What do you think?
Rate this book
Proyecto Nocilla #1-3
Nocilla-trilogie
In zijn Nocilla-trilogie – Nocilla Dream, Nocilla Experience en Nocilla Lab – voert Agustín Fernández Mallo talloze verhalen op van mensen en plaatsen die Amerika en de wereld in het digitale tijdperk van de eenentwintigste eeuw weerspiegelen.
In het midden van de woestijn in Nevada staat een afgezonderde populier die versierd is met honderden paren schoenen. Verderop langs Route 50 wordt een eenzame prostituee verliefd op een verzamelaar van gevonden foto’s. In Las Vegas bouwt een Argentijnse man een eigenaardig monument voor Jorge Luis Borges. Op de vlucht voor de autoriteiten neemt Kenny zijn intrek in de wettelijke non-plaats die Singapore International Airport is. In Londen brengt de kunstenaar Jodorkovski uren door met het beschilderen van kleine stukjes kauwgom die vastgekleefd zijn op de stoep. De schrijvers Enrique Vila-Matas en Agustín Fernández Mallo ontmoeten elkaar op een booreiland.
Dit zijn slechts enkele van de verhaallijnen die tezamen de Nocilla-trilogie vormen, die werd binnengehaald als een van de vermetelste hoogtepunten in de Spaanse literatuur. De drie romans staan vol met verwijzingen naar arthousefilms, conceptuele kunst, praktische architectuur, de geschiedenis van computers en de decadentie van de roman. Mallo ontdekt schoonheid in leegte en onthult de essentie van het hedendaagse leven. De trilogie wordt beschouwd als een mijlpaal in de Spaanstalige literatuur en is nu voor het eerst in het Nederlands vertaald.
In het midden van de woestijn in Nevada staat een afgezonderde populier die versierd is met honderden paren schoenen. Verderop langs Route 50 wordt een eenzame prostituee verliefd op een verzamelaar van gevonden foto’s. In Las Vegas bouwt een Argentijnse man een eigenaardig monument voor Jorge Luis Borges. Op de vlucht voor de autoriteiten neemt Kenny zijn intrek in de wettelijke non-plaats die Singapore International Airport is. In Londen brengt de kunstenaar Jodorkovski uren door met het beschilderen van kleine stukjes kauwgom die vastgekleefd zijn op de stoep. De schrijvers Enrique Vila-Matas en Agustín Fernández Mallo ontmoeten elkaar op een booreiland.
Dit zijn slechts enkele van de verhaallijnen die tezamen de Nocilla-trilogie vormen, die werd binnengehaald als een van de vermetelste hoogtepunten in de Spaanse literatuur. De drie romans staan vol met verwijzingen naar arthousefilms, conceptuele kunst, praktische architectuur, de geschiedenis van computers en de decadentie van de roman. Mallo ontdekt schoonheid in leegte en onthult de essentie van het hedendaagse leven. De trilogie wordt beschouwd als een mijlpaal in de Spaanstalige literatuur en is nu voor het eerst in het Nederlands vertaald.
604 pages, Paperback
First published September 24, 2013
88 people are currently reading
2371 people want to read
About the author
Agustín Fernández Mallo
40 books231 followersAgustín Fernández Mallo (A Coruña, 1967) es un físico y escritor español afincado en Palma de Mallorca. Es uno de los miembros más destacados de la llamada Generación Nocilla, Generación Mutante o Afterpop, cuya denominación más popular procede del título de una serie de sus novelas.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 73 reviews
August 24, 2019
Long time ago
Jorge Luis Borges
has found a miraculous point in which the entire world could be seen and, walking in the master’s footsteps, in his Nocilla Trilogy Agustín Fernández Mallo decided to rediscover this magic locus and observe the whole wide world at once…
And the world turned out to be a strange place populated with strange creatures doing strange things… Bad taste and uniformity and informational pollution reign all over the world… And in the end the shreds and scraps of useless knowledge add up into a single monstrous book…
So eventually, voyaging through this informational ocean, the narrator turns into a flat comic-strip character and is lost forever…
In the world of conformity, where everyone is afraid to be different from all the others, it is hard to keep one’s individuality.
How much information is required to describe the entire universe? Could such a description be contained in the memory of a computer? Might we be able to, as per William Blake, see the world in a grain of sand (or as Borges said in The Aleph), or do these words require a certain poetic license to be true?
And the world turned out to be a strange place populated with strange creatures doing strange things… Bad taste and uniformity and informational pollution reign all over the world… And in the end the shreds and scraps of useless knowledge add up into a single monstrous book…
So, beginning with the first lines of Mary Shelley’s Frankenstein, going on to the opening of The Elementary Particles by Michel Houellebecq, followed by the first fragment from Manganelli’s The Definitive Swamp, followed by the opening of Corín Tellado’s Atrevida Apuesta, then that of Ernst Jünger’s On the Marble Cliffs, then that of Einstein’s The World As I See It, appending parts from over 200 of the titles that make up universal literature, The Divine Comedy included, and ending with “Somewhere in La Mancha, in a place whose name I do not care to remember…”
So eventually, voyaging through this informational ocean, the narrator turns into a flat comic-strip character and is lost forever…
In the world of conformity, where everyone is afraid to be different from all the others, it is hard to keep one’s individuality.
Read
March 16, 2019So, yeah, if you're curious, this is the kind of book I think should be getting more attention and those others maybe a hair less. It's something that takes the writing of fiction seriously. It's not as mind melting as, say, The Geography of Rebels Trilogy: The Book of Communities, The Remaining Life, and In the House of July & August and is smooth enough to read and its smart and it, well, I just like it. I think your life will be the better if you have a chance to read it. I wish you all well.
October 5, 2019
"We move through a Present desert delimited by these two illusions, Past and Future."
This is a trilogy of diminishing returns written in a mostly flat, tone-deaf prose. Other readers have called this serious literature, and it is, but perhaps it is too serious and too restrained. Only once do we get a memorable instance of wordplay, in the mediocre (meaty ocher?) first novel, which employs the wonderful portmanteau “skeletowns.” But then never again for the rest of the triptych, and where are the tripping ticks? Not every novel needs humor or slapstick, but the expressionless voice throughout really needs an injection of life.
I will say that I wholeheartedly believe in the author’s ethos, that science and art are by no means separate entities and should be celebrated in their mixture, mixed even more with a stir-crazy force. But in this trilogy, the execution is a failure. The connections between stories, whether particle practical anatomical or logical, are not very interesting nor illuminating, they are just there. Any schizophrenic or other paranoiac can whack together connections but in order to enhance the art, they should have some epiphanic or moral value, or at least be entertaining. Not to mention irony and humor are often inextricable from coincidence and correlation, yet we do not see very much of that here at all (read Ngũgĩ’s Wizard of the Crow for a great example). Just from the excerpts of Women and Men by Joseph McElroy that I’ve read, I’m willing to bet that such a novel is a colossal success, the answer Mallo was looking for but failed to find in his own work. Additionally, McElroy’s Plus combined science and art in a much more effective, although different, way. And there are other books that boast their own successful concoctions of artful science/scientific art, such as Italo Calvino’s Cosmicomics, some stories in Paul West’s The Universe, and Other Fictions, etc.
There were some great and original ideas in at least the first two installments of the trilogy, bubbling with untapped potential, but they were never meaningfully explored or dissected, the first with tales orbiting a shoe-slung tree, the second orbiting a horizon or lack thereof, all ultimately unsatisfying. Aborted excerpts at best. And the third installment, which I was forced to skim, gives us two unoriginal concepts: the double and the author as protagonist. Nothing particularly interesting is done with these tired concepts and the prose itself reads as tired or at least uninspired. Soporific. Sure, the first sentence of the third novel is around 60 pages long, but it reads like anything else in the book, just without the white space. As it is written in the first novel: “...to be a writer means relating the world of the living from the world of the dead.” But Mallo seems to be relating the world of the dead from the world of the ostensible living. I almost want to jolt Mallo with a Taser so that he can wake up from the half-sleep at his desk.
3 stars for the first, 2 for the second, and 1 for the third, which equals 2 stars for the trilogy. In other words, it was okay. Other readers might find (and have found) some value in it.
As I understand it, Nocilla is the name of a knockoff brand of Nutella. Quite gimmicky, no?
