Family Comes First ด้วยรักและผุพัง

by นริศพงศ์ รักวัฒนานนท์

11 เรื่องสั้นเกี่ยวพันกับความเป็นจีนที่คนไทยแท้ก็อ่านได้ ตั้งแต่การเอาตัวรอดในสังคมลูกชายเป็นใหญ่ ความคิดในห้วงขณะเข้าร่วมพิธีกรรมในวันมงคล ความกดดันจากบรรดาญาติที่อยากเห็นหลานได้ดี ความประณีตในวันไหว้บรรพบุรุษที่กลายเป็นความบาดหมาง ลูกสะใภ้ผู้ถูกจองจำจนกว่าจะให้กำเนิดลูกชาย ความรักและความสัมพันธ์ของคนหลากเพศหลากวัย โดย นริศพงศ์ รักวัฒนานนท์ ลูกครึ่งจีนแคะ-จีนกวางตุ้ง ผู้มีข้อเขียนไร้กระบวนท่าที่น่าจับตา

Genres: Short Stories, Fiction

288 pages, Paperback

Published April 1, 2021

Reviews

[Minn Rwtnn · Rating 5 out of 5]

หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะครับ : ))
มิน - นริศพงศ์ รักวัฒนานนท์

[lostlessboy* · Rating 3 out of 5]

หนังสือไม่ทำงานกับเราเลย ทั้งๆ ที่เราก็เป็นลูกคนจีน พอมาคิดดูไม่รู้เพราะการเป็นคนจีนของเราไม่ได้เป็นตามขนบหรือแบบแผนที่สังคมตีกรอบและสืบทอดกันมาหรือเปล่า

บ้านเราอยู่แบบครอบครัวเดี่ยว ไม่สนิทกับญาติฝั่งไหนเลย พิธีรีตรองอย่างตรุษจีน สารทจีน หรือเชงเม้ง บ้านเราไม่เคร่ง การไหว้พระขอพรศาลเจ้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา แม่บอกเราเกิดมาได้อาจเพราะแม่ไปขอศาลเจ้าจีนใกล้บ้าน แต่แม่ก็ไม่ได้บังคับให้เราต้องเชื่อหรือศรัทธา ยกเว้นว่าเราจะเชื่อของเราเอง เราเป็นลูกชายคนโตที่ตอนนี้อายุสามสิบกว่าแต่ก็ยังเหลวแหลก ยังยืนด้วยตัวเองไม่ได้ เวลาเงินขาดมือก็ยังขอแม่หรือพ่ออยู่ แต่พ่อกับแม่ก็เข้าใจ มีว่าปรามบ้างบางครั้งบางคราวให้รีบตั้งหลักตั้งตัว บั้นปลายจะได้ไม่ลำบาก ด้วยน้ำเสียงที่มีเจตนาเป็นห่วง เราเป็นเกย์ เปิดเผยกับแม่และที่บ้านตอนมอห้า แม่รับเราได้และให้เราเป็นตัวของตัวเอง ด้วยคำคลีเช่ๆ ว่าขอแค่ให้เราเป็นคนดี มีความสุขก็พอ และที่บ้านทุกคนก็รู้ว่าเราประสบกับสภาวะจิตใจเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ย้ำคิดย้ำทำ ซึ่งก็รักษามา 17 ปีแล้ว และก็คงต้องดำเนินต่อไปอาจจะจวบจนสิ้นชีวิตเรา ในยุคที่ไม่มีการตื่นตัวเรื่องเพศที่หลากหลายและโรคทางจิตใจ แม่และน้องชายคนเล็กรับฟังด้วยความเข้าอกเข้าใจ เป็นกำลังใจ คอยซัพพอร์ตเราในสิ่งที่รักที่จะทำเสมอ

ยังไงก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องสั้นทั้ง 11 เรื่องในเล่มนี้เล่าเรื่องได้อย่างลื่นไหล ภาษาสละสลวย แนวเรื่องมีทั้งสัจนิยมมหัศจรรย์ เรียลลิติส ไปจนถึงเรื่องชวนสยอง จังหวะการเล่าดีมากจนเราเอ่ยชมในใจนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งเราก็นับถือชื่นชมในความสามารถของนักเขียน เพียงแต่หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือสำหรับคนจีนอย่างเราที่ไม่รู้จะนิยามว่าแตกต่างได้ไหม

ทั้งที่เป็นลูกชายคนโต ที่ควรเป็นความหวังเป็นเสาหลักของครอบครัวแบบในหลายๆ เรื่องที่เล่มนี้เขียนถึง แต่เราก็เป็นลูกชายคนโตที่ยังยืนด้วยลำแข้งตัวเองยังไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้มีความกดดันจากครอบครัวหรือสิ่งใดหนักหนาเท่ากับความคาดหวังต่อตัวเราที่มีต่อตัวเราเอง

ป.ล. ในขณะที่อ่านใกล้จบเรื่องสุดท้าย ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามารัวๆ ว่า หรือเพราะเราเองที่ไม่ใช่จีนที่แท้ เราเลยไม่อินกับเรื่องราวในหนังสือ ซึ่งเรื่องราวก็จะวกกลับเข้าไปสู่ย่อหน้าแรกที่เราเขียนนี้อีกครั้ง และอีกครั้ง

[Pawarut Jongsirirag · Rating 4 out of 5]

**ซีไรต์ 2566

ดีกว่าที่คาดเอาไว้มากเลยครับ

ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้นที่พูดเรื่องความเป็นจีน วัฒนธรรมจีนเเบบจ๋าๆๆๆ อนุรักษ์นิยมอยู่พอควร ถ้าคนอ่านเป็นลูกหลานคนจีนที่เติบโตมาเเบบจีนจีน (เพราะบางคนก็เรียกได้ว่าจีนจางๆ คือ เติบโตมาแบบไทยเเหละ) จะเข้าใจทุกบทในเล่มนี้มากเลย แถมอาจจะเห็นตัวเองในเเง่มุมซักมุมจากเนื้อเรื่องซักเรื่องก็เป็นได้

ด้วยรักและผุพัง เป็นการนำเสนอเรื่องราวชีวิตและวัฒนธรรมของชาวจีน ที่สร้างด้วยความรักเเต่อีกแง่มันก็สร้างความผุพังให้กับคนไปพร้อมๆกัน ซึ่งวิธีที่ใช้ในการนำเสนอมี 2 แบบครับ

แบบแรก คือ การผลักเเง่มุมของวัฒนธรรมจีนที่เราพบเห็น ให้ไปไกลสุดขอบเขตของจินตนาการเพื่อให้คนอ่านตั้งคำถามกับตัวมันเองว่า คุณคิดว่าเรื่องพวกนี้มันสมเหตุสมผลยังไงบ้าง หรือ มีแง่มุมที่เราไม่เคยนึกถึงบ้างมั้ย มันมีความตลกร้ายยยอยู่สูงมาก เเต่ไม่ใช่ตลกร้ายแบบจิกกัด แต่เเบบตลกร้ายเเบบ Dark Humor ที่เป็นเเนวทางเฉพาะหน่อยๆ ซึ่งถ้าเข้าเส้นใคร ก็จะชอบมาก เเต่ถ้าไม่ใช่เเนวมันก็จะให้ความรู้สึกเเปลกๆตอนอ่านพอสมควรนะครับ

