What do you think?
Rate this book
Alle mannen zijn onnozelaars
Aan dit boek ging 62 jaar research vooraf. Research door een man. Die man is niemand minder (maar ook niet meer) dan Mark Coenen. Het geslacht waartoe Coenen louter toevallig behoort, bewijst steeds duidelijker de stelling die de titel van dit boek is. En dan drukken we ons nog genuanceerd uit. Wie beter om dat te illustreren dan Mark Coenen zelf, die heel zijn leven al probeert een echte man te zijn, een met vele eigenschappen, waarvan er een paar aimabel, sommige discutabel en de meeste ronduit lachwekkend zijn. Zij die dit boek lezen zullen dat na afloop volmondig beamen. Zijn vrouw beaamt het nu al, maar die heeft voorkennis. In een boek vol betoverende anekdotiek, wereldse weetjes en wijsheden (soms van het zevende knoopsgat), harde analyses en melige moppen wordt de genese van de gemiddelde man verklaard. Laat jezelf mansplainen waarom het wél een goed idee is om de Mont Ventoux te bestijgen, zij het niet allemaal tegelijk, waarom een man een feminist moet zijn want anders zwaait er wat en waarom politieke dieren met uitsterven bedreigd zijn. Alles in dit boek is ijdelheid en het najagen van de wind: dat mag je serieus nemen, maar daar mag je dus ook eens goed mee lachen. Zowel met die ijdelheid als met die wind
- GenresNonfiction
303 pages, Paperback
First published June 11, 2021
7 people are currently reading
199 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
May 2, 2023
In dit boek geeft Mark Coenen heel wat van zijn ervaringen en wereldbeelden mee. Hij flikt het om toch minstens 1 keer per pagina je mondhoeken naar boven te trekken.
August 17, 2021
Regelmatig ongecontroleerd tot huilens toe gelachen met de herkenbaarheid van de wel zeer gevatte observaties. Vooral alles wat met het wielrennen te maken heeft is subliem, gevat en daardoor hilarisch. De autobiografische grondslag is echter veel uitgebreider dan de titel en de achterflap doen vermoeden - het gaat bovenal over de auteur zelf.
April 11, 2022
Soms uitstekend, dan weer wat langdradig. Leest in elk geval vlot en de woordspelingen zijn vaak goed gevonden.
September 23, 2021
Mark Coenen schrijft heel vlot, grappig en doordacht. Over de verschillen tussen mannen en vrouwen, over de drang om vanaf een bepaalde leeftijd de Mont Ventoux op te willen en over de geschiedenis van de familie Coenen.
Ik heb vaak gegniffeld en soms gefronst...
Nee ik snap dat namelijk nog steeds niet, die Mont Ventoux drang 🤷🏼♀️.
Maar is dat niet net mooi? Dat we mekaar niet altijd even goed verstaan? En dat er verschil is. Mysterie? Ja toch?
En soms heb ik tijdens het lezen ook gewoon geroepen: Ja godverdomme! Hij snapt het!
Zoals bij het volgende:
"Ze verhaalt van de eeuwenlange pogingen van de man om de identiteit van de vrouw te bepalen. Zij dient op de juiste plek gezet te worden: een combinatie van een uitstalraam en een al dan niet gouden kooi. Ze botst dikwijls tegen de grenzen van de communicatie: als ze emotioneel wordt, vinden haar (mannelijke) tegenstanders dat ze van een mug een olifant maakt. Als ze kwaad wordt, willen ze niet luisteren. Elke man weet dat er met 'Kalmeer nu eens een beetje' alleen olie op het vuur wordt gegooid, en toch doen we het. En graag.'
Well done Mark! Well done!
Ik heb vaak gegniffeld en soms gefronst...
Nee ik snap dat namelijk nog steeds niet, die Mont Ventoux drang 🤷🏼♀️.
Maar is dat niet net mooi? Dat we mekaar niet altijd even goed verstaan? En dat er verschil is. Mysterie? Ja toch?
En soms heb ik tijdens het lezen ook gewoon geroepen: Ja godverdomme! Hij snapt het!
