'Niets ontgaat ons' van Janke Reitsma is een overrompelend gezinsdrama dat zich afspeelt aan de waddenkust. Koen leidt samen met zijn ouders een geïsoleerd bestaan. Als zijn moeder zwanger raakt en met haar medicijnen stopt, keren haar psychische klachten terug. Aukje wordt geboren met een ernstige chromosoomafwijking, waardoor ze niet lang te leven heeft. Terwijl zijn vader op de achtergrond raakt, besluit Koen de zorg voor zijn zusje op zich te nemen. Een verantwoordelijkheid die zo ver voert dat hij besluit Aukje naar het wad te brengen, de plek die hij als het paradijs op aarde beschouwt en waarvan hij vindt dat ze die één keer moet zien.
Een evenzeer beklemmende als bevrijdende roman over een ontwricht gezin tegen het decor van het verraderlijk mooie Waddengebied. Een verhaal dat vragen stelt over hoe wij denken over leven en dood.
Een heel knap geschreven boek, maar iets te lang voor mij. Het gaat over een ontwricht gezin waar de hulpdiensten geen grip op krijgen en waar de puberzoon wanhopig probeert van alles te regelen.
A very well written book, but a bit too long for me. It's about a disrupted family that the emergency services can't get a grip on and where the teenage son desperately tries to arrange everything.
Gisteren begon ik te lezen in het boek en nu is het al uit. Wat maakte dat ik zo doorlas? Het verhaal schuurt en voelt ongemakkelijk. En juist vanuit dat ongemak ontstond de wens om te willen weten hoe dit verhaal zich zou ontwikkelen. Dan is er maar één oplossing: lezen!
Een ontroerende, prachtige en doordringende debuutroman over een ontwricht gezin. Het leest vlot weg doordat Janke Reitsma de zware thema's in het boek tot uiting weet te brengen door middel van mooie, krachtige zinnen en verfrissende metaforen. Het deed me denken aan de boeken van Renate Dorrestein, die zich ook vaak op geïsoleerde plekken afspelen met een beklemmende sfeer. In Niets ontgaat ons speelt daarnaast het prachtige Nederlandse Waddengebied een belangrijke rol. Het landschap en de dieren komen uitgebreid aan bod en dat vind ik een mooie toevoeging aan het heftige verhaal, de natuur en de mens die versmelten op het wad. En die tamme rotgans = tof.
Over liefde en loslaten. Depressie en manie. Geheimen. Over veel te jong noodgedwongen volwassen moeten zijn. En hoe dat je vervolgens tot waanzin drijft. En over een rotgans en het Wad natuurlijk.
Een onthutsende roman over een verstoord gezin wonend aan de Waddenzee. De drie-eenheid, verwarde moeder, afwezige vader en zoon, Koen, met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, wordt nog meer aan het wankelen gebracht door de geboorte van Aukje. Het meisje is ziek, de prognose is slecht en ze heeft veel zorg nodig. Zorg die haar ouders haar niet kunnen of willen geven. Koen vindt dat zijn zusje de mooie dingen in de natuur nog moet zien voordat zij sterft en op een dag besluit hij haar mee te nemen op een tocht. Dwars over het wad, naar een onbewoond eilandje.
Hartverscheurend verhaal over een niet-functionerend gezin met veel problematiek. Tante Nel probeert hier en daar nog wat te redden, maar de reddingsboei wordt door de volwassenen niet gegrepen.
Prachtig taalgebruik. Prachtig boek met een gruwelijk onderwerp. Knap geschreven. Kruipt onder je huid. Je voelt hoe het mis gaat en je kunt niet anders dan van een afstandje machteloos toekijken.
Beklemmend, verdrietig en liefdevol. Wat een aangrijpend boek. Als lezer blijf ik verward achter: wat kan en wat kan niet. Wat is goed om te doen en wat kun je echt niet maken? Prachtig geschreven.
Voor Mustreads or Not mocht ik deze roman lezen, wat een prachtig verhaal is dit. Een emotionele rollercoaster, een boek dat je niet weg kunt leggen en je in één adem uit leest.
Een verhaal dat je kippenvel bezorgt en onder je huid gaat zitten.
Het verhaal over de 14 jarige Koen die met zijn ouders in een huisje aan de rand van het Waddengebied woont. Zijn moeder gebruikt medicijnen, want ze is anders dan andere moeders. Vader heeft een winkel in tweedehands spullen en met elkaar hebben ze het goed. Vader wil niet met de meute mee lopen en daarom wonen ze ook niet in het dorp, maar ver daar buiten.
