What do you think?
Rate this book
A Very Nice Rejection Letter: Diary of a Novelist
'Like all good diarists Paling's musings are funny, tender and uncensored' Sunday Times6 April 2007Writing income for the year so minus £300'I feel that this might just be the year in which something happens. Then again it might not. But hope drives all writers on.'It's unlikely that you'll know Chris Paling's face or have heard his name. This is his diary of trying to make a living as a writer, through the typical career trajectory of what is deemed a 'mid-list novelist'. Publishing rule 6: there is no such thing as a 'low-list' novelist.In renumeration terms, writing is a career that often ends in disappointment and despair, and occasionally disgrace. Paling artfully explores what compels him and so many others to write - the battling joys and agonies of when that compulsion beds itself in one's psyche, and a day without writing is a day wasted. A fascinating insight into the writing process, he tracks the need to write something new, or something old in a new way, something relevant, something that needs to be written when very little actually does, in search of that ever-elusive goal of being 'in print'.By turns moving, wry and brutally honest, A Very Nice Rejection Letter unveils the rewarding yet soul-baring life of a novelist. At its heart is a love letter to the art of writing but this delightful book is also a profound reflection on the forces that drive us all.
- GenresNonfictionMemoir
153 pages, Kindle Edition
Published June 17, 2021
5 people are currently reading
41 people want to read
About the author
Chris Paling
14 books16 followersBorn in 1956 in Derby, Chris Paling studied social sciences at the University of Sussex. He started working as a studio manager for BBC radio in 1981. In the early 90s he had a Thirty Minute Theatre play called Way Station produced on BBC Radio 4. He wrote more radio plays and later began writing novels.
Chris Paling is married with two children, Sarah and Thomas, and lives in Brighton.
Chris Paling is married with two children, Sarah and Thomas, and lives in Brighton.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
August 27, 2021
A book with three main thrusts: attempting to get published, being ill and then publishing the resulting diaries. Shows a difficult world with good humour and patience. Interesting.
August 7, 2021
Boeken over het schrijversvak, bij voorkeur geschreven door literaire auteurs. Het is een eigenaardig genre dat is bedoeld voor een erg select publiek: schrijvers en zij die het ambacht ambiëren. De laatste groep hoopt op die manier iets te leren, de eerste groep weet dat die kans klein is en leest dergelijke boeken veeleer vanuit voyeuristische overwegingen. Ook ik vind het heerlijk om mee te kunnen spieken over de schouder van een collega.
Veel boeken in het genre zijn er niet te vinden en de echt goede uitgaven zijn op één hand te tellen. Ik vermoed dat de oorzaak ligt bij het feit dat het schrijven van dergelijke werken een soort van ongezond ego vereist, à la ik zal hier eens even uitleggen hoe je dat doet, en ook omdat veel auteurs geen idee hebben hoe ze ‘het’ eigenlijk precies doen. Op het internet is er echter een consensus dat het beste boek over het schrijversambacht datgene is dat Stephen King in 2000 schreef onder lichte dwang van zijn uitgever. Diens 'On Writing' is een bescheiden egodocument: een anekdotische biografie waarin hier en daar een tipje van de sluier wordt opgetild, ofschoon de belangrijkste boodschap is dat, één, zelfs de grote King ook niet altijd weet hoe zijn verhalen precies tot stand komen en, twee, dat de enige goede schrijfcursus erin bestaat om minstens evenveel tijd te spenderen aan lezen dan aan schrijven. Daarmee deel ik zijn mening dat cursussen, workshops en opleidingen creatief schrijven vooral bestaan om aan schrijvers de kans te bieden wat bij te verdienen als docent.
Soit, het nieuwe boek van Chris Paling sprak de voyeur in mij dus aan, net als de goed gevonden titel 'A Very Nice Rejection Letter'. Geen ander persoon dan een agent of uitgever die je kan afwijzen op een manier dat je er een goed gevoel bij krijgt.
