What do you think?
Rate this book
Αρκαδία
Omnia vincit amor! Η αγάπη νικάει τα πάντα!
Αυτό είναι το αξίωμα που διέπει τη ζωή του Liberty House, ενός ουτοπικού κοινοβίου, τα μέλη του οποίου ζουν σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, μακριά από τον σύγχρονο πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες: κηρύσσοντας την ανεκτικότητα, χαίρονται τη φύση και τον ελεύθερο έρωτα. Οι πάντες –κοινωνικά απροσάρμοστοι, όμορφοι ή άσχημοι, γέροι ή νέοι, στρέιτ ή γκέι, υγιείς ή άρρωστοι– έχουν δικαίωμα σε μια ειρηνική και αρμονική ζωή, όπως και στη σεξουαλική απόλαυση, χωρίς διακρίσεις.
Σε αυτή την κοινότητα, την οποία καθοδηγεί η γοητευτική, ηγετική (δεσποτική, θα έλεγαν οι εχθροί του) μορφή του Αρκαντύ, ζει μαζί με τους γονείς της η νεαρή Φαρά. Μπαίνοντας στην εφηβεία, ανακαλύπτει πως δεν είναι πια και τόσο κορίτσι όσο νόμιζε, καθώς το σώμα της γίνεται όλο και πιο αρρενωπό. Μυείται στον έρωτα από τον Αρκαντύ, προσπαθεί να βρει τον δικό της πόθο, μαθαίνει να ζει με την απροσδιόριστη σεξουαλική της ταυτότητα.
Η ειδυλλιακή ζωή της κοινότητας αναστατώνεται από την άφιξη ενός νεαρού μετανάστη. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι η διακηρυσσόμενη ανεκτικότητα έχει ένα όριο και δεν ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Ο Αρκαντύ και το ποίμνιό του κηρύσσουν την αγάπη, αλλά κλείνουν κατάμουτρα τις πύλες του παραδείσου τους στους μετανάστες.
Η Φαρά καλείται να επιλέξει ανάμεσα στη στοργή της για την κοινότητα και τις ιδέες της. Γιατί τι αξίζει η ευτυχία αν δεν μπορούμε να τη μοιραστούμε;
*
Ανατρεπτικό μυθιστόρημα μαθητείας, εξερεύνηση του φύλου και της σεξουαλικότητας, πολιτική αλληγορία, ύμνος στο υβριδικό και το διαφορετικό, ωδή στην ελευθερία και την κριτική σκέψη, το Αρκαδία είναι ταυτόχρονα ένα λογοτεχνικό καλειδοσκόπιο, με αναφορές σε συγγραφείς από τον Μούζιλ ώς τον Ελρόυ. Σκληρό και συνάμα τρυφερό, με χιούμορ, και γλώσσα ηδονική κι ευφορική που συνδυάζει απόηχους από την ερωτική λογοτεχνία του 18ου αιώνα ώς τις αναζητήσεις του μοντερνισμού, το Αρκαδία μάς μιλά, εντέλει, για την αθωότητα στον σύγχρονο κόσμο.
Αυτό είναι το αξίωμα που διέπει τη ζωή του Liberty House, ενός ουτοπικού κοινοβίου, τα μέλη του οποίου ζουν σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, μακριά από τον σύγχρονο πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες: κηρύσσοντας την ανεκτικότητα, χαίρονται τη φύση και τον ελεύθερο έρωτα. Οι πάντες –κοινωνικά απροσάρμοστοι, όμορφοι ή άσχημοι, γέροι ή νέοι, στρέιτ ή γκέι, υγιείς ή άρρωστοι– έχουν δικαίωμα σε μια ειρηνική και αρμονική ζωή, όπως και στη σεξουαλική απόλαυση, χωρίς διακρίσεις.
Σε αυτή την κοινότητα, την οποία καθοδηγεί η γοητευτική, ηγετική (δεσποτική, θα έλεγαν οι εχθροί του) μορφή του Αρκαντύ, ζει μαζί με τους γονείς της η νεαρή Φαρά. Μπαίνοντας στην εφηβεία, ανακαλύπτει πως δεν είναι πια και τόσο κορίτσι όσο νόμιζε, καθώς το σώμα της γίνεται όλο και πιο αρρενωπό. Μυείται στον έρωτα από τον Αρκαντύ, προσπαθεί να βρει τον δικό της πόθο, μαθαίνει να ζει με την απροσδιόριστη σεξουαλική της ταυτότητα.
Η ειδυλλιακή ζωή της κοινότητας αναστατώνεται από την άφιξη ενός νεαρού μετανάστη. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι η διακηρυσσόμενη ανεκτικότητα έχει ένα όριο και δεν ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Ο Αρκαντύ και το ποίμνιό του κηρύσσουν την αγάπη, αλλά κλείνουν κατάμουτρα τις πύλες του παραδείσου τους στους μετανάστες.
Η Φαρά καλείται να επιλέξει ανάμεσα στη στοργή της για την κοινότητα και τις ιδέες της. Γιατί τι αξίζει η ευτυχία αν δεν μπορούμε να τη μοιραστούμε;
*
Ανατρεπτικό μυθιστόρημα μαθητείας, εξερεύνηση του φύλου και της σεξουαλικότητας, πολιτική αλληγορία, ύμνος στο υβριδικό και το διαφορετικό, ωδή στην ελευθερία και την κριτική σκέψη, το Αρκαδία είναι ταυτόχρονα ένα λογοτεχνικό καλειδοσκόπιο, με αναφορές σε συγγραφείς από τον Μούζιλ ώς τον Ελρόυ. Σκληρό και συνάμα τρυφερό, με χιούμορ, και γλώσσα ηδονική κι ευφορική που συνδυάζει απόηχους από την ερωτική λογοτεχνία του 18ου αιώνα ώς τις αναζητήσεις του μοντερνισμού, το Αρκαδία μάς μιλά, εντέλει, για την αθωότητα στον σύγχρονο κόσμο.
376 pages, Paperback
First published August 23, 2018
61 people are currently reading
1135 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 133 reviews
August 11, 2022
Real Rating: 3.5* of five, rounded down because American readers will blench too often to make this a true resounding success no matter how lovely the translation is. And it is.
FOR #WITMonth 30% off regular trade paper editions from the publisher's website! Offer ends 1 September.
I RECEIVED A DRC FROM THE PUBLISHER VIA EDELWEISS+. THANK YOU.
My Review: Really, really squicked out by what I see as a borderline-coercive sexual relationship between a fifteen-year-old who's just discovered they're intersex and the much-older leader of the cult that they and their family now belong to. I took a long break from the read because I was not sure I wanted to finish this entire story. It brought up my mother's sexually abusive power-plays against me. That was not comfortable at all.
So I'm unusually alert to sexual undertones in relationships between kids and adults. I felt Arcady, the cult/commune leader, was less grooming Farah than responding to Farah's burgeoning sense of themself as a sexual, intersex person. While that doesn't lessen my personal discomfort with Arcady's power imbalance with Farah, it does show that Author Bayamack-Tam possesses a clear sense of the need to keep the power dynamic in balance. Add to that Farah's rare and possibly genetically-heritable anatomical anomaly resulting in an indeterminate sex and gender presentation.
Prime candidate for a charismatic cult leader's sexual manipulation. Which, it must be said, is present; but the clear and repeated caveat from older Arcady is that they reach maturity before he will sexually engage with them. Farah, quite understandably, is not willing to wait some indeterminate amount of time for someone not her to decide they're capable of offering informed consent and, mirabile dictu, pushes the schedule to meet their burgeoning sexual desires.
Totally understand that. But great-grandfather does not think with a teen's hormones, and holds Arcady to a higher standard. But anyway, this was not anything Farah regrets or has doubts about; and again, the stage was set for this to be as unrevolting as possible because we know what Farah is thinking and feeling.
I've gone on about the subject and left out the nudist free-spirit grandmother, the cypher parents who really are affectless, the communards whose existence is merely suggested not explored in even the slightest depth...in general, this is a decent novel by a hippie-wannabe, a French-lady Brautigan, with an agenda and an axe being ground noisily in the background. Also a fun story to read.
FOR #WITMonth 30% off regular trade paper editions from the publisher's website! Offer ends 1 September.
I RECEIVED A DRC FROM THE PUBLISHER VIA EDELWEISS+. THANK YOU.
My Review: Really, really squicked out by what I see as a borderline-coercive sexual relationship between a fifteen-year-old who's just discovered they're intersex and the much-older leader of the cult that they and their family now belong to. I took a long break from the read because I was not sure I wanted to finish this entire story. It brought up my mother's sexually abusive power-plays against me. That was not comfortable at all.
So I'm unusually alert to sexual undertones in relationships between kids and adults. I felt Arcady, the cult/commune leader, was less grooming Farah than responding to Farah's burgeoning sense of themself as a sexual, intersex person. While that doesn't lessen my personal discomfort with Arcady's power imbalance with Farah, it does show that Author Bayamack-Tam possesses a clear sense of the need to keep the power dynamic in balance. Add to that Farah's rare and possibly genetically-heritable anatomical anomaly resulting in an indeterminate sex and gender presentation.
Prime candidate for a charismatic cult leader's sexual manipulation. Which, it must be said, is present; but the clear and repeated caveat from older Arcady is that they reach maturity before he will sexually engage with them. Farah, quite understandably, is not willing to wait some indeterminate amount of time for someone not her to decide they're capable of offering informed consent and, mirabile dictu, pushes the schedule to meet their burgeoning sexual desires.
