What do you think?
Rate this book
Films die nergens draaien
Op dezelfde dag dat Cato ter wereld kwam, heeft haar moeder die verlaten. Cato's vader is sindsdien altijd afwezig, ook al zit hij gewoon tegenover zijn dochter aan tafel. Cato heeft zich er inmiddels bij neergelegd. Denkt ze.
Wanneer ze thuis een geheimzinnig kaartje vindt van een verlaten bioscoop en ontdekt dat deze weer open is, besluit Cato er een kijkje te gaan nemen. Al snel ontdekt ze dat er iets vreemds met de bioscoop aan de hand is, en dat het geen gewone films zijn die er draaien. De bioscoop lijkt in verbinding te staan met het verleden.
Op zoek naar avontuur en de waarheid over haar moeder, wordt Cato meegesleurd op een gevaarlijke reis door tijd en herinneringen, recht naar een plek diep in haar hart. Een plek die ze altijd voor zichzelf verborgen had weten te houden. Tot ze voor een keuze staat die het leven van haar en haar vader voorgoed zal veranderen.
Wanneer ze thuis een geheimzinnig kaartje vindt van een verlaten bioscoop en ontdekt dat deze weer open is, besluit Cato er een kijkje te gaan nemen. Al snel ontdekt ze dat er iets vreemds met de bioscoop aan de hand is, en dat het geen gewone films zijn die er draaien. De bioscoop lijkt in verbinding te staan met het verleden.
Op zoek naar avontuur en de waarheid over haar moeder, wordt Cato meegesleurd op een gevaarlijke reis door tijd en herinneringen, recht naar een plek diep in haar hart. Een plek die ze altijd voor zichzelf verborgen had weten te houden. Tot ze voor een keuze staat die het leven van haar en haar vader voorgoed zal veranderen.
246 pages, Hardcover
First published September 15, 2021
128 people are currently reading
2246 people want to read
About the author
Yorick Goldewijk
13 books39 followersYorick Goldewijk schreef eerder o.a. Films die nergens draaien, waarvoor hij de Gouden Griffel won. De Engelse vertaling van dit boek werd uitgeroepen tot Times Children's Book of the Year.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 863 reviews
October 11, 2021
Geef me even de tijd om wat te bekomen. De leesbeurt van ‘Films die nergens draaien’ heb ik net achter de rug en sta me toe te zeggen dat het helemaal niet is geworden wat ik na de eerste kennismaking met Goldewijk door ‘Billy Extra Plankgas’ had verwacht. Begrijp me niet verkeerd, dit is helemaal geen slecht gegeven. ‘Billy Extra Plankgas’, was sterk, heel sterk en zal veel jeugdige lezers met een glimlach op het gezicht door de avonturen van Dexter en zijn vrienden hebben geloodst. Maar dit boek is anders… en eigenlijk toch weer een beetje niet. Kun je nog volgen?
Het beeld dat ik had van Yorick Goldewijk na mijn eerste kennismaking, was er eentje van een auteur met een hart voor fantasie en humor die met heel kundige woordkeuzes en lekker bekkende zinsconstructies zich wilde profileren als een hilarische schrijver. En na het lezen van ‘Films die nergens draaien’, voel ik me wat op mijn plaats gezet. Ik was lovend over deze auteur en ben nog meer overtuigd van mijn lovende woorden na het lezen van dit boek, maar ik voel me wat schuldig dat ik in mijn hoofd Goldewijk reeds in een hokje had geduwd en denkbeeldige grenzen aan zijn schrijfsels had gesteld, die hij nu met volle overtuiging heeft doorbroken.
De humoristische ondertoon van zijn eerste boeken laat hij zeker niet los, die blijft alomtegenwoordig, maar nu krijgt die eerder een ondergeschikte rol. Als lezer krijg je dit keer het ontroerende, charmante, aandoenlijke, triestige en toch weer opwekkende verhaal van Cato voorgeschoteld. Een hele resem aan bijvoeglijke naamwoorden die allemaal toepasselijk zijn voor dit boek, maar net niet precies de uitgave op zijn geheel kunnen vatten. Het is gewoon zoveel meer dan dat alles samen.
De auteur kent zijn doelpubliek, dat mag geen twijfel lijden en hij kost hem schijnbaar geen enkele moeite om de ene na de andere voltreffer uit zijn mouw te schudden. Op een heel herkenbare en toegankelijke manier weet hij een wereld te schetsen die dan weer rauw realistisch is, en tegelijk ook een luchtig kantje bevat. Het mag dan wel een fantastische insteek bevatten, alles voelt zo echt aan en dat is niet veel schrijvers gegeven. Zonder met hoogdravende woorden te goochelen of belerend te zijn, brengt hij een verhaal dat niemand onberoerd zal laten. Ik heb al heel wat boeken achter de kiezen, ik laat mijn emoties niet snel op de loop gaan, maar dit verhaal had me toch te pakken.
Dit is zo’n instant-klassieker die moeiteloos de tand des tijds zal doorstaan, daar ben ik alvast van overtuigd. En ware het niet dat ik radicaal tegen het verplichten van lectuur ben op school (omdat ik van oordeel ben dat kinderen zelf “hun” boek of genre moeten kunnen ontdekken), dan zou ik dit meteen als verplichte leeskost voor alle jeugdige lezers bestempelen. Het is een boek dat elke jonge lezer vanaf 8 jaar en veel ouder zal weten te bekoren.Bij sommige van die jongste lezertjes kan eventueel een voorleesbeurt nog aan te raden zijn, wat sterkere lezers kunnen hier zeker zelf mee aan de slag. Een bovenleeftijd is hier helemaal niet van toepassing. Het taalgebruik mag dan relatief laagdrempelig zijn, het voelt nooit als kinderlijk of eenvoudig, laat staan beperkend aan.
Ik kan alleen maar zeggen : maak het even heel stil rond je, zonder je af met dit boek, hou een zakdoek bij de hand en geniet, geniet met volle teugen, want zo’n pareltjes kom je maar zelden tegen.
Het beeld dat ik had van Yorick Goldewijk na mijn eerste kennismaking, was er eentje van een auteur met een hart voor fantasie en humor die met heel kundige woordkeuzes en lekker bekkende zinsconstructies zich wilde profileren als een hilarische schrijver. En na het lezen van ‘Films die nergens draaien’, voel ik me wat op mijn plaats gezet. Ik was lovend over deze auteur en ben nog meer overtuigd van mijn lovende woorden na het lezen van dit boek, maar ik voel me wat schuldig dat ik in mijn hoofd Goldewijk reeds in een hokje had geduwd en denkbeeldige grenzen aan zijn schrijfsels had gesteld, die hij nu met volle overtuiging heeft doorbroken.
