What do you think?
Rate this book
Jak wychować rapera. Bezradnik
Opowieść Taty Maty. O relacji ojca z synem, patodemokracji i potrzebie rebelii.
Wychowujemy nasze dzieci do posłuszeństwa, a zapominamy wychowywać je do buntu. Tymczasem porządny człowiek, a co za tym idzie – dobry obywatel, musi wykształcić w sobie zdolność do rebelii, jeśli okoliczności tego wymagają.
Dlatego też w książce tej opowiadam historię o chłopaku wychowywanym do posłuszeństwa, który potrafił się zbuntować. Chcę pokazać moralną doniosłość nieposłuszeństwa jako cechy obywatela – a więc każdego z nas, bo wszyscy żyjemy w społeczeństwie i żaden człowiek nie jest samoistną wyspą.
Ostatecznie książka o tym, jak wychować rapera, jest o tym, jak wychować obywatela. Ma mieć dzikie serce i empatię, wrażliwość i siłę. Ma być odważny i mówić prawdę, nawet jeśli głos mu drży.
To także książka o relacji ojca z synem, który się usamodzielnia i idzie własną drogą. Na tej drodze otrzymuje pełne wsparcie, choć jego wybory są inne niż wybory ojca. Ale czy na pewno inne? Może jednak niedaleko pada raper od profesora prawa?
Wychowujemy nasze dzieci do posłuszeństwa, a zapominamy wychowywać je do buntu. Tymczasem porządny człowiek, a co za tym idzie – dobry obywatel, musi wykształcić w sobie zdolność do rebelii, jeśli okoliczności tego wymagają.
Dlatego też w książce tej opowiadam historię o chłopaku wychowywanym do posłuszeństwa, który potrafił się zbuntować. Chcę pokazać moralną doniosłość nieposłuszeństwa jako cechy obywatela – a więc każdego z nas, bo wszyscy żyjemy w społeczeństwie i żaden człowiek nie jest samoistną wyspą.
Ostatecznie książka o tym, jak wychować rapera, jest o tym, jak wychować obywatela. Ma mieć dzikie serce i empatię, wrażliwość i siłę. Ma być odważny i mówić prawdę, nawet jeśli głos mu drży.
To także książka o relacji ojca z synem, który się usamodzielnia i idzie własną drogą. Na tej drodze otrzymuje pełne wsparcie, choć jego wybory są inne niż wybory ojca. Ale czy na pewno inne? Może jednak niedaleko pada raper od profesora prawa?
448 pages, Paperback
First published August 30, 2021
69 people are currently reading
221 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
September 2, 2021
Źle się dzieje w państwie polskim, dlatego takich głosów - głosów rozsądku, mądrych i stonowanych chciałbym widzieć w kulturze jak najwięcej. Prof. Marcin Matczak opisuje rozpadającą się Polskę stosując niezwykle ciekawe idee. Odwołuje się do znanych socjologów, filozofów, do swojej ogromnej profesorskiej wiedzy, która zgodnie z jego przydomkiem ,,wsamraz” dąży do zbalansowania i uspokojenia rozchwianych emocji Polaków. Jak wskazuje tytuł - daje również wskazówki, ,,jak wychować rapera”, a raczej dobrego obywatela, który będzie umiał się buntować i być wierny ideom swoim, a nie hasłom narzuconym mu przez krzykaczy.
B. podobała mi się merytoryczna, wyważona narracja prof. Matczaka połączona z jego osobistymi historiami. Wiele z nich dotyczy zawrotnej kariery raperskiej syna. Autor ma wielką odwagę, by opowiadać o dzieciństwie Maty, o tym jak dorastał i skąd się biorą jego przewrotne, niezwykle ciekawe wersy. Mogę powiedzieć, że dzięki tej książce na nowo odkryłem nie tylko rap, ale też zdobyłem ogrom wiedzy o społeczeństwie i zagrożeniach demokracji, które czają się za rogiem.
Teraz mam tylko nadzieję, że książka nie trafi jedynie w ręce tych, którzy podzielają jego opinie i tak jak prof. Matczak są zmęczeni kompletnym politycznym i społecznym chaosem, ale przede wszystkim należy ją wręczać radykalistom, piewcom nienawiści, uprzedzeń i niedorzecznych prawd, z którymi nikt normalny nie chce się identyfikować.
Polecam z całego serca!
B. podobała mi się merytoryczna, wyważona narracja prof. Matczaka połączona z jego osobistymi historiami. Wiele z nich dotyczy zawrotnej kariery raperskiej syna. Autor ma wielką odwagę, by opowiadać o dzieciństwie Maty, o tym jak dorastał i skąd się biorą jego przewrotne, niezwykle ciekawe wersy. Mogę powiedzieć, że dzięki tej książce na nowo odkryłem nie tylko rap, ale też zdobyłem ogrom wiedzy o społeczeństwie i zagrożeniach demokracji, które czają się za rogiem.
Teraz mam tylko nadzieję, że książka nie trafi jedynie w ręce tych, którzy podzielają jego opinie i tak jak prof. Matczak są zmęczeni kompletnym politycznym i społecznym chaosem, ale przede wszystkim należy ją wręczać radykalistom, piewcom nienawiści, uprzedzeń i niedorzecznych prawd, z którymi nikt normalny nie chce się identyfikować.
Polecam z całego serca!
September 15, 2021
Trudno mnie zaskoczyć, ale ta książka to najlepszy dowód na to, że nadal jest to możliwe.
