Ja sam ponor

by Donato Carrisi, Donato Karizi, Ljubeta Babović (Translator)

Tačno je deset do pet ujutru. Još je mrak. Jezero se nazire na horizontu: dugačka grafitna linija, crna i srebrnasta. Čovek koji čisti sprema se da započne dan, koji će provesti tako što će skupljati smeće. Njemu to ne pada teško. Neko ipak mora da se prihvati tog nezahvalnog zadatka, to je nepromenjivi zakon života. Zna da upravo u onome što ljudi bacaju leže najskrivenije tajne. I zna da ih rastumači. I da ih upotrebi. Jer i sam krije jednu tajnu. Ali ne zna da će se kroz samo koji sat njegov pažljivo uređeni život okrenuti naglavačke. Čovek koji čisti, nevidljiv, samo senka na marginama, biće u trenu uvučen u stvarnost jedne devojčice. Opasnost nije samo to da će neko otkriti ko je on u stvari. Prava opasnost je, uvek je i bila, još otkad je bio dečak, da će naljutiti čoveka koji se krije iza zelenih vrata. I ima još nešto što čovek koji čisti ne zna: neko ga već traži.

Genres: Thriller, Crime, Audiobook, Fiction, Suspense, Mystery, Contemporary

265 pages, Paperback

First published November 23, 2020

About the author

See also:
Serbian: Donato Karizi
Russian: Донато Карризи

Donato Carrisi was born in 1973 and studied law and criminology. Since 1999 he has been working as a TV screenwriter. The Whisperer, Carrisi’s first novel, won him five international literary prizes, has been sold in nearly twenty territories and has been translated into languages as varied as French, Danish, Hebrew and Vietnamese. Carrisi lives in Rome.

Reviews

[Cassie · Rating 2 out of 5]

Che fatica arrivare alla fine!
Con Carrisi ho un rapporto di amore/odio. Ho adorato alcuni suoi libri, altri invece li avrei lanciati dalla finestra. Questo appartiene alla seconda categoria. Lento, eccessivamente minuzioso nelle descrizioni e con personaggi che non emergono, tolta forse la cacciatrice di mosche.
Per tutta la durata della lettura, ho avuto la costante sensazione di stare sprecando il mio tempo.
Il finale lo risolleva un pochino, ma non basta. Mi è proprio piaciuto poco.

[La loca de los libros · Rating 3 out of 5]

Hoy les traigo uno de los últimos thrillers publicados por el aclamado autor Donato Carrisi.
Se trata de un buen thriller para pasar el rato pero también es de esos que olvidarás en poco tiempo, me temo.

Lo cierto es que ha sido un libro ameno y ágil con su punto de tensión porque si de algo sabe Carrisi es de retratar esos recovecos más oscuros del alma humana.
Ha sido una lectura entretenida que aborda temas delicados, sobre todo centrados en el maltrato y los traumas derivados pero que me ha dejado una sensación agridulce y lo he encontrado demasiado tramposo.
Lo mejor ha sido la parte de la dura infancia del protagonista, de resto, todo se resuelve de manera muy conveniente y hay una parte muy previsible que se ve venir desde casi el comienzo.
No vi venir la sorpresa final pero no ha sido suficiente para otorgarle una mayor valoración al conjunto.
Pero vayamos por pasos ⤵️

La trama sigue la vida de tres personajes principales bastante misteriosos porque solo sabremos de ellos su apodo; El hombre de la limpieza, un personaje solitario que trabaja recogiendo basura y ello le ayuda a observar la vida de los otros y sus costumbres a través de lo que desechan. La chica del mechón violeta, una joven de trece años que se verá conectada con el anterior personaje de un modo bastante traumático y, por último, tendremos a La cazadora de moscas, una especie de heroína y salvadora de las mujeres que sufren determinado tipo de violencia...
Otro plus, aparte del ritmo y la estructura, ha sido la elección del escenario con ese lago de Como que me ha parecido deslumbrante y ha hecho que me trasladara de inmediato al lugar.
Magnífico.

No tardaré en leer más libros del autor porque he querido leer primero sus novelas independientes ("La chica en la niebla" primero y ahora esta) pero siento que me estoy perdiendo grandes novelas con sus series sobre Mila Vasquez por un lado y por otro lado la de Marcus y Sandra.

¿Has leído algo del autor? ¿Por cuál me recomiendas seguir? 🤓📖✨

https://www.facebook.com/LaLocadelosL... 📖🖤✨

[Mª Carmen · Rating 4 out of 5]

Entre 3,5 y 4⭐️

Thriller de la factoría Carrisi, no me ha gustado tanto como "El susurrador" (también titulado "Lobos"), pero sí más que los dos últimos que ha publicado.

La trama cumple con los parámetros que caracterizan a este autor, retorcida, pero bien hilada, capítulos cortos, ritmo muy vivo y giros bien colocados. Tras un primer capítulo impactante, alterna la historia del presente con flashbacks del pasado. Engancha y quieres saber. ¿Es predecible? No es tramposa, deja indicios. A partir de ahí va a depender de cada lector. Los que lleven mucha negra a la espalda seguramente van a intuir cosillas, entre ellas la identidad de la cazadora de moscas, pero no por ello se pierde interés.

El desarrollo de los personajes cumple igualmente con los cánones de un género, que Carrisi domina de sobra, en el que lo que se prima es la acción. Cumplen como corresponde sin que se eche en falta ni menos ni más.

