อโศกสาง

ลิงพาดกลอน #2

by ปราปต์

หลังจากลาออกจากการเป็นตำรวจ ไตรตรึงษ์ ชวน มโหตร เพื่อนรักมาเปิดสำนักงานนักสืบเอกชนชื่อ ลิงพาดกลอน เลย วันหนึ่งสารนิจ นักข่าวสาวจากช่องสามัญชนทีวีซึ่งเคยตามคดีค้ามนุษย์รากษะ และเป็นไม้เบื่อไม้เมากับไตรตรึงษ์มาก่อน ติดต่อเขาว่า นายแพทย์กฤชหิรัณย์ หนึ่งในญาติของเหยื่อคดีฆาตกรรมต่อเนื่องนิทานเวตาล ต้องการความเหลือช่วยจากเขา ไตรตรึงษ์จึงรับงานนี้ คดีฆาตกรรมต่อเนื่องนี้ได้รับความสนใจจากประชาชน เพราะคนร้ายจัดฉากฆ่าเหยื่อตามเหตุการณ์ในวรรณกรรมเรื่อง นิทานเวตาล ของ น.ม.ส. และ เวตาลปัญจวิงศติ ซึ่งเป็นต้นทางของ นิทานเวตาล สภาพศพที่พบนั้นมีความหลากหลาย แต่หนึ่งสิ่งคือข้อความที่พิมพ์ไว้ที่ศพ ซึ่งทุกข้อความนั้นเป็นท่อนหนึ่งในเรื่องนิทานเวตาลทั้งสิ้น

432 pages, Paperback

Published September 1, 2021

About the author

Associated Names:
* Prapt (English)
* ปราปต์ (Thai)

นามปากกาของ ชัยรัตน์ พิพิธพัฒนาปราปต์

https://www.facebook.com/prapt.writer

Reviews

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

เรื่องฆาตกรรมรู้สึกไม่ค่อยสนุก แต่สนุกไปกับการเสียดสี ล้อเลียนสังคมปัจจุบันมากกว่า

อ่านไปก็ขำดี กลายเป็นนิยายสะท้อนสังคม จรรยาบรรณสื่อ วงการตำรวจ สังคมแบ่งชนชั้น ความหิวแสง ล่าแม่มดในทวิตเตอร์ โอ๊ยเต็มไปหมด บางอย่างผู้เขียนก็แซวตัวเองซะงั้น

ส่วนเรื่องคดีฆาตกรรมต่อเนื่องโดยอ้างอิงโครงเรื่องจากนิทานเวตาล รู้สึกไม่ค่อยอิน แรงจูงใจในการฆ่าดูเว่อร์ๆ การอ้างอิงกลอนก็ประหลาด อาจเพราะในไทยไม่ค่อยมีฆาตกรต่อเนื่องที่วางแผนอย่างดี มีการทิ้งลายเซ็นแบบฝรั่งเลยไม่ค่อยน่าเชื่อซักเท่าไหร่

[อุ้มสม · Rating 5 out of 5]

