Şeytan'ın Günlüğü

by Leonid Andreyev, Barış Zeren (Translator)

Cehennem’de canı sıkılan Şeytan bir yandan yalanlar söyleyip oyunlar oynamak, ama esas olarak insanoğlunu yakından tanımak için yeryüzüne iner. Amerikalı milyarder Henry Wandergood’u öldürerek onun kalıbına girdikten sonra yaşlı Avrupa’da çıktığı yolculuğun varış noktası Roma’dır.

Macera ve eğlence peşinde koşarken insanda içkin özelliklerle; açgözlülük, gaddarlık, kurnazlık ve ikiyüzlülükle tanışır. İnsanın Şeytan’a “pabucunu ters giydiren” türlü hile ve düzeniyle kandırılır, aşağılanır, alaylara maruz kalır ve servetinden olur. Şeytan’ın bile saf ve temiz kaldığı bu karanlık dünya tasavvurunun barındırdığı keskin yergiden Batı uygarlığı ve Katolik Kilisesi’nin temsil ettiği ruhban sınıfı da nasibini alır.

Genres: Fiction, Russian Literature, Russia, Classics, Fantasy, Religion, Novels

224 pages, Hardcover

First published January 1, 1920

About the author

Leonid Nikolayevich Andreyev (Russian: Леонид Николаевич Андреев; 1871-1919) was a Russian playwright and short-story writer who led the Expressionist movement in the national literature. He was active between the revolution of 1905 and the Communist revolution which finally overthrew the Tsarist government. His first story published was About a Poor Student, a narrative based upon his own experiences. It was not, however, until Gorky discovered him by stories appearing in the Moscow Courier and elsewhere that Andreyevs literary career really began. His first collection of stories appeared in 1901, and sold a quarter-million copies in short time. He was hailed as a new star in Russia, where his name soon became a byword. He published his short story, In the Fog in 1902. Although he started out in the Russian vein he soon startled his readers by his eccentricities, which grew even faster than his fame. His two best known stories may be The Red Laugh (1904) and The Seven Who Were Hanged (1908). His dramas include the Symbolist plays The Life of Man (1906), Tsar Hunger (1907), Black Masks (1908), Anathema (1909) and He Who Gets Slapped (1915).

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Satan’s Diary is a sarcastic allegory of good and evil…

I am proud, selfish and even, if you please, vain and boastful. You know what vanity is, when you crave the praise and plaudits even of a fool? Then I entertain the brazen idea that I am a genius. Satan is known for his brazenness. And so, imagine, that I have grown weary of Hell where all these hairy and horny rogues play and lie no worse than I do, and that I am no longer satisfied with the laurels of Hell, in which I but perceive no small measure of base flattery and downright stupidity.

Satan wants to have fun playing with mankind so he incarnates himself in a human being… But almost at once he naively falls in love…

I locked myself in my room and for a long time continued to curse Satan for falling in love with a woman.
You consider yourself original, my earthly friend, when you fall in love with a woman and begin to quiver all over with the fever of love. And I do not. I can see the legions of couples, from Adam and Eve on; I can see their kisses and caresses; I can hear the words so cursedly monotonous, and I begin to detest my own lips daring to mumble the mumbling of others, my eyes, simulating the gaze of others, my heart, surrendering obediently to the click of the lock of a house of shame.

Satan doesn’t seduce virgins… He doesn’t tempt misers with riches and gold… He doesn’t buy souls… He doesn’t sign contracts in blood… Instead, everybody attempts to use him and deceive him… And everyone wishes to have the advantage over him to one’s own profit…

No, this is not the play of the Immortal that I sought. It no more resembles merriment than do the convulsions of an epileptic a good negro dance! Here any one is what he is and here every one seeks not to be what he is. And it is this endless process of fraud that I mistook for a merry theater: what a mistake, how silly it was of ‘almighty, immortal’ …Satan! Here every one is dragging every one else to court: the living are dragging the dead, the dead – the living.

For our wrongdoings, we don’t need the devil… Our own ideals always make us go astray.

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Σατανικότερος απο το Σατανά !

«Ο άνθρωπος είναι σανατικότερος απο το Σατανά, και χειρότερος απο εκείνο που φαντάζεται ως το απόλυτο Κακό...»

Το αριστουργηματικό αυτό βιβλίο είναι το τελευταίο έργο του Ρώσου συγγραφέα Αντρέγιεφ.
Το Σεπτέμβριο του 1919 λίγο πριν πεθάνει, πάμφτωχος και απογοητευμένος, η τρυφερή του καρδιά βρήκε τη δύναμη και συμπλήρωσε την τελευταία σελίδα σε τούτο το χειρόγραφο. Μέσα περικλείει με τρομακτική τρυφερότητα και φρικαλέα ευαισθησία την άποψη του και τις παρατηρήσεις του για την ανθρώπινη ύπαρξη και τις δυνάμεις της.

Είναι πολύ αληθινό και σκληρό το συμπέρασμα του αναφορικά με την νεκρική σήψη της ανθρώπινης ψυχής απο τη διαφθορά και τη φαυλότητα του ανθρώπινου γένους, απο τα πιο ταπεινά και αδύναμα πλάσματα, μέχρι τους πιο ισχυρούς θριαμβευτές κάθε εξουσίας.

