What do you think?
Rate this book
Aldobrando
Wspaniała pikarejska opowieść inicjacyjna, równie fascynująca, co przejmująca.
Ojciec Aldobranda przed udaniem się na walkę „w kotle”, czując że jego czas nadchodzi, powierza opiekę nad malutkim synem magowi. Starzec ma chronić i wychowywać chłopca, dopóki ten nie będzie wystarczająco dorosły, by samodzielnie ruszyć w szeroki świat.
Kilkanaście lat później zwykłe przygotowywanie eliksiru przeradza się w katastrofę. Mag zostaje ciężko ranny w oko przez kota, który nie chce dać się ugotować. Jedynym ratunkiem ma być wilcza trawa, a Aldobrando musi natychmiast wyruszyć, by odnaleźć roślinę.
Z tym, że do tej pory nieporadnemu chłopakowi rzadko zdarzało się opuszczać chatę swego opiekuna. Nie zna ludzi, nie wie nic o świecie, o wilczej trawie nawet nie wspominając. Nietrudno się domyślić, że prawdziwe kłopoty czekają naszego bohatera już za pierwszym zakrętem na zupełnie nowej dla niego drodze. Drodze, na której spotka mordercę księcia, piękną księżniczkę, tyrana, czy brutalnego barbarzyńcę.
Fabuła napisana przez Gipiego może przypominać klasyczną opowieść fantasy pełną zaskakujących zwrotów akcji. Jednak autor m.in. „Sali prób”, „Ziemi swoich synów”, czy „S.” po raz kolejny daje się poznać, jako wytrawny obserwator ludzkiej natury. W swoim stylu wyśmiewa możnych, kpi z ludzkiej próżności i fascynacji przemocą, mówi o prawdziwej miłości, odwadze, wolności...
Komiks ten nie byłby jednak tym samym bez znakomitej szaty graficznej autorstwa Luigiego Critone, który swoimi umiejętnościami zrobił na Gipim olbrzymie wrażenie. Rysownik od pierwszych, skąpanych w deszczu, scen tworzy ponurą, brudną i niezwykle sugestywną atmosferę fikcyjnej, ale wzorowanej na średniowiecznych Włoszech, krainy.
Pełen detali świat, a do tego romantyczna ale nie pozbawiona humoru opowieść sprawnie balansująca pomiędzy brutalnością i liryzmem, sprawiają że każda kolejna lektura tego komiksu jest jak zupełnie nowa przygoda.
Ojciec Aldobranda przed udaniem się na walkę „w kotle”, czując że jego czas nadchodzi, powierza opiekę nad malutkim synem magowi. Starzec ma chronić i wychowywać chłopca, dopóki ten nie będzie wystarczająco dorosły, by samodzielnie ruszyć w szeroki świat.
Kilkanaście lat później zwykłe przygotowywanie eliksiru przeradza się w katastrofę. Mag zostaje ciężko ranny w oko przez kota, który nie chce dać się ugotować. Jedynym ratunkiem ma być wilcza trawa, a Aldobrando musi natychmiast wyruszyć, by odnaleźć roślinę.
Z tym, że do tej pory nieporadnemu chłopakowi rzadko zdarzało się opuszczać chatę swego opiekuna. Nie zna ludzi, nie wie nic o świecie, o wilczej trawie nawet nie wspominając. Nietrudno się domyślić, że prawdziwe kłopoty czekają naszego bohatera już za pierwszym zakrętem na zupełnie nowej dla niego drodze. Drodze, na której spotka mordercę księcia, piękną księżniczkę, tyrana, czy brutalnego barbarzyńcę.
Fabuła napisana przez Gipiego może przypominać klasyczną opowieść fantasy pełną zaskakujących zwrotów akcji. Jednak autor m.in. „Sali prób”, „Ziemi swoich synów”, czy „S.” po raz kolejny daje się poznać, jako wytrawny obserwator ludzkiej natury. W swoim stylu wyśmiewa możnych, kpi z ludzkiej próżności i fascynacji przemocą, mówi o prawdziwej miłości, odwadze, wolności...
Komiks ten nie byłby jednak tym samym bez znakomitej szaty graficznej autorstwa Luigiego Critone, który swoimi umiejętnościami zrobił na Gipim olbrzymie wrażenie. Rysownik od pierwszych, skąpanych w deszczu, scen tworzy ponurą, brudną i niezwykle sugestywną atmosferę fikcyjnej, ale wzorowanej na średniowiecznych Włoszech, krainy.
Pełen detali świat, a do tego romantyczna ale nie pozbawiona humoru opowieść sprawnie balansująca pomiędzy brutalnością i liryzmem, sprawiają że każda kolejna lektura tego komiksu jest jak zupełnie nowa przygoda.
204 pages, Hardcover
First published January 15, 2020
5 people are currently reading
325 people want to read
About the author
Gipi
56 books333 followersGianni Pacinotti, better known by his pen name Gipi, is an Italian illustrator and comic book author. Gipi is regarded as one of the most influential Italian cartoonists of his generation. His graphic novels are perennial best-sellers in Italy and have received international acclaim.
Pacinotti was born in 1963 in Pisa, Italy, where he still lives. He started his career as an illustrator for the publishing and advertising fields. Since 1992, Gipi has created illustrations and comics for several Italian magazines and newspapers, such as Cuore, Il Clandestino, Il Manifesto, La Straniero, Internationale, La Repubblica.
Gipi's graphic novel Note per una Storia di Guerra (Notes for a War Story) won the 'Best Book Award' at the 2006 Angoulême International Comics Festival in France. His other notable works include: LMVDM, La mia vita disegnata male (2008, translated as MBDL, My Badly Drawn Life), unastoria (2013, translated as One Story), La terra dei figli (2016, translated as Land of the Sons), Momenti straordinari con applausi finti (2019).
He also teaches and has directed the film The Last Man on Earth (2011).
Pacinotti was born in 1963 in Pisa, Italy, where he still lives. He started his career as an illustrator for the publishing and advertising fields. Since 1992, Gipi has created illustrations and comics for several Italian magazines and newspapers, such as Cuore, Il Clandestino, Il Manifesto, La Straniero, Internationale, La Repubblica.
