„კურიერის ამბები“ ახალგაზრდა კაცის ცხოვრების ფრაგმენტებისგან შედგება. მთხრობელი პროფესიით მსახიობია, რომელიც თავს კურიერობით ირჩენს და თვითირონიით აღწერს იმ მწარე რეალობას, რომელშიც მას თავის გატანა უხდება ყოველდღიურად. ამ სევდიანი და თან სასაცილო ისტორიების ფონზე იხატება თბილისის ისეთი სურათი, რომელიც მხოლოდ კურიერის მოპედიდან ჩანს, მთელი თავისი შეულამაზებელი სოციალური რეალობითა და სიმძაფრით.
თემო რეხვიაშვილი თანამედროვე ავტორი, დრამატურგი და მსახიობია. არის თეატრალური კომპანია “ჰარაკის” თანადამფუძნებელი. 2019 წლიდან თემურ ჩხეიძის სახელოსნოს წევრია. 2017 წელს, გვანცა ენუქიძესთან ერთად, ჩამოაყალიბა პოეტური გაერთიანება “ყველასთვის ხელმისაწვდომი დრამატული პოეზია” რომელშიც ოცდაათამდე პოეტი იყრის თავს.
ავიღოთ მაიკროსოფტ ვორდის სამოცდაათამდე გვერდი. ფონტი - თერთმეტი. ჩავყაროთ შიგნით არაერთი ამბავი. ზოგი სახალისო, ზოგიც - სევდიანი. დავუმატოთ გულწრფელობა და თვითირონია - გემოვნებით. დავაფუძნოთ, ცხადია, რეალურ მოვლენებზე და შევუნარჩუნოთ მთავარ გმირებს სახელები, რათა შემდეგ ამ წიგნის დაგემოვნებისას მკითხველებმა არ იმარჩიელონ, რა სახელში ვინ ვიგულისხმეთ. გავაზავოთ უცხო სუნელებით (მაგალითად, ჰამბურგიდან). ჩავამატოთ ერთი მუჭა იუმორი. ვურიოთ ამბები. ხოლო შემდეგ თუკი თო.კი გაუძლებს წიგნის გვერდებზე გამოვფინოთ ყველა ეს ისტორია და მივიტანოთ მკითხველამდე სანამ ცხელია...
შეიძლება არც მსახიობები ვიყოთ და არც კურიერობით ვირჩენდეთ თავს, მაგრამ ეს წიგნი მაინც ძალიან ახლობელი გახდეს ჩვენთვის. დღევანდელ რეალობაში ხომ უმეტესად ასეა - იმას კი არ ვაკეთებთ, რაც გვინდა, არამედ იმას, რაც უნდა გავაკეთოთ, რომ ელემენტარული პირობები შევიქმნათ. ასეთ ყოფაში კი სევდანარევი იუმორით სავსე თბილისური ამბების კითხვა განსაკუთრებული სიამოვნებაა. მერე რა, თუ თემორეს ნობელის პრემიას არ მისცემენ. მისი ვიზიტი ჰამბურგში ნიკ ქეივის კონცერტზე ნაკლებ ემოციას გამოიწვევს, ვიდრე რომელიმე ნობელიანტის მონათხრობი? მეტსაც კი, იმიტომ რომ ის ჩვენს გვერდით ჩვენს ქალაქში ცხოვრობს და თავისი ცხოვრების ნამდვილ ისტორიას გვიყვება...
01:40 ეიემზე მოვრჩი და ეგრევე შევვარდი ინსტაგრამზე რომ ნიკის და თემორეს სელფი მენახა და არ უდევს მგონი( მოკლედ ამ რივიუს წერას რომ მოვრჩები ფეისბუკზეც მოვძებნი. ეს პირველი და მგონი ერთადერთი წიგნია სადაც ჩემი მდიდრული კავკასიის უნივერსიტეტი ახსენეს(გაკვრით მაგრამ მაინც) და ლეოს დავემსგავსე ტარანტინოს ბოლო ფილმიდან. იმედია ცხოვრებას აიწყობ, საკუთარი სახლიც გექნება(სოლოლაკში დიდი ალბათობით) და იმედია ბოლო სერიაში შენ(თემორე) და შპორტჰალემდე რომ გზა მიგასწავლა ეგ გოგო…სადმე გადაიკვეთებით და ერთად დარჩებით❤️🔥
აი, ისეთი წიგნია, კარანტინში მოწყენილობის ჟამს რო დაჯდები და დაწერ. მესმის, რომ ავტორისა და მისი მეგობრებისთვის ძვირფასი მოგონებებია თავმოყრილი და თავად ავტორის თქმითაც "საკუთარი ტრაკისთვის" შეიქმნა, მაგრამ რიგითი მკითხველისთვის მაინც ბანალური და არაფრით გამორჩეული ისტორიებია იმაზე თუ რა საზიზღარ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, ერთადერთი კულმინაცია იყო ჩამთრევი და საინტერესო თავგადასავლი. უბრალოდ არ მესმის რა ასპექტში ამჯონინეს ეს ნაწარმოები ან "მარგალიტებს", ან "ყოველი ამბის დასასრულს", ან "მეორე ოთახს. Shame on you, "საბას" ჟიურო
მარტო იმ მომენტისთვის ღირდა წიგნის წაკითხვა, ნიკ ქეივის და ავტორის ფოტოს რო ნახავ ყველაფრის მერე ფეისბუქზე. იაზრებ რო ყველაფერი, რაც წაიკითხე (მათ შორის უიღბლობით განცდილი ემოციებიც) რეალურია. არ ყოფილა ჩემი გულშემატკივრობა ავტორის მიმართ უაზრო. წარმატებებს ვუსურვებ ცხოვრებაში!