El final correcto, coherente y sin desmerecer el resto.

¿Y los peros?

Las dichosas casualidades, que hay unas cuantas. Qué bien le sale siempre todo a nuestra cazadora de moscas gracias a ellas. A ver, que no es que estén mal planteadas, que como he apuntado antes, Carrisi lo sabe hacer, pero a mí me han chirriado un pelín y por eso le dejo la valoración en de 3,5 y 4⭐️.

En conclusión. Un thriller entretenido, adictivo y bien planteado característico de este autor. Recomendable.

[☆LaurA☆ · Rating 4 out of 5]

Siamo pronti per vedere la trasposizione cinematografica di questo libro? Io no....



"Abbiamo la presunzione di conoscerli per il solo fatto di averli messi al mondo, ma a volte ci lasciamo distrarre dall’amore che proviamo per loro e ci rifiutiamo di vedere. Però dentro di noi lo sappiamo benissimo… Se non fai nulla per impedirgli di compiere del male, allora la colpa è tua.”









 

[Lia Valenti · Rating 2 out of 5]

Una storia più banale e scontata di questa non poteva scriverla.
Carrisi ha fatto un minestrone di quasi tutte le aberrazioni
di cui si è scritto in molti libri.
Ha messo il criminale con duplice personalità,
una donna in cerca di altre donne abusate e maltrattate.
E, non si è fatto mancare neppure la ragazzina usata dal fidanzatino.
Il festival del già scritto e del già letto.
Alla fine del libro, ci tiene a farci sapere che,
le storie di cui ha scritto, sono fatti veramente accaduti.
Sai la novità, e che sorpresa!!
Scrittore ampiamente sopravvalutato, mia opinione.
Ho letto molto, ma, molto di meglio.

[Sheldon's Child · Rating 5 out of 5]

I sa ovom knjigom me je Karizi odusevio, zanemeo sam. Mozda, ali samo mozda mi je ova knjiga bolja od Saptaca.
Kroz knjigu pratimo tri bezimena lika: Coveka koji cisti, Hvatacicu muva i Devojcicu sa ljubicastim cuperkom. Svako od njih ima svoju pricu u knjizi, ali da li je svaka od njihovih prica ispricana onako kako treba ?
Da li je ispravna ?
Od prve stranice radnja pocinje da se odvija, polako plovimo kroz knjigu. Ono sto je jako bitno jeste da je knjiga jako zanimljiva i da drzi paznju.
Takodje ono sto je prepoznatljivo jeste Karizijev stil pisanja - mracan, okrutan, a opet tako dobar i sjajan.
On ima tu sposobnost da zaplet zacini dozom ljubavi i mrznje, dozom straha i mraka, uspeha i neuspeha, jezom i okrutnoscu, da vam otkrije sve, ali opet ne kaze nista.
Jezivo od pocetka pa do samog kraja, tako dobro isprepleteno, izgledace vam tako nestvarno, a opet stvarno, da cete poceti sumnjati u sebe i u ljude oko sebe.
Karizi je dokaz da pisac ne mora ici u ekstrem da bi vas odusevio.
Dovoljna je jedna njegova prosto prosirena recenica da vam se strah zavuce pod kozu.
Covek koji cisti od malena nema normalan zivot, isao je po hraniteljskim porodicama, ali se na kraju uvek vracao svojoj kuci.
Oca nikada nije upoznao, ni ne zna ko je, kako izgleda, dok majka, majke je tu, ali nije tu, brine o njemu ili barem ona tako misli.
Ali sada, on ima posao koji voli, radi ga kako treba, srecan je ili samo on zeli da mislimo da je srecan.
Da ne zaboravim da pomenem Mikija, Verinog ljubavnika iliti kako sve njene ljubavnike zovu "zunzare".
Da li je on ostao uz coveka koji cisti ?
Da li mu pomaze ?
I kako posle svega covek koji cisti moze da mu veruje ?
U poslednjih nekoliko godina desavaju se razna ubistva, ali niko ne zna zasto i zbog cega.
Zrtve su starije zene, plave kose, osudjene na samacki zivot ili su ga same odabrale.
Niko ne pita za zrtve, niko se ne brine za njih, svi zanemaruju slucajeve, svi do jedne osobe zvana - Hvatacica muva.
Hvatacica muva se bori za ljudska prava, posebno za prava zena i za njihovu sigurnost.
Kada se desi jos jedno ubistvo, da li hvatacici muva moze da se veruje ?
Da li ona nije slucajno umesana u neke stvari, jer znate kako kazu - "zena je zeni najveci neprijatelj".
Mozda njena borba za prava i sigurnost zena je samo maska ?
Sta ako se radi o nekoj drugoj osobi ?
Sta ako je to neka psihicki obolela osoba, koja samo iz svog zadovoljstva ubija zene ?
I kako je u svemu tome umesana devojcica sa ljubicastim cuperkom ?
Stvarno maestralan psiholoski triler, od mene imate veliku preporuku.

[Olga Kowalska (WielkiBuk) · Rating 4 out of 5]

Wstrząsająca opowieść o przemocy, o odpowiedzialności, o tym, co zostaje...