Autor - Marcin Matczak, profesor prawa, wykładowca uniwersytecki napisał ,,Jak wychować rapera” i wcale nie daje tu wskazówek wychowawczych, a nawet jeśli - jest ich niewiele. W zamian doradza nam wszystkim prawnie w kwestiach obrony demokracji, obywatelstwa, przyzwoitości, honoru, religijności. Na naszych oczach zabierane są nam prawa do wolności wypowiedzi, do aborcji, sędziom bezprawnie odbierane są prawa do orzekania i pewnie tak jak mi - trudno jest wam wszystkim się w tym połapać, ale wtedy z pomocą przychodzi właśnie on - prof. Matczak, który ma niezwykły dar opowiadania o prawie, polityce i społeczeństwie tak, żeby każdy zrozumiał, a w dodatku nikt się ze sobą nie pokłócił.
Omawiane są tu m. in. kwestie religii, których punktem wyjścia jest świetny zresztą numer jego syna - Maty pt.; ,,Żółte flamastry i grube katechetki”. Pewnie nigdy nie poznałabym tej piosenki, gdyby nie ta książka, a więc dzięki za nią! Autor bardzo dużo uwagi i tekstu poświęca tematom faszyzmu, bezprawia, upragnionej, wywalczonej wolności, młodości swojej i swojego syna, o którym naprawdę dużo się dowiadujemy.
Na pewno slyszeliście ,,Patointeligencję” - chyba najbardziej znany kawałek Maty. O nim też ojciec pisze tu dużo i wylewnie, bo rzeczywiście ma rację, tekst tego utworu to metaopis jakiejś dużej części społeczeństwa, co wcale nie jest tak łatwym do uchwycenia zadaniem.
Jest to książka równie osobista, co akademicka i właśnie to zaskoczyło mnie w niej najbardziej. Jestem pod wielkim wrażeniem, jak autorowi udało się połączyć tak wiele ważkich, istotnych dzisiaj tematów z kontekstem rapowym albo chociażby bajkowym - opowieść o Pinokiu też przewija się tu często, przez cały niemal tekst.
Żeby już nie przedłużać, powiem tylko, że czytałam ,,Jak wychować rapera” rozdział po rozdziale, jeden na każdy dzień, by jak najwięcej przyswoić i przemyśleć, i według mnie to dobra metoda na oswojenie się z tym esejem/wykładem autobiograficznym, a jest to niezwykle wartościowa publikacja. Polecam
Autor - Marcin Matczak, profesor prawa, wykładowca uniwersytecki napisał ,,Jak wychować rapera” i wcale nie daje tu wskazówek wychowawczych, a nawet jeśli - jest ich niewiele. W zamian doradza nam wszystkim prawnie w kwestiach obrony demokracji, obywatelstwa, przyzwoitości, honoru, religijności. Na naszych oczach zabierane są nam prawa do wolności wypowiedzi, do aborcji, sędziom bezprawnie odbierane są prawa do orzekania i pewnie tak jak mi - trudno jest wam wszystkim się w tym połapać, ale wtedy z pomocą przychodzi właśnie on - prof. Matczak, który ma niezwykły dar opowiadania o prawie, polityce i społeczeństwie tak, żeby każdy zrozumiał, a w dodatku nikt się ze sobą nie pokłócił.
Omawiane są tu m. in. kwestie religii, których punktem wyjścia jest świetny zresztą numer jego syna - Maty pt.; ,,Żółte flamastry i grube katechetki”. Pewnie nigdy nie poznałabym tej piosenki, gdyby nie ta książka, a więc dzięki za nią! Autor bardzo dużo uwagi i tekstu poświęca tematom faszyzmu, bezprawia, upragnionej, wywalczonej wolności, młodości swojej i swojego syna, o którym naprawdę dużo się dowiadujemy.
Na pewno slyszeliście ,,Patointeligencję” - chyba najbardziej znany kawałek Maty. O nim też ojciec pisze tu dużo i wylewnie, bo rzeczywiście ma rację, tekst tego utworu to metaopis jakiejś dużej części społeczeństwa, co wcale nie jest tak łatwym do uchwycenia zadaniem.
Jest to książka równie osobista, co akademicka i właśnie to zaskoczyło mnie w niej najbardziej. Jestem pod wielkim wrażeniem, jak autorowi udało się połączyć tak wiele ważkich, istotnych dzisiaj tematów z kontekstem rapowym albo chociażby bajkowym - opowieść o Pinokiu też przewija się tu często, przez cały niemal tekst.
Żeby już nie przedłużać, powiem tylko, że czytałam ,,Jak wychować rapera” rozdział po rozdziale, jeden na każdy dzień, by jak najwięcej przyswoić i przemyśleć, i według mnie to dobra metoda na oswojenie się z tym esejem/wykładem autobiograficznym, a jest to niezwykle wartościowa publikacja. Polecam
January 31, 2023
świetny koncept. idea połączenia osoby i tworzczosci michala z inteligentnymi, ciekawymi, prawniczo/politycznymi (?) częściami zrobiła świetna robotę. nie sądzę, że byłaby to ciekawa pozycja dla osób zupełnie z postacią maty nie zapoznaną, ale mi jako odbiorcy obu panów czytało się niezwykle przyjemnie.
ciekawa jestem, czy te wspominane w każdym rozdziale metafory to faktycznie myśli którymi kierował się michal czy jedynie interpretacja taty, bo czasem miałam wrażenie jak gdyby były nieco przesadzone :) niemniej, świetna!
*a ostatni rozdział - łezka ;)
ciekawa jestem, czy te wspominane w każdym rozdziale metafory to faktycznie myśli którymi kierował się michal czy jedynie interpretacja taty, bo czasem miałam wrażenie jak gdyby były nieco przesadzone :) niemniej, świetna!
*a ostatni rozdział - łezka ;)
October 19, 2022
Niedokończona (1/2)
Podsumowanie mojej przygody z tą lekturą:
Przeczytałam połowę z 500 stron, więc naprawdę dużo uwagi dałam autorowi i miałam postanowienie wrócić do tej książki za jakiś czas jeszcze, ale musiałam zrobić przerwę.