เรื่องที่ผมชอบมากๆ คือ งานเฉลิมฉลองสีแดง ที่เล่าด้วยงานเฉลิมฉลองของชาวจีนเหมือนที่เราเห็นทั่วไป เเต่งานนี้เฉลิมฉลองนี้ดูไปไกลลลลกว่าที่คิดมาก โดยเราจะมองงานเฉิมฉลองนี้นี้ผ่านสายตาของเด็กที่เป็นตัวเอก ด้วยความไร้เดียงสาจึงทำให้เกิดคำถามบางอย่างต่อเด็กน้อยคนนี้รวมไปถึงตัวคนอ่านก็เป็นได้

ส่วนารนำเสนออีกเเบบ คือ เเนวเล่าให้เห็น เผยให้ดู ว่าสิ่งเหล่านี้สร้างบาดเเผลหรือความผุพังยังไงบ้าง ซึ่งในมุมหนึ่งผมรู้สึกว่ามันออกเเนวฟ้ามีตา ละครหลังข่าวไปหน่อย พวกเลือดข้นคนจางอะไรทำนองนี้เลย

เรื่องที่ชอบมากๆของเเนวนี้ ผมกลับไปชอบเรื่องสุดท้าย “Pieces เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ” เรื่องนี้ไม่ใช่เเนวฟ้ามีตานะครับ (อ้าว) เป็นเรื่องที่เล่าง่ายๆ อย่างการให้เเม่ลูกมานั่งคุยกันเเค่นั้น ซึ่งตัวลูกก็คือ ตัวผู้เขียนเองนั่งคุยกับแม่ของเขา แต่การเล่าเรื่องอย่างง่ายๆ ค่อยปั้นเรื่องและไต่ระดับของอารมณ์ไปเรื่อยๆ มันดีมากกกกกกกกกกกกก จนไปสู่ตอนจบที่ผมว่าดีมากกกกกกกอีกเช่นกันครับ และส่วนตัวคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในเล่มอีกด้วย

ในภาพรวมทั้งหมด ผมชอบบบเลยนะ มันดูมีความเฉพาะที่เฉพาะทางในเนื้อหาดี ไม่ค่อยเจอเเนวนี้เท่าไหร่นัก เสียดายนิดหน่อยว่าเเนว Dark Humor ดันมีอยู่เพียง 4 เรื่องจากทั้งหมด 11 เรื่องเอง หนักไปทางสายฟ้ามีตาซะเยอะ ซึ่งไม่ใช่ไม่ดีนะ เพราะเขียนออกมาได้ดีเลย เเค่เเนว Dark Humor มันโดนเส้นผมมากกว่าเท่านั้นเอง

[gam s (Haveyouread.bkk) · Rating 3 out of 5]

อ่า มันยังทำงานกับเราได้ไม่ดีขนาดนั้น อาจจะเพราะบ้านเราเป็นจีนรุ่นสี่ผ่าเหล่าที่ไม่มีอะไรยึดโยงกับความเป็นจีนจ๋าแล้วหรืออะไรก็ตาม แต่เชื่อว่าคุณนริศพงศ์เขาเป็นคนมีของ และก็อ่านหนังสือเยอะ มีฝีไม้ลายมือที่รอการขัดเกลาให้เฉียบแหลมยิ่งๆขึ้นไปในอนาคตได้อีก

22/4/2023 Update : เห็นคำโปรยว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นจีน ค่านิยมในหมู่ครอบครัวชาวไทยเชื้อสายจีน เลยอ่านโดยไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างแฟนตาซีหรือพิลึกพิลั่น โดยรวมก็ดึงความสนใจเอาไว้ได้พอสมควร หลังจากอ่านมาได้ครึ่งเล่ม ตอนนี้ยังชอบเรื่อง "วันที่ครอบครัวกลับบ้าน" ซึ่งเป็นบทเปิดเล่ม มากที่สุด

เรื่อง "วันเฉลิมฉลองสีแดง" มีกลิ่นอายบางอย่างที่ทำให้นึกถึง The Lottery ส่วนเรื่อง "ผู้ให้กำเนิด" ก็ดูเป้นฝันร้ายของผู้หญิงที่ชวนให้นึกถึง The Handmaid’s Tale แต่โดยรวมคิดว่าทั้งสองเรื่องมันยังสามารถไปสุดได้มากกว่านี้

[panuchread · Rating 4 out of 5]

พอเป็นเรื่องสั้นแล้วยากชะมัดที่จะแจกแจงว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร ด้วยความที่มีตั้ง 11 เรื่อง แน่นอนว่าเราไม่ได้ชอบทุกเรื่องหรอก และถ้าให้มานั่งคิดเร็วๆ หลังอ่านจบไป 1 คืน ก็พบว่าไม่มีเรื่องที่ชอบสุด (และไม่ชอบสุด) เลย ส่วนใหญ่จะพอๆ กัน 3.5-4 ไรงี้

ปกติเราไม่มีปัญหากับเรื่องสั้น อ่านจบก็งืมๆ ไม่คิดอะไร เล่มนี้เป็นเล่มแรกที่รู้สึกว่ามันขยี้ไม่สุดเพราะ format เรื่องสั้นนี่แหละ เหมือนด้วยตัวพล็อตและ message มันควรจะต้องดีเทลกว่านี้ ยากกว่านี้ ลึกกว่านี้ (ซึ่งคิดว่านักเขียนทำได้แน่ เพราะปูทุกอย่างมาดีแล้ว) แต่พอมันเป็นเรื่องสั้นมันเลยจำเป็นต้องทอนบางอย่างออกไป ทำให้ง่ายขึ้น เล่าให้เร็วขึ้น ตัดจบก่อนจะยาวเกิน depth มันเลยไม่ค่อยเกิดในความรู้สึกเรา อดคิดไม่ได้ว่าถ้าสิ่งนี้เป็นนิยายเรื่องยาวนะมึ้ง 🔥🔥

ไม่รู้ว่าการที่เราโตมาในครอบครัวไทยแท้จะมีผลรึเปล่า เพราะเรื่องมันเล่าถึงครอบครัวจีน ประเพณี พิธีกรรม ความเชื่อแบบจีนๆ ที่ค่อนข้างจีนจ๋าและสุดโต่งอยู่เหมือนกัน คนที่โตมาในครอบครัวจีนอาจจะคุ้นชินและรู้สึกถูกจี้จุดได้ง่ายกว่า ไม่ต้องมา detail seeking เหมือนไอพวกไทยแท้อย่างเรา 55555 แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็เก็ทมวลรวมและรับรู้ความอึดอัด การถูกกดทับ การเลือกปฏิบัติได้อย่างชัดเจน (และไม่รู้จะแย่มั้ยที่คิดงี้ แต่คิดจริงๆ ว่าดีนะที่เกิดในครอบครัวไทยและเป็นลูกคนเดียว 😔)

เราค่อนข้างชอบบทที่เล่าบนความ realistic และ intense จัดๆ เพราะมันสร้างความ “ผุพัง” ในใจได้สมกับเป้าหมายของหนังสือดี ส่วนบทที่แฟนตาซี-เซอร์เรียลนี่เราเฉยๆ อยู่ละ เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ตอนอ่านบทแรกๆ เกือบเท และปักใจว่าเอาล่ะ กุไม่ชอบเล่มนี้แหง 555555

