What do you think?
Rate this book
Пізнати жінку
Амос Оз — відомий ізраїльський прозаїк і журналіст, лауреат премії Бяліка (1986) і премії Ізраїлю з літератури (1998). Почесний доктор Антверпенського університету (2008). Твори А. Оза перекладено 38 мовами. «Пізнати жінку» (1989) — історія колишнього агента спецслужби, справжнього професіонала, мисливця за чужими таємницями. Тяжко переживаючи смерть дружини, він іде у відставку, щоб присвятити своє життя доньці, яка хворіє на епілепсію. І тепер у нього нарешті з’являється час для того, аби проаналізувати власне минуле. «Пізнати жінку» — тонке психологічне дослідження, яке глибоко висвітлює сутність шлюбу.
349 pages, Hardcover
First published January 1, 1989
105 people are currently reading
1496 people want to read
About the author
Amos Oz
188 books1,649 followersAmos Oz (Hebrew: עמוס עוז; born Amos Klausner) was an Israeli writer, novelist, journalist and intellectual. He was also a professor of literature at Ben-Gurion University in Beersheba. He was regarded as Israel's most famous living author.
Oz's work has been published in 42 languages in 43 countries, and has received many honours and awards, among them the Legion of Honour of France, the Goethe Prize, the Prince of Asturias Award in Literature, the Heinrich Heine Prize and the Israel Prize. In 2007, a selection from the Chinese translation of A Tale of Love and Darkness was the first work of modern Hebrew literature to appear in an official Chinese textbook.
Since 1967, Oz had been a prominent advocate of a two-state solution to the Israeli–Palestinian conflict.
Oz's work has been published in 42 languages in 43 countries, and has received many honours and awards, among them the Legion of Honour of France, the Goethe Prize, the Prince of Asturias Award in Literature, the Heinrich Heine Prize and the Israel Prize. In 2007, a selection from the Chinese translation of A Tale of Love and Darkness was the first work of modern Hebrew literature to appear in an official Chinese textbook.
Since 1967, Oz had been a prominent advocate of a two-state solution to the Israeli–Palestinian conflict.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 166 reviews
June 15, 2022
AMORE E TENEBRA
L’adattamento cinematografico di quello che per molti è il capolavoro di Amos Oz, “Una storia d’amore e tenebra – A Tale of Love and Darkness”, diretto e interpretato da Natalie Portman nel 2015. In Italia il film è uscito col titolo “Sognare è vivere”.
Ho cominciato a volere bene a Yoel da subito: perché è un uomo che sa piangere, perché in missione a Helsinki legge Mrs Dalloway (e lì dimentica il libro, nella stanza d’albergo, ne sente la mancanza, lo ricompra, poi lo ritrova quando mai se lo sarebbe aspettato), perché è un uomo che conosce la delicatezza, perché sa appoggiare un bicchiere con calma, come facendo attenzione a non fare nessun rumore e a non far male al tavolo, perché non si affretta a parlare, anzi, anche a domande semplici ritarda le risposte come se le parole fossero oggetti personali dai quali non era bene separarsi.
Pinchas Litvinowsky (1894-1985): Case di Gerusalemme (1920).
E ho voluto bene a questa strana famiglia, io che la famiglia evito: un padre, Yoel appunto, e Neta, una figlia probabilmente epilettica, che colleziona rovi secchi e spartiti musicali pur non sapendo suonare, più le due nonne, materna e paterna.
La mamma e moglie, Ivria, è morta all’improvviso fulminata da una cavo dell’alta tensione in un giorno di pioggia.
Yoel l’amava molto, ma non c’è tragedia nel suo sopravviverle, Oz sceglie la via quieta, quella nutrita dei silenzi di un mezzogiorno d’estate, Yoel resiste.
La moglie muore e Yoel da le dimissioni, dall’oggi al domani smette di essere un agente segreto del Mossad e si ritira in pensione prima dei cinquant’anni per stare vicino alla figlia e per cercare i segni di vita.
Un’immagine da “The Attack” di Ziad Doueiri tratto dal romanzo “L’attentato” di Yasmina Khadra, dove un uomo rimane prematuramente vedovo e col lutto inizia a “conoscere una donna”.
La madre e la suocera, Lisa e Avigail, invece, cominciano a fare volontariato in un’associazione per bambini sordomuti tre mattine a settimana.
La mamma di Yoel, Lisa, per scappare ai nazisti ha camminato col piccolo in carrozzina, da Bucarest a Varna (260 km), dalla Romania al Mar Nero in Bulgaria.
E voglio bene al volto di Oz, intagliato nella pietra, con le sue rughe profonde, e l’azzurro grigio di quello sguardo che sprigiona seria dolcezza.
Uno dei numerosi dipinti di Safed in Galilea eseguito da Rubin Reuven (1893-1974), pittore israeliano nato in Romania, come Yoel.
Restare improvvisamente vedovo fa male (molto) a Yoel, ma via via gli apre la porta verso la ricerca di una comprensione della moglie morta, e lo conduce ad arrendersi alla vita, quindi ad accoglierla in sé.
O forse, riesce a realizzare il titolo della tesi di laurea di sua moglie Ivria, mettere finalmente la vergogna in soffitta.
Se capita di avere la sensazione che la vista sia appannata – ma non dipende dalla luce, e neppure dagli occhiali, li puliamo e ci vediamo come prima, e non dipende dagli occhi, li massaggiamo, e nulla cambia – ecco, allora, un libro così elimina i vetri, spalanca la finestra, fa sparire il filtro, svela, e rivela, le cose il mondo la vita.
Anche se le parole universo, vita, mondo, erano troppo grandi per lui, e un po’ ridicole.
Amos Oz e Natalie Portman.
L’adattamento cinematografico di quello che per molti è il capolavoro di Amos Oz, “Una storia d’amore e tenebra – A Tale of Love and Darkness”, diretto e interpretato da Natalie Portman nel 2015. In Italia il film è uscito col titolo “Sognare è vivere”.
Ho cominciato a volere bene a Yoel da subito: perché è un uomo che sa piangere, perché in missione a Helsinki legge Mrs Dalloway (e lì dimentica il libro, nella stanza d’albergo, ne sente la mancanza, lo ricompra, poi lo ritrova quando mai se lo sarebbe aspettato), perché è un uomo che conosce la delicatezza, perché sa appoggiare un bicchiere con calma, come facendo attenzione a non fare nessun rumore e a non far male al tavolo, perché non si affretta a parlare, anzi, anche a domande semplici ritarda le risposte come se le parole fossero oggetti personali dai quali non era bene separarsi.
Pinchas Litvinowsky (1894-1985): Case di Gerusalemme (1920).