To niespieszne zanurzanie się w umysł zdegenerowany, zmiażdżony, sterroryzowany, który w rutynie – nawet tak zwyrodniałej jak zabijanie – poszukuje ukojenia. Strona za stroną schodzimy głębiej pod alegoryczną wodę, odkrywamy kolejne poziomy doświadczeń, którym poddany był bohater, poznajemy jego historię. Wyłapujemy ją między słowami, z przepływających drobiazgów. A ta okazuje się być opowieścią o obojętności, poniżeniu, braku miłości…

„Jestem otchłanią” to opowieść o rodzinach, o rodzicielstwie, o dzieciach. Przede wszystkim jednak – nawiązując silnie do pierwotnego zamysłu „Frankensteina” Mary Shelley – to opowieść o odpowiedzialności, a w zasadzie o jej braku. O ucieczce od odpowiedzialności i pozorach, które tworzymy sami przed sobą, by uniknąć kary. O potworności, która rodzi się z cudzych błędów. I samotności, z którą trzeba się mierzyć po swojemu. Bohaterowie przypominają postacie ze starożytnej tragedii, zamiast imion noszą charakterystyczne, precyzyjne maski, konkretne cechy, które pozwalają ich od siebie rozróżnić. Sprzątający Mężczyzna, Dziewczynka z Fioletowym Kosmykiem, Łowczyni Much – ich ścieżki przecinają się przypadkowo, by dopełnić każdą z opowieści i dać czytelnikom odpowiedzi na najbardziej dręczące ich pytania.

Kto sięga po powieści Donato Carrisiego, ten musi być przygotowany na sączące się między stronami uczucie terroru. To jeden z tych twórców, który potrafi jednym zdaniem, jednym konceptem odebrać poczucie bezpieczeństwa, zbić czytelnika z tropu. W „Jestem otchłanią” donikąd się nie spieszy, pozwala poczuć tę atmosferę, poddać się nurtom mrocznej, fabularnej toni. To podróż do wnętrza, pełna traum, pełna rozpaczy, ma w sobie też coś z opowieści ku przestrodze. Carrisi pozostaje nieprzewidywalny i znów pozostawia nas na pełnym wdechu.

[Federica Rampi · Rating 5 out of 5]

“Il male è un cerchio.”

Una trama che assomiglia a una bomba ad orologeria, che viaggia al ritmo dell’inquietudine, si insinua nella mente, avvincente fino all’ultima pagina.
Donato Carrisi, refrattario a scrivere romanzi di “terrore” preferisce distribuire la paura a piccole dosi, tra le righe di ogni pagina, creando quel senso di vertigine e di suspense, tipica del suo stile, e a cui è impossibile resistere.
Tre personaggi, l’uomo che puliva, la ragazzina col ciuffo viola, la cacciatrice di mosche: un carnefice, una giovane vittima di revenge porn, una donna che accetta la sfida: non hanno un nome ma possiedono una forte identità solitaria e Carrisi è bravissimo nel delineare le personalità senza per forza battezzare i suoi protagonisti.
“Chi sei tu?”
Tre vite che si sfiorano e non per caso.
Tre solitudini legate dal destino.
Il Male e il Bene che si rincorrono.
Le prime pagine sono da brivido, (un bambino rischia di annegare e la madre lo lascia lì, da solo...) aprono a una tensione emotiva che porterà fino alla botola dell’abisso, fatta di esistenze condizionate dal passato e di segreti che galleggiano senza mai sprofondare, come fossero in un grembo.
L’ultimo libro di Carrisi, (l’undicesimo, il suo miglior romanzo a mio parere, avendoli letti tutti! ), è ambientato su lago di Como, il protagonista silente e occulto, le cui acque sono una presenza incombente che ingoiano e restituiscono. Quasi sempre...
Ma c’è un altro luogo profondo e pericoloso: internet, quel mondo sommerso e torbido che illude, seduce e assorbe le vite.
E ci sono la paura e l’amore, avvolte come in una spirale, che unisce queste due forze primordiali all’apparenza lontane e incompatibili.

Come ripete spesso l’autore: “Siamo davvero soli quando siamo soli?”

Un thriller dalle atmosfere noir sull’imprevedibilità dell’essere umano che, come nel precedente “La casa delle voci “, ci ricorda che il male, spesso, si nasconde dietro a chi invece dovrebbe proteggere.
Carrisi è il mio preferito in questo genere e lo so, sono di parte, ma credo non mi deluderà mai!

[Choco Con Churros · Rating 3 out of 5]

Pues... no se yo...
El arranque ha sido espectacular, con imágenes muy potentes que no creo que olvide en mucho tiempo. Un desarrollo (hasta más o menos la mitad) interesante, no tanto en sí mismo, sino que te plantea incógnitas que, con semejante comienzo y lo mucho y bien que has oído hablar del autor, mantiene muy alta tus expectativas.
Pero empiezan a surgir casualidades inverosímiles (personajes que se comunican de formas raras, "adivinando" sin ningún motivo que colocando tal cosa en tal sitio totalmente oculto, un personaje desconocido lo descubrirá, personas que "saben" porque sí, y salen a cazar asesinos y ¡Oye!... a la primera, etc.) y claro, me chirriaban tanto que no me dejaron disfrutar esa segunda mitad, así que cuando llegó el espectacular final, buenísimo como pocos, no pudo impactarme como debería. Lo hizo. Pero, insisto, no como debería hacerlo semejante finalazo.
Y es una pena porque esos chirridos (poderosos) eran subsanables. En fin, el sabor que me quedó es el del desencanto, pero lo bueno fue tan bueno, que me da penina puntuarlo así. Escuela de psicópatas (Carrisi)

[Dario · Rating 5 out of 5]

Bello bello bello! Finalmente mio caro Donato sei tornato ‘ai vecchi tempi’. Libro molto ben scritto e trama molto avvincente ..sono rimasto ipnotizzato dalla storia e dai ‘soliti’ colpi di scena di casa Carrisi. 5 stellette meritate!

