Formula. Legile universale ale succesului

by Albert-László Barabási

În tradiţia bestsellerurilor lui Malcolm Gladwell, James Gleick şi Nate Silver, cartea cunoscutului profesor Albert-László Barabási îşi propune să revoluţioneze felul în care înţelegem succesul şi să ne ofere strategii prin care îl putem dobândi.
De multe ori, realizările înseamnă că avem succes. Ne-am făcut treaba cu simţul răspunderii, suntem angajați buni, dar nu obţinem promovarea. Am avut o idee genială, dar n-am primit recunoaşterea cuvenită. Deşi ni s-a spus că talentul combinat cu o puternică etică a muncii reprezintă cheia succesului, Barabási ne arată dăm seama că în multe cazuri nu este deloc aşa.
Dezvăluind legile succesului şi evidenţiind cât de importantă este validarea comunităţii pentru dobândirea lui, Barabási oferă o nouă înţelegerea a modului în care poţi excela în societatea de azi.

"Barabási este persoana cea mai nimerită să abordeze problema fundamentală a legăturii dintre hazard şi succes, cu ajutorul celor mai moderne instrumente ştiinţifice." - Nassim Taleb, autorul bestsellerului Lebăda neagră

„Combinând cu meticulozitate date istorice şi descoperiri făcute în peste un deceniu de cercetare, Formula prezintă principiile ştiinţifice ale succesului, precum şi sugestii practice pentru a-l dobândi. O carte pe care oricine ar trebui s-o citească." – Science

„Cartea lui Barabási le va fi de mare ajutor atât celor care încă n-au găsit calea spre succes, cât şi celor care au ajuns în vârf şi vor să se menţină acolo." - Lifehacker

„Una dintre puţinele cărţi despre succes care se citesc pe nerăsuflate. Fanii lui Malcolm Gladwell vor fi încântaţi." – Geekwire

Albert-László Barabási (n. 1967) este profesor de ştiinţa reţelelor la Northeastern University, unde conduce Centrul pentru Studiul Reţelelor Complexe. De asemenea, predă cursuri la Harvard Medical School şi la Central European University din Budapesta.
Născut în Transilvania, a studiat fizica la Universitatea din Bucureşti, apoi a emigrat în Ungaria, unde şi-a luat masterul în fizică teoretică la Universitatea Eötvös din Budapesta, iar în 1994 şi-a susţinut doctoratul la Universitatea din Boston.
Printre cărţile lui se numără Linked: The New Science of Networks (2002), tradusă în cincisprezece limbi, Bursts: The Hidden Pattern Behind Everything We Do (2010) şi Network Science (2016).

Genres: Business, Nonfiction, Self Help, Psychology, Science, Personal Development, Productivity

336 pages, Paperback

First published November 6, 2018

About the author

Albert-László Barabási is a physicist, best known for his work in the research of network science. A Hungarian born native of Transylvania, he received his Masters in Theoretical Physics at the Eotvos University in Budapest, Hungary and was awarded a Ph.D. three years later at Boston University. Barabási is the author of six books, including the forthcoming book "The Formula: The Science of Success." His work lead to the discovery of scale-free networks in 1999, and proposed the Barabási-Albert model to explain their widespread emergence in natural, technological and social systems, from the cellular telephone to the WWW or online communities.

Barabási is both the Robert Gray Dodge Professor of Network Science and a Distinguished University Professor at Northeastern University, where he directs the Center for Complex Network Research, and holds appointments in the Departments of Physics and Computer Science, as well as in the Department of Medicine, Harvard Medical School and Brigham and Women Hospital, and is a member of the Center for Cancer Systems Biology at Dana Farber Cancer Institute.

Barabási is a Fellow of the American Physical Society. In 2005 he was awarded the FEBS Anniversary Prize for Systems Biology and in 2006 the John von Neumann Medal by the John von Neumann Computer Society from Hungary, for outstanding achievements in computer-related science and technology. In 2004 he was elected into the Hungarian Academy of Sciences and in 2007 into the Academia Europaea. He received the C&C Prize from the NEC C&C Foundation in 2008. In 2009 APS chose him Outstanding Referee and the US National Academies of Sciences awarded him the 2009 Cozzarelli Prize. In 2011 Barab‡si was awarded the Lagrange Prize-CRT Foundation for his contributions to complex systems, awarded Doctor Honoris Causa from Universidad PolitŽcnica de Madrid, became an elected Fellow in AAAS (Physics) and is an 2013 Fellow of the Massachusetts Academy of Sciences.

Reviews

[Devika · Rating 3 out of 5]

It's really interesting to see a theoretical physicist's take on success through the lens of network sciences. And I'm incredibly impressed at how easily palatable this book is for anyone. Written like a web of different stories, this book is very hard to put down.

However, I'm not too convinced about the 'laws' and the 'formula'. He has looked at many fields, and deciphered some (obvious) trends [i.e. networking amplifies success] and some seemingly rash generalisations [i.e. constant/unchangeable inherent talents]. The basis of all these laws is his empirical research, but he does not mention anything about the methodology of the research. It's like hearing a chef say, "Oh I just threw in all these great ingredients and et voila!". But how were these ingredients weighted? His analysis is a bit salty for my taste.

I wonder if it's a classic case of "absence of evidence is not evidence of absence". A particularly striking conclusion that he draws is how every human being has a constant 'Q factor' or ability to translate an idea into a discovery. This, according to Barabasi, means that our abilities in life our predetermined. So it's a matter of being persistent at encountering a good idea to work on. Here I would beg to differ. One's talent is not a has-been. If honed by the right mentors, one can bring forth tremendous potential. In fact, many 'superstars' in their respective fields were written off in early stages of their lives. Yet they worked hard enough to turn their lives, and their fields, around. Barabasi's research here seems to only focus on academics and their citations. Scholarly ability might be a given, but can this truly apply as an irrefutable law in every area of life?

Being such a quick read, this is worth a glance. But, not sure of the merit.

[Fereshteh · Rating 5 out of 5]

در این حد عالی و بی‌نظیر بود که نه دلم می‌اومد لحظه‌ای رهاش کنم و نه دلم میومد زود بخونم که خدای نکرده تمام نشه و خب بعد تمام کردن این کتاب دیگه دست و دلم سمت خوندن کتاب داستانی نمیره و فقط دلم می‌خواد بگردم و کتاب ناداستانی خوب پیدا کنم و بخونم. شاید به اسم کتاب که نگاه کنید فکر کنید با این کتاب‌های «چگونه موفق شویم» دوزاری طرف هستید که ادعا می‌کنه میتونه فرمول موفقیت رو در اختیارتون قرار بده ولی این کتاب چکیده‌ی یه تحقیق علمی و نتیجه‌ی سالها مطالعه و آزمایشات گوناگون در زمینه‌ی موفقیته. آزمایش‌هایی با نتایج بسیار جالب که کنار هم چند قاعده‌ی کلی برای موفقیت رو مطرح می‌کنند و نویسنده معتقده که هیچ موفقیتی در دنیا نیست که مستثنی از این قواعد باشه. به نظرم نباید لذت خواندن این کتاب را از دست داد. خودم هم حتما دوباره سراغ این کتاب خواهم رفت.

