ค่ำคืน คนเหงา เราและแมว

by Sukegawa Dorian

ยามาซากิ เซตะ หรือ ยามะจัง หนุ่มนักเขียนบทรายการโทรทัศน์ฟรีแลนซ์ ผู้ใช้ชีวิตเพียงลำพังในเมืองใหญ่ และยังไม่ประสบความสำเร็จในอาชีพการงานนัก เขามักจะถูกหัวหน้าตำหนิ ท่ามกลางชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ แต่ละวันของยามะจังจึงผ่านไปอย่างโดดเดี่ยว และวิตกกังวลกับอนาคตอันมืดมนของตนเอง วันหนึ่งเขาได้พบกับร้านเหล้าเล็กๆ แบบอิซากายะชื่อ “คารินกะ” ในชินจูกุ ร้านหน้าตาธรรมดาที่มีลูกค้าแปลกๆ มากมาย และมีการเล่นพนันแมวเป็นเกมประจำร้าน

ที่นั่น เขาได้พบกับยูเมะจัง พนักงานหญิงที่ดูเย็นชากับคน แต่อ่อนโยนกับแมวเป็นพิเศษ ยามะจังถูกชะตาเธอตั้งแต่แรกพบ จึงไปที่ร้านนั้นบ่อยๆ และได้รู้จักกับลูกค้าขาประจำในร้านไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นเกี๊ยะขาร็อก รังนกปรอด คุณพ่อแต่งหญิง ยามะจังพาตัวเองเข้าไปในโลกของยูเมะจัง จนพบความลับที่เธอไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้ สาเหตุที่ทำให้เธอไม่ค่อยไว้ใจคน และเรื่องที่ทำให้เธอผูกพันกับแมวราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน

ท่ามกลางความวุ่นวายสับสนและเต็มไปด้วยปัญหาชวนเหนื่อยล้า ยามะจังกลับพบว่าในวันเวลาเหล่านั้นมีเมล็ดพันธุ์ชีวิตซุกซ่อนอยู่ในร้านคารินกะ ยูเมะจัง แมว และพลังของถ้อยคำ ที่ช่วยให้เขาเติบโตและผ่านพ้นแต่ละวันไปได้ นี่คือเรื่องราวของคนกับแมว และบทกวีที่เหมือนแสงสว่างท่ามกลางวันเวลาที่มืดมนของใครสักคน

Genres: Japan, Fiction, Japanese Literature, Cats, Roman, Asian Literature, Contemporary

264 pages, Paperback

First published January 10, 2019

Reviews

[Jin · Rating 5 out of 5]

Es treffen sich zwei Außenseiter in Shinjuku in einer heruntergekommenen Bar. Beide haben das Vertrauen in Menschen schon längst verloren, Yume stellt Katzen über die Menschen und Yama verzweifelt immer wieder darüber, dass er seinen Platz in der Gesellschaft nicht findet. Beide sind sozial nicht tauglich und landen immer wieder auf dem Boden der Tatsachen. Das Treffen der beiden bleibt nicht ohne Folgen und lenkt das Leben der beiden in ungeahnte Wege.

Die Geschichte an sich klingt harmlos und das Ganze fängt auch in einem einfachen, leichten Ton an. Das Buch liest sich schnell und die ganze Umgebung ist wie in Watte gehüllt. Niemand hört die inneren verzweifelten Stimmen von Yama, aber er schafft es auch nicht sich aus seinem Kokon zu befreien. Wie man sich vorstellen kann, verändert sich das Leben von Yama massiv durch das Treffen mit Yume, auch wenn die Geschichte nicht so verlaufen ist wie ich es mir vorgestellt habe. Auch schafft es der Autor die Herzen zu berühren ohne eine überreizende oder irritierende Sprache zu nutzen.
Die Wörter und Beschreibungen im Buch sind absolut wunderschön und hinreissend. Man fühlt sich irgendwo zwischen den jugendlichen Idealen und der harten Realität. Das Buch hätte kürzer gefasst werden können für mein Geschmack, aber für das Ende hat es auf jeden Fall 5 Sterne verdient.
Die Geschichte hat sanfte Wellen geschlagen, bis sie am Ende mein Herz so sehr berührt hat, dass ich mit Tränen in den Augen trotzdem gelächelt habe.

