Pastorale

by Aki Ollikainen

Dans la campagne finlandaise, un homme croise un loup à l'orée de la forêt. Le prédateur rôde autour du hameau, menaçant ses habitants et leur troupeau. Pourtant, c'est un soleil radieux qui ce matin illumine le bout de terre où se trouvent Meri, Kaius, Vilho, Sirkka et Reino. Trois générations qui, au cours de cette chaude journée d'été, vont découvrir l'amour, le mettre à l'épreuve, affronter la maladie et même la mort. Alors que les corbeaux cancanent à l'abri des hauteurs, jaugeant les hommes et leurs faiblesses, le soleil poursuit sa course, portant son lot de présages. Et à l'aube nouvelle, chacun sera transformé.
Rythmé par les murmures de la nature, Pastorale est un conte cruel et poétique, un récit qui alterne entre scènes champêtres et chronique familiale.

Genres: Fiction, Finnish Literature, Novels

144 pages, Mass Market Paperback

First published January 1, 2018

About the author

Aki Ollikainen (born 1973) is a Finnish writer. A photographer and journalist by profession, Ollikainen received widespread acclaim for his debut novel Nälkävuosi (2012), an account of the Finnish famine of 1866-1868. The book won several prizes and has been translated into English by Emily Jeremiah and Fleur Jeremiah under the title White Hunger (Peirene Press, 2015).
Ollikainen lives in Kolari in northern Finland. His second novel Musta satu was published in spring 2015.

Reviews

[Aleksandra Gratka · Rating 4 out of 5]

Lata temu skandalista Lars von Trier nakręcił dziwaczny film "Antychryst". Wśród wielu wątków znalazł się w nim ten dotyczący potęgi natury, jej nieugiętego continuum, obojętności wobec ludzi, którzy w porównaniu z nią są słabi i maluczcy. Przypomniałam sobie o tym czytając zaskakującą powieść "Sielanka".
Literacki drobiazg, 120 stron, w który - nie ukrywam - wgryzałam się z trudem, bo od początku wymaga niezmąconego skupienia. Mała fińska osada, wielopokoleniowa rodzina, sąsiedzi i znajomi. Jedni uciekają do dużego miasta, inni z metropolii przyjeżdżają na koniec świata. A tam?
Los, który z umysłu staruszki robi galaretę i cofa ją do tylko jej znanej rzeczywistości, a staruszkowi każe pielęgnować tę powłokę żony. Echo wojny, po której fińskie dziecko staje się szwedzkim dzieckiem. Mężczyzna, który marzy o byciu pasterzem, a ma żonę marzącą o mężu, który zacznie ją dostrzegać. Najmłodsze pokolenie, które oswaja lęki przy pomocy skrętów i rozłożonych foteli w samochodzie...
To ludzie. A co z naturą? Natura to gigantyczny szczupak, który jakby dla niepoznaki, dla udawanego ludzkiego triumfu daje się złapać. Wilk, który zagraża. Stado owiec, zależne od rozumu człowiek. Gdy człowiek postanawia poświęcić jedno ze zwierząt, natura pokazuje swoją moc. Nieme jagnię, ledwo uratowane po urodzeniu, choć nie powinno, staje się głosem boga, kruki okazują się ptakami Odyna, trzmiele - dowody na istnienie jakiegoś innego boga, zabierają swym bytem całą jego uwagę, więc ludzie jako te dzieci we mgle...
Przeminą oni, przeminie pamięć, pozostanie szczupak Kronos w swoim kolejnym wcieleniu.

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

Az bizony úgy van, hogy ha mondjuk csúcsidőben a Nyugati Pályaudvar előtt eltüsszentitek magatokat, akkor arra senki sem kapja fel a fejét, mert elfedi a város alapzaja. De ha ugyanez a tüsszentés egy világvégi, kihalt falu főterén hangzik el, éjjel, a farkasok néma óráján, akkor úgy töri szét a kozmikus csendet, mint egy puskalövés. Ollikainen trükkje nagyjából ez: finoman, érzéssel festi az észak-finn vadon képeit, a természet nyugodt, közönyös ritmusát, egy látszólag nyugodt nyári napot, ami pont annyi izgalmat ígér az ott élőknek és vendégeiknek, mint bármelyik másik nap. És amikor már belesimultunk ebbe a harmóniába, hirtelen valaki eltüsszenti magát. Már metaforikus értelemben persze. Ugyanakkor a szerző nem csak azzal operál, hogy ingerszegény környezetet alkot, ezzel teremtve visszhangkamrát az eljövendő drámai pillanatnak. Van egy másik eszköze is: hogy rendszerint nem onnan jön a csapás, ahonnan várjuk. Rámutat mindenfajta repedésre a szereplők viszonyában vagy karakterében, meglebegtetve, hogy akármelyik szakadékká hasadhat. Öt, hat ilyen potenciális konfliktusforrást is felkínál, hogy aztán hetedik meg nyolcadik irányból érkezve lepjen meg minket. Farkast ígér, aztán medve ront ki a bozótból.

