تباريح العيش: سيرة الشباب

by Paul Auster, بول أوستر, محمد الفحايم (المترجم)

يندرج هذا النّصُّ ضمن سلسلة من الكُتب الأوطوبيوغرافية التي ألّفها بول أوستر ، وهي ابتكار العزلة (1982) . و المفكرة الحمراء( 1993) ،و تباريح العيش (1996 ) و مذكرات الشتاء(2013)، و رِحْلاتٌ في المنطقة الدّاخلية( 2014 )
يحتلّ ( تباريح العيش) مكانة أساسية في مسير الكاتب ، إذ يصف لنا الظروفَ المادية الصعبة التي خبرها الكاتب شابّاً ، وطفولته في كنف عائلة كانت قضية المال مثارَ شقاقٍ فيها ، ثمّ مراهقته واستقلاله عن الأسرة في كسب عيْشه، و تفاصيل محاولاته الأدبية الأولى في النقد والشعر والمسرح والرواية ، ومعاناته مع النشر، والخيبات التي احتملها .
يذكر هذا النصُّ الكثير من الأشخاص الذين أثّروا في الكاتب وآزروه ، سواء أكانوا من المشاهير في دنيا الأدب والفنّ والسّينما ، أمْ من الناس البسطاء. وتظل قضيةُ المال مرتكزَ الكتابِ ومدارَه ، وعليه فإن الكاتب استطرد في سرد حياة العوز التي عاشها ، ما جعل أحد النقاد يقول : ( يُقدّم بول أوستر واحدةً من السِّيَر الذاتيةِ الأكثر أصالةً ، والأكثر جسارةً ، سيرةٍ لم يسبق لكاتبٍ أنْ كتبها. أيُّ امرئٍ تجرّأ على أنْ يرويَ حياته مِن منظور المال ؟ ) ميشيل كونتا (لوموند ).
قبل أن يعرفَ بول أوستر الشُّهرة ، وينْعمَ بالاِستقرار، عاش سنواتٍ عجافاً ، احتمل فيها غائلةَ العَوز والضَّنك. يروي الكاتب تباريحَ عيشه في هذا النص الذي يمكن وسْمُه بسيرة الشباب.

Genres: Nonfiction, Memoir, Biography, Autobiography, Literature, Writing, American

170 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

Paul Auster was the bestselling author of 4 3 2 1, Bloodbath Nation, Baumgartner, The Book of Illusions, and The New York Trilogy, among many other works. In 2006 he was awarded the Prince of Asturias Prize for Literature. Among his other honors are the Prix Médicis Étranger for Leviathan, the Independent Spirit Award for the screenplay of Smoke, and the Premio Napoli for Sunset Park. In 2012, he was the first recipient of the NYC Literary Honors in the category of fiction. He was also a finalist for the International IMPAC Dublin Literary Award (The Book of Illusions), the PEN/Faulkner Award (The Music of Chance), the Edgar Award (City of Glass), and the Man Booker Prize (4 3 2 1). Auster was a member of the American Academy of Arts and Letters and a Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres. His work has been translated into more than forty languages. He died at age seventy-seven in 2024.

Reviews

[صان · Rating 5 out of 5]

پووف. عجب کتابی.

یه زندگی‌نامه با تاکید روی شکست‌ها. شکست‌های انسانی، عادی و معمول، بدون تاکید اغراق‌آمیز و بازنمایی سانتیمانتالانه‌ی شکست و جوان یاغی، کسی که خیلی راحت می‌دونه کاراش با معیار معمول اشتباهه، ولی انجام‌شون می‌ده، تجربه می‌کنه و زندگی می‌کنه. آدمو به دنبال خودش می‌کشونه و دوست داری هی بشینی پاش و ادامه بدی. یه آدم باحال که داره قصه‌ی اوایل جوانیشو برات تعریف می‌کنه و اگه تو هم توی زندگی از نوشتن خوشت اومده باشه، حتما چیزهایی شبیه به خودت رو توش پیدا می کنی و حالشو خواهی برد.

یه جا یه شخصیت باحالی وارد قصه می‌شه؛ پیرمرد دیوونه‌مآبی که پول پخش می‌کنه. وارد جزئیاتش می‌شم. ولی چیزی که برای من داشت این بود که اگر این شخصیت رو توی یه داستان می‌دیدم، خیلی تحت تاثیر قرار نمی‌گرفتم، چون می‌دونستم که تهش تخیلیه. ولی وقتی می‌دونم که این کتاب واقعیه، حداقل نویسنده اینو به من گفته، اون شخصیت تاثیر دیگه‌ای روم می‌ذاره. می‌دونم واقعا چنین کسی بوده، جهان چنین مغزی رو به خودش دیده. جذاب بود. خیلی زیاد.

حالا وقتشه که برم سراغ رمان‌های این آقای استر. یه ریویو آب‌و‌تاب‌دار‌تر و آدم‌وارتر هم نوشتم براش که وقتی منتشر شه لینکشو می‌ذارم اینجا.
:)

[Helene Jeppesen · Rating 5 out of 5]

This was a reread, and this second time around was just as good as the first time.
"Hand to Mouth" is one of Paul Auster's autobiographies. This one (his first one out of two, if I'm not mistaken) is very controversial as it deals with Auster's failure of a life and career during his twenties. Auster lays out the bare facts and hides nothing, and it's refreshing to read this honest account.
However, what's peculiar about this autobiography is that only 125 pages is the actual autobiography. The rest of the book consists of appendixes (I think one of the longest appendixes ever published), which are three hugely entertaining plays, a baseball card game and an unknown novel that Auster published during his failing twenties.
It's incredible how someone can fail in life (at least when it comes to money, love and purpose) and still produce this amazing literature! This just goes to show that Auster is a master at writing and creating stories and characters, in my eyes. I love this autobiography because it's honest, it's raw and it's so damn well written! :)

[KamRun · Rating 2 out of 5]

بازگشت به گذشته و روایت یک دهه ناکامی و بدبیاری. ماجراهایی که از سر گذرونده خیلی معمولی بود، نه اون‌قدر پر سوز و گداز و جگرسوز و نه اون‌قدر پر از ماجرا و آوارگی. از این جهت جذابیت چندانی نداشت. از طرفی چون بین ماوقع و زمان نگارش بیست تا سی سال فاصله هست، ماجرا از دهن افتاده و نویسنده از منظر یک انسان موفق و با چشم تجربه به اون دوره از زندگی‌ش نگاه می‌کنه، نه با حسرت و اندوه روزهای از دست رفته. شاید اگر این‌ها دست‌نوشته‌ی همون ایام بود، می‌تونست تا حد زیادی متفاوت با چیزی باشه که الان هست.