จริงๆ ตั้งแต่บทที่ 4 (ผู้ให้กำเนิด) เป็นต้นมาจนจบค่อนข้างถูกจริตเราทุกเรื่องเลย มีแค่ช่วงที่แวะไปเล่าความสัมพันธ์หนุ่มสาว อกหัก เพ้อๆ (ที่มีสาเหตุมาจากการอยู่ในครอบครัวจีนอยู่ดี แต่ไม่ intense เท่า) ที่เรารู้สึกว่ามันผิดที่ผิดทางไปหน่อย แบบบบบบมันไม่เจ้มจ้นในความรู้สึกอะ แต่ก็คิดได้ว่าคงเป็นช่วงให้คนอ่านพักเหนื่อยมั้ง เพราะเรื่องหลังจากนั้นคืออออ สุดตีน 🥹

ใดๆ ก็ตามอย่างที่บอกไปแล้วว่าแม้จะถูกจริตแต่กราฟในใจมันไม่พุ่งสุดอะ แบบจะสุดก็ไม่สุดสักที ฟีลเหมือนตอนเมษาลาตะวันเลยที่อ่านแล้วคาดหวังหมัดฮุคจังๆ เป็นคำตอบสุดท้ายว่าโคตรชอบเลยโว้ยยยยไรงี้ แต่สุดท้ายมันไม่เกิด มีแค่มวลขมๆ ที่ทิ้งไว้พร้อมกับความอึดอัด จริงๆ บทสุดท้าย (เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ) เกือบทำเราน้ำตารื้นเลย เพราะอ่านแล้วรีเลท นึกถึงแม่ที่เพิ่งตีกันไปเมื่อตอนเย็น 55555 อ่านจบแล้วลุกออกไปคุยเล่นกับแม่เลย อยากเก็บเกี่ยวบทสนทนาตอนเค้ายังมีชีวิตอยู่ไว้ให้ได้มากที่สุด

สุดท้ายที่อยากจะพูดคือ ขอให้ลูกสาวและลูกสะใภ้ทุกคนในครอบครัวจีนมีความสุขและถูกปฏิบัติให้สมกับที่เป็นมนุษย์คนนึงค่ะ

[Yoong · Rating 4 out of 5]

ชอบภาษาที่เขียน :) เนื้อเรื่องที่ค่อย ๆ บรรยาย แต่เรารู้สึกไปกับเรื่องนั้นๆ ได้

[Pokpong Lawansiri · Rating 5 out of 5]

เป็นวรรณกรรมเรื่องสั้นที่ได้รับรางวัลซีไรต์ปี 2566 เขียนได้ด้วยภาษาที่เรียบง่าย

เล่าถึงชีวิต ความรัก ความขัดแย้ง พลวัตต่าง ๆ ในครอบครัวไทยเชื้อสายจีนหลากหลายบริบท รวมถึงการไม่เข้าใจกันผ่าน generation gap การที่พ่อแม่โหยหาความรักจากลูกและกลับกันที่ลูกสาวโหยหาความรักที่เท่าเทียมวัฒนธรรมลูกหลานชายเป็นใหญ่

ในฐานะที่เป็นลูกหลานไทยเชื้อสายจีน ทุกเรื่องผมสามารถ relate ได้หมด และเชื่อว่าน่าลูกหลานคนไทยเชื้อสายจีนคนอื่นๆ ก็สามารถ relate ด้วยได้อย่างง่ายได้

เป็นวรรณกรรมเรื่องสั้นที่แปลกใหม่ แม้มีความร่วมสมัยแต่น่าจะอ่านได้โดยผู้อ่านทุกวัย อ่านสนุก ส่วนตัวผมประทับใจกับ "ป๊าบอกว่า" "คุณ, ฝนพรำ และแมวสีดำ" "เราล้วนรื่นรมย์ในงานฉลิงมงคลสมรส" "พี่สาวของผม" และ "เศษเสี้ยว บทสนทนา และความทรงจำ" มากที่สุด

สมกับได้รับรางวัลซีไรต์

[Nuttawat Kalapat · Rating 4 out of 5]

เป็น ผญ ในครอบครัวจีน ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย

[Mori · Rating 4 out of 5]

เชรดดดดดด ตอนแรก(วันที่ครอบครัวกลับบ้าน) ตอนอ่านจะจบตอนคือร้องให้กลางร้านกาแฟไปเลย
กับตอนสุดท้ายคือทริกเกอร์เรา น้ำตาหยดแหมะๆ🥲
ส่วนตอนอื่นๆก็ดีนะ บางตอนก็กรีดใจสุด บางตอนก็ละมุน
ท๊อปปิคส่วนใหญ่อาจจะซ้ำๆบ้าง แต่นักเชียนก็เอามาเล่าในแง่มุมที่ต่างกัน

[nich · Rating 4 out of 5]

ซีไรต์เล่มแรกที่เคยอ่าน ชอบเรื่องวันที่ครอบครัวกลับบ้าน, งานเฉลิมฉลองสีแดง, เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ ชีวิตติด cult

ปล. อาร์ตสวยมาก

[eve · Rating 3 out of 5]

ลูกคนแรกต้องเป็นผู้ชาย พี่คนโตต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ประเพณีต้องเป๊ะ วันไหว้ทั้งหลายไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ต้องลุกมาไหว้ สีแดงคือสีมงคล พิธีมงคลต้องฤกษ์แม่น ญาติโกโหติกาจัดเต็ม แต๊ะเอียซองแดงต้องมี อั่งเป่าตั่วตั่วไก๊ ประทัดยิ่งเยอะยิ่งดังยิ่งดี เผาเงินและสมบัติกระดาษไปให้บรรพบุรุษ วันตรุษจีนห้ามกวาดบ้าน หมี่ซั่วอายุยืนเส้นละ 7 ปี (กินตั้งแต่จำความได้ ตอนนี้อายุขัยฉันหลายแสนละ)

นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งในอีกหลายล้านรายละเอียดของบ้านคนจีน ซึ่งบ้านเราฝั่งพ่อก็จีนแต้จิ๋ว บวกกับบ้านเพื่อนๆอีกหลายๆบ้านที่มีธรรมเนียมปฏิบัติสืบต่อกันมา เราเห็นตั้งแต่เด็กจนโต ทั้งตรุษจีนและเชงเม้ง (บ้านเราถือปฏิบัติแค่นี้ เพราะไม่ได้เคร่งอะไรมาก ดีใจมากที่ไม่เคร่ง ไม่งั้นพาชีวิตเครียด) ซึ่งพอยิ่งโตวัยเรียนมหาลัย วัยทำงาน ด้วยความที่ต้องเดินทางไกลไปไหว้ถึงบ้านอาม่าที่ประจวบ ตัวเราก็เลยไม่ค่อยได้ไปแล้ว รับบทนางเฝ้าบ้านบ้าง รับบทนางติดเรียนบ้าง

#familycomesfirst #ด้วยรักและผุพัง เล่มนี้ ก็จริงอยู่ที่คนไทยที่ไม่มีเชื้อสายจีนก็อ่านได้ แต่เราว่าถ้ามีเชื้อสายจีนจะยิ่งอิน และถ้าที่บ้านเป็นจีนจ๋าที่ถือธรรมเนียมปฏิบัติเคร่งครัดก็จะยิ่งอินเข้าไปใหญ่ หนังสือเล่มนี้รวมเรื่องสั้น 11 เรื่อง พูดถึ���เรื่องราวในชีวิตประจำวันต่างๆของครอบครัวไทยเชื้อสายจีน เอาเรื่องราวที่รู้ๆกันอยู่แล้วมาเล่าขยี้ให้ยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น เหมือนแผลสดเอาแอลกอฮอล์ราด ตะโกนไปเลยว่าบ้านอั๊วเป็นคนจีนนนนน

