Patasana

by Ahmet Ümit

Gaziantep yakınlarındaki Antik Hitit kentinde bir kazı. Üç bin yıl önce yazılmış tabletler. Tabletlerin bulunmasıyla başlayan cinayetler. Yazman Patasana'nın itirafları. Parlak güneydoğu güneşinin altında karanlık sırlar... Hititlerin tükenişi, Asurlular...

Osmanlının son dönemleri, Ermeniler... Günümüz Türkiyesi, Kürtler... Akan kardeş kanı... Bu toprakların değişmeyen yazgısı: Şiddet ve aşk... Bu topraklardaki kanlı tarihe bir ağıt... Bu toprakların zengin kültürüne bir güzelleme...

"Ben zalimler çağında yaşayan bir alçaktım. Tanrıların korkak haline getirdiği bir alçak. Alçakların en acınacak olanı, en tiksinti vereni. Yüreğini dalkavukluk, aklını düşmanlıkla besleyen sinsi bir saray yazmanı. Bedenine sinmiş soylu nefretini, görkemli giysilerin yüzündeki derin acıyı, tunçtan daha katı bir mutluluk maskesinin ardına gizleyerek Hatti kralının emrine koşan ikiyüzlü bir tören adamı.

Sevdiği kadın, aşkı uğruna ölürken, kralına bağlılığın vakarıyla ellerini göğsünde kavuşturarak sessiz kalmayı seçen, yeryüzünün en onursuz erkeği. Erkeklerin yüz karası. Aşkı için ölmenin yüceliği yerine, sarayın taş duvarlarında büyüyen kendi değersiz varlığının görkemli gölgesine sığınmaktan çekinmeyen, sefihlerin en rezili.

Ben ölüler içinde yüzen, ben, tanrılar tarafından alnına, 'Sonsuza kadar acılar içinde kıvranacaktır,' yazılan Saray Başyazmanı Patasana."

Genres: Turkish Literature, Turkish, Fiction, Crime, Roman, Mystery, Novels

392 pages, Paperback

First published January 1, 2000

About the author

Ahmet Ümit was born in 1960 in the city of Gaziantep in southern Turkey. He moved to Istanbul in 1978 to attend university. In 1983 he both graduated from the Public Administration Faculty of Marmara University and wrote his very first story. An active member of the Turkish Communist Party from 1974 until 1989 Ümit took part in the underground movement for democracy while Turkey was under the rule of a
military dictatorship between 1980-1990. In 1985-86 he illegally attended the Academy for Social Sciences in Moscow. Ümit worked in the advertising sector from 1989-1998 and is currently employed as cultural advisor at the Goethe Foundation in Istanbul. He has one daughter Gül. Since 1989 Ümit has published one volume of poetry three volumes of short stories a book of fairytales one novella and six novels. One of Turkey’s most renowned contemporary authors Ümit is especially well-known for his
mastery of the mystery genre as reflected in many of his bestselling novels and
short story volumes. Drawing upon the unique political and historical background of his home country Ümit delves into the psyches of his
well-wrought characters as he weaves enthralling tales of murder and political intrigue.

Reviews

[JennyB · Rating 3 out of 5]

I might say that Ahmet Umit is the James Patterson of Turkish mystery writers, but that would be insulting to a man who has written a learned and enjoyable whodunnit. The book is set in modern day southern Turkey, at site of an archeological excavation of an ancient Hittite society. Tablets unearthed in the excavation form a second narrative, running concurrent to the present-day one.

If I know little of present day Turkey's concerns and circumstances, I know less of the ancient cultures that flourished there, so this story was interesting to me on both fronts. Knowing so little, it was at times slightly confusing for me to keep straight in the modern tale who are the terrorists, the separatists, and the fundamentalists, along with what their separate goals and motivations are. This is not the fault of the narrative, but rather of my own ignorance. The narrative does fumble with some improbable character interactions and plot twists, as well as clumsy writing or translation, but not to the extent that it ruined my enjoyment of the story.

Finally, most enjoyable of all given my recent complaints about dick-driven mysteries, it was nice to see a female protagonist in a mystery story. Head archeologist Esra may be annoying at times, but at least she is not the usual hard-boiled, middle-aged, deeply-damaged-and- -alcoholic-but-nevertheless-sexually-irresistible male police detective (yawn), and for that I am deeply grateful. English readers who can find a copy of Patasana should give it a try -- it is a nice change from the nearly indistinguishable dudecentric mysteries by the Larssons and Nesbos that have so saturated this genre.

