What do you think?
Rate this book
Still Life Saga #1
Memento Mori
Ένας κόσμος όπου όλοι γνωρίζουν την ημερομηνία του θανάτου τους. Ένας σύγχρονος μεσαίωνας, με τον κλήρο να είναι και πάλι στην ηγεσία. Ένας "Εκλεκτός" μίζερος, αδύναμος, μοιρολάτρης, φοβικός, φλώρος...
Πώς σχετίζονται ο Εωσφόρος και ο Άδης με αυτή την κατάσταση; Τι υπερβάσεις θα πρέπει να κάνει ο Θάνος για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;
Ένα μυθιστόρημα σκοτεινής φαντασίας από τον δημιουργό του κόσμου της "Lenore Corpse", Γιώργο Μπελαούρη.
Πώς σχετίζονται ο Εωσφόρος και ο Άδης με αυτή την κατάσταση; Τι υπερβάσεις θα πρέπει να κάνει ο Θάνος για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;
Ένα μυθιστόρημα σκοτεινής φαντασίας από τον δημιουργό του κόσμου της "Lenore Corpse", Γιώργο Μπελαούρη.
168 pages, ebook
Published August 18, 2021
27 people want to read
About the author
Γιώργος Μπελαούρης
35 books165 followersΟ Γιώργος Μπελαούρης, είναι ο «μπαμπάς/βιογράφος» της Lenore Corpse, ο δημιουργός της μυθολογίας ψυχοπλάνης και του art project LC DLVI.
Πλήρες βιογραφικό: https://lcdlvi.com/bio/
Πλήρες βιογραφικό: https://lcdlvi.com/bio/
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
October 5, 2021
Αγαπώ τη γραφή του και τον κόσμο που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας Γιώργος Μπελαούρης.
Στο Memento Mori για πρώτη φορά συναντάμε έναν ήρωα απαισιόδοξο, θα πώ; λίγο κλάψα θα πώ;
Κάτι το οποίο πραγματικά δεν με χάλασε.
Από την αρχή ο συγγραφέας μας τοποθετεί στον κόσμο του, με τον πρωταγωνιστή του τον Θάνο να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να τα βάζει με θεούς και δαίμονες, κυριολεκτικά για να καταφέρει να ρίξει το σύστημα στο οποίο γεννήθηκε.
Μου άρεσε η ιστορία, όμως δεν μπορώ να πω κάτι διότι θα αποκαλύψω πράγματα και δεν πρέπει.
Αυτό που μόνο θα πω είναι ότι είδα έστω και λίγο τον Λου, τον αγαπημένο μου ήρωα από τον κόσμο του.
lu for ever. Είμαι fun του το ομολογώ.
Στα θετικά η νουβέλα είναι δωρεάν από τo site Nyctophilia.gr
Η ιστορία είναι μεμονωμένη όμως δεν θα συνιστούσα κάποιον που θέλει να γνωρίσει τον συγγραφέα να ξεκινήσει από αυτό το πόνημα του, διότι γίνονται αναφορές και σε άλλα του βιβλία και ίσως αυτό τον μπερδέψει.
Η πλοκή είναι δυνατή, συνεχόμενη. Δεν κάνει καθόλου κοιλιά και μην μου πείτε ότι φταίει το μέγεθος.
Στα αρνητικά θα έβαζα μόνο το ότι μας αφήνει κάποια αναπάντητα ερωτήματα γαι τον κόσμο, όμως γνωρίζοντας τον Γιώργο πιστεύω ότι ήταν επίτηδες. Κάτι μας ετοιμάζει. Περιμένω με αγωνία το επόμενό του.
Στο Memento Mori για πρώτη φορά συναντάμε έναν ήρωα απαισιόδοξο, θα πώ; λίγο κλάψα θα πώ;
Κάτι το οποίο πραγματικά δεν με χάλασε.
Από την αρχή ο συγγραφέας μας τοποθετεί στον κόσμο του, με τον πρωταγωνιστή του τον Θάνο να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να τα βάζει με θεούς και δαίμονες, κυριολεκτικά για να καταφέρει να ρίξει το σύστημα στο οποίο γεννήθηκε.
Μου άρεσε η ιστορία, όμως δεν μπορώ να πω κάτι διότι θα αποκαλύψω πράγματα και δεν πρέπει.
Αυτό που μόνο θα πω είναι ότι είδα έστω και λίγο τον Λου, τον αγαπημένο μου ήρωα από τον κόσμο του.
lu for ever. Είμαι fun του το ομολογώ.
Στα θετικά η νουβέλα είναι δωρεάν από τo site Nyctophilia.gr
Η ιστορία είναι μεμονωμένη όμως δεν θα συνιστούσα κάποιον που θέλει να γνωρίσει τον συγγραφέα να ξεκινήσει από αυτό το πόνημα του, διότι γίνονται αναφορές και σε άλλα του βιβλία και ίσως αυτό τον μπερδέψει.
Η πλοκή είναι δυνατή, συνεχόμενη. Δεν κάνει καθόλου κοιλιά και μην μου πείτε ότι φταίει το μέγεθος.
Στα αρνητικά θα έβαζα μόνο το ότι μας αφήνει κάποια αναπάντητα ερωτήματα γαι τον κόσμο, όμως γνωρίζοντας τον Γιώργο πιστεύω ότι ήταν επίτηδες. Κάτι μας ετοιμάζει. Περιμένω με αγωνία το επόμενό του.
September 1, 2021
Κάλλιο Ρήγας στην Κόλαση, παρά υπηρέτης στον Παράδεισο.
Θα πρέπει να ομολογήσω πως όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, δεν είχα κοιτάξει την περίληψη. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για την υπόθεση. Είδα μόνο ότι είναι dark fantasy και λέω εδώ είμαστε. Πού να ήξερα ότι θα συναντούσα τους αγαπημένους Άδη και Περσεφόνη; Είναι στιγμές σαν κι αυτές που θα αρχίσω να πιστεύω στο πεπρωμένο.
Βρισκόμαστε σε μια ρημαγμένη Αθήνα περί τα 2045. Η Εκκλησία έχει πάρει τα ηνία και η θεοκρατία έχει απλώσει τους ιστούς της σε κάθε γωνία της Γης. Δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για σύγχρονο μεσαίωνα, τη στιγμή που τότε υπήρχε και κοσμική εξουσία. Τώρα όμως δεν υφίσταται ούτε αυτό. Κουμάντο κάνουν οι παπάδες, να το πω απλά και εδώ που τα λέμε δεν απέχουμε πολύ από αυτό. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο χρόνους. Από τη μία έχουμε το Θάνο και το μεταποκαλυτπικό του κόσμο. Από την άλλη, την ύστερη αρχαιότητα και την ήττα του Άδη από τον Εωσφόρο. Στην πορεία της αφήγησης, το παρελθόν τρέχει για να συμβαδίσει με το παρόν ώστε ο αναγνώστης - μαζί με το Θάνο - να μάθει τι είναι αυτό που συνδέει την πτώση του Άδη με το σκοταδισμό του "σήμερα".
