Confession of a Murderer: Told in One Night

by Joseph Roth, Desmond I. Vesey

In a Russian restaurant on Paris's Left Bank, Russian exile Golubchik alternately fascinates and horrifies a rapt audience with a wild story of collaboration, deception, and murder in the days leading up to the Russian Revolution. “Worthy to sit beside Conrad and Dostoevsky’s excursions into the twisted world of secret agents. Joseph Roth is one of the great writers in German of this century; and this novel is a fine introduction to this view of intrigue, necessity, and moral doubt.” The London Times

Genres: Fiction, Classics, German Literature, Novels, 20th Century, Mystery, Crime

223 pages, Paperback

First published January 1, 1936

About the author

Joseph Roth, journalist and novelist, was born and grew up in Brody, a small town near Lemberg in East Galicia, part of the easternmost reaches of what was then the Austro-Hungarian empire and is now Ukraine. Roth was born into a Jewish family. He died in Paris after living there in exile.

http://www.josephroth.de/

Reviews

[Arash · Rating 4 out of 5]

تحلیل این کتاب را ابتدا از نامش آغاز کنیم؛ اعترافات یک قاتل. آیا صرفا شخصی که جان و نفس کسی را می گیرد قاتل است؟ آیا کسی که انسانیت را از بین می برد قاتل نیست؟ آیا کسی که عشق و عاطفه را از بین می برد قاتل نیست ؟ آیا کسی که تخم نفاق و دروغ و بدی می کارد قاتل نیست؟ اشاره این کتاب به کدامین نوع قتل است؟ چیزی که نویسنده تا انتهای کتاب خواننده را در انتظار افشای آن میگذارد.
می گویند اغلب در محافل میگساری، افراد چیزهایی بر زبان جاری می کنند و خاطراتی را باز می گویند که تشخیص صحت و سقم آن ها را به سختی می توان تشخیص داد. حال در این میان شخصی خود را قاتل معرفی می کند و حضار را به گذشته خود می برد تا وصف قتل هایش را بازگو کند.
او خود را حرامزاده یک شاهزاده تزاری معرفی می کند که با گذشت سالیان و اطلاع از این امر برای کسب هویت واقعی خود تصمیم بر ملاقات با این پدر می کند.
هویت فردی و اجتماعی بارزه ی اصلی کتاب است. اینکه انسان اگر هویتی شاهانه داشته باشد هم در جامعه و هم در بین افراد و سیر زندگی کاملا متفاوت خواهد بود با یک انسان بزدل مفلوک حرامزاده، این را در بین سطور کتاب می توان به خوبی احساس کرد.
قاتلِ این داستان چنان سرگذشت پر فراز و نشیب و عجیبی دارد و اتفاقات مختلفی را از سر گذرانده که خواندن آن را برای مخاطبش بسیار جذاب می کند، او برای اثبات هویت خود جاسوس می شود، جاسوسی که خود نماد بی هویتی و هویتی چندگانه در مواقع مختلف است، او حتی هویت خود را در برابر پول و مال تغییر می دهد، هر کجا که به نفعش باشد از هویت مناسب با آن زمان و مکان استفاده می کند.
یوزف روت در لابه لای پیشبرد داستان، فضای سیاسیِ وقتِ روسیه را نیز مورد انتقاد قرار می دهد، جایی که پلیس های مخفی در لایه به لایه زندگی انسان ها نفوذ کرده و با فریب آنها به داشتن زندگی ای بدون مشکل در روسیه آن ها را به آنجا فرستاده و پس از دستگیری و به زندان انداختن، آنها را به سیبری تبعید می کنند.
هویت یعنی تعلق داشتن به چیزی، کسی، گروهی، شهری، مکانی. اگر شخص نتواند به هر نحوی هویتش را در این ها بیابد راهی جز هویتی چندگانه برایش باقی نمی ماند، این هویت چندگانه نام دیگری است برای واژه "جاسوس". و در ادامه این نتایج کارهای یک جاسوس است که به او لقب قاتل می دهد. به همین علت می توان کتاب را اعترافات یک جاسوس هم نامید..

[AiK · Rating 5 out of 5]

Это горькая исповедь не столько убийцы, сколько глубоко несчастного человека, потерявшего свою идентичность, всю свою жизнь обвинявшего сводного брата в своих несчастьях, в то время как он был виноват сам, ничего не делая и считая, что, как незаконнорожденный сын, он имеет какие-то права. Нет, общество и закон не признает незаконнорожденных и не дает им прав на имя его отца, а тем более какие-то имущественные права. Это история слабака и подлеца, который из всех имевшихся в его распоряжении возможностей выбрал стать агентом царской охранки, вся служба в которой состоит в выслеживании и доносах и ведении праздного образа жизни за казенный счет. Его одержимость остановила только война, а потом… его участью стали бесполезные пьяные исповеди в кабаках.

[Patrizia · Rating 4 out of 5]

Nel corso di una lunga notte Golubcik, ex agente della polizia segreta russa, racconta a un gruppo di avventori di un ristorante russo a Parigi la storia della propria vita. È un racconto lucido e impietoso, quello con cui il protagonista si mette a nudo, senza reticenze e senza sconti, rivelando le tappe di una caduta vertiginosa e inarrestabile in un abisso di infamia e violenza, di smarrimento e perdita di identità, di pentimento e sconforto all’idea che neppure la morte - liberatoria - sia disposta ad accoglierlo. Un romanzo profondo sul fascino del Male, che seduce e, in questo caso, profuma di violette.

[Amirhosein · Rating 5 out of 5]

ویل للروت‌نخوانان گودریدزی. وای به حال کسانی که به سراغ ادبیات آلمانی می‌روند و روت را نادیده می‌گیرند. مگر ریویونویسانی نفرستادیم تا نشانه‌ای باشد برای شما تا عبرت بگیرید؟!

همین ابتدا بگم که از مطالعه‌ی این کتاب بسی لذت بردیم و به‌به و چه‌چه کردیم و خوشمان آمد. دلایلش خیلی ساده‌ است.
نویسنده انقدر اتفاقات هیجان‌انگیزِ غیرقابل‌پیش‌بینی در داستانش گنجونده که از یک جایی به بعد با ترس و لرز سطور کتاب رو جلو می‌بری. سفر جهنمی راوی اول شخصش مورمورت می‌کنه. تا وقتی هم که آخرین کلمه‌ی کتاب رو نخوندی دست از سرت بر نمی‌داره. وقتی نویسنده اینکارو می‌کنه یعنی اینکه کارش رو در تزریق اضطراب، هول و هراس و هوس در یک داستان عاشقانه-جنایی-پلیسی-شیطانی-مالیخولیایی (!!!) به‌خوبی انجام داده و چی از این بهتر؟

علاوه بر این‌، نویسنده‌ی ما به این مقدار اکتفا نمی‌کنه. همزمان به بحران هویت و دوگانگیِ اون از منظر روانشناختی و اجتماعی هم می‌پردازه که در دو قطب خیر و شر در این داستان تعریف می‌شن. پس فقط با یک داستان جنایی ساده در قالب اعترافات، طرف نیستید و جنبه‌های فلسفی اون رو هم باید در نظر بگیرید.
به همین خاطره که باید کتاب روت رو از بقیه‌ی کتاب‌های این مدلی جدا کنید.