[Kaplumbağa Felsefecisi · Rating 1 out of 5]

Ahmet Ümit'e başlama kitabım ve bir daha okumama kararını aldığım kitaptır.

[Hale · Rating 2 out of 5]

Birçok kişinin aksine kitap benim için güzel değildi. Esra’nın iç sesi beni çok bunalttı. İnsanların karasız olmasından yakınan Esra kitaptaki en kararsız ve çelişki içinde olan kişiydi. Sevdiğini düşündüğü adamdan (ki ona yaklaşanda oydu), dedektifçilik oynamaya kadar… Kitap, ne Esra’nın fikirleriyle örtüşüyor ne de onunla çelişiyor. Her şey ve herkes çok havada kaldı. . Ayrıca belki de en rahatsız edici ve yanlış bulduğum noktalar Bernd’in Ermeni takıntısı ve hiçbir şeye katkısı olmayan cinsel içerikli paragraflar. Beni rahatsız etti çünkü kitabın odağını değiştiriyordu ve olaylarla gerçekten ilgisi yoktu. Yazarın, konuşulması gereken yerlere parmak bastığı yerleri de vardı ama kesinlikle ana karakter beni kitaptan çok soğuttu. Ya ben kitabı çok yanlış anladım (ki öyle olduğundan emin değilim) yada Ümit gerçekten bunlara değinmek istemişti.

Kitaptan Çıkardığım Sonuç: Davranışlarımızın, fikirlerimizin etkili olması için en acı ve ürkütücü gerçek olan ölümü kullanmak, yazılarla uğraşmaktan daha doğrudur(!).
Herkesten şüphelenmek, kaygılanmak bizi sadece insanlardan uzaklaştırır.

[Merve Özcan Özkan · Rating 4 out of 5]

Kitabı bitireli epey oluyor ama güzel bir kitap olduğunu not etmemişim.
İşlenen suçun tahmin edilebilir olduğunu düşünüyorum. Ama yine de bunu doğrulatmak için sonunun gelmesi beklemeden edemiyorsunuz. Sürükleyici bir kitap. Her konuya değiniyor. Herkese hitap eden bir eser.

Üstelik ana tema bana çok ilginç geldi. Daha önce Hititlere dair böyle bir kurgu okuduğumu sanmıyorum.

Kitabı bitirdikten bir hafta sonra dank etti. Kitabın sonunda aşk unsurunun ucu açık. Şu anda aklımda sorular var. Eee, ne oldu?

[ανεμώνη ઇઉ · Rating 4 out of 5]

4.5/5 🌻

πρωτότυπο, καλογραμμένο, ανθρώπινο και εφευρετικό. Ε Ουμίτ είναι αυτός <3

[Michael Kotsarinis]

Μια αρχαιολογική ανασκαφή εμπλέκεται σε μια σειρά φόνων ενώ παράλληλα οι πινακίδες σφηνοειδούς γραφής που ανακαλύπτει μας διηγούνται μια ιστορία από το παρελθόν. Ο συγγραφέας με αφορμή ένα αστυνομικό μυθιστόρημα βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για το κεντρικό μοτίβο που διατρέχει το βιβλίο, τη βία μεταξύ ανθρώπων και λαών που κατατρέχει ειδικά την περιοχή που τοποθετείται το μυθιστόρημα. Θίγονται αρκετά "δύσκολα" ζητήματα αλλά πάντα μέσα από τη οπτική γωνία των χαρακτήρων του βιβλίου αφήνοντας τα όποια συμπεράσματα στον αναγνώστη. Το τέλος είναι σχετικά απρόσμενο αλλά ωραίο καθώς υπογραμμίζει τον παραλογισμό της βίας και των αλλεπάλληλων κύκλων μίσους.

Δείτε και το σχετικό βίντεο στο Ex Libris.

[Jeannette · Rating 2 out of 5]

Also available on the WondrousBooks blog.

If you think that a book about archaeological digs in Mesopotamia, the memoirs of a man who lived three thousand years ago, and a repeating cycle of murders, can't possibly be boring, you're wrong.

Patasana barely makes it to 2 stars. More like 1.5 stars.