Ο Σατανάς παίρνει ανθρώπινη μορφή και έρχεται απο την κόλαση με σκοπό να περιπαίξει, να χλευάσει, να κοροϊδέψει και να διασκεδάσει με το ανθρώπινο είδος.
Μπαίνει στο σώμα ενός πάμπλουτου Αμερικάνου και συντροφιά με τον βοηθό του - έναν υποδεέστερο δαίμονα -ξεκινάει μια περιοδεία στην Ευρώπη για ευφάνταστες περιπέτειες.

Απο δω και μετά, κατανοούμε πως ο Θεός του Καλού έχει μόνο καλό να δώσει, ομοίως, ο Θεός του Κακού δίνει μόνο κακό, και ξεκινάει η πυροδότηση εξέγερσης της ψυχής και του μυαλού.

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι αόρατη απο το ανθρώπινο μάτι, η νομοτέλεια ορίζει πως η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει απαραιτήτως και την ύπαρξη του αλλού, διαφορετικά ως αυθύπαρκτες έννοιες δογματισμού δεν μπορούν να σταθούν μέσα στην απεραντοσύνη της Φύσης και του ανθρώπινου μεγαλείου.
Στην ανθρώπινη ψυχή φυσικά κατοικοεδρεύουν παράλληλα το Καλό και το Κακό.
Η αιώνια αμφίσημη αντιπαλότητα και η αέναη μάχη στο απόλυτο πνευματικό φως της ανθρωπότητας.

Επομένως ο άνθρωπος,αν και εφόσον, είναι ικανός να αντιληφθεί τη διπλή αντικρουόμενη φύση του ή χάνει τα πάντα και οδηγείται στην αιρετική σοφία των τρελών ή γίνεται Θεός. Εξουσιαστής. Παντοδύναμος. Αδίστακτος. Ανίκητος.
Στο πλευρό του έχει και το Καλό και το Κακό.
Η επιλογή είναι δική του.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει όποια δύναμη θέλει ή ακόμη χειρότερα να πρεσβεύει τη μία και να πιστεύει στην άλλη.
Απλή σύμπραξη Καλού- Κακού χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις. Ανάλογα τη μάχη και το κατάλληλο όπλο.

Το οπλοστάσιο είναι πλήρες παρέχοντας απο το ταπεινό χαμόγελο της αθωότητας μέχρι τα πυρηνικά εφόδια του πλούτου και της εξουσίας. Τα πυρομαχικά ανεξάντλητα.

Σε αυτό το βαθιά συνταρακτικό βιβλίο ο συγγραφέας ξεδιπλώνει με φρικτή απογοήτευση την ψυχή του που σιγολιώνει απο την ψευτιά και την υποκρισία του κόσμου.
Η πένα του άφοβα και αμείλικτα σατιρίζει την ανθρώπινη ζωή.
Μπροστά απο τον επινοημένο του Σατανά περνούν διάφορες μορφές νόθων αρετών, μεταλλαγμένης υποκρισίας, ανείπωτης κακίας και σκληρότητας και η παντοδύναμη σαγήνη της ηδονικής γυναικείας αθωότητας.
Ο άρχοντας του Κακού απογυμνώνεται, χάνει, ταπεινώνεται, πέφτει θύμα της ανθρώπινης εξαχρείωσης και των αρχέγονων παθών.

Ο Σατανάς εξαπατήθηκε απο τα φαινομενικά ήθη και ο λύκος θα είναι πάντα ο κακός γιατί ποτέ δεν ακούσαμε τη δική του εκδοχή.

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

💟😈⚫️💟😈⚫️💟😈⚫️

*Εκδοτικός οίκος «Ελευθερουδάκης»
1924.

[Fernando · Rating 5 out of 5]

-Aún así, dime quién eres.
-Una parte de aquella fuerza que siempre quiere el mal y que siempre practica el bien.
Goethe, "Fausto"