Zoals bij het volgende:
"Ze verhaalt van de eeuwenlange pogingen van de man om de identiteit van de vrouw te bepalen. Zij dient op de juiste plek gezet te worden: een combinatie van een uitstalraam en een al dan niet gouden kooi. Ze botst dikwijls tegen de grenzen van de communicatie: als ze emotioneel wordt, vinden haar (mannelijke) tegenstanders dat ze van een mug een olifant maakt. Als ze kwaad wordt, willen ze niet luisteren. Elke man weet dat er met 'Kalmeer nu eens een beetje' alleen olie op het vuur wordt gegooid, en toch doen we het. En graag.'
Well done Mark! Well done!
October 28, 2021
Met de titel kunnen we natuurlijk niet anders dan akkoord gaan.
Leuk boek met dat me zowel deed lachen als ontroerde maar...
Ik vrees dat ik een generatie te jong ben om echt van dit boek te kunnen genieten :)
Mark schrijft veel over zijn eigen leven en evenementen uit zijn jeugd waardoor de inhoud afweek van mijn verwachtingen.
Leuk boek met dat me zowel deed lachen als ontroerde maar...
Ik vrees dat ik een generatie te jong ben om echt van dit boek te kunnen genieten :)
Mark schrijft veel over zijn eigen leven en evenementen uit zijn jeugd waardoor de inhoud afweek van mijn verwachtingen.
July 17, 2021
4.5
Als vrouw kan ik niet anders dan akkoord gaan 😀
En dan serieus: heel graag gelezen, heel mooi geschreven. Een ouwe mannelijke onnozelaar die een jong vrouwelijk veulen zoveel levensinzichten geeft … 😂
Als vrouw kan ik niet anders dan akkoord gaan 😀
En dan serieus: heel graag gelezen, heel mooi geschreven. Een ouwe mannelijke onnozelaar die een jong vrouwelijk veulen zoveel levensinzichten geeft … 😂
June 14, 2023
Positief is dat je met dit boek een nostalgisch bad neemt. Je keert weer naar de seventies aan de hand van de herinneringen van mijn generatiegenoot, Mark Coenen.
Ook naar de schrijfstijl van het blad Humo, die hem heel zwaar beïnvloed heeft: spits, woordspelerig, ironisch, met veel oneliners.
Maar de beperking blijft dat dit een losse opeenstapeling is van persoonlijke voorkeuren en afkeren, meningen over rockmuziek, cabaretiers, wielrennen, politiek, en vooral zijn wat doordravend stokpaard: ‘alle mannen zijn idioten’ - emotioneel en ongenuanceerd.
Ook naar de schrijfstijl van het blad Humo, die hem heel zwaar beïnvloed heeft: spits, woordspelerig, ironisch, met veel oneliners.
Maar de beperking blijft dat dit een losse opeenstapeling is van persoonlijke voorkeuren en afkeren, meningen over rockmuziek, cabaretiers, wielrennen, politiek, en vooral zijn wat doordravend stokpaard: ‘alle mannen zijn idioten’ - emotioneel en ongenuanceerd.
September 10, 2021
“Achter elke succesvolle man staat een vrouw met haar ogen te rollen.”
Mark Coenen is een echte media-duizendpoot. Hij passeerde bij de VRT, Studio Brussel, Radio Donna, Canvas,… en is nu columnist bij de krant De Morgen en het tijdschrift Humo. Hij was ook onder meer producer voor de hilarische radioprogramma’s Het Leugenpaleis en Studio Kafka. Voor de Nederlandse lezers klink dit waarschijnlijk allemaal niet zo bekend. Maar als je bijvoorbeeld van Monty Python en Van Kooten en De Bie houdt, dan zit je alvast op dezelfde golflengte. De ironische en sarcastische humor is absoluut terug te vinden in Alle mannen zijn onnozelaars. Toch zit er ook een serieus kantje aan deze uitgave hoor, echt wel.
Het boek is opgedeeld in drie grote hoofdstukken, beginnend met eigen onnozelaar eerst.
Aan de hand van zijn herinneringen schetst de auteur de relatie van zijn ouders en het gezin waarin hij opgroeide. Een traditioneel gezin uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, waarin vader de kostwinnaar is en moeder voor haar kroost zorgt, terwijl ze misschien toch ook liever zou gaan werken. Mark Coenen is eerlijk over de moeilijke relatie met zijn vader, over de impact van de zelfdoding van zijn zus, over de barst in het gezin.
“Toen mijn zus stierf, brak de spiegel waarin mijn ouders hun leven zagen, in duizend stukken. Het nagenoeg perfecte gezin, gebarsten. Scherpe scherven die pijn deden. En dat bleven doen.”