Taking place close to the Southeastern Turkish city Gaziantep, Patasana tells two stories simultaneously - the story of a group of archaeologists, who are trying to dig up what could be the world's first, or oldest preserved, memoir, while facing the hatred of the traditional and conservative local people, as well as a series of murders happening in the town, and the story of Patasana himself, a scribe to the king of one of the city states of Mesopotamia.

While all of this may sound great, Ahmet Umit did what Ahmet Umit does best - he comes up with an interesting idea, usually closely linked to the rich and colorful history of Turkey and the people who inhabited its lands before the Turks, and makes it boring, far-fetched and simplistic. A small observation: usually in Umit's book, you've met the killer in the first 5 chapters. Therefore, you are never really in for a big surprise. I know that this is a formula many criminal authors use, but somehow with Umit it's not even that surprising, so you usually end up guessing what the main characters' reasons might be to commit the murders.

[Semih · Rating 1 out of 5]

İlk Ahmet Ümit romanı tercihim. Roman çok kötü. Sanki hiç edebiyatla ilgilenmemiş, internetten bilgi hapları alıp kitap yazmaya oturan çaylak bir yazar romanı gibi. Bunca dile nasıl ve neden çevrildiğini aklım almıyor. İdeolojik bir söylem yapılacaksa bu side story gibi (cinsellikten bahsedilen yarım yamalak paragraflarla eş değerde ve uzunlukta ve de derinlikte değil), sanki bir leitmotive gibi sürekli gizem öyküsünün çevresinde dolanmalıydı.
Sanki saatlerce uzatılmış, sündürülmüş amatör bir türk dizisi seyreder hissi uyandırıyor. Esra'nın iç konuşmaları, aman allahım... Jandarma kolajı, kan davası, ermeni meselesi ve kazı alanında bulunan tabletler. Bütün tuşlara basılarak yazılmış bir roman. Bu sebeple derinleşemediğimiz ama birden kazı yapılırken terörist kardeşlerin birbirini vurduğunu ardından komutanla arkeoloğun seviştiğini gördüğümüz garip bir dünya yaratmış yazar. Kitapta tek beğendiğim taraf; bir Hititler dönemine, bir günümüze gelerek bölümlerin birbirinden ayrılmış olması. Patasana hikayesi tek başına güzel bir örgüde yazılmış ancak kitabın asıl anlatmak istedikleriyle hiçbir şekilde paralel ilerlemeyen bir anlatısı var. Bu 1 yıldız'ı tamamen Patasana'nın eski dönemde geçen hikayesinin kurgusu için veriyorum. Ahmet Ümit'e bir şans daha vereceğim Kayıp Tanrılar Ülkesi ile.

[Cudeyo · Rating 3 out of 5]

El autor mezcla novela policíaca e histórica, con un repaso al conflicto armenio-turco-kurdo.

El libro se divide en dos partes, narradas de forma intercalada. Por un lado, el diario de Patasana, un escriba hitita, que narra su vida y de paso la caída del imperio al que sirve. Por otro lado, en la actualidad, un asesinato amenaza la continuidad de la excavación arqueológica. Y es que además de no saber quien es el asesino, está también el rencor y el dolor de un conflicto que se remonta a años atrás: el genocidio armenio, el problema kurdo, el gobierno turco, al que se añade además el integrismo islámico.

Y, como suele suceder, eso mismo que le da originalidad y profundidad al libro, es también el problema. Abarca tanto, tantas historias, que casi te hace perder el hilo y no centra el interés del lector (por lo menos el mío). A lo que se junta ese alegato final, surrealista a más no poder, que compendia un libro que ni es histórico, ni es policíaco ni es ensayo político; un querer y no poder.

[Neslihan · Rating 5 out of 5]

Ahmet Ümit'in her kitabı gibi bu kitabını da hayranlıkla ve heyecanla okudum.Bu romanında özellikle tablet bölümlerine hayran kaldım.