[Nad Gandia · Rating 5 out of 5]

El que confía en imbéciles, termina comportándose como un imbécil´

`El escritor no elige una profesión, como el que se hace médico o policía. No se trata tanto de escoger como de ser escogido, y una vez que se acepta el hecho que no se vale para otra cosa, hay que estar preparado para recorrer un largo y penoso camino durante el resto de la vida´

`A fin de cuentas, el dinero es una ficción, papel sin importancia, que solo adquiere valor porque un gran número de personas deciden dárselo. El sistema se basa en la fe. No en la verdad ni en la realidad. Si no en la creencia colectiva. ¿Y qué pasaría si esa fe fuese socavada? ¿Si un número de personas empezara a dudar del sistema? ´

Mi primera incursión en la literatura de Paul Auster ha sido una maravilla. He decidido empezar por una de sus tantas reflexiones, en este caso, sobre el camino que lleva a ser escritor. Se lo achaca a la casualidad, a las miserias y los diferentes tipos de vivencias que van construyendo lo que conocemos hoy como el escritor.
Los fracasos están a la orden del día, como cabía esperar. Aun así, siempre es un camino que vuelve a uno mismo, de alguna forma u otra. Un camino que no se deja abandonar tan fácilmente. A través de las experiencias del autor, vamos perfilando lo que podríamos considerar la base de toda su obra, la experiencia de haber vivido muchas vidas.

He empatizado en algunos aspectos con el personaje, ya no tanto por seguir escribiendo, cosa que hago siempre que puedo, sino por el ímpetu de seguir adelante de la mejor forma posible. Se lo achaco todo, como es de esperar a la constancia, pero siempre habrá algo de misterio en la casualidad que le da forma a un escritor, ya sea Paul Auster o cualquier otro. Diferentes hechos traumáticos de nuestra vida nos llevan a formar lo que somos. Como dice en un momento de reflexión, al final conoces a tanta gente muerta como viva, haciendo una clara alusión a que el tiempo es finito.
Desconocía completamente la forma de escribir de Auster, a pesar de ello de forma irrevocable voy a terminar leyendo toda su obra. No es una vida especialmente interesante más allá de la experiencia, pero, es precisamente este punto el que me llama irremediablemente la curiosidad. Mi primera incursión con el autor ha sido excepcional, de manera directa, con ironía y sin ninguna farándula innecesaria. No me esperaba encontrarme con un estilo tan bien construido, no solo por el argumento, sino por la manera que tiene de ejecutar la narrativa, hay cierta excepcionalidad en la historia y es la excepcionalidad que tiene el autor de ejecutar la historia.

Estoy muy contento con las lecturas que estoy teniendo últimamente. A pesar de ser momentos irremediablemente difíciles para mí, estoy encontrando en la lectura a una vieja amiga que me ofrece no exclusivamente consuelo, sino motivación para hacer lo que más me gusta, y todo lo que me gusta está relacionado con los libros, de una forma u otra, una forma de eternidad encerrada en palabras.

[Lisa (NY) · Rating 4 out of 5]

Reading the musings of an author on his struggles to become an artist in his twenties doesn't sound riveting. But this is Paul Auster - and I have a literary crush on him. I am working my way through every single word he has published. Of course I liked this book!

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 4 out of 5]

من که باهاش حال کردم - البته مثل همیشه بعضیا هم اصلا حال نکردن؛ اختلاف سلیقه اس دیگه. بیش از همه اون روحیه ی پشت این همه ماجرا برای من جذابه؛ اون تصمیم و اون تمایلی که این داستانا همه تبعات و ظواهر اون سنخ نگاه و زندگی اند. البته اون نوع زندگی آمیزه ایه از نکات مثبت و منفی و همینه که کتاب همش داستان سر و کله زدن با این دوگانگیه

و اما ترجمه

حرف آخرو اگه اول بزنم باید بگم نوچ! ترجمه در کل تعریفی نداره. البته بد نیست به معنایی که وقتی متن فارسی رو می خونی بگی عجب ترجمه ی داغونی! مشکل داشتنش در تطبیق خودشو نشون می ده و صد البته جاهایی که تو کتاب می بینی منطق ماجرا با جمله ای که روبروته توفیر داره. به جای حرفای کلی، مشکلات مهمی که به چشمم خورده می آرم



یک

I felt too young to settle down, too full of other plans to waste my time earning more money than I either wanted or needed

حس می کردم برای آرام گرفتن خیلی جوانم، آن قدر طرح و نقشه در ذهن داشتم که می توانستم وقتم را تلف کنم تا بیشتر از آنچه بخواهم یا نیاز داشته باشم، پول درآورم

حال آنکه جمله اصلی می گه: آنقدر طرح های دیگر مد نظرم بود که دیگر وقت رفتن دنبال پول بیشتر از نیاز یا خواستم رو نداشتم

دو

This isn’t a question of apples and oranges—but of two kinds of apples, both the same shade of green

مسئله ی سیب و پرتغال نیست - بلکه مسئله ی دو نوع سیب است که هر دو سایه ی سبز دارند

