What do you think?
Rate this book
Όταν κλείνω τα μάτια
Μετριέται το σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας;
Οι εκδόσεις Οξύ με χαρά παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του ανερχόμενου Έλληνα συγγραφέα τρόμου Γιώργου Μεσολογγίτη «Όταν Κλείνω τα Μάτια».
Το πρώτο βιβλίο τρόμου Έλληνα συγγραφέα που εκδίδουν οι εκδόσεις Οξύ είναι πλέον πραγματικότητα και είχαν έναν καλό λόγο για να το κάνουν, τη συγγραφική πένα και τη φαντασία του Γιώργου Μεσολογγίτη.
Επτά ιστορίες, επτά όνειρα, επτά εφιαλτικές πραγματικότητες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσετε σαν παλιόφιλους, αυτά που σας έκαναν (και ακόμα το κάνουν) να μην κοιμάστε τα βράδια. Γιατί όταν το κάνετε, βρίσκεστε εκεί: στην κόλαση.
Όταν Κλείνω τα Μάτια, μια νεαρή ξεσκεπάζει το έρεβος της Αθήνας· μια γυναίκα τρέχει μακριά από την απώλεια· μια παρέα ανακαλύπτει την κόλαση που ξερνάει η μισαλλοδοξία· ένας άνδρας έρμαιο του φόβου του, αντιμετωπίζει την άβυσσο· ένας κώδικας επικοινωνίας γίνεται το όπλο ενός άνδρα κόντρα στην μαφία· μια ακατανόητη ανάσταση εκ νεκρών πραγματοποιείται· ένα ασανσέρ-καθαρτήριο στο κέντρο της Αθήνας τρέφεται με μίσος.
Οι εκδόσεις Οξύ με χαρά παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του ανερχόμενου Έλληνα συγγραφέα τρόμου Γιώργου Μεσολογγίτη «Όταν Κλείνω τα Μάτια».
Το πρώτο βιβλίο τρόμου Έλληνα συγγραφέα που εκδίδουν οι εκδόσεις Οξύ είναι πλέον πραγματικότητα και είχαν έναν καλό λόγο για να το κάνουν, τη συγγραφική πένα και τη φαντασία του Γιώργου Μεσολογγίτη.
Επτά ιστορίες, επτά όνειρα, επτά εφιαλτικές πραγματικότητες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσετε σαν παλιόφιλους, αυτά που σας έκαναν (και ακόμα το κάνουν) να μην κοιμάστε τα βράδια. Γιατί όταν το κάνετε, βρίσκεστε εκεί: στην κόλαση.
Όταν Κλείνω τα Μάτια, μια νεαρή ξεσκεπάζει το έρεβος της Αθήνας· μια γυναίκα τρέχει μακριά από την απώλεια· μια παρέα ανακαλύπτει την κόλαση που ξερνάει η μισαλλοδοξία· ένας άνδρας έρμαιο του φόβου του, αντιμετωπίζει την άβυσσο· ένας κώδικας επικοινωνίας γίνεται το όπλο ενός άνδρα κόντρα στην μαφία· μια ακατανόητη ανάσταση εκ νεκρών πραγματοποιείται· ένα ασανσέρ-καθαρτήριο στο κέντρο της Αθήνας τρέφεται με μίσος.
- GenresHorror
168 pages, Paperback
Published June 29, 2021
34 people want to read
About the author
Γιώργος Μεσολογγίτης
10 books58 followersΠαιδί του '83, του αρέσει να γράφει ιστορίες.
Ο Γιώργος Μεσολογγίτης ξεκίνησε δειλά-δειλά στα 15 του να συνδυάζει μερικές προτάσεις όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπιτι. Καταστάσεις, μέρη και πρόσωπα της φαντασίας του, έπαιρναν υπόσταση στο χαρτί. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Συγκεκριμένα δεκαεπτά, από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του: «Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» (εκδ. Rising Star, 2015). Ακολούθησαν ακόμη δυο βραβεύσεις και συμμετοχές σε συλλογές.
Εκτός της συγγραφής, ασχολείται και με τη μουσική. Το 2017 κυκλοφόρησε το ιδιαίτερο soundtrack «Martin Hellwood». Θα το βρείτε στο Spotify.
Αυτή την περίοδο γράφει για μελλοντικά projects, ενώ εργάζεται σε βιβλιοπωλείο και συλλέγει μανιωδώς (δυσεύρετα) βιβλία. Θα τον βρείτε επίσης να σας διασκεδάζει στο site του, Sor.gr
Βραβεύσεις:
.Βραβείο κείμενου πέρι Αθλητικού Ρεπορτάζ για υποτροφία στο Κ.Α.Ρ. 2012
Βραβείο Larry Niven 2014 - Νουβελέτα τρόμου
Βραβείο Φαντασία 2018 (Fantasmagoria) - Διήγημα φανταστικής λογοτεχνίας
Ο Γιώργος Μεσολογγίτης ξεκίνησε δειλά-δειλά στα 15 του να συνδυάζει μερικές προτάσεις όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπιτι. Καταστάσεις, μέρη και πρόσωπα της φαντασίας του, έπαιρναν υπόσταση στο χαρτί. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Συγκεκριμένα δεκαεπτά, από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του: «Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» (εκδ. Rising Star, 2015). Ακολούθησαν ακόμη δυο βραβεύσεις και συμμετοχές σε συλλογές.
