Solidarność 2.0, czyli demokracja jako forma życia proponuje poszerzenie i przesunięcie perspektywy namysłu nad społeczno-polityczną kondycją współczesnych społeczeństw poprzez spojrzenie na demokrację niejako z ukosa: oś zaproponowanej w niej refleksji wyznaczyła nie tyle polityczna współczesność, czyli realia systemu parlamentarno-przedstawicielskiego, co przekonanie, że demokracja jest taką formą kolektywnego życia, której podstawę stanowi uznanie władzy politycznej za dobro wspólne. Postawiony w takiej optyce liberalny parlamentaryzm okazuje się tylko jednym z możliwych sposobów demokratycznej organizacji władzy, i to – wbrew powszechnemu przekonaniu – wcale nie sposobem najbardziej demokratycznym.
Perspektywa ta staje się w książce punktem wyjścia do rozmowy z osobami bezpośrednio zaangażowanymi w samozorganizowane, demokratyczne przedsięwzięcia bądź zajmującymi się ich badaniem: w siedmiu wywiadach sprawy współczesnej Rożawy (Kurdystan) spotkały się z Nestorem Machno i jego Wolnym Terytorium z ukraińskich stepów początku XX wieku, Obóz dla Puszczy z ruchami Occupy i Oburzonych, sztuka organizacyjna z utopiami cyfrowej demokracji, a uwspólnianie instytucji kultury z demokracją pracowniczą oraz sprawiedliwością naprawczą. Solidarność 2.0 to książka z gatunku tych ważnych. Dla każdego.
Jan Sowa (ur. 1976) – studiował filologię polską, psychologię i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz na Uniwersytecie Paryż VIII w Saint-Denis. Doktor socjologii, pracownik naukowy Katedry Kultury Współczesnej UJ. Jest autorem około stu tekstów opublikowanych w Polsce i zagranicą oraz dwóch książek: Sezon w teatrze lalek i inne eseje (2003) i Ciesz się, późny wnuku. Kolonializm, globalizacja i demokracja radykalna (2007).
Całkiem ciekawa książka, choć nie rewelacyjna. W dużym skrócie to zbiór wywiadów luźno krążących wokół perspektyw innej organizacji społeczeństwa. Nie są porywające, ale zawierają trochę ciekawych refleksji.
Natomiast ktoś, kto ustawiał marginesy w tej książce powinien być wybatożony, grrr.