سوای اینکه استر در حال بازی کردن با یک اصطلاح زبان انگلیسی است و اصطلاح را نباید بعینه ترجمه کرد، آخر جمله مشکل دارد: هر دو سیب سایه ی سبز ندارند بلکه هر دو بهره ی واحدی از رنگ سبز دارند. منظور استر این است که دو موضوع مورد بحث از دو سنخ متفاوت نیستند بلکه اتفاقا بسیار هم شبیه هم اند

سه

All my savings went into that trip. Birthday money, graduation money, bar mitzvah money, the little bits I’d hoarded from summer jobs

تمام پس اندازم خرج آن سفر شد؛ کادوی تولدم، هدیه ی فارغ التحصیلی، پولی که در نوشگاه درآورده بودم، شندرغازی که از کارهای تابستانی جمع کرده بودم

درست است که در اصطلاح "بار میتزوا" کلمه ی "بار" آمده اما اصلا ربطی به "نوشگاه" ندارد. بار میتزوا جشن یهودیان برای پسرانی است که به سن تکلیف رسیده اند - حوالی 13 سالگی

چهار

If I thought about earning a living at all, it was only in a fitful, haphazard sort of way

اگر به امرار معاش فکر نمی کردم، آشفتگی و بی نظمی پیش می آمد

حال آنکه ترجمه ی درست این است: اگر هم یاد کسب درآمد می افتادم، گذری و گاه به گاه بود

پنج

His job was to laugh at Teddy’s jokes and make sure his friend didn’t take things too far and get himself hauled off to jail

کارش خندیدن به لطیفه های تدی بود و این که به دوستش اطمینان بدهد چون خیلی سخت نگرفته پایش به زندان کشیده نشده

ولی ترجمه ی بخش دوم جمله اینه: و اینکه مطمئن شود رفیقش شور قضیه را در نمی آورد و خود را گرفتار زندان نمی کند

شش

a minuscule hole-in-the-wall that doubled as neighborhood hangout and hotel reception desk

یک سوراخ کوچک دیواری که دو برابر پاتوق همسایه و میز پذیرش هتل بود

ولی معنی جمله این است: یه فسقل جایی که هم نقش پذیرش هتلو بازی می کرد هم نقش هواخوری ساکنینو

هفت

I was browsing in bookstores, eating in cheap restaurants, getting to know various people, catching a dose of the clap (very painful), and generally exulting in the choice I had made

کتاب فروشی ها را می جستم، در رستوران های ارزان قیمت غذا می خوردم، با آدم های مختلف آشنا می شدم، فصلی از تغییر سرنوشت ناگهانی ( و دردناک ) و عموما وجدآور انتخابم را لمس می کردم

ترجمه ی پایان عبارت اینگونه است: حسابی گرفتار بیماری سوزاک می شدم ( که چقدرم دردآوره ) و اغلب مواردم به تصمیمم می بالیدم

هشت

Torn between compassion and disgust, I came up with a coward’s compromise

گسست میان ترحم و تنفر، من با مصالحه ی یک ترسو همراه شدم

اما معنی آغاز جمله اینه: در حالی که شفقت و انزجار وجودم رو دوپاره کرده بودن

نه

I had never been south of the Mason-Dixon line

هیچوقت به مرز میسن-دیکسن نرفته بودم

سوای اینکه مترجم هیچ توضیحی در مورد این مرز نداده - که مرز ایالات شمالی و جنوبی در زمان جنگ داخلیه - افتادگیش هویدا است، نویسنده هیچوقت به جنوب این مرز نرفته

ده

but I remember becoming interested in some of the formal problems presented by traditional Vietnamese verse structures, which have no equivalents in Western poetry

بخش میانی به "نثر قدیم ویتنامی" ترجمه شده که در واقع ساختار سطرهای شعر مدنظرشه

یازده

In light of the great Stein revival of the Seventies

در پرتو اشتاین کبیر، شکوفایی مجدد دهه ی هفتاد

حال آنکه این بخش از جمله به این معنا است: با نظر به تجدید علاقه ی گسترده به اشتاین در دهه ی هفتاد

دوازده

Between translating for money and writing for myself, there was rarely a moment during those years when I wasn’t sitting at my desk, putting words on a piece of paper

بین ترجمه برای پول و نوشتن برای خودم، در آن سال ها به ندرت لحظه ای پیدا می شدکه پشت میزم نشسته باشم و کلمه ای بر کاغذ نگذاشته باشم

معنی عبارت این است: در رفت و آمد میان ترجمه برای پول و نوشتن برای خود، کمتر لحظه ای بود که قلم بدست پشت میز خود ننشسته باشم

سیزده

It wasn’t difficult to understand why. I had put too much of myself into working for time and not enough into working for money, and the result was that now I didn’t have either one

مشکل تر از آنکه بتوان دلیلی برایش آورد. من برای کارکردن خودم را کشته بودم، نه پول درآوردن، و نه نتیجه اش این شد که حالا هیچ کدام را ندارم

اما منظور از این جملات این است: فهمیدن دلیلش دشوار نبود. من بیشتر برای ذخیره ی زمان [برای کارهای خودم] کوشیده بودم؛ در حالی که کوشش هایم برای بدست آوردن پول کافی نبود. و این نتیجه ای نداشت جز از دست دادن [پول و زمان] هر دو

چهارده

Why not have a story in which an apparent murder turns out to be a suicide

چرا داستانی نداشته باشیم که در آن یک قاتل ظاهری خودکشی نکند

ولی ترجمه ی عبارت این است: اما چرا داستانی نگوییم که در آن قتلی آشکار در نهایت یک خودکشی از کاردربیاید

پانزده

In the meantime, all sorts of catastrophes occurred, one upheaval followed another, and the last thing on my mind was the fate of my pseudonymous potboiler

در این مدت، انواع ادبار و بدبختی به سرم آمد، آشوب پشت آشوب، آخرین چیزی که به یاد دارم تقدیر آن کتاب بازاری ام است که به اسم مستعار نوشتم