جریان داستانی هم که در زمان روسیه‌ی تزاری و قبل از جنگ جهانی اول اتفاق می‌افته، فضای داستان رو جوری پیش برده که علاوه بر دوست‌داران ادبیات آلمانی، باب میل علاقه‌مندان به ادبیات روسیه هم باشه.

نوشته و گفته اند که شخصیت‌های روت بی‌خانمان اند. کسانی که هویت خاصی ندارند یا آسمان جل اند.
روت یهودی بود. وقتی امپراتوری اتریش-مجارستان بعد از جنگ جهانی اول سقوط کرد بسیاری از شهروندان یهودی خانه و کاشانه‌‌شان را از دست دادند و آواره شدند. سال‌ها بعد وقتی هیتلر در آلمان قدرت می‌گرفت و مردم آلمانی‌زبان به سمت رویکرد‌های ملی‌گرایی سوق داده می‌شدند، روت خلاف جریانِ رو به جلو، از نوستالژیا می‌نوشت، از یاد و خاطره‌‌‌ای که قبل از سال ۱۹۱۴ و در جوانی نسبت به زندگی اشرافی اروپای شرقی داشت و کسی چه می‌دونه؟ شاید با حسرت‌های فراوان.

هشتگ یوزف روتِ برودیایی

[Peter · Rating 3 out of 5]

Obwohl ich den Erzählstil von Joseph Roths und schon gar in der Intonierung von Peter Matić sehr mag, lässt mich dieses Buch seltsam unbefriedigt. Was ist es eigentlich? Ein Spionageroman, eine tragische Liebesgeschichte, Sozialkritik oder sogar - schließlich tritt selbst der Teufel auf, samt Hinkebein - ein mystisches Abenteuer. Vermutlich ein bisschen von allem und daher nichts Ganzes.

[Alexandra · Rating 4 out of 5]

Ich kann all die Kritiken, die ich vorab über das Werk gelesen habe nachvollziehen, wenngleich ich sie nicht teile. Ja, das ist ein völlig untypischer Joseph Roth, zu wenig Politik stattdessen ein bisschen Agentendrama und Liebesgeschichte und dennoch war ich trotzdem begeistert und wusste zuerst gar nicht warum.

Als mir mein Buddy-Read-Partner Armin mit einem Wort den Hinweis gab, fiel es mir wie Schuppen von den Augen – Rothsojewski. Ja, hier probiert sich Joseph Roth an so ähnlichen Settings und Stoffen wie Dostojewski. Armin, der mir ja immer literaturwissenschaftlichen und historischen Hintergrund liefert, meint, das sei dem Exil, der Geldnot und dem Alkoholismus geschuldet. Was hier also aus der Not geboren wurde, ist für meine Begriffe der bessere, der optimierte Dostojewski. Ein von intellektuellem Lametta befreites Werkstück. Endlich fehlen diese lähmende epische Breite, diese politisch und philosophisch sinnbefreit daherschwafelnden nutzlosen Adeligen, diese durch intellektuelle Gehirnwichserei in Form von Geplapper kaschierten Figuren, die nur verdecken sollen, dass sich innerlich und psychologisch gar nichts in diesen Menschen abspielt, dass sie innerlich total tumb und leer sind.

Denn eines konnte Roth schon immer: aus den österreichischen Adeligen, die ja aus derselben Schicht sind, wie die russischen und auch so ähnlich ticken, kurz und knackig und wortgewaltig ironisch und sehr intelligent den Nukleus, das Wesen und die tiefe Psyche der Protagonisten relativ knapp im Vergleich zum russischen Schwätzermeister herauszuschälen und knapp zu skizzieren. Dabei gibt es bei der Entfernung des intellektuellen Lamettas nicht zwangsläufig einen literarischen Qualitätsverlust, sondern im Gegenteil einen Turbo der Exzellenz, wenn sich ein Meister wie Roth daran macht, so ein Werk zu Remixen und literarisch zu minimalisieren.

Versteht mich nicht falsch, wenn ich den russischen Meister so bashe, wer mich kennt, kennt auch meine Meinung zu ihm. Beim ersten Roman „Der Idiot war ich noch ob des Fabuliertalents enorm begeistert, und wenn man jeden Roman für sich einzeln sieht, die Bücher in weiten Abständen voneinander liest, und sehr leicht einzelne Passagen vergessen kann, dann mag man auch bei dieser Meinung bleiben. Aber ich habe den Fehler gemacht, mir die Gesamtausgabe von Dostojewski zu kaufen und wie Ihr wisst, HASSE ich Redundanzen glühend. Ihr könnt Euch gar nicht vorstellen, wie viele Dialoge dieser nutzlosen Protagonisten sich in den Werken in ein paar minimalen Variationen wiederholen. Ständig labern alle das Gleiche. So kam ich zur Erkenntnis: Kennst Du einen Dostojewski, kennst Du alle und kann mich auch zu dieser unnötigen epischen Breite als eitlem Selbstzweck und um Seiten zu füllen, respektive die Bücher dicker zu machen, nicht mehr positiv äußern. Dasselbe kreide ich auch vielen amerikanischen Autoren an, die diese Unart zur Mode gemacht haben, damit die Romane mehr als 500 Seiten haben. Tom Wolfe klammere ich übrigens aus, denn da sitzt jeder Satz.

So, aber nun habe ich mich in meiner Rechtfertigung, den russischen Meister abzumontieren, ein bisschen verfabuliert. Kommen wir zu Roth zurück, der diesmal keine österreichische sondern eine russische Gesichte im Stile Dostojewskis erfunden hat.

Sehr spannend geschildert, ein Russe namens Golubtschik erzählt in einem Lokal der versammelten Gästeschaft seine Lebensgeschichte. Als unehelicher Sohn eines Fürsten Krapotkin wird er vom leiblichen Vater nicht anerkannt, auch weil er während der Ehe seiner Mutter mit dem Förster Golubtschik geboren wurde. Der tiefst gekränkte junge Mann projiziert all seinen Groll, der eigentlich seinem Erzeuger gilt, auf den legitimen Ziehsohn des Fürsten, seinen Halbcousin, der ihm angeblich seinen berechtigten Status streitig macht. Dabei wird er aber mehrmals darauf hingewiesen, dass wahrscheinlich Dutzende von seiner Art existieren, denn der Fürst war kein Kind von Traurigkeit und hat viele Ehefrauen und Töchter beglückt.

