الهاجس

by Emmanuel Bove, بهاء إيمالي (ترجمة)

A Paris, dans les années 30, Charles Benesteau décide de quitter famille, amis, situation et richesse pour chercher la liberté dans la solitude et l'exil intérieur. Il rejette un monde cruel et incapable d'un geste désintéressé. En rompant avec son passé, il rompt avec son milieu social, mais changer de vie ne parait extraordinaire que pour les autres. Ceux qui l'entourent ne sont guère différents du monde qu'il a quitté, ils sont seulement plus pauvres. Pris dans une spirale infernale, Charles Benesteau - antihéros emblématique de l'œuvre d'Emmanuel Bove - ne pourra échapper à la méchanceté et à la cruauté qu'il a voulu fuir.

Genres: France, Novels, Fiction, Literature, French Literature

144 pages, Paperback

First published January 1, 1935

About the author

Emmanuel Bove, born in Paris as Emmanuel Bobovnikoff in 1898, died in his native city on Friday 13 July 1945, the night on which all of France prepared for the large-scale celebration of the first 'quatorze juillet' since World War II. He would probably have taken no part in the festivities. Bove was known as a man of few words, a shy and discreet observer. His novels and novellas were populated by awkward figures, 'losers' who were always penniless. In their banal environments, they were resigned to their hopeless fate. Bove's airy style and the humorous observations made sure that his distressing tales were modernist besides being depressing: not the style, but the themes matched the post-war atmosphere precisely.

Reviews

[Ilse · Rating 5 out of 5]

Do you ever dream of chucking it all and starting over, of retiring from the world, that wicked and demanding place?

Charles Benesteau, the protagonist of Emmanuel Bove’s moving novella Le Pressentiment(The Premonition), written in 1935, actually suits the action to the word.

Charles Benesteau, 50, a well-to-do lawyer at the bar of Paris, is depressed, irritable, short-tempered and fed up with keeping up appearances in front of his bourgeois surroundings. Disgusted by the people around him, seeing them as selfish, acting as they were to live forever, unjust, avaricious, flattering those who could serve them, ignoring of others, he forsakes the world, that wicked place where no-one is capable of generosity.

Yearning for a simple life in blissful solitude, he has quit his wife, children and relatives, leaving his posh milieu to move into a modest apartment in a popular neighbourhood near to Gare Montparnasse, to live anonymously amongst the rank and file. Eager to break free from all suffocating bonds with his former life, he hasn’t shown his face in court anymore and cuts himself loose from his friends and his mistress.

He doesn’t long for a grand and compelling new life, but is satisfied to blend into the décor, to be left in peace to read, to walk, to write his memoirs. He wants to withdraw himself in solitude, to act without consequences, to be free. Evidently the clamorous world won’t let him. His relatives and new neighbours keep harassing him, disturbing his peace by luring him into acts mischievously put in a bad light afterwards. There is no possibility of escape or redemption as people everywhere are intrinsically the same, regardless their rank and position: calculating, ungrateful, hypocrite.

Within the few pages of this serenely told novella, Bove tenderly paints a subtle psychological portrait of a man of misfortune, a kind soul longing and attempting to get in touch with his true nature. Bove handles his anti-hero with great sensitivity and compassion, as a man averse to portentous certainty, not afraid to question himself:

Did he have the right to rebel against the wickedness of man? He was not sure whether he was better than others.

Charles Benesteau withers in his meek and gullible benevolence, entangled in the internalised morals of his upbringing in dutifulness and responsibility, at last misunderstood, ostracised and betrayed by his own good intentions. Facing his failure, he considers fatalistically that there is nothing more deceptive than good intention, for it gives the illusion of being good itself.

In some respects, Charles Benesteau reminded me of Eduard Saxberger, the protagonist of Late Fame by Arthur Schnitzler, wandering around in the city streets, in a melancholy atmosphere of ‘what if’. Both men’s dreams and aspirations are of an utterly dissimilar fabric however, as is their fate.

Emmanuel Bove (1898-1945), né Bobovnikoff) has been put on the same line as Dostoevsky and Proust and was admired by Beckett, Rilke, Soupault, and Gide. If it wasn’t for GR, I presumably would have never heard about him (Thanks, Laurent).


In 2006, the French director Jean-Pierre Darroussin turned Le Pressentiment into a film, subtitling it ironically ‘It is never too late to change one’s life’.

Instead of attaining the dreamed state of tabula rasa, we mostly end up da capo, endlessly repeating the previous melody , because we cannot escape ourselves.