[Paria Izadi · Rating 4 out of 5]

کتاب فرمول موفقیت: حرفی برای گفتن داشت.
چند تا جمله از کتاب :

با پشتکار، موفقیت در هر زمانی ممکن است بدست بیاید.ه
With persistence success can come at any time.1

پشتکار
Your chance of success has little to do with your age. It’s shaped by your willingness to try repeatedly for a breakthrough.2

سن فقط یک عدده و بهونه ای برای جشن گرفتن با دوستان.ه
Age doesn’t seem to matter. Age is nothing more than a set of opportunities to celebrate with our friends.3

[Hossein · Rating 4 out of 5]

یک کتاب خیلی خوب و آموزنده
این کتاب رو از یک دوست هدیه گرفتم و همون اول میخواستم بفرستمش بره کنج کتابخونه برای هزار سال آینده چون هیچ دل خوشی از این کتابای به حساب راه و رسم موفقیت ندارم. ولی بعد از خوندن چند صفحه ابتدایی به خودم اومدم و دیدم دیگه دست خودم نیست و این کتاب بود که من رو با خودش می برد. حالا جاش تو کتابخونه شده یه جای دم دست که هر وقت لازم شد یه مراجعه ای بهش بکنم و ترفندهاش رو به خودم یادآوری کنم
پ.ن: وقتی فهمیدم بی پلاس هم یه قسمت در موردش رفته دیگه کیفم خیلی کوک شد.

[Reza Mahmoudi]

یک وقت‌هایی هست معیارها و اهدافی را برای خودمان تعریف می‌کنیم و دستیابی به آن را علامت رسیدن به موفقیت شخصی می‌بینیم. موفقیت یک صورت جمعی هم دارد: مثلاً در علوم آکادمیک (سطح دانشگاهی) هرچه تعداد مقاله و کیفیت ژورنالهایی که مقاله را چاپ کرده و تعداد ارجاعات ↑ اعتبار محققین ↑ آلبرت باراباسی فیزیکدان و محقق در زمینه‌ی دانش شبکه‌ها (Network science) در کتاب "فرمول: قواعد جهان-شمول موفقیت" نتیجه‌ی تحقیقاتش را در زمینه موفقیت - این پدیده‌ی جمعی - در قالب 5 قاعده بیان می‌کند. ق. اول : “عملکردِ (performance) بهتر پیشرانِ موفقیت می‌شود ولی در مواقعی که عملکرد قابل اندازه‌گیری نیست، شبکه‌های ارتباطی (networks) پیشرانِ موفقیت هستند.” مثلاً در تنیس سطح حرفه‌ای، دید کلاسیک “سخت کوش و بهتر شو در بازی!” (git gud meme here) استراتژی خوبی است (no shit!) و امثال فدرر و نادال واقعا از نظر تکنیکی برتری دارند بر تنیسورهای رده‌های پایین‌تر ولی مواردی هم هست که اینقدر واضح و مبرهن نیستند. مثلاً: یک دبیرستان “نمونه” در بوستون: اگر مقایسه کنید کسانی را که لب مرزی توانستد در امتحان ورودی دبیرستان قبول شوند و کسانی که لب مرزی رد شدند و به دبیرستانی رده پایینتر رفتند: عملکردشان در امتحان SAT (شبیه کنکور ایران) تفاوتی معنی-دار ندارد: مدرسه مهم نیست، دانش‌آموز تعیین کننده است. در زمینه موفقیت پس از دانشگاه هم همین طور: میزان درآمد افراد یک دهه پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه نشان می‌دهد که فرق بزرگی نیست بین درآمد کسی که نمرات SAT خیلی نزدیک به قبولی‌های هاروارد داشته‌ و با اختلاف کمی ریجکت شده و کسی که مدرک از هاروارد گرفته. به عبارتی دیگر فردی که نمرات مناسبی دارد و فکر ‌می‌کرده شانس دارد در هاروارد قبول شود با کسی که واقعاً به هاروارد راه پیدا کرده در یک همسایگی میزان درآمد قرار دارند. این به مفهوم زدن تو سر ارزش مدرک هاروارد نیست. به این معناست که اگر اونجا راهمان ندادند دنیا به آخر نرسیده. قضیه در مورد ورزشهای تیمی پیچیده می‌شود: یک ستاره (مثل مسی) در یک تیم ضعیف (تیم آرژانتین RIP) ممکن است عملکرد فردی ستاره به خاطر نتایج ضعیف تیم زیر سوال بره. روی دیگر سکه هم راحت تحلیل-پذیر نیست: یک ستاره در یک تیم قوی: بردها/موفقیتهای تیم حاصل کار کیست؟ ستاره یا عملکرد جمعی تیم؟ در مورد آثار هنری چطور؟ ارزش گذاری آنها چگونه فرایندی‌ست؟ نقاشی مسیح اثر داوینچی در سال 2017 به قیمت سرسام‌آور 450 ملیون دلار فروش رفت در حالی که در سال 2006 قیمتش 10000 بود. چون در 2006 تصور می‌شد یکی از اصحاب آن حضرت شمایل آن یکی حضرت را کشیده. هیچ چیز فرق نکرد جز متن (context) تحقیقات دکتر آلبرت نشان میدهد اگر لاتاری دنیای هنر را ببرید و آثار هنری شما در یکی از مراکز بزرگ (hub) مثل موزه هنر مدرن نیویورک، موزه گوگنهایم و چند گالری دیگر در آمریکا و اروپا به نمایش گذاشته شود، دیگر سرتان دعوا خواهد بود بین گالری دارها و سوپراستاری در دنیای هنر خواهید بود. نکته جالب اینجاست که فقط 227 نفر از بین نیم ملیون! توانستند از گالریهای دسته سوم شروع کنند و در نهایت به این مراکز بزرگ برسند. رمز موفقیت این گروه برگزیده؟ اوایل کارشان به شدت "دانه پاشی" کردند و سعی کردند آثارشان در انواع و اقسام گالریها (صرف نظر از شهرت و اعتبار) نمایش داده شود حالا یا از روی شانس و یا طراحی شده و با قصد قبلی در مسیر شاهراه‌های دنیای هنر که بالا اشاره شده قرار گرفتند. پس عملکرد خوب باید با فرصت طلبی و فرصت سازی همراه بشه: یعنی سعی در نزدیک شدن به آن شاهراه‌ها (hub) که شتاب‌دهنده هستند به حرکت در مسیر موفقیت... ادامه دارد پیشنهاد میکنم حتما کتاب زیر را مطالعه کنید

[Mehrsa · Rating 4 out of 5]

There is no formula for success and this boom certainly doesn’t offer one. What it does do is to consolidate some interesting research on successful people. The main thesis is that in most realms of success, there’s no outer limit so successful people can gain all the accolades and even more and it’s not even close to being proportional to how good they are.

One depressing point is that success isn’t really about merit but about what those in your audience believe to be good. I was surprised that the author didn’t make the obvious point that because success is so subjective and because it’s a judgement made by a group of insiders, that it’s always going to be more difficult for outsiders to gain those success points. He also doesn’t offer ways that one might overcome these dynamics—either as a striver to success or as an in-group.

[Mario Tomic · Rating 5 out of 5]

Very interesting read on the topic of success! I'm a fan of such literature, so when I saw this book come out, I was very excited to read it. The author and his group of network scientists looked at data on what leads to success across a variety of fields including arts, science, sports, and business. It was very interesting to then see different pathways to becoming successful in each domain. What I like the most about this book is that it draws conclusions based on studies and data compared to most other "life success" books which are primarily based on anecdotes and motivational speaking. Not to say that this book doesn't have great stories, it certainly has a few that I could relate to. If you're someone who reads "success literature" regularly, I believe you will enjoy this book. It's been an insightful read, and I recommend it.

