What do you think?
Rate this book
Seitsemän veljestä
Vihakiiski, kämäleuka, kavun napu, minun tulee sinua armo. Mitähäh?
Aleksis Stenvallin Kivi-nimellä kirjoittama Seitsemän veljestä, nippa nappa ensimmäinen suomenkielinen romaani, majailee yhä lajinsa top kympissä. Vaan Kiven nerokas, uutta luova ja vähän alakanttiin ilmaisten ilmaisuvoimainen kieli ei ehkä täysimääräisen läpinäkyvästi avarru nykypäivän ihmiselle, romaanin kontekstista puhumattakaan – vai mikä se isojako nyt sitten olikaan…?
Vaan pelko pois! Juha Hurmeen suomentama Seitsemän veljestä asettaa ihailun kohteensa tassille ja tarjoilee meille veljesten miehukkaat tempaukset himppasen käännetyssä muodossa yhdessä kera historiallisten informaatiohippusten kuin mikäkin suomalaisen kirjallisuuden sisäänheittäjä. Mukana tietenkin myös alkuteksti riemun, kielen ja sivistyksen maksimoimiseksi!
Aleksis Stenvallin Kivi-nimellä kirjoittama Seitsemän veljestä, nippa nappa ensimmäinen suomenkielinen romaani, majailee yhä lajinsa top kympissä. Vaan Kiven nerokas, uutta luova ja vähän alakanttiin ilmaisten ilmaisuvoimainen kieli ei ehkä täysimääräisen läpinäkyvästi avarru nykypäivän ihmiselle, romaanin kontekstista puhumattakaan – vai mikä se isojako nyt sitten olikaan…?
Vaan pelko pois! Juha Hurmeen suomentama Seitsemän veljestä asettaa ihailun kohteensa tassille ja tarjoilee meille veljesten miehukkaat tempaukset himppasen käännetyssä muodossa yhdessä kera historiallisten informaatiohippusten kuin mikäkin suomalaisen kirjallisuuden sisäänheittäjä. Mukana tietenkin myös alkuteksti riemun, kielen ja sivistyksen maksimoimiseksi!
404 pages, Hardcover
First published January 1, 1870
172 people are currently reading
3447 people want to read
About the author
Aleksis Kivi
90 books25 followersAleksis Kivi (born Alexis Stenvall) was a Finnish author who wrote the first significant novel in the Finnish language, Seven Brothers (orig. Seitsemän veljestä). Although Kivi was among the very earliest authors of prose and lyrics in Finnish language, he is still considered one of the greatest of them all.
Aleksis Kivi was born at Nurmijärvi, Finland, into a tailor's family. In 1846 he left for school in Helsinki, and in 1859 he was accepted into the University of Helsinki, where he studied literature and developed an interest in the theater. His first play was Kullervo, based on a tragic tale from the Kalevala.
From 1863 onwards, Kivi devoted his time to writing. He wrote 12 plays and a collection of poetry. The novel Seven Brothers took him ten years to write. Literary critics, especially the prominent August Ahlqvist, disapproved of the book, at least nominally because of its "rudeness" – Romanticism was in its forte at the time – but maybe also because it was written in the southwestern dialect of Finnish, while Ahlqvist himself preferred the northeastern dialects of his homelands. The Fennomans also disapproved of its depiction of not-so-virtuous rural life that was far from their idealized point of view, and his excessive drinking may have alienated some.
In 1865 Kivi won the State Prize for his still often performed comedy Nummisuutarit (transl. Heath Cobblers). However, the less than enthusiastic reception of his books was taking its toll and he was already drinking heavily. His main benefactor Charlotta Lönnqvist could not help him after the 1860s. Physical deterioration and the development of schizophrenia (suspectedly caused by advanced borreliosis) set in, and Kivi died in poverty at the age of 38.
In 1995-1996, Finnish composer Einojuhani Rautavaara wrote an opera about Kivi's life and works. In 2002 director Jari Halonen's movie The Life of Aleksis Kivi (orig. Aleksis Kiven elämä) premiered in Finnish cinemas.
Aleksis Kivi was born at Nurmijärvi, Finland, into a tailor's family. In 1846 he left for school in Helsinki, and in 1859 he was accepted into the University of Helsinki, where he studied literature and developed an interest in the theater. His first play was Kullervo, based on a tragic tale from the Kalevala.
From 1863 onwards, Kivi devoted his time to writing. He wrote 12 plays and a collection of poetry. The novel Seven Brothers took him ten years to write. Literary critics, especially the prominent August Ahlqvist, disapproved of the book, at least nominally because of its "rudeness" – Romanticism was in its forte at the time – but maybe also because it was written in the southwestern dialect of Finnish, while Ahlqvist himself preferred the northeastern dialects of his homelands. The Fennomans also disapproved of its depiction of not-so-virtuous rural life that was far from their idealized point of view, and his excessive drinking may have alienated some.
In 1865 Kivi won the State Prize for his still often performed comedy Nummisuutarit (transl. Heath Cobblers). However, the less than enthusiastic reception of his books was taking its toll and he was already drinking heavily. His main benefactor Charlotta Lönnqvist could not help him after the 1860s. Physical deterioration and the development of schizophrenia (suspectedly caused by advanced borreliosis) set in, and Kivi died in poverty at the age of 38.
In 1995-1996, Finnish composer Einojuhani Rautavaara wrote an opera about Kivi's life and works. In 2002 director Jari Halonen's movie The Life of Aleksis Kivi (orig. Aleksis Kiven elämä) premiered in Finnish cinemas.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 214 reviews
October 22, 2021
I love the Seven Brothers so much. They are possibly the most hilarious group of siblings I have ever read about. I'm so happy this is such a classic in Finland because that means I got to read and study it several times for school and I think I've written three lengthy essays about it too, the last one this year for university. (It's really weird for me that not too many people seem to want to write about it. I'd always choose it over Runeberg, or, let's be honest, any Finnish poet.)
I love the way humour and drama mix seamlessly in this story. No situation is so serious that someone couldn't crack a joke about it, and no joke is so idle it couldn't tell you worlds about what is really going on in the brothers' minds, who they are, what they fear and wish for. The claim I've sometimes heard, that the brothers all have the same personality, sounds like madness to me. Seriously, if you find no individual people in them, you can't really have read the book.
The eldest brother, Juhani, is the unquestionable head of the family. He takes himself and his position very seriously, and the more he feels the need to remind everyone about his power, the clearer his fragile ego becomes.
Tuomas is the meathead, he talks little and his power in the dynamic is based on actual physical and mental immovability.
Aapo is the counsellor in every situation, and his wisdom has clearly gone to his head, he loves to hear himself talk.
Simeoni is pretty tragicomic, he goes from neurotic to paranoid and if he can do one thing well, it's making sure that he suffers enough.
Timo is the one too smart to be so dumb, he's practical, and concrete to the point he would use a screwdriver to write a poem if he figured out how.
Lauri is the loner, and kind of a researcher type, he's more comfortable mapping out the forest than dealing with people.
The youngest, Eero, is the wisecracker, he can toy with words like no one else, he makes sure to maintain the power it gives him among the brothers, and he never knows when to stop.
And the mix all these different personalities create is just priceless. I always say that on the surface the Seven Brothers is just a joke about why you shouldn't ditch school: The brothers move to the forest, burn their house down, slaughter 40 bulls, almost exile themselves to the war, and even consider suicide -all because they don't want to do their homework. This is just how far this bunch of personalities can get each other. But there's much deeper and more detailed understanding of human nature beneath the surface, behind the jokes. Everything about this story is so human.
I love the way humour and drama mix seamlessly in this story. No situation is so serious that someone couldn't crack a joke about it, and no joke is so idle it couldn't tell you worlds about what is really going on in the brothers' minds, who they are, what they fear and wish for. The claim I've sometimes heard, that the brothers all have the same personality, sounds like madness to me. Seriously, if you find no individual people in them, you can't really have read the book.
The eldest brother, Juhani, is the unquestionable head of the family. He takes himself and his position very seriously, and the more he feels the need to remind everyone about his power, the clearer his fragile ego becomes.
Tuomas is the meathead, he talks little and his power in the dynamic is based on actual physical and mental immovability.
Aapo is the counsellor in every situation, and his wisdom has clearly gone to his head, he loves to hear himself talk.
Simeoni is pretty tragicomic, he goes from neurotic to paranoid and if he can do one thing well, it's making sure that he suffers enough.
Timo is the one too smart to be so dumb, he's practical, and concrete to the point he would use a screwdriver to write a poem if he figured out how.
Lauri is the loner, and kind of a researcher type, he's more comfortable mapping out the forest than dealing with people.
The youngest, Eero, is the wisecracker, he can toy with words like no one else, he makes sure to maintain the power it gives him among the brothers, and he never knows when to stop.
And the mix all these different personalities create is just priceless. I always say that on the surface the Seven Brothers is just a joke about why you shouldn't ditch school: The brothers move to the forest, burn their house down, slaughter 40 bulls, almost exile themselves to the war, and even consider suicide -all because they don't want to do their homework. This is just how far this bunch of personalities can get each other. But there's much deeper and more detailed understanding of human nature beneath the surface, behind the jokes. Everything about this story is so human.
February 13, 2018
Verschenen op Mappalibri 12/02/2018: http://mappalibri.be/?navigatieid=61&...
Aleksis Kivi: De zeven broers
door Laurent De Maertelaer
De eerste roman in het Fins
Naast de Kalevala — de door Elias Lönnrot verzamelde mythologische volkspoëzie uit 1835 — is De zeven broers (1870) van Aleksis Kivi (1834-1872) ongetwijfeld het bekendste boek uit het land met de duizenden meren. Beide teksten waren van doorslaggevend belang bij de ontwikkeling van een Finse identiteit, inclusief een eigen taal en een groeiend nationaliteitsgevoel dat uiteindelijk zou leiden tot Finlands onafhankelijkheid van Rusland op 6 december 1917. Een eeuw na de onafhankelijkheid is er nu een nieuwe vertaling van De zeven broers, een van levenslust en energie uit zijn voegen barstende roman met de allure van een nationaal epos.
Nog altijd geldt Kivi als ‘schrijver des vaderlands’. Op 10 oktober, zijn geboortedag, hangt de nationale vlag uit en vieren de Finnen de Aleksis Kivi-dag, ook bekend als de ‘dag van de Finse literatuur’, tot in de jaren zestig van de vorige eeuw zelfs een vrije dag voor scholieren. In 1996 vernoemde de componist Einojuhani Rautavaara een opera naar de auteur en in 2002 verfilmde Jari Halonen zijn leven.
Kivi werd in 1834 geboren als Alexis Stenvall in het dorpje Palojoki in de gemeente Nurmijärvi, veertig kilometer ten noorden van Helsinki. Eind negentiende en begin twintigste eeuw lieten heel wat Finnen hun Zweedse familienamen ‘verfinsen’. Zo was het pseudoniem ‘Kivi’ een verkorte en Finse versie van Stenvall: het Zweedse woord ‘sten’ (steen) verdween ten voordele van het Finse woord met dezelfde betekenis, ‘kivi’.
Kivi’s vader was een kleermaker. Zijn moeder zag voor haar zoon een toekomst als priester weggelegd. Beide ouders beheersten het Zweeds, maar de moedertaal van de auteur van De zeven broers was Fins. Op elfjarige leeftijd verhuisde hij naar Helsinki om er school te lopen. Daar leerde hij Zweeds, toen nog een voorwaarde om verder te kunnen studeren. Door geldproblemen kon hij pas de school afmaken in 1857, toen hij al drieëntwintig was. Aanvankelijk studeerde Kivi voor priester, maar gaf die studie op om vanaf 1859 aan de universiteit van Helsinki een literatuurstudie aan te vangen.
Hij begon met het schrijven van toneelstukken in het Fins. Een eerste stuk was Kullervo (1864), naar een verhaal uit de Kalevala. Behalve De zeven broers, zijn enige roman, schreef Kivi twaalf toneelstukken, enkele korte verhalen en een dichtbundel, Kanervala (1866). Zijn bekende tijdgenoot Jean Sibelius zette enkele van zijn gedichten op muziek. Jarenlang worstelde Kivi met een alcoholverslaving en leed aan schizofrenie. Hij stierf totaal verpauperd in een psychiatrische instelling, amper achtendertig jaar oud.