[Marc Lamot · Rating 3 out of 5]

A nice discovery, this short French novel (English: Premonition) from 1935. Well, what it describes is less nice: it’s the sad story of Charles Benesteau, a scion of a prominent Parisian family, who decides to distance himself from his bourgeois background. This is of course resented by his family and friends, but also by the people of lower standing among whom he has come to live. His good nature and naivety are brutally taken advantage of in every possible way, until it destroys him.

The precise topography in which Charles moves, the Paris district of Montparnasse, inevitably reminds us of Patrick Modiano. But Bove's focus was clearly different. He inexorably exposes the wickedness of most people, their hypocrisy and their cheating at the expense of others. In that sense, this story clearly fits into the naturalistic tradition, and also Sartre's later "L'enfer c'est les autres"(from Huis clos: suivi de Les Mouches). What is unique about Bove is that in Charles he portrays a 'maladjusted' person, a misunderstood person, who fails to make a new start and to be recognized for who he really is: “When he broke with his past, he had thought that his actions would have no consequences, that he would be free, that he would never have to answer for anything again. Now he noticed that he would always stand out wherever he was. Everything he did was still closely monitored.” In this respect Bove reminds me of the contemporary Italian writer Luigi Pirandello, they both stressed the excruciating social fabric we all live in.
By the way, this novel was made into a fairly recent (2006) French film under the title "Le Pressentiment".

[Sini · Rating 4 out of 5]

Een opmerkelijk fenomeen, die Emmanuel Bove: een gevierd en door beroemde collega's geroemd schrijver, die vervolgens meerdere malen totaal vergeten werd en nu voor de zoveelste keer weer wordt herontdekt. Zelf heb ik een klein stapeltje boeken van hem, maar ongelezen: bij deze nieuwe vertaling vond ik dat het er maar eens van komen moest. En ik vond het een prettige kennismaking, moet ik zeggen. Tegelijk is het ook moeilijk om uit te leggen hoe dat komt, want zijn stijl is behoorlijk ongrijpbaar en met geen andere schrijver echt te vergelijken, en maak dan maar eens duidelijk wat je mooi aan hem vindt. Maar goed, ik ga dat toch proberen!

De hoofdpersoon in dit boek, Charles Benesteau, is een onopvallende en enigszins naïeve figuur, die vergeefs probeert in totale anonimiteit en onopvallendheid te verdwijnen: hij geeft zijn baan op, verlaat zijn gezin, en gaat bewust wonen in een armzalige buurt. Uit pessimisme over de wereld wendt hij zich af van de wereld. Hij kan het niet langer aanzien dat iedereen zich drukt maakt uit puur eigenbelang, en dus loopt hij weg van alle straatrumoer. Tevergeefs, helaas, want iedereen begrijpt hem verkeerd en zijn eigen vastberadenheid is broos en breekbaar. Mooi vind ik dan de weerloosheid van Charles Benesteau, en de breekbaarheid van zijn pessimisme: hij is geen heldhaftige opstandeling, maar iemand die zich zo klein mogelijk wil maken. Hij zoekt dus ook geen grootse levensvervulling buiten de conventies om, maar bescheiden vreugdes die juist door hun bescheidenheid afwijken van de norm. En die bescheidenheid ontroert mij dan, net als het ontbreken van iedere pretentie of op de borst kloppende trots. Daarom hou ik erg van passages als de volgende: "Tegenwoordig las hij de hele dag. Hij had zichzelf een paar geheugenoefeningen per dag opgelegd. Hij had geen enkele aanleg, voor geen enkele studie, maar hij hield van leren en hij zou graag een goed geheugen gehad willen hebben". Houden van leren, zonder daar talent van hebben, dat is wel heel anders dan het conventionele 'woeker met je talenten' en 'haal alles uit jezelf'. Simpel lezen, zonder aanleg, dat is wel het uiterste tegendeel van de rat-race waarin werkmieren als u en ik dagelijks in verkeren. Het simpele genoegen van een paar geheugenoefeningen per dag, en daar dan genoeg aan hebben..... ik wou dat ik dat kende.

