What do you think?
Rate this book
Ημιζωές τόμος Α
«Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;» Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά… Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τον κόσμο των Ημιζωών.
604 pages, Paperback
First published May 28, 2021
23 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
June 24, 2021
https://dominicamat.blogspot.com/2021...
Βαθμολογία: 3.5/5
Τί είναι αυτό που μας κάνει να αναζητάμε καί να διαβάζουμε διαρκώς νέα βιβλία; Η ανάγκη μας για ψυχαγωγία,για να ξεφύγουμε -έστω καί για λίγο- από τα προβλήματα της καθημερινότητας,ή,γιατί θέλουμε να δούμε τα πάντα γύρω μας μέσα από μία άλλη οπτική,στη συγκεκριμένη περίπτωση,αυτή των εκάστοτε συγγραφέων; Η μυθοπλασία δύναται να διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες καί να μας καταστήσει πρωταγωνιστές/στριες σε υποθέσεις που έως σήμερα δεν είχε τύχει να λάβουμε μέρος,ή,που δεν υπάρχει πιθανότητα να συμβεί μελλοντικα. Για μένα αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που η ανάγνωση βιβλίων καταλαμβάνει ένα σημαντικό μερίδιο του ελεύθερου χρόνου μου. Συνεχίζοντας,λοιπόν,το επόμενο βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά ήταν το μυθιστόρημα ''Ημιζωές'' του συγγραφέα Νίκου Αγαθαγγελίδη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα βιβλίο που συνδυάζει το αστυνομικό με το κοινωνικό στοιχείο. Άλλωστε,είναι δύο έννοιες συνυφασμένες μεταξύ τους. Τί εννοώ με αυτό; Ένα,ή καί περισσότερα εγκλήματα,που μπορεί να λάβουν κατά καιρούς χώρα,έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία καί στους πολίτες αυτής. Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά γύρω μας καί να το αντιληφθούμε.
''Ημιζωές'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί ήθελα πολύ να ρωτήσω τον συγγραφέα για ποιον λόγο τον επέλεξε. ''Ημιζωές'' μία λέξη που τη συνθέτουν το ''ημί'' καί η λέξη ''ζωές''. Άραγε,δε ζούμε μία ολοκληρωμένη ζωή; Η ζωή μας είναι μισή μέχρι να βρούμε έναν άνθρωπο να πορευτούμε μαζί μέχρι το τέλος,ή,αυτό θα ισχύει όταν βρούμε ποιος είναι ο προορισμός/σκοπός που πρέπει να επιτελέσουμε; Καί ύστερα τί; Εκεί ολοκληρώνεται καί παύει να έχει νόημα; Οι όποιες απορίες μου,βέβαια,απαντήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης,αλλά φυσικά δεν θα σας τις αναφέρω εδώ. Θα πρέπει να τις βρείτε κι εσείς με τη σειρά σας διαβάζοντας το βιβλίο.
Ο συγγραφέας έχει μία αρκετά καλή πένα στην οποία στηρίζεται κι αρχίζει να ξεδιπλώνει πάνω στο χαρτί την υπόθεση του βιβλίου του. Καί αυτό με κάνει να είμαι πιο αυστηρή κι απαιτητική απέναντί του γιατί θεωρώ πως έχει δυνατότητες εξέλιξης. Ας περάσουμε,όμως,στα περαιτέρω. Ο συγγραφέας μας δίνει μία δυνατή -κατ'εμέ- εισαγωγή κι έπειτα συνεχίζει με πιο ήπιο τρόπο. Το λεξιλόγιο είναι άφθονο,η δομή του κειμένου ορθή,η χρήση των εκφραστικών μέσων γίνεται στον βαθμό καί με τον τρόπο που πρέπει καί οι περιγραφές των εικόνων άκρως γλαφυρές. Σταδιακά καθώς κυλούν οι σελίδες παρατηρούμε να αυξάνονται σε ένταση τα γεγονότα καί τα συναισθήματα ολοκληρώνοντας αυτό το πρώτο βιβλίο με ένα φινάλε που αφήνει ερωτήματα καί αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι στην πορεία.
