On Connection

by Kae Tempest

Beneath the surface we are all connected . . .

This is a book about connection. About how immersing ourselves in creativity can help us cultivate greater self-awareness and bring us closer to each other.

Drawing on two decades of experience as a writer and performer, Kae Tempest champions the role of creativity - in whatever form we choose to practice it - as an act of love, helping us establish a deeper relationship to our true selves, and to others and the world we live in.

Honest, hopeful and written with piercing clarity, On Connection is an inspiring personal meditation that will transform the way you see the world.

Genres: Nonfiction, Essays, Poetry, Art, Philosophy, Queer, Writing

129 pages, Paperback

First published September 29, 2020

Reviews

[Emily B · Rating 5 out of 5]

Loved it so much I bought a signed physical copy after reading the ebook

[Kamil · Rating 5 out of 5]

I loved it. I listened to most of it when running through the streets of my city covered with semi-darkness, and throughout the run, I was thinking that the world might not be completely doomed yet, if there are artists as human and gentle as Kae Tempest.

[Joachim Stoop · Rating 5 out of 5]

Maandagochtendwoorden als werkweekstarter

Tijdens de jaren in Antwerpen die volgden op mijn soloreizen naar India greep ik steeds terug naar dat ene woordje om mezelf bij de kraag te vatten als ik in een alledaagse valkuil trapte: opgenaaid in een ellenlange rij van de supermarkt, ongeduldig op het treinperron, struikelend over kleine tegenslagen. De krachtterm ‘India’ stond lange tijd voor (zelf)relativering, geduld en het besef dat je altijd (altíjd!) kunt kiezen om de dingen anders te zien; om van een verloren gewaand moment iets waardevol te maken. Het gif van gehaastheid trachtte ik te neutraliseren met de herinnering aan Indiërs die een halve dag rechtstonden in een gammele bus met de neuzen in elkaars okselvijvers. De saaiheid van een wachtkamer, de traagheid van een rij aan het loket, het groeiende besef van een baaldag, de sleur van werk, poogde ik te compenseren door datgene te gebruiken wat je te allen tijden bij je hebt: je hoofd. Herinneringen, dagdromen, de geuren en kleuren dankzij je zintuigen, het inzoomen op gezichten en het uitzoomen naar een ander sterrenstelsel van waaruit het waanzinnig is dat ik hier überhaupt (be)sta… Nietigheid vernietigt niemendalletjes.

In India had ik ontdekt dat de stank van open riolen en vers geslachte geiten het aroma van sandalwood en garam masala niet terneerslaat, dat hemel en aarde zich als buurlanden verhouden, dat vele mensen die duizend keer minder hebben dan ikzelf op een gemiddelde dag dubbel zo vaak lachen. Dat de tijd afwisselend als het slijmspoor van een slak en de vleugelslag van een kolibrie kan tikken en jij zelf mee het tempo kunt bepalen. Dat je kunt vallen, kunt opstaan, maar nog veel vaker moet stilstaan. Om te voelen, graven, relativeren, ademen. Of zoals het adagium van mijn favoriete rapper Aesop Rock klinkt: Breathe in the problems, exhale solutions. We rennen zo vaak zo hard in het Westen. Met onze focus geketend aan schermen, aan plannend vooruitkijken, aan zielloos consumeren en aan fast news, fast kicks, fast alles waarmee we voortdurend voorrang geven aan nut boven zin, aan snelle oplossingen boven langzame bloei. Belangenvermenging: belangen vermenging.
Naarmate mijn India-trips achter me lagen begon dit sleutelwoord te slijten. Met mijn voeten weer steeds dieper in Westerse grond kwam de mantra van loslaten, afleiding, verwondering en geduld verder en verder in het Verre Oosten te liggen.