** Dieses Buch wurde mir über NetGalley als E-Book zur Verfügung gestellt **

[shubiektywnie · Rating 4 out of 5]

Podobało mi się w tej książce wszystko poza wierszami. Wreszcie jakaś prawdziwie smutna, niesztampowa historia, która nie musi uciekać się do emocjonalnego szantażu.

[Claire Admiral · Rating 4 out of 5]

★★★☆☆ 3.75 stars

"La poesia non era rivolta a tanti: era uno scambio di parole uno a uno, da un individuo a un altro. Anche se, in fin dei conti, erano in molti a leggerla, la poesia, quel pilastro della
letteratura, era lo sfiorarsi di un singolo cuore con un altro singolo cuore".

"Con quel musetto carino, è quello che stai a guardare? Come affrontiamo il nostro destino?"

"I gatti vengono a sussurrartelo il tuo destino. In una lingua che solo i gatti e pochissimi esseri umani comprendono".

[Ernst · Rating 4 out of 5]

Liebenswürdige Außenseiter, heile kleine Welt innerhalb der großen kaputten Welt, die aber nur angedeutet wird. Und das Wichtigste: Katzen.

Für mich war es ein Lese-Genuss und habe mich aber selbst im Verdacht, dass mich diese Art von Romanen vor allem deshalb fasziniert weil sie in Japan spielen oder/und Katzen eine tragende Rolle haben.

[Elisabete · Rating 3 out of 5]

Um aparente livro fofinho sobre gatos mas que é muito mais que isso. Uma história sobre pessoas perdidas, à deriva numa Tóquio que avança na modernidade e um bar que parece uma ilha para os encalhados que parecem não conseguir, nem querer, agarrar essa modernidade. Os gatos são o elo entre as personagens até que encontrem o seu rumo. Os gatos, apesar de todos os acontecimentos, mantiveram-se como elemento fulcral na vida - passado, presente e futuro - das personagens.
Foi a estreia neste tipo de narrativa, healing fiction, gostei da forma como o autor desenvolveu o enredo e vou querer ler o seu outro livro editado em português.

[nananatte · Rating 4 out of 5]

ไม่ใช่เรื่องราว feel good แต่เป็นเรื่องที่อ่านแล้วช่วยให้จิตใจเข้มแข็ง เพิ่มเติม empathy ทั้งกับตนเองและผู้คนรอบตัว

งานเขียนที่มีพลังแตกต่างจากงานเขียนไม่มีพลัง
"ค่ำคืน คนเหงา เราและแมว" เป็นงานเขียนมีพลัง พลังที่ทำให้หัวใจสั่นสะเทือน

เรื่องราวของชายหนุ่มจิตใจอ่อนล้า ใกล้จะหมดแรงต่อสู้กับงานเบื้องหลังวงการบันเทิงที่ไม่เหมาะกับตัวเองเลยเต็มที จนเดินหลุดเข้ามายังร้านคารินกะ ร้านกินดื่มโทรมๆ ในด้านลึกของชินจูกุ สถานที่ของนักดื่มผู้รักแมว กระดกแก้วฮอปปี้หมดไปพลางพนันกันว่า แมวจรตัวไหนจะเดินผ่านหน้าต่างร้านเป็นตัวต่อไป

พล็อตและเนื้อเรื่องไม่ได้หวือหวา (แม้ไคลแมกซ์จะผิดคาดก็ตามที)​ แต่ความสามารถของผู้เขียนในการใช้ภาษาเพื่อถ่ายทอดความเปราะบางและอ่อนไหวของตัวเอก เขียนได้อย่างน่าทึ่งมาก