P.S. Do not be fooled, like me, by the mention of Borges in the synopsis. That’s all it is, a mention.
This is a trilogy of diminishing returns written in a mostly flat, tone-deaf prose. Other readers have called this serious literature, and it is, but perhaps it is too serious and too restrained. Only once do we get a memorable instance of wordplay, in the mediocre (meaty ocher?) first novel, which employs the wonderful portmanteau “skeletowns.” But then never again for the rest of the triptych, and where are the tripping ticks? Not every novel needs humor or slapstick, but the expressionless voice throughout really needs an injection of life.
I will say that I wholeheartedly believe in the author’s ethos, that science and art are by no means separate entities and should be celebrated in their mixture, mixed even more with a stir-crazy force. But in this trilogy, the execution is a failure. The connections between stories, whether particle practical anatomical or logical, are not very interesting nor illuminating, they are just there. Any schizophrenic or other paranoiac can whack together connections but in order to enhance the art, they should have some epiphanic or moral value, or at least be entertaining. Not to mention irony and humor are often inextricable from coincidence and correlation, yet we do not see very much of that here at all (read Ngũgĩ’s Wizard of the Crow for a great example). Just from the excerpts of Women and Men by Joseph McElroy that I’ve read, I’m willing to bet that such a novel is a colossal success, the answer Mallo was looking for but failed to find in his own work. Additionally, McElroy’s Plus combined science and art in a much more effective, although different, way. And there are other books that boast their own successful concoctions of artful science/scientific art, such as Italo Calvino’s Cosmicomics, some stories in Paul West’s The Universe, and Other Fictions, etc.
There were some great and original ideas in at least the first two installments of the trilogy, bubbling with untapped potential, but they were never meaningfully explored or dissected, the first with tales orbiting a shoe-slung tree, the second orbiting a horizon or lack thereof, all ultimately unsatisfying. Aborted excerpts at best. And the third installment, which I was forced to skim, gives us two unoriginal concepts: the double and the author as protagonist. Nothing particularly interesting is done with these tired concepts and the prose itself reads as tired or at least uninspired. Soporific. Sure, the first sentence of the third novel is around 60 pages long, but it reads like anything else in the book, just without the white space. As it is written in the first novel: “...to be a writer means relating the world of the living from the world of the dead.” But Mallo seems to be relating the world of the dead from the world of the ostensible living. I almost want to jolt Mallo with a Taser so that he can wake up from the half-sleep at his desk.
3 stars for the first, 2 for the second, and 1 for the third, which equals 2 stars for the trilogy. In other words, it was okay. Other readers might find (and have found) some value in it.
As I understand it, Nocilla is the name of a knockoff brand of Nutella. Quite gimmicky, no?
P.S. Do not be fooled, like me, by the mention of Borges in the synopsis. That’s all it is, a mention.
September 6, 2019
I read a beautifully packaged edition from FSG, three lovely paperbacks in a fragile slipcase. It's a network of short numbered pieces, some that interlink, paragraph-length attributed quotations, lines from interviews with musicians, the opening voice-over from Apocalypse Now presented several times, each time adding a line, a 50-page single paragraph, a numbered progression of paragraphs, ending with a comic. Inspiring use of random texts at first, inspired in part by the appearance and purchase in Las Vegas of a Portuguese edition of a novel called The Music of Chance by an American writer "known as" Paul Auster, who the author hadn't heard of at the time. A tree in the desert covered in shoes. Che Guevara run over by a motorcycle (later we learn it was the author who was hit by a motorcycle in Thailand and spent weeks in the hospital beginning work on what would become this book). Artfully arranged randomness suggests a system, a network, an internet of associated tubes conveying theme, but its paths in the end just sort of forked for me. The last part of the third book (a comic book-type allegory told by Enrique Vila-Matas) ends it really well. Single lingering impression: intentionally superficial exploration of superficiality ultimately seems superficial. A playbook for a postmodern "experimental" novel, which isn't experimental at all since its moves aren't so novel? No plot or characterization, of course, other than the organizing intelligence, the author, so whenever it's "good" it seems to reflect on the author more than anything else. Not much humor, doesn't burn with a quiet laugh and point up and away from itself (Hrabal paraphrase about a good book). The mind hunts meaning but rewards weren't pleasurable for me. Not particularly interesting prose -- and when it's one paragraph in the first section of the third book, it maybe reads like a bad Javier Marias impersonation? Much of the third book I read at an accelerated pace, just this side of skimming (the first two I read note for note at my usual leisurely pace). Generally, a disappointment despite moments of interest and inspiration.
November 14, 2021
Onlangs verscheen de Nocilla- trilogie, mooi vertaald door Adri Boon, stijlvol uitgegeven door Koppernik. In Spanje wordt deze trilogie als een sensationele mijlpaal gezien, en als een baanbrekend literair experiment. Enkele Facebook- leesvrienden reageerden dan weer heel verschillend: sommigen waren euforisch, anderen teleurgesteld en verveeld. Maar ik amuseerde mij opperbest. Het boek ademt namelijk duidelijk de geest van Calvino, Borges, Cortazar, Villa- Matas, Deleuze & Guattari: experimentele auteurs waar ik zeer van hou. En Fernandez Mallo is naar mijn smaak een talentvolle en originele volgeling van deze giganten, ook al haalt hij volgens mij niet hun soms torenhoge niveau.
Samenvatten is overigens onmogelijk, en dat is een van de charmes van deze trilogie. De eerste twee delen bestaan namelijk uit korte en vaak zeer van elkaar verschillende fragmenten: flarden van verzonnen verhalen met personages die vervolgens weer uit het boek verdwijnen, andere flarden met personages die later ineens weer terugkeren, citaten uit wetenschappelijke bronnen, citaten uit een boek over popmuziek, en ga zo maar door. Die fragmenten zijn ogenschijnlijk nogal vlak van stijl, vooral omdat ze het moeten hebben van suggesties tussen de regels door. Of van de grillige associatieve verbanden tussen die fragmenten. Pluriformiteit viert daardoor hoogtij, en suggestie is koning. Dat wordt versterkt door de wonderlijke inhoud van veel van de fragmenten: zoals bijvoorbeeld in het verhaal van iemand die kunst maakt door opnamen van doodgewoon alledaags geluid, of in het verhaal van een kunstenaar die stukjes kauwgom beschildert op een stoep, of de fragmenten over een immense varkensstal met vele verdiepingen ergens in een verlaten deel van de voormalige Sovjet- Unie. Wonderlijk, deze fragmenten. En dat wordt versterkt door hun onaffe vorm en hun openheid, en door de grillige associatieve verbanden tussen de fragmenten: verbanden die het raadsel eerder vergroten dan verklaren.
Bovendien wordt in de fragmenten vaak gespeeld met het motief van transformatie en grensoverstijging, waarin alles zijn vaste contouren en veilig- herkenbare begrenzingen verliest. Bijvoorbeeld in de raadselachtige fragmenten over "land art", waarin land een soort van anti- conventionele kunst wordt die conventionele kunst overbodig maakt. Of over het "transhumanisme" dat "de mensheid als een tussenfase in de evolutie van het intellect" opvat. Zonder dat er een duidelijk beeld wordt gegeven van wat er na die tussenfase komt. Of over de eendenmossel, als een fascinerend overgangswezen: "In feite leven ze net als nomaden op de grens tussen het vloeibare, vaste en gasvormige, met dat verschil dat zij, vastgeklonken aan de rots, zich niet verplaatsen, en de echte grens van de waterwereld dan zelf nomadisch wordt en om de drie seconden naar hen toe komt, alsof het ze niets kan schelen dat er op de grenzen van de materie randen noch hoeken zijn, alleen antimaterie, alsof het ze niets kan schelen dat hun meest nabije overbuurman een paal van essenhout is die in de baai van New York in decimalen de getijden aangeeft".
