เดียวดายใต้เงาจันทร์

by Gu Long, โก้วเล้ง, เรืองรอง รุ่งรัศมี

“บาดแผลบนร่างกายคนอาจจะมีนับร้อยนับพันแห่ง รอยแผลในหัวใจกลับมีอยู่เพียงรอยเดียว”

‘เดียวดายใต้เงาจันทร์’ รวมบทความเรียงอันแสดงถึงสภาวะเปลี่ยวเหงา แปลกแยก แต่ดำรงด้วยคุณธรรมน้ำมิตรของโกวเล้ง เป็นการบันทึกอนุทินทางอารมณ์ถึงตัวเอง มิตรที่อยู่ มิตรที่จำพราก และคนประเภทที่ชิงชัง ความเรียงเหล่านี้ตีพิมพ์ กระจัดกระจายตามนิตยสารต่าง ๆ รวบรวม แปล และเรียบเรียง โดยเรืองรอง รุ่งรัศมี ผู้เคยระหกระเหินไปใช้ชีวิตในไต้หวันอยู่หลายปี หนังสือผ่านร้อนผ่านหนาวจากการตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 2532 แต่ข้อเขียนยังคงเป็นอมตะ ตราตรึงและยังคงถูกถามถึงจากมิตรนักอ่านเสมอ ๆ

ภายหลังจากการจากเปลี่ยนผ่านช่วงชีวิตของผู้แปล ผู้มีปรารถนาอันสูงสุด คือการจากไปเฉกเช่นจอมยุทธ์พเนจร เร้นกายหายไปในยุทธภพอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงตำนานให้กล่าวขานเท่านั้น

หนังสือเล่มนี้คือหนึ่งในสิ่งที่หลงเหลือให้กล่าวขาน

ครั้งหนึ่ง ’รงค์ วงษ์สวรรค์ เคยกล่าวถึงหนังสือเล่มนี้ว่า

ผมอ่านอย่างผลีผลามแทบว่าผิดมารยาทที่ไม่รอเจ้าภาพเชิญดื่มเหล้าก่อนในสวนสำราญละแวกเป่ยโถว, ไทเป บนโต๊ะคลุมผ้าแดงและในท่ามกลางแสงโคมทอง

“ความอ่อนโยนคือดาบเล่มหนึ่ง...”

ขอคารวะนับจากบรรทัดแรกบนหน้าแรก แต่ผมก็ไม่วายอุทานว่า

“กูก็พูดได้นี่หว่าทำไมไม่พูดประโยคนี้”

มติชนสุดสัปดาห์ 2 เม.ย. 2532 ปีที่ 9 ฉบับที่ 448

Genres: Nonfiction

144 pages, Hardcover

First published July 1, 2021

About the author

also known as: 古龍

Xiong Yaohua (Chinese: 熊耀華) (7 June 1938 – 21 September 1985), better known by his pen name Gu Long, was a Chinese novelist, screenwriter, film producer and director. Xiong is best known for writing wuxia novels and serials, which include Juedai Shuangjiao, Xiaoli Feidao Series, Chu Liuxiang Series, Lu Xiaofeng Series and Xiao Shiyilang. Some of these works have been adapted into films and television series for numerous times. In the 1980s Xiong started his own film studio, Bao Sian, to focus on adaptations of his works. He graduated from Cheng Kung Senior High School in Taipei and from the Foreign Language Department of Tamkang University.

Xiong was born on 7 June 1938 in Hong Kong but his registered identity claimed that he was born in 1941. His ancestral home was in Nanchang, Jiangxi, China, and he lived in Hankou in his childhood. He moved to Taipei, Taiwan in 1952 with his parents, who divorced in 1956. With help from his friends and using the money he earned from part-time work to fund his education, Xiong graduated from the Foreign Language Department of Tamkang University. He found a job in the United States Army Advisory in Taipei later.

In 1960, Xiong published his first wuxia novel, Cangqiong Shenjian (蒼穹神劍), under the pen name "Gu Long". From 1960 to 1961, Xiong published eight novels but did not achieve the results he desired. He moved to Ruifang Town (瑞芳鎮) and lived there for three years, after which he changed his perspective and adopted a new writing style. Between 1967 and the late 1970s, Xiong rose to prominence in the genre of modern wuxia fiction for his works. As the sole representative of excellence in the wuxia genre from Taiwan for an entire decade, Xiong was named along with Jin Yong and Liang Yusheng as the "Three Legs of the Tripod of Wuxia".

