Bambi, bijna zestien, is vastbesloten om uit de ellende te ontsnappen. Ze leidt een gewelddadige jeugdbende en heeft een kleine goudmijn gevonden: zij en haar vriendinnen gaan online op zoek naar welstellende sugardaddy's die arme meisjes in bescherming willen nemen. Bambi doet zich voor als de perfecte prooi. Alleen houdt ze niet van verleiden. Al wat men haar niet uit zichzelf aanbiedt, neemt ze met harde hand. Bambi en haar bende gebruiken agressie om het geweld in hun eigen omgeving het hoofd te bieden. Bambi is prooi en jager tegelijk. Ze slaat terug, zelfs als ze niet geslagen wordt.
Caroline de Mulder, née à Gand en 1976, est un écrivain belge de langue française. Elle réside à la fois à Paris et à Namur où elle est chargée de plusieurs cours de littérature aux Facultés Notre- Dame de la Paix.
Élevée en Néerlandais par ses parents, elle alterne ensuite des études en français et en néerlandais, primaires à Mouscron, secondaire à Courtrai, philologie romane à Namur, puis à Gand et enfin à Paris.
L'auteur qui aime dire avoir deux langues maternelles, a donc appris à écrire en néerlandais et à lire en français.
En 2010 , son premier roman "Ego Tango" (consacré au milieu du tango parisien, milieu qu'elle a elle même fréquenté assidûment), lui vaut d'être sélectionnée avec 4 autres écrivains pour la finale du prix Rossel. Elle est la cadette de la sélection et remporte le prix.
Elle publie en 2012 un premier essai : "Libido sciendi : Le Savant, le Désir, la Femme", aux éditions du Seuil. La même année, elle publie également un second roman ("Nous les bêtes traquées", aux éditions Champ Vallon) lors de la rentrée littéraire.
Chez Actes Sud, elle punlie, en 2014, "Bye Bye Elvis" et, en 2017, "Calcaires".
Hilda, alias Bambi, n'a pas 16 ans, un père qui s'est barré, une mère alcoolique , un « beau père » éphémère dont elle aimerait bien se venger, et des copines prêtes à la suivre sur ses mauvais coups : appâter des hommes, si possible « un vrai beau pigeon très friqué » sur un site de speed dating et leur soutirer argent et tout ce qui brille sous la menace de son Sig Sauer ( seul héritage paternel !) Un petit gang d'adolescentes en somme, en révolte contre la société entière et bien décidées à prendre ce que la vie ne leur a pas donné : « Veni, vidi, Gucci ! La vie est une pute, faut la bouyave. »
Un portrait très dur d'une ado qui derrière un look angélique cache un mental de prédatrice, et qui , de victime, devient bourreau. L'ambiance est donnée dès la première phrase : « D'instinct elle recule, le Sig Sauer caché dans le dos. Elle est tout menue et ravissante, et maquillée à faire peur. Des yeux avec des peintures de guerre et des couleurs de tranchée et de boue dévorée, mais un visage en coeur, des arêtes fines. Elle porte un jeans slim et marche pieds nus ».
Caroline de Mulder dit s'être inspirée des gangs de filles qui sévissent dans les grandes villes mais aussi du phénomène .de «sugar dating » qui , selon le concept officiel, repose sur des relations « mutuellement bénéfiques » entre un(e) « baby » qui a envie de s'élever socialement et d'élever son niveau de vie, et un « daddy » qui a les moyens de s'offrir une relation sur mesure. Un phénomène qui a pris encore plus d'ampleur avec la crise sanitaire et la précarité étudiante, nous disent les journaux, et qui ressemble beaucoup à de la prostitution déguisée.
Un roman noir, très noir, trash même, d'une écriture très travaillée mêlant argot des cités, verlan et langage sms , et ponctuée de morceaux de rap.
« Autour de sept cent cinquante dolls au total, alors ? Pour la maille, ça vaut pas la bicrave. Je fais dans les cinq cents facile en poussant dix grammes »
C'est un style, il faut aimer, j'ai eu du mal, je l'avoue. Une auteure belge que je découvre, à suivre certainement.
