What do you think?
Rate this book
W.
In this internationally acclaimed novel, Steve Sem-Sandberg brilliantly refracts the story of Georg Büchner’s groundbreaking play Woyzeck through a new lens.
W. , the astonishing novel by August Prize–winning author Steve Sem-Sandberg, is a literary reimagining of one of modern literature’s touchstone texts, the play Woyzeck . Considered the first modern drama, Woyzeck tells the story of a loyal soldier and survivor of the Napoleonic Wars who, in a fit of jealous rage, kills the woman he loves. In 1836 this true story inspired Georg Büchner to write the play, unfinished at his death at just 23 years old.
W. grippingly recounts the lovers’ relationship, the murder case, and the soldier’s execution. The story unfolds as the soldier W. struggles to recount the events of his life. He grasps at understanding and experiences feelings of time and timelessness. He finds patterns and repetitions, but these are of no interest to those determining his fate.
Sem-Sandberg searched court archives to bring new light to this story, and he masterfully sustains a rich period atmosphere through poetic and controlled prose, down to the choice of pronouns as the soldier is held at a cold distance in court proceedings when addressed with the formal, capitalized “You.”
Against a landscape devastated by inhumanity and greed that yet manages to sustain hope, Steve Sem-Sandberg’s W. tells a ruthless, moving, and utterly relevant story as the soldier W. desperately and humanly fights to make something of the life given to him.
“Cogent and affecting . . . In Mr. Sem-Sandberg’s fine novel, the tragedy is real but much more specific and conditional. It gives us, the readers, just enough of a loophole to evade its reckonings.” — Wall Street Journal
W. , the astonishing novel by August Prize–winning author Steve Sem-Sandberg, is a literary reimagining of one of modern literature’s touchstone texts, the play Woyzeck . Considered the first modern drama, Woyzeck tells the story of a loyal soldier and survivor of the Napoleonic Wars who, in a fit of jealous rage, kills the woman he loves. In 1836 this true story inspired Georg Büchner to write the play, unfinished at his death at just 23 years old.
W. grippingly recounts the lovers’ relationship, the murder case, and the soldier’s execution. The story unfolds as the soldier W. struggles to recount the events of his life. He grasps at understanding and experiences feelings of time and timelessness. He finds patterns and repetitions, but these are of no interest to those determining his fate.
Sem-Sandberg searched court archives to bring new light to this story, and he masterfully sustains a rich period atmosphere through poetic and controlled prose, down to the choice of pronouns as the soldier is held at a cold distance in court proceedings when addressed with the formal, capitalized “You.”
Against a landscape devastated by inhumanity and greed that yet manages to sustain hope, Steve Sem-Sandberg’s W. tells a ruthless, moving, and utterly relevant story as the soldier W. desperately and humanly fights to make something of the life given to him.
“Cogent and affecting . . . In Mr. Sem-Sandberg’s fine novel, the tragedy is real but much more specific and conditional. It gives us, the readers, just enough of a loophole to evade its reckonings.” — Wall Street Journal
384 pages, Hardcover
First published September 19, 2019
25 people are currently reading
3305 people want to read
About the author
Steve Sem-Sandberg
44 books62 followersSteve Sem-Sandberg is a Swedish journalist, novelist, non-fiction writer and translator. He is the author of
The Emperor of Lies
. Sem-Sandberg divides his time between Vienna and Stockholm.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
September 18, 2021
Woyzeck kennt man vielleicht schon aus der Schule oder vom Theater. Dieses Buch rollt den Charakter Woyzeck nochmal neu aus, analysiert genau und präzise seinen Charakter bis zum bitteren Schluss. Die Art und Weise wie er porträtiert wurde, fand ich spannend und unterhaltsam erzählt. Für mein Geschmack war das Porträt von Woyzeck vielleicht etwas zu lang, aber trotzdem hat es Spaß gemacht das Buch zu lesen! Insbesondere für Leser zu empfehlen, die ein grundlegendes und detailliertes Porträt von kuriosen Charakteren mögen.
** Dieses Buch wurde mir über NetGalley als E-Book zur Verfügung gestellt **
** Dieses Buch wurde mir über NetGalley als E-Book zur Verfügung gestellt **
May 4, 2022
De naam van het hoofdpersonage in deze roman, Johann Woyzeck, doet bij sommigen wellicht een belletje rinkelen. Over deze historische figuur die in 1821 in Leipzig werd onthoofd na de moord op zijn grote liefde Johanna Woost, schreef Büchner zijn beroemde toneelstuk. Ook de Zweedse schrijver Steve Sem – Sandberg gebruikt dit waargebeurde verhaal in deze roman.
Als het boek begint zit Johan Woyzeck in een cel waar men hem heeft opgesloten want ‘mevrouw Woost, Johanna, is dood, de vrouw van wie hij zielsveel houdt, is dood en dat heeft hij gedaan en nu is ze dood.’ Het is aan hofraad Clarus om onderzoek te doen naar de toerekeningsvatbaarheid van Woyzeck. Het is de tijd dat het Verlichtingsdenken gangbaar werd en wetenschap en onderzoek naar de mens opgang maakt. Het is Clarus dan ook meer te doen om het onderzoek van Woyzeck en zijn mentale gezondheid te kunnen gebruiken voor zijn verhandelingen dan dat hij geïnteresseerd is in de mens Woyzeck.
Johann is niet echt onder een gelukkig gesternte geboren. Hij verliest al heel vroeg zijn moeder en wat later zijn vader waardoor hij als puber in de leer gaat bij een pruikenmaker. Onderaan de maatschappelijke ladder heeft hij weinig keus dan te nemen wat het leven hem geeft. Komt daar zijn onverwachte woede vandaan? Wanneer hij betrapt wordt op het begluren van de badende stiefdochter Johanna begint daar wat hem de rest van zijn leven tot mikpunt van spot zal maken. ‘Het rondsluipen. Het begluren van mensen en dingen van grote afstand. De behoefte om zich te verstoppen. Maar ook de kastdromen: hij wilde wel dat de wereld een kast was, en dat hijzelf de vorm mocht bepalen van alles wat er in was.’ Wanneer het dragen van pruiken uit de mode raakt verliest hij ook zijn baan en hij komt ten langen leste als staljongen terecht op een landgoed waar hij verliefd wordt op Louise, één van de meiden.
Het is moeilijk voor Johann Woyzeck om een overzicht te krijgen over wat er in de wereld gaande is. In zijn hoofd maakt hij een wereld voor zichzelf maar eens buiten zijn gewone bestaan is hij alle houvast kwijt: ‘Soms denkt hij dat zijn hele leven te beschouwen is als een gevolg van tekens. Mensen om hem heen of gebeurtenissen die hij meemaakt worden pas werkelijkheid wanneer hij in staat is ze een plaats te geven in een samenhang die hij werkelijk overziet. Als ze zich ook maar een klein stukje verplaatsen tot buiten de omtrekken van zijn eigen denken, begrijpt hij ze niet.’ Hij behoort tot het soort mensen dat door het lot in een vijandige omgeving wordt neergezet. Hij heeft geen thuishaven en geen dak boven het hoofd. Alles wat hij onderneemt om een betere positie te verwerven, mislukt.
