วินาทีไร้น้ำหนัก

by วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

นวนิยายเรื่องนี้นำเสนอให้เห็นถึงคุณค่าของตนเองและผู้อื่นท่ามกลางเป้าหมายชีวิต ความสุข ความทรงจำที่แตกต่างกันไป ผู้เขียนก่อร่างชีวิตรูปแบบต่างๆ สื่อสารผ่านมนุษย์เงินเดือน พนักงานเสิร์ฟอาหาร สถาปนิก คนขับรถรับจ้าง พนักงานแคชเชียร์นักเรียน นักศึกษา ไปจนถึงหมาจรจัด นำเสนอตั้งแต่ระดับตัวตน คนรอบข้าง และผู้ร่วมอาศัยบนโลก โดยหลายชีวิตได้เกี่ยวข้องสัมพันธ์กันใน “อุบัติเหตุครั้งใหญ่” เกิดการเชื่อมประสานส่งผลกระทบต่อกัน อ่านจบแล้วทำให้ได้ทบทวนความหมายของชีวิต อย่าปล่อยให้สิ่งสำคัญหล่นหายไป จนล่วงผ่านไปถึงวินาทีสุดท้าย

Genres: Fiction

356 pages, Paperback

Published October 1, 2021

Reviews

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

หดหู่เหลือเกิน ไม่แนะนำให้อ่านช่วงจิตตกเลยเพราะขมขื่นมาก

นิยายเล่าเรื่องชีวิตชนชั้นล่าง-กลางได้จริงเหลือเกิน จริงจนปวดใจ

อ่านแล้วเห็นภาพของชีวิตที่ล่องลอยไปตามกระแสเมืองหลวง ดิ้นรนให้พออยู่รอดในแต่ละวัน แบกน้ำหนักความหวัง ความขมปร่าของชีวิตไว้เต็มบ่า

ต่างคนต่างโคจรมาพบกันในอุบัติเหตุ ความตายกลายเป็นสิ่งยุติธรรม มันพรากทุกคนไปจากคนที่รักเราอย่างไม่ปรานี ไม่อาจต่อรอง
ชีวิตที่เหลืออยู่ได้แต่ดิ้นรนกันต่อไป เพียงหวังว่าซักวันมันจะดีขึ้น

"เราต่างเกิดมาเพื่อเป็นฉากหลังอันพร่าเลือนสำหรับคนอื่น
เราเป็นฉากหลังในชีวิตของกันและกัน
ชีวิตนี้ทำไมมันช่างไม่มีความสลักสำคัญอะไรแบบนี้นะ"

[MonoNoAware · Rating 5 out of 5]

นิยายที่โครตเศร้า หดหู่ สิ้นหวัง รันทด นิยายที่ดำเนินเรื่องโดยมีฉากหลังเป็นมหานครเมืองกรุงที่มีอยู่จริง ทำไมไม่รู้ ฉันอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่นิยาย ไม่ใช่เรื่องแต่ง แต่กลับเป็นชีวิตจริงๆ ของตัวละครที่อาจไปตรงกับชีวิตของใครบางคน ในมหานครที่มีคนหนาแน่น มากหน้าหลายตา หลากหลายอาชีพ หลากหลายชนชั้น หลากหลายการดำเนินชีวิต


ทุกเรื่องราว ฉันเหมือนได้ร่วมเผชิญใช้ชีวิตไปกับพวกเขา ทุกเรื่องราว เหมือนเราได้เห็นภาพของตัวละครนั้นจริงๆ โลดแล่นอยู่ในมหานครที่แสนวุ่นวาย อ้างว้าง เดียวดาย ว่างเปล่า เหมือนได้ต่อสู้ ดิ้นรนไปพร้อมๆ กับพวกเขา


ทุกบรรทัดเหมือนได้สัมผัสความเจ็บปวด ความว่างเปล่า ความไร้น้ำหนักไปด้วยกัน แต่อย่างน้อยสุดท้ายแล้วยังมีบางเรื่องราวที่จบลงให้เราได้รู้สึกอิ่มเอมหัวใจ

[Makmild · Rating 4 out of 5]

ชีวิตแสนสั้น ใจดีกับตัวเองและคนอื่นให้มาก เออ ตอนอ่านคิดงี้ตลอด ทั้งๆ ที่ตัวละครในเล่มบางคนก็ไม่ได้น่าเอาใจช่วยอะไรเลย แต่บางคน (บางตัว) ก็แสนจะซึมตอนได้อ่าน