Een rauw verhaal over opgroeien onder zware omstandigheden. Wat het voor mij lastig maakte om in het verhaal te komen was alle straattaal die gebruikt werd. Achterin het boek zit een verklarende woordenlijst, maar als je 3x per bladzijde naar de woordenlijst moet is dat behoorlijk storend.
Ondanks alle shit die Bambi te verduren heeft (gehad), kon ik toch geen sympathie opbrengen voor de dingen die ze andere mensen aandoet. Aan het eind van het boek lijkt er nog even gehint te worden dat het allemaal niet zo is/was als Bambi heeft vertelt, maar daar kom je niet meer achter.
Caroline De Mulder was een nobele onbekende auteur maar de titel van haar boek sprak me genoeg aan om hem uit de ruilkast te halen. Bambi lust je rauw. Een boek van 2021 dat vertaald werd uit het Frans. In die taal luidde de titel, Manger Bambi. ???? Dat lijkt mij eerder een slecht vervolg op de tekenfilm van Bambi. De Mulder is een Belgische schrijfster met een tweetalige opvoeding. Zij is werkzaam als professor letterkunde. Haar schrijfsels wonnen al verschillende prijzen, waaronder de Rosselprijs, de grootste literatuurprijs in Wallonië. Mijn gedacht Bambi lust je rauw. Simpele cover van een gebouw waar een jongedame zich omkleed voor het raam. Het enige raam waar licht brandt. Zowel de cover als de titel zijn passend voor het verhaal. (Niets zo ambetant als een titel of cover die je na het lezen nog steeds niet kan linken aan het verhaal. ) Nog nooit,maar dan ook nooit, las ik een boek waarin een hoofdpersonage zoveel woede, zoveel agressie uitstraalt. Bambi lust ze echt wel rauw. Mulder zet hier een verhaal neer dat echt wel binnenkomt bij het lezen. Naarmate ik verder las leerde ik wel waar die woede vandaan komt. Maar daarbij kwam ook wel het besef dat dit in de huidige maatschappij ook wel gebeurt. De jongelui die het verkeerde pad optrekken omdat de thuissituatie verknipt is. Mulder zet Bambi neer als een agressieve tiener omringt door foute vrienden en geen grondig opvangnet thuis. De schrijfstijl leest vlot. Mulder nam de keuze om de jeugd in het verhaal te laten discussiëren in onvervalste jongerentaal. Ik vermoed dat Petra Van Caneghem er een serieuze kluif aan gehad heeft om dit boek te vertalen. Maar ze heeft het er goed vanaf gebracht. Het verhaal bouwt echt op naar het laatste hoofdstuk. Het deel van het boek waar alles tot ontploffing komt. De personages komen op mij wel als waarheidsgetrouw over. Sommige puntjes twijfel ik wel aan, maar voor negentig procent zit het wel snor. Een onverwacht slot was het niet. Ik had al een vermoeden over wat er nog ging gebeuren. Maar dat mag natuurlijk ook wel eens gebeuren. Conclusie De conclusie is dat dit verhaal mogelijks een verborgen deel van onze maatschappij bloot legt. Het ontsporen van jonge mensen die in erbarmelijke omstandigheden dienen op te groeien. En dat zonder een degelijk vangnet van de overheid. Een rauw verhaal dat binnenkomt, dat heb ik gelezen. Een verhaal waar woede en agressie uit de gedrukte letters druipt. Na het lezen prijs ik mij gelukkig met het vangnet dat ik mijn kinderen kan aanbieden. Het is geen waargebeurd verhaal , maar het zou er wel één kunnen zijn.
📌Au croisement exact de la littérature blanche et de la noire se trouve Manger Bambi, plongée onirique et fracassante dans la vie d’une gamine qui inspire autant la pitié que la tristesse. Difficile de rendre avec justesse les émotions contradictoires que la plume grasse et précise de Caroline de Mulder fait naître. L’auteure a fait le choix d’utiliser le phrasé et le vocabulaire quivabien, si bien qu’au début, c’est un peu la plongée dans un langage étranger.