ย้ำแล้วย้ำอีกว่าเราไม่ชอบเรื่องสั้น (แต่ดูปริมาณเรื่องสั้นที่อ่านปีนี้ก็แอบเยอะ) เพราะเรารู้สึกเหมือนกินข้าวไม่อิ่ม เรื่องสั้นในเล่มนี้ส่วนใหญ่ โทนเรื่องจะเล่าไปแบบเส้นตรง โมโนโทน ไม่ค่อยมีจุดขึ้นลงเท่าไร ที่เรารู้สึกคือมีการปูเรื่อง มีการยัดปัญหาเข้าไปในนั้น แต่ปัญหาก็ไม่ได้ถูกแก้ไข (แต่มันจะไป���ก้ไขยังไงเพราะธรรมเนียมปฏิบัติมันยึดถือกันมาอย่างนั้น) บางเรื่องตัดฉับจบเลย โดยที่เรายังไม่รู้เลยว่าแล้วตัวละครได้อะไรจากเหตุการณ์นี้ที่เกิดขึ้น จะทำยังไงต่อ คิดยังไง โตไปเป็นยังไง

จากทั้งหมด 11 เรื่อง มีเรื่องที่เราชอบมากๆ 4 เรื่องด้วยกัน (ถ้าเป็นรื่องสั้นคือตัดสินตัวเล่มเต็มๆยากมากว่าชอบหรือไม่ชอบ เราเลยเลือกที่หยิบเอาเรื่องที่ชอบมาพูดถึงแทน)

— หลานชายคนโปรด และ พี่สาวของผม
เราว่า 2 เรื่องนี้มี point คล้ายๆกันตรงที่มีความ "พ่อแม่รังแกฉัน" อยู่เนืองๆ ด้วยความเชื่อของคนจีนที่ใน 1 ครอบครัวจะต้องมีลูกชายอย่างน้อย 1 คนเอาไว้สืบสกุล นั่นทำให้ในครอบครัวที่ไม่ใช่แต่ป๊าม้าแต่รวมถึงอากงอาม่าอาโกวอาเจ็กอาแปะอากู๋อาซิ่มอาอึ้ม (และอีกเยอะมาก เรียกไม่ถูก) ต่างพากันประคบประหงมลูกชายหลานชายเป็นอย่างดี โดยที่ลืมไปแล้วว่ามีลูกสาวอีกคนอยู่ หรือลืมไปแล้วว่าตัวหลานชายเองก็ต้องการมีชีวิตไปในทางที่ตัวเองต้องการ ไม่ใช่ตามคำบอกเล่าของใคร มันแย่ตรงที่เมื่อมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ผู้ใหญ่เหล่านั้นกลับมองไม่เห็นการกระทำผิดของตัวเองแต่กลับไปโทษที่ตัวเด็กว่า "เด็กคนนี้ใช้ไม่ได้" ไม่หันกลับมาชะโงกดูสิ่งที่ตัวเองทำเลยว่ามันแย่แค่ไหน ส่งผลต่อพฤติกรรมเด็กยังไง อ่านไปก็โมโห อะไรกันนักหนาวะ ทั้ง 2 เรื่องคือ ถ้านี่เป็นผู้ถูกกระทำก็คงไม่ไว้หน้าเหล่าญาติๆพวกนั้น น่ารำคาญมาก ยุ่งอะไรนักหนากับชีวิตอั๊วววว

— ป๊าบอกว่า
เฮียก็เคร่งไป๊ พี่คนโตไม่ได้แปลว่าต้องแบกอะไรไว้คนเดียว (แต่เออเฮีย อั๊วเข้าใจนะเพราะอั๊วก็เป็นลูกคนโต แต่เฮียอย่าแบกโลกไว้คนเดียวโว้ย มันหนัก *พูดพลางตบบ่า*) เฮียแม่งไม่ยืดหยุ่นเลย จะบ้าตาย ถ้าเป็นน้องๆเฮียในเรื่องคือฉันทึ้งหัวตัวเองแล้ว แล้วตัวเฮียเองก็ต้องมีความคิดของตัวเองบ้าง คิดเองบ้าง อย่าเอาแต่พูดว่า "ป๊าบอกว่า" อย่างเดียว มันฟังดูแล้วเฮียแม่งไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลย ด้วยความหวังดีนะเฮีย

— เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ
เรื่องนี้โทนเรื่องอบอุ่นมาก เป็นฉากที่ลูกชายมานั่งคุยกับม้าถึงเรื่องราวของตัวม้าเองในอดีต รู้สึกเหมือนนั่งจิบชาร้อนจี๋ท่ามกลางอากาศที่เย็นสบาย เรา relate ได้เพราะแม่ชอบเล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง ตอนเด็กๆต้องช่วยยายทำอะไรบ้าง ไปโรงเรียนยังไง เจอพ่อได้ยังไง แต่งงานตอนไหน ทำงานเป็นยังไง ตายายเป็นคนยังไง มีแฟนมาแล้วกี่คน (แม่ชอบพูดว่าตัวเองมีผู้ชายมาจีบเยอะ เหมือนม้าในเรื่องเลย 5555) ตอนท้องเราเป็นยังไง ตอนที่เราแรกเกิดล่ะ เลี้ยงง่ายไหม และอีกเยอะมากๆจนบางเรื่องฟังซ้ำเป็นร้อยๆรอบแล้วมั้ง แต่ก็ยังฟังอยู่

เราชอบคิดว่าคนที่ชอบพูดถึงอดีตบ่อยๆ มันแปลว่าเค้าคิดถึงอดีตและไม่พอใจในปัจจุบัน แต่เอาจริงๆอดีตมันก็ล้วนหอมหวาน ณ ปัจจุบันนี้ วินาทีนี้ก็กลายเป็นอดีตได้เพียงในเสี้ยววินาที เราเองก็ชอบย้อนคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตบ่อยๆ สนุกดีนะ ถึงอดีตของเรามันจะแค่ไม่กี่สิบปี แต่อดีตของแม่ หรือแม้แต่อดีตของม้าในเรื่องมันผ่านมาแล้วอย่างน้อยก็ 50 ปี มันมีอะไรให้หวนนึกถึงเยอะแหละเนอะ

สรุปสั้นๆว่าไม่ชอบเรื่องสั้น อ่านแล้วเบื่อ เราว่ามันต้องอ่านแล้วพัก แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ แต่สำหรับเรา เราเป็นคนอ่านหนังสือทีละเล่มมันเลยเป็นข้อเสีย เล่มนี้ก็เหมือนกัน เราพยายามอ่านให้จบและไม่ข้าม แต่นั่นก็เป็นข้อดีที่ทำให้เราได้ค้นพบว่าถึงเราไม่ชอบเรื่องที่เราอ่านอยู่ แต่เรื่องต่อไปมันก็สนุกได้เหมือนกันในชั่วระยะเวลาสั้นๆแค่เพียงไม่กี่สิบหน้า

[Kamonthorn Siengwong · Rating 5 out of 5]

ชอบเรื่อง ป๊าบอกว่า กับ Pieces เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ มากๆ

[Mirai · Rating 5 out of 5]