[Aymir Gamze Ünalır · Rating 4 out of 5]

Der ki:
"Ben zalimler çağında yaşayan bir alçaktım..."
.
.
Bundan yaklaşık 2700 yıl önce yaşamış bir geç Hitit Kent Devleti'nin saray yazmamı Patasana... Tek görevi resmi belgeleri kral adına yazmakken; kendi hissettiği çaresizliği, yaşadığı tutkuyu, gördüğü vahşeti de işlemiş tabletlere gizli gizli...
Ve bugünün arkeologları kazıp çıkartırlar bulundukları gizli bölmeden bu tarihin ilk gayri resmi yazıtlarını....
.
Yalnız kazı sırasında işin içine cinayetler de girmeye başlar... Aşk da, dostluk da, kin ve nefret de...
.
.
Ah insan... en zalim hayvan!!! gördüklerinden ders almayı bilmeyen, yüzyıllar geçse de bunu beceremeyen canlı!...
.
.
.
Okuduğum Ahmet Ümit kitapları arasında tarih sıralamasına baktığımda en eski tarihli kitabın bu olduğunu gördüm. Üslup, konunun işlenişi ve karakter tercihi açısından okuduğum diğer kitaplarından farklı geldi... .
Gözüm bir komiser Nevzat aradı başlarda ne yalan söyleyim 😊😊
.
.
Yine Ahmet Ümit, yine entrika, yine cinayet, yine tarih...
.
.
Akıcı ve keyifli bir kitaptı...
.
.
Sevgiyle & Kitapla 🙏💕
.

[Funda Barutçu · Rating 4 out of 5]

"Ben yıllarca bedenimde aynı yöne bakıp farklı şeyler gören iki insanı taşıdım, iki insanın isteklerini aynı anda yerine getirmeye çalıştım. İşin kötüsü ne tümüyle biri ne de öteki olabildim. İkisi arasında bocalayıp durdum."

[M. Serdar Karaman · Rating 3 out of 5]

Katilin öldürme motivasyonunu yeterli bulmadım.

[Lefki Sarantinou · Rating 4 out of 5]

Ο Αχμέτ Ουμίτ είναι γνωστός για την επιδεξιότητα με την οποία συνδυάζει την ιστορία και τη λογοτεχνία με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Για άλλη μία φορά λοιπόν, φαίνεται ότι πέτυχε τον στόχο του.

Στο τελευταίο του βιβλίο "Ο γραφέας του παλατιού" μας μεταφέρει στη γενέτειρά του, το Γκαζίαντεπ της Τουρκίας, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, του ποταμού που αποτέλεσε λίκνο πολλών προϊστορικών πολιτισμών. Εδώ συγκεκριμένα επιλέγει να ασχοληθεί με τους Χετταίους.

Η υπόθεση του βιβλίου εξελίσσεται σε δύο παράλληλους χρόνους, στην μακρινή εποχή των Χετταίων και τη σημερινή. Υπάρχουν δηλαδή δύο ιστορίες που εξελίσσονται ταυτόχρονα. Φαινομενικά αυτές είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα μοιράζονται αρκετά κοινά σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη φύση.

Στη σημερινή εποχή, η πρωταγωνίστρια αρχαιολόγος Εσρά διευθύνει μία μεγάλη ανασκαφή στο Γκαζίαντεπ, η οποία έφερε στο φως τις πινακίδες κάποιου Πατασάνα, ενός γραφέα στο παλάτι του βασιλιά των Νεοχετταίων, τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα. Η αρχαιολογική ομάδα, επικεφαλής της οποίας είναι η Εσρά, είναι αρκετά ετερόκλητη. Αποτελείται κυρίως από Τούρκους, αλλά και από αλλοεθνείς επιστήμονες, όπως Αμερικανούς και Γερμανούς, ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου, οι οποίοι είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Παραμένουν όμως όλοι προσηλωμένοι στον επιστημονικό τους στόχο, παρά τη γκρίνια των ανθρώπων της περιοχής, οι οποίοι, εμφορούμενοι από παλιές δοξασίες, καταδικάζουν την ανασκαφική δραστηριότητα της ομάδας. Την ανατροπή στην ηρεμία τους θα φέρει μία σειρά από δολοφονίες, τις οποίες προσπαθεί να διαλευκάνει ο λοχαγός Εσρέφ.

Άραγε οι δολοφονίες αυτές σχετίζονται με την ανασκαφή και τις προσπάθειες των ντόπιων να διώξουν τους αρχαιολόγους από την περιοχή; Μήπως είναι αποτέλεσμα της εκδίκησης των απογόνων κάποιων Αρμενίων που διώχτηκαν βιαίως από την Τουρκία κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου; Ίσως κάποιες ομάδες ισλαμιστών εξτρεμιστών να ευθύνονται για αυτές... Η΄ μήπως, τέλος, τις διέπραξαν Κούρδοι τρομοκράτες που ζητούν την ανεξαρτησία τους;

Παράλληλα με όλα αυτά εξελίσσεται και η ιστορία του Πατασάνα, όπως την έγραψε ο ίδιος στις πήλινες πλάκες του. Οι ίδιες αυτές πλάκες αποτελούν τη σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη στην οποία προβαίνει η αρχαιολογική ομάδα που πρωταγωνιστεί στην ιστορία του σήμερα. Ο γραφέας του παλατιού αφηγείται τη δική του δραματική προσωπική ιστορία και απολογείται για τα λάθη του στους μελλοντικούς του αναγνώστες.