სასიამოვნოდ იკითხება, შიგადაშიგ კარგი იუმორიც ერევა. დიდხნიანი პაუზის შემდეგ რაღაც წავიკითხე!💪
*** ამ წიგნს რომ ვკითხულობდი, ავტორი შემოვიდა მაღაზიაში და თავისივე წიგნი მივყიდე. იმედია სპექტაკლზეც ვესტუმრები მალე.
ჯერ წაიკითხე და მერე აკრიტიკეო, უთქვამთ ბრძენთ. ხოდა დავუჯერე მათაც მე. "რა იქნება ახლა ისეთი" - ზე მეტი კი არის, ხშირად სევდიანიც და ძალიან გულწრფელი, რაც მთავარია. თანაც, სევდიანი, როგორც ინდივიდუალურ დონეზე პერსონაჟი, ისე ის რეალობა, სადაც ცხოვრება უწევს/გვიწევს. მოკლედ, ნამდვილად კარგი დებიუტი იყო. როგორც მინიმუმ, ძალიან ნამდვილი.
ცოტა არეულად იქნება, მაგრამ მოვუსმინო weeping song-ს და ბობ დილანის death is not the end. ვუყურო ფასბინდერის ფილმებს და ცა ბერლინის თავზე. ვინახულო იეზიდების სასაფლაოს მიმდებარე გორა. გავიაროთ ეკატერინე ჭავჭავაძის ქუჩაზე. “ამ ნახტომს ვუძღვნი სიყვარულს” californication სამწუხაროა რომ ჩემგან ანძა არ ჩანს მოვნახო ავტორის და მისი მეგობრების ქსელები ისტორიები და ფოტოები :D ჩემი დაბადების დრე 8 ოქტომბერსაა
გამორჩეულად საინტერესო წიგნია. ჟანრული ნაზავი - მხატვრულს და დოკუმენტურს შორის. ძალიან ცოცხალი და ცინცხალი მცდელობაა, "დაიჭიროს" რეალობა და დიდი წარმატებით ახერხებს ამას. რაც მთავარია - განსაკუთრებული ხმაა, თავისებური, გულწრფელი და გაუპრანჭავი.
5 ვარსკვლავს რაში უწერო, მეუბნება ორი წამის წინ მეგობარი. რაში და იმაში, რომ ასე გულწრფელად, ლაღად და გემრიელად არავის არაფერი მოუყოლია ჩემთვის. უნივერსიტეტში როდესაც მივდივარ ხოლმე, კერძოდ კი მაშინ, როდესაც მეხუთე კორპუსში მიწევს წასვლა, ქეი ეფ სისთან ვხედავ კურიერების დიდ ჯგუფს და გულში ვივლებ: "ნეტა სად აქვთ შეკვეთა? ნეტა სცივათ, შიათ ან წყურიათ?" და ასე ყოველთვის. მოპედის საჭიდან "მოყოლილი" თბილისი სულ სხვა ყოფილა და თან ამას კურიერი, პროფესიით მსახიობი ადამიანი რომ გიყვება, კიდევ სულ სხვა. კარგი ადამიანია თემო, კარგი მთხრობელი და ვგონებ კარგი მსახიობიც იქნება. სამწუხაროდ, არ მქონია საშუალება მისი სცენაზე ხილვისა. ამრიგად, გემრიელი, სახალისო, თბილისური ამბები იყო.
მიხეილ მახათელი პარასკევ ღამეს კბეჩდა ბურგერს და მიხვდა ერთ რამეს, რომ სულ ელის და უყვარს თურმე სულელი, მაგრამ კეთილი ჯავახიშვილის სტუდენტი ნათია ვარკეთილელი, რომელიც მეოთხე მიკროში ცხოვრობს და მშობლებთან ამას ომობს: იმსიშორეზე იმიტომ დავდივარ, რომ იქ უკეთესი მოძღვარი ჰყავთო.
ადრე ბაგირზე მობმული შეყვარებული წყვილი გადახტა ამ ხიდიდან. საუბედუროდ, ბაგირი გაწყდა. ამ ხიდზე გასბლისას სულ ეს ისტორია და ჯგუფი ,,ქიშო და ინტელიგენციის” სიმღერა – ,,ამ ნახტომს ვუძღვნი სიყვარულს” – მახსენდება.
მარტივად წაკითხვადი შესაძლოა ბევრი წიგნი იყოს, მაგრამ არც არაფერს გაძლევდეს. ეს წიგნი კი სავსეა ემოციებით; ბევრი ვიცინე, ამავდროულად სევდაც მომერია. ავტორი ძალიან გულწრფელია, არანაირი ხელოვნურობა ამ წიგნში არ არის, რაც, ვფიქრობ, თანამედროვე ლიტერატურაში დასაფასებელია. (სხვა რა მეთქმის, წარმატებები ნობელზე)
პირველივე გვერდებიდან მოგაწვება ბურთი ყელში და გახრჩობს ამ ჩვენი საცოდავი ყოფის, რაც თითქოს ისედაც ყველამ კარგად ვიცით, ფურცლებზე კითხვა. ჰამბურგის ამბების ბოლოსკენ მოტოვებაც ძალიან კარგ დასასრულს ქმნის.