Άν καί μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν μου ήταν τόσο αγαπητές οι πολυπρόσωπες ιστορίες,πλέον,μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πολύ γιατί μέσα από την ποικιλία των προσώπων που θα συναντήσω λαμβάνω περισσότερα απ'όσα περίμενα. Έτσι συνέβη κι εδώ. Ο συγγραφέας επιλέγει να εντάξει αρκετά πρόσωπα μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας του. Άνθρωποι διάφορων ηλικιών,κοινωνικών καί οικονομικών τάξεων,με τα όποια προβλήματα,πάθη,λάθη,σκέψεις καί επιθυμίες. Άνθρωποι παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους θα πρέπει να ενωθούν ηθελημένα,ή μη,κάτω από αυτό το παράδοξο παιχνίδι της μοίρας. Οι ζωές τους μοιάζουν να είναι δεμένες με αόρατα δεσμά που δεν είναι εύκολο να σπάσουν. Οι ήρωες καί οι ηρωϊδες θα το προσπαθήσουν. Θα τα καταφέρουν,ή όχι; Ένιωθα την αγωνία τους καί την ανάγκη τους να πετύχουν το σκοπό τους. Το μόνο που ίσως να άλλαζα να ήταν ο χρόνος ο οποίος δόθηκε στον καθένα καί στην καθεμία. Για μένα χρειαζόταν να ακούσω μερίδα αυτών λίγο παραπάνω. Βέβαια,δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο επόμενο βιβλίο. Οπότε αναμένουμε.
"Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;» Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά… Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τον κόσμο των Ημιζωών." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Στο βιβλίο πέρα από το αστυνομικό κομμάτι,υπάρχει καί το κοινωνικό. Ο συγγραφέας μέσα απ΄τις προσωπικές εμπειρίες ζωής των ηρώων καί των ηρωϊδων του θα μιλήσει για ζητήματα που απασχολούσαν καί συνεχίζουν καί το κάνουν μέχρι καί τις μέρες μας,πολύ πιθανόν καί μελλοντικά,αν εμείς δεν δώσουμε οριστικές λύσεις. Ζητήματα όπως ο ρατσισμός,οι προκαταλήψεις απέναντι σε ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες,σε ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρίσματα,οικογενειακοί δεσμοί,φιλικές καί ερωτικές σχέσεις κι ό,τι μπορεί να σχετιστεί με τους ανθρώπους όλα θα τεθούν υπό εξέταση. Πώς μπορούν όλα αυτά να σχετίζονται με τα εγκλήματα; Ποιος ο κοινός παρανομαστής;
Εν κατακλείδι,έχουμε στα χέρια μας ένα ενδιαφέρον βιβλίο που παρά τον σχετικά μεγάλο του όγκο (500 + σελίδες) διαβάζεται άκοπα καί με γρήγορο ρυθμό. Εγώ δε σας το κρύβω πως επιθυμώ να διαβάσω καί το επόμενο βιβλίο καθώς ο συγγραφέας εύστοχα ρίχνει μία αόρατη γέφυρη ανάμεσα στο πρώτο καί στο δεύτερο κι έχω την αίσθηση πως στέκομαι στη μέση αυτής κι θέλω να βρεθώ στην άλλη μεριά. Αν,λοιπόν,θέλετε κι εσείς να μάθετε τι κρύβεται πίσω από τον αινιγματικό τίτλο ''Ημιζωές'',δεν έχετε παρά να αναζητήσετε το βιβλίο.
Καλές σας αναγνώσεις!
Βαθμολογία: 3.5/5
Τί είναι αυτό που μας κάνει να αναζητάμε καί να διαβάζουμε διαρκώς νέα βιβλία; Η ανάγκη μας για ψυχαγωγία,για να ξεφύγουμε -έστω καί για λίγο- από τα προβλήματα της καθημερινότητας,ή,γιατί θέλουμε να δούμε τα πάντα γύρω μας μέσα από μία άλλη οπτική,στη συγκεκριμένη περίπτωση,αυτή των εκάστοτε συγγραφέων; Η μυθοπλασία δύναται να διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες καί να μας καταστήσει πρωταγωνιστές/στριες σε υποθέσεις που έως σήμερα δεν είχε τύχει να λάβουμε μέρος,ή,που δεν υπάρχει πιθανότητα να συμβεί μελλοντικα. Για μένα αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που η ανάγνωση βιβλίων καταλαμβάνει ένα σημαντικό μερίδιο του ελεύθερου χρόνου μου. Συνεχίζοντας,λοιπόν,το επόμενο βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά ήταν το μυθιστόρημα ''Ημιζωές'' του συγγραφέα Νίκου Αγαθαγγελίδη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα βιβλίο που συνδυάζει το αστυνομικό με το κοινωνικό στοιχείο. Άλλωστε,είναι δύο έννοιες συνυφασμένες μεταξύ τους. Τί εννοώ με αυτό; Ένα,ή καί περισσότερα εγκλήματα,που μπορεί να λάβουν κατά καιρούς χώρα,έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία καί στους πολίτες αυτής. Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά γύρω μας καί να το αντιληφθούμε.