📌Et puis, jaillissant comme des puits de lumière dans le noir du monde, la vision du monde de Bambi vous étreint et vous fait presque honte de lire sa vie de loin.
📌Caroline de Mulder a su rendre avec justesse l’ambivalence de ces femmes enfants, ces petits chatons mignons qui se transforment en carnivores assoiffés de sang avant même le premier verre de champagne, cette désespérance de la misère, pas simplement la pauvreté, la misère sociale, intellectuelle, économique, culturelle, ces déclassés qu’on ne voyait pas, avant, avant que la téléréalité entrouvre la porte de leur cave et se mette à leur donner des espoirs, et, pire, nous rappelle qu’ils existent même quand on ferme les yeux et qu’on se bouche le nez.
📌Caroline de Mulder montre aussi comme personne, profs, flics, juges ou travailleurs sociaux (les soldats de première ligne qui se confrontent à cette misère que nous ignorons bien consciencieusement) ne sait vraiment appréhender cette réalité là, poignante, révoltante, écœurante.
📚Je choisis de le lire comme un cri d’amour pour une jeunesse abandonnée, paumée, vomie même, mais c’est aussi la transcription blanche d’un sous-monde bien noir.
Bambi, die eigenlijk Hilda heet, is bijna zestien en met haar engelengezichtje en kleine slanke lijfje, denkt ze een uitweg te hebben gevonden uit hun ellende. Ze heeft ooit een vader gehad, maar die is vertrokken, gelukkig liet hij wel zijn ‘gun’ voor haar achter. Op haar stiefvader wil ze wraak nemen en haar moeder is er wel, maar die is altijd lazarus. Bambi is de leider van een gewelddadige jeugdbende en samen met haar ‘gurlz’ verleidt ze sugardaddy’s die een zwak hebben voor arme meisjes. In ruil voor seks willen dat soort mannen Bambi en haar vriendinnen wel beschermen. Maar Bambi houdt niet van verleiden en niet van seks. Zij en haar bende gebruiken extreem veel geweld, pakken alles waar ze zin in hebben en wat ze niet krijgen aangeboden, nemen ze met extreem harde hand af. Bambi slaat, ook als het niet nodig is.
Bambi lust je rauw is een keihard verhaal (vol ‘slang’, uitgelegd in een verklarende woordenlijst) over een meisje dat er als een engel uitziet, maar een duivel uit je ergste nachtmerrie blijkt te zijn. Meteen in de eerste alinea wordt de toon gezet: “Instinctief zet ze een stap achteruit, de Sig Sauer verstopt achter haar rug. Ze is piepklein en beeldig, en angstaanjagend geschminkt. Fel aangezette ogen, uitgesmeerde oorlogskleuren, maar ook een hartvormig gezichtje met fijne jukbeenderen. Ze draagt een skinny jeans en loopt op blote voeten.” Mijn volledige recensie kun je vinden op: https://www.boekenbijlage.nl/geweld-e...
"Toi tu me bousilles pas, maman non plus. A part ça, la life me bousille, ouais, la vie est une pute et on a même pas les thunes pour l'acheter".
Autant le "Baise moi" de Despente est vraiment prenant (c'est horrible, mais très lisible dans la révolte), "Manger Bambi" est absolument insupportable. Très bonne description d'une société de mal être chez des jeunes en totale déshérence, à l'enfance perdue sans éducation parentale dû à des drames humains. La haine de tout ce qui est différent, bourgeois, plus âgé, ... y est décrite dans un style apuré (pas compris tous les dialogues, messages, ... sauf en verlan).
Mon cadeau de Victor pour Noël (dois-je y capter un message ? 😉🙏) d'une auteure belge, gantoise d'origine et prof de littérature (le lien avec Victor est plutôt là, non ?) à Namur. Catégorisé en roman noir dans la collection "folio policier", on est en effet très loin des enquêtes des classiques bien connus. Dur, dur, très urbain, mais malheureusement pas vraiment une fiction. Courage à la lecture ! L'idéal, c'est de le lire dans le métro, on est encore plus heureux d'arriver au boulot !