While he was still in university, Xiong lived with a dance hostess, Zheng Yuexia (鄭月霞), and had a son, Zheng Xiaolong (鄭小龍), with her. However, later, he started a relationship with another dance hostess, Ye Xue (葉雪), who also bore him a son, Ye Yikuan (葉怡寬). Shortly after that, Xiong met a senior middle school graduate, Mei Baozhu (梅寶珠), who became his first legal spouse and bore him his third son, Xiong Zhengda (熊正達). Xiong's extramarital affairs with other women caused him to break up with Mei later.

In the later part of his life, Xiong suffered from depression and the quality of his works declined rapidly. He had to employ ghostwriters to co-write many of his later works because of his ailing health. He died on 21 September 1985 at the age of 48 due to illness wrought by alcoholism, namely cirrhosis and esophageal hemorrhage, at around 6pm. Xiong's friends brought him 48 bottles of XO at his funeral.


Xiong was said to be influenced not only by wuxia fiction, but also by the works of Ernest Hemingway, Jack London, John Steinbeck and Friedrich Nietzsche. His novels are usually made up of short sentences and paragraphs, and mostly dialogues between characters like a play script.

In contrast with Xiong, other writers such as Jin Yong and Liang Yusheng take an alternative route in writing wuxia fiction, incorporating Chinese history, culture and philosophical ideas in their works. Xiong initially intended to follow them but changed his decision after exposure to western works such as the James Bond series and The Godfather novels. The influence of these works, which relied on the idiosyncrasies of human life, razor-sharp wit, poetic philosophies, mysterious plots and spine-tingling thrills to achieve success, enabled Xiong to come up with a unique way of writing.

(source: wiki)


Gu Long and Khu Lung are the same person, the latter is the Hokkien pronunciation in Indonesia.

Reviews

[Mook Woramon · Rating 5 out of 5]

ได้อ่านเล่มนี้จะรู้จักโกวเล้งมากขึ้น

เราชอบความนักเลงของโกวเล้ง ถือคุณธรรมน้ำมิตรเป็นเรื่องใหญ่ ร่ำสุราเป็นนิจ นารีไม่เคยขาด
ถึงขั้นยอมตายไม่ยอมหยุดเหล้าเด็ดขาด

ความนักเลงของโกวเล้งแสดงให้เห็นชัดเจนในนิยายของเขา

ชาวยุทธจักรถือคุณธรรมเป็นหลัก ยอมตายแต่มิอาจไม่กระทำ
โดนสตรีหลอกหลอนมาก็มาก
ร่ำสุราเมามายไม่น้อย
เต็มไปด้วยความเป็นมนุษย์ รัก โลภ โกรธ หลง ดี เลว

นิยายของโกวเล้งมีเสน่ห์แบบนั้น

ขอดื่มคารวะมังกรโบราณสามจอก 🥃🥃🥃

[nananatte · Rating 4 out of 5]

"เดียวดายใต้เงาจันทร์" เป็นผลงานรวบรวมความเรียงของโกวเล้ง โดยคุณเรืองรอง รุ่งรัศมี มีบทความที่คุณเรืองรองเขียนเกี่ยวกับโกว้เล้งซึ่งได้ลงตีพิมพ์ในนิตยสารด้วยค่ะ

ฉบับที่ได้อ่าน ตีพิมพ์ครั้งที่ ๑๑ พ.ศ.๒๕๔๙ แปลว่าในรอบ ๑๗ ปีที่ผ่านมา ตีพิมพ์ไปถึง ๑๑ ครั้ง นับว่าไม่เลวเลยจริงๆ สำหรับหนังสือรวมความเรียงเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่ง