''Ημιζωές'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί ήθελα πολύ να ρωτήσω τον συγγραφέα για ποιον λόγο τον επέλεξε. ''Ημιζωές'' μία λέξη που τη συνθέτουν το ''ημί'' καί η λέξη ''ζωές''. Άραγε,δε ζούμε μία ολοκληρωμένη ζωή; Η ζωή μας είναι μισή μέχρι να βρούμε έναν άνθρωπο να πορευτούμε μαζί μέχρι το τέλος,ή,αυτό θα ισχύει όταν βρούμε ποιος είναι ο προορισμός/σκοπός που πρέπει να επιτελέσουμε; Καί ύστερα τί; Εκεί ολοκληρώνεται καί παύει να έχει νόημα; Οι όποιες απορίες μου,βέβαια,απαντήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης,αλλά φυσικά δεν θα σας τις αναφέρω εδώ. Θα πρέπει να τις βρείτε κι εσείς με τη σειρά σας διαβάζοντας το βιβλίο.
Ο συγγραφέας έχει μία αρκετά καλή πένα στην οποία στηρίζεται κι αρχίζει να ξεδιπλώνει πάνω στο χαρτί την υπόθεση του βιβλίου του. Καί αυτό με κάνει να είμαι πιο αυστηρή κι απαιτητική απέναντί του γιατί θεωρώ πως έχει δυνατότητες εξέλιξης. Ας περάσουμε,όμως,στα περαιτέρω. Ο συγγραφέας μας δίνει μία δυνατή -κατ'εμέ- εισαγωγή κι έπειτα συνεχίζει με πιο ήπιο τρόπο. Το λεξιλόγιο είναι άφθονο,η δομή του κειμένου ορθή,η χρήση των εκφραστικών μέσων γίνεται στον βαθμό καί με τον τρόπο που πρέπει καί οι περιγραφές των εικόνων άκρως γλαφυρές. Σταδιακά καθώς κυλούν οι σελίδες παρατηρούμε να αυξάνονται σε ένταση τα γεγονότα καί τα συναισθήματα ολοκληρώνοντας αυτό το πρώτο βιβλίο με ένα φινάλε που αφήνει ερωτήματα καί αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι στην πορεία.
Άν καί μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν μου ήταν τόσο αγαπητές οι πολυπρόσωπες ιστορίες,πλέον,μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πολύ γιατί μέσα από την ποικιλία των προσώπων που θα συναντήσω λαμβάνω περισσότερα απ'όσα περίμενα. Έτσι συνέβη κι εδώ. Ο συγγραφέας επιλέγει να εντάξει αρκετά πρόσωπα μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας του. Άνθρωποι διάφορων ηλικιών,κοινωνικών καί οικονομικών τάξεων,με τα όποια προβλήματα,πάθη,λάθη,σκέψεις καί επιθυμίες. Άνθρωποι παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους θα πρέπει να ενωθούν ηθελημένα,ή μη,κάτω από αυτό το παράδοξο παιχνίδι της μοίρας. Οι ζωές τους μοιάζουν να είναι δεμένες με αόρατα δεσμά που δεν είναι εύκολο να σπάσουν. Οι ήρωες καί οι ηρωϊδες θα το προσπαθήσουν. Θα τα καταφέρουν,ή όχι; Ένιωθα την αγωνία τους καί την ανάγκη τους να πετύχουν το σκοπό τους. Το μόνο που ίσως να άλλαζα να ήταν ο χρόνος ο οποίος δόθηκε στον καθένα καί στην καθεμία. Για μένα χρειαζόταν να ακούσω μερίδα αυτών λίγο παραπάνω. Βέβαια,δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο επόμενο βιβλίο. Οπότε αναμένουμε.
"Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;» Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά… Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τον κόσμο των Ημιζωών." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Στο βιβλίο πέρα από το αστυνομικό κομμάτι,υπάρχει καί το κοινωνικό. Ο συγγραφέας μέσα απ΄τις προσωπικές εμπειρίες ζωής των ηρώων καί των ηρωϊδων του θα μιλήσει για ζητήματα που απασχολούσαν καί συνεχίζουν καί το κάνουν μέχρι καί τις μέρες μας,πολύ πιθανόν καί μελλοντικά,αν εμείς δεν δώσουμε οριστικές λύσεις. Ζητήματα όπως ο ρατσισμός,οι προκαταλήψεις απέναντι σε ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες,σε ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρίσματα,οικογενειακοί δεσμοί,φιλικές καί ερωτικές σχέσεις κι ό,τι μπορεί να σχετιστεί με τους ανθρώπους όλα θα τεθούν υπό εξέταση. Πώς μπορούν όλα αυτά να σχετίζονται με τα εγκλήματα; Ποιος ο κοινός παρανομαστής;
Εν κατακλείδι,έχουμε στα χέρια μας ένα ενδιαφέρον βιβλίο που παρά τον σχετικά μεγάλο του όγκο (500 + σελίδες) διαβάζεται άκοπα καί με γρήγορο ρυθμό. Εγώ δε σας το κρύβω πως επιθυμώ να διαβάσω καί το επόμενο βιβλίο καθώς ο συγγραφέας εύστοχα ρίχνει μία αόρατη γέφυρη ανάμεσα στο πρώτο καί στο δεύτερο κι έχω την αίσθηση πως στέκομαι στη μέση αυτής κι θέλω να βρεθώ στην άλλη μεριά. Αν,λοιπόν,θέλετε κι εσείς να μάθετε τι κρύβεται πίσω από τον αινιγματικό τίτλο ''Ημιζωές'',δεν έχετε παρά να αναζητήσετε το βιβλίο.