[Introverticheart · Rating 4 out of 5]

Zachwyt!

[Tuomas Aitonurmi · Rating 3 out of 5]

Kesäyön unelmia suomalaisittain, tuntuu sopivalta loppukaneetilta, kun on saanut päätökseen Aki Ollikaisen pienoisromaanin Pastoraali. Suomalaisen maaseudun huomassa kolmen eri sukupolven edustajat elävät rauhallista päivää. Rauhaa reunustaa kuitenkin täyttymistään odottava uhka, jolla on erityisesti suden silmät. Henkilöihin kuuluvat mm. dementoitunutta puolisoaan hoivaava vanha mies, heidän kaupungista tullut nuori lapsenlapsensa, keski-ikäisyyttään pohdiskeleva naapurin nainen ja vanhalle kotitalolle Ruotsista palannut mies. Päivä kulkee verkkaisesti, esiin putkahtelee muistoja ja toiveita.

Ollikainen kirjoittaa tässä romaanissa proosaa, jossa virkkeet ovat siltoja ja kokonaisuus, tapahtumien ketju, merkittävin. En kohdannut paljoakaan "sitaattimateriaalia", ja dialogivetoisuutta on enemmän kuin Ollikaisen aiemmissa kirjoissa. Maaseudun luontokuvaus on kaunista ja vie ajatukset Sillanpäähän saakka. Ihmisten ruumiillisuuden kuvaus sen sijaan mietityttää. Heti sivulla 6 tulee hämmentävä vertaus: "Kun vastarannan matalia vaaroja katsoi poukaman yltä haihtuvan usvan läpi, ne näyttivät kohoilevan kuin nuoren neidon rinnat." Hahmoteltu tunnelma särkyi alkuunsa. Tuntuu tekemällä tehdyltä, ja miksi juuri nuoren neidon rinnat? Tämäkään ei riittänyt, vaan naisruumiiden kuvaus on halki kirjan juuri rintoihin keskittyvää. Mietin Liv Strömquistin Kiellettyä hedelmää joka kerta kun teoksessa puhuttiin "jalkovälistä". No, jokainen voi tietysti valita oman kulmansa lähestyä ruumiillisuutta tekstissä. Ollikainen on taitava kirjoittaja, ja häneltä on tottunut odottamaan paljon. Pastoraalikin on kokonaisuutena toimiva pienoisromaani. Erityisesti lopetus oli palkitseva.

"Kaius teki hauen toiselle kyljelle sen, minkä Esko oli juuri opettanut. Vähän kömpelösti, mutta kaikki tapahtui oikeassa järjestyksessä. Esko myhäili tyytyväisenä. Kun jäljellä oli vain perkuujätteet, Esko otti hauen pään ja kertoi vievänsä sen Aatulle, ellei Meri sitä välttämättä haluaisi. Meri katsoi kalan irvistävä kitaa ja irvisti takaisin, pudisti sitten päätään." (s. 53)

[Mai Laakso · Rating 5 out of 5]

Aki Ollikaisen Pastoraali kertoo yhden vuorokauden tarinan nykyajan maaseudulta. Tarina kertoo sukupolvista ja heidän mahdollisuuksistaan elää maalla. Maaseutu on vahvasti liitoksissa luonnon kanssa ja kirja on Elina Warstan kansikuvaa ja kansiliepeitä myöten luonnonkuvaajan ilotulitusta parhaimmillaan. Tarinassa kohdataan mm. susi ja karhu. Yksi kirjan pariskunnista on lammasfarmareita, joten lampaat houkuttelevat näitä Suomen luonnon petoeläimiä helpon ruokapöydän äärelle, kun ihminen ei ole lähettyvillä.
Pastoraali kuvaa loistavasti erilaisia vastakohtia mm. vanhuus ja nuoruus, luonto ja maaseutu, ihmiset ja eläimet, naiset ja miehet, elämä ja kuolema, maaseutu ja kaupunki, joista on ilo lukea vaikuttavaa ja runollista kuvailua. Teksti on taiturimaista ja minun oli pakko palata siihen yhä uudelleen ja uudelleen. Kirjan loputtua aloin välittömästi lukea kirjaa uudestaan alusta, sillä olisin halunnut kirjan jatkuvan.

[hopeforbooks · Rating 3 out of 5]

„Zawsze można wybrać inaczej, człowiek dokonuje wyboru niemal w każdej chwili. (…) To nic wielkiego, teraz trzeba tylko dokonać wyboru między jednym życiem a drugim. Przeżyć to, które się wybierze. Nie myśleć o tym, które się odrzuca.”

„Sielanka” (tł. Justyna Polanowska) to kolejna powieść Akiego Ollikainen, która ukazała się w Polsce. Rok temu pojawił się „Biały głód”, opowiadający o mroźnej zimie i towarzyszącym jej wielkim głodzie. To była krótka lektura, ale niosąca ze sobą duży ładunek emocjonalny.

