What do you think?
Rate this book
Shocked Earth
Femke, her mother Trijn and her grandfather have very different ideas about how to run their family farm. Tensions between mother and daughter are growing; Femke wants to switch to sustainable growing principles, whilst her mother considers this an attack on tradition. To make matters worse, their home province of Groningen is experiencing a series of earthquakes caused by drilling for gas at a site close to their farm. While the cracks and splinters in their farmhouse increase, the authorities and the state-owned gas company refuse to offer the local farming community any help. In Shocked Earth, Saskia Goldschmidt investigates what it means to have your identity intensely entwined with your place of birth and your principles at odds with your closest kin. And how to keep standing when the world as you know it is slowly falling apart.
- GenresFictionContemporary
299 pages, Paperback
First published September 15, 2018
3 people are currently reading
228 people want to read
About the author
Saskia Goldschmidt
9 books15 followersSaskia Goldschmidt (Amsterdam, 1954) worked as a youth theatre producer and trainer of hospital staff and debuted in 2009 with Verplicht gelukkig (Compulsory Happiness), an autobiographical non-fiction book about growing up in the shadow of the Holocaust. The success of her debut and the discovery of documents about the rise of the pharmaceutical giant Organon (producers of the contraceptive pill), prompted her to write this novel. The Hormone Factory was an instant success in the Netherlands and rights have already been sold to Germany, Israel and the United States.
(from http://www.letterenfonds.nl/en/author...)
(from http://www.letterenfonds.nl/en/author...)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
January 10, 2019
2,5 sterren
Op zich is Schokland best een mooi boek. Het geeft een goed beeld van hoe het is om in het Groningse aardbevingsgebied te wonen, en je oude boerderij om je heen te zien instorten tot het er binnen uitziet als een gestutte mijngang.
Op Schokland woont de familie Koridon met z'n drieën: opa Zwier, dochter Trijn en kleindochter Femke. Het jaar 2017 is het jaar waarin alles kantelt. Niet alleen komt er een grote aardbeving waardoor de helft van de veestapel het loodje legt, ook is er een begin van een nieuwe bedrijfsvoering: Femke wil overschakelen op biologisch boeren. Daarbij spelen ook nog de liefdesperikelen van moeder en dochter.
Het is een tamelijk somber boek. Dat is logisch, gezien het onderwerp, maar het maakt het ook taai om te lezen.
Maar waar ik me het meest aan heb gestoord, is de schrijfstijl.
Ik had het er laatst nog met iemand over: soms krijg je bij een boek vanwege iets schijnbaar onbenulligs een graatje in je keel, en dat gaat dan niet meer weg. Je ziet alleen nog maar bevestigingen van je ergernis en het leesplezier verdwijnt daardoor.
Goldschmidt is zo'n schrijver die een lezer alles wil uitleggen. (Het is natuurlijk ook niet eerlijk: ik ben tegelijk in Old Filth bezig, en dat is een summum van literair schrijven, van schijnbaar achteloze zinnetjes die een wereld aan betekenis met zich meedragen.)
p 105
De ondergaande zon fonkelt aan de horizon in het westen … Ja, duh.
p126
Het gras langs de maar is hoog opgeschoten, erin een heelal van uitgebloeide paardebloemen …
Dat is een fraaie vergelijking. Maar voor het geval we hem niet begrijpen gaat de zin door: … witte sterren van pluismateriaal.
p165
Fokko, een buurman wiens boerderij al is afgebroken, maakt een strijdplan. Nobody fucks with Fokko.
Trijn glimlacht.
Maar daar stopt de zin niet. De lezer mocht die glimlach eens fout interpreteren!
Het is een vriendelijke glimlach, maar niet eentje waaruit hoop en vertrouwen spreekt. Hier stampt de schrijver werkelijk het toneel op. Het is zo zonde!
