Αεροδρόμιο

by Ελίζα Παναγιωτάτου

Εγκλωβισμένοι στους κενούς χώρους ενός διεθνούς αεροδρομίου, οι χαρακτήρες των διηγημάτων, που διασταυρώνονται χωρίς να συναντηθούν, βρίσκονται, με τον τρόπο του ο καθένας, σε μια μεταιχμιακή στιγμή. Η μετέωρη θέση τους, η αναμονή, η ένταση του ταξιδιού, οδηγούν σε έναν χαμηλόφωνο μονόλογο, γεμάτο προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Με ψυχολογική και γλωσσική ακρίβεια, με εφευρετικότητα και τρυφερότητα, η Ελίζα Παναγιωτάτου συγκροτεί ένα πρισματικό συλλογικό πορτραίτο.

Genres: Greece

104 pages

Published October 1, 2021

About the author

Η Ελίζα Παναγιωτάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Στη διαδρομή της έχει περάσει από διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα στο χώρο των επιστημών, του ανθρώπου και της γλώσσας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε χώρες της Αφρικής.

Reviews

[Eva Pliakou · Rating 5 out of 5]

Νιώθω ότι όλη μου η ζωή κλείστηκε σε 102 σελίδες στο τράνζιτ ενός αεροδρομίου.

[Christinesoli · Rating 5 out of 5]

Για την ανάγνωση αυτού του βιβλίου δημιούργησα την τέλεια αναγνωστική συνθήκη.(υποκειμενικά πάντα)Έτσι λοιπόν, μια Δευτέρα(αν πάρεις και άδεια από τη δουλειά γίνεται ακόμα πιο απολαυστικό), πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο για να αγοράσω το βιβλίο, μετά περπάτησα μέχρι το αγαπημένο μου καφέ στη πόλη, άνοιξα το βιβλίο και το έκλεισα μόλις τελείωσε, δηλαδή δέκα λεπτά πριν την τελευταία γουλια καφέ! Και του άξιζε αχ ποσό του άξιζε!

Διαβάζοντας το αεροδρόμιο είναι αναπόφευκτη η σκέψη τι έκανες εσυ κάποια στιγμή στην αναμονή μιας πτήσης ή ποιοι μπορεί να καθόντουσαν δίπλα σου ή αν κάποιος από όλους αυτούς για τους οποίους διάβασες έχει σταθεί ποτέ δίπλα σου. Εγώ κάπου στη μέση του βιβλίου, συνειδητοποίησα πως όσες φορές η πτήση μου είχε καθυστέρηση ή έστω χρειάστηκε να περιμένω την επόμενη πτήση σε κάποιο αεροδρόμιο, πάντα ήμουν μόνη (ή έστω δεν θυμάμαι καμία με παρέα) Λες και οι αναμονές είναι μοναχικές για κάποιο λόγο.
Εκεί με τη τελευταία γουλιά καφέ, θυμήθηκα μια αναμονή σε ένα gate του Ελ. Βενιζέλος, μια πτήση με ούτε είκοσι άτομα καλά καλά για ένα ακριτικό νησί στα μέσα ενός Απρίλη. Και θυμήθηκα έναν συγκεκριμένο άντρα μαζί με τη κόρη του να κουβαλάν μαζί τους μια θλίψη και ανάγκη να φτάσουν στο νησί και τώρα, αναρωτιέμαι πως να έμοιαζα εγώ σε αυτούς.

«Ο κόσμος αλλάζει μόλις γράψεις την πρώτη λέξη, ο κόσμος άλλαξε μόλις γράφτηκε η πρώτη λέξη και δεν γύρισε πίσω ποτέ.»
Τάδε εφη ο Βακαλόπουλος και εγώ θα πω μόλις διαβαστούν οι πρώτες λέξεις της Ελίζας Παναγιωτάτου τίποτα δεν μοιάζει ίδιο και ότι το Αεροδρόμιο ήταν ακριβώς ότι περίμενα!

Το must read είναι λίγο και ένα μπράβο στις @antipodes_books που επιλέγουν και εκδίδουν τέτοια βιβλία!
Cheers νταρλινγκς!!!

