Geschiedenis van de moderne literatuur

by Herman Brusselmans

In deze monumentale studie behandelt Herman Brusselmans de literatuur uit verschillende tijdvakken, met de nadruk op dat van na 2008. Hij analyseert de biografieën van talloze auteurs, alsmede de aard en de kern van hun oeuvre. Noem een Vlaamse of Nederlandse auteur, en de kans is klein dat niet minstens zijn of haar naam en een paar titels van zijn of haar hand in deze studie verschijnen. Brusselmans geeft uitleg en biedt inzicht omtrent genres, subgenres, vorm, inhoud, literaire techniek, stilistiek, karakters, evolutie, beïnvloeding en historiek. Alles wat onder de noemer literatuur valt – fictie, non-fictie, poëzie, toneelkunst, essayistiek, kortverhaal – is door Brusselmans doorgrond. Omdat hij, als prominent schrijver, zelf ook tot de literatuur behoort, wisselt hij studieuze stukken af met autobiografisch materiaal, waarin hij aan de lezer een verhelderende kijk geeft in z’n eigen leven en werk. Hij bewijst met deze studie dat hij literatuur leeft, ademt en koestert tot in z’n ziel.

'Geschiedenis van de moderne literatuur' is een uniek boek dat de Vlaamse en Nederlandstalige letterkunde verrijkt met een studie die nooit eerder op deze manier geschreven is. Zelden is zo diep ingegaan op de moderne Nederlandstalige literatuur.

Herman Brusselmans (1957) publiceerde reeds meer dan tachtig romans. Hij wordt zowel verguisd als verafgood. Hij is een zeer belangrijk schrijver.

608 pages, Hardcover

Published August 20, 2021

About the author

Herman Frans Martha Brusselmans is een Vlaamse schrijver.

Herman Brusselmans in de Nederlandstalige Wikipedia

Herman Brusselmans in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren

Herman Brusselmans bij "Schrijversgewijs"


Herman Frans Martha Brusselmans is a Flemish writer.

Herman Brusselmans in the English Wikipedia

Reviews

[Els Lens · Rating 1 out of 5]

Bij mijn bespreking van "De fouten" had ik al geschreven dat ik Brusselmans een beetje ontgroeid ben. Nu heeft mijn man de "Geschiedenis van de moderne literatuur" in huis gehaald.
Dus begon ik er toch maar aan, mede doordat ik dacht dat het een vervolg zou zijn op "De geschiedenis van de Vlaamse Letterkunde" (boek uit 1988).
Maar, nee, hoor.
Oeverloze onzin. Niks over literatuur. Wat kan het mij schelen dat Fleur een dik gat heeft en Griet knotsknieën? En dat Ilja een vetklep is? Tot blz. 236 ben ik geraakt.
Weg ermee.
(Van de flaptekst moet je niks geloven! "Monumentale studie", mijn oor.)
De inleiding is wel geestig. Maar het hele boek mocht gerust heel wat dunner.

[Xroldx · Rating 4 out of 5]

Ik heb zwaar medelijden met iedereen die aan dit boek begint met het idee iets relevants te lezen over de moderne literatuur. Dit is Brusselmans die een autobiografisch relaas schrijft over zijn leven tijdens corona en daarnaast zijn omgang met en mening over Nederlandse en Vlaamse schrijvers weergeeft.
Soms smakeloos, soms gortdroog, meestal humoristisch. En na Nawoord 1 en 2 en de vijfde versie wel aardig langdradig.

[Pieter De vroe · Rating 4 out of 5]

Bij het uitkomen van dit boek was er ergens een giftige review van Rob Van Essen... De vriend van Lize Spit. Had hier op goodreads onder HB fans enkele fans die het herkenden. Het hield me ook wat tegen ergens want het is natuurlijk een enorme klepper.. 600 bladzijden.. Brusselmans. Maar af en toe heb ik eens een goeie dosis Brusselmans nodig.. Gewoon om alles niet te ernstig te nemen....