Εκτός της συγγραφής, ασχολείται και με τη μουσική. Το 2017 κυκλοφόρησε το ιδιαίτερο soundtrack «Martin Hellwood». Θα το βρείτε στο Spotify.
Αυτή την περίοδο γράφει για μελλοντικά projects, ενώ εργάζεται σε βιβλιοπωλείο και συλλέγει μανιωδώς (δυσεύρετα) βιβλία. Θα τον βρείτε επίσης να σας διασκεδάζει στο site του, Sor.gr
Βραβεύσεις:
.Βραβείο κείμενου πέρι Αθλητικού Ρεπορτάζ για υποτροφία στο Κ.Α.Ρ. 2012
Βραβείο Larry Niven 2014 - Νουβελέτα τρόμου
Βραβείο Φαντασία 2018 (Fantasmagoria) - Διήγημα φανταστικής λογοτεχνίας
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
September 5, 2021
Δυνατη επιστροφη του Μεσολογγιτη, με 7 διηγηματα. Τα 6 ειναι πολυ δυνατα και ενα αρκετα καλο!
Στα συν, η πολυ καλη και προσεγμενη εκδοση του βιβλιου, ειναι πανεμορφο.
Στα συν, η πολυ καλη και προσεγμενη εκδοση του βιβλιου, ειναι πανεμορφο.
July 8, 2021
Δεύτερη επαφή με το έργο του Γιώργου Μεσολογγίτη (αν και έχω στα αδιάβαστα εδώ και χρόνια το "Martin Hellwood"), μετά την αναμφισβήτητα απολαυστική νουβέλα "Η εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη" που διάβασα τον Οκτώβριο του 2017, και δηλώνω ξανά αρκετά ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι δεν ενθουσιάστηκα κιόλας από όλα τα διηγήματα της συλλογής, όμως γενικά το επίπεδο μου φάνηκε πολύ καλό, σίγουρα ο συγγραφέας έχει ενδιαφέρουσες ιδέες και καλή γραφή, και με τις περιγραφές του καταφέρνει να προσφέρει στους αναγνώστες ανατριχίλες και τρομακτικές σκηνές. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όλα στο βιβλίο, είναι η γενικότερη ατμόσφαιρα, αυτή η περίεργη αίσθηση που αφήνουν στο τέλος και οι επτά ιστορίες. Αν ήταν να επιλέξω δυο διηγήματα που μου φάνηκαν λίγο πιο δυνατά από τα υπόλοιπα, θα ήταν αυτά: "Οδός Ευτυχίας" και "Τα κελιά". Τέλος, η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη και εξαιρετικά καλαίσθητη. (7.5/10)
October 11, 2021
Εφτά ιστορίες, βγαλμένες από την σύγχρονη αστική και επαρχιακή πραγματικότητα, λειτουργούν σαν παραμορφωτικός καθρέφτης που μετατρέπει την ρεαλιστική καθημερινότητα σε Κόλαση. Ο κόσμος μας καταρρέοντας μεταμορφώνεται σε αυτό που όλοι φοβόμαστε όταν κλείνουμε τα μάτια και αφήνουμε αχαλίνωτο το υποσυνείδητό μας. Το πιο τρομαχτικό όμως είναι πως το σκοτάδι δεν προέρχεται από έναν εξωγενή χώρο, αλλά κατοικεί εντός των ηρώων, εντός όλων μας, και σταδιακά επικρατεί αλλάζοντας τους πρόσωπο. Η ανατροπή έρχεται πάντα απρόσμενη, αλλά αβίαστη, όχι μέσα από κάποιο επιτηδευμένο τέχνασμα, αλλά ακριβώς μέσα από την εξέλιξη του ψυχισμού των ηρώων.
Μια «στοιχειωμένη» επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας εγκλωβίζει δύο σκληρά εργαζόμενους υπαλλήλους της στο ασανσέρ αργά τη νύχτα. Τόσο η Σία όσο και ο Νίκος κουβαλούν τα προσωπικά τους δεσμά σε προσωπικό και εργασιακό επίπεδο. Οργή, ενοχές, ματαιοδοξία, ψυχική και σωματική εξάντληση είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματά τους. Η συνάντησή τους περνά από διάφορα επίπεδα, αυτό της γνωριμίας αρχικά, κατόπιν της λαγνείας για να καταλήξει στον τρόμο. Το φρέαρ ανοίγεται αβυσσαλέο κάτω από τα πόδια τους, ενώ τους στοιχειώνουν οι ενσαρκωμένες «αμαρτίες» τους σε απόσταση αναπνοής.