Totally understand that. But great-grandfather does not think with a teen's hormones, and holds Arcady to a higher standard. But anyway, this was not anything Farah regrets or has doubts about; and again, the stage was set for this to be as unrevolting as possible because we know what Farah is thinking and feeling.
I've gone on about the subject and left out the nudist free-spirit grandmother, the cypher parents who really are affectless, the communards whose existence is merely suggested not explored in even the slightest depth...in general, this is a decent novel by a hippie-wannabe, a French-lady Brautigan, with an agenda and an axe being ground noisily in the background. Also a fun story to read.
November 2, 2021
Πολύ περίεργο βιβλίο......έχω κανα 2 μέρες που το τελείωσα και ελπίζω κάποια στιγμή να βρω χρόνο να γράψω πιο αναλυτικά τις σκέψεις μου.
EDIT:
Πολύ παράξενο βιβλίο....ομολογώ το πήρα λόγω εξωφύλλου και λόγω τίτλου, μιας και από την περίληψη δεν κατάλαβα και πολλά, δεν μπορούσα να καταλάβω σέ τι είδος ανήκει και μεταξύ μας περίμενα να είναι κάτι χλιαρό.......και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα κάπως. Θα ξαναπώ ότι ήταν παράξενο.....στην αρχή νόμιζα ότι πήγαινε να κάνει κάποιου είδους σχολιασμό για την υπερσεξουαλικοποιημενη κοινωνία που ζούμε, αλλά τελικά μάλλον είχε να κάνει με τις κοινωνικές απαγορεύσεις. Υπήρχαν φορές που σκεφτόμουν αυτό είναι άβολο, αλλά ήταν άβολο γιατί ήταν όντως αλλόκοτο ή γιατί έτσι μου είπαν ότι είναι...δεν ξέρω..... Μιλούσε για την σύγχρονη τεχνολογία που έχει γίνει κομμάτι μας και που πια δεν μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας χωρίς αυτήν, για παιδιά που μεγαλώνουν, για ταυτότητες που αλλάζουν, για ρεουσες καταστάσεις, για αλλαγές που διαλέγουμε και για αλλαγές που μας διαλέγουν.
Δεν είμαι σίγουρη τι περίμενα να συμβεί στο τέλος και δεν ξέρω αν αυτό ήταν το ιδανικό κλείσιμο, για μένα τουλάχιστον.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που καταπιάνεται με σύγχρονα θέματα με έναν τρόπο που δεν ξέρω αν είναι πρωτότυπος, είναι όμως κάπως ιδιαίτερος. Πολύ χαίρομαι που τελικά το διάβασα.
Υ.Γ. Ο τίτλος τελικά όντως πολύ ταιριαστός!
EDIT:
Πολύ παράξενο βιβλίο....ομολογώ το πήρα λόγω εξωφύλλου και λόγω τίτλου, μιας και από την περίληψη δεν κατάλαβα και πολλά, δεν μπορούσα να καταλάβω σέ τι είδος ανήκει και μεταξύ μας περίμενα να είναι κάτι χλιαρό.......και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα κάπως. Θα ξαναπώ ότι ήταν παράξενο.....στην αρχή νόμιζα ότι πήγαινε να κάνει κάποιου είδους σχολιασμό για την υπερσεξουαλικοποιημενη κοινωνία που ζούμε, αλλά τελικά μάλλον είχε να κάνει με τις κοινωνικές απαγορεύσεις. Υπήρχαν φορές που σκεφτόμουν αυτό είναι άβολο, αλλά ήταν άβολο γιατί ήταν όντως αλλόκοτο ή γιατί έτσι μου είπαν ότι είναι...δεν ξέρω..... Μιλούσε για την σύγχρονη τεχνολογία που έχει γίνει κομμάτι μας και που πια δεν μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας χωρίς αυτήν, για παιδιά που μεγαλώνουν, για ταυτότητες που αλλάζουν, για ρεουσες καταστάσεις, για αλλαγές που διαλέγουμε και για αλλαγές που μας διαλέγουν.
Δεν είμαι σίγουρη τι περίμενα να συμβεί στο τέλος και δεν ξέρω αν αυτό ήταν το ιδανικό κλείσιμο, για μένα τουλάχιστον.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που καταπιάνεται με σύγχρονα θέματα με έναν τρόπο που δεν ξέρω αν είναι πρωτότυπος, είναι όμως κάπως ιδιαίτερος. Πολύ χαίρομαι που τελικά το διάβασα.
Υ.Γ. Ο τίτλος τελικά όντως πολύ ταιριαστός!
June 22, 2021
Σε ένα ιδανικό, ουτοπικό μέρος, σε μία μικρή κοινωνία από απροσάρμοστους, ναρκομανείς, γέρους, καρκινοπαθείς και κάθε λογής ασθενείς, μεγαλώνει από τα έξι της χρόνια η νεαρή Φαρά που βρέθηκε εκεί με τους γονείς και την λεσβία γιαγιά της, έπειτα από την σπάνια αρρώστια που φέρει η μητέρα της που είναι επιρρεπής στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Σε ένα μέρος που ονομάζεται Liberty Ηouse και δεν επηρεάζεται για την ώρα από κάποιο επικίνδυνο για την υγεία της μητέρας της Φαρά ηλεκτρικό δίκτυο, ενώ επιπλέον σέβεται την ιδιαιτερότητα των μελών της, το περιβάλλον και την πανίδα του, η έφηβη Φαρά, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την σεξουαλικότητά της, αλλά και τους λόγους που μοιάζει κάθε μέρα που περνάει περισσότερο με αγόρι, παρά το γεγονός ότι εκείνη θέλει να είναι κι έχει μεγαλώσει σαν κορίτσι, έχοντας για σημαντική βοήθεια τον έναν εκ των δύο ιδρυτών, μέντορα κι αντικείμενο του πόθου της, τον σεξουαλικά απελευθερωμένο και τριανταπέντε χρόνια μεγαλύτερό της Αρκαντύ.
Η Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ με μία πληθωρική και σαγηνευτική γλώσσα αφηγείται την ιστορία της με χιούμορ και τόλμη και συνθέτει μία ιδιαίτερη και μοναδική πλοκή που με τον τρόπο της ασχολείται με όλα τα σημαντικά κοινωνικά και ηθικά ζητήματα της εποχής μας, από την αναζήτηση και την πολυπλοκότητα της σεξουαλικότητας, μέχρι τον ρατσισμό προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, την χορτοφαγία, την οικολογία και την αυξανόμενη χρήση της τεχνολογίας. Από τα πιο πρωτότυπα, ανοιχτόμυαλα και όμορφα βιβλία που θα διαβάσετε φέτος.
ΥΓ. Η έκδοση είναι αψεγάδιαστη και το εξώφυλλο σίγουρα ένα από τα πιο ωραία που έχουμε δει γενικά, όχι μόνο φέτος.
Η Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ με μία πληθωρική και σαγηνευτική γλώσσα αφηγείται την ιστορία της με χιούμορ και τόλμη και συνθέτει μία ιδιαίτερη και μοναδική πλοκή που με τον τρόπο της ασχολείται με όλα τα σημαντικά κοινωνικά και ηθικά ζητήματα της εποχής μας, από την αναζήτηση και την πολυπλοκότητα της σεξουαλικότητας, μέχρι τον ρατσισμό προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, την χορτοφαγία, την οικολογία και την αυξανόμενη χρήση της τεχνολογίας. Από τα πιο πρωτότυπα, ανοιχτόμυαλα και όμορφα βιβλία που θα διαβάσετε φέτος.
ΥΓ. Η έκδοση είναι αψεγάδιαστη και το εξώφυλλο σίγουρα ένα από τα πιο ωραία που έχουμε δει γενικά, όχι μόνο φέτος.
June 22, 2021
Αρκαδική ουτοπία, ερωτισμός, λογοτεχνία, σεξουαλικά στεγανά που γκρεμίζονται.
August 2, 2021
Ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και προσδοκίες,στα μέσα της ανάγνωσης συνειδητοποίησα ότι δεν μου προσφέρει τίποτα αναγνωστικά.Λυπάμαι,καθώς η θεματική είναι ενδιαφέρουσα και ιντριγκάρει,αλλά όσο προχωρούσα τόσο δυσφορούσα...
Ο αναγνωστικός χρόνος είναι πολύτιμος για να συνεχίσω ένα τέτοιο βιβλίο.
Ο αναγνωστικός χρόνος είναι πολύτιμος για να συνεχίσω ένα τέτοιο βιβλίο.
November 25, 2018
Je ne sais absolument pas quoi penser de ce roman. Arrivée à la moitié, j'ai voulu l'abandonner, parce que malgré tout ce que peut en dire Farah, la relation sexuelle qu'elle entretient avec Arcady me paraît malsaine – une fille de 15 ans qui couche avec un homme plus vieux d'au moins 30 ans et qu'elle considère presque comme son père ? Sans compter que le langage employé pour décrire allégrement les ébats sexuels de ce couple est terriblement vulgaire, le genre qui me fait fuir.
Qui plus est, le regard porté sur tous les membres de Liberty House est en permanence extrêmement critique. On pourrait croire que le livre parlerait avec intelligence des dérives de notre société et des gens qui cherchent à se construire loin d'elle, mais au final, on en ressort avec l'impression que seuls des gens désespérés et difformes pourraient vouloir vivre en zone blanche. A travers les mots de Farah, les gros, les vieux, les drogués, les homosexuels passent pour une tribu de monstres. Et le sujet de l'identité sexuelle de Farah, qui pourrait être intéressant, ne semble être qu'un prétexte à parler de sexe.