Gipi's graphic novel Note per una Storia di Guerra (Notes for a War Story) won the 'Best Book Award' at the 2006 Angoulême International Comics Festival in France. His other notable works include: LMVDM, La mia vita disegnata male (2008, translated as MBDL, My Badly Drawn Life), unastoria (2013, translated as One Story), La terra dei figli (2016, translated as Land of the Sons), Momenti straordinari con applausi finti (2019).
He also teaches and has directed the film The Last Man on Earth (2011).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 106 reviews
May 22, 2021
La meravigliosa storia di formazione di un ingenuo orfano, ambientata in un medioevo fantastico tra stregoni, re, principesse, orchi, guerrieri, boia, traditori e chi più ne ha più ne metta. Un racconto che sa essere crudo e brutale ma al tempo stesso tenero e dolce, con echi donchisciotteschi che rimandano a onori perduti, coraggi da scoprire e vite tutte ancora da vivere.
Gipi lo ha scritto in modo semplice e lineare partendo da un'idea di base sviluppata da un gioco di ruolo (Bruti!) che lui stesso aveva creato, Luigi Critone lo ha disegnato in modo perfetto donando grazia e armonia a tutti i personaggi, Francesco Daniele e Claudia Palescandolo lo hanno infine meravigliosamente colorato con acquarelli che inondano di luce le tavole.
Aldobrando è una storia meravigliosa, adatta a tutti coloro che sono in grado di apprezzare l’ironia, che cercano un senso di giustizia dietro ogni (apparente) meschinità e che hanno ancora voglia di essere eroi e partire per missioni disperate alla ricerca di principesse da salvare.
Gipi lo ha scritto in modo semplice e lineare partendo da un'idea di base sviluppata da un gioco di ruolo (Bruti!) che lui stesso aveva creato, Luigi Critone lo ha disegnato in modo perfetto donando grazia e armonia a tutti i personaggi, Francesco Daniele e Claudia Palescandolo lo hanno infine meravigliosamente colorato con acquarelli che inondano di luce le tavole.
Aldobrando è una storia meravigliosa, adatta a tutti coloro che sono in grado di apprezzare l’ironia, che cercano un senso di giustizia dietro ogni (apparente) meschinità e che hanno ancora voglia di essere eroi e partire per missioni disperate alla ricerca di principesse da salvare.
November 18, 2022
Una storia semplice, ma disarmante nella sua potenza.
Prendere l'epos cavalleresco e mischiarlo con la sperimentazione linguistica, e lo humor, dell'armata Brancaleone. Quello che otteniamo, facciamolo bollire a fuoco lento nel romanzo di formazione, aggiungendo un pizzico di high fantasy. Impreziosire la portata con una storia d'amore pura e dolcissima. Se non ci chiamiamo Gipi e Critone, il risultato sarà quasi sicuramente un troiaio, ma fortunatamente ci hanno pensato loro a donarci uno dei più straordinari fumetti dell'anno.
Prendere l'epos cavalleresco e mischiarlo con la sperimentazione linguistica, e lo humor, dell'armata Brancaleone. Quello che otteniamo, facciamolo bollire a fuoco lento nel romanzo di formazione, aggiungendo un pizzico di high fantasy. Impreziosire la portata con una storia d'amore pura e dolcissima. Se non ci chiamiamo Gipi e Critone, il risultato sarà quasi sicuramente un troiaio, ma fortunatamente ci hanno pensato loro a donarci uno dei più straordinari fumetti dell'anno.
November 23, 2020
3.5
La storia è tutto sommato molto semplice e prevedibile, e neanche i personaggi mi hanno stupita - con l'unica eccezione per l'ucciditore. Sullo stesso genere ho preferito L'età dell'oro, che in duecento pagine riesce a scavare molto più in profondità. L'arte è come sempre molto apprezzabile.
La storia è tutto sommato molto semplice e prevedibile, e neanche i personaggi mi hanno stupita - con l'unica eccezione per l'ucciditore. Sullo stesso genere ho preferito L'età dell'oro, che in duecento pagine riesce a scavare molto più in profondità. L'arte è come sempre molto apprezzabile.
February 5, 2025
“Un grand récit d'initiation picaresque, savoureux et poignant”, een bijzonder treffende aankondiging en perfecte samenvatting van deze Italiaanse graphic novel. Een visueel pareltje, ook al zou je bij het bekijken van de cover de indruk kunnen krijgen dat het een strip voor kinderen is. Niets van dat, al van bij de eerste pagina’s word je in een middeleeuws aandoende sfeer ondergedompeld. In een somber en regenachtig decor zie je een man zijn piepjonge zoon afgeven aan een magiër, met de aankondiging dat hij zelf wellicht zal sterven in de Put, alwaar hij - naar eigen zeggen kansloos - zijn eer zal verdedigen. Meer kom je initieel niet te weten over het ukkie, wiens naam meteen de titel vormt van het verhaal.
De sombere kleuren, hoofdzakelijk grijs-, beige-, blauw- en bruintinten, hier en daar doorspekt met nadrukkelijke accenten van rood zijn alomtegenwoordig en dragen bij tot het mysterieuze karakter van het verhaal en de personages. Enkel in de passages waarin de hoofdpersonages een gelukkiger tijd beleven, grijpt de tekenaar terug naar groentinten. Van Gipi (Gianni Pacinotti), die tekent voor het scenario, had ik nog nooit gehoord. Critone deed wel een belletje rinkelen: hij werkt sinds kort aan De Schorpioen-reeks samen met de Belgische scenarist Desberg, ook al is er weinig terug te vinden van de stijl uit de laatstgenoemde reeks in deze graphic novel.
Visueel een meesterwerk, zonder twijfel, maar het scenario is een beetje voorspelbaar. Het is een nogal klassiek coming of age-verhaal, doorspekt met elementen van de picareske roman. Al blijft dat tweede aspect eerder braaf in dit verhaal, zeker als je het vergelijkt met pakweg Les Indes fourbes, die andere graphic novel die zich inschrijft in het genre en die ik recentelijk mocht lezen. Aldobrando wordt plots geconfronteerd met de harde realiteit van de buitenwereld wanneer hij op zoek moet naar een zeldzaam kruid om zijn gewonde meester te redden. Tijdens die zoektocht ontmoet hij een bonte stoet aan personages: een leugenachtige knecht, een decadente koning, een reus met een gebroken hart en een ongelukkige prinses.