Mooi vind ik ook hoe Bove de onopvallendheid en broze kleinheid van Charles Benesteau voelbaar maakt, door hem steeds te omwikkelen met een soort mistig floers van onbepaaldheid. Bijvoorbeeld door zijn motieven en gedachten heel onnadrukkelijk en impliciet te houden: Benesteau houdt nergens een tirade tegen de wereld waarvan hij zich afwendt, geeft ook nauwelijks redenen of logische gronden voor zijn keuze, en is dus ook in zijn keuze voor de onopvallendheid bijna onwerelds onopvallend. De norm is mensen zich moeten uitdrukken en assertief positie moeten kiezen, en daar wijkt Benesteau door zijn onnadrukkelijkheid wel heel erg van af, tot in zijn intiemste zielenroerselen aan toe. En die onnadrukkelijkheid roept Bove ook op met zijn sfeerbeelden en zijn treffend gekozen details. Kijk maar eens naar de openingswoorden van dit verhaal: "Op 13 augustus 1931, tegen het eind van de middag, liep er een man van een jaar of vijftig over de Avenue du Maine. Hij droeg een donker pak en een vale lichtgrijze hoed. Hij had wat boodschappen voor zijn avondeten bij zich, die zorgvuldig waren ingepakt in bruin papier met een touwtje erom. Niemand lette op hem, zo alledaags zag hij eruit. Zijn zwarte snor, zijn knijpbril, zijn overhemd met brede strepen, zijn schoenen van geitenleer met evenveel barsten erin als een oude vaas, vielen inderdaad niet op". Plaats en datum zijn heel precies, de datum is door het getal 13 ook omineus, en de zinnen zijn rijkelijk met details gevuld, maar al die details onderstrepen onopvallendheid en alledaagsheid. Hier wordt in weinig woorden een personage zo neergezet dat je hem echt voor je ziet, iets wat niet veel schrijvers zo goed kunnen. Dat is al knap, maar nog knapper is dat je dit personage voor je ziet in al zijn onopvallendheid, en naarmate het verhaal vordert ook steeds meer mee gaat voelen met zijn gedempte gevoelens. Het is mooi hoe Bove met sfeerbeelden en welgekozen details zijn verhaalwereld inkleurt, maar echt knap en vrij uitzonderlijk is dat hij dat doet in louter grijstinten.

Charles Benesteau wendt zich bewust van de wereld af en kiest voor anonimiteit en onopvallendheid, en zijn bedenker Bove doet feitelijk hetzelfde met zijn stijl en zijn ongrijpbaar mistige plot. Ook hij wendt zich af van de wereld, een heel boek lang. Op een manier die mij intrigeert, en die ik bij geen andere schrijver ben tegengekomen. Want noem mij maar een andere schrijver die verlangen naar onaanzienlijkheid beschrijft met zo'n vlijmscherpe en trefzekere pen. Ja, dit boek is zeker somber en deprimerend, door alle vergeefsheid die er uit opstijgt, door al het pessimisme en door het droeve lot van zijn hoofdpersoon. Maar door zijn merkwaardig onthechte toon en sfeer gaf het mij ook een vreemde soort rust. Het 'voorgevoel' uit de titel van dit boek is misschien Becheneau's voorgevoel van zijn onvermijdelijke dood, maar die dood wordt ook weer met Boveiaanse sfeerbeelden beschreven en zo van alle conventionele tragiek ontdaan. Bijvoorbeeld met terloopse zinnen als "Het was grijs, maar niet bijzonder triest weer". Nee, geen tragische violen, geen snikkende climax, maar een gedempte grijstint. Van zoiets kan ik behoorlijk genieten, en ik word er bijna sereen van.

Een aangename kennismaking kortom met een behoorlijk aparte schrijver. Ik ben benieuwd naar zijn andere boeken.

[Benny · Rating 4 out of 5]

Op 13 augustus 1931, tegen het eind van de middag, loopt er een man van een jaar of vijftig over de Avenue du Maine. Het is Charles Benesteau, een advocaat die zich afvraagt “of het geluk niet eerder besloten ligt in de eenzaamheid dan in de ellendige inspanningen die hij zich moet getroosten om de schijn op te houden”. Dus besluit hij opnieuw te beginnen. Hij breekt met zijn familie, stapt uit het beroep en gaat op kamers in een arme stadswijk, volks en anoniem...of is dat onmogelijk?

Het voorgevoel gaat over de grote verdwijntruc en de (on)mogelijkheid om opnieuw te beginnen. Niets is bedrieglijker dan goede bedoelingen, want die wekken de illusie dat ze het goede zelf zijn. En heeft Benesteau eigenlijk wel het recht om in opstand te komen tegen de slechtheid van de mens als hij er niet eens zeker van is of hij zelf wel beter is?

Net als in de popmuziek duikt ook in de literatuur af en toe een “vergeten pareltje” op. Heel wat uitgeverijen hopen immers een Stoner te scoren: een oud (en dus goedkoop) boek dat in een nieuw jasje plots een onverwacht verkoopsucces wordt.