Manger Bambi est un livre au titre accrocheur qui ne trompe pas vraiment son monde : c'est un roman noir dans la plus grande tradition du noir français féministe (l'héroïne, Bambi, est une adolescente de seize ans), on songe au ton et à la prose de Virginie Despentes et on a raison. Le style est punchy, les ados du livre sont des sortes de walkyries qui ont la haine, il y a de l'action, beaucoup de violence, un zeste de sexe, un petit peu d'amour, un cocktail détonnant, bien dosé, addictif (je l'ai lu en deux jours), bref un bon polar.
Un petit bémol cependant, la fin, les vingt dernières pages où la plume de Caroline de Mulder prend un coup de mou, le rythme fléchit, on devine sans peine comment cela va se finir mais le roman s'épanche sur les états d'âme de Bambi, sa trouille (alors que c'est une vraie desperada, elle n'a peur de rien ni personne pendant tout le livre) et empêche le livre de finir en apothéose. L'ensemble du livre emporte cependant, comme je l'ai expliqué, sans problème l'adhésion.
Quel coup dur. Ce roman noir relate l'histoire de Bambi, leader d'une bande de filles qui piège des sugar daddies pour se venger de la société.
Écrit dans un style hyperréaliste, bourré de verlan, ce récit reste néanmoins poétique, aussi étrange que cela puisse paraître. Exploit plus admirable encore si on sait que De Mulder est une autrice belge bilingue.
Il est difficile de bien cerner ce roman ainsi que l'image qu'on a de Bambi, tantôt présentée comme une enfant effrayée, tantôt un bourreau qui s'adonne à la violence d'une manière détaché.
J'ai apprécié que les personnages ne soient pas victimisés, même si on explore les causes de leurs actes (pauvreté, mère alcoolique ...).
L'histoire est bien écrite mais j’ai eu du mal avec le langage des filles qui est très médiocre, en plus, ici nous avons un narrateur omniscient ce qui m’a souvent perturber.
Le livre parle d’un sujet assez tabou qui est la violence féminine. Bambi, le personnage principal, a un point de vue assez revendicateur car elle n’aime pas les vieux bourges, comme elle le fait comprendre suite à un événement traumatisant.
L'auteure a aussi réussi à mélanger dans son œuvre la violence faite aux et par les femmes avec, en plus, Bambi qui est à la fois une victime mais aussi un bourreau.
Je vous recommande ce livre si vous aimez ce que je viens de citer.
Le personnage est fascinant dans sa violence, déconcertant dans sons sens moral très relatif et, contre toute attente, presque attachant de par son destin brisé dès la naissance. Le travail linguistique est remarquable. Je comprends les critiques négatives à cet égard. Mais c'est ce qui, selon moi, a rendu ce livre intéressant.
Un livre très violent au langage et vocabulaire qui ne plairont pas à tous. Verlan, insultes et scènes crues sont au rendez-vous. Pourtant on s'attache à Bambi, cette petite punk qui a cruellement besoin de séances chez le psy.
Quel kiff J'adore les bouquins sur des meufs qui tuent des mecs Par contre là j'suis triggered genre y'a trop de mommy issues et de sexe degueu et pas forcément consenti - j'aurais aimé savoir avant de le lire
Lecture difficile probablement parce qu'il y a beaucoup d'argot et parce que l'univers dépeint est celui d'une jeune fille sans repères qui se bat pour se sortir de sa vie misérable sans amour.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Caroline De Mulder is een in Gent geboren tweetalig opgevoede professor in de Franse Letterkunde. Met haar romans won ze onder andere de Rosselprijs, de belangrijkste literatuurprijs in Wallonië. Bij de prestigieuze Franse uitgeverij Gallimard verscheen Manger Bambi. Voor het eerst is haar werk nu in het Nederlands vertaald.
Bambi lust je rauw toont op de omslag enkele quotes uit recensies en reacties vanuit Frankrijk. Extreem hard, rauwe taal en gewelddadig zijn enkele trefwoorden die hier naar voren komen. Caroline De Mulder wordt door Le Monde zelfs een van de meest heftige hedendaagse thrillerschrijvers genoemd.