Dat hij niet voorbereid en gewapend is tegen de buitenwereld, blijkt uit zijn onhandigheid en naïviteit in zijn sociale interactie met mensen die het niet altijd goed met hem menen. Hij leert snel bij, maar hier en daar zijn er wel wat ongeloofwaardige en eerder doorzichtige plotwendingen die eerder in een sprookje thuishoren. Nu, een kniesoor die daarover valt, want de vormgeving, de tekeningen en het uitgebalanceerde kleurenpalet overtuigen wel degelijk.
De sombere kleuren, hoofdzakelijk grijs-, beige-, blauw- en bruintinten, hier en daar doorspekt met nadrukkelijke accenten van rood zijn alomtegenwoordig en dragen bij tot het mysterieuze karakter van het verhaal en de personages. Enkel in de passages waarin de hoofdpersonages een gelukkiger tijd beleven, grijpt de tekenaar terug naar groentinten. Van Gipi (Gianni Pacinotti), die tekent voor het scenario, had ik nog nooit gehoord. Critone deed wel een belletje rinkelen: hij werkt sinds kort aan De Schorpioen-reeks samen met de Belgische scenarist Desberg, ook al is er weinig terug te vinden van de stijl uit de laatstgenoemde reeks in deze graphic novel.
Visueel een meesterwerk, zonder twijfel, maar het scenario is een beetje voorspelbaar. Het is een nogal klassiek coming of age-verhaal, doorspekt met elementen van de picareske roman. Al blijft dat tweede aspect eerder braaf in dit verhaal, zeker als je het vergelijkt met pakweg Les Indes fourbes, die andere graphic novel die zich inschrijft in het genre en die ik recentelijk mocht lezen. Aldobrando wordt plots geconfronteerd met de harde realiteit van de buitenwereld wanneer hij op zoek moet naar een zeldzaam kruid om zijn gewonde meester te redden. Tijdens die zoektocht ontmoet hij een bonte stoet aan personages: een leugenachtige knecht, een decadente koning, een reus met een gebroken hart en een ongelukkige prinses.
Dat hij niet voorbereid en gewapend is tegen de buitenwereld, blijkt uit zijn onhandigheid en naïviteit in zijn sociale interactie met mensen die het niet altijd goed met hem menen. Hij leert snel bij, maar hier en daar zijn er wel wat ongeloofwaardige en eerder doorzichtige plotwendingen die eerder in een sprookje thuishoren. Nu, een kniesoor die daarover valt, want de vormgeving, de tekeningen en het uitgebalanceerde kleurenpalet overtuigen wel degelijk.
March 7, 2021
Aldobrando è un eroe moderno, non ha nulla dell’eroe epico, né fisico (ha due braccine che sembrano gambe di merlo) ne forza bruta ma ha un gran spirito di sacrificio e tanto amore.....e sembra anche un po’ tonto che poi qualche volta non guasta.
Una graphic novel di ampio respiro, una tensione fra la crudeltà del mondo – vedasi il grandioso personaggio dell’Ucciditore – e l’ingenuità, purezza , del protagonista.
Gipi si conferma un scrittore di storia magistrale ed i disegni di Critone, esaltati da degli acquarelli strepitosi fanno di questo volume una vera chicca.
Cit: “a volte basta il coraggio di un cuore puro per rovesciare una tirannia”
Una graphic novel di ampio respiro, una tensione fra la crudeltà del mondo – vedasi il grandioso personaggio dell’Ucciditore – e l’ingenuità, purezza , del protagonista.
Gipi si conferma un scrittore di storia magistrale ed i disegni di Critone, esaltati da degli acquarelli strepitosi fanno di questo volume una vera chicca.
Cit: “a volte basta il coraggio di un cuore puro per rovesciare una tirannia”
April 18, 2021
Manchmal tauchen Titel plötzlich überall auf. Diesen haftet dann dieses Hype-Gefühl an. Etwas, das mich oft zögern lässt, es sei denn, das Buch/der Comic wird von Menschen empfohlen, deren Urteil ich gut einschätzen kann. So geschehen bei "Aldobrando" von Gipi und Critone. Danke für diesen Tipp, ich habe mich aufgrund des Themas erst nicht für den Comic interessiert. Blieb aber aufmerksam, da das Szenario von Gipi ist, der mich mit seinem "Welt der Söhne" emotional umgehauen hat.
Gerade bin ich mit "Aldobrando" durch und es war ein richtig tolles Leseerlebnis. Gipi widmet sich wieder den Werten in unseren Leben und das Artwork ist rundum perfekt mit den getuschten und stets stimmungsabhängigen Farben. Die Mimiken der Figuren sind zudem stets on point und bewegend.
Ganz anders als das postapokalyptische "Welt der Söhne", aber nicht weniger gut. Und irgendwie auch etwas ausgleichend für die aufgeregte Seele in der aktuellen Zeit. 💚
Gerade bin ich mit "Aldobrando" durch und es war ein richtig tolles Leseerlebnis. Gipi widmet sich wieder den Werten in unseren Leben und das Artwork ist rundum perfekt mit den getuschten und stets stimmungsabhängigen Farben. Die Mimiken der Figuren sind zudem stets on point und bewegend.
Ganz anders als das postapokalyptische "Welt der Söhne", aber nicht weniger gut. Und irgendwie auch etwas ausgleichend für die aufgeregte Seele in der aktuellen Zeit. 💚
August 1, 2021
"Che può cambiare le cose. L'amore, dico. Può cambiare le cose. Non ho ancora capito, però, se in meglio o in peggio..."
September 10, 2024
De goden zij dank dat het katje niet echt levend gekookt werd!!
July 26, 2023
Una storiella semplice con ambientazione medievale/fantasy (senza magia però...o quasi), nessun salto temporale, nessuna ambiguità o sfumatura tipiche di Gipi, però intrisa del suo umorismo. Molto piacevole, Critone se la cava benone ai disegni anche se Gipi resta inarrivabile.