Tot ik de befaamde speech ‘This is water’ van David Foster Wallace hoorde. Opnieuw was daar die banale wachtrij in de supermarkt. Opnieuw stuurde ik met een interne stem (‘Dit is water’) een appél naar mezelf om bewust rond te kijken in plaats van enkel op hete kolen ter plaatse te trappelen. Wie weet betrap ik twee tieners op lonkende blikken, zie ik de dans van de wind in de bomen daarbuiten, ruik ik in een jeugdherinnering die ene bloem op die Spaanse patio terug. Alles beter dan geërgerd voor me uit staren en af en toe checken of ik nog likes heb op mijn FB-post (doch hou u vooral niet in). Wallace voegt hierbij het facet ‘empathie’: jegens de ongewassen zonderling op het parkbankje, de middenvak rijder, de norse buurman, de andersdenkende, de overdreven geschminkte en geparfumeerde vrouw die tegen haar kind schreeuwt. Telkens kan ik tenminste pogen om mijn afgrijzen af te kalven met genoeg voordeel van de twijfel: wie weet is haar geliefde terminaal ziek, heeft hij een rotdag en is haar kind al uren onhandelbaar. Onmogelijk om je de hele dag in de schoenen van een ander te verplaatsen natuurlijk, maar soms is het afdoende om te bedenken dat andermans schoenen misschien gewoon even knellen. We bekijken de onbekende andere zo vaak als een obstakel dat vervelend nabij staat maar tegelijk te ver af blijft om echt te kunnen boeien -automatisch onvoldoende waardevol geacht om voor van je ik-pad af te wijken.

"The point is that petty, frustrating crap like this is exactly where the work of choosing is gonna come in. Because the traffic jams and crowded aisles and long checkout lines give me time to think, and if I don’t make a conscious decision about how to think and what to pay attention to, I’m gonna be pissed and miserable every time I have to shop. Because my natural default setting is the certainty that situations like this are really all about me. About MY hungriness and MY fatigue and MY desire to just get home, and it’s going to seem for all the world like everybody else is just in my way."

Mettertijd brokkelde de steun die ik in mijn alledaagse leven kreeg van hulplijnen ‘India’ en ‘This is water’ af. Gelukkig vond ik vorige week een kersverse houvast: het boekje On connection van de Britse (slam) poet Kae Tempest.

"Every shouted greeting, every stalling car, every siren, every screaming kid, dog, fox, radio. All that sound out there is life and people living. Not background sound. But close up. Front and centre. See all those windows in all those buildings? Look up. There’s life in there. Put yourself away. Let go of yourself. Tune in to other people. To the movement in the branches, the sudden coming of rain or the patterns in the waves. To how those two lie on the grass. To how that one sits on the bench with their hands clasped, looking up. To how those three stand at the crossing, playing with each other’s hair. To how that young one shifts the weight of those shopping bags and tries to keep up with ther mother’s strong legs. This is it. This is the thing. This is the beautiful thing."

Het lijkt alsof Tempest verder bouwt op alles wat India voor mij betekende en waar DF Wallace vooral empathie en geesteskracht aan toevoegde. Er zijn zovele overlappingen. Ook bij haar spelen opmerkzaamheid, verbeelding, hoop en het gelaat van de ander (Levinas 2.0) een hoofdrol. Alleen smeert de Britse er een dikke laag mildheid op: graaf onder het oppervlak, bemerk pracht in lelijkheid, beschouw je medemens waarlijk als ‘mede mens’ en rem de verzwelgende golf koopwoede, afgunst, zelfhaat, hunkering af, maar… wees niet te streng voor jezelf. Geef jezelf geen stress omdat je persé moet ontstressen en dat niet lukt. Ontneem jezelf de adem niet omdat je vergeefs poogt te aarden. Wees mild als je valt. En probeer opnieuw. Er verschuilen zich mogelijk ook mirakels op een druilerige dag.

Ik begrijp dat het oog richten op het wonder des levens een pak makkelijker is voor een zondagskind waarvoor het einde van de maand geen financiële D-day betekent en vertoeft in de nok van Maslow’s piramide - gelegen in een werelddeel (oei, nee: land) wat al decennialang vrede kent. En toch kunnen connectie en creativiteit hand in hand de waan van alledag overstijgen. Maak verbinding met je herinneringen, met fantasie, met de ondraaglijke lichtheid van het bestaan, met de diepere galm van het universum die we niet horen omdat we alles hebben volgestampt met de constante ruis van ijver en hebzucht. En maak verbinding met de ander. Wees ontvankelijk!