Καλές σας αναγνώσεις!
July 10, 2021
"Ημιζωές". Ζωές που έμειναν μισές νεαρών κοριτσιών που βρήκαν τον θάνατο με αποτρόπαιο τρόπο. Αλλά και ζωές πολλών χαρακτήρων που έμειναν μισές, επειδή δεν μπορούν να ολοκληρωθούν συναισθηματικά και ψυχικά... Ο ενδιαφέρων τίτλος είναι αντιπροωπευτικός και του περιεχομένου.
Οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, ολόκληρη η πλοκή, όλα έχουν ένα απίστευτο βάθος. Ο συγγραφέας έχει υφάνει έναν ολόκληρο κόσμο με τόση αληθοφάνεια που είναι αξιοθαύμαστη. Δεν ξενίζει τίποτα. Ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι καλοδουλεμένη. Το καθετί λέγεται όπως θα έπρεπε να ειπωθεί και στη σωστή στιγμή, κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται πως κομμάτι-κομμάτι ολοκληρώνει το παζλ, για να καταλάβει στο τέλος πως είναι μισό. Το λεξιλόγιο πλούσιο, χωρίς να επαναλαμβάνονται φράσεις. Η γραφή ρέουσα. Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός πως, ενώ δεν προβαίνει σε λεπτομερείς περιγραφές ο συγγραφέας, καταφέρνει με τη σωστή και κατάλληλη παρουσίαση, να εντάσσει τον αναγνώστη μέσα στο κλίμα και το περιβάλλον με μεγάλη επιτυχία, τόση που είναι σαν να βλέπει αυτά που διαβάζει ζωντανά μπροστά του και να αγωνιά.
Παρόλο που οι ήρωες είναι αρκετοί, δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα σύγχυσης. Όσον αφορά στην εύρεση του εγκληματία, ο αναγνώστης μένει με την απορία ακόμη και μέχρι το τέλος, το οποίο έχει απίστευτη κορύφωση και προκαλεί έντονη ανυπομονησία για τη συνέχεια του δεύτερου τόμου. Μονάχα υποψίες μπορεί να έχει και να κάνει υποθέσεις.
Τόσο το μέγεθος του βιβλίου (600 σελίδες), το οποίο μάλιστα έχει και συνέχεια, όσο και το είδος του και το ποιόν του, που χαρακτηρίζεται από ωριμότητα και το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και έρευνας είναι εμφανές, παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα, θυμίζει μεγάλους Σκανδιναβούς συγγραφείς. Δεν είναι τυχαίο που καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, είχα την εντύπωση πως διάβαζα μεταφρασμένη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία.
Εν ολίγοις, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο "Ημιζωές" του αγαπητού και πολλά υποσχόμενου Νίκου Αγαθαγγελίδη σε όλους τους λάτρεις αστυνομικών μυθιστορημάτων και εγκλήματος, αλλά και όχι μόνο.
Παραθέτω και ένα απόσπασμα που μου άρεσε πολύ και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, όπως και την επιστήμη της Εγκληματολογίας εξάλλου, πολλές φορές όμως όχι και την κοινή γνώμη...
"Η εγκληματικότητα δεν υπάρχει στο γενετικό υλικό κανενός, κύριε Ζανό. Το να καταδικάσετε εκατοντάδες ανθρώπους με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος σάς καθιστά επικίνδυνο για την κοινωνία που νομίζετε ότι θα θεραπεύσετε. Εδώ δε μιλάμε για βακτήρια, αλλά για ανθρώπινες ψυχές. Και όποιος είναι τόσο ανόητος που δεν μπορεί να το δει, τότε πρέπει να ψάξει τι λάθος υπάρχει μέσα του. Η εγκληματικότητα δεν είναι η αιτία, αλλά το επακόλουθο της αποτυχίας ενός συστήματος να ενσωματώσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη να ενσωματωθούν".
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια, φίλε μου! Δεν κρατιέμαι για τη συνέχεια, όπως δεν κρατιόμουν να δω τι θα γίνει παρακάτω, καθώς διάβαζα και αυτόν τον τόμο, τον οποίο τελείωσα μέσα σε πέντε μέρες! Έχεις κερδίσει τον θαυμασμό μου!
Οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, ολόκληρη η πλοκή, όλα έχουν ένα απίστευτο βάθος. Ο συγγραφέας έχει υφάνει έναν ολόκληρο κόσμο με τόση αληθοφάνεια που είναι αξιοθαύμαστη. Δεν ξενίζει τίποτα. Ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι καλοδουλεμένη. Το καθετί λέγεται όπως θα έπρεπε να ειπωθεί και στη σωστή στιγμή, κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται πως κομμάτι-κομμάτι ολοκληρώνει το παζλ, για να καταλάβει στο τέλος πως είναι μισό. Το λεξιλόγιο πλούσιο, χωρίς να επαναλαμβάνονται φράσεις. Η γραφή ρέουσα. Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός πως, ενώ δεν προβαίνει σε λεπτομερείς περιγραφές ο συγγραφέας, καταφέρνει με τη σωστή και κατάλληλη παρουσίαση, να εντάσσει τον αναγνώστη μέσα στο κλίμα και το περιβάλλον με μεγάλη επιτυχία, τόση που είναι σαν να βλέπει αυτά που διαβάζει ζωντανά μπροστά του και να αγωνιά.
Παρόλο που οι ήρωες είναι αρκετοί, δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα σύγχυσης. Όσον αφορά στην εύρεση του εγκληματία, ο αναγνώστης μένει με την απορία ακόμη και μέχρι το τέλος, το οποίο έχει απίστευτη κορύφωση και προκαλεί έντονη ανυπομονησία για τη συνέχεια του δεύτερου τόμου. Μονάχα υποψίες μπορεί να έχει και να κάνει υποθέσεις.
Τόσο το μέγεθος του βιβλίου (600 σελίδες), το οποίο μάλιστα έχει και συνέχεια, όσο και το είδος του και το ποιόν του, που χαρακτηρίζεται από ωριμότητα και το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και έρευνας είναι εμφανές, παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα, θυμίζει μεγάλους Σκανδιναβούς συγγραφείς. Δεν είναι τυχαίο που καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, είχα την εντύπωση πως διάβαζα μεταφρασμένη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία.
Εν ολίγοις, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο "Ημιζωές" του αγαπητού και πολλά υποσχόμενου Νίκου Αγαθαγγελίδη σε όλους τους λάτρεις αστυνομικών μυθιστορημάτων και εγκλήματος, αλλά και όχι μόνο.
Παραθέτω και ένα απόσπασμα που μου άρεσε πολύ και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, όπως και την επιστήμη της Εγκληματολογίας εξάλλου, πολλές φορές όμως όχι και την κοινή γνώμη...
"Η εγκληματικότητα δεν υπάρχει στο γενετικό υλικό κανενός, κύριε Ζανό. Το να καταδικάσετε εκατοντάδες ανθρώπους με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος σάς καθιστά επικίνδυνο για την κοινωνία που νομίζετε ότι θα θεραπεύσετε. Εδώ δε μιλάμε για βακτήρια, αλλά για ανθρώπινες ψυχές. Και όποιος είναι τόσο ανόητος που δεν μπορεί να το δει, τότε πρέπει να ψάξει τι λάθος υπάρχει μέσα του. Η εγκληματικότητα δεν είναι η αιτία, αλλά το επακόλουθο της αποτυχίας ενός συστήματος να ενσωματώσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη να ενσωματωθούν".
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια, φίλε μου! Δεν κρατιέμαι για τη συνέχεια, όπως δεν κρατιόμουν να δω τι θα γίνει παρακάτω, καθώς διάβαζα και αυτόν τον τόμο, τον οποίο τελείωσα μέσα σε πέντε μέρες! Έχεις κερδίσει τον θαυμασμό μου!
January 27, 2023
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα! Ένας νέος άνθρωπος γράφει με ωριμότητα, δημιουργεί χαρακτήρες - συμπαθητικούς και μη- με βάθος, σε ένα βιβλίο που σε κρατάει σε εγρήγορση για 600 σελίδες! Ένα αστυνομικό με τροφή για σκέψη. Ανυπομονώ να αρχίσω τον δεύτερο τόμο, να δω αν δύο Ημιζωές θα κάνουν μια ολοκληρωμένη ζωή!
