Eg var berre ein liten svart katt, og verda glodde mistruisk på meg og hysja, hysja, hysja på meg. Lausgjengar skildrar det turbulente livet til ei ung omstreifande kvinne i Japan på 1920-talet. Ho går frå jobb til jobb, alltid kortvarige, aldri godt betalte. Ho er alltid blakk, opplever vonbrot etter vonbrot, men gir aldri opp. Av lengten – etter mat, ein stad å bu, pengar og kjærleik – skaper forfattaren ein ny og djerv litteratur frå undersida av det japanske samfunnet.
Hayashis debutverk kan lesast som eit opprør mot den klassiske japanske dagboktradisjonen, der aristokratiske kvinner skreiv vakre dagbøker fylte av dikt om ulukkeleg kjærleik. Inspirert mellom anna av Knut Hamsuns Sult, skreiv Hayashi med utgangspunkt i sitt eige liv, rått, upolert og direkte, men òg med stor humor og poesi. Ho er ingen intellektuell forfattar, ingen sofistikert, høglitterær stilist, men skriv i eit språk som verkar tilforlateleg og folkeleg der ho kombinerer modernisme med munnleg forteljarstil.
Boka omhandlar perioden 1922–1930, altså frå forfattaren sjølv mellom 18 og 26 år. I desse åra lausreiv Hayashi seg frå foreldra og drog til Tokyo, der ho begynte å skrive samstundes som ho livnærte seg gjennom eit vell av ulike jobbar som hushjelp, serveringsdame, cellulosefabrikkarbeidar, ekspeditrise og jordmorassistent.
Då boka kom ut, vart ho straks ein suksess og er i dag eit av dei mest vesentlege verka i Japans litteraturkanon.
Fumiko Hayashi (林 芙美子), December 31, 1903 or 1904 (Japanese sources disagree on the birth year) - June 28, 1951) was a Japanese novelist and poet.
When Hayashi was seven, her mother ran away with a manager of her common-law husband's store, and afterwards the three worked in Kyūshū as itinerant merchants. After graduating from high school in 1922, Hayashi moved to Tokyo with a lover and lived with several men until settling into marriage with the painter Rokubin Tezuka (手塚 緑敏?) in 1926.
Many of her works revolve around themes of free spirited women and troubled relationships. One of her best-known works is Hōrōki (translated into English as "Vagabond's Song" or "Vagabond's Diary") (放浪記, 1927), which was adapted into the anime Wandering Days. Another is her late novel Ukigumo (Floating Clouds, 1951), which was made into a movie by Mikio Naruse in 1955.
Hayashi's work is notable as well for its feminist themes. She was later to face criticism for accepting sponsored-trips by the Japanese military government to occupied China, from where she reported positively on Japanese administration.
Until the 1980s, "women's literature" (joryu bungaku) was considered a separate category from other modern Japanese literature. It was critically disparaged as popular but too sentimental. But Ericson's (1997) translations and analysis of the immensely popular Hōrōki and Suisen (Narcissus) suggest that Hayashi's appeal is rooted in the clarity with which she conveys the humanity not just of women, but also others on the underside of Japanese society.
Un libro extraño. Más que un diario, son anotaciones dispersas, casi impresionistas, de prosa poética (de hecho es más poética la prosa que los poemas insertados de vez en cuando). Pero al no detallar lo que ocurre entre escenas ni ahondar en quienes son los demás personajes que van apareciendo, cuesta implicarse en los sucesos. Merece la pena leerlo porque da una visión menos idealizada de Japón: las penurias de la gente humilde, contando cada céntimo.
En Diario de una vagabunda, la escritora nipona Hayashi Fumiko nos relata, a través de un diario íntimo sus años de juventud en Japón en los años 20 del siglo pasado.
La vida de la autora transcurre día a día con lo justo, con la mente en la tierra natal, especialmente en su madre y el estómago vacío. Los trabajos se suceden, los alojamientos se cambian pero las lágrimas caen antes las injusticias de la vida: pobreza, hambre, amistades que terminan, hombres que traicionan y desilusionan.
Lectura interesante con frases estilo haiku y pequeños poemas que expresan sentimientos profundos de anhelo de otra vida.