Busqué durante mucho tiempo este libro. Me intrigaba leerlo, saber cómo Leonid Andreyev iba a desarrollar la historia.
Todo aquello dentro de la literatura que involucre al diablo, por alguna razón, me atrae y no quiero decir con esto que me considere satánico ni nada de eso, pero realmente las novelas que incluyen al diablo me atraen y quiero leerlas. Podría citar algunos títulos de libros que leí como el “Fausto” de Goethe, “El Maestro y Margarita” de Mijaíl Bulgákov o “El Paraíso Perdido de Milton”.
En todos ellos el Diablo, Satanás, el Demonio, Lucifer o como quieran llamarle, toma el papel protagónico y no lo deja hasta el final termine como termine la historia que uno esté leyendo.
En algunos casos su protagonismo es indsicutible en el argumento de la historia (Mefistófeles en el Fausto o Lucifer en El Paraíso Perdido) mientras que en otros irrumpe en la Tierra generando un verdadero caos, un Pandemonio entre los hombres (Voland y su séquito en “El Maestro y Margarita”). Casualmente el Pandemonio es una creación de John Milton en “El Paraíso Perdido” y es literalmente el palacio que le construyen a Lucifer en el Infierno para reinar por siempre.
Pero en el caso de El Diario de Satanás todo sucede prácticamente al revés.
El Satanás de Andreyev está aburrido de deambular por las fauces del Averno y decide subir a la tierra para mezclarse con los hombre y vivir en la piel humana todas las sensaciones terrenales e incluso hacer ¡el bien!.
Para lograr esto, mata a un multimillonario norteamericano de Illinois, quien se encuentra en ese momento en Italia, llamado Henry Wandergood, y aquí comento un detalle, ya que Andreyev no escoge un apellido al azar, dado que por las intenciones que tiene Satanás, elige a alguien llamado Wandergood. Si separamos en dos el apellido, wander significa extraviarse, ir a la deriva (y de hecho así es como se siente Satanás en la Tierra) y good que significa bien, o en este caso “hacer el bien”.
Luego de un accidente de tren él y otro diablo devenido en un ser de carne y hueso terminan siendo recibidos por un extraño personaje. Un hombre de gran poder en Roma llamado Tomás Magnus. A partir de aquí, la relación entre ellos se intensificará y formará parte de todo el argumento de la novela.
Con el correr de las páginas conoceremos algunos personajes más como María, la hija de Magnus quien logra en Wandergood algo insospechado: éste se enamora de ella, dado que esta chica es tan hermosa que se parece a la Madonna, la Virgen.
Nuevamente, el nombre elegido es intencionado, la joven se llama María. Por favor, no nos olvidemos que Satanás es un ángel caído (Lucifer significa “el que lleva la luz”) y supo pertenecer a las huestes de Dios antes de rebelarse, luchar y caer a los infiernos.
De aquí hasta el final de la novela, Satanás volcará en su diario todo un desarrollo de sus sentimientos (sí, sentimientos) que irán tomando un tenor existencialista de proporciones gigantescas.
Es que Satanás está experimentando todo lo que vive un ser humano, alguien de carne y hueso y lamentablemente no puede lidiar con eso. El descubre la verdadera maldad de los hombres. Su proyecto de donar su tres mil millones de dólares para ayudar a la Humanidad será literalmente vapuleado por todos estos seres humanos corruptos, crueles e interesados que no cejarán hasta doblegarlo.
En primer lugar, Tomás Magnus pero también por otros personajes como el oscuro Cardenal X a quien Andreyev toma para criticar ferozmente a la Iglesia como institución.
Me da la impresión que el Satanás de Andreyev se va desinflando con el correr de las páginas transformándose en un ser pusilánime, ingenuo y llorón y no se rebela nunca, no se despierta. Le pierden el respeto y sufre en carne propia de toda la crueldad de Tomás Magnus.
Es como si las personalidades se cambiaran ya que es realmente Magnus el verdadero personaje diabólico y déspota. Sus ideas revolucionarias no tienen límite y utiliza a Wandergood para sus más bajos fines. Es más: las frases más contundentes que fui marcando en los distintos status de lectura son de Magnus y no de Wandergood o Satanás.
Tal vez yo no haya entendido si Andreyev intercambió los personajes para pintarnos como somos realmente los seres humanos y si realmente los seres humanos somos todos malos y ventajeros, pero creo que su estilo es marcar ese costado existencialista que atormentó a tantos personajes ilustres de la literatura que en este caso hizo tambalear hasta el pobre Satanás. Si hasta uno se compadece de tantos atropellos que sufre.
La parte más linda de la lectura de esta novela es, como digo al principio de esta reseña, que busqué este libro con ansiedad y finalmente conseguí como premio un pequeño pero hermoso volumen en estado casi perfecto y que estimo fue publicado en 1922.
Es uno de los más bonitos que poseo en mi biblioteca y además el segundo libro más antiguo después de uno de poemas de Henry Longfellow, publicado en 1888.

[میعاد · Rating 4 out of 5]

“یک بار دیگر بر عقل شیطانی او، که در جهان تنها خود و اراده‌اش را می‌شناسد، سرتعظیم فرود آوردم.... این یک مشت خاک لعنتی حتی می‌تواند شیطان را هم درس بدهد.”

یادداشت‌های شیطان کتابیه دربارهٔ به هیات انسان دراومدن شيطان؛ اون هم در كالبد فردى متمول كه آرزوى سعادت بشر به كمك ثروت خودش رو داره! شیطان هرچه بیشتر با انسان‌ها زندگی می‌کنه، بیشتر از افکار و اعمالشون متحیر و سرگردون می‌شه و به نفرت‌انگیزی زندگی و آرمان‌های آدم‌ها پی میبره..

پايان كتاب غافلگیر‌م كرد، و برام این سوال پیش اومد که انسان چه موجوديه و چه كارهايى كه نمی‌تونه انجام بده!!!