Mij hoor je hierover niet klagen. Ook Het voorgevoel verdient meer lezers. Chapeau ook voor Mirjam de Veth, die niet alleen voor de puike vertaling zorgde, maar ook een informatief nawoord schreef. Lang leve ons slechte geheugen, op naar de volgende (her)ontdekking!

[Laurent De Maertelaer · Rating 4 out of 5]

Het 'breekbaar pessimisme' van Bove ten top. Iedereen heeft een kans op een tweede leven, behalve Charles Benesteau, een archetypische Bove-held, uitblinker in mislukking en geheel ontoereikend in zijn fletse, bruuske en beredeneerde poging het roer volledig om te gooien en letterlijk alles en iedereen in de steek te laten. Hoewel scherp van geest, en groot van hart, is Charles voor eeuwig gedoemd tot een schamel, gevoelsmatig schraal bestaan, een leven ten dienste van anderen, steeds onder de knoet, immer onderdrukt. Uiteindelijk staat hij waar hij wil staan: alleen in de wereld, ziek en ten dode opgeschreven.
Geweldige vertaling van de Veth, alweer.

[Jan · Rating 4 out of 5]

The world is evil, that’s why Charles Benesteau wants to withdraw from society life as much as possible. I can tell you: he doesn’t succeed. The way in which Emmanuel Bove describes what Benesteau experiences during his attempts to get a sort of invisible by his social surrounding, is a matter of admirable stilistic tour de force.
What I found out myself is, in some aspects, resemblance with Modiano. On the one hand the rather vague descriptions of the main character (not how he looks, but how he acts and why he acts like he does), on the other hand the concreteness of the geographic aspects of the Parisian décor – there is a ‘descending scale’ in Charles's locations, from a high class situation towards the working-class quarter where he tries to settle in an attempt to become anonymous and nondescript. Mirjam de Veth, who translated the novel in Dutch, elaborates on that – and much more – in her afterword of the Dutch edition ('Het voorgevoel').
It feels almost cruel to experience, as a reader, how Charles gets a bad reputation by means of the old-fashioned gossiping by a growing number of women in his social surrounding; it’s scary how that works. And this good-hearted fifty year old Mr. Benesteau's only purpose was being helpful and well-doing. You will feel sorry for him, to a certain extend. Well, beyond this extend you will find that this man is naive as well as stubborn. It will, predictably, be a non happy ending ….
I find this a great small novel. JM

[Sara Alhooti · Rating 3 out of 5]

أحب الكتب التي تسحبني من الواقع وتدخلني عالم آخر .. ورواية الهاجس كانت أحد هذه الكتب.

رواية عن إنسان يشعر فجأة بالحاجة للعزلة والهرب من واقعه إلى حيّ جديد لا يعرفه فيه أحد، ويثقل صدره باحساس العجز عن تحمل من حوله وفهمهم، بدء من الأسرة والأصدقاء وحتى زملاء العمل، فيقرر ترك كل شيء والتخلي عن رفاهية الحياة، والعيش في شقة صغيرة محاطاً بكتبه وأوراقه.

رواية خفيفة وسريعة الأحداث .. أنصح بها

[Charaf Eldine · Rating 2 out of 5]

أحب قبل قراءة أي عمل روائي أن أستنطق الغلاف والعنوان، وعلى غلاف الرواية يتبدى لنا رجل غامض، بهيئة كلاسيكية ربما ولكن بغرابة تضاعفها الظلال المحيطة بوجهه. وحين نقرأ على الغلاف عنوانه، يتبدى لنا أن هاجسا ما هو ما يمنح ذلك الوجه غرابته.

الشخص على الغلاف هو شارل بينيستو، محام خمسيني يقرر أن يأخذ تقاعدا ذاتيا ليس من عمله فحسب، وإنما أيضا من حياته. فيهجر زوجته وأولاده وينقطع عن إخوته ويقطع علاقاته بجميع أصدقائه في العمل، بل إنه يترك بيته أيضا ليعيش في حي فانف؛ الحي القميء الذي يعتبر حسب أحد إخوته من أكثر الأماكن رعبا في باريس.

الأخ نفسه سيبرر فعلة أخيه بأنها انتقام منهم، فدوما وراء كل محاولة ذاتية للتغيير دون أي مسعى وراءها هناك أشخاص يعشقون تأويلها وفقا لأهوائهم:
"أنت تستفزنا، أجل أنت تستفزنا، لأنك لو أردت فقط عزل نفسك والانفصال عنا فقد كان بإمكانك فعل ذلك بطريقة مختلفة تماما."
وهذه الطريقة حسب الأخ هي في الانتقال إلى حي راق ولكن بعيد عن معارفه. والحقيقة أن قرار شارل بالانحدار من الأحياء الراقية نحو الأحياء الفقيرة ليس إلا محاولة منه للوصول إلى حقيقة المعاملات الأخلاقية وأين نجد تمثلا أكبر لها.