Kivi werkte in de jaren zestig van de negentiende eeuw tien jaar lang aan De zeven broers, algemeen beschouwd de allereerste Finse roman. Vijfentachtig procent van de bevolking sprak toen Fins, maar zeshonderd jaar (van circa 1200 tot 1809) Zweedse kolonisatie maakte van het Zweeds de taal van de elite. Van 1809 tot 1917 was Finland een deel van het Russische imperium. Dat Kivi zijn roman in de Finse ‘volkstaal’ schreef was dus veelzeggend. Bovendien stelde hij de Finse taal centraal in zijn verhaal over zeven ongeletterde boerenzonen, die hemel en aarde bewegen om te leren lezen en schrijven en zo volwaardige leden van de maatschappij te worden.
De zeven broerswerd aanvankelijk lauw onthaald, in het bijzonder door de vooraanstaande criticus August Ahlqvist, die het boek omschreef als een smet op de Finse literatuur, hoewel die toen eigenlijk nog niet bestond. De personages waren volgens hem ongeloofwaardig en gereduceerd tot karikaturen van vaderlandse idealen. Pas later werd de roman naar waarde geschat als de start van de moderne Finse literatuur.
De Jukola broers uit de titel groeien op in de vredige, landelijke provincie Häme, ten noorden van Helsinki. Daar ligt hun ouderlijke boerderij, vlakbij het dorp Toukola, waar ze samen met hun moeder wonen. Hun vader kwam enkele jaren eerder om het leven tijdens een gevecht met een beer. Hun moeder heeft nauwelijks iets te zeggen op de bende wildebrassen. Alle zeven zijn ze verwoede jagers, stevige drinkers en heetgebakerde vechtjassen met een verheven rechtvaardigheidsgevoel. Wanneer in het begin van het verhaal ook de moeder komt te overlijden, erven de broers de verwaarloosde boerderij en zijn ze volkomen op elkaar aangewezen.
De zeven broers hebben elk — hoe kan het anders — hun eigen uitgesproken persoonlijkheid. Juhani is met zijn vijfentwintig jaar niet alleen de oudste, maar ook de koppigste. Hij werpt zich graag op als de natuurlijke leider en ligt voortdurend in ruzie met de jongste van de hoop, Eero, die voor zijn achttien jaar erg intelligent en geslepen is. Zowel Tuomas en Aapo als Timo en Lauri zijn tweelingen. Aapo heeft een gezond boerenverstand en probeert steeds de vrede te bewaren. Tuomas is beresterk maar angstvallig en bedeesd. De ernstige Timo is eenvoudig van geest, terwijl Lauri een eenzaat is die van de natuur houdt. Simeoni, ten slotte, is alcoholist en dweept met religie.
De broers hebben het moeilijk met gezag en liggen voortdurend in ruzie met de plaatselijke notabelen, in het bijzonder met de koster, de pachter van hun boerderij, de rechter en de dominee. Met de jongens uit het naburige dorp Toukola gaan ze geregeld op de vuist. Baldadig gedrag zorgt ervoor dat ze slecht in de huwelijksmarkt liggen. Bovendien worden de ongeletterde broers verplicht te leren lezen en schrijven. Pas dan kunnen ze hun heilig vormsel ontvangen, het recht om te trouwen verwerven en volwaardige leden van de maatschappij worden. Geestdriftig maar vruchteloos gaan ze op zoek naar een leraar. Wanneer de druk om hun analfabetisme te bestrijden door de dominee en de koster wordt opgedreven, besluiten de broers te vluchten naar het afgelegen, onherbergzame Impivaara. In zijn enthousiast voorwoord spreekt Kester Freriks in dat verband over het ‘antibeschavingsoffensief’ van de broers.
In Impivaara leven de broers als één met de natuur, te midden van de ongerepte bossen die ze tot landbouwgrond proberen om te vormen. Geluk en vrijheid tekenen present, maar voor de rest loopt niets van een leien dakje. Oogsten lukt niet en tijdens een zuipfestijn op kerstavond slagen de Jukola’s er zelfs in hun sauna in de as te leggen. De volgende lente proberen de broers opnieuw te boeren, maar worden deze keer belaagd door een reusachtige, losgeslagen kudde stieren van een naburige landeigenaar. Ondanks de vele calamiteiten geven ze de moed niet op. Na tien jaar hard labeur keert eindelijk het tij, groeit de wijsheid en hebben de broers een bloeiende boerderij uitgebouwd. Uiteindelijk keren ze terug naar de ouderlijke boerderij bij Toukola, waar ze zichzelf leren lezen en respectabele burgers en familievaders worden.
Zoals vertaler Adriaan van der Hoeven schrijft in zijn nawoord maakte Kivi van de zeven broers, hoe ongeletterd ze ook mogen zijn, eigenlijk taalvirtuozen. Hij legde hen een erg beeldrijke taal in de mond, een sprankelend idioom van bijzondere zegswijzen, spreekwoorden en vergelijkingen. De broers vertellen elkaar, aangevuurd door zelfgestookte geestrijke dranken, verhalen uit de Bijbel (een dronken Lauri die de dominee persifleert is een hoogtepunt) of de Kalevala (Aapo toont zich een ware erfgenaam van de mondelinge verteltraditie). Meer dan eens barsten ze spontaan in gezang uit en componeren ad hoc een lied dat de omstandigheden waarin ze zich op dat moment bevinden illustreert. In Finland is bijvoorbeeld het lied van Anna, de vrouw van Eero, waarin ze zich afvraagt of haar kind dood niet beter af zou zijn, heel bekend.
De broers declameren ook veelvuldig gedichten, eigen verzen of poëzie die ze uit het hoofd citeren. Een opvallend vormelijk kenmerk is de dramatische weergave van de dialogen: de uitspraken van de dramatis personae zijn telkens voorafgegaan door de naam van de spreker en een dubbele punt, zoals in een toneeltekst. In de allereerste Nederlandse vertaling van De zeven broers uit 1941 werd deze techniek niet overgenomen, maar vervangen door dialogen in directe rede. De gedichten liet de vertaalster simpelweg weg, wellicht wegens te moeilijk vertaalbaar. Van der Hoevens knappe vertaling zet dit euvel gelukkig terug recht.
Het bijzondere van deze roman ligt in het harmonieuze samenspel van stijlen en genres. De zeven broers is een bruisend vat van tegenstrijdigheden, een roman die simultaan op meerdere gedachten hinkt. Het boek is evenzeer naturalistisch en christelijk, als realistisch en romantisch. De roman bezingt evengoed de geneugten van alcohol en een stevige knokpartij, als de idyllische pracht van de natuur én de onwrikbare waarden van het burgerlijk leven.
De parallellen tussen de moeizame weg naar het volle wasdom van de broers en de ontwikkeling van een nieuwe natie zijn evident. Geen wonder dat de stugge, vrijheidslievende en immer tegen de schenen van de gevestigde orde schoppende Finnen zich nog steeds kunnen vinden in deze klassieke, maar tegelijk zo originele en gloedvolle roman.
Aleksis Kivi: De zeven broers, Athenaeum, Amsterdam 2017, 359 p. ISBN 9789025308124. Vertaling van Seitsemän veljestä door Adriaan van der Hoeven. Distributie: L&M Books
Aleksis Kivi: De zeven broers
door Laurent De Maertelaer
De eerste roman in het Fins
Naast de Kalevala — de door Elias Lönnrot verzamelde mythologische volkspoëzie uit 1835 — is De zeven broers (1870) van Aleksis Kivi (1834-1872) ongetwijfeld het bekendste boek uit het land met de duizenden meren. Beide teksten waren van doorslaggevend belang bij de ontwikkeling van een Finse identiteit, inclusief een eigen taal en een groeiend nationaliteitsgevoel dat uiteindelijk zou leiden tot Finlands onafhankelijkheid van Rusland op 6 december 1917. Een eeuw na de onafhankelijkheid is er nu een nieuwe vertaling van De zeven broers, een van levenslust en energie uit zijn voegen barstende roman met de allure van een nationaal epos.
Nog altijd geldt Kivi als ‘schrijver des vaderlands’. Op 10 oktober, zijn geboortedag, hangt de nationale vlag uit en vieren de Finnen de Aleksis Kivi-dag, ook bekend als de ‘dag van de Finse literatuur’, tot in de jaren zestig van de vorige eeuw zelfs een vrije dag voor scholieren. In 1996 vernoemde de componist Einojuhani Rautavaara een opera naar de auteur en in 2002 verfilmde Jari Halonen zijn leven.
Kivi werd in 1834 geboren als Alexis Stenvall in het dorpje Palojoki in de gemeente Nurmijärvi, veertig kilometer ten noorden van Helsinki. Eind negentiende en begin twintigste eeuw lieten heel wat Finnen hun Zweedse familienamen ‘verfinsen’. Zo was het pseudoniem ‘Kivi’ een verkorte en Finse versie van Stenvall: het Zweedse woord ‘sten’ (steen) verdween ten voordele van het Finse woord met dezelfde betekenis, ‘kivi’.
Kivi’s vader was een kleermaker. Zijn moeder zag voor haar zoon een toekomst als priester weggelegd. Beide ouders beheersten het Zweeds, maar de moedertaal van de auteur van De zeven broers was Fins. Op elfjarige leeftijd verhuisde hij naar Helsinki om er school te lopen. Daar leerde hij Zweeds, toen nog een voorwaarde om verder te kunnen studeren. Door geldproblemen kon hij pas de school afmaken in 1857, toen hij al drieëntwintig was. Aanvankelijk studeerde Kivi voor priester, maar gaf die studie op om vanaf 1859 aan de universiteit van Helsinki een literatuurstudie aan te vangen.
Hij begon met het schrijven van toneelstukken in het Fins. Een eerste stuk was Kullervo (1864), naar een verhaal uit de Kalevala. Behalve De zeven broers, zijn enige roman, schreef Kivi twaalf toneelstukken, enkele korte verhalen en een dichtbundel, Kanervala (1866). Zijn bekende tijdgenoot Jean Sibelius zette enkele van zijn gedichten op muziek. Jarenlang worstelde Kivi met een alcoholverslaving en leed aan schizofrenie. Hij stierf totaal verpauperd in een psychiatrische instelling, amper achtendertig jaar oud.
Kivi werkte in de jaren zestig van de negentiende eeuw tien jaar lang aan De zeven broers, algemeen beschouwd de allereerste Finse roman. Vijfentachtig procent van de bevolking sprak toen Fins, maar zeshonderd jaar (van circa 1200 tot 1809) Zweedse kolonisatie maakte van het Zweeds de taal van de elite. Van 1809 tot 1917 was Finland een deel van het Russische imperium. Dat Kivi zijn roman in de Finse ‘volkstaal’ schreef was dus veelzeggend. Bovendien stelde hij de Finse taal centraal in zijn verhaal over zeven ongeletterde boerenzonen, die hemel en aarde bewegen om te leren lezen en schrijven en zo volwaardige leden van de maatschappij te worden.
De zeven broerswerd aanvankelijk lauw onthaald, in het bijzonder door de vooraanstaande criticus August Ahlqvist, die het boek omschreef als een smet op de Finse literatuur, hoewel die toen eigenlijk nog niet bestond. De personages waren volgens hem ongeloofwaardig en gereduceerd tot karikaturen van vaderlandse idealen. Pas later werd de roman naar waarde geschat als de start van de moderne Finse literatuur.
De Jukola broers uit de titel groeien op in de vredige, landelijke provincie Häme, ten noorden van Helsinki. Daar ligt hun ouderlijke boerderij, vlakbij het dorp Toukola, waar ze samen met hun moeder wonen. Hun vader kwam enkele jaren eerder om het leven tijdens een gevecht met een beer. Hun moeder heeft nauwelijks iets te zeggen op de bende wildebrassen. Alle zeven zijn ze verwoede jagers, stevige drinkers en heetgebakerde vechtjassen met een verheven rechtvaardigheidsgevoel. Wanneer in het begin van het verhaal ook de moeder komt te overlijden, erven de broers de verwaarloosde boerderij en zijn ze volkomen op elkaar aangewezen.
