งความทรงจำจะทำให้คุณแตกสลาย สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม, สิงโตนอกคอก แพรวสำนักพิมพ์ (รางวัลซีไรต์)

ผลงานรวมเล่ม นิยาย : ตีแผ่ชีวิตสายซึน สำนักพิมพ์ EverY, Good Morning Mr. Bad Love อรุณสวัสดิ์รักร้าย สำนักพิมพ์ EverY, ชายใดเล่าจะแซ่บเท่าแฟนเก่าแม่ สำนักพิมพ์ EverY, รวมเรื่องสั้น : วันหนึ่งความทรงจำจะทำให้คุณแตกสลาย สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม, สิงโตนอกคอก แพรวสำนักพิมพ์

Reviews

[หลังอ่านของน้ำฝน · Rating 2 out of 5]

เนื้อเรื่องเล่มนี้ ต้นเรื่องก็ยังคงเหมือนเล่มแรก ไม่ต่างเท่าไร ซีนรักและฉากเลิฟซีนใช้คำไม่ค่อยสวย ความรู้สึกเหมือนตอนรีวิวเล่มแรกคือ เนื้อเรื่องยังมีความแบน และฟุ้ง ไม่ลึกจนดูไร้โครง character จับถึงนิสัยใจคอไม่ได้ ตัวร้ายตายง่ายไป ฉากสู้รบไม่ว้าว การแย่งชิงบัลลังก์ยังไม่มีชั้นเชิงเท่าที่ปูเรื่องราวไว้
นักเขียนยังไม่แม่นพบที่จะเอาโครงเรื่องระดับนี้อยู่ มีหลายอย่างที่เสียดายและสามารถใส่ลงไปได้ และมีบางอย่างที่คิดว่าไม่ควรบรรยายละเอียดแต่ก็ใส่รายละเอียดมาเยอะเกิน
เรื่องการใช้คำเป็นอะไรที่ผิดหวังที่สุด เจอคำว่า อัฐ ที่ใช้แทนค่าเงินในนิยาย ซึ่ง อัฐ ไม่ควรมีในนิยายจีนโบราณ ค่าเงินควรเป็นค่าอื่น และคำว่า "หรอก" อย่าง ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงหรอก ที่มาเยอะทั้งบทพูดและบทบรรยาย เยอะในรูปแบบที่สังเกตได้ และอีกหลายๆ คำที่ไม่ควรมีในนิยายที่ต้องการให้เป็นนิยายจีนโบราณ
คำเรียกขานของตัวละคร ทั้งบทพูดและบรรยายมีการใช้คำที่ไม่แน่นอน ในหนึ่งย่อหน้า นักเขียนแทนตัวละครที่ต้องการกล่าวด้วยชื่อและตำแหน่งรวมถึงสรรพนามเรียก มีทั้งฮ่องเต้ จงเจียอี้ มังกรฟ้า ทั้งหมดใน 1 ย่อหน้า
คำว่ามังกรฟ้าก็เป็นอีกคำที่รู้สึกแปลกในใจ เวลาอ่านจะไม่รู้สึกถึงการเป็นฮ่องเต้ แต่จะนึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งมากกว่า

เราตั้งความหวังไว้สูง เลยค่อนข้างผิดหวังมาก เพราะเราชอบนิยายเรื่องก่อนหน้าของนักเขียนคนนี้จริงๆ ชอบจนซื้อมาดองไว้หลายเรื่อง แต่ไม่คิดว่าผลงานล่าสุดที่ได้อ่านจะเป็นผลงานที่เราไม่ชอบมากที่สุด
คิดว่าส่วนหนึ่งนักเขียนยังศึกษาและอ่านมาไม่มากพอที่จะเขียนงานแนวนี้ มีหลายๆ อย่างที่ตกหล่น เลยทำให้นักอ่านเข้าไม่ถึงและไม่เข้าใจในสิ่งที่ต้องการจะสื่อ ง่ายๆ คือไม่อิน และมีหลายๆ อย่างที่ไม่เหมือนกับภาพจำในนิยายจีนโบราณเรื่องอื่นๆ

ถ้าอยากจะอ่านนิยายเรื่องนี้ให้รอดต้องทิ้งภาพจำและขนบต่างๆ ในนิยายจีนทั้งหมดที่เคยอ่านมาลงก่อน