Paling, ik had nog nooit van hem gehoord, is een Britse auteur uit Brighton van literaire fictie, verhalen en scenario’s, wiens werk in het verleden sporadisch werd gepubliceerd met goede recensies en slechte verkoopcijfers als gevolg. Hopend op die ene bestseller, en omdat schrijven nu eenmaal niet gemakkelijk op te geven is, probeert hij zijn werken met weinig succes aan de man te brengen.
Dat alles krijgt de lezer voorgeschoteld in een driedelig dagboek, waarvan het eerste deel, dat bij momenten wat langdradig is, het meest interessant is. Daarin beschrijft Paling met de nodige humor en zelfrelativering het slopende proces dat uiteindelijk zal leiden tot de publicatie van zijn roman 'Nimrod’s Shadow'. De aantekeningen zijn doorspekt met wat de auteur de regels van het uitgeversvak noemt: witty oneliners waarin elke schrijver en uitgever zich wel zal herkennen. Ik citeer even regel 15:
“You can count on perhaps 10 per cent of your writing time breezing along happilly—the rest is fairly grim as Thomas Mann memorably noted: ‘A writer is somebody for whom writing is more difficult than it is for other people.’”
Het tweede deel van het dagboek beschrijft zijn wekenlange verblijf in een ziekenhuis voor een hardnekkige darmtumor. Op die pagina’s heeft Paling wel wat anders aan zijn hoofd dan schrijven, maar krijgt de lezer een geslaagde observatie voorgeschoteld van een patiënt die voor lange tijd in het ziekenhuis wordt opgenomen.
Het laatste deel van het dagboek handelt dan weer over de troebelen die Paling ondervindt bij het verkopen van zijn laatste roman. Die is vooralsnog niet uitgegeven, omdat agents en uitgevers meer interesse toonden in zijn dagboekaantekeningen. O, ironie!
Schrijvers die niet aan hun proefstuk toe zijn moeten in 'A Very Nice Rejection' Letter geen nieuwe inzichten verwachten, maar voor een Vlaamse schrijver als ik, geeft het wel een boeiende inkijk in het zenuwslopende, op ego’s en valse beloftes terende boekenvak aan de andere kant van het Kanaal. Paling kan bij momenten een beetje zeuren, maar aangezien dat heel normaal is voor de meeste auteurs moeten we hem dat vergeven. Het is vooral zijn fijne pen en zijn gevoel voor humor die de voyeur in mij over de eindstreep trokken.
Veel boeken in het genre zijn er niet te vinden en de echt goede uitgaven zijn op één hand te tellen. Ik vermoed dat de oorzaak ligt bij het feit dat het schrijven van dergelijke werken een soort van ongezond ego vereist, à la ik zal hier eens even uitleggen hoe je dat doet, en ook omdat veel auteurs geen idee hebben hoe ze ‘het’ eigenlijk precies doen. Op het internet is er echter een consensus dat het beste boek over het schrijversambacht datgene is dat Stephen King in 2000 schreef onder lichte dwang van zijn uitgever. Diens 'On Writing' is een bescheiden egodocument: een anekdotische biografie waarin hier en daar een tipje van de sluier wordt opgetild, ofschoon de belangrijkste boodschap is dat, één, zelfs de grote King ook niet altijd weet hoe zijn verhalen precies tot stand komen en, twee, dat de enige goede schrijfcursus erin bestaat om minstens evenveel tijd te spenderen aan lezen dan aan schrijven. Daarmee deel ik zijn mening dat cursussen, workshops en opleidingen creatief schrijven vooral bestaan om aan schrijvers de kans te bieden wat bij te verdienen als docent.
Soit, het nieuwe boek van Chris Paling sprak de voyeur in mij dus aan, net als de goed gevonden titel 'A Very Nice Rejection Letter'. Geen ander persoon dan een agent of uitgever die je kan afwijzen op een manier dat je er een goed gevoel bij krijgt.