W przerwie przesłuchałam Reni Eddo-Lodge, której recenzję zaraz wstawię, i to ta lektura uświadomiła mi, że ja już więcej Matczaka czytać nie chcę i nie muszę już więcej miejsca w moim życiu mu dawać.
Co myślę o książce "Jak wychować rapera"? Ta książka ma kilka zalet - otóż naprawdę stoi za nią jakiś pomysł i pod tym względem jest spójna i konsekwentna. Autor wychodząc od tekstów piosenek swojego syna, Maty - czasami traktowanych bardzo pretekstowo, czasami analizowanych dokładnie - opowiada, co myśli o życiu, prawie, Polsce, autorytaryzmie itp. Rozdziały noszą tytuły piosenek i są jak dla mnie odpowiedniej długości. Dość sprawnie się to czyta. Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale nie jest też zła pod względem językowym czy spójności wywodu. Do plusów doliczam też rzetelne sprawozdawanie innych lektur przez Matczaka - widać tu umiejętności wykładowcy do spójnego streszczania myśli innych autorów i autorek, także rzetelność w przytaczaniu ich wypowiedzi, cytowaniu, parafrazowaniu. Dla mnie to było cenne, bo nie wszystkie te prace znam - i wielu pewnie nie będę poznawać, bo nie są mi do niczego potrzebne, zwłaszcza książki Jordana Petersona, którego Matczak zdecydowanie uważa za autorytet i widać, że ogromnie się nim inspiruje.
Jak wspominałam wcześniej, nie mam pojęcia, kto jest targetem tej książki. Z treści książki zrozumiałam, że Marcin Matczak marzy, że będą ją wspólnie czytać rodzice z dziećmi i tłumaczyć sobie nawzajem różne jej aspekty. No jakoś tego sobie nie wyobrażam. Nie wyobrażam sobie też, że fani Maty będą mieli ochotę przedzierać się przez długie akademickie wywody o demokracji, ani że fani Matczaka seniora będą chcieli czytać o przygodach Maty i jego taty, ale może to już prędzej. Mam wrażenie, że Matczak jest świadom, że będą to czytać jego koledzy prawnicy i generalnie ta klasa społeczna, do której własną ciężką pracą (co podkreśla) się zakwalifikował, i z tego względu czasem swojego syna tłumaczy albo próbuje wykazać, że jest inteligentniejszy, bardziej oczytany i wrażliwszy, niż by się mogło z samej raperskiej działalności wydawać. Dla mnie osobiście było to dość żenujące, ale ja się łatwo żenuję, to przyznaję.
Dlaczego Reni Eddo-Lodge zniechęciła mnie do Matczaka? Bo - nie mając pojęcia o jego istnieniu - odnosiła się w swojej książce do postaw i przekonań jasno przez Matczaka wyrażanych, dotyczących tego, że nie należy denerwować oponentów, nie można się za bardzo obnosić z własną tożsamością itp.
Potrzebowałam na to odtrutki i Reni Eddo-Lodge mi ją dała wspaniałym fragmentem, w którym pokazywała, jak manipuluje się cytatem z MLK i przypomniała jego krytykę białych niby-sojuszników, którzy oczekują od czarnych, że nie będą się "obnosić" ze swoją tożsamością. Matczak nie radzi tego czarnym, ale już osobom LGBT+ wydaje się dokładnie to radzić.
Zatem: cieszę się, że już wiem, co Matczak pisze i jaka jest ta książka, ale 500 stron to już na pewno za wiele dla mnie i bez dylematu oddaję do biblioteki.
Podsumowanie mojej przygody z tą lekturą:
Przeczytałam połowę z 500 stron, więc naprawdę dużo uwagi dałam autorowi i miałam postanowienie wrócić do tej książki za jakiś czas jeszcze, ale musiałam zrobić przerwę.
W przerwie przesłuchałam Reni Eddo-Lodge, której recenzję zaraz wstawię, i to ta lektura uświadomiła mi, że ja już więcej Matczaka czytać nie chcę i nie muszę już więcej miejsca w moim życiu mu dawać.
Co myślę o książce "Jak wychować rapera"? Ta książka ma kilka zalet - otóż naprawdę stoi za nią jakiś pomysł i pod tym względem jest spójna i konsekwentna. Autor wychodząc od tekstów piosenek swojego syna, Maty - czasami traktowanych bardzo pretekstowo, czasami analizowanych dokładnie - opowiada, co myśli o życiu, prawie, Polsce, autorytaryzmie itp. Rozdziały noszą tytuły piosenek i są jak dla mnie odpowiedniej długości. Dość sprawnie się to czyta. Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale nie jest też zła pod względem językowym czy spójności wywodu. Do plusów doliczam też rzetelne sprawozdawanie innych lektur przez Matczaka - widać tu umiejętności wykładowcy do spójnego streszczania myśli innych autorów i autorek, także rzetelność w przytaczaniu ich wypowiedzi, cytowaniu, parafrazowaniu. Dla mnie to było cenne, bo nie wszystkie te prace znam - i wielu pewnie nie będę poznawać, bo nie są mi do niczego potrzebne, zwłaszcza książki Jordana Petersona, którego Matczak zdecydowanie uważa za autorytet i widać, że ogromnie się nim inspiruje.