[Natalia Luna · Rating 4 out of 5]

Un comienzo muy impactante y que te deja con mal cuerpo. Así empecé la lectura de otro libro más de Carrisi, un escritor que logra que sus libros sean adictivos y casi siempre novedosos.

En Yo soy el abismo nos adentra en la mente de un hombre con un pasado terrible y que busca venganza. Una niña que sufre. Una cazadora de maltratadores (o moscas)
Empiezas a leer y ya estás perdidamente enganchada. Y a pesar que hay un bajón hacia la mitad del libro ( demasiadas casualidades... ) remonta hasta el sorprendente final.

Muy buen libro, muy recomendable.

[Aude Bouquine Lagandre · Rating 5 out of 5]

Je suis l’homme qui nettoyait. Je n’ai pas de définition de moi-même. Je suis transparent. Je suis invisible.

Je suis la chasseuse de mouches. J’aide les femmes en difficulté. J’ai moi-même vécu un drame.

Je suis la jeune fille à la mèche violette. Je me suis laissé embarquer dans une histoire qui me dépasse et que je n’arrive plus à arrêter.

Je suis la porte verte. Je cache de lourds secrets et une identité malsaine.

Je suis une séquence numérique tatouée sur la peau et je sers en dernier recours.

Je suis un bocal de cornichons posé dans le rayon surgelé d’un supermarché, mais je suis à ma place.

Je suis une « irrésistible force inconnue », on m’utilise quand on ne trouve pas d’expression plus adéquate.

Je suis le lac de Côme, magnifique région d’Italie. C’est dans mes eaux que l’action se déroule.

Je suis l’abysse.

« Je suis l’abysse ». Énigmatique. Insaisissable. Opaque.

Ce roman donne une voix à des personnages uniques que l’auteur a eu l’idée de ne pas précisément nommer. Ce choix, associé à un style narratif propre à chaque personnage fait littéralement exploser le caractère angoissant de cette ambiance malsaine, omniprésente dans tout le récit, tout en gardant cette intense part de mystère qui accroche le lecteur dès les premières pages. Ainsi, l’homme qui nettoyait, « l’ombre » principale du roman, se raconte par petites touches, savamment placées sur l’échiquier de l’intrigue. « Il était né par erreur et il avait été jeté comme un déchet. » Lorsque l’on est traité comme un déchet, il est presque naturel de s’occuper des déchets des autres. « Les poubelles d’une personne racontent sa véritable histoire. Car à la différence des gens, les poubelles ne mentent pas. » D’autres « spectres » et leurs histoires viennent peu à peu effleurer la vie de l’homme qui nettoyait. Ainsi, la chasseuse de mouches, la jeune fille à la mèche violette semblent se raconter sans que le lecteur ait la sensation qu’elles vont lentement pénétrer dans l’existence de l’homme qui nettoyait. En passant, des tranches de vie de l’enfance sont jetées là pour mettre le lecteur dans la confidence. Tout ce petit microcosme qui gravite autour du lac de Côme livre sa valse de souvenirs, d’évènements qui peuvent paraître anodins : un ongle rouge cassé, un bocal de cornichon, une porte verte. Mais attention : « À cause des courants, le lac avale tout et il est rare qu’il rende quoi que ce soit. Et quand il le fait, c’est pour envoyer un message. » Et pourtant, par la construction d’une savante maïeutique, érigée autour de ses personnages, l’auteur parvient à ne jamais perdre son lecteur, tout en maintenant une ambiance angoissante, et très oppressante par moments. Il se paie même le luxe de nous faire sourire par l’insertion de scènes totalement décalées.

Dans « Je suis l’abysse », impossible de savoir à qui se fier… Le roman est axé sur l’ambivalence des personnages, leur part d’humanité, mais aussi leurs côtés sombres. « La programmation » naturelle au bien ou au mal, les compromis faits ou non avec soi-même, l’inclinaison à l’humanité ou au contraire à la cruauté sont les thématiques phares du roman. Il est question aussi de violences faites aux femmes, de l’utilisation de phrases choc pour exprimer un point de vue qui n’a rien de confus, bien au contraire « Le pire bourreau n’est pas celui qui frappe tous les jours, mais celui qui t’apporte des fleurs le lendemain. », mais aussi de violences faites aux enfants « Toutefois, ce qu’il aimait plus que tout était respirer. Il inspira et expira à pleins poumons. Un des petits plaisirs de la vie, auquel la plupart des gens accordaient peu d’attention. L’homme qui nettoyait, lui, avait appris à l’apprécier à cinq ans, alors qu’une piscine putride tentait de l’engloutir. » Un autre sujet éclate à la fin, plus intime, que je garde volontairement confidentiel. Il saura incontestablement bouleverser vos cœurs de mères tant l’auteur exprime au plus juste le pressentiment, la lucidité et l’instinct.