Ook is er een fraai verhaal waarin eerst wordt gemijmerd over de onconventionele spiegelingen van spiegels die plat op de grond zouden liggen of tegen het plafond zouden zijn geplakt, en vervolgens over de nog spectaculairder nieuwe invalshoeken die je krijgt dankzij "morphing", het digitaal bewerken van gezichten. "Artaud zei het al: 'Het menselijk gezicht is een lege kracht, een dodelijke ruimte [...], dat betekent dat het menselijke gelaat nog altijd niet zijn smoel heeft gevonden [...], het is waar dat het menselijke gezicht al duizenden jaren praat en ademt, maar we blijven de indruk houden dat het nog steeds niet heeft gezegd wat het is en wat het weet'. In dat licht bezien zijn tot nu toe Frankenstein, Tetsuo, Mr. Spock, Paling en Ko, Baron Ashler niet meer dan schuchtere emulsies van wat er nog gaat komen". Artaud (zo weet ik toevallig) was een op de rand van krankzinnigheid opererende kunstenaar die via experimenteel toneel en experimentele schilderkunst vorm poogde te geven aan de volkomen irrationele oerkrachten, omdat daarin volgens hem de nog onontgonnen kern was te vinden van onze identiteit. Tetsuo (weet ik via Google) is een deels uit metalen onderdelen bestaand personage in een cyberpunk-film. Barin Ashler (weet ik ook via Google) is een soort semi- mythische stripfiguur, ontleend aan Hindu-mythen, mannelijk en vrouwelijk en goddelijk tegelijk. Kortom: ook hier wordt met raadselachtige tussenwezens en overgangen gespeeld, met transformaties, met ontgrenzingen. En dat zijn "niet meer dan schuchtere emulsies van wat er nog gaat komen": ze openen allerlei nieuwe perspectieven op nieuwe realiteiten en ervaringen voorbij het bekende, maar ze onthullen hun betekenis niet. Net zo min als dit fragment. Net zo min als de andere fragmenten. Net zo min als de trilogie in zijn geheel. Temeer omdat die trilogie allerlei verschillende fictionele en non- fictionele genres met elkaar combineert, en daardoor nog meer in het teken staat van transformaties en overgangen.
Deel 1 en 2 van de trilogie hielden mij dus aangenaam bezig met allerlei fragmentarische en tantaliserend- raadselachtige perspectieven. Deel 3 was echter ineens heel anders: het begint met een zin van ruim 70 bladzijden lang, en gaat verder met meerdere hoofdstukken in steeds andere stijlen en vormen. Geleidelijk ontdek je dat de hoofdpersoon en ik- figuur schrijver is, en zijn naam deelt met de schrijver van de Nocilla- trilogie. En dat die ik- figuur nieuw licht laat schijnen op de eerste twee delen van de trilogie en de opzet van de trilogie als geheel. Maar ook dat is naar mijn smaak weer bedoeld om het raadsel nog te vergroten. Deel 3 wordt namelijk steeds surrealistischer, de ik- figuur wordt steeds raadselachtiger, en "het Project" waarover hij vol snakkend verlangen spreekt wordt steeds enigmatischer. Het wordt immers nergens exact beschreven en gedefinieerd, en ergens wordt gesuggereerd dat elk echt groot Project zich buiten de tijd bevindt, buiten de betekenis, in de stilte...
De ik- figuur is bovendien geen mens uit één stuk: het verhaal van zijn omzwervingen wordt op meerdere verschillende manieren en in verschillende versies verteld, en in één van die versies ontmoet hij zijn dubbelganger, die ook een soort alternatieve versie uitvoert van "het Project". Zo heterogeen, pluriform en ongrijpbaar is dus de ik- figuur. Bovendien mijmert hij opvallend veel over de leegte en stilte tussen de woorden, over de oningevulde stukken wit tussen de zinnen en de beelden van een stripverhaal, over de spookachtige onbepaaldheid onder elke betekenis, over de ruïne als een "ongastvrije ruimte" en over "een zeer complexe zone van affecties, banden, hatelijkheden, verstandhoudingen, voorwerpen, ervaringen die voorgoed ongastvrij zal zijn voor de wereld aangezien niemand haar ooit zal kennen". En het ik van de ik- figuur is duidelijk zo'n "complexe zone", zo'n "ongastvrije ruimte". Net als zijn "Project". Geen wonder dus dat deel 3 bijna woordloos eindigt. In stilte, in stemmige duisternis, in het niets....
Zo staat deze hele trilogie dus volgens mij in het teken van onbestemdheid, onbepaaldheid, ongrijpbaarheid. Alles in deze trilogie is open en onafgerond. Fernandez Mallo vertelt geen verhaal met kop en staart, maar alleen fragmenten daarvan, en tast naar sferen voorbij verhalen met kop en staart. Zoals hij ook tast naar perspectieven op sferen voorbij ons perspectief, en zoals hij ook allerlei genres mengt op zoek naar nieuwe tussenvormen. Hij rekt in deze trilogie voortdurend de grenzen op, uit een soort fascinatie voor alles wat zich buiten die grenzen bevindt. Die fascinatie deel ik wel, zij het misschien iets gedempter. Dus ik heb mij prima vermaakt.
Samenvatten is overigens onmogelijk, en dat is een van de charmes van deze trilogie. De eerste twee delen bestaan namelijk uit korte en vaak zeer van elkaar verschillende fragmenten: flarden van verzonnen verhalen met personages die vervolgens weer uit het boek verdwijnen, andere flarden met personages die later ineens weer terugkeren, citaten uit wetenschappelijke bronnen, citaten uit een boek over popmuziek, en ga zo maar door. Die fragmenten zijn ogenschijnlijk nogal vlak van stijl, vooral omdat ze het moeten hebben van suggesties tussen de regels door. Of van de grillige associatieve verbanden tussen die fragmenten. Pluriformiteit viert daardoor hoogtij, en suggestie is koning. Dat wordt versterkt door de wonderlijke inhoud van veel van de fragmenten: zoals bijvoorbeeld in het verhaal van iemand die kunst maakt door opnamen van doodgewoon alledaags geluid, of in het verhaal van een kunstenaar die stukjes kauwgom beschildert op een stoep, of de fragmenten over een immense varkensstal met vele verdiepingen ergens in een verlaten deel van de voormalige Sovjet- Unie. Wonderlijk, deze fragmenten. En dat wordt versterkt door hun onaffe vorm en hun openheid, en door de grillige associatieve verbanden tussen de fragmenten: verbanden die het raadsel eerder vergroten dan verklaren.
Bovendien wordt in de fragmenten vaak gespeeld met het motief van transformatie en grensoverstijging, waarin alles zijn vaste contouren en veilig- herkenbare begrenzingen verliest. Bijvoorbeeld in de raadselachtige fragmenten over "land art", waarin land een soort van anti- conventionele kunst wordt die conventionele kunst overbodig maakt. Of over het "transhumanisme" dat "de mensheid als een tussenfase in de evolutie van het intellect" opvat. Zonder dat er een duidelijk beeld wordt gegeven van wat er na die tussenfase komt. Of over de eendenmossel, als een fascinerend overgangswezen: "In feite leven ze net als nomaden op de grens tussen het vloeibare, vaste en gasvormige, met dat verschil dat zij, vastgeklonken aan de rots, zich niet verplaatsen, en de echte grens van de waterwereld dan zelf nomadisch wordt en om de drie seconden naar hen toe komt, alsof het ze niets kan schelen dat er op de grenzen van de materie randen noch hoeken zijn, alleen antimaterie, alsof het ze niets kan schelen dat hun meest nabije overbuurman een paal van essenhout is die in de baai van New York in decimalen de getijden aangeeft".