يتبدى لنا شارل كما المجنون الذي يشتد غضبه من الملابس فتجده يخلعها حتى آخر قماشة على جسمه، وبالطريقة ذاتها يقتلع شارل المسامير التي تشده بحياته القديمة، فيتخلص من إخوته فزوجته وأولاده ومن ثم عمله وصولا إلى عشيقته. سيتخلص منهم جميعا، بحثا عن حياة جديدة، بدون علاقات عميقة. و"تخيلَ أنه بقطيعته مع الماضي لن يكون لأي من أفعاله عواقب، وأنه سيكون حرا ولن تتم محاسبته مرة أخرى"
هذه التخيلات هي نفسها التي ستجعله يراجع أفكاره، ففي الحياة دوما مزيد من القسوة. ففي بيته الجديد تتشكل يوما إثر آخر علاقات جديدة، قليل من المحبة وكثير من الاستغلال والعداوة وربما التلفيق. ثم يتبدى له زيف مغامرته الجديدة، وأن الإنسان مهما توهم انقطاعه عن معارفه تفاجأ بهم يعودون من جديد:
"بدا له أن الشجاعة التي أظهرها بانقطاعه عن الماضي عديمة الفائدة، ألم يتحدث معه مارك كما كان يفعل دائما؟ وجيرانه، ألم يرفضوا اعتباره واحدا منهم؟"

لكن لماذا الهاجس!
لسببين أولهما أن شارل شارك في حرب خرج منها بذكريات سيئة، فالتخلص من الحياة الماضية ليس إلا محاولة لنسيان الماضي الذي تخلفه وجوه معارفه في عقله. فهو ظن أنه بتركهم يمحي ماضيه، غير مدرك أن حياة كل فرد كما اسمه لا تتركه أبدا. فنسيان الحرب أي الماضي ظل هاجسا له.
إذ أننا نجد في علاقته بجولييت الفتاة الصغيرة التي يسجن والدها بينما أمها طريحة في المشفى، نجد أنها علاقة تحمل بعدا إنسانيا، فهو لا يريد سوى أن يجعلها تتجاوز هذه المرحلة الحرجة بأقل عدد من الخدوش في ذاكرتها، كأنما تعويضا على ماضيه المثخن بالجروح يحاول الدفاع عنها، أن يقيها من الجحيم الذي عاشه.
شعرت بينما أقرأ الرواية، أن جولييت لا تختلف عن ليلا شيرولو الصديقة المذهلة في الرباعية الشهيرة لإيلينا فيرانتي، مع تميز للأخيرة باعتبار أن كاتبتها ملأتها بالتفاصيل حتى بدت أكثر واقعية. لكن ورغم ذلك فجولييت لا تختلف عن تلك الطفلة الصغيرة ذات الوجه الملائكي والعقل الشيطاني!
تماما مثلما شعرت أن شارل هو تجسيد أكثر بساطة لبارتلبي النساخ، الرواية المميزة لهيرمان ميلفل.

أما هاجسه الثاني وهو الأوضح فهو قطعة خبز. صحيح، فشارل من همس لنفسه" إنه الخبز البائت" وحين يذهب لعشيقته القديمة شاكيا علته، بل وحين يلتقي الطبيب أيضا سيقول الكلام نفسه "تناولت قطعة خبز بائت..." إذ سيعزو كل علله للخبز البائت.

على خط سردي واحد، وعبر راو عليم يتتبع حياة شارل، نقرأ الرواية. رواية قصيرة حقا، ولكنها تحمل عمقها الخاص. قد تقرؤها بجلسة واحدة، متكئا على فراشك بينما تحتسي علبة عصير، بعين تقرأ الكتاب وأخرى تتبع شريط الأخبار في التلفاز. قد تقرؤها بينما تلهو مع أختك الصغيرة، ولربما قرأتها بينما تشاهد فريق حيك من المدرجات؛ في كل الأحوال ستصلك القصة، لكنني لن أضمن لك فهما كاملا للعمل. جميعنا نعرف أنها تمطر، لكن لنتبلل نحتاج أن نخرج للمطر. ومثله فإننا جميعنا سنقرأ الرواية، ولكن ولفهم خاص، لغور أعمق، ولانهمار أكبر للتأويلات تحتاج أن تقرأها بغرفة منعزلة، على فترات ربما، وإن كان لك الفرصة لقراءتها بلغة مغايرة فحتما ستجدها أفضل.