เป็นความรู้สึกชนิดที่ว่า หากเราแตะต้องเขาแรงเกินไป ทุกอย่างจะแหลกสลายลง เวลาอ่านจึงต้องกลั้นใจอ่าน ระมัดระวังว่าบางทีลมหายใจหรือการขยับตัวของเราจะส่งเสียงดังเกินไป จนทำให้ทุกอย่างพังทลาย เป็นความรู้สึกแบบเดียวกันกับเวลาที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสแมว ต้องเงียบ ระมัดระวังตัว ไม่ทำให้แมวตกใจ

ไม่ได้เป็นเรื่องเหงา แต่เป็นเรื่องของคน burning out ที่จวนเจียนจะ burnout อยู่รอมร่อ ได้มาเจอกลุ่มคนรักแมว และเจอ 'ยูเมะจัง'​ สาวน้อยหลังเคาเตอร์ร้านคารินกะ ผู้เป็นคนวาดผังครอบครัวแมว

ไม่ได้อ่านเรื่อง 'โดรายากิ'​ ของผู้เขียนท่านนี้ แต่ตกใจที่พบว่าคนเขียนเป็นนักแสดงตลกชื่อดังและเป็นกวี

ใครชอบอ่านบทกวี ช่วงครึ่งหลังมีบทกวีเกี่ยวกับแมวเพียบเลย
ชอบหลายบทอยู่ค่ะ เป็นเรื่องราวที่สมมงกับการมีแมวเป็นชื่อเรื่องและมีภาพแมวอยู่บนปก แมวเยอะมากๆ และแมวเป็นส่วนสำคัญที่สอดประสานในทุกอณูของเรื่องค่ะ

ป.ล. ปกสวย แจ็คเเก็ตปกก็สวย โอบิเหลืองคาดหนังสือก็สวย น้องแมวจรที่คั่นหนังสือคือดีมากกกกกก ชอบความไดคัทเป็นรูปแมว คั่นแล้วมีแมวนวยนาดออกมาจากหนังสือค่ะ > <

[Kurogirl]

อ่านไปแล้วสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเหงาๆในสถานที่ที่ไม่เคยหลับไหลของญี่ปุ่น ชินจุกุ เรื่องราวเหล่าผ่านตัวเอกที่มีปัญหาเกี่ยวกับสายตาและเรื่องงาน ไปเจอกับร้านเหล้าและแมวที่กลายเป็นที่พักผ่อนให้กับตัวเอง รสชาดระหว่างเรื่องจะรู้สึกเศร้าๆไปหน่อย จนเวลาผ่านไปนานมาก ถึงค่อยรู้สึกว่า จากที่มีรสชาดที่ออกขมๆจะกลับมาหวานขึ้นในตอนท้าย

[Clarissa · Rating 4 out of 5]

Selbst als nicht der allergrößte Katzen-Fan hat mich dieses Buch gekriegt und sehr berührt. Ich bin fasziniert, wie Sukegawa es schafft, in seinen Büchern diese relativ heile Welt mit liebenswerten Außenseiter-Charakteren zu schaffen und dann ernstere Themen einzuführen, ohne dass der Ton zu stark wechselt oder es unrealistisch wirkt. Außerdem habe ich immer viel gelernt, weil seine Charaktere in den Büchern auch sehr spezifische Handwerke beherrschen und das toll beschrieben wird! Ob nun die Ziegenkäseherstellung, rote Bohnenpaste oder die TV-Autor*innen-Landschaft.

[Japan Connect (Fabienne) · Rating 4 out of 5]

Eine einfühlsame Geschichte, die uns in das nächtliche Shinjuku der 1980er Jahre entführt. Am Leben des Fernsehautors Yama und den Gästen, denen er in der Bar Karinka begegnet, zeigt Sukegawa, dass der japanische Wirtschaftsboom nicht alle emporgehoben hat. Manche hat er erdrückt, mitgeschleift, oder gar fortgewischt.