Η ιδέα μου φάνηκε αρκετά πρωτότυπη. Χάρηκα ιδιαίτερα το συνδυασμό των θρησκειών, ένα παιχνίδι που απολαμβάνω κι εγώ στα βιβλία μου και μερικές φορές ανησυχώ για τη θεία δίκη. Τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι δε θα αντιμετωπίσω μόνη μου τη Νέμεσις. Το ύφος και η γλώσσα ήταν απλά υπέροχα. Λυρισμός σε συνδυασμό με ωμότητα. Ώρες ώρες διάβαζα όχι για την πλοκή, αλλά για να παίξει αυτός ο τέλειος συνδυασμός λέξεων στο μυαλό μου. Είναι τόσο κρίμα που δεν είχα πιάσει βιβλίο του συγγραφέα νωρίτερα, αλλά τώρα δε θα τον αφήσω έτσι. Πρέπει να έρθω ξανά σε επαφή με αυτή την υπέροχη γραφή.
Όσο για το υπόλοιπο βιβλίο, μπορώ να σας πω ότι δε θα βαρεθείτε. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Έχει δράση, έχει ψυχογραφήματα σε βάθος, πλούτο συναισθημάτων και μυθολογικών πληροφοριών. Κι όλα τόσο όμορφα δομημένα που δεν μπορούσα να πω ότι ήθελα κάτι παραπάνω. Είναι από τις λίγες φορές που δε χρειάστηκα περισσότερες λεπτομέρειες. Ο συγγραφέας χειρίστηκε με μαεστρία το θέμα αφήνοντας με απόλυτα ικανοποιημένη.
Πιάστε το λοιπόν στα χέρια σας, τώρα που έρχεται το φθινόπωρο και μπαίνουμε σε πιο μυστικιστική διάθεση. Πλησιάζει και το Χάλλογουιν. Τι καλύτερο από τον Άδη και έναν μουντρούχο θνητό;
Θα πρέπει να ομολογήσω πως όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, δεν είχα κοιτάξει την περίληψη. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για την υπόθεση. Είδα μόνο ότι είναι dark fantasy και λέω εδώ είμαστε. Πού να ήξερα ότι θα συναντούσα τους αγαπημένους Άδη και Περσεφόνη; Είναι στιγμές σαν κι αυτές που θα αρχίσω να πιστεύω στο πεπρωμένο.
Βρισκόμαστε σε μια ρημαγμένη Αθήνα περί τα 2045. Η Εκκλησία έχει πάρει τα ηνία και η θεοκρατία έχει απλώσει τους ιστούς της σε κάθε γωνία της Γης. Δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για σύγχρονο μεσαίωνα, τη στιγμή που τότε υπήρχε και κοσμική εξουσία. Τώρα όμως δεν υφίσταται ούτε αυτό. Κουμάντο κάνουν οι παπάδες, να το πω απλά και εδώ που τα λέμε δεν απέχουμε πολύ από αυτό. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο χρόνους. Από τη μία έχουμε το Θάνο και το μεταποκαλυτπικό του κόσμο. Από την άλλη, την ύστερη αρχαιότητα και την ήττα του Άδη από τον Εωσφόρο. Στην πορεία της αφήγησης, το παρελθόν τρέχει για να συμβαδίσει με το παρόν ώστε ο αναγνώστης - μαζί με το Θάνο - να μάθει τι είναι αυτό που συνδέει την πτώση του Άδη με το σκοταδισμό του "σήμερα".
Η ιδέα μου φάνηκε αρκετά πρωτότυπη. Χάρηκα ιδιαίτερα το συνδυασμό των θρησκειών, ένα παιχνίδι που απολαμβάνω κι εγώ στα βιβλία μου και μερικές φορές ανησυχώ για τη θεία δίκη. Τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι δε θα αντιμετωπίσω μόνη μου τη Νέμεσις. Το ύφος και η γλώσσα ήταν απλά υπέροχα. Λυρισμός σε συνδυασμό με ωμότητα. Ώρες ώρες διάβαζα όχι για την πλοκή, αλλά για να παίξει αυτός ο τέλειος συνδυασμός λέξεων στο μυαλό μου. Είναι τόσο κρίμα που δεν είχα πιάσει βιβλίο του συγγραφέα νωρίτερα, αλλά τώρα δε θα τον αφήσω έτσι. Πρέπει να έρθω ξανά σε επαφή με αυτή την υπέροχη γραφή.
Όσο για το υπόλοιπο βιβλίο, μπορώ να σας πω ότι δε θα βαρεθείτε. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Έχει δράση, έχει ψυχογραφήματα σε βάθος, πλούτο συναισθημάτων και μυθολογικών πληροφοριών. Κι όλα τόσο όμορφα δομημένα που δεν μπορούσα να πω ότι ήθελα κάτι παραπάνω. Είναι από τις λίγες φορές που δε χρειάστηκα περισσότερες λεπτομέρειες. Ο συγγραφέας χειρίστηκε με μαεστρία το θέμα αφήνοντας με απόλυτα ικανοποιημένη.
Πιάστε το λοιπόν στα χέρια σας, τώρα που έρχεται το φθινόπωρο και μπαίνουμε σε πιο μυστικιστική διάθεση. Πλησιάζει και το Χάλλογουιν. Τι καλύτερο από τον Άδη και έναν μουντρούχο θνητό;
August 23, 2021
Κατά τη γνώμη μου (και καλώς ή κακώς), αυτό το βιβλίο ξεκαθαρίζει αμέσως το αναγνωστικό κοινό του. Πιστεύω πως είναι απ’ αυτά τα έργα που είτε τα λατρεύεις είτε τα μισείς από πολύ νωρίς. Γίνονται ήδη απ’ τα πρώτα κεφάλαια αρκετά πράγματα ξεκάθαρα για τον τρόπο γραφής, τις θεματικές, το ύφος και το περιεχόμενο του βιβλίου. Εικάζω πως μια μερίδα αναγνωστών θα ευχαριστηθεί και θα συνεχίσει ως το τέλος ενώ μια άλλη δεν θα μπορέσει να συμβιβαστεί και θα οδηγηθεί στο DNF.
Το βιβλίο ξεκινά και ο Άδης παίζει μπουκέτα με τον Εωσφόρο. Ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Θάνος Ζώης – επειδή προφανώς και αν δεν ονομαζόταν έτσι το έργο δεν θα ήταν αυτό που είναι και δεν έχω ίχνος ειρωνείας σε αυτό που υποστηρίζω. Οι «ιερείς» χώνουν σε κάθε δεύτερη πρόταση την ατάκα «τέκνον μου». Υπάρχει διάχυτη ωμότητα, βίαιες και σεξουαλικές σκηνές. Ταυτόχρονα υπάρχουν αναφορές σε τέχνη, μουσική, έννοιες και επιφανειακή φιλοσοφία – τις οποίες εκτιμώ, επειδή κάνουν τον κόσμο πιο ζωντανό. Χαίρομαι που η γλώσσα στους διαλόγους έχει αυτό το ύφος που έχει, το σχεδόν αυτό-αναφορικό και με την καλή έννοια επιτηδευμένο. Το κείμενο πραγματεύεται ένα σοβαρό θέμα, μα δεν εκλέγει να σοβαροφαίνεται. Μπορώ μόνο να περιγράψω τη γραφή του συγγραφέα ως μια «εκλεπτυσμένη καφρίλα».