[Piotr Szymański · Rating 5 out of 5]

I remember talking with Albert Barabasi in a hotel restaurant in Seoul about success and he told me about this book explaining a story about how Einstein became famous, the story that concludes this book. That's why I immediately bought the book at an airport once I saw it featured in a bookshop.

I practically finished the book over the ORD-WRO flight, with just a few pages left for home. It is written in a clear, engaging way, a set of narratives that set ground and explain laws governing success different researchers found in various datasets. It starts with a new take on success: not our performance but how people perceive our performance. While of course questions can be asked how well a certain data set is representative of real-world phenomena, what about survivor bias, or are these, mostly western examples replicable in other places, the laws are laid out clearly and argued convincingly. There's a lot of food for thought.

The book share a coherent, personal narrative, relating the laws of success to each other and does great job explaining how to use these laws to improve your actions and likelihood of success.

You will want to make a lot of notes while reading, I highly recommend buying an ebook and reading it on a kindle.

[Moh. Nasiri · Rating 4 out of 5]

قوانین جهانی موفقیت
یا
عوامل بیرونی موفقیت
چطوری یکی موفق می‌شه یکی نمی‌شه؟ اصلاً فرمولی برای موفقیت وجود داره؟ کتاب فرمول به همچین سوالایی جواب می‌دهد البته با تحلیل های شبکه ای.
خلاصه کتاب را در پاکست بی پلاس گوش دادم
https://soundcloud.com/bplus-podcast/...

Success equation: S = Q*R
Where R is the value of the idea (there are good ideas and bad ones), and Q is your ability to 'execute'.

Success is related to, but different from performance; success can be unlimited, while performance is limited.
Performance drives success. When performance isn't easily measurable, though, networks drive success.
"Performance is about you; success is about us." He notes that you need to perform to the best of your ability, but you also need to show people that you performed to the best of your ability.

[Emilie · Rating 5 out of 5]

A remarkable and empowering read, and very much unlike anything I’ve picked up before on the topic. As Barabasi says early on, it’s not a self-help book, but a science book in which the topic of study is success. It’s 100% about following the data rather than relying on anecdotes. Expect some mind-shifting insights about how humans actually reward work or ignore it. I’ve already used a couple of its lessons to shift how I market myself and my consulting. Incredibly insightful.

[Chris Esposo · Rating 3 out of 5]

A pretty good summary on recent network theoretic work with respect to the notion of career success, mostly in the field of academia, but some extensions in business. The books high-level findings are simple to state: 1. Career success is proportional not only to what one does but also one's position in the topology of their professional network 2. The process of preferential-attachment with respect to credit-assignment on citations-network results in a "feedback" effect on success, but also if credit-assignment misattributes true credit, this will increase the difference between the true value of work and perception, which because of the nature of the phenomenon could be an outsized (nonlinear) difference 3. Ones potential productive capacity, the "Q factor", is invariant up to a person's entire life. Thus, the differential observed in productive output at earlier life vs. later life in most biographical data of eminent individuals seems to more appropriately be attributed to the frequency of attempted output vs a "rusting mind".

Of all the findings the author claims, the last would probably be most surprising, especially in the technical fields, where much folk-wisdom has stated the early 40s is the latest, one could be truly innovative, with the age of 30 often being quoted by many throughout history. What Barabasi is saying is that structural life events, related to age, like family development, age-related disease, and other age-related time-sinks, account for most of the dearth in observation for innovation in older cohorts. Its something that is plausible, but the author does not provide much detail in the book on how they concluded this methodologically. I presume it's some kind of regression, but more detail on this part would have been welcomed in the text.

The real problem with the book is that much of the wisdom Barabasi discovers with his techniques are fairly obvious. Especially all the bits about non-credited people of eminence, who for one reason or another were never lauded by society. This is the kind of game undergraduates play who are learning a field deeply for the first time. For me, it was late night conversations touting the greatness of Michael Faraday, both from a biographical standpoint and a impact standpoint. And observing how wrong history has been for never giving that person the due they deserved. Or maybe a cat-fight between two physics students on whether Einstein should be given so much claim when people in modern times barely know about Isaac Newton etc. A lot of his conclusions are just a fancier way of saying "it's not what you know, but who". Ironically, despite its name, there's not really any useful "formula" one can plug in various career control-variables in, and get some meaningful output that can improve one's career/output from, outside the vague notion of "keep on trying, and never give up". Barabasi does organize his case and the evidence nicely though.

The two cases that struck me the most were Douglas Prasher, a PhD from Ohio State, and Albert Einstein. Prasher was a sad case, he was unjustly not included in the 2008 Nobel Prize in biology, despite the fact that the seminal work celebrated that year, was produced by him. For his case, it can be traced back to a string of bad luck. Prior to being rediscovered, a journalist found him working as a used-car salesman.

The other case, Einstein, was used several times in the book. One as an example how age does not preclude amazing technical work, specifically citing the EPR paper he helped author at the twilight of his career, which is probably the most cited paper he's ever written because of its direct application to quantum information. Which is also an example of the unexpected effects one's work can have many decades after the work was completed, as I doubt the notion of a quantum computer ever entered any of the EPR-author's minds in the late 1930s. Another use of Einstein was to use him as an example of misattribution, specifically that his fame in the US occurred because the NYT journalist that covered his arrival in America misattributed why there were so many people showed up at the dock of his ship. Instead of wanting to meet Einstein, they were actually waiting to see Chaim Weitzman, a prominent Zionist, but because the non-Jewish journalist did not recognize this individual, but did recognize Einstein, they attributed all the pomp and circumstance to him, which started his entry to popular fame in American media. Maybe, it seems like a strongly path-dependent phenomena Barabasi is describing, but from my memory preferential-attachment does result to exactly that sort of phenomena, so the data probably backs Barabasi up on this fact.

After reading the book, I was surprised that Barabasi also didn't leverage the example of Yitang Zhang, who a few years ago, in very advanced age, was discovered to have resolved a tremendously difficult mathematics problem, and could be used as an example of a strong mind, who was poorly connected, and had a relatively mediocre career until recently because of that fact. Another recent example could also be Grigori Perlman, who was discovered by the mathematics community much earlier than Zhang, but who've since seemed to have gone back into obscurity because of his lack of social connection.

Overall, not a bad book. Someone who is decently-read in network science, maybe taken a course, MOOC, or read another book on it (or a researcher in the field), you might find it all old-hat, also there's very little practical career advice here you wouldn't get in any business book on networking, except if you needed a mathematical argument for it, perhaps this provides that? Get it on sale

[ไม้ไต่คู้ · Rating 5 out of 5]

รีวิว+ เล่า ไว้ใน Podcast ครับ

Apple Podcast: https://podcasts.apple.com/th/podcast...

Spotify: https://open.spotify.com/episode/7mPv...