เวตาลเป็นปีศาจที่อยู่ในภาพจำของนักอ่านชาวไทยเป็นอย่างดี โดยเฉพาะจาก “นิทานเวตาล” ฉบับ น.ม.ส ซึ่งอยู่ในแบบเรียนภาษาไทยตอนม.ปลาย ส่วนอีกฉบับหนึ่งที่สมบูรณ์คือ “เวตาลปัญจวิงศติ” โดย อาจารย์ศักดิ์ศรี แย้มนัดดา มาวันนี้ ‘ปราปต์’ ก็ได้หยิบเรื่องราวของนิทานเวตาลมาเป็นแรงบันดาลใจในการบอกเล่านิยายเรื่องใหม่อย่าง #อโศกสาง
. . . . . . . . . .
#อโศกสาง คือคดีที่สอง ต่อจากลิงพาดกลอน แต่ทั้งสองเรื่องเป็นขนบของวรรณกรรมแนวสืบสวน ที่แต่ละคดีจะแยกจากกันอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นไม่ต้องกลัวเลยที่จะอ่านอโศกสางก่อนและไม่ได้อรรถรส เราแนะนำอย่างยิ่งให้อ่าน อ่านเถอะ เพราะมันสนุกมาก
. . . . . . . . . .
#อโศกสาง บอกเล่าเรื่องราวหลากหลายคดีฆาตกรรม ที่มีจุดเริ่มต้นจากนิทานเวตาล ไม่สิ...จุดเริ่มต้นจากแฟนฟิคนิทานเวตาลต่างหาก ที่เป็นที่กล่าวขานทั่วโซเชียล จนมีใครคนหนึ่งสังหารเหยื่อโดยนำฉากหรือเหตุการณ์จากนิทานเวตาลมาเป็นแรงบันดาลใจ จนกระทั่งเกิดเป็นการฆาตกรรมเหยื่อรายต่อมา...ต่อมา
. . . . . . . . . .
ทุกคดีดูไม่เกี่ยวพันกัน คำถามคือ คดีนี้ใช่ฆาตกรต่อเนื่องหรือไม่? ฆาตกรมีเพียงคนเดียวหรือไม่ ? หรือถ้ามีมากกว่าหนึ่งคน แล้วทุกคน ทุกคดีนั้นเกี่ยวข้อง สัมพันธ์กันอย่างไร ?
. . . . . . . . . .
ปราปต์ยังคงเอกลักษณ์ของตัวเองไว้คือการเล่าเรื่องอย่างกระชับ และมีหลากหลายเส้นเรื่อง เรื่องนี้คือตัวละครเยอะมาก แต่ละเส้นเรื่อง แต่ละตัวละครดูไม่น่าจะมาโยงใยกันได้ ความสนุกของเรื่องนี้จึงอยู่ที่เส้นเรื่องหลากหลายนี่แหละ พร้อมด้วยการเล่าอย่างกระชับ ตัดสลับฉากไปมาอย่างรู้จังหวะ ทำให้ #อโศกสาง ไม่มีพื้นที่ให้กับความเนิบเนือยเลย
. . . . . . . . . .
เป็นสืบสวนที่โดดเด่นมากเรื่องการเล่าเรื่อง การลำดับเรื่อง รวมทั้งการเอานิทานเวตาลมาใช้ได้อย่างแยบยล ที่เราต้องยกนิ้วให้เลย คือการคลี่คลายความจริงเรื่องคนร้าย แรงจูงใจ มูลเหตุ แล้วผูกโยงไปกับนิทานเวตาลทั้งสองฉบับ ประเด็นเรื่องการโหน สนุกกับการคาดเดา บ้างก็เดาถูก บ้างก็เดาไม่ถูก (ซึ่งอย่างหลังมีมากกว่า) สำหรับเรา นี่คือนวัตกรรมการเล่าเรื่องที่ดีมากๆ เรื่องหนึ่งเลย อ่านแล้วนับถือความคิด การวางแผนอันสลับซับซ้อนของคนเขียน
. . . . . . . . . .
เหนื่อสิ่งใด จุดที่ทำให้เราชื่นชม #อโศกสาง ขึ้นไปอีก คืองานของปราปต์ในช่วงแรก (หลังกาหลมหรทึก ไม่นาน) มักจะมีนักอ่านหลายคนที่ก้าวผ่านความยากของภาษา การเล่าเรื่องต่างๆ ไปไม่ได้ แต่สำหรับเรื่องนี้ ภายใต้ความสลับซับซ้อนของทุกคดี ผู้เขียนได้นำมาย่อยให้เราเข้าใจง่ายแล้ว แต่อย่างที่บอกไป ภายใต้ความย่อยง่ายนั้น เกิดจากการวางแผน วางโครงเรื่องทุกอย่างมาเป็นอย่างดี
. . . . . . . . . .
นิทานเวตาล ไม่ใช่นิทานก่อนนอน ไม่ใช่นิทานที่ฟังเอาขำๆ ไม่ใช่นิทานที่ฟังเอาสนุก แต่มันยังแฝงไว้ด้วยปรัชญาต่างๆ เอาไว้อยู่มาก ที่สำคัญคือ การอ่านนิทานเวตาลในยุคนี้ ไม่ได้อ่านเพื่อเชื่อ ยอมรับ หรือเห็นด้วยกับปรัชญาเหล่านั้น เพราะบางจุดมันก็ชวนให้รู้สึกอิหยังวะ บางประเด็นก็มีความบ้งสูงมาก และใช่แล้ว ปรัชญาพวกนี้ในนิทานเวตาล มีมาเพื่อให้คนอ่าน (คนฟัง) ตั้งคำถาม ตั้งข้อสังเกต ชวนคิดมากกว่าชวนเชื่อ อันนำไปซึ่งแก่นเรื่องสำคัญคือว่าด้วย “ปัญญา”
. . . . . . . . . .
สิ่งที่ตรงข้ามกับปัญญาคือความเขลา และบางครั้งสองสิ่งนี้มันก็มีแค่เส้นบางๆ ขวางกั้นเท่านั้น บางทีคนที่มีปัญญามากๆ และทะนงตนว่าตนเองมีปัญญา ก็ไม่ต่างอะไรจากคนเขลา บางทีคนที่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งหนึ่งที่มองไม่เห็นมากๆ ก็คือคนเขลาดีๆ และบางที คนที่เชื่อถือ ยึดถือ ศรัทธา สมาทานความดีของสิ่งหนึ่งคนหนึ่งมากๆ จนมองไม่เห็นความเป็นจริง คนคนนี้ก็ไม่มีนิยามใดจะแทนได้มากกว่าคำว่าเขลา