E ho voluto bene a questa strana famiglia, io che la famiglia evito: un padre, Yoel appunto, e Neta, una figlia probabilmente epilettica, che colleziona rovi secchi e spartiti musicali pur non sapendo suonare, più le due nonne, materna e paterna.
La mamma e moglie, Ivria, è morta all’improvviso fulminata da una cavo dell’alta tensione in un giorno di pioggia.
Yoel l’amava molto, ma non c’è tragedia nel suo sopravviverle, Oz sceglie la via quieta, quella nutrita dei silenzi di un mezzogiorno d’estate, Yoel resiste.
La moglie muore e Yoel da le dimissioni, dall’oggi al domani smette di essere un agente segreto del Mossad e si ritira in pensione prima dei cinquant’anni per stare vicino alla figlia e per cercare i segni di vita.
Un’immagine da “The Attack” di Ziad Doueiri tratto dal romanzo “L’attentato” di Yasmina Khadra, dove un uomo rimane prematuramente vedovo e col lutto inizia a “conoscere una donna”.
La madre e la suocera, Lisa e Avigail, invece, cominciano a fare volontariato in un’associazione per bambini sordomuti tre mattine a settimana.
La mamma di Yoel, Lisa, per scappare ai nazisti ha camminato col piccolo in carrozzina, da Bucarest a Varna (260 km), dalla Romania al Mar Nero in Bulgaria.
E voglio bene al volto di Oz, intagliato nella pietra, con le sue rughe profonde, e l’azzurro grigio di quello sguardo che sprigiona seria dolcezza.
Uno dei numerosi dipinti di Safed in Galilea eseguito da Rubin Reuven (1893-1974), pittore israeliano nato in Romania, come Yoel.
Restare improvvisamente vedovo fa male (molto) a Yoel, ma via via gli apre la porta verso la ricerca di una comprensione della moglie morta, e lo conduce ad arrendersi alla vita, quindi ad accoglierla in sé.
O forse, riesce a realizzare il titolo della tesi di laurea di sua moglie Ivria, mettere finalmente la vergogna in soffitta.
Se capita di avere la sensazione che la vista sia appannata – ma non dipende dalla luce, e neppure dagli occhiali, li puliamo e ci vediamo come prima, e non dipende dagli occhi, li massaggiamo, e nulla cambia – ecco, allora, un libro così elimina i vetri, spalanca la finestra, fa sparire il filtro, svela, e rivela, le cose il mondo la vita.
Anche se le parole universo, vita, mondo, erano troppo grandi per lui, e un po’ ridicole.
Amos Oz e Natalie Portman.
April 27, 2020
Israeli Yoel Arvid, a 47-year-old man of Romanian descent, is brilliant at 'reading' other people, discovering their motives and uncovering their lies. No wonder he's the perfect analyst at the Mossad, "apparently the best secret service in the world”. At the start of the novel, Yoel's world has collapsed: his wife Ivria died in a mysterious electrocution accident while he was on a foreign mission. With his 16-year-old adolescent daughter Netta, he moves from Jerusalem to Tel Aviv, in a rented house where his mother and mother-in-law also come to live. While dazed, day in and day out, Yoel’s life is lost in odd little jobs in and around the house, and clashes with his female housemates. In between, we also learn that the relationship between Yoel and Ivria had become quite sour and distant.
Oz is constantly zooming in on Yoel's struggle with the death of his wife, with the difficult relationship with his daughter, mother and mother-in-law and with a few loose ends left from his work for the Mossad. This struggle is described in great detail and is interspersed with extensive descriptions of the surrounding nature and of the daily routine Yoel meticulously follows, almost like a machine. This makes the tempo of this novel particularly slow, and the lack of suspense and humour certainly make the reading rather intense, sometimes close to tedious.
The title, "To know a woman", obviously refers to Yoel's frantic attempts to gain insight into what was really going on with his former wife, but it also refers to his inability to understand the people around him and even life in general. He's clearly in a mourning process, the grip on things constantly escapes him: “And everything you had just deciphered, was only understood for an instant. As if you were making your way through dense ferns in a tropical forest that closed behind you as soon as you passed through, leaving no trace of where you had walked. The moment you describe something in words, it had already slipped away - crept away - to a murky twilight full of shadows”. For the control freak that Yoel is, the man who could read reality so well in a working context (could he, indeed?), that is a real torture.
At the very end, Oz offers a turning point and we eventually see Yoel manage to take peace with life, to accept that there are things - secrets - that you will never understand. This development touched me, though it is described in a rather hastily way. Overall, this may not be Oz's best work, it's a little too heavy and uneven for that, but this book definitely captivated me. Maybe because it hits close to home?
Oz is constantly zooming in on Yoel's struggle with the death of his wife, with the difficult relationship with his daughter, mother and mother-in-law and with a few loose ends left from his work for the Mossad. This struggle is described in great detail and is interspersed with extensive descriptions of the surrounding nature and of the daily routine Yoel meticulously follows, almost like a machine. This makes the tempo of this novel particularly slow, and the lack of suspense and humour certainly make the reading rather intense, sometimes close to tedious.
The title, "To know a woman", obviously refers to Yoel's frantic attempts to gain insight into what was really going on with his former wife, but it also refers to his inability to understand the people around him and even life in general. He's clearly in a mourning process, the grip on things constantly escapes him: “And everything you had just deciphered, was only understood for an instant. As if you were making your way through dense ferns in a tropical forest that closed behind you as soon as you passed through, leaving no trace of where you had walked. The moment you describe something in words, it had already slipped away - crept away - to a murky twilight full of shadows”. For the control freak that Yoel is, the man who could read reality so well in a working context (could he, indeed?), that is a real torture.
At the very end, Oz offers a turning point and we eventually see Yoel manage to take peace with life, to accept that there are things - secrets - that you will never understand. This development touched me, though it is described in a rather hastily way. Overall, this may not be Oz's best work, it's a little too heavy and uneven for that, but this book definitely captivated me. Maybe because it hits close to home?
June 24, 2009
Telling the story of a retired Mossad agent coming to terms with the sacrifices he made for his career and his family in the wake of his wife's death, it is a challenging book of startling clarity.
Its primary theme, as the title suggests, is knowledge. The protagonist, as a spy, has spent his life wrapped up in a quest for certain kinds of knowledge. He is an expert at evaluating the value of a piece of knowledge. And again and again, when he receives a new piece, the book repeats the same line, "He thought about it and found no error."
But as this happens, it is clear that errors are happening anyway. Something in his ability to judge knowledge has been driven askew by his sacrifices. He needs to be made whole before he can assess knowledge fairly again, and yet the knowledge of how to be made whole is the second most significant piece of knowledge he doesn't have.