Mehr zum Inhalt und dem kuriosen Namen des Autors erfahrt ihr hier:
https://youtu.be/Pso2vTn9p1o

[Sandra || Tabibito no hon · Rating 4 out of 5]

niespodziewanie smutna i bolesna

wątek kotów mnie przygnębił

ostatecznie dostałam najpiękniejsze możliwe ukojenie..

słodko-gorzka

początek dość ciężki do przebrnięcia, ale porusza dwa bardzo dobre tematy, z którymi można się utożsamić - zagubienie oraz podejście do problemu na spokojnie ;) i co więcej mogę powiedzieć - zauroczyła mnie

[Arbuz Dumbledore · Rating 4 out of 5]

Piękna i przeraźliwie smutna

[Artù · Rating 4 out of 5]

Un romanzo dai personaggi fortemente caratterizzati e dalla scrittura semplice, ma che non manca di passaggi belli e particolarmente eloquenti.
Il libro ci racconta una storia d’amore, uno di quelli amori che potrebbe essere tutto ma che non ha tempo di maturare, per essere poi un’isola, un posto felice tra i ricordi.
Molto bello il capitolo finale che fa da epilogo, mi ha messo in uno stato d’animo molto particolare, direi nostalgico e fatto pensare agli amori che potevano essere e non sono stati, e alle persone che ho amato e che difficilmente vedrò di nuovo.

[Lulufrances · Rating 3 out of 5]

A sweet, very japanese, little story about...not much. But cats! A lovely tale despite the slow-paced narrative. (Anything with cats has got to be somewhat good!)

[Seregnani · Rating 4 out of 5]

«Vi ho portato Yama.»
Come se le sue parole fossero state un segnale, le ombre si avvicinarono a lei strisciando. Una voce risuonò in un morbido miagolio. Uno degli animaletti venne ai miei piedi e iniziò a strofinarsi contro di me.
La stanza si illuminò un po’ Yume aveva sollevato una piccola lanterna con una sola minuscola lampadina che forse si trovava già lí. Si distinsero chiaramente i musi dei gatti.
C'era Hanayo, la tigrata castana. C'erano i tigrati ala di fagiano Presidente e Vice. C'era lo bachiware Koko. E anche la tigrata sgombro Muk. Ero davvero esterrefatto: non mi era mai passato nemmeno per l'anticamera del cervello che all'interno di quel rudere che vedevo sempre potesse esserci il Paradiso di Yume e dei gatti.


4 ⭐️ A Shinjuku ci sono più di duecento bar uno attaccato all’altro ma ce nè uno in particolare chiamato Kalinka dove il nostro protagonista, Yama, aspirante sceneggiatore, entra.
In questo stretto e piccolo locale, Yama capisce subito che si fanno “scommesse” sui gatti che compaiono all’unica finestrella.
Dietro al bancone lavora una ragazza ventenne di nome Yume che sembra un po’ sfasata, non sorride quasi mai, sta tutto il giorno alla griglia in cucina e sa tutto sui gatti del quartiere, addirittura ha disegnato un ritratto di famiglia dei gatti che girano nella zona.
Ora, il nostro protagonista ha un handicap, il suo daltonismo. Per colpa di questa “malattia” quando si reca al centro per l’impiego si rende conto che non può presentarsi a nessun colloquio per le televisioni, per le case cinematografiche e le agenzie pubblicitarie, diciamo il sogno di Yama, ma scopre che nemmeno per un banale posto di assicuratore può essere svolto da un daltonico.
Il daltonismo non era però un problema per Nagasawa Kazuki, autore di programmi di varietà, che chiede a Yama di lavorare per lui.
Una sera Yama invita il suo capo nel suo locale preferito e giocano a “Toh, un gatto”; il regista lo reputa eccezionale e ne vuole farne un programma televisivo.
Nel frattempo Yama cerca di invitare Yume, la ragazza del locale, perché attratto da lei. Le porta dei fiori, del cibo per i gatti e la porta mangiare turco. I due hanno qualcosa in comune: il problema agli occhi, anche perché la ragazza è strabica ma nonostante questo suo “difetto” Yama cerca di attrarla a sè facendo molti apprezzamenti.
Quello che però vuole scoprire veramente è la storia del ritratto di famiglia dei gatti che disegna la ragazza… cosa c’è dietro?
Leggetelo per scoprire la sua storia, vi dico solo che Yume vuol dire sogno, un piccolo spoiler.