La fin est perturbante, on se demande vraiment si Farah est sous l'emprise d'une secte ou si elle a finalement vraiment vécu dans la communauté de l'amour absolu et que nous autres ne pouvons la comprendre. En fait, je ne sais pas du tout ce que l'autrice a voulu nous faire passer comme message, mais je ressors perturbée de cette lecture et franchement lassée de toutes ces descriptions particulièrement crues de rapports sexuels à tout va.
Qui plus est, le regard porté sur tous les membres de Liberty House est en permanence extrêmement critique. On pourrait croire que le livre parlerait avec intelligence des dérives de notre société et des gens qui cherchent à se construire loin d'elle, mais au final, on en ressort avec l'impression que seuls des gens désespérés et difformes pourraient vouloir vivre en zone blanche. A travers les mots de Farah, les gros, les vieux, les drogués, les homosexuels passent pour une tribu de monstres. Et le sujet de l'identité sexuelle de Farah, qui pourrait être intéressant, ne semble être qu'un prétexte à parler de sexe.
La fin est perturbante, on se demande vraiment si Farah est sous l'emprise d'une secte ou si elle a finalement vraiment vécu dans la communauté de l'amour absolu et que nous autres ne pouvons la comprendre. En fait, je ne sais pas du tout ce que l'autrice a voulu nous faire passer comme message, mais je ressors perturbée de cette lecture et franchement lassée de toutes ces descriptions particulièrement crues de rapports sexuels à tout va.
August 29, 2022
4,5
Σε αυτή την κοινότητα, η μήπως σέκτα; Όλοι αγκαλιάζουνε την διαφορετικότητα. Αλλά όπως είπε κάποια στιγμή και ο Τραμπ θέλουμε μετανάστες στην Αμερική φτάνει να είναι λευκή και πλούσιοι. Να λοιπόν μια σέκτα πάθει σεξουαλική παν διαφορετική που όμως στην πραγματικότητα δεν αγαπάει τους φτωχούς Δεν αγαπάει κανέναν παρά μόνο τον Περικλή στο παράδεισο της και τους ανθρώπους που είναι μέσα. Εξαιρετικό βιβλίο
Σε αυτή την κοινότητα, η μήπως σέκτα; Όλοι αγκαλιάζουνε την διαφορετικότητα. Αλλά όπως είπε κάποια στιγμή και ο Τραμπ θέλουμε μετανάστες στην Αμερική φτάνει να είναι λευκή και πλούσιοι. Να λοιπόν μια σέκτα πάθει σεξουαλική παν διαφορετική που όμως στην πραγματικότητα δεν αγαπάει τους φτωχούς Δεν αγαπάει κανέναν παρά μόνο τον Περικλή στο παράδεισο της και τους ανθρώπους που είναι μέσα. Εξαιρετικό βιβλίο
July 22, 2021
Ενα βιβλίο που καταναλωνεται σαν γλυκό του κουταλιού: με μικρό απαραιτήτως κουταλάκι και σιγά - σιγά. Για να κρατήσει για καιρό η γλύκα του, και η κεντρική μας ηρωίδα, η Φάρα, που είναι μια ηρωίδα ακαταπονητη, μυστηριώδης, οσο και αθεράπευτα περίεργη. Μια ιντερσεξ περσονα, ικανή να ξελογιασει τους πάντες
Φάρα, τι ναπω:θα σε θυμάμαι για πάντα.
Φάρα, τι ναπω:θα σε θυμάμαι για πάντα.
July 6, 2019
J'avais beaucoup aimé ma lecture de Si tout n'a pas péri avec mon innocence, que j'avais trouvé violent et poétique. Arcadie, en revanche, m'a moins convaincue. Je trouve toujours le style d'Emmanuelle Bayamack-Tam époustouflant, grandiose et extrêmement travaillé, et j'aime toujours autant sa manière de nous présenter des personnages hors du commun, hors-normes, et très attachants ; mais je n'ai pas vraiment accroché à l'histoire racontée. Je me suis interrogée tout au long de ma lecture : est-ce ironique ? est-ce sarcastique ? est-ce poussé à l'extrême ? (et je pense que c'est ce qui fait une partie de l'intérêt de l'oeuvre).
Je mets quand même 3 voire 3,5, parce que j'ai passé un bon moment, parce que l'écriture me plait toujours autant, et parce qu'il faut reconnaître qu'un livre qui nous interroge, c'est un livre qui fonctionne.
Je mets quand même 3 voire 3,5, parce que j'ai passé un bon moment, parce que l'écriture me plait toujours autant, et parce qu'il faut reconnaître qu'un livre qui nous interroge, c'est un livre qui fonctionne.
August 13, 2021
Απόλυτα σύγχρονο και ειρωνικό το μυθιστόρημα της Μπαγιαμάκ-Ταμ είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, αμιγώς queer που προσεγγίζει με σαρκαστικό τρόπο τη σημερινή κοινωνία, ασκώντας κριτική χωρίς ίχνος διδακτισμού, επιστρατεύοντας μία σειρά ιλαρών καταστάσεων.
Η δράση του βιβλίου τοποθετείται στο Liberty House, ένα βίγκαν κοινόβιο κάπου στη Γαλλία, εντός του οποίου θα συναντήσουμε την Φαρά.
Καθοδηγητής των ενοίκων του Liberty House είναι ο Αρκαντύ, ο οποίος καλλιεργεί την ανεκτικότητα και την κατανόηση σε καθετί που δε συμβαδίζει με την τυπικότητα και την ταμπέλα του "φυσιολογικού" βάσει των κοινωνικών προτύπων.
Η Φαρά βρίσκεται στην εφηβεία, μία ιδιαίτερη ηλικιακή περίοδο για κάθε άνθρωπο, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει μία πιο σαφή εικόνα για το σώμα και το φύλο της, αλλά και την σεξουαλικότητα της, αφού η επιθυμία για την απόκτηση σεξουαλικής ζωής και την άντληση ηδονής γίνονται σφόδρες.
Η Φαρά είναι ενα άτομο με ιντερσέξ χαρακτηριστικά, που θα προβληματιστεί για το σώμα και την ταυτότητα της, ακροβατώντας για καιρό ανάμεσα στο ερώτημα αν είναι κορίτσι ή αγόρι. Το ερώτημα αυτό και το αν θα πρέπει να επιλέξει αναγκαστικά κάποιο από τα δύο φύλα, θα την προβληματίσουν βαθιά, ενώ η ανακάλυψη του διαδικτύου και η έλευσή ενός μετανάστη στο ουτοπικό κοινόβιο στο οποίο ζει, θα πυροδοτήσουν μία σειρά γεγονότων και αλλαγών που θα επιφέρουν την προσωπική της επανάσταση!
Η Μπαγιακάμ-Ταμ μέσα από το μυθιστόρημα της προβληματίζεται αναφορικά με το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ηδονή. Αμφισβητεί μέσω της μεταδομιστικής θεωρίας που επέδρασε στην ανάπτυξη της queer θεωρίας τους δυισμούς που επικρατούν στην κοινωνία, ασκεί κριτική στη διάκριση του τι είναι φυσιολογικό και τι παθολογικό και καυτηριάζει τα σύγχρονα δυτικά πρότυπα δημιουργώντας χαρακτήρες καρικατούρες.
Τέλος, αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το μυθιστόρημα της Μπαγιακάμ-Ταμ είναι ο στίχος του Βιργίλιου "Η αγάπη νικά τα πάντα". Να την μετατρέψουμε σε φάρο και να πορευτούμε στο φως της!
Η δράση του βιβλίου τοποθετείται στο Liberty House, ένα βίγκαν κοινόβιο κάπου στη Γαλλία, εντός του οποίου θα συναντήσουμε την Φαρά.
Καθοδηγητής των ενοίκων του Liberty House είναι ο Αρκαντύ, ο οποίος καλλιεργεί την ανεκτικότητα και την κατανόηση σε καθετί που δε συμβαδίζει με την τυπικότητα και την ταμπέλα του "φυσιολογικού" βάσει των κοινωνικών προτύπων.
Η Φαρά βρίσκεται στην εφηβεία, μία ιδιαίτερη ηλικιακή περίοδο για κάθε άνθρωπο, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει μία πιο σαφή εικόνα για το σώμα και το φύλο της, αλλά και την σεξουαλικότητα της, αφού η επιθυμία για την απόκτηση σεξουαλικής ζωής και την άντληση ηδονής γίνονται σφόδρες.
Η Φαρά είναι ενα άτομο με ιντερσέξ χαρακτηριστικά, που θα προβληματιστεί για το σώμα και την ταυτότητα της, ακροβατώντας για καιρό ανάμεσα στο ερώτημα αν είναι κορίτσι ή αγόρι. Το ερώτημα αυτό και το αν θα πρέπει να επιλέξει αναγκαστικά κάποιο από τα δύο φύλα, θα την προβληματίσουν βαθιά, ενώ η ανακάλυψη του διαδικτύου και η έλευσή ενός μετανάστη στο ουτοπικό κοινόβιο στο οποίο ζει, θα πυροδοτήσουν μία σειρά γεγονότων και αλλαγών που θα επιφέρουν την προσωπική της επανάσταση!
Η Μπαγιακάμ-Ταμ μέσα από το μυθιστόρημα της προβληματίζεται αναφορικά με το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ηδονή. Αμφισβητεί μέσω της μεταδομιστικής θεωρίας που επέδρασε στην ανάπτυξη της queer θεωρίας τους δυισμούς που επικρατούν στην κοινωνία, ασκεί κριτική στη διάκριση του τι είναι φυσιολογικό και τι παθολογικό και καυτηριάζει τα σύγχρονα δυτικά πρότυπα δημιουργώντας χαρακτήρες καρικατούρες.