De zeven broers hebben elk — hoe kan het anders — hun eigen uitgesproken persoonlijkheid. Juhani is met zijn vijfentwintig jaar niet alleen de oudste, maar ook de koppigste. Hij werpt zich graag op als de natuurlijke leider en ligt voortdurend in ruzie met de jongste van de hoop, Eero, die voor zijn achttien jaar erg intelligent en geslepen is. Zowel Tuomas en Aapo als Timo en Lauri zijn tweelingen. Aapo heeft een gezond boerenverstand en probeert steeds de vrede te bewaren. Tuomas is beresterk maar angstvallig en bedeesd. De ernstige Timo is eenvoudig van geest, terwijl Lauri een eenzaat is die van de natuur houdt. Simeoni, ten slotte, is alcoholist en dweept met religie.
De broers hebben het moeilijk met gezag en liggen voortdurend in ruzie met de plaatselijke notabelen, in het bijzonder met de koster, de pachter van hun boerderij, de rechter en de dominee. Met de jongens uit het naburige dorp Toukola gaan ze geregeld op de vuist. Baldadig gedrag zorgt ervoor dat ze slecht in de huwelijksmarkt liggen. Bovendien worden de ongeletterde broers verplicht te leren lezen en schrijven. Pas dan kunnen ze hun heilig vormsel ontvangen, het recht om te trouwen verwerven en volwaardige leden van de maatschappij worden. Geestdriftig maar vruchteloos gaan ze op zoek naar een leraar. Wanneer de druk om hun analfabetisme te bestrijden door de dominee en de koster wordt opgedreven, besluiten de broers te vluchten naar het afgelegen, onherbergzame Impivaara. In zijn enthousiast voorwoord spreekt Kester Freriks in dat verband over het ‘antibeschavingsoffensief’ van de broers.
In Impivaara leven de broers als één met de natuur, te midden van de ongerepte bossen die ze tot landbouwgrond proberen om te vormen. Geluk en vrijheid tekenen present, maar voor de rest loopt niets van een leien dakje. Oogsten lukt niet en tijdens een zuipfestijn op kerstavond slagen de Jukola’s er zelfs in hun sauna in de as te leggen. De volgende lente proberen de broers opnieuw te boeren, maar worden deze keer belaagd door een reusachtige, losgeslagen kudde stieren van een naburige landeigenaar. Ondanks de vele calamiteiten geven ze de moed niet op. Na tien jaar hard labeur keert eindelijk het tij, groeit de wijsheid en hebben de broers een bloeiende boerderij uitgebouwd. Uiteindelijk keren ze terug naar de ouderlijke boerderij bij Toukola, waar ze zichzelf leren lezen en respectabele burgers en familievaders worden.
Zoals vertaler Adriaan van der Hoeven schrijft in zijn nawoord maakte Kivi van de zeven broers, hoe ongeletterd ze ook mogen zijn, eigenlijk taalvirtuozen. Hij legde hen een erg beeldrijke taal in de mond, een sprankelend idioom van bijzondere zegswijzen, spreekwoorden en vergelijkingen. De broers vertellen elkaar, aangevuurd door zelfgestookte geestrijke dranken, verhalen uit de Bijbel (een dronken Lauri die de dominee persifleert is een hoogtepunt) of de Kalevala (Aapo toont zich een ware erfgenaam van de mondelinge verteltraditie). Meer dan eens barsten ze spontaan in gezang uit en componeren ad hoc een lied dat de omstandigheden waarin ze zich op dat moment bevinden illustreert. In Finland is bijvoorbeeld het lied van Anna, de vrouw van Eero, waarin ze zich afvraagt of haar kind dood niet beter af zou zijn, heel bekend.
De broers declameren ook veelvuldig gedichten, eigen verzen of poëzie die ze uit het hoofd citeren. Een opvallend vormelijk kenmerk is de dramatische weergave van de dialogen: de uitspraken van de dramatis personae zijn telkens voorafgegaan door de naam van de spreker en een dubbele punt, zoals in een toneeltekst. In de allereerste Nederlandse vertaling van De zeven broers uit 1941 werd deze techniek niet overgenomen, maar vervangen door dialogen in directe rede. De gedichten liet de vertaalster simpelweg weg, wellicht wegens te moeilijk vertaalbaar. Van der Hoevens knappe vertaling zet dit euvel gelukkig terug recht.
Het bijzondere van deze roman ligt in het harmonieuze samenspel van stijlen en genres. De zeven broers is een bruisend vat van tegenstrijdigheden, een roman die simultaan op meerdere gedachten hinkt. Het boek is evenzeer naturalistisch en christelijk, als realistisch en romantisch. De roman bezingt evengoed de geneugten van alcohol en een stevige knokpartij, als de idyllische pracht van de natuur én de onwrikbare waarden van het burgerlijk leven.
De parallellen tussen de moeizame weg naar het volle wasdom van de broers en de ontwikkeling van een nieuwe natie zijn evident. Geen wonder dat de stugge, vrijheidslievende en immer tegen de schenen van de gevestigde orde schoppende Finnen zich nog steeds kunnen vinden in deze klassieke, maar tegelijk zo originele en gloedvolle roman.
Aleksis Kivi: De zeven broers, Athenaeum, Amsterdam 2017, 359 p. ISBN 9789025308124. Vertaling van Seitsemän veljestä door Adriaan van der Hoeven. Distributie: L&M Books
January 23, 2023
Brīnišķīga grāmata. Pēc laika un nozīmes ļoti līdzīga "Mērnieku laikiem", bet pieņemu, ka vēlme pārlasīt "Septiņus brāļus" varētu būt krietni lielāka. Un ne tikai tāpēc, ka somu klasikas stūrakmens ir par kārtu plānāka grāmata.
Vispirms par humoru. Arī "Mērnieku laikos" humora netrūkst, tomēr romāna pamatā ir traģēdija. Savukārt "Septiņi brāļi" sastāv no 2/3 humora un 1/3 pamācoša un elēģiska somu zemnieku dzīves apraksta gluži vai "Straumēnu" garā. Septiņu brāļu dulburības un savādie, it kā panaivie, it kā nopietnie un ļoti smieklīgie dialogi gluži labi saskan ar Maiju Lasilas, Arto Pāsilinnas, Timo Parvelas un Hēli Lāksonenas darbiem. Gan jau, ka arī traģisku un nopietnu darbu somu literatūrā netrūkst. No pašas lasītā uzreiz nāk prātā Oksanena (varbūt pie vainas igauņu izcelsme). Bet kopumā depresiju māktās ziemeļu tautas literatūra ir varen humorīga.
Otra lieta, kas vieno "Septiņus brāļus" un "Mērnieku laikus", ir tas, ka visi trīs autori raksta par vidi un cilvēkiem, ko pazīst līdz kaulam un no iekšas. Manuprāt, "Mērnieku laikos" kā sveša un ne līdz galam iederīga ir visa tā blēžu/ Grabovska līnija. "Septiņos brāļos" noticēju it visam. Un tieši šī savu brāļu pazīšana ļauj Kivi būt laikmetam pārsteidzoši pašironiskam.
Un vēl. Kivi ir tik savdabīgs un neordinārs stāstnieks, ka, ja es neko nebūtu par "Septiņiem brāļiem" dzirdējusi un man kāds to iedotu, apgalvojot, ka grāmata ir tikko sarakstīts postmoderns darbs par somu nācijas veidošanos, es, iespējams, noticētu. Tā neapšaubāmi ir 19. gadsimta grāmata un vienlaikus ļoti atšķirīga. Ļoti priecājos, ka izlasīju. Un arī Elīnas Zālītes 1926. gada tulkojums ir teicams un iederīgs.
Vispirms par humoru. Arī "Mērnieku laikos" humora netrūkst, tomēr romāna pamatā ir traģēdija. Savukārt "Septiņi brāļi" sastāv no 2/3 humora un 1/3 pamācoša un elēģiska somu zemnieku dzīves apraksta gluži vai "Straumēnu" garā. Septiņu brāļu dulburības un savādie, it kā panaivie, it kā nopietnie un ļoti smieklīgie dialogi gluži labi saskan ar Maiju Lasilas, Arto Pāsilinnas, Timo Parvelas un Hēli Lāksonenas darbiem. Gan jau, ka arī traģisku un nopietnu darbu somu literatūrā netrūkst. No pašas lasītā uzreiz nāk prātā Oksanena (varbūt pie vainas igauņu izcelsme). Bet kopumā depresiju māktās ziemeļu tautas literatūra ir varen humorīga.
Otra lieta, kas vieno "Septiņus brāļus" un "Mērnieku laikus", ir tas, ka visi trīs autori raksta par vidi un cilvēkiem, ko pazīst līdz kaulam un no iekšas. Manuprāt, "Mērnieku laikos" kā sveša un ne līdz galam iederīga ir visa tā blēžu/ Grabovska līnija. "Septiņos brāļos" noticēju it visam. Un tieši šī savu brāļu pazīšana ļauj Kivi būt laikmetam pārsteidzoši pašironiskam.
Un vēl. Kivi ir tik savdabīgs un neordinārs stāstnieks, ka, ja es neko nebūtu par "Septiņiem brāļiem" dzirdējusi un man kāds to iedotu, apgalvojot, ka grāmata ir tikko sarakstīts postmoderns darbs par somu nācijas veidošanos, es, iespējams, noticētu. Tā neapšaubāmi ir 19. gadsimta grāmata un vienlaikus ļoti atšķirīga. Ļoti priecājos, ka izlasīju. Un arī Elīnas Zālītes 1926. gada tulkojums ir teicams un iederīgs.
March 1, 2012
Until 1917 Finland was a region inhabited by an ethnic group, the Finns, and fought over for hundreds of years by the Russians versus the Swedes. The Fins took advantage of Russia's preoccupation with it's own revolution to declare independence in that year. This was only one step in a long series of brutal wars.
Works of literature have been very important to the formation of a Finish culture and the Finish nation, partly because there was a struggle over which language the hoped-for nation should adopt, Finnish, Swedish, or Russian. The most important of those works is the Kalevala, a collection of verse folk tales cobbled into a sort of epic in the 19th century by Elias Lönnrot in an effort to provide for the Fins something analogous to what Dante had done for the Italians. After it won independence, Finland suffered a short but bitter civil war between rightists and leftists rather analogous to the Spanish Civil War, then an equally brutal reprise of those issues during the Second World War, when the Nazi's entered the fighting, then a war with Russia. A trilogy of novels that begins in the late 19th century and ends in the mid 20th century deals with the origins and course of those wars. By Väinö Linna, it is called collectively Under the North Star. It did a great deal to heal the bitter internecine feelings and is much loved and respected for that reason. Less important, but still significant is the first novel published in Finnish, in 1870 when it was a Grand duchy of Russia, Seven Brothers by Aleksis Kivi.
It tells the story of seven brothers who are orphaned in early manhood on a rural farm, where they live as much by hunting as by agriculture. They are roisterers, or as they put it 'hot-blooded', prone to quarrels, to fighting if not with other roisterers, with one another, and to binge drinking. They are excellent hunters, foresters, and farmers. It is mainly a rural adventure story. They struggle with rival gangs the sub-artic winter, crop failures, disastrous fires, pursuit by 50 enraged bulls, and the pressure to conform in a conservative community among other things. Some of their forestry and farming could reasonably be called heroic. It is a manly story; women are present, but as background characters. Through a long process of the development of their common sense and being beaten down for their rebelliousness, like Finland, they achieve respectability and become successful small farmers. Part of their being beaten down and conforming to common sense is their decision to learn to read.
The character presentation is not deep, but it achieves a notable success by making each of the seven brothers individual, and by embodying in them the issues that rural Fins faced at the time. Except for the ending, which I will return to, the writing is okay but not inspiring. The author has plainly been reading his Homer, and there are echoes of the Homeric technique of the epithet, which works fine in this case. Many interesting folktales, tall tales, and songs are scattered through the text. The author uses an unusual format in that the narrative is cast as normal paragraphs, but the dialogue is set in the manner of a paly, that is the speaker's name followed by ':', then his speech. It works okay. The best writing comes at the end when the author quietly recounts the middle life, so to say the post-adventure stage, of the brothers with a kind of luminous, autumnal compassion.