De humoristische ondertoon van zijn eerste boeken laat hij zeker niet los, die blijft alomtegenwoordig, maar nu krijgt die eerder een ondergeschikte rol. Als lezer krijg je dit keer het ontroerende, charmante, aandoenlijke, triestige en toch weer opwekkende verhaal van Cato voorgeschoteld. Een hele resem aan bijvoeglijke naamwoorden die allemaal toepasselijk zijn voor dit boek, maar net niet precies de uitgave op zijn geheel kunnen vatten. Het is gewoon zoveel meer dan dat alles samen.
De auteur kent zijn doelpubliek, dat mag geen twijfel lijden en hij kost hem schijnbaar geen enkele moeite om de ene na de andere voltreffer uit zijn mouw te schudden. Op een heel herkenbare en toegankelijke manier weet hij een wereld te schetsen die dan weer rauw realistisch is, en tegelijk ook een luchtig kantje bevat. Het mag dan wel een fantastische insteek bevatten, alles voelt zo echt aan en dat is niet veel schrijvers gegeven. Zonder met hoogdravende woorden te goochelen of belerend te zijn, brengt hij een verhaal dat niemand onberoerd zal laten. Ik heb al heel wat boeken achter de kiezen, ik laat mijn emoties niet snel op de loop gaan, maar dit verhaal had me toch te pakken.
Dit is zo’n instant-klassieker die moeiteloos de tand des tijds zal doorstaan, daar ben ik alvast van overtuigd. En ware het niet dat ik radicaal tegen het verplichten van lectuur ben op school (omdat ik van oordeel ben dat kinderen zelf “hun” boek of genre moeten kunnen ontdekken), dan zou ik dit meteen als verplichte leeskost voor alle jeugdige lezers bestempelen. Het is een boek dat elke jonge lezer vanaf 8 jaar en veel ouder zal weten te bekoren.Bij sommige van die jongste lezertjes kan eventueel een voorleesbeurt nog aan te raden zijn, wat sterkere lezers kunnen hier zeker zelf mee aan de slag. Een bovenleeftijd is hier helemaal niet van toepassing. Het taalgebruik mag dan relatief laagdrempelig zijn, het voelt nooit als kinderlijk of eenvoudig, laat staan beperkend aan.
Ik kan alleen maar zeggen : maak het even heel stil rond je, zonder je af met dit boek, hou een zakdoek bij de hand en geniet, geniet met volle teugen, want zo’n pareltjes kom je maar zelden tegen.
August 29, 2022
Ik denk dat ik er na Lampje van Annet Schaap er een favoriete jeugdroman bij heb. Wat ongelofelijk fantastisch is dit verhaal over tijdreizen, een overleden moeder en een verslagen vader. ❤️
January 8, 2022
Ooohhh jongens wat een onwijs bijzonder boek! Dit is het eerste dat ik lees van de Grote Vriendelijke 100-lijst en ik ben er helemaal door betoverd. Het leest als een trein en zit zó bijzonder in elkaar: vlak voor de onthulling van het mysterie had ik het door en dat is als een vlaag magie die je overspoelt. Correctie: het hele boek is precies dat. Het heeft me enorm ontroerd en ik heb genoten van het sfeertje met de bioscoop, maar er zit zoveel in dit verhaal: alles is op een fantastisch ingenieuze manier met elkaar verbonden en het is echt zo’n verhaal waar je met je hele hart in wilt geloven, over wie het leven van ons maakt en wie we zelf besluiten te worden. Fantasierijk, warm, heel erg sympathiek en beladen. Prachtig, en geeft alle stof tot nadenken.
October 6, 2022
Prachtig, werkelijk waar prachtig. Ik snap dat dit een gouden griffel heeft gewonnen.
Maar ik weet niet of de doelgroep dit boek op eenzelfde manier leest als dat wij volwassenen doen, en wat de doelgroep van dit boek vindt.. Vandaar de 4*.
Maar ik weet niet of de doelgroep dit boek op eenzelfde manier leest als dat wij volwassenen doen, en wat de doelgroep van dit boek vindt.. Vandaar de 4*.
Read
November 17, 2023Dit ontroerende en ingenieus opgebouwde verhaal haalde in 2021 tot verrassing van velen plek 66 in De Grote Vriendelijke 100, de verkiezing van favoriete kinderboeken aller tijden. En dat voor een boek dat pas net was verschenen! Maar wij begrijpen die notering helemaal en tippen het boek officieel in aflevering 64 van De Grote Vriendelijke Podcast. Luister nu via Spotify, je podcast-app of https://www.degrotevriendelijkepodcas...
August 25, 2025
Mooi boek met diepgaande thema's die je ook als volwassene laten nadenken. Het tijdreizen deed me denken aan de Duitse serie Dark, maar dan ontroerend en waardevol in plaats van creepy en uitzichtloos.
January 12, 2024
Heb ik mijn beste boek van dit jaar nu al gelezen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat, als vader van een prachtige dochter, dit boek mij raakt en ontroerd. En dat vind ik enorm knap voor een kinderboek.
Films Die Nergens Draaien gaat over Cato. Een moderne Pippi Langkous; stoer, lekker anders én zonder ouders. De moeder van Cato is gestorven toen ze werd geboren. Haar vader is er, maar daar is alles mee gezegd. Hij staat uit, is afwezig. Op een dag krijgt Cato een eigenaardige uitnodiging voor een mysterieuze bioscoop. En vanaf daar ontrolt zich een geweldig, lief en magnifiek verhaal.
Dit boek vond ik zo mooi! Misschien omdat ik zelf een stoere dochter heb. Misschien omdat ik zelf geen afwezige vader wil zijn. Misschien omdat dit schijnbaar simpel kinderverhaaltje een menselijke kern raakt: houdt er iemand van mij? En dat allemaal verpakt in grappige hilarische situaties. Ik heb er een paar keer hardop bij zitten gniffelen. En heus geen traantje bij gelaten (het was koud en het waaide heel hard, ja!).
Kortom, een 10 met een griffel. Een sticker op je hand én voorhoofd. Vijf vrolijke sterren voor dit pareltje.