รวม 11 เรื่องสั้นว่าด้วยชีวิตลูกหลานครอบครัวคนจีน เล่มนี้แทบจะครบทุกประเด็นความเป็นครอบครัวคนจีนเลยมั้ง ทั้งระบบชายเป็นใหญ่ ครอบครัวต้องมาก่อน เลือดต้องข้นกว่าน้ำเสมอ ผู้หญิงเป็นได้แค่เครื่องผลิตทายาท พิธีกรรมไหว้บรรพบุรุษที่แสนเคร่งครัด

ซื้อเล่มนี้มานานแล้วค่ะ ทยอยอ่านคืนละ 1 บท อ่านเป็นนิทานก่อนนอนเลย 5555 แต่ละเรื่องช่างคุ้นเคยมาก โดยเฉพาะกับลูกหลานครอบครัวจีนอย่างเราด้วยแล้ว มันคุ้นเคยเสียจนน่าขนลุกเลยค่ะ 😂

ชอบนะ ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ ภาพครอบครัวที่มีทั้งสุขทั้งทุกข์ มีทั้งทัศนคติและวัฒนธรรมบางอย่างที่กดทับอยู่ ครอบครัวที่เป็นได้ทั้งเซฟโซนของบางคน แต่กลับไม่ใช่กับอีกคน ครอบครัวที่ไม่ได้สุขสันต์หรือรักกันแน่นแฟ้นเหมือนอย่างที่คนนอกเห็น ภาพความผูกพันของครอบครัวในสายตาคนนอก แท้จริงแล้วอาจจะเป็นเพียงความผุพังในสายตาคนในครอบครัวก็ได้

ผู้เขียนหยิบภาพจำของความเป็นครอบครัวคนจีนมาเล่าในรูปแบบที่น่าสนใจ พาคนอ่านไปสำรวจความเป็นจีนที่แทรกซึมอยู่ในครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนทั้งหลายในบริบทต่างๆ บอกตามตรงว่าเล่มนี้เอาเราอยู่หมัดตั้งแต่เรื่องแรก 'วันที่ครอบครัวกลับบ้าน' ยาวไปจนถึงเรื่องสุดท้าย 'Pieces เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ' ทุกเรื่องทำเอาเราจุกอก น้ำตาซึมเป็นระยะๆ เราถึงอ่านรวดเดียวไม่ไหว ต้องทยอยอ่าน ไม่งั้นนอนซึมเป็นหมาหงอย ทั้งที่เล่มนี้เขียนดีและสนุกมาก 😂

เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นที่ดีเล่มนึงเลยค่ะ ถ่ายทอดความเป็นจีนในครอบครัวไทยได้ชัดเจนดี การันตีรางวัลซีไรต์เลยนะ ขอแนะนำสุดๆ 😁

[namsai · Rating 3 out of 5]

อ่านแล้วคิดถึงบ้านมาก โดยเฉพาะ 2 เรื่องสุดท้ายที่เราชอบกว่าเรื่องอื่น ๆ แต่โดยรวมคือเราเฉย ๆ กับเล่มนี้แหะ เพราะแต่ละประเด็นหรือคอนเซ็ปที่นักเขียนหยิบมาใส่ยังซ้ำ ๆ กับสิ่งที่มีอยู่แล้ว ไม่ได้มีอะไรใหม่มากเท่าไหร่ทำให้เราไม่ค่อยชอบเรื่องที่มันไซไฟหรือดิสโทเปียอะไรขนาดนั้น(เพราะมันซ้ำ) แต่เรากลับชอบบทที่นักเขียนเน้นบรรยายความรู้สึกของตัวละครมากกว่า เลยแอบบบคิดว่านักเขียนอาจจะถนัดเขียนแบบ no plot just vibes รึเปล่านะ
.
ด้วยความที่เราเคยบอกไปละว่าไม่ชอบเรื่องสั้นเพราะส่วนใหญ่จะไปไม่สุด เล่มนี้ก็น่าจะเป็นแบบนั้นด้วย y-y หลาย ๆ เรื่องเราแอบคิดว่ายาวไปด้วยซ้ำเพราะมันไม่มีจุดไคลแม็กซ์หรือจุดสะกิดอารมณ์เลย ต้นเรื่องกับท้ายเรื่องคือเรื่องเดียวกันเกินไป🥹 ถ้าลองให้ประโยคสุดท้ายเป็นหนังคนละม้วนกับสิ่งที่เคยเล่าโดยไม่ต้องบอกใบ้อะไรนะมันจะจี๊ดกว่านี้ อย่างเรื่องแรกนี่คิดว่ามาได้ดีแล้ว แต่นักเขียนดันมาใบ้ตรงประโยค ‘ยังไม่ครบ‘ เราก็เดาได้ละว่าอะไรเป็นอะไร ทำให้อ่านจนจบละก็อ่อ ตามที่คิดนั่นแหละ555555 มันเลยรู้สึกแห้งไปหน่อย ถ้าไม่ต้องใบ้อะไรเลยละเปิดไปเจอใบปลิวหน้าส��ดท้ายเลยนะ มันจะอึ้งมากก เสียดายยย
.
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบทุกเรื่อง เพราะเราชอบ 2 บทสุดท้ายคือ ’พี่สาวของผม‘ กับ ‘เศษเสี้ยวบทสนทนา ความทรงจำ’ มากที่สุดในเล่มเลย ถ้าเขียนยาวกว่านี้คงร้องไห้ละ คือนักเขียนใช้ภาษาเก่งอะ บรรยายบรรยากาศได้ตรงกับเรื่องราวในบทนั้น ๆ มาก เราเห็นภาพชัดสุด ๆ โดยเฉพาะบทสุดท้าย (เศษเสี้ยวบทสนทนา) ที่ค่อย ๆ ไต่อารมณ์ไปเรื่อย ๆ คือดี🤌🏼 อ่านแล้วคิดถึงแม่🥹 ส่วนเรื่องพี่สาวของผมนี่ครึ่งเรื่องแรกก็เกือบจะเฉย ๆ ละเหมือนกันเพราะมันก็ซ้ำอยู่ แบบในครอบครัวคนจีนลูกสาวถูกทรีตไม่เท่าลูกชายไรงี้ แต่พอครึ่งเรื่องหลังตอนบรรยายรูปในอัลบั้มที่พี่สาวกำลังอุ้มน้องชาย อันนั้นคือสะกิดใจมากกกก ชอบมากกกก น้ำตาซึมสุด ๆ อยากให้ลองเขียนไวบ์แบบนี้เป็นเล่มยาวดู55555555 อยากอ่านต่อ
.
อีกเรื่องที่เหมือนจะชอบแต่สุดท้ายก็เฉย ๆ คือเรื่องน้ำตกใจสลาย เรารู้สึกว่าเนื้อหาไม่ได้เข้ากับประเด็นการปฏิบัติที่ไม่เท่าเทียมของลูกชายลูกสาวในบ้านคนจีนสักเท่าไหร่อะ มันเป็นเรื่องของการสูญเสียคนในครอบครัวซึ่งมันไม่ใช่ประเด็นที่ว่าคนที่ตายไปเป็นลูกชายหรือลูกสาว เราเลยแอบงงกับความคิดตัวละครในเรื่องนี้นิดนึง หรือเราอาจจะอยู่ในครอบครัวที่ไม่จีนจ๋าไหมนะเลยไม่เข้าใจว่าตัวละครจะผูกจิตอิจฉาความรักของแม่ที่มีต่อน้องชายวัย 5 ขวบเป็นสิบสิบปีขนาดนั้นไปทำไม อ่านแล้วก็เฉย ๆ งง ๆ แต่ตอนจบเรื่องนี้ดีอยู่นะ กระชากอารมณ์สะบัด

