What do you think?
Rate this book
Plegaria en el asedio
Sarajevo, primavera de 1992: un Estado se desmorona para dar paso a la guerra y un joven bosnio de diecisiete años queda una tarde atrapado en Grbavica, un barrio ocupado por las fuerzas serbias. Durante más de tres años se verá forzado a permanecer allí, separado de su familia. Sus días discurrirán entre la oscuridad y las humillaciones por parte del enemigo. Será asignado a un pelotón de trabajo para enterrar a los muertos, pero también logrará hallar la esperanza o el refugio en el otro. Plegaria en el asedio es una hazaña literaria cuya crudeza ha sido comparada con la de las obras de Shalámov o de Grossman. Una novela con poso autobiográfico que se enfrenta a los horrores de la guerra sin dejar de ser una historia íntima sobre personas, sobre la oscuridad y la luz que hay en ellas. Con un estilo conciso y directo, auténtico y sin concesiones, Damir Ovčina nos sorprende con una pieza literaria única, una obra de primer nivel. Oraciones breves, entrecortadas y sin patetismo que acorralan al lector. Plegaria en el asedio nos arroja al absurdo de la guerra, al infierno sufrido por los civiles, a los profundos y oscuros meandros del alma humana, y es capaz de encontrar esperanza entre sus escombros, donde siempre podrán florecer el arte y el amor.
736 pages, Paperback
First published January 1, 2016
75 people are currently reading
885 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 70 reviews
December 8, 2016
Knjigu sam kupila na Interliberu bez većih razmišljanja, čak mogu reći da sam došla s namjerom da je kupim jer sam pročitala Jergovićevu preporuku koja stoji i na koricama:“ Kad sam bio hodža veliki je roman one književnosti čiji se veliki romani zovu Travnička hronika, Prokleta avlija, Derviš i smrt, Hodža strah... (... )Damir Ovčina veliki je pisac.“, vidjela sam je i na popisu deset knjiga koje on preporučuje za kupnju. Kako s Jergovićem dijelim strast prema nekim autorima, bilo mi je dovoljno da je uzmem sa štanda uz tri druge knjige oko kojih isto tako nisam ni sekunde dvojila (to je bila najbrža moja kupnja ikad). I to je bilo sve što sam znala o knjizi. Kad sam je uzela nisam imala pojma što me zapravo očekuje.
Prvo me zbunio stil. Kratke rečenice. Kao da piše telegram.Otprilike ovako: On na krevet. Ja na peć. Ona po gelenderu šifru. Ja isto tako. Farovi na prozor. Buba niz ulicu. Pridjeva skoro pa da i nema. Malo mi je trebalo da se naviknem. Mjesto radnje Sarajevo. Prva misao još jedna ratna priča, da li mi to treba? Možda ipak nije, ajmo dalje. Još nisam bila navikla na te kratke rečenice kad sam stigla do dijela gdje glavni lik gubi majku i ostala zatečena kako tako kratkim rečenicama (kao da su rezane nožem) može dočarati svu bol zbog gubitka bliske osobe. Rečenice kratke ali snažne poput udaraca šakom u želudac. Čak kao da su one tako kratke, tako odsječene najbolji način da se približi konačnost nečeg kao što je umiranje. U dijelu kad sam uvidjela da ovo nije tek ratna priča iz Sarajeva, nego priča o Grbavici u vrijeme rata, previše sam zagrizla u priču i opcija ostaviti je nije dolazila u obzir koliko god predosjećala mučni nastavak. Nije mi žao što sam nastavila s čitanjem.
Grbavica. O Sarajevu u obruču sam imala viziju što se događalo, puno toga je ispričano, ali o Grbavici nšta nisam čula do filma Jasmile Žbanić. Negdje sam pročitala da oko Grbavice više manje vlada šutnja. Nakon pročitanog (a Google potvrđuje neke priče samo su drugačija imena, pa se i ovdje spominje jedan profesor, zatočena žena, poznati rukometaš, neke priče koje se spominju u zapisnicima sa suđenja ...) jasno mi je i zašto. Sram. Sram od ovog i onog kako bi to autor rekao. Jer si radio, jer nisi radio, jer si preživio, jer si šutio, jer si okrenuo glavu, jer nisi osjećao... Jer sad tražiš blaženstvo zaborava s koje god strane bio. Neki se srame jer im se dogodilo, drugi jer su se pravili da se ništa ne događa, jer nisu otvorili vrata, a opet jedan jest pa i njega odveli...
Ovo je priča o srednjoškolcu, jedva punoljetnom dečku krivog prezimena zatečenom na krivom mjestu u krivo vrijeme kad mu se, gotovo pred nosom, postavljeni punkt s naoružanim ljudima prepriječio na putu kući. I tako je zaglavio na Grbavici. Raspoređen je u radni odred sa zadaćom da pomaže noseći bijelu tehniku po narudžbi ljudi koji su dolazili na Grbavicu s kamionima jer su sve imali ali spletom okolnosti ostali bez svega, pa eto ovo je ionako napušteno i ne treba nikome, kopanja rovova, nošenja vreća pijeska, skupljanja i pokapanja mrtvih kada bi mu komandir rekao: De reci par svojih da ne bude da nismo ljudi. S vremenom se rečenica skratila: Aj sad ti svoje. Nema tu podjele na crne i bijele, pa naši dobri, njihovi zli. Jok! Ima podjela na mi i oni (krivo ime / pravo ime), ali mi nemamo kad biti dobri ili zli, mi pokušavamo biti nevidljivi, mi pokušavamo preživjeti, a oni, e pa njih ima svakakvih. Neki rade zlo, drugi vele ne valja to, valja čuvati obraz, treći da prvo treba stvoriti državu, a onda ćemo misliti o obrazu, pa nije to u redu sramota je, pa što valjda oni ne rade isto, ljudi su to, hoćeš da i tebe, sve to treba, pusti ih to su dobri momci, pomažu... Dečko (čije ime nećemo saznati) u svom komandiru (koji ima pravo ime i koji je u ovim događanjima prvoborac) pronalazi očinsku figuru, uživa njegovu zaštitu. I dok obavlja sa svojim radnim odredom sve zadaće koje pred njih postavljaju, uvijek netko donese im kafu, sok za razrjeđivanje, komad svježeg kruha, konzervu neku, nema gladi. Svašta vidi, svašta čuje, svega užasa. Jedni vele: Jbg stvara se država. Sredit će se to pa ćeš ti na drugu stranu k svojima. Drugi šapću: Bio onaj Bugarska... A uvečer kad dođe u svoju zgradu, zavuče se s djevojkom, ona pita kako bilo, on veli onako, ajmo vježbat malo.
