"C'est une histoire d'amour dont les épisodes ont été mélangés par un fou." A la suite d'un chagrin amoureux, le narrateur, 30 ans, coursier, devient insensible. Il perd son boulot pour en retrouver un autre, plus conforme à son nouvel état : tueur à gages. Pas d'états d'âme à viser la cible, s'acquitter d'un crime parfait. Sinon une excitation nouvelle, une soif d'accomplir un geste quasi divin. Un jour, on lui demande d'exécuter un ministre et toute sa famille et de rapporter sa serviette. Dans celle-ci, le journal intime de sa fille. La curiosité aura raison de tueur : il lit le cahier. Son comportement devient alors erratique et si l'usage de ses cinq sens lui revient, c'est pour une métamorphose qu'il n'aurait auparavant jamais pu envisager.
Personnage nothombien par excellence, le héros, solitaire, misanthrope, détaché de toute réalité contingente, coincé dans sa propre logique, amputé des perceptions ordinaires, agissant au-delà du bien et du mal, découvre justement qu'il y a un au-delà et qu'il se nomme amour.
Amélie Nothomb, born Fabienne Claire Nothomb, was born in Etterbeek, Belgium on 9 July 1966, to Belgian diplomats. Although Nothomb claims to have been born in Japan, she actually began living in Japan at the age of two until she was five years old. Subsequently, she lived in China, New York, Bangladesh, Burma, the United Kingdom (Coventry) and Laos. She is from a distinguished Belgian political family; she is notably the grand-niece of Charles-Ferdinand Nothomb, a Belgian foreign minister (1980-1981). Her first novel, Hygiène de l'assassin, was published in 1992. Since then, she has published approximately one novel per year with a.o. Les Catilinaires (1995), Stupeur Et Tremblements (1999) and Métaphysique des tubes (2000).
She has been awarded numerous prizes, including the 1999 Grand Prix du roman de l'Académie française; the Prix René-Fallet; and twice the Prix Alain-Fournier. While in Japan, she attended a local school and learned Japanese. When she was five the family moved to China. "Quitter le Japon fut pour moi un arrachement" ("Leaving Japan was a wrenching separation for me") she writes in Fear and Trembling. Nothomb moved often, and did not live in Europe until she was 17, when she moved to Brussels. There, she reportedly felt as much a stranger as everywhere else. She studied philology at the Université Libre de Bruxelles. After some family tensions, she returned to Japan to work in a big Japanese company in Tokyo. Her experience of this time is told in Fear and Trembling. She has written a romanticized biography (Robert des noms propres) for the French female singer RoBERT in 2002 and during the period 2000-2002 she wrote the lyrics for nine tracks of the same artist. Many ideas inserted in her books come from the conversations she had with an Italian man, from late eighties and during the nineties. She used the French Minitel, while he used the Italian Videotel system, connected with the French one. They never met personally.
Questo libro è veramente brutto: la cosa più bella che ha è il titolo. Per il resto è un mix sgradevole ed inverosimile. Ho l’impressione che Amélie dia il meglio di se quando romanza su spunti autobiografici.
Es un librito de 60 paginas que básicamente se puede leer de una sentada, es una historia muy "pulp" o folletinesca con un deje de realismo sucio que se hace entretenida hasta el final.
La neurosis del personaje te entretiene pero la historia es demasiado superflua, nada relevante a mi parecer.
Non si è mai così felici come quando si è scoperto il modo di perdersi, passiamo il nostro tempo a lottare contro il terrore della vita. La frigidità emotiva provata da Urbano è dovuta dalla fine di una relazione. Non prova più nulla, niente di niente ma.....la svolta. Viene assoldato come killer, il perché non mi è molto chiaro ma questi son dettagli. Da quel momento tutti i sensi riprendono vita, ritorna anche il piacere sessuale dopo l'uccisione delle sue vittime, senza parlare dei guadagni. Sembra procedere tutto alla grande quando gli viene dato l'incarico di uccidere un uomo ed anche i suoi figli. Tra loro c'è lei, 18 anni e un segreto che deve restare tale. Urbano porta a termine il suo lavoro, ma la ragazza lo tormenterà, o perlomeno il suo ricordo. Ricomincia un viaggio di cambiamenti interiori e non. Una storia strana, di dipendenze buone o cattive. Di come un dettaglio nella nostra vita ci porti a cambiare strada o a riprendere il vecchio percorso. E forse Aristotele si sbagliava quando disse che una rondine non fa primavera. E se anche i grandi filosofi si possono sbagliare, chi siamo noi per tentare di essere perfetti?
