Die belarusische Dichterin Julia Cimafiejeva ist seit November letzten Jahres Writer in Exile in Graz. Dort hat Cimafiejeva ein Tagebuch weitergeführt, das sie in den Tagen vor den Präsidentschaftswahlen in ihrem Land im August 2020 begonnen hat – es liegt hier erstmals auf Deutsch und überhaupt erstmals in dieser Form veröffentlicht vor: Eine Chronik der Ereignisse in klaren, eindrücklichen Worten, eine Chronik von Hoffnung und Gewalt, Notizen aus einem Land, das von einem absurden autoritären System in eine offene Diktatur abgleitet – weil die Belarusinnen und Belarusen sich mit den Lügen der Machthaber nicht mehr abfinden.
Julia Cimafiejeva (Юля Цімафеева) (born in 1982) is a Belarusian writer and translator. She is an author of six poetry collections in Belarusian and a documentary book “Minsk Diary” written in English. Her works have been translated into many languages and appeared in different projects, anthologies and magazines. Her recent titles in German are Der Angststein. Gedichte (edition.fotoTAPETA, 2022) and Minsk. Die Stadt, die ich vermisse. Fotografie. Gedichte (EDITIONfrölich, 2022). Cimafiejeva’s debut American book Motherfield: Poems & Belarusian Protest Diary translated by Valzhyna Mort and Hanif Abdurraqib (2022 by Deep Vellum) was long-listed for American PEN Award for Poetry in Translation and shortlisted for Derek Walcott Prize for Poetry
She translates mostly from English and Norwegian. She translated books by Walt Whitman, Stephen Crane, Paul Celan, Maja Lunde and Stian Hole, contributed her translations of poetry and prose to different magazines and anthologies. She is the winner of Carlos Sherman Translation Prize for the translation of the poetry book by Stephen Crane. Since 2020, she has been living in exile.
Avbröt mina ”måste”-läsningar för denna nödvändiga skrift. Det är inte menat som något litterärt mästerverk, utan en glödgande akut rapport från ett folk under attack. Gripande och upprörande. Det här är en ”måste”-läsning om någon. Och överskottet från försäljningen av boken går till Svenska PEN. —————————— Julia Tsimafejeva - Dagar i Belarus, Norstedts 2020. Översättning av Ida Börjel. Efterord av Dmitri Plax. ——————————
An easy, though very serious and painful read. For me personally, there weren’t many new things in it, given the fact that I continuously try to keep myself up to date on the current political situation in Belarus. Main source of all the news comes through Telegram channels, frequently mentioned in the book as well. One can only hope that as many people as possible grab this book to acknowledge the earnest and gravity of the situation Belarusian find themselves in. Жыве Беларусь!
Wat een mooi, indrukwekkend boek over Belarus. Een prachtig land, waar de inwoners al jaren leven onder de dictatuur van Aleksandr Loekasjenko. Julia Cimafiejeva beschrijft de periode rondom de frauduleuze verkiezingen van 2020 en de protesten die hierop volgen vanuit haar eigen perspectief. Zeker een aanrader om te lezen.
Otroligt viktig bok. Den visar vad som händer när demokratin rasar och auktoritärt styre tar över. Det är hemskt och jag mår illa. De många små detaljerna lyfter fram hur förtrycket påverkar allt i vardagen. Men boken skänker också hopp. Den visar att så många människor vill få ett slut på diktaturen och ersätta den med frihet.
Vi måste inse att detta sker nära oss och lika gärna skulle kunna hända här. Och det sker nu, inte i ett dunkelt förflutet vi läser om i historieböckerna. Vi måste hålla hårt i den demokrati vi har så att den inte rinner oss ur händerna och vägar banas för hat, hot och våld även här.
Een indrukwekkend boek dat je een inkijk geeft in het persoonlijk leven van Julia Cimafiejeva en haar leven in het dictatoriale Belarus. Onvoorstelbaar wat de mensen daar moeten doorstaan.