[Eliasdgian · Rating 4 out of 5]

Στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, εκεί όπου ο χρόνος (μοιάζει να) επιβραδύνει και η προσμονή της άφιξης (στην Ιθάκη του καθενός) ολοένα και κορυφώνεται, ο νους παραδέρνει ανάμεσα στην παρατήρηση και τον στοχασμό. Οι ίδιοι άνθρωποι που διακριτικά αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου πότε κοιτάζουν επίμονα τους ηλεκτρονικούς πίνακες πληροφόρησης ή τη μοκέτα κάτω από τα πόδια τους και πότε ενδοσκοπούν, αναθυμούμενοι μικρές προσωπικές ιστορίες του χθες και του σήμερα.

Αυτές τις ιστορίες του καθενός αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο – με εσωτερικότητα, εκφραστική ακρίβεια και τρυφερότητα - η Ελίζα Παναγιωτάτου κι ανάμεσά τους παρεμβάλλουν άλλες, εξίσου ωραίες, λιγότερο ή και καθόλου σχετικές με το αεροδρόμιο καθαυτό: μικρά, ενδιαφέροντα κείμενα που αναφέρονται στην ταφή των νεκρών στο Θιβέτ, στο φαινόμενο της βροχής των ζώων, στον πρώτο αεροναυπηγό, στην παραλία της Ταϊλάνδης όπου «ναυάγησε» ο Τομ Χανκς και στις εξαφανίσεις που συνέβησαν στη Βόρεια Μαδαγασκάρη.

Καλαίσθητη έκδοση (ό,τι ακριβώς περιμένεις από τους Αντίποδες), έξυπνη ιδέα και, συνολικά, ένα αποτέλεσμα που δεν απογοητεύει τον αναγνώστη. Κι ως υπόμνηση για την επόμενη φορά που θα επιστρέψω στο παρόν σχόλιο αφήνω εδώ την επιθυμία μου να διαβάσω και τις Τεχνικές Κολύμβησης της ιδίας.

[Xenia Germeni · Rating 4 out of 5]

Μετά τις Τεχνικές Κολυμβησεις, ακολουθεί το Αεροδρόμιο. Στο Αεροδρόμιο οι ήρωες των διηγημάτων βρίσκονται στο τρανζιτ ενός ή διαφορετικών αεροδρομίου-ιων. Ο χώρος είναι είναι τόσο οικείος για όσους ταξιδεύουν οι ήρωες περιγράφουν ιστορίες δημιουργώντας ένα πατσγουρκ εντός ενός άλλου πατσγουρκ. Τα προσωπικά σχέδια και ιστορίες του κάθε ήρωα εντάσσονται στο μεγάλο χώρο του αεροδρομίου και έξω από αυτόν. Η αφήγηση γίνεται αβίαστα και αυθόρμητα και χωρίς ένταση αλλά με οικειότητα. Η μικρή φόρμα της Παναγιωτατου θυμίζει τις Τεχνικές Κολύμβησης στο ρυθμό, ωστόσο είναι πιο ανάλαφρη και λειτουργεί απλευθερωτικα και χωρίς προοικονομει ένας τέλος ή κάτι δραματικοτητα, αφού πάλι οι ήρωες περιμένουν στην αναμονή την επόμενη πτήση να πετάξουν. ΥΓ διαβάζεται παντού και ανάλαφρα παρέα με καφέ ή την κάρτα επιβίβασης

[Mat C Sharp · Rating 5 out of 5]

4.5

[νίκη κωνσταντίνου-σγουρού · Rating 3 out of 5]

«εκτός από το σώμα υπήρχαν μόνο οι ιστορίες.»

[ιφιγένεια παπούλη · Rating 4 out of 5]

«όταν πηγαίνω στα σπίτια ανθρώπων που δεν ξέρω καλά, παρατηρώ πώς έχουν τοποθετήσει τα αντικείμενα στο χώρο. στη διάταξή τους βλέπω την προσπάθειά τους να είναι ευτυχισμένοι.»

☁️✈️

τα αεροδρόμια μου μοιάζουν κι εμένα πολύ ποιητικά: διάδρομοι ως σημεία σύντομης συνάντησης για ένα φυγόκεντρο πλήθος, μια μοναδική σύνθεση ανθρώπων που μοιράζονται τον ίδιο χώρο μόνο για μια φορά και με σκοπό να περάσουν κάπου αλλού.

