What do you think?
Rate this book
السفينة البيضاء
أثار صدور «السفينة البيضاء» ضجة كبيرة في الأوساط الأدبية السوفياتية. واعتبرها البعض خروجا على المعايير والقيم السائدة في الأدب السوفياتي، بينما اعتبرها البعض الآخر عملا مجددا مفعما بالتصوير الشاعري الغنائي لدخائل النفس البشرية، وتستحق أقصى آيات التقدير والاعجاب...
Paperback
First published January 1, 1970
184 people are currently reading
3678 people want to read
About the author
Chingiz Aitmatov
163 books909 followersChinghiz Aitmatov (Чингиз Айтматов, Tschingis Aitmatow, Čingiz Ajtmatov, Tšõngõz Ajtmatov, Cengiz Aytmatov, Tsjingiz Ajtmatov, Tchinguiz Aïtmatov, جنكيز ايتماتوف) was an author who wrote in both Russian and Kyrgyz. He was the best known figure in Kyrgyzstan literature.
Aitmatov's parents were civil servants in Sheker. The name Chingiz is the same as the honorary title of Genghis Khan. In early childhood he wandered as a nomad with his family, as the Kyrgyzstan people did at the time. In 1937 his father was charged with "bourgeois nationalism" in Moscow, arrested and executed in 1938.
Aitmatov lived at a time when Kyrgyzstan was being transformed from one of the most remote lands of the Russian Empire to a republic of the USSR. The future author studied at a Soviet school in Sheker. He also worked from an early age. At fourteen he was an assistant to the Secretary at the Village Soviet. He later held jobs as a tax collector, a loader, an engineer's assistant and continued with many other types of work.
In 1946 he began studying at the Animal Husbandry Division of the Kirghiz Agricultural Institute in Frunze, but later switched to literary studies at the Maxim Gorky Literature Institute in Moscow, where he lived from 1956 to 1958. For the next eight years he worked for Pravda. His first two publications appeared in 1952 in Russian: The Newspaper Boy Dziuio and Ашым. His first work published in Kyrgyz was Ак Жаан (White Rain) in 1954, and his well known work Jamilya appeared in 1958. 1980 saw his first novel The Day Lasts More than a Hundred Years; his next significant novel, The Scaffold was published in 1988. The Day Lasts More than a Hundred Years and other writings were translated into several languages.
Aitmatov suffered kidney failure and on 16 May 2008 was admitted to a hospital in Nuremberg, Germany, where he died of pneumonia on 10 June 2008, aged 79. His obituary in The New York Times characterized him as "a Communist writer whose novels and plays before the collapse of the Soviet Union gave a voice to the people of the remote Soviet republic of Kyrgyz" and adds that he "later became a diplomat and a friend and adviser to the Soviet leader Mikhail S. Gorbachev."
Chinghiz Aitmatov belonged to the post-war generation of writers. His output before Jamila was not significant, a few short stories and a short novel called Face to Face. But it was Jamila that came to prove the author's work. Louis Aragon described the novellete as the world's most beautiful love story, raising it even above Rudyard Kipling's World's Most Beautiful Love Story. Aitmatov's representative works also include the short novels Farewell, Gulsary!, The White Ship, The Day Lasts More Than a Hundred Years, and The Scaffold.
Aitmatov was honoured in 1963 with the Lenin Prize for Jamila and later he was awarded a State prize for Farewell, Gulsary!. Aitmatov's art was glorified by admirers. Even critics of Aitmatov mentioned high quality of his novels.
Aitmatov's work has some elements that are unique specifically to his creative process. His work drew on folklore, not in the ancient sense of it; rather, he tried to recreate and synthesize oral tales in the context of contemporary life. This is prevalent in his work; in nearly every story he refers to a myth, a legend, or a folktale. In The Day Lasts More Than a Hundred Years a poetic legend about a young captive turned into a mankurt serves a tragic allegory and becomes a significant symbolic expression of the philosophy of the novel.
A second aspect of Aitmatov's writing is his ultimate closeness to our "little brothers" the animals, for their and our lives are intimately and inseparably connected. The two center characters of Farewell, Gulsary! are a man and his stallion. A camel plays a prominent role in The Day Lasts More Than a Hundred Years; one of the key turns of the novel which decide
Aitmatov's parents were civil servants in Sheker. The name Chingiz is the same as the honorary title of Genghis Khan. In early childhood he wandered as a nomad with his family, as the Kyrgyzstan people did at the time. In 1937 his father was charged with "bourgeois nationalism" in Moscow, arrested and executed in 1938.
Aitmatov lived at a time when Kyrgyzstan was being transformed from one of the most remote lands of the Russian Empire to a republic of the USSR. The future author studied at a Soviet school in Sheker. He also worked from an early age. At fourteen he was an assistant to the Secretary at the Village Soviet. He later held jobs as a tax collector, a loader, an engineer's assistant and continued with many other types of work.
In 1946 he began studying at the Animal Husbandry Division of the Kirghiz Agricultural Institute in Frunze, but later switched to literary studies at the Maxim Gorky Literature Institute in Moscow, where he lived from 1956 to 1958. For the next eight years he worked for Pravda. His first two publications appeared in 1952 in Russian: The Newspaper Boy Dziuio and Ашым. His first work published in Kyrgyz was Ак Жаан (White Rain) in 1954, and his well known work Jamilya appeared in 1958. 1980 saw his first novel The Day Lasts More than a Hundred Years; his next significant novel, The Scaffold was published in 1988. The Day Lasts More than a Hundred Years and other writings were translated into several languages.
Aitmatov suffered kidney failure and on 16 May 2008 was admitted to a hospital in Nuremberg, Germany, where he died of pneumonia on 10 June 2008, aged 79. His obituary in The New York Times characterized him as "a Communist writer whose novels and plays before the collapse of the Soviet Union gave a voice to the people of the remote Soviet republic of Kyrgyz" and adds that he "later became a diplomat and a friend and adviser to the Soviet leader Mikhail S. Gorbachev."
Chinghiz Aitmatov belonged to the post-war generation of writers. His output before Jamila was not significant, a few short stories and a short novel called Face to Face. But it was Jamila that came to prove the author's work. Louis Aragon described the novellete as the world's most beautiful love story, raising it even above Rudyard Kipling's World's Most Beautiful Love Story. Aitmatov's representative works also include the short novels Farewell, Gulsary!, The White Ship, The Day Lasts More Than a Hundred Years, and The Scaffold.
Aitmatov was honoured in 1963 with the Lenin Prize for Jamila and later he was awarded a State prize for Farewell, Gulsary!. Aitmatov's art was glorified by admirers. Even critics of Aitmatov mentioned high quality of his novels.
Aitmatov's work has some elements that are unique specifically to his creative process. His work drew on folklore, not in the ancient sense of it; rather, he tried to recreate and synthesize oral tales in the context of contemporary life. This is prevalent in his work; in nearly every story he refers to a myth, a legend, or a folktale. In The Day Lasts More Than a Hundred Years a poetic legend about a young captive turned into a mankurt serves a tragic allegory and becomes a significant symbolic expression of the philosophy of the novel.
A second aspect of Aitmatov's writing is his ultimate closeness to our "little brothers" the animals, for their and our lives are intimately and inseparably connected. The two center characters of Farewell, Gulsary! are a man and his stallion. A camel plays a prominent role in The Day Lasts More Than a Hundred Years; one of the key turns of the novel which decide
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 454 reviews
May 10, 2025
Born in 1928, Tchinguiz Aitmatov lost his father in 1938 during the Moscow Purges. Originally from Kyrgyzstan, Aitmatov lived mainly as a Soviet, then experienced the early hours of the young Kyrgyz Republic before dying in 2008. A literary monument in his own country, Aitmatov even has statues erected in his honor, particularly near Lake Issik-Kul.
The story of The White Steamship unfolds at the edge of this lake. In a small community of foresters lives a 7-year-old boy who likes to swim in the cold water of the torrent, gives names to the rocks he talks to, and invents excellent stories. The little boy, the main character of the novel, represents childhood innocence and, as such, the original one of the human race, is very close to his grandfather. In the face of his great age, the latter is little respected for his kindness and performs much of the community's work, led by Orozkoul, his son-in-law, a nasty man who beats his wife and his father's daughter, because of the couple's sterility. The grandfather is married to an older woman, who is not the grandmother of the child, who was abandoned at birth by parents who separated and wanted to live in the city. Finally, he lives in this tiny outpost on the border between Kyrgyzstan and Kazakhstan, Séidakhmat his wife and daughter, Séidakhmat.
This little boy lives in a vibrant and mythical nature. In the forest come the Marals, the big deer to which the Kyrgyzs trace their origins. They disappeared from the mountains of Issik-Kul because of hunting and human activities, but suddenly they came back. The little boy also dreams of the white ship, which he sometimes sees pass through the telescopic glass that his grandfather gave him on the blue waters of the big lake. He dreams of becoming a fish and going down to the lake, to the white ship, to see his father, who, he believes, works there as a seaman.