Τέλος, αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το μυθιστόρημα της Μπαγιακάμ-Ταμ είναι ο στίχος του Βιργίλιου "Η αγάπη νικά τα πάντα". Να την μετατρέψουμε σε φάρο και να πορευτούμε στο φως της!
December 6, 2018
Je n'aurais pas misé sur lui au début de ma lecture mais plus j'avançais plus Farah me plaisait ainsi que cette Liberty House! Une lecture détonante !
June 14, 2022
Η Bayamack-Tam έγραψε μια πρωτοποριακή ιστορία, με κεντρικό της πυρήνα μια κοινότητα απαλλαγμένη από τον δαίμονα της τεχνολογίας και από τα κοινωνικά πρέπει (ή μήπως όχι;), βασιζόμενη στην Αυτοδιάθεση των μελών, στην ελεύθερη σεξουαλική συνεύρεση, στον γυμνισμό και τη χορτοφαγία, που αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινο είδος, με οποιοδήποτε χαρακτηριστικό (ή μήπως όχι;).
Η κοινότητα που δημιούργησε η συγγραφέας αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της κοινωνίας μας και όλων των προβλημάτων που υπάρχουν σε αυτήν. Μέσα από την ιστορία της κατάφερε να τονίσει πως ο άνθρωπος όπου κι αν βρεθεί είναι ικανός να οδηγήσει στο κακό και να λειτουργήσει ατομικά.
Ενώ το Liberty House φαίνεται πως βασίζεται στην ελευθερία των ατόμων, η ύπαρξη ενός αρχηγού μάς υπενθυμίζει τη δομή της κοινωνίας, διότι είναι εκείνος που ορίζει τους κανόνες, εκείνος που αντιμετωπίζεται ως μικρός Θεός.
Και καθώς η ιστορία ξετυλίγεται παρατηρούμε ένα προς ένα τα προβλήματα που υπάρχουν στον πάτο του βαρελιού.
Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου ονομάζεται Φαρά, πρόκειται για ένα ίντερσεξ άτομο, το οποίο παλεύει, σε μια κοινωνία χωρισμένη σε φύλα, να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα. Όμως η Φαρά είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, δεν είναι ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, είναι όλα και τίποτα μαζί.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η συγγραφέας προσπαθεί να μιλήσει για άπειρα ζητήματα σε αυτό το βιβλίο και ίσως είναι αυτό που το έκανε να μοιάζει τόσο μπερδεμένο στα μάτια μου.
Μιλάει για την γονική αμέλεια, υπογραμμίζει τον βιασμό των γυναικών μέσα στη σχέση, την επιρροή ενός αρχηγού σε μια κοινότητα, την παραπλάνηση των ατόμων ύστερα από συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου, τις ρατσιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων, την ελευθερία που ορίζεται σύμφωνα με τις αντιλήψεις του καθενός, την χειραγώγηση και την στέρηση ελευθερίας από άτομα που υποτίθεται πως μας αγαπάνε, τη σωματική/σεξουαλική κακοποίηση που δικαιολογείται από τα θύματα.
Ένα φαινομενικά ελεύθερο σύστημα, που αγκάλιαζε και αγαπούσε ό,τι διαφορετικό υπήρχε, δεν έδειξε την ίδια αγάπη για τον μετανάστη που εμφανίστηκε στα εδάφη του. Και κάπως έτσι κατέρρευσε στα μάτια της Φαρά το βασίλειο του Αρκαντύ.
Ακόμη κι αν δεχτώ πως η συγγραφέας προσπάθησε να αποδώσει μια ρεαλιστική εικόνα της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να τοποθετηθεί η ίδια σε όλα τα ζητήματα, αισθάνομαι πως και πάλι δε θα καταφέρω να αποδεχτώ τις στερεοτυπικές φράσεις που διατυπώθηκαν στο παρόν βιβλίο. Λέξεις όπως "καθυστερημένα" ή φράσεις κλισέ σχετικά με τη γυναίκα, προσωπικά με απωθούσαν και θα ήθελα σε μια εποχή, όπως η σημερινή, να γίνεται πιο ξεκάθαρη η θέση της συγγραφέως. Ίσως το προσωπικό της στοίχημα ήταν να αναδειχτούν όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα και όλα τα ζητήματα της πατριαρχίας, όμως προσωπικά αυτό δε με κάλυψε, δε με καλύπτει γενικά η ουδέτερη στάση των ανθρώπων και δη των καλλιτεχνών.
Για να γίνω πιο σαφής θα αναφέρω την ερωτική συνεύρεση της έφηβης Φαρά με τον 50χρονο Αρκαντύ, όπου σύμφωνα με την έφηβη πρόκειται για μια δική της επιλογή, καθώς ο Αρκαντύ είναι ο μέντοράς της, εκείνος που την βοήθησε να αγαπήσει το σώμα της και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά της. Ο Αρκαντύ με ασυγκράτητο σεξαπίλ προσφέρει έρωτα ελεύθερα, χωρίς φραγμούς σε οποι@ το επιθυμήσει, όμως κατά πόσο είναι αποδεκτή μία τέτοια συνεύρεση;
Παρόλα αυτά η αποδοχή για το διαφορετικό και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα καθιστούν το βιβλίο μια μεγάλη αγκαλιά για την κοινότητα. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από αλληγορίες να αναδείξει την παθογένεια του δυτικού πολιτισμού, την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και κατανόησης σε αυτόν και όλα τα συναισθήματα ενός ίντερσεξ ατόμου από την πρώτη μέρα που θα ρθει αντιμέτωπο με τη δική του αλήθεια.
Η κοινότητα που δημιούργησε η συγγραφέας αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της κοινωνίας μας και όλων των προβλημάτων που υπάρχουν σε αυτήν. Μέσα από την ιστορία της κατάφερε να τονίσει πως ο άνθρωπος όπου κι αν βρεθεί είναι ικανός να οδηγήσει στο κακό και να λειτουργήσει ατομικά.
Ενώ το Liberty House φαίνεται πως βασίζεται στην ελευθερία των ατόμων, η ύπαρξη ενός αρχηγού μάς υπενθυμίζει τη δομή της κοινωνίας, διότι είναι εκείνος που ορίζει τους κανόνες, εκείνος που αντιμετωπίζεται ως μικρός Θεός.
Και καθώς η ιστορία ξετυλίγεται παρατηρούμε ένα προς ένα τα προβλήματα που υπάρχουν στον πάτο του βαρελιού.
Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου ονομάζεται Φαρά, πρόκειται για ένα ίντερσεξ άτομο, το οποίο παλεύει, σε μια κοινωνία χωρισμένη σε φύλα, να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα. Όμως η Φαρά είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, δεν είναι ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, είναι όλα και τίποτα μαζί.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η συγγραφέας προσπαθεί να μιλήσει για άπειρα ζητήματα σε αυτό το βιβλίο και ίσως είναι αυτό που το έκανε να μοιάζει τόσο μπερδεμένο στα μάτια μου.
Μιλάει για την γονική αμέλεια, υπογραμμίζει τον βιασμό των γυναικών μέσα στη σχέση, την επιρροή ενός αρχηγού σε μια κοινότητα, την παραπλάνηση των ατόμων ύστερα από συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου, τις ρατσιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων, την ελευθερία που ορίζεται σύμφωνα με τις αντιλήψεις του καθενός, την χειραγώγηση και την στέρηση ελευθερίας από άτομα που υποτίθεται πως μας αγαπάνε, τη σωματική/σεξουαλική κακοποίηση που δικαιολογείται από τα θύματα.
Ένα φαινομενικά ελεύθερο σύστημα, που αγκάλιαζε και αγαπούσε ό,τι διαφορετικό υπήρχε, δεν έδειξε την ίδια αγάπη για τον μετανάστη που εμφανίστηκε στα εδάφη του. Και κάπως έτσι κατέρρευσε στα μάτια της Φαρά το βασίλειο του Αρκαντύ.
Ακόμη κι αν δεχτώ πως η συγγραφέας προσπάθησε να αποδώσει μια ρεαλιστική εικόνα της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να τοποθετηθεί η ίδια σε όλα τα ζητήματα, αισθάνομαι πως και πάλι δε θα καταφέρω να αποδεχτώ τις στερεοτυπικές φράσεις που διατυπώθηκαν στο παρόν βιβλίο. Λέξεις όπως "καθυστερημένα" ή φράσεις κλισέ σχετικά με τη γυναίκα, προσωπικά με απωθούσαν και θα ήθελα σε μια εποχή, όπως η σημερινή, να γίνεται πιο ξεκάθαρη η θέση της συγγραφέως. Ίσως το προσωπικό της στοίχημα ήταν να αναδειχτούν όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα και όλα τα ζητήματα της πατριαρχίας, όμως προσωπικά αυτό δε με κάλυψε, δε με καλύπτει γενικά η ουδέτερη στάση των ανθρώπων και δη των καλλιτεχνών.
Για να γίνω πιο σαφής θα αναφέρω την ερωτική συνεύρεση της έφηβης Φαρά με τον 50χρονο Αρκαντύ, όπου σύμφωνα με την έφηβη πρόκειται για μια δική της επιλογή, καθώς ο Αρκαντύ είναι ο μέντοράς της, εκείνος που την βοήθησε να αγαπήσει το σώμα της και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά της. Ο Αρκαντύ με ασυγκράτητο σεξαπίλ προσφέρει έρωτα ελεύθερα, χωρίς φραγμούς σε οποι@ το επιθυμήσει, όμως κατά πόσο είναι αποδεκτή μία τέτοια συνεύρεση;
Παρόλα αυτά η αποδοχή για το διαφορετικό και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα καθιστούν το βιβλίο μια μεγάλη αγκαλιά για την κοινότητα. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από αλληγορίες να αναδείξει την παθογένεια του δυτικού πολιτισμού, την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και κατανόησης σε αυτόν και όλα τα συναισθήματα ενός ίντερσεξ ατόμου από την πρώτη μέρα που θα ρθει αντιμέτωπο με τη δική του αλήθεια.