Ook is er een fraai verhaal waarin eerst wordt gemijmerd over de onconventionele spiegelingen van spiegels die plat op de grond zouden liggen of tegen het plafond zouden zijn geplakt, en vervolgens over de nog spectaculairder nieuwe invalshoeken die je krijgt dankzij "morphing", het digitaal bewerken van gezichten. "Artaud zei het al: 'Het menselijk gezicht is een lege kracht, een dodelijke ruimte [...], dat betekent dat het menselijke gelaat nog altijd niet zijn smoel heeft gevonden [...], het is waar dat het menselijke gezicht al duizenden jaren praat en ademt, maar we blijven de indruk houden dat het nog steeds niet heeft gezegd wat het is en wat het weet'. In dat licht bezien zijn tot nu toe Frankenstein, Tetsuo, Mr. Spock, Paling en Ko, Baron Ashler niet meer dan schuchtere emulsies van wat er nog gaat komen". Artaud (zo weet ik toevallig) was een op de rand van krankzinnigheid opererende kunstenaar die via experimenteel toneel en experimentele schilderkunst vorm poogde te geven aan de volkomen irrationele oerkrachten, omdat daarin volgens hem de nog onontgonnen kern was te vinden van onze identiteit. Tetsuo (weet ik via Google) is een deels uit metalen onderdelen bestaand personage in een cyberpunk-film. Barin Ashler (weet ik ook via Google) is een soort semi- mythische stripfiguur, ontleend aan Hindu-mythen, mannelijk en vrouwelijk en goddelijk tegelijk. Kortom: ook hier wordt met raadselachtige tussenwezens en overgangen gespeeld, met transformaties, met ontgrenzingen. En dat zijn "niet meer dan schuchtere emulsies van wat er nog gaat komen": ze openen allerlei nieuwe perspectieven op nieuwe realiteiten en ervaringen voorbij het bekende, maar ze onthullen hun betekenis niet. Net zo min als dit fragment. Net zo min als de andere fragmenten. Net zo min als de trilogie in zijn geheel. Temeer omdat die trilogie allerlei verschillende fictionele en non- fictionele genres met elkaar combineert, en daardoor nog meer in het teken staat van transformaties en overgangen.
Deel 1 en 2 van de trilogie hielden mij dus aangenaam bezig met allerlei fragmentarische en tantaliserend- raadselachtige perspectieven. Deel 3 was echter ineens heel anders: het begint met een zin van ruim 70 bladzijden lang, en gaat verder met meerdere hoofdstukken in steeds andere stijlen en vormen. Geleidelijk ontdek je dat de hoofdpersoon en ik- figuur schrijver is, en zijn naam deelt met de schrijver van de Nocilla- trilogie. En dat die ik- figuur nieuw licht laat schijnen op de eerste twee delen van de trilogie en de opzet van de trilogie als geheel. Maar ook dat is naar mijn smaak weer bedoeld om het raadsel nog te vergroten. Deel 3 wordt namelijk steeds surrealistischer, de ik- figuur wordt steeds raadselachtiger, en "het Project" waarover hij vol snakkend verlangen spreekt wordt steeds enigmatischer. Het wordt immers nergens exact beschreven en gedefinieerd, en ergens wordt gesuggereerd dat elk echt groot Project zich buiten de tijd bevindt, buiten de betekenis, in de stilte...
De ik- figuur is bovendien geen mens uit één stuk: het verhaal van zijn omzwervingen wordt op meerdere verschillende manieren en in verschillende versies verteld, en in één van die versies ontmoet hij zijn dubbelganger, die ook een soort alternatieve versie uitvoert van "het Project". Zo heterogeen, pluriform en ongrijpbaar is dus de ik- figuur. Bovendien mijmert hij opvallend veel over de leegte en stilte tussen de woorden, over de oningevulde stukken wit tussen de zinnen en de beelden van een stripverhaal, over de spookachtige onbepaaldheid onder elke betekenis, over de ruïne als een "ongastvrije ruimte" en over "een zeer complexe zone van affecties, banden, hatelijkheden, verstandhoudingen, voorwerpen, ervaringen die voorgoed ongastvrij zal zijn voor de wereld aangezien niemand haar ooit zal kennen". En het ik van de ik- figuur is duidelijk zo'n "complexe zone", zo'n "ongastvrije ruimte". Net als zijn "Project". Geen wonder dus dat deel 3 bijna woordloos eindigt. In stilte, in stemmige duisternis, in het niets....
Zo staat deze hele trilogie dus volgens mij in het teken van onbestemdheid, onbepaaldheid, ongrijpbaarheid. Alles in deze trilogie is open en onafgerond. Fernandez Mallo vertelt geen verhaal met kop en staart, maar alleen fragmenten daarvan, en tast naar sferen voorbij verhalen met kop en staart. Zoals hij ook tast naar perspectieven op sferen voorbij ons perspectief, en zoals hij ook allerlei genres mengt op zoek naar nieuwe tussenvormen. Hij rekt in deze trilogie voortdurend de grenzen op, uit een soort fascinatie voor alles wat zich buiten die grenzen bevindt. Die fascinatie deel ik wel, zij het misschien iets gedempter. Dus ik heb mij prima vermaakt.
May 2, 2019
I’m not entirely sure what to make of the Nocilla Trilogy as a whole, but I DO know that I had a wonderful time reading it. It’s a little bit of everything all at once, which would be a total recipe for disaster in a less-assured writer’s hands. But Mallo masterfully juggles the countless narrative threads that comprise this trilogy, and the end results are nothing short of astonishing.
The Nocilla Trilogy will undoubtedly be one of my favorite reads of this year. Highly recommended.
The Nocilla Trilogy will undoubtedly be one of my favorite reads of this year. Highly recommended.
March 23, 2019
if there isn't any space there isn't any light. the world is unthinkable without light. [heraclitus said it, einstein said it, the a-team in episode 237 said it, and many others besides.] and yet, inside everyone's bodies all is darkness, zones in the universe never touched by light—or, if touched by light, only because of illness or decomposition. it's unsettling to think you exist because this death exists inside you, this zone of endless night. it's unsettling to consider that the inside of a pc is more alive than you are, that in there everything's completely lit up.agustín fernández mallo's the nocilla trilogy (nocilla dream, nocilla experience, nocilla lab) amply reflects the modern age: discontinuous, sprawling, amalgamated, simultaneously exhilarating and exhausting, frustrating yet fecund. originally published as three separate works in its native spanish (in 2006, 2008, and 2009), the spanish writer (and former experimental physicist)'s trilogy defies both easy classification and tidy summary. the nocilla trilogy is so many things at once, but perhaps what it is most of all is an indelible timestamp of early 21st century distraction, disruption, and dislocation.
melding fiction and non-fiction (as well as content original and on loan), these three works synthesize into what may well be the literary equivalent of randomly browsing the internet, watching television, overhearing a conversation, responding to a barrage of messages, and half-assedly reading the daily news—all at once. the first two volumes of fernández mallo's trilogy follow, more or less, a similar format, while the third volume all but upends what came before. call it avant-garde, experimental, or symbolic of our confused and often incoherent epoch, whatever it is, the nocilla trilogy is a singular effort and while it may not have a precise analog, its influences and literary progenitors aren't difficult to discern.
there's much to love about the nocilla trilogy, but like so many modern creations, we're left wondering afterwards whether we've witnessed something altogether transcendent... or are overcompensating for a sneaking suspicion that we may have been mildly bamboozled (was it a dream or an actual experience?). fernández mallo masterfully connects the disparate, collaging and curating and constructing something not easily reverse-engineered (for its constituent parts have already assimilated into an unrecognizable new). in all, the nocilla trilogy is quite the wild ride and although i'm not entirely sure, just yet, what really happened across these 500+ pages, i do know that the trip, however bewildering at times, was worth every second.
it isn't that there's any certainty about the event, or that it cleaves to any universal law, and as an occurrence it won't feature in any history books, it's just the sensation, probably correct, that at this moment nothing in the world changed, and that this is the very stuff of human sterility.
*translated from the spanish by thomas bunstead (herrera, vila-matas, villoro, halfon, et al.)
September 28, 2022
103rd book of 2022.
Mallo's complete Nocilla trilogy, as I've said in my individual reviews, attempts to explore his own coined term, post-poetry, which is a blending of science and art. He is a qualified physicist. The trilogy is, as the blurb by Fitzcarraldo reads, 'Full of references to indie cinema, theoretical physics, conceptual art, practical architecture, the history of computers and the decadence of the novel'. There are book quotes, interview quotes from musicians, maths/science equations, transcripts, and in the final book of the trilogy, photographs and a comic book.
My reviews for each book as I went along are below.
Book 1: Nocilla Dream
Book 2: Nocilla Experience
Book 3: Nocilla Lab
Mallo's complete Nocilla trilogy, as I've said in my individual reviews, attempts to explore his own coined term, post-poetry, which is a blending of science and art. He is a qualified physicist. The trilogy is, as the blurb by Fitzcarraldo reads, 'Full of references to indie cinema, theoretical physics, conceptual art, practical architecture, the history of computers and the decadence of the novel'. There are book quotes, interview quotes from musicians, maths/science equations, transcripts, and in the final book of the trilogy, photographs and a comic book.