. . . . . . . . . .
แต่ขึ้นชื่อว่านิทาน คงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะฟังเพื่อคิด ฟังเพื่อตั้งคำถาม ฟังเพื่อใคร่ครวญ เป็นไปได้ว่าอาจมีใครบางคนแค่ฟังหรืออ่านเอาสนุก เอาความเพลิดเพลินเท่านั้น แต่ #อโศกสาง กำลังจะบอกว่า หาก ‘เรื่องเล่า’ ที่ผู้คนซึมซับ ไม่ใช่นิทานที่มีจุดมุ่งหมายคือให้ความบันเทิง แต่กลับเป็น ‘สื่อ’ ที่มุ่งเน้นให้ความจริง ทว่าสื่อหรือผู้สื่อข่าวนั้นกลับทำตัวไม่ต่างจากนักเล่านิทาน...อะไรจะเกิดขึ้น ?
. . . . . . . . . .
อโศกสางจึงเป็นเรื่องราวที่ว่าด้วยวงการนักข่าว การปะทะกันระหว่างนักข่าวสองคนที่อุดมการณ์ต่างกัน คนแรกคือ ‘สารนิจ’ – มากด้วยสาระและความจริง, ที่จะบอกว่าเป็นนางเอกของเรื่องก็ว่าได้ นักข่าวสาวผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะมุ่งรายงานข่าวที่เป็นความจริง ภายใต้ความเป็นตัวละครเรียบๆ ไม่ค่อยหวือหวาของสารนิจ เรากลับชอบในอุดมการณ์ของเธอ รู้สึกว่าเป็นตัวละครที่มีความกล้า ในแบบที่คนเราสมัยนี้อาจไม่ค่อยมีกัน (ด้วยเงื่อนไขหลายอย่าง) ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่คนทุกคนควรมี สารนิจเป็นเหมือนตัวละครในอุดมคติ แต่ด้วยการสร้างตัวละครของปราปต์ เรารู้สึกว่าเธอยังเป็นคนดีที่จับต้องได้ เป็นมนุษย์ที่มีหัวจิตหัวใจ ไม่ใช่คนดี๊คนดีในโลกยูโทเปีย
. . . . . . . . . .
อีกตัวละครที่เป็นขั้วตรงข้ามของสารนิจคือ ‘ยอยศ’ – การอวย การสรรเสริญเยินยอ, (ที่ถ้าเราไม่เกรงใจสารนิจ ค่าที่ว่านางคือตัวเอก เราก็อยากจะพูดถึงยอยศก่อน) เป็นตัวละครที่สีสันเจิดจ้าจัดจ้านมาก ออกมาแต่ละทีเหมือนใส่ชุดสีแดงแป๊ด ที่มองมาแต่ไกลก็เห็น พ่วงด้วยสปอร์ตไลท์นับร้อยนับพันที่สาดแสงไปหาตัวละครตัวนี้ เป้าหมายของยอยศคือรายงานข่าวยังไงให้สนุก ให้เรตติ้งดี รู้ความต้องการ จับเส้นคนดูถูกจุด รู้ว่าเล่าข่าวแบบไหนคนจะชอบ ดังนั้นการโหนผู้เกี่ยวข้อง การใส่สีตีไข่ การดึงดราม่า การเรียกสีสันขณะรายงานข่าวมากกว่ามุ่งเล่าความจริง จึงเป็นสิ่งที่ยอยศถนัดที่สุด เพราะมันทำให้เขาและรายการของเขาโดดเด่นไงล่ะ
. . . . . . . . . .
อย่างที่บอกว่าชอบสารนิจ ตรงที่นางเป็นคนดีในอุดมคติที่ดูเป็นมนุษย์จริงๆ เช่นเดียวกับยอยศ ภายใต้ความแบน ความกลวง หรือความหิวแสงของตัวละครตัวนี้ เรากลับไม่เกลียดนางแฮะ กลับเข้าใจ และเสียดายในความสามารถของคนแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่โดยรวมคือเป็นการปะทะระหว่างสื่อมวลชนสองฟากที่สนุกม���ก ปราปต์ทำการบ้านมาดี เราสนุกกับการเล่าเรื่องในแวดวง เบื้องลึกเบื้องหลังของวงการนี้มาก
. . . . . . . . . .
นี่จึงเป็นการตั้งคำถาม และชวนให้ฉุกคิดว่า จะเกิดอะไรขึ้นทั้ง ‘สื่อ’ มวลชนที่ต้องรายงานข่าว กลับทำหน้าที่ไม่ต่างจาก ‘นิทาน’ มันจะน่ากลัวเพียงใด และจะยิ่งหายนะเพียงใด เมื่อผู้เสพสื่อ ไม่ได้มองว่านี่คือสื่อที่ต้องวิเคราะห์ ไตร่ตรอง หรือมองหาความจริง ทว่ากลับสนุกไปกับมัน ในฐานะนิทานที่น่าสนุก น่าตื่นเต้นเร้าใจ
. . . . . . . . . .
และสุดท้าย...การที่คนเราเชื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างฝังจิตฝังใจจนขาดการไตร่ตรอง คงไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับการฟังนิทาน หรือหากไตร่ตรองแล้วก็ยังมองไม่เห็นความเป็นจริง, และนี่ก็ทำมาสู่แก่นเรื่องของนิทานเวตาลและ #อโศกสาง อีกครั้ง – แก่นเรื่องที่ว่าด้วย ปัญญากับความเขลา