Tout le roman est basé sur l’ambivalence de l’être humain. Ce qui nous construit, ce qui nous déconstruit. Ce qui nous blesse, ce qui nous guérit. Ceux qui nous mettent à terre, ceux qui aident à nous relever. Chacun trouve ici-bas son utilité, sa raison d’être. « L’Homme qui nettoyait avait cherché sa propre valeur pendant des années. Finalement, il l’avait trouvée là où personne n’avait le courage de regarder. Au fond de l’abysse, il avait découvert que même utiliser quelqu’un comme lui pouvait avoir une utilité. » De temps en temps, un prénom s’égare, ici ou là, et Donato Carrisi autorise alors l’ouverture de quelques portes, permet de faire des rapprochements, d’éclairer son roman, de boucler une boucle laissée savamment ouverte. Jusqu’à la toute fin, qui serre les tripes et fend le cœur.

Je suis humaine, avec mes forces et mes faiblesses, ma part d’ombre et ma part de lumière, ma fureur et mon silence, mes contradictions, mes émotions. Je crois connaître ceux qui m’entourent, mais suis-je si sûre de moi ? Et vous ? Êtes-vous l’abysse ?

[Sandra ☕ · Rating 4 out of 5]

Donato Carrisi lo ha vuelto a hacer, a escrito un trhiller trepidante que te mantiene pegado hasta la última página.
Está narrado a 3 voces bajo 3 pseudónimos, el hombre de la limpieza, la cazadora de moscas y la niña del mechón violeta.
La novela va alternando episodios del pasado con el presente para así poder conocer más a cerca de los personajes. Los capítulos del pasado me han encantado.
El Plow twist del final no lo vi venir, me sorprendió muchísimo.
Y que más puedo decir, que de momento todo lo que he leído del autor me parece maravilloso y que sin duda seguiré leyendo los que me quedan pendientes de él.

[Cristina Capozzi · Rating 5 out of 5]

Carrisi non delude mai.
Veramente bello!

[Judithrosebooks · Rating 4 out of 5]

Al terminarlo se me han puesto los pelos de punta 😨.

Es un thriller que empieza muy fuerte, un protagonista con personalidad múltiple. Poco a poco vas descubriendo lo que pasa en el presente y lo que ocurrió en el pasado. Nada te prepara para ese final, aunque he imaginado cosas me ha sorprendido muchísimo.

Una historia sobre maltrato y cómo este puede llevar a marcarnos para siempre.

Debo añadir que es una historia muy muy gore, no es para todo el mundo, ni siquiera si te gustan mucho los thrillers... hHay que tener estómago y una mente fuerte para que no te afecte. Las últimas 150 páginas se leen del tirón, necesitas entenderlo todo y te deja alucinado.

Es una historia brutal, de las que te dejan reflexionando al leer la última frase.

[Aleksandra S. · Rating 4 out of 5]

Radnja novog Karizijevog romana je nalik na tempiranu bombu: stalno je prisutan neki nemir koji se polagano uvlači u um čitaoca i do poslednje stranice je tako. On nam vešto ubacuje strah u sasvim dovoljnim dozama kako bi se tenzija i neizvesnost tokom čitavog romana zadržale, što je, donekle, i tipično za njegov stil pisanja.

U ovom trileru, prepletene su tri priče: tu su prisutni Čovek koji čisti, Devojka sa ljubičastim čuperkom i Hvatačica muva. Tri života koja se dodiruju, tri samoće koje su povezane sudbinom, zlo i dobro koje konstantno jure jedno drugo.

„Ko si ti?“

Već pri prvim stranicama, stvara se osećaj nelagodnosti i uzbudljivosti u isto vreme jer se susrećemo sa detetom koga je majka ostavila u prljavom bazenu ne mareći da li će se udaviti ili ne. Tu se već oseća emocionalna napetost koja dovodi do zamki ponora, sačinjenog od različitih uslovljavanja prošlosti i tajni koje večito plutaju tu negde, a da nikada zaista ne potonu.

Jezero Komo je, nemo i okultno, mesto čije se prisustvo uvek oseća, mesto koje nas doziva i kome se uvek vraćamo. Dobro, gotovo uvek... Još opasnije mesto od pomenutog jeste internet: opasno i duboko, mutno mesto koje vara, zavodi i upija živote. A tu su i strah i ljubav, isprepleteni u jedinstvenu spiralu, koja ih ujedinjuje iako ove dve iskonske sile izgledaju udaljene i sasvim nespojive.

„Da li smo zaista sami onda kada smo sami?“

Ovo je triler o nepredvidljivosti ljudskog bića koji nas podseća da se zlo večito krije iza onih koje treba da štiti. Ovo je triler čiji su likovi odlično okarakterisani i razrađeni i imaćete utisak da su „živi“ i tu negde. Ovo je triler koji se brzo čita jer Karizi zna kako da zainteresuje čitaoca (a i poglavlja su kratka što dodatno doprinosi brzini tokom čitanja). Ovo je triler koji vredi da se pročita. Nakon „Šaptača“ čini mi se, najbolja Karizijeva knjiga. Od mene svakako preporuka!

p.s. onima koji vole da bace pogled na sam kraj knjige, onako iz radoznalosti, NEMOJTE – pokvarićete čitav utisak.

[Olya Zahvoyska · Rating 5 out of 5]

Остання фраза книги: «Ця оповідь грунтується на реальних фактах», - і це нова хвиля моторошності … хоч здавалось - ну куди вже більше.

