Αναρούσες

by Κωστής Ανετάκης

Η καριέρα του Δάμου Σαρμάκου, πολυδιαβασμένου συγγραφέα, έχει γνωρίσει καλύτερες μέρες.

Τώρα, με πρόσκληση ενός παλιού του φίλου, ο Δάμος ταξιδεύει στην Πικρολίμνη, σε αναζήτηση έμπνευσης.

Η μικρή λουτρόπολη, δίπλα στην ομώνυμη λίμνη, που βρίθει από γραφικούς θρύλους, υπόσχεται να του προσφέρει διέξοδο από το συγγραφικό μπλοκάρισμα, καθώς κι ανακούφιση απ’ τις περιπέτειες του πρόσφατου διαζυγίου.

Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύει εκείνος.

Όταν οι εφιαλτικοί μύθοι, που ψιθυρίζουν διστακτικά οι ντόπιοι, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, ποιος θα ’ναι αυτός που θα λύσει το γρίφο και θα φέρει τη λύτρωση;

Ο ηγούμενος της μονής, που τα σκονισμένα του κιτάπια τους έχουνε προλέξει; Ο αρχαιολόγος που, βασισμένος στην επιστήμη του, δεν βλέπει παρά μόνο φυσικά φαινόμενα;

Οι ντόπιοι, που γνωρίζουν περισσότερα απ’ όσα λένε; Όλα εξηγούνται με τη λογική, βάσει των φυσικών φαινομένων. Μα τούτα πάντοτε έχουν σκοτεινές πτυχές, που η ανθρώπινη αντίληψη αδυνατεί να προσεγγίσει.

Καταμεσής στη μάχη με δαίμονες και πανάρχαιες θεότητες, ο πρωταγωνιστής παρασύρεται σε μια ψυχοδηλωτική ατραπό, μέσα απ’ την έκσταση και τη συμφορά, στη μεθόριο της ζωής και του θανάτου, που τον οδηγεί στην επίγνωση και του χαρίζει το προνόμιο της ελεύθερης επιλογής.

Ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει το κλασικό θρίλερ με τη λαογραφία, τις φυσικές επιστήμες, την ψυχολογία, το δαρβινισμό και τη θεωρία των μιμιδίων, πέρα και πάνω από κάθε μεταφυσική προσέγγιση.

240 pages, Paperback

First published June 1, 2021

About the author

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1967 κι ελάχιστα έχει ξεκουνηθεί από τα πάτρια εδάφη, τουλάχιστον σωματικώς. Σπούδασε Βιολογία και Νανοτεχνολογία και δούλεψε σ’ ένα σωρό άθλια επαγγέλματα, βοηθός λογιστή, περιπτεράς, δάσκαλος σε φροντιστήρια, ΙΕΚ και ΤΕΙ, ερευνητής στο πανεπιστήμιο, εργαστηριακός σε φασονατζίδικο, έμπορος, βαρκάρης, εργάτης σε φάμπρικα κι ακροβάτης του τρόμου.
Όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο για έναν τέτοιο πολυτεχνίτη, κατέληξε ερημοσπίτης άνεργος και βέβαια συγγραφέας, όπως κάθε ρεμάλι που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του. Πεζογραφεί από το 2014, κι έχει βραβευτεί σε κάποιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς του φανταστικού και του ρεαλιστικού χώρου. Έργα του έχουν εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Το 2007 χρίστηκε Δούκας του Μεγάλου Χάους και του απονεμήθηκε το μυητικό παρανόμι Όττο, χάρη στη μοναδική ικανότητα του νου του να παράγει τάξη μέσα από αλλοπρόσαλλες χαοτικές ατραπούς, που κανονικά οδηγούν στην τρέλα και στην καταστροφή. Πρόσφατα ανακάλυψε πως τελικά δεν απέφυγε ούτε τη μια ούτε την άλλη…

Reviews

[Ιωσήφ Μανίκης · Rating 5 out of 5]

Στο μυθιστόρημα Αναρούσες του Κωστή Ανετάκη με μάγεψαν η αφήγηση, οι διάλογοι και η γλώσσα του.
Ένα συναρπαστικό παιχνίδι του μεταφυσικού με τον ορθολογισμό, ένα πάντρεμα των αρχαίων τελετών με τις παραδόσεις των βλάχων, μια ιστορία που ξεδιπλώνεται με την υψηλή εποπτεία της Ντοάμνα.
Ήταν μια απίστευτα ευχάριστη αίσθηση να διαβάζω ένα βιβλίο τόσο ολοκληρωμένο που πραγματικά δεν το άφηνα από τα χέρια μου!

[Γιώργος Μελιόπουλος · Rating 5 out of 5]

Μία από τις μεγάλες απολαύσεις ενός αναγνώστη λογοτεχνίας είναι κατά καιρούς να ανακαλύπτει εκείνο το σπάνιο μυθιστόρημα που θα τον ρουφήξει στον κόσμο του, εκείνο το μυθιστόρημα που θα πέσει στα χέρια του μία φορά στο μπλε φεγγάρι και που θα τον κάνει να πει: «ναι, γράφονται ακόμα φρέσκα πράγματα». Οι Αναρούσες είναι αυτό το σπάνιο μυθιστόρημα. 240 σελίδες που βγήκανε νερό: το πρωί το ξεκίνησα και το άφησα το απόγευμα, όταν το τέλειωσα. Από τα βιβλία, δηλαδή, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι συνεχώς: «τι θα γίνει παρακάτω;».