July 18, 2022
Έχοντας επιλέξει και εντάξει φράσεις κορυφαίων λογοτεχνών στο κείμενό της η Bayamack-Tam δημιουργεί ένα ψηφιδωτό σύγχρονης και διαχρονικής γραφής.
Η Φάρα στα έξι της χρόνια βρίσκεται μαζί με τους γονείς και τη γιαγιά της στο Liberty House, ένα κοινόβιο που λειτουργεί υπό την καθοδήγηση του Αρκαντύ (Αρκαδία).
Η Αρκαδία στην αρχαιότητα υπήρξε ένας ουτοπικός, ειδυλλιακός, βουκολικός τόπος που απέκτησε λογοτεχνική υπόσταση εκφράζοντας το πνευματικά ανώτερο, το ανέφικτο.
Ο Αρκαντύ, λοιπόν, αντιπροσωπεύει τον ουτοπικό, ιδανικό, πρότυπο τρόπο λειτουργίας μιας κοινότητας όπου θα υπάρχει πλήρης ελευθερία και αποδοχή του εαυτού και των άλλων, όλα τα μέλη θα ζουν αρμονικά μαζί, απελευθερωμένοι σεξουαλικά, χωρίς κτητικότητα υλική, συναισθηματική ή γονεϊκή, με ισότητα και ισοτιμία.
Η Φαρά μεγαλώνει μέσα σε αυτό το περιβάλλον αγάπης και ελευθερίας. Ανακαλύπτει τον εαυτό της και τη διαφορετικότητά της. Ο Αρκαντύ την βοηθά να αποδεχθεί την εικόνα, το σώμα της και θα την μάθει την ηδονή που μπορεί να αντλήσει έχοντας ένα σώμα απροσδιόριστου φύλου που συνεχώς μεταβάλλεται.
Τι γίνεται όμως όταν ένας μετανάστης εμφανίζεται στο Liberty House; Με ποιο τρόπο θα τον αντιμετωπίσουν τα μέλη της κοινότητας; Είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο όντως χωρίς όρια και όρους;
Η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων και μειονοτήτων σε μια κοινωνία έρχεται με τη μορφή μιας νέας Εδέμ, ενός τόπου απολαύσεων, ευδαιμονίας και μακαριότητας, απομακρυσμένη από την πολιτική δομή της πλατωνικής Καλλίπολης.
Η ύπαρξη ενός ηγέτη που έχει την ικανότητα να χειραγωγεί ανθρώπους τους οποίους και επιλέγει και απομονώνει ώστε να δημιουργήσει μια ομάδα που ουσιαστικά καλύπτει δικές του ανάγκες είναι άκρως επικίνδυνη.
Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να αναγάγουμε και να αντιστοιχίσουμε όσα συμβαίνουν σε μια τέτοια κλειστή κοινότητα, όπου τα μέλη της έχουν επιλεγεί πληρώντας κριτήρια από τον ιδρυτή, με την δομή της κοινωνίας όπου η κάθε ιδεολογία και τρόπος διαβίωσης απευθύνεται σε όλη την κοινωνία και κρίνεται από το σύνολο αυτής.
Η Φάρα στα έξι της χρόνια βρίσκεται μαζί με τους γονείς και τη γιαγιά της στο Liberty House, ένα κοινόβιο που λειτουργεί υπό την καθοδήγηση του Αρκαντύ (Αρκαδία).
Η Αρκαδία στην αρχαιότητα υπήρξε ένας ουτοπικός, ειδυλλιακός, βουκολικός τόπος που απέκτησε λογοτεχνική υπόσταση εκφράζοντας το πνευματικά ανώτερο, το ανέφικτο.
Ο Αρκαντύ, λοιπόν, αντιπροσωπεύει τον ουτοπικό, ιδανικό, πρότυπο τρόπο λειτουργίας μιας κοινότητας όπου θα υπάρχει πλήρης ελευθερία και αποδοχή του εαυτού και των άλλων, όλα τα μέλη θα ζουν αρμονικά μαζί, απελευθερωμένοι σεξουαλικά, χωρίς κτητικότητα υλική, συναισθηματική ή γονεϊκή, με ισότητα και ισοτιμία.
Η Φαρά μεγαλώνει μέσα σε αυτό το περιβάλλον αγάπης και ελευθερίας. Ανακαλύπτει τον εαυτό της και τη διαφορετικότητά της. Ο Αρκαντύ την βοηθά να αποδεχθεί την εικόνα, το σώμα της και θα την μάθει την ηδονή που μπορεί να αντλήσει έχοντας ένα σώμα απροσδιόριστου φύλου που συνεχώς μεταβάλλεται.
Τι γίνεται όμως όταν ένας μετανάστης εμφανίζεται στο Liberty House; Με ποιο τρόπο θα τον αντιμετωπίσουν τα μέλη της κοινότητας; Είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο όντως χωρίς όρια και όρους;
Η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων και μειονοτήτων σε μια κοινωνία έρχεται με τη μορφή μιας νέας Εδέμ, ενός τόπου απολαύσεων, ευδαιμονίας και μακαριότητας, απομακρυσμένη από την πολιτική δομή της πλατωνικής Καλλίπολης.
Η ύπαρξη ενός ηγέτη που έχει την ικανότητα να χειραγωγεί ανθρώπους τους οποίους και επιλέγει και απομονώνει ώστε να δημιουργήσει μια ομάδα που ουσιαστικά καλύπτει δικές του ανάγκες είναι άκρως επικίνδυνη.
Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να αναγάγουμε και να αντιστοιχίσουμε όσα συμβαίνουν σε μια τέτοια κλειστή κοινότητα, όπου τα μέλη της έχουν επιλεγεί πληρώντας κριτήρια από τον ιδρυτή, με την δομή της κοινωνίας όπου η κάθε ιδεολογία και τρόπος διαβίωσης απευθύνεται σε όλη την κοινωνία και κρίνεται από το σύνολο αυτής.
January 30, 2022
«Αρκαδία»
Δε θα πω πολλά γιατί νιώθω περίεργα τελειώνοντας αυτό το βιβλίο. Είχα υψηλές προσδοκίες κ διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες διαπίστωσα πως δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Το ήθελα πιο δυναμικό με περισσότερες σκιαγραφήσεις στους ήρωες.
Η θεματολογία του δε θα πω πως ήταν σκληρή, τονίζοντας πως δε θεωρώ ταμπού τη σεξουαλική επιλογή των ανθρώπων. Υπήρχαν όμως κομμάτια που δε μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Τα βρήκα αρκετά χλιαρά. Από την άλλη ενώ έλεγα πως δε με τρελαίνε�� η ανάγνωσή του ήθελα να το συνεχίσω γιατί είχε αποσπάσματα που με έλκυαν. Στο σύνολό του όμως, δε με κάλυψε! 🤷♀️
Δε θα πω πολλά γιατί νιώθω περίεργα τελειώνοντας αυτό το βιβλίο. Είχα υψηλές προσδοκίες κ διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες διαπίστωσα πως δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Το ήθελα πιο δυναμικό με περισσότερες σκιαγραφήσεις στους ήρωες.
Η θεματολογία του δε θα πω πως ήταν σκληρή, τονίζοντας πως δε θεωρώ ταμπού τη σεξουαλική επιλογή των ανθρώπων. Υπήρχαν όμως κομμάτια που δε μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Τα βρήκα αρκετά χλιαρά. Από την άλλη ενώ έλεγα πως δε με τρελαίνε�� η ανάγνωσή του ήθελα να το συνεχίσω γιατί είχε αποσπάσματα που με έλκυαν. Στο σύνολό του όμως, δε με κάλυψε! 🤷♀️
June 19, 2021
J'avais lu d'abord d'excellents avis, qui m'avaient donné envie de le découvrir. Puis j'ai lu des critiques sévères, et j'ai donc commencé ma lecture avec pas mal d'appréhensions. Finalement, je suis peut-être à mi-chemin entre tout ça : c'était une bonne lecture, un peu plate certes, à laquelle je n'ai pas grand-chose à reprocher.
Je comprends facilement ce que l'histoire peut avoir de dérangeant, mais pour ma part je n'ai jamais été mal à l'aise. Avec tout ce que j'avais lu dessus avant de l'entamer, j'ai immédiatement acté que le point de vue était celui, très biaisé, d'une adolescente ayant grandi dans une secte, avec tout ce que cela suppose d'emprise et de manque de connaissance du monde. Les faits relatés sont choquants, mais si la narratrice n'a aucun recul dessus, il ne m'a pas été difficile de prendre le mien. C'est peut-être grâce à ça qu'il m'a été possible d'apprécier son point de vue, d'en comprendre l'origine, le contexte et le fonctionnement. J'étais capable, notamment, de voir l'abus pédophile là où la jeune narratrice est persuadée de découvrir l'amour, et en même temps je pouvais comprendre comment se construisait sa manière de voir les choses. C'est un texte qui demande tout le long une mise à distance importante et active en le lisant, et je n'en aurais peut-être pas été capable si je n'avais pas déjà su ce que je m'apprêtais à lire.