Κοινό στοιχείο ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι ο διαχρονικός έρωτας, δυνατός και ορμητικός που σαρώνει τα πάντα στον διάβα του. Καθώς όμως οι δύο ιστορίες εξελίσσονται ο αναγνώστης θα βρει κι άλλα κοινά στην πορεία. Θα διαπιστώσει ότι η ανθρώπινη φύση παραμένει αμετάβλητη όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Τα ίδια εκείνα λάθη τα οποία διέπραξε ο Πατασάνα, θα διαπράξει και ο πολύ καλά κρυμμένος από τον συγγραφέα δολοφόνος στη σύγχρονη εποχή: παρορμητικότητα, πάθος για εκδίκηση και απερισκεψία.

Τελικά οι δύο αυτές ιστορίες δεν αποτελούν παρά τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κούρδοι, Αρμένιοι, Τούρκοι, Νεοχετταίοι, Ασσύριοι, φονταμενταλιστές, όλοι ετούτοι δίνουν το παρόν και αλληλεπιδρούν στην περίτεχνα στημένη αφήγηση του Α.Ο.

Ο συγγραφέας όμως δεν μένει μονάχα στην ιστορική και την αστυνομική όψη του πονήματος που δημιούργησε. Αντιθέτως, ψυχογραφεί τους ήρωές του, θέτει συχνά φιλοσοφικά και ιστορικά ερωτήματα και φροντίζει διεξοδικά τη ροή του λόγου του, τόσο στις περιγραφές όσο και στους άφθονους διαλόγους που χρησιμοποιεί. Καταφεύγει δε πολλές φορές στην τεχνική των εγκιβωτισμένων διηγήσεων, μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών του.

Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυδιάστατο αστυνομικό αλλά και ιστορικό, θα μπορούσαμε να πούμε, μυθιστόρημα το οποίο διαβάζεται απνευστί και αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της ανεξάντλητης εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας που χαρακτηρίζει το έργο του Αχμέτ Ουμίτ.

[Haktan · Rating 5 out of 5]

Patasana'yı "bir cinayet romanı" olarak tanımlayabiliriz belki ama bu tanım oldukça eksik kalır. Çünkü bu kitabı okurken yalnızca cinayet hikayesini takip etmiyoruz. Arkeoloji bilimini biraz öğreniyoruz, bir coğrafyayı tanıyoruz, tarih derslerinde yalnızca adını öğrenebildiğimiz eski medeniyetler hakkında biraz daha bilgi sahibi oluyoruz, karakterlerin bakış açısıyla da olsa toplumsal olaylar hakkında fikir sahibi oluyoruz ve belki de en önemlisi insanı anlamak noktasında bir adım da olsa ileri gidiyoruz. Böyle arka planı güçlü romanları okumayı çok seviyorum ve Ahmet Ümit'in saygıdeğer bir yazar olduğuna inanıyorum. Okumayanların şans vermesini öneririm.

[Ebru · Rating 3 out of 5]

Katili kitabın en başından itibaren doğru tahmin etmiş olmama rağmen keyifli bir okumaydı.Biraz polisiye türüne aşinasanız, yazarın en olumlu olarak anlattığı,en efendi,katillikten en uzak kahramanın katil çıkacağını tahmin etmek çok zor değil.

[Zeynep · Rating 3 out of 5]

Ahmet Ümit kitaplarında en yavaş okuduğum kitaplardandır kendisi.. Güzeldi fakat Patasana bölümleri bir süre sonra beni sıkmaya başladı. Ahmet Ümit'in diğer kitaplarının yanında biraz sönük kaldığını düşünüyorum..

[Ebru · Rating 2 out of 5]

“Savaş uzun sürünce insan düşmanına benziyor. Onlar gibi konuşuyor, onlar gibi düşünüyor, onlar gibi davranıyor.”