Volgens hem zagen de meeste mensen veel te veel beren op de weg en die beren wilden ze dan ook op de wegen van anderen plaatsen, waardoor iedereen vervolgens precies het zelfde pad bewandelde. Hij weigerde daarin mee te gaan en daar bewonderde ik hem om.
Het verhaal is onderverdeeld in “De Tocht”, die 9 hoofdstukken bevat, afgewisseld met de hoofdstukken waarin je er achter komt wat deze tocht bewerkstelligd heeft. Het verhaal is in de Ik vorm geschreven, vanuit het perspectief van Koen. Koen vertelt wat er in het gezin gebeurd en wanneer de omslag kwam van een redelijk normaal gezin naar een ontwricht gezin.
“Ik voel me niet zo goed vandaag” Haar woorden bleven in de lucht hangen, zoals een ruzie lang nadat de hardste woorden zijn gevallen een stilte nog kan overstemmen. Ma’s gevoelens konden we nou eenmaal niet naast ons neer leggen en ik omsloot mijn mok met beide handen.
Janke heeft een debuut neer gezet dat je niet vaak als eerst boek tegen komt. De fijne schrijfstijl en de korte hoofdstukken nemen je als een sneltrein mee, door het leven van Koen en het gezin. Een verhaal wat enorm bij me binnen kwam en door mijn hoofd blijft spoken. Een einde waarbij een traan over mijn wang liep. Een verhaal waarin de zorg voor het gezin een steek heeft laten vallen en het niet zover had hoeven komen, als er maar geluisterd was. Ik kan er niet meer over zeggen je moet het gewoon zelf lezen, een dikke 5 sterren voor deze zeer emotionele goed in elkaar stekende roman.
Ik moest even wennen aan de toon en het ritme van het boek. Het verspringen tussen heden en verleden verliep naar mijn aanvoelen in het begin een beetje stroef, waardoor ik me maar moeilijk aan het verhaal kon overgeven. Wat daar zeker aan heeft bijgedragen is dat alles vanuit Koens perspectief vertelt wordt, waardoor een aantal personages (zijn vader en tante) eendimensionaal blijven.
Naarmate het verhaal vorderde, kwam ik toch meer en meer in de bedrukkende sfeer van Koens leven. De chaos van het gezin waarin hij opgroeit, zijn wanhoop en de spanning die in de delen in het heden opgebouwd worden, komen steeds beter samen. Op het einde kon ik het boek niet meer opzij leggen.
Dit is een boek dat ik traag heb moeten lezen en soms even moest laten bezinken. Het is de inspanning meer dan waard.
De debuutroman van Janke Reitsma. Ik wilde het boek graag lezen vanwege de setting van het verhaal in het Waddengebied waar ik zo graag kom. De omgeving wordt subtiel omschreven en er is genoeg ruimte voor je eigen interpretatie hiervan. Het is een ontroerend verhaal wat zo nu en dan wel wat aan de oppervlakte blijft maar niet op een hinderlijke manier. De omschrijving op de achterflap: "Een beklemmende en bevrijdende roman" is een goede omschrijving van wat het verhaal met je doet.
Aangrijpend. Hoe kom je uit zo'n situatie, wie krijgt mijn sympathie en wie moet ik veroordelen. Altijd knap als literatuur dingen in nieuwe perspectieven zet en je aan het denken zet. Bonuspunten voor de setting (het Waddengebied) en de vele vogels die langs komen. Bovendien is het altijd lastig een puber als hoofdpersoon te hebben. Deze is soms ook wel iets te wijs (en trouwens: welke 14-jarige heeft het over zijn "geslacht"), maar hij is immers vroeg volwassen en zo is het al met al toch overtuigend neergezet.
Inhoudelijk was het een mooi boek, al was het wel wat karikaturaal allemaal ('wij zijn een front' , tante Nel is het kwaad, vader en moeder vervallen continu in hun slechte gedrag, etc.). En de relatie met tante Nel (wat een naam van niks, trouwens) werd me iets te melodramatisch. Maar de relatie van Koen met zijn zusje was echt ontroerend. Af en toe merkte ik dat mijn ogen vochtig werden. Tijdens die momenten greep het verhaal me echt heel erg (aan). Van mij had Koen trouwens, met zulke ouders, wel wat meer een tik van de molen mogen hebben. De schrijfstijl vond ik echt minder, te weinig dialoog, de verleden tijd, alles was 'als in een film'. En die Koen is af en toe veel te wereldwijs. Dat gedoe met die geschiedenisdocent was te gekunsteld. Een wijs mens heeft ooit gezegd dat schrijven schrappen is. Ik ben van mening dat dit boek veel beter zou zijn geweest als het puntiger en dus dunner was geweest. Concentratie, bouillonblokje, gooi ik er zelf wel kokend water bij.