Темно-темнюща історія, вбивства, психологічні розлади і те, як виростає зло. Ситуація, коли мама покинула сина топитись в брудному басейні - шокувала страшенно, я не могла прийти до себе. В сумному настрої таке краще не читати, бо може бути ще гірше.

Не скучно ні пів абзаца, страшенно цікаво, атмосфера -дно, точніше каламутна безодня

Каррізі, такий Каррізі.
Що ще він там написав?))) 🙈

[Cherry Pie · Rating 3 out of 5]

Donnie caro, questa volta non è scattata la scintilla.

Ogni anno, sotto Natale, ho un appuntamento fisso con Donato Carrisi e gli incubi che mi porterò poi dietro per i mesi successivi. I suoi libri mi sono tutti piaciuti da matti e ho trovato sempre molto interessante il suo metodo di raccontare una storia e renderla terribilmente spaventosa. Uno stile inconfondibile il suo, una narrazione in crescendo che costringe il lettore a correre con affanno fino all’epilogo, dove potrà finalmente tornare a respirare. Perché lungo il percorso vengono raccolti indizi seminati amabilmente tra un capitolo e l’altro, tra una storia e l’altra, con spesso il rischio di perdere qualche dettaglio e non comprendere il disegno dell’autore.

Oramai è noto che nelle sue opere si delinea l’alternanza di due vicende che poi alla fine si uniscono in modi che spesso lasciano a bocca aperta. Anche in ‘Io sono l’abisso’ il finale lascia letteralmente di stucco, ma questa volta ho percepito qualche nota stonata.

Come al solito si tratta di un thriller potente, scritto davvero molto bene ed evocativo da matti. Il livello di angoscia è alle stelle e i temi trattati sono un pugno dritto allo stomaco. E allora perché non sono soddisfatta? Mi è parso frettoloso l’epilogo, ho sentito la mancanza di approfondimenti sul passato dei protagonisti e sulla storia dentro alla storia. Un vero peccato, perché la lente d’ingrandimento sugli orrori che hanno scatenato la follia dell’omicida mi sarebbe piaciuta molto.

Però resta un puro giudizio soggettivo. L’oggettività sta invece nel fatto che Donato sia eccelso per cui non perdetevi l’occasione di farvi avvolgere dalle sue tenebre e rimescolare il sangue con un po’ di tachicardia.

Cherry.
https://www.thedirtyclubofbooks.it/io...

[Anna · Rating 4 out of 5]

Svi znate da sam veliki Karizijev fan, obožavam njegove obrte, momente kada vam se u želucu sakupi napetosti toliko da ne možete da spavate, mislite o likovima, događajima. Svega toga ima i u ovom romanu, ali, za moj ukus znatno manje u odnosu na prethodne njegove romane koje sam čitala.

I ova priča obavijena je velom misterije od prve stranice, s tim što sam ja mogla dosta stvari naslutiti od početka. Razrešenje na kraju je sasvim okej, ali ipak nije šok koji ostavlja da o njemu mislite dugo, kao što je recimo slučaj u "Šaptaču". Izgleda da ja volim misterije nerazrešene do kraja, one u kojima je čitaocu prepušteno da mozga i sam zaključi ishod, a ovde na kraju imamo zatvoren krug.

Kroz ceo tok priče ne saznajemo imena likova, Karizi nam korak po korak, skačući iz prošlosti na sadašnjost, otkriva šta se dogodilo, kome, ali ne i zbog čega. Taj razlog saznajemo na kraju, i to "korak po korak" je, za moj ukus, nešto sporija šetnja kroz ovu priču. Nije bilo neke dinamike, napetosti, ali je bilo dobrih obrta u toku priče (mislim na one koje nisam mogla da naslutim 😀).

Bilo je i momenata koji su kod mene izazvali gnušanje, onih da malo probude jezu, što ovaj triler čini dobrim, ali po meni, nešto slabijim u odnosu na preostale.

Od mene dobija 4🌟 iz ljubavi prema Kariziju, zbog njegove prepoznatljive sposobnosti da vas navede na pogrešan put razmišljanja i povezivanja svega toga u sasvim drugačiju celinu od one koju ste zamislili, iako je realno možda malkice ispod te ocene.

[Valentina · Rating 3 out of 5]

The very thing I love about Carissi are his plot twists and the fact that you mostly need a bigger hint to figure things out ... Not the case with this book. I could literally predict every single plot twist. There wasn't any "wtf" moment, just another basic crime book.

[Camilla tra le righe · Rating 3 out of 5]

Donato Carrisi ha scritto uno dei thriller con il plot twist che più ho apprezzato, ossia "Il suggeritore". Ha anche scritto "La ragazza nella nebbia", altro thriller adorato, "L'uomo del labirinto", un altra opera riuscitissima del genere e diverse altre non così forti come queste tre, ma pur sempre molto belle.
Dico ciò per spiegare che io da "Io sono l'abisso" mi aspettavo tanto, e forse ho sbagliato in parte. Si riconoscono tutti gli elementi di Carrisi, questo sì; è un libro che divori, facile da leggere, che finisci in pochissimo tempo e con personaggi che solo lui sa caratterizzare senza risultare melenso, PERO' manca una delle sue caratteristiche principali. IL PLOT TWIST.
Ragazzi, qua non esistono, o almeno, ce ne sono due, ma che un lettore che ha già letto anche solo un thriller nella sua vita si aspetta già da pagina 5.