August 6, 2023
Aldobrando è una novella grafica scritta da Gipi e disegnata da Luigi Critone (i colori sono di Francesco Daniele e Claudia Palescandolo). L'idea nasce dal gioco Bruti, https://www.brutigame.it/ ideato proprio da Gipi, in cui si accennava ad un certo punto alla storia di questo Aldobrando che lì era un personaggio utilizzabile. In questo libro l'autore ha ampliato quella storia e l'ha adattata ad un mondo non necessariamente fedele a quello del gioco da cui proviene, per renderla un prodotto a sé stante.
Aldobrando è un romanzo di crescita in cui un giovane diventa uomo in un mondo brutale e fantasy che si rifa molto all'alto Medioevo. Il percorso del protagonista è canonico: le origini, l'abbandono del nido, le avventure, l'incontro con la morte, fino al finale positivo, ma le sorprese non mancano.
A rendere Aldobrando una lettura avvincente concorrono vari fattori. Prima di tutto il protagonista non è un ragazzo infallibile, intelligente e pieno di risorse capace di cavarsela ovunque: è magro e debole (le sue braccia e gambe sono "zampe di merlo"), ci mette un po' ad intuire cosa gli succede attorno, anche se non è stupido, e spesso viene salvato da altri, o dal fato, più che dalle sue proprie risorse. Questo lo rende simpatico agli occhi del lettore, che non può che parteggiare per lui e affezionarsi rapidamente alla sua sorte.
Poi, i personaggi secondari della vicenda sono tutti memorabili. Già dalle loro fattezze si intuiscono i caratteri principali delle loro personalità, tanto sono caricaturali ma senza mai abbandonare un tratto realistico che ammanta la vicenda di una certa storicità (pur se i luoghi e le tradizioni in essa ritratte sono di pura fantasia). L'ucciditore, il re, la serva, la principessa, l'inquisitore... ogni personaggio si comprende sin dalla prima vignetta in cui appare, eppure anche così riesce a risultare interessante, e a tirar fuori scelte ed azioni che non ci si aspettano.
Un terzo elemento riuscito del libro è costituito dai disegni di Critone, che sono meravigliosi. Impressiona la cura che ha infuso in ogni singola vignetta delle varie che compongono ognuna delle duecento e più pagine dell'opera, praticamente nessuna sfigurerebbe se diventasse un quadro!
Infine, la storia è sì classica (non manca nemmeno la figura dell'anziano maestro!), ma è ben scritta e si inserisce alla perfezione nel filone narrativo scelto da Gipi. Il giovane protagonista diventa adulto, scopre il mondo fuori dalla capanna dove ha vissuto tutta l'infanzia, scopre l'amore grazie alla presenza salvifica dell'angelica principessa... ma lo fa in maniera non scontata e permettendoci di capire un mondo che poco a poco si fa grande, si arricchisce ad ogni passaggio di luoghi, persone, tradizioni e leggi.
Alla fine della lettura resta la voglia di sapere che ne sarà di tutti questi personaggi, e di scoprire come si evolverà un mondo così fantasioso, per certi versi, ma che somiglia tanto alla nostra società di un passato non così tanto remoto, a pensarci bene. In alcuni passaggi Aldobrando ricorda il mondo de L'armata Brancaleone (1966), ma è certamente privo dei suoi aspetti demenziali. Risate a parte, il film di Monicelli resta una delle rappresentazioni più veritiere del mondo medievale che pensiamo sempre con un filtro disneyano ma che, secondo me, era più vicino alla miseria e alla stupidità rappresentate così bene nel film. Non che ad Aldobrando manchino momenti leggeri, perché si sorride in più di un'occasione, ma il tono è serio: certo, il protagonista affronta il mondo armato di una spada di legno, va detto!
Insomma, io sono molto contento di aver proseguito la mia personale esplorazione dell'opera di Gipi intrapresa grazie a dei regali natalizi dell'amico EvilAle da me graditissimi, e stavolta, dopo due opere più autobiografiche (La mia vita disegnata male e Questa è la stanza), mi ha fatto piacere leggere una storia totalmente di fantasia.
Aldobrando è un romanzo di crescita in cui un giovane diventa uomo in un mondo brutale e fantasy che si rifa molto all'alto Medioevo. Il percorso del protagonista è canonico: le origini, l'abbandono del nido, le avventure, l'incontro con la morte, fino al finale positivo, ma le sorprese non mancano.
A rendere Aldobrando una lettura avvincente concorrono vari fattori. Prima di tutto il protagonista non è un ragazzo infallibile, intelligente e pieno di risorse capace di cavarsela ovunque: è magro e debole (le sue braccia e gambe sono "zampe di merlo"), ci mette un po' ad intuire cosa gli succede attorno, anche se non è stupido, e spesso viene salvato da altri, o dal fato, più che dalle sue proprie risorse. Questo lo rende simpatico agli occhi del lettore, che non può che parteggiare per lui e affezionarsi rapidamente alla sua sorte.
Poi, i personaggi secondari della vicenda sono tutti memorabili. Già dalle loro fattezze si intuiscono i caratteri principali delle loro personalità, tanto sono caricaturali ma senza mai abbandonare un tratto realistico che ammanta la vicenda di una certa storicità (pur se i luoghi e le tradizioni in essa ritratte sono di pura fantasia). L'ucciditore, il re, la serva, la principessa, l'inquisitore... ogni personaggio si comprende sin dalla prima vignetta in cui appare, eppure anche così riesce a risultare interessante, e a tirar fuori scelte ed azioni che non ci si aspettano.
Un terzo elemento riuscito del libro è costituito dai disegni di Critone, che sono meravigliosi. Impressiona la cura che ha infuso in ogni singola vignetta delle varie che compongono ognuna delle duecento e più pagine dell'opera, praticamente nessuna sfigurerebbe se diventasse un quadro!