The trouble begins when the grandfather buys a schoolbag for his grandson and takes him to the public school 5 kilometers away.
The White Steamship is a moral tale with poetic and straightforward writing that uses childhood to describe a changing world. The Kyrgyz world, its mythology, and its respect for nature, in which man is an essential but humble link, are slowly falling apart with the progress of the Soviet civilizing act. It does not matter if the trees are 100 years old: they are well worth a meal washed with vodka. It does not matter what kind of deer do not appear on the slopes of the Tian Shan Mountains: their meat is a feast you can not afford every day. If one can not qualify, the novel is not old-fashioned, as ecologically, it shows that the dehumanization of man begins with the negation of his environment. Orozkoul is a living example.
The story of The White Steamship unfolds at the edge of this lake. In a small community of foresters lives a 7-year-old boy who likes to swim in the cold water of the torrent, gives names to the rocks he talks to, and invents excellent stories. The little boy, the main character of the novel, represents childhood innocence and, as such, the original one of the human race, is very close to his grandfather. In the face of his great age, the latter is little respected for his kindness and performs much of the community's work, led by Orozkoul, his son-in-law, a nasty man who beats his wife and his father's daughter, because of the couple's sterility. The grandfather is married to an older woman, who is not the grandmother of the child, who was abandoned at birth by parents who separated and wanted to live in the city. Finally, he lives in this tiny outpost on the border between Kyrgyzstan and Kazakhstan, Séidakhmat his wife and daughter, Séidakhmat.
This little boy lives in a vibrant and mythical nature. In the forest come the Marals, the big deer to which the Kyrgyzs trace their origins. They disappeared from the mountains of Issik-Kul because of hunting and human activities, but suddenly they came back. The little boy also dreams of the white ship, which he sometimes sees pass through the telescopic glass that his grandfather gave him on the blue waters of the big lake. He dreams of becoming a fish and going down to the lake, to the white ship, to see his father, who, he believes, works there as a seaman.
The trouble begins when the grandfather buys a schoolbag for his grandson and takes him to the public school 5 kilometers away.
The White Steamship is a moral tale with poetic and straightforward writing that uses childhood to describe a changing world. The Kyrgyz world, its mythology, and its respect for nature, in which man is an essential but humble link, are slowly falling apart with the progress of the Soviet civilizing act. It does not matter if the trees are 100 years old: they are well worth a meal washed with vodka. It does not matter what kind of deer do not appear on the slopes of the Tian Shan Mountains: their meat is a feast you can not afford every day. If one can not qualify, the novel is not old-fashioned, as ecologically, it shows that the dehumanization of man begins with the negation of his environment. Orozkoul is a living example.
July 4, 2016
* Eskiden uzun yolculuklara çıkan denizciler yanlarında mantar tapalı şişeler taşırlarmış. Olası bir deniz kazasında bulundukları en son yeri ve başlarına gelen felakati bildirmek, ya da olur da bir adaya düşerlerse bulunmalarını sağlamak için notlar yazıp şişelere koyarlar sonra da içlerinde yardım çığlığı barındıran bu şişeleri denize atarlarmış. Deniz akıntısının en nihayetinde bir karada sonlanması kuralı gereği, bu şişeler kıyılara vurur, böylece denizcilerin akibeti hakkında bilgi sahibi olunurmuş. Bir bakıma gemilerin kara kutularıymış mantar tapalı şişeler.
** Bir benzerini birkaç sene önce farklı bir amaç için kitaplarda başlatmıştım. Okuyup çok beğendiğim kimi kitapların kitaplığımın raflarında çürümesine gönlüm razı olmadı. Şimdi tam anımsayamadım ama ilk sayfalarına İngilizce ve Türkçe "Bu kitabı okudum ve çok beğendim. Sizin de beğeneceğinizi düşünerek özgürlüğüne kavuşturuyorum. Olur da elinize düşer ya da rastgelirseniz, okuduktan sonra uygun bir yere bırakınız ve yolculuğuna kaldığı yerden devam etmesini sağlayınız" şeklinde birşeyler karaladım. Ardından da ilk okuyan olarak adımı ve yaşadığım yeri yazdım. Böylece kitapların ilk sayfalarında kimler tarafından okunduğuna ve yaptıkları yolculuğa dair bir kara kutunun oluşmasını umarak, bir market rafına bıraktım.
*** Bu kitap da tozlu raflarda kalmayı kesinlikle hak etmiyor, olabildiğince çok fazla kimseyle buluşmayı, okunmayı, zihinlerde ve içlerde bir yerlerde kıpırdanmalar yaratmayı bekliyor. Bu sebeple yeni bir kitabı daha özgürlüğüne kavuşturmak üzere bir restauranta bıraktım.
**** Mümin dedesi, Bekey teyzesi ve Seydahmet isimli komşuları ile 3 evden oluşan küçük bir köyde yaşayan 6 yaşlarındaki bir çocuğun küçük dünyası anlatılmış. Anne ve babası tarafından dedesine terkedilen çocuk, Mümin dedesinin yol göstericiliğinde öğrendiği toplumsal değer ve doğruların gerçek yaşamdan ne kadar uzaklaşmış olduğunu gördükçe, bir balık olup, kendisini babasının çalıştığına inandırdığı beyaz gemiye ulaşmaya adar.
**** Hem anlatılan olaylar hem de mekan ve karakterler bazında bakıldığında roman oldukça yalındır. Uzun ve sıralı cümleler yerine okunmayı kolaylaştıran kısa cümleler tercih edilmiş. Süslü ve dolaylı anlatımdan uzak, akıcı ve sade bir dil kullanılmış.
**** Kitapta yoğun bir sembolik anlatım hakim; Maral Ana efsanesi ortak değerlerin, iyiliğin, doğayla barışık yaşamanın ve insanla doğa arasındaki bağın mitolojik sembolüdür. Mümin dede ise bu sembolün gerçek yaşamdaki temsilcisidir. Orozkul ve diğer rüşvetçiler ise Kırgızların daha önceden tükenme noktasına gelmelerine sebep olduğu düşünülen kötülüğün, ortak değerlere ihanetin ve yozlaşmanın sembolüdür.
**** Sürpriz sayılabilecek finaliyle ilgili o kadar çok yoğun eleştiriler almış ki Aitmatov, kitabın sonraki basımlarında bu sonu açıklama gereği duymuş; "Kötülük kazanmamıştır, okuyucuda iyi olma bilinci ve adalet duygularını ayağa kaldırma sağlamıştır ki, zaten amaç da budur" şeklinde özetlenebilecek bir açıklama yapmış.
**** Bıraktığım kitap birgün size rastlar mı ya da sizi bulur mu bilmiyorum, ama sizi bulmasını beklemeyin bence, naçizane önerim bir tane edinmeniz ve okumanız. Seveceğinizi ve çocuğun saf yüreğinde kendinize bir sığınak bulacağınızı umuyorum. İyi okumalar...
"Dallarda asılı durmaktan yorulan yapraklar da düşüyordu yerlere."
(kitaptan bir alıntı)
"Çocuk kalbinin, çocuk ruhunun bağdaşamadığı her şeyi reddettin.
İşte beni teselli eden de budur. Bir şimşek gibi yaşadın sen.
Bir defa çaktın ve söndün." (kitaptan bir alıntı)
** Bir benzerini birkaç sene önce farklı bir amaç için kitaplarda başlatmıştım. Okuyup çok beğendiğim kimi kitapların kitaplığımın raflarında çürümesine gönlüm razı olmadı. Şimdi tam anımsayamadım ama ilk sayfalarına İngilizce ve Türkçe "Bu kitabı okudum ve çok beğendim. Sizin de beğeneceğinizi düşünerek özgürlüğüne kavuşturuyorum. Olur da elinize düşer ya da rastgelirseniz, okuduktan sonra uygun bir yere bırakınız ve yolculuğuna kaldığı yerden devam etmesini sağlayınız" şeklinde birşeyler karaladım. Ardından da ilk okuyan olarak adımı ve yaşadığım yeri yazdım. Böylece kitapların ilk sayfalarında kimler tarafından okunduğuna ve yaptıkları yolculuğa dair bir kara kutunun oluşmasını umarak, bir market rafına bıraktım.
*** Bu kitap da tozlu raflarda kalmayı kesinlikle hak etmiyor, olabildiğince çok fazla kimseyle buluşmayı, okunmayı, zihinlerde ve içlerde bir yerlerde kıpırdanmalar yaratmayı bekliyor. Bu sebeple yeni bir kitabı daha özgürlüğüne kavuşturmak üzere bir restauranta bıraktım.