เราล้วนเป็นตัวเอกในเรื่องเล่าของตัวเอง และเป็นส่วนประกอบอื่นๆ ในเรื่องเล่าของผู้อื่น เป็นผู้ร้ายก็ได้ เป็นตัวประกอบพิเศษก็ได้ หรือไม่ได้เป็นอะไรยกเว้นฉากหลังก็ได้ #วินาทีไร้น้ำหนัก ก็เล่าเรื่องของกลุ่มบุคคลในรถตู้และที่เกี่ยวข้อง รายได้ประมาณชนชั้นกลาง (ตามค่ามัธยานฐาน ไม่ใช่ความรู้สึกของคนในอินเทอร์เน็ต) ในวินาทีแห่งความเป็นและความตาย วินาทีชีวิต

[สฤณี อาชวานันทกุล · Rating 4 out of 5]

นิยายที่หดหู่ โศกเศร้า อ้างว้าง เดียวดาย แต่ก็ให้ความหวังเรื่องรองในการตะเกียกตะกายไม่ยอมจำนน น้ำใจและศักดิ์ศรีของตัวละคร เรื่องราวเต็มไปด้วยการตัดสินใจที่ไม่มีทางเลือกของตัวละครต่างชนชั้น ล้วนแต่โดนกดทับด้วยโครงสร้างสังคมและสาธารณูปโภคแข็งกระด้างของเมืองหลวง (“น้ำหนัก” ในเรื่อง) ไม่ว่าชนชั้นกลางหรือชนชั้นล่างที่โชคชะตาพาให้โคจรมาพบกันก็ดูจะประสบความทุกข์ยากไม่แพ้กัน แม้จะคนละรูปแบบ แต่ละคนต้องดิ้นรนเอาตัวรอดทุกวิถีทาง

กลวิธีเล่าเรื่องฉายภาพผ่านวินาทีที่เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน ขยายให้เห็นปูมหลังของตัวละครที่บังเอิญมาอยู่ในรถตู้รับจ้าง และรถเก๋งที่ชนกัน ภาษาเขียนเรียบง่ายและสละสลวย ไม่มากเกินหรือน้อยเกิน อ่านจบแล้วรู้สึกมีอารมณ์ร่วม และคิดว่าน่าจะดีไม่น้อยถ้าคนอ่านเล่มนี้คู่กับ “หลายชีวิต” ของ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช จะได้เปรียบเทียบงานเขียนแนวเดียวกันที่ใช้กลวิธีคล้ายกัน จากมุมมองของทั้งฝ่ายขวา (เน้นจริยธรรมศีลธรรมของตัวละคร) และฝ่ายซ้าย (เน้นโครงสร้างสังคมที่บิดเบี้ยว)

[JillV · Rating 5 out of 5]

"เส้นทางชีวิตคนเราระหว่างสองจุดของการเกิดและการตาย คือการล่องลอยไปในกระแสธารของเวลา ที่มีลักษณะเหมือนของเหลวไหลเอื่อยเชื่องช้า ไหลไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีหยุดนิ่ง ไม่มีหวนกลับ"

รวมเรื่องราวชีวิตของผู้คนในเมืองหลวงที่เกี่ยวพันกับอุบัติเหตุรถชนบนทางด่วนโทลล์เวย์ในคืนหนึ่ง ไม่รู้ทำไมตอนก่อนอ่านถึงเข้าใจว่าเป็นเรื่องสั้นแบบแต่ละบทก็เป็นเรื่องของคนนึงแล้วจบกันไป แต่จริงๆ มันคือเรื่องยาวที่เล่าผ่านตัวละครหลายๆ ตัว ตัวละครชุดเดิมผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาเล่าเรื่อง บางตัวก็มีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกัน เนื้อหาสะท้อนชีวิตคนธรรมดาทั่วไปในเมืองกรุง ต่างคนต่างดิ้นรนมีชีวิตในเมืองหลวงอันชวนหดหู่สิ้นหวัง พอฉากเป็นเมืองที่คุ้นเคยแบบนี้เลยเกิดความสะทกสะท้อนใจมากเป็นพิเศษ เนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตและความตายก็ชวนให้รู้สึดปลดปลง