Non è la sua opera più riuscita, ci ho messo un po' a entrare nella trama ed esserne interessata e i plot twist non sono esistiti, ma di per sé è un thriller dalla storia che ti cattura, seppur con personaggi piuttosto comuni nel genere è comunque riuscito a renderlo interessante. Per questo credo che 3 stelle sia la giusta valutazione.

[Melania Con un libro y un café · Rating 5 out of 5]

¡Hola, lectores!
“Yo soy el abismo” de Donato Carrisi es una de esas novelas que te atrapan desde el principio con su atmósfera inquietante y su complejidad psicológica. Esta historia nos presenta a un hombre aparentemente común, un recolector de basura que, con sus manos, literalmente se sumerge en los secretos más oscuros de las personas a través de lo que tiran.

A lo largo de la novela, seguimos su perturbadora rutina, su obsesión por las vidas solitarias y su inquietante doble vida. Paralelamente, conocemos a una chica marcada por la desesperación y a una mujer que lucha contra la violencia machista, ambas piezas fundamentales en un puzzle que, poco a poco, se va construyendo hasta llegar a un desenlace tan devastador como inesperado.

Carrisi no solo teje una trama llena de tensión, sino que también nos enfrenta a preguntas incómodas sobre la naturaleza del mal, los traumas y las decisiones que pueden marcar el destino de una vida. La prosa es envolvente, y el ritmo de la narrativa acelera tu corazón mientras descubres hasta qué punto el abismo puede estar más cerca de lo que imaginamos.

Con este thriller, Donato Carrisi reafirma por qué es uno de los grandes maestros del género. Una novela oscura, adictiva y profundamente perturbadora que agradecerás haber leído, aunque luego te cueste apagar la luz.

Donato Carrisi vuelve a hacerlo, crear una historia que nos mantiene al filo del asiento y con el corazón en un puño. ¿Os animáis a descubrir el abismo?

[suspense_books · Rating 5 out of 5]

Włoski autor kryminałów zabrał mnie w naszą pierwszą wspólną podróż wprost w mroczną toń ludzkiego umysłu i od razu między nami zaiskrzyło. Cudowna proza, niezwykle sugestywna, dobitna wręcz. Carrisi serwował gradobicie uderzeń emocjonalnych wprost w moją zaskoczoną, niedowierzającą twarz. Rozdarł matczyne serce, pozostawił nerwy zszargane na strzępy...

Przemoc domowa. Dwa słowa, o tak wielkim wydźwięku.
Rozmyślając o upokorzeniach, bólu, ogromnej krzywdzie, które człowiek jest w stanie wyrządzić drugiej osobie, członkowi swojej rodziny za murami własnego domu, mój organizm automatycznie wprowadza się w stan zawieszenia. Dom - miejsce w którym każdy z nas powinien czuć się kochany, mieć swój azyl, bezpieczną przystań, a jednak za fasadą pozorów, pięknych ścian i słodkich twarzyczek niejednokrotnie kryją się złe intencje. Bestie niekochające własnych dzieci, znęcające się psychicznie, wywierające presję emocjonalną. Bestie nieszanujące żon, uderzające tam, gdzie nie widać. Wyrachowani sadyści.

Sprzątający Mężczyzna wiele w życiu przeszedł. Jego matka uraczyła go niespokojnym dzieciństwem wypełnionym brzęczeniem uganiających się za nią Wstrętnych Muszysk, pochłaniając jej całą energię i odbierając zainteresowanie, które powinna poświęcić własnemu synowi. Przykre chwile z dzieciństwa odcisnęły piętno na psychice dorosłego już mężczyny pozostawiając nieusuwalną szramę naznaczenia złem. Pewnego dnia na jego wyboistej życiowej drodze pojawia się tajemnicza Dziewczynka z Fioletowym Kosmykiem... Diabelskie nasienie podejmie walkę z jeszcze większym złem, dając zalążek nadziei i kiełkującemu dobru.

Po stokroć polecam ten psycho thriller poruszający niezwykle ważną, jak również trudną do udźwignięcia tematykę. Traumy do przepracowania, psychozy, niestabilność emocjonalna, samobójstwa, morderstwa, przemoc każdego sortu. Rewelacyjna historia, przepełniona bólem wylewającym się poza krawędzi tytułowej otchłani. Ode mnie pełen komplet czach, za podtrzymanie w niepewności i zainteresowaniu do ostatniej strony. Warto również nadmienić, iż książka dostępna jest w wersji audio, a tembr głosu lektora wyjątkowo pobudza zmysły, tworząc odpowiedni klaustrofobiczny nastrój.

[Oleg · Rating 4 out of 5]

Скоріше до 3.5, але най буде 4*😊
Обожнюю Каррізі, один з улюблених авторів у жанрі детективу та трилеру. Люблю його за непередбачуваність, приголомшливі повороти сюжету та ОПИСИ! О так, його описи місцевості, природи, міста - це 🖤

Але на жаль у цієї книги непередбачуваність, якою автор хотів нас стільки разів застати зненацька, практично не спрацювала. Мабуть, в силу мого читацького досвіду, я став легко все це розгадувати😂 але все ж... Ну і + не слід забувати про безліч неправдоподібних співпадінь та везінь у персонажів та дуже сумбурна кульмінація з фіналом😔

Так, це цікаво та інтригуюче, так, є класна лінія з флешбеками (обожнюю її, вона тут доволі сильна), безліч проблематики, яка надзвичайно актуальна, але читавши інші книги автора, можу сказати, що ця історія не дотягує до того приголомшливого рівня, який є у Каррізі (згадати лиш "Підказувача" чи "Дівчину у тумані" , вибачте за некоректний переклад, ще українською цих творів нема).