[Lina Lee · Rating 4 out of 5]

Non arriva alla perfezione de "Le ricette della signora Tokue" ma è nettamente superiore a "Il sogno di Ryōsuke", che mi aveva deluso terribilmente.
L'ultimo capitolo de "I gatti di Shinjuku" è oro, ma non lo sarebbe senza ciò che accade prima. Ve lo consiglio, è una di quelle letture che può aiutare l'anima 💖

«I gatti vengono a sussurrartelo il tuo destino. In una lingua che solo i gatti e pochissimi altri comprendono».
«Ecco. Quello che accadrà non lo puoi immaginare».

[Buchdoktor · Rating 5 out of 5]

Seita Yamazaki wollte als Autor für Funk und Fernsehen arbeiten, wird jedoch schon im Bewerbungsverfahren wegen seiner Rot-Grün-Farbschwäche aussortiert. Wie kann eine Sehschwäche so entscheidend für ein ganzes Leben sein, wenn jeder 20. japanische Mann sie hat, fragt sich „Yama“. Sein endlich ergatterter Job als Quizfragen-Entwickler zeigt sich inzwischen alles andere als zufriedenstellend. Yama muss dafür seinem Förderer Nagasawa ewig dankbar sein, während seine eigene Leistung als unwichtig abgetan wird. Mit der Einschätzung, völlig versagt zu haben, landet Yama im Karinka, einer Kneipe in Shinjuku. In diesem Viertel hat er sich seit seiner Studentenzeit wohlgefühlt. Ein Grüppchen von Exzentrikern scheint sich in der Bar zu treffen, das Yama sogar zu neuen Ideen inspirieren und aus seinem Tief heraushelfen könnte. Allmählich kommt der „Neue“ dahinter, dass die Gäste miteinander wetten, welche herrenlose Katze als nächstes auftauchen wird. Da Wetten offiziell in Bars nicht erlaubt sind, bezahlt der Verlierer der Wette stets die Zeche. Versagen alle bei der Aufgabe, bekommt Yume, die kocht und serviert, von ihren Gästen ein Essen ausgegeben. Die Katzen-Wette ist im Karinka so professionell angelegt, dass ein Plakat die wichtigsten Katzen-Gäste und deren charakteristische Merkmale zeigt. Yama hat die verrückte Clique aus dem Karinka noch längst nicht völlig durchschaut, als er kurz vor Weihnachten erkennt, dass Yume mehr als ein Geheimnis hat und sich mit ihnen beiden offenbar verwandte Geister getroffen haben. Beide befinden sich auf der unteren Sprosse der gesellschaftlichen Hackordnung und beide können offenbar als einzige die wahren Stärken ihres Gegenübers erkennen. Eng verknüpft ist ihre ungewöhnliche Begegnung mit dem Schicksal des Stadtviertels, das im Wirtschaftsboom der 90er gerade tüchtig durchgeschüttelt wird.

Die Geschichte der Katzen von Shinjuku wird im Rückblick von einem inzwischen gereiften Erzähler in Erinnerung gebracht, der damit zugleich seine Entwicklung zum Autor nachvollzieht. Ohne Yume, das Karinka und die Katzen hätte es sicher keinen Autor Yama gegeben. Ebenso zögernd wie Yume damals ihre Geheimnisse preisgab, gibt auch die Geschichte ihren Gehalt erst allmählich preis. Die Katzenthematik und ein kleines Format mit Cover in Lackoptik versprechen eine Wohlfühl-Geschichte, die jedoch im amüsanten Rahmen einen ernsten Hintergrund entwickelt.