Zijn naïeve karakter maakt Woyzeck een gemakkelijk slachtoffer. Zowel van zijn officieren in zijn tijd als soldaat als van de vrouwen waarvoor hij liefde voelt. Marie, een hoer die meetrekt met de legertros en zwanger is van een ander verleidt hem tot ze hem niet meer nodig heeft voor haar ongeboren kind. Met Johanna, die hij na zijn ontslag uit het leger terug tegen komt heeft hij nog een dramatischer relatie. Ze begint met hem een spel van aantrekken en afstoten tot hij haar in een vlaag van woede en jaloezie neersteekt.
Het verhaal van deze psychisch labiele man, geplaagd door hallucinaties en stemmen, is een aanklacht tegen de armoede die vele jonge mannen het leger in drijft. De eenzame Woyzeck komt uiteindelijk ook in het leger terecht en vecht er aan een hongerloon in de talloze oorlogen die in de 19de eeuw Europa teisterden. Veel is er ondertussen blijkbaar niet veranderd want ook vandaag horen we nog dat in Oekraïne het vooral Russische soldaten uit de armste, afgelegen dorpen aan de grens met Mongolië zijn die sneuvelen in deze onzinnige oorlog (bestaat er trouwens een zinnige oorlog?). Woyzeck komt getraumatiseerd uit de veldslagen met op zijn netvlies de wreedheden gebrand die hij onderweg heeft gezien. Niet alleen de armoede maar ook de sociale ongelijkheid houdt mensen als Woyzeck, die eigenlijk nergens bij horen en altijd overal buiten staan, op de onderste trede van de sociale ladder. Zowel de dokter, de landeigenaars, de officieren en tijdens zijn gevangenschap de hofraad en zelfs de cipiers beschouwen zichzelf als veel belangrijker als Woyzeck. Een belangrijkheid die ze ontlenen aan hun hogere sociale rang of status.
Geweld zit in vele vormen in deze roman. Fysieke wreedheden maar ook veel subtielere die veel moeilijker te onderscheiden zijn. Woyzeck geraakt steeds dieper in de uitzichtloosheid van zijn bestaan, het is alsof hij en vele anderen zoals hij ‘hun lot niet meer ontvluchten maar zich ernaartoe slepen, berustend nu, en zonder haast.’ Niet alleen de mensen en de gebeurtenissen maar ook de natuur is wreed en gewelddadig. De vreselijke Russische winters, de eindeloze honger, de kou en de ontbering tijdens de barre veldtochten, ze zijn allemaal van een ontzettende wreedheid.
Het is vreemd om als lezer het hoofdpersonage zowel als slachtoffer en als dader te zien. Uiteraard is hij een moordenaar die zijn minnares heeft doodgestoken maar is hij ook niet een slachtoffer? De omstandigheden waarin hij zich staande moet houden, de vernederingen die hij ondergaat hetzij van meerderen of van geliefden, zijn dat niet allemaal omstandigheden die er uiteindelijk toe leiden dat hij psychisch ten onder gaat en daar dan ook fysiek gaat naar handelen. De vraag stelt zich of er een ander leven mogelijk was terwijl elke beslissing die hij neemt zijn leven een andere wending geeft. W. moet niet alleen zijn onverwerkte trauma’s en nachtmerries overwinnen, hij moet vooral het leven zelf zien te verslaan.
Meer nog dan een historische of een oorlogsroman is dit boek wat mij betreft een sociale roman die de vraag opwerpt in hoeverre de maatschappij mee schuldig is aan de moord op Johanna. Is Johann Woyzeck door zijn sociale omstandigheden naar een punt gebracht waarop hij werkelijk gek werd en slechts in daad een moordenaar is maar niet in wezen? Een roman over de wonden die in iemand zijn innerlijk worden geslagen en daar enkel een doodsheid achterlaten. “W.” is een schitterende roman die peilt naar de diepten van een weerloos mens en daardoor vele lezers verdient. Het is alleszins een prikkel om eerdere boeken van deze Zweedse auteur op de leeslijst te zetten.
Als het boek begint zit Johan Woyzeck in een cel waar men hem heeft opgesloten want ‘mevrouw Woost, Johanna, is dood, de vrouw van wie hij zielsveel houdt, is dood en dat heeft hij gedaan en nu is ze dood.’ Het is aan hofraad Clarus om onderzoek te doen naar de toerekeningsvatbaarheid van Woyzeck. Het is de tijd dat het Verlichtingsdenken gangbaar werd en wetenschap en onderzoek naar de mens opgang maakt. Het is Clarus dan ook meer te doen om het onderzoek van Woyzeck en zijn mentale gezondheid te kunnen gebruiken voor zijn verhandelingen dan dat hij geïnteresseerd is in de mens Woyzeck.
Johann is niet echt onder een gelukkig gesternte geboren. Hij verliest al heel vroeg zijn moeder en wat later zijn vader waardoor hij als puber in de leer gaat bij een pruikenmaker. Onderaan de maatschappelijke ladder heeft hij weinig keus dan te nemen wat het leven hem geeft. Komt daar zijn onverwachte woede vandaan? Wanneer hij betrapt wordt op het begluren van de badende stiefdochter Johanna begint daar wat hem de rest van zijn leven tot mikpunt van spot zal maken. ‘Het rondsluipen. Het begluren van mensen en dingen van grote afstand. De behoefte om zich te verstoppen. Maar ook de kastdromen: hij wilde wel dat de wereld een kast was, en dat hijzelf de vorm mocht bepalen van alles wat er in was.’ Wanneer het dragen van pruiken uit de mode raakt verliest hij ook zijn baan en hij komt ten langen leste als staljongen terecht op een landgoed waar hij verliefd wordt op Louise, één van de meiden.
Het is moeilijk voor Johann Woyzeck om een overzicht te krijgen over wat er in de wereld gaande is. In zijn hoofd maakt hij een wereld voor zichzelf maar eens buiten zijn gewone bestaan is hij alle houvast kwijt: ‘Soms denkt hij dat zijn hele leven te beschouwen is als een gevolg van tekens. Mensen om hem heen of gebeurtenissen die hij meemaakt worden pas werkelijkheid wanneer hij in staat is ze een plaats te geven in een samenhang die hij werkelijk overziet. Als ze zich ook maar een klein stukje verplaatsen tot buiten de omtrekken van zijn eigen denken, begrijpt hij ze niet.’ Hij behoort tot het soort mensen dat door het lot in een vijandige omgeving wordt neergezet. Hij heeft geen thuishaven en geen dak boven het hoofd. Alles wat hij onderneemt om een betere positie te verwerven, mislukt.