Nije ovo ratna priča, nema tu opisa borbi, one se čuju tamo negdje, ili iza ugla, malo više gore ulicom. Ovo je priča o preživljavanju jer si krivo ime na krivom mjestu, ali o preživljavanju okretanjem glave na drugu stranu. Ovo je priča o jednom gotovo koncentracijskom logoru gdje su na kraju krajeva zarobljeni i mi i oni. Ovo je priča koja ne izgovara riječi osude ali osuđuje samim time što je ispričana. Ovo je moćna priča i tko god može podnijeti takvu priču ima moju preporuku. Bez obzira što sam sve ovdje o njoj napisala, iznenadit će ga ta isprepletenost oprečnih emocija jer, vjerovali ili ne, ovo je i jedna ljubavna priča.
Prvo me zbunio stil. Kratke rečenice. Kao da piše telegram.Otprilike ovako: On na krevet. Ja na peć. Ona po gelenderu šifru. Ja isto tako. Farovi na prozor. Buba niz ulicu. Pridjeva skoro pa da i nema. Malo mi je trebalo da se naviknem. Mjesto radnje Sarajevo. Prva misao još jedna ratna priča, da li mi to treba? Možda ipak nije, ajmo dalje. Još nisam bila navikla na te kratke rečenice kad sam stigla do dijela gdje glavni lik gubi majku i ostala zatečena kako tako kratkim rečenicama (kao da su rezane nožem) može dočarati svu bol zbog gubitka bliske osobe. Rečenice kratke ali snažne poput udaraca šakom u želudac. Čak kao da su one tako kratke, tako odsječene najbolji način da se približi konačnost nečeg kao što je umiranje. U dijelu kad sam uvidjela da ovo nije tek ratna priča iz Sarajeva, nego priča o Grbavici u vrijeme rata, previše sam zagrizla u priču i opcija ostaviti je nije dolazila u obzir koliko god predosjećala mučni nastavak. Nije mi žao što sam nastavila s čitanjem.
Grbavica. O Sarajevu u obruču sam imala viziju što se događalo, puno toga je ispričano, ali o Grbavici nšta nisam čula do filma Jasmile Žbanić. Negdje sam pročitala da oko Grbavice više manje vlada šutnja. Nakon pročitanog (a Google potvrđuje neke priče samo su drugačija imena, pa se i ovdje spominje jedan profesor, zatočena žena, poznati rukometaš, neke priče koje se spominju u zapisnicima sa suđenja ...) jasno mi je i zašto. Sram. Sram od ovog i onog kako bi to autor rekao. Jer si radio, jer nisi radio, jer si preživio, jer si šutio, jer si okrenuo glavu, jer nisi osjećao... Jer sad tražiš blaženstvo zaborava s koje god strane bio. Neki se srame jer im se dogodilo, drugi jer su se pravili da se ništa ne događa, jer nisu otvorili vrata, a opet jedan jest pa i njega odveli...
Ovo je priča o srednjoškolcu, jedva punoljetnom dečku krivog prezimena zatečenom na krivom mjestu u krivo vrijeme kad mu se, gotovo pred nosom, postavljeni punkt s naoružanim ljudima prepriječio na putu kući. I tako je zaglavio na Grbavici. Raspoređen je u radni odred sa zadaćom da pomaže noseći bijelu tehniku po narudžbi ljudi koji su dolazili na Grbavicu s kamionima jer su sve imali ali spletom okolnosti ostali bez svega, pa eto ovo je ionako napušteno i ne treba nikome, kopanja rovova, nošenja vreća pijeska, skupljanja i pokapanja mrtvih kada bi mu komandir rekao: De reci par svojih da ne bude da nismo ljudi. S vremenom se rečenica skratila: Aj sad ti svoje. Nema tu podjele na crne i bijele, pa naši dobri, njihovi zli. Jok! Ima podjela na mi i oni (krivo ime / pravo ime), ali mi nemamo kad biti dobri ili zli, mi pokušavamo biti nevidljivi, mi pokušavamo preživjeti, a oni, e pa njih ima svakakvih. Neki rade zlo, drugi vele ne valja to, valja čuvati obraz, treći da prvo treba stvoriti državu, a onda ćemo misliti o obrazu, pa nije to u redu sramota je, pa što valjda oni ne rade isto, ljudi su to, hoćeš da i tebe, sve to treba, pusti ih to su dobri momci, pomažu... Dečko (čije ime nećemo saznati) u svom komandiru (koji ima pravo ime i koji je u ovim događanjima prvoborac) pronalazi očinsku figuru, uživa njegovu zaštitu. I dok obavlja sa svojim radnim odredom sve zadaće koje pred njih postavljaju, uvijek netko donese im kafu, sok za razrjeđivanje, komad svježeg kruha, konzervu neku, nema gladi. Svašta vidi, svašta čuje, svega užasa. Jedni vele: Jbg stvara se država. Sredit će se to pa ćeš ti na drugu stranu k svojima. Drugi šapću: Bio onaj Bugarska... A uvečer kad dođe u svoju zgradu, zavuče se s djevojkom, ona pita kako bilo, on veli onako, ajmo vježbat malo.
Nije ovo ratna priča, nema tu opisa borbi, one se čuju tamo negdje, ili iza ugla, malo više gore ulicom. Ovo je priča o preživljavanju jer si krivo ime na krivom mjestu, ali o preživljavanju okretanjem glave na drugu stranu. Ovo je priča o jednom gotovo koncentracijskom logoru gdje su na kraju krajeva zarobljeni i mi i oni. Ovo je priča koja ne izgovara riječi osude ali osuđuje samim time što je ispričana. Ovo je moćna priča i tko god može podnijeti takvu priču ima moju preporuku. Bez obzira što sam sve ovdje o njoj napisala, iznenadit će ga ta isprepletenost oprečnih emocija jer, vjerovali ili ne, ovo je i jedna ljubavna priča.
May 15, 2017
Uprkos ili upravo zbog neobičnog stila pisanja ovaj odličan roman pročitala sam za svega par dana, koristeći svaki slobodan trenutak, a i vrlo brzo nakon što sam ga dobila što mi se rijetko dešava (previše je knjiga na policama, a vremena tako malo, pa se njihovo čekanje tamo oduži...). Sinoć kasno sam okrenula posljednju stranicu romana, ali već mi nedostaju njegovi likovi, njih dvoje, čula sam da se piše nastavak, nadam se da neću dugo čekati na njega! Svakako da je mom oduševljenju romanom pridonijela i bliskost mi teme, kad je rat počeo bila sam samo par godina starija od glavnog junaka (volim ga tako nazvati jer on to i jeste, junak, kao i svi mi tada), par mjeseci i sama sam provela na okupiranoj Grbavici, a potom ostatak rata u opkoljenom Sarajevu, tih ratnih godina sam radila na radiju koji je svima jako puno značio, pa i junaku ovog romana, što mi je bilo drago pročitati...Poznate su mi i neke od potresnih priča kojim roman obiluje, a iako naizgled ogoljen, stil pisanja uvuče čitaoca u takav vrlog emocija iz kojeg se teško vratiti isti. Nadam se stoga da će ovaj roman i u regionu pronaći čitaoce koji će ga voljeti i razumjeti. Ovaj roman donosi istinitu tešku priču o naselju kojeg se svi sjete uglavnom samo svakog marta kada se obilježava njegov povratak u Sarajevo, tema je svakako i crnih, sudskih hronika u novinama, ali nedostajao je upravo ovakav jedan roman. Iako sam tog martovskog dana ponovo došla na Grbavicu (a taj dan čini mi se zaslužuje poseban roman), iako i danas živim u jednoj od ulica koja se spominje na gotovo svakoj stranici, ipak nakon ovog romana mjesta koja se u njemu pojavljuju neću više nikad gledati istim očima.