Επίσης, να πω ότι ο τρόπος γραφής είναι άρτιος και ευχάριστος. Δεν είναι κάτι το εξαίσιο ή εξεζητημένο, μα μου αρέσει αρκετά. Οι περιγραφές, οι αφηγήσεις, τα σχήματα λόγου ως επί πλείστον πλέκουν ένα αρμονικό εγκώμιο υπέρ της ατμόσφαιρας του έργου. Άλλες φορές, ορισμένες επιλογές καταλήγουν περίεργες ή ατυχείς (για παράδειγμα η χρήση της δαμόκλειου σπάθης ως αναλογία στο δεύτερο κεφάλαιο μου φάνηκε εντελώς άτοπη). Να πω επίσης ότι υπάρχουν (απειρο)ελάχιστα λαθάκια, ατοπήματα που δεν με ενόχλησαν και δεν μου χάλασαν την αναγνωστική εμπειρία, ωστόσο οφείλω να τα αναφέρω γιατί κάποιοι αναγνώστες κλαίνε πύον εάν υπάρχει λάθος φωνήεν σε μια λέξη ή χάνουν χρόνια απ’ τη ζωή τους αν δουν στο κείμενο ή τίτλο (καλή ώρα) λατινικούς χαρακτήρες τους οποίους θεωρούν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – πομφόλυγες. Αν είστε σε αυτήν την μερίδα του αναγνωστικού κοινού, κάψτε το σπίτι του επιμελητή ή κάτι τέτοιο, τι να πω.
Η ροή είναι γρήγορη και οι σκηνές τραβάνε τόσο όσο χρειάζεται για να χτιστεί η κατάλληλη ένταση και να περαστεί το μήνυμα της παραγράφου. Αυτό που βρίσκω εντελώς αδύναμο είναι η εναλλαγή σκηνών. Κάθε φορά που μεταξύ κομματιών του κειμένου παρεμβάλλεται το εικονίδιο του ρόδου-ροδιού αλλάζει τόσο απότομα η σκηνή και τα γεγονότα που σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω έναν κατάλληλο συνδετικό κρίκο μεταξύ όσων προηγήθηκαν και όσων έπονται. Θυμίζει την αυλαία ενός θεατρικού έργου, αλλά όχι με την καλή έννοια.
Το ότι το κείμενο φέρνει σε παράσταση επίσης το εντόπισα στην δομή των σκηνών. Σχεδόν αποκλειστικά την πλοκή οδηγούν δυο-τρεις κατά μέσο όρο χαρακτήρες. Σχεδόν ποτέ δεν βλέπουμε παραπάνω άτομα να συνομιλούν ή να κάνουν κάτι. Ακόμη και τις φορές που το υπόβαθρο έχει επιπλέον κομπάρσους (όπως στο πάρτι ή στο μπαρ), οι επιπλέον τριτοτέταρτοι χαρακτήρες λειτουργούν σαν σκηνικό. Αυτό δεν κάνει τον κόσμο να φαντάζει τόσο ζωντανός ή ενεργός. Συχνά είχα την εντύπωση πως είχε γίνει μια αποκάλυψη και ο Θάνος ήταν από τους λίγους επιζώντες, απλά επειδή η ιστορία είναι τόσο συγκεντρωμένη πάνω του και στα ελάχιστα άτομα που συμπρωταγωνιστούν. Αυτό δεν φαντάζει άμεσα κακό και θα συμφωνήσω πως δεν είναι, ωστόσο με βοηθά να ανοίξω το επόμενο θέμα κριτικής που έχει να κάνει με την θεματική του βιβλίου και την κεντρική ιδέα.
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου όλοι γνωρίζουν την ημερομηνία που θα πεθάνουν, κάτι που ξεκίνησε εδώ και 100 χρόνια. Αυτή η ημερομηνία είναι απόλυτη και απόπειρες αυτοκτονίας πριν τα «θανάθλια» του καθενός φέρουν μονάχα επαναφορά στην ζωή (στην πρότερη της αυτοκτονίας κατάσταση). Ο τρόπος που όλοι έχουν μια τέτοια γνώση είναι μέσω μια στάμπας στο στέρνο, όπου αναγράφεται η ημερομηνία. Αναγράφεται ως… ημερομηνία. Με φορμάτ για παράδειγμα «Δέκα Αυγούστου 2045. Δέκα, παύλα, οχτώ, παύλα, 2045 […]». Παρότι η ιδέα – του να γνωρίζουν όλοι πότε θα αποβιώσουν – είναι εξαιρετική, ο τρόπος που παρουσιάζεται εδώ μου φαίνεται άκρως προβληματικός.
Θα παραθέσω ορισμένες σκέψεις τις οποίες έκανα διαβάζοντας τα πρώτα κεφάλαια και βλέποντας την εξήγηση που παρέθεσα μόλις. Έχει σημασία ότι θα παραθέσω όσα σκέφτηκα ΑΡΧΙΚΑ, μετά δεν έχουν σημασία.
Κάνοντας λόγο για δυστοπική ιστορία σκοτεινής φαντασίας με ένα τέτοιο premise, αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι πως όλοι (δηλαδή οι άνθρωποι, η κοινωνία, το κράτος, η εκκλησία, η επιστήμη, γενικά η ανθρωπότητα του τώρα) αντιδρούν, αποκρίνονται και προσαρμόζονται σε αυτά τα δεδομένα. Αυτό δεν είναι κάτι που βλέπουμε με τον τρόπο που θα μου φαινόταν ικανοποιητικός. Οτιδήποτε μας παρουσιάζεται – ακόμη και ως υπόβαθρο – είναι πολύ, πολύ σ��γκεκριμένο και υπάρχει μονάχα για τριβή και προώθηση της προσωπικής, πολύ συγκεκριμένης ιστορίας του Θάνου. Ένας κόσμος που παρουσιάζει ενδιαφέρον σαν άκουσμα από το οπισθόφυλλο καταλήγει ένας κόσμος που περιστρέφεται γύρω απ’ τον πρωταγωνιστή μας και αυτός είναι ένας χαρακτήρας τέτοιος που δεν αλληλεπιδρά μ’ αυτόν τον κόσμο ώστε να τον γνωρίσουμε. Επιπλέον, διαβάζοντας για τον τρόπο διαμοιρασμού της καταληκτικής ημερομηνίας, μου φάνηκε αρχικά γελοίο. Κάποια ανώτατη φυσική αρχή ή όποιος είναι υπεύθυνος για αυτήν ή η ίδια η περατότητα επέλεξε αριθμούς και παύλες; Με βάση ποιο ημερολόγιο; Γιατί όχι λατινικούς αριθμούς; Επίσης, πόσο άβολο που την παραπάνω ημερομηνία την κατανοεί ένας έλληνας ως δέκα Αυγούστου αλλά ένας αμερικανός ως οκτώ Οκτωβρίου. Μήπως το μήνυμα αλλάζει για τον κάθε άνθρωπο; Τι γίνεται με κάποια φυλή χαμένη στον Αμαζόνιο που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση και δεν έχουν αριθμούς; Γενικώς, δεν μπορώ να πιστέψω ότι η φυσική αρχή του θανάτου αναλώνεται στο να μοιράσει ένα μήνυμα μέσω ενός συστήματος που ο ίδιος ο άνθρωπος επινόησε (τα μαθηματικά) ώστε να διευκολύνει τον εαυτό του σε πλαίσιο κοινωνίας.
Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις όταν είδα την ημερομηνία και διάβασα για το θανατικό. Μετά, έκανα ένα βήμα πίσω συνειδητοποίησα κάτι. Σε αυτό το βιβλίο, γίνεται μια θυσία. Και δεν μιλάω για την προσπάθεια του Θάνου να ανακαλύψει το raison d'être του ως εκλεκτός. Ο συγγραφέας επιλέγει ένα πολύ συγκεκριμένο setting για να πει μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία και θυσιάζει μια ευρύτερη κοσμολογία στην προσπάθεια. Κυρίως επειδή υπάρχει μια άλλη κοσμολογία ήδη. Ένα μυθολογικό, μεταφυσικό και κοσμολογικό στοιχείο που έχω αποφύγει να σχολιάσω επειδή… δεν περιορίζεται σε αυτό το βιβλίο. Διαπίστωσα περίπου στην μέση ότι υπάρχουν παραπομπές σε άλλα έργα του συγγραφέα, μάλιστα ένα εξ’ αυτών αποτελεί κομμάτι συλλογής διηγημάτων με άλλους συγγραφείς. Δεν μου ήταν προφανές ότι αυτό το βιβλίο δεν ήταν αυτοτελές ή ότι ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης κοσμολογίας (δεν υπάρχει καν ανάμεσα στα 5 της σειράς του συγγραφέα στο Goodreads!). Προς υπεράσπισή μου λοιπόν, δεν γνωρίζω την έκταση όλων όσων αναφέρονται εδώ και πολύ περισσότερο δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι αυτή η έκταση. Οπότε δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι για Άδη, Περσεφόνη, πολλαπλούς κόσμους, νήματα ή εκλεκτούς γιατί απλά δεν έχω γνώση.
Πέρα απ’ αυτά, συμφιλιώθηκα διαβάζοντας με την ιδέα ότι υπάρχει κάτι που ο συγγραφέας θέλει να πει εδώ. Όλα όσα ρώτησα ρητορικά πάνω και τα οποία έκρινα νωρίς περιμένοντας απαντήσεις, τελικά δεν είχαν σημασία. There must be a method to this madness σκέφτηκα και εν τέλει όντως υπήρχε. Σκοπός είναι να ειπωθεί η ιστορία του Θάνου σε αυτά τα πλαίσια. Εάν το βιβλίο ήταν μεγαλύτερο, είχε περισσότερο exposition και ένα μεγαλύτερο scope, θα ήταν εν τέλει χειρότερο. Αυτό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να συμφωνήσετε για να απολαύσετε το βιβλίο για αυτό που είναι ως όραμα του δημιουργού του.
Έχω την εντύπωση πως για αναγνώστες άλλων έργων του συγγραφέα, αυτό το βιβλίο πιθανώς να είναι πολύ καλύτερο. Για εμένα, που διαπιστώνω ότι έχω αρκετά κενά σε βαθμό που αποφεύγω να το κρίνω πλήρως γιατί δεν ξέρω κατά πόσον επαρκούν όσα είδα σε αυτές τις 170 σελίδες, αυτό το βιβλίο ήταν μέτριο προς καλό. Χάθηκα σε κενά, σε έναν χαοτικό κόσμο που δεν κατανοούσα πλήρως και έπειτα έπαψα να προσπαθώ γιατί έπρεπε να πάω σε άλλα έργα ίσως πριν φτάσω εδώ. Από την άλλη, μου άρεσε πολύ να αφεθώ και να δω που στο καλό οδηγούν όλα αυτά όπως ακριβώς τα βημάτισε ο συγγραφέας χωρίς εγώ να ρωτάω και να απορώ. Μου πήρε ώρα να καταλάβω τι ακριβώς διαβάζω – και ακόμη δεν ξέρω πλήρως – αλλά κατά τη διάρκεια εκτίμησα την αρτιότητα καθ’ εαυτό, τις θεματικές και τις ιδέες σε ένα κλειστό πλαίσιο.
Οι μεγαλύτερες αρετές βρίσκονται στον τρόπο γραφής, το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα, τους χαρακτήρες και τον θεότρελο σκοτεινό κόσμο του Μπελαούρη. Ωστόσο, λυπάμαι που πουθενά δεν υπήρχε η ένδειξη ότι εάν είχα περισσότερες γνώσεις για τον συγγραφέα και τα έργα του θα κατανοούσα καλύτερα και ίσως να εκτιμούσα περισσότερο αυτό το βιβλίο. Είναι θέμα εξοικείωσης με το στυλ του δημιουργού και τον τρόπο που γράφει/σκέφτεται/χτίζει την ιστορία.
Δεν ξέρω αν θα το πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει επαφή με άλλα έργα του ιδίου γιατί εγώ νιώθω πως έχασα κάτι ήδη. Αλλά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, σουρεάλ με την καλή έννοια, κάτι σαν το οποίο δεν είχα διαβάσει ξανά από έλληνα συγγραφέα και χαίρομαι που το έκανα. Ίσως μετά από μια περίοδο αποχής και διαλλείματος να καταπιαστώ και με τον υπόλοιπο κόσμο της Lenor και ελπίζω αυτή τη φορά να βρω έναν μπούσουλα που να ξεκαθαρίζει τι μπορώ να διαβάσω ως νουμπάς.
Το βιβλίο ξεκινά και ο Άδης παίζει μπουκέτα με τον Εωσφόρο. Ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Θάνος Ζώης – επειδή προφανώς και αν δεν ονομαζόταν έτσι το έργο δεν θα ήταν αυτό που είναι και δεν έχω ίχνος ειρωνείας σε αυτό που υποστηρίζω. Οι «ιερείς» χώνουν σε κάθε δεύτερη πρόταση την ατάκα «τέκνον μου». Υπάρχει διάχυτη ωμότητα, βίαιες και σεξουαλικές σκηνές. Ταυτόχρονα υπάρχουν αναφορές σε τέχνη, μουσική, έννοιες και επιφανειακή φιλοσοφία – τις οποίες εκτιμώ, επειδή κάνουν τον κόσμο πιο ζωντανό. Χαίρομαι που η γλώσσα στους διαλόγους έχει αυτό το ύφος που έχει, το σχεδόν αυτό-αναφορικό και με την καλή έννοια επιτηδευμένο. Το κείμενο πραγματεύεται ένα σοβαρό θέμα, μα δεν εκλέγει να σοβαροφαίνεται. Μπορώ μόνο να περιγράψω τη γραφή του συγγραφέα ως μια «εκλεπτυσμένη καφρίλα».
Επίσης, να πω ότι ο τρόπος γραφής είναι άρτιος και ευχάριστος. Δεν είναι κάτι το εξαίσιο ή εξεζητημένο, μα μου αρέσει αρκετά. Οι περιγραφές, οι αφηγήσεις, τα σχήματα λόγου ως επί πλείστον πλέκουν ένα αρμονικό εγκώμιο υπέρ της ατμόσφαιρας του έργου. Άλλες φορές, ορισμένες επιλογές καταλήγουν περίεργες ή ατυχείς (για παράδειγμα η χρήση της δαμόκλειου σπάθης ως αναλογία στο δεύτερο κεφάλαιο μου φάνηκε εντελώς άτοπη). Να πω επίσης ότι υπάρχουν (απειρο)ελάχιστα λαθάκια, ατοπήματα που δεν με ενόχλησαν και δεν μου χάλασαν την αναγνωστική εμπειρία, ωστόσο οφείλω να τα αναφέρω γιατί κάποιοι αναγνώστες κλαίνε πύον εάν υπάρχει λάθος φωνήεν σε μια λέξη ή χάνουν χρόνια απ’ τη ζωή τους αν δουν στο κείμενο ή τίτλο (καλή ώρα) λατινικούς χαρακτήρες τους οποίους θεωρούν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – πομφόλυγες. Αν είστε σε αυτήν την μερίδα του αναγνωστικού κοινού, κάψτε το σπίτι του επιμελητή ή κάτι τέτοιο, τι να πω.