[Bannarot · Rating 4 out of 5]

3.75 - หน่วงหนึบหนับ แต่ก็ยังพอจับให้เราอยู่กับประเด็นได้ มีลูกเล่นหลายอย่างที่น่าสนใจ แต่พอบางเรื่องที่ยาวเกินไป มันอ่านแล้วเหนื่อยนิดนึง

เป็นรวมเรื่องสั้นว่าด้วย "ครอบครัว" กลุ่มคนที่เราไม่ได้เลือกเองว่าอยากมาอยู่กับคนเหล่านี้หรือไม่ ผนวกกับ "ความเป็นจีน" ที่ค่อนข้างมีประเด็นยึดโยงกับคำว่าครอบครัวในหลายมิติ เล่มนี้เลยจะทั้งเล่นกับอารมณ์ความรู้สึก ความทั้งรักทั้งเกลียด พิธีรีตองหรือชุดความเชื่อที่ค่อนข้างเป็นภาพจำ อ่านจบแล้วมีทั้งเรื่องที่ชอบและเรื่องที่เฉยๆ และเรื่องที่เข้าไม่ถึงเลยก็มีเหมือนกัน

แต่ส่วนที่น่าสนใจและชื่นชมนักเขียนคือ การพยายามใช้หลายๆ แนวเรื่องมายึดโยงกันด้วยธีมเดียว มันไปได้ไกลอยู่เหมือนกันนะ ส่วนตัวเราชอบ "ถ้อยคำที่ร่วงลหล่น" เอามากๆ

ใครชอบแนวค่อนข้างดราม่าเล่มนี้ตอบโจทย์ทั้งวิธีการเขียนและปมปัญหาที่เล่าครับ

[Toon · Rating 5 out of 5]

ด้วยรักและผุพัง
คำถามที่อยู่บนปกหนังสือกับประโยคที่ว่า “ครอบครัวและความผูกพันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงหรือ” เราตอบได้ทันทีว่า “ก็ต้องสำคัญสิ้” คงคาดเดาคำตอบได้ไม่ยาก ด้วยนิสัยของคนอ่านเรามักจะอ่าน ปกหน้า ปกหลัง และกรีดดูภายในอย่างรวดเร็ว แต่กลับได้สะดุดกับโบรชัวร์สีสดแผ่นใหญ่ก่อนเป็นหน้าแรกที่อ่าน “บริษัทจัดหาครอบครัวจำกัด” คำถามที่ผุดขึ้นมันคือโบรชัวร์อะไร ? และเมื่อได้อ่านบทแรกก็ทำให้คาดเดาได้ถึงสตอรี่ของ ผ่อผอ ทำให้ผู้อ่านเกือบวางหนังสือลงเหมือนกัน แต่ด้วยภาษาที่ใช้ที่สละสลวยแบบเต็มพิกัดเป็นแรงดึงดูดให้ผู้อ่านอ่านจนถึงหน้าสุดท้ายได้ เรื่องราวในหนังสือเป็นแค่เศษเสี้ยวเดียวของสิ่งที่เราเคยรับรู้ เหตุการณ์ที่แสนจะพิสดารก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกประหลาดใจมากนัก เพราะด้วยรากเหง้าทางวัฒนธรรมที่มีมาอย่างยาวนาน แนวคิดแบบวินเทจของคนยุคก่อน(ไม่อยากใช้ศัพท์ทางการเมือง) ผู้อ่านนั้นก็ไม่กล้าจะติดสินว่าถูกหรือผิดได้ ถึงผู้อ่านจะเกิดในยุคสมัยที่พิธีรีตองนั้นดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย หนังสือได้สะท้อนถึงแง่มุมของความรักและผุพังจากอคติของสมาชิกในครอบครัว ร่างกายและจิตใจที่เคยเข้มแข็งของบุพการีเมื่อเวลาผ่านไปความชราภาพก็นำพาให้จิตใจนั้นเปราะบางไปด้วย กิจวัตรที่คุ้มเคย เสียงที่ได้ยินมาตั้งแต่เกิด ภาพที่ไม่เคยเกิดขึ้นในหัวเลยคือคนที่รักเราโดยไม่มีเงื่อนไขนั้นจะต้องหายไปจากชีวิตของเรา หนังสือได้ตบหน้าผู้อ่านไปหนึ่งฉากและบอกว่า เมื่อเราอยู่กับครอบครัวก็โยนสมองทิ้งไปซะ และใช้หัวใจให้มากขึ้น เพื่อจะใช้เวลาที่ไม่มากนักจดจำภาพให้ชัดเจนและรักษาไม่ให้มันผุและพังลงไป ก่อนที่ภาพนั้นจะเลืองลางและหายไปตลอดกาล…เป็นหนังสืออีกเล่มที่ต้องขอบคุณ “เมนคูนเพื่อนนักอ่าน” ที่แนะนำนะ

[Fang J. · Rating 5 out of 5]

เรามีเชื้อจีน หนังสือเล่มนี้ทำงานกับเราแบบมากถึงมากที่สุด รีเลท อิน ขมขื่น เสียน้ำตา เหมือนถูกดูดเข้าไปในภาพจินตนาการ อาจเพราะชอบหนังสือแนว Realism กับ human behavior อยู่แล้วด้วย

สมกับที่ได้รางวัล SEA Write ชื่นชมในฝีมือและเนื้อหาทุกองค์ประกอบในเล่มนี้มาก เป็น 1 ในหนังสือไทยที่เขียนดีที่สุดในชีวิตที่เคยอ่าน ศัพท์สำนวนการเขียนดีมากจริงๆ เหมือนกำลังถ่ายทอดงานศิลปะออกมาผ่านตัวหนังสือ เห็นภาพชัดทุกซีน ทุกไดอะล็อก ทุกบท เหมือนดูหนังเลย เวลาอ่านคือต้องตั้งใจค่อยๆ กวาดตาซึมซับทีละตัวอักษร เพราะใช้ทุกพยางค์ได้คุ้มค่า มีความหมายลึกซึ้งทุกคำ มีแต่เนื้อเน้นๆ ไม่มีน้ำให้เสียเวลา

เรื่องการคิดพล็อต สุดยอดมากๆ สำหรับเรา แม้จะเป็นเรื่องสั้น แต่ทุกอย่างเมคเซนส์ เข้มข้น และปูทาง & develop ได้ลึกซึ้งมากพอแล้ว ชวนเราอินได้ง่ายๆ เลย และมี twist ที่ชวนอ้าปากค้าง คุ้มค่าเวลาทุกนาทีที่อ่าน แต่ละบทตีแผ่ชีวิตและความสัมพันธ์ของตัวละครหลายรูปแบบ ทำให้ได้รสชาติเรื่องราวที่หลากหลายและมุมมองที่กว้างมาก พร้อมกับข้อคิดที่เข้มข้น ตอนแรกไม่คิดว่าจะมี magical realism เยอะขนาดนี้ แต่เมื่อมี ก็ทำได้ดีมากๆ สุดยอดเลยค่ะ รอติดตามผลงานต่อไปและตลอดไป