Si j'ai donc pu apprécier ma lecture, je n'ai pour autant pas été transcendée. L'écriture est captivante, le rythme est celui que j'apprécie, tranquille mais pas lent. Mais j'ai eu le sentiment malgré tout de quelques longueurs, et surtout je n'ai pas été émotionnellement convaincue. Incapable de m'attacher aux personnages, peut-être justement à cause de la distance critique que je maintenais, je n'ai pas été émue par ce qui leur arrivait, je n'ai pas adhéré à leurs propres émotions. Beaucoup d'entre eux m'ont cependant intriguée ou intéressée, mais le roman est centrée sur sa narratrice, elle-même profondément égocentrée, et ne permet finalement pas de découvrir réellement les personnages qui gravitent autour d'elles, à l'exception de quelques-uns. C'est un peu finalement un roman d'apprentissage, et bien qu'il soit très contemporain, ce n'est pas mon genre favori.
En tant que personne concernée, je n'ai pas été choquée par la représentation des personnages LGB, qui m'a surtout parue sans grand intérêt. Je ne me prononcerai pas sur le traitement de l'intersexuation, sujet aussi central que celui de la vie "communautaire", mais la manière dont il est abordé m'a parue cohérente avec le point de vue d'une narratrice obsédée par son identité. En revanche, aucun point de vue ne justifie l'utilisation du n-word, et il y a une certaine ambivalence entre la revendication antiraciste et l'emploi régulier de formulations clairement racistes.
C'est une lecture que je retiendrai probablement en raison de ses thématiques originales dans la littérature francophone actuelle, mais qui ne me marquera pas durablement. Je suis contente malgré tout de ne pas y avoir renoncé.
Je comprends facilement ce que l'histoire peut avoir de dérangeant, mais pour ma part je n'ai jamais été mal à l'aise. Avec tout ce que j'avais lu dessus avant de l'entamer, j'ai immédiatement acté que le point de vue était celui, très biaisé, d'une adolescente ayant grandi dans une secte, avec tout ce que cela suppose d'emprise et de manque de connaissance du monde. Les faits relatés sont choquants, mais si la narratrice n'a aucun recul dessus, il ne m'a pas été difficile de prendre le mien. C'est peut-être grâce à ça qu'il m'a été possible d'apprécier son point de vue, d'en comprendre l'origine, le contexte et le fonctionnement. J'étais capable, notamment, de voir l'abus pédophile là où la jeune narratrice est persuadée de découvrir l'amour, et en même temps je pouvais comprendre comment se construisait sa manière de voir les choses. C'est un texte qui demande tout le long une mise à distance importante et active en le lisant, et je n'en aurais peut-être pas été capable si je n'avais pas déjà su ce que je m'apprêtais à lire.
Si j'ai donc pu apprécier ma lecture, je n'ai pour autant pas été transcendée. L'écriture est captivante, le rythme est celui que j'apprécie, tranquille mais pas lent. Mais j'ai eu le sentiment malgré tout de quelques longueurs, et surtout je n'ai pas été émotionnellement convaincue. Incapable de m'attacher aux personnages, peut-être justement à cause de la distance critique que je maintenais, je n'ai pas été émue par ce qui leur arrivait, je n'ai pas adhéré à leurs propres émotions. Beaucoup d'entre eux m'ont cependant intriguée ou intéressée, mais le roman est centrée sur sa narratrice, elle-même profondément égocentrée, et ne permet finalement pas de découvrir réellement les personnages qui gravitent autour d'elles, à l'exception de quelques-uns. C'est un peu finalement un roman d'apprentissage, et bien qu'il soit très contemporain, ce n'est pas mon genre favori.
En tant que personne concernée, je n'ai pas été choquée par la représentation des personnages LGB, qui m'a surtout parue sans grand intérêt. Je ne me prononcerai pas sur le traitement de l'intersexuation, sujet aussi central que celui de la vie "communautaire", mais la manière dont il est abordé m'a parue cohérente avec le point de vue d'une narratrice obsédée par son identité. En revanche, aucun point de vue ne justifie l'utilisation du n-word, et il y a une certaine ambivalence entre la revendication antiraciste et l'emploi régulier de formulations clairement racistes.
C'est une lecture que je retiendrai probablement en raison de ses thématiques originales dans la littérature francophone actuelle, mais qui ne me marquera pas durablement. Je suis contente malgré tout de ne pas y avoir renoncé.
January 13, 2024
Les écrivain.es qui invoquent une histoire avec une thématique qui fait vendre - tant qu’à faire - pour en fait, s’observer écrire en faisant des décrochages - ri-di-cu-les - pour montrer à leur lectorat qu’iels ont lu des livres de « grands auteurices » dans leur vie, en glissant, notamment, toutes les dix pages un titre de livre dans une phrase (on dirait elle s’est lancée un défi la meuf) INCOGNITO 🥸 *blink blink blink*, qu’iels arrêtent en fait. Ou alors, qu’iels écrivent un premier jet pour leur ego, qu’iels se relisent, qu’iels élaguent tout le nombrilisme et reviennent avec une histoire à nous raconter.
Merci. 😌
Merci. 😌
did-not-finish
June 16, 2021Weird and unsettling had to stop at 25%
February 1, 2021
Suffit pas d'ecrire sur un sujet subversif pour etre subversive, un ramassis de clichés, un manque flagrant de connaissance sur les problematiques queers et de la fetichisation à tout va, une catasrophe.
February 8, 2019
Un roman déstabilisant. Dérangeant sur bien des points jusque dans la forme (Allo le langage pour parler des ébats sexuels!). Je ne sais pas. Sérieusement, je ne sais pas.
Read
June 8, 2025Es fällt mir sehr schwer, etwas zu diesem Buch zu sagen … aber eine intergeschlechtliche Hauptperson, yeah! Das gibt’s viel zu selten!
September 24, 2023
Bon bon bon, que dire ?
Au moment d'écrire quelques mots au sujet de cette lecture, je me retrouve complètement dépourvue de vocabulaire pour exprimer ce que j'ai ressenti à la lecture d'Arcadie. J'ai lu des dizaines et des dizaines d'avis différents pour voir si je réussissais à affiner mon opinion, c'était pas super helpful hein
Première partie : j'ai détesté. Genre du plus profond de mon âme, j'avais envie de claquer Farah autant que j'avais envie de balancer le livre par la fenêtre. J'ai toujours eu une fascination pour les sectes, pas dans le sens positif hein, dans le sens ça me terrifie tellement que je me renseigne pour être sûre qu'on ne m'embrigade jamais. Mais là c'était assez dur de lire quelque chose qui n'apporte absolument AUCUN RECUL sur ce sujet. Farah, bien qu'un personnage très intéressant et plutôt bien écrit, est à mes yeux particulièrement agaçante il faut l'avouer, et je comprends pas l'utilisation d'un vocabulaire et d'un lexique ultra poussé alors qu'elle est censée être une ado ? Pas cohérent. Mais alors le pire truc selon moi c'est la relation qu'elle entretient avec le vieux Arcadie là, le gourou de la secte, le "père spirituel", presque cinquantenaire, ils se ken tranquille et jamais on trouve à redire ? Mais c'est pas possible ça, c'est pas possible. Du coup ça m'a gavé. J'avais envie de gerber. J'ai fait une giga pause, j'ai lu un autre livre vraiment bien en attendant et ciao Bill tu m'a saoulée Arcadie.
Deuxième partie : faisant partie du book club et ayant un peu l'obligation d'y revenir, je rouvre, la mort dans l'âme, Arcadie pour le terminer. Et je dois avouer que cette deuxième moitié a été moins difficile à lire, moins désagréable, moins envie de mettre des claques quoi. Toujours aucun recul sur rien mais bon, c'était plus sympa, j'ai même gloussé et corné des pages parce que y'avait des trucs bien écrits. Une fin où je me suis même retrouvée à dire à haute voix "wooow", mais des dernières pages un peu cucul la praline, changeons le monde hihi. Mais bon, ça rattrape pas mon giga seum du début quoi.
Quand même, ce livre se dévore, même si des fois c'est relou d'avoir l'impression qu'il faut un dictionnaire pour comprendre tout le vocabulaire de l'autrice. Ou alors je suis concon je sais pas. Bref, vous voyez le bordel dans ma tête après cette lecture.
Au moment d'écrire quelques mots au sujet de cette lecture, je me retrouve complètement dépourvue de vocabulaire pour exprimer ce que j'ai ressenti à la lecture d'Arcadie. J'ai lu des dizaines et des dizaines d'avis différents pour voir si je réussissais à affiner mon opinion, c'était pas super helpful hein
Première partie : j'ai détesté. Genre du plus profond de mon âme, j'avais envie de claquer Farah autant que j'avais envie de balancer le livre par la fenêtre. J'ai toujours eu une fascination pour les sectes, pas dans le sens positif hein, dans le sens ça me terrifie tellement que je me renseigne pour être sûre qu'on ne m'embrigade jamais. Mais là c'était assez dur de lire quelque chose qui n'apporte absolument AUCUN RECUL sur ce sujet. Farah, bien qu'un personnage très intéressant et plutôt bien écrit, est à mes yeux particulièrement agaçante il faut l'avouer, et je comprends pas l'utilisation d'un vocabulaire et d'un lexique ultra poussé alors qu'elle est censée être une ado ? Pas cohérent. Mais alors le pire truc selon moi c'est la relation qu'elle entretient avec le vieux Arcadie là, le gourou de la secte, le "père spirituel", presque cinquantenaire, ils se ken tranquille et jamais on trouve à redire ? Mais c'est pas possible ça, c'est pas possible. Du coup ça m'a gavé. J'avais envie de gerber. J'ai fait une giga pause, j'ai lu un autre livre vraiment bien en attendant et ciao Bill tu m'a saoulée Arcadie.