Zijn naïeve karakter maakt Woyzeck een gemakkelijk slachtoffer. Zowel van zijn officieren in zijn tijd als soldaat als van de vrouwen waarvoor hij liefde voelt. Marie, een hoer die meetrekt met de legertros en zwanger is van een ander verleidt hem tot ze hem niet meer nodig heeft voor haar ongeboren kind. Met Johanna, die hij na zijn ontslag uit het leger terug tegen komt heeft hij nog een dramatischer relatie. Ze begint met hem een spel van aantrekken en afstoten tot hij haar in een vlaag van woede en jaloezie neersteekt.
Het verhaal van deze psychisch labiele man, geplaagd door hallucinaties en stemmen, is een aanklacht tegen de armoede die vele jonge mannen het leger in drijft. De eenzame Woyzeck komt uiteindelijk ook in het leger terecht en vecht er aan een hongerloon in de talloze oorlogen die in de 19de eeuw Europa teisterden. Veel is er ondertussen blijkbaar niet veranderd want ook vandaag horen we nog dat in Oekraïne het vooral Russische soldaten uit de armste, afgelegen dorpen aan de grens met Mongolië zijn die sneuvelen in deze onzinnige oorlog (bestaat er trouwens een zinnige oorlog?). Woyzeck komt getraumatiseerd uit de veldslagen met op zijn netvlies de wreedheden gebrand die hij onderweg heeft gezien. Niet alleen de armoede maar ook de sociale ongelijkheid houdt mensen als Woyzeck, die eigenlijk nergens bij horen en altijd overal buiten staan, op de onderste trede van de sociale ladder. Zowel de dokter, de landeigenaars, de officieren en tijdens zijn gevangenschap de hofraad en zelfs de cipiers beschouwen zichzelf als veel belangrijker als Woyzeck. Een belangrijkheid die ze ontlenen aan hun hogere sociale rang of status.
Geweld zit in vele vormen in deze roman. Fysieke wreedheden maar ook veel subtielere die veel moeilijker te onderscheiden zijn. Woyzeck geraakt steeds dieper in de uitzichtloosheid van zijn bestaan, het is alsof hij en vele anderen zoals hij ‘hun lot niet meer ontvluchten maar zich ernaartoe slepen, berustend nu, en zonder haast.’ Niet alleen de mensen en de gebeurtenissen maar ook de natuur is wreed en gewelddadig. De vreselijke Russische winters, de eindeloze honger, de kou en de ontbering tijdens de barre veldtochten, ze zijn allemaal van een ontzettende wreedheid.
Het is vreemd om als lezer het hoofdpersonage zowel als slachtoffer en als dader te zien. Uiteraard is hij een moordenaar die zijn minnares heeft doodgestoken maar is hij ook niet een slachtoffer? De omstandigheden waarin hij zich staande moet houden, de vernederingen die hij ondergaat hetzij van meerderen of van geliefden, zijn dat niet allemaal omstandigheden die er uiteindelijk toe leiden dat hij psychisch ten onder gaat en daar dan ook fysiek gaat naar handelen. De vraag stelt zich of er een ander leven mogelijk was terwijl elke beslissing die hij neemt zijn leven een andere wending geeft. W. moet niet alleen zijn onverwerkte trauma’s en nachtmerries overwinnen, hij moet vooral het leven zelf zien te verslaan.
Meer nog dan een historische of een oorlogsroman is dit boek wat mij betreft een sociale roman die de vraag opwerpt in hoeverre de maatschappij mee schuldig is aan de moord op Johanna. Is Johann Woyzeck door zijn sociale omstandigheden naar een punt gebracht waarop hij werkelijk gek werd en slechts in daad een moordenaar is maar niet in wezen? Een roman over de wonden die in iemand zijn innerlijk worden geslagen en daar enkel een doodsheid achterlaten. “W.” is een schitterende roman die peilt naar de diepten van een weerloos mens en daardoor vele lezers verdient. Het is alleszins een prikkel om eerdere boeken van deze Zweedse auteur op de leeslijst te zetten.
November 10, 2025
Georg Büchner hat sich für sein Fragment gebliebenes Drama "Woyzeck" von drei realen Mordfällen inspirieren lassen. Der wohl bekannteste fand am 2. Juni 1821 in Leipzig statt, als der Tagelöhner und Fußsoldat Johann Christian Woyzeck mit einer abgebrochenen Degenklinge die Chirurgenwitwe Johanna Christiane Woost erstach. Büchner hat nicht nur den Namen ebenjenes Woyzeck als Titel seines Stücks übernommen, sondern auch wesentliche Teile von dessen Lebensgeschichte darin verarbeitet. Der Mord zog seinerzeit einen spektakulären, mehr als drei Jahre dauernden Prozess nach sich. Zwei Gutachten, beide erstellt vom Medizinprofessor Johann Christian Clarus, erklärten den Angeklagten bei Tatbegehung für voll Zurechnungsfähigkeit. Obwohl es Hinweise auf eine psychische Erkrankung gab, vermutlich handelte es sich um Schizophrenie. So soll eine innere Stimme Woyzeck die Tat mit den Worten befohlen haben: "Stich, stich die Woostin tot. Stich sie tot, tot!". Das Gericht sprach ihn daraufhin schuldig und verurteilte ihn zum Tode. Nachdem ein Gnadengesuch vom sächsischen König Friedrich August I. abgelehnt wurde, folgte am 27. August 1824 die öffentliche Hinrichtung auf dem Marktplatz in Leipzig.
Soweit der historische Hintergrund und die Folgen der Tat, die in der Dramenfassung gar nicht vorkommen. Denn das Stück endet, in allen vorliegenden Varianten, noch vor der Festnahme Woyzecks. Der Roman von Steve Sem-Sandberg fängt genau an dieser Stelle an. Er füllt in gewisser Weise die von Büchner hinterlassenen Leerstellen im Leben der weltbekannten Figur Woyzeck. Das geschieht in einem Stilmix aus erzählerischen Passagen, Auszügen aus echten Protokollen und den bereits erwähnten Gutachten. Die Darstellung bewegt sich im Spannungsfeld zwischen Eigen- und Fremdwahrnehmung des Angeklagten. Es entsteht das Bild eines Menschen, der in einen andauernden Kampf gegen innere und äußere Widerstände verstrickt ist und nirgendwo Halt zu finden vermag. Besonders eindrucksvoll sind die Beschreibungen von Woyzecks Kriegserlebnissen geraten. Für mich das Beste am ganzen Buch. Wie er als einfacher Fußsoldat nach etlichen Wirrungen schließlich im Tross der napoleonischen Armee Richtung Russland zieht. Ein höllische Tortur, die ihn schwer traumatisiert, sowie seine bereits vorhandene Krankheit noch verschlimmert hat.