The most significant piece of knowledge, though, is what his love for his wife meant. He struggles with it again and again, as the book carefully echoes the Biblical narrative of Adam and Eve and plays a host of clever language games to show that the term 'to know a woman' never means what you think it does.
Its primary theme, as the title suggests, is knowledge. The protagonist, as a spy, has spent his life wrapped up in a quest for certain kinds of knowledge. He is an expert at evaluating the value of a piece of knowledge. And again and again, when he receives a new piece, the book repeats the same line, "He thought about it and found no error."
But as this happens, it is clear that errors are happening anyway. Something in his ability to judge knowledge has been driven askew by his sacrifices. He needs to be made whole before he can assess knowledge fairly again, and yet the knowledge of how to be made whole is the second most significant piece of knowledge he doesn't have.
The most significant piece of knowledge, though, is what his love for his wife meant. He struggles with it again and again, as the book carefully echoes the Biblical narrative of Adam and Eve and plays a host of clever language games to show that the term 'to know a woman' never means what you think it does.
February 21, 2019
Non mi ha del tutto convinta. E’ una storia di sottile ricerca psicologica. Anzi, pesantemente psicologica e vagamente opprimente. Un agente del servizio segreto israeliano, dopo la morte della moglie in un incidente, decide di andare in pensione anticipata ma si trova del tutto disadattato a quella che è la vita normale e trova che tutte le persone attorno a lui - la figlia, la madre, la suocera, il cognato, i nuovi vicini, i nuovi amici - siano degli estranei.
Ci sono molte similitudini con La sposa liberata: lunghi preamboli e descrizioni particolareggiate. Trattenendosi così lungamente sui dettagli, finisce però per essere poco incisivo su quello che dovrebbe essere il nocciolo della questione: un padre che non ha mai conosciuto, che non conosce sua figlia, e tantomeno le altre persone che lo circondano, e nemmeno la moglie che ormai non c’è più e con la quale non sono più possibili spiegazioni.
Il ritmo è volutamente lento e cadenzato, la trama è completamente actionless e priva di colpi di scena. L’aspetto positivo è il contrasto con lo stereotipo di agente segreto che viene comunemente proposto al cinema ma anche nella letteratura prevalente: non ci sono inseguimenti, non ci sono omicidi, questo agente segreto si definisce semplicemente un impiegato statale. Ed in effetti è come una sorta di Detective Monk, ha grande perspicacia e intuizione ma anche grandi manie e paranoie. Ripete più volte le stesse identiche frasi, come formule magiche o come messaggi in codice. Per tutta la durata del romanzo rimane sempre e comunque concentrato su sé stesso, in realtà non pare faccia grandi sforzi per imparare o re-imparare a conoscere gli altri. Si arriva alla fine della lettura sperando in una svolta che invece non arriva.
Quello che però veramente manca alla fine di questo libro, alla fine di tutto questo andar sonnambuli per casa - il lettore insieme con il protagonista, di questo devo riconoscere il merito all’autore - ciò di cui si sente la mancanza è un senso di sollievo: anche se non c’è stato un colpo di scena o un evento tragico, doveva riuscire a trasmettere un sentimento del tipo “da questo momento so che tutto andrà meglio” (come sa fare bene, ad esempio, Hesse in La Cura). Oppure poteva anche essere una conclusione con un senso di disperazione e tristezza "da questo momento inizierà il mio dolore ed inizierò a sfogarmi". E invece qui resta tutto fumoso, peccato.
Ci sono molte similitudini con La sposa liberata: lunghi preamboli e descrizioni particolareggiate. Trattenendosi così lungamente sui dettagli, finisce però per essere poco incisivo su quello che dovrebbe essere il nocciolo della questione: un padre che non ha mai conosciuto, che non conosce sua figlia, e tantomeno le altre persone che lo circondano, e nemmeno la moglie che ormai non c’è più e con la quale non sono più possibili spiegazioni.
Il ritmo è volutamente lento e cadenzato, la trama è completamente actionless e priva di colpi di scena. L’aspetto positivo è il contrasto con lo stereotipo di agente segreto che viene comunemente proposto al cinema ma anche nella letteratura prevalente: non ci sono inseguimenti, non ci sono omicidi, questo agente segreto si definisce semplicemente un impiegato statale. Ed in effetti è come una sorta di Detective Monk, ha grande perspicacia e intuizione ma anche grandi manie e paranoie. Ripete più volte le stesse identiche frasi, come formule magiche o come messaggi in codice. Per tutta la durata del romanzo rimane sempre e comunque concentrato su sé stesso, in realtà non pare faccia grandi sforzi per imparare o re-imparare a conoscere gli altri. Si arriva alla fine della lettura sperando in una svolta che invece non arriva.
Quello che però veramente manca alla fine di questo libro, alla fine di tutto questo andar sonnambuli per casa - il lettore insieme con il protagonista, di questo devo riconoscere il merito all’autore - ciò di cui si sente la mancanza è un senso di sollievo: anche se non c’è stato un colpo di scena o un evento tragico, doveva riuscire a trasmettere un sentimento del tipo “da questo momento so che tutto andrà meglio” (come sa fare bene, ad esempio, Hesse in La Cura). Oppure poteva anche essere una conclusione con un senso di disperazione e tristezza "da questo momento inizierà il mio dolore ed inizierò a sfogarmi". E invece qui resta tutto fumoso, peccato.
March 12, 2022
Briljantno napisana priča, međutim, sadržajno vrlo neugodna i mučna.
Najdraži mi Amos Oz uvijek piše fantastično. Ali iskreno, ovu sam priču jedva čekala završiti. Svi u knjizi su mi bili odbojni - osim, možda, dviju starijih žena, majki bivšega bračnog para iz priče - i svaka njihova osobna priča bila mi je gadljiva. Ne mogu ja to, makar se radilo i o Amosu Ozu. Ali mu moram dati četiri zvjezdice, jer piše majstorski. Eto.
Najdraži mi Amos Oz uvijek piše fantastično. Ali iskreno, ovu sam priču jedva čekala završiti. Svi u knjizi su mi bili odbojni - osim, možda, dviju starijih žena, majki bivšega bračnog para iz priče - i svaka njihova osobna priča bila mi je gadljiva. Ne mogu ja to, makar se radilo i o Amosu Ozu. Ali mu moram dati četiri zvjezdice, jer piše majstorski. Eto.
October 8, 2012
Какво се случва с живота ти, след като изгубиш скъп човек; как да събереш частиците отново; как да бъдеши сигурен, че не си виновен или отговорен - въпроси, от чиито отговори толкова много се нуждая в момента. Но Амос Оз не ги поднася, той ни дава пример, а всички изводи - логични или не, следва сами да направим.