Films Die Nergens Draaien gaat over Cato. Een moderne Pippi Langkous; stoer, lekker anders én zonder ouders. De moeder van Cato is gestorven toen ze werd geboren. Haar vader is er, maar daar is alles mee gezegd. Hij staat uit, is afwezig. Op een dag krijgt Cato een eigenaardige uitnodiging voor een mysterieuze bioscoop. En vanaf daar ontrolt zich een geweldig, lief en magnifiek verhaal.
Dit boek vond ik zo mooi! Misschien omdat ik zelf een stoere dochter heb. Misschien omdat ik zelf geen afwezige vader wil zijn. Misschien omdat dit schijnbaar simpel kinderverhaaltje een menselijke kern raakt: houdt er iemand van mij? En dat allemaal verpakt in grappige hilarische situaties. Ik heb er een paar keer hardop bij zitten gniffelen. En heus geen traantje bij gelaten (het was koud en het waaide heel hard, ja!).
Kortom, een 10 met een griffel. Een sticker op je hand én voorhoofd. Vijf vrolijke sterren voor dit pareltje.
September 22, 2024
Al een paar jaar schrijven T en ik elkaar boeken voor. De ander is verplicht om in het komende jaar dat boek te lezen. Vooral T maakt het ieder jaar spannend door er in de Kerstvakantie aan te beginnen, zodat een deel van Oudjaarsdag hier soms nog aan wordt besteed. Eigenlijk moeten we een straf bedenken mocht het eens een jaar niet lukken. Ik kan het iedereen aanraden: zo ontdek je zeker prachtige verhalen die je normaliter nooit zou kiezen. Dit jaar mocht ik bijvoorbeeld Hallucinating Foucault lezen, een boek waarvan ik zelfs nog nooit had gehoord.
Dochterlief C is inmiddels tien en een enorme lezer. Zij verslond Dolfje Weerwolfje, Juf Braaksel en de reeks van De Waanzinnige Boomhut Met XXX Verdiepingen. Ook Roald Dahl viel in de smaak. Inmiddels is Harry Potter aan de beurt. Helaas worden veel van de boeken die ik in mijn jeugd las te oubollig gevonden. Als ik het taalgebruik zo bekijk, dan snap ik dat ergens ook wel. Zo lees ik momenteel Brief Aan De Koning voor aan C en E, maar het kan de dames ook na zestig bladzijden nog niet echt bekoren. Ik ben benieuwd of ze straks mijn jeugdliefde Jan Terlouw wel mooi gaan vinden. Vooral Oosterschelde Windkracht 10 heeft enorme indruk gemaakt. Ik hoop het van harte dat C zijn boeken ook gaat waarderen.
Tegelijkertijd realiseert deze boomer zich dat er sinds de jaren 1980 heel veel mooie boeken zijn verschenen. Dat er ook nu nog heel veel prachtige verhalen verschijnen. Hoewel ik eerst wat terughoudend was toen C voorstelde dat zij ons ook jaarlijks een boek zou voorschrijven, was ik ook wel weer benieuwd geworden wat de huidige generatie schrijvers heeft voortgebracht. Ik had Lampje en Larski Slaat Alarm allebei aan de meisjes voorgelezen en dat waren allebei hele mooie verhalen. C kwam met Films Die Nergens Draaien van Yorick Goldewijk. Ik had het boek natuurlijk al in huis zien liggen en herinnerde me dat C er erg enthousiast over was. T had het ook al gelezen en C had het zelfs aan verschillende grootouders uitgeleend. Ook zij waren unaniem: een heel bijzonder en schitterend geschreven verhaal.
Het mooiste van het boek was nog wel de naam van de hoofdpersoon, een meisje dat bovendien hier en daar best wat eigenschappen deelt met onze C. Tijdens het lezen vroeg ik me af welke foto ik zou nemen. Hiermee bepaal je het moment in het verleden waarnaar je nog verlangt. Ik kom hier niet zo goed uit, dus ik denk dat ik een beetje hulp nodig heb van C. Ook ben ik benieuwd welke foto zij voor zichzelf zou kiezen. In C’s beste traditie kan ik tenslotte wat betreft het aantal sterren natuurlijk maar één keuze maken: vijf uit vijf, omdat je er geen zes of nog meer kan geven.
Dochterlief C is inmiddels tien en een enorme lezer. Zij verslond Dolfje Weerwolfje, Juf Braaksel en de reeks van De Waanzinnige Boomhut Met XXX Verdiepingen. Ook Roald Dahl viel in de smaak. Inmiddels is Harry Potter aan de beurt. Helaas worden veel van de boeken die ik in mijn jeugd las te oubollig gevonden. Als ik het taalgebruik zo bekijk, dan snap ik dat ergens ook wel. Zo lees ik momenteel Brief Aan De Koning voor aan C en E, maar het kan de dames ook na zestig bladzijden nog niet echt bekoren. Ik ben benieuwd of ze straks mijn jeugdliefde Jan Terlouw wel mooi gaan vinden. Vooral Oosterschelde Windkracht 10 heeft enorme indruk gemaakt. Ik hoop het van harte dat C zijn boeken ook gaat waarderen.
Tegelijkertijd realiseert deze boomer zich dat er sinds de jaren 1980 heel veel mooie boeken zijn verschenen. Dat er ook nu nog heel veel prachtige verhalen verschijnen. Hoewel ik eerst wat terughoudend was toen C voorstelde dat zij ons ook jaarlijks een boek zou voorschrijven, was ik ook wel weer benieuwd geworden wat de huidige generatie schrijvers heeft voortgebracht. Ik had Lampje en Larski Slaat Alarm allebei aan de meisjes voorgelezen en dat waren allebei hele mooie verhalen. C kwam met Films Die Nergens Draaien van Yorick Goldewijk. Ik had het boek natuurlijk al in huis zien liggen en herinnerde me dat C er erg enthousiast over was. T had het ook al gelezen en C had het zelfs aan verschillende grootouders uitgeleend. Ook zij waren unaniem: een heel bijzonder en schitterend geschreven verhaal.
Het mooiste van het boek was nog wel de naam van de hoofdpersoon, een meisje dat bovendien hier en daar best wat eigenschappen deelt met onze C. Tijdens het lezen vroeg ik me af welke foto ik zou nemen. Hiermee bepaal je het moment in het verleden waarnaar je nog verlangt. Ik kom hier niet zo goed uit, dus ik denk dat ik een beetje hulp nodig heb van C. Ook ben ik benieuwd welke foto zij voor zichzelf zou kiezen. In C’s beste traditie kan ik tenslotte wat betreft het aantal sterren natuurlijk maar één keuze maken: vijf uit vijf, omdat je er geen zes of nog meer kan geven.