- หนังสือสนุกมาก แม้ชื่อจะดูเหมือนหนังสือฮาวทูสายโลกสวย แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หนังสือฮาวทู (และเนื่องจากมันไม่ใช่หนังสือฮาวทู เพราะงั้นมันจะไม่มีการ 'แจกสูตร' หรือบอก '10 วิธีสู่ความสำเร็จ' อะไรแบบนั้น)

- ทุกครั้งที่ผู้เขียนพูดถึงประเด็นไหนก็ตาม จะต้องมีงานวิจัยมาอ้างอิงตลอด มิเสียแรงที่โปรยปกว่า "The science behind why people success or fail"

- ชอบที่หนังสือกล้าตัดประเด็น 'คุณค่าทางใจ' ออกไป และจำกัดนิยามของความสำเร็จให้อยู่ในกรอบของสิ่งที่วัดค่าได้ (เช่น รายได้ ชื่อเสียง ผลกระทบต่อสังคม) เท่านั้น ซึ่งบางคนอาจจะไม่ชอบที่หนังสือทำตัวเป็นนักวิทย์ใจหยาบ ไม่เห็นคุณค่าของความสุขทางใจและเอาแต่พูดถึงตัวเลข ตัวเลข ตัวเลข แต่ส่วนตัวแล้วผมชอบแบบนี้มากกว่า เพราะรู้สึกว่าทุกครั้งที่มีคนพูดถึงความสำเร็จในมุมของการวัดผลจากภายนอก แล้วเราเอาแต่พูดเรื่องคุณค่าทางใจ (ซึ่งนามธรรมและเต็มไปด้วย bias) เนื้อหามันจะตันและสะเปะสะปะ เพราะเราดันเอาข้อมูลที่วัดไม่ได้ไปค้านข้อมูลที่วัดมาแล้ว

- และอีกอย่างนึงคือ คุณค่าทางใจมันเป็นสิ่งที่หนังสือเล่มอื่นพูดกันจนเบื่อและไม่มีอะไรใหม่แล้ว การพูดถึงมันซ้ำๆ จึงรังแต่จะฉุดรั้งเนื้อหาในอีกมุมมองนึงเท่านั้น

- ส่วนตัวเลยมองว่า การที่หนังสือกล้าจำกัดขอบเขตของเนื้อหาให้แคบลง จึงน่าจะเป็นข้อดีมากกว่าข้อเสีย เพราะการกล้าตัดและโฟกัสเฉพาะบางมุม มันทำให้เนื้อหาเดินหน้าไปได้ไกลและตรงประเด็นกว่า

- ประเด็นหลักของหนังสือเล่มนี้คือการบอกว่า "'ความสามารถ' ไม่ใช่ปัจจัยเดียวที่จะกำหนด 'ความสำเร็จ'" แต่มันมีองค์ประกอบมากมายที่อยู่เบื้องหลัง หนังสือพาเราท่องไปในโลกของความสำเร็จในสาขาวิชาต่างๆ ตั้งแต่ การเรียน การทำงานกินเงินเดือน การเป็นศิลปิน นักชิม นักกีฬา ฯลฯ และเผยให้เราเห็นว่า ในบางเรื่อง ความสามารถอาจเป็นปัจจัยที่สำคัญและมีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อความสำเร็จก็จริง แต่มันก็มีบางเรื่อง ที่ความสามารถอาจไม่ได้สำคัญต่อความสำเร็จมากอย่างที่เราคิด

- หนังสืออาจจะไม่ได้ practical แบบอ่านจบแล้วได้สูตรหรือได้ขั้นตอนแบบ 1 2 3 4 แต่คิดว่าเนื้อหามีประโยชน์ (และสนุก) มาก เพราะส่วนตัวก็เชื่อมานานแล้วว่า 'ในบางเรื่อง ความเก่งก็ไม่ได้แปรผันตรงกับความสำเร็จเสมอไป' ผลลัพท์ที่เราได้มาในวันนี้ (ไม่ว่าจะดีหรือแย่) มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะ performance ของเราเพียงอย่างเดียว ผมไม่เชื่อเวลามีคนออกมาเคลมว่า ความสำเร็จที่เค้าได้มาเป็นเพราะความสามารถของเค้าล้วนๆ (จากนั้นก็แจกสูตร '10 ขั้นตอนสู่ความสำเร็จ') แต่ผมเชื่อในเรื่องของดวง เพราะโลกนี้มันมี factor บางอย่างที่อยู่นอกเหนือความควบคุมหรือการคาดหมายของเราจริงๆ

[Ahmad hosseini · Rating 2 out of 5]

This is not a self-help book, this is what author says. He says this book is a “science help”, a framework that uses science to understand and orchestrate our outcomes. He defines success like this:
Success is the rewards we earn from the communities we belong to.
So based on this definition, author examines specific type of success; external and collective success. Authors provides so many stories and evidences for success laws but most of them don’t match with my mental model. So I couldn’t understand them. I think maybe there were better ways to explain these
laws.
The success laws are these:
The first law: Performance drives success, but when performance can’t be measured, networks drive success.
The second law: Performance is bounded, but success is unbounded.
The third law: Previous success * fitness = future success
The fourth law: While team success requires diversity and balance, a single individual will receive credit for the group’s achievements.
The fifth law: With persistence success can come at every time.

[Siah · Rating 3 out of 5]

Basically the most successful scientists, according to this research, are those who “socialize” their work the way Kim Kardashian advertises her next fraudulent diet pill.

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

Minden bizonnyal nem ez a legmélyebb, legtámadhatatlanabb szakmai mű, amit valaha írtak. De pont arról szól, hogy a tehetség nem minden, kell a manír is. És fenn van a sikerlistán? Fenn van a sikerlistán. Q. E. D.

Szeretem, amikor egy könyv képes arra, hogy masszív negatív előfeltevéseimet pozitív viszonyulásba fordítsa át. Barabási előző könyve, a Villanások konkrétan az agylob üszkös facsonkokkal tarkított határvidékére sodort – meggyőződésem ugyanis, hogy nagy arányban tartalmaz valamit, amit a szaknyelv „blöff”-ként definiál. A Siker viszont egy végtelenül takaros kis kötet, iskolapéldája annak, hogyan kell ismeretterjesztő irodalmat felépíteni: legyenek benne nagyobb, 15-20 oldalas olvasmányos blokkok, aminek gerincét izgalmas példák és a vizsgálati folyamat világos felvázolása alkotja, majd ezek torkolljanak egy-két mondatos velős maximákba, amiket akár a bögrénkre is gravíroztathatunk. Dinamikus főszöveg keményre hegyezett konklúziókkal, ennyi az egész. Néha volt olyan érzésem, hogy tömörebben is fogalmazhatna a szerző, de ahhoz képest, hogy az előző Barabási-könyvemben még húsz oldallal a vége előtt se tudtam eldönteni, akar-e közölni egyáltalán valamit, ez igazán incifinciségnek tekinthető. Ráadásul (mert van ráadásul is!) olvasás közben volt pár aha-élményem is: olyan bevillanások, amelynek során ráismertem valamire korábbi észleléseim, tapasztalataim vagy olvasmányaim* rejtőzködő motívumaiból – ez pedig garancia arra, hogy az ember erős kötődést alakítson ki a szöveggel. Azt nem tudhatom persze, van-e valami gyakorlati haszna a sikeresség szempontjából, ha bebiflázzuk a kötet aranyköpéseit**, de arra mindenképpen jó volt, hogy megértsem, Barabási miért is lett a hálózatkutatás tudományának fennen lobogó fáklyája.