کتاب، روایت خاطرات مردی است که پس از شکست عاطفی و عشقی، به قتل انسانها روی میآورد؛ مسیری که او را تا مرز جنون، پوچی و بیمعنایی پیش میبرد... او مأمور شده تا افراد مختلفی را بکشد کسانیکه که هیچ شناختی از آنها ندارد، با این امید که شاید در میان این خشونتها، بتواند آنچه را که از دست داده دوباره باز یابد....
There is something with the books of Nothomb that makes you uncomfortable. You can't just say what it is, is's the atmosfere that gives you a bad feeling. It fixes also very hard on the personages who mostly are disorderded. They give you a feeling of confusion. I also got this feeling in this book. The book was short so I'm not gonna tell something about the content ;)
"El protagonista de La Naranja Mecánica se volvía violento bajo la influencia de Beethoven; Radiohead, lejos de azuzar mi rabia, me convertía en un ser formidablemente presente, indiferente al tóxico sentimentalismo de los recuerdos"
Interesante novela, breve, macabra y concisa, sobre un hombre que después de una ruptura amorosa deja de sentir ningún tipo de emoción y es contratado como asesino a sueldo... Con un toque de humor y frialdad va relatando sus vivencias hasta que se topa con el caso que le vuelve a poner los pies en la Tierra.
Novela corta con un estilo crudo y directo, casi vertiginoso, sin lugar para el pensamiento o la reflexión; la supervivencia está dada por la alienación urbana, y la percepción del encuentro humano es la antesala del fin. Aunque aunque en el caso de Golondrina, algo parece ser distinto. Y todo acompañado adecuadamente con la música de Motorhead.
Étonnant et troublant nouveau roman d’Amélie. Toujours trop court hélas, mais on peut tout de même se demander si pour une fois sa brièveté n’a pas un sens. Le héros nous plonge dans son monde, dépourvu de sentiments humains, de sentiments tout court. Dans un style fluide, sobre, et où chaque mot est calculé, pesé, et lancé avec précision telle la balle du tueur vers la tempe de son « client ». Froidement, le personnage d’Urbain relate son anesthésie des sens et paradoxalement le plaisir physique qu’il en retire. Le dénouement, glacial et magnifique, est une fin logique, métaphore d’un rendez-vous d’amour manqué, mais éternel. Le lecteur en retiendra une réflexion poétique et symbolique autour de l’acte de tuer, de l’amour, et de l’indifférence.
Esta es la historia de un hombre, del cual no sabemos su nombre, el cual ha dejado de sentir, y entonces se dedica a probar cosas nuevas para recuperar el placer por las cosas. Una de las cosas que le hace sentir es la música de Radiohead y después de eso comienza a buscar experiencias más radicales, se busca un trabajo bastante peculiar, hasta que un día se enamora...
Me gusta mucho el estilo de Amelie Nothomb y tengo muy en cuenta a la hora de empezar un libro suyo de que son libros raros, atípicos, pero con éste en concreto, creo que Nothomb dio un gran resbalón, no es que el libro sea rarito, es que no le ví el sentido por ningún sitio, en mi humilde opinión, una historia sin pies ni cabeza, menos mal que el libro era corto.
Dù đã đọc tác phẩm của Amelie Nothomb từ trước đó (Sững sờ và Run rẩy), mình vẫn chưa quen được với lối văn giàu tính tượng trưng của nữ tác giả người Bỉ.
"Nhật ký chim én" là câu chuyện về một tay súng giết thuê gọi là Urbain, sau này thì Innocent khi anh chàng muốn đổi mới cuộc sống.
Kẻ giết thuê, sau cùng trở thành đích ngắm cho bọn giết thuê, một chu trình đảo nghịch có chút mỉa mai. Gã chết vì một quyển nhật ký, của một nạn nhân mà gã gọi là Chim Én, theo một cách đúng cả nghĩa đen lẫn nghĩa bóng. Nghĩa bóng, quyển nhật ký là nguyên nhân đẩy gã đến mọi chuyện, trực tiếp lẫn gián tiếp. Nghĩa đen, gã chết vì chính quyển nhật ký: gã nuốt từng trang giấy và bị táo bón đến chết.