“Düşmana kaptırılmaması gereken, bereketli bir sudur Fırat.”

“İnanç, bazen insanların gözlerini kör ediyor. Farklı olana hoşgörü gösterilmesini engelliyor. Kendinden olmayanların ölümünü, yok edilmesini doğal, hatta gerekli bir olaymış gibi gösteriyor.”

“Galiba sırların da bir ağırlığı var; insan o ağırlığı uzun süre taşıyamıyor.”

Bir yandan Tabletler ‘in öyküsü diğer yandan kazı çalışmaları ve gerçekleşen cinayetler. Tarih ve polisiye kategorisinde bir eser. Ama pek sevemedim.

Bir kere karakterlere ısınamadım. Sanki çok kuru kalabalık oluşturmuş gibilerdi. Yüzbaşı ve Esra’nın olduğu bölümler bir süre sonra baydı. Özellikle yüzbaşının yaşamına çok ayrıntı verilmişti. Tabletler ‘in bölümleri ve asıl karakterlerin bölümlerinde yaşanılan hisler aynıydı. Örneğin bir bölüm korku ile bitiyorsa, Tabletlerde de korkulu durum yaşanıyordu. Dikkatimi çok çekti paylaşmak istedim. Aralarında bir bağ oluşturulmaya çalışılmıştı. Ahmet Ümit’in okuduğum diğer kitaplarına göre bu eseri sıkıcı geldi bana.

Kitap dolu geceler :)

[Onur · Rating 5 out of 5]

Anadolu’da Fırat nehri kıyısında Esra ve ekibi Hitilerlerden kalma saray Yazmanı Patasana’nın tabletlerini bulurlar. Kazı ekibi işlerini devam ederken civarda peşpeşe 3 cinayet
işlenecektir. Kazı ekibine yardım eden ve aynı anda Esra’nın birlikte olacağı Yüzbaşı Eşref onlara yardımcı olacaktır. Ona göre cinayetler terör örgütüne aittir.
Bu arada 78 yıl önce, köyde 3 Ermeni kişisinin de aynı şekilde öldürülmüş olduğu öğrenilir. Katil ekipten biride olabilir. Son olarak kazı ekibinden Kemal’de ölü bulunacaktır.
Kazı ekibinde yer alan Türklerin dışında Alman Brend ile Amerikalı Timothy’de şüpheliler arasındadır.

Paralel hikayede ise saray yazmanı Patasana 28 tabletini anlatacaktır. Büyübabası ve Babası da onun gibi Saray yazmanıdır. İlk aşkı Aşmunikal Kralın gözdesi olur ama birbirlerini hiç unutmazlar.
Kötü kral Pisirus hem babasını hemde sevdiğini öldürecektir. Artık oda yalancı bir saray yazmanı olmayı bırakacak, cesurca davranıp kraldan intikam alacaktır.

[Fulya · Rating 2 out of 5]

Bu kitabı ısrar üzerine okudum. İlk yazıldığı yıllarda da çok ısrar etmişlerdi o zaman okumamıştım. Ancak bu ısrar kitabı lise yıllarında okuyup konusunu hiç hatırlamayan eşimden geldi. Bir avcı vurdu beni, bir avcı beni yedi anlayacağınız. ¨Ya bu kitap Ermeni, Kürt sorunu ile dolu ne diye bana önerdin¨ dediğimde ¨Aaa hiç hatırlamıyorum, tabletleri oku, geç¨ dedi. İşte böyle. Ben ona Martin Edenlar öneriyorum, o bana Ahmet Ümitler. :D

Neyse gelelim neyi sevdim, neyi sevmedim meselesine.
Önce sevdiklerim; tabletler gerçekten de çok güzel yazılmıştı ve onları takip etmek esas olayı takip etmekten daha heyecanlıydı. Ahmet Ümit belli ki Hitit Uygarlığı'nı iyi araştırmış. Karakterler de oldukça gerçekçiydi, kazı hayatını da gerçekçi bir dille anlatmıştı. Cinayetlerin işleniş biçiminin kurgulanışını da beğendim.