March 21, 2022
Uh, šta reći drugo na ovaj roman osim jedno veliko "Uh!". Neću o stilu, jer svi o njemu nešto govore, ja bih o jednom efektu što knjiga proizvodi, koji mi je postao jasan tek na kraju. Ovčina je uspio da prenese na čitatelja monotoniju koju je pripovjedač proživljavao sakriven u stanu skoro četiri godine rata (nije stalno bio skriven, jedno vrijeme je bio i "zarobljenik" u radnom vodu). Početak me je naglo uvukao u radnju, a onda je krenulo nizanja sličnih, gotovo istih slika koje se beskonačno smjenjuju i ponavljaju sa nekim određenim varijacijama. Bilo mi je na momente zamorno to čitati, međutim, kada se na samom kraju desio prevrat u radnji shvatio sam da to "smaranje" čitatelja zapravo i jeste namjerni efekat koji bismo trebali osjetiti bar u jednom mikro procentu od onog kakvo je imao lik u samom romanu.
Iako nije teško razlučiti ko je gdje na kojoj strani u ovom romanu, djelo govori o jednoj besmislici svakog rata, jer svaki rat iznjedri svoje pse, ali i činjenicu da se apsolutno treba suzdržati od svakog vida generalizacije, a poruka koju nosi je ona univerzalna, ljudska, kad se ovako napiše izgleda i pomalo patetična, ali je istinita: LJUBAV JE UVIJEK IZNAD (IZVAN) RATA! A možemo citirati i Svetlanu Aleksijevič: "Rat nema žensko lice!"
Iako nije teško razlučiti ko je gdje na kojoj strani u ovom romanu, djelo govori o jednoj besmislici svakog rata, jer svaki rat iznjedri svoje pse, ali i činjenicu da se apsolutno treba suzdržati od svakog vida generalizacije, a poruka koju nosi je ona univerzalna, ljudska, kad se ovako napiše izgleda i pomalo patetična, ali je istinita: LJUBAV JE UVIJEK IZNAD (IZVAN) RATA! A možemo citirati i Svetlanu Aleksijevič: "Rat nema žensko lice!"
January 24, 2022
Un estilo único para contar los horrores de la guerra.
Espectacular.
Espectacular.
September 10, 2018
Čitam ja nju, čita ona mene.
Ne ide, pa ne ide, ma koliko ja uporna i tvrdoglava bila.
Ali, ne slušajte mene. Pročitajte šta je Jergović napisao za ovu knjigu. I ma koliko njemu bila briljantna, mene je smorila. Svakako se izdvaja svojim jedinstvenim stilom koji podsjeća na scenario za kakav film i kojim se postiže izvjesna objektivnost predstavljenih događaja, ali uprkos tom faktografskom pripovijedanju, istovremeno je nekad i poetičan, pogotovo kada opisuje ono prećutno, što se ne imenuje, a što se dešava između njih dvoje. To je posebno. Ali, 530 stranica tako, pa moraš biti Jergović da to pročitaš a da ne odlutaš, ne izgubiš nit, koncentraciju, motivaciju,.. Onda više ne samo što ne znaš šta čitaš, već stičeš utisak da se ništa ne događa. A nisam ja neki razmažen i plitak čitalac, znam da nisam.
Što se tiče same tematike, stoji da me ne privlače ratne teme, pogotovo o ovom nesrećnom ratu zbog kojeg ni dan danas nemamo život dostojan čovjeka i pogotovo kad znaš da su opisane scene više rezultat stvarnih nego izmaštanih događaja. Uprkos mom imenu i prezimenu, stvarno nisam imala problem s tim, patologije su u ratu prisutne na svim stranama, baš kao i ljudskost. Dakle, s te strane, nemam zamjerki, jednostavno mi je tehničko rješenje postalo jednolično i prosto više nisam željela da se maltretiram.
Ne ide, pa ne ide, ma koliko ja uporna i tvrdoglava bila.
Ali, ne slušajte mene. Pročitajte šta je Jergović napisao za ovu knjigu. I ma koliko njemu bila briljantna, mene je smorila. Svakako se izdvaja svojim jedinstvenim stilom koji podsjeća na scenario za kakav film i kojim se postiže izvjesna objektivnost predstavljenih događaja, ali uprkos tom faktografskom pripovijedanju, istovremeno je nekad i poetičan, pogotovo kada opisuje ono prećutno, što se ne imenuje, a što se dešava između njih dvoje. To je posebno. Ali, 530 stranica tako, pa moraš biti Jergović da to pročitaš a da ne odlutaš, ne izgubiš nit, koncentraciju, motivaciju,.. Onda više ne samo što ne znaš šta čitaš, već stičeš utisak da se ništa ne događa. A nisam ja neki razmažen i plitak čitalac, znam da nisam.
Što se tiče same tematike, stoji da me ne privlače ratne teme, pogotovo o ovom nesrećnom ratu zbog kojeg ni dan danas nemamo život dostojan čovjeka i pogotovo kad znaš da su opisane scene više rezultat stvarnih nego izmaštanih događaja. Uprkos mom imenu i prezimenu, stvarno nisam imala problem s tim, patologije su u ratu prisutne na svim stranama, baš kao i ljudskost. Dakle, s te strane, nemam zamjerki, jednostavno mi je tehničko rješenje postalo jednolično i prosto više nisam željela da se maltretiram.
October 5, 2017
Više o dojmovima na: https://enauzemljiknjiga.wordpress.co...
September 30, 2017
Roman tako prelijepo napisan da sam ga odmah ponovo poželjela pročitati. Drugačii stil pisanja, ali se na njega lako privići. Ne manjka mu niti jedna riječ, a svaka napisana je na svome mjestu. Velika preporuka.
December 20, 2019
Umjesto osvrta:
Jeste li znali?
Opsada Sarajeva bila je jedna od najdužih opsada u povijesti modernog ratovanja i najduža opsada jednog glavnog grada ikada. Trajala je 44 mjeseca, od 5. travnja 1992. do 29. veljače 1996. godine, što je tri puta duže od opsade Staljingrada, a u prosjeku je 329 projektila ispaljivano na grad dnevno. Sveukupno je ispaljeno oko 50.000 tona topničkih projektila na grad.