Holy shit, dit is zo'n boek voor mij dat even blijft hangen. Beduusd na het laatste hoofdstuk. Wat een aangrijpend verhaal. Het ene moment erg ontroerend, het andere moment riep het machteloosheid op, frustratie, plaatsvervangende boosheid. Ik voelde steeds de neiging iets te zeggen tegen dat veel te volwassen jochie. Vanuit zijn gevoel zo'n mooie daad, maar tegelijk zo tragisch. Absolute aanrader! (Kobo plus geeft vaak verwante boeken op als leessuggestie en ik was een beetje verontwaardigd over de suggesties; allemaal simpele (feelgood) romans. Heel misplaatst wat mij betreft)
Grimmig, maar goed boek! Deed me aan de boeken van Jaap Robben denken. Tijdens de bespreking met de #leesmeiden kwamen er wel mindere punten aan bod, maar die had ik tijdens het lezen niet echt door.
What a book, disturbing yet humourous now and then, not black and white. It's not out in English I don't think, but this book is set in the north of Friesland near the wadden coast. It's told from the son's point of view as he takes off with his little sister of about one year old. He is 14 and he is basically the one person in the household that contains him, and his parents but he is the only stable factor for his baby sister. And yet it's not completely sad, because he wants her to share his love for the beautiful surroundings of the Wadden. Migrating birds, the sea, seabirds, seals and the sky and clouds. They give light in the darkness and all the while I wondered could our youth care be this bad? In this book they are seen as the enemy, and I get that too. But what impressed me most about this book with the title that translates to, nothing is lost on us is the language, poetic and clear. I hope it gets translated into English!
Na te hebben genoten van ‘alles wordt lichter’ wilde ik dit boek ook graag lezen. Gelukkig maar, want wat was het weer mooi! Niet vrolijk, wel mooi.
We lezen over Koen, die probeert voor Aukje, zijn zusje met een ernstige chromosoomafwijking te zorgen, omdat dat zijn manisch depressieve moeder en bange vader niet lukt. Koen wil Aukje graag het door hem zo geliefde wad laten zien en beleven voor ze zal overlijden.
Ik genoot, hoe droevig de situatie ook. Koen en zijn vriendin zijn zulke lieverds! Zo indrukwekkend hoe iemand zich staande probeert te houden in een uitzichtloze situatie.
Prachtig treurig ontroerend. Minus één ster omdat het met al dat slik en stuifdijk en kwelder en nog meer Waddenwoorden voor ingewijden wel erg veel op Birk begon te lijken. Zeker in combinatie met de thematiek van krankzinnige moeders en worstelende opgroeiende zoons. Eigenlijk zou dat niet uit moeten maken want het verhaal is prachtig en de liefde van Koen voor Aukje zo perfect beschreven dat ik nog dagen zou kunnen huilen om dit verhaal.
Wat een aangrijpend boek! Het feit dat het verhaal vertelt wordt vanuit het perspectief van de 14-jarige Koen zorgt voor een intense beleving van alles waar hij in zijn ontwrichte en niet normaal-functionerende gezin mee te maken krijgt. De afwisseling tussen heden en verleden zorgde voor een gefragmenteerde structuur, wat inhoudelijk goed aansluit bij het verscheurde leven van het gezin. Tijdens het lezen ervoer ik de machteloosheid van Koen, maar ook van andere betrokkenen. Dit verhaal blijft mij zeker bij!
Een pijnlijk indrukwekkend boek over familieleed door de geslachten heen.
Eerste zin: Ik sloot mijn moeder op in haar slaapkamer.
"En terwijl we daar zo zaten, met Aukje dicht bij ons en de spreuken overal tegenaan geplakt en de klanken ervan in onze hoofden, wist ik wat het goede was en dat dat moest gebeuren. Ik wist wat ik zou doen." Bladzijde 247
Na een wat stroef begin, met voor de hand liggende metaforen en te breedvoerige taal, denderde het boek door. Het einde overrompelde me echt. Zo krachtig, liefdevol en zoo verdrietig. En prachtige beschrijvingen van het Wad.