En dan die ode aan zijn leraar Nederlands die hem liet kennismaken met Rodenko, Van Ostaijen, Hans Andreus,… De poëzie die hier wordt vermeld, heeft me zo geraakt toen ik jong was (en nu nog steeds). Er waren toen weinig mensen om me heen die ook interesse hadden in mooie woorden. Maar ik was toch blijkbaar niet alleen, bedankt Mark Coenen!
Het eerste deel van het boek vond ik ronduit schitterend. Hoe Mark Coenen bij Humo terecht kwam, hoe Neil Young en Bruce Springsteen een diepe indruk op hem hebben nagelaten. Heerlijk om te lezen! De verwijzingen naar literatuur van Sylvia Plath, P.F. Thomése, Arthur Japin,… Dit had ik allemaal niet verwacht toen ik het boek begon te lezen. Een fijne verrassing dus. En alles wordt natuurlijk overgoten met een vleugje sarcasme.
Ik dacht dat het tweede deel, onnozelaars naar de top, over de beklimming van de Mont Ventoux mij iets minder zou kunnen boeien. Maar ook hier was er een grote herkenbaarheid aanwezig. Iedereen kent in zijn entourage toch wel iemand die een sportieve uitdaging niet uit de weg gaat, toch?
“Ik zie het elke zondag aan die verbeten koppetjes die tegen de wind in en allemaal in een tenue van de sponsor – een beenhouwer, meestal – hun kilometers afmalen tot het bloed in hun koersbroek staat.”
Iedereen onnozelaar zet dan weer de politieke en maatschappelijke rol van de man én vrouw in de kijker. Hoe de vrouw ongemerkt toch dichterbij komt of zelfs de man overtreft, en hoe moeilijk sommige mannen het daarmee hebben.
En als afsluiter nog eens een fijne samenvatting van de gedachtenkronkels van de auteur én een mooie literatuurlijst!
“De vraag, na zoveel bladzijden introspectie en briljante analyse is: zijn alle mannen nu onnozelaars of hoe zit dat?”
Aan de hand van de kaft en de titel wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik van Alle mannen zijn onnozelaars mocht verwachten. Dit boek heeft me in positieve zin verrast. Onder het laagje ironie en sarcasme zit een mooi verhaal verborgen over bijzondere mensen en bijzondere momenten. Vooral het familieverhaal, dat ik met een lach en een traan heb gelezen, kon ik enorm appreciëren. Voor mij zou dit best een verhaal, een boek, op zich mogen zijn. Daar is het krachtig genoeg voor.
De verwijzingen doorheen het boek naar muziek, poëzie en literatuur zijn voor mij een absoluut pluspunt. De gedichtenbundels van Herman de Coninck en Jozef Deleu liggen hier nu weer op de salontafel.
Meer interesse in sport, politiek, geschiedenis? Iedereen vindt hier wel zijn gading.
Mark Coenen houdt zichzelf en zijn lezers een spiegel voor. Soms is dit best confronterend, soms is dit grappig. Maar vooral zo herkenbaar. Voor mij is dit boek zeker een oproep tot positiviteit. Het leven is al zo kort, neem het niet altijd te serieus. Er mag (moet) toch nog eens gelachen worden. Vier welverdiende sterren!
Mark Coenen is een echte media-duizendpoot. Hij passeerde bij de VRT, Studio Brussel, Radio Donna, Canvas,… en is nu columnist bij de krant De Morgen en het tijdschrift Humo. Hij was ook onder meer producer voor de hilarische radioprogramma’s Het Leugenpaleis en Studio Kafka. Voor de Nederlandse lezers klink dit waarschijnlijk allemaal niet zo bekend. Maar als je bijvoorbeeld van Monty Python en Van Kooten en De Bie houdt, dan zit je alvast op dezelfde golflengte. De ironische en sarcastische humor is absoluut terug te vinden in Alle mannen zijn onnozelaars. Toch zit er ook een serieus kantje aan deze uitgave hoor, echt wel.
Het boek is opgedeeld in drie grote hoofdstukken, beginnend met eigen onnozelaar eerst.