„Sielanka” również jest krótka, liczy zaledwie 120 stron. I podobnie jak w „Białym głodzie” na początku pojawia się sporo postaci i jest trochę chaotycznie. Ale szybko się wgryzłam w fabułę i pochłonęłam „Sielankę” w ciągu paru godzin.

Akcja dzieje się na fińskiej wsi. Poznajemy historię jednego dnia pewnej rodziny, gdzie spotykają się trzy pokolenia, a także ich sąsiadów i znajomych. Czas mija im sielsko i spokojnie.

„Sielanka” to pięknie napisana powieść, nastrojowa i bliska natury. Nie wywołała we mnie większych emocji czy refleksji, ale była przyjemną lekturą na jedno popołudnie. Podczas czytania miałam skojarzenie z „Niewidzialnymi” Roya Jacobsena, jednak „Sielanka” jest mniej surowa, a bardziej magiczna. Jest niewielka objętością, więc warto przekonać się na własnej skórze, czy do Was trafi. Ja jestem zadowolona z lektury, choć bez większych zachwytów. Chętnie sięgnę po kolejne książki autora.

„Spoglądając w słońce, człowiek dostrzegał wszystko, co istotne. Widział źródło, z którego wybija życie. Ale patrzenie było groźne, paliło oczy. Spojrzawszy prosto w słońce, człowiek doznawał oświecenia, a będąc oświeconym, przez resztę swojego życia mógł przejść równie dobrze jako ślepiec. Nie było już nic, na co warto by rzucić okiem, gdy ujrzało się doskonałe piękno tarczy nieba.”

[Heidi · Rating 4 out of 5]

Yksi alkukesän juovuttava päivä ja yötön yö. Kaiken kauneuden keskellä sukulaiset ja naapurukset toheltavat pieniä asioita, joista osa osoittautuu kohtalokkaiksi. Kun uusi aamu sarastaa, on monen elämä muuttunut, eräiden päättynyt..

Salahauskassa Pastoraalissa luontokappaleet nauravat kruunulleen. Ihmisellä on valta tappaa ja hallita, minkä hän mielellään tekeekin. Itseään hän ei kuitenkaan voi hallita. Sairaus, päihteet, katkeruus kuluttavat kiillon elämästä. Nuorilla on silti vielä ihan kivaa.

Ollikaisen pienoisromaani oli nopealukuinen, lyhyiden kappaleiden ja kertojavaihdosten vauhdittama. Loppu yllätti ainakin minut, joka en ole Ollikaisia ennen lukenut. Nautittava pieni lukupaketti.

[Johanna Ilen · Rating 4 out of 5]

Olin jo luovuttaa moneen kertaan kuultujen luontokuvausten ja hitaiden käänteiden takia, mutta onneksi jatkoin. Kun alkoi tapahtua, niin sitten tosiaan tapahtui. Vai tapahtuiko...?

Taideteos, jossa suomalainen maaseudun nykyarki kohtaa kauniin dystooppisen (jos niin voi sanoa) yön. Ja yön jälkeen aamu koittaa.

[Patrycja Krotowska · Rating 3 out of 5]

Niezła, choć nie moja bajka.

[mile · Rating 1 out of 5]

NIEUDANY NATURALIZM..?

książkę trudno się czyta, ponieważ jest okropnie przetłumaczona (czy napisana?chyba oba) co uniemożliwia doznanie przyjemności z czytania.. przeczuwam, ze autor chciał stworzyć coś na miarę Kafki, z nudnej rzeczywistości wykrzesać uczucia,(złe, dobre, nostalgiczne)
ale w ogóle mu się to nie udało. ciężko mi ją krytykować bo nie wiem czy ta oporność spowodowana jest przez złe gramatycznie ułożone zdania,(dosłownie! to wyglada jakby każde słowo z fińskiego zostako przetłumaczone, 1:1, bez żadnej zmiany kompozycji zdania dla płynności i naturalności..) czy to nie wynika z braku sensu tej książki.
bo okej, starzy, chorzy ludzie, brzydkie rzeczy, natura i śmierć - brzmi w porządku, ale w praktyce w ogóle nie wyszło i potencjał został zupełnie zmarnowany.
autor nie podołał zadaniu, które sobie wyznaczył...

chciałam ocenić ją trochę lepiej, ale zupełnie straciła mnie w momencie gdy pojawiło sie zwykle prostactwo w temacie seksu. nie wiem jak brać na poważnie książkę, która ma w sobie szczegółowe opisy przyrody, stara się być chociaż trochę filozoficzna i nagle używane jest słowo ,,c*pka'' , ,,r*chanie". no błagam..

między opisami przyrody i sytuacjami, które nie wnoszą praktycznie nic, zdarzają się (trochę pseudo) filozoficzne przemyślenia, filozoficzne sądy
ba! nagle ni stąd ni zowąd, w scenie w której czujemy odcięcie się od świata zewnetrznego, autor umieścił (zdawać się mogło, że to przez przypadek) swoją polityczną opinię o krytyce eurosceptyków i sympatii do (cytat) 'lewaków z stolicy'(czy nie lepiej polityczne opinie zostawić na inne dzieło, a nie wpychać je do książki, która opisuje ludzi mieszkających na pustkowiu, którzy nie mają kontaktu ze światem zewnętrznym?)

nie wiem, naprawdę starałam się szukać pozytywów, ale trudno je znaleźć.
czasem udaje się wytworzyć fajny klimat, motyw choroby alzheimera jest ciekawy, ale czy poleciłabym komuś tą książkę?

wydawnictwo Artrage, znowu wydajecie słabą książkę...