Ακόμα όμως και στο ειδυλλιακό τοπίο ενός ορεινού χωριού, στην «οδό Ευτυχίας», όπου περνά τις διακοπές της η νεαρή Ντίνα μαζί με άλλα παιδιά, παραμονεύει η Κόλαση. Μια εκδρομή/ περιπέτεια σε αναζήτηση του στοιχειού στο δάσος μετατρέπεται σε θανάσιμη παγίδα, καθώς τα νεαρά παιδιά πέφτουν θύματα ενός σναφ βίντεο. Αυτό που δεν γνωρίζουν ακόμη είναι πως τούτο είναι μόνο ένα τμήμα μιας μεγαλύτερης Κόλασης, της αδηφάγας φωτιάς που κατακαίει το βουνό και τα χωριά ολόγυρα.
Η φιλία ανάμεσα σε δυο άντρες προσεγγίζεται με αρκετή ευαισθησία, καθώς τους χωρίζει ο πρόωρος θάνατος. Αυτοί ωστόσο βρίσκουν μια δίοδο επικοινωνίας, μια και ο νεκρός «στέλνει» ένα μεταφυσικό μήνυμα, που θα οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός σκληρού κυκλώματος της μαφίας. Με την ίδια συγκρατημένη συναισθηματική φόρτιση αποδίδεται το πένθος μιας γυναίκας, το «ρέκβιεμ της Ανδομάχης», για το αγέννητο παιδί της, που την «καταπίνει» παρά τις προσπάθειές της ν’ αλλάξει ζωή. Η Θλίψη, η απώλεια, ο σπαραγμός θρέφουν κι εδώ μια παράδοξη «συνομιλία» με την άλλη πλευρά του σκότους. Άλλωστε, από την αρχαιότητα, η Ανδρομάχη είναι μοιραίο να πενθεί για το αδικοχαμένο παιδί της.
Πίσω από την εικόνα της λαμπερής πρωτεύουσας με την μεγάλη ζωή, πίσω από το τέλειο παρουσιαστικό της Αναστασίας κρύβονται πολλή μοναξιά και πόθος ν’ αγαπηθεί, πέρα από κάθε υλική ματαιοδοξία. Και όσο εκείνη αναζητά την ομορφιά στον απόμακρο και ωραίο γλύπτη, τόσο πιο κοντά βρίσκεται σε μια θανάσιμή παγίδα. Τέλειος είναι μόνο ο θάνατος άλλωστε. Και κάτω από την ωραία κρούστα υπάρχει σήψη και οδύνη. Στον αντίποδα, ένα ασθενικό αγόρι ζητά κι αυτό να ζήσει φυσιολογικά με την αποδοχή της οικογένειάς του, χωρίς τον καθημερινό πόνο. Ο Θάνατος τον κυριεύει σαν σκοτάδι, αλλά παραδόξως εκείνος «γυρίζει» πίσω προκαλώντας την φρίκη, αντί την χαρά στους δικούς του ανθρώπους. Είναι ένα τέρας λοιπόν; «Είναι τα πάντα, είναι τίποτα, είναι ο Διάβολος, ο Θεός, η αρχή μόνο» του εφιάλτη.
Τα «Κελιά» ολοκληρώνουν την συλλογή με την τελευταία νυχτερινή κούρσα ενός ταξιτζή που καταλήγει περιήγηση στην Κόλαση. Η φρίκη που βιώνει τον μεταμορφώνει και τον κάνει ν’ αναθεωρήσει πολλά. Το τέλος λοιπόν παραμένει αισιόδοξο, γιατί παρά το τρομαχτικό ταξίδι γνωρίζει επιτέλους πως «δεν ανήκει εκεί, όχι πια», βρίσκοντας την πολυπόθητη λύτρωση.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο συγγραφέας αποδίδει με πειστικό τρόπο μια άλλη θέαση του σύγχρονου κόσμου της ελληνικής πραγματικότητας, σαφώς πιο αλληγορική, αλλά ρίχνει φως σε μια μεγάλη αλήθεια: αυτός ο κόσμος φθίνει, κατρακυλά στην εξαθλίωση, τρέφεται από το μίσος και την αποξένωση, φιμώνει την ανάγκη της αποδοχής βουλιάζοντας στην βουλιμία, στην λαγνεία, στην αναζήτηση χρήματος, στα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Netflix. Τα καμένα ζώα, οι άνθρωποι που αγκαλιάζονται πριν απανθρακωθούν αποτελούν θλιβερές μνήμες μιας ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι στην χώρα μας. Κάθε ιστορία είναι μια δυστοπική θέαση του παρόντος και του άμεσου μέλλοντος, κάτι που θεωρώ επιτακτικό να δοθεί και μέσα από την λογοτεχνία. H γραφή είναι σύγχρονη, ζωντανή και ρεαλιστική σε σημείο να γίνεται σκληρή όταν απαιτείται. Η αφήγηση «παίζει» ανάμεσα στις οπτικές γωνίες αφήγησης (πότε είναι εξωτερική, πότε εσωτερική) ενώ συχνά εναλλάσσονται και τα πρόσωπα αφήγησης (πρώτο ενικό, τρίτο ενικό). Το γεγονός αυτό δείχνει την ικανότητα του συγγραφέα, κάτι που συναντάται σπάνια πλέον στην σύγχρονη λογοτεχνία. Οι ήρωες ενσαρκώνονται, ζουν, δεν αφηγούνται απλά, γίνονται οι ίδιοι τέρατα ή άνθρωποι, ανάλογα τις επιλογές τους. Το σκοτάδι αναβλύζει από μέσα τους, από μέσα μας, γι’ αυτό η ανατροπή έρχεται αβίαστα. Το ίδιο και η ταύτιση του αναγνώστη μαζί τους. Η Κόλαση τελικά είναι μέσα μας, γύρω μας και η συγκεκριμένη συλλογή μας ανοίγει μια πόρτα προκειμένου να την αντικρίσουμε με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Μια «στοιχειωμένη» επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας εγκλωβίζει δύο σκληρά εργαζόμενους υπαλλήλους της στο ασανσέρ αργά τη νύχτα. Τόσο η Σία όσο και ο Νίκος κουβαλούν τα προσωπικά τους δεσμά σε προσωπικό και εργασιακό επίπεδο. Οργή, ενοχές, ματαιοδοξία, ψυχική και σωματική εξάντληση είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματά τους. Η συνάντησή τους περνά από διάφορα επίπεδα, αυτό της γνωριμίας αρχικά, κατόπιν της λαγνείας για να καταλήξει στον τρόμο. Το φρέαρ ανοίγεται αβυσσαλέο κάτω από τα πόδια τους, ενώ τους στοιχειώνουν οι ενσαρκωμένες «αμαρτίες» τους σε απόσταση αναπνοής.
Ακόμα όμως και στο ειδυλλιακό τοπίο ενός ορεινού χωριού, στην «οδό Ευτυχίας», όπου περνά τις διακοπές της η νεαρή Ντίνα μαζί με άλλα παιδιά, παραμονεύει η Κόλαση. Μια εκδρομή/ περιπέτεια σε αναζήτηση του στοιχειού στο δάσος μετατρέπεται σε θανάσιμη παγίδα, καθώς τα νεαρά παιδιά πέφτουν θύματα ενός σναφ βίντεο. Αυτό που δεν γνωρίζουν ακόμη είναι πως τούτο είναι μόνο ένα τμήμα μιας μεγαλύτερης Κόλασης, της αδηφάγας φωτιάς που κατακαίει το βουνό και τα χωριά ολόγυρα.
Η φιλία ανάμεσα σε δυο άντρες προσεγγίζεται με αρκετή ευαισθησία, καθώς τους χωρίζει ο πρόωρος θάνατος. Αυτοί ωστόσο βρίσκουν μια δίοδο επικοινωνίας, μια και ο νεκρός «στέλνει» ένα μεταφυσικό μήνυμα, που θα οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός σκληρού κυκλώματος της μαφίας. Με την ίδια συγκρατημένη συναισθηματική φόρτιση αποδίδεται το πένθος μιας γυναίκας, το «ρέκβιεμ της Ανδομάχης», για το αγέννητο παιδί της, που την «καταπίνει» παρά τις προσπάθειές της ν’ αλλάξει ζωή. Η Θλίψη, η απώλεια, ο σπαραγμός θρέφουν κι εδώ μια παράδοξη «συνομιλία» με την άλλη πλευρά του σκότους. Άλλωστε, από την αρχαιότητα, η Ανδρομάχη είναι μοιραίο να πενθεί για το αδικοχαμένο παιδί της.
Πίσω από την εικόνα της λαμπερής πρωτεύουσας με την μεγάλη ζωή, πίσω από το τέλειο παρουσιαστικό της Αναστασίας κρύβονται πολλή μοναξιά και πόθος ν’ αγαπηθεί, πέρα από κάθε υλική ματαιοδοξία. Και όσο εκείνη αναζητά την ομορφιά στον απόμακρο και ωραίο γλύπτη, τόσο πιο κοντά βρίσκεται σε μια θανάσιμή παγίδα. Τέλειος είναι μόνο ο θάνατος άλλωστε. Και κάτω από την ωραία κρούστα υπάρχει σήψη και οδύνη. Στον αντίποδα, ένα ασθενικό αγόρι ζητά κι αυτό να ζήσει φυσιολογικά με την αποδοχή της οικογένειάς του, χωρίς τον καθημερινό πόνο. Ο Θάνατος τον κυριεύει σαν σκοτάδι, αλλά παραδόξως εκείνος «γυρίζει» πίσω προκαλώντας την φρίκη, αντί την χαρά στους δικούς του ανθρώπους. Είναι ένα τέρας λοιπόν; «Είναι τα πάντα, είναι τίποτα, είναι ο Διάβολος, ο Θεός, η αρχή μόνο» του εφιάλτη.