Im Gegensatz zum Drama, ermöglicht es die literarische Gattung des Romans erzählerisch in die Breite zu gehen. Bei Büchner ist es allein die Sprache, die den Stoff trägt. Alles ist auf den Höhepunkt zugespitzt, die Handlung bleibt auf das Wesentliche reduziert. Woyzecks Rastlosigkeit, Gehetztsein und Wahnvorstellungen werden mit einer Dringlichkeit vermittelt, die Sem-Sandberg in seiner Bearbeitung nicht gleichwertig erzeugen kann. So geht die Ausführlichkeit das eine oder andere Mal zu Lasten der Spannung. Weniger störend ist der Umstand, dass trotz zahlreicher Anhaltspunkte keine hinreichende Erklärung für den Mord gegeben wird. Der echte Woyzeck wäre nach heutigen Maßstäben Opfer eines Justizirrtums, was ihn aber eigentlich zu der Tat getrieben hat, bleibt am Ende im Dunkeln. 3 1/2 Sterne für einen soliden historischen Roman
Soweit der historische Hintergrund und die Folgen der Tat, die in der Dramenfassung gar nicht vorkommen. Denn das Stück endet, in allen vorliegenden Varianten, noch vor der Festnahme Woyzecks. Der Roman von Steve Sem-Sandberg fängt genau an dieser Stelle an. Er füllt in gewisser Weise die von Büchner hinterlassenen Leerstellen im Leben der weltbekannten Figur Woyzeck. Das geschieht in einem Stilmix aus erzählerischen Passagen, Auszügen aus echten Protokollen und den bereits erwähnten Gutachten. Die Darstellung bewegt sich im Spannungsfeld zwischen Eigen- und Fremdwahrnehmung des Angeklagten. Es entsteht das Bild eines Menschen, der in einen andauernden Kampf gegen innere und äußere Widerstände verstrickt ist und nirgendwo Halt zu finden vermag. Besonders eindrucksvoll sind die Beschreibungen von Woyzecks Kriegserlebnissen geraten. Für mich das Beste am ganzen Buch. Wie er als einfacher Fußsoldat nach etlichen Wirrungen schließlich im Tross der napoleonischen Armee Richtung Russland zieht. Ein höllische Tortur, die ihn schwer traumatisiert, sowie seine bereits vorhandene Krankheit noch verschlimmert hat.
Im Gegensatz zum Drama, ermöglicht es die literarische Gattung des Romans erzählerisch in die Breite zu gehen. Bei Büchner ist es allein die Sprache, die den Stoff trägt. Alles ist auf den Höhepunkt zugespitzt, die Handlung bleibt auf das Wesentliche reduziert. Woyzecks Rastlosigkeit, Gehetztsein und Wahnvorstellungen werden mit einer Dringlichkeit vermittelt, die Sem-Sandberg in seiner Bearbeitung nicht gleichwertig erzeugen kann. So geht die Ausführlichkeit das eine oder andere Mal zu Lasten der Spannung. Weniger störend ist der Umstand, dass trotz zahlreicher Anhaltspunkte keine hinreichende Erklärung für den Mord gegeben wird. Der echte Woyzeck wäre nach heutigen Maßstäben Opfer eines Justizirrtums, was ihn aber eigentlich zu der Tat getrieben hat, bleibt am Ende im Dunkeln. 3 1/2 Sterne für einen soliden historischen Roman
March 5, 2020
Boken är en 4a vad gäller språk och idé. Tankeväckande kring individens ansvar. Men den var verkligen inte en härlig läsupplevelse utan bitvis alldeles för utdragen och tråkig eller hemsk. Så läsupplevelsen får definitivt inte mer än en 3a.
October 18, 2023
I definitely wanted to read this work of literature because lately I have had to put down too many books before the end. However, I had to stop reading after the two hundredth page, the story was almost completely uninteresting to me, the main character and almost all the characters were repulsive and even irritated me. I can feel the literary value of the book, others must like it, but I like literature that draws me into the story, makes me a part of it.
July 31, 2024
Interesting writing (and a good translation) but I felt absolutely no connection to the characters nor the book itself. It was a bit of a Hardy/1917 combo and it didn’t play out well at all. Rather jumpy and I don’t know if this is because I’ve never heard let alone read the play but it just seemed oddly rushed yet simultaneously dragging on for far too long. Nothing else to say really except meh.
July 5, 2022
The condemned murderer Woyzeck tells a councilor his life story, a picaresque journey of shames, horrors, imprisonment and wartime atrocities, in this reimagining of Georg Buchner's play. Sem-Sandberg uses dark, poetic images of puzzle-box worlds and hidden horrors, skulls beneath the skin and, of course, knives, sex, and death - it's all evocative and awful (and very well-translated), and it makes the very, very rare moments of lightness stand out - there's a terrific definition of love near the end of the book. His Woyzeck isn't a man who is ground up by a cruel society until he snaps - he's a man who's constantly involved in sexual shames and war crimes, either as an active participant, a passive participant, or a victim, and it's all powerful, sad, and unpleasant.
But it's hard not to read Sem-Sandberg's novel against Buchner's play, and that's where I'm not sure how successful this book is. There are some major changes to the story that left me wondering; the device of Woyzeck telling his life story to someone investigating his "psyche" isn't just vaguely ahistorical, it's inherently humanizing - he's no longer a thing, treated as less than human, but rather someone who gets to talk about himself (over a period of years!) to an interested listener; and considering how early in his life he hears voices and has dark imaginings, this is less the story of a simple man driven mad by an uncaring world and more a story of someone who was unwell from the start. And if Buchner's play can credibly be called misogynistic (a frustrated man murders the woman who rejects him, and all of our sympathy is expected to go his way - it's the original incel tragedy), this novel doesn't do anything to change that - every adult woman who isn't immediately victimized is grasping and monstrous. Even one of the pull quotes chosen for the back cover praises the book for it's tension "rather than the attempts to find more profound motives," and if that's the case I'm not really sure what's to be gained from adapting a literary classic in the first place.
I won an ARC of W through a Goodreads giveaway.
But it's hard not to read Sem-Sandberg's novel against Buchner's play, and that's where I'm not sure how successful this book is. There are some major changes to the story that left me wondering; the device of Woyzeck telling his life story to someone investigating his "psyche" isn't just vaguely ahistorical, it's inherently humanizing - he's no longer a thing, treated as less than human, but rather someone who gets to talk about himself (over a period of years!) to an interested listener; and considering how early in his life he hears voices and has dark imaginings, this is less the story of a simple man driven mad by an uncaring world and more a story of someone who was unwell from the start. And if Buchner's play can credibly be called misogynistic (a frustrated man murders the woman who rejects him, and all of our sympathy is expected to go his way - it's the original incel tragedy), this novel doesn't do anything to change that - every adult woman who isn't immediately victimized is grasping and monstrous. Even one of the pull quotes chosen for the back cover praises the book for it's tension "rather than the attempts to find more profound motives," and if that's the case I'm not really sure what's to be gained from adapting a literary classic in the first place.