**** Mümin dedesi, Bekey teyzesi ve Seydahmet isimli komşuları ile 3 evden oluşan küçük bir köyde yaşayan 6 yaşlarındaki bir çocuğun küçük dünyası anlatılmış. Anne ve babası tarafından dedesine terkedilen çocuk, Mümin dedesinin yol göstericiliğinde öğrendiği toplumsal değer ve doğruların gerçek yaşamdan ne kadar uzaklaşmış olduğunu gördükçe, bir balık olup, kendisini babasının çalıştığına inandırdığı beyaz gemiye ulaşmaya adar.
**** Hem anlatılan olaylar hem de mekan ve karakterler bazında bakıldığında roman oldukça yalındır. Uzun ve sıralı cümleler yerine okunmayı kolaylaştıran kısa cümleler tercih edilmiş. Süslü ve dolaylı anlatımdan uzak, akıcı ve sade bir dil kullanılmış.
**** Kitapta yoğun bir sembolik anlatım hakim; Maral Ana efsanesi ortak değerlerin, iyiliğin, doğayla barışık yaşamanın ve insanla doğa arasındaki bağın mitolojik sembolüdür. Mümin dede ise bu sembolün gerçek yaşamdaki temsilcisidir. Orozkul ve diğer rüşvetçiler ise Kırgızların daha önceden tükenme noktasına gelmelerine sebep olduğu düşünülen kötülüğün, ortak değerlere ihanetin ve yozlaşmanın sembolüdür.
**** Sürpriz sayılabilecek finaliyle ilgili o kadar çok yoğun eleştiriler almış ki Aitmatov, kitabın sonraki basımlarında bu sonu açıklama gereği duymuş; "Kötülük kazanmamıştır, okuyucuda iyi olma bilinci ve adalet duygularını ayağa kaldırma sağlamıştır ki, zaten amaç da budur" şeklinde özetlenebilecek bir açıklama yapmış.
**** Bıraktığım kitap birgün size rastlar mı ya da sizi bulur mu bilmiyorum, ama sizi bulmasını beklemeyin bence, naçizane önerim bir tane edinmeniz ve okumanız. Seveceğinizi ve çocuğun saf yüreğinde kendinize bir sığınak bulacağınızı umuyorum. İyi okumalar...
"Dallarda asılı durmaktan yorulan yapraklar da düşüyordu yerlere."
(kitaptan bir alıntı)
"Çocuk kalbinin, çocuk ruhunun bağdaşamadığı her şeyi reddettin.
İşte beni teselli eden de budur. Bir şimşek gibi yaşadın sen.
Bir defa çaktın ve söndün." (kitaptan bir alıntı)
October 9, 2021
السفينة البيضاء .. ما أجمل الدنيا عبر عيون الصبا :
يصادف القارئ خلال رحلته في عالم الكتب والروايات شخوصا مختلفة، متباينة وبأذواق متفاوتة.. من اللامبالي إلى السوداوي.. مرورا بالعاشق والمحب.. إلى المجنون، وغيرها من الشخصيات التّي تؤثر فينا بطريقة ما، شخصيات نحبّها أو نكرهها، وأحيانا نحب جانبا منها ونبغض الآخر. شخصيات نتقمصها ونسافر عبرها ومن خلالها إلى دنيا الرواية.. فنرى الحياة بمنظار غير منظارنا.. فتتكدّس في داخلنا تجارب ما كنّا لنعيشها ونعرفها لو لم نقرأ.. لذلك فنحن نقرأ أحيانا لأنّنا نريد العيش، ولأنّنا نحب الحياة .
ولكن من بين هذه الشخصيات المتنوعة تنوع الحياة نفسها،هنالك شخصية دائما ما تهزنا وتسحرنا، شخصية توقظ فينا الحنين والوحشة.. هي شخصية الطفل، أي عندما يكون البطل في الرواية طفلا. وعندما يبدع الكاتب في تصوير الحياة عبر عيون هذا الطفل.. ولكن لماذا هذا السّحر؟ ولماذا هذا الشعور؟
السبب واضح، إنّه ذلك الطفل الصغير داخلنا، ذلك الطفل الذي نحاول إسكاته ودفنه لأنّنا دائما ما نحاول الظهور بمظهر الشخص الكبير العارف، ذلك الطفل الذي دائما ما يصرخ فينا عندما نلهث وراء الدنيا، ذلك الطفل الذّي دائما ما يسعى لإيقاظنا عندما تنومنا الرغبات المختلفة.. لأنّه رمز النقاء والبراءة، رمز السذاجة الطيبة والحبّ.. وهذه الرواية رغم ما فيها من ألم إلا أنّها ستخلع عنك -و لو مؤقتا- رداء الشخص البالغ، و ترجعك و لو قليلا إلى عالم الصبا.. عالم السّحر واللعب .
عندما تمتزج الأسطورة بروعة الوصف والأسلوب، وعندما تمتزج نظرة الطفل إلى الحياة مع الألم والحرمان.. فاعرف أنّك بصدد قراءة عمل ليس جميلا و لا رائعا فقط،ولكنّه عمل ساحر بكل ما تحمله هذه الكلمة من معنى .
يصادف القارئ خلال رحلته في عالم الكتب والروايات شخوصا مختلفة، متباينة وبأذواق متفاوتة.. من اللامبالي إلى السوداوي.. مرورا بالعاشق والمحب.. إلى المجنون، وغيرها من الشخصيات التّي تؤثر فينا بطريقة ما، شخصيات نحبّها أو نكرهها، وأحيانا نحب جانبا منها ونبغض الآخر. شخصيات نتقمصها ونسافر عبرها ومن خلالها إلى دنيا الرواية.. فنرى الحياة بمنظار غير منظارنا.. فتتكدّس في داخلنا تجارب ما كنّا لنعيشها ونعرفها لو لم نقرأ.. لذلك فنحن نقرأ أحيانا لأنّنا نريد العيش، ولأنّنا نحب الحياة .
ولكن من بين هذه الشخصيات المتنوعة تنوع الحياة نفسها،هنالك شخصية دائما ما تهزنا وتسحرنا، شخصية توقظ فينا الحنين والوحشة.. هي شخصية الطفل، أي عندما يكون البطل في الرواية طفلا. وعندما يبدع الكاتب في تصوير الحياة عبر عيون هذا الطفل.. ولكن لماذا هذا السّحر؟ ولماذا هذا الشعور؟
السبب واضح، إنّه ذلك الطفل الصغير داخلنا، ذلك الطفل الذي نحاول إسكاته ودفنه لأنّنا دائما ما نحاول الظهور بمظهر الشخص الكبير العارف، ذلك الطفل الذي دائما ما يصرخ فينا عندما نلهث وراء الدنيا، ذلك الطفل الذّي دائما ما يسعى لإيقاظنا عندما تنومنا الرغبات المختلفة.. لأنّه رمز النقاء والبراءة، رمز السذاجة الطيبة والحبّ.. وهذه الرواية رغم ما فيها من ألم إلا أنّها ستخلع عنك -و لو مؤقتا- رداء الشخص البالغ، و ترجعك و لو قليلا إلى عالم الصبا.. عالم السّحر واللعب .
عندما تمتزج الأسطورة بروعة الوصف والأسلوب، وعندما تمتزج نظرة الطفل إلى الحياة مع الألم والحرمان.. فاعرف أنّك بصدد قراءة عمل ليس جميلا و لا رائعا فقط،ولكنّه عمل ساحر بكل ما تحمله هذه الكلمة من معنى .
December 1, 2023
Review (September 2023)
I completely forgot the tale of the Horned Mother Deer, so I had to re-read this book. The Kirghiz people were fighting raiders all the time. One group managed to decimate the entire Kirghiz population, except for two little children - a boy and a girl, who were playing in the forest. These two children were supposed to be killed by an old grandmother of the enemy tribe but the Horned Mother Deer convinced the old lady to give the children to her. She had lost her fawns to men, so she wanted to raise these children. People warned her that humans will betray and hurt but the Horned Mother Deer wanted to give these children a chance. That's how the Kirghiz people survived. I am really considering to bump this rating up to 5 stars, but somehow having read the foreword the ending was so predictable. This time, I was more sad reading about how the grandfather changed. It struck me how the environment and lack of infrastructure makes education very difficult for the children of the countryside.
"Ah, my son, even in olden times it was said that riches lead to pride, and pride to madness.
Review (September 2016)
Spectacular view of a mountain pass in Kyrgyzstan!
Map of Kyrgyzstan. Notice the big lake in the north of the country? That's the Issyk Kul!
Issyk Kul, the second largest saline lake in the world after the Caspian Sea. Furthermore, even though the lake is surrounded by snow-capped mountains, it never freezes!
This was the first time for me to read a novel set in Kyrgyzstan. It was fascinating! This short novel by a Kirghiz writer Chingiz Aitmatov caused quite a stir in the Soviet Union when it was released in 1970. Instead of writing about the perfect Soviet man, Aitmatov presents us a story of brutality, corruption, the problem of power, yet also of nobleness, love and dedication. The tragic ending of the story left many readers distraught. However, as stated in the foreword: "[...] the death of a hero need not be a defeat - it may be a victory. And what remains need not be utter darkness and the executioner. For when the book ends, there remains - the reader and what happens within him." How profound is that!