Peki neyi sevmedim? Şeytanın avukatlığını yapacağım, isterseniz bundan sonrasını okumayın. Ne Ermeni, ne Kürt, ne Çinli, ne Uruguaylı, siyasetle ilgilenmek istemiyorum; siyasetten tiksiniyorum ve midem de kaldırmıyor. Bizimki gibi iklimlerde de siyasetten zaten gerçek hayatta kaçması zor. Kitap okumak ecnebilerin ¨escapism¨ dedikleri bir kaçış noktası benim için. O kaçış noktasında da suratıma suratıma Ermeni sorunu, Kürt sorunu vurulunca kaçacak yerim kalmıyor. Toplumların tarihlerini kabullenmeleri gerektiğini ve büyümeleri gerektiğini düşünüyorum ama bu kitap bu yönde de bir şey önermiyor. Bir çözüm üretmiyor. Yürek burgusu resmen.

Daha önce Chimamanda Adichie'den ¨Half of a Yellow Sun¨ kitabını okumuştum, Nijerya iç savaşıyla ilgiliydi. Tür olarak bu ikisi kıyaslanmaz ama başka bir noktaya dikkat çekerim: Adichie'nin yazarlık gücü o kadar yüksek ki, en vahşi sahneleri bile okutuyor. Ahmet Ümit'in yazarlığı bu derece kudretli olmadığı için de konusunu sevmeseniz bile okuma isteğini kamçılamıyor.

Keşke bu ilginç cinayetler bambaşka bir bağlamda yazılsaydı, o zaman kitap kişisel olarak benim için daha ilgi çekici olurdu.

[Sue · Rating 4 out of 5]

Patasana’nın hikayesinin hatrına 3.5’tan 4 yıldız diyelim. Kitaba başlamadan Patasana’nın tabletlerini sıkıcı bulacağımı ve cinayetten konuyu uzaklaştıracağını sanmıştım ancak Ahmet Ümit, cinayet gizemini, kazıyı ve Patasana’nın tabletlerini öyle bir bağlamış ve bütünleştirmiş ki, tabletleri cinayetler kadar ilgi ve merakla okudum. Kitap bittiğinde Patasana’nın kendi öyküsü bana çok daha çekici ve güzel geldi. Kitap, arkeolojik bir kazıyı, kazıda bulunan Geç Hitit döneminden Yazman Patasana’ya ait tabletleri, bölgede yaşanan ve sebebi bilinmeyen cinayetleri anlatıyor. Baş karakter Esra’yı donuk ve soğuk buldum. Ermeni ve Kürt meseleleri dozunda bırakılmış; tek sevmediğim noktalar günümüzde geçen hikayenin yer yer yüzeysel kalması, Ahmet Ümit’in çok güzel kullandığı edebi dilin bu kitapta olmaması ve katilin kimliği… şaşırdım mı, hayır… bence çok daha etkili ve şaşırtıcı bir katil adayı vardı. Ama yine de Ahmet Ümit romanlarını seviyorum.

[Gulen · Rating 2 out of 5]

Çok sıkıcı bir kitaptı, bu sebeple neredeyse 2 ayda anca bitirdim. Kitapta ne tabletlerde anlatılan olayı ne de ana konuyu beğenmediğimden, katili anlayıp geri kalan kısımları sıkılarak okuduğumdan, karakterlerin tavırlarını, tartışmalarını çok manasız bulduğumdan da sevemedim kitabı. Kitabın ana tartışma konuları olan terör ve Ermeni meselesine yaklaşımını da beğenmedim. Eh işte dediğim bir kitap oldu.

bu tarihi kitaplara sokulan, aşk için dünyayı yaktık yıktık senaryolarına inanamıyorum, tarihi olayları 21. yy anlayışıyla düşünüyoruz ondan oluyor bunlar gibime geliyor.

[Song · Rating 4 out of 5]

I read the Chinese translation version of this book. If the reader has Turkey-Armenia genocide and ancient Mesopotamia kingdoms history background knowledge, she can better enjoy the stories in the book. Are human beings as a specie doomed to kill each other for power, lust, vengeance or just hatred? Today if we put the whole history in the reality of Syrian civil war, ISIS rising, Kurds resistance and international superpowers' interfering in the same areas, it's really hard to tell if human nature has really changed. This is a truly sad story, and the Turkey author wrote it well.