Works of literature have been very important to the formation of a Finish culture and the Finish nation, partly because there was a struggle over which language the hoped-for nation should adopt, Finnish, Swedish, or Russian. The most important of those works is the Kalevala, a collection of verse folk tales cobbled into a sort of epic in the 19th century by Elias Lönnrot in an effort to provide for the Fins something analogous to what Dante had done for the Italians. After it won independence, Finland suffered a short but bitter civil war between rightists and leftists rather analogous to the Spanish Civil War, then an equally brutal reprise of those issues during the Second World War, when the Nazi's entered the fighting, then a war with Russia. A trilogy of novels that begins in the late 19th century and ends in the mid 20th century deals with the origins and course of those wars. By Väinö Linna, it is called collectively Under the North Star. It did a great deal to heal the bitter internecine feelings and is much loved and respected for that reason. Less important, but still significant is the first novel published in Finnish, in 1870 when it was a Grand duchy of Russia, Seven Brothers by Aleksis Kivi.
It tells the story of seven brothers who are orphaned in early manhood on a rural farm, where they live as much by hunting as by agriculture. They are roisterers, or as they put it 'hot-blooded', prone to quarrels, to fighting if not with other roisterers, with one another, and to binge drinking. They are excellent hunters, foresters, and farmers. It is mainly a rural adventure story. They struggle with rival gangs the sub-artic winter, crop failures, disastrous fires, pursuit by 50 enraged bulls, and the pressure to conform in a conservative community among other things. Some of their forestry and farming could reasonably be called heroic. It is a manly story; women are present, but as background characters. Through a long process of the development of their common sense and being beaten down for their rebelliousness, like Finland, they achieve respectability and become successful small farmers. Part of their being beaten down and conforming to common sense is their decision to learn to read.
The character presentation is not deep, but it achieves a notable success by making each of the seven brothers individual, and by embodying in them the issues that rural Fins faced at the time. Except for the ending, which I will return to, the writing is okay but not inspiring. The author has plainly been reading his Homer, and there are echoes of the Homeric technique of the epithet, which works fine in this case. Many interesting folktales, tall tales, and songs are scattered through the text. The author uses an unusual format in that the narrative is cast as normal paragraphs, but the dialogue is set in the manner of a paly, that is the speaker's name followed by ':', then his speech. It works okay. The best writing comes at the end when the author quietly recounts the middle life, so to say the post-adventure stage, of the brothers with a kind of luminous, autumnal compassion.
July 1, 2015
I read this book in preparation for a trip to Finland, where I'll be studying Finnish authors as writers. Since Aleksis Kivi is one of my authors of choice, I picked up this novel.
Since I've never seen the original text and I can't read Finnish, I'm very curious about Richard A. Impola's translation--what did he choose to focus on? How did he decide to deal with the various idioms and figures of speech used by the brothers? Who made the decision to set up the majority of the dialogue like a play, rather than using the commonly accepted conventions of quotation marks? At times, the text seems to be a literal translation, and at other times, Impola seems to have used English idioms that capture an idea similar to the original text.
The story revolves around the seven Jukola brothers, in their attempts to figure life out. The begin as somewhat lazy, illiterate young mean who have inherited a family farm and have no idea how to run it. The story belongs to both realism and sweeping nationalist themes--the characters are both recognizable folks and symbolic figures. It's a difficult line to walk, but the story works. Modern day readers can probably see in the brothers (who begin the story aged 18-25) the struggle to survive, to be self-sufficient, and be accepted by their society. The brothers bicker amongst themselves, and jockey for position. The youngest brother, Eero, makes snippy comments that made me laugh periodically as I read. They have conflicts with their neighbors and at times have serous lapses in judgment.
But then the story bends the limits of realism. I think about the passage where
This isn't a book that the average reader would pick up just for kicks. It's certainly not beach reading--it's literature. Literature that should be carefully read and contemplated. For the serious reader, a deep familiarity with the Bible would be helpful, since passages are referenced by the brothers with incredibly frequency. Despite the book's somewhat serious nature, there is humor and warmth in it. The brothers' banter and bickering is amusing, and sometimes even the narration is delightful. One of my favorite passages comes from later in the book
Who should read this book? Those studying Finnish literature/western European literature/novels of the 1870s/realism of the nineteenth century/novels that define nations.
Since I've never seen the original text and I can't read Finnish, I'm very curious about Richard A. Impola's translation--what did he choose to focus on? How did he decide to deal with the various idioms and figures of speech used by the brothers? Who made the decision to set up the majority of the dialogue like a play, rather than using the commonly accepted conventions of quotation marks? At times, the text seems to be a literal translation, and at other times, Impola seems to have used English idioms that capture an idea similar to the original text.
The story revolves around the seven Jukola brothers, in their attempts to figure life out. The begin as somewhat lazy, illiterate young mean who have inherited a family farm and have no idea how to run it. The story belongs to both realism and sweeping nationalist themes--the characters are both recognizable folks and symbolic figures. It's a difficult line to walk, but the story works. Modern day readers can probably see in the brothers (who begin the story aged 18-25) the struggle to survive, to be self-sufficient, and be accepted by their society. The brothers bicker amongst themselves, and jockey for position. The youngest brother, Eero, makes snippy comments that made me laugh periodically as I read. They have conflicts with their neighbors and at times have serous lapses in judgment.
But then the story bends the limits of realism. I think about the passage where
This isn't a book that the average reader would pick up just for kicks. It's certainly not beach reading--it's literature. Literature that should be carefully read and contemplated. For the serious reader, a deep familiarity with the Bible would be helpful, since passages are referenced by the brothers with incredibly frequency. Despite the book's somewhat serious nature, there is humor and warmth in it. The brothers' banter and bickering is amusing, and sometimes even the narration is delightful. One of my favorite passages comes from later in the book
Who should read this book? Those studying Finnish literature/western European literature/novels of the 1870s/realism of the nineteenth century/novels that define nations.
August 9, 2008
This is one of my favorite books, ever. It is Kivi's only novel, and took him ten years to write. Shame he died young--I wish he'd written more.
The style of this book is not for everyone--when I think of it, it is one-third play, one-third novel, and one-third independent set pieces like the story of the Pale Maiden of Impivaara. And yet all these elements work together to make a cohesive and very meaningful story.
The seven brothers themselves are a rowdy lot, to say the least. They display much of Kivi's favorite character trait to write about: nightmarish emotional intensity. The house they build burns down because they get into an impromptu wrestling match on Christmas; they break out (literally) from church and run to the wild, and--my favorite part--Lauri, the second-youngest and much the quietest of the brothers, gives a mock-Sermon on the Mount which is as hilarious as it is sacrilegious. Then there are the stories the brothers themselves tell, both melancholy and humorous, that act as an oblique commentary of their own lives, and by extension the life of the reader. You can't walk away from this book without learning something about yourself, even if you only learn that you've been nursing a secret yen to become a squirrel. (Read before you mock.)
The brothers do live "happily ever after," as the saying goes, but not in the traditional sense. Kivi, more than any other author, makes it clear that there is only one true difference between comedy and tragedy. In a comedy, everything starts bad and ends well; in a tragedy, everything begins well and ends badly. He could easily have made his novel a tragedy--he skirts close to that several times--but he gave us instead a funny (yes) but also deeply moving and believable comedy, whose characters are very real and whose story has been made (or rather, grown organically) to match.
A lovely and underrated little book (outside of Finland, that is). If I could give it more than five stars, I would.
The style of this book is not for everyone--when I think of it, it is one-third play, one-third novel, and one-third independent set pieces like the story of the Pale Maiden of Impivaara. And yet all these elements work together to make a cohesive and very meaningful story.
The seven brothers themselves are a rowdy lot, to say the least. They display much of Kivi's favorite character trait to write about: nightmarish emotional intensity. The house they build burns down because they get into an impromptu wrestling match on Christmas; they break out (literally) from church and run to the wild, and--my favorite part--Lauri, the second-youngest and much the quietest of the brothers, gives a mock-Sermon on the Mount which is as hilarious as it is sacrilegious. Then there are the stories the brothers themselves tell, both melancholy and humorous, that act as an oblique commentary of their own lives, and by extension the life of the reader. You can't walk away from this book without learning something about yourself, even if you only learn that you've been nursing a secret yen to become a squirrel. (Read before you mock.)
The brothers do live "happily ever after," as the saying goes, but not in the traditional sense. Kivi, more than any other author, makes it clear that there is only one true difference between comedy and tragedy. In a comedy, everything starts bad and ends well; in a tragedy, everything begins well and ends badly. He could easily have made his novel a tragedy--he skirts close to that several times--but he gave us instead a funny (yes) but also deeply moving and believable comedy, whose characters are very real and whose story has been made (or rather, grown organically) to match.
A lovely and underrated little book (outside of Finland, that is). If I could give it more than five stars, I would.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 22, 2022
Arvosana hyvin lähellä neljää tähteä, saatan nostaa vielä myöhemmin.
Lukukokemuksena välillä tuskainen kirja. Syynä tosin varmasti se, että tämä piti lukea kouluun viimeisten päivien raivolla. Loppua kohti vei kuitenkin yhä paremmin mukanaan ja viimeisten lukujen jälkeen oli jo vähän haikeaakin erota Jukolan veljesten seurasta. Ehdottomasti lukemisen arvoinen, saatan palata tämän pariin vielä joskus. (Sivuseikkana, kyllä se Seitsemän koiraveljestä tämän aika hyvin tiivistää.)
Lukukokemuksena välillä tuskainen kirja. Syynä tosin varmasti se, että tämä piti lukea kouluun viimeisten päivien raivolla. Loppua kohti vei kuitenkin yhä paremmin mukanaan ja viimeisten lukujen jälkeen oli jo vähän haikeaakin erota Jukolan veljesten seurasta. Ehdottomasti lukemisen arvoinen, saatan palata tämän pariin vielä joskus. (Sivuseikkana, kyllä se Seitsemän koiraveljestä tämän aika hyvin tiivistää.)
Read
July 11, 2016Luulin, ettei tämä päivä koskaan koittaisi, mutta kyllä sittenkin: Seitsemän veljestä tahkottu loppuun puolen vuoden luku-urakan jälkeen. Huhhuh.
July 6, 2025
Hämäriä muistikuvia on että luin Seitsemän veljestä yläasteella, ehkä se oli jopa pakollinen luettava. Ehkä luin vain pätkiä, pakko tai painostus ei joka tapauksessa koskaan motivoi lukemaan. Niin tai näin, nautinnollista oli vihdoin lukea kirja aikuisena.
Kielellisesti teos on tietysti todella antoisa ja monipuolinen. Lisäksi juoni sivuhaaroineen on vetävä ja tunneskaala laaja, huumoriakin riittää. Romantiikan ja realismin rajamaastossa ollaan, kerronta on välillä sadunomaista mutta välillä hyvinkin uskottavan realistista. Niin veljekset kuin sivuhahmotkin (esim. Tammiston Kyösti ja Rajamäen perhe) ovat mieleenpainuvia. Laurista pidin eniten mutta kaikki veljekset tulevat lukiessa jotenkin rakkaiksi, vaikka joidenkin veljesten luonnekuvat ovatkin tarkempia kuin toisten. Kristinuskon ja raamatullisten viittausten osalta vähempikin minulle olisi riittänyt, mutta samaan aikaan teoksessa on viljalti tekopyhän uskonnollisuuden ja valtaapitävien kritiikkiä.
Kielellisesti teos on tietysti todella antoisa ja monipuolinen. Lisäksi juoni sivuhaaroineen on vetävä ja tunneskaala laaja, huumoriakin riittää. Romantiikan ja realismin rajamaastossa ollaan, kerronta on välillä sadunomaista mutta välillä hyvinkin uskottavan realistista. Niin veljekset kuin sivuhahmotkin (esim. Tammiston Kyösti ja Rajamäen perhe) ovat mieleenpainuvia. Laurista pidin eniten mutta kaikki veljekset tulevat lukiessa jotenkin rakkaiksi, vaikka joidenkin veljesten luonnekuvat ovatkin tarkempia kuin toisten. Kristinuskon ja raamatullisten viittausten osalta vähempikin minulle olisi riittänyt, mutta samaan aikaan teoksessa on viljalti tekopyhän uskonnollisuuden ja valtaapitävien kritiikkiä.