Het is een Classic HB. Maand aan gelezen maar genoten van elke minuut. Het begint nog als een soort studie maar vanaf ergens halfweg gaat het meer de autobiografische tour op ('Hij schreef te weinig boeken' was hetzelfde soort boek). Lena en Herman tijdens de eerste lockdown. Met de klassieke, niets terzake doende uitweidingen over vanalles en nog wat maar er zit altijd wel een streepje humor in, melancholisch. Het gaat ook regelmatig over de boeken die hij aan het lezen is. gretig tips genoteerd. Hornby ga ik alvast nog eens een kans geven, McIierney lijkt me heel interessant ... De Jaren van Annie Erneaux, De hoogstapelaar van Wessel en Ilyas van Ernest Van Der Kwast staan ook op de lijst voor deze zomer. Hij schrijft ook ergens dat hij geen vrienden kan zijn met mensen die 'een samenzwering van idioten' niet goed vinden. Daar vond ik helemaal niets aan dus vrienden zullen we niet worden maar fan zal ik wel altijd blijven.

[Ton Hof · Rating 1 out of 5]

De aanschaf van Herman Brusselmans’ Geschiedenis van de moderne literatuur was een vergissing. Het boek zelf is een denkfout. Ik heb het e-book geretourneerd.

[Wout Landuyt · Rating 2 out of 5]

Grappig voor 200 pagina’s, geen 600. Keb kik daar geen tijd of zin voor wi Herman. Still love u xx

[Gijs Hollebosch · Rating 2 out of 5]

Ik probeerde Brusselmans al een paar keer, maar zijn boeken zijn niks voor mij. Dit boek las ik cursorisch tot ongeveer blz. 135.

Af en toe is Geschiedenis van de moderne literatuur best grappig, een grove satire op de literaire goegemeente en opvattingen van lezers als mezelf. Mulisch die lult over de dikke penis van Hugo Claus of op stap gaan met zijn 'vrienden' Ivo Victoria, Peter Terrin en Christof Vekeman. Maar het blijkt 597 bladzijden lang op die manier verder te gaan met de gebruikelijke zelfverheerlijking. Tal van schrijvers en boeken passeren nonsensicaal de revue, soms is dat grappig maar te vaak zijn er passages die zich herhalen of gewoon niet grappig zijn.

Eerder schreef Brusselmans De geschiedenis van de Vlaamse literatuur. Ik herinner me dat boek niet zo goed, maar het leek me iets strakker opgebouwd, met duidelijke tussentiteltjes. Een andere opzet natuurlijk, hier volgen we Brusselmans die vooral schertst over wat hij van de literatuur vindt.

Je moet wellicht van een bepaald hout gesneden zijn om dit helemaal uit te lezen. Is er iemand die dat überhaupt doet met een dergelijk boek?

[Rene Ijzermans · Rating 1 out of 5]

Eens in de zoveel tijd ben ik aan "een Brusselmans" toe, wat ik als liflafje smakeloos smakelijk vind en er daarna weer paar jaar tegenaan kan. Grofheid en humor gaan bij hem vaak hand in hand en dienen soms zichtbaar een doel, maar dit boek is toch vooral een spervuur van kolder.
Uiteraard verwachtte ik van Brusselmans geen hoogdravende beschouwingen. En juist daarom werd mijn nieuwsgierigheid gewekt wat hij er dan wél van zou maken: oeverloos gezwam dus. Bovendien kreeg ik het naargeestige gevoel dat hier een miskende ziel aan het woord was die zo graag tot de literatuur behoort, vergeefs dus, en dan maar breeduit zijn kennis over schrijvers etaleert.
Vooruit, na deel één (pag 145) ben ik met een zucht afgehaakt, dus helemaal eerlijk is mijn mening daarom niet.

[Dirk Vandenberghe]

Het is waar wat HB schrijft, vroeger was hij beter. Veel beter.

[Stijn De Zaeytijd · Rating 4 out of 5]

Vintage Brusselmans: uitvoerig, breedsprakerig en om absoluut de draad in kwijt te raken. Tussen de lijnen lees je zijn angst voor spoken aka corona, eenzaamheid en ouder worden. Brusselmans lezen is werken en ja , het consequent benoemen van vetklep Pfeijffer is hilarisch, Brusselmans: you love or hate him, ik ben fan !

[Wouter]

‘…een dik, intellectueel, en zeker geen gemakkelijk te verstouwen boek…’

[Peeters Pierre · Rating 2 out of 5]

Schelden en schofferen is de rode draad in dit boek!