ในหนังสือ "เดียวดายใต้เงาจันทร์" มีเรื่องราวแบ่งเป็นหมวดใหญ่ๆ ได้คือ
๑. ความเจ็บปวดของนักเขียนนิยายกำลังภายใน
๒. ความเจ็บปวดของชายคนหนึ่งที่หลงรักหญิงผู้หนึ่ง
๓. สุรารสเลิศ สหายร่วมดื่มคู่ใจ
๔. ความเจ็บปวดของการมิอาจไม่ดื่มสุรา (โกวเล้งเป็นคอสุรา อาการโคม่าถูกหามเข้ารพ.ถึง๔ ครั้ง ครั้งสุดท้ายที่ถูกหามเข้ารพ. ก่อนสิ้นใจ ก็เพราะยังคงดื่มสุราอยู่นั่นเอง)

เนื่องจากแทบทั้งเล่มเขียนโดยโกวเล้ง ภาษาที่ใช้ในเล่มจึงหอมหวานอย่างยิ่ง เอร็ดอร่อยอร่อยอย่างยิ่ง ผู้น้อยไม่บังอาจกล่าวถึงเรื่องราวเดียวกันให้คนลิ้มรสชาติไม่ครบถ้วน จึงขออนุญาตหยิบบางท่อนบางตอนที่ผู้น้อยชอบเป็นพิเศษมาแปะให้อ่านนะคะ รับรองว่าถ้าใครชอบโกวเล้งล่ะก็ เล่มนี้อ่านเพลินแน่นอนค่ะ

*****
เพราะว่าในสายตาของผู้คนเป็นจำนวนมาก นิยายกำลังภายในมิเพียงไม่ใช่วรรณกรรม กระทั่งยังไม่อาจนับเป็นนวนิยาย

เขาไม่อนุญาตให้จัดเป็นงู แล้วยังไม่อนุญาตให้เป็นไส้เดือน

ในความเศร้าเสียใจนี้ "โกวเล้ง" มุ่งหวังว่า "ในอนาคตข้างหน้า ผู้เขียนนิยายกำลังภายในจะได้รับการยอมรับเป็นนักประพันธ์ ได้รับเกียรติเช่นเดียวกับนักประพันธ์อื่นๆ" และมุ่งหวังว่า "ในอนาคตข้างหน้า นิยายกำลังภายในจะได้รับการยืดถือเป็น "นวนิยาย" เช่นเดียวกับนวนิยายประเภทอื่นๆ สามารถประดับอยู่ในห้องรับแขกได้อย่างเต็มภาคภูมิ"

ผู้ที่รู้สึกคับแค้นอับจนเช่นนี้ จึงไม่แปลกเลยที่เขาจำต้องยืมจอกสุราของผู้อื่นมาราดรดกองหินในอกของตน
*****
จวบจนบัดนี้ ข้าพเจ้าจึงได้พบว่า ชั่วชีวิตของข้าพเจ้านี้ ยังไม่เคยได้พบเพื่อนหญิงอย่างถูกหลักถูกเกณฑ์ตามประเพณีอันดีงามเลยแม้แต่คนเดียว

นี่ย่อมมิใช่เพราะกลัวอย่างแน่นอน -- กลัวภาระรับผิดชอบ, กลัวการแต่งงาน, กลัวสูญเสียเสรีภาพ, กลัวถูกทอดทิ้ง, กลัวถูกทำร้าย

พูดความจริง เวลานั้นข้าพเจ้ายังไม่ค่อยเข้าใจว่าคำว่า "กลัว" นี้หมายความว่าอย่างไร

เวลานั้นข้าพเจ้าเคยแสวงหา ไม่รู้ว่าการ "ถูกทำร้าย" เป็นเรื่องเช่นไร? ยิ่งไม่รู้ว่าผู้ชายโตๆ คนหนึ่ง ไฉนจึงต้องปวดร้าวใจเพราะสตรี?

ที่ข้าพเจ้าไม่เคยคบหาเพื่อนหญิงอย่างปกติธรรมดา คงจะเป็นเพราะว่า ข้าพเจ้าไม่ได้ดำเนินชีวิตไปอย่างปกติธรรมดามาโดยตลอด ขณะที่ผู้อื่นยังคง "สะพายกระเป๋าไปโรงเรียน" ข้าพเจ้ากลับ "ระเหเร่ร่อนเรียนรู้อยู่ในแวดวงยุทธจักร" แล้ว