Τα «Κελιά» ολοκληρώνουν την συλλογή με την τελευταία νυχτερινή κούρσα ενός ταξιτζή που καταλήγει περιήγηση στην Κόλαση. Η φρίκη που βιώνει τον μεταμορφώνει και τον κάνει ν’ αναθεωρήσει πολλά. Το τέλος λοιπόν παραμένει αισιόδοξο, γιατί παρά το τρομαχτικό ταξίδι γνωρίζει επιτέλους πως «δεν ανήκει εκεί, όχι πια», βρίσκοντας την πολυπόθητη λύτρωση.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο συγγραφέας αποδίδει με πειστικό τρόπο μια άλλη θέαση του σύγχρονου κόσμου της ελληνικής πραγματικότητας, σαφώς πιο αλληγορική, αλλά ρίχνει φως σε μια μεγάλη αλήθεια: αυτός ο κόσμος φθίνει, κατρακυλά στην εξαθλίωση, τρέφεται από το μίσος και την αποξένωση, φιμώνει την ανάγκη της αποδοχής βουλιάζοντας στην βουλιμία, στην λαγνεία, στην αναζήτηση χρήματος, στα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Netflix. Τα καμένα ζώα, οι άνθρωποι που αγκαλιάζονται πριν απανθρακωθούν αποτελούν θλιβερές μνήμες μιας ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι στην χώρα μας. Κάθε ιστορία είναι μια δυστοπική θέαση του παρόντος και του άμεσου μέλλοντος, κάτι που θεωρώ επιτακτικό να δοθεί και μέσα από την λογοτεχνία. H γραφή είναι σύγχρονη, ζωντανή και ρεαλιστική σε σημείο να γίνεται σκληρή όταν απαιτείται. Η αφήγηση «παίζει» ανάμεσα στις οπτικές γωνίες αφήγησης (πότε είναι εξωτερική, πότε εσωτερική) ενώ συχνά εναλλάσσονται και τα πρόσωπα αφήγησης (πρώτο ενικό, τρίτο ενικό). Το γεγονός αυτό δείχνει την ικανότητα του συγγραφέα, κάτι που συναντάται σπάνια πλέον στην σύγχρονη λογοτεχνία. Οι ήρωες ενσαρκώνονται, ζουν, δεν αφηγούνται απλά, γίνονται οι ίδιοι τέρατα ή άνθρωποι, ανάλογα τις επιλογές τους. Το σκοτάδι αναβλύζει από μέσα τους, από μέσα μας, γι’ αυτό η ανατροπή έρχεται αβίαστα. Το ίδιο και η ταύτιση του αναγνώστη μαζί τους. Η Κόλαση τελικά είναι μέσα μας, γύρω μας και η συγκεκριμένη συλλογή μας ανοίγει μια πόρτα προκειμένου να την αντικρίσουμε με τα μάτια ορθάνοιχτα.
July 16, 2021
Σκληρό, αλλά αληθινό. Ύφος προσωπικό. Ξεχωριστό. Το υπερφυσικό στοιχείο υποβόσκει, παίζοντας κρυφτούλι ανάμεσα στις παραγράφους, αλλά όχι απαραίτητα σε όλες τις ιστορίες. Ο συγγραφέας, αν και νεαρός, μοιάζει να έχει βιώσει δεκάδες ζωές, γιατι οι χαρακτήρες του είναι ολοζώντανοι και ύποπτα πειστικοί, ενώ δεν διστάζουν να σου φτύσουν κατάμουτρα την αλήθεια. Θα ξεχώριζα τις ιστορίες "Οδός Ευτυχίας" (η πιο σκληρή από τις υπόλοιπες, αλλά δοσμένη τόσο αριστοτεχνικά, που σου κόβει την ανάσα), "Το τέλειο άγαλμα" και "Τα κελιά". Οι λάτρεις της λογοτεχνίας τρόμου θα το αγαπήσουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά την ανάγνωση του βιβλίου και αφού κλείσετε τα μάτια, θα σας επισκεφτούν μερικοί παλιοί, αλλά κυρίως, κάποιοι ολοκαίνουργιοι εφιάλτες...
August 4, 2021
Τη γραφή του Γιώργου την ήξερα, έχοντας διαβάσει το πρώτο του βιβλίο καθώς και διηγήματα σε διάφορες συλλογές. Συνεπώς ήξερα από πριν ότι θα μου αρέσει το βιβλίο και δεν έπεσα έξω. 7 πολύ καλά διηγήματα που διάβασα και απόλαυσα σε μια μέρα σχεδόν. Αγαπημένα τα "Το τέλειο άγαλμα" και "Τα κελιά".