Nhìn chung, thì mọi thứ tàm tạm, không có gì quá đặc sắc ở đây.
“lastavičin dnevnik” ustvari je priča koja se pročita za dva-tri sata i dobar početak za opus amélie nothomb. meni je trebalo da pročitam nekoliko njenih djela da bih prokužila njenu luckastost.. bizarnost.. uvrnutost.
a. nothomb ne valja suditi po jednoj pročitanoj knjizi, ona je autorica s jakim pečatom neobičnosti - relativno uobičajene likove sa spektrom uobičajenih emocija ona stavlja u neobične, neočekivane i bizarne situacije i ako prihvaćaš njen poremećen svijet, njena djela naći ćeš zanimljivima i vrhunski zabavnima.
Es como si "El Extranjero" de Camus se hubiese entremezclado con la consciencia del niño no nacido en "Kaddish por El Hijo No Nacido" de Kertész y la personalidad incierta del Monsieur de Toussaint. Más que el diario de una golodrina muerta a pleno vuelo, resulta ser el diario de un asesino. Magnífica en todos los sentidos, estrepitosa en todos sus fragmentos y deliciosa en todos sus párrafos. ¡Así es como se hace un auténtico "stream of consciousness". ¡¡BRILLANTE!!
Come anestetizzare il dolore derivato da una cocente delusione d'amore? Il protagonista di questo romanzo, un 'noir' tetro e morboso al punto giusto, ci riesce annullando completamente i propri sentimenti e diventando uno spietato killer. L'omicidio e la musica dei Radiohead diventano così le uniche occasioni di pieno godimento per lui, finché proprio l'amore, tanto tenacemente sfuggito, non irrompe nuovamente nella sua esistenza. E questa volta in modo inaspettato, inconsueto e sconvolgente. Per me uno dei migliori lavori di A. Nothomb.
Non leggevo un libro così subdolo, crudo ed empatico contemporaneamente da anni. L'ultimo che mi viene in mente è stato "La fine di Alice" di Amy M. Homes
Quel genere di romanzo che ti porta ad empatizzare col personaggio più bestiale, a calzarne i panni e non sentirli poi così scomodi, per quanto folli e brutali.
Dannazione, che bella scrittura che ha Amélie Nothomb, e "Diario di Rondine" è un libro davvero bello, seppur breve.
Spero di leggere presto altre sue opere, perché rischio di diventarne dipendente.
Nei tre testi di Amélie Nothomb che ho letto, ho trovato un fil rouge relativo alla trattazione della morte; del modo d’intenderla, di causarla, di affrontarla, magari di darsela. C’è qualcosa di rituale, di tragico, ma fuori dagli schemi. Qualcosa che elude la paura e fa del trapasso il culmine della classica danza macabra, dotato di un’estetica che l’autrice sviscera in modi sempre diversi - vedi Igiene dell’assassino o Il delitto del conte Neville, ma voglio recuperarne altri quanto prima.
In questo racconto lungo ci troviamo davanti a un uomo che ha perduto volontariamente - in seguito a una delusione amorosa - ogni emozione e, anche per questo, diviene un sicario al servizio della mafia russa. Tuttavia, attraverso l’epifania scaturita dalla lettura del diario di una sua giovane vittima, la situazione si capovolge, portando le sue sensazioni all’eccesso opposto. Ecco, il bene e il male. Non sempre il discernimento è facile, e le scale di grigio tra bianco e nero sono innumerevoli e attraversabili anche a grande velocità. Questa paradossale storia c’insegna la mobilità dell’animo umano e delle sensazioni del corpo, l’impatto che una piccola variabile come una Rondine - il maiuscolo è voluto, e chi leggerà il libro capirà - che ti entra in casa può avere su un animo scosso e carico di tensioni e stress fino a impazzire.
Un filo labile separa sanità e follia, e Nothomb, oltre a confermarsi scrittrice capace di affrontare temi fondamentali ma che ormai molta letteratura contemporanea pare aver dimenticato, espone tutto questo con lo stile che la caratterizza: agile, ma lirico e profondo. Il finale potrà anche essere scontato, certi tratti dell’innamoramento post mortem del nostro Urbano/Innocenzo (prima un nome che si rifà all’inserimento in un tessuto cittadino grigio e anonimo, poi uno nel quale vi è il concetto del non nuocere) morbosi e stucchevoli, ma di sicuro questa è una storia che tiene il lettore continuamente sul filo e che vale la pena di leggere anche solo per comprendere cos’è scrivere e saper scrivere, raccontare e saperlo fare.