[Erasmia Kritikou · Rating 3 out of 5]

Καλή προσπάθεια, συμπαθητικό βιβλιο, ιδανικό για ενα γρηγορο διαβασμα αναμεσα στα τρανζιτ ή στην αναμονή στο αεροδρομιο. Μου αρεσε ο τροπος που επλεκε τις ιστοριες μεταξυ τους, κανοντας ενα κινηματογραφικο πέρασμα καμέο ο ενας απο την ιστορια του αλλου.
Καποια τεχνικά λάθη και μικρες λεπτομέρειες ανακρίβειας με εβγαλαν λιγο απ την πλοκή - οπως οτι η ετοιμογεννη πηγε για νυχια, κατι που δε σου επιτρεπουν οι γιατροι για την περιπτωση καισαρικής ή αν χρειαστεις οξυμετρο στο δαχτυλο, ή οτι η πρωτοτοκη γεννησε μεσα σε μια ωρα, αυτο δεν γινεται ουτε στην καισαρικη αςπουμε - και καποια άλλα τετοια, που θα ηθελα να ειχε λιγη περισσοτερη επιμελεια ή alpha readers το βιβλιο για να επισημανουν μικρες αστοχιες, που μπορει να μην ειναι καν σημαντικές, να ειναι στην πραγματικότητα απο δευτερευουσες και κατω, όμως η υψηλή πιστότητα μιας ιστοριας παιζει πρωτευοντα ρολο στο να συμπαθήσεις και τελικά να 'εμπιστευτεις' το βιβλιο καθως και τον συγγραφεα του.

Δεν νιωθω σοφοτερη ή οτι κατι μου ειπε, περασα ενα ευχαριστο απογευμα ομως.

[Pelio Papadia · Rating 5 out of 5]

Εγκλωβισμένοι στους κενούς και άχρονους χώρους ενός διεθνούς αεροδρομίου, ουσιαστικά ενός μη τόπου, οι μοναχικοί χαρακτήρες των διηγημάτων στο "Αεροδρόμιο" της Ελίζας Παναγιωτάτου, που διασταυρώνονται χωρίς να συναντηθούν, βρίσκονται, με τον τρόπο του ο καθένας, εν αναμονή, σε μια μεταιχμιακή στιγμή. Η κοπέλα με τα δρακουλίνια, που μας εισάγει στο αεροδρομιακό σύμπαν, η καθαρίστρια που μοιάζει παραιτημένη, ο Δον Ζουάν που έχασε τον γάτο της Νίκης, ο Κρητικός που δεν θα προλάβει την κηδεία της μάνας του, ο τύπος που ανακρίνεται και ανακρίνει συνταξιδιώτισσές του, το παιδάκι που κατουριέται, εκείνος που θυμάται μια πρώην του, με αφορμή ένα ευτραφές ζευγάρι (;) ανάμεσα στο οποίο κάθεται, ένας πατέρας που είχε κόρη, αλλά επιστρέφει να βρει έναν γιο, ο ταξιδιώτης που έχασε το ραντεβού με μια Μαδαγασκαριανή και κυνηγάει πόκεμον, ο αγχωμένος μέλλων πατέρας, η μαμά του παιδιού που κατουριέται, που περιμένει ξανά παιδί μα δεν το θέλει, ένας "κομμάτιας" που ταυτίζεται με έναν ιεραπόστολο, μια αεροσυνοδός σε stand-by, μια καρκινοπαθής που δραπέτευσε για λίγο πριν από τη μαστεκτομή, μια έγκυος που τελικά γεννάει στο τράνζιτ... Η μετέωρη θέση τους, η αναμονή, η παρατήρηση των γύρω τους, η ένταση του ταξιδιού, οδηγούν τον καθέναν σε έναν χαμηλόφωνο μονόλογο, γεμάτο προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Ανάμεσα στις αφηγήσεις τους, μικρά κείμενα, λιγότερο ή περισσότερο σχετικά με τα ταξίδια και τα αεροδρόμια, με τη ζωή και τον θάνατο. Ωραία ιδέα, άριστα "εκτελεσμένη", λογοτεχνικότητα, ��πόλαυση και υπενθύμιση τού πόσο μου έχουν λείψει οι πτήσεις, παρά τις ταλαιπωρίες που μπορεί να επιφυλάσσουν. Κυκλοφορεί από τους Αντίποδες και διαβάζεται σε λίγη ώρα.