[Tara · Rating 4 out of 5]

میگن که هیچوقت یه کتاب رو از روی جلدش قضاوت نکنید ، ولی وقتی از دور این نقاشی جیمز انسورکه خیلی خیلیی دوستش دارم رو دیدم تصمیم گرفتم که حتما بخونمش .
یادداشت های شیطان آخرین و عجیب ترین اثر لیانید آندریف ،هرگز به پایان نرسید چون وقتی در حال نوشته شدن بود آندریف درگذشت.
این کتاب متفاوت و برجسته نشان دهنده ی دنیای سرشار از پلیدی و شرارت و دنیای"آخرالزمانی"است . (با توجه به اینکه نویسنده نزدیک صد سال پیش فوت کرده میشه گفت که دنیایی که الان توش زندگی میکنیم همون چیزیه که آندریف اوایل قرن بیست داشت توضیفش میکرد و اخطارِ رسیدنش رو میداد ) .. به باور او جهان تراژیک ترین وضعیت را به خود گرفته و تراژدی هم در این است که همه چیز چنان با گناه درآمیخته و در جهل و سیاهی فرو شده که از شیطان -پدر شر و پلیدی - در بدکرداری پیشی گرفته .
داستان از این قرار است که شیطان تصمیم میگیرد با هدف شناخت انسان و عوالمش به زمین بیاید.و به همین دلیل به جسم مادیِ یک انسان به نام واندرهود -که صاحب ثروت چندین میلیاردی است- نفوذ میکند و در قالب یک جور دفترخاطرات یا یادداشت روزانه به شرح اتفاقات و احساساتش میپردازد.
در این کتاب ،شیطان یا همان واندرهود نشانگر شر اجتماعی است . که خاستگاه این شر به هیچ وجه در خود شخصیت این آدم نیست ،بلکه در ثروت فراوان اوست . یعنی در ذات جامعه ی امپریالیستی.
اسقف خ یکی از شخصیت های این کتاب است که نشان دهنده ی طعنه های این نویسنده به کلیساست . و این کشیش کاملا نماد دورویی و طمع کاریست . همچنین ماریا که دائما به کلیسا می رود نماد بدکاری و بی شرمیست .
به این ترتیب ،شیطان با ورود به دنیای کثیف انسان ها ،نفرت انگیزیِ زندگی و آرمان هایشان را بیشتر در می یابد . بیشتر به این پی میبرد که اینجا همه چیزش فریب و دروغ است و هیچ چیزی از ارزش های اصیل انسانی باقی نمانده.
در آخر خود شیطان خیلی انسان تر از انسان هاست .
این کتاب پر است از توصیف ها و تمثیل های زیبا و در عین حال هولناک و متاسف کننده . تاسف برای دنیایی که خودمون برای خودمون ساختیم

.
.
فصل چهارم کتاب فوق العاده بود. مو به تن آدم سیخ میکرد . .. توی یه قسمتی که مگنوس میگه :
تو اگر خود شیطانی که دیر رسیده ای اینجا ،میفهمی؟"
چرا آمده ای اینجا؟که بازی کنی؟که اغوا کنی؟برای خندیدن به آدمکهایی مثل ما آمده ای ؟آمده ای که بازی پلید تازه ای ترتیب بدهی تا ما هم به سازت برقصیم؟
ولی دیر کرده ای . زودتر از این ها باید می آمدی.حالا دیگر زمین بزرگ شده و به توانایی های تو امیدی نیست . از خودم که اینقدر راحت فریبت دادم حرفی نمیزنم . از ماریا هم حرفی نمیرنم . ولی نگاهی به این دوستان حقیر و کوچکم بینداز و شرم کن. آخر کجای جهنم تو چنیم شیاطین افسونگر و بی باک و آماده به هر کاری را میتوان پیدا کرد؟آنها حتی در کل تاریخ هم ... "
.
و بعد که اینجا آدم کتاب رو میبنده و جلد رو میبینه .. تازه به عمق این نقاشی پی میبره . انتخاب عالی ای بود برای جلد این کتاب. توطئه .

[Aida Mobasheri · Rating 4 out of 5]

این یک مشت خاک لعنتی حتی می‌تواند خود شیطان را هم درس بدهد.

[Sidharth Vardhan · Rating 4 out of 5]

I could have composed for your benefit one of those funny little stories about horny and hairy devils, which appeal so much to your meagre imagination, but you have had enough of them already and I do not want to lie so rudely and ungracefully. I will lie to you elsewhere, when you least expect it, and that will be far more interesting for both of us."

Satan must be most cognitive of human inventions - after God of course. A being pious create to put the blame for their own evil - and thus, letting them being pure to their own minds while also having all the fun.

In this one, the Devil that takes up a human body finds himself human enough to fall in love. But the people around him - the idealists and priests, in particular, are evil enough to embarrass the Devil himself. Andreyev can always be dependent upon for awesome prose.

"The extraordinary cannot be expressed in the language of your grumbling. If you do not believe me, go to the nearest insane asylum and listen to the inmates: they have all realized Something and wanted to give expression to it. And now you can hear the roar and rumble of these wrecked engines, their wheels revolving and hissing in the air, and you can see with what difficulty they manage to hold intact the rapidly dissolving features of their astonished faces!"

"sight is as much of an impediment to the mind as sound: not without reason are all wise folk on the earth blind and all good musicians deaf."

"the cascades of laughter. I tore off that accursed sleeve madly and waving it like a flag, I ventured into a sea of falsehood, with full sails set. I knew that somewhere ahead there were rocks against which I might be shattered but the tempest of impotence and anger bore me on like a chip of wood."