สตรีในสังคมเริงรมย์ ภายใต้เงาสะท้อนอันแข่งขันประชันของโคมไฟหลากสีและเมรัยหลากรส ย่อมจะขับเน้นให้งดงามเป็นพิเศษและไม่เจ้าแง่แสนงอนเอาใจยากอย่างคุณหนูทั้งหลาย การปฏิบัติต่อเพศชายก็อ่อนโยนกว่า แม้จะเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่อาจตอบรับคำของบุรุษเพศโดยง่าย แต่บางครั้งพวกเธอก็มิอาจไม่ตอบตกลง

ในใจของสตรีที่เวียนว่ายอยู่ในสังคมเช่นนี้จึงมักจะมีความเศร้าที่ไม่อาจบอกผู้อื่นอยู่อย่างหนึ่ง กริยาท่าทางการแสดงออกของเธอก็มักจะเผยให้เห็นถึงการเย้ยเยาะต่อชีวิตจนเหมือนจะไม่ยี่หระต่อสิ่งใด เมื่อกระทำสิ่งใดก็มักจะองอาจเปิดเผย

...สำหรับบุรุษเพศที่ในสายเลือดของเขามีโลหิตของคนจรไหลเวียนอยู่แล้ว ความรู้สึกเช่นนี้ก็คือสิ่งที่พวกเขาเฝ้าเพียรเสาะแสวงหา ดังนั้น พอตกเข้าไปในโลกอันฟุ้งเฟ้อหรูหรานี้ก็จึงยากนักที่จะปีนป่ายออกมา

บางครั้งข้าพเจ้าเคยคิดว่า ในช่วงชีวิตที่ข้าพเจ้ามัวแต่เอาใจใส่รดน้ำพรวนดินกุหลาบหนูกลางไพรอยู่ทั้งวันนั้น จะมีกล้วยไม้โรยร่วงไปกับข้าพเจ้าอย่างเงียบๆ บ้างไหม?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ อดมิได้ที่ในใจของผู้ชายคนหนึ่งจะรู้สึกเคลิบเคลิ้มหลงใหลในตัวเอง...
บางครั้งถึงกับยังทำให้รู้สึกเป็นสุขในใจ
ความรู้สึกเช่นนี้ ว่าไปแล้วเป็นสิ่งที่ทั้งน่าสงสารและน่าเศร้าใช่หรือไม่

[Urachat Opaspunt · Rating 5 out of 5]

คมคาย ลึกซึ้ง เข้าถึงใจ
สำนวนแปลกินใจ แบ่งบทตอนแต่ละเรื่องกระชับ
เป็นความเข้าใจบางอย่างในใจในชีวิต แฝงด้วยปรัชญา ความจริง อิงกับคนในยุทธภพ

[Pawarut Jongsirirag · Rating 4 out of 5]

ตั้งเเต่จำความได้ ผมก็เข้าสู่งวงการกำลังภายในด้วยผลงานของโกวเล้ง ส่วนเพื่อนรอบตัวผมจะชื่นชอบกิมย้งมากกว่า ถามว่าทำไมถึงชอบโกวเล้ง คำถามนี้ถ้าถามผมเมื่อหลายปีก่อน คงตอบไม่ได้ชัดนัก นอกจากรู้สึกว่างานของเขามันเข้าถึงอะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกชอบ เเต่ถ้ามาถามในช่วงเวลานี้ คำตอบของผมคงจะเป็นว่า งานของเขามีความเป็นมนุษย์นิยมสูงมาก มีความเรียบง่าย ปล่อยวางเเต่กลับกันก็ไม่ละเลยต่ออารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์เดินดิน งานของเขาไม่ปฎิเสธ รัก โลภ โกรธ หลง เพียงเเต่บอกเล่าว่าเราทุกคนก็เป็นเช่นนี้ เป็นเพียงอย่างนี้เเละอาจเป็นเเบบนี้ตลอดไป งานของเขาจึงเข้าถึงได้ทั้งวัยรุ่นเเละผู้ใหญ่ เพราะไม่ว่าเวลาไหนเราทุกคนก็เป็นในสิ่งที่เราต้องเป็นเสมอมา

ลักษณะที่เป็นลายเซ็นของโกวเล้งไม่ได้ปรากฎเเต่เพียงในงานนิยายกำลังภายในเท่านั้น ความเรียงทางความคิดของเขาก็เป็นเช่นเดียวกัน เผลอๆจะยิ่งเเจ่มชัดชัดเจนมากกว่าตัวนิยายเสียด้วย เฉกเช่นงานเล่มนี้ เดียวดายใต้เงาจันทร์ ซึ่งเปรียบเสมือนการถอดโครงความเป็นนิยายออกไป เหลือเเต่เพียงเเก่นเเท้ในงานเขียนของเขาเท่านั้น