I won an ARC of W through a Goodreads giveaway.
March 19, 2020
Förstod faktiskt inte grejen med den här boken, köper att den är bra skriven men ser inte så mycket mer
November 4, 2019
Fantastisk!
December 10, 2019
Tung men läsvärd!
January 15, 2020
Gåtan Woyzeck löst! Makalöst bra bok!
December 28, 2020
“Ir čia jį vėlei apninka tai, dėl ko kiti iš jo visą gyvenimą tyčiosis. Slapukavimas pašaliais. Žmonių ir reiškinių stebėjimas iš tolo. Troškimas pasislėpti.”
May 7, 2024
Gebaseerd op het toneelstuk Woyzeck van George Büchner, vertelt Sem-Sandberg het trieste levensverhaal van Johann Woyzeck, een historische figuur. Deze naïeve, ietwat dommige man doodt in een jaloerse bui zijn ontrouwe vriendin. Is hij toerekeningsvatbaar of niet? Wat deed de armoede, vernederingen en vooral de oorlogen die hij als voetsoldaat meemaakte met zijn geest? Wat het mooie aan het boek is, is dat je ook een stuk Europese geschiedenis meepakt (de coalitie-oorlogen tegen Napoleon en de smadelijke terugtrekking van het Franse leger uit Rusland). Er is geen genade voor W. Hij wordt openbaar onthoofd in Leipzig. PTS was toen nog onbekend. Het zindert na, dit boek.
April 6, 2022
In Steve Sem-Sandbergs nieuwste roman W. komen we een bekend figuur tegen: Woyzeck. Deze Duitse voetsoldaat, die werkelijk geleefd heeft in de eerste helft van de negentiende eeuw, is een beroemd figuur geworden door het toneelstuk dat Georg Büchner over hem schreef in 1837. In W. doet Sem-Sandberg misschien wel de uitgebreidste poging tot nu toe om het karakter van deze loner te doorgronden, die op een dag ‘zomaar’ zijn grote liefde met een groot aantal messteken om het leven bracht:
https://www.tzum.info/2022/04/recensi...
https://www.tzum.info/2022/04/recensi...
September 10, 2022
W. Is not my usual genre to read but I read most of it. I found it hard to read and actually a little boring.
July 7, 2023
molt avorrit
November 10, 2022
Steve Sem-Sandberg baseerde de roman W., vertaald door Geri de Boer, op het waargebeurde verhaal van Johann Christian Woyzeck. De naam doet misschien geen belletje rinkelen, maar de Zweedse auteur is niet de eerste die zich liet inspireren door deze negentiende-eeuwse voetsoldaat. Georg Büchner ging hem in 1837 voor met het toneelstuk Woyzeck, dat inmiddels een Duitse theaterklassieker is. Ondanks deze illustere voorganger voegt deze roman een extra dimensie toe en dat heeft alles te maken met de slimme opbouw en bij vlagen fabelachtige schrijfstijl van W..
Net als het toneelstuk volgt Sem-Sandberg trouw de feiten die over zijn hoofdpersoon bekend zijn. Een soldaat komt terug uit de Napoleontische oorlogen, wordt verliefd op een vrouw die speelt met zijn gevoelens, ziet haar met een andere man waarna hij haar vermoord. De grote vraag die tijdens deze roman wordt onderzocht is niet of Woyzeck daadwerkelijk de dader is, maar of hij de moord bij zijn volle bewustzijn heeft gepleegd. Het knappe is dat er in het boek geen waardeoordeel over de daad wordt geveld, maar dat de lezer zelf kan beslissen of de hoofdpersoon toerekeningsvatbaar is.
De schrijfwijze helpt hierbij, want Sem-Sandberg geeft af en toe een inkijkje in de meanderende gedachtestroom van Woyzeck, waardoor je hem al snel goed leert kennen. Dit begint al op de eerste pagina’s wanneer de veroordeelde tijdens een verhoor in de gevangenis zelf de gebeurtenissen van die bewuste avond op een rijtje zet. Flashbacks naar zijn geliefde, zijn eigen gevoelsleven en omschrijvingen van de politieagenten die daadwerkelijk voor hem zitten, lopen naadloos in elkaar over. ‘Het is alsof hij ergens tussen slapen en waken zweeft, zijn lichaam verdoofd als in een diepe slaap, maar toch is hij zo helder en schoon in zijn hoofd dat alles tot hem doordringt met de volle kracht van de gewaarwording; en soms denkt hij wel dat deze toestand de enige werkelijke is.’
De keus voor deze schrijfwijze helpt mee in het voelen van betrokkenheid bij het hoofdpersonage en de nieuwsgierigheid naar de uitkomst van de moordzaak. Ook de opbouw van het boek in zes delen helpt bij de interesse voor zijn levensloop. Het tempo en het belang van de gebeurtenissen is niet altijd in balans. In elk lang hoofdstuk kom je meer te weten over een bepaalde levensfase van Woyzeck, waarbij vooral zijn belevenissen in de Napoleontische oorlogen iets te veel zijn uitgesponnen. Hoewel er een duidelijk statement wordt gemaakt over de erbarmelijke omstandigheden waarin de oorlogen werden gevoerd en wat dit met de veroordeelde doet, haalt het de vaart uit het verhaal. De roman is al te veelomvattend om ook nog de politieke beslommeringen van de negentiende eeuw erbij te betrekken.
Wat wel uit elk deel blijkt, is dat Woyzeck vaak op de vlucht slaat als hij weer eens in de problemen raakt door de liefde voor een vrouw. Veel van de gebeurtenissen in zijn leven lijken hem simpelweg te overkomen, waardoor hij niet voor zichzelf opkomt, maar kiest voor een vlucht. Of zoals de alwetende verteller zijn karakter krachtig samenvat: ‘mensen om hem heen of gebeurtenissen die hij meemaakt worden voor hem pas werkelijkheid wanneer hij in staat is ze een plaats te geven in een samenhang die hij zelf overziet. Als ze zich ook maar een klein stukje verplaatsen tot buiten de omtrekken van zijn eigen denken, begrijpt hij ze niet.’
Het moeilijk kunnen plaatsen van de reacties van andere mensen, maar ook de gebeurtenissen die hem lijken te overkomen, maken deze roman tot een uiterst vermakelijke whydunnit. De treffende schrijfstijl helpt om tot de kern van de moordzaak te komen, maar zorgt er vooral voor dat de innemende hoofdpersoon al snel een plaatsje in je hart krijgt. Als je je aan het einde van een boek kunt verplaatsen in de motieven van een moordenaar, weet je zeker dat je een beklemmende roman hebt gelezen.