Nu lijkt het alsof ik bovenstaande levenshouding (die ongetwijfeld sporen van Zenboeddhisme, Stoïcisme en mindfulness bevat) ten gronde beheers. Dat ik op lastige ogenblikken mijn wonderwoordjes prevel en ik telkens de zon vanachter donderwolken tevoorschijn tover. Natuurlijk stap ik als kind van deze tijd belachelijk vaak in de valkuilen van deze tijd en vergeet ik geregeld de kunst om te ontsnappen aan de wilde Westerse waan. Sterker nog: mijn mentale veerkracht (want dat is hier wellicht de grootst gemene deler) is het voorbije jaar vaak gebrekkig gebleken. Twee doorgaans zieke baby’s die elkaar ’s nachts aflossen om huilend de wacht te houden, hebben me bijna genekt. Slaaptekort neem je natuurlijk ook overdag mee. Net als de donderwolk boven je hoofd. Maak dan maar eens verbinding met jezelf, laat staan met de onbekende ander. Tracht dan de files maar eens mentaal op te fleuren. Juist daarom blijft het essentieel om me via gedachtensteuntjes bewust te maken van een realiteit anno 2022 die zowat alle realiteitszin heeft verloren: die onze creativiteit en natuurlijkheid al te vaak in slaap sust. Ik ben blij dat Kae Tempest me nu weer wakkerder schudt.
Leven is leren dus als ik op mijn sterfbed lig te ijlen over India, water en connectie dan weet je waar het vandaan komt.

[Ygraine · Rating 3 out of 5]

one of those personal barometer moments.

i read amanda palmer's art of asking in my second year of university, & it helped me when i was trying to form a framework for thinking about mutuality & vulnerability & performance, it gave me new ideas to use in the ongoing process of ! trying to make sense of what i wanted for myself ! & because i read it because i liked amanda palmer's music, & the messy loudness of her public persona, it felt meaningful to me, to trace out my own emerging thoughts & feelings in the pattern of someone that interested & excited me. i'll never retract my original thoughts on that book, but since then i've consciously parted ways with her as a performer & a persona -- i have no interest in re-reading it & have become much more sceptical abt both it & her.

and this book feels like the other end of the parentheses that palmer opened. i don't Know tempest's work, beyond let them eat chaos which ? i have no solid recollection of ? so i came at this at a slant, as a curious stranger to their life and ideas. & on connection is, from where i'm standing now, better than the art of asking -- it's more politically oriented & critical of the systems of value that both art & self have to navigate, it feels generally less complacent, less self-celebratory. but it also, as a closing parenthesis, doesn't feel particularly new or exciting. its ideas are ones i've been turning over in my head over the last few years, it echoes shifts i've already started trying to make & realisations i've come to from other angles & conclusions i've formed slightly differently.

i'm still glad i read it -- it was weird & lovely to be brought into contact with myself through it, to feel myself as a grown & growing thing ? & it has helped to clarify & refresh & solidify me at the beginning of a strange & uncertain new year, fr which i am v grateful.

[Emma · Rating 2 out of 5]

2.5

I bought this in a whim as I enjoy Kae Tempest’s music; they’re an incredible writer and clearly very talented. I’m not sure what I was expecting in terms of the content, but I was a bit disappointed with what I got.

I enjoyed the personal anecdotes and references to Kae’s career and personal life the most, but I found myself bored by the more self-indulgent ramblings.

Kae makes reference at one point to been given a brief for this book, and I think that’s the problem- it feels a little forced and, well, random. They are clearly passionate about the overall message of being present in your own life, meaningfully connecting with others, and respecting that all life around you is just as valid and complex as yours. Unfortunately though, I (ironically) struggled to connect with all of the essays and found the content a bit repetitive.

Kae raises some amazing points, there are some great moment of motivation, and there was nothing in the book I disagreed with... it just didn’t really do much to excite me or open me up to new ideas or experiences.

[Alina · Rating 2 out of 5]

This is a book of the sort „my publisher asked me to contribute to this line of essays although I don’t really know what to say.“ To me, this was a very superficial text riddled with commonplaces like “put down your phone, listen to the birds” when it could have been a lot more. Meh.