"Desert pilgrims, to accustom themselves to death, used to sleep in coffins"

"You see, a rabbit cannot stand brains. Give a rabbit brains and he will hang himself. Melancholy will drive him to suicide. Brains implies logic and what can logic promise to a rabbit? Nothing but a sorry fate on a restaurant menu. What one must promise a rabbit is either immortality for a cheap price, as does Cardinal X. or —heaven on earth. You will see what energy, what daring, etc., my rabbit will develop when I paint before him on the wall heavenly powers and gardens of Eden!"

"If your past has no dark pages, which, as you say, you merely added for the sake of style, then there is something worse than that in it: there are white pages in it. And I cannot read them!..."

"Let God himself don this human form and He will immediately begin to speak to you in exquisite French or Yiddish and He will be unable to say more than it is possible to say in exquisite French or Yiddish. God! And I am only Satan, a modest, careless, human Devil!"

And the best:

"There is one moment in the process of my assumption of the human form that I cannot recollect without horror. That was when for the first time I heard the beating of My heart. This regular, loud, metronome-like sound, which speaks as much of death as of life, filled me with the hitherto inexperienced sensation of horror. Men are always quarrelling about accounts, but how can they carry in their breasts this counting machine, registering with the speed of a magician the fleeting seconds of life."

[⚔Irunía⚔ · Rating 5 out of 5]

Poor Satan. He should have known better:/

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 4 out of 5]

و عشق... عشقی که حتی شیطان را می‌فریبد!
و انسان‌هایی که دست شیطان را از پشت بسته‌اند!

[Nasim Dehghan · Rating 4 out of 5]

+++

یک لحظه از انسان شدنم هست که آن را هرگز نمی توانم بدون وحشت به خاطر بیاورم؛ زمانی که برای اولین بار صدای تپش قلبم را شنیدم. این صدای دقیق، بلند و منظم، که توامان نوید مرگ و زندگی می دهد، با ترس و تشویشی غریب به شگفتم می آورد. آن ها همه جا ساعت نصب کرده اند، اما چطور می توانند چنین ساعتی با ثانیه شماری سریع که تمام ثانیه های زندگی را همراهی می کند، توی سینه شان حمل کنند؟

+++

[صَــــنَــــمْــــ]

سانسور را نکنیم آن هم اینقدر ناشیانه و تابلو

[Atena · Rating 5 out of 5]

"فراموش کرده‌ام که باید کمتر فکر کنم و بیشتر حرف بزنم! چه رقت‌انگیز است که انسان برای تبادل افکارش باید به خدمات دلال دزد و منفوری مثل کلمه متوسل شود. کلمه، بهترین و ارزشمندترین افکار را می‌دزدد و آن را با برچسب‌های بازاری‌اش خراب می‌کند. راستش را بگویم، این حتی بیش از جنگ و مرگ غم‌انگیزم می‌کند."
شیطان مردی ثروتمند به نام واندرهود رو می‌کشه و وارد جسم اون میشه تا بتونه کمی در زمین خوش بگذرونه و با حیله و فریب انسان‌ها نمایش جذابی رو روی زمین به راه بیندازه.
اما همه چیز اون طوری که فکر میکرد پیش نمیره و پلیدی انسان دست کمی از شیطان نداره.
من این کتاب رو خیلی دوست داشتم(مخصوصا بخش هایی که شیطان خواننده رو مستقیم مورد خطاب قرار میده) جوری که آندریف شخصیت ها از طبقات مختلف رو به تصویر کشیده فوق العاده ست.
این نویسنده های روس هیچ وقت منو ناامید نمی‌کنن :)))

[A. Raca · Rating 5 out of 5]

Benim gibi ertelemeyin, hemen okuyun!

[Aroosha Dehghan · Rating 3 out of 5]

وقتی صحبت از شیطانی میشه که در ظاهر انسان به زمین اومده، احتمالا بیشترمون لوسیفر قرن بیست و یکمی رو می‌پسندیم اما شیطان قرن نوزدهمی آندری‌یف هم چیز بدی نیست.
این کتاب از زبان همین جناب شیطان گفته میشه؛ البته اونقدرها هم که خودمون و خودشون فکر می‌کنن شیطان نیست.
من دوستش داشتم.
هر چند ممکنه حوصله‌ی بعضی ها رو سر ببره چون بیشتر شکل گزارش نویسی داره تا داستان.
البته که اگر داستان ناتمام نمی‌موند بیشتر هم دوستش می‌داشتم.
اگر از این که دقیقا وسط یک جمله آندری‌یف عزیز دار فانی رو وداع گفته و کتاب ناتمامه اذیت نمیشید، پیشنهاد می‌کنم با صبر و حوصله به سراغش برید و به چشم داستان هم نگاهش نکنید.
سعی کنید پیامش رو بف��مید.

[Argos · Rating 4 out of 5]

Felsefi ve mizahi bir roman. Felsefi çünkü devamlı sorguluyor, insanı, kötülüğü, yalanı, tanrıyı.... Mizahi çünkü başta ruhban sınıfı olmak üzere tanrı ve din ile dalgasını geçiyor. Kurgusu ilginç ama okurken bazen sıkıcı olabiliyor. Kitabın başında yer alan çevirmen Barış Zeren'in açıklamaları bölümü kitabı anlamada çok yararlı. Okunabilir ancak öncelikliler listesinde değil benim için.