Infine, la storia è sì classica (non manca nemmeno la figura dell'anziano maestro!), ma è ben scritta e si inserisce alla perfezione nel filone narrativo scelto da Gipi. Il giovane protagonista diventa adulto, scopre il mondo fuori dalla capanna dove ha vissuto tutta l'infanzia, scopre l'amore grazie alla presenza salvifica dell'angelica principessa... ma lo fa in maniera non scontata e permettendoci di capire un mondo che poco a poco si fa grande, si arricchisce ad ogni passaggio di luoghi, persone, tradizioni e leggi.
Alla fine della lettura resta la voglia di sapere che ne sarà di tutti questi personaggi, e di scoprire come si evolverà un mondo così fantasioso, per certi versi, ma che somiglia tanto alla nostra società di un passato non così tanto remoto, a pensarci bene. In alcuni passaggi Aldobrando ricorda il mondo de L'armata Brancaleone (1966), ma è certamente privo dei suoi aspetti demenziali. Risate a parte, il film di Monicelli resta una delle rappresentazioni più veritiere del mondo medievale che pensiamo sempre con un filtro disneyano ma che, secondo me, era più vicino alla miseria e alla stupidità rappresentate così bene nel film. Non che ad Aldobrando manchino momenti leggeri, perché si sorride in più di un'occasione, ma il tono è serio: certo, il protagonista affronta il mondo armato di una spada di legno, va detto!
Insomma, io sono molto contento di aver proseguito la mia personale esplorazione dell'opera di Gipi intrapresa grazie a dei regali natalizi dell'amico EvilAle da me graditissimi, e stavolta, dopo due opere più autobiografiche (La mia vita disegnata male e Questa è la stanza), mi ha fatto piacere leggere una storia totalmente di fantasia.
April 4, 2021
Lo spin off di Bruti che va in una direzione molto diversa dal gioco.
Dove Bruti sembrava sporco e cattivo, in questa favola la sporcizia è una specie di patina, di vestito che si sveste presto, in favore della ricerca di una umanità empatica e morale, vissuta e realizzata sotto gli occhi di un protagonista che viaggia per trovare l’amore, ma anche per insegnare l’onore.
Colpisce la semplicità programmatica della storia. Gipi rinuncia completamente alla sua narrazione così peculiarmente non lineare, in favore di una fabula pura. I suoi dialoghi, normalmente molto più complessi e sfaccettati, qui si asciugano, si semplificano, ma mantengono efficacia. Critone, bravissimo (coadiuvato ai colori dagli altrettanto bravi Daniele e Palescandolo), ci regala tavole davvero belle da vedere, nonostante una forte uniformità che si traduce in una griglia “bonelliana” di 6 - 9 vignette per pagina, rigidamente contornate di bianco, senza alcuna eccezione e senza alcuna splash page. Il risultato è talmente convincente che non si sente affatto la mancanza di un layout più dinamico.
È una storia molto parlata, molto poco “action” (le sequenze movimentate sono davvero poche, o addirittura si preferisce lasciarle fuori campo), ma con un bellissimo ritmo, e personaggi semplici, quasi paradigmatici, ma che riescono a tenere benissimo la scena. È tutto estremamente confortevole, come se ti fosse stato già raccontato, ma vuoi comunque continuare a leggere e il finale ti lascia contento. È come uno di quei racconti della buona notte che un genitore fa a un bambino e un bambino si vuole sentir ripetere ogni sera, per immergercisi e ritrovarcisi.
Dove Bruti sembrava sporco e cattivo, in questa favola la sporcizia è una specie di patina, di vestito che si sveste presto, in favore della ricerca di una umanità empatica e morale, vissuta e realizzata sotto gli occhi di un protagonista che viaggia per trovare l’amore, ma anche per insegnare l’onore.
Colpisce la semplicità programmatica della storia. Gipi rinuncia completamente alla sua narrazione così peculiarmente non lineare, in favore di una fabula pura. I suoi dialoghi, normalmente molto più complessi e sfaccettati, qui si asciugano, si semplificano, ma mantengono efficacia. Critone, bravissimo (coadiuvato ai colori dagli altrettanto bravi Daniele e Palescandolo), ci regala tavole davvero belle da vedere, nonostante una forte uniformità che si traduce in una griglia “bonelliana” di 6 - 9 vignette per pagina, rigidamente contornate di bianco, senza alcuna eccezione e senza alcuna splash page. Il risultato è talmente convincente che non si sente affatto la mancanza di un layout più dinamico.
È una storia molto parlata, molto poco “action” (le sequenze movimentate sono davvero poche, o addirittura si preferisce lasciarle fuori campo), ma con un bellissimo ritmo, e personaggi semplici, quasi paradigmatici, ma che riescono a tenere benissimo la scena. È tutto estremamente confortevole, come se ti fosse stato già raccontato, ma vuoi comunque continuare a leggere e il finale ti lascia contento. È come uno di quei racconti della buona notte che un genitore fa a un bambino e un bambino si vuole sentir ripetere ogni sera, per immergercisi e ritrovarcisi.
April 15, 2021
La première impression en ouvrant cet album se focalise sur le graphisme soigné et les belles aquarelles. L’ensemble est simple et sobre, avec des décors bien travaillés mais légers et des personnages bien reconnaissables car parfois un peu caricaturaux dans les détails (Aldobrando, par exemple, a, je trouve, une tête d’œuf). Le réalisme flirte ainsi avec l’imaginaire lié au Moyen-Age et par moments à la fantasy (surtout avec le personnage du Semeurdemort, qui a tout du troll) et les couleurs subliment le tout, créant des ambiances réussies (on a froid dans la neige, on sent l’obscurité dans le cachot …). Dès le départ, j’ai compris où l’histoire allait se diriger mais cela n’enlève rien au plaisir de suivre Albobrando dans ses pérégrinations et les rencontres qu’il fait sont relativement prévisibles dans la construction de l’histoire. Forcément, il y aura des gens biens et d’autres peu sympathiques, certains agaçants et d’autres qui finiront par trouver un nouvel équilibre. Compte tenu de cette évidence, j’ai parfois trouvé quelques longueurs dans le récit et je voulais le voir avancer plus vite au lieu d’essayer de créer un mystère là où il n’avait pas lieu l’être car les informations données plus tôt dans le récit étaient trop révélatrices mais en fait, le rythme de l’histoire se calque juste sur la façon assez lente de raisonner d’Aldobrando qui, s’il est un être gentil et serviable, est aussi pas le plus rapide du monde dans sa compréhension du monde … on va dire qu’il est gentillement naïf et qu’il ne voit pas le mal, ce qui se révèlera être une qualité (que je n’ai malheureusement pas) ! Voilà donc un joli conte à lire à tout âge !