October 25, 2024
erilainen
March 19, 2020
Tänään 19.3.2020 sain loppuun kirjan nimeltä Seitsemän veljestä jonka luin neljättä kertaa E-kirjana, kirjaston kiinni olon vuoksi.
September 3, 2011
A Finnish friend of mine recommend this little book to me. She went on to tell me that the book became a national novel of sorts, a book that brought much pride to the Finnish peoples and inspired a kind of revolution. Which, to me, sounded epically awesome. A far grander example than the kind of positive change that Upton Sinclair's novel The Jungle had when it was released.
The book itself is interesting. It reads more like a teleplay of some kind. After a while if you get used to the dialogue of the seven brothers it isn't much of a problem, and in some ways it keeps it easy to read. Especially since the book itself is dialogue heavy. Which I don't mind, I love dialogue and it is very entertaining dialogue to read as well, the brothers banter and insult each other, just like real brothers do.
The ending to me seemed a little odd, mostly cause it seemed more epilogue-ish rather than a real ending. Nonetheless, it's a great book and it's themes are something that can speak to a lot of people, especially middle and lower class folks. The story is about the underdog (something I must say is a huge deal here in America), but really it's what you make of it, as the book in a way is so personal in the way it views its home country and the land and the people that you will probably walk away from it with a different perspective than someone who lives there.
The book itself is interesting. It reads more like a teleplay of some kind. After a while if you get used to the dialogue of the seven brothers it isn't much of a problem, and in some ways it keeps it easy to read. Especially since the book itself is dialogue heavy. Which I don't mind, I love dialogue and it is very entertaining dialogue to read as well, the brothers banter and insult each other, just like real brothers do.
The ending to me seemed a little odd, mostly cause it seemed more epilogue-ish rather than a real ending. Nonetheless, it's a great book and it's themes are something that can speak to a lot of people, especially middle and lower class folks. The story is about the underdog (something I must say is a huge deal here in America), but really it's what you make of it, as the book in a way is so personal in the way it views its home country and the land and the people that you will probably walk away from it with a different perspective than someone who lives there.
September 20, 2021
Häpeäksi täytyy myöntää, etten ole aiemmin tainnut tätä klassikkoa lukea läpi. Tarina ja tapahtumat ovat kyllä monesta yhteydestä tuttuja, olen nähnyt TV- ja näytelmäversioita. Mutta kovinpa vähän ne tekevät oikeutta tälle Aleksis Kiven mestariteokselle ja kauniille tekstille! Tartuin opukseen melko ennakkoluuloisesti, odottaen pakkopullan läpi kyntämistä. Mutta mitä vielä - kirjahan oli todella vetävä. Hauskakin se oli, täynnä oivallista huumoria. Kieli oli vanhahtavaa, mutta runsasta (välillä mietin puhuisivatko oppimattomat Jukolan veljekset oikeasti noin hienoin sanakääntein ja yllättävän paljon maailman menosta tietäen). Suomen luontoa, vuodenaikojen vaihtelua, metsiä, honkien huminaa oli kuvattu niin kauniisti, että melkein tuli tippa linssiin. Ja ainakin tuli kovin isänmaallinen olo. Eipä tätä turhaan ole klassikoksi tituleerattu ja jalustalle nostettu!
August 9, 2011
The traditional adventures of the 7 brothers tell you that the Dudesons have been around a long time in the Finnish woods...
September 22, 2023
Turpinot somu sāgu, pieķēros grāmatai, kas jau sen bija manā wish-listē.
Katru gadu jūnijā braucam skriet lielākajās orientēšanās stafetēs Somijā Jukolā (ap 20 tk.dalībnieku). Liels bija mans pārsteigums uzzinot, ka Jukolas nosaukums izrādās cēlies no pirmā somu daiļdarba (līdzīgi kā mums Mērnieku laiki) Aleksi Kivi romāna Septiņi brāļi. Izrādās tādēļ stafetēs ir tieši septiņi etapi, kuru garumi pat pielīdzināti katra brāļa raksturam. Un meiteņu stafeti sauc Venla, jo tāds ir Jukolas saimniecībai kaimiņos dzīvojošās meitenes vārds, kurā bija iemīlējušies (gandrīz) visi septiņi brāļi. Interesanti, vai ne?
Tā nu iepazinos ar septiņiem brāļiem - Juhanu, Tomu, Apo, Sīmani, Timo, Lauri un Ero. Un, liekas, iepazinos ar katra soma sapni - aiziet prom no sabiedrības un dzīvot mežā. Jā, ja latviešu pirmais romāns ir par īpašumtiesībām, tad somu - par dzīvošanu mežā tālu no visiem noteikumiem. No skolas, no baznīcas, no sabiedrības prasībām par to, kā būtu jādzīvo kārtīgam cilvēkam. Brāļi pavada dienas ejot medībās, strīdoties, kaujoties (savstarpēji un ar citiem), iedzerot, trakākais laikam bija, kad viņi ziemas spelgonī nakts vidū nodedzināja savu meža māju un tāpat vienos kreklos pa sniegu naktī mēroja visu tālo ceļu atpakaļ līdz ciemam. Izlasot to saprotu, kāpēc Jukolas stafete starts tiek dots tieši naktī. Labi gan, ka ne ziemā.
Stāstam, protams, ir moralizējošs virsuzdevums, jo pēc 10gadu dzīves mežā septiņi brāļi tomēr nolemj mācīties lasīt, mācīties apsēt laukus, atgriežas tēva mājās. Beigu beigās viņi kļūst par lasītpratējiem, ticīgiem baznīcāgājējiem, saimnieciskiem, gudriem precētiem un kārtīgiem vīriem. Tāds, lūk, stāsts. Man patika.
- - - -
“Brāļi, jaunu dzimteni un jaunu sirdi mēs sev radīsim meža klēpī” (95)
“Viņu skrējiens atgādināja mēnesi zilganajās debesu pļavās. Tas nevairās no spuraina mākoņa, kas grib aizsprostot ceļu, bet bezrūpīgi iet tam cauri un iznak ārā vēl mirdzošāks nekā agrāk, un rāmi, svinīgi iet savu ceļu tālāk. Jukolas brāļi skrēja kā zaķi un meža buki” (173)
“Kūpoša pirts, rejošs suns, dziedošs gailis un ņaudošs kaķis, tā ir labu māju pazīme” (77)
Katru gadu jūnijā braucam skriet lielākajās orientēšanās stafetēs Somijā Jukolā (ap 20 tk.dalībnieku). Liels bija mans pārsteigums uzzinot, ka Jukolas nosaukums izrādās cēlies no pirmā somu daiļdarba (līdzīgi kā mums Mērnieku laiki) Aleksi Kivi romāna Septiņi brāļi. Izrādās tādēļ stafetēs ir tieši septiņi etapi, kuru garumi pat pielīdzināti katra brāļa raksturam. Un meiteņu stafeti sauc Venla, jo tāds ir Jukolas saimniecībai kaimiņos dzīvojošās meitenes vārds, kurā bija iemīlējušies (gandrīz) visi septiņi brāļi. Interesanti, vai ne?
Tā nu iepazinos ar septiņiem brāļiem - Juhanu, Tomu, Apo, Sīmani, Timo, Lauri un Ero. Un, liekas, iepazinos ar katra soma sapni - aiziet prom no sabiedrības un dzīvot mežā. Jā, ja latviešu pirmais romāns ir par īpašumtiesībām, tad somu - par dzīvošanu mežā tālu no visiem noteikumiem. No skolas, no baznīcas, no sabiedrības prasībām par to, kā būtu jādzīvo kārtīgam cilvēkam. Brāļi pavada dienas ejot medībās, strīdoties, kaujoties (savstarpēji un ar citiem), iedzerot, trakākais laikam bija, kad viņi ziemas spelgonī nakts vidū nodedzināja savu meža māju un tāpat vienos kreklos pa sniegu naktī mēroja visu tālo ceļu atpakaļ līdz ciemam. Izlasot to saprotu, kāpēc Jukolas stafete starts tiek dots tieši naktī. Labi gan, ka ne ziemā.
Stāstam, protams, ir moralizējošs virsuzdevums, jo pēc 10gadu dzīves mežā septiņi brāļi tomēr nolemj mācīties lasīt, mācīties apsēt laukus, atgriežas tēva mājās. Beigu beigās viņi kļūst par lasītpratējiem, ticīgiem baznīcāgājējiem, saimnieciskiem, gudriem precētiem un kārtīgiem vīriem. Tāds, lūk, stāsts. Man patika.
- - - -
“Brāļi, jaunu dzimteni un jaunu sirdi mēs sev radīsim meža klēpī” (95)
“Viņu skrējiens atgādināja mēnesi zilganajās debesu pļavās. Tas nevairās no spuraina mākoņa, kas grib aizsprostot ceļu, bet bezrūpīgi iet tam cauri un iznak ārā vēl mirdzošāks nekā agrāk, un rāmi, svinīgi iet savu ceļu tālāk. Jukolas brāļi skrēja kā zaķi un meža buki” (173)
“Kūpoša pirts, rejošs suns, dziedošs gailis un ņaudošs kaķis, tā ir labu māju pazīme” (77)
May 23, 2023
4.5 stars
What a delightful read.
What a delightful read.
August 9, 2016
هذا الكتاب من اكثر الكتب الي اخذت وقتآ طويلا في قرأته اذكر عندما كنت في كركوك وكانت مكتبه جدي الضخمه تغريني بكتبها الثمينه في احد الايام وقعز نظري على الكتاب و شرعت في قرأته ولكن سرعان ما تركته لضخامته و الحوار الجاري فيه بين الاخوه السبعه
في المره الثانيه اخذته من جدي عندما كنا في عنكاوا كان ذلك في عام 2015 في شهر الرابع او الثالث لا اذكر تحديدا قلت له اعطيني واحده من كتبك تنصحني بها وافضل ان تكون روايه فقد اختار لي هذه الروايه و قلت له لقد وجدتها منذ زمن بعيد في مكتبتها لكن لم اقوى على اكمالها و لم ترق لي كثيرا الا اني سأقرئها هذه المره و بالفعل بدأت بالقرأه حينها وكان في تلك الفتره مسأله سفرنا الى المانيا اذكر فقره التي فيها يصف الكتاب عن حزن الاخوه لتركهم بيتهم و وصفهم لكلبيهم لا اذكر لما تذكرت نفسي و اختي و عائلتي و كاننا في نفس الموقف اذكر بعدها و في نفس العام تركت القراءه للكتاب لاسباب عده منها لم يجذبني الكتاب كثيرا و ما مررنا به من امور حياتيه صعبه و مواجهة الفراق و الالم المصاحب لها تركت الكتاب وقرات كتبا اخرى الا انني في عام 2016 عزمت على قرأته لانه موصى من جدي و لانه اعجبني بدرجه افضل من قبل فعزمت على قرأته و انهيته اليوم اخيرا.
ماتعلمته هو انه بالرغم مايعانيه الانسان من صعوبات وتقلبات في الحياة الا انه في من طاقات ما يكفي لتغير مصيره نحو الاحسن و لو تمكن من استخدام كل تلك الطاقات و قوه العقل التي يملكها و ياخذ الحكمه من الله فانه سيصل الى نهايه مرضيه له .
والنهايه ما اعجبني بها لم يكتفي بشرح سعاده الاخوه في رجوعهم الى بيتهم و احترام الناس لهم و زواجهم من زوجات صالحات الا ان الكاتب استمر بشرح ما عانوه في بيتهم مع زوجاتهم و كيف تخطوه تلك المشاكل و بقوا متماسكين .