January 9, 2022
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, μια πολύ όμορφη συλλογή διηγημάτων. Πανέμορφο εξώφυλλο που σε βάζει αμέσως στο κλίμα. Ο τρόμος δεν παραμονεύει σε κάποιο παλιό αρχοντικό ή σε έναν πύργο, αλλά βρίσκεται στην καθημερινότητά μας. Σε ένα ασανσέρ στο κέντρο της Αθήνας, στο παραθαλάσσιο χωριό, στο διαμέρισμα της διπλανής πόρτας... Και αυτό ήταν που με μάγεψε σε αυτό το βιβλίο. Το στοιχείο του φανταστικού και του υπερφυσικού υπάρχει, αλλά ανακατεύεται με την ανθρώπινη κτηνωδία και με τον ονειρικό κόσμο. Δεν τολμώ να πω αν τα διηγήματα είναι τρόμου ή κάτι άλλο. Θα μπορούσε να είναι όνειρα. Θα μπορούσαν να είναι ιδέες για μυθιστορήματα. θα μπορούσαν να είναι απλά ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Τα πάντα είναι περίεργα και απίθανα και αυτά που φαίνονται να συμβαίνουν σε κάνουν να αναρωτιέσαι που σταματάει η πραγματικότητα και τι συμβαίνει στο μυαλό των πρωταγωνιστών. Και εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις που θα πάει η ιστορία, ο συγγραφέας έρχεται να προσθέσει μια νέα ιδέα και να εξερευνήσει ένα άλλο μονοπάτι.
Η ιστορία που με ξεσήκωσε είναι η τελευταία ιστορία του βιβλίου με τίτλο "Τα Κελιά". Μια ιστορία μικρογραφία του της "Θείας Κωμωδίας" του Δάντη, μεταφερόμενη φυσικά στη σημερινή Αθήνα. Κατά τη γνώμη μου ένα αριστούργημα.
Τα μόνο ας πούμε αρνητικά είναι ότι το διήγημα "Διαγραφή 17", που είναι πάρα πολύ καλό, υπάρχει και στην ανθολογία "Με Όλες τους τις Δυνάμεις" που κυκλοφόρησε μόλις ένα χρόνο πριν και δεν θα ήθελα να βρίσκεται κι εδώ (παρόλο που κατανοώ τους λόγους). Αλλά μην αφήσετε αυτό να σας πτοήσει και αγοράστε το βιβλίο το συντομότερο δυνατόν.
Η ιστορία που με ξεσήκωσε είναι η τελευταία ιστορία του βιβλίου με τίτλο "Τα Κελιά". Μια ιστορία μικρογραφία του της "Θείας Κωμωδίας" του Δάντη, μεταφερόμενη φυσικά στη σημερινή Αθήνα. Κατά τη γνώμη μου ένα αριστούργημα.
Τα μόνο ας πούμε αρνητικά είναι ότι το διήγημα "Διαγραφή 17", που είναι πάρα πολύ καλό, υπάρχει και στην ανθολογία "Με Όλες τους τις Δυνάμεις" που κυκλοφόρησε μόλις ένα χρόνο πριν και δεν θα ήθελα να βρίσκεται κι εδώ (παρόλο που κατανοώ τους λόγους). Αλλά μην αφήσετε αυτό να σας πτοήσει και αγοράστε το βιβλίο το συντομότερο δυνατόν.
September 15, 2021
Το βιβλίο αυτό περιέχει μερικές πολύ δυνατές ιστορίες τρόμου. Η γραφή τους είναι εξαιρετική και οι χαρακτήρες απίστευτα πειστικοί. Πραγματικά είναι άξιο συγχαρητηρίων το πώς μέσα σε λίγες σελίδες αναπτύσσονται τόσο καλά και συνάμα προχωρά η πλοκή. Πάντα υπάρχει στο παρασκήνιο μια υπόνοια του υπερφυσικού, αλλά τελικά οι άνθρωποι είναι αυτοί που τα σκατώνουν όλα. Μερικές σκηνές τις βρήκα λίγο σιχαμένες (για τρόμο μιλάμε βέβαια, τι περίμενα;), αλλά σάμπως οι άνθρωποι δεν είναι σιχαμένοι;
Έτσι για την ιστορία, το εξώφυλλο είναι πανέμορφο και αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενο. Α, και ξεχώρισα "Τα κελιά".
Έτσι για την ιστορία, το εξώφυλλο είναι πανέμορφο και αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενο. Α, και ξεχώρισα "Τα κελιά".
August 2, 2021
HE IZ BACK! (κάποιες σκέψεις για το ‘’Όταν κλείνω τα μάτια’’ του Γιώργου Μεσολογγίτη)
Η αλήθεια να λέγεται: ανυπομονούσα να ξαναδιαβάσω Μεσολογγίτη! Το ντεμπούτο του, ο Ιάσονας, έχει πάρει πλέον μυθικές διαστάσεις και όταν το διάβασα το είχα λατρέψει. Το κομμάτι που μου είχε γράψει για την Λενόρ, σαν γκεστ στο αρτ πρότζεκτ, δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει. Και το διήγημά του στο ‘’με όλες τους τις δυνάμεις’’ μου είχε θυμίσει την δύναμη της πένας του. Οπότε, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία, αγόρασα το τελευταίο του πόνημα και ιδού οι εντυπώσεις μου:
Το φρέαρ της Χάλι: απειροελάχιστα λαβκραφτικό κι απειροελάχιστα μπαρκερικό (κρεοφόρος). Αυτό που ξεκινάει με έναν εγκλωβισμό και την συνάντηση δύο ξένων, την πορεία τους στην ζωή μέχρι να συναντηθούν, την συζήτηση και την ένωσή τους, καταλήγει σε έναν εφιάλτη εντός ενός κλειστοφοβικού ανελκυστήρα. Συναισθήματα και τρόμος, κλειδωμένα μέσα στις μεταλλικές επιφάνειες, δίχως καμία διαφυγή. Τρομερός ρυθμός, πολύ όμορφη γλώσσα, πολύ αληθοφανείς διάλογοι. Υπέροχο ξεκίνημα!