Paling, ik had nog nooit van hem gehoord, is een Britse auteur uit Brighton van literaire fictie, verhalen en scenario’s, wiens werk in het verleden sporadisch werd gepubliceerd met goede recensies en slechte verkoopcijfers als gevolg. Hopend op die ene bestseller, en omdat schrijven nu eenmaal niet gemakkelijk op te geven is, probeert hij zijn werken met weinig succes aan de man te brengen.
Dat alles krijgt de lezer voorgeschoteld in een driedelig dagboek, waarvan het eerste deel, dat bij momenten wat langdradig is, het meest interessant is. Daarin beschrijft Paling met de nodige humor en zelfrelativering het slopende proces dat uiteindelijk zal leiden tot de publicatie van zijn roman 'Nimrod’s Shadow'. De aantekeningen zijn doorspekt met wat de auteur de regels van het uitgeversvak noemt: witty oneliners waarin elke schrijver en uitgever zich wel zal herkennen. Ik citeer even regel 15:
“You can count on perhaps 10 per cent of your writing time breezing along happilly—the rest is fairly grim as Thomas Mann memorably noted: ‘A writer is somebody for whom writing is more difficult than it is for other people.’”
Het tweede deel van het dagboek beschrijft zijn wekenlange verblijf in een ziekenhuis voor een hardnekkige darmtumor. Op die pagina’s heeft Paling wel wat anders aan zijn hoofd dan schrijven, maar krijgt de lezer een geslaagde observatie voorgeschoteld van een patiënt die voor lange tijd in het ziekenhuis wordt opgenomen.
Het laatste deel van het dagboek handelt dan weer over de troebelen die Paling ondervindt bij het verkopen van zijn laatste roman. Die is vooralsnog niet uitgegeven, omdat agents en uitgevers meer interesse toonden in zijn dagboekaantekeningen. O, ironie!
Schrijvers die niet aan hun proefstuk toe zijn moeten in 'A Very Nice Rejection' Letter geen nieuwe inzichten verwachten, maar voor een Vlaamse schrijver als ik, geeft het wel een boeiende inkijk in het zenuwslopende, op ego’s en valse beloftes terende boekenvak aan de andere kant van het Kanaal. Paling kan bij momenten een beetje zeuren, maar aangezien dat heel normaal is voor de meeste auteurs moeten we hem dat vergeven. Het is vooral zijn fijne pen en zijn gevoel voor humor die de voyeur in mij over de eindstreep trokken.
January 6, 2024
A writer's diary with a midway surprise.
I have read Paling's other breakout nonfiction book Reading Allowed a few years ago but somehow forgot he was a novelist too. A Very Nice Rejection Letter educated me in the frequent disappointments and occasional successes of being a 'midlist novelist' during the early 2000s, particularly where pitching films is concerned. It seems that even up-and-coming indie directors can be difficult to woo. In any case everyone seems to have an issue with the screenplays Paling works on.
If that wasn't depressing enough, Paling is then hospitalised for the vast majority of 2009. I certainly wasn't bargaining for the book to suddenly switch to a medical memoir. Though it was well-written and profoundly moving, that's not a subject I personally seek out to read. That being said, by the time he recovers and returns home, I found myself keen to get back to the industry talk and to hear more about his work in public libraries again.
I have no idea how good a novelist Paling is but he seems to have struck gold as a diarist. There undoubtedly remains an appetite for true stories about unusual jobs so, provided he is still well and working, I look forward to his next one. I just hope his next career change features a little more happiness and stability.
I recommend A Very Nice Rejection Letter to those drawn to the hardships of creative professionals and perhaps observations of life on hospital wards.
I have read Paling's other breakout nonfiction book Reading Allowed a few years ago but somehow forgot he was a novelist too. A Very Nice Rejection Letter educated me in the frequent disappointments and occasional successes of being a 'midlist novelist' during the early 2000s, particularly where pitching films is concerned. It seems that even up-and-coming indie directors can be difficult to woo. In any case everyone seems to have an issue with the screenplays Paling works on.