وهناك شي ذكره الكاتب و قد راقى لي" فالكد و المثابره هما ينبوع السعاده"
في المره الثانيه اخذته من جدي عندما كنا في عنكاوا كان ذلك في عام 2015 في شهر الرابع او الثالث لا اذكر تحديدا قلت له اعطيني واحده من كتبك تنصحني بها وافضل ان تكون روايه فقد اختار لي هذه الروايه و قلت له لقد وجدتها منذ زمن بعيد في مكتبتها لكن لم اقوى على اكمالها و لم ترق لي كثيرا الا اني سأقرئها هذه المره و بالفعل بدأت بالقرأه حينها وكان في تلك الفتره مسأله سفرنا الى المانيا اذكر فقره التي فيها يصف الكتاب عن حزن الاخوه لتركهم بيتهم و وصفهم لكلبيهم لا اذكر لما تذكرت نفسي و اختي و عائلتي و كاننا في نفس الموقف اذكر بعدها و في نفس العام تركت القراءه للكتاب لاسباب عده منها لم يجذبني الكتاب كثيرا و ما مررنا به من امور حياتيه صعبه و مواجهة الفراق و الالم المصاحب لها تركت الكتاب وقرات كتبا اخرى الا انني في عام 2016 عزمت على قرأته لانه موصى من جدي و لانه اعجبني بدرجه افضل من قبل فعزمت على قرأته و انهيته اليوم اخيرا.
ماتعلمته هو انه بالرغم مايعانيه الانسان من صعوبات وتقلبات في الحياة الا انه في من طاقات ما يكفي لتغير مصيره نحو الاحسن و لو تمكن من استخدام كل تلك الطاقات و قوه العقل التي يملكها و ياخذ الحكمه من الله فانه سيصل الى نهايه مرضيه له .
والنهايه ما اعجبني بها لم يكتفي بشرح سعاده الاخوه في رجوعهم الى بيتهم و احترام الناس لهم و زواجهم من زوجات صالحات الا ان الكاتب استمر بشرح ما عانوه في بيتهم مع زوجاتهم و كيف تخطوه تلك المشاكل و بقوا متماسكين .
وهناك شي ذكره الكاتب و قد راقى لي" فالكد و المثابره هما ينبوع السعاده"
October 14, 2025
Tää oli välillä vähän hankala luettava koska mä rehellisesti sanoen en ymmärtänyt mitä sanottiin ja mistä puhuttiin. Välillä mua alko kyllästyttämään se että ne taas poltti kännissä yhen talon, mutta se oli näiden veljesten kehityksen kannalta tärkeää. Parhaiten mieleen jäi Simeoni ja Eero, pidin heistä hyvin paljon.
January 4, 2023
La historia trata sobre la vida de siete hermanos que pronto quedan huérfanos y tienen que valerse por sí mismos ante la implacable naturaleza finlandesa. Su padre murió a manos de un oso casi a ojos de los pequeños. Este hecho y el brutal entorno marcan su vida. Cazadores, iletrados, bebedores pero, a la vez, nobles. Se dan todos los caracteres en cada uno de los hermanos, que siempre hacen lo posible por ayudarse y mantenerse unidos.
Novela cumbre y exponencial de la literatura finesa publicada a mediados del siglo XIX, aún marcada por la presencia del sueco como idioma culto y predominante. Estilo coming-of-age, que suele denominarse en cine, cubre desde la infancia hasta la edad adulta de los ajete hermanos, hasta que se casan y tienen hijos, en apenas 400 páginas.
Un reflejo de la Finlandia de la época, aún silvestre y por hacerse, en un entorno hostil y masculino. Algunos de los pasajes pueden asombrar a más de un defensor de los derechos de los animales, pero es una novela amena y sencilla, sin mucho más que ofrecer un cuadro de la salvaje Finlandia de mitad del XIX.
Novela cumbre y exponencial de la literatura finesa publicada a mediados del siglo XIX, aún marcada por la presencia del sueco como idioma culto y predominante. Estilo coming-of-age, que suele denominarse en cine, cubre desde la infancia hasta la edad adulta de los ajete hermanos, hasta que se casan y tienen hijos, en apenas 400 páginas.
Un reflejo de la Finlandia de la época, aún silvestre y por hacerse, en un entorno hostil y masculino. Algunos de los pasajes pueden asombrar a más de un defensor de los derechos de los animales, pero es una novela amena y sencilla, sin mucho más que ofrecer un cuadro de la salvaje Finlandia de mitad del XIX.
December 30, 2012
mitä vois tälle kirjalle sanoa.. en ihan ymmärtänyt noin paljon kuin halusin. mutta onhan tämä aika erilainen suomen kieli kun mitä minä opin. kaikki ne luontoon, maalaistöihin ja ruotsin kieleen liittyviä sanoa olivat mulle tuntemattomia. silti en putonut kärryltä, kyllä ymmärsin, mitä tapahtuu. monta kerta haluaisin itkeä kun suomen ihana maa kuvaillaan, monta kerta nauroin kun näen suomen sisu, suomen heikkous viinaan suhteen, suomen saunoilu ja perinteet... suomen sielu on tässä kirjassa ja siksikin siitä tuli suomen kirjallisuuden pääteos. ikävä suomeen on nyt kasvanut valtavasti. annan neljä tähtejä koska kirjan loppu oli mulle hämärä. siihen asti se oli tarina, missä kerrotiin tarinoita, lopussa se oli mun mielessä vain palapeli missä en nähnyt juoni tai järki. mutta kokonaisuudessa rakastin kirjaa ja iloitsen kun mulla on akoma muita suomenkielisiä kirjoja :) täytyy sitten palata suomeen kun ne loppuu..
February 1, 2018
Uit mezelf zou ik vermoedelijk nooit "De zeven broers" van Aleksis Kivi hebben gelezen. Ook niet vanuit de wetenschap dat dit de eerste Finse roman ooit is en volgens vele Finnen nog steeds de beste. Want wat moet ik nou met een roman over Finse boerenjongens uit 1870? Maar de jubelende recensie van Tonnus Oosterhoff in "De Groene" trok mij over de streep. En ik jubel eveneens: niet zo hard als Oosterhoff (die vindt zelfs dat "De zeven broers" een plaats in de canon verdient naast "Oorlog en vrede" en "Don Quichotte"), maar wel met overtuiging.
Het is om te beginnen een erg origineel boek, dat spettert van bruisende energie en aanstekelijk vertelplezier. Opvallend zijn bijvoorbeeld de lange dialogen tussen de zeven broers, die niet beginnen met "Juhani zegt" maar met "Juhani:" en na de dubbele punt een zin. Gek genoeg krijgt het boek door deze toneelmatige wijze van schrijven veel vaart en levendigheid, wat vast ook komt door de enorm energieke taal en de gepeperde woordkeus. En een grote variatie en meerstemmigheid bovendien: zelden hoor je maar één verhaal vanuit één perspectief, omdat je steeds getrakteerd wordt op de op elkaar reagerende uitspraken van die zeven zeer van karakter verschillende broers. Zij ruziën, discussiëren, overtroeven elkaar met sterke verhalen, knokken, dromen, jagen, drinken, en leven er op schelmse wijze stevig op los, elkaar en anderen voortdurend tegensprekend. Ook beleven ze de wildste avonturen, vol aanstekelijke vechtpartijen met wilde dieren en roversbendes: vechtpartijen waarin bloed en pis en stront soms even kwistig spetteren als het vertelplezier en de stijl. Maar ze vertellen elkaar ook romantische of sprookjesachtige verhalen, die ineens heel poëtisch of romantisch van taal zijn en daardoor vaak prachtig. Te meer ook omdat je het verlangen proeft waaruit die verzinsels zijn geboren. Ook staan er adembenemende natuurbeschrijvingen in deze roman, evenals aanstekelijke (soms zelfs virtuoze) parodieën op Bijbelverhalen, of filosofische uitroepen over bijvoorbeeld de grondeloosheid van elk juridisch systeem. En dan vergeet ik nog de soms fraaie dichterlijke of grappige liederen die ze zingen. Of de rappe wisselingen tussen tragisch en melancholiek getoonzette passages en de slapstickachtige humor. Of de bijzonder aanstekelijke passages vol roes, dronkenschap, vervoering en ongeremde jool.
De plot bestaat eigenlijk vooral uit een wirwar van elkaar snel afwisselende avontuurlijke voorvallen, vol slapstick en meeslepend geweld. Maar geleidelijk tekent zich toch een lijn af: de analfabete, zich bewust aan de maatschappelijke orde onttrekkende broers, beginnen heel geleidelijk aan volwassen te worden, zich in de maatschappij in te voegen, te leren lezen, zich aan te passen. Ze worden zelfs tamelijk gelovig, wat tot enkele mij wat al te zoetelijke passages leidt. Maar het levert ook enkele fraaie passages op. En enkele grappige, vooral omdat de broers op latere leeftijd hun wilde haren niet helemaal verliezen. De passages over de vreugde van leren en geletterdheid zijn vaak zelfs ontroerend. Dus ja, het boek begon als schelmenroman en eindigt als 'coming of age' roman. Vermoedelijk is het zelfs de 'coming of age' roman van een land: de eerste roman in de Finse taal begint met ongeletterde en buiten-maatschappelijke Finse bruten, die zich ontwikkelen tot geletterde, beschaafde en maatschappelijk goed inpasbare burgers. Alsof "De zeven broers" ook de volwassenwording van de Finse beschaving en de Finse taal wil symboliseren.
Maar ik waardeer "De zeven broers" toch vooral als schelmenroman. Of, beter misschien, als nostalgische schelmenroman, met een soort nostalgisch of weemoedig verlangen naar onaangepastheid. In hun schelmse periodes roepen sommige van de broers dat ze wel extreme avonturen MOETEN opzoeken, omdat ze anders te weinig voelen. Ze zijn met andere woorden doodsbenauwd voor de geknechte gevoelloosheid van de aangepaste burger. Bovendien snakken ze naar de roes van avontuur, gevaar, drank. Niet voor niets luisteren ze gefascineerd naar het lange, bijzonder avontuurlijke verhaal vol verzinsels van de stokoude Matti Tondelzam, dat ook heel aanstekelijk is door zijn taalritme en de ritmisch steeds terugkerende zin "En toen nam ik nog een slok". Juist dat verhaal inspireert de broers om ook zelf weer de roes te zoeken van avontuur, drank, de eindeloze pracht van eindeloos onontgonnen bossen. Bovendien bewonderen ze stokoude Matti, omdat die als ouwe knar toch nog zo avontuurlijk kan leven, zij het dan alleen in zijn verhalen en herinneringen. En veel later, als de zeven broers oud zijn en aangepast en verre van avontuurlijk, denken ze niet voor niets met enige weemoed terug aan de zo roekeloze avonturen van weleer. Precies dat verlangen naar avontuur, ook in tijden dat er geen avontuur meer mogelijk is, precies DAT maakt deze roman voor mij zo aanstekelijk. Precies daarom genoot ik ook zo van de zo veelvormige, energieke, verrassende en dus voortdurend avontuurlijke stijl van deze roman. Ja, aan het eind zijn de zeven broers aangepast en braaf. En ja, de coming of age van de zeven broers is best ontroerend uitgewerkt. Maar de spetterende onaangepastheid van hun jeugd maakt op mij veel meer indruk, en de spetterende onaangepastheid van dit boek zelfs nog meer.
Mooi kortom dat deze voor mij volkomen onbekende klassieke Fin nu in daverend Nederlands is vertaald. Hulde aan de vertaler, Adriaan van der Hoeven, die ook een helder en enthousiasmerend nawoord schreef. Het voorwoord van Kester Freriks mag er trouwens eveneens zijn. Maar de meeste lof verdient Alekis Kivi zelf: wat een fontein van onaangepaste oorspronkelijkheid!