หลังอ่านเพิ่มเติม: https://wp.me/p6yYEv-Nk

[Namtan K. · Rating 3 out of 5]

อย่างที่เขียนไปตอนรีวิวเล่มแรกว่า ถ้าไม่คิดว่าเป็นแนวจีนโบราณ ก็พอจะกล้อมแกล้มไปได้อยู่ ส่วนตัวคิดว่านักเขียนน่าจะทำการบ้านมาไม่พอ การเขียนนิยายพีเรียดถ้าจะให้สมจริงมันยากกว่าแนวปัจจุบัน ยิ่งเป็นของจีน ที่ไม่ได้คุ้นเคยกันมาก ก็ยิ่งยาก ทั้งการใช้คำพูด การกระทำ มีหลายจังหวะที่อ่านแล้วรู้สึกเลยว่านักเขียนทำการบ้านไม่มากพอ เลยใส่รายละเอียดได้ไม่ดีเท่าไหร่ ขนาดนิยายแปลจีน จะหาเรื่องที่เขียนชิงบัลลังก์ได้ดี ก็ไม่ง่ายเลย คิดว่าถ้าลดสเกลเรื่องลง อาจจะทำได้ดีกว่านี้ น่าเสียดายจริงๆ รวมๆแล้วก็ยังพออ่านได้ ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบแบบสาปส่ง

[Faelyn · Rating 3 out of 5]

ถ้าอยากอ่านแนวจีนโบราณจ๋าๆ เลย เรื่องนี้ไม่ใช่คำตอบ ทั้งธรรมเนียม คำพูด การกระทำของตัวละครมันไม่ใช่อะ

ส่วนของเนื้อเรื่องรู้สึกว่ามันจบง่ายไปหน่อย ปมเรื่องคำสาปที่วางมาก็ดูไม่ค่อยมีความสำคัญเท่าไหร่ เพราะแค่ไม่บอกรักก็ไม่ตาย ตัวละครบางตัวเริ่มมาเหมือนสำคัญ สุดท้ายก็กลายเป็นแค่ตัวใช้แล้วทิ้ง อย่างวานโต่วงี้ แค่ออกมาให้รู้ว่าซูฟาหยางมันเลวมากๆ เฉยๆ แต่ถึงไม่มีก็ไม่ได้กระทบเส้นเรื่องอะไร

เลิฟไลน์ส่วนตัวว่าก็โอเคอยู่ ไม่มีอุปสรรคอะไรกันเท่าไหร่

สรุปว่าถ้าอ่านแบบปล่อยจอยไม่คิดอะไรมากก็โอเคอยู่แหละ แต่ก็ไม่ได้สนุกแบบต้องอ่านขนาดนั้น

[pn · Rating 3 out of 5]

(3.25/5) อ่านจนจบก็รู้สึกว่ามีหลายอย่างที่น่าเสียดาย แต่ก็พยายามมองข้าม พยายามจะเข้าใจการกระทำของพระเอกนะ แต่ใจมันก็ค้านจริง ๆ ไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวไหมที่อึดอัดกับความสัมพันธ์ของฮ่องเต้ที่มีฮองเฮาแล้วก็มีนายเอกเป็นกุ้ยเฟยอีกที

[Mali Zhan · Rating 3 out of 5]