Tijdens een citytrip naar Amsterdam vond ik bij de geweldige boekhandel Scheltema een hoekje met boeken die de oorlog in Oekraïne kaderden. Mijn oog viel onmiddellijk op Dagen in Minsk van Julia Cimafiejeva. Behalve het thema sprak ook de cover mij aan: illustraties in de vorm van wit-rood geborduurde tekeningen, eigen aan de Belarussische folklore. Het boek begint met een verhelderend voorwoord van Franka Hummels waarin de situatie van Belarus kort geschetst wordt. Tijdens de opstanden die uitbraken naar aanleiding van de “herverkiezing” van Loekasjenko in Belarus, heeft de auteur een dagboek bijgehouden. De fragmenten werden gebundeld tot Dagen in Minsk. Vol ongeloof zien de inwoners van Belarus hoe hun land verandert in een totalitaire staat waar geen rechtspraak meer is, waar een mening levensgevaarlijk kan zijn. In 2020, wanneer er verkiezingen zijn in Belarus, zijn de inwoners hoopvol. Het geloof in en de hoop op verandering zorgen ervoor dat er meer mensen dan ooit naar de stembus trekken. Wie voor verandering stemt, maakt dit kenbaar door witte linten te dragen en een foto te nemen van het stembiljet. Waarnemers tellen de linten en bouwen op die manier een controlemechanisme op de verkiezingsuitslag in. Wat zijn ze talrijk, die kiezers met witte linten… Toch blijkt achteraf dat Loekasjenko met meer dan 80% van de stemmen “herverkozen” werd. De teleurstelling is enorm. De hoop op verandering en een eerlijk beleid, is de kop ingedrukt. Wat volgt, zijn vele protesten. Wekelijks zijn er marsen en betogingen maar de reactie van het regime laat niet op zich wachten. Betogers, maar ook mensen die gewoon op straat lopen, worden onterecht beschuldigd van misdaden, opgesloten en in vele gevallen gemarteld. Uiteindelijk ontvlucht de auteur met haar partner het land en verblijven zij ondertussen in Oostenrijk. Als lezer beleef je door de ogen van een gewone inwoner van Minsk de evolutie naar een politiek systeem van onderdrukking. Volledige wetteloosheid en kwaadaardigheid worden de regel in het moederland van de schrijfster. Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zoveel kwaad aandoen, de geschiedenis indachtig? Waar het motto “samen sterk” aanvankelijk veel mensen moedig maakt en op de been brengt, zorgt angst er uiteindelijk voor dat het verzet minder zichtbaar wordt. Ook in de westerse pers verdwijnt de berichtgeving over de onderdrukking in Belarus naar de achtergrond. Gewenning treedt op. Ik was beschaamd vast te stellen hoe weinig ik wist over het dappere verzet van de Belarussen. Namen als Alana Gebremariam, Marfa Rabkova of Raman Bandarenka waren mij totaal onbekend. Vermoedelijk niet alleen voor mij. Om die reden raad ik iedereen aan: lees het boek. Google hen. Zorg ervoor dat het verhaal van de Belarussen onder de aandacht komt.
In 2020 gingen honderdduizenden mensen de straat op in de hoofdstad van Belarus, om te protesteren tegen het regime van Lukašenka. Dit is het dagboek van Julia Cimafiejeva uit die tijd. Ze verwoordt haar angsten en haar tegenstrijdige gevoelens. Ja, het is gevaarlijk om de straat op te gaan, maar thuis blijven is geen optie meer.
Julia Cimafiejeva is een dichteres in Belarus. In de periode van de verkiezingen in 2020 beschrijft zij de gebeurtenissen en haar gevoelens. Het land glijdt steeds verder af van een autoritair systeem naar een openlijke dictatuur. Het is verontrustend om te lezen hoe makkelijk verkiezingen vervalst kunnen worden. En hoe een (oude) kerel mensen om zich heen kan verzamelen die hem blindelings volgen. Hoe kan je je eigen bevolking martelen en vermoorden? En ook hoe blijft de bevolking hoop houden en zich verzetten.
Een zeer indrukwekkend verslag van een roerige tijd in Belarus.
I actually didn't read this book myself, but was listening to it via a radio program called "Radioföljetongen" on the Swedish Brodcasting Network and was narrated by Swedish/Finnish actress Stina Ekblad, who did a great job, with the story and it's characters! I quite liked it, even though it was a nonfiction book.
To be completely honest, I probably wouldn't have read it myself, if I hadn't come across it via the Swedish Brodcasting Network, but I'm glad I did!