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

หนังสือเล่มนี้มีแมวประกอบอยู่เกือบตลอดเรื่องจริงๆ
ไม่ใช่หนังสือที่เอาแมวมาเป็นจุดขาย
แล้วเล่าเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับแมว

เราว่าแมวเป็นสัดส่วนที่ลงตัว
ที่ช่วยผสานเรื่องราวชีวิตคนเมืองที่เป็นมนุษย์เงินเดือน
เข้ากับเรื่องราวความรักคลุมเครือ
และแทรกปรัชญาชวนคิดเอาไว้แบบไม่หนักหน่วง
เป็นเรื่องที่สร้างสมดุลของสามสิ่งที่ว่านี้
อย่างลงตัว พอเหมาะพอดี

[Tanan · Rating 4 out of 5]

ปกติไม่ชอบหนังสือที่โทนเรื่องหม่น ๆ เท่าไหร่ ดูเหงาใจชอบกล
แต่เผอิญมีมีคิวแปลงานของนักเขียนคนนี้อยู่
เลยซื้อมาดูแนวทางสำนวนภาษาไว้ก่อน
.
หนังสือชื่อ ค่ำคืน คนเหงา เราและแมว
ผู้เขียนใช้ชื่อในวงการว่า ทุเรียน สุเคงาวะ

.
หืมม? ทุเรียน?! ก็ประหลาดดี
ดูเหมือนว่าที่ตั้งชื่อตัวเองแบบนี้เพื่อกระตุ้นภาพลักษณ์แบบมาโซคิส (ชอบความเจ็บปวดว่างั้น!!!) แต่พออ่านงานที่กำลังแปลอยู่ ก็เหมือนจะเข้าใจราง ๆ ในแบบกวีว่าทำไมถึงตั้งชื่อตัวเองเป็นทุเรียน
.
เห็นชื่อผู้เขียนแปลกแบบนี้ ตอนแปลเลยคิดว่าจะใส่ชื่อผู้แปลเป็นผลไม้บ้าง
ไม่รู้สนพ.จะยอมไหม ระกำ ไรงี้ เจ็บปวดสะใจดี หึ หึ หึ
.
ออกทะเลไปไกล กลับมาที่หนังสือเล่มนี้ต่อ
.
.
ยามะจังบังเอิญเข้าไปในร้านอิซากายะแห่งหนึ่งในย่านชินจูกุ
ในร้านนั้นมีภาพวาดแผนผังครอบครัวแมว
.
ลูกค้าขาประจำที่ร้านจะเล่นเกม "นั่นแมวนี่นา" กัน
เป็นเกมพนันเล็ก ๆ ว่าจะมีแมวตัวไหนในผังครอบครัวแมวโผล่ออกมา
.
คือพวกขี้เมาอ่ะเนอะ เห็นอะไรก็เอามาเล่นสนุกได้หมด
.
ที่ร้านมีพนักงานหญิงหน้านิ่งคนหนึ่งชื่อ ยูเมะจัง
หน้านิ่งกับคน แต่ดูอ่อนโยนกับแมว ว่ากันว่าแผนผังนั้นเธอก็เป็นคนเขียน
.
แล้วเรื่องราวระหว่างชายหญิงคู่หนึ่งกับครอบครัวแมวก็เริ่มต้นขึ้น...
.
อ่านจบแล้วรู้สึกว่าชื่อหนังสือก็เหมาะดี ค่ำคืน คนเหงา เราและแมว นิยายเป็นเรื่องแต่ง แต่ได้แรงบันดาลใจจากแผนผังครอบครัวแมวที่ผู้เขียนเคยเจอในร้านอิซากายะแห่งหนึ่งในชินจุกุ (ท้ายเล่มมีรูปแผนผังนั้น)
.
ผมรีวิวเหมือนขำ ๆ ก็จริง แต่โทนเรื่องดูเหงา เปล่าเปลี่ยวแบบบทกวี
อ่านแล้วชอบเฉย ในเล่มมีแต่งกลอนให้แมวด้วย
ว่าแล้วก็แต่งกลอนบ้างดีกว่า
.
ฉันหยุมพุงแมว
แมวแง้บมือฉัน
ต่างฝ่ายเล่นกัน
ฉันแพ้นางเอย
.
(กลอนห้าบาทสิบบาทก็เล่นไปก่อน)