[Eylül Görmüş · Rating 1 out of 5]

Allah Allah, Allah Allah? Bu kitabın nesi bu kadar sevildi, niye bu kadar övüldü? Dünyanın en genelgeçer fikirlerini, akla ilk gelecek cümlelerle, azıcık bile derinleştirmeye çalışmadan anlatan, dümdüz, son derece vasat bir metin? Benim göremediğim neyi gördü okuyanlar da bu kadar sevdi? Yemin ediyorum ki sevmek için çok uğraştım ve uğraştıkça daha da sinirlendim. Tamam, vasatın tasallutu altında yaşıyoruz eyvallah da, bu kadar da değil artık ya.

Sakince anlatmayı deniyorum. Eylülcüm. Hadi. Kae Tempest İngiliz oyun yazarı, şair, rapçi, aktivist ve ses sanatçısı. Şiirleri iyi deniyor, olabilir, bilmiyorum. Dilimize çevrilen ilk kitabı Bağlar Üzerine, yaratıcılığa ve onun üzerinden kurabileceğimiz ortaklıklara odaklanan denemelerini içeriyor. Bu kadar. Bir tane savı var; yaratıcılık ve yaratıcı üretim bizi birbirimize bağlar, bu tüketim çağında ihtiyacımız olan derinlikli ilişkileri kurmamızı sağlar. Yani, evet, herhalde? Arka kapakta "bu manifesto, mistik ve mitik bir bakış açısını antikapitalist bir bağlamla buluşturuyor" diyor. Birincisi bu bir manifesto değil, manifestolar bu kadar zayıf metinler olmaz, olamaz, olmamalı; ikincisi içinde tüketim kültürü lafı geçen her metne antikapitalist demeyelim lütfen, artık kapitalistler bile tüketim eleştirisi yapıyor, bundan daha ötesi lazım, rica ediyorum.

Gerçekten şu yukarıda yazdıklarım dışında söyleyebilecek bir şey bulamıyorum bu metinle ilgili. 140 sayfa kitapta ya 1 ya 2 cümle oldu dikkatimi çeken, o kadar. Aklımda kalan demiyorum, dikkatimi çeken. Hele ki sonlara doğru öğüt vermeye ve bilgelik saçmaya başlıyor yazar ki oralarda iyice tepem attı - "kendine bu kadar yüklenme. telefonunu bırak. kuşları dinle. sessiz bir yerde ateş yak" filan... Unvanlara fazla takılıyoruz, diyeceğim bu. Bu tür şeyleri başkaları söyleyince alay ediyoruz ama "mühim" bir sanatçı söyleyince "ooo, vay be" diyoruz - demeyelim. Kim yazmış olursa olsun, metin kötü ve sığsa kötü ve sığdır.

Bu arada çevirinin de çok problemli olduğunu söylemem lazım. "Yakın aile" ne demek mesela? Ya da "kendini kurtarılmak için çaresiz hissetmek"? Bu kadar İngilizce kokmasın çevirilerimiz, lütfen.

Böyle. Üzgünüm.

[Viv JM · Rating 4 out of 5]

Short collection of essays on the theme of creativity and connection. Tempest, as ever, is soulful, open and perceptive. Recommended.

[Korcan Derinsu · Rating 5 out of 5]

Kae Tempest’ten iletişime, yaratıcılığa ve bu yolla bağ kurma üzerine birbirinden güzel denemeler. Okurken de okumayı bitirdikten sonra da kendimi çok iyi hissettirdi. William Blake alıntıları da Jung’un rehberliği de başvurulan makaleler de hem çok doğru hem de çok ilham verici referanslar. Belki hiç bilmediğimiz bir şeyler söylemiyor Kae Tempest ama bildiğimizi o kadar güzel, öznel bir yerden söylüyor ki beğenmemek elde değil. Çok sevdim.

[Ada · Rating 3 out of 5]

M'han agradat algunes idees però moltes parts del llibre estan escrites amb un to autoajudesc difícil de digerir.
Quan l'he acabat m'he posat "People's Faces" i he tornat a confirmar que disfruto molt més amb il Kae Tempest cantant/poeta/performer que amb il Kae prose writer. 3 justet.

[Alex · Rating 2 out of 5]

Kae Tempest is a brilliant spoken-word poet and one of my favorite rappers, but I haven't been impressed with their prose. On Connection and, to a lesser extent, The Bricks That Built The Houses made me realize how crucial rhythm, music, and stage presence are to Tempest's art. In fact, when discussing connection, Tempest often refers to their live performances and the unique power they have to connect performer to audience member. Remove these key elements, and all that's left is a collection of phrases that hover around a few themes (creativity, mindfulness, introspection and self-awareness, empathy) and carry some weight and emotion, but that ultimately fail to directly address any of these themes or make any concrete points.