ชอบภาษาที่ใช้บรรยาย มีชีวิตชีวา เห็นภาพ ดึงอารมณ์ร่วมได้ แต่ก็กระชับ ไม่เวิ่นเว้อ

หมายเหตุ: เรียกว่า content warning รึเปล่าได้รึเปล่าไม่รู้ แต่ในเรื่องไม่ได้เล่าตามลำดับเวลา เล่าสับไปสับมา เลยมีการวนไปเล่าซีนเกิดอุบัติเหตุอยู่หลายรอบ แถมเล่าละเอียดมากด้วย

[Atisak Chuengpattanawadee · Rating 5 out of 5]

หนังสือเล่มนี้ทำงานกับฉันเยอะ จนเมื่ออ่านจบรอบแรกแล้วต้องอ่านอีกรอบทันที

กลายเป็นว่าอ่านจบ 2 รอบในเวลา 3 วัน!!!

เรื่องเริ่มต้นจากอุบัติเหตุร้ายแรงบนทางยกระดับดอนเมืองโทลเวย์คืนวันศุกร์ เหตุการณ์นั้นเชื่อมโยงชีวิตผู้คนที่ดิ้นรนทำมาหากินและใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงเส็งเคร็งเฮงซวย ที่จะกลายเป็นเมืองฟ้าได้ก็ต่อเมื่อมึงต้องรวยเท่านั้น

เป็น ’หลายชีวิต’ ภาคร่วมสมัยที่ชะตากรรมของผู้คน แม้กระทั่งหมาจร ต่างถูกกำหนดด้วยโครงสร้างพื้นฐานของเมืองที่ห่วยแตกไปทุกมิติ

ชีวิตของตัวละครหลากอาชีพหลายความสัมพันธ์เชื่อมร้อยกันบางๆ เป็นผู้คนที่ ‘ต่างเกิดมาเพื่อเป็นฉากหลังอันพร่าเลือนสำหรับคนอื่น’ ท่ามกลางตึกราม ชั้นวางของ กองหนังสือ ที่ ล้วนแต่สูง ‘ท่วมหัวท่วมหู’ ไปหมด

ห้องเช่ารังหนู ทาวน์เฮ้าส์ย่านชานเมือง โซฟาเบาะหนังเทียม เสื่อน้ำมัน ตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้อัดที่พองตัวจากความชื้น และกลิ่นสดชื่นที่พอจะหาได้จากน้ำยาซักผ้าเคมีเมื่อตากผ้าในยามบ่ายวันอาทิตย์

ร้านกาแฟที่เปิดขาย 24 ชม เพื่อให้คนไปสั่งกาแฟดีแคฟ ใส่นมนอนแฟต น้ำตาลเทียม นั่งดื่มกินความว่างเปล่า สั่งกาแฟว่างเปล่าที่ไม่มีใครอยากกินแต่สั่งเพื่อสิทธิในการนั่งในความว่างเปล่า 2 ชม

มีใครบางคนเฝ้าฝันถึงสรวงสวรรค์อันโดดเดี่ยว แต่สุดท้ายมีแต่วันพรุ่งนี้ที่ไม่เคยมาถึง

นักเขียนวางโครงเรื่องมาอย่างดี ชีวิตของแต่ละคนตอนเริ่มเรื่องคล้ายจะดำเนินไปอย่างเป็นเอกเทศ เล่าสลับไปมา ไปข้างหน้า ย้อนหลัง แต่ค่อยๆผูกร้อยเข้ามากันทีละนิดๆ จนสมบูรณ์เมื่อถึงตอนจบ

นั่นเป็นเหตุที่ต้องกลับไปอ่านรอบที่สองทันทีเพื่อปะติดปะต่อร่องรอยต่างๆ ที่นักเขียนทิ้งเอาไว้ระหว่างทาง

ระหว่างอ่านฉันต้องไปค้นข้อมูลดูอย่างน้อย 3 เรื่อง

เรื่องแรกคือ เพลง “พรุ่งนี้” ที่ในนิยายเขียนเนื้อไว้แค่ 4 คำว่า ‘คืน วัน ผัน เวียน’ ไปค้นดูพบว่าเพลงนี้มีอยู่จริง เพราะมาก แต่เนื้อเพลงต่อจาก 4 คำนั้น มันเศร้าชิบหาย
‘คืน วัน ผัน เวียน เฝ้าเปลี่ยนหมุนไป แต่ความหวังไม่หมุนมา….’