بخش پایانی جمله اما معنای دیگری دارد: [در میان این اوضاع آشفته] آخرین چیزی که ممکن بود به یادش بیافتم عاقبت آن کتاب عامه پسندم بود که با اسم دیگری منتشرش کرده بودم



اما حذفیات



اینجا و آنجا اشارات همچنسگرایانه ی مردان حذف شده است - مثلا آن گدای باکلاس رفیق استر و دوست مرده اش، یا همسایه ی سیاه پوست طراح مدِ کلارینت زن، یا جان برنارد میرس که پیشنهاد بورسیه را به استر داد. همچنین داستان فتق جو منسفیلد - حمل یخچال سنگین و بیرون زدن بیضه هاش از غشائشون

اما سوای این حذفیات پراکنده چند مورد حذف مفصل تر هم داریم. یکی داستان سر زدن استر و رفیق ملوانش به بیگ مری که در حد یه صفحه حذف شده - بیگ مری که خود بیگ مِری (مری گندهه) صاحبشه یه سالن رقصه با دخترای کت کلفت و گنده. یکیم در مورد یکی از آثار مارسل دوشانه - چون مترجم لاجرم توصیف جلد کتاب دوشان رو حذف کرده که از یک سینه ی برجسته ی زن با عبارت "لطفا دست بزنین" تشکیل شده، تبعا نظرات استر در مخالفت با تجاری کردن این کتاب هم حذف شده. اما یک مورد حذف دیگه هم هست که اصلا هم موردی نداره: استر وقتی بازی اکشن بیسبالش رو توضیح می ده میره تو جزئیات و عملا یکی دو پاراگراف با اصطلاحات بیس بال بازی ابداعی خودش رو توضیح می ده. همه ی این توضیحات در ترجمه حذف شدن. البته صادقانه بگم منم چیزی ازشون نفهمیدم آدم باید بیسبال بلد باشه تا بفهمه

[Uroš Đurković · Rating 4 out of 5]

Da je u ovoj memoarskoj prozi Oster samo napisao kako je ćopkao Dablinom sa uraslim noktom, bilo bi dovoljno. Ali ne! Oster detaljno i neverovatno tečno izlaže priču, zapravo, o sopstvenom finansijskom stasavanju, koja je i zabavna i korisna. Još jednom sam potvrdio da su prevodilački poslovi u SAD porazno loše plaćeni, daleko gore nego, na primer, u Evropi, a bilo mi je zanimljivo i kako funkcioniše tržište društvenih igara. Oster je u svojim mladim godinama smislio jednu kartarošku igru, ali distribucija i brending su sasvim drugi par rukava. Uz to, uživam u lakoći kojom portretiše likove, makar i sasvim sporedne, usputne. Ovo je sjajna knjiga za čitanje između drugih, velikih čitalačkih poduhvata: neopterećujuća, informativna, vešto napisana i, uprkos lakoći čitanja, nebanalna. Posebna preporuka za mlade pisce i one koji bi da to budu.

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

Azt hitted, az író alanyban meg állítmányban gondolkodik? Hát nem. Hanem pénzben. Auster mini-önéletrajzában az a szembeszökő, hogy mennyire az anyagi gondok strukturálják. Mintha másról nem is szólna az íróvá válás, mint hogy valaki választ egy hivatást (illetve: a hivatás választja őt), és aztán próbál nem éhen halni. A szabadúszók nyomorúsága, bizony. Vannak persze felhőtlen időszakok: váratlan megbízatások és ösztöndíjak, a szerencse rákacsint az emberre, ilyenkor felszabadultan bóklászhatunk a Champs-Élysées-n szerelmünkkel kézenfogva, élvezve a napsütést, mert nincsen holnap. De aztán bekopog a holnap, kezitcsókolom, mondja, és akkor megint a córesz. Olyan, mint egy versenyfutás: rohanunk a hírnév, az anyagi biztonság délibábja felé, vajon odaérünk-e, mielőtt a kudarc szigorú szárnyával beborít?

Auster odaért, hála a Magasságosnak. Ez tudott dolog, és meleg fényben fürdeti ezt a kudarcgyűjteményt. Adjon reményt minden költőnek és írónak az ő sorsa. De figyelmezzetek szavára: senki ne fogjon tollat kezébe, akinek még hó végén is feltett szándéka, hogy a drágábbik parizert veszi ki a hűtőpultból.

[Mohadese · Rating 3 out of 5]

اولین تجربه "پل استر" خوانی‌م!
به نظر من بخور و نمیر یه ورژن خارجیه "ابن مشغله" است!
در هر دو کتاب صرفا قراره شرح شکست‌ها و بعضا موفقیت‌های دوران جوانی نویسنده رو بخونیم.
هر دو کتاب صرفا بیوگرافی بدون هیچ‌گونه جذابیت داستانی یا ظرافت ادبیه!
اما چیزی که تو هر دوی این کتاب‌ها برام جذاب بود، همذات پنداری من با نویسنده‌ها بود! دغدغه این که یه کاری باید انجام بدیم، تلاش برای مستقل بودن دوران جوانی نویسنده برام قابل درک بود.
(هر چند که خوندن دوتاشون در عین جذابیت حوصلمو سر می برد!😅)
اگه دنبال هیجان‌اید این دو کتاب اکیدا بهتون توصیه نمیشه!
پ.ن: ابن مشغله‌ی نادر ابراهیمی رو بیشتر دوست داشتم.

[Yulia · Rating 1 out of 5]

God knows what impelled someone at Le Monde to call this flimsy and indifferent work "one of the most original and audacious autobiographies ever written by a writer." In fact, from its writing, you'd never guess Auster made his living as a novelist or even as a newspaper staff member reporting on hit-and-runs and smog levels. From the first line to the very last, this book is a manual on how not to write.

He had lots of experiences (none of which he deigns to mention), met many people (whom he never introduce us to), would never forget his time in Paris: he looked into the darkness and for the first time saw himself. A shadow. This is how much of the writing goes: They were buddies, two peas in a pod, not attracted to each other sexually, but buddies. Yeah, I get it. I also got that he wasn't going to make an effort to bring to life anyone in this book, including himself, his family, his ex-wife or his current wife. His father saved, his mother didn't. His paarents were never meant to be together, yet he couldn't understand why they divorced. They stayed together for the ids: really, does that happen, Paul? Oh, please tell me more. This is riveting.