Не за първи път се сблъсквам с изключителната му убедителност, когато описва изстинали в емоциите си семейства. Неговите персонажи не приличат на никои други, които съм срещала - те са минали през любовта, носили са я в сърцата си, леко, без усилия са я превърнали в навик, крили са се в самотните си кътчета, бягали са обратно към същата тази любов, осъзнавали са, че повече им пречи, отколкото помага, но се осъзнавали и невъзможността да дишат без нея. Това са все мъже и жени, които живеят едни до други, без да изгарят, но и някак вярно и последователно се обичат.
Светът продължава да съществува и след твоята загуба, сутрините не престават да носят светлина, нощите пристигат една подир друга, предлагащи време за размисъл, преценка, самота. Някъде, някой също като теб се надява да бъде прегърнат; понякога роднините ти те обичат, без да приемат онова, в което си се превърнал; понякога ти самият не си убеден, че знаеш как да постъпиш, защо да го направиш...
Много тих роман, събрал в тишината си тежки и светли емоции. Написан мъдро, с любов към грешките, болките и любовите на човека. С надеждата, че вариантите винаги са поне два: когато нямаме друго, имаме на разположение време. Когато нямаме време, имаме достатъчно от другото.
Не за първи път се сблъсквам с изключителната му убедителност, когато описва изстинали в емоциите си семейства. Неговите персонажи не приличат на никои други, които съм срещала - те са минали през любовта, носили са я в сърцата си, леко, без усилия са я превърнали в навик, крили са се в самотните си кътчета, бягали са обратно към същата тази любов, осъзнавали са, че повече им пречи, отколкото помага, но се осъзнавали и невъзможността да дишат без нея. Това са все мъже и жени, които живеят едни до други, без да изгарят, но и някак вярно и последователно се обичат.
Светът продължава да съществува и след твоята загуба, сутрините не престават да носят светлина, нощите пристигат една подир друга, предлагащи време за размисъл, преценка, самота. Някъде, някой също като теб се надява да бъде прегърнат; понякога роднините ти те обичат, без да приемат онова, в което си се превърнал; понякога ти самият не си убеден, че знаеш как да постъпиш, защо да го направиш...
Много тих роман, събрал в тишината си тежки и светли емоции. Написан мъдро, с любов към грешките, болките и любовите на човека. С надеждата, че вариантите винаги са поне два: когато нямаме друго, имаме на разположение време. Когато нямаме време, имаме достатъчно от другото.
August 14, 2018
Lo amo por lo que dice y por lo que no, por el ritmo pausado, por la calma, por las reflexiones, por las mentiras, por las relaciones, por la mujer.
Pasión, emoción y humildad.
No siempre amo a Amos, esta vez es de las que sí. Mucho.
Pasión, emoción y humildad.
No siempre amo a Amos, esta vez es de las que sí. Mucho.
August 25, 2017
Trama: zero
"Conoscere una donna" è un libro molto bello.
Lo dico ora però, dopo averlo terminato. Durante la lettura invece ho tentato due volte di buttarlo nel fuoco, una volta dalla finestra, tre nel gabinetto e 5 nella pentola a pressione.
Il libro è la lentissima (quasi statica) costruzione da parte dell'autore del profilo psicologico (mooooolto complesso) di Yoel, il protagonista maschile, rimasto vedovo.
La storia tra Yoel e Ivra è narrata tramite i particolari della loro vita insieme e le parole di lei ricordate in ogni momento della giornata. La vita di Yoel, scandita da rituali che lo aiutano a pensare di avere il pieno controllo di tutto quanto succeda, è rivolta continuamente al passato; si chiede ossessivamente cosa pensasse Ivra, ripensa a tutte le volte che l'ha trattata male, ripensa ad ogni minimo gesto, ogni minimo episodio.
Si rende conto lentamente che, a causa del suo lavoro di agente segreto, era abituato a valutare gli altri con una occhiata, a vivere solo con i suoi pensieri, a non fidarsi di nessuno; nemmeno della moglie.
La verità pian piano (molto piano) emerge, ma è una realtà che è difficile accettare: lui non la conosceva affatto. Ha condotto una vita per conto suo, pensando per conto suo, non interessandosi di quanto la moglie desiderasse e pensasse. Perfino sessualmente ha preso ciò che voleva, senza preoccuparsi di capire i desideri di lei. Yoel avverte, solo ora che non c'è più, una solitudine profonda, a cui non è ormai più possibile porre rimedio. E tristemente si accorge di essere sempre stato solo.
"Conoscere una donna" è una storia molto dolorosa e tormentata che pone molti interrogativi sul rapporto di coppia. Come scrive Oz, "conoscere qualcuno" non vuol dire "fare l’amore con qualcuno”.
Il romanzo è tutto qui, in questa alternanza tra ricordi del passato e il racconto ultradettagliato del presente in cui avviene la sua presa di coscienza. Lentamente le ossessioni si riducono e la vita riprende mentre si rende conto con umiltà di poter essere ancora utile.
Ad una prima lettura il libro ha un peso specifico maggiore del plutonio; forse in una rilettura, una volta compreso il quadro complessivo, si potrebbero cogliere altri dettagli. Ma per ora va bene così...
December 17, 2011
To Know a Woman: After the sudden death of his wife, Yoel moves slowly through the world in a disoriented fog. He obsessively microanalyses the details and events in his life and tries to make sense of the women who surround him. This book is exquisitely written. It's a great choice if you’re in the mood for beautiful, meditative descriptions and gentle plot development. The conversations between Yoel and his kvetchy mother and mother-in-law (both of whom have moved in with him) cracked me up. I was tempted to give the book 5 stars, but it does get a little too repetitious as Yoel revisits certain details of his life over and over and over; sometimes it feels like the author cut-and-pasted whole pages, and that was a bit much for me.
November 2, 2008
I liked the style,especially some of the descriptions but the story lacked imagination and was politically overloaded. The ending was quite naive and simple- the main character went to work as a volunteer in a hospital,to "redeem" his "sins".Anyway,I would give this writer a second chance.I would like to try "A Tale of Love and Darkness". Let`s hope he has been more sincere in its writing.
December 29, 2021
Se algum dia precisarem de uma cura para insónias, este é um bom livro a pegar.
July 18, 2009
I expected much more from this book. I don't think it has much to do with knowing a woman. its more like the life of a man after his wife's death.
the writing was good.
the writing was good.
August 24, 2014
Когато четох „Познание за жена“ за първи път, не ме впечатли много. Сега се върнах към нея, след като съм прочела почти всички преведени произведения на Амос Оз. Рядко препрочитам книги и този път четенето беше интересно – предварително уж не зная какво ще се случва/описва, но като започне даден момент, потъналите в паметта подробности изплуват.