Aan de hand van zijn herinneringen schetst de auteur de relatie van zijn ouders en het gezin waarin hij opgroeide. Een traditioneel gezin uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, waarin vader de kostwinnaar is en moeder voor haar kroost zorgt, terwijl ze misschien toch ook liever zou gaan werken. Mark Coenen is eerlijk over de moeilijke relatie met zijn vader, over de impact van de zelfdoding van zijn zus, over de barst in het gezin.
“Toen mijn zus stierf, brak de spiegel waarin mijn ouders hun leven zagen, in duizend stukken. Het nagenoeg perfecte gezin, gebarsten. Scherpe scherven die pijn deden. En dat bleven doen.”
En dan die ode aan zijn leraar Nederlands die hem liet kennismaken met Rodenko, Van Ostaijen, Hans Andreus,… De poëzie die hier wordt vermeld, heeft me zo geraakt toen ik jong was (en nu nog steeds). Er waren toen weinig mensen om me heen die ook interesse hadden in mooie woorden. Maar ik was toch blijkbaar niet alleen, bedankt Mark Coenen!
Het eerste deel van het boek vond ik ronduit schitterend. Hoe Mark Coenen bij Humo terecht kwam, hoe Neil Young en Bruce Springsteen een diepe indruk op hem hebben nagelaten. Heerlijk om te lezen! De verwijzingen naar literatuur van Sylvia Plath, P.F. Thomése, Arthur Japin,… Dit had ik allemaal niet verwacht toen ik het boek begon te lezen. Een fijne verrassing dus. En alles wordt natuurlijk overgoten met een vleugje sarcasme.
Ik dacht dat het tweede deel, onnozelaars naar de top, over de beklimming van de Mont Ventoux mij iets minder zou kunnen boeien. Maar ook hier was er een grote herkenbaarheid aanwezig. Iedereen kent in zijn entourage toch wel iemand die een sportieve uitdaging niet uit de weg gaat, toch?
“Ik zie het elke zondag aan die verbeten koppetjes die tegen de wind in en allemaal in een tenue van de sponsor – een beenhouwer, meestal – hun kilometers afmalen tot het bloed in hun koersbroek staat.”
Iedereen onnozelaar zet dan weer de politieke en maatschappelijke rol van de man én vrouw in de kijker. Hoe de vrouw ongemerkt toch dichterbij komt of zelfs de man overtreft, en hoe moeilijk sommige mannen het daarmee hebben.
En als afsluiter nog eens een fijne samenvatting van de gedachtenkronkels van de auteur én een mooie literatuurlijst!
“De vraag, na zoveel bladzijden introspectie en briljante analyse is: zijn alle mannen nu onnozelaars of hoe zit dat?”
Aan de hand van de kaft en de titel wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik van Alle mannen zijn onnozelaars mocht verwachten. Dit boek heeft me in positieve zin verrast. Onder het laagje ironie en sarcasme zit een mooi verhaal verborgen over bijzondere mensen en bijzondere momenten. Vooral het familieverhaal, dat ik met een lach en een traan heb gelezen, kon ik enorm appreciëren. Voor mij zou dit best een verhaal, een boek, op zich mogen zijn. Daar is het krachtig genoeg voor.
De verwijzingen doorheen het boek naar muziek, poëzie en literatuur zijn voor mij een absoluut pluspunt. De gedichtenbundels van Herman de Coninck en Jozef Deleu liggen hier nu weer op de salontafel.
Meer interesse in sport, politiek, geschiedenis? Iedereen vindt hier wel zijn gading.
Mark Coenen houdt zichzelf en zijn lezers een spiegel voor. Soms is dit best confronterend, soms is dit grappig. Maar vooral zo herkenbaar. Voor mij is dit boek zeker een oproep tot positiviteit. Het leven is al zo kort, neem het niet altijd te serieus. Er mag (moet) toch nog eens gelachen worden. Vier welverdiende sterren!
May 6, 2022
Mark Coenen. Ik lees 'm graag. In zijn columns in De Morgen heeft hij altijd iets te zeggen, en hij weet het ook goed te verwoorden. Ja, die vlotte pen heeft hij. Bovendien ben ik het ongeveer 97% van de keren ook nog eens roerend eens met zijn visie op het leven. Ik heb ook net Le Marche ontdekt, zijn grote liefde, dus dit is een man waar ik best wel eens een glaasje Verdicchio of 2 mee zou kunnen drinken. Dit boek moest ik dan ook lezen, dat kon niet tegenvallen. Toch?