Eerdere pogingen van mij om de boeken van Herman Brusselmans te lezen vielen tegen. Bij de titel van het nieuwste boek van Herman Brusselmans Geschiedenis van de moderne literatuur en het lezen van de achterflap had ik heel wat positieve verwachtingen, hoopte op een mooie opsomming van auteurs en genres, maar vergeefs.

De auteur geeft in zijn inleiding aan dat hij in deze ‘literatuurstudie’ de periode vanaf 2008 tot heden behandelt.
In de vuistdikke studie doet de auteur waar hij goed in is en hanteert overvloedig zijn handelsmerk: collega-auteurs schofferen of de hemel in prijzen een tussenweg is er niet.

In zijn typische en mijns inziens beschamende schrijfstijl schuwt hij plat taalgebruik, seksuele verwijzingen, beledigingen en verwijten niet. Wat mij betreft in tijden van “Me Too” totaal uit den boze.

Een zekerheid in het boek is dat een heel groot deel autobiografisch is, waar heel veel plaats is voor zijn geliefde Lena, hun hondje Aquí en voor de auteur zelf. Maar waar hij zich in eerdere werken als auteur meestal de hemel in prees, stel ik nu vast dat hij voor zichzelf ook heel kritisch kan zijn, wat zeer uitzonderlijk is.

Ik kan mij echter niet aan de indruk onttrekken dat Brusselmans dit boek heeft geschreven om te schrijven en alleen maar bladzijden wilde vullen. Een voorbeeld hiervan is de zin “Wat een dag! Verder gebeurde er niet veel”, die niets toevoegt aan het verhaal of ook maar iets bijdraagt aan de moderne literatuurgeschiedenis! Deze 84e roman had wat mij betreft voor het overgrote deel beter ongeschreven kunnen blijven.

Uiteraard is niet alles kommer en kwel in dit lijvige boek. Geregeld komen er droge humoristische passages voor en parodieert de schrijver erop los.

Tussen de regels door kon ik wel opmaken dat Brusselmans terecht aanklaagt en een statement wil maken, dat het met de hedendaagse Nederlandstalige literatuur slecht gesteld is en er niet veel auteurs zijn die er echt boven uitspringen, laat staan dat kwaliteitsvol opkomend talent zijn opwachting maakt.

Geschiedenis van de moderne literatuur is een speciaal boek, enig in zijn soort, waarin Brusselmans toch een uniek inzicht geeft in de hedendaagse Nederlandstalige literatuur. Het staat buiten kijf dat hij literatuur ademt en opslorpt, maar er ook een enorme kennis van heeft.

In dit lijvige boek mis ik echter een literatuurlijst en een naamregister van alle opgenomen auteurs. Ik ben ervan overtuigd dat heel wat lezers onderweg zullen afhaken, maar dat er anderzijds diehards zijn die Brusselmans zullen ophemelen met deze uitgave. De tekst op de achterflap: ‘Hij wordt zowel verguisd als verafgood.’ bevestigt dit alleen maar.

Deze 84e Brusselmans waardeer ik voor zijn absurde humor en wegens het overvloedige schelden en schofferen slechts met twee sterren.

Meer recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com

[Benjamin Heirbaut · Rating 3 out of 5]

Wie echt op zoek is naar een literaire studie komt er met dit boek bekaaid vanaf. Deze 'kloefer' is een semiautobiografische mijmering van Brusselmans over hoe dit werk tot stand komt/is gekomen. Gedurende de vertelling passeert er een heel groot aantal schrijvers de revue waarover Brusselmans heel wat ontegensprekelijke onwaarheden en een klein aantal twijfelachtige waarheden uitdrukt. Dit doet hij in zijn typische geen-blad-voor-de-mond, schenenschoppende stijl, wat ervoor zorgt dat het ondanks zijn formaat en opzet toch een vlot lezend, luchtig schrijfseltje blijft, waarmee de lezer, zichzelf berispend, toch af en toe meesmuilend zit te lachen.

Daarnaast komt Brusselmans' persoonlijke leven veel aan bod. Hij heeft het met name veel over zijn relatie met Lena en over hun hondje Aqui. Ook denkt hij terug aan de belangrijke mensen uit zijn verleden, zoals zijn ex-vrouw Tania, zijn moeder en zijn overleden hondje Woody (toevallig ook de naam van mijn overleden hondje). Je kan je niet van de indruk ontdoen dat Brusselmans hier merkwaardig openhartig is, wat het boek een zekere roerende diepgang verleent.