[Mori · Rating 4 out of 5]

ดี สนุก ครบรส

ชอบที่ คุมธีมเรื่องดี มีวายมาแทรกให้พอกิ้วก๊าว และคงความเป็นหนังสือเซทเดียวกับลิงพาดกลอน ซึ่งลิงพาดกลอนเราไม่ค่อยชอบ เพราะวายมันมากไปและทำให้อารมณ์เรื่องโดด เรื่องนี้มาแบบตอบโจทย์ มาเป็นสีสัน ไม่แย่งซีนเรื่อง แต่มาทีก็จัดหนักจัดเต็ม ทำนี่จิกหมอนได้เอาเรื่องอยู่

จังหวะเรื่องดี ขมวดเรื่องดี ทำให้กราฟอารมณ์ของเรื่องสวย และน่าประทับใจ
เรื่องสืบสวนสำหรับเราคือว๊าวมาก และ(คิดว่า)แปลกใหม่ดี เรายังไม่เคยเจอในเล่มอื่นนะ (แต่อาจจะแค่ยังไม่เคยอ่านเจอ 😅)

จุดที่ไม่ชอบ
เป็นเรื่องการเว้นบรรทัด (อีกแล้ว) น่าจะเกี่ยวกับเรื่องการจัดหน้า จำนวนหน้ามั้ง หลายช่วง หลายตอน คือเรื่องเปลี่ยนซีน เปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนตัวละครแล้ว แต่คือบรรทัดติดกันเลย จนต้องไปอ่านซ้ำทำความเข้าใจใหม่ถึงค่อยรู้ว่า อ้อ มันคนล่ะฉากล่ะ

กับในบางจุดหวือหวาของเรื่อง มันเป็นการใช้ทริคจากการใช้ข้อจำกัดของการเป็นแค่หนังสือ แค่ตัวอักษร ทำให้เรื่องมัน หวือหวาขึ้น ดูมีประเด็นนู่นนี่ที่น่าสนใจขี้น
แต่ไม่ได้มีเยอะอะไรนะ

โดยรวมคือ ดี สนุก ว๊าว
แนะนำๆ

[น้อนเว่ย · Rating 4 out of 5]

อือ ตอนอ่านจบแล้วเรารู้สึกสังคมมนุษย์แม่งมีแต่คนคนที่ตกเป็นเหยื่อ มันนึกถึงเรื่อง le miserable เหยื่ออธรรมเลยอ่ะ ใครคาดหวังความวาย ไม่ต้องหวังนะ มีแค่ตอนเปิดเรื่องกับปิดเรื่องเท่านั้น ในระหว่างทางเป็นส่วนหนึ่งในการเบรคอารมณ์เท่านั้น เล่มนี้สะท้อนสังคมไทยมากๆ หลายแง่มุม รู้สึกหดหู่นิดๆอ่ะตอนจบ เพราะรู้สึกว่าต้องทนอยู่ในสังคมแบบนี้แล้วทำอะไรไม่ได้เลย

[Paradisemedicine Trivisavavet · Rating 4 out of 5]

เรื่องสนุกชวนติดตามมาก น้องลิงกะพี่โคร่งก็แง่งอนกันตลอดเวลา แรงจูงใจของคนร้าย ป่วยมากกกก วิธีการพูดของยอยศ คนเขียนเขียนได้น่ารำคาญมากก (ชมนะ) แค่อ่านยังหงุดหงิด ถ้าฟังจริงน่าจะหัวร้อนละแมะ 555555