May 7, 2022
Aldobrando jako mały chłopczyk musi zostać porzucony przez ojca, swojego jedynego opiekuna, który jest przekonany, że wkrótce zginie. Możny pan oddaje syna pod opiekę staremu magowi, na którym wymusza przysięgę, że uczyni kiedyś z chłopca mężczyznę. Kilkanaście lat później chłopiec nadal przebywa pod opieką starca i nigdy nie wychodzi z chaty. Pewnego dnia, kiedy opiekun ma zdradzić podopiecznemu potężny czar, zdarza się wypadek. Czarodziej zostaje ranny, więc wysyła chłopca, aby zdobył wilcze ziele - jedyne remedium na kontuzję swojego pana. Aldobrando w szoku wyrusza w tym co ma, prosto w śnieg na poszukiwanie rośliny, która uratuje jego wybawcę. Podróż ta doprowadzi go na zamek gdzie pozna najpiękniejszą z dam, dwukrotnie uniknie śmierci, pozna nowych przyjaciół i zacznie rozumieć jak wygląda prawdziwe życie.
Komiks wg scenariusza Gipiego z rysunkami Louisa Critone to średniowieczna przygodówka oscylująca między opowieścią łotrzykowską a baśnią. Linearna fabuła jest spójna, ciekawa i zabawna. Chociaż przebiega na pograniczu fantasy, to nie przeszkadza jej to stać twardo na ziemi i komentować nierówności społecznych. Czym szczególnie ujął mnie ”Aldobrando”?
Przepięknymi rysunkami i kolorami. Byłam zaskoczona, że nie są one autorstwa Gipiego, bo utrzymane są w jego stylu. Zachwyciło mnie jak przy pomocy rysunków i panującej na nich pogody autorzy oddawali nastrój scen, którym towarzyszyły.
Kreacją postaci, szczególnie głównego bohatera. Bohaterowie na pierwszy rzut oka stereotypowi, potrafią zaskoczyć. A uczynienie główną postacią w komiksie osoby wychowanej poza systemem, która dopiero poznaje reguły rządzące światem, pozwala świetnie uwypuklić niesprawiedliwość i absurdy obowiązującego porządku, a także przyjrzeć się prawdziwemu znaczeniu dużych pojęć, jak np. miłość.
Dowcipem - który jest delikatny i skrzący, ale wszechobecny - od imion bohaterów po humor sytuacyjny.
Nie wszystkie wątki w komiksie zostają rozwiązane, co pozwala mieć nadzieję, że będą kolejne części. Oby! Bo to naprawdę fajna rzecz.
Komiks wg scenariusza Gipiego z rysunkami Louisa Critone to średniowieczna przygodówka oscylująca między opowieścią łotrzykowską a baśnią. Linearna fabuła jest spójna, ciekawa i zabawna. Chociaż przebiega na pograniczu fantasy, to nie przeszkadza jej to stać twardo na ziemi i komentować nierówności społecznych. Czym szczególnie ujął mnie ”Aldobrando”?
Przepięknymi rysunkami i kolorami. Byłam zaskoczona, że nie są one autorstwa Gipiego, bo utrzymane są w jego stylu. Zachwyciło mnie jak przy pomocy rysunków i panującej na nich pogody autorzy oddawali nastrój scen, którym towarzyszyły.
Kreacją postaci, szczególnie głównego bohatera. Bohaterowie na pierwszy rzut oka stereotypowi, potrafią zaskoczyć. A uczynienie główną postacią w komiksie osoby wychowanej poza systemem, która dopiero poznaje reguły rządzące światem, pozwala świetnie uwypuklić niesprawiedliwość i absurdy obowiązującego porządku, a także przyjrzeć się prawdziwemu znaczeniu dużych pojęć, jak np. miłość.
Dowcipem - który jest delikatny i skrzący, ale wszechobecny - od imion bohaterów po humor sytuacyjny.
Nie wszystkie wątki w komiksie zostają rozwiązane, co pozwala mieć nadzieję, że będą kolejne części. Oby! Bo to naprawdę fajna rzecz.
March 21, 2022
"Aldobrando" jest ok. Linearna fabuła, klimat baśni w rzeczywistości zbliżonej do średniowiecza. Naturalne byłoby skorzystanie z jakichś magicznych wątków, ale autorzy uniknęli tego, za co chwała. Musieli za to tak pospinać fabułę, by wszystko się kleiło i w zasadzie się udało, choć pozostało kilka urwanych wątków, które sugerują kontynuację. Do tego niezłe malarskie kadry, których autorstwo początkowo - mylnie - przypisywałem Gipiemu, bo z jego twórczością mają sporo wspólnego. Bawiłem się dobrze
January 31, 2021
Storia semplice ma narrata molto bene, sia attraverso le immagini sia con le parole.
Ho apprezzato particolarmente il cambio di "tono" del colore tra una scena e l'altra, questo aiuta a capire meglio il susseguirsi della storia attraverso vari ambienti.
Inoltre, in generale, le scene sono rese talmente bene a livello di immagini che mi sembrava quasi di viverle, al punto di riuscire a immaginare anche i suoni che ricreavano l'atmosfera dei disegni.
Ho apprezzato particolarmente il cambio di "tono" del colore tra una scena e l'altra, questo aiuta a capire meglio il susseguirsi della storia attraverso vari ambienti.
Inoltre, in generale, le scene sono rese talmente bene a livello di immagini che mi sembrava quasi di viverle, al punto di riuscire a immaginare anche i suoni che ricreavano l'atmosfera dei disegni.