Още в началото познах „моя“ Амос Оз - представя персонаж, който с външното си описание може да отблъсне читателя („дебел отпуснат мъж“, „размъкнати панталони“, „облечен във вечния си сив потник“). Но на мен Амос Оз ми действа така, че дори и към не много привлекателните герои изпитвам симпатия…
Друго, което ми беше интересно и при предишния прочит – общуването между двете баби (май „свати“ се казваше на български…?)
„Как не бе забелязал досега колко много бяха започнали да си приличат майка му и тъща му, откакто живееха заедно?“
Когато България се споменава в книги ( поне за втори път при Амос Оз), винаги ми става приятно. Представих си този момент (както и арменците, вървели към България заради геноцида) и си спомних колко трудно ни се струваше пътуването с добър автомобил по този път преди месец?!
„Преди години тя му бе разказала как, когато той бил почти на три години, го натоварила в скърцаща детска количка, отрупана с набързо събрани бохчи, и така изминали стотиците километри от Букурещ до Варна.“
Но все пак тази книга ми е по-далечна и мисля, че зная защо. Работа в тайните служби – тясно и чуждо ми е винаги при досег с подобни професии. А разговорите с Шефа направо ме отблъскваха… Имаше описани някои подробности за самата работа и настръхвах от мисълта, че това е необходимо… Живот „котка и мишка“ между хора и държави. Номадски живот.
„Според собствените си изчисления приблизително деветдесет и пет процента от двайсет и трите години служба бе прекарал в самолети, кораби, влакове и гари, в таксита, по спирки, хотелски стаи, фоайета, казина, улични ъгли, ресторанти, киносалони, кафенета, хазартни клубове, градски библиотеки и пощенски станции.“
Как да имаш познание за жена и дъщеря… Сигурно затова диалозите с Нета са трудни.
„Една нощ на Нета ѝ се беше сторило, че чува през стената тиха музика, не китара, а като че ли виолончело. На сутринта сподели с Йоел, който отмина случката с мълчание. Често постъпваше така с дъщеря си.“
Или:
„- Добро утро, млада госпожице. Какво чете нейно величество в този ранен час?
Тя завършваше абзаца, повдигаше остриганата си глава и отговаряше тихо:
- Книга.“
Все пак имах допирни точки с романа. „Инцидентите“ при дъщерята ми припомниха подобно напразно обикаляне по лекари за друго псевдо-заболяване. Това ту сближава родителите, ту изостря отношенията между тях (като че ли по-често второто). Добре е все пак, когато връзката има тази основа:
„Понякога след жестока кавга Иврия прошепваше в ухото му: „Не забравяй, че те разбирам.“
„Познание за жена“, заедно с „Моят Михаел“ (доколкото си спомням) е от книгите на Амос Оз с подчертан акцент върху една двойка, без много разпростиране върху други герои. Разбираемо булото около Йоел се замота още повече заради липсата на Иврия.
„Връхлетя го смътното усещане, че нищо не е истинско. Обикаляше, размишляваше, спеше, ядеше, забавляваше се с Ан-Мари, гледаше телевизия, работеше в градината, слагаше нови рафтове в спалнята на тъща си – и всичко това го правеше насън. Ако искаше да разгадае или поне да формулира въпроса, трябваше да се събуди на всяка цена. Дори и с цената на някаква беда. Или нараняване. Или болест. Нещо трябваше да се появи и да го разтърси, да разкъса тази плътна дебела пелена, която го обгръщаше като утроба. Изведнъж го връхлетя пристъп на необяснима паника, изскочи от бараката и хукна в тъмното.“
Но в крайна сметка като повечето хора и той се стреми към това:
„С надеждата отново да го сполети един от онези редки, изненадващи моменти, когато мракът се вдига за миг и изведнъж нещо просветва, припламва едва забележима искрица, за която човек трябва да е готов и не бива да я изпуска.“
Още в началото познах „моя“ Амос Оз - представя персонаж, който с външното си описание може да отблъсне читателя („дебел отпуснат мъж“, „размъкнати панталони“, „облечен във вечния си сив потник“). Но на мен Амос Оз ми действа така, че дори и към не много привлекателните герои изпитвам симпатия…
Друго, което ми беше интересно и при предишния прочит – общуването между двете баби (май „свати“ се казваше на български…?)
„Как не бе забелязал досега колко много бяха започнали да си приличат майка му и тъща му, откакто живееха заедно?“
Когато България се споменава в книги ( поне за втори път при Амос Оз), винаги ми става приятно. Представих си този момент (както и арменците, вървели към България заради геноцида) и си спомних колко трудно ни се струваше пътуването с добър автомобил по този път преди месец?!
„Преди години тя му бе разказала как, когато той бил почти на три години, го натоварила в скърцаща детска количка, отрупана с набързо събрани бохчи, и така изминали стотиците километри от Букурещ до Варна.“
Но все пак тази книга ми е по-далечна и мисля, че зная защо. Работа в тайните служби – тясно и чуждо ми е винаги при досег с подобни професии. А разговорите с Шефа направо ме отблъскваха… Имаше описани някои подробности за самата работа и настръхвах от мисълта, че това е необходимо… Живот „котка и мишка“ между хора и държави. Номадски живот.
„Според собствените си изчисления приблизително деветдесет и пет процента от двайсет и трите години служба бе прекарал в самолети, кораби, влакове и гари, в таксита, по спирки, хотелски стаи, фоайета, казина, улични ъгли, ресторанти, киносалони, кафенета, хазартни клубове, градски библиотеки и пощенски станции.“
Как да имаш познание за жена и дъщеря… Сигурно затова диалозите с Нета са трудни.
„Една нощ на Нета ѝ се беше сторило, че чува през стената тиха музика, не китара, а като че ли виолончело. На сутринта сподели с Йоел, който отмина случката с мълчание. Често постъпваше така с дъщеря си.“
Или:
„- Добро утро, млада госпожице. Какво чете нейно величество в този ранен час?
Тя завършваше абзаца, повдигаше остриганата си глава и отговаряше тихо:
- Книга.“
Все пак имах допирни точки с романа. „Инцидентите“ при дъщерята ми припомниха подобно напразно обикаляне по лекари за друго псевдо-заболяване. Това ту сближава родителите, ту изостря отношенията между тях (като че ли по-често второто). Добре е все пак, когато връзката има тази основа:
„Понякога след жестока кавга Иврия прошепваше в ухото му: „Не забравяй, че те разбирам.“
„Познание за жена“, заедно с „Моят Михаел“ (доколкото си спомням) е от книгите на Амос Оз с подчертан акцент върху една двойка, без много разпростиране върху други герои. Разбираемо булото около Йоел се замота още повече заради липсата на Иврия.