Οδός Ευτυχίας: ίδιου βεληνεκούς με το προηγούμενο και ακόμα καλύτερο. Πάλι μέχρι την μέση θεωρείς ότι είναι λάιτ και μετά πάλι βγαίνει ο Κέτσαμ από τον κέρσοσα του συγγραφέα. Μου άρεσε και η αθωότητα και η ωμότητα εξίσου. Επίσης, οι διάλογοι των νέων και το πόσο μέσα στην εποχή ήταν, ήταν απλά τέλειοι!
Το ρέκβιεμ της Ανδρομάχης: νταξ, ευχάριστο διάλειμμα, μικρούλι και του δε πόιντ που λένε, μα δεν με τρέλανε όπως τα προηγούμενα δύο. Λαγκώνιζε λιγάκι.
Το τέλειο άγαλμα: στην αρχή μου θύμισε Γαλάτεια Ριζιώτη, μα μετά πήρε τον δρόμο που το κάνει το είδος που είναι. Μου έφερε στο νου το ‘’δάσος με τα πέπλα’’ της Μαντά, καθώς και –όλως περιέργως- ένα δικό μου κείμενο που δουλεύω φέτος! Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται τελικά, χαχαχα
Είμαι: για κάποιο λόγο, η γλώσσα και η ατμόσφαιρα, μου θύμισε το ‘’κάτω σατανά’’ του Μπάρκερ. Ιδιαίτερο σφηνάκι.
Τα κελιά: κατάβαση στην κόλαση, με έντονο και προσωπικό τόνο, με την κόλαση και σαν τόπο και σαν κατάσταση εσωτερική. Με επηρέασε. Βαθύ, με τον τρόπο του, στενάχωρο και γροθιά στην καρδιά!
Γενική επίγευση; Θετική. Αρνητικά; Ίσως το γεγονός ότι είχα διαβάσει ήδη το ένα διήγημα, από άλλη έκδοση, σχετικά πρόσφατη, μα πέρα από αυτό, κανένα. Οι σκέψεις και οι αποτυπώσεις για την Αθήνα, θα μου μείνουν εξίσου με την βιαιότητα των κειμένων.
Η αλήθεια να λέγεται: ανυπομονούσα να ξαναδιαβάσω Μεσολογγίτη! Το ντεμπούτο του, ο Ιάσονας, έχει πάρει πλέον μυθικές διαστάσεις και όταν το διάβασα το είχα λατρέψει. Το κομμάτι που μου είχε γράψει για την Λενόρ, σαν γκεστ στο αρτ πρότζεκτ, δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει. Και το διήγημά του στο ‘’με όλες τους τις δυνάμεις’’ μου είχε θυμίσει την δύναμη της πένας του. Οπότε, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία, αγόρασα το τελευταίο του πόνημα και ιδού οι εντυπώσεις μου:
Το φρέαρ της Χάλι: απειροελάχιστα λαβκραφτικό κι απειροελάχιστα μπαρκερικό (κρεοφόρος). Αυτό που ξεκινάει με έναν εγκλωβισμό και την συνάντηση δύο ξένων, την πορεία τους στην ζωή μέχρι να συναντηθούν, την συζήτηση και την ένωσή τους, καταλήγει σε έναν εφιάλτη εντός ενός κλειστοφοβικού ανελκυστήρα. Συναισθήματα και τρόμος, κλειδωμένα μέσα στις μεταλλικές επιφάνειες, δίχως καμία διαφυγή. Τρομερός ρυθμός, πολύ όμορφη γλώσσα, πολύ αληθοφανείς διάλογοι. Υπέροχο ξεκίνημα!
Οδός Ευτυχίας: ίδιου βεληνεκούς με το προηγούμενο και ακόμα καλύτερο. Πάλι μέχρι την μέση θεωρείς ότι είναι λάιτ και μετά πάλι βγαίνει ο Κέτσαμ από τον κέρσοσα του συγγραφέα. Μου άρεσε και η αθωότητα και η ωμότητα εξίσου. Επίσης, οι διάλογοι των νέων και το πόσο μέσα στην εποχή ήταν, ήταν απλά τέλειοι!
Το ρέκβιεμ της Ανδρομάχης: νταξ, ευχάριστο διάλειμμα, μικρούλι και του δε πόιντ που λένε, μα δεν με τρέλανε όπως τα προηγούμενα δύο. Λαγκώνιζε λιγάκι.