[Peri Morfosis]

Υπάρχει μια συγκεκριμένη καθυστέρηση πτήσης που δεν ξέχασα ποτέ, όχι για τον προορισμό, αλλά για το κενό που τη συνόδευε. Ήμουν μόνη, μέσα σε πλήθος που φαινόταν βιαστικό και κουρασμένο. Τα βλέμματα δεν συναντιόντουσαν, η σιωπή ήταν πιο δυνατή από τις λέξεις. Σε εκείνη την αναμονή ένιωσα τη μοναξιά να γεμίζει τον χώρο, μαζί με μια αίσθηση πως ο χρόνος είχε παγώσει ανάμεσα σε δύο στιγμές.

Το Αεροδρόμιο της Ελίζας Παναγιωτάτου ξεδιπλώνει αυτές τις στιγμές που μοιάζουν να μην έχουν τέλος. Μέσα από μικρές ιστορίες, παρουσιάζει τους ανθρώπους που ζουν τη δική τους αναμονή, γεμάτη σκέψεις, αναμνήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις.

Η γραφή είναι απλή, χωρίς περιττά λόγια, και εστιάζει στην ουσία των στιγμών που περνούν αθέατες. Το αεροδρόμιο δεν είναι απλά ένας τόπος, είναι μια μεταφορά για τις αλλαγές που βιώνουμε στη ζωή μας, τα όρια ανάμεσα σε όσα αφήνουμε πίσω και σε όσα περιμένουμε μπροστά μας.

Το βιβλίο μας καλεί να προσέξουμε την αναμονή, τις σιωπές και τις λεπτομέρειες που φανερώνουν το βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Είναι ένα ταξίδι στο ενδιάμεσο, που μιλάει για την αμηχανία, την προσμονή και την ελπίδα που ζει μέσα σε κάθε παύση.

Μέσα από το Αεροδρόμιο καταλαβαίνουμε πως οι μικρές στιγμές που μοιάζουν άδειες έχουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής, και πως, πολλές φορές, το πιο σημαντικό ταξίδι είναι αυτό που γίνεται μέσα μας.

Ένα ήσυχο βιβλίο, γεμάτο εσωτερικό ρυθμό. Σε αναγκάζει να σταματήσεις. Να μείνεις. Να παρατηρήσεις.
Είναι λιτό και υπέροχο, σαν τις στιγμές που δεν περιμένεις να σε αγγίξουν, αλλά τελικά το κάνουν.

[Ελσόν Ζγκούρη · Rating 5 out of 5]

Το αεροδρόμιο περιγράφοντας καταστάσεις, σκέψεις, αντιδράσεις και βιώματα τυχαίων ανθρώπων σε αίθουσες αναμονής σε κάνει να ταυτίζεσαι, να γελάς, να αναρωτιέσαι και να μην σταματάς να εκπλήσσεσαι! Είναι ένα βιβλίο το οποίο διαβάζεται όσο διαρκεί ένας καλός καφές, ένας καφές μοιάζει καλύτερος όταν το βιβλίο που διαβάζεις πίνοντας τον είναι καλό! Βρήκα το «αεροδρόμιο» ένα πολύ έξυπνο βιβλίο το οποίο σου αφήνει μια ικανοποίηση, ίδια ή και καλύτερη, όπως ένας καλός καφές! Μου αρέσει η γραφή, η απλοϊκότητα των περίπλοκων χαρακτήρων της κάθε ιστορίας. Μου άρεσε που η συγγραφέας μίλησε ελεύθερα, σαν να έπινε κι εκείνη τον καφέ της δίπλα μου ενώ εγώ παρατηρούσα τους πρωταγωνιστές των ιστοριών της καθώς εκείνη διάβαζε και ξεδίπλωνε τις σκέψεις και τις ζωές τους με αριστουργηματικό τρόπο! Σαν να ήπιαν όλες τον καφέ κι εκείνη να τους τον διάβασε, άλλωστε «κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για το καλό των υπολοίπων»!

[Nikos Dunno · Rating 3 out of 5]

Ανάλαφρο, ευφάνταστο, και με πρωτότυπους τρόπους σύνδεσης των διαφορετικών ιστοριών. Θα προτιμούσα βέβαια οι συνδέσεις αυτές να μην ήταν τόσο προφανείς και στο τέλος να έδεναν σε κάτι πιο ουσιαστικό. Με ταξίδεψε αλλά όπως και τους βασικούς χαρακτήρες του που είναι παγιδευμένοι σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου, δεν με απογείωσε.