Η ροή είναι γρήγορη και οι σκηνές τραβάνε τόσο όσο χρειάζεται για να χτιστεί η κατάλληλη ένταση και να περαστεί το μήνυμα της παραγράφου. Αυτό που βρίσκω εντελώς αδύναμο είναι η εναλλαγή σκηνών. Κάθε φορά που μεταξύ κομματιών του κειμένου παρεμβάλλεται το εικονίδιο του ρόδου-ροδιού αλλάζει τόσο απότομα η σκηνή και τα γεγονότα που σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω έναν κατάλληλο συνδετικό κρίκο μεταξύ όσων προηγήθηκαν και όσων έπονται. Θυμίζει την αυλαία ενός θεατρικού έργου, αλλά όχι με την καλή έννοια.
Το ότι το κείμενο φέρνει σε παράσταση επίσης το εντόπισα στην δομή των σκηνών. Σχεδόν αποκλειστικά την πλοκή οδηγούν δυο-τρεις κατά μέσο όρο χαρακτήρες. Σχεδόν ποτέ δεν βλέπουμε παραπάνω άτομα να συνομιλούν ή να κάνουν κάτι. Ακόμη και τις φορές που το υπόβαθρο έχει επιπλέον κομπάρσους (όπως στο πάρτι ή στο μπαρ), οι επιπλέον τριτοτέταρτοι χαρακτήρες λειτουργούν σαν σκηνικό. Αυτό δεν κάνει τον κόσμο να φαντάζει τόσο ζωντανός ή ενεργός. Συχνά είχα την εντύπωση πως είχε γίνει μια αποκάλυψη και ο Θάνος ήταν από τους λίγους επιζώντες, απλά επειδή η ιστορία είναι τόσο συγκεντρωμένη πάνω του και στα ελάχιστα άτομα που συμπρωταγωνιστούν. Αυτό δεν φαντάζει άμεσα κακό και θα συμφωνήσω πως δεν είναι, ωστόσο με βοηθά να ανοίξω το επόμενο θέμα κριτικής που έχει να κάνει με την θεματική του βιβλίου και την κεντρική ιδέα.
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου όλοι γνωρίζουν την ημερομηνία που θα πεθάνουν, κάτι που ξεκίνησε εδώ και 100 χρόνια. Αυτή η ημερομηνία είναι απόλυτη και απόπειρες αυτοκτονίας πριν τα «θανάθλια» του καθενός φέρουν μονάχα επαναφορά στην ζωή (στην πρότερη της αυτοκτονίας κατάσταση). Ο τρόπος που όλοι έχουν μια τέτοια γνώση είναι μέσω μια στάμπας στο στέρνο, όπου αναγράφεται η ημερομηνία. Αναγράφεται ως… ημερομηνία. Με φορμάτ για παράδειγμα «Δέκα Αυγούστου 2045. Δέκα, παύλα, οχτώ, παύλα, 2045 […]». Παρότι η ιδέα – του να γνωρίζουν όλοι πότε θα αποβιώσουν – είναι εξαιρετική, ο τρόπος που παρουσιάζεται εδώ μου φαίνεται άκρως προβληματικός.
Θα παραθέσω ορισμένες σκέψεις τις οποίες έκανα διαβάζοντας τα πρώτα κεφάλαια και βλέποντας την εξήγηση που παρέθεσα μόλις. Έχει σημασία ότι θα παραθέσω όσα σκέφτηκα ΑΡΧΙΚΑ, μετά δεν έχουν σημασία.
Κάνοντας λόγο για δυστοπική ιστορία σκοτεινής φαντασίας με ένα τέτοιο premise, αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι πως όλοι (δηλαδή οι άνθρωποι, η κοινωνία, το κράτος, η εκκλησία, η επιστήμη, γενικά η ανθρωπότητα του τώρα) αντιδρούν, αποκρίνονται και προσαρμόζονται σε αυτά τα δεδομένα. Αυτό δεν είναι κάτι που βλέπουμε με τον τρόπο που θα μου φαινόταν ικανοποιητικός. Οτιδήποτε μας παρουσιάζεται – ακόμη και ως υπόβαθρο – είναι πολύ, πολύ σ��γκεκριμένο και υπάρχει μονάχα για τριβή και προώθηση της προσωπικής, πολύ συγκεκριμένης ιστορίας του Θάνου. Ένας κόσμος που παρουσιάζει ενδιαφέρον σαν άκουσμα από το οπισθόφυλλο καταλήγει ένας κόσμος που περιστρέφεται γύρω απ’ τον πρωταγωνιστή μας και αυτός είναι ένας χαρακτήρας τέτοιος που δεν αλληλεπιδρά μ’ αυτόν τον κόσμο ώστε να τον γνωρίσουμε. Επιπλέον, διαβάζοντας για τον τρόπο διαμοιρασμού της καταληκτικής ημερομηνίας, μου φάνηκε αρχικά γελοίο. Κάποια ανώτατη φυσική αρχή ή όποιος είναι υπεύθυνος για αυτήν ή η ίδια η περατότητα επέλεξε αριθμούς και παύλες; Με βάση ποιο ημερολόγιο; Γιατί όχι λατινικούς αριθμούς; Επίσης, πόσο άβολο που την παραπάνω ημερομηνία την κατανοεί ένας έλληνας ως δέκα Αυγούστου αλλά ένας αμερικανός ως οκτώ Οκτωβρίου. Μήπως το μήνυμα αλλάζει για τον κάθε άνθρωπο; Τι γίνεται με κάποια φυλή χαμένη στον Αμαζόνιο που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση και δεν έχουν αριθμούς; Γενικώς, δεν μπορώ να πιστέψω ότι η φυσική αρχή του θανάτου αναλώνεται στο να μοιράσει ένα μήνυμα μέσω ενός συστήματος που ο ίδιος ο άνθρωπος επινόησε (τα μαθηματικά) ώστε να διευκολύνει τον εαυτό του σε πλαίσιο κοινωνίας.
Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις όταν είδα την ημερομηνία και διάβασα για το θανατικό. Μετά, έκανα ένα βήμα πίσω συνειδητοποίησα κάτι. Σε αυτό το βιβλίο, γίνεται μια θυσία. Και δεν μιλάω για την προσπάθεια του Θάνου να ανακαλύψει το raison d'être του ως εκλεκτός. Ο συγγραφέας επιλέγει ένα πολύ συγκεκριμένο setting για να πει μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία και θυσιάζει μια ευρύτερη κοσμολογία στην προσπάθεια. Κυρίως επειδή υπάρχει μια άλλη κοσμολογία ήδη. Ένα μυθολογικό, μεταφυσικό και κοσμολογικό στοιχείο που έχω αποφύγει να σχολιάσω επειδή… δεν περιορίζεται σε αυτό το βιβλίο. Διαπίστωσα περίπου στην μέση ότι υπάρχουν παραπομπές σε άλλα έργα του συγγραφέα, μάλιστα ένα εξ’ αυτών αποτελεί κομμάτι συλλογής διηγημάτων με άλλους συγγραφείς. Δεν μου ήταν προφανές ότι αυτό το βιβλίο δεν ήταν αυτοτελές ή ότι ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης κοσμολογίας (δεν υπάρχει καν ανάμεσα στα 5 της σειράς του συγγραφέα στο Goodreads!). Προς υπεράσπισή μου λοιπόν, δεν γνωρίζω την έκταση όλων όσων αναφέρονται εδώ και πολύ περισσότερο δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι αυτή η έκταση. Οπότε δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι για Άδη, Περσεφόνη, πολλαπλούς κόσμους, νήματα ή εκλεκτούς γιατί απλά δεν έχω γνώση.