"The White Ship" is set in the mountains north of Issyk Kul. An eight-year-old orphan boy, who remains unnamed throughout the story, lives together with his grandfather "Obliging Momun" and his step-grandmother. Right next door lives his aunt with the brutal, wife-beating Orozkul, who is also the forest overseer and despises his wife for not bearing him any children. The little boy lives a very solitary life, taunted by everybody in the family except his grandfather, thus he often talks to animals and objects. Moreover, the little boy dreams of becoming a fish one day so he can escape his cruel surroundings, swim through the lake and reach the white ship, where his father is reportedly working as a sailor.
Aitmatov does a wonderful job describing the essence of what life is like for these Kirghiz countryside dwellers at the fringes of the Soviet Union. The Kirghiz people are a nomadic people of Mongol origins who have been conquered and expelled countless times. They found somewhat safe havens around the Issyk Kul, which is surrounded by numerous mountain ranges that serve as natural barriers. In 1936, the Kirghiz Soviet Socialist Republic was formed. Although the official Soviet policy encouraged the cultures of its national minorities to flourish, in reality minorities were often persecuted.
In this novel, the boy's uncle Orozkul represents the Stalinist government, while the grandfather Momun is the quintessential traditionalist. It is through the grandfather that the boy learns about the amazing legend of the Horned Mother Deer and the origins of the Kirghiz people. Aitmatov brilliantly recounted that tale. It's a beautiful story of creation. Overall, Aitmatov wants readers to think of the relationships man has with other men, with the past, and with nature.
I completely forgot the tale of the Horned Mother Deer, so I had to re-read this book. The Kirghiz people were fighting raiders all the time. One group managed to decimate the entire Kirghiz population, except for two little children - a boy and a girl, who were playing in the forest. These two children were supposed to be killed by an old grandmother of the enemy tribe but the Horned Mother Deer convinced the old lady to give the children to her. She had lost her fawns to men, so she wanted to raise these children. People warned her that humans will betray and hurt but the Horned Mother Deer wanted to give these children a chance. That's how the Kirghiz people survived. I am really considering to bump this rating up to 5 stars, but somehow having read the foreword the ending was so predictable. This time, I was more sad reading about how the grandfather changed. It struck me how the environment and lack of infrastructure makes education very difficult for the children of the countryside.
"Ah, my son, even in olden times it was said that riches lead to pride, and pride to madness.
Review (September 2016)
Spectacular view of a mountain pass in Kyrgyzstan!
Map of Kyrgyzstan. Notice the big lake in the north of the country? That's the Issyk Kul!
Issyk Kul, the second largest saline lake in the world after the Caspian Sea. Furthermore, even though the lake is surrounded by snow-capped mountains, it never freezes!
This was the first time for me to read a novel set in Kyrgyzstan. It was fascinating! This short novel by a Kirghiz writer Chingiz Aitmatov caused quite a stir in the Soviet Union when it was released in 1970. Instead of writing about the perfect Soviet man, Aitmatov presents us a story of brutality, corruption, the problem of power, yet also of nobleness, love and dedication. The tragic ending of the story left many readers distraught. However, as stated in the foreword: "[...] the death of a hero need not be a defeat - it may be a victory. And what remains need not be utter darkness and the executioner. For when the book ends, there remains - the reader and what happens within him." How profound is that!
"The White Ship" is set in the mountains north of Issyk Kul. An eight-year-old orphan boy, who remains unnamed throughout the story, lives together with his grandfather "Obliging Momun" and his step-grandmother. Right next door lives his aunt with the brutal, wife-beating Orozkul, who is also the forest overseer and despises his wife for not bearing him any children. The little boy lives a very solitary life, taunted by everybody in the family except his grandfather, thus he often talks to animals and objects. Moreover, the little boy dreams of becoming a fish one day so he can escape his cruel surroundings, swim through the lake and reach the white ship, where his father is reportedly working as a sailor.
Aitmatov does a wonderful job describing the essence of what life is like for these Kirghiz countryside dwellers at the fringes of the Soviet Union. The Kirghiz people are a nomadic people of Mongol origins who have been conquered and expelled countless times. They found somewhat safe havens around the Issyk Kul, which is surrounded by numerous mountain ranges that serve as natural barriers. In 1936, the Kirghiz Soviet Socialist Republic was formed. Although the official Soviet policy encouraged the cultures of its national minorities to flourish, in reality minorities were often persecuted.
In this novel, the boy's uncle Orozkul represents the Stalinist government, while the grandfather Momun is the quintessential traditionalist. It is through the grandfather that the boy learns about the amazing legend of the Horned Mother Deer and the origins of the Kirghiz people. Aitmatov brilliantly recounted that tale. It's a beautiful story of creation. Overall, Aitmatov wants readers to think of the relationships man has with other men, with the past, and with nature.
September 25, 2022
Чингиз Айтматов большой мастер малой прозы. Каждая его повесть - это маленький шедевр. В "Белом пароходе" ему удалось воссоздать светлый и радостный мир семилетнего мальчика, сироту при живых родителях, брошенного на воспитание деду, доброму и покладистому человеку, которого все называли "расторопный Момун". Мальчик придумывал истории, в которые погружался, он много мечтал, он видел в камнях-валунах животных и предметы, а с обычными вещами, такими как бинокль и школьный портфель, он даже разговаривал и дружил. Ему было одиноко на высокогорном кордоне, одному среди взрослых, поэтому он придумал себе таких друзей. Айтматов очень хорошо понимает душу ребенка и помнит себя в детстве. так можно написать только, помня себя мальцом.
Орозкул олицетворяет власть, но Момун и Сейдахмет не противятся незаконной вырубке сосен в заповеднике, это была, как говорили в советские времена "система". Те, кто противился этим властьимущим казнокрадам, быстро терял работу или иным образом лишался заработка или распределяемых благ. Айтматов и показал самодурство Орозкула, который фактически просто так уволил старика Момуна. Орозкул не просто власть, как работодатель. Он власть, как муж, вольный избивать или выгонять жену, он власть, как "нужный" человек. Айтматов показывает беззаконие - человек, в чьи обязанности входит соблюдение природоохранного законодательства в заповеднике, сам рубит деревья и сам заставляет своих подчинённых стрелять в заповедных животных, мотивируя, что они пришли с той стороны гор, а здесь их не было, значит, и спроса нет.
Орозкул - моральный насильник, он заставляет людей совершать должностные преступления, он заставляет людей переступать через свои этические табу, он заставляет напиться до мертвецкого состояния Момуна. Он морально растоптал всех на этом кордоне. Убийство маралихи - это поругание всего святого у Момуна и мальчика. Мальчик с его чистой душой не смог этого вынести, он предпочел воплотить свою сказку, он хотел превратиться в рыбу с человеческой головой, чтобы поплыть в Иссык-куль, к белому пароходу, где служил его отец, и сказать:"Здравствуй, Белый пароход, это я". Это горькая повесть о брошенных родителями детях, не нужных никому.
Орозкул олицетворяет власть, но Момун и Сейдахмет не противятся незаконной вырубке сосен в заповеднике, это была, как говорили в советские времена "система". Те, кто противился этим властьимущим казнокрадам, быстро терял работу или иным образом лишался заработка или распределяемых благ. Айтматов и показал самодурство Орозкула, который фактически просто так уволил старика Момуна. Орозкул не просто власть, как работодатель. Он власть, как муж, вольный избивать или выгонять жену, он власть, как "нужный" человек. Айтматов показывает беззаконие - человек, в чьи обязанности входит соблюдение природоохранного законодательства в заповеднике, сам рубит деревья и сам заставляет своих подчинённых стрелять в заповедных животных, мотивируя, что они пришли с той стороны гор, а здесь их не было, значит, и спроса нет.
Орозкул - моральный насильник, он заставляет людей совершать должностные преступления, он заставляет людей переступать через свои этические табу, он заставляет напиться до мертвецкого состояния Момуна. Он морально растоптал всех на этом кордоне. Убийство маралихи - это поругание всего святого у Момуна и мальчика. Мальчик с его чистой душой не смог этого вынести, он предпочел воплотить свою сказку, он хотел превратиться в рыбу с человеческой головой, чтобы поплыть в Иссык-куль, к белому пароходу, где служил его отец, и сказать:"Здравствуй, Белый пароход, это я". Это горькая повесть о брошенных родителями детях, не нужных никому.
December 23, 2015
Bir dede torun hikayesi gibi gorunse de okurken gercekciligini size tuyleriniz her diken diken olusunda hissettiren, kurgunun icindeymis hissettiren basyapit!
Okumaya neden bu kadar gec kalmisim diye kendimi sorguladigim... Icimizde nice dedeler, nice ormancilar, nice torumlar oldugunu dusundugum...