February 6, 2022
Weer het zoveelste boek dat door volwassen lezers gehypt wordt, maar waar het doelpubliek van elfjarigen weinig boodschap aan heeft. En, als volwassen lezers wat meer kritisch zouden zijn, zouden ze al snel de blinkende lak van dit zeer flauwe verhaaltje kunnen krabben. (Geprojecteerde!) sentimentaliteit is geen synoniem voor kwaliteit of diepgang.
Alle clichés worden afgevinkt: de held van het verhaal is een buitenbeentje die de wereld anders ziet dan gewone kinderen. Ze heeft uiteraard ook een eigen stijl (een Langkous-variatie zoals we er al zo vaak zagen) en hobby's waar de meeste twaalfjarigen de wenkbrauwen voor fronsen (Bruce Lee? Echt?). De volwassenen zijn eveneens de stereotype doorslagjes: de apatische, afwezige vader (dit slaat werkelijk alles), de behulpzame buurvrouw (die ondanks alles wat ze doet, toch als 'slecht' wordt afgeschilderd), de idiote leerkracht (die naar huis moet als zijn knuffel verdwijnt in de klas!), de mysteriueuze oude vrouwen (twee in dit geval, de ene al wat ouder dan de andere en allebei wauwelen ze lustig op los, dat je als lezer net niet schreeuwt: Zeg gewoon waar het op staat!). En natuurlijk de obligate pestkop en het andere buitenbeentje/vriendje van de protagoniste (Die zichzelf de eveneens al talloze keren herhaalde vraag stelt: 'Als een boom in het bos valt zonder dat iemand het hoort, is het dan wel gebeurd'-variant).
Hieronder ga ik dieper in op alle problemen die dit verhaal in zich draagt. Er zitten wat milde spoilers in, maar ik verklap niet de clue van het verhaal en wie/wat doet:
Dit is een verhaal over tijdreizen. En da's altijd een beetje riskant. Ook hier gaat het flagrant de mist in. De auteur is zich (denk ik) wel bewust van zijn eigen knulligheid want hij verwijst naar een melodie die gespeeld wordt die eigenlijk niet kan bestaan. Maar die melodie is het minste probleem in dit voorspelbare, reeds eerder gelezen, verhaal:
Kano vertelt dat het nooit goed gekomen is tussen haar en haar vader. Maar als dat waar is, dan is de ontmoeting aan het einde van het boek nooit gebeurd en is de tijdsmachine nooit uitgevonden en is... de rest van het verhaal onmogelijk. Beetje pijnlijk.
En dat gaat dan over de essentie van het verhaal, maar ook tussenin zit het boordevol compleet onlogische dingen:
- Een Vlaamse Reus (da's een uit de kluiten gewassen konijn), springt uit het raam op de eerste verdieping.
- Volwassenen reageren hier heel koud over: een kind is haar huisdier die bij haar op de kamer slaapt kwijt, maar vader reageert niet.
- Na een woedeaanval gaat het kind een week in een verlaten pand/krot slapen, zonder dat ze haar komen zoeken. Want 'ze wisten waar ze was!'. Maar niemand kent de vrouw waar ze bij logeert! Onnozel detail: ze gaat wel gewoon naar school... (ongewassen welliswaar)
- Wie zijn de mensen die gebruik maken van de bioscoop? Hoe worden ze geronseld? Teun lijkt me niet bepaald een betrouwbare klant en zijn probleem niet zo accuut dat hij een beroep zou mogen doen op deze wonderbaarlijke technologie. Als die weet wat er in de bioscoop mogelijk is, dan weet de hele wereld het. Vooral omdat dit verhaal zich in het nu (of de nabije toekomst) afspeelt: er is sprake van een smartphone en een van de personages speelt MK op een Nintendo-console dus die tijdsreis ging naar minstens 1996 terug.
- Een dak wordt van een huis gerukt bij een storm en alle speelgoedvliegtuigjes vliegen weg (maar zijn gelukkig niet stuk).
- Een piano die niemand kan bespelen en die zeiknat wordt door de regen, wordt in de loop van de geschiedenis toch verplaatst naar een andere locatie (terwijl het al een wonder mag heten waarom ze uberhaupt die piano bij Dikkie hadden als niemand erop kon spelen en ze er het dak hadden moeten afhalen om ze binnen te krijgen).
- Iedereen aanvaardt tijdreizen (Dikkie, de vader, Cornelia,...) en stelt zich geen vragen.
- Cato is twaalf en is nog nooit bij haar thuis op zolder geweest. De sleutel was kwijt (ik verzin dit niet!). Hoe een ander personage tijdens een inbraak dan aan die sleutel is geraakt, daar hebben we het raden naar.
- Dikkie heeft geen ouders (of zo lijkt het toch te zijn)
- De vader is al twaalf jaar alleen met zijn dochter, nadat zijn vrouw/de moeder is gestorven in het kraambed en kan niets in het huishouden. Zelfs nog geen ei bakken! Hij heeft het heel druk, maar met wat komen we niet te weten. Een belangrijke job, want hij moet zelfs liegen om ooit vakantie te kunnen nemen.
- Aan het einde van het boek is alles wonderbaarlijk en zonder veel moeite beter. Omdat we nu eenmaal een vrolijk einde moeten hebben. Alle trauma's worden van tafel geveegd, elke ruzie is vergeten, jaren van kinderverwaarlozing (want daar komt het op neer) zijn met een glimlach vergeten en vergeven.
In een tijd waarin ouders meer dan ooit gefocused zijn op hun kinderen en kinderen meer aandacht krijgen dan ze ooit hebben gehad, is de rol van de vader in dit boek bijna een aanfluiting en nog onrealistischer dan het hele tijdreisverhaal. Tenzij de auteur hem als depressief zou willen hebben afgeschilderd, maar dat doet hij onvoldoende. Want het is niet de dood van zijn vrouw die hem maakt tot wat hij is, het is het feit dat hij volwassen is geworden! Hoe naief en onnozel kan een boodschap zijn?
Als dit een van de beste kinderboeken is van het voorbije jaar (genomineerd voor de Boon-prijs) dan is het wel bijzonder triest gesteld met wat er op de markt verschijnt hier in Vlaanderen en Nederland.