If that wasn't depressing enough, Paling is then hospitalised for the vast majority of 2009. I certainly wasn't bargaining for the book to suddenly switch to a medical memoir. Though it was well-written and profoundly moving, that's not a subject I personally seek out to read. That being said, by the time he recovers and returns home, I found myself keen to get back to the industry talk and to hear more about his work in public libraries again.
I have no idea how good a novelist Paling is but he seems to have struck gold as a diarist. There undoubtedly remains an appetite for true stories about unusual jobs so, provided he is still well and working, I look forward to his next one. I just hope his next career change features a little more happiness and stability.
I recommend A Very Nice Rejection Letter to those drawn to the hardships of creative professionals and perhaps observations of life on hospital wards.
September 13, 2021
What a marvel. The not so glorious backwaters of writing, beautifully and humourously illuminated. Wonderful style. Loved it. Bart from Belgium.
May 29, 2023
So you thought you wanted to be a writer?
Chris Paling endeavours to make you think again; the rejections, lack of income, empty showbiz luvvie promises, insecurities, paranoia and envy of those, talented or not, who are lucky enough to be handed the Golden Key.
All this combines to suggest you would be better off sticking to the day job. This book is the antithesis of all those self-help volumes and Youtube videos that promise that talent and hardwork can get you anywhere.
But don’t get the impression that Paling lived in an attic and trudged the streets with a sheaf of manuscripts knocking on doors that failed to open. No he was a full time producer on Radio 4, has an agent, a publisher, occasionally dines at the Ivy and often hobnobs with TV and movie
producers. Hell, for some of us, that is the dream life!
To be fair, he doesn’t start his story at the very beginning where I assume rejections were ten a penny. Instead he gives us snapshots of various parts of his journey through the literary jungle.
If we didn’t know it, this landscape is extremely hazardous and only the very few survive let alone flourish.
Overall this is a very readable book, gives a great insight into the literary life and demonstrates that most would-be writers really do have to graft, often over a very long time.
There are moments of relief from this struggle, but they aren’t pleasant. Paling recounts his encounter with diverculitis in hospital, a truly gruesome experience. It was perhaps this graphic and unpleasant period that meant he glossed over something else later - he was diagnosed with bowel cancer. This also seems to have gone OK.
My feeling is that if you want a dose of reality instead of stargazing - give this a read. And I don't mean from the library.
A Very Nice Rejection Letter by Chris Paling (www.littlebrown.co.uk)
https://wordpress.com/post/harrythesc...
Chris Paling endeavours to make you think again; the rejections, lack of income, empty showbiz luvvie promises, insecurities, paranoia and envy of those, talented or not, who are lucky enough to be handed the Golden Key.
All this combines to suggest you would be better off sticking to the day job. This book is the antithesis of all those self-help volumes and Youtube videos that promise that talent and hardwork can get you anywhere.
But don’t get the impression that Paling lived in an attic and trudged the streets with a sheaf of manuscripts knocking on doors that failed to open. No he was a full time producer on Radio 4, has an agent, a publisher, occasionally dines at the Ivy and often hobnobs with TV and movie
producers. Hell, for some of us, that is the dream life!
To be fair, he doesn’t start his story at the very beginning where I assume rejections were ten a penny. Instead he gives us snapshots of various parts of his journey through the literary jungle.
If we didn’t know it, this landscape is extremely hazardous and only the very few survive let alone flourish.
Overall this is a very readable book, gives a great insight into the literary life and demonstrates that most would-be writers really do have to graft, often over a very long time.
There are moments of relief from this struggle, but they aren’t pleasant. Paling recounts his encounter with diverculitis in hospital, a truly gruesome experience. It was perhaps this graphic and unpleasant period that meant he glossed over something else later - he was diagnosed with bowel cancer. This also seems to have gone OK.
My feeling is that if you want a dose of reality instead of stargazing - give this a read. And I don't mean from the library.