Als er ins Haus seines Vaters in Odessa eindringt und abgewiegelt wird, darf er sich als Trostpflaster einen Job aussuchen, den die Protektion des Fürsten gewährleistet. Er wählt die Geheimpolizei und missbraucht seinen Job mehrmals. Als er sich unsterblich in die Französin Lutetia verliebt und ihm sein Halbcousin und legitimierter Erbe des Fürsten bei dieser Beziehung in die Quere kommt, versucht er, seinen Widersacher anzuschwärzen. Da der legitime Krapotkin aber bessere Beziehungen hat und das Wort eines kleinen Polizisten nicht zählt, wird ein anderer, ein Jude für das Vergehen nach Sibirien deportiert.

Golubtschik muss zur „Strafe“ als russischer Agent ins Exil nach Paris und darf bei seiner Lutetia weilen. Als Decknamen und um die höheren Kreise zu bespitzeln, bekommt er tatsächlich den Pass eines Krapotkin. Nun ist seine offizielle Tarnidentität als Spion in Paris mit seiner gefühlten Identität als Sohn des Fürsten im Einklang. Was für eine geniale Konstruktion, denn was sich hier nachhaltig zum immanenten Problem entwickelt, ist ein besonderer Umstand, den er bei der anfänglichen Begeisterung nicht berücksichtigt hat. Es fehlt nämlich ein wesentlicher Faktor zum echten Krapotkin, nämlich das Geld, das seinen Status auch manifestieren würde. So versucht Golubtschik/Krapotkin mit seinem kleinen Agentengehalt ständig in Geldnöten seiner Geliebten den Haushalt eines reichen Mannes zu offerieren, um die Dame nicht zu verlieren. Da es für bestimmten, besonders infamen, gewitzten, schändlichen Verrat gute Prämien vom Arbeitgeber gibt, verrät er seine eigenen moralischen Werte immer mehr und überschreitet jegliche Grenzen, um seine Liebe zu halten und zu unterhalten.

Das vorläufige Ende mündet in einem furiosen Finale, das dann auch noch nicht den Schlusspunkt setzt, denn Roth hat sich noch einen Plottwist auf den letzten Seiten ausgedacht. Ganz der Meister der Handlungsstränge, gibt es im Prinzip zwei Finale.

Ach ja, der Verführer und Teufel kommt in der Geschichte in der Person des Lakatos vor, der in allen gravierenden Lebensumbrüchen unseres Protagonisten gegenwärtig ist. Diese Figur ist aber auch als Gegenteil von plump konzipiert, es ist weder der Teufel in Persona mit Schwefelgeruch und Rauch, sondern ein einfacher hinkender Mann aus Ungarn. Der Teufel Roths ist auch nicht der vordergründige, überredende Verführer oder jener, der rachsüchtig Personen in eine Richtung treibt. Nein er bietet subtil Möglichkeiten wie ein guter Freund an und versucht, den Menschen nie mit Finten oder Verträgen übers Ohr zu hauen. Unser Protagonist Golubtschik/Krapotkin wird nie massiv in eine Richtung gedrängt, sondern kann immer nach eigenem Willen selbstbestimmt über sein Leben und den zukünftigen Weg entscheiden. So eine Teufelsinterpretation habe ich bisher auch noch nie gelesen, also jemand, dem man nicht mal einen Vorwurf für die eigenen Fehlentscheidungen machen kann, die man wirklich völlig autonom ohne Druck, Finte, Manipulation und Überredung getroffen hat, weil sie einem lediglich als Möglichkeit angeboten werden. Sehr gut!

Fazit: Für einen Roth ungewöhnlich und vielleicht wegen dieser Anlehnung an den russischen Meister auch nicht der beste Roth, für einen Dostojewski aber grandios und durch einen Remix quasi verbessert. 😉

[Mohsen.khan72 · Rating 5 out of 5]

شک ندارم روت یه نابغه ست. خیلی درجه یک بود کتاب خوشخوان ريتم تند.
چقدر خوبه که کتاباش یکی یکی با ترجمه های خوب داره منتشر میشه.
این سومین کتابی بود که ازش خوندم و مایه مسرت که دو کتاب دیگه مونده تا در خوندن اونها غرق و کیفور بشم!!!

[Great-O-Khan · Rating 3 out of 5]

"Beichte eines Mörders, erzählt in einer Nacht" gehört für mich leider zu den schwächeren Romanen von Joseph Roth.

Die Sprache ist wie immer bei ihm großartig. Wenn ich seine Sätze lese, höre ich im Kopf immer diesen speziellen Rhythmus. Daher halte ich mich auch von Hörbüchern des Autors fern. Ich möchte diesen inneren Klang nicht verlieren. In diesem Roman bewerte ich die Sprache mit 4,5 Sternen.

Dann ist da aber leider auch eine schwache Geschichte. Es ist eine Mischung aus modernem Märchen, Spionagegeschichte, Liebesgeschichte und Identitätssuche. Eingebunden ist das Ganze in eine Rahmenhandlung in einem Emigrantenlokal in Paris. Die Kombination der beiden Erzählebenen passt für mich leider nicht zusammen. Die Erzählung wirkt für mich in diesem Kontext unglaubwürdig. So spricht niemand. Da hilft auch die häufig eingeschobene Anrede "meine Freunde" nicht. Die Kerngeschichte ist für mich zu wenig fokussiert, um mich zu packen. Obwohl der Roman sehr kurz ist, war ich häufig gelangweilt. Die Geschichte bewerte ich mit 2 Sternen.

So komme ich insgesamt auf eine Wertung von 3 Sternen. Dennoch bleibe ich Fan des Autors. Wer ein Meisterwerk wie den "Radetzkymarsch" geschrieben hat, darf sich auch mal ein Nebenwerk leisten. Mein nächstes Buch von Joseph Roth wird "Hiob" sein.

[Peiman · Rating 3 out of 5]

شخصی که در داستان نامی ندارد! در هتلی رو به روی رستوران «تاری باری» زندگی می‌کند، هر روز از پنجره به مشاهده‌ی آنجا می‌پردازد و برای صرف شام به آنجا می‌رود. در رستوران مردی را میبیند که احساس عجیبی به آن دارد، و بقیه‌ی داستان تا حدود آخر کتاب در مورد این شخص است، گالوبچیک. این مرد در اثر اتفاقاتی ماجرای زندگی خود را در یک شب تا صبح برای مشتریان کافه رستوران تعریف می‌کند. مردی که در گذشته عضو پلیس مخفی روسیه بوده و همچنین فرزند نامشروع یکی از شاهزادگان آنجا. پس از این شب تا صبح باز به مرد بی نام ابتدا بر میگردد و چند صفحه‌ای دیگر به او می‌پردازد. داستان از ابتدا با کشش و جذابیت خوبی شروع میشه اما کم کم به نظرم از جذابیت داستان کم‌ میشه و قابل پیش بینی. اما آخر کتاب باز اندکی جذاب تر میشه. به هر حال کتاب سرگرم کننده‌ای هست ولی به نظرم اونقدری که نویسنده سعی داشته راز آلود و هیجانی باشه در نیومده

[Paula Mota]

DNF

Este livro não é bem o que estava à espera nem no tom nem no ritmo, que é o de uma lesma a digerir toda uma couve-lombarda. Contava que fosse a confissão de um assassino frio e calculista e saiu-me um miúdo amuado com ilusões de grandeza e “daddy issues”.