[Booklists_ Catherine · Rating 4 out of 5]

Το Αεροδρόμιο λοιπόν από τις εκδόσεις @antipodes_books της Ελιζα Παναγιωτατου, θα σας ταξιδέψει μέσα από υπέροχα διηγηματα που αλλά εκτυλισσονται στους κενούς χώρους αεροδρομίου, άλλα μέσα στα αεροπλάνα είτε σε μεταιχμιες θέσεις γεμάτες προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Κάποια κειμενα τα απόλαυσα πολυ και γέλασα, με αλλά προβληματιστηκα και στεναχωρηθηκα άλλα πάλι δεν τα απόλαυσα τόσο αλλά και πάλι είχαν "κάτι" να μου δώσουν και όλα αυτά μέσα σε 100 σελίδες. Εξαιρετική παρέα, το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους αλλά κυρίως σε όσους βρίσκονται σε reading slump.

[mar · Rating 3 out of 5]

Οι χαρακτήρες των μικρών ιστοριών του «Αεροδρομίου» έχασαν την πτήση ανταπόκρισης και προσπαθούν να μην βαρεθούν μέχρι αηδίας στο τράνζιτ. Η Ελίζα Παναγιωτάτου ζωγραφίζει μια πολύ ανθρώπινη εικόνα των μικρών πρωταγωνιστών μας. Διαβάζοντας το «Αεροδρόμιο» βρέθηκα να συμπονά τους χαρακτήρες, να ταυτίζομαι μαζί τους και να νιώθω την αγανάκτησή τους.
Τότε γιατί να αξιολογήσω αυτό το βιβλίο μόνο 3 αστέρια από 5; (για την ακρίβεια 3.5 αλλά το Goodreads ακόμα δεν μου δίνει αυτή τη δυνατότητα για κάποιο λόγο) Λοιπόν, το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες μου φάνηκαν…. ίδιοι. Το ύφος παραμένει το ίδιο σε όλες τις ιστορίες, παρόλο που όλοι οι χαρακτήρες έχουν τελείως διαφορετικές ζωές, υπόβαθρα κτλ. Σαν αναγνώστης το βρήκα υπερβολικά δύσκολο να διαφοροποιήσω τους χαρακτήρες στο κεφάλι μου και, ως συνέπεια, βρέθηκα να το διαβάζω σαν ένα συνεχόμενο διήγημα λες και είχε μόνο μια αφηγηματική φωνή. Δεν μου άρεσε ότι το έκανα αυτό και λέω «Εντάξει μωρέ πάμε πάλι απο την αρχή». Αλλά ακόμα και στη δεύτερη απόπειρά μου πάλι δεν μπόρεσα να τα καταφέρω.
Πάραυτα δεν έχω τίποτα άλλο να σχολιάσω. Η Ελίζα Παναγιωτάτου είναι μια συγγραφέας που σίγουρα θα συνεχίσω να διαβάζω

Υ.Σ συγχωρέστε μου την λίγο αναστατωμένη κατάσταση της αξιολόγησης έχω πολλά αισθήματα που δεν ξέρω πως να τα διατυπώσω💀💀

[Bookery'S · Rating 4 out of 5]

Το στοιχείο που φαινομενικά ενώνει τους χαρακτήρες είναι ένα διεθνές αεροδρόμιο. Όλοι τους βρίσκονται εκεί για κάποιον ξεχωριστό λόγο και σκοπό. Οπότε αυτό που κατ’ ουσίαν βλέπουμε είναι οι σκέψεις τους όσο περιμένουν στους χώρους αναμονής. Επομένως, ο χώρος εδώ λειτουργεί ως χαλί, πάνω στο οποίο οι αφηγητές ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους.

Οι εσωτερικοί μονόλογοι (γιατί τέτοια αίσθηση αφήνουν τα διηγήματα) είναι μια ευκαιρία να μάθεις μια μικρή, μα σημαντική, φάση της ζωής ενός ανθρώπου. Να φανταστείς μια πτυχή του παρελθόντος του και να νοιαστείς για εκείνον.

Οι χαρακτήρες επανέρχονται κατά διαστήματα. Αλλά πιο πολύ μου άρεσε η έμμεση αλληλεπίδραση στην οποία βρίσκονται. Κινούνται στους ίδιους χώρους και βρίσκονται σε μια διάδραση μεταξύ τους, αλλά παραμένουν άγνωστοι.