A Very Nice Rejection Letter by Chris Paling (www.littlebrown.co.uk)
https://wordpress.com/post/harrythesc...
March 30, 2022
Heard Chris Paling on the Write-Off podcast and found him to be so insightful and likeable. Read this in a day and his voice translated perfectly onto the page. Hard to say why this works so well. It's very candid and SO funny. The endless series of boozy lunches and train rides and awkward back and forths are great. So much respect for the amount of graft this man has. The second part of the book which describes his time in hospital is very different. This part is really remarkable. I find it amazing that he paid such close attention to what was going on and to wrote so much down in this state. I can hardly even picture myself recording voicenotes on my phone whilst in hospital, let alone filling a notebook. It's hard to imagine. It's funny that an entire book dedicated to the frustrations (and the joys, but it is very bleak at times) of writing could be both hilarious and inspiring but that is the result. The selected quotes and compilation of letters at the end are A+++
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 30, 2022
As a writer of diary and one of the older female takers of creative writing courses Paling writes about I felt drawn to read this book from someone who feels more approachable than a really famous writer. It was a pretty routine start and perhaps a little dull but I remind myself I am reading about real life which does not always have a narrative arc and rising tension. About the time that Paling describes his first illness I got hooked on the book, suddenly the stakes were raised I suppose and I found myself caring and needing to know the outcome. The book came alive at that point. Certainly Paling is a competent writer and I was fascinated to read the behind the scenes stories but it's not something I will seek to read again.
July 5, 2021
It takes more determination, perseverance and dogged hard work to write a novel than most people possess. After reading this you realise it takes a great deal more to stick at it after years of rejection and only moderate success with the books that actually do get published. This book is a wonderful insight into the life of a real writer, someone who writes not for money, fame or awards but because he just can’t seem to stop doing it.
September 11, 2021
Any writer will sympathize with Chris Paling’s peripatetic path to publication. Although it might make you give up on trying to get traditionally published…
His persistence is admirable, and his faintly self-deprecating tone adds to the mood of the book.
The section dealing with the illness that nearly killed him and his career is, ironically, where the book truly comes to life.
Recommended for writers who might feel they’re out on a limb. It will show them they’re not alone
His persistence is admirable, and his faintly self-deprecating tone adds to the mood of the book.
The section dealing with the illness that nearly killed him and his career is, ironically, where the book truly comes to life.
Recommended for writers who might feel they’re out on a limb. It will show them they’re not alone
October 9, 2021
Paling is a talented author. He writes with nice dry humour which, along with sheer determination, seems to be what's needed to succeed in getting a book published.
His account of his hospital treatment was (nearly) enough to put me off alcohol for life.
Extra kudos for raising the profile of the much-needed word 'twerp'.
His account of his hospital treatment was (nearly) enough to put me off alcohol for life.
Extra kudos for raising the profile of the much-needed word 'twerp'.
June 23, 2023
This book has many interesting details about the writing/agent/acceptance/publishing/royalties process but at times it can also be dull. There is however a brilliant chapter where the author finds himself in hospital and writes unsettlingly and superbly about what happened there. Overall this is a generally good and interesting book but it could have been better.
September 5, 2021
A funny, tender and at times mildly depressing look behind the curtain of a writer. Despite Paling having a reasonable amount of success, he's still subject to the same self doubt, worry and waiting as us writers who are yet to get even that far. Definitely worth a read.
November 7, 2021
This was an interesting, if slightly depressing, look at being a writer - and the differences in the publishing industry in 2008/9 and the present day.
February 15, 2023
Boring. Depressing. Didn’t make me want to read any of the novels. Avoid.
March 26, 2023
Excellent and moving read.
March 7, 2024
A diary, as it says, but with a rather interesting take on his medical history.
July 3, 2022
Not quite sure why this was published.
August 31, 2024
lovely book and lovely author!! I looooved the writing, so real and raw you can tell how it’s changed after the americanisation of the planet, so so interesting
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 18 of 18 reviews