[Arian Fouladiasl · Rating 4 out of 5]

احتمالا یوزف روت قراره تبدیل به محبوب‌ترین نویسنده‌ام بشه. بعد از عصیان، این دومین کتابی بود که ازش خوندم.
داستان خیلی سرعت و هیجانی پیش می‌رفت، پر بود از درگیری‌های درونی شخصیت اصلی.
خیلی چسبید در کل بهم، یه مدت طولانی بود که همش داشتم کتابای روسی میخوندم که دیگه خسته‌م کرده بودن و این واقعا حال داد. ترجمه‌ی فوق العاده‌ای هم داشت. انقدر خوب بود که تحریک میشم عصیان رو با ترجمه‌ی علی اسدیان بخرم و بخونم چون با ترجمه‌ی نشر بیدگل خونده بودمش، البته از حق نگذریم اونم ترجمه‌ی خیلی خوبی داشت.
کار یه شبه، بشینید بخونیدش.

[Sandra · Rating 4 out of 5]

"HOMO SUM: HUMANI NIHIL A ME ALIENUM PUTO".


La scrittura di Joseph Roth è nitida e lucida, mai pesante, riluce di intelligenza e di spirito, lascia chi legge in ammirazione per l’eleganza del fraseggio e per la profondità che raggiunge in modo lieve.
Questo romanzo può dirsi “russo”, sia per l’ambientazione, in un ristorante russo a Parigi frequentato da emigrati ed esuli; sia per l’origine del protagonista, che racconta in prima persona agli avventori quanto gli accadde tra la Russia e Parigi; sia per alcuni tipici temi presenti nei romanzi russi come la forza della burocrazia, il potere della nobiltà zarista, lo spionaggio; sia, da ultimo ma in realtà la prima cosa che colpisce, per l’ispirazione dostoevskijana che guidò lo scrittore. Come il grande maestro russo, Roth costruisce un affresco a tutto tondo dell’umanità, rivoltata da una parte all’altra come un guanto per non perderne nemmeno un aspetto, e con toni grotteschi ed irreali, che sottendono significati simbolici evidenti attinenti ad elementi anche autobiografici, rappresenta l’intera gamma delle espressioni del Male che Dostoevskij impersonò in Stavrogin, e che qui viene personificata nel protagonista Golubcik, un agente di spionaggio sovietico il quale attraversa il “suo” inferno dal momento in cui incontra sulla propria strada un individuo singolare, Lakatos, un elegante damerino imbellettato che emana un profumo dolciastro e stordente, dalla voce melliflua e suadente: da quel momento il Demone e l’Uomo si accompagnano a braccetto, la verità e la menzogna, l’amore e l’odio, l’eros e la passione, il desiderio di giustizia e la sete di vendetta si intrecciano in un abbraccio che trabocca di umanità: “siamo uomini, uomini! Cattivi e buoni! Buoni e cattivi! Nient’altro che uomini.”

[Mohsen Ramezanzadeh · Rating 3 out of 5]

وقتی این کتاب رو شروع کردم وسط خوندن کتاب دیگه‌ای بودم که دلم خواست این کتابو بخونم، مثل داستان خود کتاب یک شبه و بدون توقف خوندمش.
زیبا و جذاب بود، البته یه جاهایی تعریف و توصیف‌های زیادی داشت و شخصیت داستان تا حدی قابل باور و با اعتقادات افراد عادی بود، نه فیلسوف مسلک و دانا بود و نه بی فکر.

[Vahid · Rating 2 out of 5]

داستان چفت و بست قوی ندارد اما تشریح وقایع و تصویرسازی شخصیت‌ها فوق‌العاده است، طنزی ظریف و پنهان دارد که نقاط ضعف اثر را می‌پوشاند.
به نظرم نویسنده اگر اسم کتاب را خاطرات یک قاتل یا سرگذشت یک قاتل می‌گذاشت بهتر بود چرا که کلمه اعتراف بر انگیزه، حواشی و مقدمات کار و نحوه انجام آن دلالت دارد ولی اینجا مطالب بیشتر حول و حوش انگیزه قتل می‌چرخد که آن‌هم زیاد باورپذیر نیست.
دانستن اینکه کسی در جمع ما مرتکب قتل شده و احساس پشیمانی دارد و می‌خواهد ماجرا را تعریف کند کشش و جذابیت زیادی دارد ولی یوزف روت خواننده را برای رسیدن به اصل مطلب زیاد در انتظار می‌گذارد و این اصلأ خوب نیست و به همین دلیل کتاب با وجود کوتاه و کم ‌حجم بودن طولانی به نظر می‌رسد!
امتیاز کتاب ۳ بود که به خاطر فریب مخاطب ( خودمونی بگم سرکار گذاشتن ملت! )و یا اشتباه در نامگذاری رمان یک ستاره کم کردم!

[Laurent De Maertelaer · Rating 4 out of 5]

Onversneden Roth-leesplezier! Meesterlijk verteld verhaal over een vermeende moordenaar annex Russische spion die zijn met liters drank overgoten relaas in één nacht afdraait aan een zootje nachtbrakers in een Ruso-Parijse bar. Een Roth (op instigatie van Zweig - eindelijk - afgewerkt in Amsterdam in 1936) die je meteen bij de lurven heeft en waar je met een groeiende verbazing in verder leest. Niet neer te leggen.

[Hana · Rating 2 out of 5]

از نظر من جذاب نبود :(
نکته مثبتش: داستان کوتاهی بود و زود تمومش کردم

[Emiliya Bozhilova · Rating 3 out of 5]

Портрет на една от безкрайно многото видове мерзост, които ни заобикалят или си живеят кротко у нас. Както и на една никога неоткрита собствена самоличност, а вместо това доизмислена с омраза и боязън “обвивка” за обществено и самосъжалително-вайкащо ползване. И както винаги в живота, измислицата диктува реалността, и ако си я измислим да е ужасна като нещастника от романа на Рот, то точно това и ще ни сполети - както и тези около нас.

⭐️3,5 звезди⭐️

🎩 “Фантазията ни винаги е по-силна от съвестта ни.”

🎩 “Ч��век никога не вижда така ясно всичко, както в часа, когато усеща пред себе си бездната.”

🎩 “Но съществуваха, както много добре знаете, в старата Русия три безотказни средства - …пари, пари и пари.”

🎩 “…няма никакво значение кой или какво събужда любовта в човешкото сърце в сравнение с прозрението, до което води любовта.”