My reviews for each book as I went along are below.
Book 1: Nocilla Dream
Book 2: Nocilla Experience
Book 3: Nocilla Lab
January 30, 2022
Ik had van het bestaan van dit boek nog nooit gehoord, tot ik het een paar weken geleden cadeau kreeg. Een mooie uitgave van Uitgeverij Koppernik: drie delen verzameld in een kartonnen box, elk met een andere kleur van kaft in pastelkleuren, met een abstract, cirkelvormig werk op de cover. Dit had ik van mijn leven niet zelf uitgekozen in de bibliotheek, laat staan gekocht, maar ik ben tevreden dat ik het gelezen heb, ook al was het met vallen en opstaan.
Het is een in alle opzichten ongewone lectuur. De teksten staan soms zo los van de werkelijkheid dat je er kop noch staart aan krijgt, zelfs na stukjes meermaals te herlezen. Bij bepaalde gedachtegangen van de auteur en zijn manier van neerschrijven werd ik ambetant. Je probeert te begrijpen tot je beseft dat het niet altijd de bedoeling is dat je begrijpt of volledig bevat wat er staat. Maar ze stemmen tot nadenken en zijn vaak bijzonder raak verwoord.
"Er bestaat een universeel omkeerbaarheidsprincipe waardoor we weten dat alles wat we niet met een van onze zintuigen kunnen zien of waarnemen, ook omgekeerd evenredig, ons niet kan zien of waarnemen. Dat geldt voor microben, dat geldt voor de toekomst, dat geldt voor de sterren voorbij onze waarnemingshorizon, dat geldt voor het innerlijk van een passant die groet, dat geldt voor honderd procent van de mensen die dood zijn. Wanneer we een film zien zien we die niet omdat de personages ons niet kunnen zien. Maar om dat te begrijpen moet je je voorstellen dat het de norm is dat kinderen uiterlijk op geen van hun ouders mogen lijken om niet zichzelf in hen te zien. Het is niet makkelijk. Maar je moet het begrijpen." (uit Dream, p. 55)
Het is moeilijk om te vertellen waarover dit boek precies gaat, noch om het te catalogeren of te vergelijken met gelijk welk ander werk. Het is een verzameling van gedachten, ideeën, verwijzingen naar andere werken (films, poëzie, romans, filosofische gedachten, muziek, ...) die hier en daar afgetoetst worden aan wetenschappelijke theorieën waarvan je zelf niet altijd weet of Mallo die verzonnen heeft of alleen maar verdraaid heeft naar een werkelijkheid die exclusief de zijne is. De lectuur doet fragmentarisch aan, ook al zijn er personages en decorstukken (de boom met de schoenen) die een rode draad vormen of althans meermaals terugkomen.
De expliciete verwijzing naar Jorge Luis Borges in één van de eerste verhalen van Dream ("Hij herleest het fragment van Borges dat hij elke middag voordat hij naar zijn werk gaat met een gevoel van gelukzaligheid leest omdat hij er zeker van is de volmaakte plek te hebben gevonden om te leven, de geheime plek waar Borges het over heeft, want behalve dichter is hij, zoals hij zelf verklaart, een zoeker naar borgiaanse fictieve locaties'..."), alsook naar het mooie "El Hacedor", past in die optiek. Mij deed het bijwijlen denken aan "Las Ruinas Circulares" uit "Ficciones": de opbouw van een wereld - én een mensbeeld - zoals het personage dat in één van Borges' mooiste kortverhalen doet.
Deel twee, "Experience", is meer van dat. Hier wijdt Mallo o.a. een verhaallijn aan eenzaamheid, andermaal in een cross-over van verschillende grote en minder bekende namen en zigzaggend van het ene domein naar het andere. Zo passeren bijvoorbeeld Nietzsche, Wittgenstein en - last but not least -Henry J. Darger de revue. Deze laatste, volgens de auteur het hoogtepunt van fermiotisch leven, heb ik leren kennen in "De Eenzame Stad - over de kunst van het alleen-zijn" van Olivia Lang en die wordt in hoofdstuk(je) 18 aan Sufjan Stevens gelinkt, die een nummer op zijn album "The Avalanche" aan deze bizarre kunstenaar opdraagt ("The Vivian Girls Are Visited in the Night by Saint Dargarius and His Squadron of Benevolent Butterflies"). Mallo heeft het over een bijzondere vorm van wat hij als theoretische socio-fysica aanduidt:
"Wat hij met zijn theorie wil is in wiskundige formules aantonen dat eenzaamheid een eigenschap is, een toestand eigen aan superieure mensen, en daarvoor baseert hij zich op een fysieke evidentie die bij wetenschappers goed bekend is: er bestaan in de natuur maar twee soorten deeltjes, fermionen (elektronen en protonen bijvoorbeeld) en bosonen (fotonen, gluonen, gravitonen, enzovoort). Fermionen kenmerken zich door het feit, genoegzaam aangetoond, dat er zich niet twee, of meer, in dezelfde toestand kunnen bevinden of, wat op hetzelfde neerkomt, dat ze niet naast elkaar kunnen bestaan. De eigenschap van bosonen is precies omgekeerd: niet alleen kunnen er zich meerdere in eenzelfde toestand en in elkaars nabijheid bevinden, nee, ze zoeken juist die stapeling, hebben dat nodig." (uit Experience, p. 30)
Van deel één en twee heb ik gesmuld, weliswaar met hoogtes en laagtes, maar doorheen deel drie heb ik mij moeten worstelen. Een openingszin van meer 75 pagina's, zonder al te veel leestekens was te veel van het goeie. Ook al is de afsluiter van "Lab" dan weer supermooi, een grafische bijdrage van Pere Joan, deel drie was voor mij een overbodig gegeven.
Aan het einde van "Dream" staan tussen twee 'gewone' hoofdstukjes een reeks stukjes autokritiek (pp. 177-178), die eigenlijk de perfecte review zijn van alle andere pagina's. Als lezer word je inderdaad heen en weer geslingerd tussen twee uitersten. De Nocilla Trilogie is enerzijds een meesterwerk van evocatie van literaire middelen en een parel (J. S. Simpson). Maar anderzijds krijg je evengoed soms het gevoel dat het malligheid is. Meer niet (Arcadio de Cortázar).
Het is een in alle opzichten ongewone lectuur. De teksten staan soms zo los van de werkelijkheid dat je er kop noch staart aan krijgt, zelfs na stukjes meermaals te herlezen. Bij bepaalde gedachtegangen van de auteur en zijn manier van neerschrijven werd ik ambetant. Je probeert te begrijpen tot je beseft dat het niet altijd de bedoeling is dat je begrijpt of volledig bevat wat er staat. Maar ze stemmen tot nadenken en zijn vaak bijzonder raak verwoord.
"Er bestaat een universeel omkeerbaarheidsprincipe waardoor we weten dat alles wat we niet met een van onze zintuigen kunnen zien of waarnemen, ook omgekeerd evenredig, ons niet kan zien of waarnemen. Dat geldt voor microben, dat geldt voor de toekomst, dat geldt voor de sterren voorbij onze waarnemingshorizon, dat geldt voor het innerlijk van een passant die groet, dat geldt voor honderd procent van de mensen die dood zijn. Wanneer we een film zien zien we die niet omdat de personages ons niet kunnen zien. Maar om dat te begrijpen moet je je voorstellen dat het de norm is dat kinderen uiterlijk op geen van hun ouders mogen lijken om niet zichzelf in hen te zien. Het is niet makkelijk. Maar je moet het begrijpen." (uit Dream, p. 55)
Het is moeilijk om te vertellen waarover dit boek precies gaat, noch om het te catalogeren of te vergelijken met gelijk welk ander werk. Het is een verzameling van gedachten, ideeën, verwijzingen naar andere werken (films, poëzie, romans, filosofische gedachten, muziek, ...) die hier en daar afgetoetst worden aan wetenschappelijke theorieën waarvan je zelf niet altijd weet of Mallo die verzonnen heeft of alleen maar verdraaid heeft naar een werkelijkheid die exclusief de zijne is. De lectuur doet fragmentarisch aan, ook al zijn er personages en decorstukken (de boom met de schoenen) die een rode draad vormen of althans meermaals terugkomen.