เรื่องที่สอง คือ สถานีอวกาศ ซึ่งพบว่ามันจะโคจรอยู่เหนือพื้นโลก 400 กม. จริงๆว่ะ นักเขียนเขาไม่ได้มั่ว

และเรื่องที่สาม คือโฆษณาสีทาบ้านบนเกาะร้าง แต่อันนี้หาไม่เจอ เลยไม่รู้ว่ามีจริงไหม 555

หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของนักเขียนที่ฉันติดตามผลงานเขามานานหลายปี งานที่ผ่านของเขาเป็นงานเขียนบทความ และแปลหนังสือ เล่มนี้ถึงแม้จะนำเสนอในรูปแบบนิยาย แต่ฉันคิดว่าตัวตนและมุมมองต่อโลกในแบบของเขายังแจ่มชัด และจากการที่ตามอ่านงานของเขามาร่วม 10 ปี ฉันรู้สึกว่าเขาทั้งเหมือนเดิม และเปลี่ยนไป เหมือนเดิมในแง่ความช่างสังเกตสังกา ประชดประชันเบาๆ แต่เปลี่ยนไปในแง่ที่ดูจะอ่อนโยนมากขึ้น

‘กลับบ้านกันเถอะ’

คำพูดสุดท้ายที่นทีคนขับรถตู้บอกกับวิษณุ นักเขียนหนุ่มดึงความรู้สึกที่ว่างโหวงจากการอ่านให้กลับมา ชีวิตมีความสัมพันธ์บางอย่างเสมอ และคำพูดนี้ทำให้นิยายเล่มนี้ไม่โหดร้ายจนเกินไปนัก

เนื่องจากเล่มนี้เป็น pre-order จึงได้ลายเซ็นนักเขียนพร้อมกับข้อความที่เขาเขียนไว้ด้วยลายมือว่า

“ชีวิตคือการแสวงหาความหมาย
ด้วยน้ำหนักของสัมภาระ
เราจึงจะสามารถค้นพบมัน”

หากเป็นเมื่อสัก 20 ปีที่แล้ว ฉันคงขมวดคิ้วกับประโยคนี้
แต่ในวัย 49.88 ฉันยิ้มให้กับมัน

[mmhon · Rating 5 out of 5]

เขียนบรรยายถึงชีวิตของแต่ละคนที่ล้วนมาบรรจบในสถานการณ์เดียวกัน เศร้า หม่น เข้าใจง่าย สมจริง เห็นภาพ เหมือนในทุกวินาทีที่ได้ flash back ย้อนอดีตของแต่ละตัวละครกลับมา ถ้าตัดสินใจอีกอย่างเหตุการณ์จะเปลี่ยนไปยังไง ทุกๆตัวละครที่ร้อยเรียงเหตุการณ์มาบรรจบกัน เสมือนภาพเวลาเก่าๆนั้นอยู่ในวินาทีที่เราไร้น้ำหนัก ประหนึ่งนักบินอวกาศที่ทำภารกิจในนอกโลก เปรียบเปรยได้เข้าใจง่ายเห็นภาพ ทุกการกระทำสมเหตุสมผล เป็นหนังสือเล่มที่ดีที่สุดที่อ่านในช่วงนี้เลยค่ะ แนะนำเลยให้อ่านเลย ดีมากๆเลย

[Sahathust Num · Rating 4 out of 5]

นิยายเล่มนี้ อ่านสนุกและอ่านเพลินเนื้อเรื่องที่ตอนแรก คิดว่าจะเป็นรวมเรื่องสั้น แต่เมื่ออ่านไปก็พบกับเนื้อเรื่องที่น่าสนใจ ทำให้เกิดความรู้สึก อารมณ์ที่หลากหลาย เล่มนี้มีตัวละครที่น่าสนใจมากมาย จะยิ่งสนุกและอินมากถ้าผู้อ่านดำเนินชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ ยิ่งอ่านก็ยิ่งฉุกคิดทำให้เราเห็นภาพการดำเนินชีวิตของคนเมืองที่คนในอยากออก คนนอกอยากเข้าได้ดี ขอบคุณที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ครับ

[Orada Nuttayang · Rating 5 out of 5]