Jak wspominałam wcześniej, nie mam pojęcia, kto jest targetem tej książki. Z treści książki zrozumiałam, że Marcin Matczak marzy, że będą ją wspólnie czytać rodzice z dziećmi i tłumaczyć sobie nawzajem różne jej aspekty. No jakoś tego sobie nie wyobrażam. Nie wyobrażam sobie też, że fani Maty będą mieli ochotę przedzierać się przez długie akademickie wywody o demokracji, ani że fani Matczaka seniora będą chcieli czytać o przygodach Maty i jego taty, ale może to już prędzej. Mam wrażenie, że Matczak jest świadom, że będą to czytać jego koledzy prawnicy i generalnie ta klasa społeczna, do której własną ciężką pracą (co podkreśla) się zakwalifikował, i z tego względu czasem swojego syna tłumaczy albo próbuje wykazać, że jest inteligentniejszy, bardziej oczytany i wrażliwszy, niż by się mogło z samej raperskiej działalności wydawać. Dla mnie osobiście było to dość żenujące, ale ja się łatwo żenuję, to przyznaję.
Dlaczego Reni Eddo-Lodge zniechęciła mnie do Matczaka? Bo - nie mając pojęcia o jego istnieniu - odnosiła się w swojej książce do postaw i przekonań jasno przez Matczaka wyrażanych, dotyczących tego, że nie należy denerwować oponentów, nie można się za bardzo obnosić z własną tożsamością itp.
Potrzebowałam na to odtrutki i Reni Eddo-Lodge mi ją dała wspaniałym fragmentem, w którym pokazywała, jak manipuluje się cytatem z MLK i przypomniała jego krytykę białych niby-sojuszników, którzy oczekują od czarnych, że nie będą się "obnosić" ze swoją tożsamością. Matczak nie radzi tego czarnym, ale już osobom LGBT+ wydaje się dokładnie to radzić.
Zatem: cieszę się, że już wiem, co Matczak pisze i jaka jest ta książka, ale 500 stron to już na pewno za wiele dla mnie i bez dylematu oddaję do biblioteki.
December 13, 2021
Można było napisać polowe książki i sens zostawić. Jak dla mnie wybielanie swojego syna i doszukiwanie się głębi w życiu dwudziestolatka. Szanuje pana Profesora ale złe się czyta tylko o tym jaka wielka sztukę robi mata
October 25, 2021
Jakoś mi się bardzo znudziła. Niby pomysł spoko, niby dużo prawdy, ale możnaby to zrobić na 100 stronach.
July 16, 2024
Mam nowego idola (i to nie jest Mata)
April 6, 2022
Po prostu, jebać zło Panie Profesorze.
February 15, 2022
zanudza, mogłaby krócej napisana być
April 18, 2025
Mi się super podobała, w przystępny sposób wyjaśniona sytuacja w kraju dodatkowo smaczki z twórczości Maty, i na końcu łezka poleciała także 5/5
December 3, 2021
Gdyby Mata miał napisać interpretacje jakiegoś swojego utworu nie wstrzeliłby się w klucz ojca.
Na początku miałam względem książki bardzo duże nadzieje. Ogrom ciekawostek, odniesienia do ambitnych książek, autorów, dobrych filmów, historii. Pan Matczak posiada niesamowitą wiedzę w wielu dziedzinach, którą niewątpliwie nam przedstawił. Natomiast wolałabym przeczytać tę książkę bez udziału Maty - czyli jego spostrzeżenia o życiu, wydarzeniach w państwie, o wszystkim i o niczym. W tej formie otrzymujemy przerost formy nad treścią. Doszukuje się on sensu w każdym jednym słowie, każdym jednym szczególe w teledysku. Nie sądzę żeby Mata tworząc myślał o tym wszystkim. Wiadome jest, że podświadomie mogło coś takiego wystąpić ale w pojedynczych wersach czasami czarne na białym to tylko czarne na białym nic więcej. Ale są też fajne momenty jak na przykład wspomnienia z koncertów, gdzie na scenę wychodzi Kayah i wykonują refren prawy do lewego, otrzymanie złotej płyty.
Na początku miałam względem książki bardzo duże nadzieje. Ogrom ciekawostek, odniesienia do ambitnych książek, autorów, dobrych filmów, historii. Pan Matczak posiada niesamowitą wiedzę w wielu dziedzinach, którą niewątpliwie nam przedstawił. Natomiast wolałabym przeczytać tę książkę bez udziału Maty - czyli jego spostrzeżenia o życiu, wydarzeniach w państwie, o wszystkim i o niczym. W tej formie otrzymujemy przerost formy nad treścią. Doszukuje się on sensu w każdym jednym słowie, każdym jednym szczególe w teledysku. Nie sądzę żeby Mata tworząc myślał o tym wszystkim. Wiadome jest, że podświadomie mogło coś takiego wystąpić ale w pojedynczych wersach czasami czarne na białym to tylko czarne na białym nic więcej. Ale są też fajne momenty jak na przykład wspomnienia z koncertów, gdzie na scenę wychodzi Kayah i wykonują refren prawy do lewego, otrzymanie złotej płyty.
September 20, 2021
Nie trzeba być fanem taty Maty ani Maty żeby przeczytać ,,Jak wychować rapera. Bezradnik" i czerpać z tego korzyści. Autor podejmuje tu ważne tematy. Książka znacznie poszerzyła moje horyzonty i dała dużo do myślenia. Liczne odwołania do eksperymentu Milgrama (ludzie na polecenie profesora torturowali innych, w imię nauki) pozwalają spojrzeć na współczesne zjawiska z zupełnie nowej perspektywy tak jak odwołania do Biblii czy teorii językowych, filozoficznych, społecznych.
Profesor na co dzień wykłada filozofię prawa i to się czuje w narracji, która jest rzeczowa, niesie za sobą wiele istotnych informacji, ale nie jest monotonna, bo przerywana, a to anegdotami z uczelni, a to opowieściami o domu rodzinnym, o mamie Arlecie i babci Maty, która wykłócała się z fanami swojego wnuczka w ogródku itd. Te historyjki i teksty różnych rymowanych rapowych kawałków Maty, totalnie pokręconych zresztą, to miła odskocznia dla naszpikowanej wnioskami i furtkami do przemyśleń treści. Według mnie jest to pozycja dobrze zredagowana i zbalansowana pod tym względem.