Podría haberlo puntuado más alto, pero la forma en la que está escrito me sacaba un poco de la lectura a veces.
Este es el relato de los años que pasó la autora vagabundeando por Japón, pobre, sola, sin hogar en el que afincarse ni seguridad de ningún tipo que le permitiera pensar en el futuro. Un tiempo donde la zozobra, el hambre y los desamores consiguen ahogarla y se enfrentan a algún momento de serenidad u optimismo y a su arte, que en ese tiempo se cristalizaba en historias cortas y cuentos para niños (increíble su moral para escribir relatos para niños mientras no puede pensar en otra cosa que en cuánta hambre tiene).
Es un testimonio muy visceral, escrito desde las tripas, y plasmado en flashes, en retazos, que hablan de ese momento en concreto que está viviendo. No nos dice cómo ha llegado hasta allí, no completa los agujeros o lagunas que existen, solo nos habla de su presente. De sus sentimientos. De su sufrimiento. De sus deseos.
Por lo tanto, lo que cuenta es muy interesante, con una visión descarnada del Japón más mundano, desconocido y alternativo (en cuanto Hayashi se codeó con poetas dadaístas y autores de izquierdas). Pero el estilo algo deslavazado y las muchas poesías que adornan la narración (no siendo yo muy ducha en poesía, se hace algo extraña) han impedido que me comprometa emocionalmente más en la historia. Aunque sin duda es una lectura recomendable.
Dei påstår ho er inspirert av Hamsuns sult, men Hamsun hadde aldri kunne skrive Lausgjengar. Når dei først legg opp til den samanlikninga, er det berre ein av dei som kjem godt ut av det.
Sjølve grunnforteljinga kan minne om Sult: person går rundt og svelt, prøver å selje tekst innimellom. Mann er kanskje mann, men person esje person. Det er eit viktig poeng at det her er ein kvinneleg hovudperson. Ho har også både klasse- og kjønnsmedvit, trass i den noko modernistiske forma, som manglar i Sult, og som gjer at sistnemnde er interessant først og framst for andre individualistiske menn🥰 det GÅR an å løfte blikket sjølv om ein er modernist. Og det gjer Fumiko.
Uansett, sistesida kom plutseleg veldig brått, og sjølv om det ikkje er ei valdsam spenningskurve her og den ytre handlinga gjentek seg ein del, keia eg meg aldri. Det trur eg er mykje takka vere ei knallgod omsetjing med godt språk og gode val. Det var også veldig fint med omgrepsforklaringar bakarst. Eg veit null nada niks om japansk, så eg veit ikkje -kva- dialekt/aksent/språk det er ho har omsett til sunnhordalandsk, men det føltest passande.
(OG litt sånn på sida: Skald sine klassikarar ser sjølvsagt veldig fine ut, men dei er også gode og behagelege å lese, med god font og tjukke sider, og det gjer ein del for den totale leseopplevinga)
Hayashi Fumiko hace de la cotidianidad de un diario una obra única, valiente, sincera, llena de coraje, de lucha, de perseverancia, de caerse y volverse a levantar, de amar sin ser amada, de abandono y rechazo, de hambre, de desesperación sin rendición, pero también de rendirse y volver a empezar. Es el libro que te ayuda a valorar desde un grano de arroz a un rayo de sol en el día más oscuro. Y en esa guerra por la supervivencia siente la carencia del abrazo materno, lejano y solitario como el suyo, con hambre y frío, como el suyo, pero siempre ahí, como el suyo. Magistralmente único.
No es un libro para cualquiera y no le pongo 5 estrellas porque lo considere una obra maestra o porque me haya enganchado cada página. Son historias muy fragmentadas y no hay prácticamente ningún orden, lo cual es una lástima porque me encanta la forma de pensar de Fumiko y su estilo de expresión tan directo, por lo que me encantaría conocer todos los detalles que omite. Pero no le puedo poner menos puntuación a un diario que con cada frase grita el hambre y dolor que pasa.
Dagbøker har jeg ikke lest så mye av, men denna satte standaren! Så vakkert språk om dårlige kår. Virkelig en opplevelse å lese denna her. Nynorsken setter en ekstra finesse på teksten.