Son sayfayi cevirip kitabi kapadigimda iki damla yas suzuldu gozumden.. Uzun zamandir hicbir eserden bu kadar etkilenmemistim.
Cocuk gemisine kavustu mu bilmiyorum ama kitabi kitapligimin bas kosesine koydum. Sanirim bir sure sonra yeniden okumak isteyebilirim...
Guzeldi, cok guzeldi. Okumadan ölmeyin!
Okumaya neden bu kadar gec kalmisim diye kendimi sorguladigim... Icimizde nice dedeler, nice ormancilar, nice torumlar oldugunu dusundugum...
Son sayfayi cevirip kitabi kapadigimda iki damla yas suzuldu gozumden.. Uzun zamandir hicbir eserden bu kadar etkilenmemistim.
Cocuk gemisine kavustu mu bilmiyorum ama kitabi kitapligimin bas kosesine koydum. Sanirim bir sure sonra yeniden okumak isteyebilirim...
Guzeldi, cok guzeldi. Okumadan ölmeyin!
August 2, 2017
متن کتاب:
شب بود و هوا تاریک بود.
روزی که برای پسربچه نخستین کیف مدرسه را خریدند، به این وضع پایان مییافت.
وقتی پسر بچه میخواست دراز بکشد و بخوابد، نمیتوانست برای کیف خودش جایی در نظر بگیرد. بالاخره کیف را کنار بالینش گذاشت. پسربچه هنوز نمیدانست (بعداً خواهد دانست) که نصف کلاس کیفهایی عین کیف او خواهند داشت. اما پسر بچه از این هم ناراحت نخواهد شد، با همه اینها، کیف او باز هم خارق العاده ترین کیف، کیفی کاملاً ویژه خواهد بود. او همچنین نمی دانست که در زندگی کوتاهی که دارد، رویدادهای تازه ای در انتظار اوست، نمیدانست که روزی فرا میرسد که او در سراسر جهان تنها و بیکس میشود و فقط کیف با او میماند. و علت همه اینها افسانه گوزن ماده - مادر شاخدار خواهد بود - افسانه ای که از هر افسانه دیگر بیشتر دوست دارد...
شب بود و هوا تاریک بود.
روزی که برای پسربچه نخستین کیف مدرسه را خریدند، به این وضع پایان مییافت.
وقتی پسر بچه میخواست دراز بکشد و بخوابد، نمیتوانست برای کیف خودش جایی در نظر بگیرد. بالاخره کیف را کنار بالینش گذاشت. پسربچه هنوز نمیدانست (بعداً خواهد دانست) که نصف کلاس کیفهایی عین کیف او خواهند داشت. اما پسر بچه از این هم ناراحت نخواهد شد، با همه اینها، کیف او باز هم خارق العاده ترین کیف، کیفی کاملاً ویژه خواهد بود. او همچنین نمی دانست که در زندگی کوتاهی که دارد، رویدادهای تازه ای در انتظار اوست، نمیدانست که روزی فرا میرسد که او در سراسر جهان تنها و بیکس میشود و فقط کیف با او میماند. و علت همه اینها افسانه گوزن ماده - مادر شاخدار خواهد بود - افسانه ای که از هر افسانه دیگر بیشتر دوست دارد...
August 30, 2020
نص شهي تفوح منه رائحة الطفولة والمغامرات الأولى، عفوية مذهلة وايقاع روائي جميل ورشاقة في تصوير العالم من خلال عيني طفل وحيد يغرد منفرداً في قرية نائية بعيداً عن المدن والضواحي، طفل يولد ومعه جميع الحكايات الخرافية للقرى والجبال، والغزلان التي تجوب الغابات وأسطورة والغزالة الأم التي تتحول إلى شأن مقدس في نظر أبناء تلك المنطقة، ثم تتحول إلى حكاية تستلهم الطفل، تتحول إلى شغف وقوة تصورية هائلة يستقي منها عيش طفولته ويداري بها خجل أيامه القاسية، يعيش مع جده بين تلك الجبال الشاهقة، جده المسكين الخجول الذي لا يعرف كيف يتصرف ولا أن يقول لا لأي شخص، وزوج خالة مجنون وأبوان تركاه لمصيره في تلك البقعة المنسية من العالم، حكاية ظريفة وأليمة في نفس الوقت، يستحضر فيها الكاتب جمال الطفولة وروحها الجامحة وخاصة تلك الطفولة التي تترعرع في قلب الطبيعة وفي حضن اليتم والقسوة، تختلط الرواية بحديث الطفل مع نفسه، مغامراته الخيالية، قصصه التي يحكيها وكأنه ستتحول إلى واقع بعد قليل، روحه المشبعة بلمسة المكان، والهدوء الذي يجعل الواحد يخترع العديد من القصص الخيالة والسيناريوهات المتعددة لقصة واحدة، مع كل رواية أقرأها عن طفل، اكتشف أن أجمل مراحل الحياة هي الطفولة بلا شك، تلك اللحظات الوحيدة التي تكون فيها على يقين أنك عشت أنك أحبب الحياة، أنك كنت سعيداً وتحس بهذا الوجود كما ينبغي له، الكاتب يوصل لنا تلك الحكاية، بصورة مشوقة وبلمحات مهمة عن شعوب وسط آسيا وعاداتهم وتقاليدهم وخرافاتهم المثيرة للاهتمام ..
August 15, 2016
Cengiz Aytmatov'dan yine kırsal hayatı, yoklukları, küçük umutları iliklerinize kadar hissettiren bir eser... Çok severek okudum ve sonlarda gerçekten duygulandım. Arka kapakta da yazıldığı gibi destan, efsane, masal gibi edebi unsurların eserde birleşmesi gerçekten çok güzel olmuş.
Karakter analizleri çok başarılı, gözünüzün önünde kişiler resmen vücut buluyor, nitekim doğa ve mekan tasvirleri de aynı şekilde.
Eserin de üzerine kurulduğu yöresel Boynuzlu Maral Ana masalını da çok beğendiğimi söyleyebilirim...
1. Bu alıntı insanın kendi hayatını sorgulamasını sağlıyor ve içini ürpertiyor gerçekten;
...Büyük bir dokuma fabrikasında çalışıyormuş. Orada tekrar evlenmiş, yeni bir yuva kurmuş, iki kızı olmuş. Çalıştığı için çocuklarını bir yuvaya vermiş ve onları ancak haftada bir defa görebiliyormuş. Büyük bir binanın küçücük bir odasında oturuyormuş. O kadar küçük bir oda imiş ki insan orada kımıldayamıyormuş bile. O binanın avlusu da bir pazar yeri gibi kalabalıkmış ve kimse kimseyi tanımıyormuş. Ama, yine de devam ediyormuş hayat. İnsanlar işten dönüp evlerine girer girmez kapılarını sımsıkı kapar, kilitlerlermiş. Bir hapishane hücresi gibi o dört duvarın içinde kalırlarmış hep...
2.
...Eğer insanlar yıldız olsa, gökyüzü onlara dar gelir, sığmazlardı. Eğer balık insan olsa, nehirler ve denizler onlara yetmezdi...
Karakter analizleri çok başarılı, gözünüzün önünde kişiler resmen vücut buluyor, nitekim doğa ve mekan tasvirleri de aynı şekilde.
Eserin de üzerine kurulduğu yöresel Boynuzlu Maral Ana masalını da çok beğendiğimi söyleyebilirim...
1. Bu alıntı insanın kendi hayatını sorgulamasını sağlıyor ve içini ürpertiyor gerçekten;
...Büyük bir dokuma fabrikasında çalışıyormuş. Orada tekrar evlenmiş, yeni bir yuva kurmuş, iki kızı olmuş. Çalıştığı için çocuklarını bir yuvaya vermiş ve onları ancak haftada bir defa görebiliyormuş. Büyük bir binanın küçücük bir odasında oturuyormuş. O kadar küçük bir oda imiş ki insan orada kımıldayamıyormuş bile. O binanın avlusu da bir pazar yeri gibi kalabalıkmış ve kimse kimseyi tanımıyormuş. Ama, yine de devam ediyormuş hayat. İnsanlar işten dönüp evlerine girer girmez kapılarını sımsıkı kapar, kilitlerlermiş. Bir hapishane hücresi gibi o dört duvarın içinde kalırlarmış hep...
2.
...Eğer insanlar yıldız olsa, gökyüzü onlara dar gelir, sığmazlardı. Eğer balık insan olsa, nehirler ve denizler onlara yetmezdi...
July 9, 2018
"a consciência de uma criança é como o germe de um grão; sem o germe, o grão não brota. Dê as voltas que o mundo der, a verdade nunca perecerá, os homens continuarão a nascer e a morrer..."
Sobre homens que usam o poder para humilhar e maltratar o seu semelhante, já li muito;
sobre crianças inocentes e sonhadoras, também;
sobre amor incondicional entre familiares, na maioria dos livros;
sobre crueldade para com pessoas e animais, algumas vezes.