Πέρα απ’ αυτά, συμφιλιώθηκα διαβάζοντας με την ιδέα ότι υπάρχει κάτι που ο συγγραφέας θέλει να πει εδώ. Όλα όσα ρώτησα ρητορικά πάνω και τα οποία έκρινα νωρίς περιμένοντας απαντήσεις, τελικά δεν είχαν σημασία. There must be a method to this madness σκέφτηκα και εν τέλει όντως υπήρχε. Σκοπός είναι να ειπωθεί η ιστορία του Θάνου σε αυτά τα πλαίσια. Εάν το βιβλίο ήταν μεγαλύτερο, είχε περισσότερο exposition και ένα μεγαλύτερο scope, θα ήταν εν τέλει χειρότερο. Αυτό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να συμφωνήσετε για να απολαύσετε το βιβλίο για αυτό που είναι ως όραμα του δημιουργού του.
Έχω την εντύπωση πως για αναγνώστες άλλων έργων του συγγραφέα, αυτό το βιβλίο πιθανώς να είναι πολύ καλύτερο. Για εμένα, που διαπιστώνω ότι έχω αρκετά κενά σε βαθμό που αποφεύγω να το κρίνω πλήρως γιατί δεν ξέρω κατά πόσον επαρκούν όσα είδα σε αυτές τις 170 σελίδες, αυτό το βιβλίο ήταν μέτριο προς καλό. Χάθηκα σε κενά, σε έναν χαοτικό κόσμο που δεν κατανοούσα πλήρως και έπειτα έπαψα να προσπαθώ γιατί έπρεπε να πάω σε άλλα έργα ίσως πριν φτάσω εδώ. Από την άλλη, μου άρεσε πολύ να αφεθώ και να δω που στο καλό οδηγούν όλα αυτά όπως ακριβώς τα βημάτισε ο συγγραφέας χωρίς εγώ να ρωτάω και να απορώ. Μου πήρε ώρα να καταλάβω τι ακριβώς διαβάζω – και ακόμη δεν ξέρω πλήρως – αλλά κατά τη διάρκεια εκτίμησα την αρτιότητα καθ’ εαυτό, τις θεματικές και τις ιδέες σε ένα κλειστό πλαίσιο.
Οι μεγαλύτερες αρετές βρίσκονται στον τρόπο γραφής, το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα, τους χαρακτήρες και τον θεότρελο σκοτεινό κόσμο του Μπελαούρη. Ωστόσο, λυπάμαι που πουθενά δεν υπήρχε η ένδειξη ότι εάν είχα περισσότερες γνώσεις για τον συγγραφέα και τα έργα του θα κατανοούσα καλύτερα και ίσως να εκτιμούσα περισσότερο αυτό το βιβλίο. Είναι θέμα εξοικείωσης με το στυλ του δημιουργού και τον τρόπο που γράφει/σκέφτεται/χτίζει την ιστορία.
Δεν ξέρω αν θα το πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει επαφή με άλλα έργα του ιδίου γιατί εγώ νιώθω πως έχασα κάτι ήδη. Αλλά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, σουρεάλ με την καλή έννοια, κάτι σαν το οποίο δεν είχα διαβάσει ξανά από έλληνα συγγραφέα και χαίρομαι που το έκανα. Ίσως μετά από μια περίοδο αποχής και διαλλείματος να καταπιαστώ και με τον υπόλοιπο κόσμο της Lenor και ελπίζω αυτή τη φορά να βρω έναν μπούσουλα που να ξεκαθαρίζει τι μπορώ να διαβάσω ως νουμπάς.
Read
October 17, 2021Η πρώτη επαφή με τον συγγραφέα ήταν με την Μπαφομετα. Που δεν μου άρεσε (συγγνώμη!)
Η δεύτερη με αυτό εδώ. Και........... η μέρα με την νύχτα.
Πώς θα φανταζοσασταν να ήταν η κατάσταση σε έναν κόσμο που ο καθένας ήξερε ακριβώς πότε θα πεθάνει? Πώς θα αξιοποιούσαν τον χρόνο που τους απέμενε? Με σύνεση ή όχι?
Αν το βιβλίο ήταν λέξη, θα ήταν "μα" από τις φορές που χρησιμοποιήθηκε. Μα για κάποιο λόγο, διαβάζοντάς το "ακουγόταν" με συγκεκριμένο τρόπο στο κεφάλι μου. Κάτι που μου αρέσει όταν γίνεται.
Ο πρωταγωνιστής είναι φλώρος, μίζερος, κλάψας. Μέχρι να του πειράξουν το σημαντικότερο γι'αυτόν κομμάτι της ζωής του και να πάρει στροφές. Ανάποδες.
Το βιβλίο φεύγει νερό και κρίμα που δεν είχα διαβάσει τα άλλα (πέρα από το διήγημα) και έτσι έχασα ένα δύο κομμάτια. Χωρίς ίσως να έχει δημιουργηθεί τεράστιο κενό από την άγνοια ωστόσο.
Φεύγει σφαίρα και ο κόσμος του είναι τόσο καλογραμμενος και αληθοφανής που πραγματικά μπήκα στην διαδικασία να ψάξω αν όντως ισχύουν κάποια πράγματα.
Το ξενοδοχείο Ελπίς, εκεί που θάφτηκε αρκετά κάτω στα αδιαβαστα, έγινε φαβορί μετά από αυτό.
Υ.γ : Για κάποιο λογο, είχα την αίσθηση ότι ο πρωταγωνιστής είχε έντονα ένα κομμάτι του Γιώργου. Και ας μην τον ξέρω. Change my mind
Η δεύτερη με αυτό εδώ. Και........... η μέρα με την νύχτα.
Πώς θα φανταζοσασταν να ήταν η κατάσταση σε έναν κόσμο που ο καθένας ήξερε ακριβώς πότε θα πεθάνει? Πώς θα αξιοποιούσαν τον χρόνο που τους απέμενε? Με σύνεση ή όχι?
Αν το βιβλίο ήταν λέξη, θα ήταν "μα" από τις φορές που χρησιμοποιήθηκε. Μα για κάποιο λόγο, διαβάζοντάς το "ακουγόταν" με συγκεκριμένο τρόπο στο κεφάλι μου. Κάτι που μου αρέσει όταν γίνεται.
Ο πρωταγωνιστής είναι φλώρος, μίζερος, κλάψας. Μέχρι να του πειράξουν το σημαντικότερο γι'αυτόν κομμάτι της ζωής του και να πάρει στροφές. Ανάποδες.
Το βιβλίο φεύγει νερό και κρίμα που δεν είχα διαβάσει τα άλλα (πέρα από το διήγημα) και έτσι έχασα ένα δύο κομμάτια. Χωρίς ίσως να έχει δημιουργηθεί τεράστιο κενό από την άγνοια ωστόσο.