[Ali Nili · Rating 5 out of 5]

«چه رقت‌انگیز است که انسان برای تبادل افکارش باید به خدمت دلال دزد و منفوری مثل کلمات متوسل شود. بهترین و ارزشمندترین افکار را می‌دزدد و آن را با برچسب‌های بازاری‌اش خراب می‌کند. راستش را بگویم، این حتی بیش از جنگ و مرگ غمگینم می‌کند.»

شیطان حوصله‌ش سر میره. میاد روی زمین که با مردم بازی کنه. برای اینکه بتونه بازی کنه باید به شکل یک انسان دربیاد. برای اینکه به شکل انسان دربیاد وارد بدن یک ثروتمند آمریکایی میشه و جای اون زندگی می‌کنه. انسان شدن هزینه داره. هزینه‌های وحشتناکی که باعث میشه حتی شیطان هم به حال ما دل بسوزونه. محدودیت‌های ذهن، جنگ، فقر، قتل و غارت، عشق، نفرت و خیلی چیزهای دیگه که فقط مخصوص انسانه.

این کتاب ذهن آدم رو به شدت به چالش می‌کشه. انسانیت چیه؟ حد انسانیت کجاست؟ سوال‌های این مدلی رو به زیبایی هرچه تمام‌تر مطرح می‌کنه. جایی از کتاب داستانی نقل می‌کنه که توضیح بده پذیرفتن انسان بودن به چه معناست. فوق‌العاده‌ست به نظرم.

فکر می‌کنم برای اینکه کسی بخواد ادبیات روسیه رو شروع بکنه کتاب‌های این مدلی بهتر از داستایوفسکی و تولستوی و امثالهم باشه.

پی‌نوشت: حرف‌هایی در مورد ترجمه‌ی آتش‌برآب مطرحه که واقعا امیدوارم دروغ باشه.

[Paul Bryant · Rating 2 out of 5]

Jacques Brel wrote a song called "The Devil" in which Satan visits earth to see how his project is getting along and after surveying all of human life he remarks "Not bad... not bad at all..."

A 2 star rating for an obscure Russian novel from 1919 is not going to interest a great many people, even, I fear, my many lovely GR friends, so I will keep this brief. Leonid Andreyev wrote a great short novel called The Seven who were Hanged and I was hoping for more crackling prose and psychological urgency but I didn't get it. I got a sclerotically written lightweight satirical comedy, I guess, although the laughs were as hard to find as a Donald Trump concession speech. Satan returns to earth and takes the form of a very wealthy American businessman who tours round Europe. So far so good. But then Satan gets all tangled up with the father of a sweet girl who is the reincarnation of Mary or something and everything grinds to a halt.

For this one I think maybe you had to be there.

[Shaghayegh.l3 · Rating 4 out of 5]

چه هراس‌انگیز بود رودست خوردن شیطان از انسان‌های مکار. به‌همین‌خاطره که هیچ‌وقت لقب به‌طور دقیق معرف اشخاص نیست. به‌طور‌کلی برای ناامید‌ شدن از نسل بشر، کتاب خوبی بود.

[Ahoo · Rating 3 out of 5]

کارِ نیمه‌تمام را نمی‌شود قضاوت کرد اما ایدهٔ کلی کتاب برایم جالب بود.

[Mehrnaz · Rating 5 out of 5]

داستان در مورد شیطانه که در هیبت یک انسان میلیاردر به زمین میاد تا یکم تفریح کنه و سربه‌سر آدم‌ها بذاره، اما حتی به خواب هم نمی‌‌بینه که انسان‌ها بتونن از شیطان هم پلیدتر باشن.
من سبک نویسنده و نگاه تاریکش به دنیا رو دوست داشتم اما متاسفانه این کتاب نصفه‌ست، نویسنده قبل از تموم کردن این کتاب می‌میره.
آندریف واقعا دوست داشته چهره‌ی واقعی همه چیز رو به تصویر بکشه، اما کتاب دقیقا در لحظه حساس تموم می‌شه.

[Roya · Rating 3 out of 5]

{:]تو، ای انسان، خدا و شیطان را همزمان در وجود خود جمع داری و این دو در چنین کالبد تنگ و تاریکی چه وحشتناک با هم در ستیزند!،}

خیلی دوست داشتم بدونم تهش چی میشه):

[Hamidreza_tr · Rating 3 out of 5]

شیطان بر زمین هبوط کرد اما حکومت خود را از دست رفته دید چرا که اهریمنانی بدتر از او بر زمین حکم می‌راندند!

[Knjigočatac · Rating 4 out of 5]