Net als het toneelstuk volgt Sem-Sandberg trouw de feiten die over zijn hoofdpersoon bekend zijn. Een soldaat komt terug uit de Napoleontische oorlogen, wordt verliefd op een vrouw die speelt met zijn gevoelens, ziet haar met een andere man waarna hij haar vermoord. De grote vraag die tijdens deze roman wordt onderzocht is niet of Woyzeck daadwerkelijk de dader is, maar of hij de moord bij zijn volle bewustzijn heeft gepleegd. Het knappe is dat er in het boek geen waardeoordeel over de daad wordt geveld, maar dat de lezer zelf kan beslissen of de hoofdpersoon toerekeningsvatbaar is.
De schrijfwijze helpt hierbij, want Sem-Sandberg geeft af en toe een inkijkje in de meanderende gedachtestroom van Woyzeck, waardoor je hem al snel goed leert kennen. Dit begint al op de eerste pagina’s wanneer de veroordeelde tijdens een verhoor in de gevangenis zelf de gebeurtenissen van die bewuste avond op een rijtje zet. Flashbacks naar zijn geliefde, zijn eigen gevoelsleven en omschrijvingen van de politieagenten die daadwerkelijk voor hem zitten, lopen naadloos in elkaar over. ‘Het is alsof hij ergens tussen slapen en waken zweeft, zijn lichaam verdoofd als in een diepe slaap, maar toch is hij zo helder en schoon in zijn hoofd dat alles tot hem doordringt met de volle kracht van de gewaarwording; en soms denkt hij wel dat deze toestand de enige werkelijke is.’
De keus voor deze schrijfwijze helpt mee in het voelen van betrokkenheid bij het hoofdpersonage en de nieuwsgierigheid naar de uitkomst van de moordzaak. Ook de opbouw van het boek in zes delen helpt bij de interesse voor zijn levensloop. Het tempo en het belang van de gebeurtenissen is niet altijd in balans. In elk lang hoofdstuk kom je meer te weten over een bepaalde levensfase van Woyzeck, waarbij vooral zijn belevenissen in de Napoleontische oorlogen iets te veel zijn uitgesponnen. Hoewel er een duidelijk statement wordt gemaakt over de erbarmelijke omstandigheden waarin de oorlogen werden gevoerd en wat dit met de veroordeelde doet, haalt het de vaart uit het verhaal. De roman is al te veelomvattend om ook nog de politieke beslommeringen van de negentiende eeuw erbij te betrekken.
Wat wel uit elk deel blijkt, is dat Woyzeck vaak op de vlucht slaat als hij weer eens in de problemen raakt door de liefde voor een vrouw. Veel van de gebeurtenissen in zijn leven lijken hem simpelweg te overkomen, waardoor hij niet voor zichzelf opkomt, maar kiest voor een vlucht. Of zoals de alwetende verteller zijn karakter krachtig samenvat: ‘mensen om hem heen of gebeurtenissen die hij meemaakt worden voor hem pas werkelijkheid wanneer hij in staat is ze een plaats te geven in een samenhang die hij zelf overziet. Als ze zich ook maar een klein stukje verplaatsen tot buiten de omtrekken van zijn eigen denken, begrijpt hij ze niet.’
Het moeilijk kunnen plaatsen van de reacties van andere mensen, maar ook de gebeurtenissen die hem lijken te overkomen, maken deze roman tot een uiterst vermakelijke whydunnit. De treffende schrijfstijl helpt om tot de kern van de moordzaak te komen, maar zorgt er vooral voor dat de innemende hoofdpersoon al snel een plaatsje in je hart krijgt. Als je je aan het einde van een boek kunt verplaatsen in de motieven van een moordenaar, weet je zeker dat je een beklemmende roman hebt gelezen.
May 29, 2022
3.5 . Waar Isaac Babel in een paar pagina’s dezelfde duisternis wist te vangen ( dit verhaal doet me erg aan zijn korte verhalen denken) is dit de lange versie van een leven van armoede, verkeerde keuzes en een flinterdun laagje beschaving ten tijde van Napoleons Russische veldtocht. Vlot geschreven zware kost..
December 13, 2019
Bland det mörkate jag läst, därmed bland det bästa jag läst.
March 19, 2022
Zoals ik verwacht had. Een schitterend boek. En ik verwacht ook niet minder van Steve Sem-Sandberg. Maar niet voor elke lezer geschikt. Als je van een uitdaging houdt.
July 20, 2022
It should first be noted that W. is based on a play written by Georg Büchner in 1836, and that drama was itself based on real events: Johann Christian Woyzeck, a soldier from Leipzig, murdered Christiane Woost in 1821. Steve Sem-Sandberg's novel W. is the fictionalized backstory to the play and the real events.
W. is a challenging novel well worth the time and effort. If you enjoy Dostoevsky's Crime and Punishment, you'll love W. They both possess the same lurid darkness, the same interiority of character, the same palpable sense of hopelessness in an insane world. That said, I find W. a much more compelling and enjoyable reading than C&P.
The plots are similar in that Woyzeck, the main character in W. is a young man who murders a young woman, the Widow Woost. In this novel, Woyzeck is apprehended immediately and is imprisoned while being assessed for his ability to stand trial. While in detention he is asked to reveal the story of his life, his experiences, his family life, etc. This is the bulk of the novel; interspersed between Woyzeck's accounts are the prison officials' (priest, lawyer, guards, warden) perspectives on the murder and Woyzeck himself. This is where W. differs and shines: Woyzeck's life is ordinary, he is an apprentice for a wigmaker, runs through a number of servile jobs, then finds himself recruited into the Swedish army, fighting against Napoleon. His experience is singular, yet also mundane; he is one of millions who were displaced and ruined by war. His madness derives from this horrendous and common experience of war and life, the struggle to come to terms with the disappointments and betrayals, both large and small, in money and love. There is something horrifically relatable about Woyzeck's slow derangement -- it is recognizable in ourselves, even though we live centuries in his future. At the end of this long, cruel spiral Woyzeck kills the Widow Woost. And there the story begins and ends.
W. outshines Crime and Punishment in a number of ways. While Woyzeck meanders in telling the tales of his life, there is a continuity and structure. This leaves the reader in a tantalizing quandary: Is Woyzeck actually mad? If he is, then so too might we also be considered mad? And given what Woyzeck has experienced and witnessed in war it would be a wonder that he did not become mad! The reader inevitable develops a comradeship with Woyzeck; he is too too much of a reflection of ourselves to dismiss him. Second, Woyzeck lives in a kind of mental vacuum, but he is a subject of history like the rest of us, so historical events, societal norms, and the actions of those around him are very much part of his story; that is, his insanity may be wholly his, but his path leading into it was walked with many others. They are vivid characters in this novel and they bring Woyzeck's tale into fuller relief. W. is not just a novel about one man, it is about an entire world and a way of living. The novel captures a society succumbing to a kind of primal existence brought about by war and violence.