Amúgy meg elmondjam, mi a siker képlete?
S=Qr

Azt hittétek, nem kell megvenni a könyvet, mi?

* Például szépen kapcsolódik az egyenlőtlenség témaköréhez, közelebbről Piketty közgazdasági bestselleréhez (közgazdasági bestseller, milyen az már???). Az egyenlőtlenség is leírható ugyanis Barabási fő tételével, jelesül azzal, hogy amíg az egyén által befektethető munka korlátozott, tehát haranggörbével írható le, addig az elérhető siker határtalan, vagyis exponenciálisan növelhető. Aminek köszönhetően előfordulhat, hogy az én üzleti érzékem és teljesítményem ugyan alig marad el egy oligarcha üzleti érzékétől, de ő velem ellentétben sikeresen rácsatlakozott egy hálózati csomópontra (nevezzük ezt a csomópontot miniszterelnöknek), így vagyona mégis több ezerszerese lett az enyémnek. Na, hát ilyesmiket is ki lehet hüvelyezni ebből a könyvből.
** Ha mondjuk kivétel nélkül minden könyvkiadó elolvassa Barabásit, tökéletesen meg is érti Barabásit, és hiba nélkül alkalmazza is a Barabási-féle maximákat, akkor vajon az összes kiadó sikeres lesz, kitágítva ezzel a piac határait, vagy pont ugyanannyira lesznek sikeresek, mint addig?

[Apothecary · Rating 4 out of 5]

ไม่ใช่หนังสือ how to แต่อย่างใด เพราะมันคือวิทยาศาสตร์สมชื่อ

เวลาเราได้ยินคำว่า 'ความสำเร็จ' เรามักคิดว่ามันเป็น common sense คนที่สำเร็จมันต้องมีคุณสมบัติตามนี้ a b c ตามด้วยสถานการณ์ d e f แบบนี้แหละคือสูตรสำเร็จ เล่มนี้จะพาเราไปหาคำตอบว่าแล้ว common sense ที่เราคิดว่ามันนำพาไปสู่ความสำเร็จนี่มันจริงรึเปล่า ผ่านข้อมูลทางสถิติที่นักเขียนได้ทำวิจัยมาอย่างยาวนาน ทั้ง social experiment ทั้งการใช้ algorithm ในการทำโมเดลคำนวณผลลัพธ์ จนได้กฎ 5 ข้อที่ (มีแนวโน้มที่จะ) พาเราไปสู่ความสำเร็จได้

ด้วยความที่มันเป็นหนังสือเชิงสถิติ อ้างอิงท้ายเล่มจึงยาวมาก สนใจอะไรใน topic ไหนก็ลองไปหาอ่านตามเปเปอร์อ้างอิงท้ายเล่มได้ ค่อนข้างเยอะพอสมควร

[Andrea · Rating 5 out of 5]

This book is required reading for anyone with an ounce of ambition or desire to explore their fullest potential. Every kid should have it, and so should every parent, to help advise their kids on strategies for success based on network science and evidence gathered across multiple fields (tennis, science, warfare) and even species (chickens).

"By recognizing that there's more to success than simple performance, we can assist hopeful up-and-comers with an arsenal of practical strategies," wrote Barabasi, which explains the entire premise of the book -- success is not just about hard work and building skills, though it is definitely crucial. Success is also about leveraging one's networks, learning with whom to collaborate or when it's time to strike it out on one's own, keeping at it, and also simply being at the right place at the right time.

It would be good enough to walk away with those lessons except that the case studies the writer mentions have been so fascinating to learn about and truly drive home the point. I can't say enough good things about this book.

[Mahsa Et · Rating 2 out of 5]

اصلا این‌که من کتابی که قوانین موفقیت رو توضیح می‌ده رو برای خوندن انتخاب کردم خودش جای سوال داره.همین‌طوریش کم اضطراب و احساس شکست می‌کنمحالا به کتاب هم بگیرم دستم که حول موضوع موفقیت باشه و هی نگرانی منو بیشتر کنه. (همین کافی نیست برای نخوندن کتاب؟)
بعد کتاب شروع می‌کنه چار پنج تا "قانون" برا موفقیت رو بگه. قانون که چه عرض کنم، برای من بیشتر مثل این بود که یکی توضیح بده چرا موفق نیستم.
اصلا نوشتن این نظر و تکرار کلمه‌ی موفقیت هم خودش تجربه‌ی بدی بود،قانون ششم برای موفقیت اینه که مخاطبت حالش خوش باشه تا نظر منفی ننویسه و نزنه قانون یک روخراب نکنه

[Chadi Raheb]

* chance= right time & right place

* related background = preferential attachment

* network, network, network




@Bplus:

https://castbox.fm/vd/198799241

[Shitiz Srivastava · Rating 5 out of 5]

Rarely does comes a book which makes an impact on your mind as this book does.
Recently there has been a plethora of books which relies on statistical data, quotes, sayings and university level research for conveying their ideas. Some do it forcefully and some try to convince you.

The formula by Albert Laszlo Barabasi is one such book which gives you everything in the name of knowledge and rules but leaves it on your own understanding to apply it on your life or not.

The book does not try to please you and hits straight at the point.

Albert is a network scientist turned author who has done a tremendous amount of research for the book and it is evident from his writing.

He tells you about the factors that contribute to one's success, sometimes they depend on the individual and sometimes they don't.

He gives a nice example about wine that it is very easy to separate a bad wine from a good wine but even the best judge of wine couldn't differentiate between two extremely good wines and can't tell which one is best with absolute surety.

As one moves up the ladder of success, success becomes more easy for him but getting down from the ladder of success is easy too.

The book is an excellent read for those who think that success is a one rule process and hard work is the only key but statistically it is not so.

It will tell you five rules that are actually define and have made people successful but this is by no means a success guide book. This book analyzes successful people and tells you the reason for their success and if that helps you, better for you.

Mustread highly recommended.

[Randy · Rating 5 out of 5]

Never give up, never surrender

This is a very good extension of some of the ideas in Thinking, Fast and Slow, but with a twist. The author is a solid researcher in network science. He tackles hard questions about how success is achieved, starting with how you would even measure it. His premise is that when performance quality cannot be objectively measured, the 'network' determines the value and thus the success of the performer. The writing is excellent and examples are wonderful, ranging from personal stories about how his kid was accepted into college to why Einstein was so famous.

This is the first book where I've seen the idea that performance is bounded: following something like a Gaussian distribution, combined with the idea that success follows a power law: like the distribution of wealth. There is a limit to how fast a human can run or how good a wine can be so there is a reason why wine and music competitions are so flawed and why nothing succeeds like success.

I'll have to think about one of the author's assertions about our ability to turn an idea into a success. He says that it follows the equation:

S = Q*R

Where R is the value of the idea (there are good ideas and bad ones), and Q is your ability to 'execute'. By itself, this seems reasonable, but the author claims Q doesn't change over a career. He admits that the paper was rejected (at least once) because of this claim, and if I had been a reviewer I would have rejected it on this basis too. Maybe I am too influenced by Dweck Mindset: The New Psychology of Success, but I have a hard time believing any performance parameter is fixed and cannot be changed unless there is a physical limitation. On the other hand, I agree with his suggestion that if your 'Q' value continues to feel too low for too long, perhaps you should change your direction, regardless of your passion for the subject.