I kept wondering if the last line was, "You see, this is proof that, once you've made it as a writer, you can publish any garbage you want and people will praise you." But no gotcha comes. Don't expect it or anything else from this book. Anyone who praises this is either in love with Auster or a self-pitying would-be writer who understands you don't choose to be a writer: writing chooses you. Ah, wise Paul never deluded himself into believing he could make a living as a writer, yet he bores us with how he had not a pot to piss in (his words, not mine). Oh goodness, poor Paul spent a couple years with no amazing success. Let us learn fro his travails. Let us learn not to be as arrogant as he. Don't be fooled by his brooding eyes: not the slightest effort or introspection graces this autobiography. It may as well have written by his arm chair.

The book graciously includes three plays he tries to convince us he doesn't care for, his first novel to enlighten us on the great auteur's beginnings, and a baseball game he had no luck in getting made. Was he forced to write this 130-page autobiography so he could enable his earliest works to see the light of page? It would seem so. And aren't we grateful he's bestowed this gift upon us.

But rest assured, a great parlor game can be made from this book. Have a group of friends say a cliche, then search for it in this book using an online search engine. If the cliche appears, they stay in the game; if it doesn't, they lose. Continue until only one person remains or no one can think of a cliche Auster hasn't used. The winner or winners get a copy of a book by Auster's wife, Siri Hustvedt, who actually deserves to be read.

[_PARNIAN_ · Rating 5 out of 5]

زندگی نامه ی خود پل استر :)
جالبه که من نمیدونستم و چون جدیدا از پل استر خوشم اومده برداشتمش ولی خیلی ازش لذت بردم. از عقیده و ایده ها و زندگی و طرز نوشتنش. چهارمین کتابیه که ازش میخونم و کم کم داره وارد موردعلاقه هام میشه.
بخش هایی از کتاب:

در تمام طول زندگی تا آن زمانم، تنها خواسته ام نوشتن بود. از همان شانزده یا هفده سالگی فهمیده بودم این را میخواهم و هیچگاه هم خودم را با این فکر فریب ندادم که میتوانم با نوشتن زندگی بگذرانم. تصمیم نویسنده شدن یک جورد"تصمیم شغل آینده" متل دکتر شدن یا پلیس شدن نیست، آدم نویسنده شدن را انتخاب نمی کند، بلکه برای این کار انتخاب می شود، و همین که این حقیقت را بپذیرید که برای کار دیگری آماده نیستید، یعنی آماده شده اید برای ره سپردن باقی روزهای عمرتان در مسیری دراز و صعب‌.


هربار که مجبور بودم سوار اتوموبیل خانوادگی مان شوم شرمسار می شدم_اتوموبیلی آن همه پرجلا و نو و گران که چنان به وضوح دعوتی بود از جهان تا تحسین کند اوضاع ما چقدر رو به راه است. همدلی من اما با ستمدیده ها بود، با ندار ها، با پایین دستی های نظام اجتماعی؛ و چنان اتوموبیلی مرا از شرم سرشار می کرد_ نه فقط شرم از خودم، بلکه از زندگی کردن در دنیایی که اجازه می داد چنین اتفاقاتی هم بیفتد.

[José Simões · Rating 5 out of 5]

Haverá quem passe por este livro como lebre em vinha vindimada. Não foi o meu caso. Paul Auster tem rasgos de génio, o que não é novidade nenhuma, mas que consiga fazer de umas memórias praticamente um thriller é do domínio do espanto. Para mim, claro. Não é apenas competente, é interessante, desenfadado sem ser leve, melancólico sem redundar na auto-comiseração. Há aqui aproveitamento literário de dados autobiográficos? Pois há, e então? O certo é que com o material da sua vida o escritor fez arte, boa de ler e curiosa. Não é apenas um bom livro para aspirantes da escrita, é também um bom livro para bons leitores. Porque também Paul Auster é um bom leitor, parece, e sem dúvida um grande escritor.

[Ramin Azodi · Rating 3 out of 5]

با خودم عهد كردم، دست كم كتاب‌هایی كه براى تولدم كادو گرفتم رو به تولد بعديم نرسيده بخونم. و اين كتاب هم از اين قاعده مستثنا نشد.
تقريبا همه نويسندگان دنيا متفق القول اند كه از راه نوشتن قرار نيست پولِ درست و درمونى گيرت بياد. اينجا نويسنده ها دو دسته ميشن، اون هايى كه شغلِ پول سازى در كنار نوشتن انتخاب ميكنند يا اون هايى كه تصميم ميگيرن شانس‌شون رو امتحان كنن. خب من دسته اول رو ترجيح ميدم. مطمئن تره :))
+ تا دليل قانع كننده خوبى پيدا نكنم سراغ باقی کتاب‌های پل استر نميرم. صادقانه و روون مينويسه ولى به نظرم احمق، دست و پا چلفتى و زيادى كمونيسته :))

[Nastaran · Rating 3 out of 5]

اونقدری دوست نداشتم کتاب رو...
نمیگم بد بود... نه، گاهی وقتا اتفاقا خیلیم جالب بود... ولی صرف اینکه صدو چهل صفحه کتاب بخونی فقط در مورد ده هزارتا کاری که پل استر از بچگی تا چاپ اولین کتابش کرده.... اونقدری جذاب نیست...
گرچه بغضی جاها بود که واقعا طرز تفکرش منو متحیر می‌کرد... مخصوصا تو دوران نوجوونی‌اش...