Το τέλειο άγαλμα: στην αρχή μου θύμισε Γαλάτεια Ριζιώτη, μα μετά πήρε τον δρόμο που το κάνει το είδος που είναι. Μου έφερε στο νου το ‘’δάσος με τα πέπλα’’ της Μαντά, καθώς και –όλως περιέργως- ένα δικό μου κείμενο που δουλεύω φέτος! Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται τελικά, χαχαχα
Είμαι: για κάποιο λόγο, η γλώσσα και η ατμόσφαιρα, μου θύμισε το ‘’κάτω σατανά’’ του Μπάρκερ. Ιδιαίτερο σφηνάκι.
Τα κελιά: κατάβαση στην κόλαση, με έντονο και προσωπικό τόνο, με την κόλαση και σαν τόπο και σαν κατάσταση εσωτερική. Με επηρέασε. Βαθύ, με τον τρόπο του, στενάχωρο και γροθιά στην καρδιά!
Γενική επίγευση; Θετική. Αρνητικά; Ίσως το γεγονός ότι είχα διαβάσει ήδη το ένα διήγημα, από άλλη έκδοση, σχετικά πρόσφατη, μα πέρα από αυτό, κανένα. Οι σκέψεις και οι αποτυπώσεις για την Αθήνα, θα μου μείνουν εξίσου με την βιαιότητα των κειμένων.
January 27, 2022
Εξαιρετικό βιβλίο. Κάθε ιστορία μοναδική. Ο συγγραφέας έχει το ταλέντο να σε βάζει απ'τις πρώτες κιόλας γραμμές μέσα στην ιστορία, να την κάνεις εικόνα στο μυαλό σου και να την ζεις. Σχεδόν ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή. Δεν λέω κάτι παραπάνω. Διαβάστε το. Απ' τις καλύτερες αγορές βιβλίων που έκανα το 2021.
August 31, 2022
Σύντομα η άποψή μου στη Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας (www.lefalok.gr)
October 3, 2021
Πολύ καλός και ιδιαίτερος τρόπος γραφής από τον Γιώργο. Ένα βιβλίο-σφηνάκι το οποίο αφήνει μόνο θετικές εντυπώσεις. Από τις ιστορίες ξεχώρισα την "Οδός Ευτυχίας", "Το τέλειο Άγαλμα" και "Τα κελιά". Ειδικά στις δύο τελευταίες ένιωσα έναν περίεργο τρόμο να μπαίνει κάτω από το δέρμα μου. Πολλά συγχαρητήρια στον Γιώργο Μεσολογγίτη που το κατάφερε αυτό!!
Υ.Γ.
Άψογος σχεδιασμός εξωφύλλου από τον Πάρη Κούτσικο, ο οποίος έχει κάνει και το εξώφυλλο του POP. 1280, επίσης από τις εκδόσεις Οξύ. Και τα 2 εξώφυλλα τραβούν το μάτι σου.
Υ.Γ.
Άψογος σχεδιασμός εξωφύλλου από τον Πάρη Κούτσικο, ο οποίος έχει κάνει και το εξώφυλλο του POP. 1280, επίσης από τις εκδόσεις Οξύ. Και τα 2 εξώφυλλα τραβούν το μάτι σου.
July 14, 2021
Δυνατή συλλογή με ενδιαφέρουσες ιστορίες. Η κάθε μία σου δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα. Ανυπομονώ για την συνέχεια!
July 12, 2021
Κόντρα στον στιλιζαρισμένο τρόμο ο Γιώργος Μεσολογγίτης εμφανίζεται ως συγγραφέας ευρηματικός, με άγρια πένα, ένας πληθωρικός τεχνίτης ιστοριών που σαν ταχυδακτυλουργός με άπειρες γητείες μας παρασέρνει σε ένα σκοτεινό βυθό γεμάτο εκπλήξεις.
May 15, 2022
Το γράψιμο ήταν καλό αλλά το περιεχόμενο απίστευτα τετριμμένο, εάν έχετε διαβάσει τα μεγάλα ονόματα που μεταφράζονται στην Ελλάδα από το οξύ, έχετε διαβάσει και Μεσολογγίτη και δεν το ξέρετε. Καμία ιστορία δεν ξεχωρίζει σε πλοκή, όλες σου αφήνουν την αίσθηση ότι κάτι σου θυμίζουν, κάπου το έχεις ξαναδιαβάσει αυτό... Δεν πολύ αξίζει τον χρόνο σας εκτός και εάν σας αρέσει να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια, σε αυτήν την περίπτωση θα περάσετε καλά γιατί το γράψιμο είναι όντως καλό και δεν κουράζει. Έαν θέλετε κάτι πραγματικά πρωτότυπο αυτό το βιβλίο δεν είναι για εσάς.
September 22, 2022
το διάβασα στις διακοπές, μέσα σε 2 βράδια. Ποικιλία στις ιστορίες και τις οπτικές γωνίες, το φανταστικό μπλέκεται ευφάνταστα και ''λογικά'' στις ζωές των καθημερινών ηρώων, το τέλος του εκάστοτε διηγήματος με άφηνε κάθε φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένο.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα!
Προτείνεται ανεπιφύλακτα!
Displaying 1 - 15 of 15 reviews