🎩 “Делото, действието е само фантом в сравнение с реалността и най-вече със свръхсетивната реалност на думата.”

🎩 “Да, приятели мои, законите не предпазват от произвола, защото се тълкуват произволно.”

🎩 “…всички така наречени велики, исторически събития всъщност са свързани с някакъв момент или с множество моменти от личния живот на онези, които са ги предизвикали."

[Έλσα · Rating 5 out of 5]

Λοιπόν, αυτό το βιβλίο είναι ένα μικρό διαμαντάκι ! Συγκλονιστικό! Μας αφηγείται τον ανθρώπινο ξεπεσμό ενός ανθρώπου για τα μάτια μιας γυναίκας, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να διαφθαρεί προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, πώς γίνεται ένα άτομο να ζει μια ψεύτικη ζωή κ να κοροϊδεύει την κοινωνία, πώς η ζήλια, ο φθόνος καθοδηγούν τα ένστικτα του ανθρώπου κ πώς η μοίρα σε ακολουθεί παντού.

Όσοι το έχετε διαβάστε το! Αξίζει!

[Sini · Rating 4 out of 5]

Meerdere Joseph Roth-liefhebbers zeggen dat je zijn vroege en de late boeken beter vermijden kunt: alles voor zijn meesterwerken "De Radetzkymars" en ""Job" heeft nog niet de strakke vormbeheersing van deze meesterwerken omdat Roth toen nog rijpen moest, alles erna heeft die vormbeheersing niet meer omdat Roth steeds meer last begon te krijgen van zijn drankgebruik en persoonlijke wanhoop. Zelf echter vind ik Joseph Roth altijd prachtig, ook het onlangs heruitgegeven "Biecht van een moordenaar", een van zijn laatste boeken, uit 1936. Het is minder strak gecomponeerd dan zijn meesterwerken, mogelijk wat sentimenteel, wellicht ook soms wat te herhalend en te nadrukkelijk. Maar ik zat daar totaal niet mee. Om te beginnen zijn Roths zinnen altijd prachtig, zelfs de sentimentele en enigszins overnadrukkelijke zinnen. Het verhaal, hoe ongeloofwaardig op onderdelen soms ook, verbeeldt bovendien mooi de wanhoop van een dolende geest die in de greep raakt van het redeloze kwaad. In Nederland werd het boek indertijd dan ook geprezen, omdat men het zag als een pregnante en aangrijpende verbeelding van het opkomende Nazisme.

"Biecht van een moordenaar" draait om de nachtelijke en vrij dronken monoloog van ene Goloboebtsjik, die pal voor de Eerste Wereldoorlog (dus lang geleden) meegesleept werd in een kluwen van verraad, redeloze hartstocht, spionage, en inderdaad dubbele wanhopige passiemoord. Met een ontknoping overigens die ik zelf vrij verrassend vond, maar dat laat ik iedereen zelf ontdekken. Die geschiedenis is soms bijna droomachtig of surrealistisch van aard: door het steeds op onwaarschijnlijke momenten opduiken van het raadselachtige demonische personage Lakatos, door het irrationele gehalte van Goloebtsjiks gemoed waarover de oudere terugkijkende Goloebtsjik zich niet weinig verwondert, en door het gebruik van het 'dubbelgangersmotief'. Want Goloebtsjik, als spion toch al iemand met een uit maskerade opgetrokken identiteit, is onecht kind van ene Krapotkin, en veel van wat hij doet is ingegeven door haat tegen een leeftijdgenoot die vermoedelijk ook onecht kind is maar wel de naam Krapotkin voert. Wat Goloebtsjik vervolgens ook doet, in een poging zelf deze Krapotkin te worden, een Krapotkin voor wie de naam "Goloebtsjik" niets meer is dan een pseudoniem.

Dat spel met dubbele identiteiten vond ik soms wel wat vermoeiend, maar het onderstreept wel mooi de wanhoop en ontworteling van de verdoolde Goloebtsjik, die vaderloos is en vergeefs een vader zoekt. Ook mooi vond ik hoe Roth erin slaagt om ons 160 bladzijden te laten luisteren naar iemand die zijn eigen irrationaliteit en geneigdheid naar het kwaad opbiecht. Hij roept zonder meer onze compassie op voor deze sukkelaar, ondanks al diens verraad en geneigdheid tot het kwade, en dat is knap. Mooi is ook hoe Roth tussen de regels door suggereert dat ook wij zulke dolende en ontwortelde sukkelaars zijn, en dat ook wij speelballen zijn van ons eigen woelige gemoed en de barre tijden waarin we leven. En zijn stijl is zoals altijd weer prachtig. Zie bijvoorbeeld het volgende sfeerbeeld, waarin Goloebtsjik vertelt wat hij voelt als hij in Odessa voor het eerst van zijn leven een haven ziet: "De zee was diepblauw, honderdmaal blauwer dan de hemel en eigenlijk ook mooier, want je kon er met je handen in grijpen. En zoals de onbereikbare wolken langs de hemel dreven, zo voeren de sneeuwwitte grote en kleine schepen, ook die grijpbaar, over de zee". Mooi, deze beschrijving, en ontroerend door het contrast tussen de ongrijpbare hemel en de grijpbaarheid van de weerspiegelingen van die hemel in het eindeloze water. En vooral ook heel pregnant, omdat je voelt dat Goloebtsjik ook die weerspiegelingen niet grijpen kan, omdat hij voortdurend vergeefs grijpt naar wat hij verlangt.

Ja, ook dit was weer een mooie Joseph Roth. Ook nu heb ik weer droevig van hem genoten.

[Pourahmadi · Rating 3 out of 5]