Diario de una vagabunda me ha atrapado desde el principio, no solo por la historia, sino porque es la propia Hayashi Fumiko quien la cuenta. Este libro no es solo una novela, sino su diario real, escrito durante varios años de su vida, en el que relata su lucha por sobrevivir en el Tokio de los años 20 mientras sueña con convertirse en escritora.
A través de sus páginas, Fumiko nos muestra su día a día sin filtros. Trabajos mal pagados, amores efímeros, traiciones y momentos de profunda soledad marcan su camino. Pero, a pesar de todas las dificultades, su determinación es admirable. Es imposible no sentir empatía por ella, por su fortaleza y por la manera en que sigue adelante incluso cuando todo parece en su contra.
Lo que más me ha impactado es la sinceridad con la que está escrito. No hay adornos ni exageraciones, solo la voz de una mujer que vivió en la pobreza, que vagó de un lado a otro y que, aun así, nunca dejó de escribir. Su historia duele, pero también inspira.
Es un libro que deja huella y que recomiendo sin dudar.
¡Qué final tan abrupto! Pensé que me faltaban más páginas para acabar, pero no. Se cerró el telón sin más. Me encantó leer este libro, o más bien este diario. No es tedioso, la escritora no se la pasa pensando sobre sí misma de forma que el lector diga “ya no por favor”, sino que siento que refleja muy bien a la sociedad japonesa de clase baja, y los valores (en contraste) de la clase alta. También nos pone en el centro de la vida bohemia y cultural de los años 20 en Japón. Y, por otro lado, a mí lo que más me gustó fue ese ritmo desordenado con el que fluía la narración, tal como cuando uno escribe un diario y de pronto recuerda algo que no tenía relación con lo anterior. Siento que es muy humano, y que la vocación o el llamado para ser escritora de Fumiko queda muy bien plasmado ahí (¿cuantas veces no dice ella “sólo quiero leer y escribir tranquilamente”?) porque a pesar de tener todo en su contra, medio de esa vida logra vender manuscritos y leer autores de renombre. Y las imágenes tan devastadoras que nos da, la miseria y la gloria fundidas. Una joya.
Con un estilo natural y sencillo, sin un hilo temporal, Fumiko escribe con franqueza sobre sí misma, sobre una vida obsesionada por ganar unos cuantos yenes al día que le permitieran comer lo suficiente para trabajar al día siguiente, pagar el alquiler de la habitación y encontrar el amor de su vida con el que formar una familia son los temas que centran la novela. «¿Cuándo llegará el día en que pueda comer despreocupadamente ante esa mesa?», se pregunta y reconoce lamentándose que «Escribir uno o dos cuentos infantiles no me da para comer hasta quedar satisfecha. Trabajar en un cabaré es arruinarse como un estropajo. Es triste que un hombre me dé de comer, después de todo, no hay otro remedio, nada más queda que vivir al día vendiendo mis libros» (p. 121).
É un diario absurdamente abraiante, xa non só por como interceden a condición de pobreza e ser muller, senón como esta presenta unha forma non burguesa de pensar a linguaxe -que é, no fondo, unha nova forma de relacionarse co mundo-. Sorpréndeme que tanta xente insista en como o estilo acaba creando distancia, cando, para min, só volve máis cristalino o seu pensamento: errático, viciado, irascible, vulnerable e obsesionado cos cartos, tanto co que gasta como o que custan as cousas; que é a forma habitual de comunicarse das miñas amigas obreiras. Unha persoa rota entre desencantos amorosos e a opresión do capital, incapaz de ordear seus pensamentos, pero presentando nese desorde unha imaxe nítida desa experiencia.
Eg venta ikkje å identifisere meg med Hayashi i så stor grad som eg gjorde. Vi jobbar begge (og tener dårleg) som servitørar, vi har begge problem med å finne mannfolk som er verde å samle på. At to kvinneliv, det eine i Japan på 1920-talet og det andre i Noreg på 2020-talet, har så mykje sams er verd å merke seg. Nihil sub sole novum.
Tre skrivefeil er verken Hayashi eller Skald sine nynorske klassikararar verdig.