[Ottoshi Intel · Rating 4 out of 5]

อ่านแล้วนึกถึงญี่ปุ่น ชินจุกุ ตรอกซอกซอย ร้านรวง ร้านเหล้า กลิ่นบุหรี่ และแมวข้างถนน ดำเนินเรื่องเนิบๆ ใส่กลิ่นอายของนักแต่งกวี เนื้อเรื่องมีแมวเข้ามาเป็นองค์ประกอบไม่เน้นนัก เน้นปมชีวิต การจัดการ การแก้ปัญหา แอบลุ้น เชียร์ การงาน ความรักของทั้งสอง จบลงสวยงานไม่ค้างตาแต่อาจจะไม่ตรงใจ

[Francesca | Chicchedilibri · Rating 3 out of 5]

「袖振り合うも多生の縁」
⁣⁣
Anche sfiorarsi le maniche (per strada) ha a che fare con le vite precedenti: ogni piccolo incontro è karma e può avere un forte impatto sulla nostra vita.
⁣⁣
Durante un periodo buio della propria esistenza, Yama si imbatte nel Kalinka, un localino di Golden Gai. Per passare il tempo, gli avventori amano scommettere a Toh, un gatto, un gioco che consiste nell’ indovinare quale sarà il felino che apparirà alla finestra.
⁣⁣
Appeso al frigo c’è infatti il ritratto di famiglia dei gatti, un disegno che ritrae i 17 gatti che gironzolano nel quartiere. Il ritratto è opera di Yume, la ragazza al bancone, che non sembra abituata a sorridere.
⁣⁣
I due sono degli outsider: lui fatica a trovare il suo posto nel mondo, lei non si fida più di nessuno se non dei gatti. Si avvicinano cautamente, trascorrendo i loro incontri insieme ai felini del Kalinka, nascosti tra le rovine di un love hotel. Tuttavia, un episodio imprevisto scombussola quello che sembrava un epilogo preannunciato.
⁣⁣
La storia ci ha messo un po’ per agganciarmi. Nei primi 2/3 del libro la narrazione è un po’ lenta mentre della parte finale non ho gradito i salti temporali troppo bruschi. Ho adorato però l’atmosfera che si respira tra le pagine di questo romanzo: sembra di essere lì a Golden Gai, quartiere che ha resistito alla speculazione edilizia.
⁣⁣
Siamo infatti nel periodo della bolla immobiliare, molti confidavano in un futuro migliore, mentre altri, come Yama, arrancavano. Il mondo del lavoro non fa sconti a nessuno: Yama attraversa un percorso di crescita personale e riesce ad accettare ciò che la vita gli ha riservato. Con il tempo si scoprono nuovi talenti, dal fallimento possono nascere nuove opportunità.
⁣⁣
I gatti di Shinjuku non è l’ennesimo libro sui gatti. Sukegawa ha scritto un romanzo intriso di malinconia, dove i felini occupano un ruolo centrale insieme alla poesia, che ha l’importante compito di stabilire connessioni tra gli esseri umani.
⁣⁣
CURIOSITÀ: il ritratto dei gatti esiste davvero ed è appeso sul frigorifero di un locale di Shinjuku, resta solo da scoprire quale!