زندگی منصف نبود. بالاخره این حالی‌ام شده بود، و از آنجا که کشف خودم بود با تمام نیروی نهفته در یک کشف هم بهم ضربه زد. هم چنان که ماه ها می‌گذشتند تطبیق دادن خوشبختی خودم با بدبختی بسیاری آدم‌های دیگر برایم سخت‌تر و سخت‌تر می‌شد. من چه کرده بودم که درخورِ آسایش و امتیازاتی باشم که بر سرم باریده بود؟

و همینطور برام خیلی جالب بود که گرچه خانواده‌ی مرفهی داشته... همیشه کار می‌کرده...

خلاصه اینکه کل کتاب درمورد پوله... اینکه چطور پول توی زندگی‌ش تاثیر می‌ذاشته و به چه زحمتی همیشه داشته برای‌ش تلاش می‌کرده...
همین!


28October2015

[Zoha Mortazavi · Rating 5 out of 5]

پنج ستاره که برای کتاب، اما درمورد ترجمه‌های موجود در ایران، چشمه خیلی بی شرمی نکرده که از استر چاپ کرده؟ (با اسم دست به دهان). اون هم وقتی که افق با مکاتبه با آستر حق نشر و کپی رایت رو پرداخت می‌کنه و ناشر اختصاصی پل استر در ایرانه؟ درسته قضیه نشر هرکی‌به هرکیه تو ایران، اما حیا هم خوب چیزیه، مخصوصا وقتی ادعای این رو داری که یک بنگاه بزرگ روشنفکری هستی در ایران!
نشر افق این کتاب رو با عنوان «بخور و نمیر» چاپ کرده، ترجیح میدم همیشه ترجمه‌ای رو بخونم که استر عزیزم بهش رضایت داده‌.

[Sara. · Rating 4 out of 5]

جالب بود؛ یاد رختکن بازنده‌ها افتادم.

خوشم می‌آد آدم‌ها بی‌پرده از شکست‌هاشون حرف می‌زنن؛ ولی ما فقط داستان کسانی رو می‌شنویم که زنده موندن و این بده.

[Célia | Estante de Livros · Rating 2 out of 5]

Li este livro por duas casualidades: primeiro, recebi este livro de oferta na compra de outro, e depois decidi lê-lo agora devido a uma iniciativa no Goodreads, o National Readathon Day, em que nos comprometíamos a ler durante um certo período no dia 24 de janeiro; escolhi-o por ser pequeno e me parecer que a leitura devesse ser rápida.

De Paul Auster, ainda só li um livro, O Livro das Ilusões, que adorei. Lembro-me de alguns contornos da história, o que é extremamente positivo uma vez que já lá vão 10 anos. Tornou-se um daqueles escritores de quem lemos algo de que verdadeiramente gostamos, mas por qualquer motivo a segunda leitura vai-se adiando sem percebermos bem porquê. E nem sequer me faltam livros dele por ler, na realidade até tenho três (A Trilogia de Nova Iorque, Sunset Park e Palácio da Lua). Portanto, parti com expectativas moderadas, com alguma esperança que este livro ressuscitasse o meu interesse pelo escritor.

Da Mão Para a Boca é uma autobiografia do escritor que relata como foi a sua vida antes de se ter tornado escritor, com grande foco na vida errante que levou e nas dificuldades financeiras por que passou. Paul Auster dá conta da sua irreverência precoce, da sua vontade de não permanecer muito tempo no mesmo lugar e das contradições que o levavam a aceitar praticamente qualquer emprego que lhe aparecesse pela frente apesar de, por dentro, continuar fiel à sua vontade de se tornar escritor.

Em termos cronológicos, esta pequena autobiografia termina praticamente antes de Paul Auster ter conseguido publicar o seu primeiro livro e de ter, finalmente, conseguido juntar o útil ao agradável: poder viver daquilo que mais gostava de fazer. Até lá, assistimos ao relato das viagens do escritor (especialmente a Paris), a algumas situações caricatas e pessoas que conheceu e entendeu relevante referir. Para ser muito sincera, não achei um relato incrivelmente interessante, porque duvido um pouco da mensagem que o autor pretendeu passar (pelo menos, segundo o meu entendimento) – a de que, quando as coisas têm de ser, podem dar muitas voltas mas acabam por acontecer. Acho que as coisas acontecem devido a um misto de trabalho e sorte, e Paul Auster apresenta aqui o tornar-se como escritor como uma inevitabilidade apesar das muitas voltas que a sua vida deu.

Foi um livro moderadamente interessante, mas que na maior parte do tempo me deixou indiferente. Ainda assim, continua a curiosidade por ler mais obras de ficção de Paul Auster.

[Oscar · Rating 4 out of 5]

‘A salto mata’ es una novela corta que narra los duros inicios de Paul Auster en el mundo de la escritura. Paul Auster nos cuenta sus problemas con el dinero, cuya falta le llevó casi al desastre. Tuvo que realizar diversos trabajos (tripulante en un petrolero, traductor, crítico, etc.), ninguno de los cuáles tienen nada que ver con el trabajo de escritor, pero que sin embargo le ayudan a conocer a todo tipo de personas. Todas estas experiencias vitales repercutirán en su narrativa futura, conformando al actual Paul Auster. Se trata de una muy buena autobiografía, sincera y humana, narrada desde la humildad.

El libro se completa con tres apéndices. En el primero se nos presentan tres obras de teatro escritas por Paul Auster entre 1976 y 1977: ‘Laurel y Ardí van al cielo’, ‘Escondite’ y ‘Apagones’, sin duda la mejor de las tres. Son realmente flojitas y solo interesantes a aquellos aficionados obsesionados por completar la obra del autor. A mi entender, son completamente prescindibles. El segundo apéndice es otro tanto de lo mismo, ya que se trata de un juego de cartas, ‘Béisbol en acción’, que Auster ideó en su adolescencia y que resucitó más tarde para ver si podía hacer algo de dinero con él. No pasa de una mera curiosidad.

