Ένα παλιό συνεργείο σε μια λαική γειτονιά του Σαντιάγο. Τρεις εξηντάχρονοι φίλοι, ηττημένοι από το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ, ξανασυναντιούνται τριάντα πέντε χρόνια αργότερα για να τεθούν υπό τις διαταγές ενός τέταρτου άνδρα και να προβούν σε μια παράτολμη επαναστατική πράξη. «Για τους νικημένους, η ζωή είχε μετατραπεί σ' ένα στρώμα ομίχλης, στην καταχνιά των καταδικασμένων να συντηρούν με νύχια και με δόντια τις καλύτερες αναμνήσεις τους, αυτά τα λίγα χρόνια ανάμεσα στο εξήντα οκτώ και το εβδομήντα τρία, σημαδεμένα μέρα τη μέρα με το χαμόγελο της πιο στρατευμένης ασιοδοξίας», επειδή, τελικά, «δεν υπάρχει καταστροφή που να μην την ξεπρνάει κανείς μ' ένα καλό ξέσπασμα γέλιου.» O Χαλίλ Μπεντίμπ, ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς σκιτσογράφους της εποχής μας, εμπνέεται από το ομότιλο μυθιστόρημα του ΛουίςΣ Σεπούλβεδα και δίνει για πρώτη φορά γραφιστική μορφή στους γερασμένους του αντιήρωες.
(Ovalle, Chile, 1949 – Oviedo, España, 2020) Luis Sepúlveda was a Chilean writer, film director, journalist and political activist. Exiled during the Pinochet regime, most of his work was written in Germany and Spain, where he lived until his death.
Author of more than thirty books, translated into more than fifty languages, highlighting An Old Man Who Read Love Stories (Tusquets Ed., 2019) and The Story of a Seagull and the Cat Who Taught Him to Fly (Tusquets Ed., 1996). Among his numerous awards are the Gabriela Mistral Poetry Award (Chile), the Primavera Novel Award (Spain) and the Chiara Award for Literary Career (Italy). Knight of the Order of Arts and Letters of France, and doctor honoris causa by the universities of Toulon (France) and Urbino (Italy).
In a direct, quick-to-read language, full of anecdotes, his books denounce the ecological disaster affecting the world and criticize selfish human behavior, but they also show and exalt the most wonderful manifestations of nature.
"Ήρωες χθες, σκουπίδια σήμερα. Αυτή είναι η διαλεκτική της Ιστορίας." Βίκτορ Σερζ, Υπόθεση Τουλάγιεφ
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, ή, μια αστεία προσέγγιση σε ένα καθόλου αστείο θέμα: η ολοκληρωτική ήττα των υποστηρικτών του Αλλιέντε απέναντι στα παλικάρια του γλυκούλη του Πινοτσέτ και τις υπέροχες μεθόδους διακυβέρνησης τους. Ίσως να έπραξε σωστά ο Λούις διαλέγοντας μια τρυφερά κωμική προσέγγιση της «ρεβάνς» των συναγωνιστών του.. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα δράματα παίζονται στον χώρο του αόρατου.
Μπορεί πάλι, να υπέκυψε κι ο ίδιος σε αυτό το φαινόμενο που για το οποίο προειδοποιεί ένας από τους ήρωες του:
«Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τη μνήμη, γιατί η μνήμη είναι πάντα με το μέρος μας: ωραιοποιεί το αποτρόπαιο, γλυκαίνει το πικρό, ρίχνει φως εκεί που κάποτε ήταν μόνο σκότος. Η μνήμη τείνει πάντα προς τη μυθοπλασία».. σελ.144
Λοιπόν πολύ μου άρεσε. Το σχέδιο είναι πολύ καλό, ασπρόμαυρο, με εντυπωσίασαν κάποια καλλιτεχνικά πάνελ που χρησιμοποιούσε για να παραθέτει κείμενο που δεν ήταν διάλογος. Αλλά παρόλο που το σχέδιο ήταν τόσο καλό, σχεδόν δεν το παρατήρησα γιατί μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία. Διαδραματίζεται στο Σαντιάγο της Χιλής και πρωταγωνιστές είναι κάποιοι γερασμένοι πρώην αντιστασιακοί κατά του Πινοσέτ, που ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια για να κάνουν μια ληστεία και θυμούνται τα παλιά.
Δεν είχα ιδέα τι γράφει ο Σεπουλβεδα, τώρα ήδη έβαλα άλλα βιβλία του στη λίστα μου.
Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Sepúlveda το οποίο και μεταφέρει εξαιρετικά σε graphic novel o Χαλίλ Μπεντίμπ. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι εάν και όποτε το αρχίσω οι χαρακτήρες θα παίρνουν αναπόφευκτα στην φαντασία μου την όψη αυτών των αμετανόητων μεσήλικων Elenos (πρώην μέλη του χιλιάνικου ELN). Όσο κι αν τα περιττά κιλά και η αραιή, άσπρη κόμη συνομολογούν τη συλλογική ήττα και το ατομικό ναυάγιο της χαμένης γενιάς του 70, μένει κάτι από την ηρωική νιότη που δεν μπορεί να σβηστεί: "η σκιά αυτού που υπήρξαμε και θα υπάρχουμε όσο υπάρχει φως". Ή αλλιώς, ποτέ δεν είναι αργά για τη ρεβάνς. Αντίο Luis...