Opsada u Sarajevu je uzrokovala 14.011 žrtava, od čega je 7 808 ljudi preminulo 1992., a 3 392 1993. godine, čime je to najveće stratište rata po ljudskim gubicima.
Ja sam bila daleko od rata. Doživjela sam ga jedino s televizije, za koju su mi starci bili doslovno zalijepljeni, i stalno se moralo biti tiho jer su stalno gledali neke vijesti. I to su moje traume od rata. Dakle, nula kompetencije da napišem ikakav osvrt na Hodžu.
Pročitajte, svakako. Čisto da znate.
Jeste li znali?
Opsada Sarajeva bila je jedna od najdužih opsada u povijesti modernog ratovanja i najduža opsada jednog glavnog grada ikada. Trajala je 44 mjeseca, od 5. travnja 1992. do 29. veljače 1996. godine, što je tri puta duže od opsade Staljingrada, a u prosjeku je 329 projektila ispaljivano na grad dnevno. Sveukupno je ispaljeno oko 50.000 tona topničkih projektila na grad.
Opsada u Sarajevu je uzrokovala 14.011 žrtava, od čega je 7 808 ljudi preminulo 1992., a 3 392 1993. godine, čime je to najveće stratište rata po ljudskim gubicima.
Ja sam bila daleko od rata. Doživjela sam ga jedino s televizije, za koju su mi starci bili doslovno zalijepljeni, i stalno se moralo biti tiho jer su stalno gledali neke vijesti. I to su moje traume od rata. Dakle, nula kompetencije da napišem ikakav osvrt na Hodžu.
Pročitajte, svakako. Čisto da znate.
April 11, 2017
Svidjela mi se pa opisah svoje utiske na blogu http://cyberbosanka.me/kad-sam-bio-ho...
Ukratko bih sve sažela u - ako želite pročitati jednu knjigu o ratu u BiH to bude baš ova.
Ukratko bih sve sažela u - ako želite pročitati jednu knjigu o ratu u BiH to bude baš ova.
June 26, 2018
Nesvakidašnja i neobična.Priča o ratu i preživljavanju.Unikat.
July 14, 2017
Napisan istinitije od same istine, Kad sam bio hodža će nadživjeti i Haški tribunal, i sve loše napisane novinarske izvještaje o ratu, i kristine amanpur i gojke beriće, nadživiće i sam rat u Bosni i ostaće da svjedoči o ljudskom iskustvu pakla, i da uputi ka čitanju, samokontroli, hrabrosti i istrajnosti kao jedinom spasenju.
November 24, 2017
knjiga skoro bez glagola, bez imena
kratkih recenica vise opisnih kao neka "haiku proza" ali ne mozes ju prestati citat
stil pisanja vrlo neobican ali odusevljena sam
kratkih recenica vise opisnih kao neka "haiku proza" ali ne mozes ju prestati citat
stil pisanja vrlo neobican ali odusevljena sam
February 3, 2024
Knjiga koja boli.
November 28, 2021
Una tarde de abril de 1992 un adolescente bosnio de 17 años sale de su casa en el barrio de Drovinja, en Sarajevo, acaba de perder a su madre y va al barrio de Grbavica a ver a una amiga. Pero este barrio fue tomado aquella misma tarde por los efectivos serbios iniciándose el asedio de Sarajevo y el joven no pudo regresar a su casa.
Cuatro años en zona hostil asignado a un pelotón de trabajo en el que cavaba trincheras o enterraba a los fallecidos , algunos conocidos, algunos vecinos, algunos profesores, algunos jóvenes como él... Veinte años después Damir Ovcina publicó esta novela.
Con un estilo espectacular, te transporta a ese lugar y te hace participe de lo que allí ocurre y ves y hueles y sientes el horror.
Con frases cortas, concisas y directas cuenta su terrible experiencia y recoge los testimonios de los civiles con los que se encontró mientras realizaba su "trabajo", dejando constancia del mal y del sinsentido de la guerra, de la violencia y de la crueldad innecesarias, de los horrores sufridos, de la maldad humana pero también de que hasta en el más profundo de los agujeros repletos de maldad , miedo y oscuridad puede asomar la esperanza en forma de arte, amor y amistad.
Una novela espectacular para leer con calma, pausadamente y muy necesaria para recordar, no olvidar y no repetir.
Imprescindible.
Cuatro años en zona hostil asignado a un pelotón de trabajo en el que cavaba trincheras o enterraba a los fallecidos , algunos conocidos, algunos vecinos, algunos profesores, algunos jóvenes como él... Veinte años después Damir Ovcina publicó esta novela.
Con un estilo espectacular, te transporta a ese lugar y te hace participe de lo que allí ocurre y ves y hueles y sientes el horror.
Con frases cortas, concisas y directas cuenta su terrible experiencia y recoge los testimonios de los civiles con los que se encontró mientras realizaba su "trabajo", dejando constancia del mal y del sinsentido de la guerra, de la violencia y de la crueldad innecesarias, de los horrores sufridos, de la maldad humana pero también de que hasta en el más profundo de los agujeros repletos de maldad , miedo y oscuridad puede asomar la esperanza en forma de arte, amor y amistad.
Una novela espectacular para leer con calma, pausadamente y muy necesaria para recordar, no olvidar y no repetir.
Imprescindible.
May 2, 2021
Knjigu sam kupio tijekom kratkotrajnog pandemskog primirja, kad su se u decembru 2020. godine trgovine u Sloveniji otvorile na nekoliko dana. Kupio sam je slučajno, više iz sućuti do knjižare zatvorene dugih tjedana, nego zato što bih u onom trenutku, usred lockdowna, zaista željeo čitati nešto naizgled krajnje egzistencijalno. Isprva zaista naporan i mučan štiv, kasnije, pod hrpom neoprane odjeće u kadi, dobro skrivenu razvija silnu ljubavnu priču; pomalo kontradiktornu i ni malo romantičnu, ali svakako zapanjujuću i intenzivnu, više od bilo koje što sam ih ikad konzumirao s bilo kojeg medija. Iz svega što znam, Hemingwayev Rastanak s oružjem ili Remarqueova Noć u Lizboni padaju mi na pamet kao usporedbe ... no za sada, jedan sat nakon posljednje rečenice Hodže, čini mi se da ova neobična balada njih dvoje čak i nadmašuje. Vidjet ćemo kakav će biti aftertaste. Za sada samo: Damir Ovčina, bravo, vrhunsko.
July 15, 2020
Таз книга не ме разчувства, срути ме до основи. Мисля,че е най-силната книга за окупацията на Сараево,която съм чела. Искрен разказ от първо лице,от името на неизвестен младеж разкъсван от емоциите свързани с приятелството, любовта,тежко болната майка, изплашения баща, а много скоро и веста за окупацията, окупацията...