ต้องยินดีกับสำนักพิมพ์แซลมอนที่ได้ตีพิมพ์เล่มนี้ เป็นขุมทรัพย์งานเด่นชิ้นนึงของสำนักพิมพ์เลย และขอชื่นชมการออกแบบปกและคอนเซปต์ดีไซน์ของทั้งเล่มนี้ด้วย ปกสวยงามมาก ผสมผสานสีแดง ดำ และความเป็นจีนได้แบบถึงแก่น ลงตัว งดงาม เสริมไวบ์ของเนื้อหาได้อาร์ตมากจริงๆ

[osa · Rating 4 out of 5]

ด้วยรักและผุพังบรรจุ 11 เรื่องสั้น โดยให้ความรู้สึกแตกต่างกันออกไปในแต่ละบท สอดแทรกความเป็น "จีน" ทั้งในแง่วัฒนธรรม การกระทำ หรือการหล่อหลอมบุคคลไว้ในทุก element ออกมาได้อย่างดี

เริ่มแรกต้องชมภาษาที่สละสวยของนักเขียนที่เลือกใช้ออกมาได้อย่างลื่นไหล ไม่ติดขัด เพราะต้องยอมรับว่ามีหนังสือหลายเล่มกองอยู่ใน do not finish pile เนื่องจากก��รเลือกใช้ภาษาเป็นเหตุปัจจัยสำคัญที่ทำให้ยากในการอ่าน ต่อมาการเล่าเรื่องในหลายมุมมอง (point of view) นักเขียนสามารถทำให้คนอ่านคล้อยตามตัวละครนั้นๆ ได้อย่างดี ส่วนพล็อตเรื่องในหลายบทพอเดาทางได้ แต่นักเขียนยังคงตรึงความสนใจของคนอ่านไว้อยู่

ส่วนตัวเป็นลูกครึ่งไทย-จีนก็จริง แต่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ขนบธรรมเนียมหรือวัฒนธรรมจีนอย่างเข้มข้น ไม่มีการถือ seniority ในบ้าน ไม่มีการให้ความสำคัญลูกชายมากกว่าลูกสาว พ่อและแม่ไม่เคยโดนกดดันว่าต้องมี "ลูกชาย" เพื่อมาสืบทอดสกุล ทั้งนี้สาเหตุที่ทำให้ชอบหรือจมไปกับตัวละครในแต่ละบท เป็นเพราะเรามองและอ่านในมุมมนุษย์ต่อมนุษย์ ความเปราะบาง ความกดดัน ความเสียใจหรือทุกข์ระทมที่ก่อตัวในจิตใจคน นั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเคยพบเจอ แค่ 'ด้วยรักและผุพัง' มี theme จีนเป็นเส้นเรื่องเท่านั้น

หนังสือที่ดีคือหนังสือที่ทำให้รู้สึกบางอย่างซึ่งเล่มนี้ทำให้ตกตะกอนหลายๆความคิด ความรู้สึก รู้สึกดีใจที่เปิดปี 2024 มาก็เจอหนังสือดีๆเลย

[kaylie · Rating 3 out of 5]

⭐️3.5/4
เกริ่นก่อนว่า background เราไม่มีเชื่อจีนเลย และโตมาในครอบครัวที่ casual มากๆ หนังสือเล่มนี้แอบจะ culture shock นิดนึง5 ว่ามันขนาดนั้นเลยหรอ

ตัวคำโปรยหนังสือที่บอกว่าเป็นเกี่ยวกับความเป็นจีนที่คนไทยก็อ่านได้ อันนี้เราว่าจริง เล่มนี้คง relate ได้กับไม่ใช่แค่คนไทยเชื้อสายจีน แต่คนที่โตมาในครอบครัวที่ conservative ด้วย ส่วนคนที่เป็นคนจีนที่โตมาในครอบครัวจีนจ๋าๆ คงได้ความอิน แล้วอารมณ์อีกแบบนึง

เรื่องที่ชอบที่สุด 3 เรื่องคือ
1.วันที่ครอบครัวกลับบ้าน
Impactful มากๆสำหรับการเป็นเรื่องที่หนึ่ง สร้างความประทับใจแรกที่ดี มี twist ตอนท้ายอ่านจบแล้วทำให้คิดถึงคุณยายที่ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยม

2.หลานชายคนโปรด
ตอนอ่านคือรู้สึกว่าเรื่องนี้เดาทางได้สุดๆ ตามสไตล์ครอบครัวรังแกฉัน แต่ตอนจบกลับไม่เหมือนที่คิด ไปสุดกว่าที่คาดเอาไว้

3.พี่สาวของผม
คงเพราะเป็นพี่สาวคนโตที่มีน้องชายด้วย เหตุการณ์ต่างๆมัน related เกิน จนร้องไห้(หนักที่สุดในทุกเรื่อง)

และขอให้ honorable mention กับ pieces เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ อ่านแล้วอยากคุยกับพ่อแม่ ย้อนคิดไปว่าเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่เยอะมากกก ทั้งๆที่เจอกันและอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต(ของเรา)เลย

ตามแบบของเรื่องสั้น มีทั้งเรื่องที่ชอบและไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น แต่เล่มนี้ให้ความรู้สึกโดยรวมที่ดีเลย

[bluebae]

11 เรื่องสั้นที่นำเสนอแง่มุมเกี่ยวกับการเป็นคนไทยเชื้อสายจีน
1. วันที่ครอบครัวกลับบ้าน ตรุษจีน ครอบครัวสุขสันต์ ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า
2. ถ้อยคำที่ร่วงหล่น วันหนึ่งพบว่าแม่มีคำภาษาจีนร่วงหล่นจากตัว ทำให้หลงลืมคำนั้นในภาษาจีน
3. งานเฉลิมฉลองสีแดง การตั้งคำถามเกี่ยวกับ ลัทธิ? ความเชื่อ? จงแปะป้ายหาคนผิดในสมการ
4. ผู้ให้กำเนิด เมื่อแม่อยากให้เธอมีลูกชายมากกว่าลูกสาว จึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา
5. หลานชายคนโปรด การดูแลหลานเป็นหน้าที่ของทุกคน ญาติจึงดูแลเอาใจใส่หลานยิ่งกว่าลูกของตัวเอง
6. ป๊าบอกว่า หน้าที่และความรับผิดชอบของพี่ชายคนโตที่ถูกเลี้ยงดูโดยป๊า
7. คุณ, ฝนพรำ และแมวสีดำ เรื่องราวการพบเจอและการจากลาที่มีฝนและแมว
8. เราล้วนรื่นรมย์ในงานฉลองมงคลสมรส ความลับของเจ้าบ่าวที่ปกปิดไว้ไม่ให้พ่อและภรรยาล่วงรู้
9. น้ำตกใจสลาย การสูญเสียน้องชายนำพาความเปลี่ยนแปลงมาสู่ครอบครัว
10. พี่สาวของผม การเลี้ยงดูที่แตกต่างระหว่างลูกผู้หญิงและลูกผู้ชาย
11. Pieces เศษเสี้ยว บทสนทนา ความทรงจำ การปะติดปะต่อเรื่องราวของแม่ผ่านบทสนทนา

[0206 · Rating 3 out of 5]