Alle clichés worden afgevinkt: de held van het verhaal is een buitenbeentje die de wereld anders ziet dan gewone kinderen. Ze heeft uiteraard ook een eigen stijl (een Langkous-variatie zoals we er al zo vaak zagen) en hobby's waar de meeste twaalfjarigen de wenkbrauwen voor fronsen (Bruce Lee? Echt?). De volwassenen zijn eveneens de stereotype doorslagjes: de apatische, afwezige vader (dit slaat werkelijk alles), de behulpzame buurvrouw (die ondanks alles wat ze doet, toch als 'slecht' wordt afgeschilderd), de idiote leerkracht (die naar huis moet als zijn knuffel verdwijnt in de klas!), de mysteriueuze oude vrouwen (twee in dit geval, de ene al wat ouder dan de andere en allebei wauwelen ze lustig op los, dat je als lezer net niet schreeuwt: Zeg gewoon waar het op staat!). En natuurlijk de obligate pestkop en het andere buitenbeentje/vriendje van de protagoniste (Die zichzelf de eveneens al talloze keren herhaalde vraag stelt: 'Als een boom in het bos valt zonder dat iemand het hoort, is het dan wel gebeurd'-variant).
Hieronder ga ik dieper in op alle problemen die dit verhaal in zich draagt. Er zitten wat milde spoilers in, maar ik verklap niet de clue van het verhaal en wie/wat doet:
Dit is een verhaal over tijdreizen. En da's altijd een beetje riskant. Ook hier gaat het flagrant de mist in. De auteur is zich (denk ik) wel bewust van zijn eigen knulligheid want hij verwijst naar een melodie die gespeeld wordt die eigenlijk niet kan bestaan. Maar die melodie is het minste probleem in dit voorspelbare, reeds eerder gelezen, verhaal:
Kano vertelt dat het nooit goed gekomen is tussen haar en haar vader. Maar als dat waar is, dan is de ontmoeting aan het einde van het boek nooit gebeurd en is de tijdsmachine nooit uitgevonden en is... de rest van het verhaal onmogelijk. Beetje pijnlijk.
En dat gaat dan over de essentie van het verhaal, maar ook tussenin zit het boordevol compleet onlogische dingen:
- Een Vlaamse Reus (da's een uit de kluiten gewassen konijn), springt uit het raam op de eerste verdieping.
- Volwassenen reageren hier heel koud over: een kind is haar huisdier die bij haar op de kamer slaapt kwijt, maar vader reageert niet.
- Na een woedeaanval gaat het kind een week in een verlaten pand/krot slapen, zonder dat ze haar komen zoeken. Want 'ze wisten waar ze was!'. Maar niemand kent de vrouw waar ze bij logeert! Onnozel detail: ze gaat wel gewoon naar school... (ongewassen welliswaar)
- Wie zijn de mensen die gebruik maken van de bioscoop? Hoe worden ze geronseld? Teun lijkt me niet bepaald een betrouwbare klant en zijn probleem niet zo accuut dat hij een beroep zou mogen doen op deze wonderbaarlijke technologie. Als die weet wat er in de bioscoop mogelijk is, dan weet de hele wereld het. Vooral omdat dit verhaal zich in het nu (of de nabije toekomst) afspeelt: er is sprake van een smartphone en een van de personages speelt MK op een Nintendo-console dus die tijdsreis ging naar minstens 1996 terug.
- Een dak wordt van een huis gerukt bij een storm en alle speelgoedvliegtuigjes vliegen weg (maar zijn gelukkig niet stuk).
- Een piano die niemand kan bespelen en die zeiknat wordt door de regen, wordt in de loop van de geschiedenis toch verplaatst naar een andere locatie (terwijl het al een wonder mag heten waarom ze uberhaupt die piano bij Dikkie hadden als niemand erop kon spelen en ze er het dak hadden moeten afhalen om ze binnen te krijgen).
- Iedereen aanvaardt tijdreizen (Dikkie, de vader, Cornelia,...) en stelt zich geen vragen.
- Cato is twaalf en is nog nooit bij haar thuis op zolder geweest. De sleutel was kwijt (ik verzin dit niet!). Hoe een ander personage tijdens een inbraak dan aan die sleutel is geraakt, daar hebben we het raden naar.
- Dikkie heeft geen ouders (of zo lijkt het toch te zijn)
- De vader is al twaalf jaar alleen met zijn dochter, nadat zijn vrouw/de moeder is gestorven in het kraambed en kan niets in het huishouden. Zelfs nog geen ei bakken! Hij heeft het heel druk, maar met wat komen we niet te weten. Een belangrijke job, want hij moet zelfs liegen om ooit vakantie te kunnen nemen.
- Aan het einde van het boek is alles wonderbaarlijk en zonder veel moeite beter. Omdat we nu eenmaal een vrolijk einde moeten hebben. Alle trauma's worden van tafel geveegd, elke ruzie is vergeten, jaren van kinderverwaarlozing (want daar komt het op neer) zijn met een glimlach vergeten en vergeven.
In een tijd waarin ouders meer dan ooit gefocused zijn op hun kinderen en kinderen meer aandacht krijgen dan ze ooit hebben gehad, is de rol van de vader in dit boek bijna een aanfluiting en nog onrealistischer dan het hele tijdreisverhaal. Tenzij de auteur hem als depressief zou willen hebben afgeschilderd, maar dat doet hij onvoldoende. Want het is niet de dood van zijn vrouw die hem maakt tot wat hij is, het is het feit dat hij volwassen is geworden! Hoe naief en onnozel kan een boodschap zijn?
Als dit een van de beste kinderboeken is van het voorbije jaar (genomineerd voor de Boon-prijs) dan is het wel bijzonder triest gesteld met wat er op de markt verschijnt hier in Vlaanderen en Nederland.
October 24, 2022
Yorick Goldewijk beschrijft het leven van Cato met mooie zinnen en op een invoelende manier, met allerlei details die haar tot leven brengen in mijn hoofd. Ik vind het een prachtig verhaal. Het duurt even voordat ik helemaal snap hoe het in elkaar zit. Ik vraag me af of kinderen dit begrijpen.
Dit boek heeft de Gouden Griffel gewonnen voor het beste kinderboek van het jaar. Daardoor waren mijn verwachtingen hoog en ik ben niet teleurgesteld.
https://lalageleest.nl/2022/10/24/fil...