Овчина е майстор на писаното слово. Изразява се кратко,просто и ясно,а в същото време така поетично,че е неизбежно -повлечен от тематиката и емоцията - да не го почувстваш крещящо близък и разбираем.
Романът е издаден и на немски език със заглавието "Zwei Jahre Nacht"и съветвам всеки четящ на немски език, с интерес към подобна тематика да не я пропуска.
Овчина е майстор на писаното слово. Изразява се кратко,просто и ясно,а в същото време така поетично,че е неизбежно -повлечен от тематиката и емоцията - да не го почувстваш крещящо близък и разбираем.
Романът е издаден и на немски език със заглавието "Zwei Jahre Nacht"и съветвам всеки четящ на немски език, с интерес към подобна тематика да не я пропуска.
August 15, 2020
"Dijete u ludnici odraslih a nedoraslih."
"Rečenice kratke. Pauze duge."
"Rečenice kratke. Pauze duge."
April 18, 2025
Prvenstveno pišem za sebe, ali ako ipak neko ovo čita, prije nego krenem dublje u svoju ličnu vezu sa romanom, želim naglasiti da je roman, po mom skromnom mišljenu, vrijedan svake minute koje ćete mu posvetiti.
~
Roman sam krenula čitati još 2020., ali nismo kliknuli, ne zato što mi se nije dopadao stil ili tema, već jer me jednostavno nije “ponijelo”. Knjiga se sa mnom, nepročitana, vratila iz studentske sobe u Portlandu, nazad u dnevni boravak u Mostaru. Opet je dugo nisam uzimala, ali sam je poštovala i planirala zavoljeti. Ove 2025., u mjesecima kada su ratne teme isplivavale iz sjećanja ljudi, poželjela sam dublje shvatiti suštinu i traumu 90-ih. Krenula sam.
Stil mi je imao smisla, ne vjerujem da se ova radnja mogla ispričati bolje, kratke rečenice pomjeraju priču naprijed i oslikavaju tempo svakodnevnice, tempo umiranja. Ne dobijemo puno detalja i opisa, ali nam ni ne treba. U kratke rečenice stanja i radnji stane sav strah, strepnja, tuga, bol, bijes i ljubav, mnogo ljubavi.
Svaki dan u životu glavnog lika, od 1.5.’92. do odlaska na Dobrinju, prati isti šablon. Koliko god monotono postajalo čitati o svakodnevnim stradanjima i grozotama s kojima se susreće, nisam poželjela preskočiti niti dio. Tonula sam dublje u stvarnost situacije u kojoj je hodža, cikličnu prirodu postojanja i kako se na sve što se ponavlja, eventualno, navikneš. Dok sam čitala dio o Dobrinji, očekivala sam kraj, kao da će nakon toga autor i sam da shvati da je previše strašno sve što se zbiva, da rat treba da stane i da će krenuti neki lijepi dio života nakon. Ali nije, baš kao što je rat testirao granice izdržljivosti preživjelih, i baš kao što ni on sam nije stao kada su ljudi mislili da je dosta, tako ni roman nije stao. Nastavio je da nas testira.
Nakon Dobrinje i samog momenta preokreta, ostajem iznenađena, ne samo raspletom već i razvojem lika hodže. Shvatam da čitam o jednom ozbiljnom junaku savremene bosanskohercegovačke književnosti. On nije samo nijemi posmatrač i to me raduje. Ostatak knjige pročitam u dahu.
I na kraju, treba pisati. Hodža piše, svo vrijeme bilježi, da ne bi izgubio razum, da ne bi zaboravio ko je, da bi ostao svoj. Piše, čita i vjeruje u dobar kraj, a ja vjerujem da ću dugo nakon čitanja da se prisjećam i referišem na njegov karakter.
~
Roman sam krenula čitati još 2020., ali nismo kliknuli, ne zato što mi se nije dopadao stil ili tema, već jer me jednostavno nije “ponijelo”. Knjiga se sa mnom, nepročitana, vratila iz studentske sobe u Portlandu, nazad u dnevni boravak u Mostaru. Opet je dugo nisam uzimala, ali sam je poštovala i planirala zavoljeti. Ove 2025., u mjesecima kada su ratne teme isplivavale iz sjećanja ljudi, poželjela sam dublje shvatiti suštinu i traumu 90-ih. Krenula sam.
Stil mi je imao smisla, ne vjerujem da se ova radnja mogla ispričati bolje, kratke rečenice pomjeraju priču naprijed i oslikavaju tempo svakodnevnice, tempo umiranja. Ne dobijemo puno detalja i opisa, ali nam ni ne treba. U kratke rečenice stanja i radnji stane sav strah, strepnja, tuga, bol, bijes i ljubav, mnogo ljubavi.
Svaki dan u životu glavnog lika, od 1.5.’92. do odlaska na Dobrinju, prati isti šablon. Koliko god monotono postajalo čitati o svakodnevnim stradanjima i grozotama s kojima se susreće, nisam poželjela preskočiti niti dio. Tonula sam dublje u stvarnost situacije u kojoj je hodža, cikličnu prirodu postojanja i kako se na sve što se ponavlja, eventualno, navikneš. Dok sam čitala dio o Dobrinji, očekivala sam kraj, kao da će nakon toga autor i sam da shvati da je previše strašno sve što se zbiva, da rat treba da stane i da će krenuti neki lijepi dio života nakon. Ali nije, baš kao što je rat testirao granice izdržljivosti preživjelih, i baš kao što ni on sam nije stao kada su ljudi mislili da je dosta, tako ni roman nije stao. Nastavio je da nas testira.
Nakon Dobrinje i samog momenta preokreta, ostajem iznenađena, ne samo raspletom već i razvojem lika hodže. Shvatam da čitam o jednom ozbiljnom junaku savremene bosanskohercegovačke književnosti. On nije samo nijemi posmatrač i to me raduje. Ostatak knjige pročitam u dahu.
I na kraju, treba pisati. Hodža piše, svo vrijeme bilježi, da ne bi izgubio razum, da ne bi zaboravio ko je, da bi ostao svoj. Piše, čita i vjeruje u dobar kraj, a ja vjerujem da ću dugo nakon čitanja da se prisjećam i referišem na njegov karakter.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 2, 2022
Monumental obra literaria que narra las vivencias de un joven bosnio durante el sitio a la ciudad de Sarajevo entre abril del 92 y febrero del 96. Libro extenso y extenuante, una experiencia sin duda diferente pero a la vez no recomendable para cualquier público: hace falta estómago y tiempo para devorarlo, así como cierta apertura literaria por la aventura narrativa que el autor propone. Nada intelectual, pero sí peculiar.