Pero llegamos al tercer apéndice, ‘Jugada de presión’, una novela policíaca escrita por Paul Auster en 1978, y publicada bajo el seudónimo de Paul Benjamin; se trata por tanto uno de sus primeros trabajos. Auster realiza todo un homenaje al género negro: un detective privado contratado por una antigua estrella del béisbol, metido ahora en política, que ha recibido una amenaza por carta. En ella nos encontramos todos los ingredientes del género negro más clásico: un protagonista de fina ironía, mafia, infidelidades, policías pasados de vueltas, amantes despechados, palizas y asesinatos. La novela trascurre de manera lineal y te atrapa desde el primer momento. Sin ser la mejor obra de Auster, resulta una muy buena novela negra, bien escrita, y con un escritor que ya empezaba a afinar su estilo.

[ZaRi]

خودم را چیستان می دیدم، محل ناآرامی های وصف ناشدنی، موجودی بی وزن با نگاهی پریشان و اندکی احساساتی، احتمالا مستعد غلیان های شدید روحی، تغییر موضع های ناگهانی، غش و افکار اوج گیرنده. اگر کسی از راه درستش با من ارتباط برقرار می کرد، راحت، جذاب و به شدت معاشرتی بودم. در غیر این صورت، دور خودم را حصاری می کشیدم، کم حرف می شدم و به سختی ارتباط برقرار می کردم. خودم را قبول داشتم ولی اعتماد به نفس نداشتم. جسور و کم رو بودم، ماهر ولی بی دست و پا، مصمم و ویری؛ نمونه ی بارز فردی که راه می رود و نفس می کشد و روحیه ای متناقض دارد...!

[blueisthenewpink · Rating 5 out of 5]

Az irodalom az egyetlen művészeti ág, ami nem tud átlépni az országhatárokon, különösen a költészet olyan, mint egy belső poén, a saját csoporton kívül értéktelen - mondta Orwell*. Persze nincs igaza, erre valók a fordítók, az irodalom árnyhősei, akik lehetővé teszik, hogy a különböző kultúrák szóba elegyedjenek egymással - ezt meg Auster mondta. Tudja, mit beszél, franciából fordított szabadúszóként. Verseket is, sokat. Szerencsére neki is remek magyar hangja van: Pék Zoltán.

Nagyon szeretem Auster hangját. Akkor is, amikor fikciót mesél, és akkor is, amikor "csak" a saját életéről beszél, jó vele tölteni az időt.

Nagy kedvenceim (Winter Journal, 4 3 2 1) után életének már elég sok része ismerős. Ez a korai kudarcok krónikája, a kell egy "rendes" állás, mert az írásból nem lehet megélni gondolata, a Párizsban éhező művész klasszikus képe. Az élménygyűjtés időszaka, Párizsban, Mexikóban, olajszállító hajón vagy épp egy nyári tábor konyháján. Aztán a családfenntartás felelősségében is szabadúszóként nyomorogva annyira kiégésé, hogy már exírónak nevezi magát. El sem tudom képzelni a kortárs amerikai irodalmat nélküle.

A végén kicsit talán hirtelen szaladtunk át az és aztán mi esett még szét, és hogyan került egyenesbe kérdésén, nekem gyors lett a lezárás.

(Van benne egy mondat, aminek egyszerűen nincs értelme, ha egyszer hozzájutok az eredetihez, utánanézek, mi történhetett: "Mindez említést sem érdemelne, ha nincs Casey és Teddy, a két karbantartó, ekkorra azon a nyáron dolgoztam." Gondolom, "akikkel" akart lenni, biztos összecsúszott valahogy a folytatással.)

*The Lion and the Unicorn - England Your England

[Burak Kuscu · Rating 4 out of 5]

Paul Auster'ın gençlik yıllarını anlattığı Otobiyografisi. Bu eseri New york üçlemesinden sonra okudum. Önce okusam yakaladığım birkaç önemsiz bağlantı olurdu ancak o seriyi çok etkileyecek bir durum oluşmazdı.

Auster bu kitapta parayla arasının nasıl da limoni olduğunu, bir türlü dikiş tutturamad��ğı yılları anlatıyor bizlere. Doğumundan 80 yılına kadar geçen bir süreyi kapsadığını söyleyebilirim. Paul Auster bana göre günlük yaşadığı için bu kadar maddi sıkıntı çekmiş. Eline ne zaman para ya da bir iş olanağı geçse azıcık faydalanıp hemen ev bark şehir falan değiştiriyor. Özgür ruhlu biri olduğu için değil bence. Tamamen gençlik hataları bu hareketleri zira onun özgürlük isteğine uyacak fırsatlar da çok defa geçiyor eline.

Kitabın sonlarında yani 80'li yılların başında Auster sonunda bir polisiye bastırmayı başarıyor. Bu eser yazarın ilk romanı olan Köşeye Kıstırmak tan başkası değil. Zaten ardından da New York üçlemesi gelecek.

İlginç bir hikayeydi. Auster'ı giderek daha çok sevmeye başlıyorum.

[Ana · Rating 2 out of 5]

Estou muito feliz por ter de devolver à Biblioteca este livro que ficou de quarentena na minha mesa-de-cabeceira durante mais de dois meses. Comecei a ler pensando que encontraria uma reflexão brilhante como a que li do Stephen King no seu "Escrever: memórias de um ofício". Malvada expectativa que me enganou tão bem! Hoje decidi terminar a leitura, a custo, para ver se havia alguma surpresa na narrativa.... apenas confirmei que há coisas desinteressantes na vida que não merecem ser escritas (bem, descobri que o Paul Auster foi casado com a Lydia Davis, mas podia ter lido a wikipedia...)
Posso parecer azeda, mas gosto muito do Paul Auster e este livro foi um tédio...