اعترافات یک قاتل –یوزف روت
داستان زندگی یک جاسوس روسیه تزاری است بنام گالوپچیک که فرزند نامشروع شاهزاده ای ثروتمند بنام کراپوتکین است. پدر قانونی او جنگلبانی ساده است که پس از تماس شاهزاده و مادر او، رابطه پدر و مادرش به هم می خورد و در نتیجه‌ی حوادثی پدر می میرد. پسر نوجوان که از بحران هویت رنج می برد، تحصیلات خود را ادامه داده و به دیدار پدر واقعی خود می‌رود و پس از ملاقات با او و فرزندش از طرف آنها طرد شده و به صورتی اتفاقی سر از اداره پلیس جاسوسی روسیه در می‌آورد و شروع به کار می‌کند. او در زندگی درونیاش با بحران‌های متعددی دست به گریبان است. او از سویی خود را فرزند اصیل شاهزاده کراپوتکین می‌داند و از هویت رسمی خود به عنوان فرزند یک جنگلبان فقیر و ناچیز، فراری و گریزان است و از سویی در عطش انتقام از برادر ناتنی خود است و آشفتگی و فقر خود را ناشی از بی‌عدالتی بزرگی می‌داند که مسببش را برادر ناتنی‌اش می‌داند و در تمام عمر در تلاش برای از بین بردن آن و رسیدن به هویتی والا و کسب نام شاهزاده کراپوتکین است.
راوی عاشق دختری فرانسوی بنام لوتزیا می‌شود که با گروهی خیاط سفری به روسیه کرده‌اند. پس از آن با نام کراپوتکین به پاریس می‌آید تا هم کنار معشوقش باشد و هم در خدمت پلیس امنیتی روسیه تا خرابکاران را با نقشه‌ها و روش های مختلف به روسیه برای مجازات و تبیعد به سیبری بفرستند. از جملهی این مثلا خرابکاران خواهر و برادری هستند که دو برادرشان در روسیه زندانی هستند و دولت روسیه در تلاش برای بازگرداندن آنهاست و قهرمان داستان برای انجام این کار درگیر تضادی درونی است که در نهایت در انجام این کار بیرحمانه و ناعادلانه همکاری می کند.
داستان به صورت راوی اول شخص روایت می‌شود و تلاش زیادی می‌کند تا مخاطب را به دنبال خود بکشاند و در جاهایی موفق عمل می‌کند. داستان، بر خلاف نامش "اعترافات یک قاتل" که زندگی قاتلی زنجیره‌ای و خطرناک را تداعی می‌کند، بیشتر به بحران هویتی یک انسان نامشروع و تلاش او برای کسب هویت و برقراری عدالتی شخصی می‌پردازد. انسانی میان‌مایه که در زیر چتر جاسوس بودن امیال خود را دنبال می‌کند و تنها در لحظات عاشق بودن، احساس کمال و وحدت و رضایت درونی دارد و برای ارضای امیال خود از قدرت ماورای قانونی خود سوء استفاده می‌کند. در پایان با روبه‌رو شدن با خیانت معشوقش با خشمی لجام گسیخته برای برقراری عدالت اقدام می‌کند که راه او را به سوی رهایی نمی‌گشاید.
یوزف روت، نویسنده‌ی آلمانی که بعد از دیدار از شوروی از کمونیست‌ها نفرت پیدا کرده بود، پس از ظهور نازی‌ها به فرانسه مهاجرت می‌کند و با نوشتن مقالاتی بر ضد نازی‌ها سعی در رسوا کردن آنها دارد. روت، "اعترافات یک قاتل" را در پاریس به سال 1936 و در سن 42 سالگی نوشته است، درست سه سال قبل از اینکه در همان شهر از دنیا برود.
این کتاب توسط علی اسدیان ترجمه و به وسیله نشر ماهی در 144 صفحه منتشر شده است.

[Amaranta · Rating 5 out of 5]

Una confessione lunga una notte. O forse una vita. Il tempo si ferma in un ristorante russo a Parigi. L’orologio è fermo, a farsi beffa dei momenti che passano. E Golubcik prende in ostaggio degli avventori per raccontare la sua storia di assassino, un racconto in cui è il Male il vero protagonista e in cui lo stesso narratore si ritrova ad subire, oltre che fare, il Male. L’odio riscalda il cuore del protagonista e un essere curioso, dal passo zoppicante, Lakatos, lo trascina in un abisso senza fine.
“Nessun orologio ticchettava, nessuna mosca ronzava, e anche dalla strada
immersa nella notte nessun rumore penetrava attraverso la spessa saracinesca metallica. Eravamo semplicemente alla mercé di un silenzio mortale. Lunghe, lunghe eternità sembravano trascorse dal momento in cui Golubcik aveva cominciato il suo racconto. Eternità dico, non ore. L'orologio a muro del ristorante era fermo, eppure
ognuno di noi gli lanciò un'occhiata furtiva, anche se sapevamo tutti che non funzionava, anche se a tutti il tempo pareva abolito, e le lancette sul quadrante bianco non erano più soltanto nere, ma addirittura tetre. Sì, tetre erano come l'eternità. Costanti nella loro testarda e quasi perversa staticità, ci sembrava che non fosse perché l'ingranaggio era fermo che esse non si movessero, bensì per una sorta di cattiveria, quasi a dimostrare quanto la storia che Golubcik stava per narrarci fosse una storia eternamente valida nella sua desolazione, indipendente dal tempo e dallo spazio, dal giorno e dalla notte. Poiché il tempo si era fermato, anche il luogo dove ci trovavamo era al di fuori di ogni legge spaziale; era come se non ci trovassimo sulla terra ferma ma sulle acque eternamente ondulate del mare eterno. Come su una nave ci pareva di essere. E il nostro mare era la notte.”
Una scrittura sublime ci regala Roth, elegante, senza sbavature, prende il suo tempo e ci inchioda alle pagine in questo dramma personale che è quello dell’Uomo: la lotta nel suo animo fra il bene e il male. Persino la Morte sfugge l’uomo che Golubcik è diventato, simbolo dell’annientamento del personaggio.

[°H∆di§° · Rating 2 out of 5]

وقتی اسم کتاب رو میبینی فکر میکنی قراره با یک داستان جنایی سراسر هیجان رو به رو بشی یا حداقل ماجراهای هیجان انگیز از جاسوسی شخصیت اصلی داستان ولی اینطور نبود. داستان اوایلش پر کشش و جذاب بود و بعد رفته رفته جذابیتش رو از دست داد و مدام شاهد درگیری شخصیت اصلی داستان با وجدانش و سرزنش کردن خودش بودیم. پایان داستان هم تعریفی نداشت.

[Mary Goth · Rating 3 out of 5]

جملات درخشان زیادی داشت. مثل:
"هر دوره‌ای خیاط مسخره‌ی خودش را دارد؛ نیز مدل‌ها و زنان مسخره‌ی خودش را. زنانی که امروز در روسیه یونیفورم پاسداران ارتش سرخ را به تن دارند، دختران هما�� بانوانی هستند که در گذشته حاضر بودند کت بنفش مردانه به تن بکنند."
"تمام رویدادهای به اصطلاح بزرگ و تاریخی در واقع محصول یک یا چند لحظه از زندگی خصوصی پدیدآورندگان آن رویدادهاست."
و همچنین من از شخصیت‌پردازی‌ها و نوع کنار هم چیدنشون بسیار لذت بردم. ( لوکاتوش هم بنظرم اینجا نماد شیطان و بالادستی آگاه سرنوشت بود)
اما نکات منفی کتاب:
پایان نه چندان خوب. (منظورم از نظر تکنیکیه) تقلید فاحش و بدون نوآوری از ادبیات روس.
در کل به کسانی که از شالوده‌ی فلسفه و فرهنگ روس لذت می‌برن، برای یک دور خوندن پیشنهادش میکنم.
و اگر کلاً هیچ کتاب ادب روسی تا حالا نخوندید، عاشقش می‌شید.