Deuxième partie : faisant partie du book club et ayant un peu l'obligation d'y revenir, je rouvre, la mort dans l'âme, Arcadie pour le terminer. Et je dois avouer que cette deuxième moitié a été moins difficile à lire, moins désagréable, moins envie de mettre des claques quoi. Toujours aucun recul sur rien mais bon, c'était plus sympa, j'ai même gloussé et corné des pages parce que y'avait des trucs bien écrits. Une fin où je me suis même retrouvée à dire à haute voix "wooow", mais des dernières pages un peu cucul la praline, changeons le monde hihi. Mais bon, ça rattrape pas mon giga seum du début quoi.
Quand même, ce livre se dévore, même si des fois c'est relou d'avoir l'impression qu'il faut un dictionnaire pour comprendre tout le vocabulaire de l'autrice. Ou alors je suis concon je sais pas. Bref, vous voyez le bordel dans ma tête après cette lecture.
March 20, 2020
Forcément différent dans la façon d’aborder des thématiques aussi diverses qu’actuel: de liberté (presque utopique) à la sauvegarde environnementale, de la decouverte de soi à l’amour (absolu) , de la différence des hommes à la dérive sectaire...rien n’est ici traité comme une règle mais plutôt comme expérience de vie. Fara cette enfant qui grandit dans un groupe, une famille libertaire et recluse, fait son éducation amoureuse au rythme des prêches d’un guide. Elle grandit rapidement vite et comprend rapidement que sa liberté se construit sur la base de ses propres désirs et convictions. Elle se sentira libre quand tout le monde la considérera sous influence sectaire.
Cela pousse forcément à réfléchir sur notre condition, notre liberté individuelle dans les limites de notre société. Sommes nous réellement des etres libres? Fara l’était-elle plus?
C’est très bien écrit et l’histoire se lit ou se murit au rythme des années d’ados vécues par Fara. C’est en jeune adulte, une fois qu’elle aura sa réponse sur ce qu’est l’amour, que l’on aura nous lecteurs, plus de questions que jamais sur notre propre condition de vie ou de celles que l’on aimerait.
Un très bon 4⭐️ que je recommande aussi pour les jeunes adultes. Lu avec ma fille de 18 ans et pleins de discussions sur ce mot fabuleux mot qu’est la liberté (conditions de la femme, liberté d’expression, contraintes familiales, emprise sectaire ou médiatique, jugement personnel...).
Cela pousse forcément à réfléchir sur notre condition, notre liberté individuelle dans les limites de notre société. Sommes nous réellement des etres libres? Fara l’était-elle plus?
C’est très bien écrit et l’histoire se lit ou se murit au rythme des années d’ados vécues par Fara. C’est en jeune adulte, une fois qu’elle aura sa réponse sur ce qu’est l’amour, que l’on aura nous lecteurs, plus de questions que jamais sur notre propre condition de vie ou de celles que l’on aimerait.
Un très bon 4⭐️ que je recommande aussi pour les jeunes adultes. Lu avec ma fille de 18 ans et pleins de discussions sur ce mot fabuleux mot qu’est la liberté (conditions de la femme, liberté d’expression, contraintes familiales, emprise sectaire ou médiatique, jugement personnel...).
August 11, 2021
This was a bit weird, a young girl(15) in France discovers she has a rare condition and suspects she may be intersex. She lives in a type of sheltered commune. The bit I was uncomfortable about is her having sex with the group leader, a man in his 30s. DNF at 55%. This was too bad since life at the commune was unusual/fascinating and the descriptive phrases were intriguing and complex.
January 6, 2019
Une ambiance, des personnages, un imaginaire qui évoque notre époque de façon subtile... tout était là pour que j'aie un gros coup de coeur. Mais à mi-chemin, mai trouvé que farah n'evoluait plus dans sa quête, et je me suis lassée. Superbe écriture.
January 20, 2019
3,5
Mais je crois que c'est appelé à changer. Ce roman me fait définitivement cogiter.
Mais je crois que c'est appelé à changer. Ce roman me fait définitivement cogiter.
July 29, 2021
Je suis assez perplexe. Je ne crois pas avoir saisi les intentions du texte et le propos me paraît quelques peu dérangeant...
August 22, 2022
J’ai acheté ce roman sur une brocante en voyant au résumé que le personnage principal était intersexe, et grandissait dans une communauté libertaire. Je m’intéresse beaucoup aux alternatives à la société !
J’ai été très déçue par l’écriture, et ce pour plusieurs raisons :
- Point de vue interne raté : à plusieurs reprises, la narratrice, Farah, raconte des évènements arrivés à d’autres avec un niveau de détail incohérent. Notamment, elle raconte une anecdote de l’enfance de son père. Vu que son père et elle ne se parlent jamais de toute l’histoire, il parait déjà absurde qu’elle ait connaissance de cette anecdote. Mais même s’il l’avait fait, ça n’aurait pas été avec un tel niveau de détails. On pourrait se dire qu’elle invente, mais la manière dont c’est présenté ne donne pas du tout cette impression. C’est comme si le roman avait été écrit initialement en point de vue omniscient, et que l’autrice avait changé d’avis en cours de route pour en faire un livre écrit à la 1e personne
- Dissonance entre ressenti et ce qui est dit : Farah dit à plusieurs reprises qu’elle aime son entourage, qu’ils sont bienveillants, qu’ils l’aiment d’une manière douce. Des personnages secondaires louent la bienveillance de Farah.
Farah est l’une des narratrices la plus haineuses que j’ai jamais lues. Peut-être même la plus haineuse. Elle déborde de mépris envers les personnes qui l’entourent, non seulement dans le choix des traits et évènements qu’elle souligne, mais aussi dans son vocabulaire général. Elle présente constamment ses parents comme des débiles mentaux, des attardés (avec ces termes). Une personne bienveillante n’aurait pas insisté sur ces traits-là, ne les aurait peut-être même pas relevés comme les aspects les plus importants de leur personnalité. J’avais du mal à la croire lorsqu’elle parlait de son amour pour les personnages sur lesquels elle crache h24 dans sa narration. Je n’ai pas ressenti le moindre amour de sa part.
Le problème principal de ce roman, à mes yeux, c’est qu’il n’a aucun recul. On a le point de vue de Farah sur sa situation, et des réactions extérieures. Farah considère que sa communauté était bienveillante, quoiqu’avec des défauts, comme toutes les communautés, et que le dirigeant de cette communauté est une personne géniale, quoiqu’avec des défauts. Le monde extérieur considère cette communauté comme une secte et le leader comme un gourou pervers. La fin ne tranche pas à ce sujet, Farah est toujours du même avis, et réfléchit à fonder sa propre communauté.
Quel est le problème de cette situation ? En fait, l’interprétation est laissée au lecteur. Un lecteur peut se dire « Farah a raison ! C’était parfaitement ok pour le gourou de 50 ans de coucher avec elle quand elle en avait 15, être végétarien est une bonne idée, se tenir loin des ondes et d’internet aussi, et dé-tabouiser le sexe, c’est important ». Ou alors, le lecteur peut se dire « c’est une horrible secte, les queer et les handicapés sont vraiment malveillants et pervers, le sexe c’est mal, et les végétariens sont horribles. » D’autres pourraient avoir un avis entre les deux… qu’est-ce qui va faire que les lecteurices vont pencher vers l’une ou l’autre option ? C’est leur propre opinion. Les homophobes penseront que ce qui n’allait pas dans cette communauté, c’était que les personnages étaient queer. Les carnistes seront confortés dans leur opinion que le végétarisme est dangereux. Les personnes qui sex-shament penseront que le problème, c’était les relations libres et sexuelles. Les validistes, que c’était courir à sa perte que de regrouper des personnes handies au même endroit. Les féministes, que le gourou était un prédateur pédophile. Ce livre ne fera changer personne d’avis sur un enjeu social : il les conforte dans leurs opinions. Les critiques encensent ce roman comme un réflexion osée, mais personnellement, je pense qu’il est d’une grande vacuité et d’une grande inutilité.
Et ça, c’est seulement pour l’intrigue principale ! Il y avait en plus de multiples mini-passages qui n’étaient pas seulement inutiles et creux : ils étaient agressifs et dangereux.
Pour donner un exemple : Farah raconte que dans la classe de son père, il y avait un enfant avec un « retard mental » (elle le dit plus méchamment, bien sûr). Un jour, il fait un arrêt cardiaque et on découvre qu’il planifiait d’attaquer l’école avec une bombe.
A quoi sert cette anecdote ? Narrativement, à rien. Elle n’est jamais évoquée par la suite. Farah n’y repense plus. Ça a juste servi à montrer les personnes handicapées mentales comme dangereuses. A montrer que c’était bien que cette personne soit morte. C’est de la violence gratuite de la part de l’autrice.
Pour citer les aspects que j’ai trouvés « pas trop mal » :
- Le fait que les personnages parlent de sexe de manière décomplexée. Le consentement n’est pas extraordinaire, et j’étais franchement dégoûtée par l’attitude du gourou, mais le fait que les personnages se promènent nus sans gêne, discutent de sexe sans tabou, ça, je trouvais ça vraiment cool. Je trouve extrêmement pénible toute la gêne autour des relations sexuelles. Les gens adorent ça, mais en ont honte et en parlent par périphrases… ici, ce n’est pas le cas, on appelle un clitoris un clitoris.