Si tiene de fondo música de Radiohead, no puede ser un mal libro.
If it has background music from Radiohead, cant be a bad book.
Soberbio. Cada párrafo dispara una bomba atómica. Un novela que si bien podría leerse en una sentada, necesita espacios largos para tragar saliva despues de cada frase. Te deja desarmado. Totalmente demente, oscuro y hermoso, así de paradójico.
"Nos despertamos en medio de la oscuridad, sin saber nada de lo que sabíamos. ¿Dónde estamos, qué ocurre? Por un momento, no recordamos nada. Ignoramos si somos niños o adultos, hombres o mujeres, culpables o inocentes. ¿Estas tinieblas son las de una noche o las de un calabozo?…"
"Tú eras la golondrina, tu modo de existencia consistía en estar siempre alerta, eso me gustaba, confieso haber deseado que nunca te sintieras segura, me gustaba la idea de tu miedo, me gustaba que fueras ese estremecimiento, que tu mirada fuese temerosa y sin embargo valiente, me gustabas inquieta, quizá me pasé de la raya para mantener ese espanto que deseaba fuera eterno, Golondrina, por qué no puedes revivir, tú, a la que maté un día de primavera, (...) matarte fue un error, Golondrina, perdóname, el corazón es una bomba, mi bomba se ha acelerado, podrías bombear tu vida en lo que late fuerte, demasiado fuerte, hasta dolerme, podrías renacer de mi dolor, no, ya lo sé, no existe una segunda oportunidad, si Orfeo no lo logró no seré yo, tu asesino, quien lo consiga, pequeña Eurídice de plumas, mi único modo de resucitarte es ese nombre que te doy y que llevas de maravilla, Golondrina, la que nunca se marchó, que regresa para atormentarme a aletazos."
El protagonista de esta historia se extirpa el corazón y a consecuencia de ello es incapaz de sentir nada. Esta nueva virginidad sensorial le lleva a explorar los cinco sentidos en busca de nuevas sensaciones que le remuevan algo y lo consigue gracias a la música de Radiohead, los olores alquitranados de la ciudad y su nuevo trabajo como asesino a sueldo. En este retrato de un asesino en serie narrado con ironía, acidez y perspicacia, se navega a través de la euforia y el éxtasis que le provoca disparar el revolver ante un desconocido. Hasta que comete el error más evidente y se obsesiona con la intimidad de una de sus víctimas. Aunque la narración es bella, al finalizar esta novelita uno tiene la sensación de que ha fallado algo. Ha fallado el detonante que motiva a Urbano/Inocencio a matar y también ha fallado su redención y su vuelta a la vida. Hay un pasaje precioso sobre una golondrina, pero la sensación final es de que no es suficiente para concluir un relato atropellado, furioso y confuso.
"L'écriture est le lieu où je suis tombé amoureux d'elle. Ce texte s'arrêtera au moment exact de ma mort."
Un livre que j'ai dévoré sans penser, sans s'arrêter pour surligner les parties que j'ai apprécié, sans se détacher du cerveau de ce héros, "Urbain" au début du roman, "Innocent" à la fin. Entre Éros et Thanatos, entre Radiohead, Nerval et Rousseau, le lecteur se perd, se retrouve et veut se perdre encore une fois. Un sentiment inexplicable lors de la lecture de ce chef-d'oeuvre... Un sentiment très puissant qui envahit les esprits. A la fin du roman, il ne reste au lecteur que de fuir ce suspens, cette histoire qui n'est pas finie, ces questions sans réponses, avant de tomber dans le vaste vide de la mélancolie.
رواية غريبة، ليست من النمط الذي اعتدت قراءته للكاتبة، موقفي من العمل محير، بطلها مقزز، فهو يقتل ضحاياه بدم بارد، بسبب وبلا سبب، مهنته القتل، قاتل مأجور. أحداث الرواية غير مقنعة في بعض أجزائها، وبعض أجزائها كان مشوقاً.