Toch! Want bladzijden lang zigzagt hij over thema's die herkenbaar, té herkenbaar zijn. De helden uit zijn jeugd zoals Neil Young… so? Toch maar een clichémannetje, met name heel die episode-s over dat geklauter over die Vlaamse berg de Ventoux. Nóg maar eens het verhaal over Simpson tot in den treure herhaald. En dan heel die Strava-verhalen, het getrain, de 3 routes naar de top (geeuw). Toen ik de vijfde keer met Coenen de chalet Renard passeerde, had ik het wel gehad.
En die 'vlotte pen' is in een tekst van deze omvang ook behoorlijk irritant. Niks geen vlotte tekst, maar een opeenstapeling van losse, grootsprakerige zinnen. Continu archaïsche uitdrukkingen zoals 'schrijver dezes' die aardig staan in een column, maar behoorlijk op de zenuwen werken in deze overdaad.
Op het einde, als hij het over met te veel testosteron begiftigde politici heeft, herken ik de Coenen uit de kranten. De Coenen waar ik van hou. Schoenmaker, blijf bij je leest.
Toch! Want bladzijden lang zigzagt hij over thema's die herkenbaar, té herkenbaar zijn. De helden uit zijn jeugd zoals Neil Young… so? Toch maar een clichémannetje, met name heel die episode-s over dat geklauter over die Vlaamse berg de Ventoux. Nóg maar eens het verhaal over Simpson tot in den treure herhaald. En dan heel die Strava-verhalen, het getrain, de 3 routes naar de top (geeuw). Toen ik de vijfde keer met Coenen de chalet Renard passeerde, had ik het wel gehad.
En die 'vlotte pen' is in een tekst van deze omvang ook behoorlijk irritant. Niks geen vlotte tekst, maar een opeenstapeling van losse, grootsprakerige zinnen. Continu archaïsche uitdrukkingen zoals 'schrijver dezes' die aardig staan in een column, maar behoorlijk op de zenuwen werken in deze overdaad.
Op het einde, als hij het over met te veel testosteron begiftigde politici heeft, herken ik de Coenen uit de kranten. De Coenen waar ik van hou. Schoenmaker, blijf bij je leest.
October 15, 2022
Waar ik ‘Italië voor idioten’ mooi, eenvoudig, humoristisch en ontroerend vond, vind ik dit boek veel minder goed, maar dat ligt waarschijnlijk enkel aan mezelf, omdat de onderwerpen die erin ter sprake komen mij veel minder boeien.
Geschiedenis van de door de auteur geliefde popmuziek enerzijds en bespreking van politiek, zowel van vroeger als nu en zowel van België als van elders, met daarbij de nadruk op de nog steeds bestaande ongelijkheid tussen mannen en vrouwen anderzijds, boeien mij veel minder dan de manier van leven in Italië, de problemen die je kan tegenkomen wanneer je in een verlaten bergdorp een vervallen huis koopt, maar ook de vriendschappen die je daar opbouwt.
Het hoofdstuk over de uitdaging van de beklimming van de Mont Ventoux vond ik dan wel interessant.
En zoals de auteur op het eind van zijn boek zelf zegt: “Er staat niet wat er staat”. M.a.w. laat je niet misleiden door de titel, want het wordt een gans ander verhaal.
Maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor de liefhebbers een schitterend boek is.
Geschiedenis van de door de auteur geliefde popmuziek enerzijds en bespreking van politiek, zowel van vroeger als nu en zowel van België als van elders, met daarbij de nadruk op de nog steeds bestaande ongelijkheid tussen mannen en vrouwen anderzijds, boeien mij veel minder dan de manier van leven in Italië, de problemen die je kan tegenkomen wanneer je in een verlaten bergdorp een vervallen huis koopt, maar ook de vriendschappen die je daar opbouwt.
Het hoofdstuk over de uitdaging van de beklimming van de Mont Ventoux vond ik dan wel interessant.
En zoals de auteur op het eind van zijn boek zelf zegt: “Er staat niet wat er staat”. M.a.w. laat je niet misleiden door de titel, want het wordt een gans ander verhaal.
Maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor de liefhebbers een schitterend boek is.