November 19, 2020
Uno dei migliori fumetti che io abbia mai letto, ma da Gipi non ci si poteva aspettare altro che un capolavoro. Bella la storia, belli i personaggi e poi che dire dei disegni e dei colori. Ho amato profondamente il "cambio scena" con colori così contrastanti. Aldobrando siamo ognuno di noi, quando abbiamo bisogno di un motivo per uscire fuori dal nostro guscio e scoprire il mondo! Consigliatissimo.
January 8, 2021
Certes l'aventure est simple, et peu être déroutante pour certains. Mais le dessin façon pastel est fort sympathique. C'est plein de sensibilité et de naïveté qu'il nous manque un peu aujourd'hui. On s'attache vite aux personnages. Une belle histoire, une belle BD et une belle lecture !
August 23, 2021
Gipi amplia e approfondisce il mondo di Bruti cedendo la matita a un Critone in stato di grazia, che con i suoi acquerelli riesce a dipingere tutte le emozioni di questa magica avventura. Che, forse, magica non è.
January 9, 2022
Kolejny komiks z kategorii "top". Opowiada historię niepozornego Aldobrando, która może nie odbiega specjalnie od innych tego typu opowieści, ale przedstawiona jest spójnie i płynnie, co nie zawsze w komiksie się udaje. Jest w nim nienawiść, jest miłość - czyli mieszanka, z której powstają najlepsze historie. Jeden z najlepszych komiksów 2021 wydanych w PL.
January 27, 2021
Una magia di storia, un disegno che più azzeccato non si poteva, acquerelli soffici e fatati. Un prodotto di eccezione, tra l’altro, dal punto di vista grafico ed editoriale.
October 7, 2021
Octobre 2021. 3,5/5 Récit initiatique sympathique (quoi que assez prévisible) aux illustrations magnifiques. J’ai trouvé Aldobrando un peu simplet, mais pourrait-il en être autrement s’il a été élevé à l’écart du monde? Néanmoins, j’ai aimé suivre ses aventures et les machinations en œuvre.
March 19, 2024
Un must-read per tutti gli amanti del fantastico all'italiana. Da fan sfegatato del gioco di carte Bruti ho amato ritrovare all'interno di quest'opera alcuni dei personaggi. Consigliatissimo.
June 25, 2025
Qué maravilla de historia y qué preciosa resulta representada.
February 3, 2024
j'aspire à faire ce genre de BD : une histoire simple mais poétique avec des dessins et des couleurs incroyables
April 12, 2022
Très bien et sympa
November 9, 2020
Dessin magnifique (comme souvent avec Gipi) qui rappelle le Thorgal des grandes heures, une jolie histoire (qui rappelle un peu L'Alchimiste, sans la mievrerie), bref un tres bel ouvrage qui retrace l'odyssee picaresque d'un apprenti orphelin au coeur pur. Je recommande chaudement.
December 14, 2023
Đipi & Luiđi Kritone - Aldobrando (Komiko)
Znajući da neće preživeti u borbi u areni, Aldobrandov otac, poverava svog sina starom čarobnjaku. Trebalo bi da ga štiti i obrazuje dok ne bude dovoljno star da se brine o sebi i da sam otkrije veliki svet. Nekoliko godina kasnije, kada priprema napitka krene po zlu, mačka povređuje čarobnjaka ogrebavši mu oko. Čarobnjak traži od svog štićenika da hitno ode i donese mu Vukovu travu. Ali mladi Aldobrando nikad nije izašao iz kuće i ne zna gde može potražiti lekovitu biljku za svog staratelja.
Radnja se odvija u srednjem veku, rekao bih u fantastičnoj Italiji. U pitanju je bajkovita avantura koja je začinjena humorom. Scenario je vrlo jednostavan, koherentan i fluidan i veoma se lako čita, a najviše zahvaljući pitkim, kratkim i jasnim dijalozima i naravno, veoma zanimljivoj radnji. Đipi je maestralno uklopio široku paletu likova i na taj način nam podario karakterno veoma bogato delo. Tu je naivni glavni junak koji je slabije građe, ali hrabar i čiste duše, zatim lepa princeza koja čeka svog princa, debeli kralj tiranin, pohlepni savetnik kralja, ludi matori čarobnjak, džin serijski ubica mekog srca i mnogi drugi. Đipi se potrudio da se dotakne velikog broja tema kao što su odrastanje, moralna vrednost, prijateljstvo, izdaja, tiranija i naravno ljubav.
Kritone je odradio vrlo dobro svoj posao. Crtež je vrlo jednostavan i blago karikaturalan što daje dodatni šarm ovoj priči. Lično mislim da je njegov crtež ovde dosta slabiji nego što on ume, ali da ne tražimo dlaku u jajetu i ovako sve odlično funkcioniše.
Najjači segment ovog grafičkog romana, jeste kolor za koji su se pobrinuli Frančesko Danijele i Klaudija Paleskandolo. Oni su savršeno ofarbali simpatični Aldobrandov svet i dali mu živost. Pravo je uživanje bilo čitati prelepo obojene šume, zamkove i sela. Nakon čitanja poželećete da još jednom prevrtite svaku tablu.
Aldobrando je prelep strip za skoro sve uzraste (12+) i uživao sam čitajući ga. Čestitke Komiku na savršenom izdanju i za jedno od najboljih strip izdanja ove godine.
Čitajte Aldobranda.
8/10 ⭐
https://www.instagram.com/p/Czx4AfaMG...
Znajući da neće preživeti u borbi u areni, Aldobrandov otac, poverava svog sina starom čarobnjaku. Trebalo bi da ga štiti i obrazuje dok ne bude dovoljno star da se brine o sebi i da sam otkrije veliki svet. Nekoliko godina kasnije, kada priprema napitka krene po zlu, mačka povređuje čarobnjaka ogrebavši mu oko. Čarobnjak traži od svog štićenika da hitno ode i donese mu Vukovu travu. Ali mladi Aldobrando nikad nije izašao iz kuće i ne zna gde može potražiti lekovitu biljku za svog staratelja.