„Връхлетя го смътното усещане, че нищо не е истинско. Обикаляше, размишляваше, спеше, ядеше, забавляваше се с Ан-Мари, гледаше телевизия, работеше в градината, слагаше нови рафтове в спалнята на тъща си – и всичко това го правеше насън. Ако искаше да разгадае или поне да формулира въпроса, трябваше да се събуди на всяка цена. Дори и с цената на някаква беда. Или нараняване. Или болест. Нещо трябваше да се появи и да го разтърси, да разкъса тази плътна дебела пелена, която го обгръщаше като утроба. Изведнъж го връхлетя пристъп на необяснима паника, изскочи от бараката и хукна в тъмното.“
Но в крайна сметка като повечето хора и той се стреми към това:
„С надеждата отново да го сполети един от онези редки, изненадващи моменти, когато мракът се вдига за миг и изведнъж нещо просветва, припламва едва забележима искрица, за която човек трябва да е готов и не бива да я изпуска.“
August 15, 2017
Conoscere una donna o conoscere se stesso?
"In tutta la vita ti è dato una o due volte un momento da cui dipende tutto il resto, un momento al quale ti sei preparato per tanti anni, un momento che, se riesci ad afferrarlo, forse potrai sapere qualcosa su quella cosa senza la quale la tua vita si riduce a una successione deprimente di preparativi, programmi, fughe e problemi da evitare."
Una morte. Non una morte qualsiasi. La morte della propria sposa. In circostanze strane, dubbie... inquietanti.
Una morte che fa vivere uno di quei momenti in cui si aprono voragini interiori, momenti da cui pare "dipendere tutto il resto". In cui occorre fermarsi e guardare dentro e fuori, per ritrovare se stessi nel confronto con gli altri.
E in un momento come questo, Oz par quasi deridere il suo protagonista, Yoel, un uomo che di professione fa la spia, che dovrebbe essere un mago nello svelare i segreti, che non è in realtà in grado di comprendere nessuna delle donna che popola il suo microcosmo: moglie, figlia, madre, suocera e amanti.
E la verità di questa impossibilità (o incapacità? o disinteresse?), gli viene rivelata dal rozzo ma verace fratello della moglie defunta.
"Tu sei una persona molto intelligente, persino furba, e anche perbene. Non c’è niente da dire. Diritto come una tavola. Uno a posto. Però ti mancano tre cose serie: uno, non hai passione. Due, non hai gioia. Tre, non hai pietà."
Controllo coercitivo sulla vita delle sue donne. Donne come bambine che non possono essere compagne, che debbono essere viziate, assecondate ma mai comprese, mai realmente conosciute, come se questo non fosse un punto importante.
"Tra un po’, morirò, Yoel, e d’un tratto avrai tante domande da farmi. Non sarebbe meglio che tu cominciassi a farmele adesso? ...
“Domande. Quali domande? Va bene. D’accordo. Ti farò delle domande. Ma un’altra volta, mamma. Ora non ne ho il tempo”.
E in questo viaggio a ritroso nella memoria, in cui la vita quotidiana pare comporsi di vuoti e sterili rituali, Yoel arriverà a comprendere la necessità di mutare se stesso, la necessità di donare se stesso.
Il libro sicuramente è di spessore, ma alcune pagine (parecchie...sigh) hanno il peso specifico... della ghisa! Pensavo: ho patito "Gli innamoramenti" di Marias, ma Marias a Oz gli fa... un baffo!!!!!
Le spire e gli avviluppi dell'iper-pipponico Oz sono ancora più pressanti di quelli di Marias perché non son fatti da un linguaggio ellittico ma si compongono di pensiero circolare, di ripetizione quasi salmodiante di interi incisi. Forse il tentativo è quello di riprodurre il rimestio interiore dell'uomo quando si fissa sulla comprensione di qualcosa di incomprensibile. Ma la sensazione è di non arrivare mai a destinazione...
Un romanzo a mio parere non del tutto compiuto anche se ricco di pensieri e riflessioni molto profonde.
June 22, 2021
По спомен: впечатляващ стил, невпечатляващ сюжет. Старата история как с всяко свое мъничко, незабележимо, безвредно и неразплискващо локвата на ежедневието (без)действие неусетно губим и отдалечаваме от себе си хората, които (би трябвало да) са ни близки, като се откъсваме и от самите себе си. И когато накрая видим резултата в настъпилото около нас мълчание и непознатия в огледалото, са минали 20-30 скучни и безпаметни години, в които пътят назад е изчезнал напълно, а напред се мярка тревясал и неясен из мъглата. След средата посланието започна доста да се повтаря. Но е красиво написано.
April 8, 2017
Nothing very exciting happens but I loved the feel of the story. Reminded me of AB Yehoshua's writing (or maybe it's the other way around and this book came first).
November 3, 2016
I don't know what expectations I had about a book with such a title. Curiously, I was expecting for some secrets to be revealed, for some kinda of a deep immersion into women's way of thinking. Ha! How gullible of me to think so!
Seriously, people who read this book to discover some hidden wisdom on this eternal topic, and are headstrong to find it, put this book down! Amos Oz doesn't reveal any secrets one would expect to be revealed here. Instead, he crafts a confusing, yet beautiful story on an everlasting topic -- the conflict between duty, and family. Yoel Ravid is a skillful secret agent who does his job masterfully. While at work, he is able to discern things, to calm the restless in order to save the queer operations his `agency` performs. At home, he is an example of placidity and disinterest toward his family. His wife Ivria decides to take the lead of his homelife, raising a daughter (Netta) who suffers from what is believed to be epilepsy. The family becomes separated and the dialogues between family members seem very stiff -- that's to emphasize the idea of lack of communication. Thus, don't be surprised to find the most inconsequent dialogues and a mediocre storyline. Oh, and did I mention that the reader reveals Ravid family's past by constant digressions from the main plot (as Yoel is a widower throughout the novel)? But digressions and overall confusion are okay here -- it's a postmodernist novel god damn it!
Then, why did I give it 5 out of 5? Because Amos Oz doesn't give us direct answers! Because he keeps Yoel groping around in the darkness with occasional revelations. Because he plays with symbolism (to remember the invalid Yoel met in Helsinki, who symbolizes Yoel's inability to affect his homelife, and the very beginning of the story -- `The statue had no eyes`! which represents Yoel's `blindness`). Because he sets a story for readers to dig it. Because he keeps woman's figure mysterious, untouched, as an eternal secret -- a secret for each of us to discover.