Trudno w kilku słowach napisać - o czym to jest. Łatwiej jest opowiedzieć, jaka jest ta książka. Popularnonaukowa, dotycząca nauk społecznych, obywatelstwa, ale dużo jest też tu historii i czerpania ze źródeł i pracy u podstaw. Prof. Matczak to mężczyzna zaangażowany społecznie, którego coraz częściej widać w telewizji, słychać wywiady z nim w radio itd. i w sumie dobrze, że postanowił się wychylić. Nie sądzę, że robi to dla rozgłosu i poklasku odnośnie swojej osoby, raczej z pobudek misji nauczania i uświadamiania Polaków - tak, aby przynajmniej wiedzieli jakich manipulacji dopuszcza się dzisiejsza władza, która pogwałca wszelkie zasady prawne, Konstytucję i ma w głębokim poważaniu zdanie obywateli.
Marcin Matczak się wobec tego buntuje i ta książka to jest właśnie wyraz jego buntu. Popieram.
Profesor na co dzień wykłada filozofię prawa i to się czuje w narracji, która jest rzeczowa, niesie za sobą wiele istotnych informacji, ale nie jest monotonna, bo przerywana, a to anegdotami z uczelni, a to opowieściami o domu rodzinnym, o mamie Arlecie i babci Maty, która wykłócała się z fanami swojego wnuczka w ogródku itd. Te historyjki i teksty różnych rymowanych rapowych kawałków Maty, totalnie pokręconych zresztą, to miła odskocznia dla naszpikowanej wnioskami i furtkami do przemyśleń treści. Według mnie jest to pozycja dobrze zredagowana i zbalansowana pod tym względem.
Trudno w kilku słowach napisać - o czym to jest. Łatwiej jest opowiedzieć, jaka jest ta książka. Popularnonaukowa, dotycząca nauk społecznych, obywatelstwa, ale dużo jest też tu historii i czerpania ze źródeł i pracy u podstaw. Prof. Matczak to mężczyzna zaangażowany społecznie, którego coraz częściej widać w telewizji, słychać wywiady z nim w radio itd. i w sumie dobrze, że postanowił się wychylić. Nie sądzę, że robi to dla rozgłosu i poklasku odnośnie swojej osoby, raczej z pobudek misji nauczania i uświadamiania Polaków - tak, aby przynajmniej wiedzieli jakich manipulacji dopuszcza się dzisiejsza władza, która pogwałca wszelkie zasady prawne, Konstytucję i ma w głębokim poważaniu zdanie obywateli.
Marcin Matczak się wobec tego buntuje i ta książka to jest właśnie wyraz jego buntu. Popieram.
October 31, 2021
Jestem świeżo po skończeniu. Nadal mam w oczach łzy, bo wzruszyła mnie ta książka głęboko. A najgłębiej dotknął mnie ostatni rozdział, „Outro.” Dla mnie w dużej mierze (bo każdy wyniesie coś innego) jest to po prostu książka o rodzicielskiej miłości. Mata jest szczęściarzem. To piękne, że tata i Mata dzielą się ze sobą swoim życiem w opisany sposób (Np profesor otrzymuje link do dropboxa w przerwie między wykładami i odsłuchuje go natychmiast, wzrusza się. Itp wtrącone gdzie niegdzie historie/anegdoty). Dodatkowo, wyjątkowo trafne wydały mi się przyrównania i odwołania do najbardziej znanych dzieł literatury światowej (przyrowanianie własnego ojca do Gepetta w ostatnim rozdziale to miazga i strumień łez). Oczywiście doceniam też warstwę/cześć wykładową. Ciekawy był np koncept mikrowladzy, eksperymenty Miligrama i odniesienie tego wszystkiego do polskich realiów.
February 4, 2024
Co parędziesiąt stron pojawiały się cenne dla mnie odniesienia do literatury zagranicznej, po którą będę musiał sięgnąć. Było także paręnaście mądrych wskazówek, chociaż niestety w większości (dla mnie to tak naprawdę powinno być -stety) powierzchownych i o których od dawna, od naprawdę bardzo młodego wieku, wiem.
"Jak wychować Rapera" to z pewnością olbrzymi osobisty gift ojca dla syna, i mówię tu stricte o Matczakach. Przez to, niestety, dla powszechnego odbioru te historie tracą dużo merytoryki. Książkę zatytułowałbym Historią o Macie, bo w sumie to giga przewodnik po jego twórczości i podboju. I taki zamiar chyba ostatecznie przyświecał autorowi. Dużo tu wulgaryzmów, wiele słabości i dowodu na to kim jest prawnik UW, nie chodzi mi o to, że jest jakimś wulgarnym gnojkiem, spokojnie, bardziej mam na myśli głęboko emocjonalnego i podatnego na uczucia człowieka. To chyba dobrze...?
Nie obyło się bez wielu ogólnikowych wypowiedzi i, bardzo żałuje, poprawności politycznej, serio chwilami to nawet nie rozumiałem po co. Książki traktuje jako nośnik największej szczerości i przelania w zasadzie siebie na papier, czemu więc na siłę włączać w treść coś, co naturalnie tam nie pasuje - a widocznie wynika z mody. Nikogo racjonalnego nie zaboli fakt, że chłopcy są liderami w legendach etc. To stwierdzenie stanu faktycznego. Nie zaprzecza on jednak temu, że kobiety w życiu są liderkami, są i pewnie nieraz lepszymi od chłopaków, ale akurat o chłopakach są legendy, czy mity, czy opowieści, najczęściej w ramach postaci leadów. W mojej ocenie autor pisze o poprawnym nazywaniu rzeczywistości, a sam nadużywa rzeczownika faszyzm. Nie tylko tu widziałem, że nazywa zjawiska, w mojej ocenie, nieobiektywnie.