O Navio Branco, além de tudo isso, e muito mais, tem uma mensagem especial: nunca devemos violar os nossos princípios - nem por amor - porque se o fizermos tudo se desmorona.
---------------
Comprei este livro, em 2013, seduzida pela opinião da Carmo. Mas o pobre acabou por ficar esquecido.
Foi salvo pelo Hugo Cunha, cujo canal no YouTube descobri o mês passado. Desde então, vejo todos os vídeos. Encanta-me a sua forma descontraída, simples, inteligente, entusiástica com que fala dos livros que lê; que quer ler; e dos que compra porque não vá dar-se o caso de um dia os querer ler e estarem esgotados, ou até só por serem baratinhos (como eu o compreendo!). Já tentei escrever lá um comentário, mas é preciso ter conta e isso não quero. Mas tinha que lhe agradecer os livros que me deu a conhecer e o incentivo para ler a preciosidade que é O Navio Branco.
Obrigada!
Sobre homens que usam o poder para humilhar e maltratar o seu semelhante, já li muito;
sobre crianças inocentes e sonhadoras, também;
sobre amor incondicional entre familiares, na maioria dos livros;
sobre crueldade para com pessoas e animais, algumas vezes.
O Navio Branco, além de tudo isso, e muito mais, tem uma mensagem especial: nunca devemos violar os nossos princípios - nem por amor - porque se o fizermos tudo se desmorona.
---------------
Comprei este livro, em 2013, seduzida pela opinião da Carmo. Mas o pobre acabou por ficar esquecido.
Foi salvo pelo Hugo Cunha, cujo canal no YouTube descobri o mês passado. Desde então, vejo todos os vídeos. Encanta-me a sua forma descontraída, simples, inteligente, entusiástica com que fala dos livros que lê; que quer ler; e dos que compra porque não vá dar-se o caso de um dia os querer ler e estarem esgotados, ou até só por serem baratinhos (como eu o compreendo!). Já tentei escrever lá um comentário, mas é preciso ter conta e isso não quero. Mas tinha que lhe agradecer os livros que me deu a conhecer e o incentivo para ler a preciosidade que é O Navio Branco.
Obrigada!
July 4, 2020
Chingiz Aitmatov is one of the very few renowned Kyrgyz authors and one of even fewer authors who have been translated and published in English. This was not the book I wanted to read as I really don't enjoy 'serious' stories featuring young children. I really wanted to read 'Jamila' but when it comes to translations of books in rare languages, you have to take what you get.
The White Ship refers to the ship that 'the boy', whose name is not mentioned throughout the story, sees through his binoculars and imagines that his father works on it. His one aim is to become a fish and swim to the ship and meet his father. Abandoned by his parents, he lives with his maternal grandfather and step-grandmother in a remote outpost. There are only three families living in a remote mountainous forest area there.
There were parts of the book that were fascinating. The setting provides for an excellent background and even the boy's whining doesn't exactly succeed in taking away the fantastic feel of Kyrgyzstan. The background is the best part of the book. Nothing much seemed to happen in the book but I was just fine with that. I didn't take much to any of the characters, though. They appeared to be one-dimensional and boring.
I frankly didn't connect to the boy. I should have felt sad for him and his situation. Though on a rational level, I felt it was horrible for him, I simply couldn't stand his whining and sulking and being sad all the time. His fancies and imagination annoyed me. His strong belief in the horned mother deer was pretty silly and I couldn't help rolling my eyes. Grandpa Momum was another character I didn't enjoy. A 'good' man, his goodness is beaten over the head with a heavy hand, so much so that he is insulted and ordered around.
Ultimately, are people evil if they kill for food? I am a vegetarian myself but do the Kirghiz people not eat meat? Why should we consider Orozkul evil because he killed a deer when throughout the book, everyone is pretty much an arsehole, Orozkul most of all? The ending was sad but I couldn't bring myself to care as I thought the boy just went around moaning anyway and would probably have grown up and been annoying as hell.
The book created a huge controversy as it was considered too depressive and fatalist and pessimist to make good Soviet literature. Aitmatov had to publish a defence of his work and explained that the boy was too weak to live and accept the 'evil' of the adults around him. While I wouldn't go that far, I do wonder at the point of it all. I still don't regret reading this as it provided a fascinating insight into the lives of remote Kyrgyzs. By all accounts, they still live like that!
The White Ship refers to the ship that 'the boy', whose name is not mentioned throughout the story, sees through his binoculars and imagines that his father works on it. His one aim is to become a fish and swim to the ship and meet his father. Abandoned by his parents, he lives with his maternal grandfather and step-grandmother in a remote outpost. There are only three families living in a remote mountainous forest area there.
There were parts of the book that were fascinating. The setting provides for an excellent background and even the boy's whining doesn't exactly succeed in taking away the fantastic feel of Kyrgyzstan. The background is the best part of the book. Nothing much seemed to happen in the book but I was just fine with that. I didn't take much to any of the characters, though. They appeared to be one-dimensional and boring.
I frankly didn't connect to the boy. I should have felt sad for him and his situation. Though on a rational level, I felt it was horrible for him, I simply couldn't stand his whining and sulking and being sad all the time. His fancies and imagination annoyed me. His strong belief in the horned mother deer was pretty silly and I couldn't help rolling my eyes. Grandpa Momum was another character I didn't enjoy. A 'good' man, his goodness is beaten over the head with a heavy hand, so much so that he is insulted and ordered around.
Ultimately, are people evil if they kill for food? I am a vegetarian myself but do the Kirghiz people not eat meat? Why should we consider Orozkul evil because he killed a deer when throughout the book, everyone is pretty much an arsehole, Orozkul most of all? The ending was sad but I couldn't bring myself to care as I thought the boy just went around moaning anyway and would probably have grown up and been annoying as hell.
The book created a huge controversy as it was considered too depressive and fatalist and pessimist to make good Soviet literature. Aitmatov had to publish a defence of his work and explained that the boy was too weak to live and accept the 'evil' of the adults around him. While I wouldn't go that far, I do wonder at the point of it all. I still don't regret reading this as it provided a fascinating insight into the lives of remote Kyrgyzs. By all accounts, they still live like that!
October 18, 2019
Toda a Humanidade contida num livro.
October 15, 2013
"A felicidade é sempre acompanhada da desventura, que nos persegue com teimosia e impertinência."
Uma história de sonhos que esbarram na prepotência e despotismo de quem usa a força física e o poder para subjugar os mais fracos.
Numa reserva florestal,junto às margens do lago Issyk-Kul,vive um miúdo rodeado de uns poucos adultos e de uma natureza luxuriante. Amor e carinho, só recebe do avô idoso, que lhe alimenta as fantasias e a capacidade de sonhar. Contada com a doçura do mel e o amargo do fel, por um autor que nasceu e viveu na região e conhece bem as lendas e o quotidiano das suas gentes. As descrições das paisagens transportam consigo o amor à terra; o canto do vento, a musica da chuva, a dança das flores, as cores com que pinta a floresta outonal, os rios, os picos cobertas de neve.
Por diversas vezes ao longo do livro, achei as descrições dos sonhos e fantasias do rapaz, demasiado pormenorizadas. Só nas ultimas páginas, quando o desfecho está iminente, e quando, já só se consegue pensar: "não, não, não, não, isto não pode acontecer!" é que percebi que não estava uma palavra a mais, que todas foram necessárias para estar bem envolvida na mente daquela criança e perceber o porquê da sua atitude.
O mundo visto através do olhar inocente de uma criança, incapaz de entender e aceitar a brutalidade dos adultos.
"Pôr um ser humano no mundo e educá-lo, não é fácil e leva tempo; matá-lo, porém, não custa nada, é num instante."
Uma história de sonhos que esbarram na prepotência e despotismo de quem usa a força física e o poder para subjugar os mais fracos.
Numa reserva florestal,junto às margens do lago Issyk-Kul,vive um miúdo rodeado de uns poucos adultos e de uma natureza luxuriante. Amor e carinho, só recebe do avô idoso, que lhe alimenta as fantasias e a capacidade de sonhar. Contada com a doçura do mel e o amargo do fel, por um autor que nasceu e viveu na região e conhece bem as lendas e o quotidiano das suas gentes. As descrições das paisagens transportam consigo o amor à terra; o canto do vento, a musica da chuva, a dança das flores, as cores com que pinta a floresta outonal, os rios, os picos cobertas de neve.
Por diversas vezes ao longo do livro, achei as descrições dos sonhos e fantasias do rapaz, demasiado pormenorizadas. Só nas ultimas páginas, quando o desfecho está iminente, e quando, já só se consegue pensar: "não, não, não, não, isto não pode acontecer!" é que percebi que não estava uma palavra a mais, que todas foram necessárias para estar bem envolvida na mente daquela criança e perceber o porquê da sua atitude.
O mundo visto através do olhar inocente de uma criança, incapaz de entender e aceitar a brutalidade dos adultos.