สำหับเรื่อง ’ผู้คนในวังหลวงล้วนหลอกลวงข้าทั้งนั้น’ เป็นเรื่องเราเห็นว่าปกสวยและพล็อทเรื่องน่าสนใจดีเลยกดสั่งมาก่อนจะรู้ว่าเรื่องนี้ถูกแต่งโดยนักเขียนชาวไทย ความรู้สึกหลังอ่านจบเล่ม1 เรารู้สึกว่าพล็อทเรื่องน่าสนใจ นายเอก ‘เจียงเฟิงเหมียน’ เกิดมาพร้อมกับคำสาปที่ว่าถ้าไปสารภาพรักกับใครแล้วถูกปฏิเสธแล้วล่ะก็จะต้องสิ้นลมหายใจภายอาทิตย์ตกของวันนั้น เจียงเฟิงเหมียนผู้มีวิชาแพย์ถูกเรียกตัวเข้าวังเพื่อถวายการรักษาอาการป่วยประหลาดของฮ่องเต้จงเจียอี้ ฮ้องเต้แห่งราชวงจง ผู้มีอาการป่วยประหลาด คือ เดินไม่ได้และต้องนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดเวลา ส่วนอาการอื่นๆ ไม่มีร่วม ฮ่องเต้มีน้องชายฝาแฝดหนึ่งคู่ คือ จงหลินมู่ผู้อ่อนแอและจงคุนเหอท่านอ๋องตัวร้าย นอกจากนี้ฮ่องเต้เต้ยังมีพระคู่มั่นคือองค์หญิงจี้ฮวา องหญิงจากเผาเสือขาวอยู่แล้วที่จะต้องขึ้นเป็นฮองเฮาในอนาคต
โดยรวมคิดว่าเนื้อเรื่องอ่านเพลินคืออ่านได้เรื่อยๆ ไม่ได้รู้สึกน่าเบื่อหรือน่าตื่นเต้นอะไร
การใช้ภาษายังมีจุดที่สะกดผิด พิมพ์สลับคำกัน และใส่เครื่องหมายคำพูดหรือเครื่องหมายความคิดสลับกันอยู่หลายจุดมาก ภาษาไม่สวยงามเลย เป็นประโยคคำพูดที่อ่านแล้วไม่ชวนให้รู้สึกว่าเป็นการสนทนาของยุคนั้นเลย ความจริงภาษาจีนมีลำดับชั้นของมัน เช่นฮ่องเต้จะมีคำเรียกแทนตัวเอง ซึ่งภาษาไทยส่วนมากจะเห็นแปลกันว่า ‘เรา’ และขุนนางต่างยศก็มีคำใช้เรียกแทนตัวเองที่แตกต่างกันออกไป แต่ในเรื่องนี้ ใช้แค่ ‘เจ้า’ กับ ’ข้า’ อยู่แค่นี้เราว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผล ถ้าฮ่องเต้จะใช้พูดแค่กับคนสนิทนั้นพอเข้าใจได้ แต่ใช้พูดกับขุนนางไม่ได้จริงๆ อาจเป็นเพราะว่าเราชอบอ่านหนังสือที่ภาษาสวย เลยทำให้ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ก็ได้ แต่ถ้าคนที่ไม่ติดเรื่องภาษาก็คิดว่าอาจจะอานสนุกอยู่
ที่ขัดใจที่สุดอีกหนึ่งจุดคือ อาจารย์ของนางเอก เป็นเผ่าสุนัข ชื่อ ‘บูโม่โฉว’ คือในสำเนียงจีนกลางไม่มีแซ่บูค่ะ ไม่มีเสียงนี้ในจีนกลาง แต่หากเป็นสำเนียงจีนอื่นก็อาจจะมี แต่อันนี้ตั้งชื่อมาเป็นจีนกลาง คุณนักเขียนควรหาความรู้เรื่องการตั้งชื่อตัวละครก่อนด้วย คือเราเปิดมาอ่านหน้าแรกแล้วเจอชื่อ บูโม่โฉวนี่แถบกรี๊ดเลย
นอกจากจะมีคำที่สะกดผิดและพิมพ์สลับแล้ว ชื่อตัวละครยังผิดบ่อยด้วย นั่นคือชื่อนางกำนัล เสี่ยวเหมยกับซืออ้าย บางครั้งก็กลายเป็นเสี่ยวอ้ายเฉยเลย งงมาก ไม่ได้พิสูจน์อักษรก่อนพิมพ์หรืออย่างไร
ตัวละครที่จะมาคู่จงคุนเหอ ชื่อ “โจวอู่หวัง” ซึ่งมันไปคล้ายกับชื่อ โจวอู่หวัง สมัยราชวงศ์โจว ซึ่งโดยปกติแล้วเค้าจะไม่ใช้ชื่อซ้ำกับคนในหน้าประวัติศาสตร์ค่ะ จุดนี้ต้องไปศึกษาเพิ่มมากๆ เลยนะคะ
เราเห็นว่าเป็นงานคนไทยเขียนอุส่าได้ตีพิมพ์ คือแค่ใช้ชื่อตัวละครสถานที่ชื่อจีนเฉยๆ นอกนั้นไม่ได้เลย ยิ่งเป็นเรื่องการชิงบัลลังก์มันต้องดีกว่านี้ค่ะ โฟกัสแค่คู่เดียวให้ดีก่อนนะคะแล้วค่อยคิดเพิ่มคู่แยก