Γι’ αυτό, το Αεροδρόμιο διαβάζεται απνευστί, με όμορφη διάθεση και με αναγνωρίσιμες εικόνες. Είναι έξυπνο, δημιουργικό και ενδιαφέρον. Στα θετικά και η έκδοση, στην οποία αναγνωρίζεις όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά των εκδόσεων Αντίποδες, τα οποία ξεχωρίζουν για την σταθερή αισθητική τους.

ολόκληρος ο σχολιασμός στο https://bookerys.blogspot.com/2023/02...

[teo · Rating 3 out of 5]

Εμπνευσμένος από μια άλλη κριτική, το διάβασα ενώ έπινα τον καφέ μου σε ένα αγαπημένο μου μέρος.
Το αεροδρόμιο πάντα ήταν ένας χώρος που όλα φαίνονται λογικά και παράλογα την ίδια στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος περνάει περίεργα εκεί και το κατάλαβα όταν πέρασα πάνω από ένα 12ωρο στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Αέναες βόλτες μέσα και έξω για τσιγάρο, προσπάθειες για να κοιμηθείς σε άβολες καρέκλες, παρατήρηση των εργαζομενων και το πως περνούν τον χρόνο τους. Μέχρι κι εξερεύνηση ως τους πάνω ορόφους το οποίο οδήγησε στην εύρεση ενός ράντσου που φάνηκε σαν 5στερο ξενοδοχείο μπροστά στις υπόλοιπες επιλογές για ύπνο.
Το αεροδρόμιο είναι ελκυστικός χώρος για πολλούς λόγους, για αυτό και ήθελα να το διαβάσω όταν είδα τον τίτλο του. Ωραία διηγήματα, χαρακτήρες απλοί και καθημερινοί, αξίζει σίγουρα η ανάγνωση του.

[Spyros Evangelatos · Rating 4 out of 5]

Με συγκίνησε πολύ η διακριτική ευαισθησία της αφήγησης των ιστοριών!

[Χριστίνα Κασσεσιάν · Rating 5 out of 5]

Κάποτε στην αίθουσα αναμονής του παλιού αεροδρομίου της Λάρνακας, η μαμά μου, η αδερφή μου κι εγώ καρφώσαμε έντονα τα βλέμματά μας πάνω σε έναν μεσήλικα κύριο, ψαρομάλλη, με υπέροχα πράσινα μάτια, που έμοιαζε στο σόι μας και νομίζαμε πως είναι ο ξάδερφός μας από την Αμερική, τον οποίο είχαμε να δούμε από τότε που ήταν έφηβος κι εμείς ανήλικα και τον θυμόμασταν μόνο από τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες με φιλμ Agfa, που με κρατάει αγκαλιά, ετών 3 (μάλλον). Δεν ήταν εκείνος, αλλά μας χαμογέλασε πολύ ευγενικά, παρά την επιμονή μας να συνεχίζουμε να τον κοιτάζουμε. Τον ξάδερφο τον (ξανα)γνώρισα αρκετά χρόνια μετά από εκείνο το παράξενο σκηνικό στο αεροδρόμιο όταν, πενηντάρης πια, ήρθε στην Αθήνα για να δώσει μια συναυλία.

Κάποια άλλη φορά, ανεβαίνοντας δεύτερη φορά στη ζωή μου στο Εδιμβούργο (πόλη της καρδιάς μου, δεύτερο σπίτι μου και εκεί όπου έγινα άνθρωπος, όπως συνηθίζω να λέω) άνοιξε η μύτη μου στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Με βοήθησε μια ευγενική καθαρίστρια, μετανάστρια, με την οποία συνεννοηθήκαμε μόνο με χειρονομίες. Μια άλλη φορά, πάλι επιστρέφοντας από το Εδιμβούργο, έδωσα τα τελευταία μου λεφτά στην αίθουσα αναμονής στο Λονδίνο, γιατί ήμουν υπέρβαρη. Γεμάτη η βαλίτσα με βιβλία και δίσκους. Μια άλλη φορά, στη Βιέννη, ήθελα να το σκάσω από την αίθουσα αναμονής και να μπουκάρω στο θάλαμο που οδηγούσε στο Ρέικιαβικ, όχι στην Αθήνα. Ωραίος ο καφές στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Μου χρωστάω ακόμα το Ρέικιαβικ.