[Roberta ~ BiblioRobi · Rating 4 out of 5]

A Tokyo, negli anni Novanta, Yama si aggira nel quartiere di Shinjuku, costellato di edifici quasi in rovina, infiniti bar e altrettanti gatti. È così che Yama, nel pieno di una crisi esistenziale, tormentato dalla precarietà del suo lavoro e alla ricerca della propria strada, entra al Kalinka, baretto frequentato da un potpourri di persone, tutte diverse tra loro e tutte pittoresche. Al Kalika gli avventori giocano a “Toh, un gatto!”: basandosi sul “ritratto di famiglia dei gatti”, appeso in bella vista al bar e disegnato dalla misteriosa cameriera Yume, chiunque voglia può provare ad indovinare quale sarà il prossimo gatto a fare capolino nel locale.

“I gatti di Shinjuku” si è rivelata una piacevole scoperta. Se, come me, amate i romanzi no plot, just vibes, questo potrebbe fare al caso vostro. Con un connubio di innegabile delicatezza e diretta brutalità, che ho trovato così ben dosata solo nei migliori degli autori giapponesi, Durian Sukegawa ci prende per mano e ci trascina in un tempo, in uno spazio e in un luogo precisi e ci dà la sensazione di essere davvero lì, di star vivendo davvero ciò che leggiamo.

Questo romanzo si chiude, infine, con un tono dolceamaro che tanto mi piace, capace di dare la giusta chiusura a una storia che è un piccolo gioiellino, e che merita di essere letta.

[Carmen · Rating 5 out of 5]

Ein sehr schöner Roman - das Ende hat mich sehr mitgenommen. Man kommt den Figuren sehr nahe und mir gefällt, dass es sich auf eine kleine Gruppe von Menschen (und Katzen) fokussiert, die regelmäßig eine Bar in Shinjuku besuchen.

[Thilo Mischke · Rating 4 out of 5]

Wir haben uns zwar Lebewohl gesagt, aber in meinem Herzen lächelst du wie ein ewig leuchtender Stern.

[Wiebke (1book1review) · Rating 2 out of 5]

I finally finished this and it was a slug. I never really cared for the characters or their story, I mostly finished because I wanted to know how it ended or if there was a point to it.

[Bri Lu · Rating 3 out of 5]

"I gatti vengono a sussurrartelo, il tuo destino. In una lingua che solo i gatti e pochissimi esseri umani comprendono."

[sara · Rating 4 out of 5]

“Ci siamo detti addio, ma dentro di me mi sorridi come una stella che splende per l’eternità”
Bellissimo, le ultime 50 pagine fenomenali

[Noémie Courtois · Rating 4 out of 5]

J’aime beaucoup le style de Sukegawa! Ce roman s’annonçait comme une petite lecture légère, mais les 50 dernières pages étaient bien plus dramatiques et ça m’a carrément surprise, je ne m’attendais pas du tout à une telle conclusion! Une belle surprise pour débuter l’année!

[Célia Gil · Rating 4 out of 5]

https://wwwescrevinhados-cantarinha.b...

[Daniele Giampaoli · Rating 5 out of 5]

Bello però triste :(

[Sephreadstoo · Rating 2 out of 5]

Su tre libri di Sukegawa che ho letto, il primo mi ha stregata ("Le ricette della signora Tokue", recuperatelo!!!), il secondo non mi ha convinta ("Il sogno di Ryosuke") e questo terzo mi ha annoiata.
Non è un cattivo libro, anzi, ma non ha mordente.
Poi, sono arcistufa di tutti questi romanzi giapponesi con i gatti! Adoro la letteratura giapponese e mi piacciono i gatti, ma il connubio non mi ha mai portato un libro decente... eppure, ogni tanto ci casco, anche solo perché Sukegawa mi aveva davvero commosso con "Le ricette della signora Tokue", insomma, ormai posso considerarlo più una stella cadente che un autore da cui tornare appena pubblica qualcosa.