W. is a challenging novel well worth the time and effort. If you enjoy Dostoevsky's Crime and Punishment, you'll love W. They both possess the same lurid darkness, the same interiority of character, the same palpable sense of hopelessness in an insane world. That said, I find W. a much more compelling and enjoyable reading than C&P.
The plots are similar in that Woyzeck, the main character in W. is a young man who murders a young woman, the Widow Woost. In this novel, Woyzeck is apprehended immediately and is imprisoned while being assessed for his ability to stand trial. While in detention he is asked to reveal the story of his life, his experiences, his family life, etc. This is the bulk of the novel; interspersed between Woyzeck's accounts are the prison officials' (priest, lawyer, guards, warden) perspectives on the murder and Woyzeck himself. This is where W. differs and shines: Woyzeck's life is ordinary, he is an apprentice for a wigmaker, runs through a number of servile jobs, then finds himself recruited into the Swedish army, fighting against Napoleon. His experience is singular, yet also mundane; he is one of millions who were displaced and ruined by war. His madness derives from this horrendous and common experience of war and life, the struggle to come to terms with the disappointments and betrayals, both large and small, in money and love. There is something horrifically relatable about Woyzeck's slow derangement -- it is recognizable in ourselves, even though we live centuries in his future. At the end of this long, cruel spiral Woyzeck kills the Widow Woost. And there the story begins and ends.
W. outshines Crime and Punishment in a number of ways. While Woyzeck meanders in telling the tales of his life, there is a continuity and structure. This leaves the reader in a tantalizing quandary: Is Woyzeck actually mad? If he is, then so too might we also be considered mad? And given what Woyzeck has experienced and witnessed in war it would be a wonder that he did not become mad! The reader inevitable develops a comradeship with Woyzeck; he is too too much of a reflection of ourselves to dismiss him. Second, Woyzeck lives in a kind of mental vacuum, but he is a subject of history like the rest of us, so historical events, societal norms, and the actions of those around him are very much part of his story; that is, his insanity may be wholly his, but his path leading into it was walked with many others. They are vivid characters in this novel and they bring Woyzeck's tale into fuller relief. W. is not just a novel about one man, it is about an entire world and a way of living. The novel captures a society succumbing to a kind of primal existence brought about by war and violence.
April 26, 2024
Me hubiera gustado más este libro si no fuera porque hace poco leí uno muy parecido («Un plan sangriento«, también de Impedimenta) Aquel era un falso true crime de época y este la revisión novelesca de un crimen verdadero convertido casi en tópico literario, el tema de Woyzeck que desconocía por completo. Pero el enfoque y desarrollo se parecen mucho: la observación de la conducta de un criminal que no es sino un pobre pelele fruto de la miseria y la demencia moral.
193 «W. está sentado con la navaja y la pieza de madera entre las piernas dobladas y sonríe bobalicón. Siempre que alguien le dirige la palabra se siente como un animal que hubieran arrastrado fuera de la madriguera y que se queda sentado, avergonzado y sonriente bajo la luz excesiva»
Todo en las andanzas de este personaje es desproporcionadamente patético. El rechazo y las burlas que recibe durante toda su vida de hombres y mujeres -más crueles en su caso las de las mujeres- alcanzan un nivel realmente lamentable.
93 «al tiempo que le arranca al pretendiente el pájaro de un manotazo»
La ambientación añade altas dosis de sordidez escandinava muy en la onda de «1713». Lo mejor de la novela (para mí) coincide con lo que le dedica más páginas: la descripción de las desdichas bélicas, muy extremas y narradas de esa manera progresiva que cuando crees que no puede ir a peor aún te lleva más allá.
203 «Se extiende por el aire un hedor particularmente repugnante a lluvia mezclada con el amargor de las cenizas. No hay agua limpia por ninguna parte. Se ven obligados a beber de las acequias en las que hay cadáveres de caballos o de soldados caídos»
Me ha costado un poco, es espeso y divagante. Muy oscuro y deprimente. Quizá la mezcla de formatos (los fragmentos judiciales, clínicos, liricos…) no sea muy afortunada y resulte algo confusa y gratuita. Su intención parece ser señalar que el interés por los crímenes no es cosa de ahora; incide sobre la atención que se dedica a observar, comprender al ser humano defectuoso desde el punto de vista de la psicología criminal ya desde hace siglos.
193 «W. está sentado con la navaja y la pieza de madera entre las piernas dobladas y sonríe bobalicón. Siempre que alguien le dirige la palabra se siente como un animal que hubieran arrastrado fuera de la madriguera y que se queda sentado, avergonzado y sonriente bajo la luz excesiva»
Todo en las andanzas de este personaje es desproporcionadamente patético. El rechazo y las burlas que recibe durante toda su vida de hombres y mujeres -más crueles en su caso las de las mujeres- alcanzan un nivel realmente lamentable.
93 «al tiempo que le arranca al pretendiente el pájaro de un manotazo»
La ambientación añade altas dosis de sordidez escandinava muy en la onda de «1713». Lo mejor de la novela (para mí) coincide con lo que le dedica más páginas: la descripción de las desdichas bélicas, muy extremas y narradas de esa manera progresiva que cuando crees que no puede ir a peor aún te lleva más allá.
203 «Se extiende por el aire un hedor particularmente repugnante a lluvia mezclada con el amargor de las cenizas. No hay agua limpia por ninguna parte. Se ven obligados a beber de las acequias en las que hay cadáveres de caballos o de soldados caídos»
Me ha costado un poco, es espeso y divagante. Muy oscuro y deprimente. Quizá la mezcla de formatos (los fragmentos judiciales, clínicos, liricos…) no sea muy afortunada y resulte algo confusa y gratuita. Su intención parece ser señalar que el interés por los crímenes no es cosa de ahora; incide sobre la atención que se dedica a observar, comprender al ser humano defectuoso desde el punto de vista de la psicología criminal ya desde hace siglos.