تحتاج أيضا أن تمحو من رأسك تلك الاعتبارات التي تصنف الكتب حسب عدد صفحاتها. فهذه ليست رواية قصيرة، بل عملا كبيرا جدا لمن أراد أن يقرأه قراءة حقة، خاصة مع الترجمة الرديئة التي حظيَ بها هذا النص، إذ تجد نفسك تحارب اللغة الركيكة لتصل لجوهر ما يود قوله الكاتب، ولربما أصابك العجز والملل في مرات كثيرة.
في سنوات الطفولة، أتذكر جدتي حين تتذوق بطرف لسانها ملعقة من مرق الحساء وفورا تعرف ما ينقصه، كنت أتعجب من تلك الصنعة واعتبرتها إبداعا خالصا. وأعتقد بأن عددا كافيا من الكتب الجيدة قد يمنحنا صنعة تمييز ما ينقص أعمال أدبية بعينها، وفي هذا العمل يستطيع أي قارئ يمتلك قراءات نوعية أن يقول أن هذا كتاب ظلمته الترجمة. فحين نلمس روح النص نكتشف أنه نص جيد وأن هيكله أي الترجمة هي ما شوهته.

لكن، بعيدا عن الترجمة السيئة فإن انزلاق شارل بينيستو من عالم المرفهين إلى عالم المسحوقين، يجعلنا نتوصل إلى حقيقة البشر من حولنا:
فالخير نسبي والشر نسبي، وكل إنسان _مهما كانت وضعيته المادية_ شرير بطريقة ما!

[Rêbwar Kurd · Rating 3 out of 5]

«دلشوره» با آن ساختار روایی فشرده و چندلایه‌اش، داستانی‌ست از تردید، وسوسه، سقوط و در نهایت، ساحت مبهم رستگاری. اریک امانوئل اشمیت در این نمایشنامه کوتاه، سراغ جهان درونی یک روحانی می‌رود که در یک شب خاص، با هویت واقعیِ یکی از اعتراف‌کنندگانش روبه‌رو می‌شود؛ هویتی که مرز اخلاق و جنایت، ایمان و انکار را درهم می‌شکند.

آنچه «دلشوره» را فراتر از یک درام روان‌شناختی معمول می‌برد، روشی‌ست که اشمیت برای طرح بحران اخلاقی شخصیت‌ها انتخاب می‌کند: گفت‌وگو. نه گفت‌وگوی صرفاً کلامی، بلکه گفت‌وگویی فلسفی، درونی، و سرشار از تردیدهایی که بی‌صدا در ذهن انسان ته‌نشین می‌شوند. در تقابل میان کشیشی که از ایمان دفاع می‌کند و مردی که در آستانه ارتکاب جنایت ایستاده، مرز «خیر» و «شر» نه‌تنها گنگ و لرزان می‌شود، بلکه انگار دیگر قابل‌تعریف نیست.

اشمیت ایمان را به چالش نمی‌کشد تا آن را انکار کند؛ بلکه نشان می‌دهد که ایمان، زمانی معنا دارد که در برابر تاریکی قرار گیرد. ترس، شک، دلهره، اضطراب، همه در دل این شب پنهان شده‌اند و لحظه به لحظه، کشیش را – و خواننده را – از تکیه‌گاه‌های قطعی‌شان جدا می‌کنند.

شخصیت‌ها، هرچند محدود، نمایندگان دو قطب بنیادین بشرند: یکی که با خداوند است، و دیگری که در تاریکی نفرت و خشونت دست‌وپا می‌زند. اما اشمیت ما را مجبور می‌کند تا بپرسیم: کدام یک واقعاً به ایمان نزدیک‌تر است؟ کسی که شرافتمندانه می‌هراسد، یا کسی که با خشونت، به حقیقتِ خودش وفادار می‌ماند؟

«دلشوره» ما را به شب‌هایی می‌برد که در آن هیچ صدایی نمی‌تواند وجدان را ساکت کند، و هیچ نوری نمی‌تواند تاریکی انسان را تمام‌قد روشن کند. در پایان، این فقط اضطراب نیست که باقی می‌ماند؛ بلکه نوعی اندوه فلسفی است از این‌که چگونه انسان، در تنهایی‌اش، حتی از ایمان هم نمی‌تواند یقین بسازد.