Seriously, people who read this book to discover some hidden wisdom on this eternal topic, and are headstrong to find it, put this book down! Amos Oz doesn't reveal any secrets one would expect to be revealed here. Instead, he crafts a confusing, yet beautiful story on an everlasting topic -- the conflict between duty, and family. Yoel Ravid is a skillful secret agent who does his job masterfully. While at work, he is able to discern things, to calm the restless in order to save the queer operations his `agency` performs. At home, he is an example of placidity and disinterest toward his family. His wife Ivria decides to take the lead of his homelife, raising a daughter (Netta) who suffers from what is believed to be epilepsy. The family becomes separated and the dialogues between family members seem very stiff -- that's to emphasize the idea of lack of communication. Thus, don't be surprised to find the most inconsequent dialogues and a mediocre storyline. Oh, and did I mention that the reader reveals Ravid family's past by constant digressions from the main plot (as Yoel is a widower throughout the novel)? But digressions and overall confusion are okay here -- it's a postmodernist novel god damn it!
Then, why did I give it 5 out of 5? Because Amos Oz doesn't give us direct answers! Because he keeps Yoel groping around in the darkness with occasional revelations. Because he plays with symbolism (to remember the invalid Yoel met in Helsinki, who symbolizes Yoel's inability to affect his homelife, and the very beginning of the story -- `The statue had no eyes`! which represents Yoel's `blindness`). Because he sets a story for readers to dig it. Because he keeps woman's figure mysterious, untouched, as an eternal secret -- a secret for each of us to discover.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 9, 2022
Amos Oz é um escritor israelita fascinante que escreve sobre a vida real com uma sensibilidade muito especial.
Neste livro, Conhecer Uma Mulher, somos confinados na mente de Yoel Ravid, um agente secreto israelita, recentemente viúvo que decide reformar-se antecipadamente e ir viver para uma cidade nos arredores de Telavive, para começar uma vida nova na companhia da filha, da sua mãe e da sua sogra. Rodeado pelas "suas" mulheres Yoel, arranja mil e uma coisas para fazer, obras em casa, jardinagem e tratar dos seus gatos, só para escapar às suas queixas e exigências mas também para tentar perceber a morte misteriosa da mulher que nunca conseguiu conhecer verdadeiramente.
Como em todos os seus livros, Amos Oz , não se preocupa em criar plot twists espectaculares nem está interessado em atar as pontas soltas das suas histórias para o leitor ter um desfecho perfeito e todas as suas perguntas respondidas, Amos Oz quer e consegue envolver-nos na sua narrativa e obriga-nos a reflectir sobre as acções e pensamentos mais íntimos das suas personagens, o que torna a leitura dos seus livros para mim, uma experiência única.
Neste livro, Conhecer Uma Mulher, somos confinados na mente de Yoel Ravid, um agente secreto israelita, recentemente viúvo que decide reformar-se antecipadamente e ir viver para uma cidade nos arredores de Telavive, para começar uma vida nova na companhia da filha, da sua mãe e da sua sogra. Rodeado pelas "suas" mulheres Yoel, arranja mil e uma coisas para fazer, obras em casa, jardinagem e tratar dos seus gatos, só para escapar às suas queixas e exigências mas também para tentar perceber a morte misteriosa da mulher que nunca conseguiu conhecer verdadeiramente.
Como em todos os seus livros, Amos Oz , não se preocupa em criar plot twists espectaculares nem está interessado em atar as pontas soltas das suas histórias para o leitor ter um desfecho perfeito e todas as suas perguntas respondidas, Amos Oz quer e consegue envolver-nos na sua narrativa e obriga-nos a reflectir sobre as acções e pensamentos mais íntimos das suas personagens, o que torna a leitura dos seus livros para mim, uma experiência única.
February 2, 2015
Like many of Amos Oz's other novels, To Know A Woman was meditative, beautifully written, and full of eclectic and well crafted characters. I enjoyed it, but ultimately found it less satisfying than most of his other books. For me, I felt like the balance between character development and plot was weighted too much towards character which sapped the novel of some of the energy and movement it could have had. For someone who is just exploring Amos Oz for the first time, I would probably recommend starting with a different novel.
November 8, 2022
Creio que não é o livro certo para mim; iludida pelo título descubro uma narrativa diferente da que idealizei e por isso perdoem-me a classificação baixinha.
Amos Oz em estreia deixou-me amargos de boca na disparidade daquilo que o livro realmente é e daquilo que eu esperava dele.
Salvo pelas belíssimas descrições que faz da natureza e das estações mas longe do meu ideal de narrativa.
Amos Oz em estreia deixou-me amargos de boca na disparidade daquilo que o livro realmente é e daquilo que eu esperava dele.
Salvo pelas belíssimas descrições que faz da natureza e das estações mas longe do meu ideal de narrativa.
February 20, 2017
Ето на това му казвам: перфектно написана книга! Отдавна не се бях впечатлявала от някой автор така. Първи досег с Амос Оз, със сигурност няма да бъде и последен.
Човек, който цял живот е разгадавал тайни професионално, не знае за и не познава собственото си семейство. Сетивата ти, може би, са притъпени, когато става въпрос за някого, когото обичаш. Съпругата ти, майка ти, дъщеря ти. На моменти в книгата се повтарят цели абзаци, но някак на място. Действието е изпълнено с тайнственост и напрежение, макар че реално нищо конкретно не се случва. Всичко може да се тълкува по няколко начина: случайна ли е прегръдката на смърта, в която умира жена ти или любовна? Обичаш ли някого, само защото се е появил в точния момент на болка и страдание? И още много са въпросите, останали без отговор. Оставени сме на въобръжението си.
Два абзаца препрочетох няколко пъти, поради красотата, с които са написани. За да останат, ето ги:
Погледни дъжда. Все едно теб виждам. Зърна ли те и ми се доплаква.
Понякога, когато проливните дъждове поспираха, навън се виждаха премръзнали подгизнали птички, накацали неподвижно по влажните клони, сякаш оголели сиви дървета бяха родили нови, прекрасни зимни плодове.
Човек, който цял живот е разгадавал тайни професионално, не знае за и не познава собственото си семейство. Сетивата ти, може би, са притъпени, когато става въпрос за някого, когото обичаш. Съпругата ти, майка ти, дъщеря ти. На моменти в книгата се повтарят цели абзаци, но някак на място. Действието е изпълнено с тайнственост и напрежение, макар че реално нищо конкретно не се случва. Всичко може да се тълкува по няколко начина: случайна ли е прегръдката на смърта, в която умира жена ти или любовна? Обичаш ли някого, само защото се е появил в точния момент на болка и страдание? И още много са въпросите, останали без отговор. Оставени сме на въобръжението си.