Het is om te beginnen een erg origineel boek, dat spettert van bruisende energie en aanstekelijk vertelplezier. Opvallend zijn bijvoorbeeld de lange dialogen tussen de zeven broers, die niet beginnen met "Juhani zegt" maar met "Juhani:" en na de dubbele punt een zin. Gek genoeg krijgt het boek door deze toneelmatige wijze van schrijven veel vaart en levendigheid, wat vast ook komt door de enorm energieke taal en de gepeperde woordkeus. En een grote variatie en meerstemmigheid bovendien: zelden hoor je maar één verhaal vanuit één perspectief, omdat je steeds getrakteerd wordt op de op elkaar reagerende uitspraken van die zeven zeer van karakter verschillende broers. Zij ruziën, discussiëren, overtroeven elkaar met sterke verhalen, knokken, dromen, jagen, drinken, en leven er op schelmse wijze stevig op los, elkaar en anderen voortdurend tegensprekend. Ook beleven ze de wildste avonturen, vol aanstekelijke vechtpartijen met wilde dieren en roversbendes: vechtpartijen waarin bloed en pis en stront soms even kwistig spetteren als het vertelplezier en de stijl. Maar ze vertellen elkaar ook romantische of sprookjesachtige verhalen, die ineens heel poëtisch of romantisch van taal zijn en daardoor vaak prachtig. Te meer ook omdat je het verlangen proeft waaruit die verzinsels zijn geboren. Ook staan er adembenemende natuurbeschrijvingen in deze roman, evenals aanstekelijke (soms zelfs virtuoze) parodieën op Bijbelverhalen, of filosofische uitroepen over bijvoorbeeld de grondeloosheid van elk juridisch systeem. En dan vergeet ik nog de soms fraaie dichterlijke of grappige liederen die ze zingen. Of de rappe wisselingen tussen tragisch en melancholiek getoonzette passages en de slapstickachtige humor. Of de bijzonder aanstekelijke passages vol roes, dronkenschap, vervoering en ongeremde jool.
De plot bestaat eigenlijk vooral uit een wirwar van elkaar snel afwisselende avontuurlijke voorvallen, vol slapstick en meeslepend geweld. Maar geleidelijk tekent zich toch een lijn af: de analfabete, zich bewust aan de maatschappelijke orde onttrekkende broers, beginnen heel geleidelijk aan volwassen te worden, zich in de maatschappij in te voegen, te leren lezen, zich aan te passen. Ze worden zelfs tamelijk gelovig, wat tot enkele mij wat al te zoetelijke passages leidt. Maar het levert ook enkele fraaie passages op. En enkele grappige, vooral omdat de broers op latere leeftijd hun wilde haren niet helemaal verliezen. De passages over de vreugde van leren en geletterdheid zijn vaak zelfs ontroerend. Dus ja, het boek begon als schelmenroman en eindigt als 'coming of age' roman. Vermoedelijk is het zelfs de 'coming of age' roman van een land: de eerste roman in de Finse taal begint met ongeletterde en buiten-maatschappelijke Finse bruten, die zich ontwikkelen tot geletterde, beschaafde en maatschappelijk goed inpasbare burgers. Alsof "De zeven broers" ook de volwassenwording van de Finse beschaving en de Finse taal wil symboliseren.
Maar ik waardeer "De zeven broers" toch vooral als schelmenroman. Of, beter misschien, als nostalgische schelmenroman, met een soort nostalgisch of weemoedig verlangen naar onaangepastheid. In hun schelmse periodes roepen sommige van de broers dat ze wel extreme avonturen MOETEN opzoeken, omdat ze anders te weinig voelen. Ze zijn met andere woorden doodsbenauwd voor de geknechte gevoelloosheid van de aangepaste burger. Bovendien snakken ze naar de roes van avontuur, gevaar, drank. Niet voor niets luisteren ze gefascineerd naar het lange, bijzonder avontuurlijke verhaal vol verzinsels van de stokoude Matti Tondelzam, dat ook heel aanstekelijk is door zijn taalritme en de ritmisch steeds terugkerende zin "En toen nam ik nog een slok". Juist dat verhaal inspireert de broers om ook zelf weer de roes te zoeken van avontuur, drank, de eindeloze pracht van eindeloos onontgonnen bossen. Bovendien bewonderen ze stokoude Matti, omdat die als ouwe knar toch nog zo avontuurlijk kan leven, zij het dan alleen in zijn verhalen en herinneringen. En veel later, als de zeven broers oud zijn en aangepast en verre van avontuurlijk, denken ze niet voor niets met enige weemoed terug aan de zo roekeloze avonturen van weleer. Precies dat verlangen naar avontuur, ook in tijden dat er geen avontuur meer mogelijk is, precies DAT maakt deze roman voor mij zo aanstekelijk. Precies daarom genoot ik ook zo van de zo veelvormige, energieke, verrassende en dus voortdurend avontuurlijke stijl van deze roman. Ja, aan het eind zijn de zeven broers aangepast en braaf. En ja, de coming of age van de zeven broers is best ontroerend uitgewerkt. Maar de spetterende onaangepastheid van hun jeugd maakt op mij veel meer indruk, en de spetterende onaangepastheid van dit boek zelfs nog meer.
Mooi kortom dat deze voor mij volkomen onbekende klassieke Fin nu in daverend Nederlands is vertaald. Hulde aan de vertaler, Adriaan van der Hoeven, die ook een helder en enthousiasmerend nawoord schreef. Het voorwoord van Kester Freriks mag er trouwens eveneens zijn. Maar de meeste lof verdient Alekis Kivi zelf: wat een fontein van onaangepaste oorspronkelijkheid!
June 9, 2013
It is impressive how Aleksis Kivi was able to describe the life of the Finnish country side in that century, as well the beautiful landscape that Finland has. Now I understand why this book is a MUST read in Finnish schools as is part of their legacy and through the book certainly it can be seen easily how love, fraternity, union, trust, brotherhood, family, responsability, faith and other values are always important in order to be happy and successful. Finnish people must be so proud for having this book as part of their literature. I really recommend it.
August 6, 2012
Reading experience was better than I expected. I would have never read this book without school project but now I'm glad I read it! It´s one of the most significant novel written in Finnish so every Finn should read it once in their lives. It´s funny and tells how finnish people really were, and how they lived those days.
September 5, 2024
Pertti Rajalan ja Helvi Ollikaisen selkokielelle toimittama ja muokkaama suomalaisen kirjallisuuden klassikko ja kaikkien ensimmäinen suomeksi kirjoitettu romaani eli Aleksis Kiven Seitsemän veljestä (vuodelta 1870) sopii erinomaisesti tutustuttamaan sekä tähän klassikkoon että romantiikan ajan murrokseen, jossa palataankin takaisin luonnosta sivistyksen pariin ja kehitytään kunnon kansalaisiksi.
Kahdeksankymmentäneljä sivua ja neljätoista lukua kertovat allegorian ja sisäkertomusten avulla suomalaisen luonteen jääräpäisyydestä, periksiantamattomuudesta ja varmaan myös yksitotisuudestakin helpotettuun asuun muokattuna, jolloin heikon kielitaidon tai kielellisten kykyjen kanssa kamppaileva tai uuteen kieleen harjaantuva pääsee alkuperäisteosta vaivattomammin kertomuksen vietäväksi.
Loppu hyvin, kaikki hyvin, tavataan sanoa, ja monille tulee varmaan omakohtaisia muistoja kirjan teemoista. Itsekin muistan koulu-tv-ohjelmista aikoinaan katselleeni, kuinka hankalaa oli veljesten lukemisen opettelu ja kuinka konkkaronkka säntäsi lukkarin ikkunan särkemällä metsän kätköihin vuosikausiksi. Monien mutkien kautta ja yhdeksän vuoden Impivaara-ajan aikana veljesten olikin aika ottaa oma elämä haltuun ja lopetella poikamaiset hullutukset, keppostelut ja tappelutkin. Niinpä kahdessa viimeisessä luvussa tulee kertomuksen varsinainen opetus, ja veljeksistä tuleekin melko lailla nuhteettomia, joskin (harvemmin) viinaan meneviä. Luonnekuvaukset välittyvät hyvin myös selkokielisestä versiosta, kun taistellaan vallasta veljesporukassa ja haukutaan välillä toisia kilpaa koirien Killin ja Kiisken kompatessa.
Kahdeksankymmentäneljä sivua ja neljätoista lukua kertovat allegorian ja sisäkertomusten avulla suomalaisen luonteen jääräpäisyydestä, periksiantamattomuudesta ja varmaan myös yksitotisuudestakin helpotettuun asuun muokattuna, jolloin heikon kielitaidon tai kielellisten kykyjen kanssa kamppaileva tai uuteen kieleen harjaantuva pääsee alkuperäisteosta vaivattomammin kertomuksen vietäväksi.
Loppu hyvin, kaikki hyvin, tavataan sanoa, ja monille tulee varmaan omakohtaisia muistoja kirjan teemoista. Itsekin muistan koulu-tv-ohjelmista aikoinaan katselleeni, kuinka hankalaa oli veljesten lukemisen opettelu ja kuinka konkkaronkka säntäsi lukkarin ikkunan särkemällä metsän kätköihin vuosikausiksi. Monien mutkien kautta ja yhdeksän vuoden Impivaara-ajan aikana veljesten olikin aika ottaa oma elämä haltuun ja lopetella poikamaiset hullutukset, keppostelut ja tappelutkin. Niinpä kahdessa viimeisessä luvussa tulee kertomuksen varsinainen opetus, ja veljeksistä tuleekin melko lailla nuhteettomia, joskin (harvemmin) viinaan meneviä. Luonnekuvaukset välittyvät hyvin myös selkokielisestä versiosta, kun taistellaan vallasta veljesporukassa ja haukutaan välillä toisia kilpaa koirien Killin ja Kiisken kompatessa.
July 3, 2019
Seven Brothers by Aleksis Kivi is a classic of Finnish literature. It was first published in 1870 and has the reputation for being the first Finnish novel. I bought it, along with the Finnish original, Seitsemän veljestä, during the summer of 2000 when I lived in Helsinki. As Mark and I prepare for our upcoming trip to Finland this August (his second time to Finland and my tenth) I will be reading more books from my Finnish or Finland library. I have had this book for nineteen years yet bypassed it as I chose other books from my vast unread collection of Fennica. I must admit why I procrastinated reading this for so long (as well as with
Tuntematon sotilas
by Väinö Linna, which I read seventeen years after I bought it): I thought that these books, while both classics of Finnish literature, would be dry-as-dust boring to read, and awful translations at that. I dreaded the thought of reading them. How could I have been so wrong--twice?
Since I read Tuntematon sotilas first, I wonder how much Linna was influenced by Kivi. You take a group of young Finnish soldiers deprived of women and drink and compare them to seven young men who were all brothers: there are bound to be similarities in the stories of male bravado, strength, skill and sexual desire. Each brother takes on a specific role, some more distinguishable than others. Juhani as the firstborn is the default leader while the youngest of the bunch, Eero, is often teased. Aapo is the cautious one, always offering warnings and advice. The Jukola brothers (at the beginning of the novel Juhani is 25 while Eero is eighteen) clown around and roughhouse and are always getting into fights with other men. Their superhuman strength pulverizes their enemies while they themselves suffer only minimal injuries. The best part in the entire novel was the brothers' take on battling herds of bulls. The Jukolas are like James Bonds in their capacity to battle these beasts.
The dialogue was often laugh-out-loud boisterous. I could sometimes not contain my snickering while reading this book in public. The influence of alcohol does wonders to alter one's personality, and Kivi's portrayal of the brothers as drunks is entirely believable. I always feared that someone would say or do something that would end up having fatal consequences.
I read the translation by Richard A. Impola and he made this 345-page oversize paperback a rapid read. Even when there were multiple pages of solid text and no dialogue, the story progressed at a rapid clip. As I read along and compared the English and Finnish texts I was struck by some mysteries in the translation. For example, at the beginning of chapter eight, the brothers are still surrounded by a herd of stubborn bulls with no escape in sight (which is depicted on the English front and back cover in an illustration by Carl Gawboy):
"The third day of the brothers' stay on the rock has come..."
whereas in the Finnish, it's four days:
= "Tullut on jo neljäs päivä, veljesten ollessa kivellä..."
As this novel was originally written in 1870 some of the Finnish words are no longer used today and I could not find them in my dictionaries. I was thus grateful for the English translation. On-line searches for definitions of these words often cited the same passages from the novel, which surprised me. Did Kivi create neologisms, or were some of his words regional in nature? Were some words so limited in their use that an average Finn--even one from 1870--might not know what certain regionalisms even meant?
I loved the use of Kivi's simile and the translations are vivid equivalents:
"Timo is sound asleep, but the rest of us are tossing and turning like wieners in a boiling kettle."