[Rivière Cécile · Rating 5 out of 5]

C'est beau, c'est grand et c'est trop court. L'histoire de cette homme et de sa déchéance involontaire ne peut être que magnifique quand elle est portée par une écriture aussi adéquate. D'abord on pense à un article de journal, presque froid. Puis l'écriture s'adapte au fil des pages et on est pris avec ce personnage de Charles Benesteau qui ne demande rien à personne sinon d'être seul.
Diantre, encore !
Ma chronique entière ici sur mon blog : https://akathegirlwhoreads.wordpress....

[WillemC · Rating 3 out of 5]

"Je maakt mij niet wijs dat je dit een prettige buurt vindt. Je bent er alleen gaan wonen omdat je dacht "Daar zullen ze zich aan ergeren." En jawel, we vinden het inderdaad ergerlijk."

Advocaat Charles Benesteau besluit om zijn bourgeoisleven achter zich te laten en in een volksbuurt van Parijs een anoniem en eenzaam bestaan te gaan leiden om zich volledig aan lezen en schrijven te wijden. Zonder dat hij dat wil wordt hij meegesleurd in enkele intriges binnen en rond een arm arbeidersgezin. "Het voorgevoel" (1935) is de eerste Bove die ik lees en het komt allemaal wat lauw binnen. 3.25/5

"Het kleine appartement waar hij zich met zoveel plezier had teruggetrokken, waar de eenzaamheid hem zo aangenaam was geweest, was nu een soort openbare ruimte geworden."

[Francisco van Jole]

Een man wil een nieuw leven beginnen en scheurt zich los uit zijn omgeving. Hij wil vergeten worden en schrijft tegelijkertijd al zijn herinneringen op. Geschreven door Frankrijks meest vergeten schrijver.

[- قارئة . · Rating 1 out of 5]

تبادر إلى ذهني وانا اقرأ ملخصها
انني امام شخص سيهجر زوجته واطفاله وعائلته
وسيأتي إلينا بحديث نفسه وافكاره
وسنستمتع معاً
لكن الخيبة ان شيء من هذا لم يحدث
هو هجر محيطه الى محيط أكثر بؤساً منه !

سلسلة من الأحداث البسيطة لم تكفي لتكون رواية
ولا اعتقد أيضاً انها ستكفي لتكون في الذاكرة طويلاً !

[Bart · Rating 3 out of 5]

*** 3,75 ***

[Alejandro Koppmann · Rating 4 out of 5]

Cada vez me gusta más Bove. Su mirada de la naturaleza humana es la misma de Simenon.

[Guille · Rating 4 out of 5]

Hace unos días leía un artículo en El País de Alejandro Cencerrado, «La superioridad moral de la izquierda y otros conflictos de pareja », que invito a todos ustedes a leer, en el que se planteaba lo difícil que es no sentirse culpable cuando se tiene conciencia social y lo imposible que es mantener una coherencia estricta con el ideario de izquierdas: “El activista perfecto, para ser completamente coherente, debería donar todos sus ingresos a gente más necesitada que él, vivir sin ningún tipo de lujo, y en el caso más extremo de todos, quitarse de en medio, para reducir al máximo su impacto sobre el mundo”.

“Nada hay más engañoso que las buenas intenciones, porque crean la ilusión de ser el bien mismo”

Pues ese quitarse de en medio, sin llegar al extremo del deceso, parece ser el objetivo de Charles Benesteau, el apesadumbrado protagonista de esta magnífica novela de Emmanuel Bove, otra más, cuando abandona familia, amigos, casa y trabajo para borrarse entre las gentes de un barrio humilde y gozar de su soledad. Charles, un acomodado padre de familia y prestigiosos abogado, desprecia su mundo, “gente que actuaba como si fuera a vivir eternamente, injusta, avara, dispuesta a adular a todo aquel que pudiera serle de utilidad mientras ignoraba al resto”. No obstante, un reproche de su familia, descontenta y desconcertada con su decisión, sobre lo hipócrita que era al no desprenderse de su modesta fortuna le mantiene intranquilo.

“¿Tenía derecho a rebelarse contra la maldad humana? No estaba seguro de ser mejor que los demás… Para no equivocarse, lo mejor era limitarse a hacer lo que consideraba su deber”

Siguiendo los requerimientos de su conciencia, Charles decide abandonar su soledad e involucrarse en la vida de sus vecinos ayudándoles en todo lo que pueda. Aunque no busca ni gratitud ni consideración, tampoco esperaba ser la víctima de la codicia de algunos, la envidia de otros, la mezquindad y maledicencia de casi todos… de casi todas, habría que decir (las mujeres no gozan de una gran popularidad en las novelas de Bove).