May 24, 2023
Βαθμολογία: 9/10
Αν και δεν έχω διαβάσει το "Βόιτσεκ" του Γκέοργκ Μπύχνερ (ούτε έχω δει την ομότιτλη ταινία του Βέρνερ Χέρτζογκ που βασίζεται σε αυτό), αν και το βιβλίο έχει δεχτεί μάλλον ανάμικτες κριτικές από το αναγνωστικό κοινό, εγώ παρ' όλα αυτά αποφάσισα να το αγοράσω και στο καπάκι να το διαβάσω, γιατί πολύ απλά σαν ιστορία, σαν θεματολογία, σαν εξώφυλλο ρε αδερφέ, μου κίνησε για τα καλά το ενδιαφέρον. Λοιπόν, προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό. Δυνατό, σε πολλά σημεία έντονο και αφόρητα ωμό και σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και υποβλητικό, με ορισμένες πολύ σκληρές σκηνές και πολλές εικόνες που μου δημιούργησαν ποικίλα συναισθήματα και γενικά μια παράξενη και αλλόκοτη αίσθηση (π.χ. σαν να ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε ένα πολύνεκρο τροχαίο ή σε μια τρομοκρατική επίθεση), με τη γραφή να είναι με τη σειρά της έντονη, χειμαρρώδης και γλαφυρή - εδώ που τα λέμε το ότι διάβασα αυτό το βιβλίο μέσα σε τρεις μέρες κάτι λέει (δεν είναι δα και ένα ανάλαφρα γραμμένο μυθιστόρημα μυστηρίου). Όχι ότι δεν έχει τα θεματάκια του εδώ κι εκεί, ενώ πιστεύω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα (παιδιά, θα σας μαυρίσει την ψυχή, είναι εγγυημένο αυτό), αλλά προσωπικά με συγκλόνισε και με καθήλωσε. Και πιστεύω ότι ο συγγραφέας έκανε τρομερή δουλειά στην παρουσίαση μιας κοινωνίας σε σήψη, αλλά και στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Βόιτσεκ, ενός πραγματικά τραγικού χαρακτήρα που βρέθηκε αντιμέτωπος με το μίσος, την περιθωριοποίηση, τη μιζέρια, τον πόλεμο... τι να πει κανείς. Ένα βιβλίο που θα το θυμάμαι.
Αν και δεν έχω διαβάσει το "Βόιτσεκ" του Γκέοργκ Μπύχνερ (ούτε έχω δει την ομότιτλη ταινία του Βέρνερ Χέρτζογκ που βασίζεται σε αυτό), αν και το βιβλίο έχει δεχτεί μάλλον ανάμικτες κριτικές από το αναγνωστικό κοινό, εγώ παρ' όλα αυτά αποφάσισα να το αγοράσω και στο καπάκι να το διαβάσω, γιατί πολύ απλά σαν ιστορία, σαν θεματολογία, σαν εξώφυλλο ρε αδερφέ, μου κίνησε για τα καλά το ενδιαφέρον. Λοιπόν, προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό. Δυνατό, σε πολλά σημεία έντονο και αφόρητα ωμό και σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και υποβλητικό, με ορισμένες πολύ σκληρές σκηνές και πολλές εικόνες που μου δημιούργησαν ποικίλα συναισθήματα και γενικά μια παράξενη και αλλόκοτη αίσθηση (π.χ. σαν να ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε ένα πολύνεκρο τροχαίο ή σε μια τρομοκρατική επίθεση), με τη γραφή να είναι με τη σειρά της έντονη, χειμαρρώδης και γλαφυρή - εδώ που τα λέμε το ότι διάβασα αυτό το βιβλίο μέσα σε τρεις μέρες κάτι λέει (δεν είναι δα και ένα ανάλαφρα γραμμένο μυθιστόρημα μυστηρίου). Όχι ότι δεν έχει τα θεματάκια του εδώ κι εκεί, ενώ πιστεύω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα (παιδιά, θα σας μαυρίσει την ψυχή, είναι εγγυημένο αυτό), αλλά προσωπικά με συγκλόνισε και με καθήλωσε. Και πιστεύω ότι ο συγγραφέας έκανε τρομερή δουλειά στην παρουσίαση μιας κοινωνίας σε σήψη, αλλά και στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Βόιτσεκ, ενός πραγματικά τραγικού χαρακτήρα που βρέθηκε αντιμέτωπος με το μίσος, την περιθωριοποίηση, τη μιζέρια, τον πόλεμο... τι να πει κανείς. Ένα βιβλίο που θα το θυμάμαι.
May 17, 2022
I'm thankful to Goodreads for this chance to review a novel by such a talented and well-known author. This was a raw, complex, look at humanity in the 19th century. The main plot is essentially the same as in Buechner's play. A soldier, back from the Napoleonic Wars, falls in love with a woman who toys with his affection. Ultimately, he becomes enraged when he see's her out with another man and murders her. Sem Sandberg's novel takes an in depth look at the inner turmoil and mental state of Woyzeck as well as the society that created him. At times I felt it was a bit long and could've told the same story in fewer pages. However, I was immensely moved and thoroughly enjoyed the novel as a whole. It was immersive and a blunt yet intricate examination of society, upbringing, inner demons, circumstances, and choices. Woyzeck committed murder without seeming to understand the consequences, or even the reasons, for his actions. It was disappointing, though possibly intentional, that the female characters were one dimensional and often portrayed more consistently ill-intentioned than the men. And it didn't detract from the story in my opinion.
I recommend this book to students of theater, literature, and the human condition.
I recommend this book to students of theater, literature, and the human condition.
April 13, 2023
Väldigt trög bok. Förstår inte alls hyllningarna. Upprepningarna drar ner ett redan sakta berättartempo. Jag hittar inte riktigt någon konflikt i boken som för narrativet framåt. I varje fall fanns det väldigt lite som drog in mig i berättelsen och än mindre som förde mig närmre W. Jag vet inte om författaren vill efterlikna Brott och straff på något sätt, men jag hittade inte nerven som finns där. Det var av ren viljekaft jag tog mig igenom.
October 2, 2023
There is a passage reminiscent of the farmhouse theivery scene in the newest All’s Quiet on the Western Front. A bleak, wrenching war study.
The writing is mighty successful with mood and setting. The ending is poetic and strong. I thought I would end up relating to the main character in an anti-hero/hero flip, but I became more of a spectator. Inclined to the councillor’s POV: “The mob craves justice, not necessarily clarity”
The writing is mighty successful with mood and setting. The ending is poetic and strong. I thought I would end up relating to the main character in an anti-hero/hero flip, but I became more of a spectator. Inclined to the councillor’s POV: “The mob craves justice, not necessarily clarity”
November 21, 2022
this book amazed me - i endured the telling of what the soldiers went through, on napoleon’s march on Russia, saw inside the mind of someone with a tenuous grasp of reality, and glimpsed how the poor live - it’s not an easy read but an awesome piece of work.
April 17, 2023
Heel mooi geschreven in een zeer vlotte stijl. Het verhaal van Woyzeck een eenzaat wiens lot van in het begin vastligt maar zijn leven is turbulent en gecompliceerd. Het verhaal werd universeel met de opera van Buchner. De auteur maakt er in deze roman een prachtig leesbaar boek van.
July 16, 2022
I liked the complexity of this novel. It was a fantastic read.
April 24, 2023
Sunki knyga, slegianti, bet tuo pačiu įtraukianti į žmogaus bandymą suvokti savąjį aš, suformuotą sunkaus gyvenimo ir patirčių bei pateisinti to savojo aš sprendimus.
Displaying 1 - 30 of 49 reviews