این شونزدهمین کتابیه که از آملی نوتوم خوندهم. از ریتی که دادم مشخصه که دوسش نداشتم ولی از دو جهت برام خوب بود. دوتا از پروژههای شخصیم رو پوشش داد. یکیش این که من امسال تمرکزم رو گذاشتم رو داستانهایی با تم قتل و غارت که اینم همین بود. و دومی هم پروژهی هرگزتمامنشدنی مجموعهآثار آملی نوتوم. از بس که خانومی کتاب منتشر میکنه قربونش بشم. ؛)) موضوع در مورد یه مرده که از فرط پوچی احساسات خودش رو از دست میده و تبدیل به یه قاتل کرایهای میشه و ادامهی ماجرا که نمیگم که اسپویل نشه.
Diario di Rondine di Amélie Nothomb (Voland edizioni) è un racconto dai contorni inquietanti. Come spesso accade non avevo idea di dove volesse portarmi questa autrice e ancora una volta sono rimasta ipnotizzata. Ho cominciato Diario di Rondine un pomeriggio di insoddisfazione con l’umore a terra e come sempre è avvenuta la magia: Nothomb mi ha trasportato in un altrove piacevole in cui stare.
Diario di Rondine è un racconto, forse è un po’ più breve degli altri, e mi è piaciuto ritrovare quella vena noir tipica delle favole nere di Nothomb. Sì perché questa storia ha qualcosa in comune con le fiabe e in un certo senso ha anche un lieto fine… RECENSIONE COMPLETA: https://www.lalettricecontrocorrente....
Diario de Golondrina es una historia muy loca, escrita con un lenguaje preciso, articulado en frases cortas, densas y certeras -como los disparos de un asesino a sueldo-, todo ello a ritmo de Radiohead. El protagonista pierde los cinco sentidos (literalmente), se queda sin trabajo y acaba convirtiéndose en sicario. En su nueva vida profesional le va “bien” hasta que los rusos le hacen un encargo algo especial. A partir de aquí los sucesos ya se precipitan. ¿Es amor lo que le ha provocado una de sus víctimas? Para intentar averiguarlo, hará cosas que lo apartarán peligrosamente del camino marcado por sus jefes. La trama es absurda, poco creíble de principio a fin, y el desenlace resulta decepcionante, dejando incluso algunos flecos sueltos. Entonces, ¿por qué una valoración alta? Por el guiño que hace a la importancia del uso de las palabras, por el estilo tan envolvente que te atrapa y no te dejará hasta mucho tiempo después de haber acabado su lectura, por las preguntas y reflexiones que te desata, … En definitiva, por llevar en cada una de las líneas del libro la genialidad peculiar de Amélie Nothomb.
Desde aquí reivindico los libros cortos y directos. Admito que me gusta lo condensado, y si encima es bueno, mucho mejor. Con todos estos ingredientes, el éxito está asegurado.
Sin ninguna duda lo recomiendo completamente: engancha, tiene intriga, está bien escrito, tiene una buena traducción, en un par de ratos lo terminas y te deja con las ganas de seguir leyendo cualquier otra cosa. Sin llegar al formato de cuento, esta novela es perfecta para los que, como yo, son amantes de la literatura en frascos pequeños.
petite Eurydice de plumes … La mia adorata Amélie reinterpreta, sempre in chiave originalisima, una straniante storia d’amore. «Il y a des beautés qui sautent aux yeux et d’autres qui sont écrites en hiéroglyphes: on met du temps a déchiffrer leur splendeur mais, quand elle est apparue, elle est plus belle que la beauté.». Chapeau, M.lle Nothomb!
El narrador es un hombre pero la historia es super minita, cursi. En el libro se habla de cómo los nombres generan identidades (el protagonista se llama, con muy poca sutileza, Urbano y después Inocencio) y casualmente la autora es Amélie.
Cách Amelie mô tả nội tâm của nhân vật tôi ấn tượng đến mức mình tưởng như có thể động được vào từng dòng suy nghĩ của hắn (cũng có thể do mình nhạy cảm :p). Điểm trừ là truyện quá sức ngắn, mỏng dính, chưa bõ công lượn 10km đường tắc để tìm mua ~_~
O nuvela, nu un roman. Minimalist este cuvantul care descrie cel mai bine aceasta nuvela - de la marimea volumului pana la stil. Pe parcursul lecturii, am tot avut impresia ca citesc fraze frumoase, scrise pentru a parea filozofice.