خلاصه داستان:
یک شب، فقط یک شب، چند مرد در کافه‌ای کرکره رو پایین می‌کشند تا کسی که لقبش قاتله، روایتش رو تعریف کنه.
آیا واقعاً قاتله؟
اون عضو اُخرانا بوده و فرزند نامشروع یک شاهزاده‌ی تزاری... حالا روایت قتل چیه؟ از زبون خودش بشنوید.

[Mohamed Metwally · Rating 3 out of 5]

عندما تتلاقى مشاعر الحب والانتقام في قلب واحد تكون العاقبة هلاك هذا القلب، وهذا ما حدث مع بطل الرواية

قرأتها ضمن تحدي أبجد للقراءة ٢٠٢٤

محمد متولي

[Emre · Rating 3 out of 5]

"İnsan kimi veya neyi severse sevsin hiçbir şekilde körleşmiyor." Sf:68

"Hiçbir zaman aşık olmadım, dolayısıyla kıskançlığın ne olduğunu da bilmedim. Hiçbir zaman gerçeği söylemedim, dolayısıyla başarılı bir yalanın vereceği hoşnutluğu da yaşamadım." Sf:84

"Biz casuslar katil değilizdir. Biz sadece bir insanı kaçınılmaz olarak ölüme götüren koşulları hazırlarız." Sf:117

[Mia · Rating 2 out of 5]

🇩🇪🇩🇪🇩🇪
زندگیت چطور ممکنه پیش بره وقتی پدرت از وجودت خبر نداره و حتی بعد خبردارشدنش هم نخوادت؟
.
نویسنده‌ای رو‌به‌روی کافه‌ روسی به‌نام تاری‌باری در پاریس زندگی می‌کنه. در رفت‌وآمدهاش به این کافه شخص خاصی نظرش رو جلب می‌کند. اون شخص جاسوس شوروی بود. مشتری‌ها نمی‌دونن که نویسنده زبان روسی بلده! یه شب حرف‌هاشون رو می‌شنوه که این مرد جاسوس رو ’قـاتـ*ـل ما‘ خطاب می‌کنن. وقتی این رو می‌شنوه، واکنش نشون میده و بقیه متوجه میشن که روسی بلده! این جاسوس مست سابق شوری، گالوبچیک، هویت خودش رو برای مشتری‌ها برملا میکنه از سرگذشت عجیبش از بچگی تا جایی که الان هست رو در یک شب میگه. از نیروی امنیتی #شوروی قبل از جنگ، تا #پاریس و دوران جنگ گفته.

این جاسوس که شاهزاده‌ای نامشروع و شخصیت اصلی داستانه همیشه احساس تنهایی میکرده. روایت مردی هست که فقیر به دنیا اومده و در جست‌وجوی پدر و عشق هست.
عشق، نفرت، کینه، قتـ*ـل در این کتاب به نمایش در اومده! البته قتـ*ـل اینجا به معنی خود کلمه واقعیش نیست منظورش قتـ*ـل انسانیت هست!
در طی داستان متوجه تنهایی و رنج گالوبچیک میشیم. رنجی که باعثش پدری ثروتمند هست که عشقش رو ازش دریغ کرده چون قبلا جوان و کنجکاو بوده و حتی از یک مادر و دختر هم دو بچه داره.

به نظر من نویسنده خیلی ساده از کنار نوشتن این کتاب گذشته! خیلی بهتر می‌تونست بهش شاخ و برگ بده و اوج داستانی در این کتاب ندیدم که هیجان زده بشم!
ترجم هم روان و خوب بوده!
.
قسمتی از کتاب:
- روی این کره خالی، عدالت مطلقی وجود ندارد. عدالت تنها در دوزخ پیدا می‌شود، دوستان!...

- عشق برخلاف آن ضرب‌المثل بی‌معنی، ما را کور نمی‌کند، بلکه برعکس، چشممان را باز می‌کند. به یمن عشقی عبث به دختری معمولی، ناگهان فهمیدم که تا آن لحظه چه آدم بدطینتی بوده‌ام و حتی دریافتم تا چه اندازه بدطینت بوده‌ام. از همان زمان فهمیدم چیزی که عشق را در دل بشر بیدا‌ر می‌کند، در قیاس با شناختی که خود عشق به ما می‌بخشد، هیچ اهمیتی ندارد. انسان به هر کس و هر چیزی هم که عشق بورزد رفته رفته بینا می‌شود نه کور. 
.
امتیاز من از پنج: ۲.۵
امتیاز Goodreads از پنج: ۳.۶۲
.
مشخصات کتاب من:
#اعترافات_یک_قاتل
نویسنده: #یوزف_روت
ترجمه: #علی_اسدیان
انتشارات: #نشر_ماهی
چاپ پنجم: پاییز ۱۴۰۱
۱۴۴ صفحه

[Ana Carvalheira · Rating 5 out of 5]

“Confissão de um Assassino” é uma narrativa absolutamente formidável e creio não estar a exagerar ao afirmar que foi um dos livros mais incríveis que li nos últimos tempos. Desconhecido, para mim e até ao momento, o trabalho de Joseph Roth que nasceu em 1894 na atual Ucrânia, passou a ser alvo de uma conquista no sentido de uma maior apropriação de novas leituras.

Trata-se de uma história que, em resumo, reflete uma tentativa de ascensão social e nobiliárquica por parte do protagonista na Rússia czarina, onde os príncipes do regime e os seus mais altos dignitários tudo podiam numa obediência cega às suas vontades e caprichos, muitas vezes discricionários e inescrupulosos conseguindo atingir os objetivos mais vis e infames sob o protetorado da sua condição aristocrática.

Semion Semionovich Golubchik abriu os olhos na remota e pequena aldeia de Woroniak (Ucrânia), filho ilegítimo do príncipe Krapotkin e de uma camponesa, casada com o guarda florestal Golubchik que, portadora de uma beleza eslava única, fora seduzida pelo aristocrata. Com um apelido de certa forma pejorativo (Golubchik, em russo, significa “pombinho”), o jovem Semion, desde que teve conhecimento da sua parentalidade, iniciou uma cruzada contra o príncipe, para a obtenção dos direitos que, cria ele, lhe seriam devidos.

Mas se a história começa com um ato de ingenuidade, proguedirá para uma trama de ignomínia, traição, ódio e amor. A honra ferida, a dignidade ameaçada, as ilusões perdidas, são motivos que levarão o protagonista a obliterar as suas mais profundas convicções para consumar uma vingança que lhe traria o poder do qual sentia ter o direito expresso por nascimento. Ainda por cima e para aumentar a sua angústia, descobriu que o príncipe herdeiro era também ele um bastardo mas que usava, com autenticidade, o sobrenome Krapotkin.

Evolada pela presença física daquilo que considera a personificação do demónio na personagem de Jenö Lakatos, figura singular e misteriosa que surge na vida do jovem quando este se desloca a Odessa para exigir do pai o reconhecimento enquanto filho, aquela personagem surgirá recorrentemente ao longo do romance naquilo que, segundo a minha leitura, poderá constituir um avatar da personagem principal nos seus desejos, ideais e conflitos mais profundos.