Φεύγει σφαίρα και ο κόσμος του είναι τόσο καλογραμμενος και αληθοφανής που πραγματικά μπήκα στην διαδικασία να ψάξω αν όντως ισχύουν κάποια πράγματα.
Το ξενοδοχείο Ελπίς, εκεί που θάφτηκε αρκετά κάτω στα αδιαβαστα, έγινε φαβορί μετά από αυτό.
Υ.γ : Για κάποιο λογο, είχα την αίσθηση ότι ο πρωταγωνιστής είχε έντονα ένα κομμάτι του Γιώργου. Και ας μην τον ξέρω. Change my mind
December 13, 2022
Μια ωραία και πρωτότυπη μείξη μυθολογίας και σύγχρονης εποχής. Αν και μόλις 160 σελίδες περίπου, το βιβλίο είναι πλούσιο σε περιεχόμενο. Συμβαίνουν πολλά πραγματάκια, υπάρχει δράση και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ο κόσμος που χτίζει είναι αρκετά περίπλοκος.
Τα θετικά, για μένα:
- Επιτέλους κάποιος ασχολείται με τον Άδη (αγαπημένος χαρακτήρας!), την Περσεφόνη, τον Κάτω Κόσμο...!!! Αρκετοί άλλοι χαρακτήρες της μυθολογίας κάνουν την εμφάνισή τους. Θεωρώ ότι η θεματολογία αυτή θα έπρεπε να είναι πολύ πιο δημοφιλής απ'όσο είναι. Κάποιος να πει την ιστορία και από τη δική τους σκοπιά! Παρ'όλα αυτά δεν το συναντάμε συχνά. Πως είναι οι ιστορίες με ζόμπια και βρυκόλακες που είναι τόσο overdone που νομίζεις ότι δεν υπάρχει κάτι καινούριο πλέον να σε εντυπωσιάσει?! Ε, σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν ακόμα περιθώρια για εξερεύνηση! Οπότε το βιβλίο κερδίζει αρκετά points για την πρωτοτυπία. Κι επειδή γουστάρω περιγραφές του Κάτω Κόσμου, δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα αν υπήρχαν άλλες τόσες σελίδες, να περιπλανηθούμε λίγο περισσότερο!!! 😍
- Mother f*cking Harpies!!!! 🤘 Το κόλλημά μου με τις Άρπυιες ξεκίνησε με τον Philip Pullman και το His Dark Materials. Έχει κι αυτός φανταστικές περιγραφές από τον Κόσμο των Νεκρών, και εμφανίζονται φυσικά και Άρπυιες και είναι απλά λατρεμένη στιγμή!!! Πολύ θα ήθελα να βλέπουμε πιο συχνά αυτά τα πλάσματα στη λογοτεχνία. Τους αξίζει λίγο παραπάνω hype, οπότε μπράβο για την επιλογή!!! 🤩
- Πέρα από το στοιχείο της μυθολογίας, το βιβλίο εστιάζει πολύ και στον θάνατο. Επίσης λατρεμένο theme! Σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν, οι άνθρωποι γνωρίζουν ακριβώς πότε θα πεθάνουν. Συναρπαστικό concept, πρωτότυπο, σε βάζει σε σκέψεις για το τι θα έκανες εσύ στη θέση τους και πως θα χειριζόσουν αυτή την πληροφορία! Δίνονται αρκετά στοιχεία για το πως προέκυψε αυτό, πως επηρέασε την κοινωνία κτλ. Το αναπτύσσει αρκετά ώστε να σου τραβήξει το ενδιαφέρον!
- Πάλι θα αναφερθώ στο θάνατο. Καλογραμμένη και heartbreaking περιγραφή όταν πεθαίνει . Μου αρέσουν τα βιβλία που είναι γραμμένα με συναίσθημα, όταν νιώθεις τον θρήνο του χαρακτήρα. Κι εκεί που σε έχει συγκινήσει... oh wait... γίνεται ακόμα πιο dark. 😂 😂
- Ωραίο και πλούσιο λεξιλόγιο, χωρίς να φαίνεται fake ή pretentious. Κυλάει όμορφα ο λόγος, χωρίς να σου δίνει την εντύπωση ότι απλά θέλει να κάνει επίδειξη ο συγγραφέας.
Ώρα για τα αρνητικά τώρα:
- Δε μου αρέσουν οι πολλές βρισιές. Ναι μεν δίνουν μια αμεσότητα στο λόγο, αλλά από την άλλη νιώθω ότι υποβαθμίζουν λίγο το γραπτό. Μπορεί να σταθεί μια χαρά το κείμενο και χωρίς αυτές. Δική μου παραξενιά και προσωπική προτίμηση.
- Κακή επιμέλεια. Συνήθως κόβω αστεράκια γι'αυτό το λόγο. Κάνει άσχημη εντύπωση και είναι ο βασικός λόγος που αποφεύγω να διαβάζω βιβλία στα ελληνικά. Έχουν ξεφύγει αρκετά λαθάκια. Αλλά εφόσον το περιεχόμενο είναι καλό, θα το παραβλέψω.
Αυτά λοιπόν!
Ενδιαφέρον, καλογραμμένο, πρωτότυπο, σκοτεινό! 💀
Θα αφήσω κι αυτό εδώ, το σιγοτραγουδούσα όσο διάβαζα το βιβλίο:
https://www.youtube.com/watch?v=uuwwu...
Ποίημα του Cesare Pavese.
Τα θετικά, για μένα:
- Επιτέλους κάποιος ασχολείται με τον Άδη (αγαπημένος χαρακτήρας!), την Περσεφόνη, τον Κάτω Κόσμο...!!! Αρκετοί άλλοι χαρακτήρες της μυθολογίας κάνουν την εμφάνισή τους. Θεωρώ ότι η θεματολογία αυτή θα έπρεπε να είναι πολύ πιο δημοφιλής απ'όσο είναι. Κάποιος να πει την ιστορία και από τη δική τους σκοπιά! Παρ'όλα αυτά δεν το συναντάμε συχνά. Πως είναι οι ιστορίες με ζόμπια και βρυκόλακες που είναι τόσο overdone που νομίζεις ότι δεν υπάρχει κάτι καινούριο πλέον να σε εντυπωσιάσει?! Ε, σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν ακόμα περιθώρια για εξερεύνηση! Οπότε το βιβλίο κερδίζει αρκετά points για την πρωτοτυπία. Κι επειδή γουστάρω περιγραφές του Κάτω Κόσμου, δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα αν υπήρχαν άλλες τόσες σελίδες, να περιπλανηθούμε λίγο περισσότερο!!! 😍
- Mother f*cking Harpies!!!! 🤘 Το κόλλημά μου με τις Άρπυιες ξεκίνησε με τον Philip Pullman και το His Dark Materials. Έχει κι αυτός φανταστικές περιγραφές από τον Κόσμο των Νεκρών, και εμφανίζονται φυσικά και Άρπυιες και είναι απλά λατρεμένη στιγμή!!! Πολύ θα ήθελα να βλέπουμε πιο συχνά αυτά τα πλάσματα στη λογοτεχνία. Τους αξίζει λίγο παραπάνω hype, οπότε μπράβο για την επιλογή!!! 🤩
- Πέρα από το στοιχείο της μυθολογίας, το βιβλίο εστιάζει πολύ και στον θάνατο. Επίσης λατρεμένο theme! Σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν, οι άνθρωποι γνωρίζουν ακριβώς πότε θα πεθάνουν. Συναρπαστικό concept, πρωτότυπο, σε βάζει σε σκέψεις για το τι θα έκανες εσύ στη θέση τους και πως θα χειριζόσουν αυτή την πληροφορία! Δίνονται αρκετά στοιχεία για το πως προέκυψε αυτό, πως επηρέασε την κοινωνία κτλ. Το αναπτύσσει αρκετά ώστε να σου τραβήξει το ενδιαφέρον!