Lo primero que llama la atención es el estilo que Ovčina emplea en la narración: frases cortas, como tiros, como disparos, contundentes, descriptivas polaroids ecuánimes que transcriben la realidad al detalle. Y como fotogramas efímeros, esa sucesión de diapositivas terminan provocando un film en un movimiento continuo, difícil de digerir pues es una narrativa muy peculiar a la que en principio cuesta arrimarse, pero que poco a poco cuando se vence el obstáculo de esos telegramas casi termina siendo adictivo. Esa es la forma.
El fondo, lo contado, te lo puedes imaginar: la crudeza de la guerra en una ciudad asediada. Los muertos, la sangre y las vísceras, las familias en quiebra, los seres despreciables, las nuevas amistades en la desesperación, los amores rotos por las nuevas fronteras, las nuevas caricias encontradas por la necesidad de la soledad infringida, las carencias, el hambre, la suciedad moral y física. Todo conocido, todo sabido, pero que al revisarlo nos sigue haciendo vulnerables.
Destaco el amor del protagonista por la literatura aún en épocas difíciles, a todos nos representa, y como narra las escenas, escuetas, de amor; nunca habrás leído nada igual.
Un libro complicado, pero reconfortante en el escuerzo y sin duda único, muy necesario, más que imprescindible. Una forma íntima de recordar la guerra de Yugoslavia, la guerra europea más cercana. A día de hoy.
Lo primero que llama la atención es el estilo que Ovčina emplea en la narración: frases cortas, como tiros, como disparos, contundentes, descriptivas polaroids ecuánimes que transcriben la realidad al detalle. Y como fotogramas efímeros, esa sucesión de diapositivas terminan provocando un film en un movimiento continuo, difícil de digerir pues es una narrativa muy peculiar a la que en principio cuesta arrimarse, pero que poco a poco cuando se vence el obstáculo de esos telegramas casi termina siendo adictivo. Esa es la forma.
El fondo, lo contado, te lo puedes imaginar: la crudeza de la guerra en una ciudad asediada. Los muertos, la sangre y las vísceras, las familias en quiebra, los seres despreciables, las nuevas amistades en la desesperación, los amores rotos por las nuevas fronteras, las nuevas caricias encontradas por la necesidad de la soledad infringida, las carencias, el hambre, la suciedad moral y física. Todo conocido, todo sabido, pero que al revisarlo nos sigue haciendo vulnerables.
Destaco el amor del protagonista por la literatura aún en épocas difíciles, a todos nos representa, y como narra las escenas, escuetas, de amor; nunca habrás leído nada igual.
Un libro complicado, pero reconfortante en el escuerzo y sin duda único, muy necesario, más que imprescindible. Una forma íntima de recordar la guerra de Yugoslavia, la guerra europea más cercana. A día de hoy.
December 12, 2020
This book was both hard to read and hard to put down.
The writing style threw me off at first and I hoped it would change but after a while I got into it and ended up really enjoying it as I got used to it. I really loved this book, the story was gripping and interesting while being so dark and emotional. I don't think I will ever bring myself to rereading it but I am sure it will stay with me for a long time.
I hope it gets translated into many languages and gets read by many people since it is an amazing book.
The writing style threw me off at first and I hoped it would change but after a while I got into it and ended up really enjoying it as I got used to it. I really loved this book, the story was gripping and interesting while being so dark and emotional. I don't think I will ever bring myself to rereading it but I am sure it will stay with me for a long time.
I hope it gets translated into many languages and gets read by many people since it is an amazing book.
September 5, 2021
Incredible. A must-read.
January 8, 2023
Ogromna preporuka!
June 7, 2023
Questo è uno di quei libri che mi spinge ad attribuire un numero di stelline che non si basa su un mio personale metro di giudizio, ma su ciò che mi suggerisce GoodReads. Preghiera nell'assedio non è un brutto libro, ma non è neanche un libro che mi è piaciuto come speravo (il tempo che ci ho messo a leggerlo parla da sé), perciò, per me, it was just ok e di conseguenza non posso assegnargli più di due stelline.
Ammetto di aver avuto grandi aspettative da quando ho visto questo titolo tra le nuove uscite della Keller. Mi incuriosivano il titolo e la premessa che si trattasse di un romanzo ambientato durante l'assedio di Sarajevo che non fosse un resoconto di fatti storici, ma il racconto di una persona qualunque che cerca di sopravvivere nella città occupata (l'autore, Damir Ovčina, che è nativo di Sarajevo, ha incluso anche elementi autobiografici). Nello specifico, la persona qualunque è un ragazzo bosgnacco che si ritrova bloccato a Grbavica, quartiere di Sarajevo in mano ai serbi, che in un primo momento viene inquadrato in un gruppo operativo incaricato di seppellire i morti e svuotare gli appartamenti per ordine dei serbi e poi costretto a nascondersi per anni in attesa della fine del conflitto e con la speranza di poter ritrovare il padre. Il titolo originale, Kad sam bio hodža (Quando ero un hodža), è un riferimento esplicito al ruolo che i serbi hanno attribuito al nostro anonimo protagonista-narratore, poco religioso ma costretto a dire qualche parola di rito durante le sepolture dei bosniaci musulmani trucidati dai serbi nei loro appartamenti (lo stesso protagonista dirà a una conoscenza che durante la guerra è stato un hodža). Quello italiano è meno diretto, ma credo renda comunque l'idea.
Il libro, che è narrato in prima persona, si divide in tre sezioni: la prima ci parla della malattia della madre del protagonista e degli ultimi giorni prima dell'inizio dell'assedio; la seconda, la più corposa, vede il protagonista bloccato a Grbavica e costretto a lavorare per i serbi; la terza, infine, ci racconta dei giorni, mesi e anni che il protagonista passa nascosto in attesa della fine dell'assedio. Pochi personaggi hanno un nome, nessuno ha un cognome; ho apprezzato molto questa scelta perché trovo che renda la storia universale e che aiuti il lettore a concentrarsi sui fatti, sui crimini di guerra, sulla distruzione della Sarajevo assediata dai serbi che riversano il loro odio sulla popolazione musulmana, uccidendo innocenti soltanto perché hanno un cognome "sbagliato", cercando di annichilire una intera popolazione. Non ci serve necessariamente sapere i nomi dei personaggi che il protagonista incontra sul suo cammino: occorre, a noi lettori, sapere cosa è successo loro, ma anche a tantissimi bosgnacchi negli anni '90.
Finite le cose interessanti, bisogna passare a quelli che per me sono stati i tasti dolenti: lo stile e la ripetitività.
La storia è raccontata in prima persona dall'anonimo protagonista, ma con una serie di frasi spezzate e di discorsi diretti mai segnalati dalla punteggiatura. All'inizio è stato pesante abituarsi, ma dopo le prime 100-150 pagine è subentrata la rassegnazione, dovuta anche all’idea che che il libro fosse scritto a mo' di diario, come se fossero gli appunti un po' riadattati che il protagonista, che vuole segnare nomi, fatti e tutto ciò che vede e sente durante gli anni di assedio per non dimenticare nulla, è andato annotando nel tempo. Così forte è stata la rassegnazione che le mie due tristi stelline non sono dovute, però, alle frasi spezzettate quanto alla ripetitività, ma ad altro.