[Maiju · Rating 3 out of 5]

Tunnelmaltaan Sillanpään Ihmiset suviyössä kaltainen. Kertomus elämästä ja ihmisistä, iät ja ikäpolvea risteävät, nykyajan maaseutu.

[Pekka]

Tykkäsin, mutten osaa päättää arvosanaa. Kolme ja puoli tähteä? Tuli ikävä kesää.

[Laura Walin · Rating 4 out of 5]

Kirjassa kerrotaan muutaman ihmisen tapahtumista Suomen maaseudulla yhden vuorokauden aikana. Henkilöitä on omaan makuuni hieman liikaa, galleriasta löytyy vanha pariskunta, keski-ikäinen toisistaan etääntynyt pariskunta, teinipariskunta sekä kotiseuduille palannut keski-ikäinen mies. Kaikkien elämäntilanteiden kommervenkit tulevat hyvin esiin lyhyessäkin tekstissä. Yksi päähenkilöistä on myös luonto.

Jännittävä lukukokemus, josta en aluksi pitänyt laisinkaan, koska tuntui liikaa pastoraalipastissilta ja kulki liian vankasti Sillanpään jalanjäljissä. Loppua kohti tarina tummentui kuitenkin tavalla, joka muutti tunnelman hienosti ja sai todella pohtimaan syntyjä syviä. Luonnon ihannointiin tulee ihan uusi tulokulma, kun varjot pitenevät ja kuolema, elämän välttämätön vastinpari, ottaa oman roolinsa tarinassa.

[Olivier]

Ça fait du bien de terminer 2 livres aujourd'hui après en avoir commencer 5-6, voir plus et à jongler entre ceux-ci au cours des derniers mois...
Celui-là n'était pas mal, mais moins bon que son précédent, La faim blanche. Ici il n'y a pas vraiment de récit mais un ensemble de petites scènes magnifiquement décrites, mais j'ai eu de la difficulté à accrocher...

[Milaii · Rating 3 out of 5]

Przeszłość i przyroda przenikają do świata bohaterów. Współczesna wioska, zwykłe życie, telefony, ciągniki, lecz wydaje się jakby to była zapomniana osada ukryta gdzieś na końcu świata, gdzie mieszkańcy pokrzepiają się ambrozją nostalgii. Zapewnia ona nieśmiertelność ich wspomnieniom, ale nie ich ciałom. Jest to też książka o przemijalności losu i nieprzemijalności przyrody. Drzewa, które jako jedyne zachowały w pamięci ubiegłe wydarzenia. O pragnieniu człowieka, żeby pozostało po nim coś trwałego. Początek b, dobry, druga połowa, dziwna i prawdę powiedziawszy, dla mnie osobiście, niezrozumiała.

[Monika · Rating 3 out of 5]

Ocena:3,5⭐️
Format:papier

Jest w tej książce coś urzekającego, coś mrocznego i coś co sprawia, że jest nieodkładalna. Niesamowicie podoba mi sie jej forma i język. Lubie takie opowieści które snują się niczym mgła. Ale …
To nie będzie moja ulubiona książka, coś mi nie zagrało, nie do końca przemówiło do mojej wrażliwości.
Dlatego warto przeczytać i zdecydować czy do Was ten tytuł trafia czy nie

[Laura · Rating 2 out of 5]

PL: Tłumaczenie jest zbyt obce (foreignizing). Np. Święto Wiosny - nie wyjaśniono, że to koniec roku szkolnego. W Finlandii rzadko można znaleźć kuchenki gazowe; wątpię, czy oni też mieli w książce. // FI: Vaikea arvioida tällaisia kirjoja, jotka ovat niin melankolisia, että pahaa tekee. Kauniisti kuvattu luontoa, valoa ja kesää. 2,5

[Jarkko T · Rating 5 out of 5]

Aivan täydellinen kesäkirja Suomen reissulle. Teki heti mieli aloittaa uudestaan.

[Anne Dahl · Rating 3 out of 5]

Ensimmäinen Ollikaiseni ja valitsin tämän teoksen kuumaan kesäpäivään sopien. Yhdenpäivänromaani, pastoraali, Ihmisiä suviyössä-vibat, sillanpäämäisyys (rakastan kotimaisia klassikoita vuosisadan takaa, niin myös F.E.Sillanpäätä) ja parasta ikinä, pienoisromaanin muoto.