- Πάλι θα αναφερθώ στο θάνατο. Καλογραμμένη και heartbreaking περιγραφή όταν πεθαίνει . Μου αρέσουν τα βιβλία που είναι γραμμένα με συναίσθημα, όταν νιώθεις τον θρήνο του χαρακτήρα. Κι εκεί που σε έχει συγκινήσει... oh wait... γίνεται ακόμα πιο dark. 😂 😂
- Ωραίο και πλούσιο λεξιλόγιο, χωρίς να φαίνεται fake ή pretentious. Κυλάει όμορφα ο λόγος, χωρίς να σου δίνει την εντύπωση ότι απλά θέλει να κάνει επίδειξη ο συγγραφέας.
Ώρα για τα αρνητικά τώρα:
- Δε μου αρέσουν οι πολλές βρισιές. Ναι μεν δίνουν μια αμεσότητα στο λόγο, αλλά από την άλλη νιώθω ότι υποβαθμίζουν λίγο το γραπτό. Μπορεί να σταθεί μια χαρά το κείμενο και χωρίς αυτές. Δική μου παραξενιά και προσωπική προτίμηση.
- Κακή επιμέλεια. Συνήθως κόβω αστεράκια γι'αυτό το λόγο. Κάνει άσχημη εντύπωση και είναι ο βασικός λόγος που αποφεύγω να διαβάζω βιβλία στα ελληνικά. Έχουν ξεφύγει αρκετά λαθάκια. Αλλά εφόσον το περιεχόμενο είναι καλό, θα το παραβλέψω.
Αυτά λοιπόν!
Ενδιαφέρον, καλογραμμένο, πρωτότυπο, σκοτεινό! 💀
Θα αφήσω κι αυτό εδώ, το σιγοτραγουδούσα όσο διάβαζα το βιβλίο:
https://www.youtube.com/watch?v=uuwwu...
Ποίημα του Cesare Pavese.
August 23, 2021
Διαβάζοντάς το θα πω από την πλευρά μου τι εντύπωση μου έκανε. Είναι μια ιστορία που μπορεί να σε χορτάσει με εικόνες. Ένα ποιητικό πάντρεμα μυθολογίας, ιστορίας, τέχνης, goth κουλτούρας και όλα υπό το πρίσμα του απλού και καθημερινού! Πραγματικά άξιζε το χρόνο μου!!
December 4, 2022
Ένα μυθιστόρημα για αυτούς που αγαπούν την μυθολογία μας. Με μια επική περιγραφή μάχης στην αρχή σε πιάνει από τα μούτρα. Μετά κατεβάζει στροφές και ξανα επιταχύνει για να τα δώσει όλα στο τέλος.
Ο Μπελαουρης έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Είναι από αυτούς τους συγγραφείς που είτε αγαπάς είτε μισείς. Εγώ ακόμα είμαι αναποφάσιστη.
ΥΓ1 Αγάπησα πολύ τον Άδη
ΥΓ2 Μάλλον ήρθε η ώρα να πιάσω στα χέρια μου το "Ελπίς"
Ο Μπελαουρης έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Είναι από αυτούς τους συγγραφείς που είτε αγαπάς είτε μισείς. Εγώ ακόμα είμαι αναποφάσιστη.
ΥΓ1 Αγάπησα πολύ τον Άδη
ΥΓ2 Μάλλον ήρθε η ώρα να πιάσω στα χέρια μου το "Ελπίς"
October 31, 2021
Καταπληκτικό βιβλίο με απίστευτη ροή και δράση. Γρήγορη εξέλιξη της ιστορίας και μοντέρνα γραφή.
August 21, 2021
Ωραιος ρυθμος, αξιομνημονευτοι χαρακτηρες, επεκταση της μυθολογιας (yeaaaah) και χαιρομαι που επιβεβαιωθηκε το μισος μου για τον Ασπροπυργο (αυτο ειναι σποιλερ ή οχι; χμ).
Δεν ξερω βεβαια αν ειναι το καταλληλο βιβλιο για να ξεκινησει καποιος να μαθαινει τον Γιωργο. Θα ελεγα οχι μιας κι εχει αναφορες σε αλλα εργα του (και ειναι κριμα γιατι το Memento Mori κυλαει νερακι), αλλα για εμας τους υπολοιπους ηταν ενα σφηνακι που χρειαζομασταν!
ΥΓ. Το εξωφυλλο ειναι εκπληκτικο (σιγα το νεο, δια χειρος Λενας ειναι αλλωστε), οπως και το στησιμο του βιβλιου απο την Ιλεην.
Δεν ξερω βεβαια αν ειναι το καταλληλο βιβλιο για να ξεκινησει καποιος να μαθαινει τον Γιωργο. Θα ελεγα οχι μιας κι εχει αναφορες σε αλλα εργα του (και ειναι κριμα γιατι το Memento Mori κυλαει νερακι), αλλα για εμας τους υπολοιπους ηταν ενα σφηνακι που χρειαζομασταν!
ΥΓ. Το εξωφυλλο ειναι εκπληκτικο (σιγα το νεο, δια χειρος Λενας ειναι αλλωστε), οπως και το στησιμο του βιβλιου απο την Ιλεην.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 5, 2021
Διχάστηκα ανάμεσα στα 3 και τα 4 αστέρια. Βάζω 4 γιατί μου άρεσε η ιδέα (τρομερά) και η δυναμική. Η εκτέλεση μου φάνηκε πολύ βιαστική, τόσο στην πλοκή, ήθελα περισσότερες σελίδες σίγουρα και περισσότερη προσοχή στις λέξεις που επιλέχθηκαν γιατί από κεκτημένη ταχύτητα δεν βγάζουν νόημα. Λάτρεψα την κοσμοπλασία, την ιδέα με τα τατουάζ και τη συγκεκριμένη μέρα που θα πεθάνει κάποιος, ήθελα ακόμα περισσότερα καφριλίκια με αυτοκτονίες κτλ. Μου άρεσε πάρα πολύ ο πρωταγωνιστής, υπέροχος κλάψας. Πολύ καλή εναλλαγή μεταξύ ερεβώδους γλαφυρότητας και ωμών, καθημερινών, αληθοφανών διαλόγων, πράγμα αρκετά σπάνιο στις μέρες μας.Βασικά, όπως είπα και στον ίδιο τον συγγραφέα, εάν είχε έναν beta reader και δεν βιαζόταν να το στείλει στο λατρεμένο nyctophilia, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα. Του το συγχωρώ όμως με πολλή χαρά, γιατί πέρασα πολύ ωραία με τον Θάνο και το τρελό του παρεάκι.
September 1, 2023
Well, πως να ξεκινήσω; απλά και λακωνικά...το αγάπησα αυτό το ανάγνωσμα. Κάτι λίγο ο συνδυασμός μυθολογία, λου , post apocalyptic σκηνικά και action ,καθώς και ο τρόπος γραφής του Μπελαούρη, ε δε θες κάτι άλλο.
Displaying 1 - 11 of 11 reviews