March 28, 2022
Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο…
Θα ξεκινήσω από το είδος. Στην αρχή θα το χαρακτήριζα καθαρόαιμο αστυνομικό. Ο Άλαν μού θυμίζει λίγο χαρακτήρες όπως ο Πάτρικ από το Mentalist (αν δεν το έχετε δει, σπεύστε) που εκτός από την εξυπνάδα, έχουν ένα μοναδικό ταλέντο: να βλέπουν πράγματα που οι άλλοι αγνοούν. Στην πορεία όμως τα πράγματα αλλάζουν και το αστυνομικό παντρεύεται αρμονικά με το κοινωνικό. Θέματα όμως ο ρατσισμός θίγονται με σεβασμό και έρχονται στο προσκήνιο. Ο συγγραφέας επιλέγει να εντάξει αρκετά πρόσωπα στην αφήγηση, δίνοντας στον αναγνώστη μια πιο πολύπλευρη κατανόηση της ιστορίας. Διαφορετικοί άνθρωποι και ιστορίες ξετυλίγονται και μπλέκονται. Οι Ημιζωές είχαν εν τέλει λίγο από όλα.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στον πρόλογο του βιβλίου, που θεωρώ πως αποτελεί εξαιρετικό δείγμα γραφής. Από την πρώτη σελίδα με έκανε να κολλήσω και το βιβλίο, παρότι καθόλου μικρό, διαβάστηκε απνευστί. Η οπτική με την οποία δόθηκε η αποκάλυψη του φόνου είναι εμπνευσμένη και ανοίγει την τριλογία, όπως μαθαίνω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και μιας και αναφέρθηκα στην τριλογία, να πω ότι δεν το ήξερα ξεκινώντας το βιβλίο, παρόλο που υπήρχε στο εξώφυλλο σχετική αναφορά. Πλησιάζοντας προς το τέλος είχα φρικάρει, γιατί δεν υπήρχαν αρκετές σελίδες, για να γίνουν όσα έπρεπε. Η τελευταία πρόταση με έκανε να διψώ για τη συνέχεια, η οποία έρχεται, ευτυχώς για μένα, σύντομα.
Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης, παρότι κάτοικος Ελλάδας, φαίνεται πως είναι γνώστης της αμερικανικής πραγματικότητας και πως έχει ερευνήσει σε βάθος αρκετά ζητήματα από τον τρόπο που γράφει. Από τον ρατσισμό μέχρι τη σημασία του κογιότ στην κουλτούρα των ιθαγενών, όλα βγάζουν νόημα και συνεισφέρουν στο σύνολο.
Οι χαρακτήρες έχουν βάθος, προσωπικότητα και φωνή που ξεχωρίζει, ενώ οι διάλογοι είναι εμπνευσμένοι, άμεσοι και ξεκούραστοι. Το λεξιλόγιο πλούσιο, χωρίς να επαναλαμβάνονται φράσεις, η γραφή άμεση, γρήγορη, απλή αλλά όχι απλοϊκή. Ο Άλαν είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά όχι μόνο.
Συνολικά, οι Ημιζωές είναι ένα γρήγορο αστυνομικό μυθιστόρημα, που διαβάζεται ευχάριστα, με χαρακτήρες τρισδιάστατους, μοναδικούς και μια πλοκή που, ενώ φαίνεται στρωμένη, αποκαλύπτεται σιγά σιγά πόσο μπλεγμένη είναι στην πραγματικότητα. Τα κομμάτια του παζλ είναι διάσπαρτα και ανυπομονώ να μπουν στη σειρά στη συνέχεια.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Θα ξεκινήσω από το είδος. Στην αρχή θα το χαρακτήριζα καθαρόαιμο αστυνομικό. Ο Άλαν μού θυμίζει λίγο χαρακτήρες όπως ο Πάτρικ από το Mentalist (αν δεν το έχετε δει, σπεύστε) που εκτός από την εξυπνάδα, έχουν ένα μοναδικό ταλέντο: να βλέπουν πράγματα που οι άλλοι αγνοούν. Στην πορεία όμως τα πράγματα αλλάζουν και το αστυνομικό παντρεύεται αρμονικά με το κοινωνικό. Θέματα όμως ο ρατσισμός θίγονται με σεβασμό και έρχονται στο προσκήνιο. Ο συγγραφέας επιλέγει να εντάξει αρκετά πρόσωπα στην αφήγηση, δίνοντας στον αναγνώστη μια πιο πολύπλευρη κατανόηση της ιστορίας. Διαφορετικοί άνθρωποι και ιστορίες ξετυλίγονται και μπλέκονται. Οι Ημιζωές είχαν εν τέλει λίγο από όλα.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στον πρόλογο του βιβλίου, που θεωρώ πως αποτελεί εξαιρετικό δείγμα γραφής. Από την πρώτη σελίδα με έκανε να κολλήσω και το βιβλίο, παρότι καθόλου μικρό, διαβάστηκε απνευστί. Η οπτική με την οποία δόθηκε η αποκάλυψη του φόνου είναι εμπνευσμένη και ανοίγει την τριλογία, όπως μαθαίνω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και μιας και αναφέρθηκα στην τριλογία, να πω ότι δεν το ήξερα ξεκινώντας το βιβλίο, παρόλο που υπήρχε στο εξώφυλλο σχετική αναφορά. Πλησιάζοντας προς το τέλος είχα φρικάρει, γιατί δεν υπήρχαν αρκετές σελίδες, για να γίνουν όσα έπρεπε. Η τελευταία πρόταση με έκανε να διψώ για τη συνέχεια, η οποία έρχεται, ευτυχώς για μένα, σύντομα.
Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης, παρότι κάτοικος Ελλάδας, φαίνεται πως είναι γνώστης της αμερικανικής πραγματικότητας και πως έχει ερευνήσει σε βάθος αρκετά ζητήματα από τον τρόπο που γράφει. Από τον ρατσισμό μέχρι τη σημασία του κογιότ στην κουλτούρα των ιθαγενών, όλα βγάζουν νόημα και συνεισφέρουν στο σύνολο.
Οι χαρακτήρες έχουν βάθος, προσωπικότητα και φωνή που ξεχωρίζει, ενώ οι διάλογοι είναι εμπνευσμένοι, άμεσοι και ξεκούραστοι. Το λεξιλόγιο πλούσιο, χωρίς να επαναλαμβάνονται φράσεις, η γραφή άμεση, γρήγορη, απλή αλλά όχι απλοϊκή. Ο Άλαν είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά όχι μόνο.
Συνολικά, οι Ημιζωές είναι ένα γρήγορο αστυνομικό μυθιστόρημα, που διαβάζεται ευχάριστα, με χαρακτήρες τρισδιάστατους, μοναδικούς και μια πλοκή που, ενώ φαίνεται στρωμένη, αποκαλύπτεται σιγά σιγά πόσο μπλεγμένη είναι στην πραγματικότητα. Τα κομμάτια του παζλ είναι διάσπαρτα και ανυπομονώ να μπουν στη σειρά στη συνέχεια.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
September 20, 2025
Πρέπει να ευχαριστήσω τον Mike the fighter που μέσω αυτού ανακάλυψα αυτό το βιβλίο-διαμαντάκι. Είδα μια live συζήτηση που είχε με τον συγγραφέα και αμέσως αποφάσισα να το διαβάσω. Έχω την αδυναμία να θέλω να συμπαθώ τον άνθρωπο πίσω από το έργο και ο Νίκος Αγαθαγγελίδης έδειχνε φωτεινός, αισιόδοξος και χαμογελαστός. Εκεί κατάλαβα ότι βρήκα κάτι που θα με κερδίσει.
(Σημείωση: δεν τον γνωρίζω προσωπικά.)
Πού να φανταστώ ότι πίσω από το ευγενικό παρουσιαστικό κρυβόταν ένα ευρηματικό και σκοτεινό μυαλό; Όταν ξεκίνησα το βιβλίο, σταμάτησα για να ελέγξω μήπως πρόκειται για μεταφρασμένη λογοτεχνία. Δεν ήταν. Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης, με τις εκδόσεις Υδροπλάνο, μας δίνει ένα καθαρά ελληνικό έργο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα.
Οι σελίδες κυλούσαν αβίαστα, η υπόθεση δεν έκανε πουθενά κοιλιά, οι χαρακτήρες εναλλάσσονταν καταθέτοντας ο καθένας το δικό του κομμάτι μέσω του αφηγητή και όλα έδεσαν σε ένα υπέροχο μυστήριο. Το βρήκα απολύτως εθιστικό. Διαβάζω πάντα στο λεωφορείο από και προς τη δουλειά. Με τις Ημιζωές εύχομαι να δούλευα σε πιο μακρινό μέρος, μόνο και μόνο για να έχω περισσότερο χρόνο ανάγνωσης.
Πολυπρόσωπο, πολυεπίπεδο, πολυδιάστατο, καλογραμμένο και προσεγμένο. Πολύ ταλέντο – και μάλιστα στο πρώτο του βιβλίο. Δηλώνω φαν.
Αν υπάρχει αρνητικό, είναι ότι δεν είχα προνοήσει να αγοράσω και τον Β΄ Τόμο. Το βιβλίο γράφει ξεκάθαρα «Τόμος Α», αλλά ήλπιζα ότι θα αποκαλυφθεί ο ένοχος. Τελικά, η ιστορία συνεχίζεται.
Όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση, «κανείς δεν τρώει μόνο ένα». Το ίδιο ισχύει και εδώ: κανείς δεν διαβάζει μόνο τον πρώτο τόμο. Πάρτε και τους δύο μαζί.
(Σημείωση: δεν τον γνωρίζω προσωπικά.)
Πού να φανταστώ ότι πίσω από το ευγενικό παρουσιαστικό κρυβόταν ένα ευρηματικό και σκοτεινό μυαλό; Όταν ξεκίνησα το βιβλίο, σταμάτησα για να ελέγξω μήπως πρόκειται για μεταφρασμένη λογοτεχνία. Δεν ήταν. Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης, με τις εκδόσεις Υδροπλάνο, μας δίνει ένα καθαρά ελληνικό έργο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα.