"Pôr um ser humano no mundo e educá-lo, não é fácil e leva tempo; matá-lo, porém, não custa nada, é num instante."
August 1, 2022
چه تراژدی تلخی بود، کشتن رویاهای بچگی، دلم برای پسر بچه سوخت.
March 30, 2020
“Huzur olan evde mutluluk olur.”
5/5⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Aytmatov’dan ilk kitabımı geçen senelerde kuvvetli bir öneri üzerine okumuştum ve Cemile - Sultan Murat kitabını çok beğenmiştin. Çok ara vermeden diğer eserlerine de zaman ayırmak istiyordum ama bir türlü fırsat olmamıştı. Nihayet kendisinden ikinci kitabımı okuyabildim. Sanırım Beyaz Gemi, Gün Olur Asra Bedel kitabından sonra gelen en bilindik ve beğenen kitabı. Kitabı okumaya başlayana kadar ağır dram içerdiğini bilmiyordum, yarılamaya yakın bitirdikten sonra okuyan herkesi ağır bir hüzün çukuruna hapsettiğini öğrendim. Dram türünde her şeye bayılan bir okur olarak kitabı büyük heyecanla okumaya devam ettim. Aslında gerçekten hüzün seviyesinin zirveye çıktığı bir nokta var kitapta ama oraya varıncaya kadar dedeyle torunun ilişkisi, üvey anneyle kızların ilişkisi ve tüm bunların birleşmesiyle baştan sona buruk bir tebessümle ilerliyor bölümler. Bir çocuğun bakış açısından öyle güzel anlatılmış ki kitap, çocuk karakterin hayal gücü bana hem kendi çocukluğumu hatırlattı hem de bu hayallerin altında yatan gerçeklerle mahvolmamı sağladı. Kitabın sonu ise her okuyan için ayrı sürpriz kalsın. Hayal kurmanın bazen ne kadar tehlikeli olabileceğini de farklı bir bakış açısıyla kanıtlayan bir kitaptı. Kitabın bitiminden sonra Aytmatov’un yazdığı kurguya dair eleştirilere cevap vermesi ve karakterleri bize açıklaması çok tatlı bir hareketti. İlk defa bir yazarın kitabında böyle bir şeye rastladım. Benim için unutulmayacak bir eserdi, her okurun mutlaka bir gün eline almasını öneririm. Keyifli okumalar dilerim..
5/5⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Aytmatov’dan ilk kitabımı geçen senelerde kuvvetli bir öneri üzerine okumuştum ve Cemile - Sultan Murat kitabını çok beğenmiştin. Çok ara vermeden diğer eserlerine de zaman ayırmak istiyordum ama bir türlü fırsat olmamıştı. Nihayet kendisinden ikinci kitabımı okuyabildim. Sanırım Beyaz Gemi, Gün Olur Asra Bedel kitabından sonra gelen en bilindik ve beğenen kitabı. Kitabı okumaya başlayana kadar ağır dram içerdiğini bilmiyordum, yarılamaya yakın bitirdikten sonra okuyan herkesi ağır bir hüzün çukuruna hapsettiğini öğrendim. Dram türünde her şeye bayılan bir okur olarak kitabı büyük heyecanla okumaya devam ettim. Aslında gerçekten hüzün seviyesinin zirveye çıktığı bir nokta var kitapta ama oraya varıncaya kadar dedeyle torunun ilişkisi, üvey anneyle kızların ilişkisi ve tüm bunların birleşmesiyle baştan sona buruk bir tebessümle ilerliyor bölümler. Bir çocuğun bakış açısından öyle güzel anlatılmış ki kitap, çocuk karakterin hayal gücü bana hem kendi çocukluğumu hatırlattı hem de bu hayallerin altında yatan gerçeklerle mahvolmamı sağladı. Kitabın sonu ise her okuyan için ayrı sürpriz kalsın. Hayal kurmanın bazen ne kadar tehlikeli olabileceğini de farklı bir bakış açısıyla kanıtlayan bir kitaptı. Kitabın bitiminden sonra Aytmatov’un yazdığı kurguya dair eleştirilere cevap vermesi ve karakterleri bize açıklaması çok tatlı bir hareketti. İlk defa bir yazarın kitabında böyle bir şeye rastladım. Benim için unutulmayacak bir eserdi, her okurun mutlaka bir gün eline almasını öneririm. Keyifli okumalar dilerim..
August 14, 2019
Annesi babası tarafından dedesine bırakılan çocuğun masallarla, hayallerle, bekleyişle geçen hikayesi. Yine Aytmatov’un Sovyet rejiminden dolayı açıkça dile getiremediği durumları sembolik olarak aktardığı, iyinin ve kötünün, masumiyetin ve yozlaşmanın çarpıştığı bir anlatı. Orozkul karakteri kendine ait bir değeri olmayan, sürekli sarhoş, kısır, totaliter rejimin bir yansımasıydı bence. İsminin anlamı da rus kulu, rus kölesi imiş.
Dedesinin çocuğa anlattığı masallarla gelenekleri, Türk motiflerini, inançlarını görebiliyoruz. Boynuzlu Geyik Ana masalı ile çocuğun hayatı üzerinden ilerleyen kurgu birleşiyor ve trajik bir sonuca ulaşıyor maalesef. Aytmatov’un kalemi bir kurguyu okurken üzerinde düşünülecek, konuşulacak çok zengin ortam yaratıyor. Bir sistem eleştirisi, toplum analizi olarak okuyup konuşulması gereken insanoğlunun acıklı bir öyküsü.
Youtube kanalım: https://www.youtube.com/user/ayseum
Dedesinin çocuğa anlattığı masallarla gelenekleri, Türk motiflerini, inançlarını görebiliyoruz. Boynuzlu Geyik Ana masalı ile çocuğun hayatı üzerinden ilerleyen kurgu birleşiyor ve trajik bir sonuca ulaşıyor maalesef. Aytmatov’un kalemi bir kurguyu okurken üzerinde düşünülecek, konuşulacak çok zengin ortam yaratıyor. Bir sistem eleştirisi, toplum analizi olarak okuyup konuşulması gereken insanoğlunun acıklı bir öyküsü.
Youtube kanalım: https://www.youtube.com/user/ayseum
December 21, 2019
Este livro leva-nos a um destino exótico – O Quirguistão.
O herói é uma criança, sem nome, ingénua, pura e que tem bastante imaginação, mas é solitário.
À sua volta um mundo onde reina a embriaguez, a violência doméstica, a maldade, a ganância, a corrupção e a ausência de respeito pelos outros e pelas tradições. Um mundo onde os vilões vencem.
Um história muito triste.
26/198 - Quirguistão
O herói é uma criança, sem nome, ingénua, pura e que tem bastante imaginação, mas é solitário.
À sua volta um mundo onde reina a embriaguez, a violência doméstica, a maldade, a ganância, a corrupção e a ausência de respeito pelos outros e pelas tradições. Um mundo onde os vilões vencem.
Um história muito triste.
26/198 - Quirguistão
August 7, 2021
üç buçuktan dört verdim ama Cengiz Aytmatov'a alışamadım gitti. Daha öncesinde öykü derlemesi olan bir kitabını okumuştum onu da pek beğenmemiştim Beyaz Gemi de öyle oldu. Okunabilir lakin çok da beğendiğimi söylemem
June 27, 2015
Mümin Dede , sen iyi bir adamdın. O kadar iyi bir adamdın ki herkesin yardımına sen koşardın. Birinin cenazesi mi kalkacak, sen orada olurdun ya da biri mi evleniyor, hemen yardıma giderdin. Çok iyi adamdın ama, kimse sana saygı göstermezdi. Çünkü senin iyiliğin çok pasif kalmıştı. Sadece iyi olmak yetmedi. Kötülüğe karşı koyamadın bir türlü, Maral Ana'yı , tabiatı korumadın! İstedin ama olmadı.
Ah çocuk, sen çok küçüktün ama, aslında çok büyük bir yüreğin vardı. Sen o küçük halinle, zorbalığa, kötülüğe karşı geldin. Sen bir öksüzdün.
Mümin Deden seni çok sevdi, ama çok sevmek yetmedi.Sen o beyaz gemiye ulaştın mı bilemem ama ben senin o büyük kalbine ulaştım bu kitapla ve ben hala inanıyorum iyiliğin her zaman galip geleceğine, belki kötüler hep kazanıyor görünse de...
Gelecek hepimize iyi gelecek inanıyorum çocuk...
Ah çocuk, sen çok küçüktün ama, aslında çok büyük bir yüreğin vardı. Sen o küçük halinle, zorbalığa, kötülüğe karşı geldin. Sen bir öksüzdün.
Mümin Deden seni çok sevdi, ama çok sevmek yetmedi.Sen o beyaz gemiye ulaştın mı bilemem ama ben senin o büyük kalbine ulaştım bu kitapla ve ben hala inanıyorum iyiliğin her zaman galip geleceğine, belki kötüler hep kazanıyor görünse de...