Mijn verwachtingen zijn daarmee hoog. De omslag toont de buitenzijde van een groot pand waar een silhouet van een vrouw is te zien in de enige verlichte kamer. Ze oogt als een Disney Prinses. De naam Bambi uit de titel is extra groot weergegeven op de omslag. Hierdoor ontstaat voordat je een letter in het boek hebt gelezen een soort ‘Dark Disney’ ervaring. Wanneer je het boek openslaat en begint te lezen is iedere associatie met Disney direct vergeten.
Het boek gaat over de bijna zestienjarige Hilda die door iedereen Bambi (mooi meisje) wordt genoemd. Samen met haar vriendinnen leeft zij een volstrekt afwijkend leven in vergelijking met de gemiddelde puberdochter. Bambi woont samen met haar moeder, die alcoholist is en haar wisselende partners die in en uit lopen.
Bambi verleidt vermogende volwassen mannen tot een snelle romance om ze vervolgens de keuze te geven om hun eigendommen af te staan of ze aan te geven voor het verleiden van een minderjarige.
De straattaal (slang) die veelal wordt gesproken in de vlot lopende dialogen, ken ik al redelijk van mijn eigen puberkinderen. Woorden als patta’s voor schoenen, doekoe en doeshi zijn Surinaams en Papiaments voor geld en schatje, zijn hier in huis volledig ingeburgerd.
Voor iedereen is aan het eind van het boek een leerzame woordenlijst bijgevoegd, wanneer je niet bekend bent met dit taal en woordgebruik. De dertig korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je dit boek in een adem uitleest.
Naast de schokkende inhoud die bol staat van haat, hebzucht, egoïsme en gebrek aan respect is er ruimte voor een diepere laag die gaat over moederliefde, eenzaamheid, misbruik en verwaarlozing. Beide lagen in combinatie met de no nonsense directe schrijfstijl van de auteur, zorgen ervoor dat ik mij er als lezer op betrap dat ik sympathie voel voor Bambi.
Een kwaliteit die filmregisseur Quentin Tarantino zich ook mag toedichten. En net als zijn films is dit boek van Caroline De Mulder een ervaring die niet alleen in je gezicht maar ook in je hart explodeert. Ik geef dit boek vier sterren. Dit soort boeken lust ik rauw.
Persoonlijke songtekst: ‘Big guns, nee we vechten niet (Brr) Nigga’s loeren in de oekoe En m’n patta’s die zijn Loubou En ze weten ik heb doekoe maar ze testen niet (Wow) Shaky, Lord save me Ben met ?, ben met Seybie Kom niet vragen over rare dingen want ik weet niet (Rah) Ik wil fucken maar ze wilt een baby Want ze weet ik heb die drip net de jaren 80s’ (Frenna, Chiv, Bollebof, Idaly – Paris)
Peter Perfecte Buren
Genre: thrillerroman Uitgeverij: Horizon (BE) /Overamstel (NL) ISBN: 9789464101201 Uitvoering: paperback Aantal pagina’s: 208 Verschijningsdatum: mei 2021.
Hartelijke dank aan Uitgeverij Horizon/Overamstel voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Welkom, het boek dat ik gelezen heb is Bambi lust je rauw. Dat is een boek van Caroline De mulder. Dit boek heeft 205 pagina’s dat is inclusief de woordenlijst. Ik koos dit boek omdat het verhaal me wel aansprak. Ik heb dit boek gelezen en het verhaal is zoals beloofd: boeiend en gewelddadig. Dit boek staat gekend als een overweldigend boek dat niemand onverschillig laat. Daar kan ik wel inkomen maar ik vond het persoonlijk eerder langdradig. Als je het boek aan het lezen was vroeg je je soms af waar alle context was. Ik denk vaak bij het lezen van een boek: “Ik hoef niet ieder detail te weten van hoe blauw de lucht is en hoe fris de zuurstof is.” Maar in dit boek was het omgekeerd er was heel weinig beschrijving. Er werd ook niet altijd een constant verhaal verteld. Soms waren er dagen die niet beschreven waren, maar dan waren er flashbacks naar die dagen.