= "Makeasti makaa jo Timo, mutta me muut itsiämme tässä vääntelemme ja kääntelemme kuin makkarat kiehuvassa kattilassa."
"The others leaped up, blessed themselves body and soul, and stepped out of the hut in a body, their hair looking like witches' brooms in a birch tree."
= "Tästäpä muutkin pöllähtivät, siunasivat sieluansa ja ruumistansa, ja astuivat miehissä ulos koijustansa; ja muistutti heidän tukkansa tuulenpesää koivussa."
Juhani loses a bet where he must pay the consequences by eating ten pounds of beef. After the gruelling task of cramming all that meat down his throat to save face, he cannot look at meat again. Upon seeing a boiling pot of beef, he cries out:
"To have to cram ten pounds of beef into your belly. Ten pounds! Like a wolf. It's too much. It's the end of me. Meat is what we live on here, and it no longer tastes good. That pot looks like it's full of black frogs. Oh, I could almost cry."
= "Niellä kymmenen naulaa härjästä makoonsa. Kymmenen naulaa! Suttahan se muistuttaa. Mutta nyt olen saanut tarpeikseni, ja suljettu on elämäni tie, koska ei enää liha maista. Ja lihan, lihan nojallahan on meidän täällä elettävä. Mutta nyt on mielestäni tuo pata kuin mustia sammakoita täynnä. Ah! ei paljon puutu etten itke."
"He sits plumped down there like a boundary marker in the woods..."
= "Niin hän siellä kököittää kuin rajapyykki metsässä..."
"...their sniffling was like the sound of a stout new cloth being swished about in a lye-tub by the hands of a laundress."
= "...hyrisivät niinkuin lipiätiinussa pesijän kourissa hyrskähtelee uusi, neljäniitinen hursti."
Kivi included many songs and storytelling within the novel. He would find a way to weave a rural tall tale or drinking rhyming song into the story. I wonder if he was influenced by Elias Lönnrot, the compiler of the Finnish national epic, the Kalevala. Lönnrot travelled throughout Finland in the early nineteenth century gathering poems and songs which he later compiled into the work known as the Kalevala. Did Kivi mean to do the same with some stories or poems he had gathered (or written himself)?
Since I read Tuntematon sotilas first, I wonder how much Linna was influenced by Kivi. You take a group of young Finnish soldiers deprived of women and drink and compare them to seven young men who were all brothers: there are bound to be similarities in the stories of male bravado, strength, skill and sexual desire. Each brother takes on a specific role, some more distinguishable than others. Juhani as the firstborn is the default leader while the youngest of the bunch, Eero, is often teased. Aapo is the cautious one, always offering warnings and advice. The Jukola brothers (at the beginning of the novel Juhani is 25 while Eero is eighteen) clown around and roughhouse and are always getting into fights with other men. Their superhuman strength pulverizes their enemies while they themselves suffer only minimal injuries. The best part in the entire novel was the brothers' take on battling herds of bulls. The Jukolas are like James Bonds in their capacity to battle these beasts.
The dialogue was often laugh-out-loud boisterous. I could sometimes not contain my snickering while reading this book in public. The influence of alcohol does wonders to alter one's personality, and Kivi's portrayal of the brothers as drunks is entirely believable. I always feared that someone would say or do something that would end up having fatal consequences.
I read the translation by Richard A. Impola and he made this 345-page oversize paperback a rapid read. Even when there were multiple pages of solid text and no dialogue, the story progressed at a rapid clip. As I read along and compared the English and Finnish texts I was struck by some mysteries in the translation. For example, at the beginning of chapter eight, the brothers are still surrounded by a herd of stubborn bulls with no escape in sight (which is depicted on the English front and back cover in an illustration by Carl Gawboy):
"The third day of the brothers' stay on the rock has come..."
whereas in the Finnish, it's four days:
= "Tullut on jo neljäs päivä, veljesten ollessa kivellä..."
As this novel was originally written in 1870 some of the Finnish words are no longer used today and I could not find them in my dictionaries. I was thus grateful for the English translation. On-line searches for definitions of these words often cited the same passages from the novel, which surprised me. Did Kivi create neologisms, or were some of his words regional in nature? Were some words so limited in their use that an average Finn--even one from 1870--might not know what certain regionalisms even meant?
I loved the use of Kivi's simile and the translations are vivid equivalents:
"Timo is sound asleep, but the rest of us are tossing and turning like wieners in a boiling kettle."
= "Makeasti makaa jo Timo, mutta me muut itsiämme tässä vääntelemme ja kääntelemme kuin makkarat kiehuvassa kattilassa."
"The others leaped up, blessed themselves body and soul, and stepped out of the hut in a body, their hair looking like witches' brooms in a birch tree."
= "Tästäpä muutkin pöllähtivät, siunasivat sieluansa ja ruumistansa, ja astuivat miehissä ulos koijustansa; ja muistutti heidän tukkansa tuulenpesää koivussa."
Juhani loses a bet where he must pay the consequences by eating ten pounds of beef. After the gruelling task of cramming all that meat down his throat to save face, he cannot look at meat again. Upon seeing a boiling pot of beef, he cries out:
"To have to cram ten pounds of beef into your belly. Ten pounds! Like a wolf. It's too much. It's the end of me. Meat is what we live on here, and it no longer tastes good. That pot looks like it's full of black frogs. Oh, I could almost cry."
= "Niellä kymmenen naulaa härjästä makoonsa. Kymmenen naulaa! Suttahan se muistuttaa. Mutta nyt olen saanut tarpeikseni, ja suljettu on elämäni tie, koska ei enää liha maista. Ja lihan, lihan nojallahan on meidän täällä elettävä. Mutta nyt on mielestäni tuo pata kuin mustia sammakoita täynnä. Ah! ei paljon puutu etten itke."
"He sits plumped down there like a boundary marker in the woods..."
= "Niin hän siellä kököittää kuin rajapyykki metsässä..."
"...their sniffling was like the sound of a stout new cloth being swished about in a lye-tub by the hands of a laundress."
= "...hyrisivät niinkuin lipiätiinussa pesijän kourissa hyrskähtelee uusi, neljäniitinen hursti."
Kivi included many songs and storytelling within the novel. He would find a way to weave a rural tall tale or drinking rhyming song into the story. I wonder if he was influenced by Elias Lönnrot, the compiler of the Finnish national epic, the Kalevala. Lönnrot travelled throughout Finland in the early nineteenth century gathering poems and songs which he later compiled into the work known as the Kalevala. Did Kivi mean to do the same with some stories or poems he had gathered (or written himself)?
January 3, 2018
Ajattelin ensin antaa 3.5*, mutta korotan 4* hauskojen sanojen ja erityisesti lopun kerronnan myötä. Ehkä tuo lopun kerronta siksikin, että lämpenin tyylille. Dialogit tökkivät, ehkä eniten toistojen myötä. Ehkä vanhakantaista kieltä, ehkä vain epäuskottavaa sananvaihtoa, mutta toistoa epämiellyttävällä tavalla. No, siihenkin tottui ekan parinsadan sivun jälkeen. Nopea lukutekniikka toimi hyvin tämän kanssa.
September 29, 2022
oli vähän parempi loppuu päin <3
October 14, 2025
arvasin kogu aeg, et see on nagu tõde ja õigus või mäeküla piimamees, aga tegelikult hoopis pigem kilplaste vibe. lõbus!
November 23, 2017
And so I came here to talk about the great Seven Brothers by the great Aleksis Kivi. But before I get to the actual reviewing, I would just like to say that lying is not a part of my repertoire. Therefore I must confess I am not the most skilled reader nor did I want to barge in here with some supercilious book review, pretending to be a sophisticated literature snob. Laying all my cards on the table, I'm just an intellectually lazy turd who usually only reads children's books and Donald Duck-comics. And if I was one out of all the seven brothers, I would definitely be Timo (no offense, buddy, but I even took a quiz about it so... I guess we're stuck with each other).
So yeah, I'm Timo and Timo is me. Still, I can't claim him as my favourite brother, because one does not simply choose a favourite brother. Each and every one of the Jukola boys is too precious to rank, and all of the skills that they have create a perfect combination of determination, wits and moral.
In the book, there's a realistic, relatable description of a bond between siblings, which is probably what makes it so heart-warming. One would be nothing without the other, and even though the brothers' different personalities often clash, it's always very clear that they genuinely love each other - through thick and thin.
Besides the seven brothers and the relationships between them, one thing I really loved about the book was how Aleksis Kivi described the nature of Finland.
Being born and raised in this beautiful country myself, I could very clearly imagine the sceneries he painted in front of me with just a few well-chosen words. And it wasn't just some boring mundane way that I would use to describe things. Probably two best words to describe his descriptions are magical and enchanting. 🌟
At times, I did struggle trying to get through this book, and if you read the first paragraph of this review you probably understand why.
The book itself wasn't really all that hard to read, even though some of the words and phrases are basically never used in the modern Finnish language - I actually found the book's language really refreshing and funny, and the seven brothers had me laughing out loud A LOT. I even wrote down some of their best insults to possibly hopefully use in the future, he he.
Also, another thing that made the reading quite effortless was the amount of dialogue written. It was kind of like reading a play, which I believe Aleksis Kivi was also famous of writing.
When I reached the end of the book, I was quite relieved to have finished it, because I wasn't sure I would ever actually get to the last page. Yet, still, because I did get very attached to all of the guys and their beautiful personas, there was also this one big, sad feeling in the pit of my stomach. I almost felt like the book ended too quickly and that the rest of the brothers' lives was told in a hurry, but I guess that it couldn't really have been any other way. I won't reveal what exactly happened, obviously, but I guess it's still safe to say that everything turned out alright. Of course life was never going to be just a lovely little bed of roses for them, but that didn't mean they'd only know misery and agony. And all this is probably what attracted me the most about Seven Brothers as a whole: a bunch of ordinary people struggling and overcoming time relevant hardships; The beauty of everyday life in all its simplicity. Five stars. Beautiful book. It's a classic for a reason.
So yeah, I'm Timo and Timo is me. Still, I can't claim him as my favourite brother, because one does not simply choose a favourite brother. Each and every one of the Jukola boys is too precious to rank, and all of the skills that they have create a perfect combination of determination, wits and moral.
In the book, there's a realistic, relatable description of a bond between siblings, which is probably what makes it so heart-warming. One would be nothing without the other, and even though the brothers' different personalities often clash, it's always very clear that they genuinely love each other - through thick and thin.
Besides the seven brothers and the relationships between them, one thing I really loved about the book was how Aleksis Kivi described the nature of Finland.
Being born and raised in this beautiful country myself, I could very clearly imagine the sceneries he painted in front of me with just a few well-chosen words. And it wasn't just some boring mundane way that I would use to describe things. Probably two best words to describe his descriptions are magical and enchanting. 🌟
At times, I did struggle trying to get through this book, and if you read the first paragraph of this review you probably understand why.
The book itself wasn't really all that hard to read, even though some of the words and phrases are basically never used in the modern Finnish language - I actually found the book's language really refreshing and funny, and the seven brothers had me laughing out loud A LOT. I even wrote down some of their best insults to possibly hopefully use in the future, he he.
Also, another thing that made the reading quite effortless was the amount of dialogue written. It was kind of like reading a play, which I believe Aleksis Kivi was also famous of writing.
When I reached the end of the book, I was quite relieved to have finished it, because I wasn't sure I would ever actually get to the last page. Yet, still, because I did get very attached to all of the guys and their beautiful personas, there was also this one big, sad feeling in the pit of my stomach. I almost felt like the book ended too quickly and that the rest of the brothers' lives was told in a hurry, but I guess that it couldn't really have been any other way. I won't reveal what exactly happened, obviously, but I guess it's still safe to say that everything turned out alright. Of course life was never going to be just a lovely little bed of roses for them, but that didn't mean they'd only know misery and agony. And all this is probably what attracted me the most about Seven Brothers as a whole: a bunch of ordinary people struggling and overcoming time relevant hardships; The beauty of everyday life in all its simplicity. Five stars. Beautiful book. It's a classic for a reason.
Displaying 1 - 30 of 214 reviews