(Ktoś jak będzie czytał tę opinię, pomyśli, że niczego tu nie zrozumiałem. Zrozumiałem. Widzę populizm i autorytaryzm, myślenie władcze itd. Dało się to jednak napisać celniej)
Doceniam historie o antybrag'dze, ważne i zgadzam się, że tak patrzy wielu młodych, którzy boją się promowania podboju, wolą, mimo bycia jednostkami silnymi, pokazywać swoje słabości na pierwszym planie, także przed samymi sobą. Było też więcej małych powiastek dla mnie fajnych, ale już ich generalnie nie kojarzę by specyficznie wymienić. Ostatni Rozdział bardzo szczery i przez to, bez zaskoczenia, bardzo dobry i wymowny.
Literacko natomiast daleko od zadowolenia. Wielokrotnie miałem wrażenia błędów językowych, chwilami interpunkcyjnych, ale najbardziej mi przeszkadzało, gdzieś pośrodku książki, formułowanie wypowiedzi, gdzie słowa odnosiły się do tych zawartych wcześniej, a były to odnośniki mało czytelne i zawikłane w odbiorze. "Narcyści" bolały w oczy. "Kraj, w którym umrę" nieporównywalny, polecam, jeżeli ktoś szuka M.M. w TOPie.
Doceniam, ale też i oceniam, brutalnie i szczerze.
/// z pozdrowieniami © 2024
"Jak wychować Rapera" to z pewnością olbrzymi osobisty gift ojca dla syna, i mówię tu stricte o Matczakach. Przez to, niestety, dla powszechnego odbioru te historie tracą dużo merytoryki. Książkę zatytułowałbym Historią o Macie, bo w sumie to giga przewodnik po jego twórczości i podboju. I taki zamiar chyba ostatecznie przyświecał autorowi. Dużo tu wulgaryzmów, wiele słabości i dowodu na to kim jest prawnik UW, nie chodzi mi o to, że jest jakimś wulgarnym gnojkiem, spokojnie, bardziej mam na myśli głęboko emocjonalnego i podatnego na uczucia człowieka. To chyba dobrze...?
Nie obyło się bez wielu ogólnikowych wypowiedzi i, bardzo żałuje, poprawności politycznej, serio chwilami to nawet nie rozumiałem po co. Książki traktuje jako nośnik największej szczerości i przelania w zasadzie siebie na papier, czemu więc na siłę włączać w treść coś, co naturalnie tam nie pasuje - a widocznie wynika z mody. Nikogo racjonalnego nie zaboli fakt, że chłopcy są liderami w legendach etc. To stwierdzenie stanu faktycznego. Nie zaprzecza on jednak temu, że kobiety w życiu są liderkami, są i pewnie nieraz lepszymi od chłopaków, ale akurat o chłopakach są legendy, czy mity, czy opowieści, najczęściej w ramach postaci leadów. W mojej ocenie autor pisze o poprawnym nazywaniu rzeczywistości, a sam nadużywa rzeczownika faszyzm. Nie tylko tu widziałem, że nazywa zjawiska, w mojej ocenie, nieobiektywnie.
(Ktoś jak będzie czytał tę opinię, pomyśli, że niczego tu nie zrozumiałem. Zrozumiałem. Widzę populizm i autorytaryzm, myślenie władcze itd. Dało się to jednak napisać celniej)
Doceniam historie o antybrag'dze, ważne i zgadzam się, że tak patrzy wielu młodych, którzy boją się promowania podboju, wolą, mimo bycia jednostkami silnymi, pokazywać swoje słabości na pierwszym planie, także przed samymi sobą. Było też więcej małych powiastek dla mnie fajnych, ale już ich generalnie nie kojarzę by specyficznie wymienić. Ostatni Rozdział bardzo szczery i przez to, bez zaskoczenia, bardzo dobry i wymowny.
Literacko natomiast daleko od zadowolenia. Wielokrotnie miałem wrażenia błędów językowych, chwilami interpunkcyjnych, ale najbardziej mi przeszkadzało, gdzieś pośrodku książki, formułowanie wypowiedzi, gdzie słowa odnosiły się do tych zawartych wcześniej, a były to odnośniki mało czytelne i zawikłane w odbiorze. "Narcyści" bolały w oczy. "Kraj, w którym umrę" nieporównywalny, polecam, jeżeli ktoś szuka M.M. w TOPie.
Doceniam, ale też i oceniam, brutalnie i szczerze.
/// z pozdrowieniami © 2024
June 24, 2022
Bardzo dobrze napisana książka! Wiele naprawdę trafnych spostrzeżeń na temat Polski, polityki, edukacji, relacji rodzinnych. Bardzo elokwentna, jednocześnie bardzo zwyczajna. Pełna ojcowskiej miłości i dumy z syna. Bardzo podoba mi się, jak Matczak senior interpretuje teksty Matczaka juniora. Docenia je, ogląda z różnych stron, snuje refleksje na ich kanwie. Jak sam mówi, to książka bardziej o tym, jak nie wychować faszysty - niezwykle trafne ujęcie, tego, czego wszyscy zaczynamy się obawiać w religijnie fundamentalistycznym, rządzonym jak za komuny, kraju. Wysłuchałam w formie audiobooka i była to wielka przyjemność. Bardzo ją polecam. Pokazuje, jak dwa bardzo różne pokolenia mogą się rozumieć. Cieszy mnie, że ojciec wkłada tyle trudu w rozumienie pokolenia syna, jednocześnie mówi o tym, co nas wszystkich dotyczy niezależnie od wieku. Dużo tutaj prywatnych historii, bardzo ciekawych, ale przede wszystkim bardzo dużo trafnych diagnoz na temat społeczeństwa. Sprawiło mi dużą radość obcowanie z tą książkę, bo miałam tu wszystko co lubię: dobrej jakości warsztat pisarski, filozoficzno-socjologiczne refleksje, nawiązania do różnych znanych mi prac, czy eksperymentów, historie rodzinne, a do tego hip hop, jego przekaz i znaczenie społeczne. Bardzo fajna książka. Moja mama też wysłuchała i obie polecamy!