The messages in On Connection are often vague or trite, or both. Tempest talks about putting down our phones and paying attention to the world around us, the dangers of social media, the tragedy of placing monetary value above other types of value, numbness, avoidance - all interesting and relevant topics - but they present no new insights. They start down multiple different paths, none of which lead anywhere. The solutions Tempest offers (be creative, take note of your behavior, etc.) are so vague that I'm not sure I would call them solutions at all. I tried multiple times to give people a general idea of what this book is about, and I failed every time.

The only parts I found interesting (probably because they had some narrative cohesion and weren't just nebulous, jumbled streams of consciousness) were Tempest's own personal anecdotes, although these were generally brief and infrequent. I will always buy a new Kae Tempest album, but I don't know that I'm interested in reading any more of their books.

[Pauline]

Je reste un peu sur ma faim, beaucoup de belles choses et beaucoup de pistes de réflexion mais j’ai trouvé cela un peu surfacier.

[Fien · Rating 4 out of 5]

“Every shouted greeting, every stalling car, every siren, every screaming kid, dog, fox, radio. All that sound out there is life and people living. Not background sound. But close up. Front and centre. See all those windows in those buildings? Look up. There’s life in there. Put yourself away. Tune in to other people. To the movement in the branches, the sudden coming of rain or the patterns in the waves. To how those two lie on the grass. To how that one sits on the bench with their hands clasped, looking up. To how that young one shifts the weight of those shopping bags and tries to keep up with their mother’s strong legs. This is it. This is the thing. This is the beautiful thing.”

ff traantje gelaten

s/o jeltje voor haar geweldige review waardoor ik deze kocht

[Victoria Casteels · Rating 5 out of 5]

read this in basically (took a break to get on the train) one go. a crucial manifest on creative connection, self acceptance and grounding. truly astonishing. thought provoking and insightful without being pretentious or blind to their own privilege. a book truly written for me, or rather i was able to connect with. thank you for that. all hail tempest <3

[Francis Wight · Rating 5 out of 5]

A staggering, beautiful book I hope to revisit again and again. So much wisdom.

[Anneleen · Rating 5 out of 5]

"We have grown far from ourselves. And we have grown far from each other."

Ik schrijf niet vaak reviews. Ik schrijf ook niet graag reviews, maar deze keer voel ik dat ik dat wel nodig heb. Voor mezelf, dan, eerder dan als aanmoediging voor anderen om dit boekje te lezen. Ik vind namelijk niet per se dat iedereen nu dit boekje moét gaan lezen, daar staan mijn vijf sterren niet voor. Ik vind wel dat dit boekje mij enorm geholpen heeft, op dit moment in mijn leven. Dat het mij weer met mijn neus op sommige gevoeligheden heeft gedrukt die ik eventjes vergeten was. Dat het mij wat concrete tips heeft meegegeven om weer meer open te staan voor mezelf en voor anderen. Vooral voor anderen. En mochten mensen ooit zeggen dat die tips misschien wat wollig of zweverig zijn: wel ja, maar het zijn koude tijden, en deze vorm van vliegen kost u hooguit wat inlevingsvermogen.
Ik denk ook dat het een tekst is is die meestal gelezen zal worden door de mensen die eigenlijk al weten hoe ze zich voor anderen en voor de wereld moeten open stellen, en dat de mensen die hier het meest baat bij hebben zelfs nooit naar dit boek zouden grijpen. Zonde is dat. Maar ik plan dit boekje nog te herlezen en het daarbij parmantig onder mensen hun neus te duwen.