Golubchik, em determinada altura e por força de uma ameaça expressa pelo seu próprio pai biológico, ingressa na Okhrana, a polícia secreta do Czar, mais por um profundo desejo de vingança em relação ao seu falso irmão que propriamente acreditar nos seus ignominiosos objetivos. E será nesta altura que surge na sua vida Letícia, modelo parisiense da casa do estilista francês Chabron que, numa deslocação a São Petersburgo para apresentar as suas criações à mais alta sociedade russa, o que leva a que o nosso protagonista experimente um novo sentimento: o amor. Mas como mais tarde se revelará, consistirá num misto de paixão e desprezo, de desejo e amargura, de voluptuosidade e mentira. “Se o fogo tem sexo, estou convencido de que existe um fogo feminino. Carece de razão de ser ou de causa evidente. Suspeito que brilha sempre na alma das mulheres e, por vezes, inflama e arde nos seus olhos: um pequeno fogo, simultaneamente, bom e mau, tal como se dá a ver. Temo-o sempre”. Deliciosa a metáfora!

“Matei e ainda assim, considero-me um bom homem”, é este o epíteto de Golubchik. Porque “uma vez no caminho da honestidade, nada me poderia deter. Fiquei embriagado de decência e sentimentos nobres tal como antes me embriagara de maldade. Mais tarde, viria a descobrir que estes tipos de embriaguez não podem perdurar. É impossível permanecermos embriagados de decência e sentimentos nobres. A virtude está sempre sóbria”. Que extraordinária reflexão!

Um aplauso final para a estruturação literária! Esta história foi contada pelo próprio Golubchik no período antecedente à Primeira Guerra Mundial, numa taberna em Paris onde se juntam exilados ou refugiados russos, tendo o tempo da narração, que se prolongou durante a madrugada, sido bem menor que o da ação. E, nós leitores, ávidos por descobrir a verdade dos factos com a pulverização do mistério, concluímos que aquilo que poderíamos ter como garantido, nos remete para um golpe de face praticamente impossível de acontecer em relação ao que estava para trás.

Parafraseando um comentário de um leitor aqui no Goodreads também não entendo porque “um livro desta qualidade pode ter passado 80 anos inédito em Portugal”. O que entendo é que Joseph Roth ganhou mais uma leitora assídua e atenta às publicações da sua obra.

Ao mesmo nível de Dostoiévski e Tolstoi! Imprescindível entre os clássicos russos.

[光 · Rating 4 out of 5]

همیشه کتابایی که از دوران جنگ جهانی اول هستن احساس خاصی بهم میدن. مهم نیست آدم‌های داستان چقدر دور باشن اما خیلی قابل درکن
یوزف روت شخصیت گالوبچیک رو خیلی به واقعیت نزدیک کرده، انگار همه چیز یک انسان واقعی رو به صورت اغراق شده توش گنجونده و اجازه داده با آزادی کامل قضاوتش کنیم، در عین حال که خودش مدام خودش رو قضاوت میکنه ولی حرفاش باعث نمیشه این آزادی ازمون سلب بشه.

[Armin · Rating 4 out of 5]

Im Exil und unter einem gewissen Erfolgsdruck hat sich Joseph Roth ein paar mal an Klassiker oder Erfolgsromane aus dem 19. Jahrhundert angelehnt oder kreativen Umgang mit Motiven daraus gepflegt. In der 1002. Nacht waren es Schauplätze aus Alexandre Dumas Halsband der Königin, die als wieder verwendete Kulissen einen ironischen Kommentar zur Wiener Komödie um das nächtliche Vergnügen des Schahs abgaben. In der Beichte zielt JR etwas höher, leiht sich den Teufel aus den Brüdern Karamsoff aus und wählt als Helden eine Kreuzung aus den weltlichen Brüdern Iwan und Dmitri samt einem Spritzer Illegitimität à la Smerdjakoff.
Die Jagd nach Anerkennung durch den echten Vater, einen Fürsten Kropotikin, der seit Schülertagen permanent Bastarde in die Welt gesetzt hat, bestimmt das erste Drittel, an dessen Ende sich der Teufel Lakatos einschaltet. Der elegante Hinkefuß verführt den leichtgläubigen Jüngling Goluptschik zu Manövern, die ihn zur leichten Beute für die Ochrana machen, die einen Agenten mehr in ihren Reihen hat.
Die zaristische Geheimpolizei und die mit einem Posten in dieser Organisation einher gehende Macht, genügt trotzdem nicht, um sich sein Recht zu holen oder den Usurpator (= offiziellen Sohn Krapotkin junior) zu treffen. Es reicht allenfalls dazu aus, den verhassten Rivalen in Herzensangelegenheiten, für ein paar entscheidende Tage, aus dem Verkehr zu ziehen.
Mit der Ankunft eines Pariser Moderschöpfers öffnet sich auch Klassikerschublade zwei: Prosper Mérimées Carmen, mit Goluptschik als einer Art Don José, der die Geliebte lieber tot sehen will als in den Armen eines anderen ertragen zu müssen. Der geflissentlich ignorierte Schnüffler, darf dem von ihm angebeteten Modell Lutetia sogar nach Paris folgen. An der Grenze findet der Agent Gelegenheit zu einem hinterhältigen Manöver, das dem vermeintlichen Retter mehr als ein paar dankbare Aufmerksamkeiten einbringt. Der Unterhalt in der Hauptstadt der Liebe geht aber eigentlich über die Verhältnisse eines Schnüfflers, der nur zu Tarnung in den Fürstenstand erhoben wurde....
Ich will da nichts weiter spoilern, aber die Art und Weise wie Roth hier Klassiker miteinander verknüpft und zuletzt doch dem Klischee von der Schippe hüpft, einfach großartig.
Den Rahme für die Beichte bildet der jüngst erworbene Erfahrungsschatz in Pariser Emigrantencafés, die Option auf Parallelen zwischen denen, die sich nach 1918 vor den Folgen der russischen Revolution in Sicherheit gebracht haben und denen, die im Hitler-Deutschland keine Zukunft gehabt hätten, müssen die Leser selbst ziehen. Echte kritische Zeitromane waren ein zu großes Risiko, das sich Exil-Verlage nur höchst selten leisten wollten oder konnten.

[Benyamin · Rating 4 out of 5]

این کتاب درباره‌ی یکی از جاسوسان اُخراناست که فرزند نامشروع یکی از شاهزادگان روسیه است. او برای فرار از هویت فعلی خودش و به دست آوردن موقعيتی بهتر و رسیدن به آرزوهایش دست به کارهایی می‌زند که جبران ناپذیر است.

نبرد برای عدالت، برای هویت واقعی، برای عشق ولی در مسیری اشتباه.

اعترافات یک قاتل باعث شد یوزف روت جزو یکی از نویسندگان مورد علاقم باشه.