November 10, 2025
fajne z nich obu krakersy
Wychowujemy nasze dzieci do posłuszeństwa, a zapominamy wychowywać je do buntu. Tymczasem porządny człowiek, a co za tym idzie – dobry obywatel, musi wykształcić w sobie zdolność do rebelii, jeśli okoliczności tego wymagają.
Dlatego też w książce tej opowiadam historię o chłopaku wychowywanym do posłuszeństwa, który potrafił się zbuntować. Chcę pokazać moralną doniosłość nieposłuszeństwa jako cechy obywatela – a więc każdego z nas, bo wszyscy żyjemy w społeczeństwie i żaden człowiek nie jest samoistną wyspą.
Ostatecznie książka o tym, jak wychować rapera, jest o tym, jak wychować obywatela. Ma mieć dzikie serce i empatię, wrażliwość i siłę. Ma być odważny i mówić prawdę, nawet jeśli głos mu drży.
To także książka o relacji ojca z synem, który się usamodzielnia i idzie własną drogą. Na tej drodze otrzymuje pełne wsparcie, choć jego wybory są inne niż wybory ojca. Ale czy na pewno inne? Może jednak niedaleko pada raper od profesora prawa?
Wychowujemy nasze dzieci do posłuszeństwa, a zapominamy wychowywać je do buntu. Tymczasem porządny człowiek, a co za tym idzie – dobry obywatel, musi wykształcić w sobie zdolność do rebelii, jeśli okoliczności tego wymagają.
Dlatego też w książce tej opowiadam historię o chłopaku wychowywanym do posłuszeństwa, który potrafił się zbuntować. Chcę pokazać moralną doniosłość nieposłuszeństwa jako cechy obywatela – a więc każdego z nas, bo wszyscy żyjemy w społeczeństwie i żaden człowiek nie jest samoistną wyspą.
Ostatecznie książka o tym, jak wychować rapera, jest o tym, jak wychować obywatela. Ma mieć dzikie serce i empatię, wrażliwość i siłę. Ma być odważny i mówić prawdę, nawet jeśli głos mu drży.
To także książka o relacji ojca z synem, który się usamodzielnia i idzie własną drogą. Na tej drodze otrzymuje pełne wsparcie, choć jego wybory są inne niż wybory ojca. Ale czy na pewno inne? Może jednak niedaleko pada raper od profesora prawa?
January 1, 2022
Trochę więcej się spodziewałem po tej książce. Generalnie chyba nie ma w niej za wiele o tym jak wychować rapera, czy nawet "nie wychować". To książka o tym jak wystrzegać się autorytaryzmu. Jest to podsumowanie wielu wykładów Procesora. Kto śledzi i słucha Pana Marcina raczej powinien potraktować to jako podsumowanie/kompendium.
Niemniej o samym autorytaryzmu w można dowiedzieć się wiele. Wiele też ważnych i ciekawych cytatów można sobie wynotować.
Mnie najbardziej poruszyło zakończenie tej książki, gdy autor opisuje swojego ojca. Czuję niedosyt bo być może więcej mogło być z perspektywy relacji ojciec- prof. Matczak- MATA.
Muszę się też zgodzić z opiniami, że to trochę gloryfikacja syna. Też mam wrażenie że momentami na siłę jest wyciskanie filozoficznych podtekstów z piosenek syna.
Niemniej dalej jestem fanem Profesora i czekam na jego dalsze teksty.
Niemniej o samym autorytaryzmu w można dowiedzieć się wiele. Wiele też ważnych i ciekawych cytatów można sobie wynotować.
Mnie najbardziej poruszyło zakończenie tej książki, gdy autor opisuje swojego ojca. Czuję niedosyt bo być może więcej mogło być z perspektywy relacji ojciec- prof. Matczak- MATA.
Muszę się też zgodzić z opiniami, że to trochę gloryfikacja syna. Też mam wrażenie że momentami na siłę jest wyciskanie filozoficznych podtekstów z piosenek syna.
Niemniej dalej jestem fanem Profesora i czekam na jego dalsze teksty.
October 10, 2021
Książka jak można się domyślić nie jest w żaden sposób o "wychowywaniu rapera". Nie jest to też bezradnik.
Tata Maty zwraca uwagę na samokrytycyzm; nadal jest go zbyt mało w naszej pełzającej demokracji. Książka przestrzega przed faszystami (potencjalnymi, czyli właściwie każdym oraz tymi tradycyjnymi). Mówi również o tym jak radzić sobie z autorytaryzmem, czy może bardziej, jak z nim walczyć. Porusza również kwestię ostatnich wydarzeń w Polsce oraz daje garść rad w jaki sposób wychować swoje dziecko, aby było obywatelem szanującym demokrację nowoczesnego państwa; buntownika, a nie owcę.
Tata Maty zwraca uwagę na samokrytycyzm; nadal jest go zbyt mało w naszej pełzającej demokracji. Książka przestrzega przed faszystami (potencjalnymi, czyli właściwie każdym oraz tymi tradycyjnymi). Mówi również o tym jak radzić sobie z autorytaryzmem, czy może bardziej, jak z nim walczyć. Porusza również kwestię ostatnich wydarzeń w Polsce oraz daje garść rad w jaki sposób wychować swoje dziecko, aby było obywatelem szanującym demokrację nowoczesnego państwa; buntownika, a nie owcę.