[Gert De Bie · Rating 5 out of 5]

U wist inmiddels al dat we fan zijn van Kae Tempest. Daar doen we nu nog een schepje bovenop.
In dit essay - geschreven tijdens de eerste Covid-19 golf - gaat Tempest op zoek naar de essentie van creativiteit en de zin daarvan in hun en ons leven. Hoe gedetailleerder zij naar zichzelf kijken en hoe eerlijker ze dat beschrijven, hoe universeler hun boodschap; schrijven ze zelf en daar raken ze meteen nagels met koppen.
De strijd die Tempest al hun hele leven met zichzelf leveren, is erg herkenbaar. Wat zij daar uit leren en hoe ze dat proberen waar te maken is universeel en helder onder woorden gebracht. Tempest wil niet meer overtuigen, maar gewoon connectie maken. Mensen voelen, aanvoelen, begrijpen en mededogen tonen.
Hoewel creativiteit en hun leven als muzikante en woordenaar de rode draad lijken te vormen, gaat het essay over de kunst van het leven. Met vallen. Hard vallen. En weer opstaan.
Sommige hoofdstukken smaken naar 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman en andere weer naar 'This is water' van David Foster Wallace. Maar heel het boek is een prachtig pleidooi om oprecht te leven en oprecht te zijn ten midden van je omgeving. Een pleidooi om bewust te zijn en mededogen te hebben met jezelf. Geen eisen, geen verplichtingen. Wel de oprechte vraag om het te proberen, steeds opnieuw. Want connectie maken met je omgeving, staat je toe connectie te maken met jezelf.

Helder verwoord, krachtig uitgewerkt, nergens pedant of belerend en steeds met oog voor falen en het recht daarop. En niet half zo zweverig als mijn laatste zin van de vorige alinea leek. :) waarvoor excuus.
Als ik leerkracht Engels was, wist ik wat mijn leerlingen de komende jaren te lezen kregen.
Schoon. Heel schoon.

[Anna Carina · Rating 3 out of 5]

Zum Einstimmen und Kennenlernen von Kae Tempest sehr gut geeignet.
Mit Carl Gustav Jung und William Blake hatte sich mich an der Angel.
Ihr Essay in der Bedeutungsschwere und den ganzen Schwingungen erzeugt Widerstand. Diese Art der Literatur, des Essays, löst bei mir einen Rückzug ins Rationale aus. Da überfährt dich mal eben ein Güterzug Emotionalität.
Aber, das sind die Reibungsstellen die wir doch suchen 😉.
Themenschwerpunkte sind gut ausgearbeitet, die mir keine neue Erkenntnis verschafft haben, denen ich dennoch gezwungen gern gelauscht habe.

[Pedro Fernández · Rating 4 out of 5]

Mi primer libro con lenguaje inclusivo, y debo decir que su lectura fue más fácil de lo que imaginé. Este es un libro para todos aquellos que nos dedicamos a la creatividad, a contar historias, a conectar con el alma de otras personas. Es un libro corto, pero atinado.

[Alejandra Arévalo · Rating 3 out of 5]

Kae Tempest es une escritore no binarie que explora a través del ensayo la posibilidad de preguntarnos sobre la conexión con otres a través del arte, específicamente de la música y la poesía. Ha sido interesantísimo entrar en esta reflexión constante de quién soy y qué tanta atención pongo en la conexión con la gente que amo.

[Nina · Rating 1 out of 5]

Forced myself to finish this. I get that it's probably basically different spoken-word performances put into writing, and that as such I should maybe try to read the book more like poetry, but even my strongest attempts at a good-faith reading were thrown off by how painfully simplistic and superficial this was. Nowhere does the author go into nearly enough depth to make you understand the supposed parallels between artistic creativity and human relationships that the book is all ABOUT, every subject is approached, a few things that would TOTALLY need explanation are being said, the subject is discarded and a new one is approached. It is a rambling collection of things that sound meaningful by the nature of the topics mentioned and the heaviness of the big words being used all the time, but that carries little actual substance. The part where it just told me to put my phone down, be present in the moment and “pay attention to the details“ when I cross the road, feed the cat or cremate a parent? Symptomatic. Then there were sudden interminglings of sections like this with out-of-the-blue reflections about the author's own privilege in regards to racism, which in how superficial and even perfunctory they felt made for an at times painful read. And the passages where the book suddenly tries to be pseudo-scientific and quote C.G. Jung or, uh, wait-

- The inscriptions on the fore-temple in Delphi
- William Shakespeare
- The disciples of the Egyptian goddess Isis
- Celebrated Golden-Era hip-hop artists from the Wu-Tang Clan to Brand Nubian, Rakim and Gangstarr
- And the Five Percenters, an organisation and theological discipline born in Harlem, developed by an ex-member of the nation of Islam