February 6, 2022
De fenomenale en rijke woordkeuze geven de emoties prachtig weer. "Laat jezelf mansplainen waarom een man feminist moet zijn", deze achterkant in combinatie met de titel creëerde bij mij de verwachting van een mooi geformuleerd feminist boek met mannelijke schrijver dat iedereen over de streep zou trekken. Het derde en laatste deel voldeed aan de verwachting en maakte het een enorm krachtig einde. Zijn eerste deel, eigen geschiedenis, was geweldig geschreven en maakte veel emoties los. Maar in het tweede deel raakte ik de essentie kwijt en duurde naar mijn mening wat te lang. De wielergeschiedenis (inclusief van de schrijver) werd opnieuw uitstekend geschreven maar bracht voor mij niet genoeg bij. Ik had liever nog vier, vijf extra delen van zijn kritische, wijze analyse genoten die hij precies pas echt aanvatte in deel drie.
December 19, 2021
Net zoals ‘Italie voor idioten, zeer raak, spitsvondig, herkenbaar vooral . Ironisch en zelfrelativerend want hij schrijft over zijn eigen jeugd en leven. Dit boek lijkt ook een aaneenschakeling van soms hilarische momenten, soms dierbare herinneringen. Een review van zoveel eigen ervaringen en 60 jaar ‘onderzoek’is zeker waardevol voor de schrijver himself en voor zijn omgeving, maar voor de lezer - vooral voor de vrouwelijke helft- soms tè lang. ‘Italie voor idioten’ : elke zin, elk woord gelezen en in me opgenomen . ‘alle mannen zijn onnozelaars’: toch bepaalde onderdelen diagonaal of zelfs in vogelvlucht gelezen. Maar: chapeau voor de taalvaardigheid en het voelbare genot waarmee dit boek is geschreven.
September 13, 2021
Een vermakelijk boek dat eigenlijk uit 3 delen bestaat: een bespreking van de familie en achtergrond van de schrijver, een essay over zijn wielerexploten op de Mont Ventoux en een laatste stuk over het man-zijn.
Mark heeft een prachtige pen en kan op poëtische wijze bepaalde basisgedachten en inzichten verwoorden. De schoonheid van de pen blijft behouden gedurende het boek maar de inzichten zijn, alhoewel helder en frappant, niet altijd revolutionair of vernieuwend. Dit boek is dus meer voor de fans van Marks inzichten en schrijfstijl dan wel voor het bekomen van nieuwe inzichten. Maar dat beoogt het boek ook niet. Daarvoor is de schrijver te hard een onnozelaar.
Mark heeft een prachtige pen en kan op poëtische wijze bepaalde basisgedachten en inzichten verwoorden. De schoonheid van de pen blijft behouden gedurende het boek maar de inzichten zijn, alhoewel helder en frappant, niet altijd revolutionair of vernieuwend. Dit boek is dus meer voor de fans van Marks inzichten en schrijfstijl dan wel voor het bekomen van nieuwe inzichten. Maar dat beoogt het boek ook niet. Daarvoor is de schrijver te hard een onnozelaar.
Read
December 29, 2022Ik maak er geen geheim van dat fietsen mij - excusez le mot - geen fluit interesseert. De enige reden die ik kan bedenken voor het feit dat ik een 100-tal pagina's over Ventouxgeklim heb gelezen is omdat Mark Coenen het zo verdomd mooi verpakt. Jammer dat het een bibliotheekboek is; ik had er anders de ontelbare oneliners in sierlijke potloodstrepen in onderlijnd. De liefde voor zijn zus, moeder en ook (en desondanks, ik ken het gevoel) zijn vader is voelbaar doorheen elk hoofdstuk. Onnozel boek, op de meest positieve zin bedoeld.
Read
April 14, 2024De eerste pagina's leken veelbelovend en heb een aantal keer oprecht gelachen. Nadien was het wat ver van mijn bed en merkte ik dat ik wat culturele achtergrond miste om met alles mee te zijn. Andere interessevelden, andere generatie, andere opvoeding,... Ik beoordeel het niet met sterren, want er zijn bepaalde mensen aan wie ik het boek wel zou aanraden, maar voor mezelf was het geen topper.
March 16, 2024
Langdradig maar soms wel best boeiende uiteenzettingen. Persoonlijke familiegeschiedenis met grappige insteek maar ik blijft toch wat op mijn honger zitten bij de clue van de stelling "alle mannen zijn onnozelaars "
June 2, 2022
Onnozel dagboek.
Displaying 1 - 17 of 17 reviews