Dit boek heeft de Gouden Griffel gewonnen voor het beste kinderboek van het jaar. Daardoor waren mijn verwachtingen hoog en ik ben niet teleurgesteld.
https://lalageleest.nl/2022/10/24/fil...
October 12, 2025
* 4 sterren + 1 extra ster door mij aan het huilen te krijgen
March 22, 2024
#lezenuitdeschoolbieb 📚
Oef, dit verhaal was het niet voor mij.
Dit is een boek waar echt heel veel mensen van genoten hebben, voor sommige ook een lievelingsboek is, die magie wil ik niet verbreken met mijn leeservaring. Dus heb ik hem een laagje dieper geplaatst en verborgen.
Oef, dit verhaal was het niet voor mij.
Dit is een boek waar echt heel veel mensen van genoten hebben, voor sommige ook een lievelingsboek is, die magie wil ik niet verbreken met mijn leeservaring. Dus heb ik hem een laagje dieper geplaatst en verborgen.
November 3, 2021
“Toen Cato op de wereld was gekomen, had haar moeder hem verlaten. Ze was bijna op de minuut nauwkeurig even lang dood als Cato oud was.”
Het zijn een paar van de eerste zinnen in Films die nergens draaien tegenkomt en vanaf het begin is het duidelijk dat dit boek de lezer niet onberoerd zal laten. Ik las dit boek grotendeels in de trein. Het was één van die magische momenten waarbij de omgeving even plaatsmaakte voor de wereld van het boek. Eenmaal begonnen in Films die nergens draaien en je zit er ook echt helemaal in. Sterker nog; ik denk dat ik dit boek nog steeds niet helemaal heb losgelaten. Zelfs weken verder.
Lees verder op www.booksandmacchiatos.com!
Het zijn een paar van de eerste zinnen in Films die nergens draaien tegenkomt en vanaf het begin is het duidelijk dat dit boek de lezer niet onberoerd zal laten. Ik las dit boek grotendeels in de trein. Het was één van die magische momenten waarbij de omgeving even plaatsmaakte voor de wereld van het boek. Eenmaal begonnen in Films die nergens draaien en je zit er ook echt helemaal in. Sterker nog; ik denk dat ik dit boek nog steeds niet helemaal heb losgelaten. Zelfs weken verder.
Lees verder op www.booksandmacchiatos.com!
January 4, 2025
Ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt.
Wat een prachtig boek
Wat een prachtig boek
September 18, 2024
Wat een mooi kinderboek! Mijn vriend heeft het me voorgelezen (en soms las ik hem voor) en we waren altijd gelijk weer in het verhaal gezogen. De opstandige Cato uitte, vooral aan het begin, wel heel regelmatig haar boosheid en frustratie, wat ik eerst soms wat irritant vond. Gelukkig bedacht ik me dat ik dat vroeger zelf allemaal onderdrukte als ‘overlevingsstrategie’, en ik juist alleen maar probeerde braaf en lief te zijn thuis, maar dus juist ook wel een beetje meer als Cato had mogen doen. Ik had mezelf willen laten horen, en dat mag ik nu nog steeds wel wat meer oefenen (dus dank je, Cato). Ook heeft Cato veel humor. Ze is dapper en avontuurlijk en heeft haar hartje op de goede plaats. En wat een avontuur komt ze in terecht! Het verhaal is goed uitgedacht, het heeft mooie wendingen, humor, bijzondere details, belangrijke thema’s en interessante personages. En zelfs als je al vroeg iets aan ziet komen (of denkt te zien komen) is het hele verhaal naar de ontknoping toe alsnog prachtig om te lezen! Bij de laatste twee hoofdstukken zaten we allebei dikke tranen te huilen op de bank. We zijn bijna 40 en 50, dus je hoeft geen 12 te zijn om van dit boek te genieten. Wat was het mooi.
…
O! Ik zie nu pas dat we het boek op mijn moeders verjaardag (ze overleed toen ik 5 was) uitgelezen hebben. Dat vind ik wel extra mooi…) ✨
—————————
Citaten:
Van alle seizoenen hield Cato het meest van de herfst. Het was het seizoen waarin alles meer betekenis kreeg. Alles wat vroeger was, alles wat later zou zijn. En alles van nu, dat voor je neus al aan het voorbijgaan was. De herfst had een droefheid waarin ze zich wilde onderdompelen.
———
Ze smeet het glas op het aanrecht, veel te hard, waardoor het in duizend stukjes spatte, stampte de keuken uit, de trap op en stormde haar kamer in. Daar werd ze meteen verwelkomd door het geknor van Beggar So, die extra dom uit zijn oogjes leek te kijken.
———
Het leek of ze in een trechter zat en alles in haar werd samengeperst naar dat punt. Tot ze heel veel Cato was op een piepklein stukje wereld, bruisend op een gammel klein fietsje met een lange slungel van een piepklein vadertje in haar kielzog.
…
O! Ik zie nu pas dat we het boek op mijn moeders verjaardag (ze overleed toen ik 5 was) uitgelezen hebben. Dat vind ik wel extra mooi…) ✨
—————————
Citaten:
Van alle seizoenen hield Cato het meest van de herfst. Het was het seizoen waarin alles meer betekenis kreeg. Alles wat vroeger was, alles wat later zou zijn. En alles van nu, dat voor je neus al aan het voorbijgaan was. De herfst had een droefheid waarin ze zich wilde onderdompelen.
———
Ze smeet het glas op het aanrecht, veel te hard, waardoor het in duizend stukjes spatte, stampte de keuken uit, de trap op en stormde haar kamer in. Daar werd ze meteen verwelkomd door het geknor van Beggar So, die extra dom uit zijn oogjes leek te kijken.
———
Het leek of ze in een trechter zat en alles in haar werd samengeperst naar dat punt. Tot ze heel veel Cato was op een piepklein stukje wereld, bruisend op een gammel klein fietsje met een lange slungel van een piepklein vadertje in haar kielzog.
October 1, 2022
Ik ben niet het type om jaloers te zijn op andermans succes. Wanneer een collega een mooi boek schrijft, wil ik het als eerste lezen. Als een collega een prijs wint, sta ik het hardst te juichen. Maar fuck, wat had ik “Films die nergens draaien” graag zelf bedacht zeg. Wat een waanzinnig idee. Wat een mooi boek. En ik heb niet meer zo hard zitten huilen sinds The Fault in our stars. Instant klassieker, dit. Dus voor deze ene keer Yorick: ik ben stikjaloers. Gefeliciteerd. Vijf sterren.