De expliciete verwijzing naar Jorge Luis Borges in één van de eerste verhalen van Dream ("Hij herleest het fragment van Borges dat hij elke middag voordat hij naar zijn werk gaat met een gevoel van gelukzaligheid leest omdat hij er zeker van is de volmaakte plek te hebben gevonden om te leven, de geheime plek waar Borges het over heeft, want behalve dichter is hij, zoals hij zelf verklaart, een zoeker naar borgiaanse fictieve locaties'..."), alsook naar het mooie "El Hacedor", past in die optiek. Mij deed het bijwijlen denken aan "Las Ruinas Circulares" uit "Ficciones": de opbouw van een wereld - én een mensbeeld - zoals het personage dat in één van Borges' mooiste kortverhalen doet.
Deel twee, "Experience", is meer van dat. Hier wijdt Mallo o.a. een verhaallijn aan eenzaamheid, andermaal in een cross-over van verschillende grote en minder bekende namen en zigzaggend van het ene domein naar het andere. Zo passeren bijvoorbeeld Nietzsche, Wittgenstein en - last but not least -Henry J. Darger de revue. Deze laatste, volgens de auteur het hoogtepunt van fermiotisch leven, heb ik leren kennen in "De Eenzame Stad - over de kunst van het alleen-zijn" van Olivia Lang en die wordt in hoofdstuk(je) 18 aan Sufjan Stevens gelinkt, die een nummer op zijn album "The Avalanche" aan deze bizarre kunstenaar opdraagt ("The Vivian Girls Are Visited in the Night by Saint Dargarius and His Squadron of Benevolent Butterflies"). Mallo heeft het over een bijzondere vorm van wat hij als theoretische socio-fysica aanduidt:
"Wat hij met zijn theorie wil is in wiskundige formules aantonen dat eenzaamheid een eigenschap is, een toestand eigen aan superieure mensen, en daarvoor baseert hij zich op een fysieke evidentie die bij wetenschappers goed bekend is: er bestaan in de natuur maar twee soorten deeltjes, fermionen (elektronen en protonen bijvoorbeeld) en bosonen (fotonen, gluonen, gravitonen, enzovoort). Fermionen kenmerken zich door het feit, genoegzaam aangetoond, dat er zich niet twee, of meer, in dezelfde toestand kunnen bevinden of, wat op hetzelfde neerkomt, dat ze niet naast elkaar kunnen bestaan. De eigenschap van bosonen is precies omgekeerd: niet alleen kunnen er zich meerdere in eenzelfde toestand en in elkaars nabijheid bevinden, nee, ze zoeken juist die stapeling, hebben dat nodig." (uit Experience, p. 30)
Van deel één en twee heb ik gesmuld, weliswaar met hoogtes en laagtes, maar doorheen deel drie heb ik mij moeten worstelen. Een openingszin van meer 75 pagina's, zonder al te veel leestekens was te veel van het goeie. Ook al is de afsluiter van "Lab" dan weer supermooi, een grafische bijdrage van Pere Joan, deel drie was voor mij een overbodig gegeven.
Aan het einde van "Dream" staan tussen twee 'gewone' hoofdstukjes een reeks stukjes autokritiek (pp. 177-178), die eigenlijk de perfecte review zijn van alle andere pagina's. Als lezer word je inderdaad heen en weer geslingerd tussen twee uitersten. De Nocilla Trilogie is enerzijds een meesterwerk van evocatie van literaire middelen en een parel (J. S. Simpson). Maar anderzijds krijg je evengoed soms het gevoel dat het malligheid is. Meer niet (Arcadio de Cortázar).
July 22, 2022
Fragmentary Bliss
December 4, 2018
Book won on Goodreads giveaway.
I don't like to read monotonous, cliched, stereotypical, predictable, biased, etc. stories, ideas, etc. So it is hard to find a book that is unique. Stories/ideas of fiction/non-fiction that have been written in 200 years 1,000 of them written, which nowadays it is difficult to find unique books.
This book is unique. Although some have just recently the past couple of decades have taken the experimental approach in writing something abstract contemporary, some have failed in a way have had me like it, but not get excited about in finding (or in this case given[won] this gem).
I don't like to read monotonous, cliched, stereotypical, predictable, biased, etc. stories, ideas, etc. So it is hard to find a book that is unique. Stories/ideas of fiction/non-fiction that have been written in 200 years 1,000 of them written, which nowadays it is difficult to find unique books.
This book is unique. Although some have just recently the past couple of decades have taken the experimental approach in writing something abstract contemporary, some have failed in a way have had me like it, but not get excited about in finding (or in this case given[won] this gem).
February 22, 2019
This was literary muzak to me. I was excited by it’s form that boasted a new contemporary feeling, but reading through this became placid very fast. I’m not opposed, for example, to getting lost in internet holes vis a vis wikipedia, but this was the literary equivalent of watching someone who shares no common interests with me, clicking around on link after arduous link. It became quite boring, really.
August 13, 2022
I most certainly am too dumb and don't understand the context for a lot of the literary figures quoted throughout this trilogy. Nevertheless, this is a fascinating, unravelling book that slowly spirals out, expanding on its themes to culminate in a deeply satisfying ending. A lot of fantastic quotes and anecdotes to use to impress in the future lol
March 7, 2019
Thought-provoking and engaging, though sometimes frustratingly overcool and, in an odd way, dated in its supposed ultra-modernity .. still, worth looking at, and unlike most other books I've seen. This is an author who's thinking about the current world in a serious way.
December 18, 2023
there are some interesting passages in this book that read more like journal entries than as part of a whole linear story. The ideas and images are more important and memorable than the thinly drawn characters or storyline.
This quote from the writer, Agustin Fernandez Mallo, from The Paris Review, best describes his approach:
" as for research, it was minimal, the less the better. I'm not of the opinion that the need to read up on anything and everything in order to write a novel is a myth that stems from the realist tradition, or form the kind od novel with roots in journalism. Research is a stone that can weigh the writer down, dragging you into the abyss - it prevents you from imagining or being free in your fiction making."
This quote from the writer, Agustin Fernandez Mallo, from The Paris Review, best describes his approach:
" as for research, it was minimal, the less the better. I'm not of the opinion that the need to read up on anything and everything in order to write a novel is a myth that stems from the realist tradition, or form the kind od novel with roots in journalism. Research is a stone that can weigh the writer down, dragging you into the abyss - it prevents you from imagining or being free in your fiction making."
October 10, 2025
Like Georges Perec's LIFE: A USER'S MANUAL meets Roberto Bolaño's 2666. A book that predicted TWIN PEAKS: THE RETURN. The literary equivalent of SINCE I LEFT YOU. The ultimate mixtape. Another summer.
April 10, 2021
Interesante artefacto narrativo compuesto por tres obras: Nocilla dream (2006), Nocilla experience (2008) y Nocilla lab (2009). Este producto narrativo tiene un carácter esencialmente metaliterario donde se escenifica el proceso de escritura y de lectura como un espacio en construcción permanente donde abunda el uso del montaje, las referencias a la cultura pop y a determinadas obras literarias. Además de los segmentos narrativos propiamente tales, nos hallamos con citas tomadas de distintos tipos de discurso y campos del saber y de la cultura. Autoficción ficcionalizada, carácter poliédrico, fragmentarismo, reiteraciones, variaciones, recreaciones, mezcla de ficción y de realidad. Sin duda, esta obra va trazando una serie de vínculos, más o menos explícitos, entre literatura y vida, donde las temáticas existencialistas se plasman de una forma original y significativa. Novela o antinovela, experimento narrativo posmoderno que se instaló en el panorama de las letras hispánicas con un indudable carácter neovanguardista y rupturista. Toda una experiencia lectora que permite recordar la flexibilidad y diversidad de la creación novelesca. No apta para los lectores que aman las convenciones literarias heredadas de la tradición realista.