Een tweede ergernis is hoe Goldschmidt het vertelperspectief aanpakt. Geen moment heb ik het gevoel dat we in het hoofd van een der personages zitten. Het boek is overduidelijk geschreven door een randstedeling. Een begane, bekommerde randstedeling, maar toch. Ze is bij elke scène aanwezig om ons te vertellen hoe de personages zich voelen.
We zitten bijvoorbeeld in het perspectief van Femke, tijdens het bezoek van drie heren van de "fakkelorganisaties." (p.92)
Femke voelt haar hart in de keel bonzen, ze aarzelt, het bonzen wordt luider, en opeens, tot verbazing van Trijn en misschien nog wel het meest van haarzelf, vraagt ze …
Die verbazing van Trijn, wie neemt die waar?
Op p 95 gaat het over de veranderende bedrijfsvoering.
De politieke discussies over het verplicht maken van de weidegang is in de ogen van Trijn capituleren voor de valse sentimenten van een onzekere natie.
Bepaald niet de woorden van een zwijgzame, koppige boerin.
p110
Femke en haar vriendin stappen "langs de popperige rode bakstenen huisjes van het dorp."
Dat popperig, dat is een kwalificatie door de schrijver. Iemand die daar haar leven lang gewoond heeft ziet dat niet zo.
p149
Een alinea van 7 regels over meidoornbloesem en kwinkelerende meesjes eindigt met: … ze merkt het allemaal niet op. Wie heeft dit dan net opgeschreven?
p177
Bij de beschrijving van een grootschalig en ludiek protest staat van alles over de bonkige mensen in stugge jassen … Het lijkt verdikke wel een antropologische studie!
Nou, hier ben ik opgehouden met dingen onderstrepen.
Het klinkt allemaal wat kattig en rodepotloodschooljuffrouwig, dat weet ik. Maar dat is toch vooral omdat ik niet begrijp dat een redacteur niet heeft gezien dat dit in potentie een heel goed boek is, dat nu bedorven wordt door de ballast van twee technische mankementen die zo makkelijk te verhelpen zouden zijn geweest.
Schrijverkens: vertelperspectief is alles. Kruip heel diep onder de huid van je hoofdpersoon en blijf daar. Zie wat zij ziet, voel wat zij voelt, en spreek met de woorden die zij kent en gebruikt. Lever je mooischrijverij maar in bij de firma Hallmark, of schrijf een apart boek over een poëtische schrijfster op het Groningse platteland. En onderschat je lezer niet. Die begrijpt meer dan je denkt, en bovendien heeft het verhaal veel meer impact als hij zelf dingen moet uitvogelen.
Op zich is Schokland best een mooi boek. Het geeft een goed beeld van hoe het is om in het Groningse aardbevingsgebied te wonen, en je oude boerderij om je heen te zien instorten tot het er binnen uitziet als een gestutte mijngang.
Op Schokland woont de familie Koridon met z'n drieën: opa Zwier, dochter Trijn en kleindochter Femke. Het jaar 2017 is het jaar waarin alles kantelt. Niet alleen komt er een grote aardbeving waardoor de helft van de veestapel het loodje legt, ook is er een begin van een nieuwe bedrijfsvoering: Femke wil overschakelen op biologisch boeren. Daarbij spelen ook nog de liefdesperikelen van moeder en dochter.
Het is een tamelijk somber boek. Dat is logisch, gezien het onderwerp, maar het maakt het ook taai om te lezen.
Maar waar ik me het meest aan heb gestoord, is de schrijfstijl.
Ik had het er laatst nog met iemand over: soms krijg je bij een boek vanwege iets schijnbaar onbenulligs een graatje in je keel, en dat gaat dan niet meer weg. Je ziet alleen nog maar bevestigingen van je ergernis en het leesplezier verdwijnt daardoor.