Οι σελίδες κυλούσαν αβίαστα, η υπόθεση δεν έκανε πουθενά κοιλιά, οι χαρακτήρες εναλλάσσονταν καταθέτοντας ο καθένας το δικό του κομμάτι μέσω του αφηγητή και όλα έδεσαν σε ένα υπέροχο μυστήριο. Το βρήκα απολύτως εθιστικό. Διαβάζω πάντα στο λεωφορείο από και προς τη δουλειά. Με τις Ημιζωές εύχομαι να δούλευα σε πιο μακρινό μέρος, μόνο και μόνο για να έχω περισσότερο χρόνο ανάγνωσης.
Πολυπρόσωπο, πολυεπίπεδο, πολυδιάστατο, καλογραμμένο και προσεγμένο. Πολύ ταλέντο – και μάλιστα στο πρώτο του βιβλίο. Δηλώνω φαν.
Αν υπάρχει αρνητικό, είναι ότι δεν είχα προνοήσει να αγοράσω και τον Β΄ Τόμο. Το βιβλίο γράφει ξεκάθαρα «Τόμος Α», αλλά ήλπιζα ότι θα αποκαλυφθεί ο ένοχος. Τελικά, η ιστορία συνεχίζεται.
Όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση, «κανείς δεν τρώει μόνο ένα». Το ίδιο ισχύει και εδώ: κανείς δεν διαβάζει μόνο τον πρώτο τόμο. Πάρτε και τους δύο μαζί.
June 4, 2022
3.5 αστέρια
Ένα καλογραμμένο βιβλίο από έναν νέο έλληνα συγγραφέα.
Ενδιαφέρον ατσυνομική ιστορία με αρκετές ανατροπές.
Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης κάνει πολύ καλή δουλειά με τους χαρακτήρες του και γενικά φτιάχνει ένα σασπένς και στο τέλος αναγκάζεσαι να θες να διαβάσεις και το επόμενο μέρος της ιστορίας αυτής.
Ένα αρνητικά, που ωστόσο εμένα δεν μου χάλασαν την χαρά του διαβάσματος αυτού του βιβλίου. Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα καλό θα ήταν να μην έχουμε τόσους πολλούς πρωταγωνιστές σε πρώτο πρόσωπο, γιατί σε κάποιον που δεν είναι πολύ του διαβάσματος θα τον κουράσει αυτός ο τρόπος αφήγησης. Εγώ προσωπικά μετά τις 100 σελίδες συνήθισα στον τρόπο αφήγησης και μπόρεσα να συγκρατήσω ποιος είναι ποιος.
Περιμένω πολλά από τον συγκεκριμένο συγγραφέα και θα χαρώ να διαβάσω κι άλλα βιβλία του στο μέλλον.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο από έναν νέο έλληνα συγγραφέα.
Ενδιαφέρον ατσυνομική ιστορία με αρκετές ανατροπές.
Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης κάνει πολύ καλή δουλειά με τους χαρακτήρες του και γενικά φτιάχνει ένα σασπένς και στο τέλος αναγκάζεσαι να θες να διαβάσεις και το επόμενο μέρος της ιστορίας αυτής.
Ένα αρνητικά, που ωστόσο εμένα δεν μου χάλασαν την χαρά του διαβάσματος αυτού του βιβλίου. Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα καλό θα ήταν να μην έχουμε τόσους πολλούς πρωταγωνιστές σε πρώτο πρόσωπο, γιατί σε κάποιον που δεν είναι πολύ του διαβάσματος θα τον κουράσει αυτός ο τρόπος αφήγησης. Εγώ προσωπικά μετά τις 100 σελίδες συνήθισα στον τρόπο αφήγησης και μπόρεσα να συγκρατήσω ποιος είναι ποιος.
Περιμένω πολλά από τον συγκεκριμένο συγγραφέα και θα χαρώ να διαβάσω κι άλλα βιβλία του στο μέλλον.
April 23, 2023
Δεν έχω να πω πολλά για να είμαι ειλικρινής. Είναι απλά μία εξαιρετική ιστορία που πατάει πάνω στους χαρακτήρες και μας δείχνει πολλές πτυχές της σημερινής κοινωνίας μέσα από τις Ημιζωές τους. Ήταν μία καλοδουλεμένη πλοκή με πολλή αγωνία και ρεαλιστικούς διαλόγους που δούλεψαν άψογα σε κάθε μέρος του βιβλίου. Προσωπική μου προτίμηση ενδεχομένως να ήταν λίγο λιγότερες εναλλαγές POV σε κάποια σημεία. Κατά τα άλλα, εξαιρετικό, μπράβο! Ανυπομονώ να αρχίσω το δεύτερο!
December 20, 2021
Ευφυές βιβλίο και πολλά υποσχόμενο!
September 13, 2022
https://youtu.be/TP7pzRJyXRw εδώ είναι η κριτική μου για το βιβλίο δείτε το αξίζει
Displaying 1 - 9 of 9 reviews