Onthullende familiegeschiedenis van een briljante celliste en de befaamde 'dokter van het volk'.2010. Esther neemt afscheid van haar stervende moeder, de beroemde celliste Lies Verbeek. Lies was als moeder ongrijpbaar. Ze ontkende het bestaan van Esther en haar broers, de kinderen groeiden op in pleeggezinnen en tehuizen. Esther wil weten wat haar moeder heeft gedreven tot dit drastische besluit. Komt het door haar jeugd als muzikaal wonderkind? Of door het verraad van de Joodse tenor Juliusz Kaufmann, Esthers vader en Lies' grote liefde? Welk aandeel had de oorlog in de keuzes van Lies? En welke rol speelde haar tweede man, Victor Lindenbaum, die naam maakte als 'dokter van het volk', in deze familietragedie? Alle personages hebben daadwerkelijk geleefd, twee van de drie kinderen leven nog steeds. De echte Victor Lindenbaum was een bekende arts en columnist voor De Telegraaf, die bekendstond om zijn uitgesproken meningen, waarmee hij vaak hevige discussies opriep. Alle historische feiten en optredens in deze roman kloppen.
Gisteren sloeg ik dit boek dicht. Ik sloeg het dicht en ik ben er stil van. En nu nog. Dit boek heeft indruk op mij gemaakt en ik vind het lastig om de juiste woorden te vinden.
Lastig om de juiste woorden te vinden, omdat ik het moeilijk vind om iets te schrijven over iemands levensverhaal. Iemands familiegeschiedenis. Een familiegeschiedenis die vormgegeven wordt door woorden op papier. Op het papier gezet door Christel Jansen. Haar schrijfstijl is als een muziekstuk, met een vloeiende melodie. Het las erg vlot, maar hier en daar had de redacteur wel wat scherper mogen zijn op ontbrekende letters en ontbrekende/dubbele woorden. Dit haalde mij af en toe uit mijn leesflow, máár deed verder niet af aan het verhaal.
Het schrijnende verhaal van Esther en van haar broers Stefan en Bram. En ook wel het tragische verhaal van Lies. Het geeft perfect weer hoe hartverscheurend het is dat je zelf je familie niet kiest. Het overkomt je, net als het leven.
Het verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld. Heden en verleden wisselen elkaar af en op die manier krijg je een goed beeld van de gezinssituatie van Esther. En door deze afwisseling bleef ik nieuwsgierig of Esther antwoorden zou krijgen op haar vragen.
Hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe meer dit verhaal onder mijn huid ging zitten. Dit familieportret kwam echt binnen. Tuurlijk waren het andere tijden. Maar het verhaal geeft goed weer welke invloed je opvoeding heeft op de rest van je leven. Welke sporen de oorlog achterliet. En hoe bepaalde keuzes invloed hebben op iemand anders.
Het is een verhaal dat veel emoties met zich meebracht. Bij de personages, maar ook bij mij als lezer. Ik heb met iedereen meegeleefd en wilde het liefst iedereen een knuffel geven óf ze toespreken dat sommige beslissingen niet de juiste waren. Dat had wellicht een hoop pijn gescheeld. Maar helaas, geschiedenis kun je niet herschrijven. Je kunt er wel van leren.
Christel Jansen heeft er met deze ontroerende roman voor gezorgd dat de kinderen van Lies de erkenning krijgen die ze verdiend hebben. Ik geef het boek ****
Lies Verbeek, een gedreven celliste,als kind getroffen door polio. Ze heeft vier zussen, maar zij is de oogappel van haar vader. Als ze naar het conservatorium gaat ontmoet ze Juliusz en is onder de indruk van zijn stem en hoe knap hij is. Ze trouwen en krijgen drie kinderen. Waarom?, denk je dan. Het lukt ze niet de kinderen de zorg te geven die ze nodig hebben. De kinderen worden dan weer uit huis geplaatst en dan weer in huis genomen. De jongste, Esther, groeit op bij haar tante en oom. Haar broers gaan van tehuis naar pleeggezin naar huis en weer naar een pleeggezin etcetera. Tijdens de oorlog wordt Juliusz, een jood, een aantal malen opgepakt, maar Lies weet hem weer vrij te krijgen. Ondertussen is Lies gescheiden van Juliusz en trouwt met Victor. De keren dat de kinderen thuis zijn moeten zij aan eventueel bezoek zeggen dat zij neef of nicht zijn in plaats van zoon of dochter. Volledige ontkenning van hun bestaan. Onvoorstelbaar dat iemand dat zijn kinderen aan kan doen. En dan te beseffen dat het op een waargebeurde geschiedenis berust. Er gebeurt teveel in het boek om hier weer te geven. Verdrietig word je ervan.