Але так чи інакше, читати Каррізі завжди насолода, а тут щей ксд порадувало його новинкою🖤😊

[Angy - Books Lover · Rating 5 out of 5]

Come al solito, meraviglioso!
Carrisi non si smentisce.. a distanza di un anno dall'ultima uscita, La casa delle voci, ecco il nuovo romanzo, Io sono l'abisso.

Come ha dichiarato l'autore stesso, la particolarità di questo romanzo è che tratta anche il tema dell'amore (ma in modo tutt'altro che convenzionale).

Che dire, un intreccio continuo delle storie dell'uomo che puliva, la ragazza dal ciuffo viola e la cacciatrice di mosche.

Un thriller psicologico che tiene incollati alle pagine, divorato in 3 giorni (perché mi sono imposta di andarci "piano").

Una parte del finale secondo me era prevedibile ma comunque non mancano i colpi di scena..

Infine, sapere che alcuni episodi sono realmente accaduti amplifica le emozioni provate.. ovviamente Carrisi non ha detto qual è il confine tra il vero e la fantasia ed è questo il bello!

Consigliato vivamente!!!

[Yuliia Kravchenko · Rating 5 out of 5]

Взагалі-то десь 4,5 ⭐

Але ЦЕ. БУЛО. ЩОСЬ

Спочатку мене лякала й пригнічувала похмура атмосфера роману, місцями були навіть бридкі моменти, АЛЕ все одно було цікаво читати. Особливо з моменту, коли автор зв'язав усіх трьох персонажів однією ниточкою, мене вже було не зупинити. Було дуже цікаво дізнатись чим же закінчиться це все. І знаєте що? Кінець виявився просто 🔥🔥🔥 Коли відкрилися усі карти в мене просто щелепа відвисла...

А іще тут спостерігається певна циклічність: вода була присутня в тому моменті, коли все почалося, і коли все закінчилося.

Тож, тут більше нічого додати - варто читати 😁

[Idoia blanco · Rating 4 out of 5]

Este autor siempre me deja sin palabras cuando llego al final de la historia. Una historia basada en hechos reales. Historia llena de suspense, a la  cual es imposible resistirse y dejar de leer. Me asombro de la historia que los 3 principales protagonistas no tenían nombre, sino seudonimos: la cazadora de moscas, la chica del mechón violeta y el hombre de la limpieza. Narrada en dos tiempos, pasado y presente, donde en el presente todo encaja con los personajes del pasado. Este autor nunca me decepciona
9.5/10

[Giorgia · Rating 4 out of 5]

Premetto che io amo questo autore e come scrive. I suoi libri si divorano in pochi giorni e si leggono con molta curiosità perché si ha voglia di capire cosa succede e come va a finire!
Rispetto a ciò a cui ci ha abituato Carrisi forse questo libro è un pochino sottotono. Ma a me è comunque piaciuto molto!
La storia è ambientata a Como e il lago è non solo il paesaggio in cui succedono molti eventi, ma è quasi un protagonista e ha un ruolo fondamentale nel racconto.
Questo libro è staccato dalla saga del Suggeritore e abbiamo un nuovo personaggio: la cacciatrice di mosche.
Si tratta di una donna di mezza età e all'inizio poco si sa sul suo conto e sulla sua storia, che verrà rivelata nel corso del racconto.
Alcuni capitoli rivelano la vita inoltre dell'uomo che puliva, un personaggio strano e ambiguo, che ha avuto dei grossi traumi nel corso dell'infanzia che lo hanno trasformato in una persona problematica e violente. Fino alla fine non è molto chiara la situazione che lo circonda.
Purtroppo non si può rivelare molto della trama senza fare spoiler, essendo un thriller che si scopre pagina dopo pagina sarebbe un peccato rivelare la storia e il collegamento tra i vari personaggi.
Ciò che posso dire è che l'ho letto in 5 giorni e che è un libro con una trama particolare, abbastanza intrigata. Le storie dei personaggi si incrociano e solo nell'ultimo capitolo si possono capire tutti i dettagli! Insomma, va letto fino in fondo!

[Carlo Hublet · Rating 3 out of 5]

Si je n'avais pas déjà lu tant d'autres romans que j'avais adorés de Carrisi, j'aurais sans doute apprécié davantage. Plus une analyse sociale concernant la violence de certains hommes envers les femmes et aussi celle envers les enfants, plus insoutenable encore, même s'il est absurde de hiérarchiser ces violences, en fait sur le même intolérable niveau.
Mais je préfère les histoires plus fantastiques de l'auteur, qui emmènent dans un monde surréaliste truffé de surprises, ce qui n'est pas le cas dans ce bon roman.

[Aellirenn Czyta · Rating 5 out of 5]

najgłębsze sekrety…

Książkę poleciła mi koleżanka, której poleceniom ufam, więc od razu sięgnęłam po audiobooka. Wciągnęłam się od razu. Ile w tej książce było dobrego! Postać sprzątacza to jest po prostu wybitna kreacja. Genialny pomysł na fabułę. Do tego klimat - gęsty, ponury i poruszający bardzo trudny temat. Takie książki chcę czytać!