Два абзаца препрочетох няколко пъти, поради красотата, с които са написани. За да останат, ето ги:
Погледни дъжда. Все едно теб виждам. Зърна ли те и ми се доплаква.
Понякога, когато проливните дъждове поспираха, навън се виждаха премръзнали подгизнали птички, накацали неподвижно по влажните клони, сякаш оголели сиви дървета бяха родили нови, прекрасни зимни плодове.
October 2, 2022
Parto dalla fine, autoassolutoria e volemosebene, che è un po’ appiccicata lì.
Tutto il libro è un’angosciosa quest alla ricerca di sé stesso, non di Iria, la moglie che un po’ disprezza e sicuramente non stima intellettualmente. In realtà non stima nessun.
Provo empatia ma non simpatia per Yoel, e parecchio fastidio per le sue relazioni. Se le racconta molto. E spesso mente a sé stesso.
Romanzo molto cerebrale, costruito attorno a un anafettivo che non si sente particolarmente in colpa per questo. Perché l’amore è un vuoto, dichiara ed è un po’ un sunto di tutto il romanzo.
Yoel cerca di mettere a posto, nell’unico modo che sa fare, tutti i tasselli. Ma il libro è come lui, rimane estraneo alla vita delle persone. Della moglie, della figlia, della vicina da cui si fa curare a base di sesso. Dell’immobiliarista che vuole solo essere suo amico.
Rimane estraneo a tutti fino all’agnizione finale. Quando diventa buono, cioè amichevole e accetta di non poter governare le vite degli altri.
E qui iun finale volemosebene francamente non ha senso
Tutto il libro è un’angosciosa quest alla ricerca di sé stesso, non di Iria, la moglie che un po’ disprezza e sicuramente non stima intellettualmente. In realtà non stima nessun.
Provo empatia ma non simpatia per Yoel, e parecchio fastidio per le sue relazioni. Se le racconta molto. E spesso mente a sé stesso.
Romanzo molto cerebrale, costruito attorno a un anafettivo che non si sente particolarmente in colpa per questo. Perché l’amore è un vuoto, dichiara ed è un po’ un sunto di tutto il romanzo.
Yoel cerca di mettere a posto, nell’unico modo che sa fare, tutti i tasselli. Ma il libro è come lui, rimane estraneo alla vita delle persone. Della moglie, della figlia, della vicina da cui si fa curare a base di sesso. Dell’immobiliarista che vuole solo essere suo amico.
Rimane estraneo a tutti fino all’agnizione finale. Quando diventa buono, cioè amichevole e accetta di non poter governare le vite degli altri.
E qui iun finale volemosebene francamente non ha senso
December 21, 2019
Un libro lento, sin acción, pero no por ello menos interesante. Hay pasajes inteligentes pero otros son bastante repetitivos, recurso buscado por el autor para resaltar la personalidad controladora y metódica del protagonista, ex-agente secreto. Es un libro (indirectamente) sobre el luto de un hombre que no llega exactamente a aprender de sus errores, pero en el que se aprecia una ligera evolución al final.
Al terminarlo he tenido una sensación de ‘¿y ya está?’, como si se me hubiera escapado algo, como si no pudiera ser ‘solo esto’ sino que necesariamente debe esconder algo más...
Al terminarlo he tenido una sensación de ‘¿y ya está?’, como si se me hubiera escapado algo, como si no pudiera ser ‘solo esto’ sino que necesariamente debe esconder algo más...
March 14, 2024
teška srca mu dajem trojku jer se oz sviđa mom srcu. da nisam nedavno čitala njegovog "judu" koji je dobar primjer sjajno osmišljenog literarnoga djela po svim parametrima, i da ne znam da oz može bolje, možda bi ocjena i bila viša. ovako, u usporedbi s onime što znam da je oz u stanju u periodima nadahnuća, ovo je osrednje njegovo djelo.
Read
April 3, 2014Într-un interviu din 2004 acordat Antoanetei Ralian, Amos Oz susținea că „singurătatea e o opţiune şi nu un destin” (România literară nr. 39/ 2004). Oricum ar fi, singurătatea este o stare problematică, un timp al reevaluării, al reconsiderărilor. Personajele lui Amos Oz sunt supuse (sau – altfel spus – se supun) deseori acestui test, din care cauză prozele acestuia propun mai degrabă povești retrospective, trecute prin filtrul sufletesc al personajelor. Nu altfel stau lucrurile și în romanul din 1989, Să cunoști o femeie (traducere de Antoaneta Ralian, Polirom, Iași, 2011).
Protagonistul, Yoel, agent al serviciilor secrete israeliene, se întoarce acasă pentru a-și înmormânta soția, victimă a unui accident stupid. Șocat, îndurerat, Yoel se izolează de lume, alege singurătatea. Acolo, în singurătate, își va retrăi, cu ajutorul memoriei, viața, reevaluând anumite momente din trecut. Personajele lui Amos Oz sunt dure, necruțătoare cu ele însele, iar Yoel nu face excepție. (continuarea cronicii: http://bookaholic.ro/memoria-unei-iub...)
Protagonistul, Yoel, agent al serviciilor secrete israeliene, se întoarce acasă pentru a-și înmormânta soția, victimă a unui accident stupid. Șocat, îndurerat, Yoel se izolează de lume, alege singurătatea. Acolo, în singurătate, își va retrăi, cu ajutorul memoriei, viața, reevaluând anumite momente din trecut. Personajele lui Amos Oz sunt dure, necruțătoare cu ele însele, iar Yoel nu face excepție. (continuarea cronicii: http://bookaholic.ro/memoria-unei-iub...)
July 16, 2008
Overall, I thought this book was pretty dull. It belongs to a small sub-genre of books that our book club seems to hit on occasionally, which I would call "books about morose (often Jewish) middle age (or older) men trying to make sense of their lives." Others in the book club seem to like them, but I rarely connect...so maybe it's just me. I find the characters mostly unlikeable, the overall mood very blah and the stories pretty plot-less, and this one was no exception. (Others books I'd put in this category that we've read in the last few years: "Blue Nude," "The History of Love," and - sort of - "Super-Cannes.")
June 5, 2009
When I read the summary of this book I thought it was going to be a certain type of book: emotionally detached man estranged from wife, absent with daughter, mid-life crisis drives him to drinking/affairs/crisis, etc...blah blah blah. But the books is so much more than that and so absolutely mesmerizing.
The writing is fantastic.
The writing is fantastic.
February 15, 2010
Ravid, retired early from the Israeli secret service, has developed a remarkable ability to tell truth from lie. Yet he doesn't seem to understand the people around him or for that matter himself. Compulsively analytic, feelings are a more difficult puzzle for him.
Displaying 1 - 30 of 166 reviews