”Pastoraali viittaa käsitteenä paimenidylleihin. Jo Antiikin Kreikassa tehtiin paimenrunoutta, ja yhä aika ajoin herää kaipuu menneiden vuosikymmenten ja -satojen oletettuun ihannetilaan ja sen kuvaamiseen lyyrisin keinoin. Pastoraalinen musiikki, näytelmät tai kirjallisuus ovat luonteeltaan ihanteellisen idyllisiä.”
Ja kyllä, tässä oli paimen ja lampaita ja susia ja runollista kieltä ja kuitenkin, hienoinen pettymys.

Mihin petyin? Liikaa ihmisiä. Aivan liian laaja henkilögalleria omaan makuun näinkin tiiviiseen romaaniin. Ollikaisen kieli, tarkka väljä tiukasti havannoiva oli lyyrinen ja kaunis ja lukemisen nautinto, teoksen alussa jo valui linttaan yrittäessäni hahmottaa sukulaisuussuhteita. Kuka nyt oli kenen poika, vävy, anoppi, lapsi… eli itselleni tähän pienoisromaaniin oli liikaa ihmisiä.
Ja kyllä, puolivälin jälkeen kaikki, henkilöhahmojen suhteet ja siteet olivat toki selvät, mutta kuitenkin - kielestä huolimatta - ajattelen, että olisin toivonut vähemmän henkilöitä muuten tähän kielellisesti ja rakenteellisesti upeaan teokseen, joten valitettava pettymyksen maku jäi.
Ja kyllä, se lopun jippo, en pitänyt siitäkään, mutta toki täytti ”pastoraalin” nimeen kirjoitettua määrää ja muotoa, vieraannuttamista ja etäännyttämistä.

Mutta pidän tällaisesta fragmentaarisesta, hetkittäisestä yhdenpäiväromaanista (ja kyllä, tuli minullekin tietenkin mieleen, tunnelmasta, ajankohdasta mieleen, Sillanpää). Sillanpään tyylistäkään ei olla kaukana, toki seksuaalisuus tai seksi oli tässä enemmän suoraviivaisemmin läsnä.
Pidin Ollikaisen kielestä, kuitenkin ja aion lukea Ollikaista lisää, koska edelleen, Ollikainen osaa kirjoittaa, kieli on kaunista ja pienoisromaani upeana muotona kiinnostaa.

[Vehka Kurjenmiekka · Rating 4 out of 5]

Miellyttävä lukukokemus. Kaunista kieltä, sopivasti rosoa, yllättävä loppu ja hyvin rakennetut hahmot. Olisin mieluusti jäänyt pehmeämpiin kesätunnelmiin kellumaan, mutta arvostan silti sitä, miten Ollikainen särki tunnelmaa paikoitellen hyvin taidokkaasti.

[Łukasz Zych · Rating 3 out of 5]

Nie trafiło do mnie

[Nathalie Vanhauwaert · Rating 4 out of 5]

Pastorale c'est à la fois une chronique familiale, une ode à la nature et à l'amour, c'est aussi une fable, un conte cruel qui donne la parole aux animaux et nous parle du cycle de la vie.

Reino le citadin est venu enterrer son frère Peenti au pays.. Il revient sur cette presqu'île de Finlande orientale.. un retour aux sources, à ses racines, la maison du vieux.. celle d'Aatu et Elina, les voisins de Vilho chez qui il se trouve.

Imaginez une barque, un lac, une nature luxuriante, un soir d'été, une presqu'île reculée loin de tout, deux maisons, deux saunas ... et trois générations. La nature est un personnage à part entière, elle est décrite merveilleusement, on vit ici quelques heures aux temps ancestraux.

Il y a Vilho le grand-père qui revient de la pêche avec sa petite fille Meri, le tout sous l'oeil attentif de Kronos l'énorme brochet maître des lieux, enfin pour l'instant...

Vilho, toujours amoureux, attendri, amoureux de Sirkha son épouse, un corps de vieille femme enfermant son esprit fuyant retombant en enfance, perdant la raison.

Il discute avec sa fille Leena et son gendre Esko. Ce matin Vilho a vu un loup. Esko est déterminé à le piéger, le chasser pour garder la quiétude des lieux.

Son voisin Aatu est berger, en symbiose parfaite avec sa petite brebis muette. Il possède un troupeau sur l'île mais le danger est là mais est-ce là seulement qu'il se cache, avec Elina, il pensait trouver le bonheur en s'installant ici en pleine nature.

Leur fils Kaius est adolescent et découvre ses premiers émois avec Méri.

Aki Ollikainen nous parle d'amour, dans tous les sens du terme, du désir, de sexualité, de la vieillesse, du temps qui passe et forme un cycle. C'est poétique, magnifique, dans un style épuré, imagé. Il donne la parole aux animaux comme dans un conte, le brochet, les corbeaux nous parlent d'un mode de vie en extinction. C'est un conte cruel d'une beauté mystique, on entre en symbiose avec la nature.