Come dicevo più sopra, di Preghiera nell'assedio mi ha attratta la premessa che fosse un racconto più sul piano personale che su quello storico. Mi aspettavo racconti di cose apparentemente banali ma sinonimo di “normalità” in un periodo storico molto convulso, di vicende tristi, di speranze e aspettative, ma non che quasi ogni capitolo della seconda e della terza parte fosse più o meno la ripetizione del precedente. Mi spiego meglio e con qualche spoiler. Nella seconda parte, il protagonista fa sempre le stesse cose, più o meno: è costretto a uscire di casa, a seppellire i bosgnacchi uccisi dai serbi, a portare fuori elettrodomestici dagli appartamenti abbandonati per soddisfare i capricci di qualche serbo che vuole avere tutti i comfort anche in mezzo ai proiettili; c'è il compagno di lavoro musicista che gli mima di scrivere tutto quello che sente ogni volta che qualche sopravvissuto alle razzie serbe racconta la sua storia, come se il protagonista, alla centesima volta, non avesse capito cosa scrivere e cosa no; c'è la vicina serba che mantiene la sua umanità e salva il protagonista procurandogli cibo, libri, sicurezza; ci sono le notti passate con la vicina; così, a ripetizione, più e più volte. La terza parte, per ovvi motivi, diventa ancora più insopportabile: il protagonista è rinchiuso in casa, costretto a nascondersi, e ci tiene a ripeterci quante flessioni fa, quante pagine legge in quanti minuti, che esercizi di scrittura fa, come scandisce il tempo che passa, i segnali che scambia con la vicina per scendere/salire/etc. Non parliamo di una manciata di pagine, ma di ben più della metà delle 700 che compongono questo libro. Non avevo e non ho nulla contro il racconto della “normalità” di quella che è diventata la quotidianità del protagonista durante l'assedio, anzi, ma se le pagine fossero state di meno e si fossero tagliate le ripetizioni più ridondanti e la struttura dei capitoli non fosse stata così simile, avrei sicuramente apprezzato di più. L'errore, però, è mio, non di Ovčina: la lettura è stata sbagliata per me e io posso dire cosa mi sia piaciuto o meno, ma il libro non può cambiare per accontentare i gusti di una persona. La prossima sceglierò con più cura o dovrò ricordarmi di tenere basse le aspettative quando non sono al 100% sicura di un libro, anche se ha le giuste premesse per piacermi.
Ammetto di aver avuto grandi aspettative da quando ho visto questo titolo tra le nuove uscite della Keller. Mi incuriosivano il titolo e la premessa che si trattasse di un romanzo ambientato durante l'assedio di Sarajevo che non fosse un resoconto di fatti storici, ma il racconto di una persona qualunque che cerca di sopravvivere nella città occupata (l'autore, Damir Ovčina, che è nativo di Sarajevo, ha incluso anche elementi autobiografici). Nello specifico, la persona qualunque è un ragazzo bosgnacco che si ritrova bloccato a Grbavica, quartiere di Sarajevo in mano ai serbi, che in un primo momento viene inquadrato in un gruppo operativo incaricato di seppellire i morti e svuotare gli appartamenti per ordine dei serbi e poi costretto a nascondersi per anni in attesa della fine del conflitto e con la speranza di poter ritrovare il padre. Il titolo originale, Kad sam bio hodža (Quando ero un hodža), è un riferimento esplicito al ruolo che i serbi hanno attribuito al nostro anonimo protagonista-narratore, poco religioso ma costretto a dire qualche parola di rito durante le sepolture dei bosniaci musulmani trucidati dai serbi nei loro appartamenti (lo stesso protagonista dirà a una conoscenza che durante la guerra è stato un hodža). Quello italiano è meno diretto, ma credo renda comunque l'idea.
Il libro, che è narrato in prima persona, si divide in tre sezioni: la prima ci parla della malattia della madre del protagonista e degli ultimi giorni prima dell'inizio dell'assedio; la seconda, la più corposa, vede il protagonista bloccato a Grbavica e costretto a lavorare per i serbi; la terza, infine, ci racconta dei giorni, mesi e anni che il protagonista passa nascosto in attesa della fine dell'assedio. Pochi personaggi hanno un nome, nessuno ha un cognome; ho apprezzato molto questa scelta perché trovo che renda la storia universale e che aiuti il lettore a concentrarsi sui fatti, sui crimini di guerra, sulla distruzione della Sarajevo assediata dai serbi che riversano il loro odio sulla popolazione musulmana, uccidendo innocenti soltanto perché hanno un cognome "sbagliato", cercando di annichilire una intera popolazione. Non ci serve necessariamente sapere i nomi dei personaggi che il protagonista incontra sul suo cammino: occorre, a noi lettori, sapere cosa è successo loro, ma anche a tantissimi bosgnacchi negli anni '90.
Finite le cose interessanti, bisogna passare a quelli che per me sono stati i tasti dolenti: lo stile e la ripetitività.
La storia è raccontata in prima persona dall'anonimo protagonista, ma con una serie di frasi spezzate e di discorsi diretti mai segnalati dalla punteggiatura. All'inizio è stato pesante abituarsi, ma dopo le prime 100-150 pagine è subentrata la rassegnazione, dovuta anche all’idea che che il libro fosse scritto a mo' di diario, come se fossero gli appunti un po' riadattati che il protagonista, che vuole segnare nomi, fatti e tutto ciò che vede e sente durante gli anni di assedio per non dimenticare nulla, è andato annotando nel tempo. Così forte è stata la rassegnazione che le mie due tristi stelline non sono dovute, però, alle frasi spezzettate quanto alla ripetitività, ma ad altro.