อ่านสนุกมากค่ะ อ่านเพลิน เป็นการสะท้อนชีวิตของเรา แต่อ่านจบแล้วก็รู้สึกหน่วงๆเหมือนกันนะ ทำให้กลับมาคิดอะไรหลายๆอย่าง

[Book Beforebed_ · Rating 5 out of 5]

ผู้เขียนสื่อถึงความเป็นจริงในประเทศนี้ได้เรียลมาก มันจุกตรงที่ว่า เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรื่องราวเหล่านี้ล้วนอาจเกิดขึ้นจริงในชีวิตของใครสักคนหนึ่ง โดยเฉพาะในประเทศนี้ ทั้งในแง่ของสภาพความเป็นอยู่แบบหาเช้ากินค่ำ การดิ้นรนที่จะมีชีวิตพร้อมกับความหวังที่ริบหรี่ หรือสภาพการจราจรบนท้องถนน คืนฝนตกที่ต้องควบคู่มากับรถติดและอุบัติเหตุ ทั้งน่าเศร้าและหดหู่จัด ๆ ไปเลย

[Yohei Nimura · Rating 3 out of 5]

หลายชีวิตในเวอร์ชั่นยุคสมาร์ตโฟน เขียนได้น่าสนใจ และแสดงความเหงาได้จับใจ แต่ไม่ชอบการบรรยายภาพสยดสยองที่พยายามคอมเมดี้ การตัดฉากย้อนไปมาที่ไม่ลำดับเวลา สำหรับนิยายเป็นจุดเสี่ยงของเรื่องนี้ เพราะด้วยตัวละครที่ถูกกระจัดกระจายความสำคัญทำให้ผู้อ่านหลงได้ ถือได้ว่าเป็นนิยายไทยที่มีความน่าสนใจเล่มหนึ่ง (แต่แอบเบื่อในบางช่วงนะ) อ่านแล้วก็พานจะนึกถึงเหตุการณ์จริงที่สาวไฮโซชนรถตู้วินบนโทลเวย์

[คุณชายกอล์ฟ นิรัติศัย · Rating 5 out of 5]

โคตรเศร้าเลย แต่ก็ลึกซึ้ง งดงาม ยังพอมีแสงสว่างเล็กๆ อยู่ที่ปลายอุโมงค์

"มันง่ายดายแค่นี้เอง ที่อะไรๆ จะสูญสลายหายไปจากชิวิตของเรา" -- p 348

[Soung Iimoya · Rating 4 out of 5]

#อ่านปี๒๕๖๘
#เล่มที่56
ไม่รู้จะบอกว่าชอบหรือไม่ชอบเล่มนี้ดี
อ่านแล้วหดหู่มั้ง
แต่มันก็เป็นเรื่องจริงในโลกใบนี้

เป็นเรื่องราวของคนในรถตู้และรถเก๋งที่ชนกัน

ความสัมพันธ์ระหว่างคนที่เกิดเหตุ
ความสัมพันธ์ส่วนตัวของคนที่เกิดเหตุ
ตั่งแต่อดีต ปัจจุบัน
รวมถึงความฝัน ความจริง

ถักทอ เรียงร้อยออกมาเป็นตัวอักษร

วินาทีที่จากโลกนี้ คือวินาทีไร้น้ำหนัก
เหมือนล่องลอยอยู่ในห้วงอวกาศ

****

อ่านไปอ่านไปก็นึกถึงชีวิตตัวเองสมัยทำงานที่ปราจีน

ก็ใช้ชีวิตกับการเดินทางที่วินรถตู้ที่อนุสาวรีย์-ปราจีน
รถแบบเดียวกัน เสริมที่นั่ง
คนขับเร็วเพื่อเร่งทำรอบ เหมือนกัน

แต่ละรอบแต่ละคันก็บรรทุกผู้คน
ต่างที่ต่างทาง ไปต่างจุดหมาย

เพื่อไขว่คว้าไปทำงาน แลกเงิน วนเวียนไป

ต่างจากตัวละครตรงที่

ตอนเราไปวินรถตู้
บางทีก็นัดเพื่อนไปด้วยกัน
เพราะเข้าทำงานไล่ๆกัน
มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเยอะ
จนเรียกว่ามหาลัย

แต่สุดท้ายวันนึงก็ตั้งคำถามว่า
เราอยู่ตรงนี้ไปเพื่ออะไร
มีชีวิตดิ้นรนตรงนี้ไปเพื่ออะไร…

****