Uiteindelijk is het boek alles bij elkaar genomen wel gewoon te lang. Half zo lang had al veel geweest en zoals Brusselmans dan ook zelf op einde aangeeft, "[ben ik] het beu, ik hou ermee op".

[Jos Vermeulen · Rating 5 out of 5]

598 pagina's genieten van Brusselmans. Ik begrijp absoluut dat zijn absurditeiten en donkere humor niet voor iedereen zijn. Zelf krijg ik er echter niet genoeg van en daarom ben ik nu toch wel even in rouw tot ik met zijn volgende boek begin.
.

[Frans Peeters · Rating 2 out of 5]

Heel mooie uitgave, maar een uitdaging om zich erdoor te worstelen. Niet het vlotst leesbare boek van Brusselmans.

[Koentje Baert]

Lachen op zijn Brusselmans, doch nieuwe boeken hiermee ontdekt

[Yves Van Der Straete · Rating 2 out of 5]

De hond scheet en we aten ons buikje rond ...

[Guido Bergmans · Rating 3 out of 5]

Het was een jaar of twee geleden, dus weer tijd voor een Brusselmansje! Deze, zijn laatste (toen ik hem eergisteren kocht, intussen reeds zijn voorlaatste) viel echter behoorlijk volumineus uit: 600 blz. Dat zijn we van Herman niet gewoon. We zullen het maar op de pandemie steken. Die komt zijdelings trouwens wel aan bod in het boek, met name doordat de straten van Gent behoorlijk verlaten zijn, vooral ’s nachts (overdag komt Herman nauwelijks buiten). Opmerkelijk is, dat het boek slechts 27,50 € kostte, wat ik weinig vind voor een turf van 600 pagina’s, op kwaliteitspapier en ingebonden met stijve kaft en met een geel kunstzijden leeslint. Men raadt gemeenlijk aan een leeslint te kiezen in een andere kleur dan de boekbladen (vaak wit). Aldus is hier geschied. Het leeslint harmonieert mooi met de felgroene kleur van de cover. Ook de font, de lettergrootte en de kop-/voetteksten bevallen mij ten zeerste. Bijkomende plus: ik noteer geen schrijffouten/typo’s, die naar mijn bescheiden mening de laatste jaren een echte plaag zijn geworden in publicaties allerhande, ook in respectabele en soms veel duurdere boeken. Het boek is, kortom, bijzonder fraai uitgegeven. En dat voor 27,50 euro. Hoe doen ze het? Herman vermeldt de uitgeverij Prometheus een tachtigtal keer in zijn tekst. Dat helpt wellicht.
Het boek stond in de boekhandel in de afdeling geschiedenis, wat merkwaardig is, aangezien er geen woord oprechte geschiedenis in voorkomt. Er zit ook geen verhaal in, wat mij goed uitkomt, aangezien ik totaal niet van plan ben het boek in één keer uit te lezen. Ik lees een halfuurtje, heb eens goed gelachen, en leg dan het boek enkele dagen tot weken opzij. Als ik het weer vastneem, kan ik moeiteloos de draad weer oppikken, voor zover die er überhaupt is. Dat bevalt me zo bij Brusselmans, dat hij zichzelf en de rest van de wereld niet serieus neemt. Helaas doet een aantal van de in het boek genoemde schrijvers dat wel, en aangezien zij er zacht uitgedrukt meestal niet te best uitkomen, kan dit tot wrijvingen leiden. Jammer voor hen.
Ik kan er verder niet veel aan toevoegen. Ik ben nu ongeveer op pagina 95, en ik verwacht niet dat er inhoudelijk nog veel nieuws uit de bus zal komen, maar dat geeft niet. Ik moet altijd lachen, door zijn stijl en woordkeuze, en zijn situationele absurditeiten. Meer moet dat niet zijn.
P.S. Het einde van het boek komt in zicht, en inderdaad, veel heb ik er niet aan toe te voegen. De pandemie komt verderop wat meer in beeld, hoewel men de indruk krijgt dat dit voor het dagelijkse leven van een autist als Herman niet zo razend veel verschil maakt.