Κάποια Παρασκευή, μετά το Πάσχα ακριβώς, αγόραζα στο αεροδρόμιο της Λάρνακας ένα περιοδικό στα Γερμανικά, γιατί ήξερα ότι μιλάς Γερμανικά και το αγαπούσα αυτό σ' εσένα. Κάτι βδομάδες μετά, σε παραλάμβανα από το Ελ.Βεν. καθώς γύριζες από Γερμανία και χαιρόμασταν που δε θα μείνεις εκεί, θυμάσαι; Μια άλλη φορά, από το ίδιο αεροδρόμιο, σε άλλη αίθουσα αναμονής, σου έγραψα μια κάρτα την οποία δεν ξέρω αν έλαβες ποτέ.

Μια φορά, στο αεροδρόμιο των Χανίων, πιτσιρίκια τότε, περιμέναμε να γυρίσουμε στην Αθήνα μετά από παιχνίδι της ομάδας στην οποία έπαιζα χάντμπολ. Συνταξιδεύαμε με τα Ημισκούμπρια, ω ποία τιμή. Και μια άλλη φορά, μετά τα Χριστούγεννα, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, αποχαιρετώντας την ξαδέρφη μου (πιτσιρίκια πάλι) συναντήσαμε την Αλέξια, που τότε είχε κάνει επιτυχία με το Άσπρο-Μαύρο και με τα Κορίτσια που Ξενυχτάνε και έδωσε και στις τρεις μας αυτόγραφο και έτσι σταματήσαμε να κλαίμε που θα βλεπόμασταν ξανά το καλοκαίρι. Μια φορά, στο ίδιο αεροδρόμιο πάλι, επιστρέψαμε κακήν-κακώς γιατί άρπαξε φωτιά στον αέρα ο ένας κινητήρας. Και μας έδωσαν, θυμάμαι, κουπόνια για να φάμε στο εστιατόριο των VIP και ήμασταν χαρούμενα γιατί ήμασταν μικρά βλαμμένα και δεν καταλαβαίναμε τότε τον κίνδυνο του να πιάσεις φωτιά στον αέρα.

Μια άλλη φορά, στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ, πρώτη φορά στο Εδιμβούργο, ανέβαιναν κάτι Ελληνάρες για να δούνε τον Παναθηναϊκό και άρχισαν να καπνίζουν σε χώρο που απαγορεύεται. Το θεώρησα εμετικό και ντρεπόμουν να μιλήσω Ελληνικά. Τη δεύτερη φορά στο Άμστερνταμ χάζευα τα τεράστια αγάλματα του αεροδρομίου και τα χρωματιστά τζάμια.

Μια άλλη φορά, περιμένωντας να γυρίσω από Μπολόνια, έπινα τον πέμπτο καφέ της ημέρας. Ζήτησα συγγνώμη στην μπαρίστα γιατί ήθελα να μου βάλει λίγο γάλα και δεν πίνεται έτσι ο καφές στην Ιταλία. Μου είπε ότι ο καφές είναι λειτουργικός και πρέπει να τον πίνεις όπως γουστάρεις εσύ. Την αγάπησα.

Κάποια φορά στη Λάρνακα πάλι, ετοιμάζομαι να επιβιβαστώ για Αθήνα και ο κεντρικός διάδρομος έχει γεμίσει με κόσμο που κοιτούσε με περιέργεια μια ομάδα μουσουλμάνων, που είχαν βγάλει τα παπούτσια και ήταν στα γόνατα προσκυνώντας τον Αλλάχ. Ώρα προσευχής, ιερή στιγμή. Δεν έχω ξαναδεί από κοντά μουσουλμάνους να κάνουν προσευχή.

Οι δύο -ή μάλλον οι τέσσερις- χειρότερες φορές σε αίθουσα αναμονής ήταν μεταξύ ΕλΒεν και Λάρνακας, πριν και μετά τις κηδείες των παππούδων. Δε θέλω να ζήσω ξανά κάτι τέτοιο.

Η καλύτερη ήταν αυτή με το γερμανικό περιοδικό. Πάει κι αυτή.

Airports Are Transient, που λέει και το τραγούδι (μας). Αεροδρόμιο. Μια από τις καλύτερες συλλογές διηγημάτων που διάβασα φέτος. Ελίζα, ευχαριστώ.