One of the examples really made me smile. The author tells the story of John Fenn, who I met many times during my career as an analytical chemist. John was a great example of how you can have wild success at any age. Fenn invented one of the most important tools in analytical chemistry in 1984 at age 67 and was awarded the Nobel prize in 2002 at age 85.

[Dan Connors · Rating 4 out of 5]

There are tons of books out there about success, but this is the first one I ever read that tries to take a scientific look at it. Barabasi's specialty is something called network science, which I never knew existed, and he looks at how networks respond to events.
The author presents 5 laws that are based in scientific research, each of which presents how big success can happen for some and not for others.
Why are some works of art considered priceless masterpieces and others considered garage sale fodder? Why is some wine thousands of dollars and others $5? The answer depends on what can be measured empirically and what cannot. Where opinion rules, in things like American Idol competitions, it is networks that make the difference. Success breeds success and once people latch onto something even a tiny bit, preferential attachment takes over and causes a snowball effect that explains why Adam Sandler movies keep getting made.
There's some good material here about teams, succeeding at any age, and striking out on your own so you don't lose credit to others. All backed up by science.
I still think luck has a lot to do with big success, and any advantage we can pull to get away from the pack makes it easier to be noticed. Here on Goodreads, we look for 4 or 5 star reviews. Out there in the world people look for signs of success, and rely on networks to clue them in. Building those networks and working with them appears to be the best shot at success, both large and small. And if you want something new to play with, check out the Pantheon Project- a huge database of famous people ranked by impact.
Great book.

[Soophia Yaghoobi · Rating 5 out of 5]

این بار هم پادکست بی پلاس عامل آشنایی من با این کتاب بود. برخلاف کتابهای زرد موفقیت، این کتاب نگاه متفاوتی به این موضوع داره .
نویسنده در ابتدای کار دو مفهوم موفقیت درونی و بیرونی رو از هم جدا میکنه و میگه که اصلاً بحثش روی احساس موفقیت درونی و لذّتهای ناشی از اون نیست و البته اشاره هم میکنه که ابداً منکر این نوع از موفقیت نمیشه. اما هدف نویسنده در اینجا موفقیتی هست که نمود بیرونی داره و به قول علی بندری “شایسته ی قدر دیدن و پاداش و اعتبار گرفتن از دیگرانه”. آقای باراباشی در ادامه توضیح میده که در اینجا «عملکرد» با «موفقیت» متفاوته؛ به شکلی که عملکرد، کاملا وابسته به خود فرد هست ولی موفقیت، نگاه جامعه به عملکرد فرده و در واقع یک پدیده ی جمعیه. انگار اینجوریه که عملکردِ درست و شایسته، شرط لازم برای موفقیته ولی شرط کافی نیست؛ و عوامل مختلفی باید دست به دست هم بدن تا یک فرد با عملکرد درست مسیر خودش رو به سمت موفق شدن طی کنه. در مجموع نویسنده در این اثر پژوهشی تلاش کرده تا با استفاده از اسناد و مدارک برای موفقیتِ مدِّنظرش الگویی دقیق مشخّص کنه و نهایتاً اون رو‌ در قالب پنج قانون فرموله میکنه:
قانون اول: عملکرد باعث موفقیت می شود اما وقتی عملکرد غیرقابل اندازه گیریست شبکه ها موفقیت را تعیین می‌کنند.( مثلا در تعیین ارزش آثار هنری)

قانون دوم: عملکرد محدود است اما موفقیت نامحدود.

قانون سوم: موفقیت قبلی* شایستگی= موفقیت آتی (به بیان ساده تر: موفقیت، موفقیت میاره)

قانون چهارم: اگرچه موفقیت تیمی نیازمند تنوع و تعامل است؛ اما هر شخصی به خاطر دستاوردهای گروه است که مشهور می شود.

قانون پنجم: با پشتکار در هر زمانی می توانید موفق شوید. ( اهمیت پافشاری روی ایده های درست)

نهایتاً اینطور میشه نتیجه گیری کرد: زمانی که از صحّت و شایستگی عملکردتون مطمئن شدید ، حالا برای ادامه ی راه و کسب یک موفقیت حقیقی و طولانی مدّت باید برید سراغ قوانین و فرمولهای مذکور، که تنها تضمین کننده های این مسیر هستند.

[Orban · Rating 5 out of 5]

It disclosed the universal laws of success in a truly scientific manner. :) It will empower us with tools how to help each other or how to help ourselves...

[Reza Jokar · Rating 5 out of 5]

کتاب ارزشمندیه، حتما پیشنهاد میکنم بخونید

فرمول، قوانین جهانی موفقیت
نشر نوین، ترجمه حامد رحمانیان
5.6.1399

[Федор Кривов · Rating 3 out of 5]

В целом, мне показалось недоработано. Не слишком структурно, большое внимание деталям конкретных историй, которые могут оказаться "ошибкой выжившего". Сами законы сформулированы довольно пространно, на формулу не тянет, на мой взгляд. Основная мысль, которую я вынес - для успеха нужна не только производительность, но и связь с успешными людьми из твоей сферы, которые помогут притянуть успех. Заметки ниже:

Поистине знамениты те, кто известен за пределами своих сфер. Вместо того чтобы оценивать славу по количеству популярных запросов в Google, как в случае с летчиками, он использует страницы «Википедии», а точнее, количество языков, на которых опубликована статья о том или ином человеке. В пантеон входят люди, слава которых преодолевает национальные и лингвистические барьеры: статьи о них написаны как минимум на 25 языках. Этот критерий существенно ограничивает число известных людей: вместо всех местных знаменитостей и мало-мальски выдающихся деятелей в пантеон входит лишь 11 341 человек – и это весьма интересная и разношерстная компания.
Результаты приводят к успеху, однако, если оценить результаты невозможно, к успеху ведут сети.
Долгосрочный успех определялся на основании того, каким был лучший университет, в который абитуриент вообще подавал документы , даже если в итоге его туда не приняли. Получается, что успех вашей дочери определяют ее результаты и амбиции, ее собственные представления о будущем университете . Поспешу, однако, предостеречь вас. Заставлять ребенка подавать документы в Гарвард, надеясь тем самым гарантировать солидную зарплату в будущем, бессмысленно. Амбициозность дается детям от природы, как ни крути. Хотя результаты однозначно показывают, что уверенность и вера в себя играют большую роль в успехе, результативность также важна.
Как гласит первый закон успеха, чем сложнее измерить результативность, тем менее она важна.
Проанализировав данные, мы придем к поразительному выводу, что лан ланы музыкального мира почитаемы не потому, что исполняют музыку заметно лучше конкурентов, не собирающих полные залы, а потому, что исполняют музыку артистично.
Я не говорю, что при принятии подобных решений подбрасывают монетку, однако было бы справедливее, пожалуй, признать победителями десятку лучших, если мы не можем понять, кто из них лучше остальных. В ином случае мы просим судей сделать невозможное. Мы рискуем принимать решения на основе факторов, которые имеют мало общего с результативностью, мы рискуем постоянно оценивать мужчин лучше, чем женщин. Мы наблюдаем, как награду получает исполнитель, который запоминается судьям просто потому, что его утрированная жестикуляция оставила яркий след в памяти зрителей.
Результативность ограничена, но успех безграничен.
Суперзвезды подавляют вас, когда вы соревнуетесь с ними, но придают вам импульс, если вы работаете сообща.
Также не стоит забывать, что вся результативность суперзвезд ограничена в любой области. Да, они мастера своего дела, но второй закон успеха гласит, что их результаты лишь незначительно превосходят достижения конкурентов. Это значит, что у нас больше шансов тягаться с суперзвездами, если считать, что они не представляют угрозы, как думают они о нас самих. Пока Тайгер Вудс, прищурившись, осматривает зеленое поле, его соперники могут показаться нам маленькими и безобидными, как и он сам в два года, но на самом деле они неизменно наступают ему на пятки. И это не может нас не радовать. Зная, что результативность ограничена, мы можем снова и снова напоминать себе, что нам под силу превосходить суперзвезд. Тонкая психология, которая снижает нашу результативность в присутствии светил, оказывает не столь губительное влияние, если мы знаем о суперзвездах и помним, что они тоже могут проиграть – как и все остальные. Хотя порой кумиры заставляют нас оробеть, нам не стоит забывать, что они ничем не отличаются от нас.
Как же нам использовать эту мощную позитивную силу, чтобы обеспечивать себе успех? Для начала нужно понять, как создать изначальный импульс, который, как мы знаем, крайне важен для успеха. Первым делом можно подтолкнуть тех, кто ранее хвалил наши творческие проекты, похвалить новое начинание публично. Как мы помним, эксперименты Арноута показали, что не важно, кто именно поддерживает проект на ранних этапах, – главное, чтобы его поддерживал хоть кто-то . Однако стоит спросить, каким должен быть изначальный успех, чтобы он повлек за собой новый. Сколько толчков нужно, чтобы дать проекту импульс? Ряд ответов можно найти на Kickstarter. Мы уже знаем, что одно небольшое пожертвование оказывает значительное и продолжительное влияние на кампанию. Однако в следующем эксперименте Арноут проверил 92 , сколько изначальных пожертвований необходимо, чтобы кампания стала успешной. Когда он вообще не финансировал проекты, провалом оканчивалось 68 процентов кампаний, которые так и не привлекали пожертвования. Когда он делал изначальное вложение в случайно выбранные проекты, проваливались всего 26 процентов кампаний. Однако, когда он делал по четыре пожертвования случайно выбранным проектам, провалом оканчивалось лишь 13 процентов из них. Иными словами, большая поддержка на раннем этапе практически гарантировала кампаниям успех.
Вот хорошее применение третьему закону: стимулируйте принятие независимых решений у себя на работе. Вместо того чтобы голосовать поднятием рук в конце совещания, позвольте людям голосовать по важным вопросам тайно, например по электронной почте. Не забывайте, что первые несколько отзывов на Amazon лучше всего описывают истинный потенциал продукта. Эти отзывы наименее подвластны социальному влиянию. Позвольте коллегам выйти из стада и озвучить свое истинное мнение.
Куры, профессора английской литературы и футболисты рассказывают одну и ту же историю: выбирая таланты на основании личных, а не командных заслуг, мы редко получаем результаты, на которые надеемся.
Команды из трех незнакомых между собой людей должны были вместе выполнить простые задачи: составить список возможных применений кирпича, спланировать поход за продуктами, сыграть в шашки против компьютера. Пока группы решали свои задачи, ученые наблюдали, чем занимается каждый из их членов. Результаты этих наблюдений не оправдали многие ожидания. Так, члены группы с высоким IQ справлялись с тестами на коллективный интеллект не лучше, чем их товарищи с более низким IQ. При работе в группе было не важно, каким коэффициентом интеллекта обладает каждый из ее членов. Не играли роли также и такие факторы, как мотивация членов группы и их личная удовлетворенность. Важную роль играла коммуникация между испытуемыми. Во-первых, команды показывали хорошие результаты, если их участники демонстрировали более высокую способность к считыванию эмоциональных сигналов. Вовторых, коэффициент коллективного интеллекта групп, где несколько человек перетягивали одеяло на себя, оказывался ниже, чем коэффициент коллективного интеллекта групп, где царило равенство. Иными словами, лучшими становились команды, члены которых давали друг другу высказаться и прислушивались друг к другу. Третьим фактором стало любопытное следствие из первых двух: более высокий коэффициент коллективного интеллекта демонстрировали команды, куда входили женщины.
Данные показали, что личное общение между членами команды оказывало огромное влияние на результативность групповой работы. Речь здесь идет о старой доброй неформальной болтовне, при которой люди смотрят друг другу в глаза, оживленно делятся историями из жизни, смеются, задают вопросы и выслушивают ответы. Электронные письма и краткие объявления в начале смены, возможно, и были «по делу», но они не давали возможности обсудить новости, посплетничать и стихийно найти выход из сложной ситуации. Электронная почта вовсе оказалась наименее ценной формой коммуникации. Она была слишком эффективной . Успех команды зависел от болтовни у кулера – то есть того, что руководители считали потерей времени. На самом деле в это «потерянное время» сотрудники выполняли важную работу, укрепляя взаимопонимание посредством быстрого общения. Что еще удивительнее, несмотря на строгие принципы учителей по всему миру, исследование показало, что руководителям следует поощрять болтовню на работе и перешептывания на совещаниях. Все это помогает поддерживать гармонию в команде, быстрее прояснять возникающие вопросы и находить пространство для творчества.
Вместо того чтобы устраивать тим-билдинги после работы, лучше купить более длинные обеденные столы. Неожиданная встреча за столом в разгар рабочего дня дает возможность обсудить проблемы, с которыми сталкиваются разные сотрудники, и взглянуть на них с другой стороны. За пивом после работы такие разговоры не завязываются, потому что в баре сотрудники в основном общаются с теми, кто им хорошо знаком.
Фенн подтверждает простой посыл пятого закона: ваши шансы на успех определяет не возраст, а ваше желание снова и снова пытаться совершить прорыв.

[Sadegh Jam · Rating 4 out of 5]

اولین بار با کتاب «فرمول» از طریق اپیزود ۲۸ پادکست bplus آشنا شدم. بعد از خواندن کتاب، دوباره این اپیزود را گوش دادم و به سامان‌دادن مطالب کتاب در ذهنم بسیار کمک کرد.
نکات علمی و کاربردی خیلی خوبی درخصوص موفقیت با خواندن این کتاب فرا گرفتم. سعی خواهم کرد در حیطه‌ی زندگیم آن‌ها را به کار گیرم.
یکی از مهمترین ویژگی‌های این کتاب این است که تمام قوانینش به کمک گروه تحقیقاتی و توسط روش‌های علمی از واقعیت‌های دنیا استخراج شده‌اند و فقط مباحث تئوری نیستند.
نویسنده که خود رهبر گروه تحقیقاتی درخصوص «موفقیت» بوده، به جای اینکه به نقل آمار و اعداد تحقیقات بپردازد، داستان‌های پشت تحقیقات انجام شده را نقل می‌کند و همین امر به جذابیت خواندن کتاب «فرمول» می‌افزاید،

[Dalma · Rating 4 out of 5]

Barabási erősen gyengítette bennem azt az illúziót, hogy a munkám beszél magáért, és hogy a teljesítmény önmagában elég a sikerességhez. A szabályszerűségek, melyekre rámutat a könyv esetenként lelkesítőek, máskor inkább lelombozóak, de minden esetben szemléletformálóak, elgondolkodtatóak.
Az elméleti fizika funkcionalista megközelítése tőlem már kicsit távol áll és maradt bennem szkeptikusság a törvények kapcsán, de összességében nagy élvezettel olvastam a könyvet. A rengeteg valós életből merített példa olvasmányossá és könnyen fogyaszthatóvá teszi a hard science-t.
Ajánlom mindenkinek akit érdekel a sikeresség misztikuma.