เป็นเรื่องสั้นหลายตอนที่ทุดตอนจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวจีน
เปิดมาตอนเเรก รู้สึกว่าถูกจริตเรามาก มันตลกร้าย เเละพีค เเต่พออ่านไปตอนที่สอง รู้สึกอยากเทมาก เเต่ฝืนตัวเองอ่านต่อ ก็รู้สึกตัดสินใจถูกอยู่ อ่านได้เพลินๆ เเต่อาจจะไม่ค่อยสื่อถึงครอบครัวจีนจริงๆขนาดนั้น อย่างเช่นมาจากจีนเเต้จิ๋ว ก็จะไม่ค่อยrelate เพราะศัพท์ที่ได้ยินมาตั้งเเต่เด็กมันไม่เหมือนกับในเรื่องที่เป็นจีนกวางตุ้ง หรือในหลายๆเรื่องที่จะพยายามสื่อว่าเเม่ลำเอียงรักลูกชายคนเล็กมากกว่า เรารู้สึกว่าพล็อตนี้มันมีเยอะจังค่ะในเล่มนี้ เเต่รวมๆคืออ่านได้ค่ะ เเต่ส่วนตัวไม่ค่อยอินกับเรื่องราวที่นักเขียนจะสื่อสักเท่าไหร่ อาจจะด้วยที่ครอบครัวเราไม่ได้เป็นเเบบนี้ด้วย เเต่ภาษาที่ใช้ดีจริงๆค่ะ

[louvrejoy · Rating 4 out of 5]

เป็นหนังสือเรื่องสั้น 11 ตอนเกี่ยวกับสะท้อนสังคมความเป็นอยู่ ความสัมพันธ์ของครอบครัวเชื้อสายจีน ประเพณีและวัฒนธรรมทัังในยุคเก่าและยุคใหม่ เช่น ลูกชายมี priority มากกว่าลูกสาว พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน ความไม่เท่าเทียมทางเพศ ฯลฯ สามารถอ่านได้เรื่อย ๆ ผู้เขียนใช้คำบรรยายค่อนข้างสวยงาม ไม่ได้อ่านยากไป

5 ตอนแรกออกแนวทริลเลอร์ แอบหักมุมบางเรื่อง ส่วนตัวชอบเรื่องที่ 3 ’งานเฉลิมฉลองสีแดง‘ ตอนจบหวิว ๆ ในหัวใจมาก เด็กชายค่อย ๆ โดนล้างสมอง ถูกกลบความคิดของตนเองโดยสังคมรอบข้าง ส่วนอีก 6 ตอนหลังเริ่มเล่นกับอารมณ์มากขึ้น ชอบเกือบทุกตอนเลย โดยเฉพาะ ‘น้ำตกใจสลาย’ กับ ‘พี่สาวของผม’ เหมือนโดนบีบที่หัวใจเบา ๆ โดยรวมชอบเล่มนี้เลย แอบอยากกรี้ดด้วย555555555

สำหรับใครที่ยังลังเลอยู่ก็อยากให้ลองอ่านดูเถอะนะคะ ส่วนตัวอ่านแล้วไม่อยากให้จบเลย สนุกดี แนะนำๆๆๆ สมกับที่ได้รางวัลซีไรต์มากค่ะ55555

[arctonqmkeys · Rating 4 out of 5]

เราไม่ได้มีเชื้อสายจีน บางเรื่องเลยอาจจะรู้สึกว่าไม่ได้รีเลทอะไรขนาดนั้น บางอย่างก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอะไรแบบนั้น แต่ก็มีบางจุดที่เรารู้สึกรีเลท แน่นอนว่าเพราะความ asian parent 55555

เป็นเรื่องสั้นที่มีการบอกเล่าหลากหลายอารมณ์ ทั้งสุข เศร้า เหงา ซึ้ง ตลกร้าย และไปถึงระทึกขวัญเลยก็มี (ซึ่งเราชอบเซ็ตที่เล่าแนว thriller ในเล่มนี้มาก ทั้งงานเฉลิมฉลองสึแดง, ผู้ให้กำเนิด, หลานชายคนโปรด, น้ำตกใจสลาย) เป็นหนังสือที่เขียนโดยคนไทยอีกหนึ่งเล่มที่อยากแนะนำให้ทุกคนได้ลองอ่านค่ะ

[Mary Zhang · Rating 4 out of 5]

ใช้ภาษาได้ดีมาก ภาษาสละสลวย น่าติดตาม ทำให้จินตนาการภาพได้ชัดเจน แต่ไม่ชอบตรงที่มีเพิ่มวงเล็บเวลาต้องการขยายความเพื่อมาสนับสนุนเหตุผลหรือการกระทำของตัวละคร ซึ่งพออ่านแล้วรู้สึกขัดใจเพราะว่าการใส่เหตุผลเพิ่มเติมในวงเล็บเป็นเหมือนผู้เขียนต้องการชี้แจงเพิ่มเติมมากกว่าความคิดของตัวละครนั้น ๆ ถ้าเป็นไปได้ อยากให้้ขียนบรรยายไปเลยมากกว่าเอาไปใส่ไว้ในวงเล็บ จะช่วยทำให้มีความลื่นไหลมากขึ้น

[Nam Nan]

หลากอารมณ์สุดๆ มีเรื่องสั้นบทหนึ่งที่ผมกลัวมาก จนผมต้องไปถาม ChatGPT ว่าคนจีนเขาทำกันแบบนี้จริงๆ หรอ AI ตอบว่าเขาน่าจะใช้สีแดงเป็นสัญญะครับ โอเคช่วยได้มากจริงๆ แบบจริงๆ หายกลัวไปหนึ่งต๋อม บทความรักก็พาผมหลงไปด้วยไกลเลย ชอบมาก และบทสุดท้าย 🥹🥹🥹 อ่านแล้วอุ่นร้อนที่กลางลำตัวยังไงบอกไม่ถูก

[Krittaporn Kerdsuk · Rating 5 out of 5]

เป็นหนังสือที่เราอ่านเพราะรร.ให้อ่านเปนหนังสือนอกเวลา แต่ผิดคาดมาก ๆ เพราะมันดีกว่าที่คิด อาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนที่ sensitive ด้วย แต่เราอ่านทุกตอนแล้วร้องไห้หมดเลย TT จำได้เลยว่าอ่านตอนวันที่ครอบครัวกลับบ้านจบแล้วรู้สึกหน้าชา 5555 ชอบมาก ๆ

[Thanida · Rating 2 out of 5]

2.5/5
เรื่องส่วนใหญ่ยังซื้อเราไม่ได้ คำสวยงามแต่เส้นเรื่องพอจับต้นชนปลายแล้วยังห่างไปนิด แต่ดีนะ ทำให้ทบทวนเลยว่าเรามันลูกคนจีนจริงมั้ย

[WAREE GREGORY · Rating 4 out of 5]

ดำมืด yet relatable somehow แม้ที่บ้านจะไม่ได้ดำมืดแต่ก็เคร่งครัดให้พอได้ตั้งคำถามตลอดมา

[รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ · Rating 5 out of 5]

ชอบมากเลยครับ เรียบง่าย ตรงไปตรงมา แต่เป็นประสบการณ์ร่วมที่เราคิดว่าคนจากครอบครัวคนจีนต้องเผชิญครับ

[beam · Rating 5 out of 5]

บางเรื่องก็ชวนช็อกสุด ๆ บางเรื่องก็ทำให้มีน้ำตาได้อย่างไม่น่าเชื่อ หนังสือทำงานกับความรู้สึกได้อย่างดีเยี่ยมโดยเฉพาะเรื่องครอบครัวถึงแม้จะไม่ได้มาจากครอบครัวคนจีนแต่ก็สามารถสัมผัสถึงได้