Goldschmidt is zo'n schrijver die een lezer alles wil uitleggen. (Het is natuurlijk ook niet eerlijk: ik ben tegelijk in Old Filth bezig, en dat is een summum van literair schrijven, van schijnbaar achteloze zinnetjes die een wereld aan betekenis met zich meedragen.)
p 105
De ondergaande zon fonkelt aan de horizon in het westen … Ja, duh.
p126
Het gras langs de maar is hoog opgeschoten, erin een heelal van uitgebloeide paardebloemen …
Dat is een fraaie vergelijking. Maar voor het geval we hem niet begrijpen gaat de zin door: … witte sterren van pluismateriaal.
p165
Fokko, een buurman wiens boerderij al is afgebroken, maakt een strijdplan. Nobody fucks with Fokko.
Trijn glimlacht.
Maar daar stopt de zin niet. De lezer mocht die glimlach eens fout interpreteren!
Het is een vriendelijke glimlach, maar niet eentje waaruit hoop en vertrouwen spreekt. Hier stampt de schrijver werkelijk het toneel op. Het is zo zonde!
Een tweede ergernis is hoe Goldschmidt het vertelperspectief aanpakt. Geen moment heb ik het gevoel dat we in het hoofd van een der personages zitten. Het boek is overduidelijk geschreven door een randstedeling. Een begane, bekommerde randstedeling, maar toch. Ze is bij elke scène aanwezig om ons te vertellen hoe de personages zich voelen.
We zitten bijvoorbeeld in het perspectief van Femke, tijdens het bezoek van drie heren van de "fakkelorganisaties." (p.92)
Femke voelt haar hart in de keel bonzen, ze aarzelt, het bonzen wordt luider, en opeens, tot verbazing van Trijn en misschien nog wel het meest van haarzelf, vraagt ze …
Die verbazing van Trijn, wie neemt die waar?
Op p 95 gaat het over de veranderende bedrijfsvoering.
De politieke discussies over het verplicht maken van de weidegang is in de ogen van Trijn capituleren voor de valse sentimenten van een onzekere natie.
Bepaald niet de woorden van een zwijgzame, koppige boerin.
p110
Femke en haar vriendin stappen "langs de popperige rode bakstenen huisjes van het dorp."
Dat popperig, dat is een kwalificatie door de schrijver. Iemand die daar haar leven lang gewoond heeft ziet dat niet zo.
p149
Een alinea van 7 regels over meidoornbloesem en kwinkelerende meesjes eindigt met: … ze merkt het allemaal niet op. Wie heeft dit dan net opgeschreven?
p177
Bij de beschrijving van een grootschalig en ludiek protest staat van alles over de bonkige mensen in stugge jassen … Het lijkt verdikke wel een antropologische studie!
Nou, hier ben ik opgehouden met dingen onderstrepen.
Het klinkt allemaal wat kattig en rodepotloodschooljuffrouwig, dat weet ik. Maar dat is toch vooral omdat ik niet begrijp dat een redacteur niet heeft gezien dat dit in potentie een heel goed boek is, dat nu bedorven wordt door de ballast van twee technische mankementen die zo makkelijk te verhelpen zouden zijn geweest.
Schrijverkens: vertelperspectief is alles. Kruip heel diep onder de huid van je hoofdpersoon en blijf daar. Zie wat zij ziet, voel wat zij voelt, en spreek met de woorden die zij kent en gebruikt. Lever je mooischrijverij maar in bij de firma Hallmark, of schrijf een apart boek over een poëtische schrijfster op het Groningse platteland. En onderschat je lezer niet. Die begrijpt meer dan je denkt, en bovendien heeft het verhaal veel meer impact als hij zelf dingen moet uitvogelen.
July 3, 2025
Read this for a book club where we read translated books. I absolutely loved this book! The various relationships in this book were very relatable especially regarding family given past and present circumstances. This books I think very accurately depicts the struggle people face with environmental destruction from big business and captures the hopelessness and eventually the hope one feels from these issues. Highly recommend!