[Azra Javanmardi · Rating 5 out of 5]

تمام ماجراهای کتاب حول محور " فرضیه پردازی غلط " می چرخد. پل استر بنا بر این اصل که پول در برابر ایده ها و نقشه های ذهنی فاقد اصالت است، به دنبال خواسته ها و ایده آل هایش می رود.
سوالی که بعد از خواندن مطرح شد این بود که آیا حقیقتا راهی برای تشخیص غلط یا درست بودن تک تک فرضیه هایمان وجود دارد؟
به هر حال چالش هایی که استر با آن ها دست به گریبان است، بسیار ملموس هستند و او خیلی شرافتمندانه از پسشان بر آمده است. به نظر من بخش قابل توجهی از کتاب حذف شده است. هیچ جا از روابط عاطفی نویسنده صحبتی نشده است که به باعث تعجب و شگفتی است. نیست؟

[Elham Ghafarzadeh · Rating 4 out of 5]

پل استر از نویسنده های زنده ایه که خیلی رمان هاشو دوست دارم و چقدر برام جالب بود که بدونم تو زندگی شخصیش بیچاره چقده سختی کشیده سر نویسندگی و پول درآوردن.. قسمت جالب این کتاب هم برا من شرح سفرهایی که رفته و تجربه هایی که خواسته و ناخواسته کسب کرده بود..
نکته دیگه هم اینه که فک کنم این کتاب خیلی جاهاش حذف شده چون اصن از روابط عاطفی پل استر سخنی به میان نیومده در حالیکه کتابی کاملا شخصیه..

[Kimiya · Rating 4 out of 5]

«فقط جایی برای نفس کشیدن می‌خواستم، فرصتی برای سر درآوردن. می‌خواستم مطمئن شوم آیا واقعا آن آدمی که فکر می‌کردم هستم یا نه.»

[Lex · Rating 4 out of 5]

Nunca hubiera imaginado que los comienzos de Paul Auster hubieran sido tan difíciles.

En este librito de poco más de 150 páginas Paul Auster hace un breve paso por su infancia, juventud y primeros años hasta la treintena.

El hilo conductor es la falta de dinero. A pesar de que en su familia no faltó el dinero, tras la universidad, cuando quiso abrirse camino en el mundo laboral, el dinero fue su mayor preocupación. Pasó por París, New York y Beklerly, trabajando para pequeñas editoriales como traductor o crítico literario, mientras escribía sus propios poemas y obras de teatro con poco o nulo éxito. Llegó, incluso, a trabajar en un petrolero limpiando la cubierta, cocina y dando de comer a los marineros. Se casó, tuvo un hijo y se divorció para volver a casarse.

Una vida difícil mientras su único anhelo era encontrar tiempo suficiente para escribir.

Brillante autobiografia de un autor que, afortunadamente, logró abrirse camino en el mundo literario.

[Mahdi Najafpour · Rating 4 out of 5]

بخور و نمیر یک اثر خود زندگینامه‌محور است. اثری که در آن پل اُستر به مسیری می‌پردازد که به چاپ اولین کتابش منتهی می‌شود.
یک خودزندگینامه‌یِ(اوتوبیوگرافی) جذاب با روایت روان و طنازی هایی که مخاطب را در اَوان روایت شکست‌ها به خنده‌ وامی‌دارد.
به شخصه مراحل طی شده توسط پل اُستر را در همین سال‌های ابتدایی زندگی‌ام تا حدی لمس کرده‌ام و از این رو به عنوان کسی که تلاش دارد برای علایقش زمان بگذارد و تمرکز خود را بر این دسته از فعالیت‌ها قرار دهد، کتاب برایم یک سیلی محکم بود. کتاب تلخ اما به جایی که اگر در ذهنتان آرزوی پرداخت به علایق خود را دارید حتما باید آن را مطالعه کنید.
اُستر به شکست‌ها می‌پردازد، به موفقیت‌های کوچک، به لحظات نزدیک شدن به خوشحالی و نرسیدن، به لحظاتی که رخوت‌انگیزند اما در بطن آنها سراسر احساس و هیجان نهفته است، به روز‌های تنگدستی و دوام برای یک روز دیگر اتصال خود را با دنیا برقرار نگه داشتن.
اگر تصور این را دارید که تصمیم‌هایتان در لحظه‌ی انتخاب بهترین ممکن‌شان هستند این کتاب به شما یک راز بزرگ را می‌گوید و آن این است که هیچ تصمیم درستی وجود ندارد.
این کتاب مثل زنجبیل می‌ماند.. گزنده و ناخوشایند اما مفید و پیشگیرانه.
به جوان ها، به کسانی که سودای نوشتن دارند یا آنها که در ابتدای مسیر بزرگسالی‌شان قرار دارند با شدت تمام توصیه می‌کنم که این کتاب را بخوانند.

*ترجمه‌ی دیگری از این کتاب در دست هست با نام دست به دهان(نشر چشمه/ترجمه بهرنگ رجبی) که هر دو ترجمه کاربردی و کیفیت مناسب را دارند. فقط ترجمه نشر افق(بخور و نمیر) حق کپی رایت را در اختیار دارد.

[Sarvenaz Taridashti · Rating 1 out of 5]

رویِ جلدش نوشته شده؛"گاه‌شمار شکست‌های نخستین!"
و همین! بیشتر از این نیست. ضعف ترجمه و ویراستاری چشم را می‌زند.

[Adagiobear · Rating 1 out of 5]

I'm not sure how to rate this book because I didn't dislike it but I also don't want to say it was okay. Most of it seemed rather plain and pointless. The autobiography portion didn't really offer any great insights into anything, the baseball card game was of no interest to me, and the three plays were cringe-inducing. Having said that, the detective novel isn't the worst thing I've ever read, but it had too much about baseball in it for my liking. When it comes to baseball, I prefer none. The tough-guy talk in the novel was often corny and clichéd, but there were some interesting observations along the way and I did keep turning pages.

It's a strange collection. I guess one shouldn't expect much from a book subtitled "A Chronicle of Early Failure".

[M. Sarki · Rating 2 out of 5]

A pathetic self-serving attempt by an otherwise very good writer. There is nothing of worth in this memoir. For a person of Auster's literary stature, I am surprised he would want this out there. It just was not that interesting and it was written as chronological straight reportage. In the long run, this will not help Auster's standing in the literary canon.