Gelecek hepimize iyi gelecek inanıyorum çocuk...
June 27, 2017
Sadeliğin mükemmelliğinin en güzel örneklerinden biri. Aytmatov eserleri 176 dile çevrilmiş bir yazar. Dünyanın hemen hemen tüm toplumlarına ulaşmış. Olduğuö tüm kitapları gibi Beyaz Gemi de mesajının evrenselliği ve masalsı anlatımıyla bir şaheser. Bir çocuğun gözünden bir Kırgız efsanesini okuyoruz. Bir yandan da bir Kırgız çocuğunun gözünden dünyayı anlamaya çalışıyoruz. Mükemmel bir kitaptı.
February 11, 2018
Bu kitap yaklasik 5 senedir elimde, neden bugune kadar okumadim hicbir fikrim yok. Hem Cengiz Aytmatov'dan, hem de bu kitabi bilmeden gecirdigim yillar icin kendimden ozur dilemem gerek herhalde. Son derece huzunlu, duygulu, hatta karamsar; bir o kadar da umut verici harika bir kitapti. Artik bir yetiskinseniz ve yeniden cocuk tanimak istiyorsaniz kesinlikle "Beyaz Gemi" derim. En saf haliyle cocuklugu, tukenmeyen umutlari, caresizligi anlatiyor bu kitap. Aslinda o kadar cok sey anlatiyor ki kaldiramicak gibi oluyorsunuz. Destan niteliginde bir masal. 6 puan verme hakkim olsaydi bu kitaba verirdim. Birkac alinti yapmak istiyorum kitaptan:
"...Ama ne yazik ki buyukler hic de cocugun dusundugu gibi adil davranmiyor, tam tersini yapiyorlardi."
"Ee, oglum, paranin hukum surdugu yerde, guzel soze ve guzellige yer kalmaz."
"Sanki felaketi unutmak, onu kacinilmaz sondan kurtaracakti."
"Cocuk kalbinin, cocuk ruhunun bagdasamadigi her seyi reddettin. Iste beni teselli eden budur."
"...Ama ne yazik ki buyukler hic de cocugun dusundugu gibi adil davranmiyor, tam tersini yapiyorlardi."
"Ee, oglum, paranin hukum surdugu yerde, guzel soze ve guzellige yer kalmaz."
"Sanki felaketi unutmak, onu kacinilmaz sondan kurtaracakti."
"Cocuk kalbinin, cocuk ruhunun bagdasamadigi her seyi reddettin. Iste beni teselli eden budur."
May 29, 2018
Ingenuo, eccessivamente naif, inutilmente tragico tanto da solleticare la tentazione di diventare cinici e sollevare un calice virtuale all’uccisione della cerva dalle ramose corna. Scritto probabilmente con le migliori intenzioni e con tanta dedizione, è un libro fondamentalmente noioso, banale nel suo linguaggio e incapace di rendere interessanti i personaggi e il contesto. Un libro che non avrebbe dovuto essere pubblicato, e che forse deve la sua fortuna al fatto che Aitmatov è stato un politico della Perestroika ed è uno dei rari rappresentanti della letteratura in lingua Kirghisa.
April 4, 2020
Okuduğum en acıklı roman buydu sanırım. Ama Aytmatov'un incelikli bu acıklılığı, duygu sömürüsü haline dönüşmekten korumuş... Tam tersine, insan vicdanının ve hassasiyetinin en güzel hikayelerinden biri haline getirmiş.
Aytmatov "İnsanın çocuksu, temiz vicdanı tohumun içindeki öz gibidir. Bu öz olmadan hiçbir tohum gelişemez ve bizleri ilerde ne beklerse beklesin, insanlar yaşadıkça hak, doğruluk denen bir şey de var olacaktır" demiş. Oysa ben kitabı okuduğum süre boyunca, "en kötü, en vicdansız, en aymaz, en empati yoksunu olanlar, hayatta kalma konusunda galiba daha büyük avantajlara sahipler; bu yüzden de evrimsel olarak iyiler azalacak" hissiyatındaydım.
Bir yazarın hissettirdikleri, sanırım, söylediklerinden daha önemlidir...
Aytmatov "İnsanın çocuksu, temiz vicdanı tohumun içindeki öz gibidir. Bu öz olmadan hiçbir tohum gelişemez ve bizleri ilerde ne beklerse beklesin, insanlar yaşadıkça hak, doğruluk denen bir şey de var olacaktır" demiş. Oysa ben kitabı okuduğum süre boyunca, "en kötü, en vicdansız, en aymaz, en empati yoksunu olanlar, hayatta kalma konusunda galiba daha büyük avantajlara sahipler; bu yüzden de evrimsel olarak iyiler azalacak" hissiyatındaydım.
Bir yazarın hissettirdikleri, sanırım, söylediklerinden daha önemlidir...
August 26, 2019
Resmen içim buruldu:(
September 1, 2020
Hikaye güzeldi, anlatılanları etkileyici buldum. Ama Cengiz Aytmatov'un anlatım tarzına bir türlü alışamadım, daha önce de bir kitabını yarım bırakmıştım. Bu kitap kısa olduğu için bitirebildim.
February 7, 2017
Ama boş yere dememişler: ''Kendi ayıbını örtmek isteyen başkalarının yüzüne kara çalar." diye.
(Beyaz Gemi, Cengiz Aytmatov )
Geleceğin umudu o küçük çocuk bu kitapla biz kendini aciz zanneden büyüklere seslenmiş.
Tabiatın yıkımı karşısında ,teknolojiye tapınan , sessiz kalan bizlere büyük bir cesaret örneği vermiş. Mümin Dede gibi 'iyiliğiniz' içinizde pasif kalmasın ' adeta demiş.
Aytmatov yine kaleminden ,kurşunu sevgi olan bir silah yapmıştı ,bu önceden okuduğum kitabında.
Aytmatov okumak = bence sevginin, aşkın ve insanlığın ölmediğine inanmak.
(Beyaz Gemi, Cengiz Aytmatov )
Geleceğin umudu o küçük çocuk bu kitapla biz kendini aciz zanneden büyüklere seslenmiş.
Tabiatın yıkımı karşısında ,teknolojiye tapınan , sessiz kalan bizlere büyük bir cesaret örneği vermiş. Mümin Dede gibi 'iyiliğiniz' içinizde pasif kalmasın ' adeta demiş.
Aytmatov yine kaleminden ,kurşunu sevgi olan bir silah yapmıştı ,bu önceden okuduğum kitabında.
Aytmatov okumak = bence sevginin, aşkın ve insanlığın ölmediğine inanmak.
September 14, 2020
Chingiz Aitmatov, the famous Kyrgyz writer, has written more than his narrative "Djamilia" (1957) which made him famous. The story "The White Steamship" (written in 1970) tries to mediate between the past and the present. It is full of myths and legends. The main character, a young boy, is unable to come to terms with the immorality and brutality of his father's generation. He lives on his grandfather's accounts of ancient Kirghiz legends, notably that of the "horned mother-deer" who will one day return to save the land. A very sad and silent book. For me it was even better than "Djamilia".
February 29, 2012
Bu zamana kadar okuduğum en iyi en güzel en muhteşem en en en olarak ne varsa tüm sıfatları hak ediyor, bu kitap. Cengiz Aytmatov'a saygılarımı sunuyorum... Kitapların sonlarını beğenmeyen ben, bu kitabın sonu için laf söyleyemiyorum.
Okumayanlar için okunacaklar listesinde ilk sıraya alsınlar.
Ağlamak istiyorum ya, hala etkisindeyim, düşündükçe aklıma geldikçe gözlerim doluyor...
Beyaz Gemi ----- balık ----- marallar ---- dağ taş ---- kış ---- çocuk saflığı----
Okumayanlar için okunacaklar listesinde ilk sıraya alsınlar.
Ağlamak istiyorum ya, hala etkisindeyim, düşündükçe aklıma geldikçe gözlerim doluyor...
Beyaz Gemi ----- balık ----- marallar ---- dağ taş ---- kış ---- çocuk saflığı----
September 22, 2016
İnsanın içine işleyen bir şey bu, yüzyılların yoğurduğu masal ve efsanelerde görülen türden bir etkisi var. Kitapta benimle adaş bi karakter de var: Mümin Dede. Ama bu bir çocuğun hikayesi ve elbette maralların. Lise yıllarında okuduğum bu kitabı görünce aklıma marallar geliyor. Doğanın ve halk efsanelerinin gönlünde pişen anlatıların yüreğinize bir buse bırakmasını istiyorsanız durmayın okuyun Beyaz Gemi'yi.
May 8, 2019
Eğer insanlar yıldız olsa, gökyüzü onlara dar gelir, sığmazlardı. Eğer balık insan olsa, nehirler ve denizler onlara yetmezdi...
Displaying 1 - 30 of 454 reviews