[Mojtaba]

مروري بر كتابي كه نخوانده ام.

به اين كتاب امتيازي نمي دم چون نخوندمش، ولي ديدن كليپي از بارباراشي در تبليغ كتابش كه مبناي فكري كتابش رو توضيح مي داد باعث شد خلاصه كتاب رو در بي پلاس علي بندري گوش بدم و كمي تحقيق كردم و چون با مباني كتابش مشكل داشتم تصميم گرفتم مرور ناخوانده رو بنويسم.

در تبليغات این کتاب ادعا شده كه مطالبش، تنها یک گزارش علمی براساس داده های جمع آوری شده توسط دانشمندان معتبر بوده و از دایره کتاب های انگیزشی رایج در بازار خارج می باشد.

حرف اين كتاب چيه؟
1- بارباراشي ادعا مي كنه كه در اين كتاب فرمول و قانوني براي مهندسي موفقيت ارائه مي كنه و مي خواد به ما نشون بده كه چو طور مي شه، موفقيت خودمون رو بسازيم. براي همين در شروع عملكرد و موفقيت رو تعريف مي كنه و تعارف هم نداره. ميگه عملكرد يك چيزه و موفقيت يك چيز ديگه. عملكرد مربوط به خود شخصه (تو) ولي موفقيت چيزيه كه بقيه (ما) مي بينند. شهرت، لايك، پول، محبوبيت عمومي و از اين قبيل رو معيارهايي براي سنجش موفقيت مي دونه.

2- بارباراشي ميگه همه فكر مي كنند كه عملكرد پارامتر اصلي موفقيته. يعني اگر شما عملكرد بهتري داشته باشيد لزوما موفقتر خواهيد بود. ولي اين قضيه فقط در ورزش كاربرد داره، اونم بيشتر در ورزشهاي انفرادي مثل تنيس. ولي اين مساله در مورد هنر، سياست، دانشگاه و خيلي جاهاي ديگه كه عملكرد به صورت دقيق قابل اندازه گيري نباشه درست نيست.

3- بحث اصلي كتاب كه ظاهرا تخصص خود بارباراشي هم هست، شبكه سازيه. نويسنده ادعا مي كنه در شاخه هايي از كار و زندگي كه شما تلاش مي كنيد موفق باشيد، اين عملكرد نيست كه باعث موفقيت شماست، بلكه شبكه سازيه كه كمك مي كنه تا شما موفق بشيد. يك مثال هم كه علي بندري در بي پلاس ميگه در زمينه هنر مثلا هنر تجسميه (يا شايدم نقاشي الان يادم نيست). فرض كنيد شما بهترين مجسمه ساز دنيا هستيد و مجسمه هاي شما بسيار زيبا هستند ولي اين دليل نميشه كه شما موفق بشيد، بلكه موفقيت واقعي شما وقتي رقم مي خوره كه بتونيد با گالريهاي خاصي كه نامدارند مثلا ايكس لينك بشيد و بتونيد مجسمه ها رو به طريقي در اين گالريها نمايش بديد. اونوقت موفق ميشيد. طبيعتا حتي اگر اثر شما از نظر بعضي، شاهكار هنري هم باشه، باز دليل نميشه همه اينطور فكر كنند و يا آن گالري ايكس با شما موافق باشه. اين جا لازمه كه لينك پيدا كنيد و دنبال مهندسي ارتباطات لازم باشيد تا به هر نحوي براي موفقيت بيشتر بتونيد آثارتون در ايكس به نمايش بزاريد .

4- قوانین علمی تغییرناپذیرند؛ یعنی نميشه اون‌ها ‌‌‌را براساس اهداف خودمون، بازنویسی كنيم. در عوض، می‌تونیم از آگاهی خودمون نسبت به اونا ‌‌‌استفاده کنیم تا بهتر بتونيم تصميم بگيريم. اون قانونا چي هستند؟
قانون اول – عملکرد باعث موفقیت می‌شود اما وقتی عملکرد غیر قابل ‌‌اندازه‌گیری است، شبکه‌‌ها موفقیت را تعیین می‌کنند
قانون دوم – عملکرد محدود است، اما موفقیت نامحدود
قانون سوم – موفقیت قبلی ضرب در شایستگی مساوی است با موفقیت آتی
قانون چهارم – اگرچه موفقیت تیمی نیازمند تنوع و تعامل است؛ اما هر شخصی، به خاطر دستاوردهای گروه است که مشهور می‌شود.
قانون پنجم – با پشتکار، در هر زمانی می‌توانیم موفق شویم.

خيلي كاري به قوانينش ندارم. كما اينكه شما مثلا براي رفتن به فضا شما نياز داريد قانون گرانش رو بدونيد، ولي دونستن قانون گرانش دليل نميشه كه شما بتونيد به فضا بريد. قانون و روش حركت در چارچوب قانونها با هم متفاوت هستند. از اين نكته بگذريم به نظرم بحث پايه اي كتاب 3 تا مساله است كه منم اتفاقا با هر سه مشكل دارم.

1- موفقيت رو بايد در چشم ديگران ديد. مثلا در اينستا خارج از عرف رو به نمايش بزاريد و لايك بگيريد. تبريك ميگم شما يك عدد موفقيد. ابتذالي در اين تعريف وجود داره كه متاسفانه ظاهرا فراگير شده.

2- اين كتاب آماري و علمي و اينجور چيزاست يا ديتا اُرْينتِدِه! بياييد همه باهم پي پي كنيم به اين ديتا ارينتدي كه علمي شده. فرض كنيد من بخوام تو ايران مهندسي موفقيت بدم بيرون و بعد از بررسي به اين نتيجه برسم كه براي موفقيت (با اون تعريف بارباراشي كه اونم پي پي لازمه) بايد آقا زاده باشم يا به آقا زاده و يا نهادهاي انحصار و مافيا مرتبط بشم.

3- شبكه سازي هم به خودي خود مطلب بدي نيست، ولي با اون نوع موفقيت مورد نظر بارباراشي، بدون تعارف لينك شدن با مافيا و انحصاره. البته شايد بارباراشي آدم خيلي واقعيت گرايي باشه و خيلي با اين هم مشكلي نداشته باشه ولي چيزي كه بارباراشي ميگه شبكه هاي انحصاري و مافياست.

مشكل اصلي اينجاست كه تعاريف و روشها و قوانين رسيدن به موفقيت، در يك زمينه فكري و اجتماعي فاسد تعريف شدند كه انحصار و ابتذال سراسر وجودش رو گرفته و حالا د��ده برداري صوري از اين جامعه، بدون در نظر گرفتن ريشه هاي فلسفي و نظري جامعه شناسانه، منجر به توليد علم و فرمول نميشه بلكه نتيجش همين پرت و پلاهاي اين طوري ميشه.

[Kimberly · Rating 5 out of 5]

Well-intentioned author is a bit florid and disjointed in narrative, at times.
Nonetheless, a fascinating read exploring why talent and performance alone are insufficient for success.