(To quote an infamous passage where all these things and people are being mentioned in a row to try to prove a point), almost made me bite someone or myself. “Have we misinterpreted the ancient wisdom?“ I don't know what ancient wisdom exactly is being referred to here but yes, yes we have. This SHOULD have been poetry and it could've been good or okay. Maybe on a live stage I could've, how do the kids say, “connected“ with this... But in its present form as a collection of essays it was unfortunately one of the most terrible nuisances I have ever tried to engage literarically with. I did underline a few things here and there, and there were some sentences that I thought made for okayish aphorisms, so in total this is a 1.5 stars for me, but from how badly I just had to struggle with my annoyance to make it through the last few pages I have to round down, not up. Good lord. I'm sorry. This wasn't for me.

[La Central · Rating 4 out of 5]

"Dividido en las partes que se suceden durante el montaje de un espectáculo escénico, Tempest hace vibrar al lector igual que hace vibrar al público encima del escenario. Conexión es una reivindicación de la creatividad como práctica necesaria a nuestra cotidianidad, su presencia alrrededor, mucho más allá de aquellas actividades capitalizables. Un llamamiento al oyente, al lector, al público como conductores necesarios para la transmisión de la potencia de una obra. Pero también una oda a nosotros, individuos sociales y en sociedad, como potenciales emisores dentro de nuestro entorno más próximo; y por tanto, el poder que poseemos para transformalo en un espacio más empático, más seguro, más placentero.

En este ensayo, mezcla de recuerdos personales dentro y fuera de los escenarios, desde el descubrimiento de la música como motor para salir de una dinámica vital complicada, hasta las primeras giras y la consolidación de su trayectoria como poetisa y rapsoda, la autora toma una de las palabras más presentes en un mundo globalizado y digitalizado como el nuestro y la pule, la afina, la carga de un nuevo sentido. Conexión implica involucrarse con los otros, con el mundo y con uno mismo." Marina Jiménez

[sara mia · Rating 4 out of 5]

das ist so ein buch, das ist nochmal lesen werde irgendwann. und wahrscheinlich bedeutet es dann etwas ganz anderes, aber immer noch viel.

[Nathalie · Rating 5 out of 5]

Sterke en knap verwoordde boodschap

Op zoek naar mezelf, want door mij wat verloren en geïsoleerd te voelen de laatste tijd, las ik het essay On Connection van de Britse auteur en artiest Kae Tempest (they/them – hen/hun).
“Connection”, verbinding, met elkaar is de centrale focus in dit dunne maar veelomvattende wijze boekje. En in hun geval vooral dan verbinding door middel van creativiteit en het maken van kunst.

Het thema is wat gekaapt door de corona-lockdown. En verbinding tussen artiesten en een publiek was toen zeker ook ver(der) te zoeken. Tempest heeft het over ervaringen van tijdens tournees in verschillende plekken en landen als beginnend (slam) poëet waarin hen op onverwachte momenten verbinding vindt met het publiek dan wel toevallige passanten. Menselijkheid, kwetsbaarheid, mildheid voor jezelf ook als je faalt of ‘valt’, open staan voor elkaar, en open staan voor het leven zijn elementen die in verschillende vormen terugkeren. Voor de creatievelingen onder ons:

“Words on a page are incomplete. The poem, the novel or the non-fiction pamphlet are finished when they are taken up and engaged with. Connection is collaborative. For words to have meaning, they have to be read.”

Via de schrijver leer je over “Het rode boek” van de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Jung (1875-1961, grondlegger van de analytische psychologie), een psychologisch en eerder spiritueel mystiek werk met als oorspronkelijke titel “Liber Novus” en dat in feite zijn eigen verslag is van de geestelijke crisis die hij zelf doormaakte, en zijn eigen analyse daarover van een paar jaar later. Tempest gaat mee in zijn theorie dat mensen zowel een innerlijke geest hebben om de diepten te verkennen (“spirit of the depths”) als een geest om de voorbijgaande tijd mee te confronteren (“spirit of the times”), en die er is om aan onze meer onmiddellijke behoeften en ambities te voldoen. Tempest beargumenteert dat we beiden nodig hebben maar dat de balans nu overslaat naar die laatste:

“In order to regain our balance, we need to remaster the ability to go deep, to ‘turn away from outer things’. To face what is in ourselves.”