January 31, 2022
Świetna książka, bardzo przyjemny i przede wszystkim zrozumiały styl pisania. Jeśli ktoś chce czytać tę książkę, tylko ze względu na Matę to odradzam, bo jest go tam (na szczęście) dosyć mało. Cała książka opiera się na analizie państwa, społeczeństwa. Aczkolwiek mam wrażenie, że wiele przemyśleń z tej książki już pojawiło się w podcaście prof. Matczaka. Tak czy siak, bardzo fajna pozycja dla ludzi interesujących się polityką (a właściwie bardziej społeczeństwem).
PS: Ostatni rozdział przewspaniały.
PS: Ostatni rozdział przewspaniały.
April 4, 2023
Filozoficzna podróż Marcina Marczaka przez twórczość swojego syna.
Książka bardzo ciekawie napisana, podzielona na rozdziały których tytułami są piosenki jego latorośli młodego rapera Maty.
Autor opisuje w książce życie i wychowanie Michała, jednocześnie uzupełniając wszystkie historie swoimi przemyśleniami na temat tego jak funkcjonuje świat.
Czuć że p. Matczak jest mocno nieprzychylny obecnie rządzącej partii. Natomiast wszystkie swoje racje autor logicznie argumentuje, co jest zdecydowana zaletą książki.
Podsumowując, książka warta przeczytania, napisała ciekawym językiem.
Książka bardzo ciekawie napisana, podzielona na rozdziały których tytułami są piosenki jego latorośli młodego rapera Maty.
Autor opisuje w książce życie i wychowanie Michała, jednocześnie uzupełniając wszystkie historie swoimi przemyśleniami na temat tego jak funkcjonuje świat.
Czuć że p. Matczak jest mocno nieprzychylny obecnie rządzącej partii. Natomiast wszystkie swoje racje autor logicznie argumentuje, co jest zdecydowana zaletą książki.
Podsumowując, książka warta przeczytania, napisała ciekawym językiem.
January 2, 2024
Może się tego nie spodziewacie, ale ja temu daje SROGIE 5 GWIAZDEK!
Na pewno jest to szalone doznanie i dla wielu może to być egzaltacja rapu...Ale ja w tym widzę osadzenie i zabiegi konstrukcyjne pod względem ukazania wielu aspektów rapu i jego pewnych charakteryzacji, które stawiane są w świetle które...No właśnie...Jakie są te światła i czy to w istocie ma kolidacje z rapem i nawet samą osobą, czy wielu aureoli mają ze sobą związek?
JESTEM ZASKOCZONY!
Na pewno jest to szalone doznanie i dla wielu może to być egzaltacja rapu...Ale ja w tym widzę osadzenie i zabiegi konstrukcyjne pod względem ukazania wielu aspektów rapu i jego pewnych charakteryzacji, które stawiane są w świetle które...No właśnie...Jakie są te światła i czy to w istocie ma kolidacje z rapem i nawet samą osobą, czy wielu aureoli mają ze sobą związek?
JESTEM ZASKOCZONY!
December 19, 2022
Profesor Matczak, merytorycznie i z niespotykanym spokojem opisuje, jak państwo w którym żyje, zamienia się w ruinę. Chociaż mówiąc państwo, chodzi tu o społeczeństwo, coraz bardziej podzielone przez konflikty, manipulacje i gry polityczne. A w środku tego całego huraganu: Młodzież szukająca swojego miejsca i ukradkiem paląca szlugi.
February 10, 2024
Prof. Matczak porusza bardzo głębokie tematy w bardzo przystępny sposób. Każdy rozdział posiada nazwę piosenki jego syna Maty i zaczyna się od jego interpretacji utworu, a następnie przechodzi w płynny sposób do podzielenia się myślami o obecnym stanie społeczeństwa, polityki i praworządności. Jeśli posiadasz dzieci to obowiązkowa lektura, jeśli nie to ciągle może to być źródło wielu inspiracji.
November 22, 2021
Bardzo ciekawa ksiażka,nie tylko dla fanów maty,lub Pana Marcina ale także dla każdego żyjacego w naszym państwie,oraz np. Rodziców którzy nie rozumieja dlaczego ich dziecko słucha takiej a nie innej muzyki, bardzo łatwo i przyjamnie się czyta, polecam !
April 15, 2022
Bardzo fajna książka, na początku czyta się dość mozolnie ze względu na wiele odniesień, które czasami wprawiają w zakłopotanie. Jednak wraz z liczbą przeczytanych kartek staje się dobrą przygodą. Końcówka Outro mocno dobija i zostawia z taką jakby pustką
September 25, 2022
Trochę za dużo pisania o Macie i jego tworczosci, jakby był jakimś filozofem albo jakby jego muzyka miała głębsze przesłanie. Niestety to bardzo nudziło i czasem wręcz przewracałam oczami, ale muszę pochwalić styl pisania Pana Matczaka.
December 26, 2022
Książka o wychowaniu i obecnym katobolszewickim ustroju, który powinniśmy obalić. Bunt i zdolność obywatelskiego nieposłuszeństwa - jako podstawowe przymioty obywatelskie gwarantujące trwałość demokracji, to podstawowa myśl tej książki i motyw twórczości Maty.
January 26, 2023
Wywody Matczaka o ratowaniu demokracji oraz popisy erudycji i streszczenia lektur - not great, not terrible. Za to peany na część twórczości genialnego potomka Matczaka i jego licznych przymiotów w takim natężeniu powodują odruchy wymiotne. Niech już może lepiej pisze o tym jak ratuje demokrację.
September 27, 2021
Świetna książka!!! Wartościowa, dydaktyczna, rozrywkowa, otwierająca oczy. Ostatni rozdział przeczytałam ze łzami w oczach. Teraz czyta mama ;)
Displaying 1 - 30 of 37 reviews