Une petite pépite.

Les jolies phrases


La jeune fille en colère était devenue une femme mûre colérique, et cela faisait une différence, pour sûr. Une jeune fille en colère était une force dynamique, régénérative de la société. Mais une femme mûre colérique était juste amère. Tout ce qui allait de travers repassait par le prisme de ses propres déceptions et ratages. L'être humain était comme une pâte à modeler : neuve, toutes ses couleurs brillaient dans leurs pots, mais quand les teintes se mélangeaient, il ne restait plus qu'un boudin informe d'un gris dégoûtant, qui prenait le poussière dans un coin de la chambre des enfants.


Le paysage se dédoublait. Les fins nuages disparaissaient sur le miroir du lac, ils s'évaporaient comme l'humidité sur les pierres noires brûlantes du sauna.


Où pouvait se promener le regard de sa mère ? Etait-il parti au loin ou avait-il fait demi-tour à l'intérieur de sa tête ?
Un loup n'était pas n'importe quel bestiau. C'était un symbole, le dernier adversaire digne de l'homme finlandais. Sa malice était limpide, c'était une partie de la nature. Le loup et l'homme des bois, un combat comme ça doit se livrer au plus profond de la forêt, c'est là qu'on pourrait les mesurer l'un à l'autre. Le combat du bien et du mal.

Peut-être que l'esprit de sa belle-mère était semblable à cet oiseau. Lui aussi avait fini par se poser sur un étang trop petit et ne parvenait plus à s'envoler.

Mais sa belle-mère était un plongeon qui donnait l'impression d'avoir toujours cherché sa piste de décollage, un lac au dos suffisamment long où courir jusqu'à l'envol. Son lac avait finalement été refermé par la végétation, il s'était réduit à un étang minuscule et avait enchaîné les pensées de cette âme libre.

Il doit y avoir un point, dans l'esprit humain, à partir duquel la pensée fait demi-tour.
Quand tu deviens suffisamment vieux dit Méri.
Tu veux dire qu'elle retourne en enfance ?

https://nathavh49.blogspot.com/2020/0...

[365_ksiazek · Rating 5 out of 5]

Uwielbiam, kiedy literatura daje mi coś więcej niż zgrabnie opowiedzianą historię.
Ta książka daje coś jeszcze. Niesie ze sobą tajemnice.

Codzienność miesza się z tym, co odświętne.
Normalność przenika z tym, co osobliwe.
Realność poprzetykana jest symbolami.
Jest świat ludzi i świat zwierząt.
Jest kultura i natura.
Jest czas i trwanie.
Jest tradycja i są odwieczna prawa rządzące światem.
Jest nieodgadniona przyroda. Jest groza i niepokój.
Są ludzie, ich słabości i ich siła.
Z pozoru nie dzieje się nic, ale kiedy przyjrzymy się uważniej, zobaczymy, że spektakl życia trwa, a pod powierzchnią cały czas coś buzuje.

Zanurzcie się w tej prozie!

"Cisza przemknęła nad trawnikiem, minęła brzozy, przedarła się przez szuwary i rozpostarła nad spokojnym jeziorem. Jakże wiele odgłosów skrywała w sobie ta cisza? Całą kakofonię ziemskiego świtu – plusk okazałych szczupaków w sitowiu, drżenie wiatru w liściach topoli. To była cisza utkana z dźwięków. Ptaki ��piewały godzinami przez całą noc, także w tej krótkiej, błękitnej, mrocznej chwili, próbując znaleźć sobie partnerkę do rozrodu. A gdzie indziej, na brzegu tego rozległego jeziora, szukający swego wewnętrznego światła ludzie zebrali się w odosobnieniu, by posłuchać, na jak wiele sposobów Bóg potrafi milczeć.
Gdy przez znikającą nad zatoczką mgłę patrzyło się na przeciwległy brzeg i jego polodowcowe pagórki, można było odnieść wrażenie, że wznoszą się jak piersi młodej dziewczyny. Za nimi wschodziło słońce, które ledwie co zdążyło odpocząć za horyzontem. Roczny cykl zmierzał ku przesileniu letniemu, a słońce nie ustępowało w wysiłkach, by wynagrodzić ludziom Północy długą zimową ciemność.
Spoglądając w słońce, człowiek dostrzegał wszystko, co istotne. Widział źródło, z którego wybija życie. Ale patrzenie było groźne, paliło oczy. Spojrzawszy prosto w słońce, człowiek doznawał oświecenia, a będąc oświeconym, przez resztę swojego życia mógł przejść równie dobrze jako ślepiec. Nie było już nic, na co warto by rzucić okiem, gdy ujrzało się doskonałe piękno tarczy nieba". Tamże, s.5-6.