Radnja se odvija u srednjem veku, rekao bih u fantastičnoj Italiji. U pitanju je bajkovita avantura koja je začinjena humorom. Scenario je vrlo jednostavan, koherentan i fluidan i veoma se lako čita, a najviše zahvaljući pitkim, kratkim i jasnim dijalozima i naravno, veoma zanimljivoj radnji. Đipi je maestralno uklopio široku paletu likova i na taj način nam podario karakterno veoma bogato delo. Tu je naivni glavni junak koji je slabije građe, ali hrabar i čiste duše, zatim lepa princeza koja čeka svog princa, debeli kralj tiranin, pohlepni savetnik kralja, ludi matori čarobnjak, džin serijski ubica mekog srca i mnogi drugi. Đipi se potrudio da se dotakne velikog broja tema kao što su odrastanje, moralna vrednost, prijateljstvo, izdaja, tiranija i naravno ljubav.
Kritone je odradio vrlo dobro svoj posao. Crtež je vrlo jednostavan i blago karikaturalan što daje dodatni šarm ovoj priči. Lično mislim da je njegov crtež ovde dosta slabiji nego što on ume, ali da ne tražimo dlaku u jajetu i ovako sve odlično funkcioniše.
Najjači segment ovog grafičkog romana, jeste kolor za koji su se pobrinuli Frančesko Danijele i Klaudija Paleskandolo. Oni su savršeno ofarbali simpatični Aldobrandov svet i dali mu živost. Pravo je uživanje bilo čitati prelepo obojene šume, zamkove i sela. Nakon čitanja poželećete da još jednom prevrtite svaku tablu.
Aldobrando je prelep strip za skoro sve uzraste (12+) i uživao sam čitajući ga. Čestitke Komiku na savršenom izdanju i za jedno od najboljih strip izdanja ove godine.
Čitajte Aldobranda.
8/10 ⭐
https://www.instagram.com/p/Czx4AfaMG...
April 22, 2021
Cet ouvrage nous offre le récit d'une quête initiatique. C'est un scénario un peu classique qui comporte malheureusement quelques faiblesses.
Le personnage principal, Aldobrando, est un cœur pur, une personne naïve qui découvre le monde. Au début, cela a un côté rafraîchissant mais au bout d'un moment, c'était un peu "too much". Aldobrando est loin d'être la personne la plus intelligente du monde... Ce n'est plus de la naïveté à partir d'un moment. C'est dommage car cela m'a déconnectée de l'histoire à certains moments.
De plus, lorsque je suis arrivée à la fin de cet ouvrage, j'ai eu un goût d'inachevé. Il me manquait des éléments, en particulier le passé familial d'Aldobrando. J'aurais souhaité que certains aspects du récits soient un peu plus développés.
Le point fort de cette bande dessinée est sans conteste ses graphismes. Les planches sont superbes. Les décors ont énormément de détails. La colorisation à l'aquarelle participe à la mise en place de l'ambiance.
Par ailleurs, j'ai beaucoup aimé le personnage de Paperasse qui m'a fait sourire. On le croit soumis au souverain mais on se rend finalement compte qu'il est plus que cela.
En bref, même si l'histoire comporte quelques faiblesses et n'a rien de bien original, ses graphismes sont d'une telle beauté que cette œuvre mérite le coup d'œil.
Ma chronique : https://psycheedelik-unehistoiredemot...
Le personnage principal, Aldobrando, est un cœur pur, une personne naïve qui découvre le monde. Au début, cela a un côté rafraîchissant mais au bout d'un moment, c'était un peu "too much". Aldobrando est loin d'être la personne la plus intelligente du monde... Ce n'est plus de la naïveté à partir d'un moment. C'est dommage car cela m'a déconnectée de l'histoire à certains moments.
De plus, lorsque je suis arrivée à la fin de cet ouvrage, j'ai eu un goût d'inachevé. Il me manquait des éléments, en particulier le passé familial d'Aldobrando. J'aurais souhaité que certains aspects du récits soient un peu plus développés.
Le point fort de cette bande dessinée est sans conteste ses graphismes. Les planches sont superbes. Les décors ont énormément de détails. La colorisation à l'aquarelle participe à la mise en place de l'ambiance.
Par ailleurs, j'ai beaucoup aimé le personnage de Paperasse qui m'a fait sourire. On le croit soumis au souverain mais on se rend finalement compte qu'il est plus que cela.
En bref, même si l'histoire comporte quelques faiblesses et n'a rien de bien original, ses graphismes sont d'une telle beauté que cette œuvre mérite le coup d'œil.
Ma chronique : https://psycheedelik-unehistoiredemot...
June 24, 2020
A la lecture de cette bande-dessinée, j'ai bien trouvé la promesse annoncée par mon libraire et par l'éditeur. Nous suivons Aldobrando, jeune adulte recueilli enfant par un mage, dans une quête initiatique qui va lui ouvrir les yeux vers un monde qu'il a longtemps ignoré. Ce sera aussi l'occasion de rompre sa naïveté, découvrir le peuple du royaume et l'amour.
Bien que l'histoire soit assez classique et sans grande surprise, on se plait à la lire, à se laisser emporter dans cette aventure, de partager les peines et les joies du héros.
Le dessin s'adapte parfaitement au récit avec un trait fin sans pour autant sombrer dans un foisonnement de détails. Les couleurs s'adaptent à la situation, sombres et grises dans les moments graves, orange et rouges appaisants dans les moments de vie et de bonheur.
J'ai cru comprendre que Citrone & Gipi avaient une certaine renommée dans le monde du 9ème art, sans être connaisseur averti, je peux cependant n'abonder qu'en ce sens.
https://quoilire.wordpress.com/2020/0...
Bien que l'histoire soit assez classique et sans grande surprise, on se plait à la lire, à se laisser emporter dans cette aventure, de partager les peines et les joies du héros.
Le dessin s'adapte parfaitement au récit avec un trait fin sans pour autant sombrer dans un foisonnement de détails. Les couleurs s'adaptent à la situation, sombres et grises dans les moments graves, orange et rouges appaisants dans les moments de vie et de bonheur.
J'ai cru comprendre que Citrone & Gipi avaient une certaine renommée dans le monde du 9ème art, sans être connaisseur averti, je peux cependant n'abonder qu'en ce sens.
https://quoilire.wordpress.com/2020/0...
Displaying 1 - 30 of 106 reviews