Intenso, emotivo, trágico, emocional. Es la historia de vida de la autora desde su propia mano, pues el libro es su diario de vida. Muchas veces incoherente, ya que se salta fechas y detalles, pero aún así se logra entender y compartir en profundidad todo lo que fue su desgarradora historia previo al éxito literario
Morsomt og vakkert om et liv i Japan uten penger. Selv om jeg synes formen som skiftet mellom dagbok-aktige skildringer og dikt funket bra, var det likevel noe med narrativet som ikke føltes fullstendig fengslende. Synes uansett den var veldig god.
Al final de la lectura existe una sensación densa de incertidumbre y angustia que se queda en mi pecho. Dormiré con ella. Es más palpable la sensación de un ciclo interminable, de un limbo, cuando al leer no sé que día es o cómo terminan las cosa (algo común en la literatura japonesa, la no existencia de finales tajantes o su percepción para el lector occidental). La vida no termina, prosigue la angustia y una casi rueda karmica que la lleva un peldaño más abajo de su deplorable situación de pobreza o uno más arriba, que basta con la amabilidad de los otros y los momentos breves de algo similar a la felicidad, algo que provoque las lágrimas de conmoción.
Su prólogo fue más un graznar de cuervo, una advertencia, que una bienvenida. Provocó que continuara para asomar mi mirada al interior de su vida. Me encantó, al punto que querer aproximarse a otras obras suyas en cuanto tenga la ocasión.
Sin embargo, puede parecer difícil para entender considerando la época que refleja la autora, desconociendo elementos de la cultura o menciones uno regresa a las notas de pie para aclarar o continuar ignorando esos elementos extranjeros (lo que me parecería un error). La naturalidad dada del diario hace inevitable conocer, sino experimentar abstractamente su tiempo, sus costumbres y su vida. Además, se presenta un rico panorama de autores japoneses y extranjeros, que desconocía, y que si el lector es curioso (como yo), saltará a buscarlos después en wikipedia.
Incluso el vacío presenta un atractivo. Aquello saltos de meses, que mi curiosidad inherente pide llenar, se presentan en su inexistencia como parte de la verosimilitud en la noción de un diario (que no pide constancia sino desahogo al necesitar relatar lo que se vive) conforme su situación precaria y vagabunda. Incierto, todo se presenta así. Brilla también una posibilidad: la conversión del lector a co-autor, si se permite continuar la historia de Fumi o imaginar aquellas partes vacías.
This was genuinely one of the most difficult texts that I’ve ever read. This is a collection of journal entries by a woman who describes herself as a vagabond. She’s constantly moving house, changing jobs, borrowing and sending money, and mingling with different crowds.
Here’s the catch: none of the diary entries are in order. There is a month given before every entry, but you never know if two Januaries are the same January, etc. and often you can tell that we are jumping back in time. It’s a neat effect, because if you think about it, diaries would often be confusing to other readers because we write them for our own eyes only. All kinds of extraneous details are implied and not explicitly written about.
What does it mean to be a wanderer, or a vagabond? What is home? Are relationships fulfilling? How much money do we really need?
There are some really excellent quotes here too as the narrator explores her world as a 20-something in 1920’s Japan. For example:
“This dead end world is certainly a cheery place, but with not much distance between hope and despair. For that laborer back there, could it be that a single ten-sen coin was the only thing that came between him and deepest sorrow?”
“What was this ‘ye who believe’ stuff? If you couldn’t believe in yourself, you couldn’t believe in Jesus or Buddha. Poor people didn’t have time to believe.”
I wish a translation of the original serialized text existed. This translation is from when the author consolidated the entries for a book. While editing, she also made changes that make the text more “literary,” and frankly, more dense.
It’s a very accomplished text that I admire a lot, and I find it fascinating academically. The rating mainly reflects that I don’t know how enjoyable it is to read as a novel, as it’s incredibly hard to follow. Maybe it would be better read in very small pieces, as would’ve been the case in its original publication.
La obra se inserta en la tradición literaria japonesa de los diarios personales de la era Heian, como los escritos por las damas Sarashina y Murasaki. En este sentido, se relatan vivencias personales que se complementan con poemas alusivos a los sentimientos que estas provocaron. También tiene algo del ensayo libre japonés, como el Libro de la Almohada de Sei Shonagon, en el sentido de que muchos pasajes son poco narrativos y se centran en explicar los pensamientos u opiniones de la autora.