[Daniela · Rating 4 out of 5]

𝐂𝐡𝐫𝐨𝐧𝐢𝐪𝐮𝐞 : 𝐏𝐚𝐬𝐭𝐨𝐫𝐚𝐥𝐞 𝐝'𝐀𝐤𝐢 𝐎𝐥𝐥𝐢𝐤𝐚𝐢𝐧𝐞𝐧 (𝐭𝐫𝐚𝐝𝐮𝐢𝐭 𝐩𝐚𝐫 𝐂𝐥𝐚𝐢𝐫𝐞 𝐒𝐚𝐢𝐧𝐭-𝐆𝐞𝐫𝐦𝐚𝐢𝐧)

[littérature finlandaise - ed. 10/18 - sortie le 07/01]

"𝘓’ê𝘵𝘳𝘦 𝘩𝘶𝘮𝘢𝘪𝘯 𝘢𝘷𝘢𝘪𝘵 𝘶𝘯 𝘥é𝘣𝘶𝘵 𝘦𝘵 𝘶𝘯𝘦 𝘧𝘪𝘯. 𝘓’é𝘵𝘦𝘳𝘯𝘪𝘵é é𝘵𝘢𝘪𝘵 é𝘷𝘰𝘭𝘶𝘵𝘪𝘰𝘯. 𝘛𝘰𝘶𝘵 𝘤𝘩𝘢𝘯𝘨𝘦𝘢𝘪𝘵. 𝘔𝘢𝘪𝘴 𝘭𝘢 𝘭𝘪𝘣𝘦𝘭𝘭𝘶𝘭𝘦 𝘤𝘰𝘳𝘪𝘢𝘤𝘦 𝘦𝘵 𝘪𝘮𝘮𝘶𝘢𝘣𝘭𝘦 é𝘵𝘢𝘪𝘵 𝘭’𝘦𝘯𝘧𝘢𝘯𝘵 𝘤𝘩é𝘳𝘪 𝘥𝘦 𝘭𝘢 𝘷𝘪𝘦."

𝑀𝑜𝓃 𝒶𝓋𝒾𝓈

"Pastorale", c'est 143 pages en pleine campagne finlandaise, dans laquelle trois générations vont bousculer le temps d'une journée d'été. Il y a Reino, venu enterrer son frère au pays; Aatu et Elina, le couple voisin de Vilho, le grand-père toujours amoureux de Sirkha, son épouse; Leena et Esko,fille et gendre de Vilho et Méri, qui initie Kaius à l'amour et la sexualité. Mais ce n'est pas tout, il y a aussi Kronos, le brochet, et Pan, l'agneau.

Oui, ça fait beaucoup. Mais ce qui est remarquable dans ce roman, c'est la capacité de l'auteur à construire un conte où se mêle amour, désir, sexualité mais aussi vieillesse, le temps qui passe; tout cela en moins de 150 pages.

Le cadre est idyllique, le lecteur est transporté et envoûté par les murmures de la nature. C'est poétique, le style est imagé, il donne même la parole aux animaux comme dans une fable. Avec tout ça, il pourrait nous perdre, mais non; Aki Ollikainen capture notre attention et nous laisse développer notre imagination, remplissant notre vision de photographies d'instant T.

Tout ces personnages sont attachants, célèbrent la nature avec qui ils cohabitent. Se plonger dans ce roman, c'est un peu comme arrêter le temps et se laisser aller au rythme des petits riens qui constituent la vie. Ces personnages s'aiment, se découvrent, se redécouvrent. L'auteur nous ouvre les portes de l'intime, du personnel.

"Pastorale", c'est comme un tableau. Je vous conseille de vous accorder quelques heures dans votre journée pour vous plonger dans ce roman. Essayez de n'avoir aucune distraction et laissez vous aller, ça vaut le coup.

Note : 4/5

[podrozdzial · Rating 3 out of 5]

na migawkową fabułę „sielanki” składa się codzienność blisko ze sobą żyjących członków małej fińskiej społeczności. natura staje się tu towarzyszem zdarzeń, powiernikiem ludzkich tajemnic, a także żywym przypomnieniem o nieuchronności panującej w niej zasad. czasem zawierają się one w rozwijającej się powoli demencji, innym razem w wygasającym powoli między małżonkami pożądaniu. wreszcie - biorąc sobie za przykład symbolikę wspólnej egzystencji wilka i owiec przestrzega ludzi przed najciemniejszymi instynktami. okazuje się bowiem, że choć trwają głęboko wyciszone - nigdy nie znikają.

to przykład prozy ekopoetycznej i uważnej na szczegóły codzienności, w których zaczątek mają praktycznie wszystkie ludzkie emocje. gwałtowna burza staje się tu zapowiedzią tragicznych wydarzeń w życiu bohaterów, a spokojny poranek spędzony wśród śpiewu ptaków alegorią wymarzonej powszedniości. jest tej narracji pewna dziecięca radość, a jednocześnie namiastka biblijnego stylu. to wszystko łączy się w osobliwą mieszankę tworzącą tę mikro-powieść, w której nie brakuje kolejnych zaskoczeń: zarówno tych turpistycznych, jak i magicznych.