Zo’n titel zou ik zelf nooit uit het schap of van de tafel in een boekwinkel pakken, maar gelezen voor de leesclub. Een verhaal waarin kinderen ernstig verwaarloosd worden en me -vanwege de toch naar mijn smaak wat feitelijke vertelling?- minder kon beroeren. T werd me niet helemaal duidelijk was de schrijver beoogde met dit op waarheid gebaseerde verhaal.
4,5⭐️ Wat een verschrikkelijk intens verdrietig mooi boek is dit.
Een verhaal op waarheid gebaseerd over een wonderkind, een celliste, een zanger, Joodse roots, tweede Wereldoorlog, verwaarloosde kinderen, pleeggezinnen en tehuizen, trauma, echtscheiding, verdriet…..dit zijn een aantal ingrediënten die in dit boek voorbij komen.
Dit is een boek wat, als je het uit hebt, nog lang blijft nadreunen. Mijn gedachten en mening schoten alle kanten op.
Over dit boek kan je ook een podcast beluisteren, een interview met de “echte”Esther. Dit vond ik zeker een relativerende aanvulling op het boek.
Het is een podcast van de VPRO, Nooit meer slapen - Sylvia Mullaart Bonn. Als je dit intypt kom je de podcast wel tegen. Anders kan ik je een linkje sturen.
Ik vind dit echt een boekentip, maar wel één in de categorie “heftig”.
Wanneer de dementerende Lies in Mijn moeder wil mijn naam niet weten van Christel Jansen op tweeënnegentig jarige leeftijd overlijdt, gebeurt dit op een gesloten afdeling van een zorginstelling. “Hoe symbolisch”, merkt haar dochter Esther aan haar sterfbed op. Voor haar kinderen gooide Lies gedurende haar leven de deur namelijk veelvuldig dicht. Esther en haar broers Stefan en Bram waren daardoor aangewezen op de steun van tehuizen en pleeggezinnen. Dit leverde hen de nodige trauma’s op waar ieder later op een geheel eigen manier mee omgaat.
Lees mijn volledige recensie op elineschrijfthier.nl. ↖️
Een in en in triest verhaal. Aanvankelijk voelde ik nog medelijden voor Lies, opgegroeid met polio, onder druk van haar vader, dan de oorlog, maar naarmate het verhaal vorderde kon ik alleen maar denken, hoe kun je! En zij niet alleen natuurlijk, hier zijn minstens twee generaties volledig verpest. Geen prettig boek om te lezen, maar het is zeker een aanrader wat mij betreft.
Ontroerend mooie roman, heel mooi geschreven. Heftig verhaal over oorlog, keuze van ouders om niet voor hun kinderen te willen zorgen en de gevolgen die dat heeft op de kinderen. Heel heftig verhaal maar prachtig geschreven. Een echte aanrader!
Hartverscheurend. Diep onder de indruk. Kon niet stoppen met lezen. Onbegrijpelijk hoe een moeder zo met haar kinderen om kan gaan en hoe kinderlevens zoveel te verduren krijgen.
Wat triest dat een moeder haar kinderen niet wilde weten. Zij moesten haar tante Lies noemen in het openbaar. Toen ik de waarheid over haar kinderen in de laatste paar hoofdstukken las vond ik dat het niet minder erger was, maar dat Esther hem niet heeft opgezocht is het een raadsel voor me. P. S.: als je “Een moord kost meer levens” van Peter R. de Vries eerst leest voordat je dit boek leest zal je je misschien toch afvragen of Esther de familie van Gerard zou kunnen zijn.
Ik heb medelijden met Bram want hij werd buiten gesloten. Het verhaal leest lekker vlot dat mens het boek binnen een dag kunt lezen.
Verder zou ik het boek ook aanraden aan mensen die de wereld van (klassieke) muziek leuk vinden.
Een heel indringend boek over de relatie van kinderen en ouders en de gevolgen van de tweede Wereldoorlog. Van houden van en ambities, niet kunnen praten en wel alles willen zeggen, van niet om kunnen gaan met gevoelens en ze alle ruimte willen geven. Maar ook van liefde en verstikkende loyaliteiten.
Aangrijpend verhaal, waarbij het bijna moeite kostte het droog te houden. Hoezeer je de moeder en haar gedrag verachtelijk vond, toch voelde je soms medelijden met haar. Bijna niet weg te leggen.
Het boek dat me na ruim een jaar lezen nog steeds bij blijft en het beste boek dat ik heb gelezen in 2023.
Heel aangrijpend en verdrietig en ook erg mooi. Ontzettend knap om het verhaal zo te beschrijven dat je er niet depressief van wordt maar het je wel raakt. Ook een erg originele inkijk in WOII ervaringen en verhalen.