Come dicevo più sopra, di Preghiera nell'assedio mi ha attratta la premessa che fosse un racconto più sul piano personale che su quello storico. Mi aspettavo racconti di cose apparentemente banali ma sinonimo di “normalità” in un periodo storico molto convulso, di vicende tristi, di speranze e aspettative, ma non che quasi ogni capitolo della seconda e della terza parte fosse più o meno la ripetizione del precedente. Mi spiego meglio e con qualche spoiler. Nella seconda parte, il protagonista fa sempre le stesse cose, più o meno: è costretto a uscire di casa, a seppellire i bosgnacchi uccisi dai serbi, a portare fuori elettrodomestici dagli appartamenti abbandonati per soddisfare i capricci di qualche serbo che vuole avere tutti i comfort anche in mezzo ai proiettili; c'è il compagno di lavoro musicista che gli mima di scrivere tutto quello che sente ogni volta che qualche sopravvissuto alle razzie serbe racconta la sua storia, come se il protagonista, alla centesima volta, non avesse capito cosa scrivere e cosa no; c'è la vicina serba che mantiene la sua umanità e salva il protagonista procurandogli cibo, libri, sicurezza; ci sono le notti passate con la vicina; così, a ripetizione, più e più volte. La terza parte, per ovvi motivi, diventa ancora più insopportabile: il protagonista è rinchiuso in casa, costretto a nascondersi, e ci tiene a ripeterci quante flessioni fa, quante pagine legge in quanti minuti, che esercizi di scrittura fa, come scandisce il tempo che passa, i segnali che scambia con la vicina per scendere/salire/etc. Non parliamo di una manciata di pagine, ma di ben più della metà delle 700 che compongono questo libro. Non avevo e non ho nulla contro il racconto della “normalità” di quella che è diventata la quotidianità del protagonista durante l'assedio, anzi, ma se le pagine fossero state di meno e si fossero tagliate le ripetizioni più ridondanti e la struttura dei capitoli non fosse stata così simile, avrei sicuramente apprezzato di più. L'errore, però, è mio, non di Ovčina: la lettura è stata sbagliata per me e io posso dire cosa mi sia piaciuto o meno, ma il libro non può cambiare per accontentare i gusti di una persona. La prossima sceglierò con più cura o dovrò ricordarmi di tenere basse le aspettative quando non sono al 100% sicura di un libro, anche se ha le giuste premesse per piacermi.
December 2, 2023
*****no terminado*****
Un libro extenso, de más de 700 páginas enmarcado en el asedio de Sarajevo, uno de mis temas favoritos. Un joven bosniaco sale una tarde a encontrarse con alguien y queda atrapado en el barrio de Grbavica, bajo control serbio. Allí contempla todo tipo de horrores y arbitrariedades cometidos por los salvajes paramilitares.
Una trama que solo con leerla me atrapó cuando lo vi en la librería. Sin embargo el estilo es muy denso y monótono. La mayoría son frases cortas, directas que resuenan como disparos de AK-47 pero que al final acaban por hacer la lectura poco fluida y en un libro de más de 700 páginas, sin guiones para los diálogos y con pocos punto y aparte lo hacen muy denso de leer. No llegaba a 300 páginas y me estaba costando una eternidad.
Tampoco hay muchas notas aclaratorias sobre los bandos y el contexto del país en ese momento. A mi el tema me apasiona, por lo que estoy al tanto, pero otros lectores que conozcan menos la situación balcánica en esos años (que tampoco es fácil) tendrán problemas para seguir el hilo.
Un libro extenso, de más de 700 páginas enmarcado en el asedio de Sarajevo, uno de mis temas favoritos. Un joven bosniaco sale una tarde a encontrarse con alguien y queda atrapado en el barrio de Grbavica, bajo control serbio. Allí contempla todo tipo de horrores y arbitrariedades cometidos por los salvajes paramilitares.
Una trama que solo con leerla me atrapó cuando lo vi en la librería. Sin embargo el estilo es muy denso y monótono. La mayoría son frases cortas, directas que resuenan como disparos de AK-47 pero que al final acaban por hacer la lectura poco fluida y en un libro de más de 700 páginas, sin guiones para los diálogos y con pocos punto y aparte lo hacen muy denso de leer. No llegaba a 300 páginas y me estaba costando una eternidad.
Tampoco hay muchas notas aclaratorias sobre los bandos y el contexto del país en ese momento. A mi el tema me apasiona, por lo que estoy al tanto, pero otros lectores que conozcan menos la situación balcánica en esos años (que tampoco es fácil) tendrán problemas para seguir el hilo.
November 30, 2019
#lesejahr2019 #Sarajevo während des Krieges 1991 - 1994. Der Ich-Erzähler, ein bosnischer Junge, moslemische Familie, gelangt in die Gewalt der Serben. Er wird einer Arbeitsgruppe zugeteilt, deren Aufgabe es ist, die Leichen der Angriffe und auch Massaker zu begraben. Ein menschlicher serbischer Kommandant beschützt seine beiden zugeteilten moslemischen Helfer vor den Übergriffen des aufgehetzten und verbrecherischen serbischen paramilitärischen Pöbels. Als auch der Kommandant, wohl wegen seiner zu großen Güte, abgezogen wird, muss der Ich-Erzähler in den Untergrund. Unterstützt von einer jungen Frau überlebt er in dem Haus an der Front, in dem sich die Wohnung seiner Eltern befand und in dem nun die junge Frau gemeinsam mit ihrer Großmutter als letzte Bewohnerinnen ausharren. #damirovcina gelingen mit diesen als Tagebuchaufzeichnungen geschriebenen Szenen des Überlebens zutiefst erschütternde, aufwühlende und beeindruckende Darstellungen des Wahnsinns des serbischen Nationalismus und Fanatismus mit all seinen Gräueln. In diesen Wochen vielleicht auch hilfreich zu lesen, um die Aufregung rund um die Äußerungen eines Nobelpreisträgers zu verstehen. #nationalismus #jugoslawienkrieg
March 13, 2019
Prvo sam bila zbunjena, zatim oduševljena stilom, a užasnuta sadržajem, zatim malo umorna od ponavljanja, zatim oduševljena zanimljivošću tog ponavljanja, zatim u nevjerici brojala godine, pratila kako odlaze u nepovrat, još jedna, dvije, tri...mlade, mlade godine, i vidjela sam sliku Anne Frank, bez obzira što je pisana u muškom rodu, to je priča o sarajevskoj Anni Frank, kao simbolu nepravednog progona, prisilnog skrivanja i straha. U strahu sam s hodžom i profesoricom dočekala kraj sarajevskog rata, i ne mogu shvatiti kako je u tom gradu normalan život više ikad moguć.
August 28, 2017
Poetičan roman koji se ne ispušta iz ruku i zbog čijih rečenica miris lipa više nije isti, roman zbog kojeg stišaš glas, počneš pažljivije promatrati i osluškivati i u kojem se neprekidno isprepliću ratne grozote i upornost života i ljudskosti za koju i u takvim vremenima ipak ima mjesta. Predivan roman, jedan od rijetkih koji uspijeva u rečenicama prenijeti toliko snage da nakon njega ništa više nije dovoljno zaokupljajuće.
January 9, 2020
Ne sjećam kad me je više potresla knjiga kao ova. Stil pisanja je faktografski, a opet nabijen emocijama. Valjda kako se događaji nižu bez emotivnog osvrta pisca, imaš više prostora za sostvene emocije i doživljaj svega...a svega je bilo. Kad bih preporučivala priču o ratu, to bi bila ova.
January 8, 2022
Sjajan stil, toliko detalja lišenih svake emocije, a koji opet savršeno prenose horor života u ratnom Sarajevu. Ostavlja utisak dugo nakom čitanja, prosto remek djelo! Svaka preporuka.
Displaying 1 - 30 of 70 reviews