[Floriane · Rating 1 out of 5]

Pastorale se présente comme une méditation quasi-contemplative, aux allures de conte, sur la vie rurale finlandaise à travers trois générations d’un petit voisinage. L’auteur parvient, dès les premiers paragraphes, à installer une atmosphère brute et sauvage, assurément animale, qui évoque la rudesse du monde qu’il dépeint.

Cette ambiance est malheureusement desservie par un style pesant. J’ai bien failli abandonner dès la page 8, désenchantée par une comparaison que j’estime malvenue : « […] les collines basses sur la rive opposée semblaient se soulever comme les seins d’une jeune fille ». Ce type d’image, tout comme les autres descriptions du corps féminin dans ce récit, révèle un regard masculin indigeste qui m’a dérangée tout au long de la lecture. Certains passages m’ont également semblé confus, sans que je sache précisément si cela est dû à l’écriture d’Aki Ollikainen ou à la traduction.

Globalement, j’ai trouvé le roman plat, englué dans cette contemplation qui ne m’a ni transportée, ni émue.

Une lecture que je laisserai bien vite derrière moi.

[Książkoty · Rating 4 out of 5]

3,75
Z pewnością autor nie potrzebuje wielu stron, by przenieść nas - czytelników - do małej osady, przedstawić niewielką społeczność, a ich okruchy życia przepleść delikatnym, prawie niezauważalnym realizmem magicznym. Niesamowite.

To w tej surowej, krótkiej opowieści łączą się pokolenia, starość i młodość. Każde mające swoje problemy, troski i miłości, które dotykają ich w pozornie sielankowym otoczeniu.
Niezwykle ważna jest tutaj natura - nieprzewidywalna, pełna różnych postaci. Burzy, wilka, owiec. Słońca i węża. Wody i szczupaka. Kronosa.
Kto tak naprawdę opowiada tę historię?

Wysoki próg wejścia. Stanowczo za krótka. Czasem niezrozumiała.

„Być może sądzili, że odnaleźli życiowe powołanie, cel, który przywiedzie ich na łono prostego życia, do źródła szczęścia. Albo też szukali jedynie drogi, na której mogliby porzucić dążenie do szczęścia, odnaleźć prostotę życia - nie rozumieli tylko, że ludzie są zbyt skomplikowanymi istotami, by szczerze upajać się prostotą.”

[Reetta Rönkä · Rating 3 out of 5]

Tykkäsin tosi paljon Ollikaisen Nälkävuodesta, joten toki heti vähän petyin, kun tämä kirja olikin enemmän nykyaikaa. Jotenkin historiallista dialogia ja ihmisten ajattelua pitää helpommin uskottavana, kun se ikään kuin tulee aikojen takaa ja välissä on tarpeeksi etäisyyttä? Noh, mieluusti kuitenkin nielin pettymykseni, kun kirja jossain vaiheessa muuttui täysin! Siitä tulikin kiehtovaa todellisuudella leikittelyä, ja oikein ilolla mietin jääneeni kirjailijan virittämään ansaan, kun olin alkuun ajatellut tämän olevan tylsää miespohdiskelua. Ei ollut ei! Oli riemukastakin satua ja matkantekoa kaaokseen, jota lukemisen jälkeen voi vain makustella ja ihmetellä, että kuinkas sitten kävikään. Hyvä!

[cinnamon.squirrel · Rating 3 out of 5]

niby króciutkie, niby nic się nie dzieje, ale ile tu z tego można wyciągnąć

co mnie porusza najbardziej, to to, że:
1) tych tragedii można byłoby uniknąć, gdyby nie ludzka głupota i lepsza komunikacja. no serio, gdyby usiąść, porozmawiać i się zastanowić, to łatwo doszliby do wniosku, że to, co planują jest po prostu głupie i ryzykowne
2) nikt tych tragedii nie zauważa. życie toczy się dalej. czy to co się stało, w ogóle było czymś złym? stało się i już. taka kolej rzeczy. nikogo to nie rusza (oprócz mnie najwidoczniej)

do przeczytania w jeden dzień, ale do pomyślenia po tym troszkę dłużej.

[Hannu Sinisalo · Rating 3 out of 5]

Wikipedian mukaan sana pastoraali merkitsee paimenidylliä, paimenrunouden aiheisiin liittyvää musiikkia, näyttämöteoksia ja kuvataidetta. Pastoraali on ihan osuva nimi Aki OIlikaisen kolmannelle romaanille.

Kaunis ja tiivis kieli on Aki Ollikaisen vahvuus. Hänen aiemmat romaaninsa ovat olleet melko lyhyitä, tarkkaan rajattuja tarinoita, joissa sivupoluille ei ole ollut sijaa. Ei Pastoraalissakaan juuri jaaritella. Lopulta kaikki elementit liittyvät yhteen. Lyhyestä virsi kaunis: kannattaa lukea!