Zes verhalen. Toevallige ontmoetingen op toevallige momenten zetten relaties op scherp, generaties en culturen kruisen elkaar, mensen ontlopen elkaar of lopen met elkaar mee, vluchtend en zoekend.
Jens Christian Grøndahl is one of the most celebrated and widely read authors in Europe today. He has written plays, essays, and eleven novels. The publication of Silence in October marks Grøndahl's U.S. debut. His novel Lucca was awarded the prestigious Golden Laurels Prize in 1999. He lives in Copenhagen.
Bibliography:
Kvinden i midten - 1985 Syd for floden - 1986 Rejsens bevægelser - 1988 Det indre blik - 1990 Skyggen i dit sted - 1991 Dagene skilles - 1992 Stilheden i glas - 1993 Indian summer - 1994 Tavshed i oktober - 1996 (translated into English, Silence in October 2000) Lucca - 1998 (translated into English under same title 2002) Hjertelyd - 1999 Virginia - 2000 (translated into English under same title, 2003) Et andet lys - 2002 (translated in English, An Altered Light 2005) Piazza Bucarest - 2004 Røde hænder - 2006 Tre skridt tilbage - 2007 (essays) Den tid det tager - 2008
Boeiende verhalen, vol ongemak. Je komt dichtbij eenzame figuren en dat ervaar je als paradoxaal. Ongemakkelijk dus. De literaire motto’s bij ieder kort verhaal zetten de toon. Mooi bedacht. Zo mooi geschreven ook. Stil. Kaal. Met gebruik van alle zintuigen.
Grandioze nieuwe Gröndahl. Sommige verhalen wil ik absoluut nog eens lezen. Niet om de verhalen dan beter te kunnen begrijpen. Volgens mij is er echter dan opnieuw veel nieuws in te ontdekken. Grote schoonheid. Ligt dicht tegen de 5 sterren aan.
‘Dagen als gras’ is geen roman, maar eigenlijk ook weer geen verhalenbundel. Misschien is het nog het beste te typeren als een bundel novelles. Deze novelles bevatten telkens stukjes uit het leven van verschillende personen. We leren ze een beetje kennen en toch ook weer niet helemaal. Ze blijven steeds wat op afstand. ‘Aloof’ zou een Engelstalig persoon waarschijnlijk zeggen. En daarmee komt ook meteen een overkoepelend thema naar boven, want in alle zes verhalen wordt een situatie of periode beschreven waarin de hoofdpersoon afstand ervaart (of bewust houdt) tot de mensen om zich of haar heen. Vaak is dat onvermogen, soms onmacht (iemand die verdwijnt achter het ijzeren gordijn) en soms een keuze bij gebrek aan beter. Er is, zoals in veel Scandinavische literatuur, een weemoedige onderstroom, maar deze maakt de verhalen beslist niet somber. De verhalen lezen soepel en dat is te danken aan de heldere, beschrijvende schrijfstijl van Grøndahl. Telkens is er weer een ander perspectief, een andere ontknoping en een andere setting en ook dat houdt het boeiend. Ik kende hem niet, maar ga beslist meer van hem lezen.
Jeg er meget glad for Jens Christian Grøndahls forfatterskab. Og det gælder også en stor del af disse fortællinger, han selv har indtalt som lydbog. En del af fortællingerne hænger sammen med et citat. Og digtet af Henrik Nordbrandt og den følgende fortælling sad i mig i flere dage og rørte mig dybt. I de sidste noveller mistede jeg tråden, de var for hurtige/korte og selv om jeg blev forbundet med hovedpersonerne, efterlod de sig ikke samme spor, som de længere fortællinger. Men ja det siger måske mere om, hvordan man kommer tæt på Grøndahls persongalleri og har svært ved ikke at følge dem på en længere rejse.
Grøndahl blijkt ook mooie korte verhalen te kunnen schrijven! Zijn ingetogen gelaagde schrijfstijl blijkt zich uitstekend te lenen voor 6 korte romans van ieder 60 tot 80 bladzijdes. Er zit een paar hele mooie bij; Edith Wengler, Ik ben de zee en Zomerslaap. Daartegenover deed een verhaal als Vaarwel me weinig, al is het wel weer heel mooi geschreven.
Dit was mijn derde boek van hem en ik kijk er naar uit om nog meer van hem te lezen.
Subtiel en meesterlijk, zoals altijd. In 6 verhalen schetst Grøndal intergenerationele conflicten, waarin persoonlijke verwachtingen botsen met maatschappelijk engagement en menselijkheid. Tussen de o zo loepzuivere zinnen schuilt een onverwachte zwaarte en kwetsbaarheid. 'Villa Ada' en 'Ik ben de zee' zijn twee hoogtepunten.
Cinq nouvelles, plutôt longues, comme de courts romans. cinq destinées individuelles évoquées avec une extrême finesse psychologique, chacune évocatrice des solitudes, de l'indicible, de ce qui sépare, et de ce qui compte malgré tout. Bouleversant. Il écrit de mieux en mieux, je trouve...
Fine noveller med en klar sammenhæng. Det er hver gang de borgerlige værdier, der prises. Historierne er dygtigt og effektivt fortalt: han kan sine fortælleteknikker.
Six short stories and I gave up after two. I couldn't connect with the characters, the stories didn't feel right and it felt as if the translation didn't help.
Het ene verhaal kan me al meer boeien dan het andere. Het niveau van inleving en taal is nogal verschillend. Drie ⭐️ dus hoewel zeker twee verhalen er vier of vijf verdienen.