October 13, 2022
Films die nergens draaien gaat over Cato, een meisje dat anders is. Ze is graag alleen of samen met haar konijn. Op een dag gaat ze naar een bioscoop waar films te zien zijn die nergens anders draaien. Hoe dat precies zit, mag je zelf lezen.
Dit boek is geschikt voor jong en oud. Voorlezen, zelf lezen, het kan allemaal. Kruip in dit boek en geniet van het avontuur van Cato.
Met veel plezier gelezen, ik raad dit boek aan!!
Dit boek is geschikt voor jong en oud. Voorlezen, zelf lezen, het kan allemaal. Kruip in dit boek en geniet van het avontuur van Cato.
Met veel plezier gelezen, ik raad dit boek aan!!
November 22, 2022
Traaaaanen tijdens de laatste paar pagina's. Wat een mooie Gouden Griffel ❤️ Het verhaal opzich is al prachtig, maar het taalgebruik in dit boek maakt het helemaal af. Het boek staat vol met mooie zinnen:
"Toch, en dat wist ze zeker, zou ze nooit iets anders doen dan haar nieuwsgierigheid volgen. En eens zou het haar ergens brengen, die nieuwsgierigheid."
Ik heb echt mega genoten van dit boek en het behoort echt tot een van de mooiste jeugdboeken die ik heb gelezen.
"Toch, en dat wist ze zeker, zou ze nooit iets anders doen dan haar nieuwsgierigheid volgen. En eens zou het haar ergens brengen, die nieuwsgierigheid."
Ik heb echt mega genoten van dit boek en het behoort echt tot een van de mooiste jeugdboeken die ik heb gelezen.
February 16, 2023
Gehuild in de bus toen ik het laatste kwartier luisterde. Wát mooi
September 4, 2023
Het opent met: "Cato was twaalf toen haar vader zei dat ze maar eens volwassen moest worden. Hij zei niet vaak iets tegen haar, dus op zich vond ze dit al heel bijzonder. Maar het was natuurlijk wel jammer dat hij dan zoiets onzinnigs uitkoos om te zeggen." en dat vind ik een prachtige manier om een boek te beginnen
September 30, 2025
Prachtig jeugdboek over een stoer en eigenzinnig meisje met een overleden moeder en een afwezige vader. Dankzij tijdreizen zit het verhaal heel mooi in elkaar.
January 12, 2024
Wat een prachtig boek. Het combineert betoverende fantasie met het herkenbare normale. Het ene moment zit de hoofdpersoon Cato zich eenzaam te vervelen in een grasveldje, boos op haar vader (hoe herkenbaar voor veel kinderen) en het andere moment stapt ze in een verlaten bioscoop een filmdoek door en reist ze terug in de tijd.
Voor een jeugdboek vond ik het ook heerlijk intelligent geschreven en daar werd ik heel gelukkig van. Zowel in het taalgebruik als de inhoud is het een feestmaal voor bollebozen van groep 6-8 denk ik. En voor mij als volwassene ook! Veel auteurs van romans kunnen hier nog wat van leren. De omschrijvingen van situaties, gevoelens en ervaringen zijn heel knap en creatief verwoord. De sensatie van het binnenstappen van het filmdoek bijvoorbeeld, wordt omschreven als een ijsbad vol pirañas waar je even doorheen moet. Prachtig toch? Ik houd er wel van als het saaie ver te zoeken is. Je zou verwachten dat het boek dan vast verzuipt in het wollige taalgebruik, maar dat doet het niet. Het is naar mijn mening allemaal perfect gedoseerd.
Dit is typisch een boek dat ik zelf nooit had uitgekozen, maar dat via mijn boekenclub tot me kwam en waar ik enorm van heb genoten.
Voor een jeugdboek vond ik het ook heerlijk intelligent geschreven en daar werd ik heel gelukkig van. Zowel in het taalgebruik als de inhoud is het een feestmaal voor bollebozen van groep 6-8 denk ik. En voor mij als volwassene ook! Veel auteurs van romans kunnen hier nog wat van leren. De omschrijvingen van situaties, gevoelens en ervaringen zijn heel knap en creatief verwoord. De sensatie van het binnenstappen van het filmdoek bijvoorbeeld, wordt omschreven als een ijsbad vol pirañas waar je even doorheen moet. Prachtig toch? Ik houd er wel van als het saaie ver te zoeken is. Je zou verwachten dat het boek dan vast verzuipt in het wollige taalgebruik, maar dat doet het niet. Het is naar mijn mening allemaal perfect gedoseerd.
Dit is typisch een boek dat ik zelf nooit had uitgekozen, maar dat via mijn boekenclub tot me kwam en waar ik enorm van heb genoten.
December 13, 2022
Mijn traditie is eigenlijk om als eerste boek van het jaar een fijn wegdroomkinderboek te lezen, maar voor deze extra koude winterdagen heb ik dat genot maar even vervroegd.
May 24, 2024
Wat mooi, wat mooi
January 14, 2024
Het was lang geleden dat ik een Nederlands kinderboek had gelezen en ik had een prachtige hardcover weten te bemachtigen bij Scheltema. Vol met plaatjes en versiersels. Erg leuk!!
Films die nergens draaien was een vermakelijk boek. Het verhaal is knap bedacht, en ik was benieuwd naar wat er allemaal ging gebeuren. Er waren een paar dingen die ik weinig meerwaarde vond hebben.. zoals dat konijn en die rare buurvrouw. Maar over het algemeen vond ik het een leuk boek. Er zaten wat grappig twists in die ik niet zag aankomen. En het las makkelijk weg.
Of ik het mijn dochter zou laten lezen weet ik alleen niet. Ik vond het niet echt een kinderboek.
Films die nergens draaien was een vermakelijk boek. Het verhaal is knap bedacht, en ik was benieuwd naar wat er allemaal ging gebeuren. Er waren een paar dingen die ik weinig meerwaarde vond hebben.. zoals dat konijn en die rare buurvrouw. Maar over het algemeen vond ik het een leuk boek. Er zaten wat grappig twists in die ik niet zag aankomen. En het las makkelijk weg.
Of ik het mijn dochter zou laten lezen weet ik alleen niet. Ik vond het niet echt een kinderboek.