Vitalni princip podrazumijeva agon Erosa i Tanatosa, a takvog principa u narativu Leonida Andrejeva nema, jer tamo ne postoji ni Eros, pa time ni rečeni agon: takva je protežnost utvrđena na Tanatosu bez Erosa, što znači život bez bitke – tek smrt i ništavilo, bolest, usamljeni duh napuštenosti, i nečovječnost urasla u čovjeka poput malignog tumora koji je kadar sveg da ga proždre.
"Satanin dnevnik" sadrži one više i one manje zanimljive priče. Kako sam prvu priču – naslov je jednak nazivu zbirke – pročitao prije desetak mjeseci, pa ostavio knjigu ne planirajući da je se nanovo latim, tako je ta, prva, priča ostala upamćena tek kao atmosfera razlivena na ostale, atmosferski jednake priče. Svaka je priča sa primjesom zloduhskog, satanskog, ako ne kao forma straha, makar kao neobuhvatljivo i nerješivo stanje ništavne beskrajnosti koja ledi, i time priziva zvuk patnje kandišući na memljivu tvar zla koja stoji kao kontrapunkt humanističkom koje odjekuje.
"Juda Iskariotski" od onih je priča koje uspostavljaju misaoni problem, utoliko značajan da bi tome valjalo posvetiti čitav esej, jedan tekst koji bi težio beskrajnosti kakva je narativna beskrajnost same priče o Judi iz Kariota.
U priči "On", protagonista simbolički na koncu stupa na led, i tim narativnim vizualom uspostavlja se slika luciferskog susreta (dostizanje na led kao krajnja tačka puta kroz pakao kod Dantea), pošto je iskusio život utoliko jadan i pokornički, život koji negira jastvo, depersonalizovani protagonista, kojeg je velikom i teškom, bezobalnom tugom tiještila njegova Drugost, fantom, halucinacija koja mu je dolazila u obliku privida (ta utvara pojavljivala se kao čovjek sa polucilindrom, širokih ramena, malene glave, visoka rasta), na koncu je samonapušten u zaboravu čekajući smrt, umirući i ne sjećajući se, prožet konačnom formom ništavnosti koja ne samo da obujmljuje ovog Andrejevljevog lika, nego sve ostale u kojima sija luča beznadne ništice, kandelabr beživotnosti koji paradoksalno ne kani da se ugasi, a već je ugašen, pa stoga se gasi i onaj koga osvjetljava taj apsurdni plamen koji unosi strah beživotnog Beskraja, onakvog Beskraja od kakvog su tonuli i oni što pogledaše u oči vaskrslog Eleazara (vanredna priča "Eleazar", o onome koji je tri dana proveo u vlasti smrti, i koji je na koncu drugog života svršio oslijepljen, i posve prepušten Bogu, Slučaju, konačno nestavši u vagantskom kretanju prema zalazećem Suncu – i sâm zalazeći).
Stalno stremljenje božanskom, zlosluće, demonsko, sudbinsko, dobro, lijepo, pravično, ispravnost kao princip delanja, usud kao prihvatanje, izobličene figure satanskog, tamna nedokučivost beskraja, bolest ljudskog uma, halucinatornost, somnabulna protežnost, beskraj ništavila, depersonalizacija, alijenacija, razulareni temelj ličnosti, propadanje, laž, porok, saosjećanje, smrt i njena suprotnost, sve je tu, i sve se glasa modernističkim smradnim glasom nemogućnosti da se uvidi smisao, dostojevskijevski likovi kao naslijeđe, apsurdizam kao prethodništvo – sve, pa i ono nepojamno užasno, nazočno je u narativnom toku Leonida Andrejeva.

[Anahita Safar · Rating 3 out of 5]

در ابتدا باید بگم که فکرنمیکردم هیچوقت کتابی از ادبیات روسیه بخونم که نویسنده سعی داشته باشه شوخ‌طبع باشه :) از اونجایی که لیانید آندری‌یف قبل از به اتمام رسوندن یادداشتهای شیطان دار فانی رو وداع میگه، یکم کنجکاو بودم که با چه جملاتی قرار بوده تمومش کنه؟ قرار بوده اتفاق دیگه‌ای بیوفته؟ در هر صورت خیلی به پایان نزدیک بوده. نظرات نویسنده درباره‌ی دین و خیر و شر و اروپا و حتی بوی چمن خیلی ملموسه. در قالب شخصیت‌ها فکراش‌و باهات درمیون میذاره که خب زیرکانه و جالبه. اصلا هم کتاب سخت‌خوانی نیست و برای شروع ادبیات‌ روسیه عالیه.

[Mariana Orantes · Rating 5 out of 5]

Este libro me dejó impactada. Es demasiado terrible y hermoso, como un ángel. Recuerdo que antes de terminar de leerlo, una página antes, empecé a repetir en mi mente: "Andréiev no puedes hacerme esto, no lo hagas", pero Andréiev lo hizo. Lloré mucho al final y desde entonces tengo una sensación extraña. La traducción de esta edición es excelente, el traductor hizo un gran trabajo. El hecho de que sea un diario hace que el lector entre en una intimidad con el protagonista, Satanás. También recuerdo que al final, cuando en mi cara estallaron algunos recuerdos terribles y viví cada palabra con dolor, desee que existiera el infierno. Es un libro tremendo, estremecedor, hermoso. Algo que me llamó la atención es que a lo largo de la historia, todo va hacia un suceso y ese suceso se espera, esperas que llegue el día y en el diario Satanás pasa del último día de la espera a un mes después, cuando ya pasó todo. Después hace un recuento y por como lo hace, resulta más impactante. Además, Andréiev tiene el poder de que sabe describir con gran precisión lo desagradable. Además, es un buen giro a una figura a la que siempre le achacamos un cliché. Maravilloso libro, así de simple.