April 11, 2019
Agustín Fernández Mallo writes:
"I think ruins become ruins due to their great symbolic potential before they become ruins, while still inhabited, still standing, their symbolic potential, I mean, is so intense that it forces their abandonment lest the people inhabiting be destroyed by excess, by an excess of life, and this abandonment precedes the shift into dreams"
"I think ruins become ruins due to their great symbolic potential before they become ruins, while still inhabited, still standing, their symbolic potential, I mean, is so intense that it forces their abandonment lest the people inhabiting be destroyed by excess, by an excess of life, and this abandonment precedes the shift into dreams"
August 12, 2023
mallo give me màs. lots of thoughts abt this one. need to try nocilla soon. this guys wikipedia page is basically empty, yearn for more intel. until next time goodreads fans
May 11, 2020
Two and a half stars.
Interesting parts that, disappointingly, failed to add up to anything.
More about the journey than the destination, but at the end it's not clear that it was worth the effort.
Interesting parts that, disappointingly, failed to add up to anything.
More about the journey than the destination, but at the end it's not clear that it was worth the effort.
November 26, 2025
Genial. Sorprende que un libro tan suigéneris no haya sido sólo publicado en España («La literatura española es provinciana» [Steiner]) sino publicitado (llevo lustros sabiendo de él y me esperaba lo peor, precisamente porque la mayoría de lo que se promueve por España adelante es castiza, casposa, inartística «literatura» [más bien panfletos o folletines] de profesaurios).
This trilogy really set the tone-bar for the year of reading for me; totally new in its approach and how it allows possibility to manifest and remain volatile in expression, rather than instantly commodifying ideas into fiction or even overarching synthesis. Have been recommending this widely ever since, as it feels like the germ of a new approach to writing w/o the plague effect that Reality Hunger and its ilk always seemed to project, from my view. Would be on my list of works to be introduced in schools worldwide. (Blake Butler)
This trilogy really set the tone-bar for the year of reading for me; totally new in its approach and how it allows possibility to manifest and remain volatile in expression, rather than instantly commodifying ideas into fiction or even overarching synthesis. Have been recommending this widely ever since, as it feels like the germ of a new approach to writing w/o the plague effect that Reality Hunger and its ilk always seemed to project, from my view. Would be on my list of works to be introduced in schools worldwide. (Blake Butler)
Want to read
November 25, 2018I just received my advance copy in the mail today, and, given the description, I am feeling an odd and quivery excitement about reading this brick of a volume (which is, after all, three whole books).
December 11, 2022
This may be the single most ambitious novel / work of art I've read. Agustín Fernández Mallo is a physicist who explores the relationship between art and science through his writing. Having read the trilogy in sequential order, I think the first (Dream) and last (Lab) were my favorites. Through seemingly random encounters and interactions, Mallo explores so many of the "big questions" in life, and I frequently found myself re-reading chapters, which is easy to do since none is longer than a few pages. Adding here a few of my favorites..
"Everyone knows that to write is to have died. Only death makes a clean copy of life, and it is only death that, at such a distance can rewrite it. When Kelly thought about death, it was in the following way: she wanted to die surfing, trapped beneath a wave and conscious that the half a minute or so that she'd be able to last underwater was going to be her last. If you don't know you're dying, if one day you go to bed and fall asleep and don't wake up again, what was the point of life, she thought, it would all have been nothing but a dream." --Nocilla Dream
"There is surely nothing other than the single purpose of the moment. A man's whole life is a succession of moment after moment. If one fully understands the present moment, there is nothing left to do, and nothing else to pursue." --Nocilla Experience
"Whichever way you look at it both things are impossible to render in a story for the simple reason that they, sex and dreams, sit at the very border of human experience, places in which we are no longer ourselves, which makes them the most important things we can do as humans, as well as the most distant and incomprehensible." --Nocilla Lab
"Everyone knows that to write is to have died. Only death makes a clean copy of life, and it is only death that, at such a distance can rewrite it. When Kelly thought about death, it was in the following way: she wanted to die surfing, trapped beneath a wave and conscious that the half a minute or so that she'd be able to last underwater was going to be her last. If you don't know you're dying, if one day you go to bed and fall asleep and don't wake up again, what was the point of life, she thought, it would all have been nothing but a dream." --Nocilla Dream
"There is surely nothing other than the single purpose of the moment. A man's whole life is a succession of moment after moment. If one fully understands the present moment, there is nothing left to do, and nothing else to pursue." --Nocilla Experience
"Whichever way you look at it both things are impossible to render in a story for the simple reason that they, sex and dreams, sit at the very border of human experience, places in which we are no longer ourselves, which makes them the most important things we can do as humans, as well as the most distant and incomprehensible." --Nocilla Lab
August 17, 2024
A trio of books that I read in fits and starts due to holiday shenanigans and, weirdly, that suited the jigsaw prose, experimental structure and format of the Nocilla Trilogy. Given time and reflection, this might become a 5* read but now, my head is too fried, too mashed to adequately process every point of departure in these meandering, exploratory novels. I cannot remember many writers throwing together so many visual and textual flourishes in one series. Mallo is a wild writer - free of constraint or commercial intent or condescension to his audience. Instead, his work is as close as one is likely to get to a new Pynchon novel combined with the social commentary and polyphonic testimony of a Svetlana Alexeivich. This weird melange of styles, of purposes, makes the Nocilla Trilogy an exhilarating and unique reading experience.
Its value may be suspect but on a personal, instinctive level, I found it a vibrant sally into the heart of darkness that is chaotic modernity. An explanation of our current malaise seems rather pointless to Mallo; rather, he uses our uncertain, unstable world (and its many jagged facets) as a metaphor for our internal strife and our lonely despair. Not as melancholy as it sounds by the way, because Mallo is a potent humorist too. In short, a quite remarkable writer.
Its value may be suspect but on a personal, instinctive level, I found it a vibrant sally into the heart of darkness that is chaotic modernity. An explanation of our current malaise seems rather pointless to Mallo; rather, he uses our uncertain, unstable world (and its many jagged facets) as a metaphor for our internal strife and our lonely despair. Not as melancholy as it sounds by the way, because Mallo is a potent humorist too. In short, a quite remarkable writer.
January 17, 2023
“Within each of us another, even more complex city exists: the system of veins, vessels, and arteries around which blood circulates; a city with neither taps, nor apertures, nor drainage pipes, only an endless channel whose constant return consolidates the ‘I’ we hope might save us from the fatal scattering of our identity across the universe. We all bear inside ourselves a desert, something immobile; a period of time that has mineralized, is at a standstill. Hence the ‘I’ may consist of an immovable hypothesis, one assigned to us at birth and that, until the last, we’re seeking to demonstrate, unsuccessfully.”
“It’s the year 2054 and my grandchildren are exploring the attic of my house. They find a letter dated 2004, along with a CD-ROM. The letter claims that the disk contains a document that provides the key to obtaining my fortune. My grandchildren, understandably, are excited, but they’ve never seen a CD before—except in old movies—and even if they can somehow find a suitable disk drive, how will they run the software necessary to interpret the information on the disk? How to read my obsolete digital document? Within fifty years the only directly legible thing will be the letter.”
“It’s the year 2054 and my grandchildren are exploring the attic of my house. They find a letter dated 2004, along with a CD-ROM. The letter claims that the disk contains a document that provides the key to obtaining my fortune. My grandchildren, understandably, are excited, but they’ve never seen a CD before—except in old movies—and even if they can somehow find a suitable disk drive, how will they run the software necessary to interpret the information on the disk? How to read my obsolete digital document? Within fifty years the only directly legible thing will be the letter.”
May 7, 2023
Bedridden in a hotel room in Chiang Mai after getting a fractured hip from a motorcycle accident, Agustín Fernández Mallo wrote the first volume of The Nocilla Trilogy, Nocilla Dream in the early 2000s. Orbiting around a solitary poplar tree in the middle of the (in)famously lonely US Route 50 in the Nevada desert, the traveling characters unknowingly -- but perhaps also inevitably -- wove their life paths into each other by slinging their shoes onto the tree. Inspired by Gilles Deleuze and Félix Guattari’s rhizome, Fernández Mallo makes the plant a symbolic incarnation of the internet-mediated social life of the contemporary time. He experiments with form to represent the fragmented, interwoven, and recurring communication style in the mass media culture. He challenges his readers to read the truncated chapters as if doing the impossible task of keeping track of Facebook posts where multiple timelines cross path but you, the user/reader/documenter, are the only one who can actually see the entirety of the connections that your Facebook "friends" have a partial view at best.