September 21, 2024
Prachtig boek. Ik las het met mijn brugklasleerlingen in mijn achterhoofd. Voor sommigen van hen misschien een aanrader. Voor de meesten toch te ingewikkeld, denk ik. Je moet blijven denken en opletten. Ik vind het heerlijk. Want er komt een moment dat je lijkt te ontdekken hoe het zit. Daarover mijmeren vond ik geweldig. Maar mijn brugklasleerlingen die niet zo van lezen houden, zijn allang de draad kwijt. Toch hoop ik dat ik ze kan inspireren. Want wat zou het geweldig zijn als ze dit oppakken!
November 29, 2022
Ik heb dit boek gretig gelezen, maar uiteindelijk was het toch niet het 4-sterrenboek waarop ik had gehoopt.
Een quote die ik vergeten was in de laatste update te zetten:
Een quote die ik vergeten was in de laatste update te zetten:
Dat was de eerste keer dat Cato haar vader 'mama' hoorde zeggen als hij haar moeder bedoelde. Het klonk raar, als een hond die miauw zei. (p. 216)
January 6, 2022
Begin januari en ik heb nu al het mooiste kinderboek van dit jaar gelezen, geloof ik.
Op de dag dat Cato ter wereld kwam, heeft haar moeder die verlaten. Haar vader is sindsdien alleen maar stil en afwezig. Als Cato een geheimzinnig kaartje vindt van een verlaten bioscoop besluit ze te gaan kijken.
Op zoek naar avontuur en de waarheid over haar moeder, wordt Cato meegesleurd op een reis door tijd en herinneringen, recht naar een plek diep in haar hart. Een plek die ze altijd voor zichzelf verborgen had weten te houden.
Dit prachtige fantasievolle verhaal is heel sfeervol geschreven. Het is vaak grappig (“Ik denk dat je verrast zult zijn als je dit proeft. Misschien niet aangenaam, maar wel verrast.”) maar vooral zo hartverwarmend. Dit boek is perfect voor kinderen vanaf 10 jaar, maar het benadert voor mij zeker het prachtige “Lampje” van Annet Schaap.
“Ik denk dat veel mensen steeds laffer worden naarmate ze ouder worden. En luier. Niet te lui om hard te werken. Maar te lui om na te jaren waar ze van dromen. En te laf om zelfs maar toe te geven waar ze van drolen. En dan stomp je af, of je het nou wilt of niet. Alsof je limonade bent die is aangelengd met te veel jaren.”
Op de dag dat Cato ter wereld kwam, heeft haar moeder die verlaten. Haar vader is sindsdien alleen maar stil en afwezig. Als Cato een geheimzinnig kaartje vindt van een verlaten bioscoop besluit ze te gaan kijken.
Op zoek naar avontuur en de waarheid over haar moeder, wordt Cato meegesleurd op een reis door tijd en herinneringen, recht naar een plek diep in haar hart. Een plek die ze altijd voor zichzelf verborgen had weten te houden.
Dit prachtige fantasievolle verhaal is heel sfeervol geschreven. Het is vaak grappig (“Ik denk dat je verrast zult zijn als je dit proeft. Misschien niet aangenaam, maar wel verrast.”) maar vooral zo hartverwarmend. Dit boek is perfect voor kinderen vanaf 10 jaar, maar het benadert voor mij zeker het prachtige “Lampje” van Annet Schaap.
“Ik denk dat veel mensen steeds laffer worden naarmate ze ouder worden. En luier. Niet te lui om hard te werken. Maar te lui om na te jaren waar ze van dromen. En te laf om zelfs maar toe te geven waar ze van drolen. En dan stomp je af, of je het nou wilt of niet. Alsof je limonade bent die is aangelengd met te veel jaren.”
January 23, 2023
⭐️⭐️⭐️/⭐️⭐️⭐️,5
Een boek over tijdreizen.
Ik vond het zeker een leuk neergezet verhaal, maar ik denk dat het voor de echte doelgroep nog leuker is. Voor hen denk ik dat het echt een avontuurlijk verhaal is.
Zelf vond ik het soms wat verwarrend, maar het einde vond ik dan wel weer prachtig!
Een boek over tijdreizen.
Ik vond het zeker een leuk neergezet verhaal, maar ik denk dat het voor de echte doelgroep nog leuker is. Voor hen denk ik dat het echt een avontuurlijk verhaal is.
Zelf vond ik het soms wat verwarrend, maar het einde vond ik dan wel weer prachtig!
January 12, 2024
Dit hoogaangeschreven kinderboek vertelt het verhaal van Cato die in een oude bioscoop leert tijdreizen. Uiteindelijk reist ze naar haar overleden moeder. Het verhaal is op zich wel aardig, doordat er een paar lagen in het verhaal zijn verstopt. Maar om heel eerlijk te zijn greep het verhaal mij op geen enkel moment. Het verhaal jaagt vrij opzichtig naar een climax en is naar mijn mening iets te gemakkelijk op zoek naar een traan. Dat neemt niet weg dat het heus een aardig verhaal is.
Persoonlijk heb ik de meeste plezier gehad aan een aantal zinnen die de auteur met zichtbaar plezier moet hebben geschreven. Twee voorbeelden:
“Als dat was wat het betekende om volwassen te zijn, had Cato besloten, dan zou zij het nóóit worden. Ook niet als ze volwassen was.”
“Ik denk dat veel mensen steeds laffer worden naarmate ze ouder worden. En luier. Niet te lui om hard te werken. Maar te lui om na te jagen waar ze van dromen. En te laf om zelfs maar toe te geven waar ze van dromen.”
Vooral die laatste vond ik erg mooi. Die zou je zelf af en toe eens op jezelf moeten afvuren.
Drie sterren, maar ik begrijp het dat anderen een hogere score geven.
Persoonlijk heb ik de meeste plezier gehad aan een aantal zinnen die de auteur met zichtbaar plezier moet hebben geschreven. Twee voorbeelden:
“Als dat was wat het betekende om volwassen te zijn, had Cato besloten, dan zou zij het nóóit worden. Ook niet als ze volwassen was.”
“Ik denk dat veel mensen steeds laffer worden naarmate ze ouder worden. En luier. Niet te lui om hard te werken. Maar te lui om na te jagen waar ze van dromen. En te laf om zelfs maar toe te geven waar ze van dromen.”
Vooral die laatste vond ik erg mooi. Die zou je zelf af en toe eens op jezelf moeten afvuren.
Drie sterren, maar ik begrijp het dat anderen een hogere score geven.
Displaying 1 - 30 of 863 reviews