We moeten dus meer naar onszelf kijken en ontdekken wat er in ons zit. Maar ook zien wat er in onze onmiddellijke nabijheid gebeurt en niet, zoals zo veel gebeurt, in onszelf en onze eigen gedachten blijven. Naar buiten gaan voor andermans verhalen.

"Look up. There’s life in there. Put yourself away. Let go of yourself. Tune in to other people. To the movement in the branches, the sudden coming of rain or the patterns in the waves. To how those two lie on the grass. To how that one sits on the bench with their hands clasped, looking up. To how those three stand at the crossing, playing with each other’s hair. To how that young one shifts the weight of those shopping bags and tries to keep up with ther mother’s strong legs. This is it. This is the thing. This is the beautiful thing."

Ik heb Kae Tempest jammer genoeg nog niet live aan het werk gezien want het blijkt het beste te zijn om hun werk live te zien en horen performen. Hold your own was gelukkig een doorbraaknummer in de hitlijsten en zo kwam deze artiest ook op mijn radar te staan. Er zit ook heel wat ritme en herhaling in dit essay. Dàt werkt ook als je af en toe jezelf (al dan niet hardop als hulp) voorleest, al was het maar om je de Engelse taal nog meer tot je te laten doordringen. Ook al zullen er ongetwijfeld enkele niet erg originele ideeën in voorkomen, is dit boekje een niet mis te verstane sterke en knap verwoordde boodschap.

[Giorgia · Rating 2 out of 5]

Purtroppo per me è un no. Da un libretto che desidera parlare di creatività e connessioni, mi sono trovata fin troppo spesso annoiata e a ricercare i collegamenti tra i vari di flussi di coscienza messi su carta. Ok per un diario di pensieri personali, ma per un piccolo saggio di non fiction si tratta di una resa per me assolutamente insoddisfacente.

[Anastasiia Mozghova · Rating 3 out of 5]

for some reason i didn't connect with this book even though Tempest talks about the things that i really care about a lot. but i did find some valuable thoughts in it that made me stop and reflect, so do give it a chance and see for yourself!

[Ruth · Rating 5 out of 5]

This book really resonated with me. Professionally I have to listen and be present. It’s a hard skill to acquire. Tempest understands the importance of this and of self reflection. It’s an important book; I’ll read this again soon.

[Jeltje · Rating 5 out of 5]

Tempest schudt je wakker, zet je voor de spiegel, opent je ziel en laat haar vrij. De wereld in. Het moment waarin je je bevindt - het moment dat telt. Kijk om je heen. Alles leeft. Land, zie, voel tot in het diepste van je zijn. Van je kruin tot in je tenen. Voel je het al? Al dat leven?

Een van de mooiste essays die ik ooit gelezen heb. Resoneerde enorm met mij en waar ik voor sta en hoe ik mij profileer naar de wereld (althans, mijn beeld daarvan). Tempest zet ideeën over verbinding uit een, maar ook over schrijven, performen, lezen en luisteren. Maken en voelen. Hoe we ons als mens verhouden naar elkaar en de wereld. Werkelijk prachtig. Enorme aanrader, zeker als je je bezig houdt met de kunsten.

“I am in a space surrounded by people and I see them and I feel them, and my experience is such that when I leave this theatre, this sweaty club, this backroom bar, this grand arena or this park bench where I read this borrowed book and take the train across town to return to wherever it is I sleep, I will be aware of every engineer that tends the railway track, every station attendant that sweeps the rubbish from the platform and blows the whistle for the closing doors. I will be aware of my own humanity. I will be aware of my own complexity. I will show tenderness and deference to the people that I encounter.”

[Günter · Rating 4 out of 5]

Schön. & Klug.
Von Bibiane Beglau sehr gut und rhythmisch vorgetragen.

[Jonathan Auer · Rating 5 out of 5]

reread. ein essay wie eine warme umarmung, gibt auch der musik und den gesprochenen worten von tempest noch mehr kraft, wärme und tiefe. macht viel mit mir, trifft aber glaube ich auch einfach sehr meine stimmung zur zeit. definitiv eine gute lektüre, die kraft und kreativität und verbundenheit gibt.