Fernández Mallo isn't bothered by the lack of reasoning behind the these memory fragments' connections. Rather, he goes neither shorter nor farther than interpreting these connections as the chance of life, which is made more fundamental and bizarre simultaneously by social media. In other words, he seizes upon the fractured nature of the "social," thanks to the worldwide-web, to destabilizes the entrenched national boundary of the Spanish literary industry that, according to the LARB reviewer of the trilogy, Katryn Evinson, still mainstreams the Spanish Civil War (1936–’39), Franco’s dictatorship (1939–1975), or the years of the Transición (the transition to democracy in the late 1970s). Evinson insightfully points out the unique and emphatic use of space in Nocilla Dream "as the main backdrop for the staging of human experience. "From the Nevada desert to the Albacete desert in Spain... to the Chihuahua Desert in Mexico" and the Singapore airport, the "sordid landscapes" manifest Fernández Mallo's anarchist fascination with frontier zones where the suspension of national identity and citizenship extends from temporariness to infinity. If in these stories space doesn't directly bend time, it does bend the ways in which time is incorporated into imagining the norms and peripheries of socializing. It is this time-space-bound limit of imagination that Fernández Mallo tries to break through.
Discontinued from the first novel, the second, Nocilla Experience, scans across an array -- or disarray -- of catastrophic interstices, which Evinson calls "quotidian apocalypse," in a simultaneously "tender and scientific" manner. Two children carry radioactive capsules in their stomach on way to becoming suicide bombers. A woman driving a wooden car is and lost in the devoid of life is stranded by the riverside where a man fishes with his crane. An Eastern European man sets a large edifice on fire out of the motive to make real-time attraction of art. Endless gas pipelines wind their way from Russia to Ukraine but are invisible from an airplane's view. A creative chef designs "theory-dishes" that feature inedible and metaphysical materials, from metal to the horizon.
In the third novel, Nocilla Lab, the author's fictional self and his girlfriend go for a vacation in Mediterranean Sardinia, an island southwest to Italy, where they also task themselves to carry out the unspecified "Project." While on the island, which Agustín Fernández Mallo stubbornly believes that the island resembles the Azores archipelago of Portugal in the Atlantic where he has never been, they run into his doppelgänger, who turns out to be duplicating their "Project" and turning it into a book. It is then that the original fictional Agustín reveals to the readers he isn't addressing that the book project was conceived in the hotel room in Chiang Mai where he spent three weeks recovering from a broken hip. Agustín's wrestling with his double in an abandoned ecotourist resort that the latter owns is intended to bring out the revelation that everything in the world “takes place at least twice," that the real and the mirage construct each other, and that there is hardly any truth about "original."
As the mystery of the origin of "Nocilla" is revealed, in the middle of a sentence that runs through the first 70 pages of the author's circular rambling in Nocilla Lab, it seems absurdly unsophisticated and idiosyncratic. It is the knockoff name of nutella spread, a mixture of hazelnut and cocoa:
"...one day I found myself eating a slice of Nocilla-daubed bread that she had made for me and I thought about the fascination I felt for the sludge going around in the concrete mixer of my mouth, the anti-metaphorical nature of that bolus -- which, while it was inside my mouth, lacked any clear centre of gravity -- that brown conglomeration which was nothing but a thickly daubed slice of bread, surface, appearance, simulacrum..."
Nutella/Nocilla goes on so far as to name a whole generation of Spanish writers who were born between 1960 and 1976 and who distinguish themselves in their writings about the excesses of mass media in pop culture. This literary movement distances itself from the definitive separation of high culture from low culture is also known by another term, Afterpop. It depletes the passion for structure, organization, and purpose, the same way Fernández Mallo has his characters in Nocilla Experience twists whatever orientation the horizon may give. The simultaneity of being stuck in a placeless place and being everywhere virtually, of feeling inadequacy and excesses, defines Fernández Mallo's leading role in the Afterpop movement and robs the readers of their natural (or naturalized) inclination toward orderly plot.
Fernández Mallo isn't bothered by the lack of reasoning behind the these memory fragments' connections. Rather, he goes neither shorter nor farther than interpreting these connections as the chance of life, which is made more fundamental and bizarre simultaneously by social media. In other words, he seizes upon the fractured nature of the "social," thanks to the worldwide-web, to destabilizes the entrenched national boundary of the Spanish literary industry that, according to the LARB reviewer of the trilogy, Katryn Evinson, still mainstreams the Spanish Civil War (1936–’39), Franco’s dictatorship (1939–1975), or the years of the Transición (the transition to democracy in the late 1970s). Evinson insightfully points out the unique and emphatic use of space in Nocilla Dream "as the main backdrop for the staging of human experience. "From the Nevada desert to the Albacete desert in Spain... to the Chihuahua Desert in Mexico" and the Singapore airport, the "sordid landscapes" manifest Fernández Mallo's anarchist fascination with frontier zones where the suspension of national identity and citizenship extends from temporariness to infinity. If in these stories space doesn't directly bend time, it does bend the ways in which time is incorporated into imagining the norms and peripheries of socializing. It is this time-space-bound limit of imagination that Fernández Mallo tries to break through.
Discontinued from the first novel, the second, Nocilla Experience, scans across an array -- or disarray -- of catastrophic interstices, which Evinson calls "quotidian apocalypse," in a simultaneously "tender and scientific" manner. Two children carry radioactive capsules in their stomach on way to becoming suicide bombers. A woman driving a wooden car is and lost in the devoid of life is stranded by the riverside where a man fishes with his crane. An Eastern European man sets a large edifice on fire out of the motive to make real-time attraction of art. Endless gas pipelines wind their way from Russia to Ukraine but are invisible from an airplane's view. A creative chef designs "theory-dishes" that feature inedible and metaphysical materials, from metal to the horizon.
In the third novel, Nocilla Lab, the author's fictional self and his girlfriend go for a vacation in Mediterranean Sardinia, an island southwest to Italy, where they also task themselves to carry out the unspecified "Project." While on the island, which Agustín Fernández Mallo stubbornly believes that the island resembles the Azores archipelago of Portugal in the Atlantic where he has never been, they run into his doppelgänger, who turns out to be duplicating their "Project" and turning it into a book. It is then that the original fictional Agustín reveals to the readers he isn't addressing that the book project was conceived in the hotel room in Chiang Mai where he spent three weeks recovering from a broken hip. Agustín's wrestling with his double in an abandoned ecotourist resort that the latter owns is intended to bring out the revelation that everything in the world “takes place at least twice," that the real and the mirage construct each other, and that there is hardly any truth about "original."
As the mystery of the origin of "Nocilla" is revealed, in the middle of a sentence that runs through the first 70 pages of the author's circular rambling in Nocilla Lab, it seems absurdly unsophisticated and idiosyncratic. It is the knockoff name of nutella spread, a mixture of hazelnut and cocoa:
"...one day I found myself eating a slice of Nocilla-daubed bread that she had made for me and I thought about the fascination I felt for the sludge going around in the concrete mixer of my mouth, the anti-metaphorical nature of that bolus -- which, while it was inside my mouth, lacked any clear centre of gravity -- that brown conglomeration which was nothing but a thickly daubed slice of bread, surface, appearance, simulacrum..."
Nutella/Nocilla goes on so far as to name a whole generation of Spanish writers who were born between 1960 and 1976 and who distinguish themselves in their writings about the excesses of mass media in pop culture. This literary movement distances itself from the definitive separation of high culture from low culture is also known by another term, Afterpop. It depletes the passion for structure, organization, and purpose, the same way Fernández Mallo has his characters in Nocilla Experience twists whatever orientation the horizon may give. The simultaneity of being stuck in a placeless place and being everywhere virtually, of feeling inadequacy and excesses, defines Fernández Mallo's leading role in the Afterpop movement and robs the readers of their natural (or naturalized) inclination toward orderly plot.
August 6, 2024
Pak m beet 400 bladzijdes te lang. Ambitieus idee, maar vrijwel onleesbaar.
February 21, 2022
"Ik zal het me altijd blijven herinneren omdat het zo simpel en zonder onnodige omstandigheden was."
Displaying 1 - 30 of 73 reviews