- La tentative de montrer que la communauté n’était pas parfaite, par le biais de son exclusion des migrants. Je dis « tentative », parce que c’est très bref, et que la narratrice qui dénonce ce biais est elle-même raciste, donc c’est très bancal (utilise le terme « n**** », hypersexualise un mec noir, change d’avis sur sa volonté de l’aider en fonction de son envie de coucher avec lui, se moque du fait que le seul membre noir de la communauté a une maladie de la peau, etc, etc)
- Le questionnement de genre de Farah m’a vraiment parlé
D’autres éléments en vrac :
- Je me suis vraiment ennuyée à partir du tiers. Il se passe quasiment rien
- La représentation queer est assez inégale. Les questionnements de genre de Farah m’ont vraiment parlé, et l’intersexophobie qu’elle vit me parait ancrée dans le réel (j’ai lu des témoignages en ce sens). Cependant, cette intersexophobie n’est pas du tout dénoncée comme telle ! Elle est parfois un peu critiquée, mais comme le reste, ça reste libre à l’interprétation des lecteurices. Que Farah désigne sa grand-mère comme sa « grand-mère LGBT » est perturbant, et sa grand-mère étant plutôt dans la catégorie « lesbienne ciscentrée », assez inexact.
Bref, une lecture désagréable, et un livre médiocre.
J’ai été très déçue par l’écriture, et ce pour plusieurs raisons :
- Point de vue interne raté : à plusieurs reprises, la narratrice, Farah, raconte des évènements arrivés à d’autres avec un niveau de détail incohérent. Notamment, elle raconte une anecdote de l’enfance de son père. Vu que son père et elle ne se parlent jamais de toute l’histoire, il parait déjà absurde qu’elle ait connaissance de cette anecdote. Mais même s’il l’avait fait, ça n’aurait pas été avec un tel niveau de détails. On pourrait se dire qu’elle invente, mais la manière dont c’est présenté ne donne pas du tout cette impression. C’est comme si le roman avait été écrit initialement en point de vue omniscient, et que l’autrice avait changé d’avis en cours de route pour en faire un livre écrit à la 1e personne
- Dissonance entre ressenti et ce qui est dit : Farah dit à plusieurs reprises qu’elle aime son entourage, qu’ils sont bienveillants, qu’ils l’aiment d’une manière douce. Des personnages secondaires louent la bienveillance de Farah.
Farah est l’une des narratrices la plus haineuses que j’ai jamais lues. Peut-être même la plus haineuse. Elle déborde de mépris envers les personnes qui l’entourent, non seulement dans le choix des traits et évènements qu’elle souligne, mais aussi dans son vocabulaire général. Elle présente constamment ses parents comme des débiles mentaux, des attardés (avec ces termes). Une personne bienveillante n’aurait pas insisté sur ces traits-là, ne les aurait peut-être même pas relevés comme les aspects les plus importants de leur personnalité. J’avais du mal à la croire lorsqu’elle parlait de son amour pour les personnages sur lesquels elle crache h24 dans sa narration. Je n’ai pas ressenti le moindre amour de sa part.
Le problème principal de ce roman, à mes yeux, c’est qu’il n’a aucun recul. On a le point de vue de Farah sur sa situation, et des réactions extérieures. Farah considère que sa communauté était bienveillante, quoiqu’avec des défauts, comme toutes les communautés, et que le dirigeant de cette communauté est une personne géniale, quoiqu’avec des défauts. Le monde extérieur considère cette communauté comme une secte et le leader comme un gourou pervers. La fin ne tranche pas à ce sujet, Farah est toujours du même avis, et réfléchit à fonder sa propre communauté.
Quel est le problème de cette situation ? En fait, l’interprétation est laissée au lecteur. Un lecteur peut se dire « Farah a raison ! C’était parfaitement ok pour le gourou de 50 ans de coucher avec elle quand elle en avait 15, être végétarien est une bonne idée, se tenir loin des ondes et d’internet aussi, et dé-tabouiser le sexe, c’est important ». Ou alors, le lecteur peut se dire « c’est une horrible secte, les queer et les handicapés sont vraiment malveillants et pervers, le sexe c’est mal, et les végétariens sont horribles. » D’autres pourraient avoir un avis entre les deux… qu’est-ce qui va faire que les lecteurices vont pencher vers l’une ou l’autre option ? C’est leur propre opinion. Les homophobes penseront que ce qui n’allait pas dans cette communauté, c’était que les personnages étaient queer. Les carnistes seront confortés dans leur opinion que le végétarisme est dangereux. Les personnes qui sex-shament penseront que le problème, c’était les relations libres et sexuelles. Les validistes, que c’était courir à sa perte que de regrouper des personnes handies au même endroit. Les féministes, que le gourou était un prédateur pédophile. Ce livre ne fera changer personne d’avis sur un enjeu social : il les conforte dans leurs opinions. Les critiques encensent ce roman comme un réflexion osée, mais personnellement, je pense qu’il est d’une grande vacuité et d’une grande inutilité.
Et ça, c’est seulement pour l’intrigue principale ! Il y avait en plus de multiples mini-passages qui n’étaient pas seulement inutiles et creux : ils étaient agressifs et dangereux.
Pour donner un exemple : Farah raconte que dans la classe de son père, il y avait un enfant avec un « retard mental » (elle le dit plus méchamment, bien sûr). Un jour, il fait un arrêt cardiaque et on découvre qu’il planifiait d’attaquer l’école avec une bombe.
A quoi sert cette anecdote ? Narrativement, à rien. Elle n’est jamais évoquée par la suite. Farah n’y repense plus. Ça a juste servi à montrer les personnes handicapées mentales comme dangereuses. A montrer que c’était bien que cette personne soit morte. C’est de la violence gratuite de la part de l’autrice.
Pour citer les aspects que j’ai trouvés « pas trop mal » :
- Le fait que les personnages parlent de sexe de manière décomplexée. Le consentement n’est pas extraordinaire, et j’étais franchement dégoûtée par l’attitude du gourou, mais le fait que les personnages se promènent nus sans gêne, discutent de sexe sans tabou, ça, je trouvais ça vraiment cool. Je trouve extrêmement pénible toute la gêne autour des relations sexuelles. Les gens adorent ça, mais en ont honte et en parlent par périphrases… ici, ce n’est pas le cas, on appelle un clitoris un clitoris.
- La tentative de montrer que la communauté n’était pas parfaite, par le biais de son exclusion des migrants. Je dis « tentative », parce que c’est très bref, et que la narratrice qui dénonce ce biais est elle-même raciste, donc c’est très bancal (utilise le terme « n**** », hypersexualise un mec noir, change d’avis sur sa volonté de l’aider en fonction de son envie de coucher avec lui, se moque du fait que le seul membre noir de la communauté a une maladie de la peau, etc, etc)
- Le questionnement de genre de Farah m’a vraiment parlé
D’autres éléments en vrac :
- Je me suis vraiment ennuyée à partir du tiers. Il se passe quasiment rien
- La représentation queer est assez inégale. Les questionnements de genre de Farah m’ont vraiment parlé, et l’intersexophobie qu’elle vit me parait ancrée dans le réel (j’ai lu des témoignages en ce sens). Cependant, cette intersexophobie n’est pas du tout dénoncée comme telle ! Elle est parfois un peu critiquée, mais comme le reste, ça reste libre à l’interprétation des lecteurices. Que Farah désigne sa grand-mère comme sa « grand-mère LGBT » est perturbant, et sa grand-mère étant plutôt dans la catégorie « lesbienne ciscentrée », assez inexact.
Bref, une lecture désagréable, et un livre médiocre.
March 25, 2025
J’ai été tellement séduit par l’écriture de La Treizième Heure, tellement étonné par une telle originalité que j’ai décidé de lire cet autre roman d’ Emmanuelle Bayamack-Tam. Je savais où je mettais les pieds et je n’ai donc pas été surpris de retrouver de nombreuses similitudes. Pour être honnête, je l’ai quand même été car la ressemblance est grande. Les romans se déroulent au sein de ce qu’il convient d’appeler une secte qui rassemble disons des non-conformistes – c’est un doux euphémisme – dirigée par un homme – un gourou, appelons les choses par leur nom. Au sein de cette communauté l’un des personnages principaux prénommé(e) Farah a la particularité d’être intersexué(e), c’est-à-dire qu’elle ou il se trouve à la frontière entre homme et femme, en quête d’identité. Les similitudes s’arrêtent là et les histoires sont tout de même bien différentes.
Le talent est déjà au rendez-vous dans ce livre, l’écriture est virtuose, la langue utilisée est à la fois soutenue et très vivante, rythmée et originale. C’est une sorte de langue hybride qui fait écho à l’originalité des histoires racontées. Il y a aussi bien sûr une réflexion sur la vie en dehors des cadres et des normes fixés par notre société, mais sans lourdeur. Une bonne dose d’humour vient dédramatiser les propos et rend la lecture très agréable.
Également publié sur mon blog.
Le talent est déjà au rendez-vous dans ce livre, l’écriture est virtuose, la langue utilisée est à la fois soutenue et très vivante, rythmée et originale. C’est une sorte de langue hybride qui fait écho à l’originalité des histoires racontées. Il y a aussi bien sûr une réflexion sur la vie en dehors des cadres et des normes fixés par notre société, mais sans lourdeur. Une bonne dose d’humour vient dédramatiser les propos et rend la lecture très agréable.
Également publié sur mon blog.
March 16, 2025
This was a really good book. I was consistently conflicted about my feelings re Farah and Arcady and the way the story progressed let me / led me to constantly change my mind and doubt myself. So good.
February 4, 2025
Trop long
Displaying 1 - 30 of 133 reviews