[Sara Shemes · Rating 2 out of 5]

باتاسانا كاتب القصر الملكى
الرواية موجه بالأساس للداخل التركى لذا لم يقم الكاتب بأى توطئة عن المكان والأحداث
فغير الملم بالظروف التركية التى حدثت فى أواخر القرن العشرين سيشعر بالضياع
بالإضافة إلى الحذر فى تناوله لمذبحة الأرمن حتى لا يخرج عن السياق ومحاولته التبرير والأنكار فى كثير من الأحيان

أما عن القاتل فلم يكن مفأجأة بالنسبة لى كما أن الجزء الأخير الذى يتحدث فيه عن أهدافه ذكرنى
تماماً بالمشهد الأخير من كفر دلهاب فكلاهما مباشر لدرجة الأكلاشيه ختاماً يبدو أن أحمد أوميت صاحب أفكار جيدة يقع دائماً فى فخ السرد

[Serkan Baybuğa · Rating 5 out of 5]

Çok güzel bir hikaye, akıcı ve sürükleyici :)

[osqhe · Rating 3 out of 5]

Büyük beklentilerle başladığım ancak hüsrana uğradığım ilk Ahmet Ümit kitabı oldu.
Kitap anlatım olarak iki kısıma ayrılıyor. Birinci kısımda günümüzde arkeolojik kazı yapan ekibin yaşadıkları anlatılmış, bir diğer kısım ise erken Hitit döneminde yazman olarak toplumda yer edinmiş Patasana’nın kendi anlattığı öyküsü. Kitaba verdiğim puan tamamen Patasana’nın anlatıldığı tablet bölümler içindir. Çok zekice ve özenli olarak anlatılmış. Ancak günümüz bölümleri için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.
Günümüzde hikayesinde de arkeoloji ve tarihi bir kurgu beklerken, tamamen siyasi-kültürel eleştiriye maruz kalıyorsunuz. Her güneydoğu konulu bir kitap yazıldığında aynı konulardan bahsedilmesinden gerçekten sıkıldım. Yazarın bazı yerlerde karakterlerle bize aktardığı fikirlerini de şaşkınlıkla okudum. Aktarılan fikirlerde pamuk ipliğine bağlı olan, henüz doğruluğu ispatlanmamış konular da var ki, yazar daha çok bu konuları kesin kanıt gibi her bölüm okuyucunun karşısına getirmiş. Bazı konuların konuşulmasına, farklı fikirlere karşı değilim ancak kendi kültürümüze sahip çıkma taraftarıyım. Hassasiyet içeren konularda kurgu kitap yazarken biraz daha dikkatli olunması gerektiğine inanıyorum.

[Şafak ATAY · Rating 5 out of 5]

Kitabın çıktığı ilk zamanda okusaydım ne hissederdim bilmiyorum ama sevdim Ahmet Ümit'in iflah olmaz umudu, romantikliği ve şiirselliği yansımış. En çok savaş ile ilgili kısımlar, düşmanı kendine yakın hissetme ve aslında çok benzer olma halini sevdim. Zaten mesele hiçbir zaman katilin kim olduğu değil insan varoluşunun sıradan görünen çetrefilli yapısıyla ilgili.

"Yağmur yağmadığı için, toprak buluttan vazgeçebilir mi? Ona gülümsemiyor diye, anne yavrusundan vazgeçer mi? Tarla tohumdan, başak güneşten, böcek çiçekten vazgeçer mi?"

[Thomas · Rating 3 out of 5]

Γνωστό το στυλ γραφής του Ουμίτ πια, με κοινωνικο-πολιτική τοποθέτηση πίσω από την ενδιαφέρουσα χρονική εναλλαγή μιας σύγχρονης αφήγησης και μιας στην αρχαιότητα όπου αστυνομικό μυθιστόρημα συναντά το ιστορικό. Ωστόσο η κεντρική και βαθιά ανθρώπινη ιδέα πίσω από το έργο, που έρχεται στην επιφάνεια κυρίως προς το τέλος του βιβλίου, εκτελείται λίγο φτωχά και κατά κάποιον τρόπο στο στυλ "ήταν ένας Τούρκος, ένας Αρμένης κι ένας Γερμανός".
Το τρίτο αστέρακι για το ανατρεπτικό κλείσιμο του βιβλίου.

[Paula Elena · Rating 3 out of 5]

Un poco lento para mi gusto y el desarrollo de los personajes tampoco fue demi agrado, lo más destacable es que efectivamente sorprende descubrir quien es el asesino, aún cuando la forma en la que explica sus razones mequedaun poco descontextualizada del resto delahitoria.

[Esra · Rating 3 out of 5]

Patasana'nin hatrina 3* 😔