Het verhaal begon zonder zachte intro. Direct diep in de actie, die ook blijf duren het hele verhaal lang. Het begon met een gekidnapte man. Ik dacht, “wat een sterke start?!”, maar nadien bleek dat het verhaal alleen maar erger werd. Het verhaal gaat eigenlijk over een meisje dat helemaal alleen is. Behalve een paar slechte vrienden heeft ze niemand. Haar moeder is een alcoholieker en haar vader is niet in haar leven. Die slechte vrienden volgen haar eigenlijk maar, want als je het nuchter bekijkt is zij de ergste van de groep. Gedurende het boek verliest ze ook continu meer mensen. Toch is er nog één iemand anders, haar ‘stiefvader’, deze man komt pas later tevoorschijn. Deze woont niet meer bij haar. Deze heeft haar ook verlaten en dat is toch een zure wonder voor Bambi. Ik vind dit boek moeilijk te beoordelen. Het verhaal is goed. Het enige minpuntje vind ik al het straattaal. Ik ben een zogenoemde ‘jongere’, maar kon er vaak niet aan uit wat er bedoeld werd. Het was vaak niet echt verstaanbaar.
Het is niet echt een boek voor mij. Er zijn dingen die de personages hebben gedaan dat ik echt niet kunnen vindt. Natuurlijk ga ik GEEN spoilers geven maar persoonlijk vind ik geweld zeker niet nodig op zo'n vlakken. Bambi is een jager en prooi tegelijk wat ik zeer gevaarlijk vindt. Ik kan me niet voorstellen dat je als 15-16 jarige (mijn leeftijd) achter sugardaddy's gaat jagen. Ik vind het zelf maar angstaanjagend om er over na te denken, laat staan doen. Ze is een zeer gewelddadige meid en houdt niet echt van verleiding. Ze zoekt dus oudere mannen om hun geld, horloges,... te stelen. Ik vond het persoon te agressief voor mij en had dit totaal niet verwacht. Ik heb dit boek wel een kans gegeven want ik lees niet vaak boeken en zo zoek je je grenzen op/ weet je welk type boek je wel of niet graag leest. In principe is het een zeer goeie boek om jongeren te laten inzien van wat ze doet ook negatieve kanten geeft. Uit het boek kan je wel leren wat eigenlijk voor sommige echt hun leven is. Ik vond het wel interessant over hoe ze er op reageerde/ mee omging daarom dat ik bleef lezen. Natuurlijk is het zeker een goed boek voor mensen die ook zo zijn en zo'n woorden van tegenwoordig gebruiken. Het is zeker niet slecht maar voor mij ook niet het beste boek dat ik heb gelezen.
Haha, dit was zeker geen makkelijk boek. Ten eerste heel veel straattaal (leuk dat er een woordenlijst is maar als ik steeds moet opzoeken wat een woord betekent ben ik het verhaal kwijt), maar toen bleek het boek ook nog eens Belgisch te zijn. Dus ja, niet makkelijk en af en toe moest ik herlezen omdat ik gewoon geen idee had. Vooral conversaties waren erg moeilijk om te lezen. En tja, wat Bambi allemaal deed en meemaakte... was ook geen makkelijk ding om over te lezen. Ze is heel geweldadig, boos, verdrietig, wat waarschijnlijk voorkomt uit hoe haar familie is. Geen vader. Een stiefvader die een creep is. Een moeder die 24/7 alcohol zuipt en geweldadig is. Armoede. Veroordeeld worden door mensen om je heen. Het was erg heftig op punten en dan zijn er nog haar vriendinnen die ook niet het beste zijn. Leila is soms op punten nog erger. Ik vond het wel teleurstellend dat het eindigde daar. Ik had toch nog graag een epiloog gewild.
Het Vlaams in combinatie met een straattaal zorgt er voor dat ik over sommige bladzijdes ellendig lang doe omdat ik eerst de tekst volledig moet vertalen.
Het was opzich geen verkeerd verhaal. De achterflap maakte me niet voor niks nieuwsgierig. Maar de uitwerking vond ik zelf echt niet fijn. Het einde vond ik bovendien veel te snel afgekapt. Niet mijn boek.