La ventaja de las obras heianas es que abarcan una porción grande de la vida de las escritoras, mientras que el Diario de una vagabunda solo contempla 5 años de su juventud (sin tomar en cuenta el prólogo donde Fumiko explica cómo fue su niñez). En consecuencia, el final es poco conclusivo y algo abierto, dejándote con el deseo de saber qué fue de la autora. ¿Fue su vida siempre una cadena de desilusiones y dificultades? ¿Llegó a sentirse satisfecha con su vida?
En todo caso, para mí, es una obra de recomendación obligatoria para cualquiera que sienta interés en explorar la literatura japonesa. Esto por dos razones: presentar un punto de vista femenino, joven y de clase baja; y mostrar un Japón distinto al de los novelistas clásicos, el de las personas comunes que sufren la pobreza y las dificultades de una vida sin comodidades.
Ei veldig bra bok, i nydelig innbinding. Oversettelsen flyter godt, men det klinger selvsagt litt klønete med noen av de særjapanske uttrykkene. Uansett satte jeg pris på at oversetteren har beholdt disse, samt navn på matretter og lignende, med minimale og elegante forklaringer.
Historien minner meg på flere måter om Ikke Lenger Menneske av Osamu Dazai, men fra den andre enden av den sosiale skalaen. De hører tydelig til samme litterære tradisjon, men har samtidig veldig ulike utgangspunkt og fortellerstemmer. Fumiko Hayashi er råere og, kort og godt, ikke like patetisk.
Samfunnet hun beskriver er åpenbart langt fra nåtidens Norge, men det er samtidig nylig nok til at det er nogenlunde gjenkjennelig. I tillegg er det så levende beskrevet at jeg lett kunne leve meg inn i fortellinga. Jeg er veldig glad for at jeg fant denne boka, og vil absolutt anbefale den til andre, spesielt de som er interessert i japansk litteratur.
Notater fra Fumiko Hayashi sine mange år som løsgjenger. Uten et hjem, uten fast jobb, uten penger.
Et ildsint, poetisk og modernistisk verk om kvinnelig, japansk fattigdom på 30-tallet. Morsom, rørende og feministisk, anbefales virkelig!!! Måten den er skrevet på slår meg helt av stolen og den nynorske oversettelsen er helt utrolig.
Favorittsitater:
«Lat verda kløyvast i to med et brak! skreik eg, men eg var berre ein liten svart katt, og verda glodde mistruisk på meg og hysja, hysja, hysja på meg»
« ‘Verda består av folk og stjerner’
For noko vås! Det er i dikta til Emil Verhaeren eg les dette sprøytet. Frå no av ser eg med forakt på denne reddharen av ein diktar som lever under ei himmelkvelving så full av gjesp.»
En virkelig fornøyelig lesning! Og så vakkert bundet i Skald forlag sin innbinding🥹
Me gusta mucho cómo escribe Fumiko Hayashi y su forma lírica de asomarse al mundo que la rodeaba. Este un diario que se siente como un conjunto de poemas y que, por su estructura y ritmo, puede leerse como una novela. En esta obra, Fumiko habla de su búsqueda constante por un hogar y una familia, de los trabajos que desempeña, de sus intentos frustrados por convertirse en escritora profesional, etc. La pobre siempre acaba quedando sola y huyendo de un lugar a otro. Es fácil empatizar con ella porque sus sentimientos son muy humanos y todos hemos experimentado en algún momento de nuestras vidas el fracaso, la frustación, la pérdida, etc. En definitiva, que me encanta la autora y la voy a seguir leyendo.
Un libro muy abrumador, pesado de leer y digerir, el diario de la vida personal de la autora, una niña de 16-17 años hasta los 22-23 años, lleno de tristeza y realidad, una realidad que golpea muy fuerte y cuando comienzas a levantarte te deja caer un golpe más. Una niña que sufre hambre diariamente, se muda continuamente y no conoce la amistad hasta tiempos tardíos, trabaja ardua y diariamente para poner comida frente a ella, a veces solo un pan, días sin alimento que la oímos gritar por un poco de arroz blanco. Aún así entre sus párrafos demuestra su capacidad intelectual siempre leyendo algo nuevo y escribiendo, luchando para entregar sus escritos a editores.