“Debería haber sospechado que esa gente humilde con la que ahora convivía no era muy diferente de aquellos que había dejado atrás”

Bove echa así por tierra, de la mano de su resignado personaje, otra idea quizás también más común entre la gente de izquierdas: la de que aquellos más desfavorecidos son más propensos a la solidaridad, de que aquellos que más han sufrido se volcarán más en socorrer la desgracia ajena, de que la condición humana va por barrios. Nada más lejos de la realidad tal y como podemos ver actualmente en las noticias que inundan las portadas de periódicos e informativos todos los días.

[Mieke Clymans · Rating 3 out of 5]

Een gevoelige roman over een gevoelig personage. Hij lijkt zich niks aan te trekken van de mensen, van zijn omgeving, maar is er oh zo mee begaan. Het personage Charles is een advocaat die zijn rijkelijk leven en zijn gezin de rug toekeert en alleen op een kamer leeft. Het speelt zich af in Parijs, 1931.

[Oliver · Rating 4 out of 5]

Otra novela de Bove que confirma que es un gran escritor. Presentimiento narra la historia de un hombre sencillo que intentan vivir a su manera alejado de su familia, de su amigos y conocidos.

Puntuación 4.5

[Vincent Hernot · Rating 4 out of 5]

I'd hear of him but had never read him. Shock. Awe.
150 pages that remain. Bleak, rather, but also, well, there's something else at play here, call it the human condition or whatever, strange narrative, strange narrator, where is life, what is life for...impressive.

[Rita · Rating 3 out of 5]

Een beetje gedateerd. Is ook al geschreven in 1935. Daarom net geen vier sterren. Maar toch met plezier gelezen.

[Fransien Vandeweghe · Rating 4 out of 5]

4,5 *

[Bram Can · Rating 4 out of 5]

Aan een rotvaart de dieperik in.

[Doyle · Rating 5 out of 5]

Le plus kafkaïen des écrivains français que j'ai lus jusqu'ici.

Je n'ai pas forcément la même analyse que Marie Darrieussecq dans sa préface, qui renvoie bourgeois et prolos de ce court roman, odieux, dos à dos, et en fait un ouvrage au final plus cynique qu'il n'est : les personnages de la jeune Juliette mutique et sa mère maltraitée étaient au contraire très touchants.

[Sierra 🌸 · Rating 3 out of 5]

I read this book in French. I enjoyed reading it, because it was pretty easy to understand and that made me feel really smart, because I was reading it in a foreign language. Sometimes I feel like I don't really know French that well like when I'm watching a French movie or people are just talking way too fast for me to understand. Then there are times, like with this book, that just really make me feel like I haven't wasted my time just half-learning a new language. So I did enjoy reading this book, because it made me feel smart, but the actual story on the other hand...was not very good. It was a little bit too short of anything of significance to really happen in this story. It felt like there wasn't really a point to anything that happened in this story. It was just a chain of random events linked together in book form. Maybe after we discuss the end of this book in class, I'll be able to see some greater meaning to it, but as of right now, I'm just left with the feeling of 'What on earth was the point of this book?' Why would the author have taken the time to write this story? There must be some deeper meaning here somewhere, but I just cannot for the life of me find it.

[Francesca · Rating 4 out of 5]

"Un romanzo che, raccontando le insolite vicende parigine dell’avvocato Benesteau in appena 137 pagine, affronta ancora una volta il tipico tema della fuga dalla società. [...] Bove parla piano ma colpisce forte, lentamente e in fondo, attraverso un periodare paratattico e privo di abbellimenti".

Continua a leggere: articolo completo

[Casper Veen · Rating 4 out of 5]

Erg interessant boek van een vergeten Franse romancier. Terecht vaak vergeleken met Dostojevski. Deze roman heeft ook de knappe combinatie van intellectuele en esthetische kwaliteiten waarin de Russische meester zo uitblinkt. Mooie schets van een karakter dat tracht te ontsnappen aan een maatschappelijk milieu dat weigert hem dit te gunnen.

[Diederik Verstraete · Rating 5 out of 5]

Buitengewoon intrigerend boek van een meesterlijke schrijver, die het verdient om in één adem met de allergrootsten uit de Franse literatuur genoemd te worden. Een boek dat nog lang zal nazinderen door zijn ongrijpbaarheid en dat doet nadenken.

[Nikki · Rating 5 out of 5]

Jawadde.

[Jan Moens · Rating 5 out of 5]

9/10

[Mackie · Rating 3 out of 5]

Pareltje!