Όσον αφορά την πλοκή, αυτή δεν ξεφεύγει -στα σημεία της- από τα πρότυπα των θρίλερ μυστηρίου. Ωστόσο, αυτό που προσδίδει πρωτοτυπία και που, εν τέλει, απογειώνει την ιστορία, είναι το ότι εντάσσονται σ’ αυτήν άγνωστα λαογραφικά στοιχεία της ελληνικής υπαίθρου και της βλάχικης παράδοσης, στοιχεία μυστικισμού αρχέγονων θεοτήτων και αφανείς επιστημονικές θεωρίες (π.χ. θεωρία των μιμιδίων) που πρόσφατα απέκτησαν έδαφος. Το καλό είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία μπαίνουν οργανικά στην ιστορία, εξυπηρετούν έναν σκοπό. Δεν μας τα πετάει στα μούτρα, δηλαδή, ο συγγραφέας για να μας το παίξει έξυπνος (κάτι μου με εκνευρίζει όταν συμβαίνει). Επίσης, φαίνεται ότι έχει κάνει την έρευνά του πριν τα γράψει, οπότε έχουν την βαρύτητα που πρέπει.

Οι χαρακτήρες είναι αρκετά ρεαλιστικά δοσμένοι, ενώ τα κίνητρα των πράξεών τους, αν και όχι πάντα προφανή, είναι πειστικά, αν μπεις στον κόπο να τα αναζητήσεις. Ένα μοτίβο του βασικού πλαισίου όπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν περισσότερα από αυτό που αφήνουν να βγει στην επιφάνεια και αυτό είναι που τους κάνει απρόβλεπτους. Αυτό το στοιχείο του απρόβλεπτου, με τη σειρά του, είναι που κρατάει τον αναγνώστη σε μόνιμη εγρήγορση.

Το ύφος της γραφής, τώρα, είναι ιδιαίτερο, λυρικό και προσεγμένο. Δηλαδή, κάποιος θα συναντήσει αρκετές άγνωστες λέξεις και εκφράσεις που δεν χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ομιλία. Αυτό μπορεί να αρέσει πολύ σε μερικούς ή μπορεί να ξενίσει κάποιους άλλους που προτιμούν μια πιο ωμή, πιο αφτιασίδωτη γλώσσα. Προσωπικά, αν και προτιμώ την πιο σπαρτιάτικη γραφή, δεν με χάλασε το ύφος -ίσα ίσα εκτίμησα την προσπάθεια του συγγραφέα να φτιάξει μία δική του, διακριτή, γλωσσική ταυτότητα.

Εν κατακλείδι, χωρίς αμφιβολία, προτείνω να το διαβάσετε.

[Lina · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό βιβλίο δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου με υπέροχη πλοκή, εσωτερικότητα και μυστήριο ...

[Κωστής Ανετάκης · Rating 5 out of 5]

Το έργο ξεκινάει με βάση μία κλασική γραμμή πλοκής. Για μεγάλο μέρος αφήνει να εννοηθεί ότι πρόκειται απλώς για ένα βαλκανικό θρίλερ, με γλωσσολογικά και εθνολογικά στοιχεία περί των Βλάχων των Βαλκανίων, ένα βιβλίο του Μεταφυσικού. Στο τελευταίο του μέρος, όμως, η ροή της πλοκής γίνεται εσωτερική, το θέμα του ανατρέπεται και αποδομείται πλήρως, ενώ λίγο πριν το τέλος αποκαθίσταται πάνω σε εντελώς διαφορετική βάση. Το μεγάλο ερώτημα που προσεγγίζεται σε αυτό το βιβλίο, είναι η ίδια η φύση του Μεταφυσικού. Γιατί, σε μια εποχή με τόση γνώση κι επιστήμη, όπου σχεδόν τα πάντα εξηγούνται με τη λογική, το Μεταφυσικό, όσο κι αν το ξεριζώνουμε, ξεφυτρώνει διαρκώς σαν αγριόχορτο στην αυλή μας; Η απάντηση δεν δίνεται ξεκάθαρα, αλλά δίνονται αρκετά στοιχεία, ώστε ο αναγνώστης να σχηματίσει τη δική του άποψη. Τουλάχιστον δύο πιθανές εξηγήσεις διέκρινα προσωπικά, ενώ πιθανώς θα βρεθούν και άλλες...

[ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΡΥΣΙΛΑΣ · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο που δεν διάβασα απλά, αλλά ρούφηξα αχόρταγα. Η γραφή του Ανετάκη κάτι μοναδικό και δυσεύρετο στις μέρες μας. Τα τελευταία χρόνια έχω διαβάσει πολλά βιβλία που, ενώ η πλοκή τους είναι καλή, η γραφή με δυσκολεύει, βάζοντάς με να παλεύω με τις λέξεις και με το, συχνά ανύπαρκτο, συντακτικό, προκειμένου να κατανοήσω τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Ο Ανετάκης όχι μόνο με έβγαλε από αυτόν τον "μπελά", με έκανε να καταβροχθίζω τις σελίδες με βουλιμία. Μάστορας στις λέξεις αλλά και στην οικονομία τους! Λάτρεψα αυτό το βιβλίο από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Ξέφυγε από την κοινότοπη πια συγγραφή και με επανέφερε στα πλαίσια της παλιάς καλής ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ! Κρίμα που δεν μπορώ να βάλω περισσότερα από πέντε αστέρια!!!