[about my mind · Rating 5 out of 5]

« تو اگر خودِ شیطانی ، که دیر رسیده‌ای اینجا . می‌فهمی ؟ چرا آمده‌ای اینجا ؟ گفتی آمده‌ای که بازی کنی ؟ اغوا کنی ؟ برای خندیدن به آدمک‌هایی مثل ما آمده‌ای ؟ آمده‌ای بازیِ پلید تازه‌ای ترتیب بدهی تا ما به سازت برقصیم ؟ ولی دیر کرده‌ای . زودتر از این‌ها باید می‌آمدی . حالا دیگر زمین بزرگ شده و به توانایی‌های تو امیدی نیست . از خودم که اینطور راحت فریبت دادم و‌ پولت را بردم ، حرف نمی‌زنم . نگاهی به این دوستان کوچک و حقیرم بینداز و شرم کن . آخر کجای جهنمِ تو چنین شیاطین افسونگر و بی‌باک و آماده به ‌هرکاری را می‌شود پیدا کرد؟ »
_
و تو ای انسان ، دیر زمانی‌ بود که خودم را ( یعنی این هیبتِ ترسناک و اهریمنی را ) برتر و قوی‌تر از تو می‌دانستم ؛ حال آنکه دریافته‌ام تو از من جلو زده‌ای و می‌خواهی در این راه ، بی‌وقفه حرکت کنی ...
_

داستانی از هبوطِ شیطان به زمین و به هیئت انسانی درآمدنش ؛ اویی که از ملال و یکنواختیِِ جهنم ، تصمیم می‌گیرد به زمین بیاید و کمی با مخلوقات زمینی سرگرم شود و به سُخره بگیردش ؛ اما دریغ که پنداری غلط داشته و با صحنهٔ دیگری روبه‌رو می‌شود ؛ با جهنمی زمینی که شعله‌هایش ، حتی خودِ شیطان را نیز مستأصل می‌نماید ...
_
تو از عشق چه می‌دانی ؟ تویی که همه چیزت زمینی‌ست ، حال آنکه چنین واژه‌ای متعلق به دنیای دیگری‌ست .
تویی که هیچوقت نمی‌توانی به معنا و عمقِ آن پی ببری و خلأ درونی‌ات را با آن پُر کنی ؛ تویی که به منجلاب کشیده‌ای واژهٔ « عشق » را و آمد و شدهایت را به‌پایش می‌گذاری !
نه !‌ نمی‌توانی ...
_
جان‌مایهٔ فلسفهٔ ابزورد این است :
« ای انسان ، از روح و سرشتِ انسانی خود دور شده‌ای ؛ به اصالت خود برگرد وگرنه در زردابه و منجلاب غرق خواهی شد »
تویی که جنگ‌ها و خون‌ریزی‌ها و بی‌عدالتی‌ها و بی‌مهری‌ها روا داشته‌ای ؛ و این باعث بی‌هویتی و سرگشتگیِ تو شده است .
اینکه به هر طرف نگاه می‌کنیم و شرارت می‌بینیم ، و تعجب نمی‌کنیم ، طبیعی‌ست ؛ چرا که بدترین اعمال اهریمنی را نه شیطان بلکه ما انجام می‌دهیم .
و شیطان هاج و واج ما را نگاه می‌کند ...
_
« از زیرِ پاهای بی‌رمقِ فکرم ، حافظه داشت خودش را بیرون می‌کشید و گنگ و بی‌تکان در خلأ آویخته می‌ماند . چه چیزی پشت دیوارِ گمنامی‌ام برجا گذاشته‌ام ؟ »

جنابِ آندری‌یِف : انسانیتم را ...

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

شیطانِ داستان از کار آدم درمانده شده و خودش را عروسکی شکننده و آسیب‌پذیر در نمایش عروسکی آدمیان می‌یابد که خراب شده و سر از سطل زباله درآورده. حالا می‌فهمد بدون او هم نمایش ادامه یافته و تماشاچیان همچنان در حال کف‌زدن هستند. همه چیز می‌داند جز اینکه عروسک گردان کیست. فکر می‌کند راه را اشتباهی آمده. از آدم می‌پرسد آخر این راه به کجا می‌رسد؟ آدم رنگ‌پریده و با دستان لرزان به سطل زباله اشاره می‌کند

[Cemre · Rating 1 out of 5]

Ruh halim mi okuduğum şeye odaklanmamı engelledi bilmiyorum; ama okurken hafakanlar bastı. Konuya odaklanmakta, hikâyenin içine girmekte çok zorlandım. İlk iki bölümü okuduktan sonra "bitirmek zorundayım" saikiyle devam edebildim. Son iki bölüm benim için daha ilgi uyandırıcı olsa da hiç keyif almadığım bir okuma oldu.

[Nafise · Rating 4 out of 5]

یادداشتهای شیطان خاطرات شیطانیه از سفرش به زمین و انسان شدن ، اینکه وقتی شیطان انسان میشه چقدر خوب و شدید تمام احساسات انسانی در برش میگیرن طوری که انسانی که از اول انسان بوده هیچوقت شاید اون هارو تو زندگیش تجربه نکرده و نکته دیگه اینکه انسانی که انسان بوده چقدر میتونه از شیطانی که شیطان بوده شیطان تر باشه طوری که انگار اصلا از اول انسان نبوده 😅

[Kira · Rating 5 out of 5]

People are afraid of devils and hell, just because they don't wanna be afraid of themselves.