February 12, 2021
Fantastisch. Ik had veel indrukken en beschrijvingen van het eindeloze Groningse landschap verwacht maar het was zoveel meer. Alle personages hebben mijn hart gestolen (nobody fucks with Fokko!) en ook nog wat van het boerenbedrijf geleerd tussendoor. Het boek was onbedoeld best activistisch maar vooral heel menselijk. Van mij mogen ze de hele bio-industrie opdoeken maar er zitten mensen achter en dat vergeet ik zelf wel eens. En die aardbevingen komen ook niet door de Beerenburg natuurlijk. Plusje voor de vogels ook! Lekker incoherente recensie weer, zoek het uit, lees zelf maar, joe! #siepeltrien
December 4, 2018
Vijf punten omdat je helemaal wordt meegenomen in de hopeloosheid van de Groningers tegenover de NAM. Het boek waarvan je hoopt dat het ook gelezen wordt door NAM en regering, en dan met het hart volledig open!
May 31, 2020
Schokland is het verhaal van een melkveebedrijf in Groningen. Het verhaal gaat over drie generaties, opa, dochter en kleindochter, die samen een veebedrijf runnen op de Groninger klei. Naast de zorgen en ellende die ze meemaken door de aardbevingen is er ook sprake van verschilllende inzichten. De kleindochter wil overgaan naar een biologisch bedrijf en met name haar moeder heeft het daar erg moeilijk mee. Het boek is een mengelmoes van een streekroman, met de spanning tussen de hoofdpersonen, hun stugge Groninger aard en ook de ontluikende liefde van de kleindochter met een boerin even verderop. Daarnaast is het ook te lezen als een aanklacht over de afhandeling van de aardbevingsschade door de NAM en de overheid en wat dat doet met de Groningers.
December 1, 2020
Als ervaringsdeskundige - Groninger, eigenaar van een woning met aardbevingsschade, werkende als architect in dit gebied - ben ik wellicht kritischer.
De sfeer en het taalgebruik voelen niet passend. De metaforen met vogels halen het rauwe randje van de penibele situatie af. Het toevoegen van het biologisch willen boeren door Femke leidt af van het thema.
Wie is er aan het woord, welk perspectief wordt er gebruikt? Dit is soms verwarrend.
Voor niet-insiders biedt het wel een inkijkje.
De sfeer en het taalgebruik voelen niet passend. De metaforen met vogels halen het rauwe randje van de penibele situatie af. Het toevoegen van het biologisch willen boeren door Femke leidt af van het thema.
Wie is er aan het woord, welk perspectief wordt er gebruikt? Dit is soms verwarrend.
Voor niet-insiders biedt het wel een inkijkje.
January 3, 2019
Wat me vooral zal bijblijven is de machteloosheid van de inwoners van het aardbevingsgebied in Groningen. Een tweede verhaallijn is de opvolging op de boerderij, en de wijze waarop. Voor stadsmensen wellicht interessant, als je er mee bekend bent minder goed uitgewerkt.
May 20, 2019
Indrukwekkend boek over een bijzonder gezin op een prachtige boerderij in Groningen dat getroffen wordt door de aardbevingen en hoe de overheid enorm slecht reageert. Mooi hoe de verschillende karakters tot leven komen!
February 24, 2019
Het verhaal is interessant maar het boek is niet heel goed geschreven.
January 5, 2022
A little rough, a lot of bleak times in these characters' lives, but ultimately rewarding. Also good if you want to get mad about fracking.
July 31, 2022
Prachtige geschreven! Geen saai boek over aardbevingsschade in Groningen maar een mooie roman die je meeneemt. En dan te bedenken dat de aardbevingsschade in Groningen nog steeds niet is afgerond.
August 19, 2023
Je krijgt een goed beeld van de situatie in Groningen en de gevolgen van de gaswinning
June 4, 2021
While this is a book about relationships and the impact that our past can have on our present, it is also a truly shocking indictment of the way humans treat the planet. The difference with this book is the way that humans are treated with the same indifference as the ground that we all survive on. This is a devastating story to read but its attraction is in the evocation of nature and landscape, the exploration of family and the way that love can be found in surprising places, but most of all, it is about adaptation, survival and hope. A masterpiece.
Displaying 1 - 13 of 13 reviews