เเก่นเเท้ที่ด้านหนึ่งคือความเข้าใจในมนุษย์
เเก่นเเท้ที่อีกด้านหนึ่งก็ไม่ยอมรับในความเป็นมนุษย์
เเก่นเเท้ที่ด้านหนึ่งก็มีความหวังในมนุษย์
เเก่นเเท้ที่อีกมุมหน��่งก็สิ้นหวังเเละปลดปลงในความเป็นมนุษย์

งานของโกวเล้งเป็นเช่นนี้ เเละจะยังคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป นึกถึงภาพตอนเขาเขียนหนังสือเล่มนี้ คงไม่มีอะไรที่มากไปกว่า มือข้างหนึ่งถือจอกสุรา อีกข้างหนึ่งจรดปากกาเเละปล่อยให้สำเนียงภาษาค่อยๆไหลริน

[Katie Kittikhun · Rating 4 out of 5]

ข้าพเจ้าเป็นเพียงมือกระบี่อ่อนหัด

เพียงร่วมวงสุรา ดื่มด่ำกับท่านเป็นเวลาเพียงชั่วครู่หนึ่ง

ข้าพเจ้าก็ตายด้วยปลายกระบี่ของท่านเสียแล้ว ..ท่านมังจอมยุทธมังกรโบราณ

กระนั้น มันช่างเป็นความเจ็บปวดที่น่าภิรมย์นัก 干杯 !!!

[Whale Read · Rating 4 out of 5]

บันทึกของ โกวเล้ง
มังกรโบราณ คอทองแดง ผู้ตายจากด้วยโรคตับแข็ง และเชื่อว่าการดื่มเหล้าเก่ง ถือเป็นวิทยายุทธอย่างหนึ่ง
และปัญหาใด ๆ ล้วนคลี่คลายได้ด้วยสุรา

อ่านจบแล้วรู้สึกว่า อยากดื่มเหล้าชั้นเลิศให้เมามาย ใต้แสงจันทร์

[Natt · Rating 5 out of 5]

บทความเรียบง่าย ที่อ่านจบแล้ว เข้าใจโกวเล้ง มีทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องนิยาย และชีวิต
อ่านจบในวันเดียว

[Alohaa J. · Rating 4 out of 5]

“ บาดแผลบนร่างกายคน อาจมีนับร้อยนับพันแห่ง รอยแผลในหัวใจกับมีเพียงรอยเดียว ”

[Puengmintz · Rating 3 out of 5]

ความเรียงโดยโกวเล้ง เปิดครั้งแรกเจอคำว่า เริ่มต้นใช้เงิน ก็ต้องหาเงินดีนะชอบอยากอ่านว่ามีอะไรอีกบ้าง พอเอาเข้าจริงๆอ่านไม่รู้เรื่อง ก็เค้ารำพันอ่ะเนอะ ก็อ่านคำโปรยตอนเริ่มแต่ละบทเอาว่าจะบอกอะไรในเนื้อหาที่จะตามมา
โกวเล้งเป็นนะกเขียนนิยายจอมยุทธที่เก่งมากแต่ที่เขียนเนี่ยไม่ใช่เพราะว่าเขาใฝ่ฝันที่จึเป็นนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่อะไรหรอกแต่ที่เขียนเพราะว่าไม่มีจะกิน เขียนเพราะว่าต้องใช้เงิน เขาดื่มหนัก ดื่มเก่ง เรียกได้ว่าที่หายใจได้เพราะได้ดื่มสุรา พออาการหนักจนหมอห้ามดื่ม เขาก็เลือกที่จะฆ่าตัวตาย แทนที่จะหายใจต่อโดยไม่ได้ดื่มเหล้า ชีวิตหลังการตายก่อนจะฝังโกวเล้งเพื่อนๆยังเอาสำลีชุบสุราแล้วหยดใส่ปากโกวเล้งเป็นครั้งสุดท้าย (ไม่หายใจก็ยังได้จิบอ่ะเนอะ)